Juli 2009

Juli: De maand waarin de Amerikaanse president Ghana bezocht en de maand waarin wij ons gingen voorbereiden op onze verlofperiode in Nederland.

1 juli: Republic Day. Dit is een public holiday in Ghana en dat betekent dus een vrije dag. Geen school voor Dees.

De oprichter van mijn school, mister Paul laat altijd 's morgens en op het einde van de middag zijn gezicht even zien. De kleintjes noemen hem 'daddy'. De dag na 'Republic Day' vroeg hij aan de kinderen (die buiten stonden opgesteld in rijen), waarom er een dag eerder geen school was geweest. De kleintjes moesten het antwoord echter schuldig blijven. Hij hielp hen door te zeggen: 'Was it Christmas? New Year? Sala?; which day was it yesterday?' Eindelijk stak één van mijn leerlingen (Jawal) zijn vinger op en vol trots liet hij weten: 'It was Wednesday!' Tsja.....mister Paul, Republic Day was toch nog een beetje te moeilijk!

Eindelijk werden de computerproblemen opgelost en hadden we weer internetverbinding.

'Computer-deskundige Ibrahim' had alle virussen verwijderd en alles opnieuw geïnstalleerd. Een aardige monteur van Ghana Telecom (Vodafone) zorgde voor een nieuw modem (was namelijk vernield door blikseminslag). Hij is altijd bereid om te helpen, want zo liet hij weten:'I have to serve you very well, you are my daddy and mummy!' En Wisdom van internetcafé Fuzzy installeerde Acrobate Reader en een Antivirus programma. Hoewel het niet lukte om Outlook Express te 'linken' aan gmail, noch om een Nederlandstalige versie te verkrijgen, waren we al blij dat we na 10 dagen 'sleutelen' weer vooruit konden!

Hopelijk krijgen wij deze maand minder 'voor de kiezen' en kunnen we positiever schrijven over ons leven in Ghana, maar.....nauwelijks is deze hoop uitgesproken of we krijgen een mailtje van onze zaakwaarnemer in Nederland dat er in ons huis in Venlo is ingebroken. Hoewel er niets van onze spullen is ontvreemd, mist de huurder helaas wel de nodige zaken. Toen ik dit nieuws vertelde aan o.a. onze beste vriend Paul, kon hij het niet bevatten. Hij reageerde met de woorden: 'But are there thieves in the Netherlands?' Hij kon niet begrijpen dat er ingebroken/gestolen werd in zo'n welvarend land.

Hoewel het nog wel even duurt voordat we onze werkvergunning weer moeten verlengen (geldig tot januari 2010), belden we toch nog maar eens met onze contactpersoon Joshua van de Immigratiedienst in Accra. We vroegen ons namelijk af of we de procedure al weer in gang moesten zetten. Wellicht zouden we het verzoek om een nieuwe workpermit zelf kunnen afgeven op de Immigratiedienst in Accra, als we terugkeren na ons verlof in Nederland eind september. Dit om tijd te winnen. Maar: Tot onze verbazing kregen we een nieuwe variant te horen: Zoals bekend is de eerste stap in het proces het Ministerie van Binnenlandse Zaken. Daarna kwam de Immigratiedienst Accra in beeld. Nu kregen we echter te horen dat de Immigratiedienst Accra niet meer nodig blijkt te zijn voor het realiseren van een werkvergunning; het Ministerie van Binnenlandse Zaken is hiervoor slechts verantwoordelijk. Je wordt op een quota-lijst gezet voor NGO's en dan kun je een werkvergunning krijgen voor 3 jaar (in plaats van voor 1 jaar). De verblijfsvergunning kan zoals gewoonlijk geregeld worden op de Immigratiedienst in Tamale (kwestie van stempel zetten). Dit is dus veel eenvoudiger dan de moeilijke weg die wij in het recente verleden hebben moeten bewandelen. Bovendien is het uiteraard een taak van NorGhaVo Ghana om dit te regelen, maar het is bekend dat zij - in onze ogen - veel te weinig doen.

Zoals in de vorige update vermeld, heb ik (Dees) op 24 juni j.l. een operatie aan de teen moeten ondergaan (ingegroeide teennagel). Deze pijnlijke ervaring heeft een behoorlijke nasleep. Behalve dat men mij een hele lading antibiotica en pijnstillers gaf, moest ik om de dag terugkomen om alles opnieuw te laten behandelen en te laten verbinden. Behalve dokter Kabir en dokter Masout van 'ons' Kabsad Hospital, is er sinds kort een vrouwelijke arts bijgekomen met de ludieke naam.......dokter Hawa!

In het weekend van 4 en 5 juli gingen we weer eens socializen: Toen we bij Azara 3 arriveerden, had ze maar liefst 3 klanten. Dat was goed om te zien en daar waren we dan ook zó weg. Asia weeft elke dag; zelfs op zondag wordt de weefdraad opgepakt. Ook bezochten we Taiba en Ishmel. Aangezien het regende en alles modderachtig was, besloot Dees met haar teen in het verband in de auto te blijven. De mensen die wij bezochten namen dan ook plaats in onze auto en daar zaten we 'hoog en droog' en konden we gezellig bijkletsen. Ben liet zowel Taiba als Ishmel als Asia plaats nemen achter het stuur. Tot grote hilariteit van de mensen in de community!

Hawa is echt knettergek! Onlangs liet ze ons weten dat ze niet wilde dat wij ons nog steeds bezighielden met het monitoren van NFD (lees de sponsorgelden), plotseling belt ze op en vraagt ons om het emailadres van een sponsor (dat ze overigens zelf ook heeft). Ze zal wel weer geldgebrek hebben en een of ander prachtig verhaal willen doormailen.

Wij lieten haar duidelijk weten dat we gestopt waren met NFD en dat ze het allemaal lekker zelf uit mocht zoeken. Eerst word je uitgemaakt voor 'thieves/criminals'en nu krijg je te horen: 'Please, please, please, sorry, sorry, sorry'..........

Tsja Hawa....'sorry is too less!'

Op 6 juli bezochten we mister Halilahi en de sewing-meiden op de oorspronkelijke werkplek van de master sewing. Het was vreemd om de dames niet op Kukuomarket te zien. Maar......zoals in de vorige update vermeld zit ons trainingscentrum tijdelijk op slot, in afwachting van een definitieve oplossing inzake de invulling van de containers. NorGhaVo moet een 'proposal' maken voor de Kukuomarket-chief en dan hopen we op een goed resultaat.

Zoals in de vorige update werd vermeld hadden Ben en ik min of meer tegelijkertijd malaria, maar nu met nog een paar weken te gaan voor ons verlof, werd er opnieuw geprikt en behoorde de malaria weer tot het verleden.

We zijn ons aan het voorbereiden op onze verlofperiode. Als ik tegen de kinderen op school vertel dat ik naar mijn 'home country' ga en dus een paar maanden niet in Tamale zal zijn, moeten ze even nadenken om dit nieuws te verwerken. Plotseling komt er een leuke reactie: 'Madam Dies, is your mother living in Tamale? And your father?'

Ruim een half jaar geleden heeft er een andere Nederlandse vrijwilligster op deze school gestaan (Patricia). De kinderen begrijpen dat wij uit hetzelfde land komen. Toen ik dan ook liet weten dat ik naar 'The Netherlands' zou gaan, riep één van de kleintjes: 'Greet madam Patricia'. Dat je die persoon helemaal niet zult zien als je in Nederland bent, is onbegrijpelijk. Je gaat naar Nederland en dus zie je Patricia....klaar....!

Ook collega Aziz vindt het hoogst interessant dat ik even op 'homeleave' ga. Hij liet me dan ook weten: 'Tell your friends that I will follow you and tell them that I want to marry a white lady!'

Cambridge garden academy…..een privéschool…..zoals misschien reeds eerder uitgesproken, heb ik er soms wat moeite mee om te werken voor deze 'geluksvogeltjes'. Ik heb dan ook besloten om in mijn vierde jaar dit te gaan combineren met een project voor kinderen die helemaal niet naar school kunnen gaan. Ik ben hier tenslotte voor de 'needy ones'. Hoewel ik de 'lucky children' van Cambridge dus echt niet in de steek zal laten, moet ik het voor mijn gevoel wel gaan combineren met een project voor kansarme kinderen. Dit wordt mijn uitdaging voor het vierde jaar!

Want Cambridge kan er soms wat van......Als je de oprichter van de school hoort zeggen tegen de kinderen: 'I want to be proud of you; you become the president of Ghana', dan denk ik weleens: 'Nou, nou.......' Het moet gewoon allemaal wat lijken. Mijn collega's vinden het prachtig dat mijn leerlingen Frans leren. Het komt dan ook regelmatig voor dat ik ze hoor zeggen: 'There is your French madam; greet her in French'. Het kleintje moet dan - niet te geloven, maar echt waar - door de knieeën en prevelt: 'Salut, ça va!?'

Bewust kies ik voor de spreektaal. Als de leerkrachten wisten dat er meer formele manieren zijn, dan zouden zij ongetwijfeld die variant willen horen.

9 juli: Aangezien communicatie niet de sterkste kant is van de gemiddelde Ghanees, maar je wel werkt in een setting waar communicatie belangrijk is, vroeg ik mister Paul (de oprichter van de school waar ik les geef) om even samen te komen 'just to discuss some issues'. (Verlofperiode Nederland; de combinatie vanaf oktober met een andere baan en het nieuwe rooster voor het komend schooljaar). Mijn collega's vinden dit best vreemd; mister Paul daarentegen juicht dit soort eigen initiatief slechts toe!

Wanneer zien wij eindelijk eens de definitieve oplossing voor ons trainingscentrum op Kukuomarket? Zoals in de vorige update vermeld, deed de Kukuomarket chief op 26 juni de volgende uitspraak: Tijdelijke stopzetting van alle activiteiten op Kukuomarket (voor zowel Hawa als mister Halilahi); sleutels van de containers inleveren bij NorGhaVo Ghana en NorGhaVo Ghana moet een 'proposal' schrijven voor de chief. (Dit laatste is nooit gebeurd). Van te voren worden alle belanghebbenden uitgenodigd voor een 'meeting' (dus Hawa, Ben en Dees, mister Halilahi en de 'Board'). Er werd beloofd dat dit zo spoedig mogelijk zou gebeuren. Maar.....zoals altijd gebeurde er weer niets. Wij trokken aan de bel bij NorGhaVo Nederland en zij stuurden op 7 juli een behoorlijke 'brand-mail'naar de staf van NorGhaVo Ghana, waarin melding werd gemaakt van het feit dat het Nederlandse sponsoren zijn geweest die het geld voor het trainingscentrum op Kukuomarket hebben verschaft en dat diezelfde sponsoren het absoluut niet kunnen waarderen dat de containers op slot zitten en dus niet gebruikt worden voor het doel waarvoor Ben en Dees ze hebben gebouwd, namelijk: Kansarme meisjes helpen. De goede naam van NorGhaVo komt zo op losse schroeven te staan. Bovendien:......... Zullen Nederlandse sponsoren nog doneren als men dit verhaal hoort? En wat te denken van een beetje meer 'support'geven aan Ben en Dees die zich de afgelopen 3 jaren enorm hebben ingezet voor de ontwikkeling in noord-Ghana, zijnde Tamale!? De fondsenwerving door Ben en Dees is financieel toch ook nog een beetje ten goede gekomen aan NorGhaVo Ghana, dus jullie zijn Ben en Dees steun verschuldigd enz. enz. Dit was zo'n beetje de inhoud van de mail.

Onmiddellijke actie werd dan ook gevraagd. NorGhaVo Nederland had zelfs een stappenplan in de tijd opgesteld. Voor het verlof van Ben en Dees moet de oplossing er zijn. NorGhaVo Ghana kreeg de volgende 'deadlines' te horen:

Een vergadering met alle betrokkenen (Hawa, Ben en Dees, mister Halilahi, de Board enz.) vóór 10 juli; proposal bij de Kukuomarket-chief inleveren vóór 13 juli; de chief verzoeken zo spoedig mogelijk een uitspraak te doen over dit voorstel; concept contract waarin alle rechten en plichten voor alle betrokken partijen staan vermeld moet klaar zijn vóór 23 juli en alle partijen tekenen vóór 27 juli. Er moet melding gemaakt worden welke aktiviteiten wél en welke activiteiten niet mogen worden uitgevoerd op Kukuomarket; betrokkenen moeten financieel in staat zijn om de aktiviteiten te realiseren; er moet vermeld worden welke partijen gaan monitoren; een MOU moet nu eindelijk eens opgesteld worden enz. enz. NorGhaVo Nederland heeft echt iets moois op papier gezet en probeert altijd om te voorkomen om op 'lange Ghanese tenen' te gaan staan, maar aangezien Nederlandse sponsoren nu vragen gaan stellen, moet NorGhaVo Nederland betrokken zijn in de Kukuomarket-affaire. Verder wordt NorGhaVo Ghana gevraagd om wekelijks updates te sturen van de genomen stappen. NorGhaVo Nederland heeft NorGhaVo Ghana aangemoedigd; ze hebben waarschuwingen gegeven; ze hebben hulp aangeboden, maar het heeft allemaal tot niets geleid.

NorGhaVo Ghana hield zich ook niet aan bovenstaande 'deadlines'. Zij hadden op eigen houtje een concept MOU aan Hawa gegeven met het verzoek dit te lezen, te voorzien van eventueel commentaar en te ondertekenen. Maar uh......stel dat wij het hier niet mee eens zijn, wat gebeurt er dan? Tijdens de meeting van 14 juli kregen wij ook het concept MOU te zien, met hetzelfde verzoek: Lezen, van commentaar voorzien en voor 24 juli inleveren. Wij waren blij dat er eindelijk een meeting was en dat er zelfs een concept MOU was gemaakt, dat er inhoudelijk al best aardig uitzag. Bijna 3 uur lang brainstormden wij (Peter, Alex en Musah van NorGhaVo Ghana) en Ben en Dees over een oplossing voor Kukuomarket en we kwamen tot het volgende resultaat: NorGhaVo Ghana zal Hawa nog één kans geven. Zij zal moeten bewijzen dat ze Kukuomarket kan 'managen' en operationeel kan laten zijn. NorGhaVo Ghana zal strenge voorwaarden opleggen (voor een bepaalde deadline moet er een 'Board' geregeld zijn, er moet een bankaccount zijn enz.). In feite zijn dit uiteraard hele normale voorwaarden, maar voor Hawa is het niet haalbaar. Een ieder weet dat ze het niet waar kan maken. Op dát ogenblik zal NorGhaVo Ghana de containers gaan confisqueren en krijgen Ben en Dees een stem in de uiteindelijke invulling. Wij zijn namelijk diegenen geweest die het trainingscentrum middels fondsenwerving hebben betaald; wij hebben het gebouwd en wij zijn altijd blijven monitoren.

Aangezien NorGhaVo Nederland liet weten dat de containers gebruikt moeten worden voor de needy Kayayoo girls voor de aktiviteiten die Ben en Dees 'have outlined', hebben wij dus in de meeting melding gemaakt van het feit dat wij zowel mister Halilahi als madam Mariam met hun meiden op Kukuomarket willen zien (mister Halilahi 2 containers en madam Mariam 1 container). In onze beleving heeft mister Halilahi 2 containers nodig, aangezien hij gaat uitbreiden met de echte Kayayoo-girls uit Accra en dat past prima in de doelstelling van NFD. Hawa zelf krijgt geen container, maar NFD-meiden mogen altijd gratis gebruik maken van de trainingen die mister Halilahi en madam Mariam aanbieden. Is dit geen prachtige oplossing?

Inmiddels is er al een tweede MOU op papier gezet (concept) en is ook verzonden naar NorGhaVo Nederland. Het begint er op te lijken dat het gaat lukken!

We kregen te horen dat er sprake is van een reorganisatie bij NorGhaVo Ghana: Zowel Peter, als Alex en Musah moeten opnieuw solliciteren naar hun eigen baan. Wij kunnen dit alleen maar toejuichen!

Dat oud NorGhaVo vrijwilligster Maartje na 2 jaar weer een paar weken terugkwam naar Tamale was natuurlijk erg leuk. Zij betekent veel voor o.a. het project van onze voormalige huisbaas mister Jacco: CPYWD: Community Partnership for Youth and

Women Development. Uiteraard vloog de tijd voorbij en op 8 juli kwam ze alweer gedag zeggen. Ze liet ons weten dat Steven (de broer van Jacco en degene die ons vorig jaar had geholpen bij het realiseren van de 13 shops), een ongeluk had gehad. Wij reageerden verbaasd, aangezien we hem 2 dagen eerder nog telefonisch hadden gesproken en hij niets had vermeld van een ongeluk. We besloten hem dan ook te bellen. Hij had inderdaad een ongeluk gehad en had maar liefst een week in het Tamale Teaching Hospital gelegen. Toen we hem vroegen: 'Why you didn't mention it?', luidde het antwoord: 'Because madam Dies was also not feeling well and besides we always say that we are fine'. Typisch Ghanees: 'I am fine' is altijd het standaard-antwoord op de vraag: 'How are you?' No matter what........Al lig je op sterven na dood, je bent altijd 'fine'!!!

9 juli: Water en benzine zijn schaars...........

Plotseling liet Paul weten dat Hawa weer eens in de scene politie was gesignaleerd. Dit keer zou het gaan om de 3 teachers van stap 1 (educatiefase) die al maandenlang op hun geld aan het wachten waren.

Malaria weer achter de rug, nu volgen verschillende bacteriele infecties elkaar op. Hoewel de teen (operatie ingegroeide teennagel) bijna helemaal is hersteld, herhaalt de geschiedenis zich nu bij de andere grote teen. Dokter Kabir wil dan ook weer gaan snijden,.... otherwise you will suffer....Hij wil wederom het nagelbed verwijderen, zodat de nagel nooit meer kan ingroeien. Echter....ik (Dees) heb de eerste operatie nog helder voor de geest staan en heb toen gezworen: Nooit meer, maar.......een altijd zeurende pijn is natuurlijk ook geen optie. Natuurlijk kan ik wachten totdat ik over een paar weken in Nederland ben, maar dan heb ik nog een paar weken pijn, bovendien krijg je dan te maken met huisarts, ziekenhuis, vakanties, wachtlijsten en neemt de nasleep ook nog enkele weken in beslag. Voor je het weet ben je er je halve verlofperiode mee zoet. Bovendien hebben we tijdens ons verlof geen auto. Maar het belangrijkste is dat ik in Nederland wil genieten en niet wil sufferen!!!!! Wachten tot we weer terug zijn in Tamale duurt uiteraard te lang. Ik besluit dan ook om het vóór de verlofperiode te laten doen. Hier in Tamale loop ik zo bij dokter Kabir naar binnen in zijn privékliniek en kan ik redelijk snel geholpen worden; in Nederland is dat allemaal veel omslachtiger. Dokter Kabir stelt voor om het deze keer onder algehele narcose te laten plaatsvinden. Nou....vooruit dan maar....op hoop van zegen......! 13 juli ging ik dan voor de tweede keer binnen 3 weken 'onder het mes'. De nasleep (wondverzorging, verbinden) kan tot 26 juli nog plaatsvinden in het Kabsad Hospital in Tamale; daarna zullen we in Kumasi en Accra op zoek gaan naar een apotheek/ziekenhuis, waar men ook wel bereid zal zijn om even te helpen. Het ergste zou dan achter de rug moeten zijn als ik op 1 augustus in Nederland arriveer.

Ik was bloednerveus en wilde voor de operatie nog een heleboel weten. Mijn vragenlijstje had ik dan ook paraat toen ik bij dokter Kabir naar binnen stapte. Open communicatie en uitleggen is men niet gewend. Hij vond het maar vreemd dat ik van alles wilde weten. Zijn antwoorden waren erg kort en het belette je bijna om nog een vraag te stellen. Toen ik de operatiekamer betrad, liet ik Ben weten: 'Nou, als ik niet meer wakker word, dan verkoop je het huis maar en ga je maar lekker aan zee wonen!' Net als de eerste keer moest dokter Kabir nog overleggen met de operatie-assistente waar alle spullen lagen; kastjes en lades werden opengetrokken, maar het duurde lang voordat men de benodigdheden had gevonden. Dit soort dingen komt op ons erg onprofessioneel over. Toen de operatie-assistente met haar handen 'het gereedschap' aanraakte, bulderde dokter Kabir: 'Don't do that; it's sterilized!' Ik kreeg een injectie en na 5 minuten viel ik in slaap. Een kwartier later was de operatie voorbij en ik werd even wakker omdat men mij optilde en op een ander bed neerlegde dat in de gang stond. Hier kon ik ongeveer drie kwartier bijkomen. Dokter Kabir liet Ben weten: 'Call her name and she will wake up'. Aldus geschiedde. Ik voelde me een beetje draaiierig en moe, maar dat was dan ook alles. Ik heb helemaal geen pijn gehad. Na afloop kreeg ik antibiotica en pijnstillers mee. En natuurlijk moest ik iedere 2 dagen terugkomen voor 'redressing'....wondverzorging en opnieuw verbinden. Had het genezingsproces van de eerste teen bijna 3 weken geduurd, het ziet er naar uit dat deze teen sneller zal helen (de ingroeiing was ook minder erg). Wie weet hoeven we tijdens onze reis naar Kumasi en Accra niet eens meer naar een ziekenhuis/apotheek voor wondverzorging. Met een beetje geluk kan Tamale het allemaal nog afronden voordat we vertrekken op 26 juli. En inderdaad.....het geluk was deze keer met mij, want al op 21 juli (na 8 dagen) mocht het verband eraf en werden de tenen slechts 'gepaint' met een paars goedje .....for protection and to prevent infections.

In onze aanloop naar het verlof helpt Hudu ons met allerlei huishoudelijke taken. Tijdens onze afwezigheid zal hij als 'watchman' gaan fungeren en zal slapen in onze 'boy quarters'(dienstwoning). Het is nu eenmaal een veiliger idee dat er 's nachts iemand is.

Wat moeten we nog veel doen? Internetverbinding opzeggen voor 2 maanden; auto laten 'opbokken'; accu gaat naar een betrouwbare elektriciën; melden bij VRA (elektriciteitsmaatschappij) en watercompany dat we er even niet zijn; koffers inpakken en een heleboel mensen gedag zeggen; veel 'paperwork' afmaken (zowel van Ghana als van Nederland) en het zou mooi zijn als de presentatie van het 3e jaar ook nog zou lukken: Foto's branden; boekwerkje uitprinten, inbinden e.d.

15 juli: De kleintjes op Cambridge werden onderworpen aan een 'French oral exam'.

De resultaten waren extreem goed: Varierend van 7,8 tot een 10. Mijn Ghanese collega's vonden het allemaal erg interessant en bleven maar zeggen: 'We are proud of them!' Als ik de beoordelingen copieer voor de school en voor de ouders van de kinderen, is men nog blijer en krijg ik te horen: 'You are wonderful; you do a lot for the school; you are a real staffmember of Cambridge!' Hahahaha! Natuurlijk was men er inmiddels aan gewend dat madam Dies met een teen in het verband rondliep. Niemand had echter in de gaten dat ik op een gegeven moment met een andere teen in het verband kwam aangestrompeld. (Het verband van de eerste teen ging eraf op de dag dat de andere teen werd verbonden).Totdat de kleine Genovieve eens goed keek....je zag haar denken......ze keek naar de eerste teen die min of meer geheeld was. Plotseling liet ze weten: 'Madam Dies, your toe looks like a pineapple!' Oh die kleintjes zijn allerliefst!

Dat de Amerikaanse president Obama Ghana heeft bezocht, is heel bijzonder voor de mensen hier. Men is er trots op dat er Afrikaans bloed door zijn aderen stroomt. Men heeft alles gevolgd op televisie en zelfs de kleintjes op mijn school kennen de naam van de vrouw van de president en van zijn beide dochters. De kleine Michelle (5 jaar), liet me weten: 'Madam Dies, I am Obama's wife!' Tsja....de vrouw van de president heet inderdaad Michelle!

15 juli: Een slang op de compound! Sinds oktober is dit al nummer 4!!!! Dit keer was het een geel exemplaar. Gelukkig was onze compound-boy Hudu around en met één ferme slag van een stok werd de slang gedood. Toen we Hudu vroegen of het een gevaarlijk exemplaar was, zei hij heel rustig: 'Yes, it's a quite dangerous one!' De mensen hier worden er niet koud of warm van!

Stroomuitval.......geen internetverbinding.....of andersom. Het stagneert je werk enorm! En met nog maar 10 dagen te gaan voor ons vertrek, werkt dat de stress wel in de hand.

Overigens.....over internetverbindingen gesproken: In heel Tamale (een stad van 350.000 inwoners), zijn er slechts 700 mensen die 'connected' zijn (bedrijven meegerekend). Dat is dus nog heel erg weinig!

Kip Froukje heeft weer een nieuwe broedplaats ontdekt.....op een grote compound heeft madam de keuze uit vele plekjes!

We hebben de laatste maand Kabsad Hospital platgelopen: Operaties ingegroeide teennagels; malaria; bacteriële infecties; keelontsteking enz. enz. De watchman van het ziekenhuis is een olijke gozer die ons 'my father and my mother' noemt. Hij zwaait altijd uitbundig en begroet ons joviaal: 'Hé...mister white......!!!'

Ons netwerk in Tamale is groot en iedereen wil ons nog zien voor ons vertrek. Ook al zeggen we dat we weer terugkomen over 2 maanden, dat is niet genoeg...... 'We have to wish you a safe journey'.....Toen we mister Halilahi met zijn sewing-meiden gedag gingen zeggen, had hij gezorgd voor een leuke verrassing. Er werd een informeel samenzijn georganiseerd en de bedoeling was dat wij over Nederland gingen vertellen en de meiden vragen mochten stellen. Nou, dat was een groot succes! Zeker de vragen over relaties bleven maar komen. De meiden konden niet begrijpen dat 2 mannen of 2 vrouwen kunnen samenleven; dat mensen vrijgezel willen blijven of geen kinderen hebben. Hoewel het heel erg leuk en leerzaam was, was dit onderwerp toch ook wel schokkend voor sommigen. Ook bezochten we mister Jacco, Job en Steven en natuurlijk Paul en Taiba, madam Mariam en verschillende NFD-meiden. Aan de lijst kwam dan ook geen einde....de rest werd per telefoon gedag gezegd.

De laatste dag op Cambridge (23 juli) stond ook in het teken van tijdelijk afscheid nemen. Ook hier werd een lesje Nederlandkunde gedraaid. Alle leerkrachten en leerlingen zaten in de grote zaal (waar normaal gesproken wordt gegeten) en men wilde zoveel mogelijk te weten komen over Nederland. Eén van de kinderen vroeg me: 'Madam Dies, which hand is your eating hand?' Ja, in Ghana wordt er met de rechterhand gegeten; de linkerhand is onrein. Maar dat wij met knife, fork and spoon eten, was een 'eye-opener'. 'Madam Dies, do you eat fufu, banku or TZ in your country?' Oh, ik heb enorm genoten van dit samenzijn. Allerlei verrassingen passeerden de revue. Op het einde werd er gezongen: 'She is a really good fellow (3x) and nobody can deny'; 'Oh madam Desirée, fine fine Desirée, gentle gentle Desirée, goodbye!'; Solidarity for ever (3x), that makes our nation strong (op de wijs van Glory glory hallelujah). Er werden foto's gemaakt en ik gaf de school vlaggetjes om op 6 augustus op te hangen. Dan vindt namelijk de 'graduation' plaats voor de kinderen die van groep 2 naar groep 3 gaan.

Kortom: Het leek wel een definitief afscheid! Dat belooft nog wat als je écht gaat vertrekken......

En iedereen wil maar mee naar Nederland.....'I want to follow you' horen we bijna dagelijks!

Het verlof lonkt!.......En dan is het 26 juli....de dag van vertrek. We gaan met de bus van Tamale naar Kumasi (ongeveer 7 uur) en zullen daar 2 dagen blijven. Daarna gaan we met de bus van Kumasi naar Accra (ongeveer 6 uur) en vertoeven 3 dagen in de Ghanese hoofdstad. Op 31 juli hebben we onze nachtvlucht naar Nederland, waar we hopelijk op 1 augustus in alle vroegte veilig zullen landen. We gaan genieten van 7 weken Nederland en zullen gaan fungeren als vakantie-oppassers: 4 weken in Zeist (1 augustus-29 augustus) en 3 weken in Wassenaar (30 augustus-20 september)...... Joehoe!!!!!