Maart 2010

Zoals in de vorige update werd vermeld, gaat NorGhaVo Nederland de aktiviteiten langzaam afbouwen (einde 2010). Wat dit betekent voor NorGhaVo Ghana, zal de toekomst leren. Komt er een re-start? Het zal in ieder geval niet gemakkelijk worden voor NorGhaVo Ghana. De kans is groot dat dit het begin van hun einde is. Toen wij eind maart op kantoor kwamen, zagen we hiervan al de eerste tekenen.....er werd opgeruimd en ingepakt..... Wij zijn blij met de beslissing van NorGhaVo Nederland. Het is alleen opmerkelijk dat NorGhaVo Nederland niet éénduidig is in de berichtgeving. Naar de vrijwilligers toe worden als redenen opgegeven dat er teveel vrijwilligers-organisaties zijn in Tamale en dat NorGhaVo Nederland het bovendien veel te druk heeft; naar NorGhaVo Ghana en naar ons toe wordt naast de twee genoemde redenen ook nog een derde reden genoemd en wordt eerlijk gezegd dat het bestuur in Nederland niet tevreden was over de staff van NorGhaVo Ghana. Maar goed.......Eigenlijk is dit niet zo opmerkelijk, aangezien wij regelmatig aan de bel hebben getrokken op een open, kritische, opbouwende manier. Wij hebben gaande de jaren veel lief en leed kunnen en mogen delen met NorGhaVo Nederland. En hoewel de materie zich vaak niet leende voor kant en klare oplossingen, heeft NorGhaVo Nederland ons altijd gesteund. Terug naar NorGhaVo Ghana: Wij moesten wel lachen toen we van mister Halilahi te horen kregen: 'The staff of NorGhaVo Ghana is saying that they don't have a job anymore, because Ben and Dees wrote bad reports to the Netherlands'. Tsja…..als je niet tevreden bent over je organisatie, dan is het voor ons heel normaal om dit te ventileren naar de staff in Nederland. Hoe het ook zij.....Voor NorGhaVo Nederland was het weliswaar de beste oplossing, maar natuurlijk was het tevens geen gemakkelijke beslissing geweest. Zij hebben toch 10 jaar lang hun ziel en zaligheid in NorGhaVo gestoken en zij hebben dat in onze beleving prima gedaan! Voor ons verdient NorGhaVo Nederland dan ook een dikke pluim!

De laatste dag van februari stond in het teken van de 'graduation/pass-out' (certificaatuitreiking) voor 15 meisjes van onze voormalige stageplek 'hairdressing' van madam Mariam. Wij waren uiteraard weer van de partij, samen met enkele meiden en vrienden. De lokatie was bij een restaurant in Tamale, Giddipass genaamd.

Onderstaand: De geslaagden. De outfit van deze kapsters doet denken aan echte 'graduated ladies'. Onderstaand: Het overzicht. Onderstaand: Wij hadden een mooi plekje weten te bemachtigen. Samen met Taiba (inclusief haar 2 dochtertjes), Hudu (onze compound-boy) en weefmeisje Asia en naaister Suhayini keken wij naar de happening.

Op 1 maart werd ik wakker en.........ontdekte een spin op het muskiettennet en een rode mier in bed. Brrrrrr!.......2 maart hetzelfde verhaal, met dit verschil.....een spin aan de binnenkant van het muskietennet. Tijd om maatregelen te treffen.........

Onze verblijfsvergunning baart ons zorgen. Vóór 24 maart moet deze verlengd zijn. Het wachten is op de werkvergunning in Accra. De verhalen hieromtrent worden steeds gekker. Eerst bleek dat een bepaalde brief op de verkeerde plek was bezorgd (Social Welfare Accra i.p.v. Immigratiedienst/Ministerie van Binnenlandse Zaken Accra); daarna kregen we te horen dat de brief zoek was geraakt. Iedereen blijft dan zeggen: 'Don't worry'; maar de feiten zijn gewoon dat we al gestart zijn in oktober j.l. met de procedure en dat we nog slechts 3 weken te gaan hebben voor de deadline van 24 maart. En wie mag straks de boete weer gaan betalen? Juist ja, de witten. Op 22 februari hadden we aanvullende gegevens per STC-post opgestuurd naar Accra, maar nog steeds was het onduidelijk of de bescheiden bij de juiste persoon waren aangekomen. Het blijkt namelijk dat papieren die ontvangen worden een heel proces van registratie moeten ondergaan. Als bijvoorbeeld de vierde persoon in de schakel besluit er voorlopig niets mee te doen, dan vertraagt alles.Waarschijnlijk zijn de documenten dus wel op de goede afdeling, maar nog niet op het juiste bureau beland.Voor de zekerheid stuurden we dan ook maar op 3 maart nieuwe exemplaren op; dit keer echter per EMS-post.op en gericht aan onze contactpersoon terplekke. Na enkele dagen kregen we gelukkig te horen dat het pakketje goed was aangekomen. Onze contactpersoon in Accra is een zekere Charlot. Aangezien zij al weken lang op cursus is, heeft ze haar partner (Clement) opdracht gegeven om onze zaken te behartigen. Met Clement voeren we dan ook veel telefoongesprekken. Beiden werken zij op de Immigratiedienst in Accra. Clement heeft toegezegd om de papieren nu door te geleiden naar de juiste persoon op de juiste afdeling. Als wij zeggen dat we nog slechts 15 dagen hebben alvorens de verblijfsvergunning verloopt, luidt het antwoord slechts: 'Don't worry!!!' Aangezien wij helemaal tureluurs werden van deze onzekerheid, besloten we op 11 maart madam Elizabeth Adjei te mailen en de casus voor te leggen. Zij is de hoogste baas van de Immigratiedienst in Accra en wij hebben haar vorig jaar december persoonlijk gesproken op headquarters Accra. Zij heeft ons toen gewezen op de verschillende verblijfsvergunningen en de mogelijkheden voor ons. Hopelijk mailt ze terug. Nee, dat gebeurde weliswaar niet, maar binnen 24 uur belde haar secretaris (Alex). Nou, daar waren we ook heel blij mee! Hij liet ons weten dat Elizabeth Adjei hem opdracht had gegeven om de zaak te gaan onderzoeken. Hij wilde nog enkele aanvullende gegevens hebben: Naam van de nieuwe NGO (Community Partnership for Youth and Women Development); de naam van de direkteur (Mister Jacob Iddrisu) en zijn telefoonnummer. Dit alles werd door ons gemeld en wij wachtten weer verder af. Iets meer hoopvol gestemd. Uiteraard meldden we dit bij mister Jacob. Hij zou namelijk een telefoontje kunnen verwachten van deze secretaris van de hoogste baas op de Immigratiedienst in Accra. Maar plotseling liet Jacob weten: 'You didn't hear the good news from Clement?' Uh, nee, hoezo? Zoals gemeld: Met Clement hadden we de laatste tijd veel telefonisch contact gehad. Hij was één van onze contactpersonen op de Immigratiedienst in Accra. Echter hij belde ons nooit; wij moesten hem altijd bellen, ondanks vele beloftes van 'I will call you'. Ook Jacob zelf had ons niet ingelicht over het zogenaamde goede nieuws, want hij was 3 dagen ziek geweest. Hoezo altijd beloftes en excuses? Maar goed, wat bleek? Wij zouden een verlenging krijgen van een maand; verder zouden we dan geen boete hoeven te betalen; we hoefden alleen maar onze paspoorten in te leveren op headquarters in Accra. Nou, wij vonden dit niet echt goed nieuws. Allereerst: Wat hebben we aan slechts een verlenging van 1 maand? Ten tweede: Wij zullen nooit onze paspoorten per post opsturen. Ten derde: Persoonlijk afreizen naar Accra om paspoorten af te geven, betekent: Verspilling van tijd, geld en energie en verder een heleboel ergernissen en geen resultaten. Wij lieten Jacob dan ook weten dat we Clement voorlopig 'in de ijskast' parkeerden en dat we de voorkeur gaven aan de handelswijze van de secretaris van de hoogste baas, Elizabeth Adjei. Wij merkten dat Jacob dit niet goed kon waarderen. Volgens hem zou ons contact met de directeur niet automatisch succes betekenen en bovendien moest je gewoon de Ghanese gang van zaken volgen. Sorry mister Jacob, maar deze keer willen we gewoon resultaten! Nadien kreeg mister Jacob van Clement een telefoontje met de mededeling dat de baas van Clement was benaderd door Elizabeth Adjei. Naar aanleiding van ons mailtje had Elizabeth Adjei niet alleen haar secretaris opdracht gegeven om de zaak uit te zoeken, maar ook de baas van Clement. Clement had aan mister Jacob kenbaar gemaakt dat hij de inhoud van ons mailtje aan Elizabeth Adjei niet kende. Hij verklaarde dan ook bang te zijn dat hij (Clement) verdacht zou worden van het aannemen van steekpenningen. Dat deze gedachtengang bij Clement op zou komen, hadden wij niet voorzien, maar het zegt natuurlijk wel iets over de manier van werken bij Ghana Immigration Service. Wij hebben alleen maar de zaak willen bespoedigen! We horen niets meer en we hebben nog een week te gaan. De spanning, de onzekerheid, de stress hebben plaats gemaakt voor gelatenheid. We weten echt niet meer wat we nog meer hadden kunnen doen. Het ligt bij de hoogste baas en we kunnen niet meer doen dan afwachten en ongetwijfeld weer een boete betalen. Het is zó oneerlijk allemaal......Je bent in oktober gestart met de procedure en nog is het niet voor elkaar. We krijgen echt een houding van: 'Ze zoeken het maar allemaal uit; al gooien ze ons het land uit; het intereseert ons niets meer'. Maar dan.............op 22 maart besloten we de secretaris van de hoogste baas te bellen en te vragen naar de stand van zaken. Waarom hoorden we niets? Waarom kregen we geen reactie op mails? Hij liet toen doodleuk weten dat de workpermit voor z'n neus lag en dat het geregeld was. Op 17 maart was deze reeds verstrekt. Toen we hem vroegen waarom hij dit goede nieuws niet aan ons had verteld, luidde het antwoord: 'I am sorry; I travelled'. Wij hadden een kleine week voor niets in de stress gezeten. De volgende stap was: 'Hoe krijgen we de werkvergunning naar Tamale'? Met deze werkvergunning moeten we namelijk naar de Immigratiedienst in Tamale gaan om de verblijfsvergunning te verkrijgen (kwestie van stempel zetten). Opsturen per post is geen optie........té onbetrouwbaar. Wij stonden ook niet te popelen om zelf af te reizen naar Accra (enkele reis 13 uur in de bus). Gelukkig was mister Jacob bereid om naar Accra te gaan. Hij zou als direkteur van onze nieuwe NGO CPYWD de workpermits voor ons ophalen in Accra. Hiervoor gaven wij een 'authorization' af; een verklaring van onze kant waarin wij hem machtigen om de workpermits uit onze naam op te halen. Op 23 maart gingen we ook even naar de Immigratiedienst in Tamale, om te zeggen dat onze verblijfsvergunning op 24 maart zou verlopen, maar dat we in oktober al gestart waren met het hele proces van vernieuwen. Wij lieten de 'officers' aldaar onze paspoorten zien met daarin een extra 'extension' van 3 maanden (24 december 2009-24 maart 2010). Wij vertelden dat de 'paperwork' in Accra de boosdoener was van de vertraging, maar dat we gelukkig bericht hadden gekregen dat de werkvergunningen gereed lagen in Accra en gedateerd waren op 17 maart. Verder vertelden we dat de directeur van onze nieuwe NGO, mister Jacob, voor ons zou afreizen naar Accra om de werkvergunningen op te halen en dat hij waarschijnlijk op vrijdag 26 maart terug zou kunnen zijn in Tamale. Wij zouden dus óf op vrijdag 26 maart óf uiterlijk op maandag 29 maart met de werkvergunningen op zak op kantoor van de Immigratiedienst in Tamale kunnen zijn. Er werd ons verteld dat we geen boete zouden krijgen als we inderdaad uiterlijk op maandag 29 maart zouden verschijnen. Deze vooraankondiging van onze kant werkte goed. We kregen vast de formulieren mee naar huis zodat we deze konden invullen. De 'officer' waar wij mee spraken was een zekere Stephen en deze man had ons in november j.l. voorgesteld om tegen betaling (lees: op corrupte wijze) de verblijfsvergunning te regelen. Uiteraard hadden wij dit geweigerd. Het was wel vreemd om hem nu weer te zien en met deze corrupte persoon de zaken officieel te moeten regelen. Wij hadden een hele map met papieren bij ons, waarin o.a. ook het visitekaartje zat van de hoogste baas in Accra, zijnde Madam Elizabeth Adjei. Toen hij dat kaartje zag, vroeg hij aan ons van wie wij dat kaartje hadden gekregen. Toen we vertelden dat we haar in december j.l. persoonlijk hadden ontmoet, werd hij stil. Nu hij weet dat wij contact hebben met de hoogste baas, zal hij het wel uit zijn hoofd laten om zijn corrupte praktijken nogmaals op ons uit te proberen. Tenminste dat dachten we................ Het was mister Jacob niet gelukt om op vrijdag 26 maart terug te zijn in Tamale. Wij moesten ons bezoekje aan de Immigratiedienst in Tamale dus uitstellen tot maandag 29 maart. Het leek ons goed om dit maar weer even te melden bij de Immigratiedienst Tamale. En weer zat daar de 'bribing'Stephen. Hij vond het geen probleem dat we maandag zouden komen, maar bij weggaan fluisterde hij: 'Bring some money for me'. Dit is toch niet te geloven! Echter......toen wij op 29 maart de lang verwachtte werkvergunning (1 jaar geldig) eindelijk konden overhandigen op het kantoor van de Immigratiedienst in Tamale (samen met alle andere documenten), was officer Stephen erg aardig en liet hij zijn corrupte praktijken achterwege. Wij hadden ons goed voorbereid en wisten wat we zouden moeten zeggen in geval dat....., maar dit was dus niet nodig. Nadat wij alles hadden ingeleverd en alles hadden betaald, kregen we een 'retention slip'; een bewijsstukje dat wij onze paspoorten hadden ingeleverd. Normaal gesproken zou het een kwestie van 2 dagen zijn voordat wij onze paspoorten konden komen halen, voorzien van de felbegeerde stempel van de verblijfsvergunning, echter......de Regional Commander was 'on travelling' en hij moest ondertekenen. Maar.....geen nood......Stephen vroeg ons om op 7 april terug te komen en dan zou de stempel van de verblijfsvergunning ongetwijfeld in ons paspoort staan. Wij waren in ieder geval blij dat de 'moeilijke bevalling', zijnde de werkvergunning in ons bezit was . Stephen feliciteerde ons zelfs! Bij weggaan lieten we nog even weten dat wij de volgende keer een 'long term residence permit' wilden regelen........een verblijfsvergunning voor enkele jaren (je hebt dan geen werkvergunning meer nodig). Wij vertelden hem dat dit het advies was van zijn hoogste baas in Accra, madam Elizabeth Adjei. Zijn reactie: 'Yes you can do that; she is our boss and now you have already contact with her'. Toch overwegen wij om deze 'long term residence permit' nog in Tamale te realiseren. Wij hebben het plan om over een tijdje een keer een afspraak te maken met de Commander van de Immigratiedienst in Tamale. Wie weet wat daar dan uit komt rollen.......Vooralsnog zijn we tevreden.

Aangezien wij weer pasfoto's nodig hadden voor onze verblijfsvergunning, besloten we maar vast om deze te laten maken. Dit gebeurt meestal op dezelfde plek: In een houten shop buiten de stad. Werden tot voor kort de foto's binnen gemaakt, op 3 maart werden we geacht mee naar buiten te komen. Een oude stoel en een wit laken waren de enige attributen. De plek waar de foto's werden gemaakt, leek precies op een vuilnisbelt! Wij moesten lachen en dachten aan Nederland, waar het maken van pasfoto's aan allerlei regels en voorschriften moet voldoen.

Privéschool Cambridge Garden Academy kan er wat van! Ik hoorde 'headmistress' madam Margaret tegen de kinderen van P1 zeggen: 'Use your own brains, so don't copy each other's work. If you do that when you are in university, the police will come and arrest you!!!' Geregeld probeer ik vernieuwend bezig te zijn en de 'memory power' achterwege te laten. Dan gebruik ik o.a. 'skills from a new teaching approach' en laat er dus enkele Europese modellen op los. Soms werkt dat goed en krijg ik te horen: 'It's very interesting', maar soms is het nog 'een brug te ver' en raakt men 'confused'. Een voorbeeld van dit laatste was: 'Correcting each other's work'. Dat vonden de kinderen maar gek......de teacher moet corrigeren en niet je klasgenoot! Enne........'Madam Dies your eyes are like the eyes of a cat'! Collega Aziz is vertrokken. De redenen blijven onduidelijk. Echt Ghanees om nergens over te praten! Covering and hiding......alles wordt onder het kleed geveegd. Ik krijg stellig de indruk dat hij van school is gestuurd, omdat hij te vaak afwezig was. In ieder geval stond hij op 2 maart plotseling voor m'n neus en had ik de gelegenheid om hem persoonlijk gedag te zeggen. Aangezien ik altijd goed met hem had kunnen opschieten, reageerde ik nogal spontaan. Ik zag dat hij dit wel leuk vond, maar de andere collega's wisten zich geen houding te geven. In hun beleving heulde ik een beetje met de vijand. Ik kreeg dan ook te horen: 'Don't mind him'. Voor de collega's heeft Aziz gewoon afgedaan; voor mij bleef hij echter gewoon de Aziz waar ik altijd veel plezier mee had gehad. Op 3 maart verraste Ben de kleintjes door plotseling een bezoek te brengen aan de klassen. In de dagen voorafgaande aan 6 maart (Independance Day; Ghana 53 jaar onafhankelijk), werd er veel geoefend door de kinderen van Cambridge. Marcheren (left-right-left-right) is altijd een onderdeel van de 6-maart viering. Op 4 maart ging het marcheren zelfs ten koste van de Franse les voor P1. Nadat er dus een extra lesuur was geoefend, werden daarna de kinderen van P1 en P2 samengevoegd voor mijn les. Ik kon dus een lesuur meekijken naar de 'marching'-activiteiten. Aangezien 6 maart op een zaterdag viel, vond de 'marching' plaats op vrijdag 5 maart. De kinderen moesten marcheren van school tot aan de 'Islamic Secondary School' en terug (ongeveer 2 km.). Uiteraard werd dit op de gevoelige plaat vastgelegd.

Onderstaand: 6 maart..... Independance Day Ghana.....voor de kinderen van Cambridge werd dit op 5 maart gevierd met het lopen van een 'mars', compleet met de Ghanese vlaggetjes, het zingen van liedjes en het motto van de school: 'Perfect Transformation for Development'. Collega's Esther, Mary en Ezekel zijn ook van de partij.

Toen ik op 10 maart de schoolpoort opende, liep ik bijna letterlijk tegen een oudere blanke vrouw aan. Nadat we elkaar in het Engels hadden begroet en enkele nietszeggende beleefdheden hadden uitgewisseld, zei ik plotseling: 'Volgens mij kunnen wij Nederlands praten' en dat bleek inderdaad zo te zijn. Ik maakte kennis met Hanneke, van origine afkomstig uit Hoogeveen, maar al 26 jaar woonachtig in Ghana, waarvan 20 jaar in Tamale. In onze bijna 4 jaar Tamale-periode hadden we elkaar nooit eerder ontmoet en we woonden nog wel allebei in het dorpje Zagyuri!!! De reden dat zij op Cambridge Garden Academy was: Wel...... zij had haar zwarte kleinzoontje naar de crèche gebracht. Vorig jaar hadden de collega's op Cambridge workshops gevolgd over effectief onderwijzen. Ook ik had daaraan deelgenomen. Degene die de workshops destijds had gegeven (een zekere meneer Osman), komt nog regelmatig terug op school om te kijken of zijn leerstrategieën en didactische modellen worden toegepast in de dagelijkse praktijk. Volgens mij moet hij constateren dat dit helaas nog niet het geval is. Men blijft nog steeds teveel vastzitten aan de 'memory power'. Leuke kinderwijsheid: De kleine Vivian uit P2 liet me weten: 'Madam Dies you have a lot of dresses'. Voordat ik kon reageren, liet haar klasgenoot Jawal weten: 'That is necessary; when madam Dies goes to her country, she has to wear plenty clothes, because it's very cold in her country'. In deze kinder-logica zou ik dus al mijn kleding over elkaar heen aantrekken als ik naar Nederland zou gaan. Toen ik de kinderen een keer bepaalde tekeningen liet maken op het bord, waar zij dan het Franse woordje naast moesten schrijven, stond ik versteld van de tekenkwaliteiten van Wumpini. Hij tekende een auto; geheel in perspektief. Het tekenen van de auto was voer voor de kleintjes om te zeggen: 'We saw mister Ben in the car' of 'Madam Dies, mister Ben has how many cars?' 13 maart: PTA-meeting op school. (Parents Teachers Association). De school heeft o.a. het plan om een computerlab op te starten. Elke dinsdagochtend voor de aanvang van de Franse les, vinden er gymnastiekoefeningen plaats.

Onderstaand: Gymnastiek-les op Cambridge, onder leiding van collega Ezekel.

Aangezien dit ten koste ging van de eerste Franse les in P1, werd voorgesteld om op dinsdag P1 en P2 samen te voegen voor Frans. De tijd wordt dan effectiever benut. Iedere dinsdag zitten de leerlingen in hun prachtige paars-witte gympakjes in de Franse les. Zoals vaker gemeld, ontbreekt het deze geluksvogeltjes aan niets. De mooie gympakjes zou je zó kunnen vinden bij Perry Sport in Nederland. Ja,ja, het blijft een privéschool. De kinderen kennen inmiddels al aardig wat Franse liedjes, versjes en rijmpjes. Op een gegeven moment had ik het grut ook een keer een Engels liedje geleerd. Toen ik op 16 maart in P1 arriveerde, had headmistress madam Margaret voor een verrassing gezorgd voor madam Dies: Alle kinderen stonden opgesteld en maakten bewegingen, die precies pasten bij de tekst van het Engelstalige liedje. Erg leuk! Uiteraard is men op Cambridge op de hoogte van de vele tegenslagen die wij hier voor onze kiezen hebben gekregen (trainingscentrum afgebroken; meiden die niet terugbetalen; problemen met verblijfsvergunning enz. enz. enz.). Op een gegeven moment zei madam Margaret tegen mij: 'You are a strong woman'. Tsja....., maar ik wil helemaal niet meer 'strong' zijn; ik ben aan het einde van mijn Latijn. Toen liet ze weten: 'You have taught the children the song 'Burden down Lord'; give your own burdens to the Lord'……… Een jongetje uit P2, Wumpini genaamd, vertelde me dat hij de Franse lessen op onze school Cambridge leuker vond dan op de vorige school waar hij had gezeten. Toen ik hem vroeg naar het 'waarom' (erg on-Ghanees om naar 'het waarom' te vragen, maar bewust probeer ik die 'why approach' toe te passen in mijn lessen), bleef het een tijdje stil. Ik verwachtte een inhoudelijk antwoord, maar uiteindelijk luidde het antwoord: 'Because you don't cane us'!!!! Tsja.....meppen/slaan blijft helaas onderdeel van het Ghanese schoolsysteem. De kleine Rosalinda uit P1 heeft de neiging om op haar tong te sabbelen en een halve les met haar mond open door te brengen. De moeder van het kind heeft toestemming gegeven aan madam Margaret om dochter lief te slaan op het moment dat het kleintje weer met open mond in de bank zit. Als madam Margaret met een pen een tik geeft op de mond van het kind, barst Rosalinda in snikken uit en krijgt ze slechts te horen: 'Your mother agreed.....if you do like that, I can beat you......'Als ik inspring luidt het antwoord van Margaret richting mij: 'Don't mind her'. Vanwege de gymnastiekles op dinsdagochtend, worden de beide klassen (P1 en P2) op die dag samengevoegd voor de Franse les. Voordat alle kinderen uiteindelijk in de klas zaten, had ik op 23 maart even de tijd om met headmistress Margaret te praten. Plotseling vertelde zij mij over haar leven, dat niet gemakkelijk was. Haar man was overleden en zij had alleen 5 kinderen (2 zoons en 3 dochters) moeten opvoeden. Ook verzorgde zij nog 4 weeskinderen. Vroeger toen haar man nog leefde waren zij begonnen met het bouwen van een huis. Dat huis was nog steeds niet klaar, vanwege gebrek aan geld. Inmiddels hadden haar oudste 2 kinderen een baan en konden zij financieel bijdragen, bijvoorbeeld aan het schoolgeld voor de andere 3 kinderen, maar ook aan het afronden van de bouw van het huis. Eén van haar kinderen gaf les in Takoradi en een ander kind deed het 'National Service Year' in Accra. De andere 3 kinderen waren ook 'aan het struggelen' om te overleven. Margaret liet me weten: 'I am proud of my sons and I pray every day that my daughters will not go in Kayayoo-business'. Zij weet dat wij werken voor Kayayoo-girls en dat vindt ze heel erg goed, want.......de harde realiteit is een vreselijk leven, dat getekend wordt door verkrachtingen, criminaliteit, ongewenste zwangerschappen, prostitutie enz. Als je weer zo'n verhaal hoort, dan denk je weer: 'Waar hebben wij het toch over in Nederland? Op 24 maart maakte collega Esther foto's in P1. Headmistress Margaret en ik (Dees) werden vereeuwigd tussen de kinderen. Toen ik zei: 'Are the pictures for the Daily Graphic?' (de krant), werd het grapje niet begrepen. Met de toevoeging erbij: 'It's a joke', viel eindelijk het kwartje en werd er gelachen. Alle collega's van Cambridge weten dat wij werken voor de Kayayoo-girls en zij hopen dat ons trainingscentrum weer opgebouwd kan worden. Of zoals zij zeggen: 'We will pray that it will be well!' De meeste Ghanezen zijn erg formeel en beleefd. Bijna dagelijks vragen de collega's op Cambridge aan mij: 'How are you? How is home? How is daddy?' (Daar wordt Ben mee bedoeld). Men gaat er dan vanuit dat je slechts als antwoord geeft: 'Fine'. Zo af en toe komt Ben wel eens kijken en dat vinden de collega's en de kinderen erg leuk. Zo ook op 30 maart........Daddy werd uitgebreid welkom geheten!

Op het project voor kansarme kinderen (NCCELP) is een gebrek aan vrijwilligers. We roeien dus maar met de riemen die we hebben. Tussen alle Franse lessen door besloot ik om een paar lessen te besteden aan cijfer-woord en geheugen-spelletjes. Nou, dat was bingo! De kinderen vonden het prachtig en de leerkrachten niet minder. Na afloop kreeg ik te horen: 'We enjoyed it!'

5 maart: Het jaarlijkse Damba-festival vond plaats in Tamale. Alle chiefs (stamhoofden) uit de omgeving zijn daarbij present. Een stoet van mensen trekt dan door de stad. Wij werden 'geflasht' door ons weefmeisje Asia. Toen we terugbelden liet zij slechts het woord Damba vallen. Zij spreekt namelijk alleen maar Dagbani. Wij wisten echter genoeg. De boodschap was duidelijk. Gingen Ben en Dees misschien naar het Damba-festival en kon zij (en ongetwijfeld many sisters and friends) dan meerijden naar de stad? Wij probeerden haar duidelijk te maken dat we hier geen tijd voor hadden. Damba-festival; funeral; Independance Day....alles viel in het hetzelfde weekend en wij lieten alles aan ons voorbijgaan: Te druk, te veel regelwerk, te moe, last van de extreme warmte en we voelen ons beiden niet lekker (hoofdpijn).

Funeral-aktiviteiten, i.v.m. het overlijden van de vader van onze voormalige huisbaas mister Jacob. Drie maanden geleden overleden en nu opnieuw een samenzijn. Zoals hierboven gemeld......zonder ons....

De 'dierentuin' bij ons huis:

Onderstaand: Deze 'lezards' zien we vaak op onze compound. Onderstaand: Onze haan blijft de trouwste gast op de compound.

6 maart: Independance Day.....Ghana dus 53 jaar onafhankelijk. Aangezien deze feestdag op een zaterdag viel, werd de 'public holiday' verschoven naar maandag 8 maart. Een vrije dag voor Ghana. Zoals iedere zaterdagochtend kwam Hudu ook vandaag, maar......dit keer kwam ook onze naaister Suhayini, want zij wilde toch wel een paar lekkere mango's plukken uit de mangobomen van Ben en Dees. Of kwam zij ook een beetje voor Hudu? Nee, dat laatste was niet het geval. Hudu had meer belangstelling voor Suhayini dan andersom. Suhayini vertelde ons dat ze 12 april 22 jaar zou worden. Uh....had ze ons onlangs niet verteld dat ze 5 mei jarig was? Toen we haar dit voorlegden, liet ze weten: 'It was a mistake'.

Dees liet 6 maart prikken op malaria, aangezien de knallende hoofdpijn nu al enkele dagen duurde. Maar....geen malaria. Dokter Kabir gaf mij een injectie (pijnstillers).

In onze beginfase in Tamale hadden wij nog weleens contact met de Nederlandse Dineke die - samen met haar gezin - 2 jaar eerder dan wij in Tamale waren gearriveerd. Vorig jaar hadden wij vernomen dat ze terug waren gekeerd naar Nederland, maar op 6 maart liepen wij hen zomaar tegen het lijf. Nee, ze waren nog niet terug in Nederland, maar dat zou niet meer lang duren; over 3 of 4 weken zat hun periode van 6 jaar erop en zouden zij huiswaarts keren. Nog net op de valreep konden we dan ook nog gedag zeggen.

Het zit niet mee.....de lange weg voor de verblijfsvergunning; nog steeds geen 'financial support' van Assembly om ons trainingscentrum op te bouwen; meiden die niet terugbetalen; de invulling van de toekomst die nog niet helemaal duidelijk is. De puf gaat er een beetje uit.........We hebben last van de warmte en als er dan geen stroom is, dan bellen we met de elektriciteitsmaatschappij VRA. Inmiddels weet men daar wel dat de 'white people' het erg lastig vinden om zonder stroom te functioneren. Iedere keer als één van ons beiden het gebied vermeldt waar wij wonen - Zagyuri between the school of hygiene and the Islamic Secondary School - krijg je te horen: 'Yes, the white lady (or the white man) called already', gevolgd door: 'We are working on it'. Op de vraag wanneer men denkt dat de elektriciteit weer terugkomt, luidt het antwoord: 'Unless they finish the work'. Tsja.....dat schiet niet op....!

Hoeveel kan een mens aan? Een prachtig trainingscentrum dat wordt afgebroken door een Gemeente, die belooft alle kosten van wederopbouw te zullen betalen en uiteindelijk helemaal niets betaalt; het moeizame proces om een verblijfsvergunning te vernieuwen en niet te vergeten de eigen meiden die voor een absoluut dieptepunt hebben gezorgd. Een gratis trainings-traject hebben zij gekregen met educatie, stage, trainingscentrum en eigen shop. Met het oog op de voortgang en het overbodig maken van onszelf hebben wij in 2008 besloten om het monitoren van de terugbetalingen van de leningen van de meiden die in hun eigen shop zitten over te dragen aan NorGhaVo Ghana en aan de microfinancierings-deskundige Ishmel. Aangezien de toekomst van NorGhaVo Ghana erg onzeker is (omdat NorGhaVo Nederland ermee gaat stoppen), vroegen wij om een overzicht van de terugbetalingen van de leningen. Dit is de trieste balans: 13 meiden moeten in totaal na 3 jaar terug hebben betaald: 7150 GHc; na anderhalf jaar is slechts 340 GHc terugbetaald. En tussen al deze 'dreunen' door proberen wij ook nog aan onze eigen toekomst te werken. Wordt het Nederland, Ghana of een ander land? Een erg intensief gebeuren!

Het naai-atelier van mister Halilahi op Lamashegu wacht op de komst van de Kayayoo-girls uit Accra en wacht ook op geld van Assembly (de Gemeente) voor de wederopbouw. Wij bellen wekelijks met de chairman van 'the School Management Committee (SMC)', die ook een Assembly-member is en ons had beloofd zijn best te gaan doen voor ons bij zijn baas. Iedere week krijgen we van deze SMC-man te horen: 'They have to study it; they are still working on it; they don't have money' of andere smoesjes. Op een gegeven moment besloot Dees te bellen met de hoogste baas, zijnde de Coordinating director. Hij liet weten: 'I call you back'. Meestal gebeurt dit dan niet en hoor je nooit meer iets van de bewuste persoon, maar.....tot mijn verbazing belde hij wél meteen terug en stelde allerlei vragen: Hadden we een timmerman en een metselaar nodig? Was er op Kukuomarket een overkapping geweest en moest er nu weer een overkapping komen? Ik vertelde hem tevens dat mister Halilahi een 'miscalculation' had gemaakt in zijn begroting. Er was geen 3700 GHc nodig, maar slechts 2700 GHc. (Blijkbaar had de chairman van de SMC - op ons verzoek - dit niet doorgegeven aan de hoogste baas). De Coordinating director vroeg me wie de hele zaak coördineerde en dát was het moment om snel te reageren met: 'Oh, you can call us, we monitor the whole issue'. Voor snelle resultaten moesten we natuurlijk niet NorGhaVo Ghana vermelden!!! Voor de Coordinating director was het duidelijk en hij beloofde om snel zijn feedback te geven. Wij hebben ons voorgenomen om dit even af te wachten. Mocht het op niets uitdraaien, dan gaan we een afspraak maken met de nieuwe Regional Minister. Dat is het laatste dat we kunnen doen. Hoewel......Wij vonden nóg een oplossing. De meiden die in hun eigen shop zitten moeten de lening terugbetalen. Zoals vaker gemeld, gaat dit erg moeizaam. Bovendien is de toekomst van NorGhaVo Ghana erg onzeker, aangezien NorGhaVo Nederland de aktiviteiten eind 2010 gaat stopzetten. Wij hebben dan ook voorgesteld aan NorGhaVo Ghana en aan Ishmel (degene die het geld bij de meiden ophaalt), om te stoppen met het innen van deze 'repayments' en het geld dat reeds is opgehaald door Ishmel en op NorGhaVo-kantoor ligt, aan mister Halilahi te geven voor de wederopbouw van het trainingscentrum. Op deze manier helpt het eigen volk, het eigen volk. Needy girls help needy girls! Het idee werd door een ieder gedragen en concreet betekent dit dat mister Halilahi 340 GHc krijgt. Het is natuurlijk wel een trieste constatering dat er in anderhalf jaar tijd slechts 340 GHc is teruggekomen. Sterker nog: Eigenlijk is het nóg triester gesteld: Eind 2008 werd aan de meiden die hun kiosk al hadden laten schilderen, een donatie gegeven van 40 GHc ter compensatie van de kosten van verf. In overleg met de betrokken 3 meiden werd besloten de donatie aan te wenden als aflossing voor de lening. Concreet: In feite zorgen deze 3 maal 40 GHc, zijnde 120 GHc, voor een vertekend beeld, als het gaat om de totale aflossingen van de leningen. In feite hebben de dames dus geen 340 GHc terugbetaald, doch slechts 220 GHc oftewel zo'n 110 Euro. Toen wij het overzicht van de terugbetalingen onder ogen kregen, moesten we dus helaas constateren dat de meiden nauwelijks iets hadden terugbetaald. Sommigen hadden slechts 5 of 10 GHc in anderhalf jaar terugbetaald!!! (Inmiddels hebben wel 3 meiden een mobiele telefoon......dat bleek belangrijker te zijn dan terugbetalen.....). En wat te denken van de monitoring hierover door NorGhaVo Ghana en Ishmel? In één woord: Waardeloos! Terug naar de 'rebuilding' van het trainingscentrum..........Even een rekensommetje: Totaal is nodig: 2700 GHc. Wij hebben het laatste projectgeld, zijnde 422 GHc aan mister Halilahi gegeven. Nu komt daar 340 GHc bij, zijnde de terugbetalingen van de leningen. Hij heeft nu dus 762 GHc te besteden. Blijft een verschil over van 1938 GHc (ongeveer 970 Euro). Die proberen we dus los te peuteren bij de Assembly (Gemeente) en/of bij de Regional Minister. Mocht dit niet lukken, dan moet mister Halilahi het hiermee doen en kan hij slechts een gedeelte van de wederopbouw verwezenlijken. NorGhaVo Ghana, Ishmel, mister Halilahi en wij waren het allemaal met elkaar eens dat de 340 GHc aan mister Halilahi gegeven zouden worden. Maar.......dan krijgen we te horen van mister Halilahi dat Peter en Alex van NorGhaVo Ghana hem hadden bezocht en hem een alternatief hadden voorgesteld. Wat dat alternatief inhield was niet duidelijk. Toen wij dit vernamen, hebben wij mister Halilahi op het hart gedrukt geen enkel alternatief aan te nemen. NorGhaVo Ghana was accoord gegaan met de uitbetaling van 340 GHc en nu lijkt het erop dat men terugkrabbelt. Wij kunnen hier slechts één reden voor bedenken. Laten we hopen dat het niet waar is, maar 4 jaar Ghana heeft ons veel ervaring opgeleverd........ Wij vragen ons af of het geld nog wel bij NorGhaVo Ghana is......... Dus wellicht kan mister Halilahi fluiten naar die 340 GHc van NorGhaVo. Als we de Coordinating director van Assembly nog eens bellen en hem herinneren aan onze casus 'financial support for the rebuilding of our trainingscentre at Lamashegu', luidt het antwoord doodleuk: 'We don't have money'. Het is toch schandalig! Wij hebben alles betaald met sponsorgelden uit Nederland; Assembly breekt alles af en belooft de kosten van wederopbouw voor hun rekeing te nemen en geven dus niet thuis! Verder hebben wij bij NorGhaVo voorgesteld om de 340 GHc van de terugbetalingen van de leningen in te zetten voor de wederopbouw en waarschijnlijk kan mister Halilahi ook naar die centen fluiten. Wij hebben een brief geschreven naar Assembly; we hebben gebeld; we hebben ons laatste projectgeld gegeven aan mister Halilahi. Wij doen alles en de ander doet gewoon helemaal niets! Het laatste dat we doen is een bezoek brengen aan de Regional Minister. En dan houdt het op. Het doel was om de containers te krijgen op de plek die wij voor ogen hadden en daar zijn we in geslaagd. De verdere wederopbouw en de verfraaiing moeten dan maar achterwege blijven. Dit land is niet vooruit te branden! Of om met de woorden van onze vriend Paul te spreken: 'You did very well, but our people don't want to cooperate; they only want to receive'. Maar dan krijgen we op 19 maart een mailtje van NorGhaVo Ghana dat zij de 340 GHc op 17 maart aan mister Halilahi hebben overhandigd. Hé, hé, opgelost. Maar waarom kon mister Halilahi ons dat niet even melden? Toen we hem met deze vraag confronteerden, liet hij weten: 'Sorry, sorry, sorry; please forgive me; I was too busy and I was thinking I will tell you when we meet on Saturday March 20'. Iedere zaterdagmiddag gaan we namelijk richting Lamashegu. En dan het laatste dat we deden......Oké…..we bellen met de secretaresse van de Regional Minister en vragen of we een afspraak kunnen maken om hem te spreken. Lijkt eenvoudig, maar de antwoorden varieren van: 'I don't know his planning' tot 'I didn't see him' en van 'He travelled' tot 'He has a meeting'. Maar....de aanhouder wint! Uiteindelijk konden we een afspraak maken en dit resulteerde in een gesprek met de Regional Minister op 23 maart. Toen wij zijn kantoor betraden, was niet alleen de Regional Minister aanwezig (Mozes), maar ook een afgevaardigde van de president. Dit laatste had te maken met het feit dat zij beiden een week lang door de Northern Region zouden reizen. De Regional Minister had dan ook weinig tijd, maar aanhoorde wel het verhaal en toonde zich betrokken. Hij begreep heel erg goed dat het niet eerlijk was: Nederland had een trainingscentrum betaald; Assembly had alles afgebroken en beloofd de kosten van wederopbouw te zullen betalen en nu bleek dat deze belofte niet werd nagekomen en slechts werd afgedaan met: 'We don't have money'. Hij vond de problematiek van de Kayayoo-girls dermate belangrijk, dat hij voorstelde om binnen afzienbare tijd een nieuwe afspraak te maken. Hij wilde dan tevens Assembly optrommelen. Hij liet ons weten dat het te zot was voor woorden:......... 'Jullie komen uit Nederland en werken hier vrijwillig voor onze mensen en wij breken de zaak weer af; dat kan niet'........ Oké, klinkt hoopvol; er komt dus een 'follow-up'. Laat maar komen! Toen we mister Halilahi hierover inlichtten, liet hij weten: 'It's splendid; thank you so much; we thank God!' En dan plotselinggeweldig nieuws: 3 dagen na ons bezoek aan de Regional Minister kregen wij een telefoontje van de 'account-office man' van Assembly (zeg maar de financiële administratie van de Gemeente), waarin wij werden gevraagd om het bankrekeningnummer door te geven waarop de ruim 2700 GHc zouden kunnen worden overgemaakt. Wij gaven het bankrekeningnummer door van mister Halilahi.Wij konden het niet geloven! Wat bleek? De Regional Minister had in die afgelopen 3 dagen al contact opgenomen met de MCE (Metropolitan Chief Executive; of tewel met de burgemeester van Tamale) en had opdracht gegeven om alle kosten voor de wederopbouw van het trainingscentrum met spoed te betalen. Wauw!!! Dus.......deze actie was het resultaat van ons bezoek aan de Regional Minister. Het blijkt te werken als je de juiste weg weet te bewandelen: Een kwestie van je witte kleur gebruiken (voor het goede doel......kansarme meisjes); naar de hoogste baas gaan; een goede presentatie houden met steekhoudende argumenten en voilà.....resultaat! Wij waren door het dolle heen; mister Halilahi en de needy girls niet minder. Een follow-up bij de Regional Minister zal dus waarschijnlijk niet meer nodig zijn. Assembly moet zich toch behoorlijk ongemakkelijk hebben gevoeld. Zij werden op hun vingers getikt door hun baas, zijnde de Regional Minister. Tegen ons had Assembly gezegd: 'We don't have money' en daarop waren wij gewoon een 'trapje hoger' gegaan richting Regional Minister. Deze laatste had ons gelijk gegeven; dus Assembly stond toch een beetje in z'n hemd. Ja, die witten gaven niet op en beten zich erin vast en dat resulteerde uiteindelijk in deze overwinning. Fantastisch: We zijn erin geslaagd om de containers te transporteren naar de plek die onze voorkeur had en nu zijn we er ook in geslaagd om het trainingscentrum weer net zo mooi te kunnen maken als destijds op Kukuomarket. Aangezien onze voormalige huisbaas en vriend mister Jacob een paar maanden geleden ook zijn steentje had bijgedragen aan het realiseren van het transport van de containers naar Lamshegu, was het logisch om hem op de hoogte te brengen van dit heuglijke nieuws. Uiteraard was hij ook erg blij dat Assembly de kosten moest betalen in opdracht van de Regional Minister, maar........hij vond het niet goed dat het geld rechtstreeks werd overgemaakt naar mister Halilahi. Dit zou in de Ghanese cultuur niet gebruikelijk zijn. Als andere NGO's dit ter ore zouden komen, dan zou dit kunnen leiden tot problemen. Geld moest worden overgemaakt naar een organisatie/NGO en niet rechtstreeks naar de persoon. Echter.......dit zou betekenen dat het geld zou moeten worden overgemaakt naar NorGhaVo Ghana, die op sterven na dood zijn en die een concrete uitbetaling alleen maar zouden vertragen. Gelet op de wederopbouw en de komst van de Kayayoo-girls uit Accra, was haast geboden. Bovendien weten wij zeker dat mister Halilahi iedere cedi zal gebruiken voor het 'Needy Girls Project'. Was mister Jacob misschien jaloers dat wij als witten zo snel via de hoogste baas (lees: Regional Minister) de zaakjes hadden geregeld? Of is het toch die uiterst formele Ghanese handelswijze in dit soort kwesties? Hoe het ook zij.......wij konden zijn gedrag niet echt plaatsen, maar lieten onze vreugde hierdoor niet bederven.. In dit soort situaties geldt slechts het resultaat en daar genieten wij mateloos van!!! Toch een raar verhaal: Eerst is er geen geld (volgens Assembly) en dan is er plotseling wel geld (Regional Minister geeft opdracht aan Assembly om tot uitbetaling over te gaan). Bovendien is het natuurlijk ook vreemd dat je gewoon gebeld wordt door een soort van boekhouder die slechts zegt: 'Geef me het bankrekeningnummer en ik maak het bedrag over'. Er ligt niets aan ten grondslag: Geen brief; geen besluit; helemaal niets......Het komt allemaal hap-snap en onprofessioneel over; maar ja......Ghana blijft natuurlijk Ghana! Iedere dag blijft verrassen........Hadden wij ons er allang bij neergelegd dat het trainingscentrum alleen gebruikt zou worden voor de naailessen van mister Halilahi en niet voor de kappers-aktiviteiten van madam Mariam, op 29 maart liet laatstgenoemde plotseling weten dat zij toch één van de drie containers wilde gebruiken. Verschillende keren hadden wij haar hierover benaderd in het verleden, aangezien het natuurlijk leuker is om 2 vaardigheden aan te kunnen bieden in plaats van slechts 'sewing', maar telkens neigde zij meer naar nee dan naar ja. Zij had hiervoor talrijke redenen: De locatie was te ver verwijderd van haar huidige shop; in de 'area' van Lamashegu werkten vroegere leerlingen van haar enz. enz. Ook in de MOU (Memorandum of Understanding) van NorGhaVo is uitgegaan van enkel mister Halilahi met zijn sewing-girls. Voor ons en mister Halilahi is het echter geen enkel probleem dat madam Mariam zich ook wil installeren op ons trainingscentrum en voor wat betreft NorGhaVo Ghana.......ach......die gaan ermee stoppen.......wat is het bestaansrecht dan nog van die MOU? Madam Mariam liet doorschemeren dat zij graag onder een NGO wilde werken en vroeg of wij haar geld wilden geven voor de inrichting van haar 'salon'. We hielpen haar echter snel uit die droom en lieten haar weten dat zij van harte welkom is, maar dat ze alles verder mag regelen in samenwerking met mister Halilahi. Wij hadden ervoor gezorgd dat de 3 containers naar Lamashegu werden getransporteerd en verder hadden wij - via de Regional Minister - de Gemeente zover gekregen dat zij alle kosten voor de wederopbouw zouden gaan betalen. Wij zijn van mening dat mister Halilahi en madam Mariam ook nog iets zelf mogen doen, nietwaar?

Socializen: Aangezien wij behoorlijk in beslag werden genomen door het regelen van de verblijfsvergunning; de wederopbouw van het trainingscentrum; het lesgeven op Cambridge en op NCCELP en het invullen van onze toekomst, bleef er geen tijd meer over om meiden in hun shops te gaan bezoeken; laat staan om nog eens met de caretakers te praten. Vandaar dat we op een zondag een paar bezoekjes aflegden: De oom van weefster Asia; de oom van weefster Salamatu en de vader van kapster Akiti. Iedereen reageerde terecht met: 'It's a long time'..............

Onderstaand: Het bush-dorpje waar Asia woont heet Sognaayili en we rijden dan nog zo'n 3 km. over deze zandweg om uiteindelijk te arriveren bij haar hutje en bij haar kiosk.

In de community van Asia is het altijd erg gezellig en binnen een mum van tijd had er zich een kring van kinderen om ons heen opgesteld. Met de oom van Asia hebben we een goed contact en voeren we altijd fijne gesprekken. Toen we hem vertelden over de moeilijkheden waar we hier tegen aan liepen, liet hij weten: 'Without problems no life....every problem is a blessing......and never ask 'why'.......Het hielp ons weer om te relativeren. Asia liet ons weten dat er een oud NFD-meisje was overleden....Memanatu: Naar Accra vertrokken; teruggehaald naar Tamale; ziek geworden en gestorven. Deze Memanatu konden wij ons nog wel voor de geest halen. Zij had in onze beginperiode een tijdje op NFD gezeten. Zij is al het tweede oud NFD-meisje dat is overleden. Asia liet verder weten dat onze compound-boy Hudu haar had bezocht. Toen werd het tijd om naar weefmeisje Salamatu te gaan. Zij is zwanger. Wij vroegen haar of ze wist wanneer de baby zou komen en ze antwoordde: 'In 2 months time'. Aangezien wij niet of nauwelijks een buikje zagen, gingen we er maar van uit dat Salamatu geen enkel besef had van de tijdsduur van 2 maanden. Van Salamatu gingen we naar Akiti en ook zij was blij dat ze ons weer eens zag. Haar zoontje Mandea was gegroeid. We spraken met de vader van Akiti en aangezien hij 'inside' was, betraden we de hut. Poverty, poverty, poverty....... Hij vertelde dat kapster Akiti weer op stage was gegaan om meer ervaring te krijgen in het kappersvak. Nou, dat is in ieder geval een goed initiatief. Wij waren blij te horen dat ze gestopt was met het verkopen van sinasappelen en haar toevlucht weer had genomen tot 'hairdressing'. Op een andere zondag gingen we naar Kpaluu Junction en kletsten niet alleen met het gezin van onze voormalige huisbaas mister Jacob, maar ook met de mensen die altijd op die bewuste kruising zaten te weven.

Er is een grote polio-campagne opgestart in West-Afrika. In 19 landen gaan 400.000 medici en vrijwilligers van het Rode Kruis en van de VN huis aan huis om kinderen onder de 5 jaar te vaccineren. In Afrika is al eerder geprobeerd om het polio-virus te verdrijven, maar dat leverde onvoldoende resultaat op, omdat er te weinig kinderen werden ingeënt. Soms was er ook tegenwerking van religieuze leiders. Die zeiden bijvoorbeeld dat de vaccinaties bedoeld waren om vrouwen onvruchtbaar te maken, of met hiv te besmetten. Gelukkig hebben we vernomen dat deze religieuze groepen nu wél meewerken. Ook op onze grote en kleine poort van onze compound troffen wij een markering aan (V1) met als betekenis dat het polio-team aan de deur was geweest.

In onze garage ontdekten we een vogel die een nestje aan het bouwen was.

Even een brief posten.......dit betekent een autorit van enkel 20 minuten; daarna even naar de schoenmaker......nou, dat woord 'even'.....vergeet het maar.....Niets gaat hier even. Als we bij de schoenmaker arriveren is zijn houten shop gesloten. Even bellen dus en dan krijgen we een triest verhaal te horen: Een oud leerling van hem is door brand om het leven gekomen (kortsluiting in huis). Een jonge knaap van rond de twintig jaar....... Op dat moment moest onze schoenmaker dus op pad om de 'funeral' te regelen. Brand door kortsluiting is een veel voorkomend ongeval hier in Tamale.

11 maart: De eerste regendruppels vallen......heerlijk!

Onze vriend Paul had groot nieuws: Eindelijk had zijn familie elektriciteit in huis! Zoals wellicht bekend wonen er vele familieleden op de compound. Iedereen had dus altijd 's avonds in het donker gezeten. Of zoals Paul zei: 'We were used to the darkness, but now we have light; everybody is very happy!' Stel je dat eens voor……Paul is 32 jaar en heeft nu voor het eerst elektriciteit. Studeren deed hij altijd bij kaarslicht......

Ons weefmeisje Hadidja, die vorige maand bevallen is van een dochtertje, had aangegeven dat ze de weefdraad weer wilde oppakken. Probleem is echter dat zij momenteel - conform de cultuur - in de 'husband's house' is, terwijl haar kiosk inclusief de materialen bij de 'father's house' staan. Op ons verzoek ging Paul met de 'caretaker' praten (is namelijk niet de echte vader van Hadidja) en stelde hij het volgende voor: Kiosk blijft bij de 'vader'; maar de materialen gaan naar Hadidja, zodat zij weer aan de slag kan. Voor ons lijkt dit heel erg aannemelijk, maar de Ghanese cultuur is vaak zó anders. Even afwachten dus hoe dit zich gaat ontwikkelen..... Hoera......Dit keer zit het mee......De caretakers gaan ermee acoord dat de weefuitrusting naar Hadidja gaat. Op deze manier kan zij tenminste weer aan het werk.

Op 15 maart laat Ben wederom checken op de typhoid fever. De uitslag was oké; dus alles in orde!

Er is een 'spinal clinic' gebouwd vlakbij ons huis. Flyers werden uitgedeeld.....Where Chiropractic is for life! Ook De-Stressing Techniques werden aangeboden. Een opmerkelijke ontwikkeling in het noorden van Ghana.

16 maart: De monteur van Vodafone kwam naar ons huis, i.v.m. onze internetverbinding die slecht werkt.......The condition of the line is very bad........Hij belde met Accra en.......they changed your position........Wij helemaal blij, maar: Hij had z'n hielen nog niet gelicht, of.......the line went off again. Na een tijdje kwam de verbinding weer terug. Het blijft 'sufferen' op de digitale snelweg! Iedere maand betalen we voor internetconnection, maar de helft van de tijd levert het problemen op. We besloten dan ook om een afspraak te maken met de manager van Vodafone. Op 18 maart spraken we met hem en lieten hem weten dat we absoluut niet tevreden waren. In eerste instantie kregen we een blabla-verhaal te horen.....we are working on it.......in your area Zagyuri the condition of the line is weak......enz. enz. Ter plekke lieten we hem bellen met de technische man die geregeld bij ons aan huis komt. Uiteindelijk slaagden wij erin om een maand lang niet te hoeven betalen, want......'you deserve some credits!'

Op 19 maart werd de kleine Ausbert (zoontje van onze vriend Paul) 2 jaar. Een paar weken eerder had de kleine spruit nog in het ziekenhuis gelegen vanwege malaria.

Grappige situatieschets in een winkel in Tamale: 3 personen personeel waren aanwezig, die allemaal aan het slapen waren. Ook de eigenaresse van de shop sliep. Oké, wakker maken dus.......Om de situatie te redden, wees de eigenaresse naar haar personeel en liet ons weten: 'They were not sleeping, they were praying!' Reactie van Ben: 'Don't forget to pray also for us'. Het antwoord luidde: 'Of course daddy, we will do that!' Stel je dat eens voor in een supermarkt in Nederland!

Iedere zaterdagochtend komt onze compound-boy Hudu ons helpen met allerhande klussen. Zoals ongetwijfeld wel eens gemeld hebben wij 3 mangobomen en als de mango's rijp zijn dan hangen de bomen vol met deze heerlijke vruchten en delen wij maar uit.........Op een gegeven moment hingen er nog slechts mango's boven aan in de bomen. Voor Hudu geen probleem. Hij klimt razendsnel in de boom (hij lijkt dan net op een slingeraap) en slaat met een stok tegen de mango's aan, waardoor deze op de grond vallen en wij kunnen dan gaan rapen. Natuurlijk is de buit ook vaak voor Hudu.

Op 20 maart bezochten we Suhayini in haar eigen shop en we vertelden haar dat alle meiden die in hun eigen kiosk zitten, nauwelijks iets hebben terugbetaald van de lening. Het kleine beetje dat is teruggekomen, is aan mister Halilahi gegeven, zodat hij verder kan gaan met de wederopbouw van het trainingscentrum. Het slechte nieuws was dus dat onze meiden verdere microfinanciering hebben belet voor andere meisjes. Het goede nieuws voor Suhayini was dus dat zij en de 12 andere dames niets meer hoeven terug te betalen. Suhayini zelf had ook een mededeling voor ons. Een paar jaar geleden had ons toenmalige weefmeisje Sadia een zoontje gekregen. Wij waren destijds nog op kraamvisite geweest. Dit zoontje zou gestorven zijn. Ja, op zo'n moment komt de kindersterfte in Afrika weer even heel erg dichtbij. Toen we mister Halilahi op Lamashegu bezochten, was duidelijk te zien dat hij bezig was met de 'rebuilding'. De timmerman en de metselaar zijn al ingeschakeld. Inmiddels staan de containers in cement. Twee containers moeten voorzien worden van nieuwe plafonds. De oude materialen lagen opgestapeld.

Onderstaand: De wederopbouw is duidelijk van start gegaan.

De meiden krijgen hun training óf in de open lucht óf in een container. Geregeld organiseert mister Halilahi een groepslesje.

Onderstaand: Mister Halilahi geeft praktijkles en alle meiden luisteren aandachtig.

Mister Halilahi liet ons weten dat hij op 22 maart een overeenkomst zou tekenen voor het feit dat hij zo'n 20 Kayayoo-girls onder zijn hoede gaat nemen.

Aangezien wij onze vrienden Taiba en Paul niet zo erg vaak zien, spreken we zo heel af en toe op zondagmiddag af om elkaar te ontmoeten in een spot (lokale kroeg, d.w.z. een tafel met stoeltjes onder een boom). Beiden wonen ver van elkaar. Zowel Taiba als Paul geven de voorkeur aan een spot vlakbij hun huis. Dit betekent dat we dan 2 verschillende spots bezoeken. Met Taiba gaan we naar 'the African Touch' en met Paul zitten we bij 'Virgins'. Onze auto wordt overal herkend en dat betekent dan dat er altijd wel mensen stoppen om te 'greeten'.....just to say hello.....

Een planning werkt absoluut niet in Ghana. Een voorbeeld: Op 21 maart hadden we 3 afspraken; één met Taiba; één met Paul en één met Tahiru. De afspraak met Taiba ging niet door, aangezien een broer van haar (d.w.z. dezelfde vader, maar een andere moeder), plotseling was overleden. In de twintig.......ziek.....problemen met de nieren......dood.........Zo gaat dat in Afrika. Ook de afspraak met Paul werd gecanceld. Als 'secretary' van de 'church' moest Paul namens de kerk op ziekenbezoek gaan bij een parochiaan. De 'appointment' met Tahiru ging weliswaar wel door, maar werd vertraagd door 'a problem with the motorbike'. Een week later probeerden we opnieuw om iets af te spreken met Taiba, maar nu had dochtertje Nana chicken-pox......waterpokken dus. Okay.....no problem.....we postpone it again with one week......

Zoals ongetwijfeld eerder gemeld moet Paul zijn hele familie onderhouden. Dus niet alleen vrouw en kind, maar ook bijvoorbeeld neven en nichten die bij hem op de compound wonen. Hier wordt echter niet gesproken van neven en nichten, maar van brothers and sisters. Iedereen is je brother or sister. Situatieschets: Eén van zijn 'brothers' dus was niet meer welkom op school, aangezien het schoolgeld niet was betaald. Paul werd dan ook geacht om het geld persoonlijk naar school te brengen, zodat zijn brother (neefje) weer verder kon gaan met zijn opleiding. Toen hij het geld ging brengen, stuitte hij op een hele lange rij........Allemaal mensen die alsnog de rekening kwamen betalen, zodat hun familielid weer toegang zou krijgen tot het volgen van lessen. Zo gaat dat hier......men wacht tot het allerlaatste moment: De leerling zit al thuis en dan gaat de familie pas over tot actie, d.w.z. betaling van schoolgeld.

Al een paar dagen is de zon weg..........heerlijk! Het is bewolkt en het lijkt of er zand in de lucht zit. Overal is het stoffig. Sommige mensen beweren dat dit de voorloper is van het regenseizoen; onze vriend Paul echter schreef het toe aan de 'global change of the climate'. Het zand is afkomstig uit de Sahara.

Een luguber nieuwtje uit Tamale: In de 'village' bij Tamale was een nieuwe chief gekozen. De jeugd echter was het niet eens met deze 'benoeming' en een 50 tal jongelui besloot het recht in eigen hand te nemen. 's Avonds werd het stamhoofd opgewacht door deze bende en werd hij letterlijk onthoofd.

Via internet lezen we vaak de Ghanese krant. Uit een nieuwsbericht bleek dat de criminaliteit in het noorden in 2009 ten opzichte van 2008 behoorlijk was toegenomen. In hetzelfde nieuwsbericht werd tevens vermeld dat een gevangene uit de gevangenis hier in Tamale was ontsnapt. Advies van de politie: Mocht je de ontsnapte zien cq tegen het lijf lopen, dan s.v.p. gewoon doodschieten. Ja, ja, zo gaat dat hier. Er worden weinig woorden vuil gemaakt aan dit soort zaken, maar het zijn wel Middeleeuwse en barbaarse praktijken!

In de nacht van 27 op 28 maart stroomuitval en dat betekende geen fan, zodat je bijna je bed uitdreef van de warmte. Je slaapt slecht en bent de volgende dag doodmoe. De dag begon met geen internetverbinding. Navraag leerde dat niet alleen Tamale moest 'sufferen'; onze vaste monteur van Vodafone belde het kantoor in Accra en liet ons weten dat het hele land 'no connection' had, maar.......'they are working on it'..... Dan komt onze compound-boy Hudu. Tijdens het 'sweepen' van de compound krijgt hij plotseling een telefoontje dat één van zijn 'aunties' is overleden, dus.......een funeral........ Hudu weg......In de moslimcultuur wordt een overledene nog dezelfde dag begraven, dus Hudu moest met spoed naar de 'burial' van zijn tante. Dan maar naar het naai-atelier van mister Halilahi, maar....deze had een 'meeting'.Oké, plannen werkt niet in Ghana, dus moesten we ons programma weer omgooien cq aanpassen. In ieder geval werd er een bezoekje gebracht aan onze Suhayini. In haar shop heeft zij inmiddels enkele leerlingen werken, waaronder haar zusje Rama.

Onderstaand: In de shop van Suhayini.

Plotseling liet Suhayini ons weten dat ze een 'surprise' voor ons had en daar verscheen een zelfgemaakt tasje, portemonnee en hoesje voor een mobiele telefoon. Dat was uiteraard een erg lief gebaar. Toen wij vroegen waarom zij dit had gedaan, luidde het antwoord: 'Because we are friends and because you make me happy'. Natuurlijk gingen we ook nog even naar Lamashegu om de meiden te begroeten.

Onderstaand: Op het naai-atelier van mister Halilahi op Lamashegu.

Uiteraard werd stil gestaan bij het goede nieuws: De Gemeente was teruggefloten door de Regional Minister en moest alsnog alle kosten van de wederopbouw van het trainingscentrum betalen. Op het einde van de middag dachten we: Oké, dan vandaag maar geen Hudu en geen mister Halilahi, totdat beiden belden en aankondigden dat zij alsnog zouden komen. Hudu zou zijn werk op de compound afmaken en mister Halilahi wilde ons thuis bezoeken. Zo zie je maar weer.........alles kwam weer goed......

We hebben begrepen dat de Nederlandse zomertijd op 28 maart begint. Dit betekent dat het tijdsverschil met Ghana weer 2 uur zal zijn. In Nederland is het dan 2 uur later.

De Nederlandse vrijwilligster Maartje kwam eind maart weer richting Tamale. Dit keer met vele Europese vrijwilligers van de Youth Service Initiative. Deze groep kwam alweer voor de derde keer naar Ghana. Vorig jaar hadden wij een presentatie verzorgd voor deze groep vrijwilligers en hadden wij de jongelui onze werkplekken laten zien. Het was weliswaar een bliksembezoek van ongeveer 2 weken, maar er werd weer veel werk verzet.

Deze maand is alweer voorbij; een maand met 2 prachtige resultaten: We hebben onze werkvergunning en de Gemeente moet alsnog de kosten van de wederopbouw van ons trainingscentrum betalen! De aanhouder wint!