Juli 2007

Zondag 1 juli: Republic Day. Dit blijkt een feestdag te zijn, die op maandag wordt gevierd.

1 juli is ook de dag dat Ghana nieuwe bankbiljetten en munten introduceert:

10.000 oude cedisworden 1 nieuwe Ghanese cedi. Tot 1 juli hadden we bankbiljetten van 1000-2000-5000-10000 en 20000 oude cedis. Vanaf 1 juli krijgt Ghana bankbiljetten van 1-5-10-20 en 50 nieuwe cedis.Ten aanzien van de munten hadden we 0,5-1-2,5-5-10-20 pesewa, dan 1-5-20-50-100-200 en 500 cedi coins. Vanaf 1 juli krijgt Ghana munten van 1-5-10-20-50 pesewas. In het dagelijks leven zal het er alleen maar gemakkelijker op worden, omdat de nieuwe bankbiljetten een grotere absolute waarde hebben, waardoor er minder papieren geld in omloop is. Tot 1 januari 2008 is het oude en het nieuwe geld te gebruiken. In de praktijk van alledag zal dit voor vele mensen problemen opleveren. I.v.m. bovengenoemde feestdag op 1 juli en sluiting van bank-kantoren op 2 juli, was m.i.v. 3 juli het nieuwe geld een feit.

Begin juli werd gestart met de ‘finishing touch’ van Kukuomarket; de plek waar de 3 containers zijn geplaatst. Metselaar, timmerman; iedereen werd opgetrommeld! Voor de meiden betekende dit dat zij een week niet naar de werkplek konden komen.

De metselaar is de broer van onze teacher Paul. Als één van de ‘carpenters’ heeft Job (onze hulp op de compound) zijn diensten aangeboden, als het gaat om o.a. het maken van tafels, krukjes en bankjes. In de familie van Job blijkt iedereen het timmermansvak te verstaan. Er wordt (voor Ghanese begrippen) met man en macht gewerkt!

Inmiddels zijn we beland in ons vierde internetcafé. Het blijft ‘struggelen’ op de Ghanese digitale snelweg.

Enkele keren per week bezoeken we de stageplekken. Hamishouw (attachment weaving) heeft teveel verzuim. We gaan dan ook onze eerste waarschuwing geven. Wil zij straks (na 11 maanden stage) doorstromen richting container op Kukuomarket, dan zal zij haar werkhouding moeten verbeteren We gaan straks natuurlijk niet investeren in iemand ‘who is not taking the work serious’! Ongetwijfeld zal ze vele excuses oplepelen. Wellicht een leuk idee om met een echte ‘gele kaart’ te gaan zwaaien!

Dezelfde Hamishouw was 4 juli jarig. Ze werd 19 jaar. Ze is één van de weinigen die hun geboortedatum weten. De meeste meiden hebben geen idee wanneer ze precies geboren zijn. Verjaardagen worden nooit gevierd. Niemand die zo’n kind feliciteert. We besloten dan ook om even te stoppen op haar stageplek; voor haar te zingen en haar te trakteren op een ‘pineapple’. Een heerlijke verse ananas is niet te versmaden!

Vervuiling…………….Rotzooi………….Troep………….Altijd en overal………..!

Het lijkt soms net of we het niet meer zien. We zijn er inmiddels zó aan gewend. Of kijken we dan zonder echt te zien? Want die ene keer ‘raakte’ het ons toch weer………..Azara 1 op de stageplek hairdressing op blote voeten tussen een berg rommel, op zoek naar iets eetbaars. Het leek wel een vuilnisbelt. Toen ze een klein stukje gedroogde vis had gevonden, keek ze me (Dees) stralend aan en begon er op te knabbelen…...!!!!!!!!!!

Ja………soms moet je minder denken, om meer te kunnen begrijpen!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

En weer gingen we naar het ziekenhuis……………Dit keer met Adam Rafia en Azara 3.

Straatmeiden zijn gewend om te overleven. Natuurlijk grijpen zij elke gelegenheid aan om ergens ‘beter van te worden’. Heel begrijpelijk, nietwaar? Wij hebben dan ook het sterke vermoeden dat zij hun ‘ziek-zijn’ (malaria) inzetten om met ons mee te mogen gaan naar een echt ziekenhuis. Deze straatmeiden hebben nog nooit een ziekenhuis van binnen gezien! Bovendien zijn deze meiden natuurlijk gewend aan malaria en worden daarvoor nooit behandeld, omdat ze simpelweg geen geld hebben. Het zware leven maakt deze kinderen natuurlijk slim en geslepen. Zij hadden gemerkt dat Rabbie (het meisje dat door ons werd meegenomen naar een tandarts) medicatie had gekregen. Nou, dat wilden zij ook wel………..! Toen wij dan ook uitspraken dat wij de jonge dames wel door hadden, begonnen ze te glimlachen. Voor ons echter geen reden om af te haken. Welnee……een beetje warmte, liefde en aandacht hebben zij dubbel en dwars verdiend en moeten zij altijd ontberen.

Dus……..Vooruit; let’s go……….!!!

Ze keken hun ogen uit! Eerst moest er betaald worden voor een echte ziekenhuiskaart; toen werden zij gewogen en werd de bloeddruk opgenomen. Eenmaal in de spreekkamer weken ze geen moment van onze zijde. De dokter was zelfs geen Afrikaan!!!!!!!!!!!! Het was een aandoenlijk gezicht: Twee pikzwarte meiden in een groene uniform-jurk zó ‘opgepikt’van hun stageplek hairdressingen in een echt ziekenhuis ‘neergezet’!!!

Beiden kregen dezelfde medicatie voorgeschreven. Aangezien Azara 3 slechts Dagbani spreekt, werd alles vertaald. Toen men de meiden probeerden duidelijk te maken dat ze de medicijnen moesten innemen na een stevige maaltijd, kon Dees het niet voor zich houden om te zeggen: ‘Dan moet je wel een maaltijd hébben’!!!!!!!!!! (Dagelijks worden we namelijk geconfronteerd met meiden die honger hebben). Vol ontzag keken ze naar het zakje waar 3 verschillende soorten medicijnen in verdwenen. Dat was een kostbaar bezit! Op dat moment zou het ons niets verbazen als ze de medicijnen zouden verkopen om daar eten van te kunnen kopen!!!!!!!!!!!!

Niet alleen ‘onze’ meiden werden behandeld, ook Ben moest voor ‘review’ komen.De controle van Ben bleef niet bij 1 keer. Verschillende keren moest hij terugkomen (hoge bloeddruk).

Hawa is Hawa en dat betekent iemand met een behoorlijke gebruiksaanwijzing! Samenwerken met haar lukt alleen als je over een engelengeduld beschikt en een hele lange adem hebt!

Natuurlijk maken wij ons wel eens zorgen over hoe het verder gaat met NFD als wij volgend jaar zomer ‘onze hielen lichten’. Dit maken we dan ook bespreekbaar met Hawa, maar ook met NorGhaVo. Er wordt afgesproken om vóór ons definitieve vertrek op NFD een ‘Memorandum ofUnderstanding’(MOU) op te stellen, waarin afspraken worden vastgelegd. Ook laten we merken dat een profielschets voor vrijwilligers op NFD geen overbodige luxe zou zijn. (Dit vanwege die ontzettende lange adem!!!!!!!!!!!) Wij kunnen in ieder geval heel goed begrijpen dat jonge Nederlandse vrijwilligers hier gillend zouden weglopen!

Zoals eerder gemeld heeft Hawa absoluut een ontzettende ‘drive’en is erg bevlogen. Maar zal dit genoeg zijn om NFD te runnen? Het schort namelijk wel aan capaciteiten. Als we de ‘schoolfees’ van Hawa gaan betalen, praten we wel eens met de ‘principal’ van de school. Sinds half maart volgt zij een management-cursus van anderhalf jaar en is daar nog steeds enthousiast over. Ze voelt zich ‘als een vis in het water’ op de Business College International en heeft als ‘class-captain’ het hoogste woord. Ze heeft ontzettend veel ideeën, maar je moet haar af en toe afremmen. Met humor en relativeringsvermogen lossen we veel op. Aan lachsalvo’s van Hawa is dan geen gebrek! Zo ook die ene keer…………….Uitspraak van Hawa: ‘We Africans, we are not smart’. Toen wij lieten merken dat zo’n uitspraak natuurlijk nergens op is gebaseerd en kant noch wal raakt, diende zij van repliek. Volgens Hawa hadden de Afrikanen niet zoveel hersens als wij, omdat ze altijd teveel goederen op hun hoofd hebben moeten dragen, waardoor de hersenen beschadigd zijn!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Typisch Hawa!

Kukuomarket houdt de gemoederen behoorlijk bezig. De komende weken staan in het teken van de ‘finishing touch’.

Werklui proberen ons te belazeren. Iedereen wil ‘een graantje meepikken’. Miscommunicatie, maar ook gebrek aan communicatie zorgen er voor dat onze positie binnen de hele setting van werklui en Hawa niet gemakkelijk is. We werken dus behoorlijk onder druk.Vaak is het moeilijk om in te schatten wie je nu moet geloven! Voorbeeld: Hawa zegt de timmerman of de metselaar te hebben betaald en de betreffende persoon zegt niets te hebben ontvangen.

Hawa maakt er een behoorlijke puinhoop van: Beloftes worden niet nagekomen; toezeggingen worden niet uitgevoerd; budgetten worden verkeerd gecalculeerd en dus overschreden.Als we haar hierop aanspreken is de reactie vaak: ‘I don’t know anything….They didn’t understand me……..I am very sorry…..Is that so?.......It’s not my fault..................You people are too smart for me........I am not used to your way of working............It’s too much for me...............

I am too tired.............The job is too big........I am sick enz. enz. enz.

Het uitspreken van onze frustraties leidt tot een gespannen sfeer en een ‘koude oorlog’ breekt uit!

Het is al vaker gezegd. Er is hier sprake van een energie-crisis. Om energie te sparen is er dan ook regelmatig geen elektriciteit. Op 7 juli was er geen stroom van 8.00 tot 16.30 uur. Niet alleen in Tamale, maar in heel Noord-Ghana! Deze bewuste zaterdag hadden we ingepland om veel achter de computer te werken. Na bijna een jaar Ghana moeten we toch weten dat je hier niet kúnt plannen. We tuimelen er nog steeds in en worden dus meteen teruggefloten cq op de vingers getikt.

Natuurlijk is het ideaal om hier je eigen vervoer te hebben. Toch staan we soms op het punt om te stoppen met autorijden. Het is echt levensgevaarlijk!!! Tot nu toe ging het altijd nog nét goed (bijna-ongelukken), maar als je binnen 48 uur bijna een kind op de motorkap hebt liggen en bijna geraakt wordt door een steen, dan gaat de lol er wel af. Ghanese vrienden begrijpen dat het voor onze begrippen ‘war on the road’ is. Steeds geven ze Ben dan ook complimenten: ‘You have done well’!

Op Kukuomarket is geen elektriciteit, maar ook geen water. Het moge duidelijk zijn dat onze meiden in de containers overdag water nodig hebben om te drinken. We besloten dan ook om een kleine plastic watertank bij ons thuis te vullen met water uit de kraan. Kraanwater is voor deze meiden normaal drinkwater. (Wij echter drinken nog steeds geen water uit de kraan).

Bij aankomst op Kukuomarket volgde – in onze ogen – een laconieke opmerking van de meiden (allen moslim): ‘So, now we can wash ourselves and start praying!’

Hoezo drinkwater?!!!!!!!!

Tijdens de bouwperiode van de containers hebben we tijdelijke sloten gebruikt. Het werd nu tijd om definitieve sloten aan te schaffen. Oud werd door nieuw vervangen. Ieder slot heeft 3 sleutels: 1 voor Hawa; 1 voor ons en 1 voor de ‘captain’ of sewing cq weaving. Voor iedere container hebben we één meisje aangesteld die als een ‘captain’ fungeert voor haar ‘department’. We wezen de ‘captains’ op hun verantwoordelijke taak om goed zorg te dragen voor de sleutel. Nog geen 24 uur later had de ‘captain’ van sewing de sleutel al verloren. Toevalligerwijze zag Ben de sleutel op de grond liggen bij de ingang van de sewing container. Alle meiden waren op dat moment al vertrokken.

We wisten het natuurlijk al lang: De meiden gaan erg nonchalant met hun spullen om!

We worden er een beetje moe van…………………………

Men ziet 3 – voor Ghanese begrippen – prachtige containers; men ziet 2 blanken en dan is het plaatje al zo’n beetje rond. ‘Bij die 2 witten……..dáár moet je zijn!’

Iedereen biedt z’n diensten aan, want iedereen wil geld!‘I can teach Batik tie [e-38] dye; I will be your watchman’ enz.Voor wat betreft de‘watchman’: In de beginperiode was het nodig dat er een oogje in het zeil werd gehouden. Dit vanwege bijvoorbeeld de aanwezigheid van bouwmaterialen. Nu echter is deze noodzaak niet meer aanwezig, omdat de containers zijn voorzien van stevige sloten (maar dan moeten de ‘captains’ natuurlijk niet de sleutel verliezen!)

Nog steeds zijn er 2 NFD-meiden verdwenen. Het zwangere meisje Sadia (stap 2) is tot op heden niet meer verschenen op haar stageplek. We hebben er alles aan gedaan om haar ‘op te nemen’ en een kans te geven; maar nu houdt het op……………………………

Ook Fatimata (stap 3) hebben we niet meer gezien. Een paar dagen na de ‘graduation’ en op de dag dat ze de fiets kreeg om te starten in de container weven op Kukuomarket, vertrok ze richting Accra. Gelukkig waren we nog op tijd om de fiets terug te halen uit de ‘community’ en af te leveren op NFD. Want anders was deze absoluut verkocht!

11 juli: World Population Day.

Iedereen snakt naar water. De ‘rainy season’ echter laat op zich wachten. De cementen vloer op Kukuomarket moet nat gemaakt worden, om scheuren te voorkomen. We moeten dus water regelen. Een extra kostenpost.

…………En toen werd het water gebracht en…….. begon het te regenen!

Om Kukuomarket te promoten hebben we flyers gemaakt en overal verspreid. Ook hebben we de hoofdlokatie van NFD onder de aandacht gebracht, middels het uitdelen van flyers. Dit laatste is nodig voor de werving van nieuwe meiden voor de educatiefase die in september zal starten.

We proberen de meiden op Kukuomarket ook enige ‘business handvaten’ aan te reiken, zoals bijvoorbeeld: ‘How to keep the customer satisfied?’ Natuurlijk ontbreken de 4 P’s ook niet (Price; product; place and promotion). Bovendien brainstormen we over de periode ná de container…….de eigen stretcher/shop (4 houten palen met een dakje van stro of zink!). Microfinanciering wordt uitgelegd. Begrijpen doen ze het nog niet echt. (‘Waarom moet het geld terug naar NFD?’) Dat de financiering van de fietsen (80% lening) eigenlijk ook een klein voorbeeldje is van microfinanciering, is te hoog gegrepen. Overigens……de eigen bijdrage van 20% schiet niet echt op. Formulieren zijn ingevuld en ondertekend door alle betrokkenen. Iedereen kon zich vinden in onze manier van aanpak, maar…slechts 1 meisje heeftbetaald. Als we de dames hierop aanspreken is de reactie steeds dezelfde: ‘We don’t have money’.

Aangezien ons verlof met rasse schreden nadert, moeten we bij de Immigratiedienst een re-entry visum gaan regelen. Kwestie van formulieren invullen, paspoorten, pasfoto’s en copieën vliegtickets inleveren en betalen in……..dollars! Ondanks het feit dat alles correct door ons werd aangeleverd, bleek het gewoon niet goed uitgevoerd te zijn door de betreffende Immigratiedienst. Op 12 juli 2007 werd eenre-entry visumafgegeven, dat slechts één maand geldig is. Concreet: 12 augustus 2007 zouden we dus weer terug moeten zijn in Ghana.

De retourvlucht is echter gepland op 12 september 2007. We moeten dit dus weer herstellen.

Het voordeel van een re-entry is namelijk dat je in Nederland geen nieuw visum hoeft aan te vragen en daarmee dus (administratief) werk in Nederland voorkomt.

Bovendien is het regelen van een re-entryhier in Ghana goedkoper dan een visum dat in Nederland moet worden aangevraagd bij de Ghanese Ambassade te Den Haag.

Gelukkig werd de fout tijdig door de Immigratiedienst hersteld. Ons is gebleken dat de Immigratiedienst ingevulde formulieren nauwelijks leest. Men prefereert een mondelinge toelichting.

Overigens is een bezoekje aan deze dienst een aparte ervaring. Mannen in uniform menen dat ze hieraan een zekere status kunnen ontlenen. Ze zijn beslist klant -onvriendelijk en missen alle normale sociale vaardigheden. Op het kantoortje werken ca. 6 personen die gewoon helemaal niets doen! Men ligt onderuitgezakt op een stoel en men kijkt je verveeld aan!

Zoals bekend zijn wij erg bevlogen als het gaat om onze meiden. Zij zijn voor ons de absolute ‘drive’ om door te gaan. Samenwerken met Hawa wordt echter steeds moeilijker; wordt bijna onmogelijk. We spreken onze zorgen uit………………………………de vlam in de pan!!!

Hawa is absoluut niet capabel om NFD te runnen. Het schort duidelijk aan management-kwaliteiten.

Natuurlijk kennen de meiden Hawa ook. Toen Dees tegen de girls vertelde dat we binnenkort op verlof gaan naar Nederland, begonnen ze druk met elkaar in het Dagbani te kletsen. We vroegen om een ‘translation’, maar degenen die Engels beheersen, durfden niets te zeggen. Na lang aandringen van onze kant werd dan uiteindelijk toch vertaald en kwam het hoge woord eruit: De meiden zijn bang voor Hawa en nog banger dat wij na ons verlof niet meer terugkomen. Toen wij duidelijk lieten merken dat we na 6 weken Nederland gewoon weer terug zijn in Tamale, keken ze ons opgelucht aan.

De ‘finishing touch’ van Kukuomarket schiet al op: Weefgetouwen worden gemaakt; ‘sign boards’worden gerealiseerd; timmer-en schilderklussen worden afgerond;in een hoekje is een klein plekje gemaakt, dat als toilet te gebruiken is en dan is het tijd voor ………de Northern Stars uit Bolgatanga (noord-Ghana). Deze jonge kunstenaars hebben wij eind april ontmoet in Bolgatanga op onze terugreis van Burkina Faso.

Zij zijn ‘artists’ op het gebied van ‘wall painting’. Het is dus wel leuk om deze knapen te vragen om iets creatiefs aan te brengen op onze containers. Op de dag van hun komst waren de weergoden ons slecht gezind. De regen viel met bakken uit de lucht! Toch voltooiden de ‘Northern Stars’ hun klus. Eindresultaat: Elke container is voorzien van een leuke schildering, die ‘het department’ symboliseert. Van verre is dus al te zien dat hier trainingen worden aangeboden op het gebied van sewing, weaving en hairdressing.Door de metselaar is uit het oogpunt van preventie aan de bovenzijde van de muurtjes ‘broken glass’ aangebracht. Lege flessen worden gewoon stukgeslagen en de scherven (met spitse punten) worden in cement geplaatst. Effectief maar ook decoratief!

En verder werden onze namen aangebracht op de ‘facing boarders’ van de containers: NFD Sewing Paul - NFD Weaving Ben - NFD Hairdressing Dees en het geheel werd omgedoopt tot: Hawa Plaza!!!

Tussen al het staal, ijzer en beton, wordt ook nog iets ‘groens’ gerealiseerd. Ruimte hebben we daarvoor vrijgelaten. Er wordt zwarte grond geregeld en er kan worden begonnen met aanplanten. ‘Umbrella-trees’ staan bij de ingang.

Ook namen we in juli afscheid van Maartje (de Nederlandse NorGhaVo-vrijwilligster, die bijna 6 maanden bij ons op de compound heeft gewoond). Voor haar breekt nu een periode van reizen aan, alvorens terug te keren naar Nederland.

M.b.t. Nederland: Wij zullen in Nederland een Ghana/NFD-presentatie houden en zijn nu doende om dit voor te bereiden.

Met nog slechts een paar weken te gaan voor ons (tijdelijke) vertrek naar Nederland, moet er nog veel geregeld worden op NFD.Toch hebben we ons voorgenomen om steeds meer ‘los te laten’.

Tijdens een ‘meeting’ hebben we onze zorgen uitgesproken als het gaat om de toekomst van NFD. Niet alleen Hawa en Paul waren aanwezig, maar ook Peter van NorGhaVo.

Onze verlofperiode valt grotendeels samen met de schoolvakantie van zowel Hawa als Paul.

Beiden hebben dan meer tijd om onze taken over te nemen. Of ze dat ook doen is vers twee……

Enkele weken voor ons vertrek naar Nederland liet onze fotocamera ons in de steek. Navraag (in Nederland) leerde dat elektronica in de tropen veel te lijden heeft. Stof, vuil, zand e.d. zullen dan ook in Nederland m.b.v. speciale apparatuur worden verwijderd. Van onze Ghanese vrienden kregen we het advies om dit niet te laten checken in Ghana. De ‘know-how’ ontbreekt hier gewoon.

Dat een Afrikaan verdraagt waar een westerling klaagt, bleek maar weer eens uit het volgende voorbeeld:

We hadden Peter van NorGhaVo gevraagd om het sponsorgeld uit Nederland voor ons op te halen op de bank. Als de staf van NorGhaVo Nederland namelijk geld overmaakt naar Ghana, dan moet de Ghanese staf van NorGhaVo hiervoor tekenen. So far so good………………..

Het lijkt een simpele opdracht, maar hier in Ghana kosten de meest normale dingen ontzettend veel tijd. Peter vertrok ’s morgens naar de bank en heeft daar een hele dag moeten wachten!!!!!!!!!!! Er was namelijk maar 1 persoon die gelduitgifte kon regelen. Toen Ben zijn verontschuldigingen uitsprak richting Peter, was de reactie: ‘No problem; don’t worry sir’!!!!!!!!!!!! Ongelofelijk! De meeste Nederlanders zouden al 6x ‘uit elkaar geknapt’ zijn!!!!!!!!!

De meiden op de stageplek hairdressing moeten een uniform dragen: Een tuttige groene jurk!

Nu is echter gebleken dat deze jurk slechts gedragen mag worden op maandag, dinsdag en woensdag. Op donderdag en vrijdag zien we dus een andere uitrusting. De zaterdag vraagt zelfs om een derde variant. In onze beleving nogal overdreven, maar in deze Ghanese setting gebruikelijk.

Met de meiden die werkzaam zijn in de containers op Kukuomarket werden materialen gekocht (zowel voor sewing als voor weaving). Met 7 meiden in de jeep richting markt dus….………..

We hadden elkaar allemaal aan de hand vast; het was één grote slinger! De meiden genoten!

Zij mochten stoffen uitkiezen en mister Ben betaalde…………..!!!!!!!!!!!

Sponsoren in Nederland: Konden jullie de opgetogen gezichten maar eens zien!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Het is zó fijn om deze kinderen ( die écht niets hebben) uitbundig te zien lachen!

Het volgende is wellicht het vermelden waard: We hebben in totaal 4 sewing meiden met elk hun eigen naaimachine. Deze laatste heeft natuurlijk regelmatig olie nodig. Naaimachine-olie werd dus gekocht. De meiden wisten echter niet of ze 1 flesje metz’n vieren moesten delen of dat ze allemaal een eigen flesje mochten hebben.

Toen duidelijk werd dat de koop van 4 flesjes geen probleem was, kon je weer de blijdschap van de gezichten aflezen. Voor iedere girl een apart flesje! Dat was pas feest!

De laatste tijd hebben we een ‘knipkaart’ als het gaat om bezoekjes aan het ziekenhuis. De security-man van Het Tamale Teaching Hospital komt al aangesneld als hij ons ziet. Maar goed……….dat is voornamelijk eigenbelang……Hij weet dat er dan een kleinigheidje wordt toegestoken.

Al vaker hebben we verteld dat je niet vrolijk wordt als je het ziekenhuis van binnen ziet. Toch went alles. We kijken eigenlijk nergens meer van op, hoewel……….van ongedierte op de vloer blijf je sidderen! Of die ene keer toen er een patiënt werd binnengereden. Situatieschets: Een oude, corpulente man op een gammele brancard; helemaal naakt met slechts een kapotte, smerige doek over zijn ‘edele delen’ gegooid. Niemand die er naar taalt. Hoezo privacy?

Tijdens de bezoekjes aan het internetcafé wordt heel sporadisch de websitewww.nos.nlbezocht. Nederland is en blijft ver weg in het dagelijkse Ghanese leven, maar je blijft natuurlijk toch een Nederlander…..

Zo ook die ene ochtend. Het nieuws uit Nederland met als strekking:…….’Moslims zijn een gevaar voor de Nederlandse samenleving’.

Dit bericht is onbegrijpelijk als je weet dat moslims en christenen in Ghana probleemloos in harmonie samenleven.

Inmiddels hebben we diverse vrienden die moslim zijn. Gewoon hele fijne mensen.

Is deNederlandse samenlevingdan echt minder tolerant geworden?

Worden alle moslims in Nederland over één kam geschoren? Generaliseren?

Als je deze feiten en gedachten ventileert in een gesprek met één van onze vele moslim vrienden, wordt steevast met het hoofd geschud. Ze kunnen het niet begrijpen en worden er zelfs verdrietig van.

Wij wonen in een moslimgebied en zien natuurlijk dagelijks het vele bidden in de open lucht en/ofin de moskee. Onze NFD moslim-meisjes vormen hierop geen uitzondering. Toen we wilden starten met een ‘business-les’, werd de aanvang vertraagd. Twee meiden vroegen ons even te wachten. Eerst moest er namelijk gebeden worden. Toch was het een vreemde gewaarwording om deze 18-jarigen (hoofd gesluierd) te zien verdwijnen in één van de containers. Overigens…..Op Kukuomarket is ook een echte bidplaats voor moslims aanwezig.

En dan de eerste echte Ghanese deuk in de jeep.

Ben let even niet goed op bij het achteruitrijden op een compound en knalt vervolgens tegen de poort. Stom, stom en nog eens stom, maar ja, als het bij die ene deuk blijft tijdens de Ghanese ‘war on wheels’ in daily traffic, dan mag je de handjes dichtknijpen!

En toen………………………een slang op de compound!

Op blote voeten en gewapend met stukken hout ging Job van onze compounderop af. Deklus was snel geklaard; enige minuten later kon een ieder de dode slang aanschouwen. Maanden geleden hadden we op NFD ook al een ‘slang-incident’. Het blijft schrikken!!!

Bij de ingang van ons terrein op Kukuomarket werden enkele boompjes geplant. Tot onze grote verbazing was één van de exemplaren de volgende dag al verdwenen. Volgens de ‘marktlui’ van Kukuomarket had een ezel in de vroege ochtenduren één van de boompjes gewoon opgegeten. A happy meal for a donkey………

Je moet ook overal aan denken! Meteen werden de andere boompjes dan ook maar voorzien van een ‘fence’. We hopen maar dat deze oplossing afdoende is.

Azara 1 verzuimt regelmatig op de stageplek hairdressing. Madam Mariam (the master of the shop) klaagt dat Azara vaak door de stad zwerft. Haar community is niet ver van ons huis. Dagelijks passeren we dan ook de lemen hut waar zij woont.Zo ook die ene keer…………Nu zwierf ze echter niet door de stad, maar zat ze gewoon in haar community. Reden: haar moeder had malaria en Azara moest haar vervangen.

We zien veel polio-slachtoffers in de stad. De gevolgen zijn vreselijk! Lopen kan niet meer. Voortbewegen geschiedt op de knieën (de vaak kleine, dunne misvormde benen en voeten ‘bungelen’ min of meer achter op de rug); zich verplaatsen gebeurt ook op het zitvlak (de handen achterwaarts fungeren dan als voeten en zijn voorzien van plastic slippers); of men zit op een skateboard en is op die manier enigszins mobiel. Inventief!

Eén van de meiden van sewing droeg op een gegeven moment een stoffen hoedje dat is gemaakt in de kleuren van de Ghanese vlag. Zij vertelde dat zij het hoedje zelf had gemaakt. Ter stimulering van de ‘own business’ werden stoffen gekocht en werd het betreffende meisje (Hawa junior) gevraagd enkele hoedjes voor de verkoop te maken. Al snel bleek dat ze haar hoedje niet zelf had gemaakt, maar dat de baas van haar stageplek destijds het hoofddeksel had gemaakt. Onze opdracht had kleine Hawa dan ook maar weer uitbesteed aan haar oude baas! De girl vroeg zelfs arbeidsloon, zodat ze de maker van de hoedjes kon betalen…….De meiden blijven verrassen……

In de weaving container op Kukuomarket zijn drie nieuwe looms (weefgetouwen) nodig. De oude weefgetouwen hebben even als noodoplossing gefungeerd voor de start op Kukuomarket. Deze oude weefgetouwen horen thuis op de hoofdlokatie van NFD op de Kumbungoroad. Daar zullen we de oude weefgetouwen in september weer nodig hebben als de nieuwe groep start in de educatiefase. Nieuwe looms dus voor de meiden in de containers. Deze weefgetouwen worden op maat gemaakt door een lasser. Daarvoor was het noodzakelijk dat de maten van de looms van de stageplek van madam Julietwerden opgemeten. Diverse malen hebben we haar hiervoor dan ook bezocht. De laatste keer kregen we echter de wind van voren. Het was in de Ghanese setting onbehoorlijk dat we – zonder vooraf toestemming te vragen – de maten van haar machineskwamen opmeten. Ze wist weliswaar dat we geen verkeerde bedoelingen hadden, maar haar machine werd toch maar ‘gekopieerd’……In onze onbevangenheid en met de beste bedoelingen(voor onze meiden) hadden we zonder het te weten een ongeschreven gedragsregel behoorlijk overtreden. Het blijft moeilijk om te werken binnen die Ghanese omstandigheden met zijn vele ongeschreven gedragscodes.

Pech blijft ons achtervolgen. Zoals bekend werd een container door een hurricane behoorlijk beschadigd. Nu blijkt dat een vrachtauto tijdens het manoeuvreren de zijkant van het dak van één van de containers heeft geraakt. Hoewel het dak (van golfplaten) een flinke ‘deuk’ heeft opgelopen, is er gelukkig geen lekkage ontstaan.

Kennismaken met andere mensen op Kukuomarket is inmiddels ook geschied. De afgelopen tijd had men ons veelvuldig gadegeslagen en je zag de mensen denken: ‘Wat doen die 2 Siliminga’s (white men) daar toch allemaal?’ Toen we ons introduceerden en vertelden over ons project NFD, daalden de ‘blessings of the Almighty God’ over ons neer.

Het moge duidelijk zijn dat het niveau van de straatmeiden bedroevend laag is. Maar ja……wat wil je ook? Als je slechts in een lemen hut woont; nooit op school hebt gezeten en tot voor kort met een schaal tomaten op je hoofd richting markt liep in de hoop iets te kunnen verkopen………..?!Het gaat hier niet om leven; het is alleen maar overleven!!!

Niet alleen het niveau, ook de werkhouding is voor ons Nederlanders moeilijk te vatten. Alles geschiedt ‘tomorrow’, ‘tomorrow next’ of‘by His Grace’. In onze beleving doen de girls weinig. Er is nog een lange weg te gaan om de meiden in de containers min of meer ‘klaar te stomen’ voor hun eigen shop. Vanzelfsprekend hebben wij ‘geen kaas gegeten’ van bijvoorbeeld ‘sewing’, maar zelfs wij zien dat de meiden slordig werken. Het stiksel van een zoom ziet er uit als een heuvellandschap! Voor het maken van een groene blouse, wordt een gele draad gebruikt. Dat zwarte stof vraagt om een zwarte kleur garen is teveel gevraagd……… Blauw of wit is toch ook goed?!................

Ja en toen kwam ons verlof ineens heel dichtbijen werd het tijd om de meiden voor een tijdje gedag te zeggen.

Op de stageplekken hadden we gevraagd of we de 7 meiden evenmee mochten nemen naar de andere 7 meiden op Kukuomarket. Samen kletsen, samen eten, samen delen, gewoon samen zijn……Van de 14 meiden waren er 10 aanwezig. Het was heel bijzonder!

We gaan naar Nederland…………………Mixed feelings!!!

Ons eerste jaar in Ghana is voorbij gevlogen!

Van Tamale reizen we via Kumasi naar Accra (per bus). Hierna volgt de vlucht Accra-Amsterdam. Op 2 augustus hopen we voet te zetten op Nederlandse bodem.

Dus……….wellicht……… tot gauw?!

Groet, Ben en Dees