December 2009 (Tweede Deel)

2 december: Kip Froukje is al een jaar bij ons. Time flies, zelfs in Ghana!

Bovenstaand: Zomaar enkele kiekjes in en om ons huis.

Situatie december 2009: Inmiddels zijn er 53 gevallen van de Mexicaanse griep vastgesteld in Ghana.

4 december: Farmers Day. Het is een Public Holiday. Veel mensen hebben vrij. De president van Ghana (Atta Mills) bezoekt Tamale. Het is heel erg druk in de stad. 's Avonds kregen we bezoek van 'our friend' Tahiru. (De voorganger van compound-boy Hudu).

Elke zaterdagochtend komt Hudu ons helpen met het onderhouden van de grote compound. Op 5 december moest hij echter verstek laten gaan......'I have to farm in Savelugu, but I will come on Monday very early in the morning, if God permits.....' Ja hoor, Hudu…'no problem'…..! Maar op die maandagochtend: Geen Hudu, noch een belletje dat hij zijn afspraak niet kon nakomen. Iedere keer als wij hem belden was zijn telefoon 'out of coverage area or switched off'. Waarschijnlijk zat hij dus in een gebied waar geen bereik was of had hij zijn telefoon uitgezet. 's Avonds belde hij op dat hij pas laat in Tamale was teruggekeerd. En inderdaad.........hij had in de bush gezeten en 'my battery of the phone was low and I couldn't charge it'. Pas in Tamale had hij dus weer kunnen bellen. Maar…..op woensdagochtend zou hij komen……'Don't worry'.....! Als hij dan op woensdagochtend arriveert, is hij nauwelijks begonnen met het werk op de compound, of.......hij moet met spoed terug naar de 'village', maar.......'Tomorrow, Thursdaymorning I will come back and I start at 6 o'clock in the morning, so you don't worry'........en inderdaad...hij kwam, weliswaar niet om 6.00 uur, maar om 7.30 uur.

5 december: Vandaag bezochten we met mister Halilahi de 'caretakers' van het weesje Rama, het meisje dat wij de kans kunnen geven om het sewing-vak te leren bij mister Halilahi. Dit meisje dat geen ouders meer heeft, woont bij familieleden en in ruil voor onderdak en eten, moet zij heel hard werken. Mister Halilahi zag haar dagelijks passeren richting markt om spullen te verkopen. Samen met mister Halilahi en met de overbuurman van het naaiatelier, mister Hamdja en met ons werd besloten om Rama te helpen.

Bovenstaand: Hier zien we Rama (in roze-witte shirt) met haar familie, met mister Halilahi (de sewing-master, lachend zittend op de voorgrond) en mister Hamdja (dikke man op de voorgrond) en met Dees.

We maakten kennis met de 'caretakers': 'Vader' Youssef en 'moeder' Memanatu. Aan een hele serie kleine kinderen was natuurlijk geen gebrek en de armoede was - zoals altijd - schrijnend. Een bankje kwam tevoorschijn en een matje werd uitgerold en toen konden we ons verhaal vertellen. (Mister Halilahi fungeerde als tolk Dagbani-Engels). In het kader van het nieuwe Needy Girls Project (de naam die het trainingscentrum zal krijgen als onze 3 containers bij het naai-atelier van mister Halilahi komen te staan), kan Rama 2 jaar lang gratis naailessen volgen. Ook vertelden we dat dit zou betekenen dat de inkomsten van Rama weg zouden vallen (het verkopen van kolanut), maar dat daar tegenover stond dat er nu werd geinvesteerd in educatie. Aan het gezicht van Rama was te zien dat ze blij was dat de 'child-labour'-praktijken tot het verleden behoorden. Ook de familie was blij. Mister Halilahi liet weten: 'They are very grateful'. Toen we vertrokken werden we uitgezwaaid door de hele community. Op woensdag 9 december begon Rama bij mister Halilahi en haar start is prima verlopen. Ze toont zich betrokken en is aktief.

Bovenstaand: Weeskind Rama is apetrots op haar uniform en is blij met de kans die wij haar konden geven: 2 jaar lang gratis naailes op het naai-atelier bij mister Halilahi.

Binnenkort zullen wij - met dank aan een Nederlandse sponsor - de 'needy girls' bij mister Halilahi blij kunnen maken. Niet alleen kunnen er dan materialen gekocht worden voor de nieuweling Rama en voor de meisjes die al geruime tijd op dit naai-atelier zitten, maar ook kan er iets opzij worden gelegd voor de nieuwe Kayayoo-girls uit Accra die binnenkort arriveren.

Wij hebben al vaker melding gemaakt van het feit dat mister Halilahi een goede vriend van ons is geworden en dat hij een erg harde werker is. Naast zijn fulltime-baan op het naai-atelier, volgt hij een 3-jarige opleiding 'Industrial art'. Ook volgt hij computerlessen en fungeert hij als 'microphone controller' voor de radio. Verder is hij een aktief lid van de 'Tailors Association'. Zijn vrouw werkt ook (naaister) en hij is dol op zijn beide zoontjes, die naar een privéschool gaan. Het plaatje is eigenlijk bijna on-Ghanees. Maar wat hij ons niet had verteld was dat hij in 2000 was begonnen met de bouw van een huis. Op 5 december stelde hij voor om naar de bouwplek te gaan kijken. Hij vertelde dat de meiden van het naai-atelier de stenen voor het huis destijds op hun hoofd hadden getransporteerd, zodat hij niet voor 'labour' had hoeven te betalen. De ruwbouw staat en we zijn dus 9 jaar verder. Wellicht duurt het nog eenzelfde periode voordat hij in het huis kan gaan wonen. Zelf blijft hij optimistisch........'Maybe I can live there any moment from now or maybe when I have finished my education.....' Zo zie je maar weer: Tijd speelt geen enkele rol in Ghana!

Onze naaister Suhayini werd weer eens bezocht, aangezien zij al ongeveer een maand ziek is. In de vorige update hebben we verteld dat 'onze'Suhayini vaak last heeft van pijn in haar benen. Wij hebben haar vorige maand meegenomen naar de privékliniek van dokter Kabir waar werd geconstateerd dat ze malaria, tyfus en bloedarmoede had. Blijkbaar heeft de hele scene haar nogal aangegrepen en liet zij weten dat ze haar toevlucht weer had genomen tot 'local treatment'. Maar nog steeds is zij niet aanwezig op het naaiatelier van mister Halilahi (gedurende de week) en ook op zaterdag is zij niet in haar shop. Zowel de meiden van het naai-atelier, als mister Halilahi, als wij hebben haar bezocht, maar nog steeds luidt het antwoord: 'I can't work; my legs are paining me; I suffer too much'. Wij krijgen toch een beetje het idee dat het gewoon schort aan een goede werkhouding en dat het ziek-zijn een prachtig excuus is om thuis te blijven. Maar goed, plotseling gloorde er toch weer hoop toen Suhayini zelf voorstelde om dan maar te starten met parttime-werk. Oké, dat is tenminste iets! Toen we haar vroegen waarom haar zus Rama niet de honneurs van Suhayini waarnam in de shop op zaterdag 5 december, liet Suhayini weten dat ook de zus ziek was. Wat bleek? Oma was gestorven (ruim een week eerder) en.......'my sister is still crying'!...... Soms moet je toch weer lachen.....Situatieschets: De constatering bloedarmoede blijkt voor Suhayini iets heel engs te zijn. Ze liet ons dan ook weten: 'Mister Ben and madam Dies, dokter Kabir said that I have no blood and one of my friends told me that I have to drink a lot of Malt (alcoholvrij bier) and that I have to mix it with tomatoes and then I will get blood!'

6 december: Socializen met onze Togolese vriend en socializen met Taiba. Even bijkletsen op zondag.....

Toen we Taiba vertelden dat wij vanuit Ghana het achterstallige tuinonderhoud in Nederland hadden moeten regelen (en dus uiteraard hadden moeten betalen), reageerde zij - in onze ogen - nogal komisch: 'But why didn't your neighbour do it as a kind of voluntary work?' Tsja......leg dat maar eens uit.....'Because it is the Netherlands, Taiba'......!!!

En 'onze' Azara blijft ons maar flashen....het telefoontje komt dan binnen als 'missed call' en de bedoeling is dan dat wij terugbellen. Het lukt haar altijd wel weer om ergens een telefoon te lenen en dan belt ze op......just to greet.....

We hebben geluk gehad.....toen we de auto naar de 'fitter' brachten voor een 'beurt', bleek dat de remmen nog maar voor 50% functioneerden!

Het moge duidelijk zijn dat gevangenisstraffen in Ghana van een ander kaliber zijn dan in Nederland. Drie jongens van zo'n 25 jaar overvielen een taxichauffeur en vermoordden hem. Zij kregen honderd jaar gevangenisstraf in combinatie met dagelijks hele zware arbeid. In plaats van 100 jaar, zegt men hier 1200 maanden.

8 december: Het jongste dochtertje van onze vriendin Taiba, de kleine Zenab, werd 1 jaar. Toen ik (Dees) haar belde om te feliciteren, moest ze enorm lachen. Moeder zelf had namelijk helemaal niet gedacht aan de verjaardag van de kleine meid.

Dat wij onze meiden in hun shop middels het verstrekken van microkredieten hebben geholpen met het opbouwen van hun toekomst, moge inmiddels bekend zijn. Ook hebben we regelmatig laten weten dat de terugbetalingen moeizaam verlopen. In de praktijk blijkt dat het kleine beetje dat zij verdienen, niet gebruikt wordt om opnieuw te investeren, maar om de honger te stillen. Zij kopen er eten voor. Microfinanciering is een prachtig middel, maar voor de allerarmsten werkt het eigenlijk niet. Deze ervaringsregel werd in een Nederlands krantenartikel nog eens bevestigd door een tweetal onderzoeksbureau's, naar aanleiding van hun bevindingen inzake een studie over microkredieten.

Op 12 december stonden er een paar bezoekjes op de rol: Allereerst bezochten we sewing-meisje Suhayini in haar shop. Hoewel ze nog steeds 'is suffering from her legs', heeft ze toch de sewing-draad weer opgepakt en werkt om de dag op het naai-atelier bij mister Halilahi en ze is dus ook weer gestart in haar shop op zaterdag. Tot onze grote verrassing verscheen weefmeisje Asia plotseling. Zij had een 'wedding' in de buurt van de shop van Suhayini en vond het wel leuk om ook even met ons te socializen.

Bovenstaand: Ben aan het dollen met de meiden....links naaister Suhayini en rechts weefster Asia.....wie belt wie?

We brachten samen een gezellig uurtje door, totdat Suhayini plotseling zei: 'Do you remember Maria?' Toen we hier bevestigend op reageerden, vertelden ze ons een vreselijk verhaal. Het bewuste meisje Maria hadden wij meegemaakt in ons eerste of tweede jaar. Zij had ook een tijdje op NFD gezeten; was vertrokken naar Accra als Kayayoo-girl; was teruggekeerd naar Tamale; was zwanger geraakt; was afgereisd naar Kumasi; had een abortus laten ondergaan en was gestorven. Een abortus hier vindt plaats onder gruwelijke omstandigheden; het kan zijn dat het meisje is doodgebloed of dat zij 'local herbs' heeft ingenomen met een te hoge concentratie. Uiteraard geschiedt alles zonder arts. De verwekker is sinds de dood van Maria spoorloos.....'He is hiding himself in the village'.......Ja, dat zijn hele heftige dingen. Ook bezochten we Taiba, die thuis druk was met haar naaiwerk. Zij moest namelijk nieuwe kleding maken voor de mensen die terugkwamen van de Hadj. Als deze moslims terugkeren van hun bedevaart, moet men in het nieuw gestoken worden. Verder bezochten we het naai-atelier van mister Halilahi, maar de 'master' was 'not around'....'He was writing exams'.....Na een tijdje belden we hem en spraken nog even af in de stad. Terug op het naai-atelier maakten we sommige dames blij door hen een lift te geven richting huis. Dit is zomaar een voorbeeld van een zaterdagmiddag.......

12 december: Vandaag moest onze vriend Paul het laatste examen afleggen voor zijn managementopleiding. Een dag later nodigden wij hem uit om samen in een 'spot' (lokale kroeg) bij te praten.

Bovenstaand: Het examen van Paul zit erop en we toasten op de goede afloop. Om 15.00 uur hadden we afgesproken. Paul was net terug 'from church'.

Al 3 jaar op rij kregen wij in november bezoek van de Stichting 'Vrienden van Christopher' uit Sevenum. Dit jaar echter ging het niet door. Toch blijkt de regio Horst/Sevenum iets met Ghana te hebben. In plaats van een groep mensen, reist er in december/januari iemand uit Sevenum door Ghana, die zelf 8 jaar in het land heeft gewoond en getrouwd is met een Ghanese. Verder komt er in januari vanuit Horst een zoon van een oud studiegenoot van Ben (periode Sittard). Deze zoon zal tussen de 2 en de 6 maanden blijven. Als pa zoon-lief komt bezoeken, dan zal dat in april zijn en worden wij met een bezoekje vereerd.

Funerals.......funerals......funerals....... Een oud baasje dat we zomaar ergens troffen, liet weten dat hij het de afgelopen tijd erg druk had gehad......'I had 5 funerals in 3 weeks time'. Nu klaagde hij over pijn in z'n armen. Wat was het geval? Hij had tijdens al die begrafenissen zóveel moeten drummen, dat hij er pijn van in z'n armen aan had overgehouden......Een 'drum-arm' dus....... Ook Musah van NorGhaVo Ghana 'lost one of his fathers' en op 14 december kregen we een text message van onze voormalige huisbaas mister Jacob (die ons helpt om zonder NorGhaVo onze verblijfsvergunning te regelen), dat zijn vader was overleden. In de praktijk betekent een 'funeral' een afwezigheid van weken. Voor ons betekent dit dat de procedure m.b.t. het regelen van het transport van de containers en de procedure m.b.t. de verblijfsvergunning weer worden vertraagd.

Op 14 december ontmoetten we de Duitse Bianca. Zij was 2 weken in Ghana en zal tot half februari op het project van mister Jacob werken. Zij vond het fijn om even samen te praten over de lastige cultuurverschillen.

Er is nog steeds een geschil als het gaat om de hoogte van de waterrekening. Tot mei 2009 heeft men ons aangeslagen overeenkomstig het zogenaamde vaste tarief (flat rate). Echter: Gedurende deze periode (oktober 2008-mei 2009) hebben we nauwelijks water kunnen afnemen van de watercompany, omdat er slechts sporadisch water werd geleverd door de watercompany. Wij moesten dan ook iedere keer duur water kopen van de 'watertankers' om onze polytank te vullen. In mei j.l. is schriftelijk bezwaar aangetekend. Deze brief is via de watercompany Tamale verzonden naar Accra. Alle bewijsstukken van betaalde rekeningen aan de 'watertankers' zijn bijgevoegd, maar tot op heden (december 2009), hebben we niets vernomen. Tot onze grote verbazing blijft de watercompany het 'flat rate'-tarief hanteren, maar tevens wordt op de rekening een bedrag voor de consumptie vermeld, dat volgens onze watermeter wordt verbruikt. Wij worden nu dus dubbel aangeslagen. Ook de elektriciteitsmaatschappij (VRA) maakt er een potje van. De nota's worden altijd dezelfde dag door ons betaald, maar toch kwam men op 15 december doodleuk vertellen dat men ons wilde afsluiten. Toen we alle betaalde rekeningen lieten zien, was het goed, maar......men wilde toch de meter demonteren en controleren. Aangezien dit een klus zou betekenen van verschillende uren (en wij niet kunnen werken zonder elektriciteit), werd besloten om deze klus te klaren op 18 december als wij richting Accra vertrekken. Compound-boy Hudu zal dan aanwezig zijn. Men had wel in de gaten dat wij dit hele gedoe niet konden waarderen en tenslotte liet men weten dat wij de trouwste betalers waren. Wat is dit voor een gek land? Eerst wordt er gedreigd met afsluiting en dan ben je plotseling de beste klant. Later bleek dat er op die bewuste 18 december niemand van de VRA was geweest en ook de weken daarna niet. Was ons voorgevoel toch goed geweest? Wij vonden het al vanaf het begin een raar zaakje. Navraag later bij de VRA maakte inderdaad duidelijk dat het waarschijnlijk nep-beambten waren geweest. Zij dreigen met afsluiten in de hoop dat de mensen cash betalen en steken het geld vervolgens in hun eigen zak. Ook komt het voor dat zij de meters stelen. Hun legitimatie is meestal slechts een computeruitdraai.

Even een paar printjes maken......in Tamale kost zo iets zeker anderhalf uur!................... In internetcafé nummer 1 is de link 'down', maar werkt de printer; in internetcafé nummer 2 is er een link, maar is de printer kapot en in internetcafé 3 blijkt het erg moeilijk te zijn om ook het logo van een brief uit te printen, maar....uiteindelijk (na anderhalf uur) heb je dan je prints.

Niet alleen in Ghana krijgen we het behoorlijk voor de kiezen, ook in Nederland loopt het niet op rolletjes. Nog steeds zijn we verwikkeld in een rechtsbijstand-procedure met de voormalige huurders van ons huis in Venlo. Dit alles inzake verschillende opleveringsgebreken. Hopelijk wordt de zaak snel en afdoende in der minne geschikt. En ja....op 20 december kregen wij bericht dat de zaak in ons voordeel was opgelost. Weer een zorg minder.

18 december: Wij gaan er 11 dagen tussenuit en gaan naar Accra. (Van 18 t/m.29 december). Wij hebben o.a. op 21 december een afspraak met de direkteur van de Immigratiedienst in Accra. Dit. i.v.m. onze verblijfsvergunning. So.....we are on travelling.......! Tijdens onze afwezigheid zal compound-boy Hudu in de 'boy quarters' (dienstwoning) op het terrein slapen. Dit is ons goed bevallen tijdens onze verlofperiode in Nederland. Dat het ook noodzakelijk is, bleek wel uit het verhaal van Hudu. De strekking was: Dat men jullie niet lastig valt tijdens jullie aanwezigheid hier, komt omdat men denkt dat de 'white man' een geweer heeft. Maar....zodra je vertrekt zullen ze komen om in te breken. Dat hebben ze ook geprobeerd toen je in Nederland was, maar toen ze mij zagen, dropen ze af. Hudu liet weten dat het niet gemakkelijk was geweest om 'watch-man' te zijn. Hij had zich verantwoordelijk gevoeld en had geen oog dicht gedaan. Vanaf 6.00 uur 's morgens had hij het pas gedurfd om te gaan slapen. Dit hele verhaal vertelde hij ons op het moment dat wij de prijs bespraken. Uiteraard kreeg hij niet het bedrag dat hij ontvangen had tijdens onze verlofperiode in Nederland. Wij hadden dan ook clean het aantal dagen geteld en kwamen uit op een bedrag. Hudu wilde duidelijk meer verdienen en liet weten: 'Please master, add something more, being a watchman is not easy!'

Onze 'break' in Accra: Op 18 december vertrokken we, nadat we een hele nacht niet hadden geslapen. Aan de vooravond van ons vertrek viel de stroom uit en ook de hele nacht en de volgende ochtend was er geen elektriciteit en onze compound-boy Hudu en de taxichauffeur hadden zich verslapen.....Sorry I overslept......Maar goed, we arriveerden toch nog op tijd bij het STC busstation in Tamale. In de wachttijd aldaar kregen we een kaartje in de handen geduwd van een doofstomme man, die geld vroeg voor eten en schoolgeld voor zijn kinderen. Toen hij de hele rij wachtenden had voorzien van een kaartje en iedereen de boodschap had gelezen, kwam hij terug om het geld op te halen. Als je niets gaf, moest je het kaartje weer inleveren. Ja, men is erg inventief. Na een overnachting in Kumasi (midden Ghana), vervolgden we onze reis per bus en kwamen 19 december in Accra aan. In Kumasi komen wij al 5 jaar in hetzelfde hotel en hebben een goede band met het personeel. De hotelmanager heeft ons in het verleden verschillende keren kleding meegegeven voor de 'needy people in the North' en ook deze keer beloofde zij dat er op onze terugreis een vrachtje klaar zou staan. Later bleek dat ze dit waarschijnlijk was vergeten, aangezien het personeel van niets wist. Nou ja, geen probleem. Wij gaven haar de post die wij in oktober 2008 naar haar hadden opgestuurd (een foto om te bedanken voor de verkregen kleding) en die wij in oktober 2009 retour hadden gekregen (onbestelbaar). Het adres klopte toch helemaal. Wij hadden zelfs nog meer gemeld dan alleen de P.O. Box, maar dat is waarschijnlijk de reden geweest dat de brief nooit bij haar is aangekomen. Zij moest er erg om lachen en typeerde de Ghanese postbezorging als: 'These idiots....they don't think....'. Vanwege 3 redenen waren wij afgereisd naar Accra: Afspraken in het kader van onze verblijfsvergunning, ons project en de toekomst. Voor wat betreft onze verblijfsvergunning belden we met onze contactpersoon Charlot en togen wij op 21 december naar de Immigratiedienst (Headquarters). Plotseling bleek dat Charlot niet op de Immigratiedienst was, maar op het Ministerie van Binnenlandse Zaken. Okay.....op naar the Ministry of Interior dus.....Wij overhandigden haar de 'appointment letter' van de NGO van onze voormalige huisbaas mister Jacco. Aangezien wij de verblijfsvergunning willen regelen zonder tussenkomst van NorGhaVo, moeten wij deze weg bewandelen. Wij gebruiken dus het project CPYWD van mister Jacco. Charlot nam de brief in ontvangst en wij moesten het zoveelste 'application form for renewal residence permit' invullen, pasfoto's overhandigen e.d. Wij vroegen haar vaart te zetten achter de procedure. Zoals aan het begin van deze update reeds vermeld, wachten wij ook nog steeds op de allerlaatste brief die nodig is voor de verlenging van onze verblijfsvergunning, namelijk de brief van de Department of Social Welfare in Tamale. Deze brief is nog steeds niet klaar, aangezien de NGO van mister Jacco eerst geregistreerd moet zijn bij de Social Welfare. Dit alles zou anderhalve maand gaan duren en zou onze datum van 9 januari 2010 overschrijden (de datum waarop onze verblijfsvergunning verloopt). Zoals weken geleden was afgesproken, zou men ons een stempel geven die tot 3 maanden na 9 januari geldig zal blijven. In die tussentijd heeft Social Welfare in Tamale de tijd om de NGO van mister Jacob te laten registreren. Wij lieten Charlot op 21 december weten dat die stempel uiterlijk op 24 december in ons paspoort zou moeten staan, aangezien Kerst naderde en wij op 28 december alweer terug zouden keren naar Tamale. Charlot adviseerde ons om enkele bankbiljetten in ons paspoort te stoppen, anders zou het niet gaan lukken. Als de baas echter een paar 'banknotes' zag, zou hij absoluut binnen de termijn tekenen. In Ghana krijg je helemaal niets voor elkaar zonder dat je geld toestopt. Wij hebben nooit mee gedaan aan 'bribing'- praktijken, maar nu werd ons toch wel het mes op de keel gezet. Ja, wat doe je dan? Nadat de bankbiljetten in onze paspoorten waren gestopt, beloofde Charlot dat wij op 24 december paspoorten inclusief stempels zouden terugkrijgen. Toen we om een 'retention-slip' vroegen (een bewijsje dat je je paspoort hebt ingeleverd), kregen we dit niet. Op 23 en 24 december belden we naar Charlot en kregen te horen: 'Don't worry; it will be okay, the director will sign, I will call you back'. Toen we 24 december om 15.00 uur nog niets hadden gehoord, belden we weer en toen liet Charlot weten: 'It is in the last step of the process now, I am in a meeting, but I will call you back'. Wij gingen er al van uit dat het niets meer zou worden; het was immers al 15.00 uur en om 17.00 uur zou het kantoor sluiten. Maar dan komt het verlossende telefoontje van Charlot: 'Where are you now?' Toen wij lieten weten dat we op de STC-terminal waren om alvast een buskaartje Accra-Kumasi 'in advance' te kopen voor 28 december, liet zij weten: 'Come to Circle'. (Circle is een heel druk punt in Accra). Wij gaven de telefoon aan onze taxichauffeur en Charlot vertelde hem dat we elkaar zouden ontmoeten bij een tankstation. Stel je voor.....je krijgt je paspoorten terug bij een benzinestation, in plaats van op de Immigratiedienst of het Ministerie van Binnenlandse Zaken......Okay, let's go to Circle......En zowaar, daar kwam Charlot heel relaxed aangewandeld met haar vriendje en haalde onze paspoorten - met de stempels - uit haar tas en overhandigde deze aan ons. Het was inmiddels 16.00 uur. Wij zaten behoorlijk in de stress, maar waren erg blij dat het nog net op de valreep was gelukt. Wij zagen dat men ons weliswaar een stempel voor 3 maanden had gegeven, maar dat de ingangsdatum niet 9 januari was, maar 24 december. Het zij zo. Voor 24 maart zal het de Department of Social Welfare toch wel moeten gaan lukken om die laatste brief te schrijven en de NGO van mister Jacco te laten registreren. Als dat in orde is, krijgen wij onze werkvergunning en kunnen dan eindelijk met deze werkvergunning naar de Immigratiedienst in Tamale gaan, alwaar wij weer een verblijfsvergunning krijgen voor een jaar. Omdat wij langzamerhand toch wel een beetje doodmoe worden om ieder jaar weer deze hele procedure te moeten ondergaan, vroegen wij ons al langere tijd af of er geen andere mogelijkheden waren. In Tamale was het ons gelukt om via via het emailadres en telefoonnummer te verkrijgen van de hoogste baas van de Immigratiedienst in Accra. De direkteur van headquarters dus. Via haar secretaresse hadden wij een afspraak gemaakt, met het verzoek om deze vrouwelijke direkteur (Elizabeth Adjei) te kunnen spreken op 21 december, aangezien wij dan in de buurt waren. Dit lukte. En zo togen wij dan op 21 december naar de Immigratiedienst Accra, waar we om 16.00 uur een afspraak hadden met de direkteur. Na een uurtje gewacht te hebben, mochten we binnenkomen en daar spraken wij over de verschillende mogelijkheden die er zijn. Enkele voorbeelden: Een verblijfsvergunning zonder quota; een verblijfsvergunning op basis van vermogen; een permanente verblijfsvergunning enz. enz. Voor alle 3 de opties iis geen werkvergunning meer nodig. Het verschil zit 'm in de duur en het gemak van verlengen.Voor ons blijken er wel degelijk mogelijkheden te zijn. Hoe langer je in Ghana bent, hoe gemakkelijker het wordt. Eerst krijg je een verblijfsvergunning voor 1 jaar; op een gegeven moment krijg je een verblijfsvergunning voor 2 jaar of voor 5 jaar. Als je 7 jaar in Ghana bent, krijg je een permanente verblijfsvergunning. Toch betekent dit niet dat je dan nooit meer hoeft te verlengen. De Immigratiedienst wil je toch op de één of andere manier blijven monitoren. Het verlengen blijft dus noodzakelijk. Het is ook afhankelijk van de goodwill. Verder moet je 9 van de 12 maanden in Ghana zijn. Wij waren blij met deze informatie en nemen het mee in de afweging of we nog langer in Ghana willen blijven of niet.

Accra....Accra....Accra.....een vreselijke stad. Chaotisch en hectisch en 'air pollution'. En verder druk, 11 afspraken en alles per taxi. We doorkruisten de stad van links naar rechts, onderwijl telefoontjes beantwoordend van Tamale. De meiden bleven maar bellen....'When are you coming back?'.......Huisbaas Boye Bandie liet weten: 'I am at your gate, are you in the house now, I just want to say hello to you?' Als echte Ghanezen antwoordden wij: 'No, sorry, we are on travelling'....! In ons hotel in Accra hadden we leuke contacten: Een meisje uit Zweden; een stelletje uit Engeland; een man uit Amerika (die geld van de overheid kreeg om vrouwenprojecten te ondersteunen). Hij raadde ons aan contact met hem op te nemen. Ook met het personeel voerden we vele gesprekken. De wasjongen vertelde ons dat zijn dochter was aangereden door een automobilist en in het ziekenhuis lag. Aangezien pa niet verzekerd was, moest hij de kosten (40 GHc, zijnde ongeveer 20 Euro) zelf betalen. Zijn health insurance card was verlopen. Zelf had hij al 25 GHc betaald en hij vroeg aan ons om de resterende 15 GHc te betalen. Hij kon ons meenemen naar het ziekenhuis, zodat wij zelf dochterlief en zijn vrouw konden ontmoeten. Vriendelijk, doch gedecideerd lieten wij hem weten dat we niet kunnen beginnen aan dit soort verzoeken. Op Kerstavond hadden we geen water en geen stroom. I.v.m. Christmas celebrations werd er op eerste Kerstdag een party georganiseerd. Dit betekende: Harde muziek. Niet echt bevorderlijk voor de rust.

Bovenstaand: Even een ontbijtje scoren........

Eerste Kerstdag woonden we een mis bij in de cathedral in Adabraka (de wijk waar wij verbleven).

Bovenstaand: De kerststal in de kerk.

Op verzoek van een lezer, hierbij een beeld van deze mis: Een mooie mis met een 'child centred approach'. Deze kindernevendienst was on-Ghanees en werd geleid door de aartsbisschop. De ouders en de kinderen werden enorm betrokken bij de dienst. De rode draad was: 'A child is a gift of God; a sign of unity, hope, potential and responsability'. Na afloop spraken we met iemand, die afkomstig was uit Togo en was geadopteerd door Italiaanse ouders. Hij had gedoceerd op verschillende universiteiten in Togo, Ghana en Italië. Toen we op tweede Kerstdag even gingen pinnen, hadden we de pech dat onze Visa-card werd 'ingeslikt'. Toen we de security man hierover aanspraken, reageerde hij berustend met de woorden: 'Yes there are problems with the ATM (Any Time Money); due to the holidays, come back on Tuesday'. Help! Nee toch! Het was zaterdag en er werd ons doodleuk gezegd om te wachten tot dinsdag (terwijl we maandagochtend al zouden vertrekken uit Accra). Aangezien tweede Kerstdag op een zaterdag viel, werd maandag 28 december beschouwd als public holiday. Ons gejammer leidde uiteindelijk tot een aktieve houding van de security man en hij belde iemand op die het probleem zou kunnen oplossen. Het leverde echter niet het gewenste resultaat op. Toen belde Ben naar de betreffende vrouw en even later volgde Dees dit voorbeeld. Wij deden maar een beetje extra zielig en haalden alles uit de kast om de mensen te bewegen iets te doen. Toen kwam er een reactie waar we iets mee konden. Het bleek dat de mensen die het probleem zouden kunnen verhelpen op een 'wedding' zaten, 2 uur rijden van de betreffende bank waar wij stonden. Maar......'Don't worry, we will help you, wait and we will give you your card back'. In de wachttijd gingen wij maar een hapje eten en hoopten ondertussen dat het goed zou komen. En inderdaad.....Toen we 2 uur verder waren stopte er een feestelijk uitgedost gezelschap van 3 'bankoperators', die onze Visa-card teruggaven (nadat wij onze legitimatie hadden laten zien). Wij bedolven de mensen onder bedankjes.....'We are very grateful'......... En dan wordt op 27 december de 49e verjaardag van Dees gevierd in Accra met een etentje 'entre nous'. Plotseling kwam er een gezelschap binnen in allemaal dezelfde kledij en werd er gezongen en gedanst. Wat bleek? Deze mensen hadden een 'birthday celebration' te vieren en wij werden getrakteerd op 'spring rolls'. Toen wij vertelden dat ook wij een verjaardag hadden te vieren, werd er nog uitbundiger gezongen, gedanst en begroet. Tijdens dit etentje kon ik (Dees) even bijkomen van de schrik. Had ik net een telefoontje gekregen uit Nederland en liepen we richting restaurant, toen er plotseling een taxi met hoge snelheid ons rakelings passeerde en daarbij de hand van Dees raakte, die hard tegen de buitenspiegel sloeg. En toen was daar ineens weer die vervelende hoofdpijn. Toch niet weer malaria hè? Toen we op 28 december in Kumasi waren, liet ik (Dees) op Medilab even prikken. Nee, niets aan de hand. We voerden een leuk gesprek met één van de medewerkers, die maar niet kon begrijpen hoe 2 witten het al bijna 3 en een half jaar hadden volgehouden in het arme noorden..... The Northern Region zou voor de 'black ones' al erg zwaar zijn. Dus.....de 'blessings' daalden over ons neer! Op 29 december reisden we van Kumasi naar Tamale, waar onze Hudu weer blij was om ons te zien. Alles was in orde, alleen was onze kip bij de overburen, but.....she will come back.....Ook wij vonden het fijn om weer thuis te zijn.

Wij wensen alle lezers veel inspiratie toe in 2010......