Projecten en andere zaken

PROJECTEN TAMALE Ghana:

De volgende projecten zijn op dit moment in Tamale:

Kidz Active Projecten:
• Kidz Active Foundation school-lesgeven-groep 1 tot en met 8
• Kidz Active school-lesgeven kleuterklassen
• Kidz Active Foundation school-computerles geven
• Kidz Active Foundation school-crèche
• Kidz Active school-sportprojecten
• Kidz Active school-onderhoud
• Microkredieten
• Gehandicaptenproject-Except the Lord (Maria`s place)
• Gehandicaptenproject-Wumpini (Alhassan’s place)
• Bibliotheek Kpalsi

Andere projecten:
• Nyohini Computer School (N.C.S.)
• Kinderproject op de Nyohini Computer School (N.C.S.)
• Weeshuis Nyohini
• Judah Mahama Vocational Centre
• Kasim project
• Yaro Club project
• Youth Development Resource Centre
• Tamale Teaching Hospital
• Kabsad Scientific Hospital
• St Lucy Polyclinic
• Nyohini Kliniek
• Vroedvrouw in een dorpje (Malshegu)
• Staatsschool/Govermental school in Malshegu (basisschool)
• Dierenartspraktijk in Tamale

Zoals altijd komen en gaan de vrijwilligers. De nieuwelingen voor april waren: Linda, Kimberly, Isis, Dries, Iris, Britt, Hadewijch met dochter. Hadewijch is verbonden aan een vaccinatiecentrum (voorheen tropencentrum Boxtel) waar de organisatie mee samenwerkt. De mensen die vertrokken waren: Marina, Bertha, Linda, Dirk, Sarah, Freek en Hadewijch met haar dochter (zij bleven slechts één week).

Hadden we vorige maand een zieke vrijwilliger die terug moest keren naar België; op 1 april spraken we met een Nederlandse vrijwilliger die verliefd was op een Ghanees, d.w.z. een verkeerde Ghanees, really a bad boy……Ja, ja, dat is allemaal ‘part of our job’…….

Onze Ghanese collega Bash is een hele fijne knul. Ook kan hij erg humoristisch uit de hoek komen en lanceert hij regelmatig wijsheden die ons doen glimlachen. Eén voorbeeldje; ‘A woman can boil a man in cold water!’ Hahahaha……!!!
Soms gebruikt Bash de afkorting T.I.A. als een vrijwilliger bijvoorbeeld iets verwacht dat niet kan worden ingelost. Hij bedoelt dan te zeggen: My dear.......This is Africa……..en daarmee is dan eigenlijk alles gezegd. Mooi!

Aangezien we alweer een tijdje in Ghana zijn, werd het tijd om ons visum te verlengen. Ook hiervoor kunnen we een beroep doen op Bash.
Op 13 april kregen we onze paspoorten terug met daarin een stempel tot 15 juli.

Wij hebben het gevoel dat de organisatie onze Ghanese collega Sylvester als een soort van kroonprins ziet en dat Bash niet de waardering krijgt die hij verdient. Sylvester kan in onze beleving echter niet tippen aan Bash. Het is Bash die het werk doet en veel meer ‘in huis heeft’ op diverse fronten!

Last van hittebultjes…..hittebultjes……hittebultjes……mentholpoeder biedt uitkomst.

Eén van onze vele Ghanese vrienden (meubelmaker Salis) woont vlakbij ons vrijwilligershuis. Toen hij dan ook vernam dat wij op een steenworp afstand van hem woonden, stond hij op een avond op de stoep en wij zagen hoe hij schrok van onze woonomgeving. Hij liet weten: ‘This is not a good place for old white people’…..….oké, duidelijk….!

En dan staat er plotseling zomaar ‘out of the blue’ een jong moedertje met kind op de stoep en maakt het gebaar om te mogen wassen voor ons. Zij spreekt geen woord Engels, maar het is duidelijk dat ze geld wil verdienen, dus heeft ze bedacht om langs te gaan bij Siliminga’s (white people) en haar diensten aan te bieden op het gebied van kleding wassen e.d. Nou, wij blij en zij blij, want wij kunnen ons leukere dingen voorstellen dan op de hand wassen in een paar teiltjes water.

Tot en met 9 april is er een tegelzetter bezig geweest om enkele natte ruimtes te betegelen. Als je het resultaat ziet, dan is dat bedroevend slecht! Oftewel…..Pietje Pruts(werk) was here!!!

8-9-10-11 april: They locked the pipe……geen water dus en dat betekent……3 emmertjes water halen uit de put op de compound……de bron waaruit je put…..hahaha!!! Gelukkig hebben we uit ons Ghana verleden nog alle telefoonnummers van de Watercompany (maar bovendien ook van de elektriciteitsmaatschappij VRA) in onze telefoons staan, zodat we in ieder geval op de hoogte kunnen blijven van de stand van zaken. En een telefoonnummer van een ‘hoge piet’ kan dan wel eens helpen……Op 11 april kwam het water terug en…..viel de stroom uit…..Tsja….en dit wisselt elkaar constant af.

Tamale groeit en ontwikkelt zich…….Op het drukste kruispunt midden in het centrum staan nieuwe verkeerslichten. Deze zijn voorzien van een telwerk dat aangeeft wanneer het rode licht op groen springt; een soort van count-down dus, bijvoorbeeld 5, 4, 3, 2, 1……Maar ja, ondanks deze nieuwe verkeerslichten blijft iedereen gewoon door rood rijden; oppassen geblazen dus!…….

Op 11 april nog eens naar Kukuomarket geweest en nog steeds ligt het terrein er hetzelfde bij als een paar jaar geleden. De nieuwe bestemming van deze marktplaats (waarop wij destijds ons trainingscentrum hadden gebouwd) is nog steeds niet ingevuld. En dan te bedenken dat wij destijds met spoed moesten vertrekken…..
Aangezien we toch in de omgeving van Kukuomarket waren, besloten we om een paar vrienden te gaan bezoeken, zijnde Amama en Taiba.
Taiba changed from room…..op haar sharing compound was zij een paar deurtjes verderop gaan wonen. Haar man en oudste dochter Nana waren in Kumasi; Taiba zat in Tamale met haar 2 andere dochtertjes, te weten Zenab en Nema. Samen aten we een bordje rijst.

Zagen we op 11 april de lege plek op Kukuomarket waar ooit ons trainingscentrum had gestaan, op 12 april zagen we de huidige plek van ons trainingscentrum in Lamashegu en dan zijn we iedere keer weer blij dat de needy girls onder leiding van mister Halilahi gebruik kunnen maken van onze containers.
Mister Halilahi is een hardwerkende man. Hij heeft zijn eigen Fashion complex met stageplaatsen. Deze meisjes betalen om bij hem hun stage te kunnen lopen. Daarnaast werft en selecteert hij zelf needy girls - vaak weeskinderen - die hij gratis de kans geeft om naaister te worden. Naast het feit dat hij als ‘master sewing’ fungeert op ons trainingscentrum voor kansarme meisjes, zal hij over enkele maanden klaar zijn met zijn opleiding die in het teken stond van visual arts. Op dit moment is hij bezig met zijn service year (dat is verplicht) en geeft 3x per week les op een middelbare school in het vak Basic Design and Technology. Hij had voor ons 2 dvd’s geregeld van de Graduation, één exemplaar dateerde van januari 2010 en het andere exemplaar was van maart 2013. Uiteraard een mooie herinnering voor ons!
Samen met de meiden had hij een verrassing in petto: Wij werden uitgenodigd om - in het kader van teambuilding - begin juni mee te gaan op excursie naar de watervallen van Kintampo. Er zal een busje geregeld worden voor 32 personen. Toen wij lieten weten graag van de partij te willen zijn, begonnen alle meisjes te klappen, te stralen en te dansen. Zó blij…...!

Het moge duidelijk zijn dat het ons deugd doet om ons eigen trainingscentrum terug te zien en te mogen constateren dat alles naar tevredenheid is voortgezet. Natuurlijk gingen we ook naar de 9 eigen shops van onze vroegere meiden. En ook daarover kunnen we slechts content zijn: Kapster Akiti heeft weliswaar haar shop verkocht, maar heeft inmiddels wél een betaalde baan in een andere shop. Met het geld dat zij daar verdient én met de opbrengst van de verkoop van haar houten kiosk wil zij straks een metalen container kopen. De lokatie had ze al uitgezocht, namelijk wederom in haar eigen ‘community’. De shops van de kapsters Azara en Rabbie staan nog op dezelfde plek; de shop van kapster Adam Rafia is getransporteerd naar een andere lokatie, aangezien zij moest verhuizen vanwege het overlijden van een ‘auntie’. Adam Rafia heeft op eigen intitiatief inmiddels een soort van verlengde stageperiode afgerond en is werkzaam in de shop.
De shop van weefster Hadidja is gesitueerd bij de ‘father’s house’, maar de weefmaterialen zijn in de ‘husband’s house’. Het belangrijkste is dat ze aan het werk is. Ook over weefster Salamatu mogen we tevreden zijn: Gewoon aan het werk in de shop op de plek waar we deze destijds hebben laten bouwen.
Weefster Asia – zoals de meeste meiden inmiddels getrouwd en moeder – heeft haar shop laten transporteren van Sognaayili (bush) naar Filling point (road side) en weeft nog altijd doodsgewaden in de kleur room-wit.
Naaister Hawa is aktief in haar shop, gelokaliseerd bij de ‘father’s house’. Weliswaar niet haar vader (Hawa is een wees), maar wel een ‘caretaker’, die overigens in januari 2013 is overleden. Naaister Suhayini heeft geïnvesteerd en dit heeft geresulteerd in een betere shop, zijnde een metalen container. Haar houten kiosk in Tamale is weliswaar nog in gebruik door derden, maar met financiële hulp van een ‘brother’ heeft Suhayini de houten kiosk dus kunnen verruilen voor een metalen container.

Over naaister Suhayini gesproken: Zij belt ons geregeld op. Ze is inmiddels getrouwd; heeft een zoontje van een jaar; woont in Accra en werkt daar als naaister. Zij wil ons dolgraag zien en vertelde ons: ‘If my baby can walk, I come to you in Tamale’………
Suhayini had ons laten weten dat haar zoontje op 20 april 1 jaar zou worden. Toen Dees haar opbelde en een Engels verjaardagsliedje ten gehore bracht, begon ze te giechelen en liet weten: ‘Oh madam Dies this is really a nice surprise for me’……………

En we hadden mooie ontmoetingen met velen….
Wij bezochten: Taiba (onze voormalige supervisor sewing van Kukuomarket), Amama (just a friend van Kukuomarket), mister Halilahi (de baas van ons trainingscentrum in Lamashegu), madam Mariam (onze voormalige stagebegeleider hairdressing), mister Slim (een vriend die een leerlooierij heeft), de meiden in hun shops (onze naaisters, weefsters en kapsters) en hun familieleden.
Bij ons kwamen op bezoek: Hassan (Vrijwilllig Afrika), Bash (Vrijwillig Afrika), Sylvester (Vrijwillig Afrika), Hadewijch (Vrijwillig Afrika), verschillende vrijwilligers (Vrijwillig Afrika), Salis (een vriend die meubelmaker is), Hudu (onze voormalige compound-boy van de periode Zagyuri)), Atti (een vriend waarbij wij destijds de weefmaterialen hebben gekocht voor de shops van onze meiden), Tahiru (een vriend van de periode Zagyuri), mister Jacob (onze eerste landlord in Gurugu), Ezekel (oud collega Dees Cambridge Garden Academy), Aziz (oud collega Dees CGA school), Maliek (een vriend/lasser die in het verleden de containers voor ons trainingscentrum heeft gemaakt) , Azara (één van onze meiden die een eigen shop heeft), samen met 2 ‘sisters’.
In de stad troffen we: Hawa (NFD), de vrouw van dokter Kabir van het Kabsad Hospital, de ‘principal’ van het Business College International, enz. enz. enz.
En de markt in Tamale? Nog altijd één grote bonte verzameling van:…....‘Van alles en nog wat’…….

Onze vriend Tahiru was wederom vader geworden; na 2 dochters had hij nu een zoon gekregen en was uiteraard very happy.
Toen friend Atti vertrok, vroeg hij of hij mocht afsluiten met een ‘prayer’….tsja….ook dat is Ghana…..Wij lieten hem weten: Feel free……..en……daarop sloot hij zijn ogen en begon te bidden…..onvoorstelbaar….voor hem echter was het normaal; hij was van mening dat hij de Lord moest vragen om protection voor Ben + Dees. Protection op het gebied van: finance, health, housing, friends, job……...hahaha…… alles passeerde de revue!!!
De meeste Ghanese vrienden hebben dagelijks weer te maken met ‘a struggle for life’ ……het is vaak overleven in plaats van leven. Toch redden zij het op de één of andere manier wel. Vaak krijgen we te horen: ‘We are managing’, met andere woorden: We rooien het wel……
Collega Ezekel had de afgelopen jaren veel verschillende kleine baantjes gehad: Variërend van insurance-seller tot telephone units-seller en van jeugdleider tot een kantoorbaan in een kliniek. Nu echter had hij een studie opgepakt op het gebied van Human Resource.
Collega Aziz gaf les in Yendi en studeerde daarnaast via distance learning voor ‘a real professional teacher’.
Toen Azara arriveerde, samen met Rachida en nog een vriendinnetje, stoorde het ons dat zij meteen indirekt om geld vroeg. Het gemak waarmee gevraagd wordt, begint ons te storen…….Give me this……Give me that……I am hungry…..…enz.
Friend Maliek had er de nodige kilootjes bijgekregen, maar was nog steeds even vrolijk als voorheen. Hij vertelde dat hij anderhalf jaar had gewerkt in Ivoorkust. Plotseling liet hij weten dat hij zijn vrouw even moest ophalen van het ziekenhuis en stelde hij voor om haar bij ons te introduceren. Nou, prima! In het verleden hadden we slechts contact gehad met Maliek en een paar jaar later maakten we dus kennis met zijn vrouw Habiba, die een hele interessante gesprekspartner bleek te zijn. Leuk toch, die toevallige en bijzondere ontmoetingen en intermenselijke contacten.

Ghana is funny…..Als Ben bij een stalletje langs de kant van de weg een brood koopt, laat de verkoopster hem weten: ‘I like your ring; give it to me’. Op de mededeling van Ben: ‘I have only one, because it’s my wedding ring’, reageert de vrouw met: ‘Is that so?; then it’s okay, no problem’…….

Ook kun je mensen hier nog blij maken met niets……een lege fles is een kostbaar bezit voor een kind en dit resulteert in een stralende lach als beloning.
Tevens foto’s vinden gretig aftrek. Wij hadden verschillende dubbele exemplaren meegenomen en deze werden verdeeld onder onze Ghanese vrienden. Het riep vele herinneringen op.

In de olie……..…Aan de voorzijde van ons huis werd een vracht zand gestort. De laadbak functioneerde via een hydraulisch systeem op olie. Dan knapt er plotseling een slang en wordt een gedeelte van de voorgevel van het huis besmeurd met olie. Wij hadden geluk; wij zaten nét niet in de ruimte waar de olie tegen aan spoot. Met een beetje pech hadden wij de olie over ons heen gekregen, aangezien de ramen slechts voorzien zijn van muskietengaas en dat houdt olie nu eenmaal niet tegen. Nadien werd de met olie besmeurde muur voorzien van een likje verf, maar aangezien de rest van het huis niet werd geschilderd, had men er beter van af kunnen blijven.

En dan dient zich plotseling Mustafa aan……hij vertelt dat hij JSS (onderbouw middelbare school) heeft afgerond en op zoek is naar vrijwilligerswerk. Wij vallen bijna achterover, want in al onze Ghana-jaren zijn Ghanese vrijwilligers op één hand te tellen geweest! Deze Mustafa was Ben gevolgd naar het vrijwilligershuis. Welnu, wij wisten wel een goede plek waar Mustafa als vrijwilliger terecht zou kunnen, te weten het project voor kansarme kinderen van mister Ramzy. Laatstgenoemde is een vriend van ons en Dees heeft in het verleden ook op dit project lesgegeven. Uiteraard was mister Ramzy van NCCELP (Neesim Community Children Education Library Project) erg happy met deze doorverwijzing. Kortom: Mustafa blij, mister Ramzy blij en wij blij!
Maar dan blijkt dat Mustafa - volgens nmister Ramzy - tóch aan het einde van de maand een kleine financiёle vergoeding wil zien. Dáchten we het niet…………….Mustafa echter liet ons weten dat mister Ramzy hem gedwongen had om een bedrag te noemen. Wij werden er in ieder geval niet veel wijzer van en wensten beide partijen veel succes. Al met al toch jammer voor NCCELP. Als pleister op de wond, gaven we mister Ramzy maar een tas met schoolmaterialen voor zijn project. Bovendien weet hij dat wij altijd ons best blijven doen om hem te voorzien van een vrijwilliger.

Een weetje: 70% van alle voertuigen die zich in Ghana op de weg bevinden, vertonen mankementen!!!

Op 22 april viel de regen met bakken uit de lucht. Dit duurde van ongeveer 14.30- tot 18.30 uur. Heerlijk! Eindelijk een heel klein beetje afkoeling!

Soms ben je weer even helemaal terug in Nederland. Sinds 29 maart hebben wij een huurder voor ons appartement in Vlissingen (2 collega’s: een Engelsman en een Spanjaard). De huurder had enkele probleempjes met de kookplaat en de vloerverwarming. Dit betekende voor ons dat we op afstand de boel even moesten aansturen. Achteraf bleek het allemaal mee te vallen; hij had op de verkeerde knopjes gedrukt!
Tevens werd er nog een parkeerplaats geregeld en werd er een extra sleutel gerealiseerd. Er werd heel veel gemaild tussen het verhuurbedrijf, de huurder, de werkgever van de huurder en onze contactpersoon van De Fonteyne.
Ook vernamen we dat iemand uit ons appartementencomplex ernstig ziek is.
En dit alles vroeg om onze aandacht.

In Nederland hebben we dus een huurder, maar hier in Ghana werden we geconfronteerd met een gluurder……!! What was happening?
Ons huis alias onze bouwput ligt in een troosteloze omgeving, waar alle bouwvallen - hutje mutje - bij elkaar staan. We zijn er dus inmiddels wel aan gewend dat mensen gewoon - door het muskietengaas heen - naar binnen kijken. Het wordt echter anders als je onder de douche staat. Op het bewuste moment kwam er echter geen water uit de kraan (they locked the pipe) en nam Dees dus een ‘bucket shower’. Plotseling hoorde ik….pssss…..toen ik opkeek zag ik een ‘black face’. Voor de gemiddelde Ghanees is een ‘witte’ nu eenmaal interessant en dan maakt het blijkbaar niet uit of die witte nou wel of geen kleren aanheeft!!!!!

De zware Ghanese omstandigheden lijken ons steeds zwaarder te vallen. (Als we het vergelijken met een paar jaar geleden). ’s Avonds zijn we heel erg moe en liggen dan ook al vroeg op één oor. Tsja……..het lijf van een witte is nu eenmaal niet gebouwd voor de tropen en die tropenjaren tellen nog altijd dubbel!

25 april was een dag van ‘lights off’….…eerst zaten we zonder stroom van 12.00 tot 16.00 uur en daarna weer van 19.00 tot 22.00 uur…… 7 uren geen elektriciteit betekent: bye bye planning; ja, we weten het wel: In Ghana kún je niet plannen, maar tóch…………..
Al onze telefoonunits gaan op aan bellen met de VRA (elektriciteitsmaatschappij), met de vraag: ‘When will the light be back?’ Natuurlijk kennen we de antwoorden al: ‘For that, I can’t best tell’…..of……’unless they finished the work’………of…….’they are working on it’……..of…….’there is a problem’……of …….’by His Grace’ enz. Ja, we weten het wel: This is Ghana, maar tóch……..

Wij hebben ongetwijfeld al vaker melding gemaakt van het feit dat onze job - contactpersonen voor Nederlandse en Belgische vrijwilligers - niet kan tippen aan de mooie taken die we hier tussen 2006 en 2011 mochten uitvoeren.
Op 25 april hadden we een leuke ervaring die ons weer deed denken aan het uitvoerende werk van destijds. Wij mochten weer even als ‘bruggenbouwers’ fungeren.
Situatieschets: Hudu, één van onze vrienden die in het verleden bij ons als compound-boy heeft gefungeerd, was op zoek naar werk. Salis, een andere vriend en meubelmaker die een paar jaar geleden voor ons de meubels had gemaakt, is zijn bedrijf behoorlijk aan het uitbreiden. Wij gingen combineren…….wellicht konden we een win-win situatie realiseren voor beiden en we gingen dus op pad richting Salis, alwaar wij Hudu verbaal introduceerden. Tot onze grote vreugde liet Salis weten: ‘My door is open’. Nou, dat ging gemakkelijk. Salis liet weten dat hij Hudu onvoorwaardelijk zou aannemen, vanwege het simpele feit dat wij - the white friends - Hudu hadden voorgesteld…. Tsja…Bovendien vond Salis het ook zijn taak om een ‘needy one from the North’ te helpen. Dat was zijn plicht richting Allah. Hij voegde dan ook meteen de daad bij het woord en Hudu werd gebeld. Voor ons was het komisch om te horen hoe dat telefoongesprek verliep: ‘I will take you even if you are blind, deaf, or cripple’. Hij nodigde Hudu uit om meteen langs te komen. Binnen no time was Hudu ter plekke. Ook het sollicitatiegesprek (of wat daar voor door mocht gaan) is niet voor te stellen voor Nederlandse begrippen: We zaten allemaal gewoon aan de ‘road side’ tussen de loslopende geiten en iedereen kwam voorbij ‘just to say hello’. Salis refereerde naar God en het feit dat deze aan iedereen talenten had gegeven, dus ook aan Hudu. Laatstgenoemde luisterde aandachtig en mompelde verlegen: ‘Thank you master’. Salis riep Hudu ook op om ‘mister Ben and the wife’ niet te storen als er zich problemen zouden voordoen; Hudu werd dan geacht contact op te nemen met Salis. En……zo vervolgde Salis…….’Hudu, we can’t disappoint mr. and mrs. Ben, because they brought us together today’. Binnen afzienbare tijd wilde Salis ook nog even kennis maken met een ‘family member’ van Hudu, die als aanspreekpunt moet fungeren bij eventuele afwezigheid van Hudu. Het moge duidelijk zijn dat Hudu helemaal ‘confused’ was, maar bovenal ‘very happy’. Hoewel hij de dag erop al kon beginnen, had hij afgesproken met Salis om te starten op maandag 29 april. Van dit laatste feit waren wij niet op de hoogte. Wij waren dus in de veronderstelling dat hij al 2 dagen had gewerkt. Aangezien wij erg benieuwd waren naar de eerste werkervaringen van Hudu, namen we dan ook na enkele dagen telefonisch contact op. Maar……this is Ghana…….Afrika werkt volgens z’n eigen logica…….Wat gebeurde er? Tot onze grote verbazing liet Hudu weten dat hij helemaal niet was begonnen op zijn werkplek, maar hij zou naar ons huis komen om het uit te leggen. Aldus geschiedde op zondagavond. Hudu vertelde dat hij liever automonteur wilde worden in plaats van timmerman en wilde dus eigenlijk maandagochtend niet starten bij Salis. Wij lieten Hudu weten dat het heel goed is om een droom te hebben, deze te koesteren en deze uiteindelijk ook trachten te realiseren. Echter: In afwachting van die droom maakten we hem duidelijk dat de wachttijd nuttig zou kunnen worden opgevuld met werkervaring opdoen bij Salis. Dit was toch beter dan de hele dag niets doen. En zowaar……….Hudu zag al snel in dat dit een verstandig alternatief was.

Onze huidige baan vonden we dus helemaal niet leuk: Te veel kantoorwerk; te weinig veldwerk; te veel tussen ‘de witten’; te weinig tussen ‘de zwarten’ en dit alles overgoten met een sausje van chaos qua organisatie, baan en huis. Ook het wonen dus in onze ‘bouwput’ in combinatie met nauwelijks privacy is niet echt iets om vrolijk van te worden. Het is een smerige omgeving met veel lawaai, (o.a. van een huilbaby). Bovendien is de setting erg onhygiënisch (ongedierte) en onveilig (brandgevaarlijk). Op zoek dus naar een andere baan en een ander huis! Er staan al verschillende leuke ‘potjes op het vuur’. Het is nog te prematuur om daar nu al op in te gaan, maar het biedt perspectief, het zal meer voldoening geven en we hebben er ontzettend veel zin in!!!

In de volgende update zal dit aan de orde komen, maar vooruit….nu dan al vast een tipje van de sluier opgelicht:
Wij hebben een leuke baan en een leuk huis gevonden in Tamale (Katariga). De omgeving is een oase van rust, ruimte en veel groen; een heel verschil met de lawaaierige betonnen ‘bouwput’ in Waterworks. Qua baan gaan we ons bezig houden met jeugd en vrouwen-ontwikkeling in rurale gebieden.
Dit alles zal waarschijnlijk begin juni starten. Eerst gaan we ‘on travelling’; de maand mei zullen we doorbrengen in Takoradi bij onze vrienden van de internationale school Tessark, alwaar wij in 2010-2011 werkzaam zijn geweest en nu aldaar dus weer een maandje gaan lesgeven.

30 april: De Abdicatie van Beatrix en de inhuldiging van Willem-Alexander zagen wij in Tamale……....Wij hadden er geen behoefte aan om af te reizen naar Accra om daar een Oranje feest en een receptie in de residentie van de ambassadeur bij te wonen. Dit alles georganiseerd door de Nederlandse Ambassade.

Dit was ie weer en tot een volgende keer!

Liefs, Dees en Ben