April 2010

Met het versturen van de update en de foto's van maart had ik geluk: Omstreeks 17.00 uur verzonden naar de webmaster in Nederland en om 18.30 uur viel de stroom uit. Tegen 23.00 uur kwam de elektriciteit weliswaar weer terug, maar de volgende dag was er opnieuw geen stroom. Oorzaak: Er was een auto tegen een elektriciteitspaal aan gereden.

Cambridge Garden Academy: Met het oog op Pasen, had ik geen school op 1 april. Tussen Pasen en de Paasvakantie zijn er nog wel lessen. Maar wanneer is het Paasvakantie? Wanneer de schoolvakanties hier beginnen en eindigen is altijd erg onduidelijk. Aangezien ik ergens gelezen had, dat de Paasvakantie op 15 april zou beginnen, had ik mijn planning daarop afgestemd en hadden we besloten om op 20 april een weekje te gaan reizen. Echter.......op 15 april bleek slechts de Paasvakantie te starten voor de overheidsscholen en niet voor de privéscholen. Deze volgen meestal een weekje later. (22 april dus). Voor het zover is wordt er nog eerst geoefend met het grut voor hun 'French exam for the second term'. Ieder tremester moet er namelijk getoetst worden. En voor wat betreft onze 'travelling': Headmistress Margaret liet me weten: 'No problem; you can go, because you gave already the exam'. Bij een bepaalde spel/leeropdracht, die bestaat uit het combineren van plaatjes en woordjes, zet ik altijd de fan uit, aangezien anders alles gaat waaien. Nu echter blies de wind van buiten alle kaartjes van de schoolbankjes. Er zitten namelijk geen echte ramen in het schoolgebouwtje. Het gebouw is sowieso nog niet afgewerkt en dat zal voorlopig ook wel zo blijven.......no money........ Zonder fan in de klas is het bloedheet. De kinderen riepen in koor: 'Madam Dies is sweating'. Een kleine wijsneus voegde eraan toe: 'It's white sweat!!!' De kleintjes worden door alle leerkrachten onderworpen aan 'exams'. Een klein meisje uit P1 liet me weten: 'If I pass all my exams, my mother will organize a birthday-party for me!' Collega Ezekel gaat ermee stoppen. Ik sta 14 maanden op deze school en dit is nummer 8 die vertrekt! (Inclusief 2 schoolbus drivers). Ik vind het jammer dat Ezekel het voor gezien houdt. Ik kon namelijk altijd erg goed met hem opschieten. Nu staan er alleen nog maar vrouwen op onze school. En dan......terug naar de Paasvakantie......Zoals hierboven gemeld zou de Paasvakantie op privéschool Cambridge dus starten op 22 april, maar........toen ik op 6 april de klas binnenstapte, kreeg ik een opmerkelijk verhaal te horen: De chauffeur van de schoolbus zou 2 weken 'on travelling' zijn en had de schoolbus meegenomen!!!!!!! Nu moest de school de laatste 2 weken voor de Paasvakantie een andere bus regelen en deze kostte maar liefst 40 GHc i.p.v. de 22 GHc die men normaal gesproken betaalde. Dit was dus bijna een verdubbeling. Headmistress Madam Margaret liet dan ook weten: 'Because that's too costly, we decided to vacate already on April 9….! Dus: Omdat de 'driver' er vandoor is met de schoolbus, gaat de school dan maar 2 weken eerder met vakantie. Hoezo.....Afrika werkt volgens z'n eigen logica? Ik kon gewoon bovenstaand verhaal niet geloven en kwam er de volgende dag op terug. Ik liet headmistress Margaret dan ook weten: 'How is it possible that the driver is on travelling with the schoolbus 2 weeks before the break?' Daarop liet ze me plotseling een andere variant horen: De chauffeur van de schoolbus was niet 'on travelling', maar had gewoon een andere baan gevonden en had niemand ingelicht!!! De schoolbus stond inmiddels geparkeerd bij het huis van de oprichter van de school mister Paul. Het 'on travelling' zijn wordt vaak gebruikt als eerste excuus en later blijkt dan dat dit helemaal niet waar is. Feit is wel dat we door dit geintje van onze chauffeur 2 weken eerder met schoolvakantie gaan. De laatste week kwamen de kinderen met een andere schoolbus naar onze school. Dit was de bus van de Sornep school; een project van NorGhaVo en deze school ligt vlakbij onze school. Op de bus staat met grote letters: NorGhaVo Fund. De ouders van 'onze' kinderen konden het absoluut niet waarderen dat hun kroost 2 weken eerder dan gepland hun vakantie zou hebben. En terecht.....! Maar goed....op 8 april was er 'French exam' (13 hele goede resultaten van de 16) en op 9 april was het 'Our Day'. Dit betekent het inluiden van de vakantie, dat gepaard gaat met eten en drinken en een gezellig samenzijn met leerkrachten en kinderen. Enne........tot hoe lang duurt de vakantie eigenlijk? Wanneer beginnen we weer? Tsja......daarop moest men het antwoord schuldig blijven, maar......'madam Dies, don't worry; we will find out and we will let you know'. Oh Ghana is funny! En inderdaad.....alles kwam weer goed......Nog net op de valreep kregen we te horen dat we 4 mei weer zouden beginnen.

Bovenstaand: De schoolpoort van Cambridge Garden Academy.....De laatste dag van de 'second term'.

NCCELP: Op het project voor kansarme kinderen ben ik de enige buitenlandse vrijwilliger. De oprichter, mister Ramzy, wil uiteraard graag meer vrijwilligers hebben. Maanden geleden al is hij - samen met Ben - hiervoor op stap geweest en heeft verschillende vrijwilligersorganisaties bezocht: Voluntary Africa; Meet Africa; CID Ghana; Syto enz. Helaas tot op heden nog steeds geen resultaat. Zelf is hij verschillende keren teruggegaan, maar krijgt iedere keer te horen: 'Hold on'. Op 31 maart stonden er plotseling 2 jongedames op de stoep; één witte en één zwarte. Mijn reactie was dan ook meteen: 'You come to help us?' Nee, jammer genoeg was dit niet het geval. Het waren slechts bezoekers, die zomaar even langs kwamen 'just to say hello'. Daarop besloot Ben om nog eens alleen naar Meet Africa te gaan om te pleiten voor nieuwe vrijwilligers. Misschien kan de 'white man' het nu wél voor elkaar krijgen. Het zou mooi zijn als het project versterking zou krijgen op het moment dat Dees gaat vertrekken. Ben sprak met de manager van 'Meet Africa' en deze liet weten dat het project NCCELP zijn sympathie had. Bovendien kende hij mister Ramzy en ons. Hij wilde dan ook graag van dienst zijn, ware het niet dat er steeds minder vrijwilligers kwamen. Toen Ben hem vertelde dat dit zou kunnen komen door de 'global crisis', was dat een complete 'eye-opener' voor de man. Toen ik de kinderen een keer hetzelfde examen gaf als de kinderen van de privéschool, waren zij er apetrots op dat zij dit ook kregen en voor wat betreft mister Ramzy......die straalde helemaal! Zoals ongetwijfeld eerder gemeld volgen de 2 oud NFD-meisjes Azara (kapster) en Asia (weefster) Engelse les op NCCELP. Mister Ramzy zelf probeert deze moslim-meisjes de beginselen van het Engels bij te brengen. Zij hebben natuurlijk een behoorlijke achterstand: Zijn ongeveer 18 jaar; hebben nooit op school gezeten en spreken slechts Dagbani. Hoewel het geregeld schort aan een aktieve houding, komen ze toch meestal wel opdagen. Mister Ramzy liet me weten dat ze best slim zijn en het goed oppakken, maar dat de motivatie te wensen overlaat.

Pasen.......Op 2 april (Goede Vrijdag) was het Public Holiday; ook op 5 april (2e Paasdag) was er een Public Holiday. Laatstgenoemde dag staat hier altijd in het teken van een picknick; de zogenaamde Easter Picnic. Deze happening vindt plaats op een groot militair terrein, waar ook the Military Hospital gelegen is. Het complex wordt Kamina Barracks genoemd en bevindt zich schuin tegenover ons huis. 1e Paasdag gingen we naar de verjaardag van de Nederlandse Maartje. Deze oud NorGhaVo-vrijwilligster was weer eens in Tamale. Dit keer was zij niet alleen gekomen. Een groep van Europese vrijwilligers van de Youth Service Initiative vergezelden haar. Een enkeling van deze groep kenden wij nog wel. Zij kwamen namelijk alweer voor het derde jaar naar Ghana.

Ondrstaand: Op de verjaardag van de Nederlandse Maartje.

2e Paasdag hadden we een afspraak gepland met onze vriendin Taiba. Eindelijk zouden we haar weer eens treffen. Iedere week was er wel iets anders van de zijde van Taiba, waardoor de plannen niet door konden gaan......Funeral, ziek kind, adoration, enz. enz. Maar helaas......ook op 2e Paasdag liet ze verstek gaan.......Sent to the village........was deze keer de reden (die we via via te horen kregen). Op het einde van de dag lieten wij haar telefonisch duidelijk merken dat we het niet echt konden waarderen dat ze ons dan niet even kon inlichten als de plannen niet konden doorgaan. Wij hadden dan ook maar besloten om samen naar een spot te gaan; zo'n echte Ghanese spot waar alleen Ghanezen komen. Dat is altijd erg leuk. Er wordt ontzettend veel onzin uitgekraamd, maar het is heerlijk ongecompliceerd en heel lachwekkend en gezellig! In de weken na Pasen probeerden we Taiba te bereiken: We belden, stuurden sms-jes, maar kregen geen enkele reactie. Eindelijk nam ze haar telefoon weer op en wat bleek? Ze had chicken-pox....waterpokken. Een paar weken geleden had haar oudste dochtertje Nana waterpokken gehad en nu waren zowel Taiba als haar jongste dochtertje Zenab de klos. Nu waren wij degenen die een nieuwe afspraak cancelden. Laat Taiba maar eerst beter worden.

Toen onze compound-boy Hudu op zaterdag 3 april kwam, liet hij weten dat hij en 3 'brothers' ieder 12 GHc moesten bijdragen aan de 'funeral' van zijn tante, die een week eerder was gestorven. 'Funerals' bestaan uit meerdere bijeenkomsten en de Ghanese cultuur gaat ervan uit dat de gasten voorzien moeten worden van eten (TZ; rijst e.d.). Aangezien Hudu geen geld had om bijvoorbeeld maïs te kopen, vroeg hij ons om hem 12 GHc te geven (ongeveer 6 Euro).

Iedere middag na het koken zit onze haan onder het keukenraam bij de 'gutter' in afwachting van etensrestjes. Het is grappig om te zien........meneer eet echt alles!

Al jaren kennen wij mister Slim. Deze schoenmaker heeft een 'leather factory' in de open lucht. Af en toe maakt hij ook wel eens iets moois voor ons. In zijn shop is het altijd erg gezellig.

Bovenstaand: In de 'zaak'van mister Slim.

Op een keer gaven we wat teken/kleurmateriaal aan het zoontje van deze mister Slim. Binnen een mum zag het zwart van de kindertjes in de shop. Het kleine kereltje koesterde zijn cadeautje als een kostbaar bezit en liet de anderen meteen delen in zijn 'schat'. Mooi om te zien!

De toekomst van NorGhaVo Ghana.........in de wandelgangen horen wij dat Peter is ontslagen, maar dat Musah en Alex verder willen gaan. Musah zou de 'director' zijn. Voor ons een absoluut lachertje...........Hierna vernamen we dat zij het een jaar op proef gaan proberen. Wij hebben er in ieder geval een hard hoofd in! Dan treffen we Musah zelf. Hij liet inderdaad weten dat NorGhaVo Ghana (zijnde Musah en Alex) het een jaar zelfstandig zullen gaan proberen. Mocht het niet lukken, dan zouden zij er ook mee stoppen. Nog steeds blijkt het kwartje niet te vallen: Zonder NorGhaVo Nederland zal er geen NorGhaVo Ghana meer zijn!!!!!!!!!!! Maar Musah gaat gewoon door met zich formeel op te stellen. Het werkt bij ons op de lachspieren. Hij ging zelfs naar mister Halilahi toe op Lamashegu om te zeggen dat hij nu de direkteur van NorGhaVo Ghana is en dat hij de monitoring zal blijven uitvoeren.

Mister Halilahi liet ons weten dat Assembly (Gemeente) het geld voor de wederopbouw van het trainingscentrum niet per bank zou overmaken. De Gemeente had ervoor gekozen om een cheque uit te schrijven, nadat mister Halilahi een rekening had overlegd. Met deze cheque kon mister Halilahi dan zelf naar de bank gaan. Prima! Het belangrijkste is dat hij de centen heeft gekregen, zodat hij verder kan gaan met de 'rebuilding' en dus een timmerman, een metselaar en een schilder kan optrommelen.

Bovenstaand: De tekst van dit signboard is al veranderd van 'Northern Friends for Development' in 'Halilu's Fashion Complex'.

Zoals je kunt zien op het signboard gebruikt mister Halilahi ook wel de naam Halilu. Nou ja.....what's in a name? Het is goed dat wij iedere zaterdagmiddag een heleboel dingen 'face to face' met hem kunnen bespreken. En wanneer komen de Kayayoo-girls uit Accra nou? Maanden geleden al liet hij weten:'They will arrive any moment from now', maar ja.....this is Ghana en dat betekent dat je veel geduld moet uitoefenen. Er zijn dus nog steeds geen Kayayoo-girls.......Mister Halilahi liet ons weten dat deze Kayayoo-girls worden verdeeld onder de verschillende 'masters'van de Tailors Association. In verschillende fasen zullen zij worden ondergebracht. Mister Halilahi is ingedeeld in de tweede groep en dat betekent dat het nog wel 3 maanden kan duren voordat de meisjes uit Accra kunnen starten op Lamashegu. En hoe zit het met madam Mariam? Deze voormalige stagebegeleidster van het kappersvak blijft twijfelen of zij wel of niet naar Lameshegu wil komen. Zij weet dat zij 1 van de 3 containers mag gebruiken. Ze weet dat ze welkom is, maar......komt ze nou wel of komt ze nou niet? Eerst zou Lamashegu te ver verwijderd zijn van haar huidige shop; toen zouden er teveel oud leerlingen van haar in de buurt van Lamashegu een eigen shop hebben; toen vroeg ze aan ons of wij haar geld konden geven, zodat zij haar 'salon' kon inrichten enz. enz. Toen wij in de gaten kregen dat zij graag onder een NGO wilde werken, hielpen we haar snel uit die droom. Er was geen sprake van een NGO en NorGhaVo ging ermee stoppen. Mocht zij besluiten om toch naar Lamashegu te gaan, dan kan zij verder alles regelen en bespreken met mister Halilahi. Vooralsnog blijft het echter allemaal nog onduidelijk. En dan krijgen we plotseling een telefoontje van haar (d.w.z. van één van haar leerlingen die Engels spreekt), met de verrassende vraag: 'When can madam Mariam collect the money at mister Halilahi's place?' Middels deze vraag werd ons duidelijk dat madam Mariam er niets, maar dan ook helemaal niets van had begrepen. Nadrukkelijk werd nogmaals uitgelegd dat zij in principe welkom is op Lamashegu, doch dat zij de kosten van de 'salon'zelf dient te bekostigen. Het geld van Assembly was gegeven voor de wederopbouw van de 3 containers. Wij denken vaak dat we zaken goed en duidelijk uitleggen, maar dan nog blijkt dat de boodschap niet of verkeerd overkomt! Mister Halilahi besteedt nog maar 35% van zijn werkzaamheden aan business (in het verleden was dit 70%) en hij besteedt maar liefst 65% aan training voor de 'needy girls' (in het verleden was dit 30%). Mister Halilahi liet ons weten dat de Tailors Association een shop in bezit heeft, die op Kumbungo road is geplaatst (vlakbij de oude NFD-lokatie). De 'chief apprentice' met 4 andere meisjes mogen daar gaan werken onder leiding van deze leerling-oudste. Het voordeel voor deze 5 meisjes is dat zij dan hun werkplek vlakbij hun huis hebben. Tot nu toe hadden zij steeds een behoorlijke afstand moeten afleggen naar Lamashegu. Aan de uniformen zullen we blijven zien dat zij afkomstig zijn van het naai-atelier van mister Halilahi. Uiteraard zullen wij deze meisjes ook eens gaan bezoeken. Toen ik aan de 'chief-apprentice' vroeg hoe ze het vond om te gaan 'verhuizen', liet zij weten: 'I am very happy'. Iedere zaterdagmiddag is het leuk om met die meiden te kletsen. Zij werken achter hun naaimachine en tussen de bedrijven door gaan zij languit op de grond liggen om te bidden. Ook wordt er gegeten. Soms kopen zij iets 'van de straat'. Op een gegeven moment belandde er - in onze beleving - één of andere zwarte smurrie in een plastic zakje....het leek net zand.....De meiden echter lieten vol trots weten: 'Madam Dies and mister Ben, you are invited......it's wase-wase' (althans zo klonk het). Eén meisje liet weten: 'It's black jollof rice', maar daar hadden wij zo onze twijfels bij. Dus......'thank you; we are okay....enjoy your meal!' En dan.......op 9 april belde een dolgelukkige mister Halilahi ons op dat het geld van de cheque was bijgeschreven op zijn bankrekening. Hij ging meteen voortvarend te werk en regelde werklui en materialen. Toen wij op 10 april tegen het einde van de middag arriveerden, stond ons een complete verrassing te wachten. De timmerlieden hadden de hele dag gewerkt aan de 'roofing' en deze schoot al aardig op. Ook spraken we met de metselaar. Hij zal na de timmerman aan de beurt komen. Als laatste volgt dan het schilderwerk. Het was zó ontzettend fijn om na alle tegenslagen eindelijk snel resultaat te zien. Mister Halilahi bleef ons maar bedanken. Wij waren ontzettend blij en dat vond zijn weerslag op de meiden en de werklui. Iedereen deelde onze vreugde. Om het te vieren trakteerden we op 'pure water'. Wij lieten mister Halilahi weten: 'If these containers could talk..........'. Zijn reactie: 'I'm telling you…..you did it, because you are result oriented……..I am so grateful…….'. Tegen de meiden zei hij: 'We thank God and we thank mister Ben and madam Dies'.

Bovenstaand: De wederopbouw van ons trainingscentrum op het naai-atelier van mister Halilahi op Lamashegu is in volle gang. Iedereen is blij dat het ons uiteindelijk gelukt is om via de 'Regional Minister' de Gemeente te laten opdraaien voor de kosten. Iedereen viert mee: De werklui, de meiden, kleine kindjes uit de buurt en zelfs een geit (die op zoek is naar iets eetbaars).

Bovenstaand: Een doorkijkje en nog een stukje historie........de tekst 'NFD Hairdressing Desirée (Dees)' klopt uiteraard niet meer, maar mister Halilahi kon het hout nog gebruiken. Een nieuw likje verf zal ervoor zorgen dat het NFD-verleden helemaal wordt gewist. Het 'Needy Girls Project' krijgt een compleet nieuw jasje!

Zoals ongetwijfeld eerder gemeld betalen de meiden die in hun eigen shop zitten nauwelijks de lening terug. Microfinanciering is een prachtig middel, maar voor de allerarmsten werkt het niet. Als de meiden al iets verdienen, dan betalen zij niet terug, maar kopen zij er eten voor, omdat ze simpelweg honger hebben. Wegens ons aanstaande vertrek uit Tamale en in verband met het stopppen van NorGhaVo hebben we als volgt besloten: Het restant van de openstaande leningen van de microkredieten wordt kwijtgescholden. Monitoring van de terugbetalingen kan namelijk in de toekomst niet meer plaats vinden. Bovendien zijn er geen andere (Ghanese) alternatieven aanwezig. Zoals bekend was de opzet de aflossingen te hergebruiken voor nieuwe microkredieten, maar als de meiden sowieso niet terugbetalen en de monitoring ontbreekt......ja dan houdt het gewoon op. Erg jammer! De 13 dames in hun eigen kiosk werden op de hoogte gebracht van ons besluit. Van deze 13 dames zijn er nog 9 oud NFD-meisjes. De anderen zijn in het bezit gekomen van een kiosk en/of materialen door de confiscatie van 4 shops in het verleden. Samen met Paul en Ishmel gingen we op 11 april op pad om de meiden in te lichten. Uiteraard was iedereen 'very happy'. Constant kregen we te horen: 'May God bless you'......'We are very grateful'.......'We will never be able to reward you'...........

Bovenstaand: Samen met Paul (links in Ghana shirt) en met Ishmel bezochten we alle meiden en hun ouders/verzorgers in de communities om te vertellen dat het restant van de leningen een gift werd.

Nadat we de hele middag door alle communities hadden gesjouwd, besloten we om het ook met ons vieren af te ronden. Aan de samenwerking met Paul en Ishmel was een einde gekomen. Onder het genot van een drankje keken we terug op een bijzondere, maar ook moeilijke periode.

7 april: Vandaag zouden wij dan eindelijk onze verblijfsvergunning (voor een jaar) kunnen ophalen bij de Immigratie dienst in Tamale. Dat had 'officer' Stephen ons namelijk gezegd. De Regional Commander was 'on travelling' tot 6 april, dus als wij op 7 april zouden komen, dan stond de stempel ongetwijfeld in ons paspoort. Nee dus.......!!!! Toen we arriveerden liet men ons weten dat de Commander nog steeds 'on travelling' was, 'so......please come back next week and thanks for your understanding'. We zijn er al een half jaar mee bezig, dus die ene week kan er ook nog wel bij. 14 april.....nieuwe poging.....en......bingo! Nu kregen we dan eindelijk ons paspoort terug met daarin de felbegeerde stempel van de verblijfsvergunning. Zoals eerder gemeld is deze 'permit' een jaar geldig. Eigenlijk wilden we meer......We besloten dan ook om op 15 april even te gaan praten met de Regional Commander van de Immigratiedienst in Tamale. Wij lieten hem weten dat wij in december 2009 gesproken hadden met de hoogste baas in Accra en dat deze madam Elizabeth Adjei ons had geadviseerd om te verzoeken voor een 'long term residence permit'. Wij lieten hem ook de uitdraai van een mail zien die deze Elizabeth ons in een later stadium nog eens had nagestuurd. Hierin bevestigde zij haar woorden die zij had uitgesproken tijdens ons gesprek in december 2009. Leuke bijkomstigheid was dat de Regional Commander weer was teruggekeerd op zijn post in Tamale. In het verleden had hij ook een tijdje op de Immigratiedienst Tamale gewerkt, was vertrokken en nu dus weer teruggekeerd. Hij herkende ons nog uit het verleden en begroette ons heel amicaal. Dit soort netwerk is belangrijk in Ghana. Gewoon meedoen met de show van ....we just come to greet you.......en 'en passant' je vraag stellen. En voilà........Hij liet ons weten dat wij in januari 2011 een long term residence permit voor 3 jaar konden aanvragen. Dit zou slechts een kwestie zijn van een formulier invullen. Wij hadden nu namelijk al drie keer een residence permit gehad voor 1 jaar en konden dus binnenkort een residence permit voor 3 jaar aanvragen. Wij hebben dan ook geen workpermit meer nodig en deze laatste was namelijk altijd de boosdoener geweest, die ervoor had gezorgd dat alles vertraagde. Deze Regional Commander, Baba Salami genaamd, vertelde ons ook dat wij na 3 jaar long term residence permit, in aanmerking zouden kunnen komen voor een permanente verblijfsvergunning. Of om met zijn woorden te spreken: 'Then you can apply for right of abode indefinite/permanente residence'. Kosten: 2000 GHc. Aangezien mister Jacob ons enorm had geholpen bij het verkrijgen van onze werkvergunning (door zijn NGO te gebruiken als zijnde onze werkplek), gaven we hem een donatie voor zijn project CPYWD: Community Partnership for Youth and Women Development.

Een komisch tafereel op de Immigratiedienst in Tamale: Een dikke vrouwelijke 'officer', onderuit gezakt op een oude stoel achter een gammele tafel, duwde ons ongevraagd een kaartje in onze handen. Wat bleek? Zij nodigde ons spontaan uit om op 2 mei aanwezig te zijn op haar Islamitische bruiloft. Stel je dat eens voor in Nederland: Je loopt bijvoorbeeld een politiebureau/een vreemdelingendienst binnen en je krijgt zomaar 'out of the blue' een uitnodiging van een volslagen onbekende agente om naar haar bruiloft te komen. Ghana blijft funny!

Wij hoorden dat de president van Ghana (Atta Mills) onaangekondigde bliksembezoekjes had gebracht aan de steden Takoradi en Tema. Hij wandelde bij vele 'offices' naar binnen en moest constateren dat er vaak niemand aanwezig was. Hij was dan ook furieus! Op 19 april bracht hij een bezoek aan Tamale. Dit was echter een bezoek dat wel van te voren was aangekondigd. In de stad hingen spandoeken met de tekst: 'Welcome; now justice is coming' en 'Dagbon is grateful'. Dagbon zijn de Dagomba's; de stam hier in het noorden.

Auto in de revisie: Onderhoudsbeurtje; vervangen aandrijfas enz. Wij hebben stellig de indruk dat onze 'fitter' mister Babs ons vaak - excusez le mot - belazert. Maar wie doet dat niet hier in Tamale? Die mensen zijn op één hand te tellen! Of om met de woorden van onze oude huisbaas mister Jacob te spreken: 'Ín potential every Ghanian is a criminel'. Nou.....zover willen wij nog niet gaan, maar toch...... Onze 'koektrommel' (lees: auto) vertoonde plotseling tijdens het rijden een hard ratelend geluid. Na enkele kilometers verdween het geluid echter weer vanzelf. Desgevraagd verklaarde onze 'fitter', mister Babs dat er niets aan de hand was. Waarschijnlijk heeft er ergens een steentje of een takje in het aandrijfmechanisme gezeten, dat het ratelend geluid had veroorzaakt. Door gewoon verder te rijden is het steentje of het takje er simpelweg uitgevlogen.

Een absoluut leuk trekje van de mensen hier in Ghana: Na 3 jaar werden wij opgebeld door een meisje dat destijds werkzaam was in een fotolab hier in Tamale. Toen ik de telefoon aannam hoorde ik aan de andere kant van de lijn: 'Is this mrs. Ben?' Toen ik hier bevestigend op antwoordde, liet zij weten: 'I am your friend from the photolab and I just call to greet you; are you still in Tamale? And please say hello to your husband!' Zoiets zou toch absoluut ondenkbaar zijn in Nederland!

Er wordt ook veel gewerkt achter de computer. Binnenkort gaan we toch eens eindelijk een nieuwe laptop kopen. Aangezien de screen van onze oude laptop al meer dan een jaar kapot is, werken we nog steeds met een separaat exemplaar.

Bovenstaand: Dees 'op kantoor aan huis'.

Zomaar enkele kiekjes in en om ons huis.

Bovenstaand: Ben in de mangoboom.Bovenstaand: Dees in kamer en keuken.

Overal in Tamale zien we spandoeken met de tekst: Healing Jesus Crusade. Veel mensen zijn enthousiast over deze healing bijeenkomsten. In onze beleving zijn het sessies waar brainwashing de boventoon voert.

12 april: Onze naaister Suhayini werd 22 jaar. Toen wij haar belden en begonnen te zingen, hoorden we een snik in haar stem......Verjaardagen viert men niet; de meeste mensen weten niet eens wanneer ze geboren zijn. Als er dan iemand is die je opbelt om te feliciteren, ja, dan wordt dat soms even te veel.

15 april: Naar Kabsad Hospital.....iedere maand krijgt Ben nieuwe medicatie voor zijn hoge bloeddruk.

16 april: Goed nieuws! Paul is geslaagd voor zijn managementopleiding! Dit waren zijn resultaten: Company Law: Credit Operation Management: Credit Advanced Management Practice: Pass Managerial economics: Pass. Uiteraard gaven wij deze mooie uitslag ook door aan de hoofdsponsor. De teacher Paul actie van lang, lang geleden is dus zeer succesvol afgerond. Paul overweegt nu - met dit papiertje op zak - om van baan te wisselen. Mocht hij een nieuwe job vinden, dan licht hij zijn huidige werkgever niet in. Voor een Nederlands hoofd niet te begrijpen, maar dat is de Ghanese manier. Paul verdient nu als teacher 250 cedis per maand (ongeveer 125 euro). Hij moet van dit salaris zeker 20 mensen onderhouden. Als hij in de toekomst een nieuwe baan vindt elders in het land en Tamale gaat verlaten, dan nog moet hij doorgaan met het afdragen van geld voor zijn familie.

Regen en harde wind en dus......lights off. Stroomuitval gedurende 3 dagen. Je kunt er vergif op innemen, maar als het waait, dan zijn er meteen problemen met de elektriciteit. En voor wat betreft die regen.......dit is een legitiem excuus om niet op een afspraak te verschijnen. Als je mensen hier op aanspreekt, luidt slechts hun reactie: 'I didn't come, because it was raining'. En men vindt dat dus heel normaal. Even een boodschap doen.....jammer.....winkel dicht. Even een waterrekening betalen.....jammer.....de betreffende persoon was niet aanwezig...... 'She is not yet in, due to the rain'.....En ze verscheen dus om 10.00 uur op kantoor, terwijl ze er om 8.00 uur had moeten zijn. Even naar de elektriciteitsmaatschappij VRA.......jammer.....ook hier in eerste instantie niemand aanwezig. Als je dan vraagt wanneer er iemand komt, dan is steevast het antwoord: 'He will come any moment from now', maar dit betekent meestal dat je moet wachten, wachten, wachten totdat je de bekende Nederlandse 'ons weegt'. De les voor ons is dus: Bij regen thuisblijven, maar dat zit niet in onze genen. Sinds de start van de regen wemelt het ook van de sprinkhanen op onze compound.

Als je toch nagaat wat wij allemaal hebben gerealiseerd zonder de hulp van NorGhaVo Ghana, dan kun je niet anders dan constateren dat NorGhaVo Ghana werkelijk niets heeft gedaan: Sponsorgelden rechtstreeks i.p.v. via NorGhaVo Ghana; realiseren van workpermit en residence permit zonder de hulp van NorGhaVo Ghana, doch via CPYWD en de big boss van de Immigration Service in Accra en de Regional Commander in Tamale; al het werk m.b.t. de containers (transport, relocatie, wederopbouw, Gemeente, Regional Minister, uiteindelijke betaling van 2700 GHc); confisceren van 4 shops, monitoring terugbetalingen leningen door meiden in eigen shops en de beslissing om het restant te schenken (in 3 jaar had 7000 GHc terug moeten komen, maar in anderhalf jaar is slechts 300 GHc teruggekomen); het realiseren van onze nieuwe banen (Ben workshops/supervisie en Dees lesgeven op CGA en NCCELP) enz. enz. enz.

20 april: We are on travelling.......We gaan een weekje naar de Western Region. In dit gedeelte van Ghana (het Zuid-Westen) zijn we nog niet eerder geweest. Hier regent het veel en dat verklaart dat de omgeving groen is. Het is het meest groene gedeelte van Ghana. Maar die regen zorgt ook voor heel veel muskieten! Nergens in Ghana zijn de stranden zo mooi als hier. De mentaliteit in het zuiden van Ghana is compleet anders dan in het noorden. Een taxichauffeur verwoordde het wel erg kort door de bocht: 'In the North they are fools; they are animals'. Iemand liet weten: Het begroetingsritueel in het noorden duurt minstens een uur! Eén grappige tekst onderweg wil ik de lezer niet onthouden: 'No bribe at the Heaven's gate!' En ook één voorval is leuk om te melden: Wij liepen over de beach naar een dorpje en een hert volgde ons vanaf onze accomodatie richting het dorp. Af en toe keken we om, maar steeds volgde Bambi ons op de voet. Op een gegeven moment kwamen er 'local boys' naar ons toe en zij vroegen ons om Bambi terug te sturen, aangezien er in het dorp wilde honden waren die haar zouden kunnen aanvallen. Bovendien bestond de kans dat de plaatselijke bevolking het hert te grazen zou nemen en zou roosteren......juist ja.....gebraden hert dus..... Het lukte ons echter niet haar terug te sturen. Steeds maar weer kwam ze achter ons aan. Begrijpen deden we het niet. We deden niets, maar liepen gewoon. Slechts de 'local boys' slaagden erin onze Bambi terug te sturen en wij konden onze weg vervolgen.

Bovenstaand: Hert Bambi leeft nog dankzij de hulp van 'some local boys'.

Zoals wellicht eerder gemeld is er olie gevonden voor de Ghanese kust. Dit impliceert - zo op het eerste gezicht - een 'hosanna' stemming, maar......als de opbrengsten van de olie niet eerlijk worden verdeeld, kan de voorspoed gemakkelijk omslaan in rampspoed. In het Ghanese verleden werden de opbrengsten van goud ook niet eerlijk verdeeld. Al het geld verdween in de zakken van corrupte ambtenaren en/of politieke leiders en de plaatselijke bevolking kon slechts doorgaan met 'sufferen'. Als voorbeeld verwijs ik naar een land als Nigeria, dat alleen maar armer is geworden nadat er olie was gevonden.

Het regenseizoen is weer begonnen..................

Voor Koninginnedag krijgen wij altijd een uitnodiging van de Nederlandse Ambassade in Accra. Dit jaar stond er een receptie bij de ambassadeur op de rol met aansluitend een Oranjefeest. Verder was er nog een Kinderkoninginnedag en een Oranje Golfdag in Tema. Tsja......als je in Accra zou wonen, kon je daar naar toe gaan, maar wij wonen in het noorden en dat zou een busreis van 13 uur betekenen. Nee dus, laat maar.........

Tot slot nog een promotion video en enkele websites over het project CPYWD (Community Partnership for Youth and Women Development). Bij dit project zijn wij zijdelings betrokken geweest, in de vorm van het geven van supervisie aan een Nederlandse SPH-stagiaire en het organiseren van bijeenkomsten voor de YSI (Youth Service Initiative); Europese en Amerikaanse vrijwilligers die al 3 jaar op rij in april naar Tamale komen om het project CPYWD van onze voormalige huisbaas mister Jacob te ondersteunen. Bovendien heeft CPYWD dit jaar gezorgd voor onze werkvergunning.

http://www.youtube.com/watch?v=hu37ZmS5gdk

www.partnershipghana.com.

www.1procentclub.nl/projects/bijenprojectghana

http://www.1procentclub.nl/projects/partnershipdiscoverycenter

En weer is er een maand voorbij…………………………….