Juni 2009

Op 31 mei woonde Ben de voetbalwedstrijd Ghana (the Black Stars) tegen Oeganda bij. Overdag kregen we bericht van Steven (broer van Jacco en Job, die in Kumasi studeert en ons geholpen heeft met de bouw van de 13 shops voor de meiden), die liet weten dat hij in Tamale was. We nodigden hem dan ook uit om mee te gaan naar de voetbalwedstrijd, die 's avonds om 19.00 uur zou plaatsvinden in het nieuwe stadion. Voor Steven een absoluut uitje! Als Steven niet was meegegaan, had ik (Dees) Ben vergezeld, maar nu gaf ik mijn kaartje aan Steven en deed hem daar een groot plezier mee. Ik bleef dus thuis en werkte achter de computer. Plotseling realiseerde ik me dat ik voor de eerste keer 's avonds helemaal alleen was in dat grote huis. In het vorige huis was ik wel vaker 's avonds alleen geweest, maar daar woonde je toch op een 'sharing compound' en kon je altijd naar het gezin van mister Jacco lopen. Niet dat ik bang was, maar toch vergrendelde ik de deur maar met het ijzeren hekwerk.

On ne sait jamais……..!

Een dag later ontvingen we een sms-je van Steven met de volgende tekst: 'Hi mr. and mrs. Ben, I will like to thank you heartly for given me the opportunity to watch yesterday's match. It was really a lovely moment. May God richly blessed you for your kindness'.

Aangezien Steven vakantie heeft, kwam hij ons ook nog op een avondje bezoeken. Want zo liet hij weten: 'I have to say hello to you people......!'

Op 2 juni kochten we een deurmat bij een blinde bedelaar, die gemaakt was door hemzelf. Erg leuk; allemaal gekleurde lapjes. Inmiddels prijkt deze voor onze buitendeur.

Bovenstaand: Deurmat (allemaal gekleurde lapjes), gemaakt door een blinde bedelaar.

Lights off…….lights off……….lights off……….Bijna dagelijks weer stroomuitval………Navraag leerde dat 'the problem' lag in Kumasi. Niet alleen Tamale zat zonder licht, ook Bolgatanga, Wa en andere delen van de Upper East en Upper West waren getroffen. Er was 'a problem with the main line, but…..they are working on it!'

Deze maand had Ben ook een gesprek met Baba Musah van het Children to School Project, inzake de workshops in Savelugu. Deze zijn namelijk alweer voorbij! Ben vond het niveau van de leerkrachten erg laag. Een grappig voorval: Uit een evaluatie kwam de volgende opmerking: 'Next time we prefer Malt instead of Sprite'. Als versnapering hadden de teachers liever een flesje Malt (alcoholvrij bier) dan een flesje Sprite (7-up)!!!

4 juni: Is dit een Public Holiday of niet? In het verleden was dit een Public Holiday (ten tijde van President Rawlings met een NPP-regering), maar nu de NDC de touwtjes in handen heeft, is er geen vrije dag meer op 4 juni. Dus dat betekent voor Dees gewoon lesgeven op Cambridge en voor Ben supervisiebijeenkomst nummer 6.

Het lijkt wel of je in heel Ghana dezelfde kinderliedjes hoort. Een nieuwe variant die steeds opduikt in Tamale is: Hello, hello, hello, how are you? I'm fine, I'm fine, I'm fine thank you.'

5 juni: We bellen met de National Coordinator van Assembly, inzake de definitieve beslissing of de containers kunnen blijven staan op de huidige plek of dat deze een klein stukje moeten worden verplaatst. In dat laatste geval zullen alle kosten worden betaald. Als we mogen blijven is dat natuurlijk goed nieuws; dan hebben we verder geen verbouwingsrommel, maar…..we zien ook wel degelijk een voordeel als we moeten verplaatsen. Waarom? Zoals wellicht nog bekend, zijn 2 van de 3 containers nog steeds dicht. Niemand lijkt de beslissing te durven nemen om deze te openen. Voor de Regional Minister en de chief was dit issue niet relevant. Zij hadden het trainingscentrum gered van de sloop en waren verder niet geïnteresseerd in allerhande Hawa-problemen en het wel of niet openen van containers. De National Coordinator van Assembly verwees ons destijds naar de politie en de politie verwees ons weer naar 'court'. Het schiet dus gewoon niet op! Ook NorGhaVo laat weinig daadkracht zien. Wij (Ben en Dees) hebben een strategie bedacht. Als de containers verplaatst moeten worden, dan zullen deze geopend moeten worden. Wij hebben dan een punt en kunnen altijd zeggen dat de National Coordinator van Assembly opdracht heeft gegeven om de containers te openen. In dat geval hoeven wij niet naar de politie te gaan. Maar stel dat de containers kunnen blijven staan op de huidige locatie, dan gaan we een andere troef inzettten. We zullen dan melden dat de hoofdsponsor uit Nederland het absoluut niet kan waarderen dat er 2 containers gesloten zijn. Dan zullen wij dit als pure mededeling gaan melden bij de politie en zullen vervolgens overgaan tot het doorzagen van de sloten. We melden dit tijdens een vergadering met NorGhaVo op 3 juni. Zoals altijd is NorGhaVo Ghana erg voorzichtig (in onze beleving té voorzichtig). We krijgen een heel verhaal te horen over het feit dat mister Halilahi op Kukuomarket zit, terwijl hij niet werkzaam is voor een NGO. Dat deze mister Halilahi werkt met en voor 'needy girls' is voor ons én onze sponsors meer dan oké. Hij besteedt 70% aan training en slechts 30% aan business.Verder wil NorGhaVo dat de naam NFD wordt veranderd in NorGhaVo Kukuomarket containers. We hopen inmiddels allemaal dat de containers verplaatst moeten worden. Er zijn dan namelijk 2 voordelen: Het openen gaat vanzelf én bij een verplaatsing is het gemakkelijker om de naam van het projekt te wijzigen. Zoals altijd wil NorGhaVo alles eerst met de Board bespreken. Prima, maar daarna graag actie! Wij hebben laten weten dat onze sponsoren een snelle effectieve oplossing willen. Als er geen medewerking komt , dan zullen wij zelf de containers gaan openen en zullen zelf alle verantwoordelijkheid op ons nemen. Dat NorGhaVo Ghana dan de handen van ons aftrekt is geen probleem. We hebben duidelijk laten weten: 'With or without your permission, we will cut the locks before we go on homeleave'. Wij hebben zelfs duidelijk gemaakt dat we in het ergste geval zelf alle containers laten afzagen en aan mister Halilahi geven. Hoewel NorGhaVo ons heel goed kon begrijpen, willen zij liever dat de containers voor NorGhaVo zijn dan voor mister Halilahi.

Maar dan…………op 5 juni laat de National Coordinator van Assembly weten dat er nog steeds geen beslissing is genomen of de containers kunnen blijven staan of dat de containers een klein stukje moeten worden verplaatst….'The constructor has to discuss it with the designer, but don't worry'…….. Wij herinnerden hem aan het feit dat alles op papier moet worden gezet en hij beloofde ons dit te doen. Tevens vroegen we hem of we de naam NFD konden veranderen in NorGhaVo Kukuomarket containers en dit bleek geen probleem te zijn. NorGhaVo zou dit kunnen regelen. Voor het openen van de containers verwees hij echter wederom naar de politie.

Goed, ons geduld is nu echt helemaal op! We besluiten dan ook om zelf naar de politie te gaan en te proberen om hen mee te krijgen richting Kukuomarket. We zullen zeggen dat de National Coordinator van Assembly en de NorGhaVo-Board ons hebben gevraagd om naar de politie te gaan met het verzoek om als getuigen te fungeren, op het moment dat wij de containers zullen openbreken. We zullen tevens zeggen dat de sponsoren in Nederland het niet kunnen waarderen dat er nog steeds 2 containers gesloten zijn.

Het openen van de 2 containers houdt de gemoederen dus behoorlijk bezig. Maar dan……De Board van NorGhaVo heeft op 6 juni een meeting georganiseerd waarbij Hawa werd uitgenodigd. En zomaar ineens laat Hawa weten dat ze accoord gaat met 2 containers; de derde container kan mister Halilahi gebruiken. De Board laat Hawa weten dat ze 2 weken de tijd krijgt om te starten met eventuele sewing, weaving of hairdressing aktiviteiten. De catering-praktijken die Hawa wil realiseren worden niet goedgekeurd. Hawa stemt toe. Hé hé eindelijk…….Deze oplossing (Hawa 2 containers en mister Halilahi 1 container) was de oplossing die wij 2 maanden geleden al hadden voorgesteld. Toen weigerde ze, nu vindt ze het dus goed. De containers zullen dus gewoon worden geopend door Hawa en wij hoeven niet meer naar de politie te gaan! Wel willen wij de naam NFD gaan veranderen in NorGhaVo Kukuomarket containers. Dat lijkt ons beter voor de toekomst, want met Hawa weet je het nooit! Maar: Het hoofdstuk kan afgesloten worden: Kukuomarket is gered van de sloop én van de grillen van Hawa én de 2 gesloten containers gaan open! Hawa zal op Kukuomarket zijn met de NFD-meiden en mister Halilahi zal er zijn met zijn meiden. In ieder geval wordt ons trainingscentrum weer gebruikt voor kansarme meisjes!!!

Vier dagen waren we blij, want op 10 juni kregen we alweer een onaangename Hawa-verrassing. Had zij op 6 juni beloofd geen catering-praktijken te gaan uitvoeren op Kukuomarket, op 10 juni was ze gestart op ons trainingscentrum met………..juist ja…….catering!!!!! Toen mister Halilahi ons hiervan telefonisch op de hoogte bracht, lichtten wij NorGhaVo en de Board in en zij togen naar Kukuomarket.

11 juni: Een paniektelefoontje van mister Halilahi: 'There is fire on the mountains!!!' Hawa heeft de arme man uitgescholden en hem verzocht te vertrekken op Kukuomarket. Verder had ze laten weten niets met NorGhaVo noch met de Board te maken te hebben. Er wordt wederom gerapporteerd door ons richting NorGhaVo en Board en men belooft over te gaan tot actie. Dit is nou typisch Hawa: Op 6 juni wordt er iets besloten en een paar dagen later doet Hawa gewoon die dingen die ze zelf in haar hoofd heeft en houdt zich gewoon aan geen enkele afspraak. Aangezien mister Halilahi ons maar bleef bellen met de mededeling: 'It's very hot on Kukuomarket', besloten we om alles te laten vallen en poolshoogte te gaan nemen. Hij had niets teveel gezegd. Het zag zwart van de mensen (hahaha) en midden in het tumult stond Hawa te schreeuwen als een - excusez le mot - viswijf. Ze schreeuwde tegen mister Halilahi, tegen de meiden, tegen de buren, tegen NorGhaVo (Musah was eindelijk ook ter plekke), tegen de Board, tegen Ben en Dees enz. enz. enz. Ze wil dus de hele plek hebben en zelf kunnen bepalen wat ze daar gaat doen. Blijkbaar heeft ze ook de woorden van de Regional Minister aan haar laars gelapt: 'Als ze de plek voor zichzelf claimt, worden binnen een uur de containers afgebroken'. Maar Hawa is Hawa en deze vrouw is echt gestoord en hondsbrutaal. Binnen een mum van tijd hadden zich ontzettend veel mensen verzameld bij ons trainingscentrum en iedereen begon zich ermee te bemoeien. Op een gegeven moment werd het best beangstigend. Er werd in het Dagbani geschreeuwd en wij zagen slechts woedende mensen om ons heen. Toen we om uitleg vroegen kregen we te horen dat iedereen ons steunde en dat de verhitte discussies allemaal over Hawa gingen……. 'This is the ghanian way'…….men neemt gewoon het recht in eigen handen. Het werd dan ook tijd dat duidelijk werd gemaakt aan een ieder om vooral de kalmte te bewaren, aangezien er aan het probleem wordt gewerkt. Volgens compound-boy Hudu liet de menigte Hawa maar schreeuwen zonder in te grijpen, omdat Hawa ongetwijfeld geld zou hebben toegestoken……….of om met de woorden van Hudu te spreken: 'Bribing and corruption, that is Ghana…..' In ieder geval: Hawa heeft geschreeuwd van 's morgens 7.30 uur tot 's middags 13.30 uur. Na dit voorval vond er een meeting plaats op het NorGhaVo-kantoor. Daar vertelde Musah doodleuk dat het nog niet zeker was of mister Halilahi wel op Kukuomarket zou kunnen blijven. De Board had namelijk gezegd dat de 3 containers gebruikt moesten worden voor sewing, weaving en hairdressing, maar had er geen namen van personen bij vermeld. Ben en ik vielen bijna van onze stoel. Een paar dagen eerder had Peter (NorGhaVo Ghana) zowel als Desmond (Board) ons laten weten dat mister Halilahi in 1 container kon blijven (en Hawa de andere 2 containers kon gebruiken). Toen knapte er iets bij ons en lieten we NorGhaVo Ghana weten: Als mister Halilahi moet vertrekken, dan zagen wij persoonlijk de containers af en geven deze aan mister Halilahi. Dan blijft Hawa zitten met een betonnen vloer en heeft NorGhaVo ook niets. Waarom doet niemand hier iets? Waarom durft niemand een beslissing te nemen? Waarom kan niemand Hawa aan? Iedereen is het met ons eens, maar concreet gebeurt er niets en is er geen oplossing!!!!!!

Op 12 juni wederom een paniektelefoontje van mister Halilahi: 'Come immediately…..the chief of Kukuomarket wants to talk with us all'. Wij besloten niet te gaan en we meldden dit aan mister Halilahi en aan NorGhaVo. Het is toch te zot voor woorden dat iedereen maar op stel en sprong moet opdraven, omdat Hawa of de eerste de beste chief weer iets heeft bedacht. Ook een chief moet maar leren dat wij niet op afroep beschikbaar zijn. Als hij ons wil spreken, dan maakt hij maar een afspraak. We laten ons niet meer gek maken door Hawa. NorGhaVo en mister Halilahi waren het volledig met ons eens. En zo gaan we dan weer op gesprek bij de chief van Kukuomarket op 15 juni. De afspraak stond gepland om 14.00 uur. Mister Halilahi, Hawa, NorGhaVo en wij werden verwacht. Oké….om 14.00 uur waren slechts 2 mensen aanwezig……juist ja…Ben en Dees. Mister Halilahi kwam te laat, Hawa en NorGhaVo kwamen helemaal niet. Toen we bij de chief's palace aankwamen kregen we te horen: 'He is not around; you come back on Friday'. Nee dus….we lieten duidelijk merken dat we een drukke planning hebben en dat we slechts op maandagmiddag de chief konden spreken. Toen konden we plotseling wel terecht in the chief's house. En daar lag de chief languit op de grond te slapen! (In onderbroek en hemd). Behalve mister Halilahi waren er ook nog 2 jonge knapen bij die als getuigen mee moesten. Zo gaat dat hier: Er wordt niets gedaan zonder getuigen. We kregen zelfs 'the witness house' te zien. Aangezien ook deze chief slechts Dagbani sprak, moest mister Halilahi alles vertalen vanuit het Engels naar het Dagbani. Wij lazen ons verhaal voor, dat we ook hadden gebruikt bij de Regional Minister. We zagen dat de chief onder de indruk was van al onze tegenslagen. Toen alles was besproken, maakten we enkele foto's. De chief kleedde zich snel om en de Ghanese smok (een soort wijde kiel) werd aangetrokken.

Bovenstaand: Op bezoek bij de Kukuomarket-chief, inzake de Hawa/containers-problematiek.

Deze Kukuomarket-chief beloofde ons dat de 'final judgement' zou plaatsvinden op maandag 22 juni om 14.00 uur. Hij zou Hawa uitnodigen en wij NorGhaVo. Toen wij NorGhaVo hiervan in kennis stelden luidde de reactie van Musah: 'We have to discuss it first with the Board'. O, altijd weer dat NorGhaVo-bestuur dat helemaal niets voorstelt!!!! We werden zelfs uitgelachen dat we bij de Kukuomarket-chief waren geweest. De NorGhaVo-Board zou veel meer in de 'melk te brokkelen' hebben. Wij zouden het NorGhaVo-proces moeten volgen enz. enz. Maar als we op NorGhaVo Ghana moeten wachten…..zij hebben in 3 jaar nog nooit iets voor ons betekend! Het is toch wel triest dat NorGhaVo Ghana ons zó laat vallen!

Oké the final judgement op 22 juni bij de chief: Het is werkelijk niet te geloven: Hawa was afwezig, NorGhaVo was afwezig en de chief zelf was afwezig!!!!!!!!!!!! Wij vragen ons af wie er in dit land serieus is! Slechts Ben en Dees en mister Halilahi waren present en kregen te horen van de ouderlingen/raadgevers van de chief: 'You come back on Friday June 26 at 9.00 AM'.Toen we op Kukuomarket arriveerden zagen we voor de eerste keer dat de 2 Hawa-containers open waren. Eén container fungeert als kantoor en 1 container als cateringplek. Beiden zijn niet toegestaan, maar Hawa houdt zich aan geen enkele afspraak. 's Morgens wordt voedsel bereid in de cateringcontainer en vervolgens in 'take aways' (meeneem-bakjes) gedaan. Haar meiden worden ingezet om dit te verkopen. Verder verkoopt Hawa 'minerals', flesjes limonade. De derde container die mister Halilahi in gebruik heeft, wil zij ook nog claimen en wil daar een 'bar' van maken. Verder heeft ze plannen om een hoge muur aan te brengen en de ingang te voorzien van een poort.

Op 22 juni was het wederom raak: Hawa scheldt, vloekt en tiert en beledigt mister Halilahi. De arme man krijgt dagelijks de hele lading over zich heen: Zij Hawa is de baas, Kukuomarket is van haar, ze heeft niets te maken met een politie, een gemeente, NorGhaVo, Ben en Dees of met wie dan ook. Als wij te horen krijgen dat ze zelfs de meisjes van mister Halilahi heeft geslagen, is voor ons de maat vol. We rapporteren naar NorGhaVo en zoals altijd komt men niet verder dan: 'We have to discuss it'. De omwonenden zijn het ook niet eens met het feit dat Hawa catering-aktiviteiten uitvoert.Wij vrezen dan ook dat de bewoners van Kukuomarket het recht in eigen handen gaan nemen en dat betekent hier in Ghana: Knokken. Mister Halilahi is net als wij aan het einde van z'n krachten. En dan te bedenken dat hij al voor 67 GHc heeft besteed aan het opknappen van Kukuomarket. Kortom: De Hawa-soap draait op volle toeren. Op 23 juni laat Hawa aan alle omwonenden weten: 'I will burn down the whole plot and then I go abroad!' En dan is het vrijdag 26 juni en worden alle betrokkenen weer verwacht bij de Kukuomarket-chief. En zowaar....deze keer is zowel Hawa als ook Musah van NorGhaVo aanwezig en uiteraard mister Halilahi en wij (Ben en Dees). Maar in de ' chief's palace' (een lemen hut) zijn ook nog alle ouderlingen/raadgevers van de chief aanwezig en iemand die vertaalt van het Engels naar het Dagbani. De hut zit dan ook stampvol! Het is in feite een komische vertoning, maar de zaak is uiteraard belangrijk en inmiddels erg complex geworden. Voordat we de ' palace' betraden, kwam de burgemeester naar ons toe en verzekerde ons dat ons trainingscentrum gered was van de sloop. Oké, naar binnen dan maar....Wij kregen nauwelijks de mogelijkheid om iets te zeggen; Hawa praatte aan één stuk door en rakelde de hele geschiedenis op. Het probleem waar we voor kwamen kwam slecht uit de verf. Allerhande niet relevante zaken passeerden de revue. Ook Musah van NorGhaVo liet van zich horen. Hoewel hij eerder nogal lacherig had gedaan over ons chief-bezoek, deed hij nu voorkomen dat NorGhaVo de kwestie wel zou oplossen. Wat ons erg stak was het feit dat Musah tegen mister Halilahi liet weten: ' You keep quiet; you are not involved' . Uh....hallo......deze mister Halilahi heeft wekenlang in de frontlinie gezeten en is degene geweest die alle scheldpartijen van Hawa over zich heem moest laten gaan. Ieder mens heeft toch het recht om te praten? Iedere keer als wij het woord vroegen, kregen we te horen: ' You hold on...don't worry....' en vervolgens kwamen we niet aan bod. Uiteindelijk hebben we het nog wel kunnen opnemen voor mister Halilahi, maar toch zaten we met een onbevredigend gevoel. Tenslotte kwam via de vertaler de uitspraak: .......Alle activiteiten op Kukuomarket worden tijdelijk stopgezet voor zowel Hawa als mister Halilahi en de sleutels van de containers worden ingeleverd bij NorGhaVo. De staf van NorGhaVo moet een voorstel op papier zetten voor de chief over de uiteindelijke bestemming en invulling van het trainingscentrum...................... Wij zijn slechts gedeeltelijk tevreden. Natuurlijk is het fijn dat de rust nu terugkeert op Kukuomarket, maar feit is wel dat de containers nu allemaal dichtzetten en dat mister Halilahi met zijn sewing-girls (tijdelijk) weg moeten. De vertaler liet weten dat NorGhaVo binnen een paar dagen de ' proposal' moet overleggen aan de chief. Wij hebben deze vertaler toch even ingefluisterd dat we daar niet meer in kunnen geloven. Bij NorGhaVo ontbreekt het absoluut aan daadkracht en problemen worden altijd vooruit geschoven. De uitspraak is weer typisch Ghanees: Alles wordt weer uitgesteld. Of om in Nederlandse termen te spreken: De beslissing wordt aangehouden.

Toen we de hut verlieten hoorden we Hawa zeggen: ' Dees I will miss you!' Het mens is echt ' zo gek als een deur'!!!

Mister Halilahi vroeg ons te helpen om zijn spullen over te huizen van Kukuomarket naar zijn andere werkplek. Uiteraard gaven wij aan dit verzoek gehoor. We reden dan ook vaak op en neer om naaimachines, krukjes en andere attributen te transporteren. Het was die dag ' koud', nog geen 30 graden en regen. De meiden hielpen mee om alles in de auto te laden. Zij bibberden van de kou en hadden allerhande omslagdoeken om zich heen geslagen. Ik (Dees) vond het een triest gezicht. Plotseling liet één van de meisjes weten; ' Madam Dies thank you' Uh...bedankt? Waarvoor? We moeten toch weg? Nee.....bedankt dat jullie ons helpen met verhuizen!!! Niet te geloven! Ik moest wel even slikken. Het leek wel of ik het er moeilijker mee had dan de meiden zelf. Gelukkig maar1 Een dag nadat de chief de uitspraak had gedaan, gaat Hawa gewoon weer haar eigen gang en hangt een tweede slot op de sewingcontainer. Inmiddels hebben wij enkele mensen op Kukuomarket die van de hele situatie op de hoogte zijn en we werden dan ook hierover ingelicht. Wij rapporteerden maar weer.....

Hawa verspreidt de meest waanzinnige verhalen over ons. De laatste variant: Ben en Dees (oftewel the thieves/the criminals) exploiteren de containers ter eigen verrijking!

Zoals wellicht eerder gemeld kon Hawa de teachers in stap 1 niet betalen en deze dames wachten dus nog steeds op hun geld. Het kantoor heeft ze opgedoekt (ze woont nog wel op de oude hoofdlokatie). De meiden heeft ze op stage gestuurd. Laatste nieuws: Ze heeft de sewing-girls ondergebracht op een naai-atelier en gezegd dat ze zou betalen. De 'master' is dus nu op zoek naar Hawa, want uiteraard heeft ze niet betaald.

In de vorige update werd melding gemaakt van het feit dat onze microfinancieringsman Ishmel de centen had verloren , die hij had opgehaald bij de meiden in de communities, i.v.m. de terugbetalingen van de leningen. Zoals toen gemeld is het moeilijk voor ons om dit verhaal te geloven. Wij kunnen bijna niet anders dan denken: 'Hij heeft het in z'n eigen zak gestoken!' Uiteraard hebben wij dit gemaild naar NorGhaVo Ghana, maar kregen zoals gewoonlijk geen reactie. Het was dan ook een verrassing voor ons dat men liet weten Ishmel te hebben opgeroepen voor een gesprek op kantoor. Dan gebeurt er tenminste iets………..Toen we NorGhaVo Ghana nadien vroegen wanneer Ishmel denkt het verloren bedrag terug te gaan betalen, luidde het antwoord: 'We will discuss it in the next meeting'. Uitstellen, uitstellen, uitstellen daar is NorGhaVo Ghana erg goed in. Toen we na weken Ishmel zelf vroegen wanneer hij dacht het geld te gaan terugbetalen, reageerde hij kwaad: 'It is not your money' . Nee, dat klopt......maar we monitoren nu eenmaal wel de terugbetalingen van de leningen!!!

Behalve Peter, Musah en Alex was ook altijd Charlot werkzaam op NorGhaVo-office. Deze Charlot deed in onze beleving echt helemaal niets!!!! Vele jonge, actieve, Nederlandse vrijwilligers hebben zich afgevraagd hoe iemand als Charlot daar kon werken. Vaak lag ze gewoon met het hoofd op de tafel te slapen!!!! Vorig jaar is ze getrouwd met een Ghanees die in Engeland verblijft. Charlot zou 2 maanden onbetaald verlof hebben opgenomen om haar echtgenoot te gaan bezoeken, maar…………….NorGhaVo Ghana liet weten dat Charlot een briefje had gestuurd met de mededeling dat ze in Engeland zou blijven!!!!!!!

Sommige kleintjes op de school van Dees lieten me weten dat ze binnenkort naar P1 gaan. (Primary 1). Mijn leerlingen zullen dan naar P2 gaan. Ik vroeg me dan ook af of dit in het nieuwe schooljaar zou plaatsvinden en of dit zou betekenen dat er 2 'French classes' zouden komen. Ik vroeg dit aan collega Margaret, die toch gezien wordt als de 'headmistress'. Het antwoord luidde: 'The time will tell'…..Wel liet ze me weten dat ik nu al een nieuwe leerling kreeg, namelijk Sjabel (Ik schrijf het zoals ik het uitspreek). Maar dan zitten er op 4 juni plotseling een heleboel nieuwe kleintjes in mijn klas. Toen ik hierop niet begrijpend reageerde, luidde het antwoord: 'We want to see how they perform'.

Nou ja….oké….niet te veel vragen, gewoon doen…….dat lijkt hier het motto te zijn.

En dan is het zaterdag 6 juni en zien we eindelijk Hudu weer eens. Onze compound-boy was sinds eind april niet meer geweest. Hij was 'on travelling' naar Techiman.

6 juni: Ben voelt zich al een tijdje niet lekker: Moe en hoofdpijn. Toch maar even laten prikken op malaria en inderdaad sinds lange tijd heeft Ben malaria. Twee weken later wordt weer geprikt en nog steeds is de malaria een feit. Wederom maar weer een kuur (Artemos in combinatie met Palidar).

8 juni: Mister Halilahi is jarig! Onze master sewing werd 37 jaar. Uiteraard hadden wij een kleine 'celebration' georganiseerd: Zingen voor de jarige; feliciteren op de Nederlandse manier; rondgaan met crackers en een cadeautje. Voor mister Halilahi en voor de meiden was het een absolute verrassing. Men is namelijk niets gewend. Iedereen vond het leuk dat Dees mister Halilahi 3 zoenen gaf. Ik (Dees) had wel even van te voren geïnformeerd bij Taiba of dit kon - gelet op de moslim-cultuur - maar Taiba liet weten dat dit geen enkel probleem was. Op een gegeven moment was het pak met crackers/koekjes bijna op. We stelden voor om de laatste 4 te verloten. Dit was compleet nieuw voor de meiden. We legden het systeem uit……een getal tussen 0 en 10…….enz. Toen één meisje het getal 11 noemde, was het dus duidelijk dat ze het niet hadden begrepen. Mister Halilahi herhaalde onze uitleg in het Dagbani en toen 'viel het kwartje'. Deze grote grieten lagen dubbel van het lachen en genoten van dit spelletje. Wij hadden mister Halilahi een cd-rom gegeven met daarop 229 foto's van ons tweede jaar. Ook zijn werkplekken staan erop. Heel herkenbaar voor hem. Hij koesterde het als een kostbaar bezit.

Kukuomarket wordt wekelijks door ons bezocht. In de vorige update werd melding gemaakt van het feit dat sewing-girl Joyce al twee en een half jaar haar ouders niet meer had gezien. Joyce zelf woont in Tamale vanwege haar sewing-opleiding bij Mister Halilahi; haar ouders wonen in Salaga; zo'n anderhalf uur met de bus. Gebrek aan geld voor de bus was er de oorzaak van dat ze haar ouders zo'n lange tijd niet had gezien. Samen met Mister Halilahi besloten we om te helpen. De 'master' gaf haar enkele dagen vrij en wij betaalden haar buskaartjes. Inmiddels was ze teruggekeerd en liet ze weten dat zij en haar ouders enorm genoten hadden van elkaars aanwezigheid. Ze hadden samen gepraat, samen gekookt, samen gegeten enz. Kortom: Iedereen blij! Joyce had nog een boodschap meegekregen van pa en ma: 'Greet and say thank you to the Siliminga's (the white people) and that God may bless them!'

Cambridge blijft verrassen…………..Op 9 juni zijn er enkele 'exams', met het oog op de overgang van Kindergarten 2 naar Primary 1 en wordt me gevraagd om de klas van madam Margaret erbij te nemen. De kinderen vinden het prachtig! Eindelijk komt the white lady; madam Dies; the French madam ook in hun klas! De schooldag begint altijd met bidden, zingen, het opzeggen van de Ghanese gelofte en het Ghanese volkslied en marcheren. Het bidden gebeurt met gevouwen handjes en gesloten ogen. Het opzeggen van 'The National Pledge'(de Ghanese gelofte) gebeurt met de hand op het hart en er wordt echt gemarcheerd richting klaslokaal. Ik heb gevraagd om de tekst van de Ghanese gelofte en het Ghanese volkslied en collega Esther zal er voor zorgen dat ik de 'National pledge' en de 'National Anthem' krijg. Net voordat de kleintjes richting klaslokaal marcheren, moeten ze ook nog de teachers en hun schoolkameraadjes begroeten en gaan dan door de knieeën: 'Good morning teachers, good morning friends, how are you?'

Op 10 juni zijn er nog steeds 'exams' en worden de leerlingen van madam Margaret allemaal naar de klas van madam Dies gestuurd. Dit blijft nog een tijdje zo. Vele nieuwe namen passeren de revue: Joel, Nath, Winnefried, Eunice enz.

11 juni krijgen de kleintjes een donderpreek, of om met de woorden van mijn collega's te spreken: 'They don't obey and they don't respect'. Ik vertelde de kinderen dat zij de 'lucky ones' zijn en dat er een heleboel kinderen zijn die helemaal niet naar school kunnen gaan.

Ik hield het maar een beetje algemeen, maar madam Margaret bulderde tegen de kleine Amin: 'Do you know how your father has to struggle to pay your schoolfees?' Het knaapje knipperde zenuwachtig met zijn ogen, waarin de tranen blonken.

Als de kinderen hun energie kwijt moeten, laat ik ze 'exercise' doen met het liedje 'hoofd, schouders, knie en teen' in het Frans………..succes verzekerd!

Zo heel af en toe laat Ben zijn gezicht wel eens zien op school. De kleintjes roepen dan allemaal: 'Daddy'. Op een gegeven moment besloot daddy het hele spul maar eens op de foto te zetten. Kinderen en team werden opgetrommeld. Maar zoals altijd bij groepsfoto's was het slechts een gedeelte van de kinderen en een gedeelte van het team dat voor de camera verscheen.

Bovenstaand: Een gedeelte van de kinderen van de school waar Dees lesgeeft (Cambridge garden academy).Bovenstaand: Een gedeelte van het team van Cambridge.

Eén van mijn collega's - Esther - houdt van zingen en muziek. Telkens als ze muziek hoort vanuit mijn klaslokaal, vraagt ze na afloop van de les of ik haar het betreffende Franse liedje ook wil leren. Zij is degene die in de 'nursery' lesgeeft. Om de letters van het alfabet te leren zaten haar leerlingen allemaal op een mat in de grote ruimte waar gegeten wordt en lagen alle letters van het alfabet op die mat uitgespreid. Esther zong: 'I am looking for my letter O, letter O, letter O, I am looking for my letter O, where is my O'. De kleintjes werden dan geacht de betreffende letter aan haar te geven.

En dan komt er weer een nieuweling voor Frans: Nasara is de naam van de kleine meid. Maar….achteraf bleek dat ze slechts kwam kijken en pas volgend schooljaar zal meedraaien. Een paar dagen later zit ze echter weer in de klas. Niemand die iets uitlegt.......

Op 20 juni vindt er een PTA-meeting plaats (Parents Teachers Association): Een vergadering voor de ouders en de leerkrachten.

Er wordt gewerkt aan de presentatie van het tweede en het derde jaar.

Een spreuk die ons een keer onderweg opviel: The fear of the Lord is the beginning of knowledge!

Op 9 juni bezochten we het Library Project in Tamale. De volledige naam is: Naasim Community Children Education and Libray Project. Dit is een project waar NorGhaVo vrijwilligers op zet. Op dit moment zijn er echter al heel lang geen vrijwilligers meer geweest. De oprichter heet mister Ramzing en het project bestaat al zo'n 8 jaar. Het doel is tweeledig: Een 'after school programme' aanbieden voor kinderen van verschillende governmental scholen en daarnaast onderwijs bieden voor kinderen die helemaal niet naar school kunnen gaan. Wij wisten weliswaar van het bestaan van dit project, maar daar bleef het ook bij. Waarom dan toch dit projekt bezocht? Zoals bekend geeft Dees Frans op een privéschool. Allemaal leuk en aardig, maar al een hele tijd bekroop mij (Dees) het gevoel van: 'Ik geef les aan geluksvogeltjes'. Het betreft hier namelijk kinderen van welgestelde Ghanezen. Ik vroeg me af: 'Ben ik hier voor de lucky ones?' En daar moest ik 'nee' op antwoorden. Ik ben hier namelijk voor de 'needy ones'. Er zijn zoveel kinderen die helemaal niet naar school kunnen gaan……Ik had dan ook al zelf het plan bedacht om de school (lees Dees) naar de kinderen te brengen en had het idee om in ons vierde jaar les te geven in de community onder de boom. Totdat……ik me dus herinnerde dat er een projekt bestaat dat precies aanbiedt wat ik in gedachten had. En inderdaad….het voldeed aan mijn verwachtingen. Er wordt lesgegeven onder een mangoboom, onder een afdak en in een hoekje afgezet met een paar cementblokken. De leeftijd van de kinderen is ongeveer tussen de 4 en de 12 jaar. Sommige kinderen lopen 5 km. om naar dit projekt te komen. We maakten kennis met de teachers: Behalve mister Ramzing, spraken we met mister Youssef, mister Ananny en mister Sahmed. Mister Ramzing liet ons weten dat hij wel één hele bijzondere teacher had, namelijk James.

Deze James (we schatten hem op een jaar op 18) was als kleuter terechtgekomen op dit projekt en had inmiddels de SSS afgemaakt (Senior Secondary School; bovenbouw middelbare school). Als dank kwam hij nu terug om zijn diensten aan te bieden voor andere kansarme kinderen. Prachtig! Voor mij (Dees) was het precies datgene wat ik voor ogen had: Dit schooltje was liefde op het eerste gezicht! Ik liet mister Ramzing weten dat hij - na mijn verlof in Nederland - op me kon rekenen. Wij merkten tijdens het gesprek dat mister Ramzing niet erg te spreken was over NorGhaVo Ghana, maar wij horen wel vaker klachten over de staf hier in Tamale en zelf zijn wij er ook niet tevreden over. Dat was dus heel herkenbaar. Volgens mister Ramzing had hij al anderhalf jaar niemand van NorGhaVo meer gezien. Dees had NorGhaVo Ghana al laten weten van haar plannen en dat er interesse was in dit projekt. Musah - staflid NorGhaVo Ghana - had voorgesteld om mee te gaan, maar daar voelde ik (Dees) niets voor. Toen ik vertelde dat ik er liever alleen naar toe wilde gaan, werd dit niet begrepen. Hij vertikte het zelfs om te vertellen waar het projekt precies was gelokaliseerd. Voor ons was dit geen probleem……Na 3 jaar Tamale weten we zo'n projekt wel te vinden. Toen ik een dag later Musah liet weten dat ik m.i.v. begin oktober zal starten, reageerde hij furieus. Ik had hem (lees de staf van NorGhaVo Ghana) gepasseerd. Het moest officieel via het kantoor verlopen. Eigen initiatief wordt absoluut niet gewaardeerd. Hoe het ook zij…..Ik (Dees) zal absoluut begin oktober op dit schooltje gaan werken met of zonder toestemming van NorGhaVo. Toen ik dit liet weten aan mister Ramzing, werd ik vele malen bedankt. Ongeveer een week later belde mister Ramzing mij op met de mededeling dat hij moest verschijnen op het NorGhaVo-kantoor. Ik liet hem weten dat dit 'no problem' was en dat hij vanaf oktober op mij kan rekenen. Inmiddels heeft mister Ramzing van NorGhaVo vernomen dat hij niet meer kan rekenen op vrijwilligers als hij in zee gaat met Dees. Deze mister Ramzing was echter heel duidelijk naar NorGhaVo Ghana: 'Jullie hebben nog nooit iets voor mijn project gedaan, dus ik vind het helemaal niet erg dat ik geen vrijwilligers meer krijg en ik ben heel erg blij dat Dees in oktober komt'. Het is toch te zot voor woorden dat NorGhaVo zo kinderachtig reageert!

Op 11 juni maakten we kennis met de vrouw en de kinderen van onze inmiddels goede vriend mister Halilahi. Deze moslim-man heeft 2 zoontjes: Suhayini en Tyumba. Het oudste zoontje hadden we opgehaald van school en we bezochten ook de werkplek van Ayisha, de vrouw van mister Halilahi. Je zag duidelijk dat Halilahi stapelgek was op zijn gezin en het is best on-Ghanees om dit te laten zien.

Socializen: In het weekend van 13 en 14 juni bezochten we nog eens enkele NFD-meiden: De kapstertjes Azara 3 en Rabbie en weefster Asia. Nog steeds is aan klanten een chronisch gebrek en we zijn inmiddels een jaar verder! De meiden zitten nu namelijk precies een jaar in hun shop. Tsja……daar word je niet vrolijk van! Azara 3 had helemaal niets te missen. De favoriet van Dees had malaria. Voor medicatie was natuurlijk geen geld. Wij konden het niet aanzien, zetten haar in de auto en reden naar een apotheek om een malariakuur te kopen. Het was goed dat de mensen in de community ons hadden laten weten dat de betreffende 'drugs' tussen de 50 Pesewas en 3 GHc zouden kosten, want……éénmaal aangekomen in de apotheek zag men een witte (Dees) en verschenen de duurste malariakuren. Ook de dure Artemos die wij altijd voorgeschreven krijgen, lag al op de toonbank. Uiteraard had ik dit door, maar speelde het spelletje even mee. De apotheker begon glunderend te tellen en kwam op een bedrag van 16 GHc. Toen ik liet blijken dat ik niet gediend was van deze 'witte' praktijken, verlieten we uiteindelijk de apotheek met een kuur van 3GHc (ongeveer 2 euro).

Ons Saartje vond alles best…………..

Als je Rabbie ziet lopen in de community tussen haar shop en het hutje waar ze woont, loopt ze altijd met een schaal bananen op haar hoofd, in de hoop er een paar te kunnen verkopen. Natuurlijk kopen wij altijd haar bananen, die we dan vervolgens meteen uitdelen aan een hele serie kleine, zwarte kindertjes.

Asia is altijd blij als je komt. Wij vinden het dan ook heel fijn om haar te bezoeken. Bovendien laat zij een aktieve houding zien. Zelfs op zondag is ze aan het weven. De kinders uit de community komen altijd gezellig bij ons zitten. Plotseling zagen we een knaapje met om zijn arm allemaal houtjes gebonden. Tsja….hij had zijn arm gebroken en uiteraard was er geen geld om dit te laten spalken. Local treatment was dus de enige oplossing. Aangezien Asia slechts Dagbani spreekt, moet een oom of een broer altijd vertalen. Asia liet ons via haar broertje weten dat onze sewing-girl Hawa aan Asia had gevraagd om een 'cloth' te weven in de kleuren van de NDC. Naaister Hawa zal hier dan een kledingstuk van maken. Wij gaven Asia een compliment. Het is natuurlijk erg goed dat de dames onderling nog contact hebben en bovendien elkaar helpen. Hawa zal Asia namelijk betalen voor het geleverde weef-werk.

Ook kregen we te horen dat weefster Hadidja (de zus van Hawa) zwanger was. Weer een NFD-meisje dat een kind krijgt. De terugbetaling van de lening van haar shop zal dus nu nog wel langer gaan duren. En dan……zowel Asia als Azara 3 hebben ons al verschillende keren gezegd dat ze zo graag Engels willen leren en goed willen leren lezen en schrijven. Tsja…..deze meisjes hebben zoals bekend nooit op school gezeten. Het enige dat ze weten hebben ze geleerd op NFD. Uiteraard kunnen we de klok niet meer terugdraaien en bovendien moeten ze in hun kiosk zitten. Maar juist omdat ze nu hun eigen shop hebben, ervaren ze dat ze een behoorlijke achterstand hebben. Dus toen ging Dees combineren…….

In oktober zal ik starten op het Library project/after school programma in Tipoli (een wijk in Tamale). Zoals eerder gemeld is dit projekt bestemd voor 2 soorten kinderen: óf kinderen die op een overheidsschool zitten, maar daar te weinig leren en in een after school programma nog enigszins worden bijgespijkerd óf kinderen die helemaal nooit naar school zijn geweest. De kinderen zijn tussen de 4 en de 12 jaar oud. 'Onze' meiden zijn relatief oud (ongeveer 18 jaar). Aangezien het een goed teken is dat ze zelf om les vragen, zal ik gaan vragen aan de oprichter van het projekt of enkele van 'mijn' meiden welkom zijn. Dat zij dan wellicht tussen 4-jarigen moeten gaan zitten, is totaal geen probleem voor de dames..

Al enkele dagen hebben we geen internetverbinding. Niet alleen wij hebben geen 'link', maar in de hele stad Tamale zijn de internetcafé's gesloten. Als ze wel open zijn, krijgt een ieder te horen: 'The link is down, we are sorry……….' Het is erg lastig: Soms heb je geen stroom, maar wel internetverbinding en soms heb je wel stroom, maar geen internetverbinding.

NorGhaVo Nederland heeft ons gevraagd om alle Hawa-problemen te rapporteren inclusief de NorGhaVo-Ghana-perikelen. Wij mochten 'de vuile was' doorsturen. NorGhaVo Nederland steunt ons in de zware tijden.

We hebben het druk. Er is nauwelijks tijd om onze goede vriendin Taiba te zien. Soms bezoeken we haar even op haar werkplek (ze geeft naailes op Maliltiti; ook een NGO voor kansarme meisjes). We arriveren dan meestal aan het einde van haar werktijd (ongeveer 13.30 uur) en combineren dit met een bezoekje aan Kukuomarket. Taiba heeft dan een lift naar haar huis; ze woont namelijk niet ver van ons trainingscentrum vandaan.

18 juni: Laatste supervisiebijeenkomst Monique. Dit zit er ook alweer op! Prima verlopen! Ben liet de laatste sessie plaatsvinden in een spot (een lokale kroeg).

19 juni: Maartje komt naar Ghana. Toch heel bijzonder dat een oud NorGhaVo-vrijwilligster die 2 jaar geleden bij ons op de compound van Jacco heeft gewoond, nog eens terugkeert naar Ghana voor zo'n kleine 4 weken. Nu konden we haar verwelkomen in ons andere huis. Aangezien de Nederlandse meisjes Kelly en Monique ook bij of in de buurt van Jacco wonen, nodigden wij alle drie de dames uit. Kelly en Monique zijn in Ghana gekomen via Maartje.

Iedereen kende elkaar dus al. Erg leuk!

In de nacht van 20 op 21 juni en de hele zondagochtend 21 juni was er 'lights off'; niet alleen in Tamale, maar in de hele Northern Region!

Hadden we eind april de dochter van een oud-collega van Ben uit Horst even ontmoet in Tamale (die in Ghana was om onderzoek te doen), nu liet de moeder (de oud-collega zelf) weten ook naar Ghana te komen, aangezien dochter-lief eind juli wederom naar Ghana zou terugkeren, om haar onderzoek af te ronden. Moeders zou dan begin augustus arriveren. Via de mail werd ons gevraagd elkaar dan te ontmoeten. Op zich natuurlijk heel erg leuk, ware het niet dat wij op 31 juli onze terugvlucht hebben naar Nederland en onze verlofperiode van 7 weken aanbreekt. We kruisen elkaar dus net.

24 juni: Een vreselijke dag.......Wij krijgen een behoorlijke aanvaring met Musah op het kantoor van NorGhaVo en zijn echt ' ontploft'. Altijd maar beloftes, nooit resultaten of concrete actie. Altijd maar weer te horen krijgen: ' We have to discuss it; we have to organize a meeting; I will contact the Board; I will speak with Peter the National coordinator; the law says; I will write a letter'...blablabla.....Als je slechts een ID-card wilt verlengen, moet dat eerst besproken worden in een vergadering. Het is om knettergek van te worden. Men verschuilt zich achter de cultuur. Men durft geen verantwoordelijkheid te nemen voor het eigen falen; excuses heeft men altijd klaar en het is iedere keer de schuld van de ander.

Voor deze mensen blijven wij gewoon veel te resultaat gericht en dat heeft dus behoorlijk gebotst. NorGhaVo Nederland heeft dan ook telefonisch contact opgenomen met NorGhaVo Ghana. Ach....dan wordt beterschap beloofd, maar dat blijft een ' wassen neus' . Voorlopig maar afstand bewaren dus!

De vreselijke dag ging verder.......Al maandenlang had ik (Dees) last van een ingegroeide teennagel. Op een gegeven moment ging het niet meer langer en ging ik dan ook naar het Kabsad Hospital, waar dokter Kabir er geen gras over liet groeien; ' If you are ready for it, I will operate it' . Nu achteraf begrijp ik zijn woorden: ' If you are ready for it'.......Aangezien het al zo lang sleepte en onze verlofperiode al in het verschiet ligt, besloot ik om het maar meteen te laten doen. Dokter Kabir liet weten: ' I will see you in the theatre' . Nee….geen schouwburg, maar de operatiekamer!!!! Ben mocht niet mee naar binnen. De ' nurse' verklaarde: 'I will give mummy moral support!' En daar lag ik dan…..eerst moest men de benodigdheden nog zoeken en toen werd alles in gereedheid gebracht. ' I will cut it' liet dokter Kabir weten. Er werd nauwelijks gecommuniceerd. Uiteraard gebeurde de ingreep onder plaatselijke verdoving, maar de injecties waren onbeschrijflijk pijnlijk! Ik kan me niet herinneren dat ik ooit in mijn leven zó gegild heb. Ik heb een hele hoge pijngrens en ben echt niet te flauw, maar dit was onmenselijk! De 'nurse' hield mijn gezicht met haar beide handen vast. Het was echt de ' African way' . Ik had het idee dat men nog het meeste schrok van mijn gegil. Emoties tonen is nu eenmaal 'not done', maar het was gewoon te erg en te pijnlijk. Toen de injecties eenmaal waren gezet, was het leed geleden en kon er gesneden worden. Daarna werd het verbonden. Het heeft al met al misschien 20 minuten geduurd, maar ik lag helemaal te ' shaken' . Toen dokter Kabir liet weten dat ook een andere teennagel begint in te groeien en dat hij die ook wel onder handen wil nemen, kon ik nog net uitbrengen: ' Never' .

De eerst week moest ik om de 2 dagen terug komen en werd het opnieuw verbonden. Overal waar ik kom krijg ik te horen: ' Madan Dies, what happened?' Op Cambridge zeiden de kinderen: ' Do you have 9 toes now? And madam Dies, did you cry?' Als de kleintjes op school op mij af komen rennen, kan ik slechts uitbrengen: ' Watch my toe....watch my toe.....watch my toe......!!!!!!!' Een ingegroeide teennagel noemt men hier in Tamale Kaka en als men geen geld heeft om dit in het ziekenhuis te laten behandelen, dan neemt men de toevlucht tot de Ghanese manier en dat is.......accuzuur erover heen gieten!!!!!!!

Behalve de 'operatie' werd er ook nog malaria geconstateerd. Nu hebben Ben en ik allebei tegelijkertijd malaria. Aangezien wij geen profylaxe (Lariam) meer mochten gebruiken, hebben wij in ons derde jaar om de haverklap malaria. Dokter Kabir doet er nogal lacherig over. Het is allemaal 'no problem' ; we zijn al zo lang in Afrika; ons lichaam is al helemaal ingesteld op malaria. Hij vindt het een wonder dat wij niet ' crazy' zijn geworden, omdat we jarenlang Lariam hebben geslikt. We krijgen een nieuwe kuur als ' treatment': Artemos plus en vragen ook om een extra dosis voor als we op verlof gaan naar Nederland. In theorie kan het natuurlijk zo zijn dat je net voor vertrek malaria krijgt. Ook vroeg ik (Dees) om een nieuwe voorraad ijzertabletten, i.v.m. mijn chronisch ijzertekort. Dokter Kabir wilde dat ik eerst liet prikken en toen de uitslag kwam liet hij weten dat ik geen ijzertekort had!!!! Tsja....medische zorg in Nederland en in Ghana.......

Blijkbaar was de aanvaring met NorGhaVo Ghana en de ingreep van de teennagel nog niet voldoende, want op diezelfde dag begaf de computer het ook nog. Nu hebben we hier een ' mannetje' (Ibrahim) die dit soort problemen zou moeten kunnen oplossen, maar....this is Ghana....there is always 'a problem'.........Hij liet weten dat de klus 4 uur in beslag zou nemen, maar.....na 4 dagen was het nog steeds niet opgelost. Hoewel hij de computer even meegenomen heeft naar zijn ' office' , werkt hij de meeste tijd in ons huis aan het euvel. Je zou de man 'peper in z'n .......' willen duwen; het gaat allemaal zo langzaam. Als je wilt dat hij om 9.00 uur aanwezig is, dan zeggen we: ' Please come tomorrow at 8.00 am'. (Dan is hij er waarschijnlijk tegen 9.30 uur). Als hij dan eindelijk arriveert, valt de stroom uit of is er geen ' link'. Het schiet voor geen meter op, maar het werk stapelt zich op! Raken wij door al dit soort dingen in de stress, de mensen hier accepteren alles gelaten.

Als ik (Dees) vraag of hij denkt het te kunnen oplossen, luidt het antwoord: ' By His Grace' of 'Let's pray to the Almighty God!!!!

Jezus....nee....Help!...... Men wordt er niet koud of warm van! Als er na 5 dagen nog geen resultaat is, vragen we een tweede 'computer-deskundige'. Hij heeft in ieder geval zijn naam mee; Wisdom!!!!

Lights off....lights off......lights off........bijna dagelijks aan de orde! Dit betekent dat je niet achter de computer kunt werken en we willen nog een heleboel afwerken voordat we eind volgende maand richting Nederland gaan voor ons verlof. Soms komt het voor dat je thuis geen stroom hebt en besluit naar het internetcafe te gaan. Je hebt je daar dan nauwelijks geïnstalleerd, of.....pats....lights off!

Examen Paul op 20 en 27 juni: Hoewel hij liet weten dat het ' difficult and not easy' was geweest, voegde hij er gelukkig aan toe: ' But I will cross the line; I will make it!' De uitslag wordt half/eind juli verwacht. Het einde van het examen van Paul vierden we op 28 juni samen in een ' spot' (lokale kroeg). Ook werd al een toast uitgebracht op de verjaardag van Ben op 29 juni (57 jaar). Op de dag zelf werd dit gevierd met een etentje ' entre nous'.

Een pakje uit Nederland........met allerhande lekkernijen. Heerlijk om die verfijnde Nederlandse smaak weer eens te kunnen proeven!

Kip Froukje zoekt altijd bijzondere plekjes om eieren te leggen, maar op 30 juni had ze toch wel een hele aparte plek uitgekozen: Een afgesloten ruimte (middels een hekwerk) waar de waterpomp is geïnstalleerd. Onze compound-boy Hudu moest er aan te pas komen om het dier te bevrijden uit de benarde positie. Ondanks het feit dat we de ruimte hebben afgedekt, keert ze telkens weer terug naar die plek.

30 juni: Aangezien het op 1 juli Republic Day is en dit een vrije dag betekent, had mister Paul (de oprichter van de school waar Dees lesgeeft), alle leerkrachten getrakteerd op.....een tros bananen!

In deze update heb ik verteld dat de kleintjes van mijn school iedere ochtend voor de aanvang van de lessen worden opgesteld in rijen en moeten bidden en zingen. The National Pledge (een soort gelofte) en the National Anthem (het Ghanese volkslied) worden dan ten gehore gebracht. Ik vond het wel leuk om de tekst te hebben en deze zal ik dan ook hieronder vermelden:

The National Pledge

I promise on my honour to be faithful and loyal to Ghana my motherland.

I pledge myself to the service of Ghana with all my strength and with all my heart.

I promise to hold in high esteem our heritage, won for us through the blood and toil of our fathers and I pledge myself in all things to uphold and defend the good name of Ghana.

So help me God.

The National Anthem

God bless our homeland Ghana

And make our nation great and strong

Bold to defend forever

The cause of Freedom and of Right

Fill our hearts with true humility

Make us cherish fearless honesty

And help us to resist oppressors' rule

With all our will and might evermore.

Hail to thy name, O Ghana

To thee we make our solemn vow

Steadfast to build together

A nation strong in Unity

With our gifts of mind and strength of arm

Wether night or day in the midst of storm

In every need whate'er the call may be

To serve thee, Ghana, now and evermore.

Raise high the flag of Ghana

And one with Africa advance

Black star of hope and honor

To all who thirst for liberty

Where the banner of Ghana free flies

May the way to freedom truly lie

Arise, arise, O sons of Ghanaland

And under God march on forevermore.