Een introduktieweek en nog veel meer

Wellicht is het leuk om het programma van de introductieweek te schetsen, aangezien er toch 2x per maand nieuwe vrijwilligers arriveren.
Voordat ik dit echter ga vermelden, zal ik eerst even de procedure schetsen die hieraan voorafgaat.
Als de vrijwilliger nog in Nederland is, wordt er een welkomsmail naar de vrijwilliger gestuurd, nadat wij in Ghana de deelnemerslijst uit Nederland hebben ontvangen.
De ophaalservice in Accra (voorheen mister Prince, maar m.i.v. 24 maart 2013 Nanda en Reüel van Samenwerkvakanties) neemt de zorg op zich om de vrijwilliger op het vliegveld op te vangen en zorgt ervoor dat de vrijwilliger op maandag op de bus of het vliegtuig wordt gezet. Dit gebeurt 2x per maand. De ophaalservice verzorgt een telefoonkaart met nummer voor de vrijwilliger. De vrijwilligers komen aan in Tamale, de maandag na het eerste en het derde weekend van de maand. Aankomst voor korte projecten is bespreekbaar. Onderweg in de bus ter hoogte van Kintampo (driekwart van de rit) stuurt de vrijwilliger een SMS naar ons (meestal naar Bash) dat hij/zij onderweg is, zodat er een beeld is van hoe laat de vrijwilliger in Tamale aan zal komen.
De vrijwilliger wordt door Bash opgehaald van het busstation of vliegveld. Daarna gaat de vrijwilliger naar het vrijwilligershuis van Vrijwillig Afrika (waar wij wonen en werken) voor overnachting. De volgende ochtend ontbijten wij (Bash, Ben en Dees) samen met de nieuwe vrijwilligers. Hierna verzorgt Dees de Nederlandse welkomsgroet cq het introductiepraatje. Ben rekent af met de vrijwilligers in euro’s voor het gehele verblijf, tenzij het geld is overgemaakt. Er wordt geprobeerd iedereen per bank te laten betalen. Ook int Ben de borg voor de fietsen (50 Cedis). Voor beider zaken wordt een bonntje uitgeschreven.
Daarna begint de introductieweek tot vrijdagochtend. Hierna vertrekt de vrijwilliger naar het gastgezin en wordt hij/zij geintroduceerd op zijn/haar project cq werkplek.

Introductieweek in vogelvlucht (wijzigingen voorbehouden):
Maandag:
- Aankomst vrijwilligers in Tamale
- Er wordt fried rice als avondeten geregeld
Dinsdag:
- Ontbijt met Bash en Ben en Desirée (& Sylvester als hij tijd heeft)
- Introductiepraatje door Dees (in het Nederlands)
- Afhandeling financiële zaken door Ben
- Lunch op kantoor (brood)
- Stadstour met aansluitend eten buitenshuis.
Woensdag:
- Ontbijt
- Ophalen fietsen
- Stadion tour
- Lunch thuis of elders
- Internetten
- Naar Kidz Active projecten
- Dorpstour in Malshegu (door Sylvester)
- Fufu in Malshegu (bij Sylvester thuis)
Donderdag:
- Ontbijt
- Djembee les
- Lunch Kidz Active Lodge
- Zwemmen
- Eten met z`n allen in het vrijwilligershuis van Vrijwillig Afrika, met alle vrijwilligers, dit is iedere donderdag
Vrijdag:
- Ontbijt
- Introductie van vrijwilliger op werkplek
- Naar gastgezinnen

Een kijkje achter de schermen; of tewel deze regels troffen we aan:
Op donderdagavond vindt dus de vrijwilligersavond plaats. Dan wordt er samen gekookt. De kosten zijn voor Vrijwillig Afrika. De drankjes zijn altijd voor de kosten van de vrijwillgers; waterzakjes zijn gratis. Deze zakjes water mogen alleen in het vrijwilligershuis genuttigd worden; zijn dus niet bestemd om mee te nemen. De medewerkers van Vrijwillig Afrika zorgen ervoor dat er altijd voldoende koude zakjes water (gratis) en drankjes (tegen betaling) op voorraad zijn. Het kantoor van Vrijwillig Afrika (VA) is in principe verboden voor vrijwilligers, tenzij het om een gesprek gaat met één van de medewerkers. De computer in de gemeenschappelijke ruimt mag slechts gebruikt worden om off-line rapporten of brieven te maken of foto’s te selecteren. Internetgebruik alleen toegestaan voor bankzaken en bijvoorbeeld ticketboekingen (dus niet voor Skype, mailen of ander privégebruik). Overnachten in de slaapzaal tijdens de introductieweek is inclusief. Overnachtingen buiten deze week kosten 10 GHc per nacht per vrijwilliger. Uitzondering hierop is bij ziekte van de vrijwillger (of als iemand ’s morgens in alle vroegte het vliegtuig naar Accra moet halen. Voorwaarde is dan wel dat vrijwilliger op de compound verbleef en niet in het gastgezin). Overnachtingen door mensen van buiten de organisatie is niet toegestaan, deze mensen doorverwijzen naar de Kidz Active Lodge. Het is niet toegestaan dat familie, vrienden etc, van de vrijwilliger ook overnachten bij het gastgezin. Indien mogelijk gasten doorsturen naar de Kidz Active Lodge (overleg met Hassan). De medewerkers van Vrijwillig Afrika zien erop toe dat het VA vrijwilligershuis schoon en netjes blijft. Zij wijzen de vrijwilligers erop dat ze hun spullen zoals vuile borden etc. afwassen en opruimen. Eénmaal per maand op donderdagavond voor het eten is er een (verplichte) meeting met alle vrijwilligers en medewerkers in het vrijwilligershuis, waarbij iedereen zich voorstelt; op welk project hij/zij werkt; in welk gastgezin hij/zij verblijft en welke eventuele problemen zich voordoen. Als een vrijwilliger tussentijds enkele dagen of weken weggaat (kan en mag niet), zal het gastgezin gewoon moeten worden doorbetaald. Notulen van de meeting doormailen naar Nederland. Boekhouding zo mogelijk iedere dag bijwerken en iedere maand doormailen naar Nederland. Ook visumbrieven, welkomsmails, introduktiebrieven e.d. versturen. Eén van de taken van de medewerkers is het regelmatig bezoeken van de projecten en de gastgezinnen. Tijdens controle van gastgezinnen speciaal letten op fan, deurslot, ontbijt en avondeten met de nodige variatie, water, stoel en bed (of stevige matras op de grond). Twee keer per jaar een meeting organiseren met de gastgezinnen voor het bespreken van de voortgang. Het controleren van het opvolgen van de regels zoals die voor projecten gelden. De werktijden voor de projecten gelden van maandag t/m. vrijdag. Vrij nemen tijdens deze dagen is niet toegestaan. Bij reizen tijdens het weekend is het vereist dit te melden bij de medewerkers en op te schrijven in het schrift op kantoor, met vermelding waar de reis heengaat. Gemeenschappelijke taxi naar en van Kidz Active school zijn voor rekening van Vrijwillig Afrika. De medewerkers regelen de visumverlenging voor de vrijwilligers en laten ondertekenen door Bash (of Sylvester bij afwezigheid Bash). Belangrijke zaken zoals ernstige ziekte van een vrijwilliger direct melden aan kantoor Nederland via telefoon, Skype of SMS; niet via mail; altijd wachten op reactie. Het is verboden om medische adviezen aan vrijwilligers te geven. Dit overlaten aan de plaatselijke arts of tropencentrum in Nederland. Het begeleiden van stagiaires geeft extra werk, zoals begeleiding en contacten met de opleidingen in Nederland cq België. Grote kosten aan de fietsen worden door Hassan betaald; kleine kosten zoals lekke banden worden door de vrijwilliger zelf betaald. Er mogen onder geen voorwaarde 2 passagiers op een brommer worden meegenomen. Het Ghanese gastgezin ontvangt 50 Cedis per week per vrijwilliger (ongeveer 20 Euro).

Inmiddels is de huur betaald voor een periode van 2 jaar voor het vrijwilligershuis/kantoor.

En hoe voelen wij ons?
Hoewel het natuurlijk heel bijzonder is om terug te zijn in Ghana, in Tamale, moeten we echter wel constateren dat de zware omstandigheden ons steeds zwaarder vallen. Ontzettend vaak is er óf geen stroom óf geen internetverbinding. Als je beiden wél hebt, betekent dit dat je dan ook meteen moet handelen. Met andere woorden: Heb je stroom en internetverbinding, dan……mails beantwoorden; heb je water, dan……meteen een douche nemen voordat je weer hoort: ‘They locked the pipe’. Het moge duidelijk zijn dat de regelmatige stroomuitval en de water tekorten lastig zijn bij een tropische warmte van 45 graden! In maart is de hitte op z’n ergst; écht bloedheet! Ook de éénzijdige voeding (rijst, noodels, fufu, fried yam etc.) ; de slechte hygiëne en de vieze beesten maken het zwaar (spinnen in de keuken, zelfs in een pan; spinnen en lezards op de badkamer enz.), maar…..wij hebben nog geen malaria gehad, dus: Count your blessings! Van onze woonomgeving word je ook niet vrolijk. Het lijkt nog het meeste op een bouwput; bar en boos! De kinderen op de compound snuffelen in de vuilniszak; de jongelui slapen buiten als er ‘lights off’is, zitten bij elkaar onder het genot van Ghanese muziek, maar iedereen is bereid om bijvoorbeeld ons muskietennet te wassen.

Zoals bekend wonen en werken wij in het vrijwillgershuis. Iedere middag komen de vrijwilligers en dan lijkt het net op een studentenhuis1 Woonkamer en keuken worden gedeeld. Zie je het al voor je? 25 meiden (en een enkele verdwaalde jongen/man) die ongetwijfeld iets anders verstaan onder ‘bende’ dan wij……tsja……De groep vrijwilligers is dus erg groot. M.u.v. het weekend, zijn ze iedere dag in ons huis te vinden. Van privacy is voor ons weinig sprake en dat is lastig. Als contactpersonen moeten we er uiteraard zijn voor de vrijwilligers en dat betekent het oplossen van al hun vragen en ‘problemen’ (en die zijn nogal divers!) Maar .....in het weekend bloeien we weer een beetje op……dan zien we onze oude projecten terug en dan is het vanzelfsprekend geweldig om te mogen constateren dat alles naar tevredenheid is voortgezet. (Ons trainingscentrum voor needy girls; de shops van de meiden enz.). Uiteraard is het ook fantastisch om alle vrienden, bekenden, oud collega’s, de straatmeisjes e.d. weer te ontmoeten. Dat weerzien voelt écht als een warme deken en dat gedeelte wordt dan ook door ons ervaren als ‘thuiskomen!’

Echter: De nieuwe baan vinden we niet leuk. Allereerst ervaren wij de organisatie als chaotisch. In ons werk ontbreekt iedere structuur. Natuurlijk zijn we in Ghana, maar om goed te kunnen werken moet er wel een rode draad zijn. Verschuilen achter:……….’Dit is nu eenmaal Ghana’……….vinden wij in ieder geval té gemakkelijk en té goedkoop. Bovendien missen we het uitvoerende werk. We hebben nu een coordinerende taak en dat betekent dat we veel op kantoor zijn. Wij missen het echte veldwerk (het grass root level)! Bovendien missen we het werken met de lokale bevolking, omdat we nu constant tussen de Nederlandse en Belgische vrijwilligers zitten. Je moet handelen naar bevinden, maar de kaders ontbreken en de grote lijn is ver te zoeken. Het is absoluut niet wat wij ervan hadden verwacht. Het beeld dat in Nederland werd geschetst komt in ieder geval niet overeen met de werkelijkheid. Ik (Dees) vlucht dan ook geregeld naar één of ander schooltje om weer heerlijk les te geven! Ik heb een paar lessen gegeven op de Kidz Active School (een privéschool van Vrijwillig Wereldwijd/Vrijwillig Afrika/Kidz Active Foundation), maar ik heb uiteindelijk tóch gekozen voor een project voor kansarme kinderen en voor een overheidsschool/staatsschool, omdat die kinderen het veel meer nodig hebben dan de ‘geluksvogeltjes’ op een privéschool. Ik ga kiezen voor de zogenaamde ‘after school programs/extra classes/remedial teaching’ etc. Op het project voor kansarme kinderen ben ik al gestart (één van mijn oude werkplekken); voor de staatsschool moet ik nog even wachten (nieuwe werkplek), aangezien alle leerkrachten van overheidsscholen op dit moment in staking zijn.

Waar komen de vrijwilligers zoal mee?
Mag ik veranderen van project?
Mag ik minder dagen in het weeshuis werken en dit combineren met een ander project?
Kan ik naar een ander gastgezin?
Ik wil graag eerder naar de compound (lemen hut) dan gepland.
Ik ga ‘travellen’……
Kan ik even naar kantoor komen? Ik heb een vraag……
Kan ik eerder stoppen met mijn stage, zodat ik nog even kan relaxen in Accra?
Heb je een visumformulier, een rol toiletpapier of duizend en één andere dingen…..
Ik heb aan het zwembad gelegen en ben helemaal verbrand en kan morgen niet naar mijn werk.
Ik voel me ziek. Kan ik even bij jullie op de bank onder de fan komen liggen?
Mag ik nog even terugkomen in het vrijwilligershuis? Ik kom uit Kumasi, maar heb onlangs enkele maanden in Tamale doorgebracht en kom nu afscheid nemen, omdat ik terug ga naar Nederland.
Ik heb de introduktieweek gemist, omdat ik ziek was. Kan ik deze een andere keer inhalen?
Ik heb je mijn orientatieverslag/reflectieverslag e.d. gestuurd. Heb je deze gelezen en voorzien van feedback?
Of: ……..Heb je mijn telefoon gezien? Kan ik een week langer blijven? Ik heb last van diarree. Heb je loperamide voor mij? De zakjes water zijn op en de limonade ook. (Sylvester dus weer activeren om ‘minerals’ te bestellen). Kan ik de fiets van kantoor lenen? Ik heb hoofdpijn, moet ik laten prikken op malaria? Mijn moeder maakt zich zorgen. Wie heeft mijn jam, mijn ketchup gezien? Kan ik me nog opgeven voor het eten in de Lodge? Het gas is op. Wil je een Nederlandse stroopwafel proeven? Mijn zadel van de fiets is kapot. Kun je even op mijn geld en paspoort letten? De sleutel van mijn fiets is zoek. Kan ik iemand vragen om mijn slot open te breken? Kun je dit pakje afgeven? Kun je dit aan die en die geven? Is er post voor mij? Kan ik de sleutels krijgen van het huis? Kan ik mijn spullen stallen? Kan ik een nachtje blijven slapen? Wie brengt mij naar het vliegveld? Weet jij misschien of…..blablabla……enz. enz. enz. Ach ja……………….

En dan staat plotseling alles stil als ons het bericht bereikt dat de 25-jarige Afke Kuipers uit Groningen is doodgeschoten in Tema (zuid Ghana). Sinds februari werkte zij als vrijwilligster in Tamale voor World of Difference. Bizarre bijkomstigheid: In oktober 2012 hebben wij zelf op haar funktie gesolliciteerd……….de baan die Afke uiteindelijk kreeg……………………….

Een BN-er nam onlangs het vliegtuig van Accra naar Tamale; kwam in zwaar weer terecht en ging 3 minuten met de neus naar beneden voordat de piloot erin slaagde het vliegtuig weer horizontaal te krijgen. Angstige momenten dus………

En wat geschiedde er nog meer in de maand maart?
Onze vriendin en naaister Taiba kwam op visite met haar derde kindje, dat eind 2011 werd geboren toen wij in Venlo woonden. Wij hadden haar derde dochter (Nema) dan ook nog niet gezien.

Ook gingen we op bezoek bij onze eerste landlord mister Jacob. Dat was écht thuiskomen! Het was geweldig om niet alleen Jacob, maar ook zijn vrouw Suzy en de kinderen terug te zien. Behalve Eddy en Evelyn, zagen we nu voor het eerst de kleine Ephraim. Hij werd begin 2011 geboren toen wij in Takoradi woonden. De ‘maid’ Batischu maakte ook nog steeds onderdeel uit van het gezin. Job echter (broer Jacob) woonde niet meer bij de ‘family’, aangezien hij in Winneba studeert. Begin maart woonde er ook tijdelijk een neef van Jacob bij het gezin…….because he is facing some difficulties……..ja…en dan ontferm je je dus over zo’n ‘family member’. Dat past nu eenmaal in de Ghanese cultuur. Vanwege ruimtegebrek in het huis, was er dus even geen vrijwilliger, maar…..in the near future they will come again…….Het kantoor van Jacob dat in onze tijd bij het huis op de compound stond, werd nu in gebruik genomen door iemand anders. Jacob zelf heeft een paar jaar geleden een nieuw kantoor gebouwd enkele kilometers verderop in een bush-dorpje. Het is de bedoeling om het uit te breiden met een bibliotheek en een computer-lab. Wij kennen de lokatie, aangezien we dit in 2010 hebben bezocht.

Ook kwam vriend Elisha op bezoek.

Veel bekenden gezien in de stad, waaronder Alex van NorGhaVo en zelfs Hawa! Na al die jaren bracht Hawa er niet meer uit dan: Hello; good afternoon!

De eerste groep vrijwillligers die arriveerden sinds onze aankomst waren: Susan, Lara en Caroline. Inmiddels waren zij dus al 14 dagen aan het werk: Op een Staatsschool, zo’n 10 km. verwijderd van Tamale (St. Charles Lawanga) en op het Youth Development Resource Centre.

Op 4 maart arriveerden er 5 nieuwe vrijwilligers: De Nederlandse Sofie, de Nederlandse Floor en 3 Belgische stagiaires/supervisanten, te weten: Kobe (een jongen), weer een Sofie en Ine. Er begon dus weer een nieuwe introduktieweek. De slaapzaal werd in gereedheid gebracht en samen met onze Ghanese collega’s Bash en Sylvester sleepten we met bedden, matrassen, kussens e.d. Wijzelf maakten tevens van de gelegenheid gebruik om een kleine kamer te confisqueren en deze tot de onze te maken. Wellicht konden we op die manier een klein beetje meer privacy scheppen. Inmiddels zit er ook een slot op de deur na weken van wachten op een timmerman. De nieuwe groep vrijwilligers had pech: 3 van de 5 werden ziek en de hele week stond zo’n beetje in het teken van overgeven, diarree, flauwvallen e.d. Met alledrie togen we naar het Kabsad Scientific Hospital en lieten checken op malaria en buiktyfus. Bij alle drie was er echter sprake van een bacteriele infectie. Twee van hen kregen een hele lading medicijnen mee en konden meteen weer met ons terugkeren; nummer 3 was echter uitgedroogd, werd dus 1 nachtje opgenomen en werd meteen aan het infuus gelegd, kreeg antibiotica en knapte zienderogen op. Normaal gesproken gaat de organisatie naar het Military Hospital, maar nu kozen we bewust voor Kabsad Scientific Hospital. Eénmaal ontslagen uit het ziekenhuis, mocht ze in het vrijwillgershuis nog even bijkomen. Door al het ziek zijn, viel de introduktieweek van deze groep voor de helft in het water, maar als er weer een nieuwe groep arriveert, mogen zij het gemiste gedeelte inhalen.

Met de 3 Belgische stagiaires naar hun project gegaan. Een school die gerund wordt door mister Joshua Siu uit Hong Kong. Ook maakten we kennis met zijn vrouw en een paar collega’s. Het is de World Evangelical Church of Ghana, een private school, die gelocaliseerd is achter de Kidz Active Lodge.

Over de Kidz active Lodge gesproken…..Hier kunnen de vrijwilligers tegen betaling van 14 Cedis op maandagavond eten en dit vindt gretig aftrek, omdat kok Ishmel Westers kan koken. Ben en ik en onze Ghanese collega’s Bash en Sylvester wonen om beurten deze maaltijd bij, d.w.z. de ene week zijn Bash en Sylvester van de partij; de andere week Ben en Dees; Hassan is er eigenlijk altijd. Op donderdag moeten we al inventariseren wie er op maandag in de Lodge wil gaan eten en tevens wordt er dan betaald en worden de preferenties opgegeven: Wel of geen vlees/vis; wel of geen toetje e.d. Tsja…..nooit gedacht dat we ons in Ghana nog eens met dit soort dingen moesten bezighouden……hahaha!!!! Op vrijdag bellen we kok Ishmel en laten hem het aantal deelnemers weten (max. 22, maar als het er een paar meer zijn, mag dat ook wel hoor); hij haalt dan bij ons op kantoor het geld op en kan beginnen aan zijn voorbereidingen. In de introduktie week vindt in de Lodge op donderdagmiddag de lunch plaats (na de djembéles) en verder wordt de Lodge als guesthouse gebruikt. Gasten (maar ook vrijwilligers) kunnen tegen betaling een kamer of de hele Lodge huren.

Dat gasten kiezen voor de Lodge kan ik wel begrijpen, maar voor vrijwilligers lijkt me de ervaring in een Ghanees gastgezin of in een lemen hut op de compound toch wel leuker! Inmiddels hebben we al vrijwilligers ondergebracht bij 3 hostfamilies, te weten het huis van Sweeba, Leila en Hassan.

6 maart: Independance Day; Ghana 56 jaar onafhankelijk; zoals ieder jaar vond de parade plaats en vele vrijwilligers gingen een kijkje nemen.

Van 10 tot 24 maart was onze Nederlandse vriend Jan weer in Ghana voor zijn werkzaamheden. Vanwege drukte van zijn en onze kant konden we elkaar weliswaar niet ontmoeten, maar hadden we wel geregeld telefonisch contact.

Op 14 maart ging Ben even naar de kapper en wel naar zijn vertrouwde adresje in Tamale: De houten shop van de ‘Chicago boy’. Het weerzien was heel erg leuk; de knipbeurt duurde slechts een paar minuten, maar zware regenval weerhield ons ervan om daarna meteen te kunnen vertrekken. Drie kwartier wachten dus……

In het weekend besteden we aandacht aan ons oude netwerk.
Toen we op 16 maart mister Halilahi bezochten op ons trainingscentrum in Lamashegu, kregen we vast een voorproefje op de Graduation van 24 maart. Hij liet ons namelijk een dvd zien van de laatste Graduation die wij hadden bijgewoond en wel op 31 januari 2010, toen onze eigen Suhayini haar certificaat naaister in ontvangst mocht nemen. Mister Halilahi had ons op een ‘plastic chair’ voor de TV neergezet en wij waren even 3 jaar terug in de tijd. Het moge duidelijk zijn dat de kwaliteit van de stoelen niet al te best is, maar toen Ben door de stoel zakte en daardoor van een kleine verhoging afviel, schrok mister Halilahi behoorlijk. Vele leerlingen kwamen aangesneld met water en doeken, want mister White had zich misschien wel bezeerd……….Gelukkig viel dat wel mee. De nieuwe Graduation op 24 maart werd bezocht en samen met 8 vrijwilligers togen we erheen. Zij vonden het leuk om eens mee te maken: de hele ceremonie van show, harde muziek, certificaten in glimmende, glanzende lijstjes, speeches, mooie kleding enz. enz. Eigenlijk zouden er 11 geslaagden aanwezig moeten zijn, maar er waren er slechts 8. De andere 3 geslaagden moesten – wegens geldgebrek ouders – genoegen nemen met de zogenaamde pre-graduation. Dit gaat enkele dagen vooraf aan de echte graduation en vindt plaats zonder franje: Slechts een certificaat en bidden en that’s all………De 8 ‘bofkonten’ hadden zich prachtig uitgedost en genoten van het hele ‘circus’ dat plaatsvond in de tuinen van Hotel Picorna in town. Toen greep mister Halilahi de microfoon en werd ik (Dees) uitgenodigd om naar voren te komen en enkele certificaten uit te reiken. Ben werd geacht een speech te houden. Aan het einde beloofde Mister Halilahi ons een exemplaar van de graduation van 2010 en 2013. Zeer attent!

Op 17 maart bezochten we de familie van ons weefmeisje Asia in Sognaayili. Asia is inmiddels getrouwd en heeft een dochtertje van 4 maanden. Zij woont dan ook niet meer in de ‘father’s house’, maar in de ‘husband’s’ house. Ook haar shop is verplaatst naar een andere lokatie. Voor ons een bekende plek: Filling Point/Kumbungo road/vlakbij het oude NFD gebouw. Die lokatie is beter dan de plek in de community van Sognaayili: Drukke weg, minder afgelegen. De oom van Asia nodigde ons uit in zijn lemen hut en we kletsten honderd uit. Niet alleen de lokatie van de nieuwe werkplek van Asia werd uitgelegd door de oom, ook vertelde hij dat Asia nu vlakbij ons huis in Waterworks woonde. Telefoonnummers werden uitgewisseld en zo stond Asia dan met haar babygirl op 21 maart bij ons op de stoep ‘just to say hello’. Op 25 maart bezochten we haar in haar ‘husband’s house’ en togen we naar de nieuwe lokatie van haar shop, natuurlijk gewapend met ‘yarns’; weefgaren van Asia in roomwit; nog altijd weeft zij doodsgewaden voor de moslims in de kleur roomwit. En daar is ‘market’ voor…..

Ook bezochten we de familie van onze beste vriend teacher Paul. Zó bijzonder om bijvoorbeeld zijn vader, zijn vrouw Abena en de 2 zoontjes Ausbert en Egbert weer te mogen ontmoeten. Nooit gedacht dat we al deze mensen binnen een paar jaar al terug zouden zien!

Op 20 maart bezocht ik nog eens mijn oude school Cambridge Garden Academy (CGA) en sprak met het nieuwe hoofd van de school, met de leerkrachten en met de kinderen. Zó fijn om iedereen weer te zien! Ook maakten we kennis met de 17-jarige Nederlandse Nicole die het natuurlijk ook leuk vond om even in haar moedertaal met ons te kunnen praten. Uiteraard ging ik allereerst naar de kinderen die ik in 2009 en 2010 had lesgegeven: Destijds P1 en P2 en nu P4 en P5. Ik herkende alle leerlingen nog en kon alle namen opnoemen, tot grote hilariteit van leerkrachten en leerlingen! Vanzelfsprekend moest madam Dies nieuwe liedjes leren en muziekjuf Esther nam weer plaats in een bankje om de nieuwe songs in haar hoofd te prenten. Of het nooit anders was geweest; we pakten zó de draad weer op. Wat mij wel opviel was dat de kinderen nauwelijks waren gegroeid. Slechte voeding? Hoe dan ook: Geweldig om weer even onder hen te zijn. ’s Avonds belden we nog naar mister Paul (de owner van de school).

Aangezien we dus in de wijk Zagyuri waren geweest om de CGA-school te bezoeken, zagen we ook ons oude huis terug. Het roze huis was veranderd in lichtgroen. Sowieso zien we vele dingen die opgeknapt zijn: Business College International, Tamale Teaching Hospital e.d.

In één maand tijd zijn er al drie vrijwilligers opgenomen geweest in het ziekenhuis en hebben we met drie andere vrijwilligers het ziekenhuis bezocht. Op 21 maart werd de derde vrijwilliger (een Belgisch meisje van 21 jaar) opgenomen in het ziekenhuis (Military Hospital) vanwege meningitis (hersenvliesontsteking). Gelukkig had zij hiervoor wel een vaccinatie laten zetten in België. Er was contact met België, Nederland, met de Westafrican rescue en uiteindelijk werd besloten om haar op 23 maart over te laten vliegen van Tamale naar Accra. Na een tijdje werd duidelijk dat het om het virus ging en niet om de bacterie, (die gevaarlijker is). Toch knapte ze niet echt goed op en uiteindelijk is zij op 29 maart teruggevlogen naar België. Heel erg sneu voor haar, omdat zij het ontzettend naar haar zin had in Tamale en ook erg goed functioneerde op haar project alsmede als stagiaire. Het hele gebeuren heeft veel impact gehad op iedereen en het was lastig dat er veel tegenstrijdige berichten kwamen in een zeer korte tijd.

Op dit moment heeft Ben Belgische stagiaires van de Hogeschool Leuven (leerkrachten basisonderwijs/voortgezet onderwijs); stagiaires van de Hogeschool Kortrijk (HBO ortho-pedagogiek) en een Nederlandse stagiaire verzorgende/verpleegkundige MBO niveau 4. Volgens de papieren komt er nog een Nederlandse stagiaire dietetiek en nog ééntje op het gebied van onderwijs. De stagegesprekken die Ben tot zover heeft gevoerd, vonden plaats op de Kidz active school en op kantoor van het vrijwilligershuis. De drie Belgische stagiaires van Hogeschool Kortrijk worden waarschijnlijk overgedragen naar de stagebegeleider van de Evangelical private school van mister Joshua Siu hier in Tamale, in combinatie met de stagebegeleider in België, omdat beiden al enkele maanden via de mail contact met elkaar hebben. Nou, prima…..op die manier krijgt Ben iets meer lucht.

Regelmatig vinden er wisselingen plaats op de projecten. Enkele voorbeelden: Vrijwilligers die zich verveelden in het weeshuis en dit project wilden combineren met een ander project. Tot voor kort was dit geen probleem, maar Social Welfare heeft hier nu een stokje voor gestoken. Als je je opgeeft voor het weeshuis, moet je er echt 5 dagen werken. Wij kunnen ons echter heel goed voorstellen dat de vrijwilligers het soms ietwat saai vinden…..de hele dag alleen maar kindertjes verzorgen blijkt voor velen te weinig voldoening op te leveren. Sommige vrijwilligers hadden dus nog het geluk dat zij het weeshuis konden combineren met een ander project, bijvoorbeeld het YDRC: Youth Development Rescource Centre of het JMVC: Judah Mahama Vocational Centre (beiden te vergelijken met ons vroegere NFD straatmeidenproject); of het werd gecombineerd met de NCS computerschool, de Kpalsi bibliotheek e.d.

Ook kwam het voor dat bijvoorbeeld een fysiotherapeute haar eerste 3 weken niet terecht kon op het project voor fysiotherapie (Vrienden van Kassim project). Deze wachttijd werd benut middels het geven van sportles op een overheidsschool, 10 km. verwijderd van Tamale. Weliswaar leuk bedacht, maar in de praktijk bleek het niet zo’n succes te zijn, want…….voetballen in die vreselijke hitte is natuurlijk niet echt een aanrader en om dan maar binnen spelletjes te gaan doen….tsja…..kom je daarvoor uit Nederland? Gelukkig is zij inmiddels gestart op het project van haar keuze en heeft het prima naar haar zin: Fysiotherapie geven aan kinderen (basisschool-leeftijd) in de verschillende communities.

Of een verzorgende die niet in een ziekenhuis mag werken, maar bijvoorbeeld wel basis gezondheidsvoorlichting kan geven op een project.

Of een verpleegkundige die al 6 weken werkt in privéziekenhuis Kabsad Scientific Hospital en al die tijd wacht op haar favoriete plek in het Tamale Teaching Hospital. Ondanks alle pogingen van Bash en Ben om de Ghanese bureaucratie een halt toe te roepen en ondanks gesprekken met ‘een hoge Piet’ van Tamale Teaching Hospital, Health Service…blablabla…..is er nog steeds geen resultaat en heeft de vrijwilligster nog slechts 4 weken Ghana te gaan. Maar dan….eindelijk is er een antwoord: Health Service heeft nog 2 tot 3 weken nodig om alles in orde te maken en dan kan ze beginnen, maar uh…..over 4 weken gaat ze weg uit Ghana?! In onze beleving heeft het dus eigenlijk weinig zin meer; de Ghanese reactie luidde echter: ‘No problem, then she can start if she returns to Ghana’…..Ja, ja, of iedereen zo maar weer even terug zal keren naar Ghana….. Wij vonden en vinden het in ieder geval onbegrijpelijk dat iemand die zó graag in dat bepaalde ziekenhuis wil werken, niet de mogelijkheid krijgt. Wij gingen dan ook op zoek naar alternatieven en kwamen uit bij de St. Lucy’s Polyclinic en de Nyohini kliniek. Daar zal ze ongetwijfeld welkom zijn, maar misschien zijn de kliniekjes te klein en zal er te weinig uitdaging zijn voor haar. Heel jammer dat het zo gelopen is en zeker met in gedachten een eventuele follow-up van andere vrijwilligers. En hoe liep het af? De organisatie heeft uiteindelijk besloten het Tamale Teaching Hospital in z’n geheel te schrappen. Vrijwilligers kunnen nu dan ook nog slechts kiezen uit 2 kleine kliniekjes of een privéziekenhuis. Onze vrijwillgster heeft gekozen voor de Nyohini kliniek, met dien verstande dat zij 2x per week ‘outdoor service’ mag verrichten; het echte veldwerk dus.

Wat doen we zoal op de ‘office?’ Welnu……dagelijks houden we de ‘recordkeeping’ bij en sturen deze 1x per maand naar Nederland; we sturen welkomsmails naar de vrijwilligers die binnen niet al te lange tijd afreizen naar Ghana; visumbrieven worden verzonden; introduktiebrieven worden gestuurd naar de projecten; we sturen brieven naar Social Welfare; we regelen het verlengen van de visa voor de vrijwilligers; 1x per maand wordt er een vergadering georganiseerd voor de vrijwilligers, waarvan de notulen naar Nederland worden verzonden (vrijwilligers lopen niet warm voor deze vergadering); we organiseren vergaderingen met de gastgezinnen (moeilijk te plannen); financiën beheren; stageverslagen lezen en voorzien van feedback; we beantwoorden de vele mails van Vrijwillig Wereldwijd/Vrijwillig Afrika; terugkoppeling/feedback naar Nederland enz. enz. enz.

In februari gestart met het bezoeken van de projecten van Vrijwillig Wereldwijd/Vrijwillig Afrika en in maart daarmee verder gegaan: Kidz Active school. Kpalsi Library, Anfaani blessed weeshuis, Nyohini weeshuis, Youth Development Rescource Centre (YDRC), Staatsschool St. Charles Lawanga, Judah Mahama Vocational Centre (JMVC), Kabsad Scientific Hospital, Tamale Teaching Hospital, Evangelische school Mister Joshua Siu, St. Lucy’s Polyclinic; Nyohini kliniek; project dierenarts.

Op het NCS-project (computerlessen/educatieve programma’s voor kinderen) werd duidelijk dat men ook wel vrijwilligers kon gebruiken tijdens de middaguren. Dus dames…..wie nog tijd, zin en energie over heeft……You are most welcome!

Ook deze maand vertrokken er weer vrijwilligers: Neeltje, Jelbert, Ilse, Anne (ook nog kennis gemaakt met haar moeder), Caroline, Eva, Rochelle en de zieke Els. Bij vertrek krijgen zij dan hun ‘deposit’ van hun bike terug (50 GHc); wordt er een verf handdruk op de muur geplaatst met datum vertrek uit Tamale en wordt op de landkaart gecheckt of hun woonplaats in Nederland of België is gemarkeerd middels een punaise. Inmiddels kun je duidelijk zien dat het minst aantal vrijwilligers uit Limburg en Zeeland komt!

Er kwamen 3 nieuwe vrijwillgers uit Kumasi: Suze, Marina en Bertha en verder kwam er nog een nieuwe vrijwilliger, zijnde Dirk. Op het moment dat Dirk arriveerde op het vliegveld in Tamale, zat Bash in Bolgatanga met een groep vrijwilligers en zat Sylvester in Accra in het ziekenhuis bij de zieke vrijwilligster. Dirk werd dan ook door kok Ishmel van het vliegveld afgehaald.

En Rochelle miste bijna haar vliegtuig naar Accra! Zou om 6.30 uur vertrekken richting vliegveld, maar was om 7.00 uur nog in diepe slaap! Toch kwam ze nog op tijd…..Aangezien Bash met een groep vrijwilligers in Wa (Upper East Region) zat, kon hij haar niet wegbrengen. Wel had hij een taxidriver geregeld, maar die kwam niet opdagen en Rochelle versliep zich bijna.. Holderdebolder arrangeerde zij een taxi en vertrok richting vliegveld. Zij stapte het vliegtuig in Tamale-Accra, op hetzelfde moment dat Sylvester het vliegtuig uitstapte Accra-Tamale (wederom vanwege de zieke vrijwilligster).

In februari werd er een nieuwe fan op onze slaapkamer bevestigd en in maart werd onze ‘bathroom’ een beetje opgeknapt. Ook de douche en de toiletruimte voor de vrijwilligers kregen een opknapbeurt middels het aanbrengen van vloer-en wandtegels. Inmiddels is er een andere computer gerealiseerd op kantoor, maar goed….het blijft ‘sufferen’ op de digitale snelweg met voortdurend stroomuitval cq geen internetverbinding.

Enkele wijzigingen in het personeelsbestand: Onze Nederlandse collega Maaike (contactpersoon in Kumasi) gaat ermee stoppen m.i.v. 1 juli a.s. Af en toe komen er wel eens vrijwilligers uit Kumasi voor een tijdje naar Tamale, omdat ze bijvoorbeeld ook nog een paar weken de Tamale-ervaring willen opdoen, bijvoorbeeld als ze nog even in een compound willen verblijven. Het komt dan ook wel voor dat we met deze Kumasi-vrijwilligers aan de praat raken. Hebben wij momenteel zo’n 25 vrijwilligers onder onze hoede, in Kumasi heeft Maaike er slechts 6. Ook het aantal projecten in Kumasi is beduidend minder dan in Tamale. Ook is er m.i.v. 24 maart een wijziging opgetreden in de nieuwe ophaalservice in Accra. Werd dit voorheen geregeld door een zekere mister Prince (een Ghanees), nu is dit overgenomen door een Nederlands stel dat woonachtig is in Accra (Nanda en Reuel). Op het vliegveld in Accra vangen zij de vrijwilligers op en brengen hen naar de overnachtingsplek, zodat de vrijwilligers een dag later kunnen afreizen naar Kumasi of Tamale.

Lights off: Er stonden voldoende ‘units’ op ons kaartje, dus daar kon het probleem niet liggen. Echter: Na de zoveelste ‘lights off’, besloot ik de VRA maar weer eens te bellen (elektriciteitsmaatschappij). Het nummer van de complaint office stond nog altijd in m’n telefoon! Nooit gedacht dat ik dit veelgedraaide nummer uit het verleden opnieuw zou gaan gebruiken. De conversatie was identiek: Mijn vraag: When do you think the light will be back? Hun antwoord: For that I don’t know (of: I can’t best tell of: Only God knows of…..). Als je dan al 3x hebt uitgelegd waar jouw huis is gelocaliseerd en je hoort nog steeds: At where? dan denk je weleens dat het kwartje nooit valt aan de andere kant van de lijn. Maar goed….uiteindelijk was de lokatie dan toch duidelijk…..Waterworks, opposite Parks and Gardens, opposite Tippa station…….en nu maar hopen dat ze van die knoppen afblijven, want als je geen stroom hebt, dan werkt de fan dus niet en dan drijf je je bed uit en is er maar 1 oplossing……een paar keer per nacht een douche nemen om af te koelen en als er geen water is, dan ‘fetching water’ en een ‘bucket shower’ over je heen gooien….Toch is er nóg een oplossing: Koude waterzakjes op je lichaam leggen!

Sylvester is gestart met een sponsoraktie onder de vrijwilligers om een heupoperatie van een klein meisje uit zijn compound te kunnen bekostigen. Dit meisje is wees en woont bij een ‘auntie’. Zij is in de boom geklommen, eruit gevallen en heeft de heup gebroken. Het lijkt erop dat de vrijwilligers het benodigde bedrag van 1000 Cedis bij elkaar weten te brengen.

Wij ontvingen onze eerste post uit Nederland (wordt 1x per maand naar ons opgestuurd) en dan ben je weer even helemaal terug in ons koude kikkerlandje. Overigens: Op 14 maart verzonden vanuit Nederland; op 26 maart in ons bezit. Niet slecht.

Van maandag tot vrijdag komt iedere ochtend Amama, i.v.m. schoonmaken. Zij heeft dit werk tijdelijk overgenomen van Beilawu, die met zwangerschapsverlof was. Op 28 maart staat echter Beilawu op de stoep en komt haar babyboy laten zien. In de maanden dat zij afwezig was, waren er uiteraard weer veel vrijwilligers vertrokken. Beilawu zag dan ook nog slechts 2 bekende gezichten. Zij liet doorschemeren binnenkort weer terug te willen komen. Maar eerst moest ze nog langs vele mensen gaan om te ‘greeten’. Na de ‘adoration’ (naamgeving) ben je wel een tijdje zoet om iedereen te gaan begroeten die op kraamvisite is geweest.

En dan goed nieuws voor ons uit Nederland: M.i.v. 29 maart is ons appartement in Vlissingen verhuurd! (Bezichtiging vond plaats op 27 maart). Zijn we er in Nederland een klein jaar mee bezig geweest zonder resultaat en dan ben je 6 weken in Ghana en staat er een huurder op de stoep!

En met Pasen? Gewerkt, geen elektriciteit, Dees hoofdpijn/verkouden en Ghanese werklui over de vloer die de douche en toiletruimte van de vrijwilligers gingen betegelen….en dat resulteerde in prutswerk……..maar ook nog even gezellig samen uit eten gegaan.

Tot zover maar weer en tot een volgende keer!
Warme groet,
Dees en Ben