Januari 2010 (Tweede deel)

Vanaf 10 januari voelt Ben zich ziek. Op 11 januari liet hij dan ook prikken op malaria. Hij had namelijk koorts ('s nachts 39.2), pijn in de botten, hoofdpijn, keelpijn, buikpijn en was moe. Meestal betekent dit voor hem malaria. Toch was dit niet het geval. Hoewel er dus geen sprake was van malaria vertelde Ben tegen de laborant dat er in onze omgeving (Zagyuri) veel muskieten zaten. De laborant liet daarop weten: 'Yes, that is a bushy area, there are many mosquitos'......Ben voelde zich steeds zieker en zieker worden en zo stonden we dan op 12 januari op de stoep bij dokter Kabir van Het Kabsad Hospital. Dit keer werd er niet alleen geprikt op malaria, maar ook op typhoid fever. En bingo...Ben had typhoid fever en nog wel in erge mate. Als je typhoid fever ingeeft bij google, dan verschijnt buiktyfus. Uiteraard hebben wij ons tegen buiktyfus laten vaccineren door middel van een injectie bij de GGD in Blerick. De bescherming van de vaccinatie is echter niet volledig en is drie jaar geldig. In augustus 2009 waren deze 3 jaar voorbij en daarom hebben we natuurlijk in augustus 2009 tijdens ons verlof een nieuwe vaccinatie laten zetten bij de GGD die nu weer 3 jaar geldig is (tot 2012). Zo zie je maar weer, de vaccinatie is niet honderd procent beschermend. Buiktyfus is een darminfectie. De koorts kan enkele weken aanhouden. Soms is er diarree, soms verstopping. Vaak is er hoofdpijn. Buiktyphus komt in de tropen heel vaak voor. Bij elke 'onbegrepen' koorts die niet reageert op antimalariamiddelen, wordt meestal meteen gedacht aan buiktyfus. Wanneer je tijdig behandeld wordt en de juiste medicijnen krijgt, dan vindt genezing plaats. Ben heeft 5 dagen medicijnen moeten innemen en binnenkort wordt er opnieuw gecheckt. Hoewel het net als malaria gevaarlijk kan zijn en veel overeenkomstige symptomen kan hebben met malaria, kan ook dit met medicatie goed behandeld worden. Ben voelde zich met typhoid fever echter zieker dan met malaria. Het wordt vaak veroorzaakt door besmet water of voedsel. Vreemd, want wij hebben nog nooit 'van de straat' gegeten. Waarschijnlijk is de boosdoener een salade geweest in een restaurant. Toen we er een tijdje later de manager over aanspraken, liet deze weten dat het niet door hun salade kon komen. Deze werden namelijk altijd gestoomd en in azijn gewassen. Dat zijn inderdaad 2 manieren om besmet voedsel tegen te gaan. Hoe het ook zij.......Dat Dees de dans ontsprongen was, kwam - volgens dokter Kabir - door een betere zuurgraad (PH). Ik (Dees) had Ben nog nooit zó ziek gezien. Toen ik op school vertelde dat Ben typhoid fever had, reageerde iedereen heel rustig: 'If he has drugs, then it will be okay; don't worry'. Tsja, een Afrikaan verdraagt waar een westerling klaagt....Maar ja, voor mij was het best angstig. Op de keper beschouwd is het natuurlijk een wereld van verschil: Wij kunnen medicijnen kopen en de gemiddelde Ghanees kan dat niet. Dan word je weer even met de neus op de feiten gedrukt. Wij 'klagen' over zaken die voor de mensen hier zó vanzelfsprekend zijn. Men is gewend om te 'sufferen'; lijden lijkt bij Afrika te horen. Wij krijgen vaak de indruk dat men denkt: 'Witte, waar maak je je nou druk om?.... Je hebt geld om medicijnen te kopen'. Headmistress Margaret verwoordde het wel heel treffend: We know the devil (het slechte leven), but we don't know the angel' (het goede leven). Collega Emma liet weten: 'He will be okay by His Grace; I start praying'. 'One of our friends', Tahiru, vertelde dat hij met een groepje van 5 personen had gebeden voor mister Ben!!!!!!!!!!!

Dus Ben typhoid fever…….buiktyfus……. Dees daarentegen had al een tijdje last van verstopte oren. Dokter Kabir liet weten: 'There is too much wax; we wash it with water; you come to the theatre'. Nou had ik geen goede herinneringen aan dit 'theatre' (gelet op de operatie aan ingegroeide teennagels in juni/juli 2009), maar hij verzekerde me dat dit in geen verhouding stond. Toch gaat elke vergelijking met Nederland mank. Maar goed....nadat het was geschied, kreeg ik nog oordruppels mee en de vermelding: 'Come back in 3 days time'......... Toen ik na 3 dagen terugging, kon ik nog maar voor zo'n 50% horen. Het was alleen maar slechter geworden en één oor zat gewoon helemaal potdicht. Telefoneren, lesgeven, het was allemaal erg lastig. Dokter Kabir liet er geen gras over groeien en zei: 'I send you to dr. Murphy of the ENT-department (Ear-Nose-Throat) of the Tamale Teaching Hospital'. Naar de KNO-arts dus…..Aangezien het al omstreeks 15.00 uur-15.30 uur op vrijdagmiddag was, konden we niet inschatten of we nog geholpen konden worden. We hadden pech. Er was een spoedgeval tussendoor gekomen: Een kind dat een muntstuk had ingeslikt werd op dat moment geholpen. Ons werd gevraagd om de volgende ochtend om 8.30 uur terug te komen. Wij dachten nog even: 'Uh....morgen is het zaterdag......maar we spraken dit niet uit. Toen we dan ook op zaterdag 16 januari om 8.30 uur weer op de stoep stonden, liet de 'nurse' doodleuk weten: 'The doctor is not there, because it's Saturday'. Nee toch..... 'You can wait for the nurse'. Toen we vroegen wanneer de 'nurse' dan zou komen, kregen we als antwoord: 'I don't know, perhaps around 10.00 o'clock, but you can wait....' Nee dus.....wij hadden geen tijd om te wachten. Aangezien wij de oorarts zelf wilden hebben, zat er niets anders op dan wederom terugkomen. 'You can come back on Monday'........Goed, derde poging op maandag 18 januari. Typisch Ghanees: 'You come and go'. Ze laten je telkens terugkeren. Inmiddels hoorde ik (Dees) steeds minder......... 18 januari 10.00 uur.....op naar de KNO -arts.Wachten....wachten....wachten..... totdat er ineens een witte arts op ons afkwam die zich voorstelde als dokter Murphy uit Amerika. Hij verontschuldigde zich voor het feit dat we al een paar keer tevergeefs hadden aangeklopt. Hij verdween echter even snel als dat hij was verschenen en wij werden weggeroepen, aangezien we de registratie moesten gaan regelen, het aan laten maken van een dossier enz. enz. Dit nam nogal veel tijd in beslag. Toen we terugkeerden, was dokter Murphy alweer gevlogen, maar.....er was nog een andere KNO-arts binnen, dus: 'Don't worry; wait small; it will be okay'. Eindelijk waren we omstreeks 12.00 uur aan de beurt. Binnen troffen we een Ghanese KNO-arts aan, die niet alleen ontzettend aardig was, maar ook informatie gaf over de dingen die hij zou gaan doen. En uitleggen is heel erg on-Ghanees; dus wij waren erg blij. Ik moest plaatsnemen op een soort brancard en vervolgens werd met behulp van luchtdruk, een microscoop en een pincet de 'wax' uit de beide gehoorgangen verwijderd. Toch ging het niet geheel van een leien dakje, want het was een hele kunst om de prop er in één keer uit te krijgen. Ben kon via een tweede microscoop meekijken. Ook dat is erg on-Ghanees. Na afloop kreeg ik de 'versteende wax' mee als souvenir. Toen de klus was geklaard, was dat voor mij (Dees) een hele opluchting, maar helaas duurde dat niet lang. Eénmaal weer uit het ziekenhuis ging het rechteroor weer dichtzitten. Hopelijk was dat van tijdelijke aard. Lesgeven ging erg moeilijk. Toen ik mijn leerlingen op Cambridge Garden Academy liet weten dat ik aan één kant bijna niets hoorde, zei één van de kleintjes: 'But madam Dies you can hear with your other ear, or not?' Toen ik hier bevestigend op reageerde, zag je de kleine meid denken: 'Nou wat is je probleem dan?'

Op 22 januari gingen we terug naar Kabsad Hospital, i.v.m. de typhoid fever van Ben. Het ging weliswaar beter met hem, maar hij was nog niet de oude. Men liet ons echter weten: 'The doctor is on travelling, come back on Monday'. Daarop besloten we dan maar om terug te gaan naar het Tamale Teaching Hospital, aangezien Dees nog steeds niet optimaal hoorde met haar rechteroor. Om 15.00 uur echter was er niemand meer aanwezig op het ENT-department (Ear-Nose-Throat) en troffen we slechts een 'nurse' aan. Hij was wel bereid om even te kijken, maar liet ook weten: 'You come back on Monday'. Tsja....het schiet hier voor geen meter op! 25 januari nieuwe pogingen dus................Inmiddels merkte ik (Dees) dat er 'improvement' was als het ging om het beter horen. In het Tamale Teaching Hospital werden we geholpen door een 'nurse'. De oren van Dees werden gecontroleerd en er werd inderdaad gezegd dat alles in orde was. Het was gewoon een kwestie van tijd. En toen terug naar het Kabsad Hospital voor de typhoid fever van Ben. Hoewel Ben zich ook stukken beter voelde, had hij nog enkele vage klachten, zoals hoofdpijn, buikpijn en pijn in de botten. Dokter Kabir deed dit echter af met: 'Oh, that are some petty, petty things'….kleinigheden dus; m.a.w. de praat niet waard. Toen Ben vroeg wanneer er opnieuw gecheckt/geprikt zou worden, liet dokter Kabir weten: 'It's too early; you come back in 3 weeks time'. In ieder geval waren we gerustgesteld en blij dat het weer de goede kant op ging.

En dan een opmerkelijk schiet-incident hier in Tamale: In verband met een belangrijke vergadering van de politieke partij NPP in Tamale wordt de politie verzocht om aanwezig te zijn ter handhaving van de openbare orde. Tijdens de vergadering proberen mensen van buitenaf het afgezette terrein op te gaan. Dan wordt er - zonder dat daartoe een bevel is gegeven - door de politie met traangas geschoten.Vervolgens wordt vanuit de achterste linie door de politie een schot gelost (wederom zonder bevel) en......helaas wordt de police-commander (die zoals gebruikelijk in de voorste linie vertoeft) geraakt door de kogel, afgevuurd door één van zijn eigen manschappen. Onderzoek leert dat het inderdaad een politiekogel betrof die de commander raakte. Stof te over voor (verhitte) discussie in de plaatselijke en landelijke pers. In het weekend van 16 januari kwam er een vervolg op deze vergadering. Aangezien men problemen in de stad verwachtte (men schatte dat er 23.000 mensen op af komen), werd de plek van de 'meeting' geheim gehouden.

12 januari: De school start weer! Toen ik de schoolpoort opende, klonk het uit vele kleine keeltjes: 'Madam Dies; madam Dies; madam Dies; madam Dies has come'.....nou ja zeg....dát was een welkom! Een dag later vroeg ik aan collega Ezekel wanneer onze collega Peter terug zou komen. Laatstgenoemde was begin december vertrokken, aangezien hij het plan had om een congres bij te wonen in Canada. Hij had een paspoort en een vliegticket, maar helaas is het hem niet gelukt om een visum te verkrijgen en daarom moest hij weer terugkeren naar Tamale. Het congres - over 'African leadership' - zou hij nu 'by phone' moeten gaan volgen. Verder werd me verteld dat hij waarschijnlijk niet meer terug zou komen naar school, aangezien hij inmiddels een 'restaurant' was begonnen......selling minerals etc. De plek waar hij limonade en andere dingen verkoopt, zou vlakbij mijn project NCCELP zijn. Zo zie je maar weer..... De kinderen lieten me echter een andere variant horen: 'Mister Peter has gone to school'. Communicatie is en blijft heel erg slecht binnen de Ghanese setting.

De oprichter van de privéschool Cambridge Garden Academy, heet Paul. Ik geef les aan het dochtertje van deze mister Paul (Genovieve). Paul is vader van 3 kinderen en Genovieve is de jongste.Genovieve had me verteld dat ze nog een broertje of een zusje zou krijgen. Op 15 januari liet Paul me weten dat zijn vrouw was bevallen van een tweeling....2 nice baby boys! Nou papa Paul (42 jaar), toen waren er dus 5.........!!!

Na de Kerstvakantie had ik verschillende kinderen nog niet terug gezien in mijn klas. Navraag bij de kinderen leverde op: 'She travelled; he changed from school without asking permission'etc. Navraag bij de headmistress zorgde voor de volgende reacties: 'The mother of Amanda gave birth in Bolgatanga, (3 uur rijden van Tamale), but Amanda (6 jaar) will come back to Tamale and an auntie will take care of her'; for Joel I can't best tell, because the telephone went off and concerning Charles and Michaela…well the mother told me they should come today'. Toen ik liet weten dat ik de beide spruiten nog niet had gezien, zei ze: 'Don't worry, they will come'.

Op een gegeven moment liet één van de kleuters me weten: 'Madam Dies, there is another white lady at our school and she is teaching in nursery'. O, dacht ik, heb ik een blanke collega gekregen? Navraag bij collega Esther maakte echter duidelijk dat er inderdaad 'another white lady' was gesignaleerd, maar zij bracht slechts haar 'brown/black child' naar de crèche. Eén van mijn kleine wijsneuzen uit P1 (6 jaar) liet met een ernstige snuit weten: 'Maybe the white lady has a black husband'!

Bij de kleintjes in P1 (groep 3) heb ik een wedstrijd georganiseerd. Degene die een versje over een sinasappel in het Frans foutloos kan opzeggen, wint.....een sinasappel! Vorige maand was P1 hier nog niet klaar voor, maar inmiddels hebben ze zoveel geoefend, dat deze grote happening voor hun plaats kon vinden op 28 januari. In P2 was vorige maand al een winnaar uit de bus gekomen. P1 had dus iets langer tijd nodig gehad. Zelfs in mijn afwezigheid werd er geoefend. Eén keer zag ik dat een Ghanese collega het overnam en wel op een hele speciale manier: In polonaise werd het rijmpje opgedreund. Als een slinger liepen de kinderen door de hele school.

De oprichter van de school, mister Paul, heeft 2 banen en is dus een druk bezet baasje. Hij komt dan ook meestal 's morgens vroeg of op het einde van de dag even naar school. In de week van 25 januari had hij echter vrij van zijn andere baan en had dus meer tijd voor school. Hij kwam zelfs lesgeven . Bij mij in P1 woonde hij een Franse les bij.

Onze vriendin Taiba was ruim een week 'on travelling'geweest (op familiebezoek in de Volta region). Haar terugreis naar Tamale verliep echter niet voorspoedig. De bus kreeg 'pannen'. Er zat niets anders op dan de nacht door te brengen langs de kant van de weg met 2 kleine kinderen van nog geen 4 jaar en van ruim 1 jaar. En ook hier geldt wederom: 'Een Afrikaan verdraagt........' Nog steeds zijn wij onder de indruk van het immens grote incasseringsvermogen van de mensen hier.

Een verrassing voor onze naaister Suhayini: Wij wisten dat zij al heel lang een kledingrek in haar shop wilde plaatsen waar zij de lappen stof overheen kon hangen. Tot nu toe had ze gewoon een touwtje gespannen......Wij besloten haar te verrassen en 'carpenter' Steven (de broer van onze voormalige huisbaas mister Jacob) te vragen om dit kledingrek te maken. Vanwege Kerstvakantie was Steven nog in Tamale (normaal gesproken is hij in Kumasi vanwege zijn studie). Niet alleen zou Steven dit kledingrek voor Suhayini maken, hij zou tevens een schoolbank maken voor Mudasir (de jongen van NCCELP, die wij - met dank aan Nederland - naar een echte school kunnen sturen).

Voor wat betreft het project NCCELP: Ik heb het aantal uren teruggebracht, omdat de combinatie met de problemen rondom de container-issue en de plannen m.b.t. onze nabije toekomst met alle 'ins and outs' een beetje boven het hoofd waren gegroeid. Het zit gewoon allemaal niet mee (en dan druk ik me nog voorzichtig uit) en dat geldt voor zowel Ghana als Nederland. Verschillende keren belde ik met mister Ramzy, de oprichter van het project. Nooit nam hij zijn telefoon op. Hij moet zeker 12 'missed calls' hebben gehad. Wij besloten dan ook om samen een gesprek met hem aan te gaan. Toen we hem op de man af vroegen waarom hij zijn telefoon niet opnam, luidde het antwoord: 'Nothing'. Het is een vreemde snuiter. Behalve lesgeven op NCCEP, was één van de eerste klussen na de Kerstvakantie, het naar een echte school sturen van één van de knapen van NCCELP, namelijk de moslim-jongen Mudasir. Toen we de oprichter mister Ramzy vroegen of hij met ons mee wilde gaan, reageerde hij met: 'You can go alone'. Wij begrepen er niets van. Was die man nou nog steeds boos dat wij de knaap niet naar een privéschool stuurden, maar naar een overheidsschool? Nee, dat bleek niet het probleem te zijn. Hij vond dat wij te open waren geweest in onze communicatie naar de jongen toe. De knaap had tegen de andere kinderen gezegd dat hij naar school mocht en dat had kwaad bloed gezet bij de anderen. De knaap zelf echter liet ons weten dat hij niets tegen de andere kinderen had gezegd. Maar je moet zo iets toch kunnen bespreken? De kinderen zullen toch vragen: 'Waar is Mudasir gebleven?'Enne.....mister Ramzy had toch meer kinderen in het verleden naar school gestuurd? Wij kunnen toch niet iedereen helpen? Welke argumenten wij ook aanroerden, hij bleef maar zeggen: 'It's our culture'. Wij merken dat als je mister Ramzy direkte vragen stelt, hij begint te stotteren, zijn hoofd afwendt, zich geen houding weet te geven e.d. Op het einde van de discussie kwam er dan toch nog iets verrassends uit: 'Open communication causes too many problems'. Op het moment dat zoiets wordt uitgesproken, kunnen wij alleen maar denken: Ghana heeft nog een lange weg te gaan. 'Covering and hiding'.....daar zijn de Ghanezen goed in.....alles onder die dekmantel! Toch waren wij blij dat we dit bespreekbaar hadden gemaakt en uiteindelijk liet hij weten tóch mee te zullen gaan naar de school. 14 januari was dus een belangrijke dag voor Mudasir......

Bovenstaand: Mudasir bij het signboard van zijn nieuwe school.

Toen we arriveerden opde Bagabaga ridge school werden we erg joviaal welkom geheten. Vorige maand hadden we gesproken met de 'rechterhand' van de direktrice, nu spraken we tevens met de headmistress, madam Gladys Adamba. Er werd meteen een leerkracht opgetrommeld om Mudasir te testen.

Bovenstaand: Mudasir wordt getest.

Mudasir werd onderworpen aan lezen, Engels en maths. Resultaat: Hij mag instromen in P4 en dat past precies bij zijn leeftijd. De leerkrachten vonden het dan ook knap van Mudasir dat hij helemaal geen achterstand had (hij had namelijk nog nooit op school gezeten en alles wat hij wist had hij geleerd op NCCELP). Ook wij en Mudasir zelf waren erg tevreden; alleen mister Ramzy had natuurlijk weer meer verwacht. Maar toen wij allemaal erg blij reageerden, kon er uiteindelijk ook een lachje af bij mister Ramzy. We betaalden voor de 'admission form' en voor de PTA en spraken af dat we de volgende week de andere benodigdheden zouden gaan kopen: Schoenen, schooltas, boeken, stof voor een uniform en een schoolbank. Het uniform zullen we laten maken op het naai-atelier bij mister Halilahi; de schoolbank (a dual desk) werd gemaakt door onze vriend Steven. In bedoelde schoolbank kunnen 2 leerlingen plaatsnemen. Aangezien wij in de zomer van 2010 Tamale gaan verlaten, moeten wij natuurlijk iemand hebben die 'onze' Mudasir blijft monitoren en het schoolgeld blijft betalen. En wie kan dat beter doen dan onze beste vriend (en leerkracht) Paul? Wij willen namelijk liever niet het geld aan mister Ramzy of aan de school geven. Je weet maar nooit.......Wij hielden dus maar een verhaal dat Paul ook andere projecten van ons bleef monitoren. Het klonk aannemelijk en telefoonnummers werden uitgewisseld. Voor wij Tamale echt gaan verlaten, zullen we Paul kennis laten maken met Mudasir, zijn ouders, mister Ramzy en met de Bagabaga ridge school. Mudasir zal ongeveer een half uurtje moeten lopen van zijn hutje naar school. Dit geldt natuurlijk voor veel kinderen. De headmistress stelde echter voor dat wij dan maar een fiets moesten aanschaffen voor Mudasir. Kijk, dat valt bij ons verkeerd......er wordt hier alleen maar gevraagd......je stuurt een kind naar school en nog is het niet genoeg. Als klapper op de vuurpijl liet madam Gladys op het einde weten: 'If you go back to your homecountry, please support our school'........Na het bezoek aan school gingen we de community in om de ouders te bezoeken en verslag uit te brengen. Wij troffen een moeder aan en een zus. De zus vertaalde van Engels naar Dagbani. Hoewel men onze geste erg kon waarderen, liet de moeder wel weten dat alleen de man van het gezin een beslissing kan nemen. Dus voordat er 'ja' gezegd kon worden, moest eerst de vader geconsulteerd worden en deze was niet thuis. To be continued dus................ Er gebeurde niets, want......de vader was nog steeds niet thuis. De dag erop ging mister Ramzy naar het gezin (pa was inmiddels gearriveerd) en kreeg daar te horen: 'Please give us some more time, we want to consult other family members'. Nou ja zeg.......wij begrijpen het in ieder geval niet meer. Een knaap mag op onze kosten naar school en dan krijg je te horen dat men er nog over moet nadenken!!!! Welke culturele 'addertjes' zaten hier nu weer onder het gras? Wij spraken hierover met vrienden. Men vond het weliswaar ook vreemd, maar zij brachten de volgende mogelijke redenen naar voren: Wellicht woonde Mudasir niet bij zijn echte ouders en moesten deze nog eerst geconsulteerd worden? Misschien had Mudasir gedurende de dag wel een klein baantje en zouden deze inkomsten wegvallen op het moment dat hij naar school zou gaan? Of misschien probeerde het gezin het geld cash in handen te krijgen? Nou dit laatste is natuurlijk niet aan de orde. Wij hebben nog nooit iemand hier cash geld gegeven. Wij zijn het die het geld persoonlijk gaan betalen aan de school en voor de resterende jaren zal onze beste vriend Paul het geld beheren. Ook mister Ramzy (de oprichter van het project NCCELP) kon het niet waarderen dat de mensen zo moeilijk deden over zo'n grote verrassing. Hij had de mensen dan ook een deadline gegeven. Als hij 'the final decision' niet zou horen op een bepaalde dag, dan kon men de school vergeten. Inmiddels hadden wij de headmistress madam Gladys maar opgebeld en uitgelegd dat de ouders het inschrijvingsformulier nog niet hadden ingevuld. Een dag eerder hadden we namelijk afgesproken dat mister Ramzy het ingevulde inschrijvingsformulier zou ophalen bij de ouders en zou afgeven op de school . De school zou hem dan de boekenlijst voor P4 geven. Nu de familie van Mudasir zo moeilijk deed, blokkeerde het hele proces weer. De moed zakte ons echt in de schoenen................. Hoewel mister Ramzy ons had beloofd 'the final feedback' te geven, gebeurde er niets en belden wij hem maar weer op, om te vragen hoe het er voor stond. Hij liet weten: 'I am very confused'. Wat was er gebeurd? Mister Ramzy was wederom naar de ouders gegaan en daar had hij te horen gekregen dat het gezin er nog over moest nadenken. Men wilde meer tijd hebben en men was ernog niet klaar voor. Zij wilden Mudasir misschien in september naar school sturen, maar niet nu. Nu kon Mudasir gewoon verder gaan op NCCELP. Voor ons knapte er iets en we lieten mister Ramzy weten dat wij in september niet meer in Tamale zouden werken. Het was een kwestie van: Nu of nooit; take it or leave it; het was...... graag of niet! Mister Ramzy, zowel als wij, begrepen de reactie van de ouders niet. Zij kregen het toch 'op een presenteerblaadje' aangeleverd: Hun kind mag naar school en alles wordt betaald en men weigert. Wij begrijpen het niet meer. Wij gaven mister Ramzy de opdracht om de zaak te cancelen. Heel erg jammer voor Mudasir, maar het houdt op................. Wij besloten wel om de 'dual desk' (de schoolbank voor 2 personen) te laten maken door Steven. Wij zouden deze schoolbank dan maar als donatie schenken aan de Bagabaga ridge school (daar was namelijk een gebrek aan schoolbanken). Ook de school vond het vreselijk: 'The parents are blocking the future of their own child'. Ja, dat klopt. Wij vonden het ook heel erg sneu voor Mudasir. Waarschijnlijk moet de knaap gedurende de dag gewoon doorgaan met het verrichten van betaalde klusjes, zodat hij bijdraagt in de kosten van levensonderhoud. De kinderarbeid gaat hier gewoon door.............Triest, maar waar! Onze voormalige huisbaas mister Jacob was bereid om met mister Ramzy te praten en was zelfs bereid om ook met de ouders van Mudasir te praten, maar mister Ramzy wilde dit niet. Zijn reactie: 'I don't want problems'. Nou ja zeg.....dat is wel erg simpel. Wij kunnen uiteraard niemand dwingen om met iemand te praten. Op 20 januari namen wij Mudasir even apart en lieten hem weten: 'Know that we feel very sorry for you and that we don't understand the decision of your parents, but we have no choice, we have to accept it, we have to obey your parents'. De reactie van Mudasir was: 'Thank you'. Toch wilden wij nog 2 dingen weten: Woonde Mudasir nou wel of niet bij zijn eigen ouders en moest Mudasir nou wel of niet werken (en was dat de reden dat hij niet naar school mocht gaan, omdat er inkomsten zouden wegvallen?) De antwoorden van Mudasir waren verbijsterend: Hij woonde gewoon bij zijn eigen ouders en hij hoefde niet te werken (hij hielp 's ochtends alleen zijn moeder). Nou ja zeg......toen begrepen wij de beslissing van de ouders helemaal niet meer. Ook Mudasir liet weten: 'I don't understand it'. Het deed ons pijn, maar er zat niets anders meer op dan ons erbij neerleggen dat Mudasir niet naar school mocht gaan van zijn eigen ouders. Als het écht tot de jongen door zal dringen dat het zijn eigen ouders zijn geweest, die hem deze kans hebben ontnomen, dan kun je alleen maar hopen dat het niet zal escaleren tussen de jongen en zijn ouders. Wij bespraken dit hele issue o.a. ook met mister Jacob. Hij opperde het idee om nog naar de Ghana Education Service te gaan; daarna naar de Social Welfare en tenslotte naar de Human Rights. Hij kon zich echter ook heel goed voorstellen dat wij helemaal niets meer deden voor wat betreft deze kwestie, aangezien we moegestreden waren. Op 25 januari brachten we de schoolbank naar de Bagabaga ridge school.

Bovenstaand: Een schoolbankje voor de Bagabaga ridge school; een zogenaamde 'dual desk'.

Ook daar begrijpt men niets van de beslissing van de ouders van Mudasir. Zeker de 'headmistress' en haar 'assistance' lijken zich er niet bij neer te willen leggen.

Een afkondiging door de president van Ghana: Alle televisietoestellen moeten van alle kantoren af! Dit juichen wij toe, want wij ergeren ons altijd enorm aan de onderuit gezakte houding van de mensen op de 'offices', die tv kijken, de krant lezen of eten tijdens hun werk.

Een wijze spreuk, die ik onder ogen kreeg: If you focus on results, you will never change; If you focus on change, you will get results!

Onze Ghanese vrienden zien dat Ben en Dees het zwaar hebben: Verblijfsvergunning nog steeds niet geregeld; problemen met het transport van de containers; gezondheidsklachten; veel gedoe op het werk; regelwerk in Nederland dat niet naar tevredenheid verloopt; nog een onduidelijke toekomst…..pfff……….Op 10 januari stond Paul op de stoep, op 17 januari mister Halilahi en op 24 januari Taiba. Zij komen, zij bellen en zij blijven zeggen: 'It will be okay by His Grace'!!! Collega Aziz van Cambridge Garden Academy had het volgende plan: 'Madam Dies, shall I join you when you have to go to several offices; sometimes you need a black man, you know!' Ja….dan moet je toch weer lachen….!

20 januari: En toen startte de auto niet meer en kwam fitter mister Babs naar ons huis en werd de auto weggesleept. Oorzaak: 4 injectoren kapot. Deze onderdelen zijn niet te koop in Tamale en moesten gekocht worden in Kumasi (een afstand van 6 uur rijden). Aangezien wij erg afhankelijk zijn van de auto en deze eigenlijk geen dag kunnen missen, kregen we van mister Babs een leenauto; een oude Toyota pick-up.

Bovenstaand: Aangezien onze eigen auto ter reparatie was aangeboden, kregen we even een leenauto.

Toen Ben deze oude dieselbak de volgende ochtend weer wilde starten, kreeg ie 'm niet aan de praat. Ook na 15 minuten voorgloeien was er geen enkel resultaat. Mister Babs werd weer gebeld en toen was de accu weer leeg. Dit was snel verholpen. Nauwelijks maakten we weer gebruik van deze pickup of we kregen een telefoontje van mister Babs dat we de auto direkt moesten inleveren. De eigenaar had 'm nodig. Van mister Babs kregen we echter een ander exemplaar: Een oude geel/blauwe Suzuki, met onderdelen van Volkswagen.

Bovenstaand: Leenauto nummer 2 was ook niet alles.

Nauwelijks mee gereden of Ben kreeg problemen met de versnellingsbak. Er viel niet mee te schakelen. Na een tijdje zat het hele ding vast. Het einde van het liedje was dat we alles per taxi konden doen. We lieten mister Babs dan ook maar weten dat hij deze oude bak mocht komen ophalen en we vroegen hem wanneer onze eigen auto klaar zou zijn....Tomorrow.......Dit betekende dat we op 22 januari onze eigen auto weer terug hadden. Binnen 48 uur hadden we in 3 verschillende auto's inclusief taxi's rondgereden.

21 januari: 's Ochtends zagen wij een 'black screen'.....nee toch.....separaat beeldscherm computer toch niet kapot? Geen power....geen internetconnection.....Van internetcafé Fuzzy kregen we even een beeldscherm in bruikleen. De opgetrommelde elektriciën kon echter niets aparts ontdekken en toen .....pats boem.....zomaar ineens werkte het beeldscherm weer en kwam de internetverbinding weer terug. Gelukkig, want werken zonder auto (zie verhaal hierboven) noch computer is vrijwel onmogelijk.

Op 22 januari heeft mister Jacob (onze voormalige huisbaas en huidige baas op papier - slechts nodig voor de verblijfsvergunning - van onze nieuwe NGO CPYWD), een interview gegeven voor een Nederlandse TV-ploeg. Waarschijnlijk heeft oud vrijwilligster Maartje hiervoor gezorgd. Wanneer het wordt uitgezonden in Nederland weten we niet, maar wie weet zien jullie iets over de NGO CPYWD op de Nederlandse TV. Als dat zo is, horen we graag jullie reacties.

Normaal gesproken komt compound-boy Hudu op zaterdagmorgen, maar op 23 januari belde hij op en liet weten: 'Please madam, I can't come today, they send me, but I come tomorrow morning very early at 6.00 am'. Nooit noemt hij ons Ben en Dees. Hoewel we dit al honderden keren gevraagd hebben, blijft hij zeggen: 'No, it's not possible; in our culture we have to say 'master and madam'. Hahahaha!!!

23 januari: Een dag van bezoekjes afleggen: Asia, Suhayini, Steven, mister Halilahi. Een dag eerder werd het tijd om 'just to say hello' te zeggen tegen madam Mariam. 'Carpenter' Steven had 2 dingen voor ons gemaakt: Een kledingrek voor in de shop van Suhayini en een schoolbankje voor de Bagabaga ridge school (waar nog de laatste hand aan werd gelegd op het moment dat wij kwamen).

Bovenstaand: Bij het huis van 'carpenter' Steven: Een kledingrek voor in de shop van naaister Suhayini en een schoolbankje voor de Bagabaga ridge school.

Aangezien de shop van Suhayini niet ver van het huis van Steven is verwijderd, vroegen we Suhayini en 2 van haar 'sisters' om plaats te nemen op de achterbank van onze auto. Samen reden we naar Steven, waarna de 3 meisjes samen het kledingrek droegen en terug liepen naar de shop van Suhayini. Toen ik (Dees) het kledingrek zag, vroeg ik mij hardop af of het niet te groot zou zijn. Volgens mij paste het niet in de shop. Maar uh......een timmerman moet toch eerst de maten opmeten? Steven had dit echter niet gedaan en liet weten dat het een standaard maat was. Toen wij echter even later in de shop van Suhayini arriveerden, bleek dat Dees gelijk had. Het kledingrek paste niet in de shop. Er werd snel een belletje gepleegd naar Steven en deze stuurde een hulpje, die binnen een mum van tijd het bovenste gedeelte van het kledingrek eraf zaagde. No problem..........

Bovenstaand: Een leeg kledingrek en een vol kledingrek; naaister Suhayini is blij met dit stukje 'aankleding' voor haar shop.

Toen wij weefmeisje Asia bezochten, liet zij ons weten dat één van haar weefattributen kapot was. Toen zij vernam dat wij onderweg waren naar timmerman Steven, was de link snel gelegd. Zouden mister Ben en madam Dies dan niet even haar weefattribuut mee kunnen nemen in de auto en aan Steven vragen of hij dit kon maken? En natuurlijk deden wij dat. Voor Steven geen probleem. Een dag later konden we het ophalen en terugbrengen naar Asia, zodat zij ook weer vooruit kon. Ja en zo tuffen wij heel wat af in onze jeep voor deze en gene....... Op het naai-atelier bij mister Halilahi was iedereen al in de ban van de 'graduation'; de pass-out; de certificaatuitreiking van 8 meisjes op 31 januari. Eén van de 8 meisjes is onze Suhayini. Toen we Suhayini in haar eigen shop bezochten, gaf ze ons een envelop met daarop de tekst: In the name of Allah, the most gracious, the most merciful, Mr. Halilahi's fashion complex. I wish to invite the company of mister Ben and madam Dies to witness the pass out Ceremony of Abdalla Suhayini, voorafgegaan door de namen van de andere 7 meisjes. Date: Sunday, January 31, 2010. Venue: Picorna Hotel. Time: 2.00 pm-6.00 pm. Het is dan uiteraard de bedoeling dat je de envelop vult met Ghanese cedi's. Wij lieten mister Halilahi maar alvast weten dat wij niet aanwezig zouden zijn bij de pre-graduation op 29 januari (certificaatuitreiking en bidden), maar dat we uiteraard wel van de partij zouden zijn op het grote feest op 31 januari, zijnde de echte graduation. Voorzichtig roerden we maar alvast aan dat we niet graag aan de 'high table' wilden zitten; geen erepodium voor ons a.u.b. en geen eregasten. Want als het aan mister Halilahi ligt, dan plaatst hij ons het liefste in de 'spotlight'. Hij stemde toe, weliswaar niet van harte, maar toen Ben hem beloofde met hem te gaan dansen, toen was het oké. Hij zou dan wel een mooi plaatsje voor ons vooraan realiseren. We moesten toch zeker Suhayini goed kunnen zien om foto's te maken?

Een verrassing van Taiba: Zij belde op en stelde voor om zondag 24 januari te komen en samen de lunch te bereiden. Zij was in gezelschap van haar 2 kleine dochtertjes: Nana en Zenab. Erg leuk en zeker voor ons een welkome afleiding na alle tegenslag van de laatste tijd. We maakten jollof rice met fish. De naam van de vis klonk als Charlie. In de volksmond werd de vis 'keep quiet' genoemd.

Bovenstaand: Taiba met haar dochtertjes op bezoek; samen koken en samen eten.

En dan ineens krijgen we een mailtje van een zekere Yvonne van Aalten die als vrijwilliger werkt voor de Foundation Kidz Active (www.kidzactive.nl) en de organisatie Vrijwillig Wereldwijd. (www.vrijwilligwereldwijd.nl) In haar zoektocht naar de mogelijkheden een verblijfsvergunning/werkvergunning voor één van de Nederlandse werknemers te vinden, kwam zij per toeval op onze site terecht. Zelf komt ze al sinds 2004 1 of 2 keer per jaar in Ghana en dus ook in Tamale en vond het het heel opmerkelijk dat we elkaar nog nooit 'tegen het lijf' waren gelopen. Aangezien zij begin februari weer in Tamale zou zijn, stelde ze een ontmoeting voor. Nou, dat is altijd leuk. Wij gaven haar ons telefoonnummer en lieten haar weten dat ze welkom was.

Het is bloedheet.......overdag is het 41 graden!

Wij hebben - denk ik - wel vaker melding gemaakt van het feit dat de mentaliteit hier in het noorden niet echt geweldig is. Het is slechts 'receiving, receiving, receiving'....... Het gemak waarmee gevraagd wordt, is onvoorstelbaar. Je bent wit, dus je behoort te geven. Het moge duidelijk zijn dat wij hier niet aan mee doen en het erg storend vinden. Zoals bijvoorbeeld die keer dat de overbuurvrouw liet weten: 'You didn't give me anything for my Christmas box?' Wij geven altijd als antwoord: 'We are volunteers; we worked already for almost 4 years for free for your country'. Meestal weet men dan niets meer te zeggen. Of die keer dat 'onze' Azara vroeg: 'Can you buy me a mobile phone?'

31 januari: De grote dag voor 'onze' Suhayini.

De graduation/Pass-out voor o.a. onze naaister Suhayini.Bovenstaand: Een ererondje voor de geslaagde Suhayini.....voor dit meisje een belangrijk moment......een serieus gezicht; er kon geen lachje af.....Bovenstaand: Ben danst mee met alle geslaagden.Bovenstaand: Mister Halilahi, de master sewing, temidden van de 8 'graduated girls'.Bovenstaand: Suhayini krijgt haar certificaat.

Haar Pass-out/Graduation vond plaats bij hotel Picorna. Samen met enkele meiden en vrienden gingen we ernaar toe. Mister Halilahi als de grote leermeester 'sewing' was er apetrots op dat hij weer 8 jongedames had klaargestoomd voor naaister. De geslaagden genoten van hun mooie kleding, de certificaten, de muziek en van alle 'friends' die speciaal voor hen waren gekomen.

Januari zit erop.......aan tegenslagen was geen gebrek; hopelijk komen er volgende maand betere geluiden.