Mei 2010

Sinds onze thuiskomst van de Western Region eind april, is onze haan niet meer teruggekomen. Zowel kip als haan zijn nu verdwenen en zitten bij de overburen. Volgens Hudu heeft dit te maken met het feit dat het daar wemelt van de kippen en hanen en onze 'exemplaren' geven dus de voorkeur aan leven in een groep! Geen probleem, aangezien we toch aanstalten maken om te vertrekken uit Tamale en doende zijn met vele voorbereidingen. Hudu zal de kip aan de overburen geven en wil zelf graag onze haan houden. Prima! De buren echter vroegen Hudu of zij beiden mochten houden. Onze kip en haan hebben dus in ieder geval al een nieuw onderkomen gevonden, nu wij nog....... Na enkele weken echter keert de haan weer terug. Hij blijft zo'n beetje heen en weer wandelen tussen ons en de overburen.

Aangezien 1 mei (Labour Day) op een zaterdag viel, werd maandag 3 mei een Public Holiday. Op die dag kwam 'onze' Suhayini ons thuis bezoeken. Zij kwam echter niet alleen. Zus Rama vergezelde haar. Deze Rama is ook naaister en is vaak te vinden in de shop van Suhayini. Plotseling liet Suhayini ons weten dat haar ouders haar 'pushten' om te gaan trouwen en kinderen te krijgen'. Uiteraard past dit in het Ghanese moslim-kader, maar wij gaan vanzelfsprekend toch genuanceerder om met dit soort dingen. Wij maakten van de gelegenheid gebruik om deze kwestie bespreekbaar te maken met Suhayini en haar zus. Al snel bleek dat beide dames op 'onze lijn' zaten en huwelijk cq baby niet wilden forceren. Maar je weet nooit hoe groot de druk van de ouders zal zijn.............

1 mei vonden er 'practical exams' plaats voor de sewing-meisjes van Lamashegu. Zouden de dames van het naai-atelier de test doorstaan? Niet mister Halilahi, maar iemand anders van de 'Tailors Association' nam de examens af. Dit i.v.m. de objectiviteit. Mister Halilahi moest daarentegen de 'apprentices' van zijn collega testen. Over ongeveer 3 maanden zal de uitslag van deze landelijke examens bekend zijn.

Wij waren ondertussen wel benieuwd of de werkzaamheden m.b.t. de wederopbouw van het trainingscentrum opschoten. Was de metselaar inmiddels geweest? Samen met onze compound-boy Hudu togen we erheen. Uiteraard werd onze naaister Suhayini ook met een bezoekje vereerd. Zij doet het goed in haar eigen shop. Ook Suhayini wilde wel eens kijken naar de vorderingen op Lamashegu. Zij had daar in het verleden namelijk ook training gevolgd. Zowel Hudu als Suhayini vonden het erg mooi geworden. Zij hadden het werk van de timmerman nog niet eens klaar gezien. Wij echter zagen niets nieuws. De metselaar was dus nog niet geweest. Suhayini liet ons plotseling weten dat haar naaimachine nog op Lamashegu stond en dat zij in haar eigen shop de naaimachine van haar zus gebruikte. Onze monden vielen open van verbazing. Maar waarom had ze haar naaimachine niet meegenomen na haar 'graduation'? Het enige antwoord is dan: 'I forgot'. Niet alleen haar naaimachine, ook haar krukje had ze achtergelaten op de werkplek van haar voormalige 'master' mister Halilahi. Wij regelden op 8 mei dat zowel naaimachine als kruk weer op de juiste plek terecht kwamen, namelijk in de shop van Suhayini. Voor mister Halilahi was het geen enkel probleem dat wij de naaimachine en het krukje meenamen. Wel liet hij ons weten dat de andere geslaagden allang hun spullen hadden opgehaald, maar Suhayini dus duidelijk niet. Verder is het zo dat de leerlingen na hun 'graduation' nog enkele maanden bij mister Halilahi blijven als een soort service. Suhayini had slechts een paar weken service verleend. Toen wij Suhayini hierover aanspraken, luidde het antwoord: 'At that time my mother was sick'. Juist ja......altijd een excuus! Op 8 mei zagen wij dat de metselaar de afgelopen week erin geslaagd was om de betonnen vloer te realiseren. Het metselwerk is nu bijna klaar en dan kan de schilder komen.

Onderstaand: De meiden aan het werk op Lamashegu.

Onderstaand: De meiden aan het bidden op Lamashegu.

Uiteraard wordt de hele wederopbouw op de gevoelige plaat vastgelegd. Soms sturen we enkele van deze foto's per mail naar mister Halilahi. Hij liet ons weten dat hij dit geweldig vond, maar hij vond het vervelend dat hij ons niet terug kon mailen. Wat was namelijk het geval? En dat geldt voor bijna iedereen die wij hier kennen. Men heeft geen geld om naar een internetcafé te gaan. Als men dan zo af en toe eens mails checkt, kost het teveel geld en tijd om deze mails te beantwoorden, aangezien men niet of nauwelijks kan typen.

Wij bespraken met mister Halilahi de volgende issues: Was madam Mariam nog geweest? Wil deze voormalige stagebegeleidster van het kappersvak nou wel of geen container gaan gebruiken op Lamashegu? Wanneer geeft zij toch eens duidelijkheid? Madam Mariam had echter geen contact opgenomen met mister Halilahi. Nu zij weet dat zij de inrichting van haar 'salon' zelf moet betalen, is zij waarschijnlijk niet meer geinteresseerd. Maar op 19 mei liet mister Halilahi ons weten dat madam Mariam eindelijk toch eens iets had laten horen. Zij had hem laten weten dat 1 container van haar is. O,o,o,............nog steeds begrijpt deze vrouw het niet. Wij togen dan ook maar weer naar haar shop en wij lieten haar weten dat zij welkom is op ons trainingscentrum in Lamashegu en dat zij 1 container mag gebruiken, maar dat het nooit haar eigendom zal worden. Formeel gezien is NorGhaVo de eigenaar. En had Musah van NorGhaVo Ghana mister Halilahi nog bezocht? Musah wil maar niet accepteren dat er geen toekomst meer is voor NorGhaVo en blijft zich formeel opstellen. Hij noemt zichzelf 'the director' en laat mister Halilahi weten dat hij Lamashegu zal monitoren. Wij kunnen hier slechts om lachen................Mister Halilahi liet ons verschillende weken op rij weten dat Musah niets meer van zich had laten horen. Prima!

Wij besloten echter om NorGhaVo te vragen wanneer wij nou eens eindelijk een copie konden krijgen van de ondertekende MOU. Wij hadden deze overeenkomst getekend op 16 december 2009 en nog steeds hadden nóch wij nóch mister Halilahi een copie gekregen. Toen we Alex hierover aanspraken (Musah was afwezig), liet hij weten: 'I have to find out from Musah, but if we don't have a copy we will let you know by mail'. Uh…..als je geen copie hebt, hoef je me dat echt niet per mail te vertellen hoor; maak een copie van het origineel man en leg het in m'n postvak...........was zo'n beetje de strekking van mijn reactie. Oh, je zou NorGhaVo Ghana het liefst peper in hun......willen stoppen! Eerlijk gezegd denk ik dat wij naar die copie kunnen fluiten. NorGaVo Ghana zal ons waarschijnlijk een hak willen zetten. Wij zijn er - in hun perceptie - de oorzaak van dat NorGhaVo Nederland gaat stoppen en dat zij (NorGhaVo Ghana) hun baan verliezen, want......Ben and Dees sent bad reports to the Netherlands.......Ja, natuurlijk deden we dat. Ach, het was allemaal veel te bedreigend voor NorGhaVo Ghana: Wij werkten hard; wij waren open in onze communicatie; wij waren kritisch en toonden initiatief. Allemaal moeilijke dingen voor NorGhavo Ghana, die het liefste alles willen 'coveren' en 'hiden'. Even post ophalen op NorGhaVo-office: Maandag: Kantoor gesloten; woensdag: Kantoor gesloten.......Nou, als NorGhaVo Ghana alleen door wil gaan, dan mogen zij hun werkhouding wel eens verbeteren. Ieder normaal denkend mens zal begrijpen dat zonder de steun van NorGhaVo Nederland, NorGhaVo Ghana een langzame dood sterft. En wat is dan nog de waarde van een MOU? .....It's useless.......!

Op 15 mei vertelde mister Halilahi ons dat één van de meisjes (Joyce) na de graduation spoorloos was verdwenen. Iedereen dacht dat ze terug was gegaan naar de 'village' van haar ouders, maar toen de ouders naar mister Halilahi belden met de vraag of Joyce nog steeds onder zijn hoede was (en het antwoord dus 'nee' luidde), wist een ieder dat het goed fout zat. Joyce is helaas naar de 'South' vertrokken. Mister Halilahi liet ons weten: 'Let's pray that she is not pregnant when she comes back'.

Op Lamashegu wordt zoals altijd hard gewerkt.

Onderstaand: Op zaterdag mogen de meisjes voor zichzelf werken en hoeven zij ook geen uniform te dragen.

Mister Halilahi vertelde ons een leuke mop: Een buitenlandse student had gehoord dat je in Ghana nooit antwoorden kreeg op je vragen, maar dat er slechts een wedervraag werd gesteld. Dit wilde hij zelf ervaren en reisde naar Ghana. Reeds op de luchthaven in Accra probeerde hij het al uit en vroeg aan de eerste de beste beambte:'They told me that you never get answers on your questions in Ghana, is that true?' De reactie luidde: 'Who told you that?'......waarop de student constateerde dat het dus klopte en hij besloot om meteen terug te vliegen naar huis....

De 'chief apprentice' (de leerling-oudste) van mister Halilahi zit sinds kort met enkele andere meisjes van het naai-atelier op een nieuwe werkplek. Zij hebben Lamashegu verruild voor een werkplek dichter bij huis. Hun nieuwe locatie bevindt zich op Kumbungoroad, niet ver van de oude NFD-locatie. Aan de uniformen is te zien dat de meisjes oorspronkelijk afkomstig zijn van het naaiatelier van mister Halilahi. (Alleen op zaterdag worden er geen uniformen gedragen). Toen wij de meisjes bezochten, was dit een complete verrassing voor de dames. Op het moment dat wij arriveerden was ook de 'painter' aanwezig. Hij had niet alleen het signboard gemaakt voor deze shop, maar is ook degene die het schilderwerk op Lamashegu voor zijn rekening neemt. De naam van deze shop is echter: Adom. Toen ik naar de betekenis van dit woord vroeg, liet men vol trots weten: 'Adom means love'. We maakten foto's en beloofden dat zij binnenkort kleding voor ons mochten maken. De blije gezichten spraken boekdelen...............Enne......'Mister Ben and madam Dies there is also a dress-room in my shop', liet de chief apprentice weten. Wij kregen dan ook de paskamer te zien.......

Onderstaand: Een oud-leerling van mister Halilahi is gestart in een gehuurde shop en krijgt hulp van enkele andere 'apprentices' die het vak hebben geleerd op Lamashegu.

Na 2 maanden van uitstellen was het dan eindelijk gelukt om onze vriendin Taiba weer eens te ontmoeten. Op 2 mei zagen we elkaar weer. Taiba heeft het niet gemakkelijk. Zij staat er in feite alleen voor. Haar man is vaak weg en laat Taiba achter met de 2 kleine dochtertjes. In de moslim-cultuur is dit heel normaal. Wij vonden dat Taiba veranderd was. De altijd zo vrolijke Taiba had plaats gemaakt voor een Taiba die erg gelaten en down was. Toen we haar hierop aanspraken luidde het typisch Ghanese antwoord als altijd:: 'No, everything is okay; I'm fine'.....heel voorzichtig volgde echter: 'Except my husband'.......

Ghana blijft verbazen. Het ziekenhuis dat wij altijd bezoeken, werd door ons in het weekend gebeld. We wilden even weten of we op maandag 3 mei konden laten prikken op malaria, aangezien het dan een Public Holiday was. Er werd echter niet opgenomen. Uiteindelijk besloten we dan maar om erheen te rijden en zelf een kijkje te gaan nemen. We spraken met het personeel en zeiden dat we het slecht vonden dat er geen telefoon werd opgenomen in een ziekenhuis. Men luisterde aandachtig en men kwam met de volgende reden: De dokter was 'on travelling' en de telefoon stond op zijn kamer en deze was afgesloten!!!! Onze reactie: Nou....je zult maar met spoed hulp nodig hebben, dan kon je het dus wel vergeten. Daarop liet het personeel weten: 'Maar de 'white man'had toch wel het mobiele telefoonnummer van de dokter?' Ja inderdaad dat klopt, maar we gaan die arts toch niet storen om te vragen wanneer het priklab geopend is? Eindelijk viel het kwartje en liet men weten: 'You are right; we will discuss it in the next meeting'. Aangezien ik in de Western Region erg veel gestoken was door muskieten en ik daarna hoofdpijnklachten kreeg, liet ik dus op 3 mei prikken op malaria. Tot mijn verbazing was er echter niets aan de hand. Mooi!

4 mei: De school begon weer! De eerste lessen na de Paasvakantie. Bij aanvang stonden alle kinderen weer opgesteld in rijen en enkele leerkrachten stonden ervoor. Er werd gebeden; de 'National Pledge' werd opgezegd en er werd gemarcheerd. Het was leuk om iedereen weer terug te zien op Cambridge Garden Academy. Verder was er weer een nieuwe collega: Francis genaamd. Hij was de opvolger van Ezekel en dat betekende dat hij de vakken English, maths, science ging geven. De 'owner' van de school, mister Paul, was ook aanwezig om een ieder succes te wensen voor de 'third term'. Hij had echter ook nog een verrassing voor de leerlingen van P1 en P2 (mijn leerlingen): In een afgesloten ruimte stonden ..........computers! Deze werden officieel onthuld, middels het wegtrekken van een kleed. Maar......zo drukte hij de kleintjes op het hart: 'Say to your daddy that he has to pay the computerfees; otherwise it will not be allowed to enter the computerlab'. Toen hij deze woorden uitsprak, keek hij mijn richting op. Hij zag wellicht aan mijn gezichtsuitdrukking dat ik het vreemd vond om die kleintjes als boodschapper te laten fungeren. Maar goed.....het grut was onder de indruk en daar ging het waarschijnlijk om. En de nieuwe mister Francis zou dus ook de computerles gaan verzorgen. Verder werd er gebouwd aan een nieuwe toiletgroep. Moesten alle kinderen tot voor kort gebruik maken van een toilet vlakbij het kantoor, nu werden er dus buiten op de 'speelplaats' voorzieningen getroffen.

Toen ik de kinderen een keer vertelde dat ik de Nederlandse kaas miste, vonden zij dit erg grappig. Ik maakte meteen van de gelegenheid gebruik om een doosje 'la vache qui rit' te laten zien (al 4 jaar het surrogaat voor kaas). Aangezien de leerlingen de woorden 'vache' en 'rit' hadden geleerd, werd dan ook snel de link gelegd naar 'the laughing cow'. Toen ik het doosje openmaakte (was leeg), hoorde ik één van de kleintjes zeer verontwaardigd zeggen: 'Madam Dies has eaten all'! Het lege doosje was een kostbaar bezit en iedereen wilde het hebben. Ik besloot dan ook over te gaan tot verloten........ Een getal tussen de 0 en de 13 (op dat moment 13 kinderen aanwezig)........zelfs dát was compleet nieuw en behoefde enige uitleg, aangezien ik de getallen 14 , 20 e.d. te horen kreeg. Toen het kwartje eindelijk viel zaten zij op het puntje van hun stoel. De kleine Nasara won en koesterde het lege doosje als een grote 'schat'.

Soms moeten de kleintjes hun energie kwijt en dan pas ik mijn programma Frans een beetje aan. Er wordt dan wel eens tussendoor gezongen en gedanst. Dan hoor je de liedjes door de school schallen: 'The wheels on the bus'; 'The Hokey Pokey' etc. Maar gooien met een dobbelsteen en de gegooide getallen bij elkaar optellen en in het Frans vertellen is ook succes verzekerd. Uiteraard maakt het grut het ook wel eens te bont en dan volgt de 'punishment'. Nog steeds worden kinderen hier geslagen. Iedereen weet: 'Madam Dies doesn't cane'. Een andere bekende straf hier dateert in mijn beleving ook uit de Middeleeuwen: De deugniet moet dan op de knieën voor het schoolbord gaan zitten met de armen in de lucht. Men laat zo'n kind gewoon een heel lesuur op die manier zitten. En waar is onze schoolbus toch? Nog steeds is er geen bus en geen chauffeur. Eén van de kinderen liet me nogal ontdaan weten: 'The schoolbus driver disappeared and he never came back!'

Het is opmerkelijk dat er in P2 kinderen zitten van 7 jaar, van 8 jaar, van 9 jaar en zelfs van 10 jaar. Had dit misschien te maken met het feit dat het een nieuwe school was en dat er nog geen P3 of P4 was? Toen ik dit bespreekbaar maakte, liet headmistress Margaret me weten dat zij een fout had gemaakt. Zij had de 9 en 10 jarigen eigenlijk helemaal niet aan mogen nemen van mister Paul (de oprichter van de school). En voor wat betreft Wumpini (een slim kereltje van 10 jaar, dat volgens Margaret pas 8 jaar is): Hij was aangenomen vanwege het feit dat de moeder van het jochie was overleden. Voor wat betreft geboortedata/verjaardagen: Dat leeft hier totaal niet. Slechts 2 kinderen konden vertellen dat ze op 4 mei of 22 december jarig waren; iemand anders kwam niet verder dan 'Friday' en geen enkel kind kon het geboortejaar opnoemen. Waarschijnlijk vond het grut dit totaal niet interessant en men liet dan ook aan Margaret weten: 'You can look in our book or in our file.....it's there....'.

Toen ik de kinderen had geleerd om zich zelf voor te stellen in het Frans, liet headmistress Margaret weten dat ze 'surprised en very proud' was. Ze liet de kleintjes weten: 'Tell your parents that you can introduce yourself in French and they will be very happy!' Ze voegde eraan toe: 'Pay attention to madam Dies; she learns you a lot; if you don't behave well, I will cane you'. Iedereen weet dat madam Dies nooit kinderen slaat. Margaret vertelde de kinderen dat er in het land waar madam Dies vandaan komt niet geslagen wordt op school. Zou je dat wel doen, dan kwam de politie er aan te pas. En zij vervolgde: 'But here in Ghana I can cane you and I don't have to go to the police!' Ja, ja……het zijn nogal 'zwart-wit' uitspraken die je hier te horen krijgt……!

Op 11 mei zat er plotseling een klein nieuw kereltje in mijn klas. Althans ik dacht dat hij in mijn klas thuishoorde, aangezien ik hem in P1 aantrof. De kinderen reageerden erg uitgelaten: 'Madam Dies, did you see Aish, he looks like you, he came yesterday and he cried the whole day!' Uh…..wat is er gaande? En natuurlijk niemand die iets uitlegt…….Wat bleek? Het kleine manneke heeft een Indisch uiterlijk en dat valt natuurlijk op tussen al die andere Ghanese snoeten. In de beleving van de zwarte Ghanese kinderen leek de bruine kleur van de nieuweling een beetje op de witte kleur van madam Dies. De kinderen uit P1 bekeken Aish (althans zo klonk zijn naam) als ware hij iemand van een andere planeet; een soort van pratende pop; een attractie of een mascotte. De kleine Aish voelde zich echter nog niet op z'n gemak en liet me weten: 'I want to go home', om te vervolgen met de woorden: 'My father will buy a big aeroplane for me'.......Later bleek dat Aish helemaal niet in P1 thuishoorde. Hij was nog een 'nursery' kind. De reden dat hij in P1 zat, had te maken met het feit dat madam Margaret (headmistress) even in mijn klas was en madam Margaret ontfermde zich de eerste dagen over de kleine Aish. Overal waar Margaret was, zag je Aish. Op een gegeven moment liet hij weten:'I want to sleep' en meteen werd er een kleed uitgerold en kon Aish in een hoekje op de gang een tukje doen. Wilde Aish kleuren? Dat mocht. Wilde Aish slapen? Dat mocht ook. Alles stond in het teken van .....zich thuis gaan voelen op school. Maar na een paar dagen zat hij nog steeds in P1 in plaats van in 'nursery' en liet hij duidelijk van zich horen: 'I want to drink water; I want to eat; I want to sleep; I want to draw' etc. Het viel me op dat alles werd toegestaan, want......'otherwise he will cry'..... Nou ja zeg...........! De leerlingen van P1 hadden Aish wijs gemaakt dat zijn moeder in 'nursery' was, met het doel dat hij zou vertrekken uit P1. Hij vloog de klas uit, maar was weer snel terug en liet weten: 'She is not there, but she will come'. Een bijzonder voorval: Alle kinderen eten in een grote ruimte. Aish echter weigerde om daar te eten en 'meneertje' had zijn eigen plan bedacht. Hij koos zijn eigen stekkie in de gang. Hij rolde een mat uit en installeerde zich prinsheerlijk om daar alleen te gaan eten. Hij komt waarschijnlijk uit een goed milieu (goede voeding, mooie kleding, bijzondere uitspraken) en wordt daar op zijn wenken bediend. Een schoolsetting is natuurlijk een ander verhaal. Bovendien spelen de cultuurverschillen tussen Ghana en India ook nog een rol. Al met al is het erg interessant! Toen hij echter op zijn vierde schooldag nog steeds niet op de goede plek zat, liet ik headmistress Margaret weten dat hij nu toch wel mijn lessen ging verstoren en dat het tijd werd dat hij gewoon in zijn eigen nursery-groepje moest leren meedraaien.

Ik heb eens iemand horen zeggen: Ghanezen zijn net paarden......zij kunnen staande slapen. Het is in ieder geval waar dat zij overal kunnen slapen. Toen ik een keer mijn lessen in P1 had afgerond en ging starten in P2, trof ik mijn collega Francis slapend in een stoel aan. De kinderen waren sommen aan het maken en mister Francis sliep. Ik kwam binnen en begon te zingen: 'Frère Francis, frère Francis dormez-vous? Dormez-vous? Sonnez les matines, sonnez les matines, ding dang dong, ding dang dong. Dit liedje is bekend in P2 als Frère Jacques....De kinderen moesten er om lachen, mister Francis echter sliep gewoon door. Toen wij het voor de tweede keer zongen, werd hij weliswaar wakker, maar reageerde er nauwelijks op. Hij begreep de betekenis dus niet. De kinderen lieten hem al snel weten dat we hadden gezongen: 'Are you sleeping?' Toen moest hij er wel om glimlachen......

Op 18 mei gaf ik mijn zoveelste collega een hand........in 16 maanden tijd had ik 9 mensen zien gaan en zien komen. Deze collega is de 'class-teacher' van P1 en heet net als de class-teacher van P2 Francis. Voor de nieuwe Francis is de baan slechts een parttime-job. Door miscommunicatie tussen de nieuwe Francis en headmistress Margaret, viel mijn Franse les in P1 samen met zijn les 'maths'. Ik liet hem zijn les afronden en ging eerst naar P2. Toen ik later terugkeerde naar P1 was de nieuwe Francis echter nog steeds niet klaar met zijn 'maths' en 'science' les. Vol vuur was hij de kleintjes het verschil bij aan het brengen tussen lengte, gewicht, inhoud e.d. en hij maakte dit visueel op verschillende manieren. Ik woonde zijn les bij en benutte de halve pauze maar voor de Franse les.

De kinderen uit P2 vertelden me dat mister Ezekel nog was geweest 'just to say hello'en ze lieten me weten dat hun klasgenootje Nana naar een andere school was gegaan. Dit laatste werd beaamd door headmistress Margaret. Voor de ouders van Nana was het feit dat de schoolbus nog steeds niet reed, reden om hun kind van school af te halen. Wat schetst mijn verbazing? Op 19 mei zie ik de schoolbus langs de kant van de weg staan met de tekst: 'For sale'. Het is toch vreemd: De school had een bus, maar geen chauffeur. Het moet toch niet zo moeilijk zijn om met de hoge werkloosheid hier iemand te vinden die een bus kan besturen? Waarom wordt de bus verkocht? Financiële kwestie? Was er geen andere oplossing? Zoals altijd in Ghana wordt er gezwegen............ Op 26 mei is de bus weer verdwenen. Het zal wel altijd een raadsel blijven. Als ik op donderdag 20 mei vraag of er dinsdag 25 mei les is, aangezien het 'Africa Unity Day' is en dit toch een Public Holiday betekent, moet men mij het antwoord schuldig blijven......'We have to find out'..... is alles wat ik te horen krijg. Tsja....plannen en vooruit denken blijven dingen die voor de meeste Ghanezen te lastig zijn. Op 24 mei is eindelijk duidelijk dat 25 mei een vrije dag is. Men weet dat ik in juni ga stoppen. Ik krijg nu al te horen: 'I will follow you.....I will miss you'……

Er worden dan ook nog verschillende foto's genomen.

Onderstaand: Even binnenkijken in verschillende klassen op Cambridge Garden Academy.

Natuurlijk word ik geacht om Frans te geven op school en dat heb ik uiteraard ook gedaan, maar soms gebruik ik ook 'learning games' om een andere manier van leren in te voeren, waarbij ik het accent probeer te leggen op de 'why approach'. De meeste kinderen in Ghana zijn absoluut niet capabel om hun mening te geven, te brainstormen, gevoelens te uiten e.d. Ik hanteer geregeld bepaalde leerstrategieën die in ieder geval als doel hebben om los te komen van de 'memory power'. Ik moet constateren dat het telkens weer in goede aarde valt. De absolute topper was fototaal. Dit was een daverend succes! Uit vele foto's mocht ieder kind een foto kiezen die hem of haar het meeste aansprak. Daarna moesten ze vertellen waarom zij juist die ene foto hadden gekozen. Lijkt een simpele opdracht, maar voor de kinderen hier was het een ware 'eye-opener'. Plotseling was het geen kwestie meer van....het is goed of het is fout.....; nee je mocht zelf aan de groep vertellen waarom die ene foto voor jou zo speciaal was. De kinderen van P1 brachten het er beter van af dan de kinderen van P2. Laatstgenoemden kwamen niet verder dan: 'I have chosen this picture, because I like it'. ........'Yes my dear, but why do you like it?', was dan ook steevast mijn repliek. En hoera.....daar kwamen dan toch enkele antwoorden.....because I like swimming; because I like dancing; because I like the computer; because I like learning; because I like walking; because I want to help people; because I like reading; because I like flowers; because I like music; because I like to go to the market; because I like a little baby enz. enz. Een foto van een hond deed twee kleine mannekes stralen......'I want to buy a big dog'.....Je zag duidelijk dat de kinderen de foto's kozen die in hun referentiekader pasten, bijvoorbeeld: Going to church. Een foto van open handen werd meteen begrepen: 'The person prays to God and then he will receive the blessings'.....Er kwamen een paar collega's kijken en ik stelde voor dat ook zij mochten meedoen. Headmistress madam Margaret koos o.a. een foto van een stralend uitziend ouder echtpaar. Dat is voor haar niet weggelegd, aangezien haar man al jong is gestorven. Zij vertelde dat het haar blij maakte als oudere mensen gelukkig zijn. In de Ghanese cultuur komt het nog steeds voor dat oudere, alleenstaande vrouwen als heks worden gezien. In Noord-Ghana is er zelfs een witch-camp. Vrouwen moeten daar voor de 'chief' werken en krijgen in ruil daarvoor te eten. Van dit soort Middeleeuwse praktijken lopen mij de rillingen over de rug.

4 mei: Geen elektriciteit; geen internetverbinding en geen water........................;

5 mei.......hetzelfde verhaal; op 6 mei kwam de stroom terug. Helaas gold dit niet voor de internetverbinding en het water. Daar moesten we nog enkele dagen langer op wachten. Voor wat betreft de elektriciteit: Het blijkt dat wij aan het einde van een bepaalde lijn zitten en die lijn is te lang. Dat zou de oorzaak kunnen zijn van de regelmatige stroomuitval. We belden vaak met de VRA (de elektriciteitsmaatschappij) en lieten weten dat we niet konden eten (we koken namelijk elektrisch); dat we niet konden werken achter de computer en dat we niet konden slapen (zonder fan is het bloedheet). Toen de stroom terugkwam belden we dit even door en maakten een geintje: 'We are very happy that the lights are back; now we can cook, so you are invited!' Dat vond de juffrouw aan de telefoon erg leuk en ze reageerde met de woorden: 'I can't leave the office, but you can bring the food to me!'

Voor wat betreft de internetverbinding: Volgens onze vaste monteur van Vodafone hadden 400 mensen in Tamale 'no connection'.......'The problem was in Accra'........

Dus togen wij weer naar een internetcafé.

En aangaande het water: Er is een breuk ontstaan in de leiding, .........'but they are working on it.......and sorry for the inconvenience'...... Toen het water op 8 mei terugkwam en wij deze 'blijde boodschap' lieten weten aan de 'complaint officer' van de Watercompany en hem bedankte voor al zijn 'efforts', kregen wij een retourbericht met de woorden: 'Thank you too for your patience and your understanding'. Wij waren dus bezig om het feit te vieren dat het water terug was en toen....pats......viel de stroom weer uit.....en kwam weer terug......en viel weer uit op 10 mei en op 11 mei.......oorzaak brand in de buurt.....en zo blijf je altijd in een cirkeltje ronddraaien en blijf je achter de feiten aanhollen.

Toen Ben ons overbuurmeisje een keer een lift gaf, sprak hij met haar over het feit dat de hele buurt vaak problemen had met de water en elektriciteitsvoorziening en hij trok de volgende conclusie: 'So we are all suffering; the black and the white people'. Hierop liet het overbuurmeisje weten: 'That we blacks suffer is no problem, we are used to it, but for you white people it's not good that you have to suffer'……………

5 mei: Ook startte ik weer met lesgeven op NCCELP, althans.....dat dacht ik......Het regende en dat betekende dat er slechts 2 mensen op het project waren: De oprichter mister Ramzy en Dees. Er was geen kind te bekennen. Regen is en blijft een algemeen aanvaardbaar excuus om niet te komen. Ik greep dit excuus aan om met mister Ramzy te praten over de vele andere cultuurverschillen, die het werken hier zo moeilijk maken. Al met al werd het een interessant gesprek en aan het einde liet hij weten: 'I enjoyed our conversation'. Een week later sprak ik de kinderen er op aan dat regen geen excuus mocht zijn om niet te komen. Tot mijn verbazing liet een jongen me weten¨'We came, but mister Ramzy sent us home'.

Op 12 mei trof ik een zeer blije mister Ramzy aan. Hij liet weten dat er twee verrassingen waren voor madam Dies. De eerste zag ik al bij binnenkomst. Hadden wij gezorgd voor nieuwe bankjes, nu had een andere Nederlandse sponsor het project voorzien van tafeltjes.

Onderstaand: Nieuwe 'lessenaars' voor NCCELP.

Voor de tweede verrassing moest ik een eindje met hem meelopen. Op het terrein in een afgesloten ruimte had hij een kamertje ingericht als een soort 'bibliotheek', waar de kinderen (eventueel ook nog 's avonds) terecht konden om te lezen, iets op te zoeken of huiswerk te maken. Het raakte me wel dat hij zó trots was op deze - in onze ogen - wellicht kleine vooruitgang.

Onderstaand: Een echte 'library' voor NCCELP.

Plotseling moest madam Dies ook nog in het 'visitor's book' schrijven. Mister Ramzy wilde graag dat ik mijn gehele periode als volunteer op NCCELP meldde......and please write your full name, your country, emailadress, telephonenumber, website.and sign.....O,o, die vorm en buitenkant. Hij vindt het gewoon prachtig om te kunnen laten zien dat er een vrijwilliger uit Nederland een lange tijd voor zijn project heeft gewerkt. Aan het einde van de les kwam Ben nog even kijken en zorgde voor blije gezichten. Hij gooide een bal in de groep en uit alle kelen klonk het: 'Thank you mister Ben'.

En dan Mudasir......Is het verhaal nog bekend? Deze jongen hadden wij naar school willen sturen en we hadden gekozen voor de Bagabaga Ridge school; een overheidsschool met een goede monitoring. Mudasir zou nooit op school hebben gezeten en alles wat hij wist zou hij geleerd hebben op NCCELP. Toen alles in kannen en kruiken was, gaven de ouders geen toestemming. Niemand begreep het. Woonde Mudasir wellicht niet bij zijn eigen ouders? Moest Mudasir misschien overdag werken? Navraag leerde dat beide zaken niet aan de orde waren. Hij woonde gewoon bij zijn eigen ouders en hij hoefde overdag niet te werken. Waarom grepen de ouders de geboden kans dan niet aan? Op een gegeven moment hadden wij het vermoeden dat hij wél op een gewone overheidsschool zat, maar dat de ouders hadden verwacht dat we hem naar een privéschool zouden sturen. Hoe kon je anders verklaren dat hij precies het niveau had van een 10-jarige jongen? Zou hij echt alles wat hij wist geleerd hebben op NCCELP? Op 26 mei vroegen wij hem nogmaals of hij echt niet op een overheidsschool zat en het antwoord luidde wederom: 'No'. Mijn hart draaide om toen Mudasir mij liet weten dat hij stiekem een keer naar de Bagabaga Ridge school was gelopen en had staan kijken naar de leerlingen en de school. De school waar hij geen deel van mocht uitmaken. Op dat moment vroeg ik mij weer af: Hadden we het toch niet moeten aanvechten bij de Ghana Education Service of bij Social Welfare? Maar waarom had de Bagabaga Ridge school niets gedaan? Zij hadden ons beloofd om met de ouders van Mudasir te gaan praten. Stel dat het ons gelukt was om de zaak te winnen, wat had dit voor gevolgen gehad voor Mudasir thuis? Zou hij geslagen worden door zijn ouders? Een kind onder dwang naar school laten gaan is natuurlijk ook geen optie. Dit verhaal is weer eens duidelijk een voorbeeld van onrecht in Ghana; van dingen die gebeuren en die wij nooit zullen begrijpen met een Westers hoofd. Het moge duidelijk zijn dat het Mudasir-verhaal ons pijn doet.

Al een paar weken viel mij op dat ik nog slechts jongens in de klas had; de meeste meisjes waren verdwenen. Navraag bij mister Ramzy maakte duidelijk dat de meisjes thuis moesten helpen, hard moesten werken en spullen moesten verkopen........'They were not here, because they were selling'.....het is toch triest......de meisjes (jonge kinderen van 8, 9 jaar) worden gewoon uitgebuit. Zelfs het bezoeken van een 'after school program' is voor deze arme schapen niet weggelegd. En de corrupte lieden in bijvoorbeeld Accra vullen hun zakken maar. Ik heb het er vaak moeilijk mee......

Zoals wellicht bekend, hebben wij ervoor kunnen zorgen dat 2 oud NFD-meisjes Engelse les kunnen volgen op NCCELP. Zowel Azara als Asia zijn zeer regelmatig van de partij, maar dan gaat Azara plotseling 'on travelling' en moet Asia verstek laten gaan, omdat haar fiets kapot is en er geen geld is voor reparatie. Uiteraard zijn wij bereid om haar af en toe eens een lift te geven, maar zij moet uiteindelijk toch echt haar eigen verantwoordelijkheid nemen en een structurele oplossing proberen te vinden voor het altijd weer terugkerende excuus: Fiets is kapot. Jammer, maar wij betalen niet......

Onderstaand: 'After school program' op NCCELP.

Dees heeft kiespijn. Last van de wortelkanaalbehandelingen, die vorig jaar in Nederland hebben plaatsgevonden bij een tandarts in Wassenaar. Hoe is dat nou toch weer mogelijk? Hopelijk kan ik het volhouden tot van de zomer als ik naar de tandarts in Venlo ga en word ik behoed voor een bezoek aan een Ghanese tandarts!!! Maar misschien heb ik geen keus. Als het erger wordt, zal ik ook kennis moeten maken met een Ghanese tandarts en kan ik alleen maar hopen dat er zich geen Middeleeuwse praktijken afspelen!!! Wij weten dat er een 'dental department' is in het Tamale Teaching Hospital, maar daar word je niet echt vrolijk van. Wij zijn daar in het verleden eens geweest met één van onze NFD-meisjes Rabbie. Verder is er ook een tandarts verbonden aan het Military Hospital, maar daar gaat het er waarschijnlijk nogal lomp aan toe. Even informeren dus in ons netwerk of iemand een tandarts kent die bekwaam is. Hudu had echter een ander plan: 'Madam Dies, I will arrange the local treatment for you and I will use some herbs'. Ach….waarom niet? Ik kan het altijd proberen, nietwaar? Hudu ging dus een 'gorgeldrankje'voor me regelen op basis van kruiden. Om met de woorden van Hudu te spreken: 'After some days the pain will disappear'. Nou, dat zou mooi zijn. Dan kan ik het zonder kiespijn uitzingen tot mijn verlof en gewoon in Nederland naar een tandarts gaan. Voor wat betreft de 'local treatment' liet Hudu me weten dat ik kon kiezen uit 2 varianten. Keuze 1: Of 's morgens in alle vroegte (tussen 5.00 en 5.30 uur) naar de bush komen waar de behandelaar zijn prutje dan bereid zou hebben. Ik moest dan neerknielen en boven een bak gaan hangen alwaar zich het wondermiddeltje in zou bevinden. Het zou 20 minuten duren en het kostte 20 Cedis. Keuze 2: Of Hudu zou de kruiden bij de betreffende man ophalen en zou het bij mij thuis aanlengen met water. Kwestie van een dag laten staan. Hierna zou het water rood verkleuren en dan kon ik 2x per dag ('s morgens en 's avonds), gedurende een kleine week iedere keer 4 keer gorgelen met dit goedje. Kosten: 10 Cedis. Ik koos voor de tweede optie. Aangezien het een kwestie was van gorgelen en uitspugen, durfde ik het aan. Ik hoefde niets door te slikken, dus ingewanden bleven gespaard!

Onderstaand: 'Local treatment' tegen kiespijn......een gorgeldrankje op basis van kruiden uit de bush.

In ieder geval......de kiespijn is minder geworden. Inmiddels is er al gemaild met de tandarts in Venlo en met zijn collega in Wassenaar die vorig jaar de 2 wortelkanaalbehandelingen heeft uitgevoerd. De eigen tandarts zal van de zomer bekijken of er een herbehandeling nodig is of dat er een minder ingrijpende oplossing voor handen is. Op basis van de gegevens die de tandarts in Wassenaar op zal sturen, kan de tandarts in Venlo zijn conclusies trekken en handelen naar welbevinden.

Ons weefmeisje Asia liet ons vol trots weten dat haar moeder bevallen was van baby-girl Rachida. O,o,o........het zoveelste kind in die community waar nauwelijks voor gezorgd kan worden. Maar......als je dan wordt opgebeld met de vraag of je komt, is het moeilijk om dit te weigeren en dus togen we op zondag 9 mei naar de community van Asia om haar kleine zusje te gaan bewonderen. Uiteraard verwachtte men geld van de 'white men'. Dit deden we natuurlijk niet. We kochten daarentegen babyzeep en togen naar de hut, waar zowel moeder als kind op de grond lagen tussen een zwerm vliegen. Ons weefmeisje Salamatu is zwanger. Niemand weet wanneer de baby komt..........

The time will tell......Maar half mei laat naaister Suhayini ons dan toch weten: 'Salamatu gave birth to a babygirl'. Op zondag 23 mei gingen we Salamatu en haar kind bezoeken. We werden vergezeld door Suhayini, onze vriend Paul en de oom van Salamatu. Deze laatste persoon moest mee om de weg te wijzen. Zoals gebruikelijk in de Ghanese cultuur moet het meisje met de baby de eerste tijd in 'the husband's house' blijven. De oom liet ons weten: 'I have to direct you, because you will never find the place, so let me join you'. Oké, prima, ga maar mee om de weg te wijzen. Het zal wel weer ergens in 'the middle of nowhere' zijn. We gaan er nu vanuit dat dit 'onze' laatste baby is. Het is mooi geweest. De 'adoration' (de naamgeving) had een dag eerder al plaatsgevonden en de kleine meid kreeg de naam: Resieka. Toen we in de hut aankwamen en Paul ons influisterde dat de baby dáár was geboren, dan kun je alleen maar heel erg blij zijn dat het een bevalling was geweest zonder complicaties. Paul sprak de vader toe en informeerde langs zijn neus weg of hij nog op school zat of ergens werkte. We kregen te horen dat de verwekker van het kind koelkasten repareerde. Toen vroeg Paul aan mij (Dees) om nog een advies te geven aan de vader. Ik zei: 'It's a big responsability being a father, so we hope that you will take good care of Salamatu and baby-girl Resieka'. Iedereen luisterde; iedereen keek toe; men lachte een beetje (men weet zich geen houding te geven) en men prevelde: 'yes madam'. Aan het gezicht van Salamatu konden we zien dat ze blij was met onze komst en ach......daar doe je het voor.

Onderstaand: Weefmeisje Salamatu met haar baby-girl Resieka. Onderstaand: Na afloop van het 'kraambezoek' werd een groepsfoto gemaakt: De man op de voorgrond is de oom van Salamatu; Dees wordt geflankeerd door Salamatu en onze vriend Paul; naast Paul zit onze naaister Suhayini. De andere mensen zijn compound-bewoners. De vader van de baby ontbreekt.

Zoals eerder gemeld in deze update is onze kapster Azara 3 'on travelling'. Zij moest Tamale even verlaten om haar ouders in de 'village' te bezoeken. Normaal gesproken woont ze in Tamale bij een tante. Ze had zich keurig afgemeld bij mister Ramzy op NCCELP, waar zij Engelse les volgt. Normaal gesproken zou ze gewoon vertrokken zijn, dus......er zit vooruitgang in! Om de paar dagen belt ze ons op........just to greet........just to say hello.........

Plotseling liet weefmeisje Asia ons weten dat kapster Azara naar Accra zou zijn vertrokken. Nee toch? Aangezien wij 3 Azara's hadden (allemaal kapster), vroegen wij ons af om welke Azara het ging.....Azara 1....Azara 2 (Akiti)......of Azara 3.....? Of zou Asia ons voor de gek houden? Azara 2 was uitgesloten, aangezien wij haar kort na deze mededeling ontmoetten; Azara 3 kon het eveneens niet zijn, omdat zij haar 'parents' bezocht in de 'village'. Bleef dus over Azara 1, waarvan wij in januari 2009 haar kiosk in beslag hadden genomen, aangezien zij weigerde om de lening terug te betalen. Het zou ons niets verbazen als zij inderdaad de benen had genomen. Zij was altijd een echte straatmeid en was tijdens het NFD-programma al vaak aan het zwerven. Een manier om erachter te komen was om de moeder te benaderen. Deze vrouw verkoopt 'fried yam' langs de kant van de weg. Toen we op 27 mei even stopten om de moeder te begroeten, zagen we tot onze grote opluchting Azara 1 al op ons afkomen om ons te 'greeten'. Niets aan de hand dus.....Conclusie: 'Asia was joking.....Oh, oh, these girls, these girls......!'

Onze compound-boy Hudu had zijn moeder bezocht in Yendi. Toen hij met de bus terugkeerde naar Tamale, liet hij ons weten dat zijn moeder een foto wilde hebben van de 'white people'. Waarschijnlijk vloeide dit voort uit het feit dat wij meestal iets meegeven voor zijn moeder, die in de 'village' woont. Nou, vooruit dan maar......Wij installeerden ons onder de mangoboom, Hudu maakte een foto en moeders kon blij worden gemaakt.

Onderstaand: Vereeuwigd onder de mangoboom.

In het weekend is er soms tijd om te socializen. Mogelijkheden te over: Onze compound-boy Hudu; mister Halilahi van het naai-atelier; één van onze meiden; hun caretakers; onze vrienden Paul, Ishmel of Taiba; het gezin van onze voormalige huisbaas mister Jacob en al die andere lieve mensen hier in Tamale die het liefste willen dat je veel vaker komt 'just to say hello'. Ik moet nog maar niet denken aan het afscheid in september........

Grappig voorval: Onze vriend Paul werd op straat door iemand aangesproken, die zei: 'Hey mister Paul, are you still in town?; I thought you travelled to the Netherlands together with your white friends!'

Enkele opmerkelijke berichten uit de Ghanese krant: Het Ghanese staatsbedrijf Ghana Telecom is ruim een jaar geleden verkocht aan Vodafone. De mobiele telefonie alsmede het hele internet gebeuren is 'booming business' hier in Ghana. Je ziet dan ook dat er in no time meerdere aanbieders op de markt komen, hetgeen natuurlijk goed is voor de concurrentie op deze markt.

Maar....... Vodafone doet het ronduit slecht. Wij hebben (helaas) onze internetverbinding ook via de provider Vodafone geregeld en de trouwe lezer weet inmiddels wel dat het vaak kommer en kwel is. In de Ghanese krant kun je dan ook lezen dat Vodafone behoorlijk onder druk staat. En als je de reacties leest op de regen van klachten dan moet je lachen. De internetverbinding met Europa was enkele maanden geleden verbroken. Reactie Vodafone: Vissersboten hadden de kabels kapot gemaakt.

De internetverbinding ten noorden van Kumasi (wij dus) is niet betrouwbaar. Reden volgens Vodafone: De boeren hadden op het land de kabels kapot getrokken. Inmiddels hebben de klagende consumenten hier in het Noorden een soort van klachtenvereniging opgezet, zodat de grieven gebundeld aan Vodafone kenbaar kunnen worden gemaakt.

Beginnende onderwijzers van de overheidsscholen moeten soms erg lang (7 maanden) wachten voordat ze hun salaris ontvangen. Het artikel in de krant had dan ook als kop: 'The teachers are hungry'. Toen we hier met onze vriend teacher Paul over spraken, vertelde hij ons dat hij in zijn begintijd zelfs 13 maanden had moeten wachten op zijn eerste salaris!

80% van de Ghanese bevolking moet rondkomen van een inkomen van minder dan 1½ Euro per dag!!!

De lezer weet inmiddels dat het elk jaar een heel gedoe is om de verblijfsvergunning te verlengen. We opteren nu voor een verblijfsvergunning voor langer dan een jaar. In Ghana is het lastig betrouwbare informatie te verkrijgen van officiële instanties. We waren dan ook blij dat we eind 2009 contact hadden gelegd met de allerhoogste baas (Director) van de Ghana Immigration Service in Accra, zijnde madam Elizabeth Adjei. Deze informatie was éénduidig en hoopvol. Wij zouden kunnen 'applyen' voor een 'long term residence permit' (3 jaar) en daarna voor een 'permanent residence permit'. Wat schetst echter onze verbazing? We lezen op internet in de Ghanese krant dat deze Elizabeth Adjei intern behoorlijk onder vuur ligt en dat de president van Ghana (Atta Mills) door medewerkers van de Ghana Immigration Service wordt verzocht het functioneren van de direkteur te onderzoeken.

Beschuldigingen liggen in de sfeer van:

- Het personeelsbestand is in korte tijd teveel toegenomen (in 6 jaar van 840 naar 4.500), zonder (wervings)advertenties te plaatsen.

- Vlak voor de verkiezingen (december 2008) zijn 560 mensen in dienst genomen, die meteen na de verkiezingen (februari 2009) weer 'enmasse' werden ontslagen (verkiezingsstunt).

- Er zijn veel voertuigen aangeschaft.

- De financiën zijn niet éénduidig; met andere woorden..... een financieel onderzoek is nodig.

Sympathisanten van de direkteur zeggen echter dat zij maatregelen neemt om de corruptie binnen de organisatie te bestrijden en dat is natuurlijk goed. De corrupte medewerkers worden hiervan uiteraard de dupe (minder illegale neveninkomsten). Deze groep corrupte medewerkers probeert de direkteur nu dwars te zitten, middels het uiten van de voornoemde beschuldigingen.

De lezer weet inmiddels dat ook wij werden geconfronteerd met corruptie bij de Ghana Immigration Service in Tamale op het moment dat we onze procedure voor de verblijfsvergunning opstartten.

Direkteur Elizabeth Adjei van 'headquarters' Accra stelt duidelijk dat een onderzoek door de president voor haar geen enkel probleem is: 'Ik heb niets te verbergen'.

Afsluitend: Wij dachten een belangrijke pion te hebben getraceerd in ons netwerk als het gaat om de kwestie verblijfsvergunning. Onze pion ligt echter zwaar onder vuur en het is de vraag of deze niet omvalt. De Ghanese versie van: 'Mens erger je niet' wordt voortgezet. Ghana blijft een ontwikkelingsland waarin dit soort 'zekerheden' ten ene male volledig ontbreken en dat maakt het vaak lastig voor ons. .

Wij kregen op 10 mei opmerkelijke post. Er lag een brief voor ons op NorGhaVo-office die verzonden was via de besteldienst EMS. Dit is een snelle bezorgdienst in Ghana. Wij vroegen ons in eerste instantie af wie de afzender zou zijn, aangezien er gebruik was gemaakt van deze snelle service. Aan welke urgentie moesten wij denken? Was het zó dringend? De brief was echter afkomstig van de Nederlandse Ambassade in Accra. Het betrof slechts een uitnodiging voor de receptie in verband met de viering van Koninginnedag op de Nederlandse Ambassade in Accra. Het was een officiele uitnodiging met de volgende tekst:

Ter gelegenheid van de viering van Koninginnedag nodigen Harer Majesteits Ambassadeur Mw. Lidi Remmelzwaal en dhr. Ed van Cortenberghe Dhr. Ben Staarink [e-38] Mevr. Desirée Pleumeekers uit voor een receptie op vrijdag 30 april 2010 van 18.30-20.30 uur. Adres: 17, Jawaharlal Nehru Road Cantonments Accra. Inlichtingen: 021-214356. Kledingvoorschrift: Formeel. U wordt verzocht deze kaart bij de ingang te tonen. Kinderen vanaf 16 jaar zijn welkom.

Nou ja zeg......elk jaar krijgen wij een soortgelijke uitnodiging via de mail en elk jaar melden wij ons af vanwege de te grote afstand (enkele reis 13 uur in de bus voor een receptie van 2 uur), maar blijkbaar is de Nederlandse Ambassade een volhouder! Naast de digitale uitnodiging komt er nu dan ook nog een papieren uitnodiging.

Verder is het natuurlijk een lachertje dat die zogenaamde snelle bezorging 3 weken nodig heeft om een kaartje te sturen van zuid naar noord Ghana. Verzonden op 20 april vanuit Accra en op 10 mei aangekomen in Tamale. Beetje laat voor Koninginnedag............

Wij mailden bovenstaande dan ook even door naar de Nederlandse Ambassade en kregen op 12 mei een telefoontje. Het bleek dat men uitnodigingen 'en masse' verstuurde en dat er geen rekening werd gehouden met afmeldingen. Men wilde er gewoon zeker van zijn dat niemand werd vergeten en bovendien vonden sommige mensen het een leuke curiosa om zo'n papieren uitnodiging te mogen ontvangen van de ambassadeur.

Sinds kort heeft Tamale een winkeltje van 'BonVi'. BonVi maakt deel uit van een internationale keten. Uiteraard is de schrijfwijze niet correct. Toen ik het personeel hierop attendeerde, kreeg ik te horen dat er ook al iemand uit Mali (Franstalig) was geweest die de mensen dus ook al had gewezen op de juiste vertaling/schrijfwijze van 'Good life'.

Mei: Er is een 2 cedis biljet in Ghana en verder zijn alle netnummers (de vaste telefoonverbindingen) in Ghana gewijzigd. Voorbeeld: Tamale heeft niet meer 071, maar 03720. Mobiele telefoonnummers blijven echter hetzelfde.

Aangezien wij al wekenlang nauwelijks internetverbinding hebben en steeds ons heil weer moeten zoeken in een internetcafé, werd onze vaste monteur van Vodafone regelmatig gebeld. Hij besloot uiteindelijk om de totale bekabeling in het veld op orde te brengen.

Op zaterdagmorgen 15 mei liet onze compound-boy Hudu verstek gaan, want......."I have to build a room for one of my brothers'. Aan het einde van de dag kwam hij echter nog even om een klusje bij ons te klaren.

Onze naaister Suhayini zat de hele dag niet in haar shop, want........'I am suffering from my legs and I go for local treatment'……….Suhayini wil heel erg graag met ons mee naar Nederland. Telkens weer laat zij weten: 'Don't forget; I will follow you'.

Als je een markt situatie vergelijkt in Nederland en Ghana, dan moet je tot de volgende conclusie komen: In Nederland prijst men z'n waar aan en dat gaat veelal gepaard met enthousiaste gebaren en een luid stemgeluid. In Ghana echter zit men slechts te zitten. Je hebt het idee dat men niet z'n best doet om iets enthousiast te verkopen. Pas als je iets langer blijft staan en dus interesse toont, komt men langzaam overeind.

Ben rijdt al verschillende jaren door de verkeerschaos in Tamale. Het is werkelijk een heksenketel; oorlog op wielen! Niemand houdt zich aan verkeersregels (die kent men ook helemaal niet!) Al vele mensen hebben tegen Ben gezegd (zowel Nederlanders als Ghanezen) dat men het knap vindt dat hij - gelukkig nog steeds zonder kleerscheuren - door Tamale rijdt. Maar dan reageert een Ghanees plotseling wel heel erg komisch: 'Hé white man, you are not able to drive'. Toen Ben reageerde met: 'What did I wrong?', luidde het antwoord: 'You don't drive like a Ghanian!!!'............

(Nee, gelukkig niet!)

Het maandelijks betalen van de waterrekening is iedere keer weer een bijzondere gebeurtenis: Je wandelt het kantoor binnen en je ziet dat verschillende medewerkers met het hoofd op het bureau liggen en slapen. Onnodig te melden dat de houding naar werk erg slecht is.

Wij zijn absoluut niet tevreden over onze internet-provider Vodafone. Wij hebben dit verschillende keren kenbaar gemaakt op het kantoor van Vodafone. De enige reactie is een schamper lachje en de woorden: 'It will be better'. Nou, dan kun je wachten tot 2050......ons geduld is in ieder geval nu echt op en wij gaan overstappen naar een andere provider.

Onderstaand: Zomaar een kiekje van een straatbeeld in Tamale......

Geduld is een schone zaak.......Op 20 mei ging Ben om 14.30 uur naar een internetcafé om 7 pagina's in te scannen en te verzenden naar de zaakwaarnemer in Nederland.......2 internetcafé's verder en drie en een half uur later (18.00 uur) was deze operatie eindelijk gelukt, want.......er is altijd 'a problem'!!! Maar......was Ben blij dat de betreffende papieren eindelijk waren verzonden, een dag later kregen we bericht dat Venlo de bijlagen niet had kunnen openen/lezen. Een tweede poging dus in wederom een ander internetcafé.

In één van de vele bomen op onze compound wemelde het plotseling van prachtige, knalgele vogeltjes die behoorlijk van zich lieten horen. Onze compound-boy Hudu liet weten: 'They are creating their rooms'…leuk verwoord om te zeggen dat er nestjes werden gebouwd. Foto 729: Vogeltje in het midden aanschouwt de nestjes en denkt: 'Welk kamertje zal ik nemen?'

Waar zouden we toch zijn zonder onze compound-boy Hudu? Hij gaat voor ons door het vuur en is bereid alles te doen voor Ben en Dees. Zo noemt hij ons echter niet. Zijn cultuur vraagt om ons 'master en madam' te noemen. Vele klusjes doet hij zelf. Op 25 mei werd gewerkt aan het aanbrengen van een vernislaagje op een tafelblad.

Onderstaand: Opknapwerkzaamheden werden verricht onder de mangoboom.

Op 29 mei is hij in de weer met de 'wastobbe'. Voor de gespierde, zwarte body van Hudu is het een fluitje van een cent.

Onderstaand: Hudu wast en impregneert het muskietennet.

23 mei 's avonds: Lights off......niet alleen in Tamale, maar 60% van Ghana zit zonder licht. Navraag leert dat het probleem in Kumasi zit. Alleen het zuiden van Ghana heeft elektriciteit. Stel je dat eens voor: Een land dat 7x zo groot is als Nederland en 60% van het land zit zonder stroom.

Vanuit Nederland kregen wij het bericht door dat alles in het teken staat van voetbal en dat het land weer oranje wordt gekleurd....... Wij kregen de vraag of voetbal ook leeft in Ghana. Nou, dat is absoluut zeker! Voetbal is hier erg populair.

De jeugd voetbalt veel. Voetbalwedstijden worden vanwege de hitte gespeeld vroeg in de morgen vanaf 7.00 uur of laat in de middag zo vanaf 16.00 uur. Om 18.00 uur is het namelijk weer donker.

Velen willen prof-voetballer worden en hebben hun voorbeelden van de sterren die spelen in het buitenland en dus .....veel geld verdienen.

De Engelse competitie wordt hier nauw gezet gevolgd. Waarom Engeland? Tot 1957 was Ghana namelijk een Engelse kolonie.

Ben heeft weleens voetbalwedstijden bezocht van de FC Tamale, maar hij heeft ook wel eens internationale wedstijden bezocht. Eén grote heksenketel! Hij kon zich nog herinneren dat er een man voor hem stond die 2 x 45 minuten op een trom sloeg, die normaal gesproken bij begrafenissen wordt gebruikt. Na afloop pijn in de oren... Wat Oranje is voor Nederland zijn de Black Stars voor Ghana. De Black Stars doen ook mee aan het WK. Wordt straks moeilijk voor ons: Voor wie gaan we duimen?!

Overigens hebben Ajax en Feyenoord in het zuiden van Ghana voetbalscholen.

Talentvolle spelertjes worden gescout. Afvallers krijgen wel de kans de school (rekenen, lezen etc) af te maken en dat laatste is natuurlijk een goede zaak!! Voetbal is dus populair in Ghana. Alleen heeft bijna niemand een TV. Wel bestaat de mogelijkheid dat je tegen betaling met z'n allen ergens een wedstijd op TV kunt bekijken.Vlak voor de betreffende wedstijd staat er dan een bord langs de kant van de weg met de aankondiging. Onze vriend teacher Paul woont samen met vrouw en kind met zijn hele familie (vader/moeder/broers/zussen/ooms/tantes/neven/nichten: extended family) op de family compound. Sinds kort beschikt dit family house over elektriciteit: een enorme gebeurtenis!!! (Paul heeft al z'n studies bij kaarslicht gedaan). Paul heeft na aansluiting op het elektriciteitsnet een goedkope TV op de kop getikt en 's avonds zitten daar zo'n 50 - 60 mensen TV te kijken. Dat doet ons dan weer denken aan de periode Hertog Reinoudsingel in Venlo. Tijdens voetbal WK 's en EK 's kreeg de buurt uitnodigingen om 's avonds onder de carport 'gezellig' samen naar de voetbalwedstijd te komen kijken:.... wel zelf de stoel meenemen......Zowel in Ghana als in Nederland buiten rondom de TV, maar de reden en achtergrond hiervan zijn zo totaal anders.....

Onze voormalige huisbaas mister Jacob van het project CPYWD heeft een uitnodiging gekregen van een Duitse organisatie om in Berlijn en München lezingen te geven over zijn project. Een geweldige kans en uitdaging voor deze man. Hopelijk zal alles verlopen zoals gepland, want de dag voor zijn vertrek heeft hij nog een interview/gesprek op de Duitse Ambassade in Accra. Het resultaat van dit gesprek zal doorslaggevend zijn voor het verkrijgen van zijn visum. Dit alles heeft hij weer te danken aan de zeer bevlogen oud-vrijwilligster Maartje.

Binnenkort zal in Tamale een grote bijeenkomst georganiseerd worden inzake de problematiek van de jeugd. Oud-President Rawlings zal ook 'acte de présence' geven.

Mister Slim was niet zo slim.......... Deze man had een leren tas voor ons gemaakt en liet ons weten dat deze klaar was. Eindelijk!.....(aangezien het maanden had geduurd). Hij vroeg ons: 'Before you come, give me a call'. Oké…….Toen Ben hem belde en liet weten: 'We will be in your shop in half an hour', luidde zijn antwoord: 'Please master, half an hour is not good, make it 30 minutes'…………!!!

Oké............dit was ie weer en tot een andere keer!!!