Ons wel en wee in Ayacucho

Ups and downs in AyacuchoVanaf 9 maart 2022

Wij genieten in Peru, in Ayacucho, wij genieten van onze studenten op Instituto de Idiomas (Universidad Nacional de San Cristobál de Humanga), wij genieten van het wonen in het appartement van de universiteit samen met een Peruaanse familie. Kortom: Wij genieten…......disfrutamos…….!

Toen wij op 9 maart ons klaslokaal binnenstapten, viel ons op dat er een wijnlucht hing (ondanks het feit dat men een raam had opengezet). Ook stond er nog een bekertje met een bodempje wijn op één van de tafeltjes; restanten van chips lagen op de vloer en een fles wijn die nog voor slechts een kwart gevuld was, zat verstopt in een spreekstoel. De grote tafel in het leslokaal plakte van gemorste wijn en ook op de krakende houten vloer zaten wijnvlekken. Er was zelfs bij de katheder een tweede vlag geplaatst van de Universidad Nacional de San Cristobál de Humanga. Het was duidelijk dat er een feestje was gebouwd. Was dit nog vanwege Internationale Vrouwendag een dag eerder? Geen idee. Feit was wel dat gaande onze les er iemand binnenkwam die o.a. de aangebroken fles wijn meenam….hahaha!

Wat passeert zoal de revue tijdens onze Engelse conversatie club? Enkele voorbeelden: Een debat over: ‘Breakfast is the most important meal of the day’ (waarbij de cursisten ons vertelden over het mondongo ontbijt op zondag) of een tekst over: ‘Right place, wrong person.’ (Je kunt nog zo’n perfecte plek hebben om vakantie te vieren, als je met de verkeerde persoon bent, wordt iedere vakantie een ramp. Je leert iemand pas echt kennen als je met hem of haar reist), of een tekst over: ‘On a budget’ (Alternatives to hotels) of een topic over: ‘What was your worst vacation?’ Why was it bad? Of wat te denken van de volgende topics: ‘Are you a busy person? Are you a friendly person? Are you an ambitious person?’; ‘Rate your life on a scale from one to ten. Ten is the highest rating and means your life is perfect. One is the lowest rating and means that your life is terrible. Well, why did you give this rating to your life?’; Of: ‘Would you want to change your name? Would you want to change where and when you were born?’; ‘Do you think it’s fair that children usually take their father’s family name?’ etc.

En wij smullen nog steeds van alle lekkere Peruaanse gerechten. Wat te denken van: Arroz a la jardinera con pechuga a la plancha (een soort ambachtelijke rijst met gegrilde borst)…....?!

Even naar de pedicure……35 Soles…..

12 maart: Het dochtertje van onze huisgenoten José Luis en Bella, Kiran genaamd, werd vandaag 1 jaar.

(De naam Kiran is een Hindoestaanse naam en betekent zonnestraal). Al een paar weken van te voren was de familie in de ban van dit heuglijke feit. Uiteraard hadden wij ook voor enkele verrassingen gezorgd. ’s Morgens had ik de tafel versierd met serpentines en bovenop de tafel had ik onze twee cadeautjes uitgestald, zijnde een roze opblaasbaar konijn en een gele bellenblaas. Dit alles vergezeld van een papier met de tekst: ‘Feliz Cumpleaños Kiran’. Het gezin wilde graag dat wij zouden zingen voor de jarige en wel in alle talen, te weten: Nederlands, Engels, Frans, Duits en Spaans. Aan dit verzoek werd voldaan. Er werden veel foto’s gemaakt en terplekke maakte moeder Bella een video die naar de familie werd gestuurd, zodat iedereen de twee Nederlanders kon zien. Ach ja….vorm en buitenkant……we zijn het wel gewend. Overigens: Het gezin had ons een dag eerder uitgenodigd om op de verjaardag samen te gaan eten. Dit bleek bij vrienden te zijn. Dat is dan weer zo’n moment waarop de beperking (incontinentieprobleem) van Ben roet in het eten gooit. Aangezien het toch wel ver rijden zou zijn, bedankte Ben voor de uitnodiging. En dat is begrijpelijk. Het gezin liet weten dat het eten voor Ben en Dees dan wel ‘thuis’ bezorgd zou worden. (En dat gebeurde dus niet…..hahaha!) Overigens: Wel konden we nog van de verjaardagstaart proeven. Over die maaltijd gesproken: Huisvriend Cesar was op die bewuste verjaardag al in alle vroegte vertrokken om te gaan koken in het huis van de vrienden waar de verjaardagmaaltijd genuttigd zou worden. En als klap op de vuurpijl verschenende outfits van vader José Luis, moeder Bella en dochter Kiran ten tonele….tsjonge jonge…....De jarige was in onze beleving net een suikerspin, maar goed…de ouders straalden naast hun prinsesje in een prinsessenjurk van roze tule en kant. Vreselijk, maar ach….weer die vorm en buitenkant, die in Derde Wereldlanden onlosmakelijk verbonden blijkt te zijn met de cultuur. Achteraf bleek dat dat men op de feestlocatie zelfs een entertainer had ingehuurd….pffff…..

Je struikelt hier over de bedelaars…….dat is een vertrouwd, doch triest straatbeeld: Blinden, mensen met andere beperkingen die op straat zitten of liggen, moeders met een kind aan de borst e.d. Echter: Als een jongetje een papiertje uit een prullenbak pakt en dit papiertje vervolgens aflikt, dan draait je hart opnieuw om……..

Nog steeds proberen wij om een oud collega van 6 jaar geleden op te sporen. Het betreft Edwin met wie wij in 2016 op Colegio Fes hebben samengewerkt. Een andere collega van destijds, te weten Angel, had ons laten weten dat Edwin inmiddels de direkteur van Colegio Fes was geworden. Blijkbaar hadden wij dit verkeerd begrepen of Angel had een grapje gemaakt. Hoe het ook zij: Op 14 maart besloten we om nogmaals te proberen Edwin te bereiken.

Temeer omdat hij had toegezegd op 26 februari te komen en dit gebeurde niet, maar goed….er hadden ons ook geluiden bereikt dat hij afwezig zou zijn t/m. maart. Wij gingen er nog steeds vanuit dat hij in de buurt van Ayacucho zou zijn. En….hoera…..wij hadden telefonisch contact op 14 maart. Edwin liet weten dat hij helemaal niet de direkteur was geworden van Colegio Fes. Hij noemde de naam Edgar. (En dat lijkt dus een beetje op Edwin). Voeg daaraan toe het feit dat beiden (Angel en Edwin) geen Engels spreken en de miscommunicatie was ontstaan. Het belangrijkste was dat er een nieuwe afspraak werd gemaakt en wel voor 2 april.

De stad Ayacucho is verdeeld in blocks (cuadras). Wij wonen in cuadra 1, downtown, het kloppend hart in het centrum.

Dan wordt het tijd om nieuwe medicatie voor Ben te kopen in Ayacucho. Als de geschiedenis van 6 jaar geleden zich herhaalt, dan betekent dit een hele klus om alle medicijnen bij elkaar te krijgen en dit gaat dan ook gepaard met het bezoeken van vele apotheken. Echter: Het viel nu mee, hoewel je soms de medicatie moet breken om te kunnen voldoen aan de voorgeschreven Nederlandse milligrammen. Verder wijkt ook vaak de merknaam af, maar zolang de stofnaam maar overeenkomt, is het in orde. Bovendien kan soms de gevraagde hoeveelheid niet in één keer geleverd worden, maar goed….

Toen begaf de waterkoker het…..dus op pad om een nieuw exemplaar te kopen. Was op zich geen punt, maar de verkoper had het buskruit niet uitgevonden. Er werd gevraagd naar een paspoort, namen moesten ingevoerd worden in de computer, een garantiebewijs en bewijs van betaling konden niet verschaft worden, omdat de man van de facturen met lunchpauze was. Kortom: Moeilijk, moeilijk, moeilijk. Op het moment dat wij een opmerking maakten over de trage afwikkeling (‘Kom op knul, we kopen gewoon een waterkoker, doe niet zo moeilijk’), kwam er eindelijk actie.

Tijdens een lunch werden wij behoorlijk aangestaard door twee jonge meiden van het bedienend personeel. Schoorvoetend werd gevraagd uit welk land wij kwamen, hoe lang wij in Peru zouden blijven en wat wij in Ayacucho deden. Uiteraard gaven wij antwoord op al hun vragen en werd Spaans afgewisseld met Engels, temeer omdat één van de beide dames in het verleden op taleninstituut Indi (Instituto de Idiomas) Engels had gevolgd. 90% van het gesprek verliep echter in het Spaans en ik (Dees) kon weer prima oefenen. Telkens weer bleven zij komen en al giechelend durfden zij steeds meer te vragen. Hoe leuk was dat! Uiteindelijk volgde weer eens de inmiddels wereldwijde opmerking over de ogen van Dees….hermosos ojos azules….hahaha!

Zoals eerder gemeld geven wij op woensdag en vrijdag les aan docenten Engels (advanced level). Er is ons toegezegd dat wij op maandag en donderdag studenten gaan lesgeven (intermediate level) en dat de dinsdag gereserveerd wordt voor docenten van de middelbare school. Het probleem is dat de manager, zijnde José Lozano, op pad moet gaan om de principals (direkteuren) van diverse scholen te benaderen en de belangstelling te peilen voor onze English conversation club. En daar wringt de schoen…..de beste man heeft geen tijd. Wij krijgen alleen maar te horen dat hij druk is en dat wij moeten wachten, maar uh…..hoe lang moeten we nog wachten? Wij zijn er nu een maand en nog steeds is er geen duidelijkheid. Wij respecteren de cultuur, de hiërarchie; wij respecteren alles en iedereen, maar wij willen onze tijd in Peru natuurlijk zo optimaal mogelijk benutten en zoveel mogelijk lesgeven. Kunnen wij zelf niet naar de scholen gaan om ‘zieltjes te winnen?’ (Of is dat wellicht té direkt, té Nederlands?) Op 16 maart besloten wij om dit bespreekbaar te maken, maar daar hebben we wel een cursist voor nodig, want de manager spreekt alleen maar Spaans. Welnu, onze cursist Luis (docent Engels) was bereid om met de manager te gaan praten. Niet veel later verscheen niet alleen de direkteur van het taleninstituut (Instituto de Idiomas), te weten Wilmer Rivera (spreekt ook alleen maar Spaans), maar tevens cursist Joseph (ook een docent Engels). Samen kwamen wij tot de conclusie dat het inderdaad tijd was voor actie en er werd afgesproken dat wij (Ben en Dees) samen met een teacher op maandag 21 maart diverse scholen konden gaan bezoeken om niet alleen het belang van Engels onder de aandacht te brengen, maar vooral docenten en studenten te enthousiasmeren om naar onze English conversation club te komen. Hé hé….eindelijk……

Overigens: De direkteur van taleninstituut INDI (Instituto de Idiomas), Wilmer Rivera genaamd, liet weten dat hij inmiddels 10 cursisten heeft die Frans zouden willen leren. Zou ik (Dees) dit op willen pakken? Ik liet hem weten dat ik uiteraard bereid ben om Frans te geven, maar dat ik de noodzaak niet zie. In mijn perceptie is het veel belangrijker dat de mensen in Ayacucho Engels leren (met als bovenbuurman de Verenigde Staten). Bovendien zou ik voor beginners Frans als instructietaal Spaans moeten gebruiken en daar schiet mijn Spaans natuurlijk tekort in. (Ik ben gewend om als instructietaal Nederlands of Engels te hebben als ik Frans moet geven, maar Spaans als instructietaal is niet haalbaar). Blijkbaar sneden mijn argumenten hout, want Wilmer Rivera stak zijn duim op ten teken dat hij het met mij eens was.

Teacher Joseph vertelde dat hij - net zoals andere collega teachers - in de maand maart op zoek moest gaan naar nieuwe groepen om les te geven voor het nieuwe schooljaar. Van alleen het salaris van INDI kan hij niet leven.

Zo wordt bijvoorbeeld ook niet betaald voor een ziektekostenverzekering. Hij liet weten dat hij voor één groep 700 Soles kreeg per maand (ongeveer 175 Euro).

Wij hebben een cursist in de klas die gitaar speelt en op een goede dag bracht hij zelfs zijn gitaar mee in de klas.

Vlak bij onze accommodatie verrees een boekenbeurs. Altijd leuk om even te gaan kijken. Uiteraard 99% van de boeken in het Spaans, hoewel er één stapeltje lag met Engelstalige boeken. Ik ontdekte de Spaanstalige versie van ‘Le petit prince’ (Antoine de Saint-Exupéry) en natuurlijk kon ik niet nalaten om dit te kopen. Boven alle kraampjes hingen mooie Spaanstalige spreuken, die te maken hadden met het onderwerp lezen. Natuurlijk moest ik (Dees) enkele spreuken vastleggen.

17 maart: Vandaag werd SOS Children’s Village in Ayacucho bezocht. (Aldeas Infantiles SOS). De locatie in Ayacucho bestaat sinds 2006. Moeder Dina heeft zich in haar jaren als SOS moeder in het SOS Kinderdorp in Ayacucho/Peru ontwikkeld als moeder der moeders. In dit kinderdorp is zij een mentor voor andere zorgverleners, deelt ze haar ervaring, geeft hen steun en zelfvertrouwen. Dina zet zich met hart en ziel in voor kinderen en jongeren die zij onder haar hoede heeft. Uiteraard was dit soms een uitdaging. Vooral bij de kinderen die kampten met trauma’s en gedragsproblemen, maar met geduld, liefde en toewijding heeft ze deze kinderen een stabiel thuis kunnen geven. Dina vertelt: ‘Door mijn ervaring, ik heb inmiddels dertig kinderen opgevoed, zie ik snel hoe een kind in elkaar zit. Goed kijken en luisteren is zo belangrijk. Op die manier leer ik hun gevoelens en behoeften kennen en win ik hun vertrouwen. Dan kan ik de kinderen echt bereiken en ervoor zorgen dat hun houding en gedrag op een positieve manier verandert’…….En deze kinderen vergeten haar niet: Vandaag de dag is zij nog steeds in contact met velen van hen. Zij erkennen dat Dina’s steun de sleutel was om uitdagingen te overwinnen.

Welnu, met de taxi op weg naar het SOS Kinderdorp in Ayacucho, dat gelegen is in een buitenwijk van de stad. Wij arriveerden op het kantoor en maaktenkennis met Cinthya van de administratie/boekhouding. In gebroken Spaans en met behulp van de google translator vertelden wij het doel van ons bezoek en introduceerden wij onszelf. Hierna bracht zij ons in contact met de manager, zijnde Dunia. Laatstgenoemde sprak gebrekkig Engels. Samen met zowel Cinthya als Dunia, verlieten wij het kantoor om daadwerkelijk naar de huizen te lopen waar de kinderen wonen. Onderweg vertelde Dunia dat verschillende huizen leeg stonden, vanwege een gebrek aan geld. Momenteel verblijven er 47 kinderen tussen de 1 en de 18 jaar, verdeeld over diverse units.

In iedere unit/in ieder huis is een madre (moeder) aanwezig die de zorg heeft over ongeveer 7 kinderen. Aangezien wij in het verleden SOS Childen’s Village in Ghana/Tamale hadden bezocht, kwam de filosofie alsmede de werkwijze ons bekend voor. Vanwege het feit dat wij ’s ochtends arriveerden, waren de meeste kinderen naar school. Sinds anderhalve week waren de face to face classes weer begonnen na een wachttijd van 2 jaar, zonder online classes…..pffff….

Toch konden we nog 3 huisjes bezoeken, 3 kinderen zien en 3 moeders spreken (moeder der moeders Dina zoals hierboven beschreven was niet thuis). Het eerste kind was een 11-jarige jongen, Luis Angel genaamd. Een zeer intelligent knaapje die alle informatie die wij vertelden als een spons opzoog. Hij liet enthousiast weten dat hij volgend jaar naar de middelbare school zou gaan en dolgraag Engels wil leren. De kleuren kende hij al in het Engels. Uiteraard gaven wij de website van Duolingo aan manager Dunia en Luis Angel straalde. De pientere knul had een droom: Werken als kolonel bij de narcotica brigade!!!! Hij vroeg ons het hemd van het lijf over Nederland en je zag hem wegdromen. Hierna gingen we naar het tweede huis, waar een 6-jarig meisje, Sarita geheten, ons verwachtingsvol stond op te wachten. Eerst een tikkeltje verlegen, maar al gauw kregen we alle namen en leeftijden te horen van de ‘broertjes en zusjes’ waar zij mee samenwoonde. Tot slot maakten we in het derde huis kennis met een puber, Britman genaamd. Engels leren hoefde voor hem niet, want hij wilde zijn land dienen als politieman. Kortom: Er werd veel gedeeld, er werden foto’s gemaakt en uiteindelijk gingen we terug naar het kantoor. Wederom onderweg wezen wij Dunia op Workaway, met het doel vrijwilligers te vragen voor SOS Kinderdorp Ayacucho. Met zowel Duolingo als met Workaway was zij erg blij: Duolingo geeft de kinderen de kans om gratis een taal te leren en Workaway biedt Dunia de kans om vrijwilligers te krijgen van buiten Peru. Toen wij vertrokken vroeg Dunia of wij nog eens terug wilden komen in de middaguren als de kinderen thuis waren van school en dat gaan wij zeker doen. Al bijna in de taxi gaf zij ons armbandjes met de tekst: ‘Calor de hogar para cada niño y niña’ (Aldeas Infantiles SOS Peru). En al helemaal in de taxi gaf zij ons op de valreep nog een programma, i.v.m. de viering van het 16-jarig bestaan van SOS Kinderdorp in Ayacucho. Dit feestelijke programma zou plaatsvinden tussen 22 en 30 maart.

Op diezelfde dag (17 maart) gingen we op zoek naar een podoloog. Het werd tijd om de schimmelnagel van mij (Dees) eens goed te laten behandelen en wel niet alleen van buitenaf, maar ook van binnenuit. Eerdere pogingen hadden geen soelaas geboden. Nu in Peru had ik ook weer twee smeerseltjes gekocht, die ik natuurlijk liet zien aan de podoloog. (Eéntje was goed, de andere niet).

Een week eerder had een pedicure mij doorverwezen naar een podoloog en ik was blij dat ik eindelijk op een juiste plek was aangekomen. Uiteraard sprak niemand 1 woord Engels en kon ik (Dees) weer aan de bak met mijn poco poco Español, maar goed….als ik er niet uitkwam was er altijd nog de google translator. Ik mocht plaatsnemen op een bed en binnen een mum van tijd stonden er verschillende mensen van de kliniek om me heen. Iedereen wilde weten wat die mensen uit ‘los Paises Bajos’ in Ayacucho deden. Terug naar de teennagel: Deze werd voor het grootste gedeelte verwijderd. Toch viel de behandeling me mee (geen pijn). Uiteindelijk stond ik buiten met o.a. medicijnen voor een maand en druppels voor 3 maanden. Terugkomen op 6 april.

Tegenover ons appartement werd bij een apotheek cash geld opgehaald door een geldtransportbedrijf. Opmerkelijk om te zien dat twee mannen de in-en uitgang bewaken met grote geweren en dat een derde man het geld draagt richting gepantserde geldauto.

De ex-president van Peru ligt zwaar onder vuur.In 1990 kreeg hij een gevangenisstraf opgelegd van maar liefst 25 jaar vanwege moord en doodslag e.d. Al snel kreeg hij echter gratie, maar…..na 3 maanden werd deze gratie weer ingetrokken en verdween hij wederom achter de tralies. Op 17 maart heeft het Hof van Peru besloten hem wederom gratie te verlenen. Dit tot groot ongenoegen van de Peruanen, die dan ook massaal de straat opgingen om te protesteren.

Tot onze grote verbazing vernamen wij op 18 maart dat onze aardige Peruaanse huisgenoten moesten vertrekken uit het appartement. Zij moesten plaats maken voor de twee Amerikaanse ETA’s die op 20 maart arriveerden in Ayacucho. Deze English Teaching Assistants zullen een jaar blijven en zij gaan werken voor de faculteit educatie (research). Zij maken deel uit van het Fulbright- programma. Dit is een wereldwijd beurzenprogramma dat uitwisseling van studenten tussen de Verenigde Staten en andere landen mogelijk maakt. Wij vinden het jammer dat onze Peruaanse huisgenoten moeten vertrekken. Het voelt een beetje alsof Amerikanen voorgaan op Peruanen, maar goed….wij weten natuurlijk niet wat er is afgesproken met de Peruaanse familie en de universiteit. Toen wij onze huisgenoten lieten weten dat wij ‘muy tristes’ waren vanwege hun vertrek, lieten zij weten dat we ons geen zorgen hoefden te maken, dat zij vlakbij gingen wonen, dat wij bijna buren zouden zijn, dat wij elkaar konden blijven bezoeken omdat onze vriendschap voor altijd is…..Ne te preocupe, vivimos cerca de aqui, somos vecinos, podríamos seguir visitándonos, nuestra amistad es para siempre……

En wij bleven van de ene verbazing in de andere vallen: Onze huisgenoot José Luis liet weten dat er 2 Duitsers zouden komen die 2 maanden zouden blijven (terwijl wij niet beter wisten dan dat er 2 Amerikanen zouden komen die een jaar blijven). Of komen de 2 Amerikanen 2 maanden in ons appartement wonen, totdat hun eigen huisvesting gereed is? En mogen de Peruanen dan na 2 maanden weer terugkeren naar ‘ons’ appartement? Nou ja….we zullen het wel zien….Peru blijft verrassen…

Cada dia una sorpresa…..en dat was inderdaad het geval…..wij raakten het spoor bijster…..Op 19 maart was het de Peruaanse familie gelukt om een ander appartement te bemachtigen vlakbij de universiteit en op slechts 3 minuten loopafstand van ons appartement. Bella liet weten dat zij dezelfde avond nog zouden vertrekken, haar man José Luis vertelde echter dat zij zondagochtend 20 maart zouden verhuizen. In ieder geval zou men voor 12.00 uur het appartement moeten verlaten. Er werd afgesproken dat wij hen op zondagmorgen 20 maart om 10.00 uur zouden vergezellen naar hun nieuwe stek, maar….surprise, surprise….sorpresa, sorpresa….Inmiddels vroegen wij ons af hoe zij in vredesnaam de deadline van 12.00 uur zouden halen, want overal slingerden hun spullen rond, het was een bende van jewelste, maar de mensen zelf bleven heel rustig en vrolijk. Toen wij voorzichtig informeerden naar de stand van zaken, lieten zij ‘out of the blue’ weten dat zij tijdens zonsopgang waren gebeld door de rector van de universiteit en deze had de familie laten weten dat zij nog 10 dagen langer in ons appartement mochten blijven, aangezien de 2 Amerikaanse ETA’s nog niet zouden arriveren…..uh….maar waarom zeggen zij (José Luis, Bella, Cesar) dat niet tegen ons? Wij zijn al dagen bezig met alle ‘ins and outs’ aangaande hun vertrek en we worden gewoon niet ingelicht? Tsja…..dat is de cultuur in Derde Wereldlanden….er wordt nooit iets uitgelegd en er wordt niet gecommuniceerd…..Bovendien is er natuurlijk een taalprobleem. Even appen dan maar naar onze contactpersoon professor Marcos: Inmiddels bleek dat de 2 ETA’s weliswaar in Ayacucho waren gearriveerd op 20 maart, alleen niet in ons appartement. De twee Amerikaanse meiden hadden tijdelijk andere huisvesting gevonden. Echter: Het zou best kunnen zijn dat de ETA’s op een later moment alsnog verhuizen naar ons appartement als de Peruaanse familie naar hun nieuwe onderkomen zou verhuizen. Nou ja…..voor ons is het niet meer te volgen, maar we laten het maar allemaal gebeuren………In ieder geval is één van de ETA’ers niet Samantha die 2 jaar geleden naar Ayacucho had willen afreizen tijdens de start van de pandemie, doch het zijn Meredith (university of Colorado, multilingualism) en Carolin.

Op 18 maart werd duidelijk dat wij niet op 21 maart richting scholen konden gaan om onze English Conversation Club te promoten.

Dit met het doel om meer zieltjes te winnen. De direkteur van INDI (Instituto de Idiomas) moest eerst een uitnodigingsbrief sturen naar de direkteuren van de scholen, daarna moesten de reacties verzameld worden en dan konden wij pas concreet op pad naar de scholen. Tsja….de Peruaanse hiërarchie. Meteen met de deur in huis vallen is weer té direkt, té Nederlands. Kortom: Direkteur Wilmer Rivera en de teachers gingen aan de slag om meer cursisten te werven, zodat wij meer uren en meer niveau’s zouden krijgen. En wij? Wij konden alleen maar weer wachten…..esperar…esperar…..como siempre…..

Wij hadden al een tijdje Risya in onze lessen gemist. Deze docente Engels en tevens onze cursist en coördinator bleek zomaar verdwenen te zijn, totdat een collega van haar vertelde dat zij in de Verenigde Staten verbleef.(Risya heeft in het verleden 6 jaar in de United States gewoond). Risya had op Instagram een foto geplaatst van het Witte Huis in Washington, met daaronder de tekst: ‘Dit is de mooiste plaats waar ik ooit ben geweest’….hahaha……..

Op vrijdagavond 18 maart was er geen water…..dat was de eerste keer, dus we mogen niet mopperen…..ook een week daarna (avond/nacht), no agua…….

Er is hier soms sprake van een hoge UV (10).

Onze huisgenoten lieten ons weten dat de hele publieke sector in Peru slecht is qua organisatie, structuur, financiën e.d. Als je protesteert, beland je achter de tralies….simple like that….

20 maart: Internationale Dag van de Francofonie.

Iedere zondagmorgen om 8.00 uur wordt - onder het spelen van het Peruaanse volkslied - de vlag gehesen in het park tegenover ons appartement. Het blijft een bijzonder gezicht.

Onze Peruaanse huisgenoten hoefden dus nog niet te vertrekken naar hun nieuwe onderkomen, maar konden nog even in ons appartement blijven wonen. José Luis, Bella en Cesar waren blij (en wij ook). José Luis is 33 jaar en komt uit een gezin van 10 kinderen, zijn vrouw Bella is 27 jaar en komt uit een gezin van 4 kinderen, boezemvriend Cesar is net als José Luis 33 jaar en komt uit een gezin van 5 kinderen.

Zoals eerder gemeld zijn er 3 cursisten die belangstelling hebben voor de Duitse taal, te weten: Rafael, Juan en Fiorella. Aangezien het niveau enorm uit elkaar ligt, is het lastig voor Ben om samen een conversatiegroepje te starten. Voor de echte beginners heeft hij dan ook de app van Duolingo voorgesteld. Rafael daarentegen liet ons weten dat hij en wij een gezamenlijke ‘friend’ bleken te hebben, zijnde Ali.

(Deze Ali hebben wij 6 jaar geleden ontmoet in de mensa en hij heeft ons vorige maand afgehaald van het vliegveld en is met ons naar de Claro winkel gegaan om internet te regelen, gelet op de Spaanse taal). Welnu, lang verhaal kort: Rafael (hoger niveau Duits) en Ali hadden samen bedacht dat het wel leuk zou zijn als mister Ben ‘thuis’ met beiden af en toe eens Duits wilde praten (onder het genot van Kaffee und Kuchen)….hahaha…...en Ben vond het prima. Op zondag omstreeks 17.00 uur leek ons wel een goed moment.

22 maart: Wereldwaterdag.

En dan krijgen we een bericht van onze huurder dat zij de deur van het appartement had gesloten, terwijl de sleutels binnenlagen. De reservesleutel van het appartement had zij weliswaar in haar auto, maar zij kon de auto niet openen, omdat de sleutel van de auto in het appartement lag. Dus heeft zij gebeld met een bedrijf dat 24/7 sloten vervangt in dit soort gevallen. Kortom: Een nieuw slot met 3 nieuwe sleutels!

En dan treffen we Francesco uit Venezuela…..Een hardwerkende student industrial engineer, die én studeert én werkt in een restaurant. Hij vond het fijn om zijn gebrekkige Engels met ons te oefenen.

23 maart: Een dag vol verrassingen….Toen we op onze werkplek arriveerden troffen we cursiste Jenny aan die haar uiterste best voor ons deed om actie te ondernemen als het gaat om het promoten van onze English conversation club op diverse scholen. Zij belde met haar collega docenten Engels en met de direkteur van taleninstituut INDI. En….met resultaat! De direkteur liet weten dat hij veel reacties had gekregen op zijn brieven aan de scholen en dat er veel belangstelling zou zijn voor onze lessen. Wij kregen de toestemming om samen met Jenny naar de Mariscal Cáceres school te gaan. Op die school hadden wij 6 jaar geleden workshops en presentaties gegeven en inmiddels was er een compleet nieuw schoolgebouw verrezen. Hoewel ik direkteur Félix meteen herkende, liet hij geen teken van herkenning zien richting ons. Aangezien de man alleen maar Spaans spreekt, liet hij het hoofd van de sectie Engels opdraven, gevolgd door een tweede docente Engels. Er bleken 7 docenten Engels te werken op deze gigantische school, maar docente Elva die wij 6 jaar geleden hadden ontmoet, gaf geen les meer op Mariscal Cáceres, doch op de universiteit. Hoe het ook zij: Jenny vertelde het doel van onze komst (English conversation club promoten) en de teachers reageerden positief. Zij gaven aan dat de meeste docenten ’s avonds of in het weekend les wilden krijgen. Welnu, we are flexible and available…..Overigens: Het bleek later dat de direkteur van deze Mariscal Cáceres school een vriend is van de principal/manager van de universiteit en dat is ook nooit verkeerd.

Op diezelfde dag togen we naar een stand van SOS Children’s Village ter gelegenheid van hun 16-jarig bestaan. Daar troffen wij o.a. de mensen die wij op 17 maart j.l. hadden ontmoet toen wij dit kindertehuis bezochten. Er werd veel reclame gemaakt voor Aldeas Infantiles SOS.Op het programma werd deze aktiviteit aangeduid als: Pasacalle y Feria ‘Aldeas en tu Plaza’.

In de les ging het o.a. over discriminatie op kleine en grote schaal. Cursiste Janett, afkomstig uit Ayacucho, maar haar hele schoolloopbaan doorlopen in de hoofdstad Lima, vertelde dat zij op school in Lima altijd werd uitgemaakt voor ‘la terrorista’, omdat zij uit Ayacucho kwam, de bakermat van guerrillabeweging ‘Het Lichtend Pad’ (Sendero Luminoso).

En toen wij na 18.00 uur terugkeerden van onze lessen in ons appartement, vielen wij om van verbazing…..de hele gang stond bezaaid met spullen van onze Peruaanse huisgenoten. Gaan zij vanavond alsnog vertrekken? Hoe kan dat nou weer? Zij hadden op 20 maart nog 10 dagen respijt gekregen en daar waren er pas 3 van om? Echter: Wij vernamen dat men vandaag (23 maart) een bericht had ontvangen van de universiteit dat zij alsnog vandaag moesten vertrekken. Het is werkelijk onvoorstelbaar hoe het hier werkt (of liever gezegd hoe het hier niet werkt). Zij waren nauwelijks vertrokken of de poetsvrouw stond op de stoep en vroeg ons waar de sleutel van de Peruanen was. Dat antwoord moesten wij schuldig blijven. Dat is natuurlijk de verantwoordelijkheid van onze Peruaanse huisgenoten. Ook was er geen gebrek aan afval (basura). Hoe het ook zij: De poetsvrouw had deze avond de opdracht gekregen om de kamers in orde te maken voor de twee nieuwelingen, zijnde de twee Amerikaanse ETA’s. Eén van beiden zou op vrijdag 25 maart arriveren en nummer twee zou op maandag 28 maart komen.

Op 24 maart togen we met Jenny naar de San Antonio school, eveneens met het doel om onze English conversation club te promoten. Ook op deze school hadden wij 6 jaar geleden les gegeven. Wij hoopten teacher July weer te ontmoeten, maar zij bleek verhuisd te zijn naar Lima. Teacher Gladys was nog wel werkzaam op San Antonio, maar haar zagen we niet. Wij spraken met de adjunct directeur en deze vrouw was enthousiast over onze English conversation club. Zij vertelde dat er 5 docenten Engels werkzaam zijn op San Antonio. Verder gaf zij ons een whiteboard marker, wilde met ons op de foto (onder de voorwaarde dat Ben de tas van hun school met logo Paz y Bien goed in het zicht hield). Bij ons vertrek 6 jaar geleden kregen wij beiden deze tas en zij vond het leuk dat Ben de tas bij zich had. Tevens leidde zij ons rond door de school en voor ons was het geweldig om alles terug te zien. Als klap op de vuurpijl gooide zij nog het volgende balletje op…..

Teacher July, die dus niet meer op deze school stond, had in het verleden de leerlingen begeleid bij het opvoeren van toneelstuk Hamlet van Shakespeare. Voor de beoordeling van de leerlingen had July destijds een jury samengesteld die de acteerkunsten van de leerlingen moesten beoordelen in het Engels. Welnu, het leek de adjunct directeur wel een goed plan als wij (Ben en Dees) ook als juryleden wilden fungeren. Leuk natuurlijk, ware het niet dat wij moeten werken voor de universiteit en onze huisvesting gelieerd is aan de universiteit. Het is eigenlijk ‘not done’ om voor andere scholen te werken. Echter: De adjunct directeur bleek niet voor één gat gevangen te zijn, want zij liet weten dat San Antonio een overeenkomst heeft met de universiteit en zij kon altijd contact opnemen met de faculteit communicatie. Nou ja, we zullen zien….

Net als gisteren op de school Mariscal Cáceres hadden wij ook vandaag op San Antonio een goed gevoel. Na afloop gingen Jenny en wij samen iets drinken om de goede afloop te vieren van onze twee bezoeken.

In ons appartement werd inmiddels alles in gereedheid gebracht voor de komst van de twee Amerikaanse jongedames. De poetsvrouw was druk in de weer. Bovendien was Julio aanwezig. Hem herkenden wij ook nog van 6 jaar geleden (en hij herkende ons)…..He is in charge of the whole equipment of the apartment….en hij nam dan ook contact op met onze inmiddels ex-Peruaanse huisgenoten. Er werd gecheckt of alle huisraad nog compleet was (de poetsvrouw had ons ingefluisterd dat sommige dingen ontbraken). Verder regelde Julio dat het kapotte raam in de woonkamer werd hersteld.

En ’s middags bezochten we weer een aktiviteit van SOS Children’s Village, te weten: Tarde de Talentos SOS, zijnde een voorstelling opgevoerd door de kinderen van het kindertehuis. Althans dat was de bedoeling….De locatie was Cine Teatro Municipal op de Plaza de Armas, het centrale plein voor ons appartement, ook wel Plaza Mayor of Sucre Park genoemd. Echter: Net voor ons vertrek richting theater werden plotseling alle straten in het centrum afgezet en verschenen er overal politieagenten met wapenschilden. Er mocht niemand meer in of uit. Aangezien wij het geen prettig idee vonden dat wij niet wisten wat er gaande was, belden we met IPeru (soort VVV) en toen werd duidelijk dat men in afwachting was van de president van Peru (Pedro Castillo). Urenlang was alles afgesloten. Vroeg in de avond werden dan eindelijk de blokkades opgeheven en snelden wij richting theater. Het programma zou nog tot 20.00 uur duren. Echter: Helaas…..De voorstelling was vervroegd afgelast. Ook SOS Kinderdorp had te lijden gehad van de afsluiting van straten i.v.m. de komst van de president. Er waren niet veel bezoekers geweest en daarom werd het voortijdig afgelast. Toen wij arriveerden was het dus afgelopen. Gelukkig konden wij nog wel direkteur Dunia spreken. Ook zij was teleurgesteld.

En het meest idiote van het verhaal was wel het feit dat de president uiteindelijk helemaal niet was komen opdagen…..Overigens: Over IPeru gesproken: Daar werkte nog steeds een oud cursiste van ons. 6 jaar geleden volgde zij Engelse les op Instituto de Idiomas (INDI) en het was leuk om haar even te bezoeken.

Peru blijft onvoorspelbaar…..Alles verandert met het uur…..Iedereen kletst maar wat….Je kunt er helemaal niets van op aan…..Het beste wat wij kunnen doen is je niet ergeren, maar je laten verwonderen…..Iedere dag verloopt anders….Plannen is onmogelijk….Wij moeten er maar om lachen……Wij hadden doorgekregen dat op vrijdagochtend 25 maart om 6.00 uur de eerste Amerikaanse English Teaching Assistant zou komen. In alle vroegte stonden wij naast ons bed om haar welkom te heten. Echter: Zij kwam niet……Wat gebeurde er wel? Omstreeks 8.30 uur arriveerden er 2 Peruaanse journalisten, Gabriel en Romena genaamd. Zij vertelden dat zij slechts 3 dagen bleven. Verder werd duidelijk dat maandag 28 maart niet 2 maar 3 Amerikanen zouden komen. Oh…Peru blijft funny…..

Op 24 maart was het centrum afgesloten, omdat de president zou komen, maar….hij kwam niet….Een dag later zagen we wederom afgesloten straten en veel politie op de been….Nu vernamen we dat de president dus op 25 maart zou komen en aldus geschiedde…….Het is niet meer te volgen….Wij lazen dat de president deel zou nemen aan een forum om de mensen te stimuleren aardgas te gebruiken. En wij in Nederland moeten van het gas af…..Het is een vreemde wereld…….

Onze les stond bol van de ‘differences in culture’…..zo boeiend, maar als ik dát allemaal zou vermelden, dan wordt mijn verslag een heel boekwerk…..Wij maakten nog een grapje over het feit dat je nooit weet wie er op de bank zit als we ‘thuiskomen’ en jawel hoor…….wij troffen het 13-jarige zoontje van de poetsvrouw aan, samen met een vriendje. Het bleek dat moeders een vergadering had in de buurt en zoon-lief even had ‘geparkeerd’ in ons appartement. En dan kon Dees toch wel even meteen zijn huiswerk nakijken, toch? Tuurlijk………………

25 maart: Ik (Dees) snipverkouden…………gedurende het hele weekend werd ik zieker en zieker……Ik had knallende hoofdpijn, was misselijk, moest overgeven, had overal spierpijn, griepachtige verschijnselen….Toen ging er een lampje branden. De podoloog had mij op 17 maart medicijnen gegeven, i.v.m. de behandeling van een schimmelnagel. Deze medicatie (Terbinafina) moest ik een maand lang innemen. Ik merkte al na een paar dagen dat ik me niet lekker voelde, maar in het weekend van 25 maart voelde ik me ontzettend belabberd. Ik had inmiddels 8 van de 30 medicijnen ingenomen.

Aangezien er geen bijsluiter bij de verkregen medicijnen zat, besloten we op internet te kijken en toen schrokken we. Alle klachten die ik (Dees) had, werden beschreven als bijwerkingen. Ik ben dan ook meteen gestopt met de medicatie. Crème en druppels werden wel voortgezet.

27 maart: De 2 Peruaanse journalisten vertrokken alweer uit ons appartement. Zij waren 3 dagen geweest en moesten weer terug naar Lima. Ook begon Ben op die dag met zijn ‘German class’ thuis. Onze cursist Rafael en vriend Ali van 6 jaar geleden hadden laten weten belangstelling te hebben voor Duitse conversatie. Wij hadden gezorgd voor ‘Kaffee mit Kuchen’ en Rafael trakteerde op fruit. Ook is de zondag geschikt om onze oud huisgenoten te bezoeken. José Luis, Bella, Kiran en Cesar wonen sinds kort op een andere plek en het is leuk om het contact te onderhouden. Echter: 27 maart moesten we cancelen vanwege zieke Dees, volgende week zondag nieuwe poging dus.

28 maart: Staking. Prijzen stijgen door de torenhoge inflatie en mensen kunnen dingen niet meer betalen. Verder was er in de hoofdstad Lima een vergadering met een stemming in de Kamer of de president al dan niet mocht aanblijven. Hij haalde het nipt. Het schijnt dat de president behoorlijk onbekwaam is en er gebeuren vaak vreemde dingen in zijn woning. Zo vond zijn privésecretaris een pakketje met 20.000 dollar in zijn badkamer…..

28 maart werd voor ons een horrordag…..Aangezien ik al sinds 25 maart een niet vol te houden hoofdpijn had, besloot ik om actie te ondernemen. Ga ik naar een privékliniek? Of kies ik voor een staatsziekenhuis? Zal ik eerder teruggaan naar de podoloog? Kan ik het misschien voorleggen in een apotheek? Of ga ik naar een kliniekje met laboratorium waar wij altijd de bloeddruk laten meten? Ik koos voor het laatste. Het werd de hoogste tijd, inmiddels stroomden de tranen over mijn wangen. Ik kon de hoofdpijn écht niet meer verdragen. Dus riep ik: Auxilio (help) en begon in mijn beste Spaans het probleem voor te leggen. De mensen aldaar ratelden snel terug en dus vroeg ik of zij de google translator konden gebruiken, want uiteraard sprak niemand een woord Engels. Echter: No connection….Het euvel van geen verbinding doet zich hier vaak voor, o.a. vanwege dikke muren. Gelukkig zagen de mensen wel dat het menens was en lieten zij weten dat men een ambulance zou bestellen richting spoedeisende hulp. Nou, nou….dat kwam wel even binnen……Daar hadden wij niet op gerekend…Even later liet men weten dat we moesten lopen (met begeleiding), aangezien er geen taxi’s reden vanwege de staking en omdat er geen ambulances meer beschikbaar waren. En dan…out of the blue…..werd duidelijk dat het tóch gelukt was om een ambulance te bemachtigen…..En toen belandden we in een slechte film.

Midden in de stad tussen de protesten door werden Ben en ik in de ambulance getakeld. Een ander woord heb ik er niet voor. Een ontzettend oude ambulance met een hele hoge instap en nauwelijks uitgerust met materieel. De verpleegkundigen alias brandweermannen moesten mij al liggend vasthouden, omdat ik compleet door elkaar werd geschud. Door het gebots en geklots moest Ben terplekke overgeven. Meer dood dan levend arriveerden we uiteindelijk bij het regionale ziekenhuis in Ayacucho waar ik binnen werd gereden op de spoedeisende hulp. Binnen een mum van tijd stonden er vele nurses om mij heen die geen van allen Engels spraken en opnieuw moest ik (Dees) met mijn bonkende hoofd het taalprobleem managen. Ik werd naar een kamertje gereden en maakte kennis met de arts van de spoedeisende hulp, dokter Jorge Medina. Er werd bloed geprikt, ik werd aan een infuus met medicatie gelegd, ik kreeg een CT-scan (tomografia), mijn hoofd werd gemasseerd en zo verstreken de uren. Ik moest terugdenken aan mijn CT-scan in Marokko van nog geen drie en een half jaar geleden (cérébrale normale). Hoewel dokter Jorge Medina had laten weten dat de CT-scan helemaal in orde was, bleek hij deze toch te hebben laten zien aan neuroloog Alex Pedroza cq neuro-chirurg Juan Perez. Toen werd duidelijk dat er een kleine verwonding zat aan de linker achterzijde van mijn hoofd. Voor het moment niets gevaarlijks, geen hersenbloeding, no stroke, geen tumor, maar….wat niet is kan in de toekomst wel komen…..Tsja…Voor hetzelfde geld was dit nooit ontdekt….Oké, wat gaan we doen? Holderdebolder terug naar Nederland was niet nodig. Een optie was om naar de hoofdstad Lima te gaan (uur vliegen). Daar heeft men de mogelijkheid voor een ‘Méningiome’, ‘magnetic resonance’ of een ‘angiography’. (Wij zouden dit dan tevens kunnen combineren met de verlenging van ons visum) of we konden kiezen voor een opname van een paar dagen in het regionale ziekenhuis in Ayacucho, waar ik dan opnieuw behandeld zou worden met hoofdpijn medicatie en een nieuwe CT-scan, dit keer met contrastvloeistof. De arts van de spoedeisende hulp gaf ons zijn telefoonnummer alsmede het telefoonnummer van de neuroloog en de neuro-chirurg. Wij vroegen om bedenktijd. Het was even mooi geweest. Toen we weggingen bedankte dokter Jorge Medina ons voor ons vrijwilligerswerk in Ayacucho en liet weten dat hij graag een keer naar Nederland wilde komen en bovendien nog Frans wilde gaan studeren. Ach ja….Wij hadden van ongeveer 10.30 tot 16.30 uur in het ziekenhuis doorgebracht en werden per ambulance teruggebracht, waar we in een apotheek weer nieuwe medicatie moesten kopen. En toen we thuiskwamen waren er nog steeds geen drie Amerikanen gearriveerd………

Eénmaal thuis werden alle medische hobbels op een rijtje gezet en kwamen wij een dag later tot een weloverwogen beslissing cq conclusie, die we ook telefonisch mededeelden aan dokter Jorge Medina, zijnde de arts van de Spoedeisende hulp: (Overigens: de hoofdpijn was zo goed als verdwenen). Allereerst geven wij de voorkeur aan een behandeling in Nederland, maar omdat het geen spoed is, kunnen we het uitstellen. Ten tweede: Wij kiezen dus niet voor Lima, omdat ik het proces waarschijnlijk niet kan afmaken en Nederland toch weer bij nul begint. Ten derde: Voor wat betreft het terugkomen naar het regionale ziekenhuis van dokter Jorge Medina voor een CT-scan met contrastvloeistof in combinatie met hoofdpijnmedicatie inclusief een opname van een paar dagen: Daarin zag ik geen enkele meerwaarde. De normale CT-scan heb ik al gehad en de hoofdpijnmedicatie is ook voorgeschreven. Op alle drie mijn argumenten liet dokter Jorge Medina weten: ‘Okay’ en hij voegde eraan toe: ‘You can do whatever you want and continue with your passion’. Hij zat dus helemaal op mijn lijn.

Uiteraard is het wel zaak om deze kwestie in het achterhoofd te houden, maar het is absoluut onnodig om je leven hierdoor te laten leiden. En natuurlijk is er in Nederland meer kennis, kunde en nuance, maar daarentegen stuit de Nederlandse ‘tijd is geld’ mentaliteit ons wel tegen de borst, inclusief het verschuilen achter de vele protocollen. Het is wat het is….Je kunt en mag Nederland niet vergelijken met de Derde Wereld. Alles heeft voor-en nadelen. Leren van elkaar blijft het allerbeste. Ik was in ieder geval dolblij dat mijn hoofdpijn weg was en ik weer kon functioneren. En vanzelfsprekend ging ik ook even naar het kliniekje (mijn bijna buurman) om de mensen te bedanken die voor mij de ambulance hadden geregeld.

Met ingang van 29 maart wordt er technisch Engels gegeven in ons klaslokaal……….

Tot onze grote schrik werden wij in de nacht van 29 op 30 maart wakker gebeld door de Ministry of Justice and Security met als Nederlands telefoonnummer: 0031623249889. Een persoon meldde zich met de naam: Lucas Shaw. Hij gaf verschillende codes door: Batch ID: 1146; Case number: DC7010; Warrantnumber: RPD49701. Hij liet weten dat men bezig is met een internationaal onderzoek en het bleek dat een kopievan Ben’s paspoort was gebruikt bij wereldwijde criminele activiteiten(waaronder witwassen, 18 bankrekeningen e.d.). Als hij niet zou meewerken aan het onderzoek, dan zou zijn paspoort en zijn bank accountworden geblokkeerd. Ben heeft alleen zijn naam, adres in Nederland en geboortedatum doorgegeven, maar uiteraard geen bankgegevens.

Hier in Peru heeft hij een paar keer een kopie van zijn paspoort moeten laten zien, bij o.a. een telefoonwinkel, een postkantoor en bij de politie vanwege het verlengen van een visum. En de politie in Peru is corrupt. Wellicht is dit in verkeerde handen gevallen. Prioriteit was natuurlijk om de bank in Nederland in te lichten en dit werd dan ook gedaan.

Deze fraude zaken gebeuren natuurlijk over de hele wereld en nadat de eerste schrik voorbij was, konden we het een dag later weer in de juiste proporties zien. Ook onze studenten lieten weten dat dit soort praktijken helaas veel voorkomen in Peru en dat de politie niet te vertrouwen is. Tsja….mensen zijn tegenwoordig creatief om op een slinkse manier aan geld te komen. Gelukkig werden we niet meer teruggebeld en zijn er geen gekke dingen gebeurd met onze bankzaken.

Zoals gemeld zijn we doende om meer docenten en studenten te enthousiasmeren voor onze English conversation club. Groot was onze verbazing toen we vernamen dat de docenten van INDI onze lessen gratis mogen bijwonen, maar dat docenten en studenten van andere scholen een financiële bijdrage moeten betalen. Wij opteerden natuurlijk meteen voor gratis lessen voor iedereen.

3 april: Instituto de Idiomas (Taleninstituut INDI) viert zijn verjaardag. Aangezien 3 april op een zondag viel werden de festiviteiten op 1 april gevierd, met o.a. een H.mis en een lunch.

In aanloop naar de festiviteiten omtrent de verjaardag van INDI, moesten wij nog even duidelijk krijgen of onze lessen op 1 april zouden vervallen. Lijkt een simpele vraag, maar het antwoord bleef tot op het laatste moment onduidelijk. Verder werd toegezegd dat wij uitgenodigd zouden worden voor kerk en lunch. Normale Nederlandse vragen als: ‘In welke kerk komen we samen en hoe laat?’ en ’Op welke locatie vindt de lunch plaats en op welk tijdstip?’ bleken een brug te ver te zijn. Onze cursist Ulises had de opdracht gekregen om eerst bij ons te inventariseren of wij deel wilden nemen aan de festiviteiten. Na bevestiging onzerzijds, kregen we te horen dat nu de verdere coördinatie opgestart zou worden en dit betekende dat wij nog even moesten wachten op verdere details aangaande locaties en tijdstippen. Wij zijn dan nog steeds helemaal perplex…..Je krijgt gewoon heel kort van te voren te horen waar je wordt verwacht. Waarom gaat hier alles toch zo gefaseerd en in hele kleine stapjes? Regel het meteen goed en snel en vertel plaats en tijd, maar goed……we hebben inmiddels geleerd…. ‘never ask why’….

De dag van de INDI celebration was aangebroken…..Om 9.00 uur was er een H.mis in een kerk. Onze cursist Ulises wachtte ons op en samen gingen we richting church.

Ulises is een fervent fietser en parkeerde zijn stalen ros onder het kruisbeeld in de kerk……daar moest het toch veilig zijn…..hahahaha! De principal/manager van de universiteit en de direkteur van INDI waren aanwezig, evenals zo’n twintigtal docenten, zoals Fiorella, Edith, Luis, Ulises, maar ook veel onbekende gezichten voor ons. Na de viering in de kerk togen we naar het leslokaal waar wij lesgeven, zijnde Centro de Produccion. Aldaar kregen we een soort maïs/pindadrankje aangeboden, dat gedronken wordt na een kerkdienst. De naam is Ponche en dit werd genuttigd samen met een chapla broodje. Overigens: Het was leuk dat we de Nederlander Jan Kuijt (al 17 jaar woonachtig in Ayacucho) weer eens troffen en met hem van gedachten konden wisselen.

Plotseling kregen wij te horen dat de staff erin geslaagd was om meer zieltjes te winnen voor onze English conversation club. Wij werden dan ook uitgenodigd om samen met de staff (principal/manager universiteit José Lozano en direkteur INDI Wilmer Rivera) en met vertaler Jan Kuijt plaats te nemen in een soort patio om aldaar de ins and outs te bespreken van de nieuwe timetable. Het is de bedoeling dat wij 5 dagen per week 2 uur per dag Engelse conversatie gaan geven aan 100 leerlingen van de bovenbouw van de staatsschool Mariscal Cáceres. Dit blijken de ‘paradepaardjes’ te zijn. Wij zullen moeten afreizen naar deze school, omdat de ouders van deze leerlingen wel toestemming zullen geven voor de extra lessen Engels op de Mariscal Cáceres school, maar niet op een andere locatie, zijnde Centro de Produccion. De Mariscal Cáceres school is de grootste school van Ayacucho en telt maar liefst 5000 leerlingen. Zes jaar geleden hebben wij op de oude locatie lesgegeven, maar nu is er een gloednieuw gebouw verrezen. Daarnaast is men doende om ook de docenten van deze Mariscal Cáceres school in te plannen. Hun lessen zouden dan wél op de locatie Centro de Produccion zijn en wellicht op zaterdag gaan plaatsvinden. Het is namelijk gebleken dat docenten door de weeks geen tijd hebben om onze lessen bij te wonen. Hoe het dus gaat worden met ons huidige schema (teachers INDI) op woensdag en vrijdag is nog even onduidelijk, maar waarschijnlijk gaan we dus van maandag t/m. vrijdag Engelse conversatie geven aan 100 leerlingen van de bovenbouw van Mariscal Cáceres en op zaterdag geven wij dan les aan de docenten (van zowel INDI als misschien Mariscal Cáceres).

In ieder geval:Eerst vandaag (1 april) de lunch t.g.v. de viering van INDI’s verjaardag. Dit vond plaats in een park, te weten Parque Maria Parado de Bellido. Dit bleek vlakbij mijn podoloog cq de artisanale markt te zijn in het historisch centrum van Ayacucho. Waren er ’s ochtends misschien een vijftiental docenten in de kerk, tijdens de lunch waren dit er misschien wel een vijftigtal. Wij feliciteerden teacher Joseph met zijn nieuwe baan op Lourdes (Pedagogische Academie) en toen hij hoorde dat wij naar de Mariscal Cáceres school zouden gaan, liet hij weten: ‘’But please, come also to my school’….

Ook spraken we met de teachers Jenny, Janett, Paola, Nicolas, Ulises, Luis, Jan Kuijt etc. etc. Teacher Elisio (met tikkeltje godsdienstwaanzin) had voor ons nog eens geinformeerd bij de Peruaanse immigratiedienst als het ging om het verlengen van ons visum. Tot onze verbazing had de beste jongeman te horen gekregen dat wij gewoon even het land uit konden gaan om vervolgens weer terug te keren (visa-run). Hoe is het mogelijk dat dit wordt geadviseerd door de ‘authorities’? Vroeger was de visa-run inderdaad een optie, maar tegenwoordig is dat ‘not done anymore’. De lunch was overheerlijk en er werd volop gekletst en getoast. Wij vernamen dat Ulises is gebombardeerd tot onze nieuwe contactpersoon. (In plaats van Risya die nog steeds in de Verenigde Staten zit). Met een Moto Taxi Tuk Tuk keerden we tenslotte huiswaarts, waar het zoontje van de poetsvrouw (en zijn vriendje) ons appartement wederom als wachtplek hadden gevonden.

2 april: Edwin komt……nee dus…..hij kwam wederom niet (net als onze eerste afspraak op 26 februari). Wij begrijpen het niet; wederom heeft hij niets laten weten, dat past niet bij hem….nou ja, het is wat het is…..Feit is wel dat hij op 8 uur rijden van Ayacucho woont en werkt, maar je kunt toch laten weten als een afspraak niet doorgaat?

3 april: Wij hadden ’s avonds gepland om op bezoek te gaan bij Bella, Luis, Kiran en Cesar (onze Peruaanse huisgenoten waar wij 6 weken mee hebben samengewoond en die sinds 23 maart j.l. elders onderdak hebben gevonden). Wij besloten om de afspraak te vervroegen naar de middag, gelet op regenbuien, onbekende buurt en start van onze nieuwe baan de volgende dag. Cesar kwam ons rond 13.00 uur halen en nadat we een stukje gelopen hadden, kregen we te horen dat de rit per taxi verder zou gaan. Uh….was het dan zo ver? Zij hadden ons toch laten weten dat het vlakbij was? Maar ach…het begrip vlakbij betekent iets anders voor een Nederlander dan voor een Peruaan. Wij hadden al rekening gehouden met een slechte buurt, maar toen we arriveerden schrokken we pas echt. Onze oud-huisgenoten woonden in een soort van garagebox. Echter: De hartelijkheid was er niet minder om. Wij voelden ons enorm welkom. Ondanks de taalbarrière was iedereen blij elkaar weer te zien. Wij vertelden dat er na hun vertrek slechts 2 Peruaanse journalisten een weekend hadden doorgebracht in ons appartement, maar dat wij al een week helemaal alleen woonden, aangezien er nog steeds geen Amerikanen waren gearriveerd. De mensen begrepen niet dat zij hadden moeten verhuizen, maar hielden zich vast aan een gedane belofte dat zij na 2 maanden terug mochten keren in ons appartement. Ook lieten wij weten dat we een nieuwe baan hadden gevonden op de Mariscal Cáceres school. Uiteraard konden ook de minder leuke dingen niet ontbreken, zoals de ziekenhuisopname van Dees en de fraudekwestie van Ben.

Toen wij vertelden over de jaarlijkse viering van INDI, lieten zij weten dat zij geen uitnodiging hadden ontvangen. Vreemd! Zij werken toch als accountants voor de universiteit? Hoe het ook zij: Wij genoten van elkaars nabijheid en van een heerlijke lunch (voorgerecht: Papa a la Huancaina en hoofdgerecht: Arroz con Mariscos). Na enkele uurtjes hier te hebben doorgebracht, werd het tijd om naar huis te gaan. Dit keer besloten we om te gaan lopen. Cesar liep een eindje mee tot een plek die wij herkenden en op die manier keerden we weer veilig huiswaarts.

En op diezelfde zondag 3 april vond wederom een Duitse conversatieles plaats. Hoewel Rafael afwezig was, was Ali wel van de partij.

4 april: Vandaag zouden wij gaan starten met onze nieuwe baan op Mariscal Cáceres; Engelse conversatie bestemd voor 100 leerlingen van de bovenbouw op maandag t/m. vrijdag van 16.00 tot 18.00 uur. Het was nog even onduidelijk of wij per taxi naar deze school konden afreizen, aangezien er wederom gedreigd werd met een staking van 2 dagen, maar blijkbaar was dit niet aan de orde voor Ayacucho. Het was dus geen probleem om op die school te geraken, maar we stuitten wel op een ander probleem…..Niemand wist van onze komst….! Hoe is het toch mogelijk? De principal van de universiteit en de direkteur van taleninstituut INDI hadden ons vrijdag 1 april laten weten dat wij m.i.v. maandag 4 april konden starten op Mariscal Cáceres, maar terplekke was er niets bekend. Uiteindelijk slaagden we erin om een naam en een telefoonnummer van een docent Engels cq coördinator te bemachtigen en telefonisch werd afgesproken dat we een dag later zouden terugkeren…..inderdaad…..mañana…..altijd weer mañana………..

Dus op 5 april nieuwe poging…..Wij spraken met teacher Vila (onze contactpersoon en één van de docenten Engels cq de coördinator). Echter: Wij schrokken niet alleen van haar slechte Engels, maar twijfelden ook aan haar verstandelijke vermogens. Zij begreep werkelijk niets. Met een engelengeduld lieten wij haar weten dat wij 5x per week 2 uur per dag zouden komen voor de English conversation club, maar…..wanneer konden we nu beginnen? Deze simpele vraag was niet snel beantwoord, maar uiteindelijk kregen we dan toch te horen: Maandag 11 april. Dit had te maken met het feit dat de groepen nog ingedeeld moesten worden. Er waren namelijk nog geen 100 leerlingen uitgekozen, doch slechts 45. Teacher Vila moest dan ook nog in overleg treden met haar collega’s. De indeling van groepen was ook moeilijk te bevatten voor haar. Echter: Toen Ben het inzichtelijk maakte op papier, viel het kwartje. Tot onze grote verbazing vroeg zij aan ons: ‘I can’t make the groups, can you do it for me?’ Dit ging ons echter te ver. Zij mag ook iets doen, nietwaar? Wij kennen haar leerlingen toch niet? Bovendien hebben wij het hele programma al gemaakt.

Daar keek zij wel van op. Ook kaartten we de reiskostenvergoeding aan. Wij moeten namelijk per taxi komen en zijn 10 Soles per dag kwijt, of tewel 50 Soles per week. Zij vroeg zich af hoe zij iedere week aan 50 Soles moest komen. Toen wij haar lieten weten dat zij dit aan de direkteur moest voorleggen, werd dit door haar genoteerd. Stap voor stap werd zij aan de hand meegenomen in het hele proces. Soms hadden wij echt het gevoel dat zij alles aangreep om maar niets extra’s te hoeven doen en het hele idee te laten varen. Allerlei excuses passeerden de revue: De kinderen hebben geen geld om de bus te betalen; we hebben covid enz. enz. Toen wij haar lieten weten dat de docenten Engels van Mariscal Cáceres - samen met de INDI teachers - op zaterdag deel konden nemen aan de Engelse conversatie club op de locatie Centro de Producción, kregen wij te horen dat men hiervoor geen belangstelling zou hebben, omdat dit volgens haar betaald moet worden. Wij hebben inderdaad vernomen dat onze lessen op zaterdag gratis zijn voor de INDI docenten, maar dat anderen moeten betalen. Wij hebben reeds aangegeven dat het voor iedereen gratis moet zijn. Wij konden slechts zuchten en voelden medelijden met de leerlingen van deze teacher. Als de docent al zo slecht Engels sprak, wat moest dit dan worden met haar leerlingen? Wij gaven onze telefoonnummers en namen afscheid. Wij zijn heel benieuwd hoe het 11 april zal gaan.

Een lekker voorgerecht, te weten: Tequeños: Gebakken, gepaneerde kaassticks.

6 april: Terug naar de podoloog….Ik leverde de medicijnen in en liet weten dat ik veel bijwerkingen hiervan had ondervonden, met name hoofdpijn en dat dit zelfs had geresulteerd in een ziekenhuisopname. Verder meldde ik dat ik de crème helemaal had opgebruikt, doch geen nieuwe meer kocht. En ik vertelde dat ik slechts door zou gaan met de druppels en geen vervolgafspraak meer wenste. Het was attent dat ik zelfs nog 20 Soles terugkreeg (verschil restant prijs medicijnen ad 70 Soles minus schoonmaakbehandeling ad 50 Soles). Het was ook prettig te horen dat de schimmelnagel er goed uitzag. Welnu, blij dat ik dit ook heb afgerond. Het bezoekje aan de podoloog werd gecombineerd met het kopen van ansichtskaarten op de artisanale markt.

7 april: Hoewel wassen op de hand geen probleem is voor ons en we hier aan gewend zijn in ontwikkelingslanden, brachten we vandaag toch maar eens een stapel kleding naar een wasserette. Op zoek dus naar een lavanderia….Op twee achteraf-plekken hadden we geen goed gevoel en bovendien stoof er een hond op ons af, maar uiteindelijk vonden we een lavanderia die prima voldeed. Lavar-secar-planchar…..Wassen, drogen, strijken….

Op diezelfde dag (7 april) zagen wij ’s avonds onze voormalige Peruaanse huisgenoten José Luis, Bella, Kiran, Cesar.

Blijkbaar bracht hun avondwandeling de mensen naar het centrum, naar de plek waar zij met ons hadden gewoond. Het was toevallig dat wij op het balkon stonden en op straat mensen enthousiast naar ons zagen zwaaien.

En wederom vanaf 7 april ’s avonds geen water, maar dat duurde niet lang……..

Zo af en toe op vrijdag komt het zoontje van de poetsvrouw met de vraag of Dees hem kan helpen met zijn huiswerk Engels. Zo ook op 8 april. Echter: Toen hij vertrok, was ook ons brood uit de koelkast weg..…(en dit vonden we een week later terug achter de koelkast. Het was nog bijna compleet…..Vreemd….)!

8 april: Start Semana Santa (tot 17 april).

Tot zover….

Lieve groet,

Ben en Dees