Adiós Peru nadert

De resterende tijd vliegtVanaf 24 oktober 2022

De nieuwe week startte op 24 oktober met een bezoek van de loodgieter. Voor de zoveelste keer werd er gewerkt aan een lekkend toilet. Het weekend hieraan voorafgaand had Ben het provisorisch verholpen, maar dit was natuurlijk slechts een tijdelijke oplossing geweest. Toen de cleaning lady op 24 oktober in alle vroegte verscheen en Ben haar middels gebaren duidelijk probeerde te maken dat wij in het weekend wederom wateroverlast hadden gehad, geloofde zij dit niet, aangezien alles toch seco was? Ja, dat het nu droog was kwam door onze voorbereidende werkzaamheden, zijnde de noodoplossing van Ben. Na nog een uitleg van mijn kant (Dees) belde zij uiteindelijk dan toch de loodgieter. Ook hij geloofde het verhaal niet en bovendien kregen we te horen dat hij geen vervoer had. Wij hadden ons dan ook al neergelegd bij het feit dat het niet verholpen zou worden. Verder lieten wij de poetsvrouw weten dat wij de vloeren vanaf nu niet meer zelf zouden dweilen en droogmaken. Mocht de loodgieter nog eens langskomen, dan zou hij zelf met eigen ogen wel zien dat de lekkage nog steeds niet was opgelost. De beste les is dat mensen zelf natte voeten krijgen en dan zou het euvel ongetwijfeld verholpen worden, maar…. Tot onze grote verbazing stond plotseling tóch de loodgieter op de stoep en werd de klus geklaard. Een hele nieuwe stortbak werd geplaatst. Hopelijk kunnen we nu dit boek sluiten en hoera….dat bleek inderdaad het geval te zijn.

En op 24 oktober gingen de protestdemonstraties van de studenten van de universiteit weer verder. Dit keer hadden niet alleen de studenten zich verzameld bij de rectorado, zijnde het kantoor van de rector/provoost, doch ook de ouders van de studenten. De politie stond paraat met wapenschilden. Diverse mensen hadden stokken bij zich. De hele dag hing er al een bepaalde spanning in de lucht. Het was akelig rustig op straat, er was geen taxi te bekennen en ondernemers sloten hun deuren uit angst voor relletjes. Inside information leerde ons dat buspassagiers geen toestemming kregen om per bus de stad in te komen. Men werd geacht om de laatste kilometers te lopen.

Verder werden alle buspassagiers gecontroleerd op wapens. Er werd namelijk gevreesd dat wapens wellicht gebruikt zouden kunnen worden tijdens de protestdemonstraties. In onze beleving moet de rector, Antoni Jeri, het toch behoorlijk heet onder de voeten krijgen. Echter: Iedereen verwacht dat hij op zijn post blijft zitten en niet vertrekt. Een dag eerder waren wij op straat aangesproken door een wildvreemde vrouw die haar zorgen uitte als het ging om de vreselijke situatie op de universiteit. De naam Antoni Jeri viel, maar uh…...wij begrepen niet waarom zij ons aansprak. Misschien associeerde zij deze Gringo’s (Ben en Dees) met universiteit UNSCH.

Ook op 25 oktober gingen de protestdemonstraties van de studenten van de universiteit gewoon door. Dit keer overtrof het de andere keren. Er was niet alleen sprake van demonstraties, maar op een gegeven moment gebruikte de politie ook traangas. De studenten op hun beurt richtten vernielingen aan en maakten zich schuldig aan brandstichting. Meubilair werd uit een kantoor gehaald en in brand gestoken op straat. Dit alles gebeurde onder ons raam. Wij zaten er middenin (gelukkig wel binnen!) Het was erg attent dat Ulises (een INDI teacher en cursist van onze Engelse conversatieclub, alsmede onze contactpersoon) ons belde met de vraag of alles met ons in orde was. Twee dagen lang stond dus alles in het teken van UNSCH (Universidad Nacional San Cristóbal de Huamanga).

Nog meer achtergrondinformatie aangaande de studentenprotesten: Op die bewuste 25 oktober kwam een groep studenten de universiteit binnen en staken de deuren van de rectorado (rectoraat/kantoor rector/provoost) in brand, als protest tegen de eis tot ontslag van de rector, Antoni Jeri en twee vice rectors. Ook werd er ingebroken in de rectorado en werd er met meubels gesleept die vervolgens verbrand werden. Volgens de jongeren hebben de autoriteiten geen rekening gehouden met de eisen van de studentenpopulatie. Dit nadat de studenten hadden aangetoond dat er veel tekortkomingen zijn op de campus, zoals een precaire infrastructuur, onvoldoende eten op de mensa en andere educatieve diensten. De 3000 protesterende studenten gaven aan dat de staking 48 uur zou duren.

Als de autoriteiten echter geen commentaar geven op de zaak, kan de staking voor onbepaalde tijd duren. De demonstranten hadden verschillende toegangswegen geblokkeerd. Ook sloten sommige scholen hun deuren en boden ze virtuele lessen aan. Eigenaren van lokale bedrijven en burgers zochten een veilig heenkomen en bleven thuis om ongelukken te voorkomen. Overigens: Het bleek dat zich ook raddraaiers in de menigte hadden gemengd met het doel om relletjes te veroorzaken. Bovendien was er op die bewuste avond een belangrijke voetbalwedstrijd tegen een club uit Lima die ook bekend staat vanwege de vele hooligans.

Op 25 oktober kwamen er potentiële bewoners kijken naar het appartement van de universiteit, alwaar wij wonen. Dat is de afgelopen tijd wel vaker gebeurd, maar even vaak haakte men dan weer af. Nu vernamen wij van de poetsvrouw dat er met ingang van 1 november 4 personen bij ons in het appartement zouden komen wonen. Wij gingen ervan uit dat de mensen niet tevreden zouden zijn. Keuken en badkamer zijn namelijk in slechte staat. Toen Ben bovendien nog liet weten dat de douche erg frio is en vervolgens grote plastic flessen met warm water liet zien, moge het duidelijk zijn dat men niet erg enthousiast was. Je zag de mensen denken: ‘Hoe kunnen die Gringo’s (wij dus) hier wonen?’ Tsja….wij zijn nu eenmaal van het type ‘niet klagen, maar dragen’ en hebben natuurlijk 7 jaar Ghana-ervaring achter de kiezen….hahaha!

Tot onze verbazing hadden de mensen toch genoegen genomen met de accommodatie. Zonder enige vorm van communicatie, stonden er plotseling op 26 oktober 6 klusjesmannen op de stoep die rigoureus aan de slag gingen. Keukenkastjes en afzuigkap werden opgehangen, badkamer werd gecontroleerd en douchekop zou nog worden vervangen, toilet in washok (ruimte van poetsvrouw) werd vernieuwd enz. enz. Waarom kan het nu wel? Ongetwijfeld omdat wij nooit geklaagd hebben! (Behalve toen we vanwege lekkages tot de enkels in het water stonden). Overigens: Over een toiletpot gesproken: Op de binnenplaats worden altijd spullen gedumpt waarvan men niet weet wat men er mee moet doen. Er wordt dus nooit iets opgeruimd.

Toen wij 6 jaar geleden hier waren, stonden er al oude toiletpotten op deze binnenplaats die er nu dus nog steeds staan en de huidige toiletpot wordt er gewoon weer aan toegevoegd. En over 6 jaar zal er nog steeds niets zijn opgeruimd, maar goed…..this is Peru….En over een afzuigkap gesproken: De twee elektriciteitsdraden gaan hier dus gewoon rechtstreeks in het stopcontact zonder stekker. Als Ben de poetsvrouw wijst op deze gevaarlijke situatie, haalt zij in eerste instantie haar schouders op en zie je haar denken: ‘Gringo, waar maak je je druk om?’ Na enig aandringen van onze kant belooft zij iemand ernaar te laten kijken.

Een gedeelte van 26 en 27 oktober was er geen water……….Op 29 en 30 oktober (weekend) was er zelfs de hele dag geen water….De enige mogelijkheid was om drinkwater te kopen in de supermarkt in flessen van 7 liter. Als er op maandag 31 oktober wederom geen water is, bespreken we dit met poetsvrouw Gladys. Zij kan ook geen kant op. Voor haar schoonmaakwerkzaamheden heeft zij natuurlijk ook water nodig. Zij begon te bellen met haar netwerk van de universiteit en toen werd duidelijk dat de universiteit de waterrekening niet had betaald. Bekend probleem voor ons in de Derde Wereld. Niet betalen voor water, elektriciteit of internet? Dan afsluiten die boel! Wij sjouwen wederom met grote flessen drinkwater, zodat we water hebben om een toilet door te kunnen spoelen, om te kunnen douchen, te kunnen afwassen e.d. Het enige voordeel is dat we de vele lege plastic flessen kunnen inleveren voor het goede doel, zijnde SOS Kinderdorpen, alwaar wij vrijwilligerswerk hebben gedaan. Maar dan….hoera….op 31 oktober in de namiddag kwam het water weer terug!

27 oktober: Eén van onze studenten van lerarenopleiding Lourdes, Mikel genaamd, had ons een tijd geleden gevraagd om vandaag naar zijn stageschool te komen. De naam van deze school luidt: Maria Parado de Bellido en was voor ons te voet te bereiken. (Overigens: Maria Parado de Bellido was een inheemse Peruaanse revolutionair tijdens de strijd voor onafhankelijkheid van Spanje). Welnu…De activiteit die vandaag op deze school op de rol stond, was een talent show in singing. (Karaoke). Wij werden geacht om te jureren.

In eerste instantie zou dit event plaatsvinden op 28 oktober, maar uiteindelijk werd dit een dag vervroegd. Tevens moesten we op de ochtend van de talentshow onze gegevens doorgeven: Namen, beroepen, nationaliteit, leeftijden, vrijwilligerswerk wereldwijd e.d. Dit was ook altijd aan de orde in Ghana: Altijd weer die vorm en buitenkant (terwijl wij denken: Focus meer op de inhoud!), but….we love Peru….! Het hele spektakel zou duren van 16.00-tot 19.00 uur.Toen we thuis vertrokken, waren wij er heilig van overtuigd dat wij de locatie wisten te vinden. Nee dus….Er bleek een school te zijn met de naam Maria Parado de Bellido maar ook een technisch instituut met dezelfde naam. Wij waren dus aanbeland op het instituut in plaats van op de school. Dus werd Mikel gebeld. Hij kwam ons halen op het instituut en samen namen we een taxi naar de school. Zijn stageschool bevond zich vlakbij ons appartement. Toen wij iets te laat arriveerden zat de hele buitenruimte al gevuld met leerlingen die ons allemaal verwachtingsvol aanstaarden. En zoals altijd moesten de Gringo’s weer plaatsnemen achter de hightable. Het voelt om terug te zijn in Ghana. Toen moesten wij als Siliminga’s in Noord-Ghana en als Obruni’s in Zuidwest Ghana ook altijd achter de hightable zitten als er aktiviteiten waren…..hahaha….! Voor de drie juryleden (waaronder wij beiden) stonden kleine lessenaartjes klaar die op een afstand van elkaar stonden. Wij werden welkom geheten door de schoolleiding. Toen duurde het toch nog wel een half uurtje voordat er eindelijk werd begonnen met de talentshow. En vanzelfsprekend werd er gestart met het zingen van het Peruaanse volkslied (staande, hand op het hart): Somos Libres, Seámoslo Siempre. (Wij zijn vrij, laten we altijd vrij zijn). Wij werden geacht om de zangcompetitie te beoordelen op de volgende onderdelen: Punctuality, proper presentation (o.a. body expression), correct pronunciation and vocalization, interpretation, synchronization and harmonization (rhythm and harmony), duration of the interpretation en uiteindelijk moesten de total points genoteerd worden. Bij sommige onderdelen moest je een waardering geven tussen bijvoorbeeld 0 en 10, of tussen 0 en 30. De totaalscore kon variëren tussen de 0 en de 100. Het was een groot succes en wij genoten volop!

Na afloop van de happening spraken we nog even met de leerlingen, die uiteraard weer veel vragen voor ons hadden en natuurlijk gingen we allemaal op de foto. Kortom: Het was een geslaagd gebeuren!

De planning 27 oktober tussen 16.00-en 19.00 uur bleek achteraf een gouden planning te zijn. Wat bleek? Onze cursist/INDI teacher/contactpersoon Ulises belde ongeveer een half uur voor ons vertrek naar de Maria Parado de Bellido school met het verzoek of wij ons appartement konden verlaten tussen 16.00-en 18.00 uur. Het was namelijk de bedoeling dat de autoriteiten van de universiteit een vergadering wilden houden in ons appartement (neutraal terrein) inzake de vele problemen cq de protestdemonstraties door de studenten van de universiteit. Dit kwam dus perfect uit, aangezien wij elders werden verwacht voor de singing competition.

En dan staan er totaal onaangekondigd op vrijdagochtend 28 oktober zes schilders op het balkon die al het houtwerk gaan schuren en schilderen. Niemand die iets uitlegt……Dus zelf maar weer vragen wat de bedoeling is. Poetsvrouw Gladys liet weten dat het hele appartement zal worden geschilderd. Dan staat er plotseling een vrouw op de stoep die waarschijnlijk zaken moet coördineren. Samen met Gladys doorloopt zij de dingen die gedaan moeten worden. Echter: Aangezien er de dagen na 28 oktober geen water was, konden de schilders ook niet verder gaan met hun werkzaamheden.

Met het oog op onze les op lerarenopleiding Lourdes op zaterdag 29 oktober, hadden we besloten om een dag eerder de sleutel al veilig te stellen. Nou, wish me luck! De watchman deed niets anders dan zich verschuilen achter het feit dat een zekere Carlos hem toestemming moet geven om de deur te openen. Een telefoonnummer van Carlos had hij niet. Bovendien liet hij weten dat er niet wordt gewerkt op zaterdag (terwijl wij al een half jaar op zaterdag op deze plek lesgeven). De administratie was gesloten. Toen ik (Dees) een man achter een bureau zag zitten, stapte ik op hem af en vroeg hem of hij het telefoonnummer had van de betreffende Carlos. Hier werd ontkennend op geantwoord. Uiteraard geloofde ik dit niet.

Enkele weken geleden was ik zelf direkteur Carlos tegen het lijf gelopen en toen had hij mij verzekerd dat ’s zaterdags de deur geopend zou worden voor ons, maar ach….what is a promise in Peru? De man achter het bureau (administrator) verwees ons naar het secretariaat. Daar zat een vrouw die ons verwees naar een ander kantoor waar drie heren achter een bureau zaten. Inmiddels had ik mijn verhaal al drie keer verteld (aan de watchman, aan een man achter een bureau en aan een vrouw op het secretariaat). Goed, laatste poging om de drie heren te overtuigen van het feit dat wij op zaterdag lesgeven op lerarenopleiding Lourdes en dat de deur geopend moet worden. Jeetje, is dat nu zo moeilijk? Ja, in Peru wel….Men doet niets anders dan met de vinger wijzen naar anderen, het is altijd de schuld van een ander als er iets fout gaat. Men neemt geen verantwoordelijkheid voor het eigen falen en excuses heeft men altijd klaar. Ik liet de heren weten (en ik verzon het terplekke) dat de mensen in mijn land Nederland het niet konden begrijpen: Wij werken gratis en dan kunnen we geen lesgeven, omdat men het vertikt om een deur te openen?! Dat is toch niet te geloven! In het vuur van mijn verhaal vergat ik bijna dat ik Spaans sprak (dat was natuurlijk de beste leerschool). En die drie heren? Zij beloofden plechtig dat de deur geopend zou worden op zaterdag. Welnu, eerst zien dan geloven….En hoera…..Men had woord gehouden en wij konden weer een mooie les aanbieden.

Een week later toog ik wederom op vrijdag naar Lourdes om het openen van de deur te regelen voor zaterdag. Ik trof in de deuropening al de man aan die ik een week eerder had gesproken en hij verzekerde mij dat het geregeld was. Geweldig! En dit zal ik tot het einde blijven doen: Op vrijdag de sleutel regelen voor zaterdag. Als je beleefd blijft, complimenten uitdeelt, het hele begroetingsritueel braaf afwerkt en handen blijft schudden, krijg je veel gedaan……..hahaha!

Als wij de lespresentaties beoordelen van de aankomende teachers, dan is het heel bijzonder om Nederlandse adviezen te mogen geven. Zomaar een voorbeeld: Geef geen grammaticaregels, maar geef voorbeelden en laat de studenten zelf de regel ontdekken.

Tussen onze lessen op lerarenopleiding Lourdes en de Engelse conversatieclub op Centro de Producción, bezochten we kraampjes van El Aymarino: Drankjes op basis van ambachtelijke schnaps met meer dan 20 kruiden uit o.a. de Peruaanse jungle. Iemand achter de kraam vroeg mij (Dees) of ik het drankje wilde proberen. Ik bedankte vriendelijk onder vermelding van: ‘Yo tengo que enseñar’. (Ik moet lesgeven).

’s Middags stond de English conversation club op de rol. Sinds een week (22 oktober) kunnen wij ook de studenten van taleninstituut INDI welkom heten. Naast de nieuwelingen Anna, Ruth, Michaela, Diana, Carolina, Isabel, deed vandaag ook Seida mee. Deze studenten zijn toegevoegd aan de docenten van INDI. Voor ons is het even zoeken naar de juiste balans, aangezien er sprake is van niveauverschillen tussen docenten en studenten. De onderwerpen die wij gebruiken voor de docenten kunnen te moeilijk zijn voor de studenten. Daarentegen wil je natuurlijk ook niet dat de docenten het te gemakkelijk vinden en zich gaan vervelen. Even werd gedacht dat Ben bijvoorbeeld de docenten zou gaan lesgeven en ik (Dees) zou dan de studenten onder mijn hoede nemen (of andersom). Echter: Een andere optie is dat wij binnen één les zowel een gemakkelijk als een moeilijk onderwerp ter sprake brengen. Meeste stemmen gelden…..wat willen onze cursisten? Welnu, men koos voor de tweede optie, dus zowel an easy as a difficult topic in one class session. Okay….at your service!

Onze cursist Ulises van de English conversation club, die tevens een docent van taleninstituut INDI is alsmede een docent op middelbare school Los Licenciados en bovendien nog onze contactpersoon, verraste ons op 29 oktober met een paar cadeautjes. Deze Ulises is niet alleen een fervent wielrenner, doch ook een motorrijder en was recentelijk richting Cuzco vertrokken (stad in het zuidoosten van Peru) en had Machu Picchu bezocht, de beroemde ruïnestad van de Inca’s. Aldaar had hij twee presentjes voor ons gekocht. Zo attent!

29 oktober-1 november: Een cultureel festival in Ayacucho, bijna bij ons voor de deur.

Als wij op 30 oktober even de kathedraal binnenlopen, is daar een vormsel aan de gang. De feestelingen gingen vervolgens allemaal met de bisschop op de foto. Twee weken later was dit wederom aan de orde. Deze confirmación is een behoorlijke happening.

31 oktober: Het is niet alleen Halloween, maar ook de Dag van de Criollo Muziek. (Día de la Canción Criolla). Voor wat betreft Halloween: Dat was hier een hele happening: Mensen die verkleed waren, maskers droegen, kinderen met uitgeholde pompoenen, heksenhoeden e.d. ’s Avonds stond het hoofdplein (Plaza de Armas) vol met mensen.

Dachten wij nog even dat de nieuwe medebewoners vanaf 1 november wellicht maanden zouden blijven, niets bleek minder waar te zijn. Aangezien hier nooit iets wordt uitgelegd, vroegen wij dan maar weer aan de cleaning lady hoe lang de mensen zouden blijven. En zoals alles hier een verrassing is, luidde de sorpresa: ‘Solo 2, 3 o 4 días o una semana’. Daarna zouden er wederom nieuwe mensen komen, die ook weer kort zouden blijven en weer zouden vertrekken. Welnu, we zullen het wel zien……

Echter: Waarschijnlijk hebben de nieuwe gasten er geen rekening mee gehouden dat 1 en 2 november feestdagen zijn. (Planning in Peru ontbreekt altijd!) In het religieuze Peru zijn Allerheiligen en Allerzielen ongetwijfeld weer belangrijke dagen. Dit betekent vrije dagen voor de publieke sector. Wij kregen te horen dat de nieuwe gasten dus nu na de feestdagen zouden komen, te weten op 3 november. Deze mededeling was nauwelijks vers van de pers, of de situatie was alweer anders. De mensen zouden niet op 3 november komen, maar toch op 2 november en wel vroeg in de ochtend. Dat vroeg in de ochtend werd veranderd in laat in de middag en je raadt het al…..Uiteindelijk kwam er niemand op 2 november. Oh, oh, oh, men zegt hier maar wat….je kunt er niets van op aan……….En kwamen die nieuwe mensen dan uiteindelijk toch op 3 november? Op die dag kregen we te horen dat de ambassadeur van Chili zou komen met drie vrouwen….hahaha….de poetsvrouw regelde meteen plastic bloemen…pffff…..het wordt hier steeds gekker………

Echter: Er kwam wederom niemand! Wel kwam er een persoon inspecteren, die totaal geen manieren had: Op een arrogante wijze liep zij door het appartement, keurde ons geen blik waardig, stelde zich niet voor, vertelde niet wat het doel van haar bliksembezoek was en vertrok weer zonder iets te zeggen. Wij daarentegen konden haar nog net begroeten en vragen of zij één van de nieuwelingen was of alleen maar kwam kijken. Het werd duidelijk dat niet zij (gelukkig!) zou komen, doch dat de nieuwe mensen spoedig zouden arriveren. Toen die arrogante tante weg was liet cleaning lady Gladys ons weten dat de nieuwe gasten vandaag (3 november) niet meer zouden komen, maar…..mañana of pasado mañana…. Toen ik (Dees) fijntjes liet weten dat overmorgen zaterdag zou zijn, keek poetsvrouw Gladys mij een beetje hulpeloos aan. Nou ja, het blijft onduidelijk, niet alleen voor ons, maar ook voor poetsvrouw Gladys. Op 4 november vraagt Gladys aan ons of er mensen zijn gearriveerd. Als wij hier ontkennend op antwoorden, gaat zij weer bellen en vertelt dat er een otra fecha zal komen, een andere datum dus…..La próxima semana? Lunes? Het antwoord luidde: Si, maar ach….maandag zal er wederom niemand komen……..Wie er maandag wel kwamen? Twee arrogante dames die wederom de boel kwamen inspecteren.

Laatste nieuws: Donderdag 10 november zullen er 4 heren uit Spanje komen……….Op 9 november lopen er allerlei mensen in en uit die diverse klusjes oppakken. Niemand die iets uitlegt. Als wij vragen hoelang de vier personen zullen blijven, krijgen we te horen: un año….uh….een jaar? Wij dachten enkele dagen! Dan verschijnt plotseling rector Jeri met in zijn kielzog de beheerder van het appartement, zijnde Julio. Toen werd het verhaal weer anders……Op 10 november zullen er geen 4 heren komen, doch slechts 1. De andere drie heren komen een week later. En zij blijven weliswaar geen jaar, maar toch wel tot volgend jaar maart of april. Rector Jeri liet ons weten dat hij geen andere plek had gehad om de mensen uit Spanje onder te brengen dan in ons appartement. Hij verontschuldigde zich een beetje, maar dat was voor ons niet nodig.

In het appartement is een separate douche aanwezig, die zich bevindt in de ruimte van het washok van de poetsvrouw. Deze separate douche zal gebruikt worden door de Spanjaarden, want de rector liet weten dat wij onze eigen badkamer kunnen blijven gebruiken. Echter: De rector keurde de separate douche af. Niet geschikt voor de Spanjaarden. Hij stelde voor dat de eerste gast maar even in een hotel moest onderduiken, totdat de separate douche zou zijn schoongemaakt, opgeknapt e.d. Voordat de heren vertrokken maakten wij nog even van de gelegenheid gebruik om te melden dat wij onze terugvlucht naar Nederland op 10 januari hebben en op 8 januari Ayacucho (en dus het appartement) gaan verlaten. De laatste 2 dagen in Peru gaan we doorbrengen in Lima.

Welnu, niet veel later werd er wederom op de deur gebonsd en stonden er opnieuw twee mensen voor de deur. Bekende gezichten die al eerder het appartement hadden geïnspecteerd. Zij waren gestuurd door de rector. En wat bleek? Het verhaal nam weer een nieuwe wending aan. Blijkbaar had de rector voorgesteld aan de Spanjaard om even zijn intrek te nemen in een hotel, totdat de douche was opgeknapt, maar de Spanjaard had dit niet geaccepteerd. Hij wilde meteen in ons appartement komen wonen. Toen kon de rector niet anders dan zijn belofte aan ons verbreken. (De belofte van: Jullie houden je eigen badkamer). De twee mensen die hij op ons dak had gestuurd hadden dus de taak gekregen om ons te vragen of wij akkoord gingen met het feit dat wij de eerste paar dagen de badkamer wilden delen met de Spanjaard, totdat de separate doucheruimte was opgeknapt. En natuurlijk was dit geen probleem voor ons. Toen wij aan deze laatste twee mensen vroegen hoe lang de Spanjaarden zouden blijven, luidde het antwoord: hasta Mayo (tot mei). Hoe is het mogelijk? Binnen een paar uur hadden we dus drie opties gehoord: Variërend van een jaar, tot maart/april, tot mei. De communicatie is hier ontzettend slecht. Overigens: De heren uit Spanje komen namens de universiteit van Madrid.

Op 10 november arriveerde dus de eerste persoon en dit was de 29-jarige Victor uit Madrid en hij zal 3 maanden blijven (november-februari). Saillant detail: Victor was totaal niet op de hoogte van het feit dat er nog drie Spanjaarden zouden komen…..En: Vanaf dag 1 gebruikte Victor de separate douche die op de dag van zijn komst nog geschilderd werd. Dus hebben wij toch nog onze private bathroom. Onze medebewoner Victor heeft in Madrid politieke wetenschappen en sociologie gestudeerd en zal dus 3 maanden in Ayacucho blijven. Zijn taak is om een brug te slaan tussen de ‘universities and the local communities’. Een interessante gesprekspartner voor ons en dan is het erg fijn dat hij een beetje Engels spreekt. Kortom: Wij hebben geboft met onze huisgenoot! En die drie andere Spanjaarden??? Tot datum plaatsing van dit verslag hebben we niemand meer gezien. Slechts de zeer aardige Victor woont bij ons en dat mag wat ons drieën betreft graag zo blijven.

Voor ons gevoel zijn we al een beetje aan het afbouwen in Peru en zijn we ons vertrek naar Nederland aan het voorbereiden. Daar horen ook toekomstplannen bij. Er wordt dan ook volop gemaild, gelezen, gepraat, keuzes gemaakt, beslissingen genomen, knopen doorgehakt e.d. Leuk! To be continued……………………….

En dan word je in je dagelijkse bezigheden gestoord door een commercieel telefoontje uit Nederland. Het is Delta Fiber (Internet/TV) die ons vermoeit met allerhande - in hun ogen -aantrekkelijke aanbiedingen. Als je op alles nee antwoordt wordt het even stil aan de andere kant van de lijn. Als men je dan ook nog door wil verbinden met de telemarketing afdeling waar je middels een bandje (blikken stem) vragen mag beantwoorden, raakt ons geduld toch een beetje op. Voor deze onzin gesprekken mag je dan ook nog betalen. De juffrouw aan de andere kant van de lijn ratelt maar door, totdat we melden dat we in Peru zijn en totaal niet geinteresseerd zijn in haar blablabla-verhaal.

Op 3 november werden wij verwacht in de les van teacher Juan op taleninstituut INDI (Instituto de Idiomas).

De studenten van niveau B3 moesten allemaal een final exposition houden en onze taak was om vragen te stellen aan de studenten. Iedere student werd geacht om een presentatie te houden over een bepaald onderwerp. De topics die aan de orde kwamen, waren: Deep web; Three keys to a happy life; To make mistakes is human to forgive is divine; My top three travel destinations; My three favorite foods; My three favorite movies; The importance of learning English; This is me; How to plan a party?; What do you think about beauty contests?; My three best friends; My three favorite animals; My favorite season of the year. Het was in één woord geweldig! Na afloop werden er foto’s gemaakt en de studenten bedankten ons voor onze deelname.

Toen iedereen vertrokken was, vroeg teacher Juan: ‘Çan I ask you a favor?’ Welnu, hij had twee verzoeken aan ons. Ten eerste: Hij vroeg mij (Dees) of ik mee wilde doen aan een interview in het Spaans. Hij is namelijk doende met een project in Spanje. Het doel daarvan is om uiteindelijk een baan te krijgen op de universiteit aldaar. Hiervoor moet hij bepaalde opdrachten uitvoeren. In het verleden hebben wij onze medewerking al eens verleend als het gaat om het opnemen van een video. Nu wil hij mij (Dees) dus gaan interviewen in het Spaans. Dat lijkt me wel een beetje hoog gegrepen, dus ik wil me daar op voorbereiden. Juan was dan ook bereid om de vragen per mail aan mij toe te zenden. Echter: Eerst zal hij andere Nederlanders in Ayacucho benaderen, die al jarenlang in Peru wonen en dus goed Spaans spreken, zijnde Jan (docent op INDI) en Frederique van het project Mama Alice. Als zij niet aan het verzoek van Juan kunnen of willen voldoen, zal Juan mij (Dees) als beginner Spaans benaderen. Ten tweede: Juan wilde graag dat wij eind december een feest zouden bijwonen. Het blijkt dat zijn zoon de middelbare school gaat afronden en zijn diploma krijgt. Hij vroeg ons om godparents te worden, because my son likes you…....hahaha! Wij hebben die zoon notabene twee keer gezien. Wij lieten Juan weten dat hij die peetouders mag vergeten. Als wij komen (lang niet zeker), dan is dit gewoon als Ben en Desirée. In ieder geval zullen wij er zeker wel aandacht aan schenken.

Als wij op 4 november ons wekelijks rondje maken over de markt, wordt er flink geschrobd. Het blijkt dat de hele markt grondig wordt schoongemaakt en gedesinfecteerd. Alles gaat sluiten en we zijn net op tijd, hoewel…..veel uitgangen zijn al dicht en je moet door het water baden om de salida te kunnen bereiken. Bovendien wemelt het er van de honden. Als ik laat weten: ‘Yo tengo miedo de perros’ (ik ben bang voor honden), krijg ik als opbeurend antwoord te horen: ‘El no te come’ (hij eet je niet op).

Als wij op 5 november weer een lespresentatie van één van de Lourdes-studenten bijwonen en beoordelen, zijn wij absoluut onder de indruk. Deze Brigit is ‘a born teacher’. Zij verzorgde een les over: Eco friendly routine en deed dit op een zeer creatieve manier. Zij had zelfs een ganzenbordspel ontworpen, met daarin vocabulaire over afval, plastic flessen, recycling, hergebruik, zorg dragen voor de planeet e.d. Complimenten voor deze teacher in spe…..….!!!

Als in de les van 5 november op Centro de Producción (voor docenten en studenten van taleninstituut INDI) het woord planning valt, is iedereen het erover eens dat planning altijd ontbreekt in Peru. Alles wordt vooruit geschoven naar ‘mañana’ en morgen wordt weer uitgesteld tot overmorgen enz. Met andere woorden: Morgen komt nooit. Eén van onze studenten verwoordde het als volgt: ‘Mañana es nunca’……..’Tomorrow is never’……..De spijker op z’n kop!

Op zaterdagavond 5 november viel plotseling de stroom uit. Dat was echter van korte duur, want ‘s nachts kwam de elektriciteit alweer terug.

Cleaning lady Gladys liet ons weten dat op korte termijn het hele appartement geschilderd zal gaan worden. De komende tijd zullen er dus schilders aanwezig zijn. Wij vroegen haar om ons te informeren als men onze slaapkamer gaat schilderen, want anders word je weer totaal overvallen. Echter: Tot datum plaatsing van dit verslag geen schilders meer gezien. Over deze Gladys gesproken: Zij begrijpt er helemaal niets van dat wij gratis werken voor de mensheid…..hahaha….in haar beleving is dat ‘muy malo’…..hahaha! Toen wij aanroerden dat wij over 2 maanden gaan vertrekken, was zij helemaal van slag en stamelde: ‘que pena’…..

Op maandagavond 7 november om 20.00 uur werden we opgeschrikt door een immens kabaal, hoewel….het was ons bekend dat er een nationale oefening zou plaatsvinden, maar toch…..Het betrof een simulatie in case of meervoudig gevaar en de straten stonden dus vol met politie, brandweer, ambulances (inclusief de vele sirenes). Het sms-bericht dat we hadden ontvangen luidde: Este lunes 7 de noviembre a las 8.00 pm participa en el Simulacro Nacional Multipeligro. Escucha? Ubicate y Evacua. Ingresa a preparados.pe Het geheel duurde slechts ongeveer 20 minuten en toen was alles weer normaal.

Op 10 november liepen wij een collega van 6 jaar geleden - pats boem - tegen het lijf, te weten Richard. Destijds was hij verbonden aan taleninstituut INDI, maar tegenwoordig is hij niet alleen teacher op een primary/secondary school (Don Bosco), doch ook actief in business. In het centrum van de stad werd even bijgepraat en het leek hem wel leuk om een keer aanwezig te zijn in onze English conversation club. Wij lieten hem weten dat hij van harte welkom is, doch dat hij wel even toestemming moet vragen aan Wilmer Rivera, zijnde de direkteur van taleninstituut INDI. Volgens hem zou dit geen probleem zijn, want hij had de zoon van Wilmer Rivera in zijn klas. Echter: Tot datum plaatsing van dit verslag, hebben we Richard nog niet in onze les mogen begroeten.

By the way: Wij gaan er vanuit dat wij geen les meer gaan geven aan de 10 agronomen. Dit idee kwam uit de koker van de direkteur van taleninstituut INDI en wij vonden het een prima idee, temeer omdat hij ons al op 1 september beloofd had dat er een nieuwe taak voor ons zou komen (UNSCH/INDI-gerelateerd). Keer op keer deden we van onze kant navraag via onze contactpersoon/vertaler Ulises, maar dit leverde geen concrete resultaten op. De direkteur was altijd busy en had waarschijnlijk andere prioriteiten (studentenprotesten).

Bovendien zijn er pas slechts 2 faculteiten operationeel (rechten en agronomie), aangezien alle andere faculteiten nog steeds gesloten zijn vanwege de protestdemonstraties van de studenten. Wij gaan er dan ook vanuit dat die nieuwe taak niets meer zal worden, temeer omdat in december de grote vakantie aanbreekt.

Op 11 november wordt er gewerkt aan wifi in het appartement. Een initiatief van onze huisgenoot Victor. Dit bleek niet te mogen lukken, dus werd er een nieuwe poging ondernomen in de week van 14 november…..en uiteindelijk lukte het op 17 november. Voor ons is dit niet meer echt interessant, aangezien wij een simcard hebben van Claro met daarop internet en middels mobiele hotspot en tethering kunnen wij de smartphone naast de laptop leggen en dan hebben we internet.

De les op lerarenopleiding Lourdes van 12 november kwam te vervallen, aangezien al het personeel geacht werd op te draven op de nieuwe locatie San Elena, to do some cleaning activities. Dit gold niet voor ons, zijnde de vrijwilligers.

Nieuwe bezems vegen schoon….Was er nog niet zo lang geleden een nieuwe (vrouwelijke) general manager aangesteld, deze is alweer vertrokken en heeft plaats gemaakt voor de derde general manager die wij in onze periode hebben meegemaakt. Er is veel verloop onder de top van de universiteit.

Nadat de les (English conversation club) van 12 november voorbij was, maakten we kennis met een nieuwe student die op 19 november zou gaan meedoen. Zijn naam viel meteen op, namelijk: Zatzumi (een Japanse naam). Hij vertelde dat hij een lange tijd in Mexico had gewoond en bood aan dat hij bereid was om zich in onze volgende les voor te stellen. Dat is uiteraard een leuk idee. De studenten vinden dynamische lessen interessant, dus dat zal ongetwijfeld in de smaak vallen. Zolang er Engels gesproken wordt, is het helemaal prima! Echter: Op 19 november kwam er geen Zatzumi…..tsja….wat is een belofte in Peru?

Misschien volgende week? Eerst zien, dan geloven…..En inderdaad…Tot datum plaatsing van dit verslag mochten we nog geen Zatzumi verwelkomen.

Ons bereiken geluiden dat de grimmige protestdemonstraties van de studenten over het hoogtepunt heen zijn. Het blijkt dus iets beter te gaan tussen de studenten enerzijds en de ‘authorities’ van de universiteit anderzijds. Gelukkig maar…………..De inkt is echter nauwelijks opgedroogd of wij zien alweer de volgende demonstratie en dit keer van de Facultad de Ciencias de la Educación. Dit is de faculteit van Marcos, zijnde onze contactpersoon van het eerste uur (3 jaar mee gemaild), die ervoor gezorgd heeft dat wij met de English conversation club konden starten, maar ook de persoon die ons begin september sommeerde het appartement te verlaten, terwijl hij geen authority is en dus geen enkele beslissingsbevoegdheid heeft. Nu zagen we Marcos dus voorop lopen in de protestmars. En een dag later wederom een protestdemonstratie. Dit keer liepen de docenten van de universiteit mee. Ook was de faculteit Sociale Wetenschappen vertegenwoordigd. Dus wij vragen ons af of het wel écht beter gaat………

Moderne slavernij viert hoogtij in Nederland…..Zonder dat je het weet of dat je er invloed op hebt, word je ‘doorverkocht’ aan derden. Enkele voorbeelden: KPN eigen site en mail werd plotseling Yourhosting; Ziektekostenverzekering AON werd gewijzigd in het Zilveren Kruis. Je wordt dus gewoon verkocht en overgedragen…….

16 november: Een nieuwe feria was een feit. Kraampjes in het park waren aanwezig met als doel studenten te werven voor diverse universiteiten in de omgeving van Ayacucho. Het schooljaar nadert namelijk het einde en de jongelui moeten hun keuze gaan maken.

Zoals de laatste tijd gebruikelijk is, gaan wij op vrijdag al naar lerarenopleiding Lourdes om de sleutel te regelen voor onze les van zaterdag. Dit is namelijk steeds weer een heel gedoe. Als wij op 18 november dus gaan vragen of de deur een dag later (19 november) geopend kan worden, zodat wij kunnen lesgeven, wordt door drie mensen aan ons bevestigd dat dit geen probleem zal zijn. Echter: Als wij ons dus op 19 november klaarmaken voor de les op lerarenopleiding Lourdes, krijgen we een telefoontje van teacher Joseph. Als hij begint met de woorden: ‘I have bad news’ weten wij al hoe laat het is. De les gaat niet door. Net als een week eerder wordt iedereen verwacht op de nieuwe locatie San Elena to do cleaning activities. Eindelijk wordt ons de reden duidelijk. Het blijkt dat het Ministerie van Onderwijs geen toestemming meer geeft om twee lokaties open te houden (de oude locatie in de stad waar wij lesgeven en de nieuwe locatie ver buiten de stad). De oude plek zal gesloten worden en wij worden geacht om onze laatste lessen te geven op de nieuwe locatie San Elena. Jammer, want de oude locatie ademde sfeer uit en was op loopafstand bereikbaar, maar goed….we mogen blij zijn dat we de langste periode op die bijzondere plek mochten lesgeven. De laatste paar weken zullen we dus per taxi op pad gaan. Bijkomend voordeel: Wij hoeven dus niet meer op vrijdag een knieval te doen om op zaterdag te kunnen lesgeven. Sleutel regelen is dus niet meer aan de orde voor ons.

Op 16 november hadden wij onze vliegticket (LATAM Airlines) gekocht voor de vlucht van Ayacucho naar Lima op 8 januari a.s. (Op 10 januari stond al de vlucht gepland Lima-Madrid-Amsterdam, maar dat terzijde…).Twee dagen later (18 november) lazen wij dat op de internationale luchthaven (Jorge Chávez) in de Peruaanse hoofdstad Lima een vliegtuig van LATAM Airlines vlam had gevat, nadat het op de startbaan op een brandweerwagen was gebotst. Hoewel wij beiden weliswaar geen vliegangst hebben, zijn dit soort berichten natuurlijk niet fijn als je binnenkort zelf gaat vliegen.

22 november: Vandaag is er een staking in de transportsector vanwege de enorm hoge benzineprijzen. Deze staking vond voornamelijk plaats in de hoofdstad Lima en zou voor onbepaalde duur zijn volgens één van de stakers. 23 november: Wederom een staking en nu m.b.t. de groenvoorziening cq de boeren.

Dit keer was Ayacucho het middelpunt, maar alles was rustig. En ook op 24 november werd de staking voortgezet en dit protest had een grimmiger en massaler karakter. Wij zagen hier in Ayacucho veel politie op de been en ondernemers die uit voorzorg de deuren sloten.

Aangezien onze huurder op 21 december gaat vertrekken, heeft inmiddels de voorinspectie van ons appartement in Vlissingen al plaatsgevonden en wel op 22 november.

25 november: Start van wereldwijde aandacht tegen geweld tegen vrouwen en meisjes en dit zal 16 dagen duren. De internationale campagne heet: ‘Orange the World’. De kleur oranje staat symbool voor een zonnige toekomst, vrij van geweld. Wij zagen hier in Ayacucho weer diverse optochten en manifestaties. Ook SOS Kinderdorpen was van de partij. De direktrice zwaaide uitbundig naar ons.

Op 26 november liepen we een collega van INDI tegen het lijf die ook op de San Antonio school lesgeeft (waar wij 6 jaar geleden les hebben gegeven). Op straat werd niet alleen even gezellig gesproken, maar ook afscheid genomen. Wij gaan natuurlijk binnenkort vertrekken, maar ook zij ging Ayacucho verlaten, aangezien er voor haar (en haar man en zoontje) een verhuizing naar de hoofdstad Lima op de rol stond. Daar was zij echter niet blij mee en dat kunnen we begrijpen. En dan…Een warme Peruaanse omhelzing en weg was ze……De komende tijd zullen er nog veel knuffels volgen als wij beginnen aan ons afscheidsrondje……

Geregeld komen er militairen in de stad die hun conditie op peil moeten houden. De voorbijgangers kunnen dan genieten van hun massale oefeningen: Push-ups, rennen, springen (Jumping jacks) e.d.

Met ingang van 26 november zouden wij - voor wat betreft lerarenopleiding Lourdes - les moeten gaan geven op de nieuwe locatie San Elena, ver buiten de stad. Voordat wij een taxi gingen regelen, belden we voor de zekerheid toch maar weer even met teacher Joseph en dat was maar goed ook, want……de les ging niet door. En de reden?

Op die dag zou een commissie van het Ministerie van Onderwijs arriveren en alle lokalen zouden bezet zijn. Met andere woorden: Wij konden er niet terecht.

Toen wij op 26 november ons klaslokaal betraden in Centro de Producción alwaar de Engelse conversatieclub op het programma stond, zagen we tot onze verbazing dat het plafond eindelijk min of meer was gerepareerd. Wekenlang hadden we erop gewezen dat de plafondplaten naar beneden kwamen, maar nooit volgde er een actie, tot het moment van vandaag dus, zijnde 26 november.

Onderwerpen die aan de orde zijn gekomen op lerarenopleiding Lourdes:

Topic: Book ‘Fati and the honey tree’: Story-ending and retelling the story; Topic: Do schools kill creativity?

Onderwerpen die de revue zijn gepasseerd op Centro de Producción voor de docenten en de studenten van taleninstituut INDI: Retelling astory, being the Tedx video ‘Do schools kill creativity?’; Talking about worldwide experiences; Story-ending and retelling the story of ‘Fati and the honey tree’; Picture language; Transcript Tedx video ‘Life is easy’ (reading and discussion); Fototaal; Do you fear change? Yes/No/Why?; Would you be happy in a world where nothing ever changed?; If you could go back in time and give yourself some advice, what would it be? Why?; Why do men and women sometimes have such difficulty communicating with one another?; Would you sacrifice happiness for the opportunity to be successful?; Who is the most successful person you know? What makes him/her successful?; If someone was married, had three healthy children, a comfortable house and secure job, would you consider that person to be successful? Yes/No/Why?; Would you consider a ninety-years old person who is physically and mentally very healthy a success? Why?

Het is zo mooi om te zien dat je het zelfvertrouwen van de cursisten kunt opkrikken. Als je merkt dat zij opbloeien, geeft dat een zeer voldaan gevoel. Je realiseert je dan voor de zoveelste keer: Wat een voorrecht om op deze manier te mogen lesgeven.

Tot slot: Sinds juli 2020 leeft bij ons het idee om onze oude site bendeesonderweg.nl onder te brengen bij de huidige site bendeesonderweg.waarbenjij.nu Dit betekent dat de eerste periode 2004-2012 vooraf gaat aan de meest recente tijd vanaf 2013 tot nu en verder. Het leek ons gewoon prettig om 1 complete site te hebben in plaats van 2 sites. Het geheel kwam in een stroomversnelling, omdat de oude KPN eigen site en mail werd overgenomen door Yourhosting. Uiteindelijk was onze contactpersoon bij Waarbenjij.nu bereid (uiteraard tegen betaling) om ons verzoek uit te voeren. Sinds eind oktober is hij gestart met de werkzaamheden. Wij blij! Echter: Zijn manier van werken is helaas niet de onze. Resultaat is dat de site er momenteel chaotisch uitziet. (Het verschilt uiteraard of je bent ingelogd of uitgelogd). In ieder geval zijn wij nu niet tevreden. Ons voorstel om alles dan maar weer in de oude staat terug te brengen, wordt geweigerd door de contactpersoon van Waarbenjij.nu Dus: Hoe dit gaat aflopen is voor ons nu nog even een raadsel………….

Voor het moment laten we het hierbij en zeggen: Tot de volgende keer!

Warme groet,

Ben en Dees