Van Semana Santa tot lesgeven tot.......

Het Peruaanse leven bevalt prima, ondanks van alles en nog wat…Vanaf 9 april 2022

Alles draait om Semana Santa: Dit is de aanloop naar Pasen. Tien dagen lang (8-17 april) staat alles in het teken van het geloof, processies en kerkbezoek. De viering is hier heel groot. Peru is dan ook zeer gelovig.

In ons appartement is een schoonmaakster aanwezig die in opdracht van de universiteit geacht wordt om 3x per week te poetsen (lees: te aaien). Het moge duidelijk zijn dat zij hier niet van kan leven. Toen wij ergens een hapje gingen eten, keken wij toch even verbaasd op toen wij haar zagen werken in een restaurantje. Tsja, iedereen heeft hier meerdere banen.

9 april: Start nieuw rooster op Centro de Produccion; Engelse conversatie bestemd voor de docenten van taleninstituut INDI (oude groep) en de docenten van Mariscal Cáceres (nieuwe groep) op zaterdag van 16.00 tot 18.00 uur. Die laatste doelgroep was niet aanwezig, omdat zij moeten betalen voor de lessen. (Ondanks ons verzoek om het voor iedereen gratis aan te bieden). Hoe het ook zij: Vandaag werd gesproken naar aanleiding van de tekst: ‘How fast food began’ (The man behind KFC).

Andere topics die de revue passeerden op zaterdagen voor de docenten van INDI, waren: Fototaal; Topics: What are your hobbies? Have these changed from time to time during your life?; Please describe the perfect weekend; Everyone has a non time. What is your non time? In the morning, in the afternoon or in the evening?; What would you like to do in the future? Why?; Do you think that the best years are in the future? Why do you think so?; What is the best memory of your life? How about the worst? What makes these memories so good or so bad?; The education in Peru.

10 april: Domingo de Ramos (Palmzondag). Het balkon van ons appartement werd versierd met palmtakken. De hele dag stond bol van de processies en de optochten. Duizenden mensen die meeliepen, dansende mensen, zingende mensen, muziek makende mensen, inclusief paarden met ruiters en de alpaca’s (de berglama’s). Een fantastisch schouwspel!

10 april was ook de dag dat Ben de Duitse les cancelde. Rafael heeft geen tijd meer en Ali is zo’n beginner dat hij beter kan starten met Duolingo.

11 april: Start op Mariscal Cáceres…........Spannend! Onze contactpersoon teacher Vila (tevens docente Engels en coördinator) had 3 groepen weten samen te stellen en wel voor maandagmiddag 16.00 uur, maandagmiddag 17.00 uur en dinsdagmiddag 16.00 uur.

Onduidelijk waarom er niet meer groepen gemaakt waren, maar goed….wij kregen een lijst met daarop 3 groepen met in totaal 57 leerlingen. (1 groep van 17 personen en 2 groepen van ieder 20 personen). En altijd weer die vorm….Bovenaan de namenlijst stond vermeld: List of students of the reinforcement workshop of the Mariscal Cáceres educational institution….Tsjongejonge….een hele mond vol, maar uh…..het is geen workshop, het is een English conversation club….

Teacher Vila wees ons het lokaal, legde even het touch screen bord uit (geen whiteboard meer met markers en een borstel, maar alles digitaal) en weg was zij. Wij hadden de indruk dat zij blij was dat haar taak erop zat. En toen druppelden de leerlingen binnen…..15-16-jarigen die ons een beetje glazig aanstaarden, maar ook verwachtingsvol…..De eerste les stond in het teken van een introduktie; vertellen over Nederland en wederzijds voorstellen. Toen de leerlingen aan de beurt waren om zich voor te stellen, vielen zij al meteen door de mand. Waren dit de ‘paradepaardjes’ van de school, de beste leerlingen, die geselecteerd waren voor onze English conversation club? Zij kwamen niet verder dan: ‘My name is….’ Ondanks het zeer zwakke niveau, bleken zij de les toch interessant te hebben gevonden, want op onze vraag: ‘Did you like it?’, kregen we allemaal duimen omhoog en lachende gezichten te zien. Eerlijk gezegd waren wij minder enthousiast, maar goed…..we gaan het een kans geven….En…het wordt afgezaagd….ook deze leerlingen wezen naar mijn (Dees) blauwe ogen en voor de zoveelste keer kreeg ik te horen: ‘Hermosos ojos azules’……..

En wat te denken van de namen? In de eerste groep treffen we de volgende namen aan: 1. Rodriguez Rojas, Belén; 2. Barrientos Crespo, Aynara; 3. Gutiérrez Mendoza, Thalia; 4. Huamán Gamboa, Ruth; 5. Ludeña Coras, Anthony; 6. Miguel Quispe, Joselyn; 7. Licapa Jaulis, Xiomara; 9. Paredes Enciso, Uriel; 9. Armas Poccra, Max; 10. Huaraca Arango, Maury; 11. Pacconcca Llactahuamán, Sandro; 12. Huayhua Baez, José; 13. Calle Bautista, Yamil; 14. Lloclla Mallqui, Nicol; 15. Solier Huarancca, Brith; 16. Huaman Rimachi, Gutiérrez, Jhon; 17. Medina Chuchón, Erick. 18. Qvichka Rojas, Erica (Nummer 18 zou later starten). De tweede groep bestaat uit: 1. Flors Obregón, Fritz; 2. Rivera Quispe, Kent; 3. Torres Huamai, Jair; 4. Florse Armburú, Juan; 5. Congacha Naupas, Max; 6. Cárdenas Quispe, Pol; 7. Ochoa de la Cruz, Sebastián; 8. Morán Huayta, Juaquina; 9. Yauri Albites, Mariangela; 10. Pariona Ccorahua, Cristopher; 11. Lagos Mariaca, Andsny; 12. Lazo Fernández, Luis; 13. Llalli Achamizo, Dorcas; 14. José Mendoza, Nilda; 15. Rodriguez Huamán, Yeimy; 16. Alarcón Quispe, Michael; 17. Oré Vásquez, Hector; 18. Conde Quispe, Diego; 19. Janampa Jaulis, Diego; 20. Hurtado Gavilán, Slhelby.

De derde groep bestaat uit de volgende personen: 1. TorreJulián, Braydem; 2. Enrique Retamozo, Lehily; 3. Herreras Sicha, Neyely; 4. Flores Bautista, Alba; 5. Huamán Redolfo, Flor; 6. Lázaro Aquino, Judith; 7. Mauricio Huaraca, Shiumara; 8. Munaylla Coras, Gabriel; 9. Palomino Ugarte, Jean Pol; 11. Vicente Cruz, Facundo; 12. Gutiérrez Ayala, Cristhian; 13. Bustíos Graciano, Nicoll; 14. Rivera Aguirre, Carlo Mafno; 15. Taco Morales, Juan Josué; 16. Acevedo Candia, José; 17. Rojas Dueñas, Hareth; 18. Sicha Gutirrez, Xiomara; 19. Rivera Concha, Alex; 20. Yucra Sulca, Nelcy.

Als je nog geen hoofdpijn hebt van deze namen, dan krijg je het wel……….

Toen we thuiskwamen (heen per taxi en terug met de moto tuk tuk), zagen we dat er op de straten rondom het grote plein ruimte was gemaakt voor religieuze kunstwerken. Met gekleurd poeder, zand, bloemen en stof hadden de mensen die dag een soort tapijten op straat gemaakt. ’s Avonds stond er weer een processie op de rol. Ja, we zitten nog steeds in Semana Santa (de Goede Week) en dat betekent vele processies. Dit keer betrof het een verlicht Christusbeeld, dat door de straten werd gedragen. In onze beleving ontzettend kitsch en een absoluut circus, maar de mensen hier liepen zeer devoot mee in de stoet. Overal lichtjes, kaarsen, muziek en dat zorgde toch voor een indrukwekkend geheel.

Op 12 april belde teacher Vila van Mariscal Cáceres dat wij vandaag en morgen (13 april) niet hoefden te komen, omdat de leerlingen het te druk hadden met huiswerk en examens. Zij belde een half uur voor ons vertrek naar school en wij zaten al bijna in een taxi. Wij hebben er geen goed gevoel over. Zij lijkt alles aan te grijpen om onze lessen maar geen doorgang te laten vinden. Vindt zij onze aanpak te bedreigend? Wij doen ons uiterste best, maar telkens ervaren we een ‘hobbel’. Waar zit het probleem?

-Voor onze English conversation club hebben wij een intermediate of advanced level nodig (en de leerlingen van Mariscal Cáceres kunnen geen 3 woorden Engels praten).

-Het zou beter zijn als wij teachers konden lesgeven, maar omdat zij moeten betalen aan de universiteit, komen zij niet.

-De doelgroep van de INDI teachers (taleninstituut Instituto de Idiomas) was perfect (zij hebben het juiste niveau, zij willen graag komen, zij hoeven niets te betalen, maar zij hebben het te druk).

Het wordt tijd dat wij dit probleem gaan voorleggen, maar dat zal niet gaan lukken in Semana Santa………Wachten dus, maar we gaan dit zeker bespreken met de betrokkenen……………..

Op dinsdagavond zaten wij wederom op ons balkon om de volgende processie te aanschouwen en wel El Señor de la Sentencia.

13 april: Ons balkon werd versierd met rode bloemen (de palmtakken die er 2 dagen hadden gehangen, waren alweer verwijderd). Ook kwam er iemand voorbereidingen treffen voor de avond. Het bleek dat wij deze avond bezoek zouden gaan ontvangen op ons grote balkon van maar liefst 25 mensen! Dit werd ons even tussen neus en lippen medegedeeld door de poetsvrouw, (die overigens Gladys heet). Iedere dag staat hier bol van de verrassingen. Dit keer werd er een complete geluidsinstallatie op ons balkon gerealiseerd, met 3 grote boxen en 5 microfoons. Nog steeds hadden wij geen idee wie we die avond konden verwachten. Je wordt niet geïnformeerd. Als je niets weet, ga je invullen (niet goed!) en verschillende opties passeerden de revue in ons hoofd. Zouden het de mensen zijn van de universiteit, omdat ons appartement is gelieerd aan de universiteit? Zouden het geestelijken zijn, waaronder de aartsbisschop? Of wellicht mensen uit het leger of de politie? Wij hadden echt geen idee en besloten om het maar te laten gebeuren. Wat moest je anders?

Om klokslag 18.00 uur werd er op de buitendeur gebonkt (er is geen bel). Onze eerste gedachte was: ‘Dat kan geen Peruaan zijn, want die komen altijd te laat’…..hahaha….Wij zagen een vrouw de trap opkomen die zich voorstelde als Martha en liet weten dat zij weliswaar in Peru (Lima) was geboren, maar al vijftig jaar in de Verenigde Staten woonde. Deze Amerikaanse deed dus aan time-management. Binnen no time hoorden we haar hele leven. Als alleenstaande moeder had zij altijd voor haar dochter gezorgd en tegelijkertijd twee banen gehad in de USA. Dochter-lief had in Amerika gestudeerd, had een goede baan bij de overheid en de man van de dochter was ‘captain in the army’. Ook had Martha haar zussen en diens kinderen laten overkomen naar de Verenigde Staten. En de hele familie had nu een goed leven en dit zouden zij nooit gehad hebben als zij in Peru waren gebleven. Martha vertelde en vertelde en deze energieke vrouw (die dit jaar 75 hoopt te worden) liet weten dat zij ieder jaar naar Semana Santa komt in Ayacucho. Op 29 april zou zij Peru weer gaan verlaten. Enthousiast ratelde zij verder…..Op 15 mei stond een reis door Europa op de rol samen met haar twee zussen en het programma (door Martha opgesteld) was overladen: In 45 dagen zouden zij verschillende Europese landen gaan bezoeken, waaronder o.a.: Duitsland, Frankrijk, Engeland, Italie, Spanje, Turkije, Griekenland….Toen zij hoorde dat wij Engelse conversatie gaven, wilde zij dolgraag meedoen.

Ach ja…..een fanatieke oude dame die alles uit het leven haalt!

Deze Martha kon ons uiteindelijk ook vertellen wie er deze avond bij ons op het balkon naar de zoveelste processie zouden komen kijken.

Het was namelijk een koor!!!! (waar Martha ook een lid van was). Op een gegeven moment arriveerden de andere koorleden. Het was een hele optocht die de trap opkwam. Allemaal oude dames (70-80 jarigen) in het zwart gekleed met een wit mondkapje op. Telkens weer hoorden wij en/of zeiden wij: Buenas noches, mucho gusto, bienvenido. Ook waren er enkele heren aanwezig. Het was ons onduidelijk wie dat allemaal waren, maar goed…Eén van hen liet weten vroeger op de universiteit te hebben gewerkt en veel Nederlanders te hebben ontmoet die veel hadden betekend voor Ayacucho. Aangezien iedereen alleen maar Spaans sprak, fungeerde Martha als tolk Spaans-Engels en omgekeerd. Wij werden geïntroduceerd en toen Martha vertaalde dat wij wereldwijde vrijwilligers waren, werd er luid geapplaudisseerd….Daar werden we wel even stil van….Onder het gezelschap was ook een oude man aanwezig, die voortdurend met zijn hoofd naar beneden keek en op zijn gitaar tokkelde. Men liet ons weten dat er die avond enkele liederen ten gehore zouden worden gebracht in de Quechua taal. Quechua is de taal van de inheemse bevolking in het Andesgebergte. Naarmate de avond vorderde, kwamen er steeds meer mensen binnendruppelen, ook jonge mensen en zelfs kinderen. Iedereen was blij dat zij de processies vanaf ons grote balkon konden aanschouwen. Urenlang werd er gekeken naar dit betoverende schouwspel.

Op deze woensdag was er dus opnieuw een processie die flink veel man op de been bracht: de procesión del Encuentro. Enige achtergrondinformatie: Het beeld van Christus en de Heilige Maagd worden over het plein gedragen waar de mensen overdag weer bezig zijn om een soort tapijten van bloemen en gekleurd zand te realiseren. De avond begint met het bewonderen van deze kunstwerken. Om 21.00 uur wordt het beeld van Jezus het plein opgedragen, onderweg ontmoet hij Veronica. Zij bood Jezus een doek om het zweet en bloed van zijn gezicht te vegen. Op miraculeuze wijze werd zijn gezicht daarbij ook ingeprent op die doek. Dit wordt uitgebeeld door de platforms waarop de beelden worden gedragen, naar elkaar toe te buigen en enkele minuten stil te staan, waarbij er wordt gezongen en wierook wordt gebrand. Vervolgens scheiden hun wegen en gaat Veronica op zoek naar Maria om het verhaal te vertellen. De mensen dragen Maria het plein op. Uiteindelijk treffen Jezus en Maria elkaar (de encuentro). Ook hier volgen weer diepe buigingen, wierook en gezang. De processie duurt in totaal dik twee uur. Jong en oud komt kijken naar de stoet van honderden gelovigen. Zeer bijzonder!

Voor wat betreft verdere achtergronden laten we het hierbij…….

Alleen nog even dit: El Jueves Santo: La Ultima Cena; El Viernes Santo: La crucifixión; El Sábado Santo: El dia de la Soledad de Maria; El Domingo Santo: La Resurrección.

Op 15 april werden er weer nieuwe bloemen aan ons balkon gehangen. Blijkbaar moesten de rode bloemen nu wijken voor witte bloemen, omdat het Goede Vrijdag is. Dus: In 5 dagen tijd van palmtakken naar rode bloemen en van rode bloemen naar witte bloemen….. Er wordt veel geld uitgegeven aan vorm en buitenkant, maar ja….dat is de cultuur en dat vinden de mensen hier belangrijk.

Op diezelfde Goede Vrijdag kwam ’s avonds de provoost/de rector van de universiteit (Dr. Antonio Jeri) naar ons appartement om vanaf ons balkon te kunnen kijken naar de processies van Goede Vrijdag. Althans…..dat was ons medegedeeld door poetsvrouw Gladys. Maar zoals altijd moet je hier alle berichten met een flinke korrel zout nemen, want je begrijpt het al….De provoost/de rector kwam niet……Wel kwamen er 5 andere mensen. De eerste twee personen waren een moeder en een dochter, die ons vol trots een vrijkaartje lieten zien voor een plaats op een balkon. Op het vrijkaartje stond vermeld:Centre Cultural UNSCH. Nu staat UNSCH wel voor de universiteit (Universidad Nacional de San Cristóbal de Huamanga), maar ons appartement is niet het Cultureel Centrum. Zij hadden zich dus vergist in de locatie. En dat was wel begrijpelijk als je niet helemaal thuis bent in de gebouwen rondom het hoofdplein waar alles zich afspeelt. (Plaza Mayor of Plaza de Armas of Plaza de Sucre). Zij voelden zich wel bezwaard toen zij begrepen dat wij aan het wachten waren op de rector van de universiteit, maar wij lieten de beide dames weten dat het voor ons geen enkel probleem was. Wij zouden het wel uitleggen mocht de rector komen. De dochter vertelde dat zij in Lima woonde en de moeder liet weten dat zij pas ongeveer 4 jaar in Ayacucho woonde en maar liefst 10 kinderen had en vroeger les had gegeven op de universiteit. Beiden genoten van het prachtige uitzicht vanaf ons immens grote balkon en om 20.00 uur begon de processie.

Plotseling werd er beneden op de deur gebonkt en dachten wij nog even dat nu de provoost/rector zou komen, maar dit bleek niet het geval te zijn. Hij had waarschijnlijk een paar familieleden gestuurd, want één vrouw stelde zich voor als de sobrina (nicht) van de provoost/rector. Verder bestond het gezelschap nog uit een moeder met een 10-jarig zoontje, Fabian genaamd. Kortom: Altijd weer verrassingen…..Je verwacht de rector en voor je het weet heb je weer 5 wildvreemden op je balkon zitten. Wij zelf gingen om en om op het balkon kijken, aangezien we nog steeds met één oor gespitst waren op het bonken op de voordeur en daarvoor moet je in de kamer zijn, want op het balkon hoor je dit niet. Echter: Een rector kwam niet, maar deze 5 mensen genoten misschien nog wel meer en dat was mooi om te zien.

De moeder van 10 kinderen bleek de nicht van de rector te kennen en de beide dames hadden elkaar al in geen 20 jaar meer gezien en nu troffen zij elkaar op een balkon van 2 Nederlanders in hartje Ayacucho, onder het genot van cake, inca kola (limonade) en het kijken naar de processie. Hoe bijzonder kan het leven zijn! Omstreeks 21.30 uur was de processie afgelopen en vertrok iedereen weer….en telkens weer hoorden we: Muchas gracias….muchas gracias. Op de valreep kwam nog de zoon van de poetsvrouw met een meisje, maar toen was de processie eigenlijk al afgelopen. Wij waren na een kleine week Semana Santa best moe en wilden maar één ding en dat was slapen….Helaas lukte dat niet door het kabaal van buitenaf. De hele nacht gingen de Semana Santa feesten door en aangezien wij in hartje centrum wonen, deden wij geen oog dicht. Omstreeks 23.30 uur zag Ben plotseling dat de balkondeur openstond. Wij wisten zeker dat we deze hadden dichtgedaan. Een blik op het balkon maakte duidelijk dat het 13-jarig zoontje van poetsvrouw Gladys samen met een meisje op ons balkon stonden en de feestende menigte gadesloegen. En toen werd Ben (terecht) boos…..en sommeerde beiden om het pand te verlaten.

Op 16 april werden we voor de tweede keer opgeschrikt door een telefoontje van The Ministry of Justice (de eerste keer was midden in de nacht op 30 maart). Dit keer verbraken wij meteen de verbinding.

Paaszaterdag staat hier in het teken van: ‘Alles mag en alles kan’……..Werkelijk de hele dag en nacht werd er gefeest en kon je (muziek)optochten en joelende mensenmassa’s aanschouwen. Op een gegeven moment mengde de brandweer zich in het gezelschap en vanaf de brandweerwagen werden de duizenden joelende mensen nat gespoten. Het publiek gilde het uit van plezier. In het verleden werden er op deze dag stierenrennen gehouden, maar dat is tegenwoordig verboden vanuit het oogpunt van dierenwelzijn. Toch was Ayacucho rood gekleurd: Mensen met rode t-shirts, sjaaltjes, petjes e.d. Het plein voor ons appartement leek net een rode deken. Het was soms zelfs beangstigend. Wij kijken in ieder geval uit naar het einde van Semana Santa….en dat was het geval op 17 april…..

Van 16 op 17 april kregen wij 1 gast te logeren in ons appartement, die - vanwege Semana Santa - nergens meer onderdak kon krijgen. Het ging om een zekere Carlos, die in een ziekenhuis in Lima onderzoek doet naar medicatie voor kinderen met bloedarmoede.

18 april was alles weer normaal en begonnen we weer vol goede moed op onze school Mariscal Cáceres. De les stond in het teken van: Positieve en negatieve aspecten van Peru cq positieve en negatieve aspecten van Nederland.

Wij hopen dat de leerlingen niet alleen beter Engels leren, maar ook dat hun blikveld wordt verruimd. Waarschijnlijk zijn onze doelen te hoog, maar goed…..we give it a try…..Soms moet je toch glimlachen als een leerling zich nog herinnert dat ik (Dees) geen cavia (cuy) eet; of dat zij aandringen op het feit dat ik een beetje Frans praat en dat zij dan luid gaan applaudisseren, terwijl ik denk: ‘Waar gaat dit over?’

Plotseling vroeg een leerling aan ons waarom wij vorige week niet waren gekomen. Wij konden het niet geloven…..Docent Engels Vila (onze contactpersoon) had ons namelijk gevraagd om 2 dagen niet te komen, omdat de leerlingen te veel huiswerk hadden en druk waren met het voorbereiden van examens (2 andere dagen waren vrije dagen vanwege Semana Santa). Toen wij de leerling vroegen of hij niet druk was geweest met huiswerk en examens, schudde hij zijn hoofd en was het antwoord: No.

Wat moeten wij toch met teacher Vila? Normaal overleggen is lastig. Zij spreekt niet alleen slecht Engels, maar heeft ook nooit tijd. Ook zijn we niet tevreden over de opkomst van de leerlingen. Als er 20 leerlingen op de lijst staan, dan komen er misschien 6,7 of 8. Bovendien komen de leerlingen te laat. In de les werd dan ook aandacht besteed aan ‘respect time’ met de link naar Nederland: ‘Time is money’. Om meteen de daad bij het woord te voegen werd de klasdeur gesloten voor leerlingen die te laat waren. Een beetje het idee van: ‘Don’t tell it, but show it’…..En dan gaat de telefoon onder de les en belt vriend Ali….Hij assisteert op Mariscal Cáceres tijdens karatelessen en leerlingen hadden hem aangesproken over het feit dat zij niet naar binnen mochten in onze les. Ook tegen Ali legden wij uit dat dit een leermoment was voor de leerlingen en dat zij hun eigen verantwoordelijkheid moeten nemen door op tijd te komen. Ali begreep het en reageerde met zijn altijd gevleugelde woorden: ‘Oh I see’….

Aangezien wij veel vragen hebben en er toch wel onduidelijkheid heerst bij zowel ons als bij de leerlingen, leek het ons niet meer dan normaal om onze contactpersoon teacher Vila te benaderen. Telefonisch werkt dit niet, dus maakten we een afspraak. Het ging weliswaar niet van harte, maar uiteindelijk troffen we elkaar op dinsdagmiddag 19 april om 12.00 uur. Een greep uit de aandachtspunten: Slechte opkomst, te laat komen, slecht niveau, komen er nog meer leerlingen (er zijn er 57 in plaats van 100), het lesrooster is niet duidelijk voor ons maar ook niet voor de leerlingen, kunnen wij de hele week lesgeven (dus 5 dagen) en welke groepen zijn dat dan?, zien we elke groep 1x in de week? enz.enz. Het is toch niet normaal dat dit soort simpele vragen niet opgelost kunnen worden?

Onze beste Ghanese vriend Paul liet weten dat hij - na vele jaren - Hawa had gezien tijdens een bruiloft in Tamale en even later kregen we te horen dat de vrouw van Paul, zijnde Abena, was opgenomen in het ziekenhuis. Het is dan heel vreemd, maar ook bijzonder, om in Peru berichten uit Ghana te ontvangen.

Wij zijn doende om meer duidelijkheid te krijgen op de Mariscal Cáceres school, met als belangrijkste issue het feit dat onze English conversation club niet past bij de doelgroep van Mariscal Cáceres. Bovendien staan wij in de startblokken om dit te gaan bespreken met de principal/manager van de universiteit alsmede met de direkteur van taleninstituut INDI, te weten de twee mensen die ons hebben verwezen naar de Mariscal Cáceres school. Ook zal er een English teacher van INDI mee moeten gaan vanwege de vertaling Engels-Spaans, aangezien de principal en de direkteur alleen maar Spaans praten.

Midden in dit proces worden wij plotseling gebeld door Joseph. Hij is een teacher op taleninstituut INDI en hij was onze INDI cursist op de locatie Centro de Producción, waar wij op woensdag en vrijdag onze English conversation club hadden (die later werd verschoven naar de zaterdag, omdat de teachers van INDI door de weeks te druk waren met hun eigen banen om onze lessen te kunnen blijven volgen). Deze Joseph was altijd een prettige cursist geweest. Sinds kort heeft hij naast zijn baan op INDI ook een nieuwe baan gekregen en wel op de Pedagogische Academie hier in Ayacucho, Lourdes genaamd. (De Nederlandse PABO). Aldaar geeft Joseph ook Engels.

Lang verhaal kort: Hij belde ons met de vraag of wij mee wilden werken aan een project op zijn PABO. Nou, daar hadden wij wel oren naar…..Wij lieten hem weten dat we wel toestemming moesten hebben van de universiteit (omdat onze accommodatie is gelinkt aan de universiteit). Joseph zag geen beren op de weg en hij zou de direkteur van INDI wel even bellen. Verder lieten wij hem weten dat wij ook nog eerst alles op een rijtje moesten krijgen bij Mariscal Cáceres, maar dat wij dolgraag iets wilden betekenen voor PABO Lourdes. Heel toevallig dat dit nu op ons pad komt……

De meeting op 19 april met teacher Vila op Mariscal Cáceres, samen met één van haar collega’s Engels, leverde toch iets op, hoewel het veel duw-en trekwerk was. De dames hebben - excusez le mot - zeer kleine ‘lampjes’…..Zij spreken niet alleen slecht Engels, maar begrijpen inhoudelijk ook erg weinig. Stap voor stap moeten we alles duidelijk maken. Hoe is het toch mogelijk dat zij werkzaam zijn als docenten Engels? De 57 leerlingen van teacher Vila zouden eigenlijk toegevoegd moeten worden aan nieuwe leerlingen van andere docenten Engels, zodat het totaal aantal leerlingen op 100 zou uitkomen en wij 5 groepen van 20 zouden kunnen maken. Echter: De andere teachers hadden nog steeds geen leerlingen aangeleverd, na bijna een maand wachten van onze kant.

Bovendien blijft het niveau natuurlijk abominabel slecht (of we nu 57 of 100 of 1000 leerlingen zouden hebben). Wij stelden dan ook maar voor om met de bestaande 57 leerlingen, zijnde 3 groepen, verder te gaan en geen nieuwe leerlingen meer toe te voegen. Concreet: Wij gaan gedurende 3 dagen (maandag, dinsdag, woensdag) de bestaande 3 groepen 2x zien. Op donderdag en vrijdag zullen wij dan ook niet meer richting Mariscal Cáceres gaan.

Qua afspraken nakomen voelt het voor ons soms net of we terug zijn in Ghana: Je kunt er niets van op aan!!!

Vlakbij ons klaslokaal op Mariscal Cáceres wordt wiskundeles gegeven. De wiskundeleraar heet Jezus en is een vrolijk type die volgens hem een goed idee had: Wij moesten hem Engels geven en dan zou hij ons wiskunde geven….hahaha!

Het leek ons wel een leuk idee dat leerlingen iedere les 1 of 2 vragen aan ons stellen in het Engels (het liefst zonder Google translator, als het niet anders kan met Google translator). Wij hebben 3 groepen op Mariscal Cáceres, maar qua opkomst laat groep 3 het behoorlijk afweten.

Maar ach….niet alleen groep 3 laat het afweten. Hetzelfde geldtvoor groep 2. Eigenlijk is alleen groep 1 nog enigszins bereid om de lessen te volgen. In z’n algemeenheid geldt dat deze leerlingen niet serieus zijn om Engels te leren. Of zij komen helemaal niet en als zij komen, dan komen ze te laat. De doelgroep is gewoon totaal niet passend bij onze English conversation club. Het niveau is veel te laag. Onze contactpersoon teacher Vila is incompetent, het lesrooster is chaotisch en de hele organisatie is een ramp. Op 20 april hebben wij 2 uur zitten wachten in een leeg klaslokaal. Voor de zoveelste keer namen wij telefonisch contact op met teacher Vila en zij beloofde ons dat zij de komende dagen aan de slag zou gaan met haar andere collega’s Engels om ongemotiveerde leerlingen van de lijsten te schrappen ten faveure van nieuwe leerlingen van haar collega’s. Dat dit niets zal veranderen aan de situatie, wil er maar niet in bij teacher Vila. Het kernprobleem is dat wij niet op de juiste plek zitten op Mariscal Cáceres. Een English conversation club is te hoog gegrepen voor deze leerlingen die ‘a very low level’ hebben.

En je valt ook van je stoel als je een leerling hoort zeggen dat wij de vertaalmachine op het digitale schoolbord moeten gebruiken, zodat het makkelijker is voor de leerlingen, maar uh…..je leert geen taal door te vertalen….!!!! Bovendien is een vertaalmachine (net als een woordenboek) absoluut niet aan te raden voor beginners. Dat wordt pas een hulpmiddel als je meer van de taal begrijpt.

En dan appt professor Marcos met de vraag of er plek is in ons appartement voor de twee Amerikaanse teaching assistants en voegde daaraan toe: ‘They don’t have tattoos nor piercings’. Uh….wij lieten hem weten: ‘Everybody is welcome for us, with or without tattoos/piercings’….. Het gaf ons ook even de gelegenheid om onze woon-en werksituatie met hem te bespreken. Voor wat betreft het wonen: Er wordt niet of nauwelijks gecommuniceerd als er nieuwe mensen komen en als we al iets vernemen, dan klopt de informatie eigenlijk nooit. Voor wat betreft het werk passeerden vele ins and outs de revue als het gaat om INDI, Mariscal Cáceres en Lourdes. Marcos beloofde contact op te nemen met de direkteur van INDI, zijnde Wilmer Rivera.

21 april: Even iets anders…..Op naar SOS Kinderdorp. (Aldeas Infantiles SOS). Wij hadden beloofd om in april nog eens terug te komen en wel op een middag als de kinderen uit school waren. Aldus geschiedde…….nee dus……dit is Peru…..je kunt plannen wat je wilt, maar het loopt altijd anders….dus ook vandaag. ’s Ochtends hadden wij al heel veel militairen en politie op straat gezien en toen de apotheek tegenover ons appartement haar deuren ging sluiten (normaal is deze open van 7.00-tot 23.00 uur), begrepen we dat er iets niet in de haak was. Uiteraard had niemand ons ingelicht, dus besloten we om een collega te bellen en wel teacher Joseph. Hij liet weten dat er een staking was en dat er geen taxi’s zouden rijden…..dit betekende dus dat wij ons bezoekje aan SOS Kinderdorp wederom moesten uitstellen.

Dan maar kiezen voor plan B: Naar de bank, naar Claro (telefoonrekening betalen), bloeddruk meten Ben, nieuwe medicatie Ben kopen, maar ja…..wellicht gaat dit ook niet lukken vanwege de staking…..oké, dan maar plan C van stal halen, zijnde verslag en foto’s plaatsen op de website. Welnu, van de 4 zaken (plan B) zijn er die dag toch 2 gelukt en wel bloeddruk meten Ben en nieuwe medicatie Ben kopen (een goede score voor Peruaanse begrippen). Een dag later de resterende 2 zaken afgewerkt, zijnde de bank en de Clarowinkel. En voor wat betreft plan C werd die dag het verslag geplaatst (de foto’s volgden 2 dagen later).

22 april: Onze start op Lourdes. Dachten wij nog even dat dit een Pedagogische Academie was/PABO, het bleek de opleiding te zijn voor zowel leerkrachten basisonderwijs als ook voor docenten middelbare school. Teacher Joseph had ons de topic doorgegeven, te weten: Leerstrategieën. Wij troffen elkaar bij de ingang van Centro de Produccion (de plek waar wij op zaterdag les geven aan de INDI-teachers) en vanuit het centrum gingen we samen met de taxi op pad. Het was ver buiten de stad (San Elena).

Het was een verademing als we het vergeleken met de staatsschool Mariscal Cáceres. Deze future teachers van Lourdes waren gemotiveerd en hun Engels was beter! Voordat we gingen starten met de topic leerstrategieën, deden we een rondje introduktie.

Toen het woord Nederland viel werden we niet-begrijpend aangekeken. Op de vraag: ‘In welk continent ligt Nederland?’, kregen we als antwoord: ‘In Africa’ en een buurland van Nederland was toch Mexico? Hoe is het mogelijk? Zijn dit de toekomstige leraren van Peru? Hoe het ook zij: Het was een interessante les.

Overigens: Toen wij 6 jaar geleden in Ayacucho waren, zat Lourdes in het centrum van de stad, maar was dus verhuisd naar deze locatie ver buiten de stad. Niet alleen wij (vanwege taxivervoer), maar ook de studenten gaven de voorkeur aan de oude locatie in de stad (waar nog slechts de administratie zit) en teacher Joseph beloofde zijn best te doen bij de direkteur om te vragen of wij op vrijdags een lokaal konden gebruiken op de oude locatie in hartje centrum. Dat dit geen overbodige vraag is, bleek wel toen we de terugreis aanvaardden. Taxi’s kwamen niet voorbij op deze afgelegen plek, dus gingen we met de bus terug, een rit van 50 minuten. De heenweg per taxi was 15 minuten. Ruim een uur reistijd voor slechts 2 uurtjes lesgeven. Dat staat niet in verhouding. Hopelijk mogen we op de oude locatie lesgeven, want anders zou Lourdes voor ons wel eens van korte duur kunnen zijn en daar ligt het vervoerprobleem aan ten grondslag. Achteraf bleek dat wij de verkeerde bus hadden genomen en dat bus nr. 3 er veel korter over doet.

En dan appt professor Marcos (onze contactpersoon) en meldt dat hij gesproken heeft met de direkteur van taleninstituut INDI (Wilmer Rivera) over het feit dat wij niet op de juiste plek zitten op Mariscal Cáceres. En….hoera…! Er wordt een oplossing aangeboden, namelijk: Wij krijgen de toestemming om naar INDI te gaan om aldaar de studenten van INDI te enthousiasmeren voor onze English conversation club. Dit zou betekenen dat wij niet alleen de docenten van INDI lesgeven (op zaterdag), maar ook de studenten van INDI (gedurende de week).

Verder wordt eindelijk duidelijk dat onze conversation club tóch voor iedereen gratis is, maar……dan krijg je geen certificaat. Met andere woorden: Als je betaalt, krijg je een certificaat…..Voelt toch niet helemaal oké….In onze beleving kun je dus gewoon een certificaat kopen…...

En iedere dag wordt er gesmuld van de heerlijke Peruaanse gerechten. Enkele voorbeelden: Chupe de morón; olluquito con pollo a la plancha; olluquito con carne; tortilla de verduras; palta rellena; chaufa de mariscos; arroz cubana; trucha frita; aeropuerto con pollo; tallarin verde con pescado frito; ceviche; lomo saltado; puca picante con chicharrón; yuquitas fritas con guacanole; ensalada rusa con pollo al horno; pollo a la ollo enz.enz.

Nadat wij op zaterdag 23 april onze les hadden afgerond (docenten INDI), kwam cursist Juan naar ons toe (die zijn zoon had meegenomen) en vroeg: ‘Can I ask you a favor?’

Toen wij meldden dat dit oké was, vroeg hij of wij even als figuranten wilden fungeren. Hij moest namelijk een video opnemen voor zijn project. Zijn plan is om in Spanje les te gaan geven en het opsturen van een video over een lessituatie in Peru maakte onderdeel uit van de procedure.

Ook verscheen plotseling Vanessa in de les. Ook haar hadden wij 6 jaar geleden in de klas gehad. Dat zij nu pas instroomde in plaats van bij onze start in februari, was onduidelijk, maar goed…..Zij liet weten dat wij beiden niets veranderd waren.

In Ayacucho zijn 33 kerken. Het is wel eens interessant om een Spaanstalige mis bij te wonen, zo ook op 24 april. Mensen in Ayacucho spreken over het algemeen alleen maar Spaans. Het viel dan ook meteen op toen ik een meisje in de kerk zag met op haar T-shirt de tekst: ‘I love cats more than people’. Grote kans dat zij dus niet op de hoogte is van de betekenis…..hahaha!

Het is onze ervaring dat een ontwikkelingsland (en dus ook Peru) erg houdt van traditie en ceremonie. Aan show en buitenkant is meestal geen gebrek. Hoe meer ‘circus’ hoe liever….Dit in tegenstelling tot een hoog ontwikkeld land, waaronder ons eigen land Nederland, waar men meestal wars is van ‘circus’. Zo interessant!

25 april: Feliz dia de mi querida Huamanga……..

Situatie in een apotheek als Ben even loperamide en ORS wil kopen: Hij komt met een enorme voorraad terug, omdat hij natuurlijk een taalprobleem heeft. Erg fijn dat ik (Dees) - met dank aan mijn Spaans via Duolingo - duidelijk kan maken dat wij slechts de helft nodig hebben. In z’n algemeenheid vind ik het heel leuk om na 3 jaar Spaans online dit eindelijk toe te kunnen passen in de dagelijkse praktijk. Het is niet alleen leuk, het is ook heel erg handig, om bijvoorbeeld het grootste gedeelte te kunnen lezen op straat. Ik merk dat het Spaans praten mij gemakkelijker afgaat dan het Spaans verstaan. In het eerste geval (Spaans spreken) kan ik zelf de zinnen maken die ik wil zeggen. In het tweede geval (Spaans verstaan) word ik niet alleen gehinderd door mijn gehoorprobleem, maar ook door mijn gebrek aan fantasie.

25 april: Laatste lessen op Mariscal Cáceres. Wij zijn heel blij dat we zijn gestopt. Het had totaal geen zin om door te gaan. Het niveau van de leerlingen was veel te laag voor een Engelse conversatie club. Wij hebben een intermediate of advanced level nodig en deze leerlingen kunnen - met alle respect - slechts 3 woorden Engels spreken.

26 april: Geen water….

26 april: De dag dat wij in gesprek gingen met de principal van de universiteit (José Lozano) en met de direkteur van INDI (Wilmer Rivera) over een nieuwe invulling. En die nieuwe invulling vinden wij heel fijn. Wij gaan namelijk niet alleen de docenten van INDI lesgeven (dat doen we al vanaf het begin), maar nu ook de studenten van INDI.

En beide groepen (docenten advanced level en studenten intermediate level) hebben het juiste niveau voor onze English conversation club.

Aangezien de principal en de direkteur alleen maar Spaans praten, hadden we geregeld dat onze cursist Ulises (docent Engels op INDI) met ons mee zou gaan om te vertalen. Alles geregeld, maar…..jawel hoor…..wat betekent een afspraak in Peru?....juist ja…..helemaal niets!!!! 20 minuten voor ons gesprek belde Ulises af met de mededeling dat de principal voor een spoedkwestie in Lima was en dat de direkteur in een andere meeting zat. Alle voorbereiding dus weer voor niets geweest…..je wordt er helemaal tureluurs van!!! Wanneer het gesprek nu wel zal plaatsvinden? Geen idee. Ulises liet weten: ‘I will call you’….

In feite hebben wij de toestemming om de INDI studenten les te geven al gehad via een app van professor Marcos, die contact heeft gehad met de direkteur van INDI. In die app werd ook gesproken over ‘face to face classes’, terwijl Ulises niet beter wist dat alle lessen op INDI nog digitaal waren. Het schiet in ieder geval niet echt op, maar………dan krijgen we bericht dat we een dag later (woensdag 27 april) alsnog aan de babbel kunnen met Wilmer Rivera, zijnde de direkteur van INDI. (José Lozano, de principal, zal afwezig zijn). Als wij kunnen rekenen op vertaler Ulises, dan moet het alsnog goedkomen.

En het kwam ook goed…….Het was fijn dat wij onze bevindingen qua Mariscal Cáceres - middels vertaler Ulises - konden vetellen aan Wilmer Rivera, te weten de direkteur van INDI. Wij hebben een erg leuk contact ondanks de taalbarrière; het klikt gewoon erg goed. Natuurlijk werd de neus ook vooruit gezet en bespraken wij het feit dat wij de studenten van taleninstituut INDI gaan lesgeven. Wij zijn zo ontzettend blij dat wij nu niet alleen de docenten, maar dus ook de studenten van INDI onder onze hoede krijgen.

Wel moeten we nog even geduld hebben, aangezien de face to face classes voor de studenten pas gaan starten in de weken na 15 mei. Verder is de week van 16 t/m. 20 mei een vrije week. (Slechts voor public schools), maar ach…..hoe het ook zij….de studenten hebben nu dus nog even online classes, maar binnenkort komt daar een einde aan. Het rooster zal gemaakt worden door een ‘computer engineer’…hahaha! Ook het praktische probleem voor Ben (toilet facilities), werd opgelost. De studenten zullen niet op INDI les krijgen, doch op Centro de Producción en daar is een ruim toilet aanwezig. Wij geven dan ook beide doelgroepen (docenten en studenten INDI) les op een heel prettige locatie, zijnde Centro de Producción.

Uiteraard werd ook nog even medegedeeld door ons dat wij lesgeven op Lourdes (lerarenopleiding) en dat die direkteur toestemming heeft gegeven om onze lessen te laten plaatsvinden in het auditorium van de oude locatie in hartje stad en dus niet op de nieuwe locatie in een buitenwijk ver buiten de stad. (Dit positieve bericht hadden wij een avond voorafgaand aan dit gesprek telefonisch te horen gekregen van teacher Joseph van Lourdes).

Welnu, zowel de direkteur van INDI als ook de direkteur van Lourdes kwamen tegemoet aan onze verzoeken, zijnde: Lesgeven op Centro de Producción voor de studenten van INDI (vanwege toilet) en lesgeven op de oude locatie van Lourdes in het centrum (vanwege vervoersproblemen). Kortom: Alle lessen zijn in het centrum van de stad, dus dat betekent op loopafstand van ons appartement. Heel fijn voor deze ‘oude’ vrijwilligers!!!

Het zat al een hele tijd in het vat, maar eindelijk togen we dan toch op 28 aprilnaar SOS Children’s Village (Aldeas Infantiles SOS). Inmiddels kennen de mensen ons daar en nadat we even van gedachten hadden gewisseld met direktrice Dunia op haar kantoor, gingen we naar één van de huisjes, om de kinders te trakteren op storytelling. Een leuke manier om iets over Nederland te vertellen en over het leven van Nederlandse kinderen, is middels het boek: Jip and Janneke, two kids from Holland. Uiteraard kon dit niet in het Engels, maar moest dit in het Spaans. Blijkbaar lukte dit redelijk, aangezien het grut smeekte om een keer terug te komen.

29 april van 9.00-11.00 uur: Onze tweede les op lerarenopleiding Lourdes en tevens onze eerste les op de oude locatie in het centrum. Heel fijn dat we niet meer naar de nieuwe locatie hoeven af te reizen, want dat was ver buiten de stad. Deze locatie is really amazing!!! Wij geven les in het auditorium van de lerarenopleiding en dat is in een oude kerk. De topic van vandaag was: Games. (Songs/Rhymes/Storytelling/Drawing/Puzzles/Videos/Fables). Op zo’n moment realiseer je je opnieuw hoeveel lesmateriaal je gaande de tijd wereldwijd hebt verzameld. Kortom: Het was helemaal geweldig!!!!!! Overigens: Op verzoek van de studenten zal de tijd (9.00-11.00 uur) gehandhaafd blijven, aangezien zij na onze les weer verder moeten gaan op hun stageplekken.

Op diezelfde dag (29 april) werd de zus van Ben voor de vijfde keer oma en bezochten wij een ‘feria’ van SOS Children’s Village (Aldeas Infantiles SOS). In een kraampje op het hoofdplein (Plaza Mayor) werden de rechten van kinderen uitgelegd, inclusief het feit dat het leven op straat ‘not done’ is.

Als we naar het postkantoor gaan om een paar kaarten naar Nederland te versturen, dan moet je veel geduld opbrengen. Je bent zo een klein half uur verder.

De vrouw achter de balie werkt tergend langzaam, moet alles invoeren in een computer (typt met 1 vinger), je moet een copie paspoort laten zien, er wordt een foto van je gemaakt, dan volgt nog een irisscan en tenslotte nog een vingerafdruk….

1 mei: Labour Day.

Wij vernemen dat de mondkapjesplicht met ingang van 1 mei niet meer aan de orde is, m.u.v. publieke ruimtes.

3 mei: Fiesta de las Cruces.

Aangezien wij nu ruim in de tijd zitten (de nieuwe face to face lessen voor de INDI studenten starten waarschijnlijk omstreeks medio/eind mei of later), werd besloten om twee plekken te gaan bezoeken waar we 6 jaar geleden les hadden gegeven, te weten: Colegio Fes en Cesde. Met de moto tuk-tuk togen we naar Colegio Fes. Dit bevindt zich in een buitenwijk. Na lang zoeken zagen we de plek terug, die er voor een groot gedeelte verlaten uitzag. Een klein gedeelte van het voormalige schoolgebouw was ingericht als een klein eet/vistentje (cevicheria), waar je voornamelijk ceviche kon eten (rauwe visschotel). Waar was Colegio Fes gebleven?

Wij werden verwezen naar een plek verderop in de straat, alwaar een groot billboard hing met de tekst: El Paraiso de Saber (het paradijs van weten); un buen lugar para aprender (een goede plek om te leren). Als je goed keek zag je ook nog een klein logo van Colegio Fes. Zouden beide scholen zijn gefuseerd? Wij besloten op onderzoek uit te gaan. Voordat je de klaslokalen bereikten, moest je eerst een sportveld doorkruisen (waar wij 6 jaar geleden ook wel eens waren geweest met de leerlingen). Uiteindelijk troffen we enkele leerkrachten, die ons lieten weten dat Colegio Fes al 2 jaar niet meer bestond ten gevolge van de pandemie.

Ook de namen van voormalige teachers werden niet herkend door de huidige teachers, totdat we de naam van Angel lieten vallen en hij bleek nu les te geven op ‘El Paraiso de Saber’. Terplekke werd hij uit de les gehaald en het was voor iedereen een verrassing om elkaar te zien. Nu hadden wij Angel in de afgelopen 3 maanden al 2x eerder ontmoet, maar hij had niet verteld dat Colegio Fes ter ziele was gegaan ten faveure van El Paraiso de Saber. Tsja…..er wordt nu eenmaal nooit iets uitgelegd en er wordt niet gecommuniceerd. Hoe het ook zij: Wij nodigden hem uit en er werd een afspraak gemaakt. Op 9 mei zal hij ons thuis bezoeken en zal hij zijn 3 kinderen wederom meenemen. Aangezien hij geen Engels spreekt en mijn Spaans tekort schiet voor een avondje kletsen, nodigden we vriend Ali uit (dat stond toch al op de rol) en op die manier kan Ali dan tevens fungeren als vertaler.

Toen we terugliepen om op zoek te gaan naar een moto tuk-tuk voor de terugweg, passeerden we een klein kruidenierswinkeltje waar we 6 jaar geleden vaak dingen kochten. De vrouw herkende ons meteen (en wij haar ook). Even babbelen en toen terug naar het centrum, terug naar huis.

Op diezelfde dag togen we ook naar instituut Cesde. Wij wilden direkteur Eddy een verrassingsbezoekje brengen. In eerste instantie was hij niet aanwezig, 2 uurtjes later wel. Het verrassingsbezoekje was geslaagd, hij bleef maar roepen: ‘Sorpresa, sorpresa’. Toen wij naar zijn dochter Julie informeerden (die 6 jaar geleden onze workshops had vertaald van Spaans naar Engels), vertelde Eddy dat Julie inmiddels was getrouwd (met haar destijds Belgische vriend). Eddy zelf had 3 jaar geleden een bezoek gebracht aan Brussel en Parijs en had dit schitterend gevonden. Ook vertelde hij dat Cesde enorm was geraakt door de pandemie. Wij wisselden telefoonnummers uit, er werden foto’s gemaakt, hij stelde voor om een keer samen te gaan eten en wij kregen twee T-shirts met het logo van Cesde. Verrassingsbezoekje was geslaagd!!!

4 mei: Teacher Joseph belt met de vraag of wij op zaterdagochtend van 10.00-tot 12.00 uur willen lesgeven in plaats van vrijdagochtend van 9.00-tot 11.00 uur. Dit verzoek kwam van de studenten van Lourdes, zijnde het opleidingsinstituut voor toekomstige leerkrachten cq docenten. Deze teachers in spé moeten vaak stage lopen op vrijdag en zij hebben meer tijd op zaterdag. Op die manier konden meer studenten onze lessen bijwonen. Natuurlijk gingen wij akkoord. Even de planning omgooien en klaar… Dit betekent dat wij m.i.v. 7 mei ’s morgens lesgeven op Lourdes (toekomstige leraren basis-en voortgezet onderwijs) en ‘s middags op Centro de Producción (docenten taleninstituut INDI).

En opnieuw staat er een ‘feria’ voor onze deur. Deze komen en gaan……Telkens weer worden er kraampjes opgebouwd en afgebroken en bieden mensen hun koopwaar aan. Ook bezoeken we af en toe de artisanale markt, maar wekelijks gaan we naar de normale mercado.

Al zo lang wij in Ayacucho zijn (sinds 11 februari 2022), wordt er recht voor onze deur de mogelijkheid geboden om je te laten vaccineren. Wij zien dat vele mensen hier gebruik van maken. (1^e, 2^e, 3^e, 4^e vaccinatie). In Nederland hebben wij 2 vaccinaties gehad plus de eerste booster. Toen wij vroegen of de 4^e vaccinatie de tweede booster was, werd hier ontkennend op geantwoord. Niet dat wij dit zouden gaan doen (wij wachten met de tweede booster totdat we weer in Nederland zijn). Bovendien is registratie van een covid19 vaccinatie verkregen buiten de EU, erg lastig.

6 mei: Ben de hele dag ziek (voedselvergiftiging). Overgeven, diarree…..na anderhalve dag was hij gelukkig weer de oude.

7 mei: Lesgeven op Lourdes (toekomstige leraren) en lesgeven op Centro de Producción (docenten INDI). Hoewel er vandaag niemand aanwezig was van de INDI docenten, zijn beide groepen leuk, maar de favoriet is Lourdes. Toen ik liet weten dat ik hoop enkele ‘tools for the future’ aan te kunnen reiken, liet een student weten dat deze didactische handvaten nu al nuttig voor haar waren en zij voegde eraan toe: ‘Every day that you teach me, is the best day for me’….nou toe maar….daar word je wel even verlegen van.

Onderwerpen die in Lourdes aan de orde zijn gekomen, behalve learning strategys en games, zijn o.a. de PAC-Man approach (a different way of teaching, a positive approach to stimulate activity in order to develop creativity); playing games (hangman, circle story, a rope of words, I am packing my bag, picture language); the ins and outs of Workaway; English conversation topics (family, hobbies); rhymes (Mother’s Day, Valentine’s Day); Workshop Lessonplan.

8 mei: Moederdag….Dia de la Madre…….Ayacucho is kleurrijk; je struikelt over de rode harten, rode ballonnen en rode rozen….Zelfs de opkomst in klassen laat te wensen over vanwege de voorbereidingen en viering van moederdag. In pedagogisch opzicht een kwalijke zaak, maar cultuur moet je respecteren, nietwaar?

8 mei: Wij brachten een bezoek aan onze voormalige Peruaanse huisgenoten die in korte tijd voor de tweede keer waren verhuisd. Echter: Dit is Peru en een afspraak zegt helemaal niets. Wij hadden al rekening gehouden met allerlei onverwachte verrassingen, maar….. dat José Luis met zijn vrouw Bella en dochter Kiran al een hele week in Lima zaten en Cesar dus alleen thuis was, tsja….dat deed de deur dicht…..En dan te weten dat José Luis op 1 mei had bevestigd dat de afspraak op 8 mei akkoord was. Blijkbaar werd daarna dus koers gezet richting Lima. Uiteraard is het mogelijk als plannen wijzigen, maar dan laat je dit toch even weten aan de mensen die jou komen bezoeken? Wij vroegen dan ook aan Cesar waarom zij ons bezoekje niet een week hadden uitgesteld. Iedereen zou op die manier dan gewoon aanwezig zijn. Het antwoord luidde: ‘Geen probleem, dan kom je de volgende week zondag toch nóg een keer!’ Typische combinatie van gebrek aan communicatie enerzijds en Peruaanse gastvrijheid anderzijds. Overigens: Wij lieten het vooralsnog bij het bezoekje aan Cesar op 8 mei.

Een dag later wederom een verrassing qua bezoek. Op 9 mei zou Angel komen (oud collega Colegio Fes van 6 jaar geleden) samen met zijn 3 kinderen en tevens zou Ali komen (een vriend die we ook 6 jaar geleden hebben ontmoet). Wij hadden Ali tevens gevraagd om aanwezig te zijn vanwege het feit dat hij kon vertalen van Engels naar Spaans. Oud-collega Angel spreekt namelijk geen Engels (en dat geldt ook voor zijn kinderen). Maar wat gebeurde er? Ali kwam, maar Angel belde af en wilde de afspraak 2 dagen verzetten. Wij brachten de avond weliswaar gezellig door met Ali, maar vroegen wel of hij op 11 mei nogmaals wilde komen, zodat hij als vertaler kon optreden.

Sinds begin mei zien we de cleaning lady niet meer. Niet dat dit iets uitmaakt, want je ziet geen verschil of zij wel of niet is geweest (en bovendien kunnen wij dit natuurlijk ook zelf en dat doen we dan ook). Echter: Zij is in dienst van de universiteit en wordt geacht 3x per week het appartement schoon te maken. Wij vroegen ons af hoe we hiermee om zouden moeten gaan, gelet op de Peruaanse cultuur. Wij willen haar niet in de problemen brengen en willen het vooralsnog dus niet melden op de universiteit. Aangezien wij weten dat zij ook in een restaurant werkt, hadden we even het idee om aldaar te gaan eten en langs neus en lippen te vragen of alles goed is met haar, omdat we haar al een tijdje niet hadden gezien. Of moesten we helemaal niets doen? In ieder geval wilden we ervoor waken dat we een fout zouden maken binnen de kaders van de Peruaanse cultuur, want tsja….wanneer doe je het goed?

Wij besloten vriend Ali om raad te vragen en hij adviseerde om niet naar het restaurant te gaan, doch haar te bellen. Mocht zij dan nog niet komen, dan leek het Ali niet meer dan normaal om dit toch te melden op de universiteit.

Maar….dit alles was niet meer nodig, want na ongeveer anderhalve week afwezigheid, stonden er plotseling 2 nieuwe mensen op de stoep. Uit hun verhaal begreep ik dat ‘onze’ cleaning lady een maand vakantie had, maar daarna weer zou terugkeren. Deze mensen waren dus invallers. Opgelost! Ook zij lijken het accent te leggen op het laten shinen van het balkon en de rest te vergeten….dat balkon lijkt wel heilige grond…..hahaha! Enne…..onder werktijd wordt eigenlijk alleen gegeten en zelfs soms geslapen….of zij zijn aanwezig op een dag dat zij niet geacht worden in ons appartement te zijn en dan gebruiken zij de wasruimte als wachtruimte voor een andere plek elders waar zij moeten schoonmaken. De lege uren worden dan in onze wasruimte doorgebracht.

10 mei: Wij zijn vandaag 3 maanden in Peru en dat betekent dat de 90 dagen voorbij zijn en wij eigenlijk het land moeten verlaten. Volgens de wet mag je 6 maanden blijven (183 dagen). Niemand begrijpt waarom wij slechts 90 dagen hebben gekregen. Ook voor ons is dit absoluut onduidelijk, maar goed….wij hebben ervoor gekozen om te blijven en aan het einde van de rit gewoon de ‘penalty’ te betalen (ongeveer 1 dollar per dag per persoon). Toch blijft het een vreemd idee…..

En precies op die dag (10 mei) waren wij uitgenodigd door Juan (cursist van ons en docent Engels op taleninstituut INDI). Zoals de meeste Peruanen heeft ook Juan 2 banen. Behalve op INDI geeft hij ook Engelse les op een public school. Deze school ligt ver buiten het centrum (taxirit van ongeveer 25 minuten).

De naam van de school luidt: Faustino Sánchez Carrión en is gesitueerd bij het Miraflores park. Hij had ons gevraagd om een keer naar zijn school te komen en aldaar een lezing te geven over het belang van het leren van de Engelse taal. Welnu, daar hadden wij wel oren naar…..

Wij werden echter niet in zijn klas verwacht (zijn leerlingen waren te jong), maar in de klas van zijn collega Karina. Echter: Voordat het zover was, moesten we eerst nog enkele ‘ceremoniële verplichte nummers’ afwerken, zoals kennismaken met de direkteur, onszelf introduceren (teacher Juan vertaalde van Engels naar Spaans), op de foto met de direkteur en een paar docenten enz. enz. De school was in zeer slechte staat. Voor ons voelde het of we terug waren in Ghana….lesgeven onder ‘a zinc roof’, geen ramen en geen deur in het klaslokaal, een hond die in-en uitliep (en de leerlingen moesten lachen toen ik zei: ‘Yo tengo miedo de perros’ (Ik ben bang voor honden), maar oh…….wat was het weer geweldig om juist hier een presentatie te geven.

Vanuit ons eigen leven gaven we voorbeelden op welke momenten wij Engels nodig hadden gehad. Allereerst werd verteld dat alle Nederlandse leerlingen op de middelbare school Engels leren; tevens werd de link gelegd naar een aspect van de job van Ben in het verleden in Nederland, te weten Engels praten met de vluchtelingen die hij moest inburgeren en natuurlijk hadden wij nooit ons wereldwijde vrijwilligerswerk kunnen doen, als wij de Engelse taal niet hadden kunnen spreken.

Alles wat wij vertelden werd vertaald door teacher Juan. Hierna gaf docente Karina de leerlingen de mogelijkheid om vragen te formuleren en deze aan ons voor te leggen. De interactie was geweldig en over de vragen was goed nagedacht. Kortom: Het was zeer de moeite waard en iedereen had ervan genoten (wij denk ik het meest!) Teacher Karina vroeg ons zelfs om nog eens terug te komen, want zij had nog een klas waar ons verhaal goed zou passen.

11 mei: Wij hadden beloofd om nog eens terug te komen naar SOS Children’s Village (Aldeas Infantiles SOS) voor een tweede rondje storytelling. Dit keer werd er niet verteld over Nederland, maar over Ghana (middels het boek: Fati et l’arbre à miel / Fati and the honey tree). Om het mezelf terplekke iets gemakkelijker te maken, had ik dit keer het hele verhaal in het Spaans vertaald middels de Google translator. Oh, wat was het weer fantastisch om die blije snuitjes te zien.

En ’s avonds ontvingen we het bezoek van oud-collega Angel (met 2 van zijn 3 kinderen). Net als de vorige keer bracht hij een hele zak brood mee (zeker 30 chapla broodjes!) Wij konden de kinders blij maken met T-shirts en sloffen. Deze hadden wij achtereenvolgens gekregen in telefoonwinkel Claro, op het Cesde instituut en in een apotheek, maar alles in hele kleine maten. Iedereen blij! Gelukkig kwam vriend Ali nogmaals, zijnde onze ‘translator. Het klikte enorm goed….

Overigens: De hele dag waren er protestdemonstraties geweest. Vele studenten van diverse faculteiten van La Universidad San Cristobál de Humanga trokken aan ons oog voorbij. Op een gegeven moment werd het behoorlijk grimmig toen wij hordes politieagenten met wapenschilden richting ‘rectorado de universidad’ zagen lopen. Zij namen positie in voor het rectoraat en blokkeerden op die manier de toegang. Dit om de mensen aldaar te beschermen. De reden van de demonstraties: Te weinig docenten en oneerlijke verdeling van de budgetten over de diverse faculteiten.

12 mei: Bezoekje Ben aan kapper: 10 Soles (2 Euro 50).

Op 13 mei ’s avonds was er niet alleen vuurwerk in het park tegenover ons appartement (Plaza Mayor), maar kwam er weer een hele religieuze stoet voorbij en werd er wederom met een Mariabeeld gesjouwd. Overal kaarsjes, muziek en devotie. Het is niet meer te volgen om welke viering het deze keer ging, maar ach…..In Peru vinden 3000 feestdagen en festivals per jaar plaats, dus ja….maar een dag later werd duidelijk dat het om het Fatima festival ging.

De les op Lourdes begint zaterdagochtend om 10.00 uur. Echter: In de praktijk druppelen er om 10.30 uur-11.00 uur nog steeds studenten binnen. Het aantal studenten wisselt ook sterk per les, maar degenen die komen zijn zeer tevreden. Een greep uit hun namen: Mikel Saelman Alvarcaya; Acevedo Oré Fabiola Ninoshka; Arimana Tinco Ruth; Martinez Quispe Mijael D.; Guzmán Romero Ruth Zintia; Ramos Huaccachi Thalia; Garcia Martinez Sabina; De la Cruz Corrales Maria Scarlett Brigith; Lapa Curo Yemira; Navarro Bellido Lut Merly; Cardenas Huamán Danpel; Quispe Flores Ruth Lisenia.

Toen wij op 14 mei het klaslokaal betraden waar wij lesgeven aan de INDI teachers, was er een soort altaar gebouwd achterin het leslokaal. Daar keken we wel even raar van op. Cursist Edith liet weten dat er waarschijnlijk een uitvaart ceremonie had plaatsgevonden.

19 mei: Geen water.

21 mei: Vandaag zou er iemand van buitenaf een workshop komen geven over Lessonplan voor de studenten van Lourdes (lerarenopleiding).

Echter: Deze persoon was verhinderd en daarom vroeg teacher Joseph of ik (Dees) dit wilde verzorgen. En uiteraard werd daar gehoor aan gegeven.

Op diezelfde dag hadden de teachers van INDI een sportactiviteit (soccer) en werd degene die onze post bewaart in Vlissingen 80 jaar.

Op een gegeven moment werd het duidelijk dat de drie Amerikanen niet in ons appartement kwamen wonen, noch de Peruaanse lady, noch de 2 ETA’s uit de Verenigde Staten. Sinds 28 maart wonen wij alleen in het appartement en dat is natuurlijk heerlijk…….

Tot zover…..Hartelijke groet, Ben en Dees