November 2009 (Tweede Deel)

Op 16 november om 14.00 uur vond er een vergadering plaats op Lamashegu, samen met de Chairman van de School Management Committee, met Musah van NorGhaVo Ghana en met mister Halilahi. Een vergadering met ergernissen: Allereerst begon de meeting natuurlijk veel later dan gepland. Verder had mister Halilahi zich niet 'ingelezen' en verscheen Musah van NorGhaVo te laat. Musah liet weten dat hij inhoudelijk niet meer wilde ingaan op de MOU, maar dat hij nog slechts met de voorzitter van de school wilde praten. Laatstgenoemde liet ook op zich wachten. Na verschillende telefoontjes onzerzijds kwam hij dan eindelijk opdagen om vervolgens weer bijna meteen weg te gaan. Gelukkig maakte hij wel een afspraak met Musah. Toen de man wegging fluisterde ik (Dees) hem nog even in dat NorGhaVo altijd bezig is met 'delaying and postponing'. Ik vroeg hem dan ook Musah te activeren. De overeenkomst op papier was in orde....dus laten we nou ondertekenen en het transport gaan regelen.....! Uiteindelijk toch nog inhoudelijk ingegaan op de 'draft agreement' en wij hebben Musah verschillende keren op het hart gedrukt dat het voor ons belangrijk is om de containers op de plek te zien die onze voorkeur heeft. 'Gaat dat nog lukken Musah voor Kerstmis dit jaar? Er is immers nu toch 'common ground'?! (zoals hij dat altijd noemt). Een cynisch lachje was het antwoord......

In het weekend komt compound-boy Hudu altijd en we bezoeken vaak mister Halilahi in Lameshegu en de meiden in hun shop.

Mister Halilahi is een hele goede vriend van ons en is een druk baasje. Deze master sewing heeft niet alleen meer dan 50 kansarme meisjes onder zijn hoede op zijn naai-atelier, hij is ook net gestart met een 3-jarige opleiding 'Industrial art'. In het weekend volgt hij tevens nog computerlessen. Bovendien heeft hij een gezin (vrouw en 2 zoontjes). Of dit nog niet genoeg is, liet hij weten dat hij binnenkort op radio Reach te beluisteren zal zijn (De Tamale Polytechnic Homeradio). Hij gaat daar fungeren als 'microphone controller' en grijpt deze kans o.a. aan om zijn naai-atelier te promoten (en zo liet hij weten...om mister Ben en madam Dies te greeten...!) Ook maakt hij onderdeel uit van een Tailors Association (en deze mensen kennen wij inmiddels ook allemaal) en deze club heeft ook altijd vele bijeenkomsten, vergaderingen, graduations e.d. Aangezien mister Halilahi gedurende de hele week druk bezet is, moeten dit soort activiteiten naar het weekend verschoven worden. Verder heeft deze man een groot soiaal hart. Hij liet ons weten dat er dagelijks een meisje het naai-atelier passeerde, dat met een schaal op het hoofd richting markt liep. Nou wemelt het hier natuurlijk van de kinderen en jonge meisjes die met een schaal op hun hoofd richting markt lopen om allerhande goederen te verkopen, maar op de één of andere manier was dit meisje hem extra opgevallen. Toen hij haar aansprak, bleek het een weesje te zijn, dat in ruil voor onderdak en eten bij 'relatives' hard moest werken. Mister Halilahi kon dit niet aanzien en samen met de overbuurman van het naai-atelier werd afgesproken om dit meisje te helpen en tevens om haar de mogelijkheid te geven om het sewing-vak te leren. Ook Ben en ik zullen onze bijdrage leveren. We hebben het meisje al ontmoet en zij blijkt Rama te heten. Binnenkort zullen we op hutjesbezoek gaan om kennis te maken met de 'caretakers'. Misschien maakt bovengenoemd beeld ook duidelijk dat wij heel graag onze containers op zijn werkplek willen hebben. Hoe druk mister Halilahi ook is, dit weerhoudt hem er niet van om op zaterdagmiddag tijd te maken om met ons te socializen en te bomen over de toekomst van de containers. Er wordt heel wat gebrainstormd en vele plannen passeren de revue. Iedere keer als hij onze ideeën deelt, laat hij weten: 'It's a laudable idea'. Dit is zo'n beetje zijn stopwoordje geworden. Ook liet hij weten dat hij graag het project NCCELP wilde zien. Deze werkplek van Dees bevindt zich op de Tipoli-campus, vlakbij de school waar mister Halilahi zijn industriele vormgeving volgt. En dan krijgen we op een zaterdagmiddag goed nieuws te horen.......Op zeer korte termijn zal mister Halilahi een aantal Kayayoo-girls uit Accra toebedeeld krijgen. Dit gebeurt via de NRCC: Northern Regional Coordinating Council. Voor de hele Northern Region heeft de overheid 800 Kayayoo-girls de mogelijkheid gegeven om terug te keren naar het noorden en de Kayayoo-praktijken in Accra de rug toe te keren. Er zullen 60 meisjes naar Tamale komen die verdeeld zullen worden onder de Tailors Association en dus ook onder mister Halilahi's naai-atelier. Mister Halilahi zal deze meisjes gedurende een half jaar een stoomcursus geven. Na deze 6 maanden zal hij een aantal meisjes selecteren die bij hem het sewing-vak mogen leren. De andere meisjes zullen uitstromen naar andere plekken, waar zij weefster of kapster kunnen worden. Het moment waarop de Kayayoo-girls uit Accra arriveren komt wellicht bijna tegelijkertijd met het transport van onze containers naar Lamashegu. Fantastisch!!!! Onze containers zullen op deze plek dus prima tot hun recht komen. Wij zijn ontzettend blij en kunnen niet wachten totdat het moment daar is. Onze containers die gebruikt gaan worden voor de echte needy girls, waaronder de Kayayoo-girls uit Accra. Zo hadden we het altijd in ons hoofd.. De cirkel is dan rond. Op het moment dat de Kayayoo-girls zullen arriveren, zal ook de radio aanwezig zijn. Waarschijnlijk krijgen wij ook een rol toebedeeld als het gaat om het geven van een interview.

De meiden in hun shops: De sponsoren in Nederland hadden ons gevraagd naar het wel en wee van de 9 meisjes die nu in hun eigen shop zitten. Zij lieten ons weten dat wij de dames konden 'supporten' middels het aanschaffen van extra materialen en/of een maand geen lening terugbetalen. Uiteraard zouden wij slechts diegenen belonen die serieus waren. Wij stelden dan ook 3 criteria op, waarvan wij zeker wisten dat de sponsoren zich hier in konden vinden. De meiden zouden moeten voldoen aan minstens 1 van de volgende 3 criteria, te weten: 1. Is de shop open? M.a.w.: Laat het meisje een min of meer actieve werkhouding zien? (voor zover je daarvan kunt spreken in Ghana). 2. Betaalt het meisje regelmatig de lening terug? 3. Heeft het meisje wellicht in haarzelf geïnvesteerd, middels het volgen van extra training? (en deze kosten dus zelf betaald). Nou, we bezochten in oktober en november dus alle 9 dames en zie hier het resultaat: Weefmeisje Asia voldeed aan optie 1 en werd verblijd met weefmaterialen. Kapster Azara voldeed aan optie 1 en werd verblijd met kappersattributen. Naaister Suhayini voldeed aan optie 3 en eigenlijk ook aan optie 1, aangezien een zus haar honneurs in de shop waarneemt gedurende de tijd dat Suhayini extra training volgt bij mister Halilahi. Zij werd dan ook verblijd met naai-attributen. Weefster Salamatu voldeed aan optie 2 en werd verblijd met weefmaterialen. Kapster Adam Rafia voldeed aan optie 3 en werd verblijd met kappersspullen. Kapster Akiti viel buiten de prijzen. Zij loopt tegenwoordig met een schaal sinasappelen op haar hoofd. Kapster Rabbie heeft het ook af laten weten en heeft haar heil gezocht in het verkopen van bananen. Weefmeisje Hadidja valt ook buiten de boot; zij is zwanger geraakt. Naaister Hawa voldoet ook niet aan de 3 criteria. Tsja...... we zitten nu eenmaal in het noorden van Ghana en dat is het armste gedeelte van het land. De werkloosheid is hier extreem hoog (50 tot 70%); inflatie 20% op jaarbasis en de klanten van onze meiden.......ach... dat zijn de notoire wanbetalers die niet betalen voor de diensten die de meiden leveren. Je kunt je voorstellen dat het in deze setting erg moeilijk is om te overleven. In ieder geval: 5 van de 9 meisjes konden we een financiële opsteker geven, middels het kopen van extra materialen.

De tijd van de bushfires is weer aangebroken en het regenseizoen is voorbij. De Harmattan is net begonnen. De climax van het droge seizoen duurt nog even. (Maart).

Kikkers en sprinkhanen op de compound………een dood mini-krokodilletje op de compound……(althans zo zag ie eruit volgens Ben)……..Navraag bij Hudu leerde echter dat het een kameleon betrof. Verder vertelde Hudu dat hij vroeger als kind lezards en ratten had gegeten......The meat is very sweet; we fried it and chopped!!!....

Als onze microfinancieringsdeskundige Ishmel de communities ingaat om de terugbetalingen van de leningen op te halen, dan zou het niet meer dan normaal zijn dat onze meiden hiervan een betalingsbewijs zouden krijgen. Verschillende keren hebben wij dan ook tegen Ishmel en tegen NorGhaVo Ghana gezegd dat men een bonnenboekje moet kopen (omgerekend 45 eurocent). Nog steeds was dat niet gebeurd. Ook de 'caretakers' van de meiden hadden geklaagd. Zij wilden een bewijs van betaling.... en terecht.....Aangezien niemand actie ondernam, hebben wij maar weer dat boekje gekocht en aan Ishmel gegeven. Het niet uitschrijven van kwitanties kan erop duiden dat transparantie, verificatie en controle ver te zoeken zijn in de financiele administratie van NorGhaVo Ghana. Bij ons roept het in ieder geval vraagtekens op. Wij hebben dit gerapporteerd aan NorGhaVo Nederland.

Fungeren als brug.....Wij kennen hier in Tamale een Togolees die erg goed kan koken. Zijn droom is om voor zichzelf te beginnen, maar ja......geen geld. Op dit moment werkt hij dan ook in een hotel. Hij kan niet alleen goed koken, hij heeft ook managementkwaliteiten en een goede visie. Eigenlijk wil hij switchen van baan. Verder kennen wij in Tamale een jonge knaap (Samiwu) die in het verleden les gaf op de computerschool van NorGhaVo en sinds kort de switch heeft gemaakt van computers naar horeca. Op het Cultureel Centrum (waar veel blanken komen) is een restaurant gevestigd (waar veel NorGhaVo-vrijwilligers komen), genaamd Sparkles. In het verleden werd Sparkles gerund door Desmond (Board member van NorGhaVo), nu heeft o.a. Samiwu de leiding in handen. Toen wij daar een keer een hapje gingen eten, vertelde hij ons over de startproblemen. De link was snel gelegd. Misschien kon onze Togolese vriend iets voor Samiwu betekenen? Telefoonnummers werden uitgewisseld en er werd contact opgenomen. Wat het resultaat ook mogen worden, het was leuk om weer als bruggenbouwers te kunnen fungeren.

Veel moslims gaan naar Mekka. We zien veel vliegtuigen overvliegen. Men vertrekt vanuit airport Tamale. Van daaruit wordt er naar Accra gevlogen en gaat het verder richting Mekka, alwaar de jaarlijkse bedevaart plaatsvindt voor moslims vanuit de hele wereld. Dit jaar gaan er 2700 Ghanese moslims naar Mekka. (23-27 november 2009).

In Tamale is men bezig om kinderen tussen de 3 en de 6 jaar in te enten (meningitis, mazelen, polio). Aangezien er geen registratie is, komt er gewoon iemand aan de deur en vraagt of je kinderen hebt in een bepaalde leeftijdscategorie. Op het moment dat er iemand bij ons aan de poort stond, waren wij niet thuis. Op de poort was met krijt geschreven.....U4. Misschien de registratie voor: Niet thuis?!

In het weekend van 14 en 15 november heeft Hudu de tuin onderhouden. Een hele klus! En zeker in die vreselijke hitte! Maar ja....Een Afrikaan verdraagt waar een westerling klaagt! In datzelfde weekend zagen wij plotseling dat onze kippen stokstijf op de compound stonden. Roerloos...akelig! Een teken dat er iets niet in orde is! Navraag bij Hudu leerde dat er waarschijnlijk sprake is geweest van 'a frog, a lezard or a snake'. Laten we hopen dat het niet de laatste variant was. En dan....Oh onze Hudu is funny......zomaar out of the blue laat hij weten dat ons kuiken Lieve geen 'female one' is, maar een 'male one'. De naam Lieve wordt dan ook gewijzigd in: Boy!

Bovenstaand: Kip Froukje met kuiken Boy (Lieve bleek 'a male one' te zijn!)

17 november: We gingen met Suhayini naar Kabsad Hospital. 'Onze' Suhayini (naaister) kampt met gezondheidsproblemen. Zolang wij haar kennen (ruim 3 jaar) heeft zij last van haar benen. Soms heeft ze erg veel pijn en kan bijna niet meer lopen. Op zulke momenten ligt ze de hele dag thuis, in haar hutje, op de grond. Op een gegeven moment liet zij ons weten: 'I will follow you to the Netherlands, so that I can go to a good hospital'. Dat dit geen optie is, moge duidelijk zijn, maar……we konden haar natuurlijk wel meenemen naar de privékliniek in Tamale waar wij altijd komen. Wij hadden hierover al een balletje opgegooid bij dokter Kabir van het Kabsad Hospital en hij liet weten: 'No problem, bring her'. Suhayini was erg blij dat we naar dit ziekenhuis gingen. Normaal gesproken moet zij haar toevlucht nemen tot 'local treatment'. Suhayini keek haar ogen uit in de privékliniek, maar was ook erg gespannen en wist niet wat haar allemaal te wachten stond. Wij probeerden haar zoveel mogelijk gerust te stellen. Dokter Kabir liet een algemeen bloedonderzoek doen. Uitslag: Malaria, tyfus en bloedarmoede. Diverse medicijnen werden voorgeschreven, inclusief 2 injecties voor de malaria die ter plekke werden toegediend. Voor Suhayini was het allemaal erg veel: Met 2 witten in de auto naar een mooie privékliniek in Tamale, waar alle registers voor haar werden opengetrokken: Consult, lab-onderzoeken, medicijnen, dure rekeningen enz. enz. Het duizelde haar gewoon......Tenslotte: Wij waren toch wel opgelucht dat haar aandoeningen geen chronisch karakter hadden, want dan had het meiske een probleem gehad. Wie zou dan namelijk de medicijnen betalen als Ben en Dees definitief uit Tamale zouden zijn vertrokken? Toch wilden we ervoor zorgen dat toekomstige medische kosten op een andere wijze zouden kunnen worden betaald. In principe kan elke Ghanees tegen betaling een insurance card krijgen. Met deze kaart kan hij of zij een ziekenhuis bezoeken (maar geen privékliniek). Suhayini had weliswaar in het verleden zo'n kaart gehad, maar deze was verlopen. Voor een nieuwe kaart was geen geld. Kosten van een nieuwe kaart: 10 cedis of tewel 5 euro, geldig voor een periode van 5 jaar. Dit probleem werd meteen opgelost. Echter.....na een week was Suhayini nog steeds niet gestart op het naai-atelier van mister Halilahi (op werkdagen), noch in haar shop (op zaterdag). Wij lieten haar dan ook weten dat het nu toch wel weer tijd was geworden om de sewing-draad op te pakken. Maar......Suhayini zag dat toch een beetje anders. Zij liet ons weten dat de dure medicijnen helemaal niet hadden geholpen. Zij had haar toevlucht weer genomen tot 'local treatment' en dat had ervoor gezorgd dat ze zich een stuk beter voelde. Zij was alweer voor 80% 'de oude' en zou op korte termijn weer gaan starten op haar werk. Zo zie je maar weer.........

20 november: De baby van kapster Akiti (Mandea) werd 1 jaar. Aangezien wij het telefoonnummer hebben van haar vader, belden we hem op om hem te feliciteren met de verjaardag van z'n kleinzoon. Erg ongebruikelijk! Men weet niet eens dat het kind die dag jarig is! De verrassing was dan ook groot.....and thank you for your concern......Tsja....verjaardagen gaan bij de Dagomba's (de grootste bevolkingsgroep hier in het noorden) geruisloos voorbij.

20 november: De link is down.......geen internetverbinding.......a general problem....... Lastig! De oorzaak bleek in Accra te liggen. Ook de dagen daarna was het 'struggelen' op de digitale snelweg. Later kregen we een andere variant te horen: Er zou een breuk zijn in de kabel van de glasvezel en men was bezig om dit te onderzoeken. Dan laat men weten dat er te weinig koper in de kabel zit en dat wij de enigen zijn met dit probleem. De laatste variant was: 'The problem is in Kumasi'. In 5 regio's zou men aan het 'sufferen' zijn. Hoe het ook zij: Wel internetverbinding, geen internetverbinding.......

21 november: PTA-meeting (PTA: Parents Teachers Association) op Cambridge Garden Academy. Vergadering op school op zaterdagmorgen om 8.00 uur. Subject: Effective teaching and learning and discussion about a computer-lab. Ik kreeg de notulen van de vorige vergadering onder ogen (20 juni) en las daarin o.a. het volgende: The Chairman asked to know from the school about the performance of the French Teacher. The Headmistress said her performance was very satisfactory and that parents would be the better judges based on what they hear from their wards!

En dan….op zondagmorgen een telefoontje van een bezorgde, meedenkende Hudu:....... 'Master, they locked the pipe in the whole area, so use the pump'……. Dan weten wij alweer genoeg. De watercompany levert geen water meer. Aangezien wij gelukkig een grote polytank hebben, kunnen we (als we elektriciteit hebben), het water oppompen en zo onze tank van 2000 liter water vullen.

22 november: Een wedding......Wij waren uitgenodigd door Taiba om het huwelijksfeest van één van haar 'junior sisters' bij te wonen. Op zondagmorgen dus.....op naar de wedding! Even om het plaatje te schetsen: We hebben het over de moslimcultuur en we hebben het over een islamitische bruiloft. De vader van Taiba heeft 6 vrouwen en 16 kinderen. Taiba is nummer 5 in de rij. Bij 1 vrouw heeft haar vader 8 kinderen, bij 1 vrouw heeft hij 3 kinderen, bij 1 vrouw heeft hij 2 kinderen en bij 3 vrouwen heeft hij 1 kind. Taiba heeft 15 halfbroers en halfzussen. Dit was niet onze eerste islamitische bruiloft, dus wij wisten wat we konden verwachten: De bruidegom is afwezig en de bruid zit als een 'versierde kerstboom' op een bed. Iedereen komt haar bewonderen en.......

Bovenstaand: Taiba met haar halfzussen. (Taiba staat helemaal links).

iedereen gaat met haar op de foto. Natuurlijk ging Taiba zelf ook op de foto (samen met haar jongste dochtertje Zenab). Taiba vond het geweldig om 2 witten te tonen aan haar familie. Halverwege de dag verruilde de bruid haar eerste outfit voor een andere outfit. De hele familie had gekookt: Banku en rijst. Alle familieleden droegen dezelfde kleding.

Aangezien Taiba naaister is, had zij een hele serie jurken mogen maken. 's Middags even socializen op ons oude 'stekkie'. Even teruggaan naar Kpaluu Junction, de plek waar wij de eerste 2 jaar hebben gewoond. Even kletsen met Job, Batischu, Eddy, Evelyne etc. Maar ook spraken we met mister Jacco over onze verblijfsvergunning.

Toen wij in augustus 2006 in Ghana arriveerden, ontmoetten wij de Nederlandse Carina, die vanaf die tijd regelmatig is teruggekeerd richting Ghana. Gedurende de afgelopen jaren is het contact altijd in stand gebleven. (Dit had ook te maken met de afronding van haar SPH-opleiding). Samen met haar Ghanese vriend Jahlove heeft zij een project in Tamale. Inmiddels is Yahlove ook 3 maanden in Nederland geweest en dat was uiteraard een bijzondere ervaring.

Een triest verhaal: Het komt helaas regelmatig voor dat leerkrachten op overheidsscholen er een potje van maken. Hoewel zij op de loonlijst staan, komen ze niet opdagen. (Deze mensen worden 'ghost-persons' genoemd). Aan het einde van iedere maand gaan ze wel naar school om hun geld op te halen. Zij betalen het hoofd van de school dan smeergeld en deze zwijgt verder. Dan gaan ze weer naar huis.... Dus: Wel salaris innen, maar nooit lesgeven!

Soms ben je weer even terug in Nederland, al was het maar om vanuit Ghana het tuinonderhoud van ons huis in Venlo te moeten regelen. De ex-huurder was nalatig geweest als het gaat om o.a. het tuinonderhoud. Ook andere zaken zijn nog steeds niet naar tevredenheid opgelost. Via de rechtsbijstandverzekering wordt aandacht geschonken aan deze kwestie. We vroegen dan ook aan onze tuinman om het nodige snoeiwerk te verrichten. Gelukkig is dit inmiddels geschied en ziet de tuin er weer goed onderhouden uit. Er is nog steeds geen nieuwe huurder. Er hebben zich weliswaar enkele kandidaten gemeld, maar zij waren in onze ogen niet geschikt en bovendien kwam de periode niet overeen.

Wij lazen dat er voor de Ghanese kust olie is gevonden. Blanken worden gevraagd om in deze advies te geven, als het gaat om organisatie, ontwikkeling, management en verder verloop van de olieboringen. Ghanezen hebben geen enkel vertrouwen in zichzelf en denken altijd dat de witten het beter weten. Dit zit erg diep geworteld. Bovengenoemde is slechts een voorbeeld, maar je ziet het overal in de samenleving.

Goed nieuws: Dankzij een Nederlandse sponsor kunnen wij het project NCCELP financieel helpen middels het aanschaffen van lesmaterialen voor de kansarme kinderen. Op 25 november kochten we leerboeken Engels, wiskunde, science, maar ook vele exercise-books en notebooks, pennen, potloden, gummen, puntenslijpers enz. enz.

Bovenstaand: Mister Ramzy kiest een lesmethode.

Een dag later werd een timmerman geregeld om opdracht te geven om extra banken, tafels en een schoolbord te maken en de laatste termijn van de computer-opleiding van mister Ramzy kon betaald worden. Als klapper op de vuurpijl kunnen wij binnenkort ook nog een kind uit laten stromen van NCCELP naar een echte school. Het schoolgeld voor 2 jaar kan worden betaald. Dat is toch geweldig?! Wij hebben hiervoor een 10-jarige jongen uitgekozen, die nog nooit op een echte school heeft gezeten. Alles wat hij weet heeft hij geleerd op NCCELP. Het is een slimme, serieuze en aardige knaap. Hij weet het zelf nog niet. Begin december zullen we met mister Ramzy zijn ouders en de nieuwe school gaan bezoeken. Wij genieten hier enorm van! Of dat nog niet genoeg was, kunnen we tevens materialen gaan kopen voor de meisjes van het naai-atelier van mister Halilahi. Zoals eerder gemeld: Normaal gesproken zitten hier meer dan 50 needy girls, maar komen er binnenkort een aantal Kayayoo-girls bij uit Accra. Zij worden dan verwelkomd met materialen en met onze containers! Hoe mooi kan het zijn.....!!!! Komt het dan toch nog allemaal goed?

Slecht nieuws: Musah van NorGhaVo Ghana had beloofd dat wij in de week van 23 november de MOU zouden kunnen ondertekenen. Het is al donderdag en nog steeds is er niet ondertekend. Op woensdagavond kregen we een onaangename mail. Strekking hiervan was: De materialen die nog op Kukuo liggen (sign boards, zinc roof, wood, facing boarders, arch) worden opgeslagen op het NorGhaVo-kantoor. Wij zijn het hier niet mee eens en melden dat dit transport meteen naar Lamashegu moet plaatsvinden. Dat is toch sneller, goedkoper en gemakkelijker? Verder wil NorGhaVo de grond op Lamashegu hebben. Ook hier zijn we het niet mee eens. De grond is van de school en mister Halilahi heeft deze grond van de school gekregen. Als NorGhaVo Ghana de grond wil hebben, nou dan mogen ze gaan betalen! En tenslotte wil NorGhaVo dat de containers niet vlakbij de shop van mister Halilahi worden geplaatst, maar een eindje verderop. Ook dit hebben wij geweigerd. De containers moeten zo dicht mogelijk bij de shop van mister Halilahi komen te staan. Het hoort allemaal bij elkaar en het is één project geworden met de naam: Needy girls project. Wij krijgen de indruk dat Peter van NorGhaVo Ghana nu de boel ophoudt. Hij is een hele tijd 'on travelling' geweest en nu hij terug is, gaat hij er zich mee bemoeien. We waren bijna waar we wezen wilden...........maar bijna is niet helemaal.....dus we moeten doorgaan. We hebben contact met de chairman van de School Management Committee (degene die ons de grond heeft gegeven) en deze man is het helemaal met ons eens en begrijpt ook niet waarom NorGhaVo zo moeilijk doet. Musah heeft in ieder geval weer een meeting georganiseerd met deze man en met mister Halilahi, want............. 'I have to discuss'.......Help Musah......stop discussing......please action!!! Maar op 26 november krijgen we dan toch de MOU per mail opgestuurd ter beoordeling. Jammer genoeg lukt het niet meer om in november te ondertekenen, want Sala gooide roet in het eten. Dit moslimfeest betekende 'a public holiday'. Maar goed....hopelijk kan er dan begin december ondertekend worden. In ieder geval zag de MOU er goed uit (op enkele kleine dingetjes na). Alle 3 de containers komen op de plek te staan die onze voorkeur heeft. Twee containers zullen gebruikt worden door mister Halilahi met zijn sewing-girls. De derde container is bestemd voor hairdressing of batik tie [e-38] dye. Aangezien mister Halilahi het plan heeft om in de toekomst zelf batik tie [e-38] dye lessen te gaan geven, leek het ons het meest praktische om die derde container ook te laten gebruiken door mister Halilahi. Op die manier heb je dan waarschijnlijk genoeg aan deze ene MOU. Mocht echter de container gebruikt gaan worden door madam Mariam van hairdressing, dan zal er weer een nieuwe MOU moeten komen en dan vrezen wij dat de derde container weer lang leeg zal staan.

Toen ik vorig jaar november op zoek ging naar een baan op school, kwam ik ook terecht op een internationale school, waar ze een dag voor mijn komst iemand hadden aangenomen voor Frans. Het schoolhoofd is een aardige vrouw uit Zuid-Afrika, Céleste genaamd. Soms ontmoeten we elkaar in de stad en aan gespreksstof is dan geen gebrek. Op 25 november trof ik haar weer. En wat bleek? Had ik wellicht nog interesse in diezelfde baan? Blijkbaar was de persoon van vorig jaar vertrokken. Hoewel ik inmiddels voorzien ben, was het wel leuk dat ze nog aan mij had gedacht.

Het is Harmattan en dat betekent dat je o.a. last hebt van een droge huid. Op aanraden van de mensen hier werd shea oil aangeschaft. En dat helpt!

Er is weer een gebrek aan water. We moeten zuinig zijn met ons water. De watercompany levert niets. Er zijn tekorten in 'the whole area'. Ook de polytank is bijna leeg. Aangezien we wel elektriciteit hebben, wordt de pomp dag en nacht aangezet, zodat het water opgepompt kan worden, maar dat gaat langzaam. De bananenbomen hebben ook water nodig, maar die moeten maar even wachten. Dus: Nauwelijks water en het is bijna Sala. Als je dan een waterleverancier belt om de tank te vullen, dan is het niet zeker of hij komt. Iedereen 'suffert' dus, maar er is één uitzondering.......In onze straat woont een priester en we zagen dat de brandweer arriveerde om hem te voorzien van water. Tsja.....a reverend Father of the Catholic Church, die mag het volgens de mensen hier aan niets ontbreken!!! Wij vinden dit erg storend. De Catholic Church zorgt in onze beleving vooral goed voor zichzelf! Wij weten dat de brandweer in Tamale maar één brandweerauto heeft. Wij vroegen dan ook aan onze compound-boy Hudu wat er zou gebeuren als er brand zou uitbreken. De watervoorraad was immers afgegeven aan de priester? Hij liet weten dat de brandweerauto gevuld zou worden met slecht water om te kunnen blussen. Het goede water was uiteraard voor de reverend Father.

En dan is het Sala.....het feest van de Moslims. Op zaterdag 28 november werd dit gevierd. Echter vrijdag 27 november en maandag 30 november waren voor velen 'public holidays'. De kinderen van Cambridge hadden vrij; het NorGhaVo-kantoor was gesloten; de meiden van mister Halilahi waren ook niet op de werkplek. Zelfs compound-boy Hudu kwam een dagje eerder dan normaal, want op de Sala dag was er 'celebration'......We sit together with friends, we cook rice, we eat and we pray'.......I.v.m. het offeren van een schaap, had mister Halilahi namens de community zijn schaap even vastgebonden bij zijn shop, maar plotseling slaagde het schaap erin om zich los te maken en de benen te nemen. Alle meiden hebben de hele ochtend gezocht naar het schaap. Kortom: Iedereen was in de ban van Sala.

En op de valreep knalt er op zaterdag 28 november nog een motorbiker achterop onze auto. Ben zat alleen in de auto en was op weg naar huis. Toen Ben tegen de jongen zei: 'You damaged my car, how much do you pay me?' (lekker kort-door de bocht), liet de knaap weten: 'I don't get you'. Aangezien de bumper al verschillende deuken heeft opgelopen, is één extra deuk ook geen ramp meer. Verder veroorzaakt zo'n kleine aanrijding vaak een complete volksoploop, waarbij ideeën naar voren komen om de 'white man' geld uit zijn portemonnee te kloppen. Het zal je dan maar gebeuren dat de motorbiker plotseling schade heeft, die al aanwezig was voor de aanrijding. De snelle conclusie van Ben was dan ook: Inpakken en wegwezen. Toen Ben aan de knaap liet weten: 'It's okay', reageerde de jongen met: 'Thank you Sir'. Nu kon hij dus wel Engels verstaan!!!

Tenslotte zomaar even een weetje: Slechts 11% van de Ghanezen beschikt over een echt toilet!!!!!!

Till next month!