Januari 2010 (Eerste deel)

Voor iedereen die wij kennen: Veel geluk in 2010..........

Het jaar waarin wij belangrijke beslissingen gaan nemen en knopen gaan doorhakken......

Oud en Nieuw: Aangezien wij net een paar dagen terug waren uit Accra, bleven we met Oud en Nieuw thuis en we werkten 2 dagen lang een heleboel openstaande zaken af. Toch waren er veel storingen in de vorm van telefoontjes......die meiden van ons die maar bleven bellen......just to say hello.......Op Oudjaarsdag belde mister Halilahi nogal opgewonden op.....'The chairman of the School Management Committee told me that we can arrange the transport of the containers now'…..Uh, pardon? Weet NorGhaVo hier van? Wij gaven mister Halilahi de opdracht om Musah te bellen. En wat bleek? Musah zat in Yendi (anderhalf uur verwijderd van Tamale) en liet weten dat het transport 'next week' geregeld zou worden. Verder had Musah in Tamale een copie van de ondertekende MOU afgegeven op het politiebureau. Dit om eventuele toekomstige problemen met Hawa te vermijden. Dat is nooit verkeerd. Suhayini belde ons op met de mededeling dat zij weer naar het ziekenhuis had moeten gaan, i.v.m. pijn aan haar benen. Aangezien wij haar een paar maanden geleden een health insurance card hadden gegeven, kon zij nu naar een ziekenhuis gaan en medicijnen krijgen. En dan een telefoontje, dat we even niet konden thuisbrengen.....een taxichauffeur uit Accra belde ons op 'just to greet'. Hoe is het mogelijk? In Nederland is zoiets ondenkbaar.

Het weekend van 2 en 3 januari stond in het teken van bezoek. Suhayini, Asia en Azara wisten de weg naar ons huis wel te vinden en vonden het erg gezellig.

Bovenstaand: Op de foto's zitten de meiden nog op de bank, maar meestal gaan ze languit op het vloerkleed liggen.

Ook kwam onze vriend Steven nog op visite. Hij is de broer van onze voormalige huisbaas mister Jacob en Steven studeert in Kumasi. Vanwege de Kerstvakantie was hij in Tamale. Verder brachten wij een bezoek aan Kpaluu junction; aan het gezin van onze voormalige huisbaas mister Jacob; de plek waar wij de eerste 2 jaren hadden gewoond. Wij zagen na een jaar Suzy weer terug. De vrouw van Jacco werkt en studeert in Kumasi en komt nog slechts tijdens vakanties naar Tamale. Ook kletsen we nog met de Duitse vrijwilligster Bianca, die momenteel op het project van mister Jacco werkt (CPYWD). Overigens...zij bleek niet Bianca te heten, maar Yanka. What's in a name.....

3 januari: En toen was er alleen nog een haan.............Onze kip is weg.... Al dagenlang probeerde ze er tussen uit te knijpen. Zij had haar zinnen gezet op broeden bij de overburen. Telkens weer probeerde ze om onder de poort door te kruipen. Wij dachten nog dit te kunnen verhinderen door stenen voor de poort te leggen, maar het dierlijk instinct bleek sterker te zijn. Via de wenteltrap aan de buitenkant van ons huis trippelde zij naar het dakterras en vandaar naar het dak en vloog over de muur. Als de poort wel eens open staat, komt het voor dat 'madam' ineens weer terug is. Zo geschiedde bijvoorbeeld ook op 22 januari. Het is dan een kwestie van even graantjes meepikken, buik vol,.......en een dag later weer wegvliegen. Dit 'vrije' gedrag is veel leuker om te zien. De haan is dus meestal alleen en wekt ons iedere ochtend met zijn gekraai.

Op 4 januari ontmoetten we Musah van NorGhaVo Ghana tijdens een bezoekje aan de office. Uiteraard werd de container-issue aangeroerd....'Wanneer kunnen we overgaan tot het transporteren van onze containers van Kukuomarket naar Lamashegu? Het 'paperwork' is nu toch klaar? Musah liet weten een copie van de 'agreement' (MOU) te hebben afgegeven op het politiebureau, om eventuele Hawa-problemen in de toekomst te voorkomen. Verder had hij contact opgenomen met Assembly (Gemeente) als het ging om de betaling van de kosten van transport. Er was ook blijkbaar contact geweest tussen Assembly en Hawa. Hawa had verklaard nooit meer iets te hebben vernomen van de 'witten' met betrekking tot de containers. Nee natuurlijk niet....Krijg nou wat?......... Hawa heeft destijds (juli 2009) geweigerd een eerdere MOU - op maat voor haar - te ondertekenen en NorGhaVo heeft haar toen schriftelijk laten weten dat ze daardoor buitenspel staat. Hieruit blijkt maar weer dat Hawa er nog steeds niets van begrijpt of gewoon knettergek is. Hoe het ook zij: Assembly is bereid de kosten van het vervoer van de containers te regelen cq te betalen. Indien een copie van de MOU alsmede van de correspondentie tussen NorGhaVo en Hawa door Assembly is ontvangen, zal worden bekeken in hoeverre vervolgens de kosten van wederopbouw cq herplaatsing van de 3 containers worden betaald. Op dit moment was er geen budget voor vrijgemaakt door Assembly. En zo zie je maar weer: Alle kosten van shifting of relocation (inclusief wederopbouw) zouden worden betaald door Assembly (en dus niet alleen het transport), maar een Ghanese belofte is en blijft wankel.......Musah beloofde dat we het transport zouden gaan regelen in de week van 4 januari, maar.......toen kwam er weer een funeral van één van zijn ooms tussendoor en werd de hele zaak voor de zoveelste keer vooruit geschoven. En weer moesten wij de zaak activeren....op 12 januari vroegen we om een update. Waarom hoorden we niets? Diezelfde dag ontvingen we dan eindelijk een mail van Musah van NorGhaVo Ghana. Toen we de inhoud lazen, konden we alleen maar heel diep zuchten. Wat bleek? Assembly (Gemeente) wil alleen maar de containers transporteren als zij een bewijs hebben dat Hawa accoord gaat met het transport. Mocht Assembly niets van Hawa horen, maar wel van de politie, dan zou Assembly aktie gaan ondernemen. Alex en Peter van NorGhaVo Ghana hebben dan ook de politie bezocht, maar troffen de crime officer niet aan. Teruggaan dus! Musah liet duidelijk doorschemeren dat hij verwacht dat het een rechtszaak gaat worden. Zucht......zucht....hele diepe zucht......De hele kwestie begint gewoon weer van voren af aan. Het is toch niet te geloven! Wij hebben er in ieder geval geen woorden meer voor. Het is zó complex geworden, dat het zelfs voor ons bijna onmogelijk is om het verhaal nog te kunnen volgen. Wij denken dat het op deze manier gewoon doorhobbelt tot juli. Wij zijn bijna moegestreden. Voor wat betreft de container-issue mag het van ons juli worden. Dan horen we en zien we er niets meer van en zullen we ons erbij neer leggen. Wij hebben ruimschoots voldaan aan onze inspanningsverplichting, maar hebben geen resultaatsverplichting. Tot juli blijven we echter ons best doen. Wij hebben het plan om zelf weer eens naar één van de hoge bazen van de Gemeente te stappen. Hawa heeft zo ontzettend veel kansen gehad en een ieder weet dat deze vrouw gewoon gek is. How to teach a fool? That's the question! En voor wat betreft de politie in Tamale: Die zegt altijd hetzelfde, namelijk: 'Go to court'. Waarom beslist de Gemeente toch niet? Niemand lijkt hier een beslissing te durven nemen. Het is toch een schande: Nederland heeft alles betaald; de Gemeente heeft alles vernietigd; onze uitzendorganisatie heeft ons niet ingelicht en vorig jaar april is door de Gemeente en de Regional Minister beloofd dat alle kosten van de relocatie betaald zouden worden. Maar ach....wat is een belofte in Ghana? Inmiddels is het alweer bijna april en strijden wij al bijna een jaar voor de sponsorgelden. Er zal waarschijnlijk maar één manier overblijven om het te kunnen realiseren en dat is.....'bribing'.......banknotes onder de tafel...... Toen we onze zorgen hierover uitspraken bij vrienden, liet Steven weten dat hij best bereid was om een keer met Musah te gaan praten. Nadien kregen we te horen dat Musah had laten weten: 'If Ben and Dees want the containers to be at Lamashegu, then they have to forget about Assembly and pay the costs themselves'. Wel ja…….de witten mogen weer betalen. Maar wat wij ook niet normaal vinden is dat wij deze informatie niet rechtstreeks krijgen van NorGhaVo Ghana. Steven is toch niet de 'spokesman' van Musah? Wij besloten dan ook om op 21 januari zelf maar weer eens naar Assembly te gaan, in de hoop dat we de Coordinating Director zouden treffen. Dit is één van de hoogste bazen van de Gemeente. Wij namen mister Jacob mee. Hij is op papier de directeur van onze nieuwe NGO en zijn project CPYWD gaat ook over 'youth and women empowerment'. Maar........wij troffen de Coordinating Director niet aan, want die was 'on travelling'. Wel troffen we de chairman van the School Management Committee, die ons doodleuk vroeg waarom wij geweigerd hadden de containers naar Lamashegu te brengen. Ben en mister Jacob waren met stomheid geslagen en Dees ontplofte ter plekke. Aangezien Ben zich te ziek voelde, duurde het niet lang voordat ook mister Jacob uit de naam van Ben zó ontzettend van leer trok, dat er zich binnen een mum van tijd een heleboel mensen van de Gemeente om ons heen hadden verzameld. Nadat wij alle frustratie eruit hadden gegooid, barstte Dees in snikken uit en dit leidde er toe dat we bij de burgemeester mochten komen. Deze verzekerde ons: 'Don't worry, I will solve the problem'. Wij lieten echter duidelijk merken dat het moeilijk was om dit nog te geloven. Men had ons al zo vaak beloofd dat de container-issue opgelost zou worden. De burgemeester stelde een follow-up voor: Meeting with the MCE (Metropolitan Chief Executive): Het hoogste orgaan.

Bovenstaand: Vergaderingen bij Assembly (Gemeente), inzake de container-problematiek.

Op dinsdag 26 januari om 12.00 uur zou de zaak besproken worden in aanwezigheid van de burgemeester, the Coordinating Director of Assembly, the Chairman of the School Management Committee en mister Jacob. Uiteraard konden we Musah van NorGhaVo ook uitnodigen, maar wij hadden daar totaal geen behoefte aan. Bovendien was hij in Accra, om vrijwilligers op te halen. Wij gaan er vooralsnog van uit dat de oplossing in zicht is en dat zelfs alle kosten worden betaald. Mocht het echter wéér op niets uitdraaien, dan willen wij eigenlijk niet meer wachten en willen wij - Ben en Dees - het liefst op eigen houtje de containers gaan ophalen. Maar ja, dat kan problemen opleveren. Wij hebben NorGhaVo laten weten dat wij geen dubbeltje uit onze eigen zak gaan betalen. Als Assembly niet betaalt, dan laten we het project betalen. Misschien wel verstandig om op 26 januari een verklaring te vragen, waarin duidelijk wordt vermeld dat wij de bevoegdheid krijgen om de containers op te halen en mee te nemen, want anders kan het zijn dat de chief weer geen toestemming geeft of dat iemand de politie inlicht en wij weer moeten opdraven op het politiebureau. In beide gevallen hebben wij dan iets in handen om te laten zien. Maar wellicht duurt een simpele verklaring - opgesteld door bijvoorbeeld de burgemeester - ook weer weken. Oké.....belangrijke vergadering dus op 26 januari, maar........het is altijd wat in Ghana. Dit maal werd de burgemeester met spoed weggeroepen, i.v.m. ongeregeldheden in Tamale. Wij zagen in het Assembly-gebouw al veel politie, militairen en mensen van de Immigratiedienst. Allemaal mensen die de openbare orde moeten handhaven. Toen de burgemeester ons zag, liet hij weten dat wij konden spreken met de Coordinating Director. Deze zou het verhaal dan doorgeven aan hem, zijnde de burgemeester. En weg was ie......Tot onze grote ergernis kwam de chairman van de SMC (School Management Committee) pas opdraven na afloop van de vergadering. Dus...Ben en Dees mochten het weer opknappen. Gelukkig was mister Jacob bij ons, al was het maar om de culturele 'addertjes onder het gras' voor ons op te lossen en het verhaal in perfect Engels te verwoorden. Van te voren hadden wij de strategie met Jacob besproken: Ben en Dees doen het verhaal en hij zou toevoegen, aanvullen, beter uitleggen etc. Strekking van onze versie was: In april 2007 een trainingscentrum gebouwd op Kukuomarket (met 100% sponsorgeld van Nederland) en 2 jaar later (in april 2009) kregen we te horen dat we moesten vertrekken. Wij lieten weten dat de voorganger van de huidige Coordinating Director alsmede de Regional Minister hadden beloofd om alle kosten van transport en relocatie naar een andere plek te zullen betalen. Wij schetsten de gebeurtenissen in de tijd: Juni 2009 zijn we vertrokken op Kukuomarket; september 2009 was alles afgebroken; in oktober 2009 hadden we de toestemming gekregen van de chairman van de SMC (School Management Committee) om onze containers op de grond te zetten van de school, bij het naai-atelier van mister Halilahi en in december 2009 was de MOU ondertekend. We vertelden dat Hawa niet langer meer 'involved' was. NorGhaVo had haar vele kansen gegeven en telkens weer liep het op niets uit. Bovendien had ze nooit een MOU getekend en had ze NorGhaVo schriftelijk laten weten niet meer samen te willen werken met NorGhaVo-vrijwilligers. NorGhaVo had dit 'paperwork' tussen Hawa en NorGhaVo aan Assembly (Gemeente) gegeven en tevens een copie van de ondertekende MOU. Dit laatste had NorGhaVo ook aan de politie gegeven, om eventuele problemen in de toekomst te voorkomen. Wij lieten weten dat we in kringetjes ronddraaien....van de chief naar de politie en van de politie naar de Gemeente enz. enz. De politie zegt alleen maar: 'Go to court'. Wij vroegen de Coordinating Director op de man af: 'Waarom kan niemand dit probleem oplossen? Wij begrijpen het in ieder geval niet meer: Nederland heeft alles betaald; Assembly heeft alles afgebroken en de 'needy girls' zijn het slachtoffer. Wij kunnen het in ieder geval niet meer uitleggen naar onze sponsoren toe in Nederland. Wij vroegen ook om het transport zelf te mogen regelen (dan gaat het tenminste sneller). Wij hebben al een team op het oog. Onze Hudu en zijn vrienden staan in de startblokken om met pushtrucks de klus te klaren. Blablabla..... De reactie van de Coordinating Director was in eerste instantie nogal bot. Toen Dees de zin uitsprak: 'Assembly destroyed everything', kon hij dit niet waarderen....... Maar kom op zeg.....Ze hebben toch ook alles afgebroken? De man echter hield vol: 'We didn't destroy it'. Dit geloof je toch niet! Toen wij hem confronteerden met het feit dat zijn voorganger en de Regional Minister hadden beloofd om alle kosten te betalen, liet hij doodleuk weten: Beiden zijn inmiddels vertrokken. Op dat moment sprong mister Jacob voor ons in de bres. Het voordeel van Jacob is dat hij zowel het Ghanese referentiekader als ook het Nederlandse referentiekader kent. Jacob werkt al jaren samen met voornamelijk Nederlanders en heeft Nederland in 2007 bezocht. Hij kon dan ook goed uitleggen aan de Coordinating Director dat wij als Nederlanders het idee hebben dat er gewoon niets aan de zaak wordt gedaan. Vanaf toen werd de Coordinating Director veel vriendelijker naar ons toe en sprak uit dat hij onze frustraties begreep. Dat was dan iets en dit vormde de basis om het gesprek voort te zetten. Het volgende werd afgesproken: Mister Jacob zou alleen de chief van Kukuomarket gaan bezoeken. Deze bevindingen zou mister Jacob moeten terugkoppelen naar de Coordinating Director. Als de chief accoord zou gaan met het transport van de containers naar Lamashegu, dan zou Assembly een brief schrijven naar de chief en tevens naar de politie. Daarna zouden wij dan het daadwerkelijke transport kunnen gaan regelen en zouden wij verzekerd zijn van rugdekking. Op een gegeven moment dacht de Coordinating Director even hardop en zei tegen ons: 'At the moment you go to the Chief's Palace to collect the containers, we as Assembly can give you police protection'. Zoals vaker gezegd……het lijkt hier net een spannend jongensboek! Toch werd dit idee snel terzijde geschoven: Politiebescherming voor ons zou ook averechts kunnen werken en olie op het vuur kunnen gooien. De Coordinating Director waarschuwde ons voor het feit dat de community van Kukuomarket één van de gevaarlijkste gebieden was van de stad. Uit eigen ervaring weten wij inderdaad dat de gemoederen op Kukuomarket behoorlijk verhit kunnen geraken. Bij een meningsverschil kan het voorkomen dat er naar 'guns' gegrepen wordt. Er is nou eenmaal jeugd op Kukuomarket die denkt dat de containers gewoon bij hun community horen en zij zullen zich dan ook hevig verzetten als de containers worden weggehaald. Kortom: Er kan een gevaarlijke, explosieve situatie ontstaan. Toen mister Jacob nog op dezelfde dag (26 januari) de chief bezocht, was deze echter niet thuis. Hij sprak wel met de 'spokesman' van de chief, zijnde een zekere Adam (die wij ook kennen). Adam gaf te kennen dat hij geen problemen zou verwachten als we zouden komen om de containers op te halen, maar.......dan wel in het bijzijn van iemand van NorGhaVo. Bovendien werd aan Jacob gevraagd om donderdag 28 januari nogmaals de chief te komen bezoeken. Toen hij op de afgesproken tijd aanwezig was (12.00 uur), kreeg hij te horen dat hij om 15.00 uur terug moest komen, want......de 'spokesman' van de chief moest erbij zijn en deze 'spokesman' (Adam) moest eerst lesgeven. Tegen 17.00 uur kwam het verlossende telefoontje: De chief had ook groen licht gegeven. Vrijdag 29 januari kon het transport van de containers plaatsvinden!!!! Na het gesprek met de chief, was mister Jacob teruggegaan naar Assembly om Assembly de feedback van de chief te geven. Assembly had besloten dat het niet meer nodig was om brieven te schrijven naar de chief en de politie. In plaats daarvan zou Assembly een afgevaardigde sturen op 29 januari. De volgende afspraken werden gemaakt: Op vrijdag 29 januari om 15.00 uur moesten de volgende personen verschijnen bij de Chief's Palace: Mister Jacob; een afgevaardigde van de Gemeente; iemand van NorGhaVo; Ben en Desirée; de 'spokesman' van de chief en één van de jongens (Hudu) die het transport zouden gaan realiseren. Uiteindelijk kwam mister Jacob niet, maar waren zowel Alex als Peter van NorGhaVo aanwezig, alsmede mr. Iddrisu van de Gemeente en verder 'spokesman' Adam die samen met de ouderlingen het woord voerden, aangezien de chief ziek was. Niet alleen Hudu, maar ook een ander teamlid van de transportclub was aanwezig en tenslotte was Saani nog present. Laatstgenoemde was vaak in onze periode Kukuomarket terplekke, aangezien hij daar woonde. Al met al was het een happening met 'mixed feelings'. Wat bleek? Wij moesten niet alleen betalen voor het transport van de 'Chief's Palace' naar de nieuwe plek Lamashegu (180 GHc; ongeveer 90 Euro), maar ook moest nog betaald worden voor het transport dat in september j.l. had plaatsgevonden van Kukuomarket naar de Chief's Palace. In eerste instantie werd hiervoor 160 GHc gevraagd, maar uiteindelijk ging men accoord met 120 GHc. In vergelijking met die 180 GHc, een waanzinnig hoog bedrag, aangezien de afstand zeer gering was. Maar uh.....we hebben nooit om dit transport gevraagd?! Al snel werd duidelijk dat er niet getransporteerd zou worden als we dit extra onvoorziene bedrag van 120 GHc niet zouden betalen. In onze beleving pure chantage, maar iedereen liet weten.....'Betaal nou maar, want dit is onze cultuur'......Men schepte er behagen in dat de witten 'de knip moesten trekken'. Zoals eerder gemeld, had Assembly beloofd alle kosten te zullen betalen, maar daar konden we dus naar fluiten. Alle aanwezigen waren in de veronderstelling dat de witten alles uit eigen zak betaalden. Wij verklaarden echter zeer nadrukkelijk dat wij het project lieten betalen, met als gevolg dat hun eigen volk daardoor minder zou krijgen. Het is allemaal zó onrechtvaardig, maar wij wilden het container-boek zó graag sluiten, dat we maar betaalden....... 'Sometimes it's better to join the ennemy'.....Het was tevens de bedoeling om de chief, zijnde de ouderlingen te bedanken (waarvoor?) en de chief te voorzien van de nodige cadeautjes, o.a. kolanuts. Wij als witten werden geacht geld te geven. Wij kregen het niet uit onze mond om te zeggen:'We are grateful, thank you'. Wij lieten weten: 'We are very glad that the problem has been solved'. Wij kunnen niet zeggen hoe blij we zijn dat we het container-boek kunnen sluiten! De meeste dank gaat uit naar mister Jacob, die er in is geslaagd om zowel Assembly als de chief over de streep te trekken. Het daadwerkelijke transport vond plaats in de avond-en nachtelijke uren, aangezien er dan minder verkeer op de weg is. NorGhaVo had de politie verwittigd van het nachtelijke transport en daardoor kregen onze transport-boys rugdekking, mocht Hawa tot actie overgaan. Het was niet alleen het regelen van het transport van de 3 containers, maar ook moest er nog een signboard opgehaald worden en tevens materialen, die nog gebruikt konden worden bij de wederopbouw van het trainingscentrum. Deze materialen lagen in de community van Kukuomarket. Maar.......wat gebeurde er tijdens het transport? In de nacht van vrijdag 29 januari op zaterdag 30 januari ging om 3.00 uur 's nachts de telefoon. Nee toch.....Hudu aan de lijn.....Tijdens het transport van de laatste container was er een dronken bestuurder van een auto tegen de pushtruck aangereden. Er was niemand gewond; er was wel schade aan de auto van de bestuurder en onze container was beschadigd. De politie gaf opdracht om zowel de laatste container als ook de auto van de bestuurder naar het politiebureau te brengen. En toen reageerde ons Hudu als volgt: Voor container-issues moest de politie maar contact opnemen met NorGhaVo. En het telefoonnummer van 'the white people'? Wel, dat was nummer........en Hudu gaf een foutief telefoonnummer op. Hij liet de police-officer weten dat het hele transport-team niet naar het politiebureau zou gaan, maar naar Lamashegu. Als de agent dit niet toestond, dan zouden zij de container midden op straat neerzetten en gewoon naar huis gaan. Hierop belde de police-officer naar zijn baas, die echter niet opnam. Uiteindelijk gaf de agent 'groen licht' en mochten Hudu en zijn mannen verder gaan met het transport. Wij spraken telefonisch (3.00 uur 's nachts) met Hudu, met de bestuurder van de auto en met de politie. Aangezien de bestuurder van de auto volgens Hudu 'a big man' was en zonder kentekenplaat op zijn auto reed en de absolute schuldige was, ging de pechvogel er van door. De man koos eieren voor zijn geld, omdat hij problemen voorzag als hij naar het politiebureau zou gaan. De manier van denken in dit soort situaties is totaal anders dan in Nederland! Dus.....alle 3 de containers staan op de plek waar wij ze willen hebben, maar toen deed het volgende probleem zich alweer voor. Wij hadden afgesproken met het transport-team dat zij voor de prijs van 180 GHc niet alleen de 3 containers zouden transporteren, maar tevens de materialen zouden ophalen die nog ergens in de community van Kukuomarket lagen. Deze materialen kunnen wij weer gebruiken bij de wederopbouw. Te denken valt hierbij aan: Een boog, metalen palen, dakconstructie, hout enz. Het was dus een all in prijs. Met uitzondering van Hudu, had het team echter plotseling besloten dat er opnieuw betaald moest worden voor dit tweede transport. Aangezien wij dit absoluut niet konden waarderen, besloten wij om niet het transport-team deze klus te laten klaren, maar mister Halilahi te bewegen om een eigen transport te regelen. Hij mocht tenslotte ook wel eens iets doen. Wij hadden al zoveel voor hem gedaan? Hij kon ons standpunt heel goed begrijpen en beloofde een pick-up te arrangeren. Dat was snel geregeld, maar toen hij Saani liet weten dat hij de materialen kwam halen, liet Saani doodleuk weten dat hij 40 GHc moest betalen. Hij of andere mensen van Kukuomarket hadden namelijk al die maanden als watchman gefungeerd. Als er niet betaald zou worden, kregen we de materialen niet mee. Wij belden met Adam, de 'spokesman' van de chief en deze stond aan onze kant. Uiteraard hoefden wij niets te betalen aan Saani; dat was namelijk niet afgesproken. Wij worden er inmiddels doodziek van. Iedereen probeert er een slaatje uit te slaan. Waarschijnlijk heeft Saani dit plannetje bedacht, toen hij een dag eerder in De Chief's Palace zag dat er cash betaald werd voor transport door de 'white man'. Dat heeft hem waarschijnlijk op het idee gebracht om ook geld te vragen voor onze eigen materialen die liggen te wachten om meegenomen te worden. Saani liet letterlijk weten: 'I was the caretaker of your materials.....if you want your materials back, then you have to pay......' Wij hebben iedereen heel duidelijk laten weten dat wij aan deze kwestie geen stuiver, uh....geen pesewa meer betalen!!! Uiteindelijk kwam het dan toch allemaal goed: Mister Halilahi ging met een pick-up naar Saani en slaagde erin om zonder iets te betalen, de materialen mee te nemen. Eindelijk.......alles is op de plek waar het moet zijn.

Bovenstaand: Na een lange strijd staan onze containers dan toch maar op de plek waar wij ze graag wilden hebben, namelijk bij het naai-atelier van mister Halilahi. Het project zal verder gaan onder de naam: Needy girls project.

Wij zijn heel erg opgelucht, maar ook doodmoe!

En dan is er nog die kwestie van de Watercompany..... Zoals bekend zijn we vanaf 1 oktober 2008 woonachtig in ons huidige huis. Op dat moment leverde de Watercompany - al jaren - geen water. Omstreeks november 2008 werd water geleverd.... niet elke dag, doch mondjes maat. Kerst 2008 werd gestart om een meter te verkrijgen. Na diverse bezoeken van ons aan de office van de Watercompany werd de meter uiteindelijk in mei 2009 geplaatst. Tevens werd een rekening inzake waterverbruik gepresenteerd van de periode oktober 2008 tot mei.2009. Nou zeg, nauwelijks water afgenomen, nota bene duur water gekocht van de watertankers en dan toch een rekening - flat rate - krijgen. Flat rate wil zeggen: Een vast bedrag, onafhankelijk van het verbruik In mei 2009 werd dus een brief geschreven richting Watercompany, waarin wij bezwaar maakten. Medio december 2009 hadden we nog steeds geen antwoord ontvangen, doch wederom wel een nota. Sinds mei 2009 was de nota met het flat rate bedrag gewoon door blijven lopen. Ben ging op 5 januari dus toch maar even op bezoek bij de Watercompany. Het verweer van de manager was: Je hebt helemaal gelijk....Je hebt nog geen antwoord ontvangen, omdat het hier op kantoor een giga puinhoop is. We hebben het overzicht niet meer. Het regent klachten en de meest urgunte gevallen (daar waar afsluiting dreigt) pakken we er uit. Probleem is bovendien dat onze klanten misbruik maken van onze administratieve puinhoop en daar moeten we alert op zijn. Advies: 'Wacht maar rustig af, jouw klacht wordt heus nog wel een keer behandeld'........misschien over 2 of 3 maanden......Wordt dus vervolgd........... Het spel: 'Mens erger je niet' wordt hier dagelijks in de praktijk gespeeld!!!

8 januari: De polytank is leeg en de Watercompany heeft ook geen water verschaft. Inside information Hudu: 'They locked the pipe already for 4 days'...... Er zat dus weer niets anders op dan het dure water te kopen van de watertankers die onze polytank kwamen vullen. Dit kon pas een dag later, omdat we niemand konden bereiken. In het gebied waar wij wonen (Zagyuri) is water toch vaak een probleem. In de laatste week van januari leverde de Watercompany opnieuw geen water. Aangezien wij het telefoonnummer hebben van de 'complaint officer' belden wij hem op. Hoewel de man in Accra zat, was hij bereid om contact op te nemen met de direkteur in Tamale.

Het moge duidelijk zijn dat wij in de afgelopen jaren heel wat vrijwilligers hebben zien komen en gaan. Soms komen deze vrijwilligers weer terug, aangezien zij Ghana/Tamale op de één of andere manier niet kunnen vergeten. Besmet met het Tamale virus? Zo liepen wij na ruim 2 jaar vrijwilligster Chantal zomaar pats boem tegen het lijf in de stad.

Onze beste vriend Paul werd op 8 januari 32 jaar. Toen wij hem opbelden, reageerde hij verrast: 'I forgot; you are the only ones who remind me'....Tsja....verjaardagen gaan hier geruisloos voorbij; sterker nog....de jarige zelf weet helemaal niet dat hij/zij jarig is.

In de vorige update hebben wij melding gemaakt van het feit dat we op 21 december de direkteur van de Immigratiedienst in Accra hebben bezocht, i.v.m. de verschillende mogelijkheden als het gaat om het verkrijgen/verlengen van een verblijfsvergunning zonder het eerst moeten aanvragen van een werkvergunning. Zij noemde toen de volgende varianten: Residence permit zonder quota; residence permit op basis van eigen vermogen en een permanente verblijfsvergunning. Sinds die tijd beschikken wij ook over haar e-mailadres en dat is toch wel handig als je vragen hebt. Zo liet zij ons per mail weten dat wij een zogenaamde long term residence permit zouden kunnen aanvragen (voor 2 of 3 jaar). Ook hebben we over deze kwestie contact opgenomen met de Ambassadeur van de Nederlandse Ambassade in Accra. De Nederlandse Ambassade heeft echter niet de bevoegdheid om te bemiddelen bij verblijfsvergunningen. Dat zou namelijk betekenen dat zij zouden treden in de toelatings-en verblijfsprocedures voor Ghana en dat ligt nou eenmaal uitsluitend op het terrein van de bevoegde Ghanese autoriteiten. Ook hadden we de volgende vraag voorgelegd: Stel: Er wordt een vergunning afgegeven voor een bepaalde tijd en in die bepaalde tijd verloopt het paspoort. Hoe wordt hier dan mee omgegaan door de instanties? Wij werden ook voor deze vraag terug verwezen naar de Immigration Service in Accra. Uit hoofde van de direkteur kregen we via the Head Intelligence Unit (what's in a name?) antwoord. Onze grote wens is dus om een long term residence te krijgen. Tot het zover is, moeten we (hopelijk nog maar 1 keer), de normale procedure bewandelen: Werkvergunning aanvragen via Accra en verblijfsvergunning via Tamale. Aangezien wij dit zonder NorGhaVo regelen, maar via het project van onze voormalige huisbaas mister Jacob, hebben wij veel contact met laatstgenoemde. Op papier werken wij voor zijn NGO CPYWD. Mister Jacob moet zijn project eerst laten registreren bij Social Welfare. Hij is nu doende om de laatste brief te verkrijgen via Social Welfare die nodig is om onze werkvergunning in Accra te realiseren. Als we die werkvergunning hebben, kunnen we in Tamale de verblijfsvergunning regelen. Het hele zaakje moet voor 24 maart geregeld zijn, aangezien onze vergunning dan verloopt. Het laatste nieuws van mister Jacob is dat men wacht op 'the social report of the District Director of either Tamale metro or the Tolon/Kumbungo district'. Er zijn verschillende Districts Directors die onder de Regional Director vallen (de Regional Director is de direkteur van Social Welfare waar wij op 10 december j.l. mee hebben gesproken). De Regional Director staat weer onder de National Director. Voor ons is het bijna niet meer te volgen, dus voor jullie beste lezers, zal het helemaal een puzzel zijn!

De eerste week van januari stond voornamelijk in het teken van computerwerk. Er is heel wat werk verzet. Wel zo fijn, aangezien de lessen op school weer gingen starten op 12 januari.

Als je hier aan mensen vraagt hoe het gaat, krijg je vaak het antwoord: 'We are managing' of tewel....ach...we klaren het wel. Wij maken wel eens een geintje door te zeggen: 'You are all managers in Ghana!'

Op 8 januari gingen we het project bezoeken van onze voormalige huisbaas mister Jacob: Community Partnership for Youth and Women Development (CPYWD). Tot op heden was het er nog nooit van gekomen om deze NGO te gaan bekijken. Eigenlijk vreemd.....we hebben in alle afgelopen jaren (en zeker toen wij zelf op de compound woonden) het project zien groeien en veel vrijwilligers ontmoet die daar hebben gewerkt. Maar goed, beter laat dan nooit.....Bovendien vonden wij dat er nu een extra reden was: CPYWD wordt voor ons gebruikt om dit jaar onze verblijfsvergunning te verwezenlijken. Aangezien wij dit niet meer willen laten regelen door NorGhaVo Ghana, wordt de NGO van mister Jacob ingezet. Het project in de praktijk zien is dan ook niet meer dan normaal. Op dit moment werkt de Duitse vrijwilligster Yanka op het project en samen met haar en met de Ghanese collega Mozes togen we op pad. Wij hebben er van genoten! We bezochten 2 communities en uit alle hoeken en gaten kwamen de kinderen toegesneld.

Bovenstaand: Speeltoestellen voor de kinderen uit de communities.

Als eerste zagen we enkele speeltoestellen, die met dank aan de Youth Service Initiative waren gerealiseerd. Learning by doing is het doel.

Bovenstaand: Ben, Mozes en Yanka als spelleiders.

Veel spel-aktiviteiten passeerden de revue: 'I ga op vakantie en neem mee'; persoon 1 fluistert een woord in het oor van persoon 2 en zo gaat het de hele kring door, totdat de laatste persoon de boodschap verwrongen laat horen; maar ook het alfabet zingend opzeggen in de kring met de kleintjes en verder een 'egg-race'; een spel met ballonnen; memory enz. enz.

Bovenstaand: Spelend leren in de bush-dorpjes.

Na afloop werd er ge-evalueerd: Welk spel vond je het leukste en waarom? Wat heb je ervan geleerd? Op de terugweg richting Kpaluu junction, zagen we tot onze verbazing de nieuwe lokatie waar Hawa opnieuw is gestart met haar project NFD......'in the village'....... Toen we Yanka weer terug brachten naar het gastgezin van mister Jacob, spraken we nog even met Job en Batischu die banku aan het klaarmaken waren voor het avondeten.

Op 9 januari brachten we een bezoek aan het naai-atelier van mister Halilahi en aan ons sewing-meisje Suhayini. In haar shop is het altijd erg gezellig en vaak zijn er tevens andere 'sewers' aanwezig (waaronder haar zus Rama, die de honneurs in de kiosk waarneemt, op de momenten dat Suhayini bij haar oude leermeester mister Halilahi extra training volgt). Suhayini komt ook wel eens bij ons thuis op bezoek en had een week eerder een strip paracetamol van ons gekregen, omdat ze hoofdpijn had. Nu liet ze weten hiervoor 'very grateful' te zijn. Het had zelfs geholpen tegen haar malaria. Stel je voor dat wij slechts paracetamol zouden kunnen innemen als we malaria hadden...... Het is normaal dat onze meiden hun leeftijd niet kennen. Toen we Suhayini vroegen of ze echt niet wist of ze 20 was of 21, liet ze weten: 'Let's find out from my brother'. Broer-lief deelde door de telefoon mee dat zijn zus geboren was op 5 mei 1989. Suhayini was dus 20. Reactie Suhayini: 'I didn't know'.......

Wij hebben eigenlijk nooit melding gemaakt van onze Ghanese namen. Ben (een man, geboren op zondag) heet: Kwasi en Dees (een vrouw, geboren op dinsdag) heet: Abena.