Mei 2009

Nauwelijks was de update van april verstuurd, of er vonden nog gebeurtenissen plaats die het vermelden waard zijn. Dus…. dan maar in de update van mei. Op 29 april ontmoetten wij in Tamale een dochter van een oud-collega van Ben. Zij deed in het kader van haar studie (Developmental Studies) enkele maanden onderzoek in Ghana. Hoewel ze eigenlijk in Accra bivakkeerde, was ze dus ook enkele dagen in Tamale en werd in een spot (lokale kroeg) van gedachten gewisseld. Erg leuk!

En dan 30 april…………Koninginnedag: Ieder jaar krijgen wij van de Nederlandse Ambassade in Accra een uitnodiging om naar de receptie te komen. Dit laten we altijd aan ons voorbijgaan: 14 uur in de bus zitten van Tamale naar Accra voor een oranjebitter is wel een beetje teveel van het goede! Op Koninginnedag gaf Ben supervisie aan de Nederlandse stagiaire Monique. Plotseling kreeg zij een telefoontje vanuit Nederland en vernamen wij over het drama in Apeldoorn. Via internet hebben we de ontwikkelingen gelezen. Bizar! Vreselijk!

's Middags hadden wij een afspraak bij de politie (deze had eigenlijk al 2 dagen eerder moeten plaatsvinden, doch tengevolge van drukke werkzaamheden van de politie werd dit doorgeschoven naar 30 april). Het betrof een afspraak inzake de Hawa-case. Van NorGhaVo Ghana was Alex aanwezig. Aangezien Alex van onze organisatie was, mocht hij binnenkomen, want in feite hadden slechts Hawa en wij een uitnodiging gekregen van de politie. Voor mister Halilahi (sewing-master) was het dus niet mogelijk om erbij te zijn. De invulling van Kukuomarket was het onderwerp van gesprek. Zoals wellicht bekend wil Hawa zelf kunnen bepalen wat ze met de containers gaat doen; wij echter pleiten voor het handhaven van de bestemming, namelijk een trainingscentrum voor kansarme meisjes. We zijn hier voor de 'needy girls' en bovendien voelen wij ons verantwoordelijk voor de sponsorgelden uit Nederland. Hawa wil ook niet dat mister Halilahi met zijn sewing-meiden op Kukuomarket zit. Zij wil er helemaal alleen met haar NFD-meiden gebruik van kunnen maken. Bovendien wil ze niet dat wij ons nog bezighouden met het monitoren. Zoals gewoonlijk is een normaal gesprek met deze vrouw niet mogelijk. Binnen een mum van tijd begon ze al te vloeken en te tieren. De politie liet dan ook weten dat het gesprek voortgezet zou worden op het kantoor van de 'crime officer'; de zaak was té complex geworden. Oké; één deurtje verderop dan maar verder gaan met ons gesprek. Ook hier trok Hawa van leer. Hoe harder ze schreeuwde, hoe rustiger wij en Alex ons opstelden.

Inmiddels waren we bijna 2 uur verder en was er nog steeds geen oplossing gevonden. Wij merkten aan de politie dat men het ook niet meer wist. Er werd voorgesteld om op 5 mei om 14.00 uur terug te komen. Dan wordt er gepraat met de 'police commander'. We gaan dus steeds hoger in de hiërarchie!!! Het is werkelijk te zot voor woorden; deze vrouw is gestoord….of om met de woorden van Alex te spreken: 'How to teach a fool?'

Wordt vervolgd dus…….

Aangezien mister Halilahi erg benieuwd was naar de uitslag, besloten we om hem even bij te praten en reden we dus naar Kukuomarket. Op het moment dat we daar arriveerden, reed daar net een auto weg…..Hawa met chauffeur en nog een derde persoon. Er blijkt een figuur rond te lopen (ingehuurd door Hawa), die iedere keer doorgeeft als wij (Ben en Dees) op Kukuomarket zijn geweest. Het moet toch niet veel gekker worden……Het lijkt net een spannend boek of een enge film. Gelukkig voelen we ons nog wel veilig. Hahaha! Maar toch vraag je je af waar zij mee bezig is. Natuurlijk staan we er boven en moeten we er vaak om lachen, maar soms worden we er ook gewoon doodmoe van.

Of dat nog niet genoeg was, kreeg ik (Dees) knallende hoofdpijn. Zó erg, dat ik er letterlijk misselijk van werd. Ik besloot dan ook maar om even in het Kabsad Hospital te laten prikken op malaria en ja hoor……wederom malaria! Heeft Ben gelukkig in het derde jaar nog helemaal geen malaria gehad, voor mij is dat helaas niet het geval. 11 dagen later liet ik opnieuw checken en was de malaria weer verleden tijd.

1 mei: Dag van de Arbeid. Een Public Holiday in Ghana.

Iedere zaterdagochtend komt onze compound-boy Hudu ons helpen met allerhande klussen. Op 2 mei verscheen hij echter niet. We wisten dat hij een paar dagen naar Techiman (tussen Tamale en Kumasi) zou gaan, maar hij had ons laten weten op zaterdag 2 mei terug te zijn. Even bellen dus maar…..Hij vertelde dat hij nog steeds in Techiman was. Hij moest daar namelijk wachten op een pakketje dat vanuit Accra zou komen en dat hij mee zou moeten nemen naar Tamale. Hij had inmiddels al bijna een week gewacht zonder resultaat. Toen we hem vroegen hoe lang het nog zou gaan duren en wanneer hij dacht weer in Tamale terug te zijn, luidde het antwoord: 'I don't know; maybe I come tomorrow or maybe it will take more than 3 weeks'!!! Typisch Ghanees: Je wacht dus maar en je wacht dus maar. Van duidelijke afspraken maken heeft men nog nooit gehoord. Toen we hem vroegen waarom hij dan de bewuste persoon niet even belde, liet hij weten: 'He doesn't have a phone'. Tsja….en dan wacht je dus maar weken en weken op een pakketje dat wellicht nooit zal komen!

De factor tijd speelt hier geen enkele rol!

We zitten in het regenseizoen en dat betekent dat er weer volop wagazi te verkrijgen is. (Ik schrijf het zoals ik het uitspreek). Dit is een hartig gefrituurd kaasje, gemaakt van koemelk.

Erg lekker!

Op maandag bezoeken wij vaak de sewing-meiden van mister Halilahi die nu op Kukuomarket zitten. Mister Halilahi zelf pendelt tussen Kukuomarket en zijn andere werkplek. Op maandag 4 mei kreeg één van de meiden een hysterische aanval en lag te schreeuwen en te rollen in de sewing-container. Blijkbaar was dit voor een ieder normaal, want men liet ons weten dat dit zeker 1x per jaar gebeurde. Volgens mister Halilahi was er slechts één middel om het meisje tot bedaren te brengen: Het geven van een kolanut (een soort noot) door een bekende van het meisje. Mister Halilahi liet haar kalmeren en vroeg toen aan Ben om haar naar huis te brengen. Dit was zeker enkel een half uur rijden met de auto. Uiteraard geen probleem. Een half uur met de auto is al gauw anderhalf uur fietsen. Dit meisje heeft het er blijkbaar voor over, om de sewing-lessen bij de 'master' te volgen