Oktober 2009 (Tweede Deel)

Zondag 25 oktober stond in het teken van de meiden. 's Ochtends om 6.00 uur belde Suhayini al op dat ze wilde komen. Ja, je bent welkom, maar niet 's morgens om 6.00 uur! We lieten weten dat ze rond 10.00 uur kon komen. Om 8.00 uur gaat weer de telefoon......Azara 3 wilde toch wel heel graag dat we haar om 10.00 uur kwamen bezoeken, want ze moest om 12.00 uur weer weg. Was ze net terug in Tamale (2 maanden elders haar zieke vader verzorgd), nu stond ze weer op het punt om te gaan 'travellen'. We hadden Azara al vanaf eind juli niet meer gezien en ze liet dan ook weten:'I want to see you'.....Weet je wat.....dan kom ook maar naar ons huis.....2 vliegen in 1 klap! Ons Saartje was erg blij......'Dies and Ben I like it'! Het was erg gezellig.

Bovenstaand: Suhayini en Azara bij ons thuis op bezoek.

Azara 3 is een echt bush-kind. Als ze moet plassen, gaat ze naar buiten; op een stoel of bank zitten is ze niet gewend, dus gaat ze languit op de grond liggen. 's Middags bezochten we weefmeisje Asia. Wij hebben geregeld dat dit meisje lessen kan gaan volgen op het project waar Dees lesgeeft. (26 oktober is de start voor haar). Toch probeerde de familie nog of Ben en Dees zo gek waren om de kapotte fiets te laten repareren. Wij lieten duidelijk weten....Wij hebben voor haar materialen gekocht voor in haar shop, we hebben haar school geregeld en nu mogen jullie zelf een creatieve oplossing bedenken voor de fiets. (Misschien een fiets lenen van iemand in de community en als Asia hard werkt kan ze zelf de reparatie van haar fiets betalen). Vergeet niet dat zij nooit de eigen bijdrage heeft betaald en het onderhoud van de fiets is vanaf dag 1 voor eigen rekening geweest. Toen we duidelijk lieten merken dat het niet alleen 'receiving, receiving' is en dat het wel erg gemakkelijk is om altijd maar te vragen, bond men in. Uiteindelijk liet men weten dat er wel een fiets van iemand geleend kon worden. Ja, de meiden houden ons wel bezig op de zondag. Hierna naar ons andere weefmeisje Salamatu. Hoewel zij niet aanwezig was, spraken we met haar oom. Daar werd je ook niet vrolijk van......kommer en kwel.....Toen we vroegen hoe de business was van Salamatu, liet hij weten: 'There is no market'. En daar blijft het dan bij.........Die apathische houding blijft lastig voor ons om mee om te gaan. Zelf oplossingen bedenken, creatief zijn, initiatief tonen is echt 'een brug te ver' voor de meeste mensen hier in het noorden. Gelukkig werd de dag leuk afgesloten met een bezoekje aan Paul. Hij belde ons op 'just to greet' en aangezien we in de buurt waren, bezochten we hem nog even thuis. Hij woont op een hele drukke compound, waar het een komen en gaan van mensen is. Zijn zoontje Ausbert (geboren in maart 2008) is bang voor 'white people' en begint al te huilen als hij de auto ziet aankomen. Echter....als we er niet zijn, maakt hij altijd een gebaar naar papa Paul en doet hij net of hij mister Ben en madam Dies gaat bellen. Toch zit er progressie in de zaak.......heel voorzichtig krijgen we een handje en wordt er hello en bye gezegd.

Tijdens ons verlof in Nederland hebben wij van de Triodosbank in Zeist een donatie gekregen voor de meiden die nu in hun eigen shop zitten. Wij kunnen materialen gaan kopen en/of een schenking doen in de vorm van een maand niet hoeven aflossen. Aangezien er overal 'lack of materials' is, wordt er besloten om materialen te gaan kopen. Eerst willen we wel met eigen ogen zien wie deze opsteker hebben verdiend, want....als we Ishmel bellen en vragen welke meisjes terugbetalen, krijgen we slechts 1 naam te horen (van de 9). We besluiten dan ook om er enkele criteria op los te laten, als het gaat om een eventuele financiële ondersteuning. Slechts diegenen worden geholpen, die voldoen aan één van de drie volgende criteria: 1. Is de shop altijd open; met andere woorden: Laat het meisje een min of meer aktieve werkhouding zien? 2. Heeft het meisje in zichzelf geïnvesteerd, middels het - op eigen kosten- volgen van een extra training in haar vakgebied? 3. Betaalt het meisje de lening terug? Voor ons betekent dit de komende tijd: Meiden bezoeken in hun shops en met de serieuze dames op stap gaan om materialen te kopen.

26 oktober: Ben heeft een aantal klachten (hoofdpijn, pijn in de botten, pijn in de nek, misselijkheid, keelpijn, duizeligheid) en laat prikken op malaria. En ja hoor.....9 dagen na Dees heeft ook Ben malaria.

Bovenstaand: Hoewel geveld door malaria, kijkt Ben toch nog wel vrolijk.

Als Ben malaria heeft, heeft hij verschillende klachten; bij Dees beperkt de malaria zich meestal tot knallende hoofdpijn. Wij kunnen ons gelukkig prijzen met een goede privékliniek. Al sinds eind 2007 komen wij bij Kabsad Scientific Hospital. Wij waren toen één van de eerste patiënten. Inmiddels zijn we 2 jaar verder en is Kabsad uitgegroeid tot een druk ziekenhuis. Als we nog wel eens terugdenken aan onze start in het Tamale Teaching Hospital, dan kunnen we ons nauwelijks meer voorstellen hoe we dat destijds hebben volgehouden. Dat ziekenhuis is geen ziekenhuis te noemen. Het is bij de beesten af en werkelijk mensonterend. Inmiddels is gebleken dat de Fortisbank uit Nederland een lening heeft gegeven om in het ziekenhuis orde op zaken te stellen: Beter management, betere voorzieningen (zoals permanent water) enz. enz.

De kleintjes op Cambridge zien alles en vinden het nog steeds bijzonder dat madam Dies wit is. Nog steeds willen ze me aanraken, strelen, knuffelen en handkusjes geven en ze bekijken me van top tot teen. Iedere oneffenheid op de huid wordt opgemerkt en inmiddels weten ze wel hoe 'a mosquito bite' eruit ziet, maar een moedervlek vinden ze toch wel heel erg apart. Ook kleding en haardracht worden dagelijks besproken. Zoals op die ene dag: 'Madam Dies your face changed'. Uh.....hoezo?....'You look too beautiful today'……'What happenend to your face? Nog steeds was ik me nergens van bewust, totdat plotseling een kleintje liet weten: 'Madam Dies doesn't wear a clip today and that is why she is looking so beautiful and that is the reason that her face changed'. O, wat een heerlijke logica. En dan al die leuke storingen: 'Madam Dies, I want to urinate; madam Dies, my pencil broke; madam Dies, he is pushing me; madam Dies, you are blocking me (als ik op het schoolbord schrijf en de kinderen tegen mijn rug aankijken en ik hun zicht op het bord belemmer); madam Dies, it can not enter (als een woord niet op de regel past); madam Dies, where is your father?' (voor de duidelijkheid: Hier wordt Ben mee bedoeld). Ach...het hoort er allemaal bij. Het belangrijkste is dat ik me thuis voel op Cambridge garden academy. Verder is het inmiddels zó gewoon voor mij geworden om Frans te geven vanuit het Engels. Het lijkt een tweede natuur te zijn geworden.

Als de kleintjes op een gegeven moment constant zingen: 'No Jesus, no life', dan is het voor mij duidelijk dat ze les hebben gehad in 'Religious and moral education'.

Weefmeisje Asia is inmiddels gestart op het project NCCELP (waar Dees o.a. lesgeeft). Wij hebben geregeld dat zij daar Engels kan leren en ook aan lezen en schrijven wordt aandacht besteed.

Bovenstaand: Weefmeisje Asia in de schoolbanken op NCCELP.

Zoals eerder vermeld probeerde zij ons de reparatie van haar fiets te laten betalen. Dit hebben wij geweigerd. Hierna probeerde ze om ons te strikken voor het kopen van een schrift en een pen. Tsja......op NCCELP is namelijk een chronisch tekort aan materialen, zodat ze daar niet kan aankloppen. Wij besluiten dan ook maar om schriften en pennen te gaan regelen (en krijt voor de teachers). Niet alleen Asia, ook Azara 3 mag gratis lessen volgen op NCCELP en wellicht is Rabbie ook wel geïnteresseerd. In ieder geval Asia heeft het naar haar zin op NCCELP en dan is het mooi om te zien dat dit meisje op latere leeftijd (18 ) nog een kans heeft gekregen om te leren lezen en schrijven en om Engels te leren. Dat wij als 'brug' hebben kunnen fungeren is mooi. Zelf voel ik me ook als een vis in het water op NCCELP.

Bovenstaand: Juf Dees in aktie op NCCELP.

Ook Ben is nauw betrokken op het project. Hij geeft oprichter mister Ramzing de nodige adviezen en coacht hem op het gebied van het werven van vrijwilligers, het schrijven van 'proposals', het invullen van papieren enz. Het klikt erg goed en we zijn een hecht team.

Bovenstaand: Dees op NCCELP.Bovenstaand: Ben op NCCELP.

Tijdens het lesgeven op zowel Cambridge garden academy als op NCCELP kan ik de hele container-issue vergeten. En dat is goed..........

De collega's op Cambridge garden academy zijn allen erg aardig. Eén van mijn nieuwe collega's mister Ezekel vertelde mij een keer iets over zijn achtergrond. Het vermelden waard........Hij is 27 jaar en leerde pas op 18-jarige leeftijd lezen en schrijven!!!! Hoewel zijn ouders ook niet 'educated' waren, hadden zij zoon Ezekel echter wel altijd gestimuleerd. Het had echter tot zijn 18e moeten duren, voordat hij het belang van onderwijs inzag. Na het beeindigen van de middelbare school, had hij zelfs op het Business College International nog bijscholing gevolgd op het gebied van management en business administration. Daarnaast had hij gewerkt bij 'Meet Africa' en nu gaf hij dan les aan de kinderen op Cambridge. En dan te bedenken dat hij 9 jaar geleden nog niet eens zelf kon lezen of schrijven. Een opmerkelijke prestatie!

28 oktober: Vandaag kunnen we dankzij de sponsoren in Nederland materialen gaan kopen voor ons kapstertje Azara 3. Samen slenteren we over de markt.....van shampoo tot conditioner en van handdoeken tot krulspelden en van kammen tot crème enz. enz. Het is zó geweldig fijn om dit te kunnen en mogen doen.

Bovenstaand: Dankzij de sponsoren in Nederland konden we materialen kopen voor kapster Azara.

Al lopend in de hitte en Azara al observerend, gaan onze gedachten naar de mensen in Nederland die dit mogelijk hebben gemaakt. In 3 jaar is 'onze' jongste Azara gegroeid......op alle fronten......Wij realiseren ons dat dit waarschijnlijk de laatste keer zal zijn dat wij haar zullen 'supporten'. Dit laten we maar niet merken en genieten slechts van haar tevredenheid. Als ze ook nog voor 30 Pesewas (15 eurocent) eten mag kopen is haar geluk compleet. Dan stelt ze voor om even haar vroegere stagebegeleidster madam Mariam te gaan begroeten en natuurlijk gaan wij mee. Dan wordt het tijd om naar NCCELP te gaan. Ook Azara mag lessen gaan volgen op het projekt waar Dees lesgeeft. Weefmeisje Asia is daar al van start gegaan en nu introduceren we Azara bij mister Ramzing. Azara start op 29 oktober.

Bovenstaand: Ook voormalig NFD-meisje Azara (kapster) leert lezen, schrijven en Engels op NCCELP.

Als wij mister Ramzing schriften en krijt aanbieden (er is een chronisch tekort aan materialen) springt de man van blijdschap omhoog. De kinderen moeten meteen gaan zingen en binnen 5 minuten schalt het door de buitenlucht: 'Thank you, thank you, na tuma pam, na tuma pam'. (Dit laatste betekent: Thanks, you have done well in het Dagbani).

O, de kinderen, de kinderen......tsja...als je een zwak hebt voor zwarte kindertjes, dan kun je hier je hart ophalen. Aan lieve 'chocolade poppen' is hier nu eenmaal geen gebrek!

Bovenstaand: Beelden op NCCELP.

Hadden wij op 19 oktober kortsluiting, op 28 oktober was de beschermengel weer aanwezig. Nog steeds was het elektrische kookplaatje de boosdoener of was het probleem het stopcontact? Verschillende mensen hebben er aan gesleuteld en dit gebeurde onder tijdsdruk. Je moet nu eenmaal elke dag koken cq eten, nietwaar? Wat bleek? Het elektrische kookplaatje stond onder stroom en Ben kreeg een 'opdonder'. De gewaarschuwde elektriciën constateerde dat er bij de reparatie 2 draadjes verkeerd waren aangesloten.

Bushfire......Vuurtje stoken om de rommel te verbranden......voor ons Nederlandse hoofd blijft dit moeilijk; voor de mensen hier is het heel normaal. Als het vuur een keer een meter hoog staat, gaat Ben eens informeren in de buurt. Een man die slechts Dagbani spreekt, is wel bereid om even met Ben mee te lopen naar de plek des onheils. Als hij het vuur ziet, begint hij te lachen.....Je ziet 'm denken: 'Oh white man, what is the problem?'

Frans geven in Ghana...............het lijkt wel of iedereen Frans wil leren. Aangezien ik op het project NCCELP min of meer in de buitenlucht lesgeef, krijgen passanten er gratis iets van mee. Dit leidde een keer tot een ontmoeting met een jonge man, die graag met een clubje volwassenen Frans wilde leren. Dat dit leuk is, moge duidelijk zijn, maar niet op NCCELP. Dat project is bedoeld voor kansarme kinderen.Wellicht thuis een groepje oprichten voor volwassenen???

Lieve mensen, dit was ie weer en tot de volgende keer!