Voor de 2e keer naar Peru

Een terugkeer naar Peru ( staartje Nederland)Vanaf eind januari 2022

Dit verslag verschijnt zelfs iets eerder dan gepland….

Afscheidsrondje door Cadzand-Bad………inclusief rondje zee…..inclusief bye bye rondje….inclusief bezoekjes strandpaviljoens….inclusief afscheidslunch met Colombiaanse buurvrouw…...enz. enz.

Na een lange corona wachttijd in Cadzand-Bad van ruim anderhalf jaar, is het dan eindelijk zover en kunnen we de ‘werelddraad’ weer oppakken. Wij gaan naar Peru/Ayacucho (Huamanga), ten zuiden van de hoofdstad Lima, in het zuiden van Peru. Wij zitten in het Andesgebergte op ruim 2700 meter. Het voordeel van die hoogte is dat er geen malaria voorkomt (ijle lucht is wel aan de orde). Het klimaat in de Andes-regio is gematigd tot koud (vooral ’s nachts kan het koud zijn, maar dat is nu nog niet aan de orde geweest, overdag is het meestal lekker weer). Het regenseizoen in de bergen (Andes) loopt van december tot april. Tijdens die periode kunnen overstromingen en aardverschuivingen voorkomen. De munteenheid is de Peruaanse Sol (100 Euro is gelijk aan 440 Soles) en in Peru is het 6 uur vroeger dan in Nederland (in de Nederlandse wintertijd). Overigens is Ayacucho bekend vanwege de guerrillabeweging ‘Het Lichtend Pad’, die in de jaren 80 veel ellende heeft veroorzaakt. De bakermat was Ayacucho. De oprichter van deze guerrillabeweging was destijds een professor aan de universiteit, waar wij nu Engelse conversatie lessen gaan verzorgen. Het is wel heel bijzonder dat wij 6 jaar geleden ook in Ayacucho les hebben gegeven. Op dit moment worden de lessen nog online gegeven, maar men hoopt op termijn over te kunnen gaan op face to face classes.

Uiteraard registreren wij ons bij de Informatieservice van Buitenlandse Zaken (24/7 BZ). Vroeger heette dit: Kompas. Tegenwoordig is het wel heel erg handig om relevante reisapps te hebben, zoals: de reisapp van Buitenlandse Zaken. (Je kunt Peru aangeven als favoriet en dan ontvang je een pushbericht als het reisadvies verandert). Met de app heb je ook alle contactgegevens van Buitenlandse Zaken en lokale hulpdiensten bij de hand, plus informatie over wat te doen in geval van nood. Ook de app ‘GGD reist mee’ is super praktisch.

Aan ditjes en datjes is geen gebrek….Als je langer dan 183 dagen in Peru verblijft, dan heb je een visum nodig, maar wij blijven precies binnen de marge (181 dagen). Ook hebben we contact met het Peruaanse consulaat in Amsterdam en met de travel agent in ’s-Heerenhoek. Overigens: De aanbevolen vaccinaties voor Peru zijn: Gele koorts, Hepatitis A en DTP (maar deze zijn bij ons nog allemaal geldig).

Bankpassen worden gewijzigd van Europaprofiel naar Wereldprofiel. En terplekke in Peru altijd copieën van paspoorten en copieën van vaccinatiebewijzen bij je dragen, inclusief (dubbele) mondkapjes dragen. En in de laatste week voor vertrek nog twee keer naar ons appartement in Vlissingen geweest, om post op te ruimen, spullen terug te brengen, andere spullen op te halen enz.enz. Kortom: Reorganizing our luggage!!!

Als wij de bevindingen van onze travel agent naast de bevindingen van het Peruaanse consulaat leggen, dan zijn we blij te constateren dat 95% overeenkomt: - Vaccinatiebewijzen op papier wordt door beiden geadviseerd. - Gezondheidsverklaringen online wordt door beiden geadviseerd. - PCR-test is niet nodig als je volledig bent gevaccineerd, dit wordt door beiden onderschreven. Afwijkend echter is het volgende: - Registratie middels website Peruaanse migratiedienst wordt door de travel agent geadviseerd, terwijl het Peruaanse consulaat liet weten dat een stempel in het paspoort bij inreizen tóch mogelijk zou zijn. - App downloaden van pre registro migraciones is niet relevant volgens de travel agent, maar zou volgens het Peruaanse consulaat juist verplicht zijn. Dat is dus wel even een dingetje….Aangezien wij een half jaar in Peru blijven (181 dagen i.p.v. het maximale aantal dagen van 183), hebben wij aan het consulaat gevraagd of men een noodzakelijkheidsverklaring kon afgeven. Met de travel agent hebben wij het nooit gehad over deze noodzakelijkheidsverklaring, maar het Peruaanse consulaat adviseerde om twee formulieren hiervoor in te vullen. Kortom: Het is dus veel regelwerk!

De noodtoestand in Peru geldt t/m. 31 januari en de sanitaire noodtoestand geldt tot 1 maart 2022.

Vanzelfsprekend hebben wij veel contact met onze contactpersoon in Ayacucho, te weten professor Marcos van de universiteit. Als wij gaan starten met de face to face classes in april, dan kunnen wij gebruik maken van de accommodatie van de universiteit. Echter: Wij komen 2 maanden eerder (februari) en gaan dan ook voor 2 maanden eigen accommodatie regelen om in april over te huizen naar het appartement van de universiteit. Marcos was bereid om voor ons op zoek te gaan. Dit bleek echter moeilijker dan verwacht. Uiteindelijk stelden wij voor om de periode die wij niet werken (februari-april) te betalen voor het appartement van de universiteit, dus tot het moment waarop wij gaan lesgeven. Marcos adviseerde om een sollicitatiebrief te sturen, aangezien er een nieuwe provoost is benoemd. (Dr. Antonio Jeri, Provost of the Universidad Nacional de San Cristóbal de Huamanga UNSCH, Ayacucho). Marcos zal dan onze application letter toevoegen aan ons workplan. En aldus geschiedde……..

Hierna kregen we te horen dat de nieuwe direkteur van het taleninstituut Instituto de Idiomas (INDI), zijnde Wilmer Rivera, zal gaan praten met de provoost, te weten Dr. Antonio Jeri en tijdens dit gesprek kunnen dan de voordelen voor de universiteit besproken worden. Uiteindelijk vond de meeting plaats op 7 februari. Niet alleen de provoost en de direkteur van INDI maakten deel uit van de bijeenkomst, ook professor Marcos (onze contactpersoon) was van de partij. Hopelijk doet hij een goed woordje voor ons. In ieder geval kan hij onze mail, onze motivatiebrieven en cv’s en ons programma voor de English conversation club aandragen en wellicht melden dat wij bijna 3 jaar geleden het plan met Marcos hebben bedacht voor een English conversation club. Het was april 2019 en op dat moment waren wij aan het lesgeven in Marokko. Echter: Op 8 februari appte Marcos dat de provoost niet was komen opdagen voor de afspraak op 7 februari. Marcos kreeg te horen van de secretary dat hij erg druk was met meetings online vanuit zijn huis. Ook op 8 februari had Marcos hem niet ontmoet vanwege dezelfde reden, maar Marcos had ons verzoek (vertaald in het Spaans door Marcos) op zijn bureau gelegd en wel boven op de stapel. Volgens Marcos zou de provoost het dus moeten zien als hij terug zou keren op kantoor. Tsja….Peru is Peru…..en Marcos voegde hier nog aan toe: ‘Things here are not like in Holland’, maar goed….dat is ons bekend. Tevens liet hij weten dat er op 20 maart twee English Teaching Assistants (ETA’s) uit de Verenigde Staten zullen arriveren, die deel uitmaken van het ‘Fulbright Program’. Dit is een wereldwijd beurzenprogramma dat uitwisseling van studenten tussen de Verenigde Staten en andere landen mogelijk maakt. Ook liet Marcos weten dat hij ons zal ophalen op het vliegveld in Ayacucho. Overigens: ‘Friend’ Ali van 6 jaar geleden (type eeuwige student) heeft ook al beloofd dat hij op het vliegveld zal staan.

Op 9 februari ’s avonds (de avond voor vertrek!) kregen we het goede nieuws te horen dat onze accommodatie in Ayacucho is geregeld. Wij kunnen meteen na onze aankomst gebruik maken van het appartement van de universiteit (en dus niet in april). En we kunnen meteen aan de slag op ons werk.

Ik stuitte nog op twee mooie spreuken: Je moet nooit wrijven in een vlek, want dan maak je het alleen maar erger (uiteraard figuurlijk bedoeld) en….Logic will get you from A to B, imagination will take you everywhere!!!!!!!

Wij nemen op 10 februari 2022 de nachtvlucht Amsterdam-Madrid-Lima (ongeveer 14 tot 15 uur vliegen) en op 11 februari gaan we met een binnenlandse vlucht van Lima naar Ayacucho (nog een uurtje vliegen). Uiteraard zijn we wel gewend om vaccinaties, visa e.d. te regelen, maar nu in deze coronatijden vraagt het om nóg meer voorbereiding.

Enkele voorbeelden: Registratie via website Peruaanse migratiedienst middels het invullen van persoons-en paspoortgegevens en inreisdatum (een andere optie is je gegevens in een app van de Dienst Vreemdelingenzaken, pre registro migraciones, in voeren, maar daar moet je al wel de boarding pass voor hebben); alle vaccinatiebewijzen op papier meenemen (het is namelijk niet mogelijk om met je digitale coronabewijs in de CoronaCheck app – het digitale coronabewijs – Peru in te reizen. Dit is namelijk alleen geldig binnen de EU); gezondheidsverklaringen invullen (voor Peru 72 uur voor vertrek en voor Spanje 48 uur voor vertrek); zelfs voor de transitruimte moet je nog een QR code hebben (Spain Travel Health). Een travel agent in ’s-Heerenhoek helpt ons met het regelen van alle reisdocumenten en formulieren.

Een dag voor vertrek (9 februari) gingen we dus nog even richting ’s-Heerenhoek. Nou ja even naar ’s-Heerenhoek…..vanuit Cadzand betekende dit een reis van 2 en een half uur (enkel) met openbaar vervoer: Haltetaxi, boot, trein, bus, lopen. Op de dag van vertrek (10 februari) vond de eindoplevering plaats van onze studio in Cadzand-Bad en kwam de verhuurder. Ook de eindinspectie was helemaal in orde.

10 februari: Yes….eindelijk….het is zover….de dag van vertrek naar Peru…..hoera! Om 12.00 uur kwam de Schiphol taxi ons halen en reden we naar Schiphol, voor het eerste stukje van de reis, namelijk Amsterdam-Madrid. Bij het inchecken kregen we te horen dat alle papieren in orde waren. Sterker nog: Er werd gemeld: ‘Het is een 10’. Alle vaccinatiebewijzen, gezondheidsverklaringen, QR code transitruimte e.d. waren aanwezig en in orde. Bij de boarding was ook alles perfect en hadden we eigenlijk alweer teveel gedaan, want de app van de Peruaanse migratiedienst was helemaal niet nodig.

Echter: Er was wel een ander probleem en dat was het visum. Wij kregen te horen dat we geen 6 maanden kregen, doch slechts 3. Dit was een onaangename verrassing voor ons, temeer omdat het Peruaanse consulaat in Amsterdam ons had laten weten dat 6 maanden geen probleem zou zijn, omdat wij o.a. een retourticket in ons bezit hadden met datum terugvlucht 8 augustus. (In totaal krijg je 183 dagen en wij waren voor de zekerheid op 181 dagen gaan zitten, om binnen die marge te blijven). Bovendien hadden wij een noodzakelijkheidsverklaring aangevraagd bij het Peruaanse consulaat in Amsterdam. Echter: Dit bleek gewoon te gaan om de papieren die wij al hadden, terwijl wij ervan uitgingen dat dit een extra bewijs was om een half jaar te kunnen blijven. Kortom: Balen! Er werd contact opgenomen met de luchtvaartmaatschappij, zijnde Air Europa en er werd gezocht naar een oplossing. Aangezien het vliegtuig naar Madrid al bijna ging vertrekken, restte ons niets anders dan akkoord te gaan met 3 maanden i.p.v. 6. (met als vertrekdatum 10 mei).

Eénmaal aangekomen in Madrid (transitruimte) moesten we een paar uurtjes wachten op de aansluitende vlucht naar Lima en volgde er een zeer lange, vermoeiende vlucht. In combinatie met luchthavenstress (Ben wordt hels van alle checks op een vliegveld….hahaha!), visumproblemen, tijdsverschil en een nacht overslaan zal duidelijk zijn dat wij min of meer gebroken aankwamen in Lima.

En toen…..Volgens het Peruaans consulaat in Amsterdam zou je een inreisstempel krijgen. Dat gebeurde echter niet. Wij werden gewoon online geregistreerd door de Peruaanse migratiedienst (waarvan geen gebruik werd gemaakt van de app). Is het nog te volgen? Ook de immigration officer liet weten dat we maar 3 maanden mogen blijven i.p.v. 6. Het visum is slechts geldig voor 90 dagen. (En dan te bedenken dat je wettelijk het recht hebt om 183 dagen te blijven).Uiteraard lieten wij weten dat we in 2016 wél 6 maanden hadden gekregen en dat het Peruaanse consulaat in Amsterdam ons ook had verzekerd dat wij 6 maanden zouden krijgen, maar helaas… dat alles was aan dovemansoren gericht. Wij zouden slechts geluk hebben gehad in 2016. In onze beleving is het sterk afhankelijk van de ‘officer in charge’….heeft hij een slechte dag, dan kun je het ‘shaken’. Hij had ook totaal geen boodschap aan het Peruaanse consulaat in Amsterdam en zijn houding straalde slechts starheid uit in combinatie met arrogantie en kicken op hiërachie….’I am the officer from the Peruvian migration, these are the rules’…blablabla….Toch bond hij uiteindelijk wel een beetje in, omdat hij natuurlijk ook wel zag dat wij er behoorlijk doorheen zaten. Daarom liet hij weten dat er na 3 maanden twee opties voor ons zijn om het visum met 3 maanden te verlengen, te weten: Een penalty betalen van 1 dollar per dag per persoon (wij hebben op internet gelezen dat dit bedrag inmiddels is verhoogd naar ruim 4 dollar, maar goed….) of naar de immigration in Ayacucho gaan om aldaar te vragen om een extension. Tsja….het is wat het is….

Wij besloten om het voorlopig maar te laten rusten en ons voor te bereiden op het laatste stukje van de reis, namelijk: Lima-Ayacucho. Dit staat erom bekend dat deze vlucht met een klein vliegtuig wordt uitgevoerd en dat de landingsbaan erg kort is. Je vliegt dwars door het Andesgebergte en moet maar niet teveel naar beneden kijken. Overigens: Over de hele linie genomen was er gedurende alle vluchten geen gebrek aan turbulentie, maar dat terzijde…..Ik had gelezen dat het verstandig is om te vragen of het vliegtuigje 2-motorig is en er bovendien een co-piloot aanwezig zou zijn. Het leek me een goede eerste vraag om mijn Spaans in de praktijk te brengen. Toen ik zei dat ik toch wel een beetje angstig was (yo tengo miedo), begon men te lachen en verzekerde mij dat het vliegtuig inderdaad 2 motoren had. Oké…..Een vliegticket werd ter plekke in Lima gekocht voor deze binnenlandse vlucht naar Ayacucho.

En tot overmaat van ramp werd er ook nog geld van ons ‘gerold’. Gelukkig hadden we net de vliegticket betaald. Wij waren blij dat de reis bijna ten einde was.

Toen we arriveerden op het vliegveld Ayacucho, werden we opgewacht door professor Marcos, onze contactpersoon van de universiteit en door Ali, een vriend-student die we 6 jaar geleden ook hadden ontmoet in Ayacucho. En vervolgens in de auto op weg naar ons onderkomen. Echter: De auto mocht niet in het centrum komen, dus gingen we te voet verder met alle bagage. Toch bleek dat zelfs de plek waar Marcos de auto had geparkeerd ook verboden gebied was en een police officer dreigde met een boete als Marcos langer dan 2 minuten weg zou blijven. In allerijl snelden wij allemaal richting appartement en gaven Marcos maar vast 50 Soles (10 Euro) in geval hij toch een boete zou moeten betalen.

In het appartement aangekomen maakten we kennis met onze medebewoners, te weten: Een jong Peruaans stel, José Luis en Bella genaamd met hun 11 maanden oude dochtertje Kiran en een vriend van de familie, Cesar genaamd. Het bleek dat José Luis en Cesar accountants waren die voor de universiteit werken (vandaar dat zij ook hun onderkomen kregen in hetzelfde appartement als wij). Bella was een environmental engineer die momenteel nog niet teruggekeerd was in het arbeidzame leven. Dit was echter wel haar plan, maar vooralsnog lag de focus op hun dochtertje. Hele aardige mensen en medebewoners! Zo jammer dat José Luis en Cesar geen woord Engels spreken en Ben natuurlijk geen Spaans. Bella spreekt 3 woorden Engels en het Spaans van Dees is….poco poco, maar goed….in het land der blinden is éénoog koning! Al na een dag hadden we de uitnodiging gekregen om samen la cena (het avondeten) te nuttigen. Op het menu stond: Arroz con pato (Rijst met eend) en dit werd afgesloten met tuna (een typisch stuk fruit uit Ayacucho). Heerlijk en gezellig!

Het is heel leuk om het Spaans in de praktijk te brengen en het is heel bijzonder om terug te zijn op dezelfde plek als 6 jaar geleden. Wij zitten midden in het regenseizoen en er is een tijdsverschil van 6 uur met Nederland. (In Peru is het 6 uur vroeger dan in Nederland).

En nog enkele ditjes en datjes: Uit de blauwe kraan komt warm water en uit de rode kraan komt koud water.. Drie keer per week (maandag-woensdag-vrijdag) komt er een poetsvrouw en dit bleek dezelfde vrouw te zijn als 6 jaar geleden. Zij spreekt slechts Spaans, maar ik begreep haar volkomen toen zij liet weten dat het goed was dat wij waren teruggekomen.

Het appartement verkeert in slechte staat, je merkt dat er geen geld is voor onderhoud.

In het appartement is bijvoorbeeld ook geen wifi, dus werd internet op de smartphones geregeld bij Claro. En de eerste ceremonie voor een begrafenis konden we aanschouwen vanaf het balkon. Een optocht met muziek en vele mensen. Een begrafenis neemt twee dagen in beslag.

Overigens: Als wij naar buiten gaan, moeten we altijd een copie van het paspoort en een copie van het vaccinatiebewijs bij ons hebben. En altijd een mondkapje op straat dragen is tevens een must.

Op 13 februari nodigden we Ali uit voor een etentje als dank voor zijn hulp bij onze aankomst in Ayacucho. Hij was degene geweest die de meeste bagage naar boven in het appartement had gesjouwd.

Uiteraard heeft covid19 ook toegeslagen in Ayacucho. Veel bedrijven hebben het loodje gelegd. Zaken van 6 jaar geleden zijn gesloten of failliet gegaan.

14 februari hadden we onze eerste meeting en wel op taleninstituut INDI (Instituto de Idiomas). Wij werden om 11.30 uur verwacht op kantoor bij principal/manager José (in het Engels Joseph) Lozano en direkteur Wilmer Rivera. Beiden spreken alleen maar Spaans (werkelijk geen spat Engels). Onze contactpersoon professor Marcos fungeerde als vertaler Spaans-Engels. Uiteraard kwam eerst de vorm aan bod: Welkom heten in Ayacucho/Peru en enkele culturele wetenswaardigheden aanhoren. Er werd kennis gemaakt en een grofmazig plan van aanpak werd besproken. Welke doelgroepen gaan we lesgeven? Welke niveau’s? Staat onze Engelse conversatie club open voor studenten en docenten? Beginners, intermediate and advanced level? Kunnen wij ook een syllabus maken? Zijn certificaten na afloop mogelijk voor de studenten? Kunnen we een interview doen om het niveau van de studenten te kunnen bepalen? Hoe gaat de timetable eruit zien? Wanneer kunnen we starten? Dagen/tijdstippen enz. enz. Op een gegeven moment werd het meisje van kantoor opgetrommeld en zij kreeg de taak om ons te fotograferen. Ben en ik moesten plaatsnemen voor het embleem van de universiteit en we werden geacht naast elkaar te staan, geflankeerd door direkteur Wilmer en principal José. Ons werd gevraagd of wij ‘s middags om 14.00 uur aanwezig konden zijn op een andere locatie van de universiteit alwaar wij al kennis konden maken met een groepje docenten Engels die onze English conversation club zullen gaan bijwonen. Uiteraard gaven wij gehoor aan dit verzoek. Echter: Eerst werden copieën gemaakt van onze paspoorten en vaccinatiebewijzen voor principal José en direkteur Wilmer en daarna nodigden we Marcos uit voor een kop koffie/thee als dank voor zijn vertaal-aktiviteiten.

’s Middags dus naar de tweede bespreking van de dag.

Wij waren in de veronderstelling dat wij de locatie konden vinden, aangezien wij hier 6 jaar geleden workshops hadden gegeven, maar helaas was dit niet het geval. De universiteit heeft meerdere locaties in de stad en sommige plekken lijken enorm op elkaar. Long story short: Wij maar wachten en wachten, veel zag er gesloten uit en niemand sprak een woord Engels. Ik (Dees) kon meteen aan de bak met mijn beetje Spaans. Op een gegeven moment was er iemand bereid om ons te vergezellen naar een andere locatie van de universiteit, maar ook dit bleek niet de juiste plek te zijn. Toen besloten we om professor Marcos te bellen. Op die manier kon hij uitleg geven aan degene die ons vergezelde. Uiteindelijk kwamen we dan toch terecht op de juiste plek waar zo’n 12 teachers op ons zaten te wachten, inclusief principal José en direkteur Wilmer. Ben en ik werden voor de klas op een stoel gezet, wederom geflankeerd door de principal en de direkteur en toen konden de studenten (de Spaanse docenten Engels) inhoudelijke vragen aan ons stellen. Zo zou iemand graag leerstrategieën aangereikt krijgen hoe je bijvoorbeeld spreekvaardigheid, schrijfvaardigheid, leesvaardigheid, luistervaardigheid, het leren van vocabulaire moet onderwijzen. Iemand anders wilde graag meer weten over het lesgeven aan kinderen. Wij lieten weten dat wij hier zeker aandacht aan zouden besteden. Wij verklapten ons programma nog niet, maar lieten wel weten dat we interessante gespreksonderwerpen hadden meegenomen. Eigen inbreng door studenten wordt uiteraard gewaardeerd. Ook zal er ruimte zijn voor culturele uitwisselingen en kunnen we slow internet gebruiken. Het was heel bijzonder dat wij enkele docenten nog herkenden van 6 jaar geleden.Wij kregen een contactpersoon aangewezen, te weten Risya (die 6 jaar in de VS heeft vertoefd). Deze Spaanstalige docente Engels fungeerde tijdens de bijeenkomst als vertaler richting principal en direkteur. Wij wisselden telefoonnummers en emailadressen uit en zij liet weten dat zij ons de timetables zou opsturen, want inmiddels waren we overeengekomen dat we elke dag een paar groepen zouden lesgeven. Principal José wilde copieën hebben van onze projecten wereldwijd. Gelukkig hadden we die vanuit Nederland meegenomen (vooruitziende blik).Verder werd afgesproken dat wij onze cv’s, motivationletters en programma voor de English conversation club via de mail van Risya zullen doen toekomen aan de principal en de direkteur. Risya zou dit dan enigszins kunnen vertalen voor de heren. Aan brainstormen was geen gebrek: Zou ik (Dees) ook geen Frans willen geven? Zou het geen goed idee zijn om onze conversation club te promoten middels radio en televisie? Zouden wij geen Quechua willen leren? (de voormalige Inca-taalen naast het Spaans ook een officiële taal). Zouden wij de principal en de direkteur ook geen Engels voor beginners willen geven?

Tijdens de hele bijeenkomst werden foto’s gemaakt en zelfs buiten op de trappen moesten we eraan geloven: Ben en Dees in het midden en voor de zoveelste keer die dag geflankeerd door de principal/manager en de direkteur.

Ik (Dees) ben een kaasliefhebber. De kaas hier in Ayacucho is echter behoorlijk flauw. Op de mercado (markt) vond ik kazen die ik nog herkende van 6 jaar geleden. Ik vroeg dan ook naar queso rico (pittige kaas) en dat lukte. Hoewel de kaas best lekker was, was het in mijn beleving nog steeds te flauw, maar goed….Je bent natuurlijk wel iets gewend als Nederlands kaasmeisje of liefhebber van Franse kazen…..hahaha!

Het is toch opmerkelijk hoe snel je weer went aan: Geen water drinken uit de kraan, geen toiletpapier doorspoelen door het toilet, wassen op de hand, leven vanuit de koffer en aan het feit dat vermoeidheid optreedt door de grote hoogte.

En op 15 februari stonden onze eerste lessen al op de rol en wel voor docenten Engels die hun spreekvaardigheid willen verbeteren. Het betrof hier dus ‘advanced level’. Voor de duidelijkheid: Wij geven geen les op INDI, doch op een andere locatie van de universiteit en wel op het Centro de Producción. Ja….UNSCH Universidad Nacional de San Cristobal de Huamanga heeft verschillende plekken in de stad. Op deze locatie hebben wij 6 jaar geleden diverse workshops gegeven. De eerste lessen stonden in het teken van: Differences in culture between Peru and The Netherlands. De deelnemers werden in subgroepjes verdeeld en bespraken de topic. Eén van de participants uit het groepje werd aangewezen als ‘spokesman/leader/çhairman’. Op het moment waarop het subgroepje tot een soort van eindconclusie was gekomen, kwam de ‘spokesman’ naar voren en gaf namens zijn subgroepje een presentatie. Daarna werd het plenair behandeld, dus het ging van specifiek naar generiek.

Onze cursisten zijn heel erg aardig en we werden al uitgenodigd door één van hen om samen de lunch te gaan gebruiken. Zowel bij het binnenkomen als bij het verlaten van het lokaal worden wij begroet middels een ‘boks’. De meeste cursisten houden hun mondkapjes op tijdens de les. Het moge duidelijk zijn dat dit een beetje lastig is met spreekvaardigheid. En zeker in combinatie met gehoorproblemen aan mijn linkeroor (Dees) is dit niet altijd even gemakkelijk, maar….we can manage it….

De hardwerkende teachers die wij in onze klas hebben, geven vanwege covid19 al twee jaar online les en sommigen starten al om 5.00 uur ’s morgens!

Tussen de lessen door gebruiken we onze lunch en smullen we van de heerlijke Peruaanse gerechten. Ook voor of na de lessen is er soms ruimte om even te genieten van een postre, empenada, jugo, helado etc. Aangezien wij in het regenseizoen zitten en het dus af en toe regent, kunnen we tussen school en huis altijd wel even in een gezellig tentje schuilen.

16 februari gaven wij onze copieën van de paspoorten en de vaccinatiebewijzen af op het kantoor van de principal Antonio Jeri. Hij was al in het bezit van onze cv’s, motivatiebrieven en programma voor de English conversation club. Daar had onze contactpersoon professor Marcos al voor gezorgd voor onze komst.

Goed nieuws: Tientallen landen buiten Europa gaan weer open. Dit betekent dat de kleur oranje zal wijzigen in geel. Heel fijn!

Als in één van onze lessen de buurlanden van Nederland ter sprake komen, merken we dat de teachers erg geinteresseerd zijn, waarbij Duitsland altijd favoriet is. En telkens weer moet ik (Dees) uitleggen waarom ik geen liefhebber ben van Duitsland of de Duitse taal. Hoe het ook zij: Er hebben al twee deelnemers gevraagd of wij ook kunnen helpen met Duitse conversatie. Het moge duidelijk zijn dat Ben dit gaan doen…...hahaha!

Wij wonen samen met een Peruaanse familie plus vriend van de familie in het appartement van de universiteit. José Luis (33 jaar) is accountant, zijn vrouw Bella is een environmental engineer en hun dochtertje Kiran is 11 maanden oud. Boezemvriend van José Luis is Cesar (33 jaar). Zij zijnal vrienden sinds zij kids waren. Ook Cesar werkt als accountant. Zij zijn sinds oktober 2021 in Ayacucho en werken voor de universiteit. Aangezien zij slechts Spaans spreken, is het jammer dat wij niet echt een gesprek kunnen voeren. Natuurlijk kan ik (Dees) wel goed oefenen. Bovendien kan Bella een heel klein beetje Engels praten. Het belangrijkste is dat we – ondanks taalproblemen – toch een goed contact hebben. Op een gegeven moment werd duidelijk dat José Luis de baas is van Cesar en dat was voor laatstgenoemde reden om in lachen uit te barsten. Het is een vrolijk stel. Wij besloten om hen Nederlandse drop te laten proeven en dat viel goed in de smaak.

Hoewel wij een wereldstekker hebben, is dat vaak veel te weinig. Wij moesten dan ook een paar Peruaanse stekkers bijkopen. Op pad dus naar de ferreteria….

Voor een bepaalde les verblijdden we de cursisten met een magazine van de Nederlandse Spoorwegen (Spoor) en daar was men erg blij mee. Grappig voorval: Een afbeelding van een huis in de Zwitserse bergen deed een cursist wegdromen.

Wij vinden het echt geweldig om weer les te geven en als wij de cursisten vragen om feedback, dan krijgen we – tot op heden – gelukkig alleen maar positieve geluiden te horen. De mooiste complimenten luidden: ‘You are inspiring me’….’You touched my heart’…..’I admire you’…en dat maakt ons natuurlijk erg blij.

Een bijzondere vraag van één van onze cursisten luidde: ‘Can you tell me about the history of the windmills in your country?’ En dat was nog niet eens een vraag van een historicus (die we ook in de klas hebben en die bovendien ook op 27 december jarig is), maar van een docent Engels.

De coronaregels hier in Ayacucho/Peru zijn veel strikter dan in Nederland. Op straat is het verplicht om een mondkapje te dragen en een dubbel mondkapje wordt ten zeerste aanbevolen. Ook bankbiljetten worden bijvoorbeeld constant ontsmet. En als je naar een bank gaat, dan word je geacht om je internationale vaccinatiebewijs te tonen. Saillant detail: Ondanks de strikte regels, geven mensen elkaar gewoon de hand als zij vrienden ontmoeten.

Wij hebben vernomen dat er in Nederland/Europa zware stormen aan de orde zijn. Gelukkig zijn we dan ook niet een week later uit Nederland vertrokken. Wij zijn dus net op tijd in Peru gearriveerd, want anders hadden we ongetwijfeld problemen ondervonden met het luchtverkeer.

Overigens: Wij wonen in het veilige gedeelte van Ayacucho, te weten downtown en dat is een prachtige plek. Het is heel bijzonder om na 6 jaar hier terug te zijn.

Onze cursisten geven ons een booster aan energie…..zij vragen ons het hemd van het lijf over West-Europa in casu Nederland. Het liberale Nederland met de vele mogelijkheden is een ware eye-opener. Op een gegeven moment vroeg een cursist zich af: ‘Is er eigenlijk wel iets verboden in jullie land?’….hahaha! Toch bleek het niet helemaal duidelijk te zijn voor deze cursist waar Nederland geografisch gezien gelokaliseerd moest worden, want…..’I thought that Russia was a neighbour country of The Netherlands’…oei! Over Rusland gesproken: Voor onze cursisten was de penibele situatie m.b.t. Rusland en Oekraïne volslagen onbekend. Dat leeft hier totaal niet…..

Vanzelfsprekend nuttigen wij het heerlijke Peruaanse eten. Een paar voorbeelden van een voorgerecht: Qapchi (aardappel met kaas en sausje) en canchita (combinatie van een soort nootjes cq popcorn).

Op 18 februari maakte één van onze cursisten (Risya, de general coordinator) ons deelgenoot van haar levensverhaal: Zij komt uit een gezin van 7 kinderen; de oudste en de jongste zijn meisjes; de 5 jongens zitten tussen de twee zussen in. De oudste zus woont en werkt in de Verenigde Staten en is een echte ‘workaholic’ geworden. Op een gegeven moment besloten de ouders om ook naar Amerika te gaan. Risya bleef achter met haar vijf broers in Peru. Zij was toen 13 jaar.

Uiteindelijk heeft Risya zelf ook 6 jaar in de Verenigde Staten gewoond, waar zij tevens heeft gestudeerd. Inmiddels zijn de ouders (beiden 75 jaar) weer terug in Peru (net als Risya zelf).

Wij merken dat zij best ‘veramerikaanst’ is (efficiency, resultaten) en dat dit niet altijd begrepen wordt op de universiteit in Ayacucho. Het liefste zou zij teruggaan naar Amerika, niet om veel geld te verdienen, maar om iets te kunnen betekenen voor haar land Peru. Met haar achtergrond (Recht en Engels) heeft zij veel mogelijkheden. Echter: Aangezien zij twee nationaliteiten heeft (Peruaans en Amerikaans) blijkt zij niet deel te kunnen nemen aan allerlei internationaleprogramma’s.

Onze’ universiteit Universidad Nacional de San Cristobal de Huamangais een public (national) university. Daarnaast zijn er ook private universities. Deze laatste universiteiten zijn een wassen neus: Het resultaat van de studie is onafhankelijk van de inzet van de studenten. Met andere woorden: Als je niets doet- behalve betalen- krijg je toch je diploma. Waardeloos en onvoorstelbaar natuurlijk.

Hoewel wij inmiddels internet hebben gerealiseerd op onze smartphones, is het ook prettig om internet op onze laptop te hebben. Daarom togen we opnieuw naar Claro. Vriend Ali vergezelde ons deze keer. Nu kon Ali optreden als vertaler Spaans-Engels en dat was toch iets meer ‘convenient’ dan de eerste keer toen wij alleen stonden te stuntelen. (Taalproblemen/technische problemen).

Met ingang van 21 februari wordt ons lesrooster aangepast, aangezien de docenten (advanced level) niet altijd aanwezig kunnen zijn vanwege hun banen elders. Sommigen hebben wel 2 of 3 banen. Waarschijnlijk worden dan ook studenten (intermediate level) toegevoegd aan onze lessen. Wij lieten weten dat echte beginners niet thuishoren in een English conversation club. En mij bereiken geluiden dat ik (Dees) wellicht ook Franse lessen moet gaan verzorgen en wel op Instituto de Idiomas. Op zich ben ik uiteraard bereid om Frans te geven, maar eerlijk gezegd lijkt me dit niet relevant voor Peru. Het is veel belangrijker dat de mensen hier Engels leren (met de USA als bovenbuurman). Bovendien zou mijn instructietaal Spaans moeten zijn bij beginners Frans en daarvoor schiet mijn Spaans natuurlijk tekort. Ik vind het al heel wat dat ik mij in het dagelijks leven een beetje kan redden, maar Frans geven vanuit het Spaans is echt een brug te ver. Waarschijnlijk heeft men hier niet echt over nagedacht. Het gaat hier meer in de trant van: Er is een docente Frans in ons midden en dus kunnen onze studenten nu Frans leren. Men redeneert dus erg kort door de bocht.

Hoe het ook zij: De eerste week waren de lessen van 11.00-tot 13.00 uur en van 16.00-tot 18.00 uur. The teacher in charge of the morning classes is Luis and the teacher in charge of the afternoon classes is Janett. The general coordinator is Risya. Wij zijn benieuwd hoe ons nieuwe lesrooster eruit gaat zien!

Op 19 februari zou er een meeting plaatsvinden m.b.t. de nadere invulling van onze lessen. En op 20 februari belde onze contactpersoon Risya en liet de uitslag van de vergadering weten: In de week van 21 februari geven wij slechts op woensdag en vrijdag les voor de docenten advanced level. Op maandag en donderdag wil men groepen gaan vormen voor students intermediate level (en die worden dus niet samengevoegd met de docenten advanced level). Echter: Men heeft tijd nodig om die studenten te bereiken en in te plannen in een rooster. Verder heeft men het plan om de dinsdag te reserveren voor docenten van de middelbare scholen. In ieder geval blijkt er tijdens de meeting niet gesproken te zijn over Franse les.

Het appartement van de universiteit waar wij samen wonen met een Peruaanse familie vertoont veel achterstallig onderhoud. Woonkamer (raam eruit), keuken en badkamer worden gedeeld. Met name de keuken en de badkamer spannen de kroon als het gaat om veiligheid, hygiëne e.d. Enkele keukenkastjes vielen bijna van de muur af en een klusjesman die dit zou verhelpen schitterde te lang door afwezigheid….mañana….la proxima semana…..etc. Op een gegeven moment konden onze medebewoners José Luis en Cesar (de beide accountants) het niet langer meer aanzien, temeer omdat de situatie gevaarlijk kon zijn voor het 11 maanden oude dochtertje van José Luis. De beide vrienden namen dan ook een rigoreus besluit en sloopten eigenhandig op een zaterdagmiddag de halve keuken. Zij lieten ons vrolijk weten: ‘No problema papa Gringo y mama Gringa’…..es la cocina de la Universidad de San Cristobal de Huamanga…Oh Peru is funny….

Wij zien veel dingen terug van 6 jaar geleden….zo ook de lekkere gele inca kola en bijvoorbeeld de vele optochten…….

Op 20 februari namen wij onze Peruaanse medebewoners mee uit eten. Dus togen José Luis, zijn vrouw Bella, hun dochtertje Kiran en de boezemvriend cq collega van José Luis, te weten Cesar en wij beiden naar een restaurant. Wij hadden enkele opties voorgesteld en zij wilden wel eens Chinees eten gaan proeven. Het zijn ontzettend leuke mensen en het is erg jammer dat wij niet of nauwelijks met elkaar kunnen communiceren. Gelukkig is er de Google translator! Plotseling stelde Bella voor om cuy (cavia) te gaan eten voor lunch (almuerzo) in plaats van Chinees voor dinner (cena).

Men lag dubbel van het lachen toen wij hiervoor bedankten. Wij vinden al het locale eten heerlijk, maar cavia gaat ons te ver…….

Een dag later organiseerden wij voor José Luis, Bella en Cesar een Ghana presentatie. Aan de hand van foto’s cq een powerpoint presentatie en een vertaling Engels-Spaans werd ons vrijwilligerswerk in Ghana duidelijk gemaakt.

Een rondje tailor is ook altijd een hele belevenis. Wij hadden verschillende herstelwerkzaamheden te verrichten en gingen dus op zoek naar een soort kleermaker. Wij herkenden de plek nog van zes jaar geleden. Het is een goede manier om mijn Spaans te oefenen en als dit te kort schiet is er altijd nog de translator. Kleding passen maakt ook onderdeel uit van het proces. Een pashok ontbreekt, maar je kunt best even passen achter een stapel rommel….no problema…Heerlijk die ongecompliceerdheid!

Op 22 februari hadden wij een afspraak met een vriend/collega van 6 jaar geleden, te weten Angel van Colegio Fes. Zou hij nog op diezelfde school staan? Is de direkteur nog steeds Sandro? Hoe zou het zijn met het gezin van Angel? Zijn oudste dochtertje zat destijds bij ons in de klas. En staat collega Edwin ook nog op Colegio Fes? Hem zouden wij ook nog eens graag ontmoeten, maar we kunnen hem op geen enkele manier bereiken. Wellicht kan Angel hier duidelijkheid over verschaffen. Welnu, het weerzien met Angel was erg leuk en we togen naar een lokaal tentje om iets te drinken. Hoewel wij wisten dat het Engels van Angel 6 jaar geleden erg slecht was, hadden we misschien enigszins verwacht dat hij zijn Engels gaande de jaren had verbeterd. Dit bleek echter niet het geval te zijn. Er viel gewoon niet in het Engels met hem te communiceren, dus zaten we samen met behulp van de google translator te kletsen. In ieder geval werd duidelijk dat direkteur Sandro van destijds niet meer werkzaam was op school, maar een baan had gevonden in het ziekenhuis. Teacher Edwin was inmiddels de nieuwe direkteur geworden van Colegio Fes. Angel liet weten dat Edwin ‘on travelling’ was en hij gaf ons een nieuw telefoonnummer van Edwin, zodat wij hem konden bellen. Angel zelf stond ook niet meer op Colegio Fes, maar was voor zich zelf begonnenen zat in de computer business. Met zijn gezin (vrouw en 3 kinderen) ging het goed, maar zijn 77-jarige moeder was wel overleden aan covid19. Na een uur werd duidelijk dat hij een ‘emergency meeting’ had en dus scheidden onze wegen, maar er werd een afspraak gemaakt voor de aankomende week.

Op 2 maart om 18.30 uur vond een vervolg plaats en wel ‘thuis’ in ‘ons’ appartement. Het voordeel daarvan was dat hij Spaans kon praten met één van onze medebewoners. Angel beloofde zijn dochter mee te brengen (degene die 6 jaar geleden bij ons in de klas heeft gezeten).

Ook zij bleek geen Engels te spreken. Bovendien zat geen van de drie kinderen van Angel meer op Colegio Fes.

Op 23 februari lieten wij onze cursisten Nederlandse drop proeven en dat was een schot in de roos!

Zomaar enkele voorbeelden van topics die voorbijkomen in onze lessen: Cultural exchange Peru-The Netherlands including worldwide experiences; Do you fear change? Would you be happy in a world where nothing ever changed? If you could go back in time and give yourself some advice, what would it be?; Why do men and women sometimes have such difficulty communicating with one another?; Would you sacrifice happiness for the opportunity to be successful? Who is the most successful person you know? What makes him/her successful? If someone was married, had three healthy children, a comfortable house and secure job, would you consider that person to be successful? Would you consider a ninety-years old person who is physically and mentally very healthy a success?; Do you believe that success equals happiness? Do you think even if we are successful we can be sad as well? What characteristics does someone require for financial success? Do you consider yourself successful? If yes, how would your life be different if you were unsuccessful?; Would you consider your childhood a good one? Would you want to journey back in time and experience childhood again? Do you think you will be a good parent (or are you a good parent now?)

Op basis van datgene dat wij oppikken van onze cursisten, mogen wij concluderen dat wij niet alleen Engelse conversatie geven, maar ook bouwen aan hun zelfvertrouwen. En dat doet ons enorm goed! We encourage, stimulate and motivate them….

Wat is dat toch dat wij ons in een Derde Wereldland zo thuis voelen? Het feit dat je altijd onvoorwaardelijk welkom bent? Het ongecompliceerde leven? In ieder geval nu in Peru genieten wij enorm van de mensen, de taal, de cultuur, onze cursisten, het lesgeven, het samenwonen met een Peruaans gezin, de aangename temperatuur, het heerlijke Peruaanse eten enz. Zo togen we eens naar een lokaal visrestaurantje (marisqueria [e-38] cevicheria) en lieten ons de arroz chaufa de mariscos goed smaken.

Op verzoek van een paar cursisten van advanced level (teachers) geeft Ben aansluitend aan de les van 13.00 uur en van 18.00 uur nog Duitse conversatie en ik (Dees) help iemand met Frans na de les van 18.00 uur. Overigens: Het blijkt onmogelijk te zijn om Frans te studeren in Ayacucho (een stad van zo’n 180.000 inwoners). Als je dus docent Frans wilt worden, dan moet je naar de hoofdstad Lima, op ongeveer 565 km. verwijderd van Ayacucho. Niet voor te stellen!

Als we bij Claro onze rekeningen gaan betalen voor internet op smartphones en laptop, beginnen de mensen die ons in het begin hebben geholpen al uitbundig naar ons te zwaaien als we de winkel binnenstappen.

Het is heel praktisch dat wij het incontinentiemateriaal voor Ben tegenover onze accommodatie kunnen kopen in een apotheek. Tevens bloeddruk opmeten of laten prikken op cholesterol en PSA kan op een steenworp afstand van ons appartement. Ook op de lokale markt kun je terecht voor 1001 dingen en dan is het heel handig dat ik mijn Spaans in het leven van alledag kan oefenen.

Wij drinken onderweg regelmatig jugos (sapjes/juices), maar het was ook wel een keer leuk om mango’s op de markt te kopen en ‘thuis’ in de blender een mango smoothie te maken.

Een suggestie van één van onze cursisten (Juan) was om de topic voor de conversatie van te voren te vernemen, zodat hij zich kon voorbereiden op de nieuwe les. Echter: Deze suggestie haalde het niet, want de andere cursisten vonden het verrassingselement leuker en bovendien hield het onvoorbereid zijn je scherper. Een andere cursist (Jenny) trakteerde aan het einde van de les op chapla en chocola. Zij liet weten dat dit broodje chocola een lekkernij was in Ayacucho. Leuk!

Een telefoongesprek voeren in het Spaans…..Wow! Dat deed ik met oud collega Edwin en wij nodigden hem uit om langs te komen in ons appartement. Een afspraak werd gemaakt voor 26 februari. Echter: Hij kwam niet opdagen…….

Carnaval in Ayacucho. Ons balkon werd versierd met de Peruaanse mantas en sombreros.

’s Zondags vinden er regelmatig optochten plaats voor het appartement waar wij wonen.

De plaats Ayacucho telt maar liefst 33 kerken. Op zondag 27 februari bekeken we twee kerken en zagen een mooi voorbeeld van ‘church in action’, namelijk: De plaatselijke bevolking werd verblijd met zakken groente en fruit. Mooi om te zien!

Loopt het water je al in de mond? Een typisch gerecht uit Ayacucho is Puca picante. Je kunt dan bijvoorbeeld kiezen uit: Puca picante con chicharron (pikante puca met varkenszwoerd) of Puca picante con cuy (pikante puca met cavia). Of wat te denken van trucha frita? (gebakken forel).

Een ansichtskaartje kopen in Ayacucho kost je een halve dag. Eigenlijk logisch natuurlijk, aangezien er hier geen enkele toerist te bekennen valt en ansichtskaarten dan ook niet te koop zijn.

Het was in ieder geval wel een mooie oefening om mijn Spaans weer in de praktijk te brengen en tevens een flinke wandeling te maken. Uiteindelijk lukte het bij een artisanale markt.

Het waren weliswaar geen ansichtskaarten, doch fotokaarten, maar een kniesoor die daar op let. Oké, dan heb je eindelijk een paar kaarten geschreven, maar dan moeten deze dus nog gepost worden. Wederom een heel gedoe. Op naar het postkantoor….Op de vraag hoe lang de post erover zou doen om 3 kaartjes te versturen naar Nederland, kregen we te horen dat dit ongeveer een maand zou gaan duren. (Bleek achteraf niet te kloppen). Verder moest één van ons een paspoort laten zien, omdat men het nummer nodig had, vervolgens werd een foto gemaakt en tenslotte moest er nog een vingerafdruk worden genomen.

Wij hebben al eerder melding gemaakt van het feit dat onze medebewoners José Luis en Cesar als accountants werkzaam zijn voor de universiteit van San Cristobál. Zij moeten niet alleen 10% van de administratie van de universiteit controleren, maar ook is het de bedoeling dat zij adviezen geven om de ontvangen budgetten van de overheid in de pas te laten lopen met de feitelijke uitgaven. Als de accountants de administratie hoog waarderen, dan kan dit betekenen dat de universiteit meer geld krijgt van de overheid.

José Luis en Cesar zijn al vrienden sinds hun jeugd en hun domicilie in Peru ligt vlakbij Ecuador. De vrouw van José Luis, zijnde Bella, heeft ook Peruaanse roots, maar deze liggen vlakbij Brazilië. Bella liet weten dat haar woonplaats muy peligroso is, erg gevaarlijk dus. Veel berovingen op straat bijvoorbeeld. Als je met een mobieltje op straat loopt, kan het zomaar gebeuren dat je een pistool tegen je hoofd krijgt aangedrukt. Bella vond het dan ook fijn om in het rustige en veilige Ayacucho te zijn….tranquilo y seguro…….Ook haar man José Luis heeft het naar zijn zin in Ayacucho. Cesar daarentegen mist de jungle. Stralend en lachend stelde hij voor dat Ben en Dees maar met hem mee moesten gaan naar de selva (jungle). Cesar is altijd in voor grapjes…..muchas bromas……

Peru bestaat eigenlijk uit 3 verschillende regio’s: Costa (kust), Sierra (bergen/highlands) en Selva (jungle). Wij in Ayacucho zitten in de Sierra.

Op woensdag en vrijdag hebben wij een ochtendgroep (11.00-13.00 uur) en een middaggroep (16.00-18.00 uur). Dit zijn allemaal docenten Engels (advanced level). De ochtendgroep bestaat uit: Amanda, Ulises, Jenine (Jenny), Nicolas, Joseph, Luis, Naylé en Carlos. In de middaggroep treffen we de volgende personen aan: Risya (onze coördinator), Felipe, Rafael, Paola, Janett, Mary, Edith, Fiorella, Vilma, David en Eliseo. Cursist Juan is van de ochtendgroep naar de middaggroep verhuisd.

Nog steeds zijn wij in afwachting van nieuwe groepen voor de maandag, dinsdag en donderdag. Het is de bedoeling dat studenten met een intermediate level op maandag zowel als op donderdag komen en dat de dinsdag gereserveerd wordt voor docenten van de middelbare school.

De staff is doende om zieltjes te winnen. Probleem daarbij is dat er nog steeds online classes zijn in plaats van face to face classes. Gelukkig kunnen wij op woensdag en vrijdag wel face to face classes organiseren. Nu de rest nog…..

Cursist Joseph uit de ochtendgroep trakteerde op typische koekjes uit Ayacucho. Dit deed hem denken aan zijn jeugd. Hij bleek die koekjes altijd van zijn oma te hebben gekregen. Deze Joseph wil dolgraag reizen, maar…no money….Wij wezen hem op de mogelijkheid van Workaway. Mocht je dan toch nog niet de mogelijkheid hebben om volunteer te worden, dan kun je natuurlijk altijd starten als host. Jij gaat dan niet naar de wereld toe, maar je laat de wereld naar jou toekomen. Het enige dat je hoeft te doen is een bed aan te bieden aan de volunteer. En wie weet wat daar uit voort kan vloeien? Dat was weliswaar een eye-opener, maar toch stond reizen naar Europa hoog op zijn verlanglijstje. Hij vroeg naar onze ervaringen wereldwijd. Tactvol adviseerden wij hem om Europa te ‘skippen’ (veel te duur) ten faveure van Zuidoost Azië. Zeker de voordelen van Vietnam lieten wij vallen: Goedkoop, aardige mensen, lekker eten, maar bovenal heeft men een groot tekort aan docenten Engels (die ook nog moedertaalspreker Spaans zijn). Met andere woorden Joseph: ‘The world is yours’. Wij zagen het vuur in zijn ogen en hij liet weten: ‘I am wasting my time here in Peru’…..hahaha!

‘Onze’ universiteit heet San Cristobál en wij vroegen ons af waar die naam vandaan kwam. Het bleek te gaan om Christoffel, de patroonheilige van de reizigers.

En dan breekt er weer een stuk kies af bij Ben…..Je kunt er bijna vergif op innemen……telkens als wij net in het buitenland zijn en voor vertrek nog de Nederlandse tandarts hebben bezocht, is het weer raak. Gelukkig geen pijn.

Het eten van ceviche stond ook al lang op de rol. Dit is een rauwe visschotel die vooral populair is in de Spaanstalige landen van Latijns-Amerika. Voor de bereiding van cevichekunnen verschillende soorten vis gebruikt worden. De vis wordt gemarineerd met citroen of limoen. Het smaakte heerlijk!

Wij aanschouwen de prachtige bailando marinera. Dit is een dans die zijn oorsprong vindt langs de kustgebieden van Peru. Marinera is een sierlijke en romantische dans voor koppels, waarbij zakdoeken als rekwisieten worden gebruikt.

Na onze lessen op woensdag en vrijdag hebben wij aangeboden om voor de liefhebbers Duits (Ben) en Frans (Dees) extra classes te organiseren. De cursiste Frans hield het na één les al voor gezien, omdat de tijd haar ontbrak en zij daardoor heeft gekozen voor online lessen.

Inmiddels heeft Ben drie liefhebbers voor Duits, te weten: Rafael, Juan en Fiorella (allemaal uit de middaggroep). Het niveau ligt echter heel ver uit elkaar. Aan Ben dus de taak om hier een koek van te bakken. Wij hebben er echter onze vraagtekens bij…..De cursisten willen van alles, maar als puntje bij paaltje komt laten zij het afweten en dan komt er een scala aan excuses tevoorschijn. Als je dan ook nog hoort dat Fiorella in Duitsland Milieukunde wil gaan studeren en niet verder komt dan : Ich heisse en Auf Wiedersehen, tsja….dat schiet niet op!.....hahaha!

Soms past het thema van de les erg goed in het nieuws van de dag. De topic was: ‘Do you believe that success equals happiness?’ Een voorbeeld hiervan was dat de eigenaar van de Engelse voetbalclub Chelsea (de rijkste Rus ter wereld) zijn voetbalclub gaat verkopen en het geld gaat stoppen in een stichting om de inwoners van Oekraïne te helpen.

Een cursiste verscheen nog behoorlijk ontdaan in de les. Wat was er gebeurd? Zij was met haar gezin (man, zoon, dochter) een paar dagen naar de Peruaanse kust geweest. Zoon-lief had gezwommen in de zee, maar dat liep bijna fataal af. Door de sterke stroming werd hij meegezogen. De vader van de jongen (de man van onze cursiste) sprong het water in om zijn zoon te redden, maar slaagde daar niet in. Uiteindelijk werd de jongen gered door de kustwacht.

Het bezoek van Angel op 2 maart was heel bijzonder. Hij bracht niet alleen zijn oudste dochter Vania mee (die wij 6 jaar geleden in de klas hadden gehad), maar ook zijn zoon Gabriel en jongste dochter Arlet. Wij werden verrast met een zak broodjes en een zak peren (dit laatste is goed voor in de blender). Hoewel Angel tegenwoordig werkzaam is als zelfstandige in de IT, liet hij weten dat hij misschien toch ’s ochtends terug zal keren als leerkracht op Colegio Fes. (En de rest van de dag dus werkzaam blijft in de computer business).

En weer een lekker gerecht geproefd. Dit keer Aji de gallina of Peruaanse curry. Het is een Peruaanse kipstoofpot. Het is een populair Peruaans gerecht en de naam vertaalt zich in het Engels naar ‘chicken chili’.

Een voorbeeld van een voorgerecht is ocopa: Gekookte aardappels met een roomsaus van gemalen geroosterde noten, Spaanse peper, kwark en kruiden.

Onze cursist Nicolas heeft in korte tijd 2 vrienden verloren; de ene is overleden aan covid19, de andere is verongelukt.

De manier waarop hij dit vertelt doen onze gedachten teruggaan naar Ghana. In een mum van tijd wordt dit alles geaccepteerd en gaat men over tot de orde van de dag….

Soms gebeuren er ook drama’s in familieverband: Een zeer getalenteerde neef van Ben (61 jaar) heeft frontotemporale dementie (ftd) en de dochter heeft spierdystrofie. Reden temeer om dankbaar en tevreden te zijn en te genieten van onze tijd in Peru en van de kansen die ons worden geboden.

De lessen die wij aanbieden blijken verplicht te zijn. Als de cursisten onze lessen volgen, krijgen zij bepaalde ‘credits’. Echter: Voor sommige docenten is het niet gemakkelijk om onze lessen in te passen in hun lesrooster. (Veel docenten hebben 2 of zelfs 3 banen).

De kwestie van het visum moest nog geregeld worden. Op 7 maart besloten we dan ook om het kantoor van de migraciones in Ayacucho te bezoeken met de vraag of wij onze 3 maanden konden verlengen naar 6 maanden. Dat was namelijk het advies geweest van de immigration officer op het vliegveld in Lima op 11 februari j.l. Via via hadden wij vernomen dat het kantoor van de immigratie onderdeel zou zijn van de municipalidad. Dus begonnen wij met een bezoek aan het stadskantoor. Wij bleken echter op het verkeerde adres te zijn. Men verwees ons naar ‘la Oficina de Turismo’. Een behulpzame politieagente begeleidde ons. Daar aangekomen bleek het kantoor niet meer operationeel te zijn. Inmiddels was duidelijk geworden dat het kantoor dat wij zochten ver buiten de stad verwijderd was. Het idee werd geopperd om allereerst hulp te vragen bij de Policia Nacional Comisaría. Gelukkig had ik (Dees) ons verzoek in het Spaans op papier gezet (met behulp van de google translator) en konden we op deze manier duidelijk maken dat wij een verlenging wilden hebben van ons visum. Een zeer aardige politieman regelde terplekke voor ons een politieauto met twee agenten. Wij mochten instappen. Dat is toch onvoorstelbaar aardig nietwaar? Het leek net een film……Samen gingen we op weg naar Comisaría Seguridad del Estado, want dat bleek the place to be te zijn. Na een rit van zeker een kwartier dwars door de buitenwijken van Ayacucho, arriveerden we op de juiste locatie. Daar werd meteen duidelijk dat er geen immigration office in Ayacucho was. Wij werden dan ook verwezen naar de hoofdstad Lima. Wij begrepen er helemaal niets meer van, temeer omdat wij op internet hadden gelezen dat er een immigration office in Ayacucho zou komen of inmiddels was gerealiseerd (afgaande op een krantenartikel van eind 2020). Toen wij het desbetreffende artikel op de smartphone lieten lezen, barstte men in lachen uit en begrepen wij dat het nog verre toekomstmuziek was.

Men gaf ons twee opties: Of naar Lima gaan en vragen voor een verlenging (extension) of een boete betalen van omgerekend ongeveer 1 dollar per persoon per dag voor 3 maanden. Wij besloten om straks in augustus te kiezen voor het betalen van een boete. Dat is gemakkelijker en sneller.

Voor ons was Lima geen optie: Vliegkosten (een uur vliegen), hotelkosten, taxikosten, verblijfskosten en dan ook nog de kans lopen dat het niet lukt. En dit alles nog los van het feit dat het een vermoeiende expeditie zou worden in het onveilige Lima. Met een lachend gezicht lieten de politieagenten weten dat het betalen van een boete ‘no problema’ zou zijn. Onze gegevens werden uitgewisseld met de gegevens van de officer in charge van Comisaria Seguridad del Estado en er werd ons verzekerd dat todo esta bien was. Oké, in de politieauto weer terug naar het hoofdkantoor, alwaar wij afscheid namen van de zeer aardige en behulpzame agenten, nadat er eerst nog een foto werd gemaakt bij de politieauto.

Op diezelfde dag werd er ook begonnen met een behandeling van hongos de uña (schimmelnagel).

Plotseling werd er ‘thuis’ getrakteerd op taart. Toen wij naar de reden vroegen, kregen we te horen dat de dochter van Cesar 9 jaar was geworden. Uh…hoezo? Heeft Cesar een dochter? Hij bleek gescheiden te zijn, maar wel een dochter te hebben die hij maar 1x in de 3 maanden zag, tot groot verdriet van Cesar. Hij liet weten dat hij zijn prinsesje weer op 15 april zou zien en wel voor 2 weken.

8 maart: Internationale Vrouwendag, oftewel: Día Internacional de la Mujer. Hier in Ayacucho betekende dit vele optochten met muziek, vele spandoeken en veel aandacht voor geweld tegen vrouwen.

Op diezelfde 8 maart vernamen wij dat de face to face classes weer waren begonnen (na 2 jaar online les te hebben gehad of te hebben gegeven). Later bleek echter dat dit slechts aan de orde was voor de basisscholen. (Primaria).

En verder togen we op deze 8e maart naar kindertehuis Los Cachorros. Dit kindertehuis heeft als doel: Het verbeteren van de levensomstandigheden van kansarme kinderen in Ayacucho, met als uiteindelijk doel te komen tot sociale re-integratie. Los Cachorros zet zich in voor kinderen van 6 tot 18 jaar in Peru/Ayacucho. Vaak zwerven zij op straat vanwege armoede, geweld of misbruik thuis. Via straatwerk, opvang, psychosociale hulp, voorlichting en onderwijs begeleidt Los Cachorros deze kinderen van de straat terug naar familie of naar een toekomst op eigen benen. Persoonlijke aandacht en liefde staan centraal. Los Cachorroszorgt ervoor dat de kinderen weer kind kunnen zijn en geeft hen kennis, vaardigheden en vertrouwen mee voor de toekomst.

Hoe het begon…De stichting Los Cachorros is opgericht door Alanya Santa Cruz, van oorsprong Peruaanse en geadopteerd door Nederlandse ouders. Alanya groeide op in een Brabants dorpje, maar voelde zich nooit echt compleet thuis in Nederland.

Op haar vijftiende liep ze weg van huis en zwierf drie jaar door Utrecht waar ze in het daklozencircuit terecht kwam. Met andere ex-daklozen zette zij de Utrechtse Nachtopvang in Zelfbeheer (NOIZ) op, bij welke instelling zij als coördinator werkte. In de zomer van 2000 maakte Alanya, samen met zeven andere geadopteerde Peruaanse jongeren en hun Nederlandse familie, een zogenaamde ‘roots-reis’naar Peru. Zij voelde zich direct thuis in haar geboorteland en bij het zien van alle armoede en de vele straatkinderen besloot zij haar leven een andere wending te geven, door zich in te gaan zetten voor de dak-en thuisloze kinderen. Zij koos ervoor om zich te vestigen in Ayacucho, haar geboortestad. Zoals in veel Peruaanse steden zijn hier talloze kinderen die, om uiteenlopende redenen, geen dak boven hun hoofd hebben. De situatie in Ayacucho is des te schrijnender: deze stad is jarenlang verstoken geweest van hulp, omdat het de thuisbasis was van de terroristische groepering het Lichtend Pad (Sendero Luminoso). Na thuiskomst in Nederland richtte Alanya in 2000 de stichting Los Cachorros op en begon aan het voorbereidende werk. In 2002 keerde zij terug naar Peru en in 2003 werd de nachtopvang officieel geopend in het bijzijn van de burgemeester van Ayacucho. Sinds 2006 biedt Los Cachorros integrale hulp aan de straatkinderen.

Het was zeer bijzonder voor ons om deze bevlogen Alanya persoonlijk te ontmoeten.

Tot zover….en hopelijk heeft dit verslag veel leesplezier opgeleverd!!!

Groet, Ben en Dees