Disfrutamos la vida peruana

De kunst van genietenVanaf 23 mei 2022

Vandaag (23 mei) hadden we een afspraak met de direkteur van taleninstituut INDI (Instituto de Idiomas), inzake onze vraag wanneer wij nu eindelijk konden starten met onze English conversation club voor de studenten van INDI (de docenten geven we al les). Wij wachten namelijk al enkele weken…..Hopelijk kon hij onze ‘active attitude to work’ waarderen. Blijkbaar was dit het geval, aangezien wij te horen kregen dat het voor hem een eer was om ons op INDI te hebben. Nou, dat was in ieder geval een mooie binnenkomer!

Aangezien direkteur Wilmer Rivera alleen maar Spaans spreekt, fungeerde onze cursist Ulises (tevens docent Engels op taleninstituut INDI en docent Engels op een middelbare school) als onze vertaler. Wederom lieten wij weten dat voor onze English conversation club ‘face to face classes’ en een ‘intermediate/advanced’ level noodzakelijk zijn. Wilmer Rivera liet - middels vertaler Ulises - weten dat dit gerealiseerd zou worden. Echter: Eerst zal er een meeting komen en dan zullen social media ingeschakeld worden om studenten te werven, alvorens wij kunnen starten. Wij konden het niet laten om toch even te melden dat wij de docenten al 3 weken niet meer gezien hadden. En natuurlijk wisten wij dat o.a. moederdag en een sportdag hieraan debet waren, maar het zou fijn zijn als wij zouden worden geïnformeerd. Wilmer Rivera beloofde dit issue ook mee te nemen in de vergadering van 24 mei. (Die meeting - zo bleek een dag later - was natuurlijk weer niet doorgegaan). Vergaderingen zijn hier aan de orde van de dag, maar worden net zo gemakkelijk weer gecanceld.

Verder vond direkteur Wilmer het fijn om te horen dat wij het prima naar onze zin hadden op de lerarenopleiding Lourdes. Bovendien kon hij onze initiatieven erg waarderen als het gaat om het bezoeken van scholen met als doel te wijzen op het belang van het leren van Engels en ook onze bezoekjes aan SOS Kinderdorpen konden zijn goedkeuring wegdragen. Hij gaf voor alles zijn toestemming en knikte vaak instemmend. Wij legden uit dat wij onze tijd in Ayacucho zo goed mogelijk wilden benutten. Middels het gebaar ‘duim omhoog’ maakte hij duidelijk dat hij het ermee eens was.

Wij kunnen erg goed met hem opschieten en aan het einde vroeg hij ons om voorzichtig te zijn in het verkeer (taxi) en op onze gezondheid te letten. Welnu, afwachten dus maar weer………

Onze contactpersoon Ulises zal ons laten weten wanneer we daadwerkelijk kunnen starten met de studenten van INDI. Welnu, alles gaat hier tergend langzaam, maar het proces ziet er inmiddels als volgt uit: Op 27 mei zal de direkteur van INDI een meeting hebben met de INDI studenten over onze conversation club; een dag later zouden wij dan - met een beetje geluk - het lesrooster kunnen ontvangen en dan zouden we 30 mei daadwerkelijk kunnen starten. Inmiddels kunnen wij alleen maar denken: Eerst zien, dan geloven…..En inderdaad….op 28 mei liet Ulises weten dat hij nog niets concreets kon melden. Hij had nog geen bericht ontvangen van de direkteur van INDI, zijnde Wilmer Rivera.

Verder is Ulises bezig om toestemming te vragen aan de principal van zijn public school waar hij overdag lesgeeft. Wij willen namelijk op de school van Ulises de noodzaak van het leren van Engels onder de aandacht brengen. Dit verliep sneller. De eerste drie afspraken werden gemaakt voor 30 mei, 31 mei en 8 juni. (Er zouden nog veel afspraken volgen).

24 mei: Weer een religieuze optocht. Ter ere van wat of wie?Het is soms niet meer te volgen. Het bleek te gaan om Maria Auxiliadora.

25 mei: Bezoekje Dees aan kapper. Of het nu knippen heren of knippen dames betreft, het blijft 10 Soles (2 Euro 50).

Beiden hebben wij last van een droge huid (ruw/rood). Wij konden ons herinneren dat dit 6 jaar geleden ook aan de orde was. Oorzaak: Kou in combinatie met de lucht op grote hoogte (2761 m. hier in Ayacucho) en die lucht is extreem droog.

En dan wordt er vlak voor onze neus een internationale boekenmarkt opgebouwd (27 mei-12 juni). Het betreft FILAY: Feria Internacional del Libro de Ayacucho 2022.

Voordat wij op 28 mei begonnen met de les op Lourdes (lerarenopleiding) maakte ik (Dees) een foto van een spreuk die ik op de muur aan de buitenkant van het auditorium had gezien, te weten:

‘El mas alto cargo que un ciudadano puede desempeñar en una democracia es el de maestro de escuela’, oftewel: ‘Het hoogste ambt dat een burger in een democratie kan bekleden, is dat van onderwijzer’.

Ik wees de studenten (toekomstige leerkrachten) natuurlijk op deze spreuk en zij lieten weten dat zij dit nooit eerder hadden opgemerkt. Deze spreuk past uiteraard erg mooi bij een lerarenopleiding.

Welnu, de toon was gezet voor andere spreuken…..Tevens was dit een leuke opwarmer voor de aanvang van de les. Toen wij meldden: ‘No money, no honey’, begonnen zij te lachen (voor ons het bewijs dat zij het Engels begrepen). Vanzelfsprekend moesten wij ook een Spaanstalige spreuk leren en tot grote hilariteit van de jongelui werd gekozen voor: ‘El tiene plata como cancha’. (Vrij vertaald: Hij heeft geld in overvloed).

30 mei: Dia Nacional de la Papa (Nationale Aardappeldag).

De laatste 2 dagen van mei togen we naar de school van één van onze cursisten uit de groep INDI docenten. Deze Ulises is niet alleen onze cursist en contactpersoon cq docent op taleninstituut INDI, maar hij geeft - net als vele andere collega’s - ook les op een middelbare school (secundaria). Wij werden dan ook verwacht op ‘Colegio Los Licenciados’ om het belang van het leren van Engels onder de aandacht te brengen bij de leerlingen.

Op de muur aan de buitenkant bij de schoolpoort was een muurschildering aangebracht, waarin leerlingen werden gewaarschuwd voor het gebruik van drugs: ‘Consumir droga no te hace fuerte y grande, te hace débil y esclavo’. (Drugs gebruiken maakt je niet sterk en geweldig, het maakt je zwak en een slaaf). Verder stond er vermeld: ‘Una vida inútil es una muerte prematura’. (Goethe). (Een nutteloos leven is een vroege dood).

Binnen in een klaslokaal hing de volgende spreuk: ‘El gran amor de Dios nunca se acaba y su compasion jamas se agota’. (Gods grote liefde houdt nooit op en zijn mededogen raakt nooit op).

Op 30 mei kregen we de tweede klas middelbare school voor onze neus. Wij werden aangestaard alsof we het zevende wereldwonder waren…hahaha…..en natuurlijk kwam dit weer door die blauwe ogen. Wij vertelden niet alleen over het kleine, doch hoog ontwikkelde Nederland, waar alle leerlingen van de middelbare school Engels leren, maar we tekenden Nederland ook op het bord inclusief de buurlanden met de link naar de talen Engels, Frans en Duits. De leerlingen hebben echt geen idee dat Nederland in West-Europa ligt en het was voor hen een eye-opener dat onze moedertaal niet Engels is, maar Nederlands. En dan ben je ook nog docente Frans…tsja…zoek het dan maar uit….

Feit was dat de leerlingen aan onze lippen hingen en de informatie als een spons opzogen. Wij vertelden dat Engels de business language is en de tweede wereldtaal, na de nummer 1, zijnde de Chinese language/Mandarin. Toen wij lieten weten dat Spaans de derde wereldtaal is, waren zij aangenaam verrast. Wij staken de jongelui een hart onder de riem, door te vermelden dat de wereld aan hun voeten ligt als zij - als native speakers Spanish - goed Engels zouden leren. Ook grepen we terug naar de voormalige baan van Ben in Nederland: Doordat hij Engels kon praten, was hij in staat geweest om de vluchtelingen te helpen met inburgeren in de Nederlandse samenleving.

En last but not least was/is Engels voor ons een ‘must’ tijdens ons vrijwilligerswerk wereldwijd. Zonder Engels hadden wij niet ‘worldwide’ kunnen gaan. Wij vertelden dat wij nooit één seconde spijt hadden gehad van onze beslissing in 2004 om te stoppen met de Nederlandse ratrace. Ondanks het feit dat wij ook veel verloren hadden - huis, banen, familie, vrienden, ons hoog ontwikkelde land -hadden we véél meer gewonnen. (Wereldwijde ervaringen, wereldwijde vriendschappen).

Toen we lieten weten dat voor ons kwaliteit van leven hoger is in de Derde Wereld dan in Nederland, werd het stil. Ik gaf zeer concrete voorbeelden die dichtbij de belevingswereld van de jeugd lagen. Ik probeerde uit te leggen dat alle ‘values’ die in hun cultuur zo belangrijk zijn, verdwenen zijn in Nederland, zoals religie, traditie, ceremonie, unity, family etc. Ik vertelde over het individualisme en materialisme in Nederland en over het feit dat ik uit een ‘time is money’ cultuur kom. (People work very hard, everybody is busy, there is no time, but there is a lot of stress and people are burn-out). Gelukkig vertaalde teacher Ulises van Engels naar Spaans, want dit was echt wel nodig, bijvoorbeeld voor zinnen als: ‘We pay a high price for our prosperity, while in your culture people care and share’. Op de gezichten van de leerlingen las ik niet alleen nieuwsgierigheid en verbazing, maar ook blijheid.

En die blijheid werd zeer duidelijk toen ik meldde dat ik in de jaren sinds 2004 overal in Afrika, Zuidoost Azië en Latijns-Amerika had gezien dat de mensen aldaar constant Europa en de Verenigde Staten als hun grote voorbeeld zagen. Ik liet weten: ‘Het is niet het paradijs; Misschien is het interessant voor je hoofd, maar niet voor je hart; Ik weet zeker dat jullie Peru zouden gaan missen’.

Ik zag opluchting en er werd geapplaudisseerd. Natuurlijk werden ook voorbeelden gegeven van onze projecten wereldwijd. In welke landen hadden we wat gedaan op het gebied van teaching, language practice, social work, charity work, maar dit diende slechts om uit te leggen dat wij zonder Engels dit nooit hadden kunnen doen. Ook lieten we weten dat je Engels niet 100% perfect hoeft te zijn (dat is het in ons geval ook niet, aangezien we nu eenmaal geen native speakers Engels zijn), maar dat dit niet belangrijk is. Zolang de boodschap maar duidelijk is en zolang we elkaar maar kunnen begrijpen, dan is het oké. Wij probeerden hen te enthousiasmeren om Engels te leren, omdat het vele deuren kan openen (zeker in combinatie met hun Spaans). In other words: ‘Believe in yourself and believe in your dreams. Don’t copy Europe nor the USA. Be happy and grateful with Peru!’

Na dit gedeelte was er ruimte om ons vragen te stellen en dat was intens genieten voor ons. En natuurlijk konden de standaardvragen ook niet ontbreken. Enkele voorbeelden: ‘Zeg eens iets in het Nederlands, Duits en Frans’, of ‘Waarom heb jij mooie blauwe ogen?’ of ‘Wat is je lievelingsgerecht in Peru?’ of ‘Welk woord was het eerste woord dat je leerde in het Spaans?’….hahaha….ach ja…deze leerlingen waren ongeveer 14 jaar oud. Wellicht krijgen we andere vragen bij oudere leerlingen. Hoe het ook zij: Toen we vertrokken werden we bedolven onder de ‘I love you’s’ en de leerlingen volgden ons tot de uitgang. Eén van hen (Rose genaamd) wilde absoluut een armbandje om de pols van Dees doen en aldus geschiedde en een andere leerling liet stralend weten dat zij samen met ons cuy (cavia) wilde gaan eten, omdat wij hadden gezegd dat dit het enige gerecht was in Peru dat wij niet lekker vonden…...hahaha! Het moge duidelijk zijn dat het een succes was.

Iedereen was tevreden, inclusief teacher Ulises (zijnde onze cursist/docent taleninstituut en contactpersoon). Ulises liet weten dat de leerlingen maar 1x per week anderhalf uur Engelse les krijgen en dat is uiteraard veel te weinig en erg jammer, maar dat was nu eenmaal het beleid op deze public school.

En een dag later zetten we wederom koers richting dezelfde school, te weten: ‘Colegio Los Licenciados’. (Overigens: Deze school bevond zich in dezelfde ‘area’ als een school waar wij 6 jaar geleden les hadden gegeven, zijnde Colegio Fes). Zittend in de taxi kwam de buurt (Sector Público) ons gisteren al meteen bekend voor. Toen wij de taxichauffeur vandaag lieten weten dat wij naar ‘Colegio Los Licenciados’ moesten, zette hij ons af op een andere plek dan een dag eerder. Wat bleek? Er zijn twee ‘Colegios Los Licenciados’ (primaria/basisschool en secundaria/middelbare school). De fout werd echter snel hersteld. Vandaag wederom een tweede klas middelbare school. Inhoudelijk was het min of meer identiek aan een dag eerder, met dit verschil dat deze leerlingen rumoeriger waren dan die van gisteren en minder goede vragen stelden.

Zij waren bezig met hele andere dingen en vonden het interessanter om te weten waarom ik een enkelbandje om had of zij wilden mijn ketting/armband hebben e.d. Toen plotseling één leerling had bedacht dat het wel leuk zou zijn om onze handtekening te hebben, was het hek van de dam. Wij kregen alle schriften onder onze neus en werden geacht onze naam en handtekening te plaatsen. Toen er bovendien nog een groepsfoto werd gemaakt, was hun lesuur geslaagd. Hoewel het leuk was, waren wij blij om het kabaal achter ons te kunnen laten. Hoe het ook zij: Ulises bedankte ons voor onze inzet en op 8 juni zullen we verder gaan met de 2 hoogste klassen.

Op de ochtend van 31 mei werden wij opgeschrikt door een oorverdovend lawaai op onze telefoons. Het bleek te gaan om een ‘emergency’/alarm oefening. Een blik naar buiten op straat maakte duidelijk dat het hele spektakel van politie, brandweer, ambulance was uitgerukt om deel te nemen aan deze oefening.

Soms ben je in gedachten weer even terug in Nederland, bijvoorbeeld als het bestuur van de Vereniging van Eigenaren melding maakt van het feit dat er op 7 juni een oefening van de brandweer gehouden zal worden in De Fonteyne. Uiteraard informeerden wij onze huurder.

Na een afwezigheid van een maand, i.v.m. haar vakantie, pakte onze ‘señora de la limpieza’ op 1 juni haar schoonmaak-draad weer op. Zij is gelieerd aan de universiteit en dus aan het appartement.

Onze goede vriend Edwin (collega 6 jaar geleden) vierde zijn verjaardag op 1 juni. Het is onbegrijpelijk voor ons dat hij nergens op reageert. Hij lijkt van de aardbodem verdwenen te zijn, maar hoera….de telefoon werd beantwoord. Edwin liet weten dat hij Whatsapp problems had, social problems and traffic problems. Hij woont op 8 uur rijden van Ayacucho. Toen wij lieten weten dat er nog tijd genoeg is om elkaar te ontmoeten, aangezien we voorlopig nog niet gaan vertrekken uit Ayacucho, was hij opgelucht.

Werd Ben een kleine maand geleden gekweld door een voedselvergiftiging, deze keer was ik (Dees) de pineut en niet veel later (binnen 2 dagen) beiden nogmaals.

Als wij op vrijdag onze wekelijkse fruitvoorraad kopen op de markt, krijgen wij op een gegeven moment het gevoel dat we - op z’n Nederlands gezegd - belazerd worden. Er wordt dan ook besloten om een week later de proef op de som te nemen en dezelfde hoeveelheid fruit aan een ander stalletje te kopen. En inderdaad…..de 36 Soles werden teruggebracht tot 23 Soles. Tsja….begrijpelijk dat men probeert er een slaatje uit te slaan, maar papa Gringo is natuurlijk niet gek.

Gedurende onze Ghana jaren waren wij uiteraard gewend aan het straatbeeld van moeders die hun kleine kindjes op de rug droegen. Dat is in Peru niet anders, met dit verschil dat in Ghana de beentjes van de kleine links en rechts, dus aan weerszijden van moeders rug zaten, terwijl in Peru de beentjes soms loodrecht naar beneden bungelen. Voor de baby lijkt me de Ghana way comfortabeler………..

De ambulante handel in Ayacucho floreert….Uiteraard moet men zijn waren aanprijzen. Om niet de hele dag in herhaling te hoeven vallen (4 voor 5 Soles, om maar eens iets te noemen), wordt een bandje afgespeeld en schalt dezelfde tekst de hele dag door de straten.

Het komt regelmatig voor in Ayacucho dat kinderen bij familieleden wonen, omdat hun ouders moeten werken in de jungle of in de highlands. Dat dit niet gemakkelijk is, moge duidelijk zijn.

Op 4 juni was het voor ons niet nodig om les te geven op de lerarenopleiding Lourdes, aangezien er een persoon van buitenaf zou komen, i.v.m. het verzorgen van een workshop over lessonplan (die ik weliswaar 2 weken eerder al had gegeven, maar goed…....). Nadien werd duidelijk dat er helemaal niemand was gekomen voor een workshop. Wat bleek? De studenten hadden cleaning activities moeten verrichten.

Op diezelfde zaterdag 4 juni stond ’s middags de Engelse conversatieclub voor de docenten van taleninstituut INDI op de rol. Aangezien wij al een paar weken verschillende cursisten niet meer hadden gezien, was het een grote verrassing om dit keer de ene na de andere cursist binnen te zien druppelen.

De grootste verrassing was echter dat Risya (onze contactpersoon van het eerste uur) na een afwezigheid van 3 maanden in de Verenigde Staten weer terug was gekeerd op het nest in Peru. Haar vervroegde terugkeer had te maken gehad met een zieke vader.

Aangezien het eigenlijk altijd lekker weer is in Ayacucho, valt het gewoon op als dit een keertje niet het geval is en dat was met Pinksteren, maar uh hallo…..het is juni en dat betekent dat het één van de koudste maanden van het jaar is (samen met juli en augustus). Overdag is het weliswaar nog steeds lekker weer, maar ’s ochtends en ’s avonds en ’s nachts is het koud. Wij zitten dus gewoon in de winter.

6 juni: Vandaag wordt er geprikt op PSA (uitslag na 4 dagen) en beiden hebben we laten prikken op cholesterol (uitslagen dezelfde dag). En alle uitslagen waren goed!

Op diezelfde dag zouden onze voormalige Peruaanse huisgenoten te horen krijgen of zij tot december konden blijven werken voor de universiteit of dat zij in juli moeten gaan vertrekken. De eerste berichten klinken hoopvol. Het lijkt erop dat zij mogen blijven. In dat geval zal dit zeker gevierd gaan worden (aldus Cesar).

7 juni: Dia de la Bandera (Dag van de Vlag). ’s Morgens werd de vlag al gehesen aan ons balkon en aanschouwden we optochten van schoolkinderen, die enthousiast met Peruaanse vlaggetjes zwaaiden.

Inmiddels begrepen dat de mensa sinds april weer geopend is. Zes jaar geleden aten wij daar vaak als zijnde vrijwilligers van UNSCH. De toenmalige direkteur van INDI had dit destijds voor ons geregeld. Wij besloten om nog eens een kijkje te gaan nemen. Een behoorlijke wandeling door de drukte. Nu echter zal het beleid wel veranderd zijn, want het is nog slechts toegankelijk voor studenten en dat is natuurlijk begrijpelijk en prima. Bovendien vinden wij het - 6 jaar later - fijner om menu del día overal op verschillende plekken in de stad uit te proberen.

8 juni: Vandaag stond the fifth grade op de rol m.b.t. de middelbare school ‘Los Licenciados’ en wederom werd het belang van het leren van Engels door ons onder de aandacht gebracht. Deze keer waren de leerlingen iets ouder (16/17 jaar) en dus kregen we ook betere vragen. Ulises had ons gevraagd om in 2 klassen te komen op 1 ochtend en aan dit verzoek werd voldaan. Ook maakten wij kennis met zijn collega teachers English. En net zoals de vorige keren, was het wederom geweldig. De interactie met de leerlingen was fantastisch. En natuurlijk konden de standaardvragen niet ontbreken, maar deze iets oudere leerlingen stelden ook vragen die inhoudelijk interessanter waren, zelfs doorspekt met een tikkeltje humor. Zo leek het een knaap wel een goed idee als wij hem zouden adopteren….hahaha!

Na afloop van de twee lessen voor de vijfde klas vroeg Ulises ons of wij binnenkort nogmaals wilden opdraven en wel voor de eerste en derde klas(sen) en uiteraard kan hij op ons rekenen…..’Ulises, laat het ons maar weten….zolang het niet ‘s morgens om 7.00 uur is en liever niet op vrijdag, is het helemaal in orde’.

Inmiddels hebben we dus deze lezing (The importance of learning English) op 2 verschillende scholen gegeven. Het is heel bijzonder dat sommige cursisten van ons, zijnde de docenten van taleninstituut INDI, als tweede baan Engelse les geven op een middelbare school en ons daar dus uitnodigen om hun leerlingen enthousiast te maken voor het leren van Engels. De eerste keer waren we op de school van Juan (Faustina Sánchez Carrión) en de tweede keer betrof het de school van Ulises (Los Licenciados).

De derde keer zullen we afreizen naar de school van Edith (Simón Bolivar) en wel op 9 juni, alwaar de vierde klas middelbare school op ons wachtte. Met de taxi dus richting Colegio Simón Bolivar. (Een heel eind verwijderd van het centrum). Ook aan de buitenkant van deze school troffen we mooie spreuken aan. Enkele voorbeelden: ‘Nada en este mundo puede superar la increible perseverancia’. (Niets in deze wereld kan het ongelooflijke doorzettingsvermogen verslaan). ‘Aprender para emprender es tu decisión’. (Leren ondernemen is jouw beslissing).

Vooruit nog ééntje….. ‘Llenemos con mucho amor y ternura todas las etapas de la vida de los niños y niñas’. (Laten we met veel liefde en tederheid alle stadia van het leven van jongens en meisjes vullen). ‘Lo imposible es lo que nosotros tenemos que hacer, porque de lo posible se encarganos demás todos los días’. (Het onmogelijke is wat we moeten doen, want wat mogelijk is, wordt elke dag door anderen verzorgd). Deze laatste spreuk is van Simón Bolívar, een Zuid-Amerikaanse vrijheidsstrijder. Wij maakten kennis met de principal en met een collega teacher Engels.

Eénmaal in de klas werd Edith dus geacht om ons verhaal te vertalen in het Spaans en hoewel ik (Dees) zin voor zin voorlas en haar de gelegenheid gaf om te vertalen, merkte ik (met dank aan 3 jaar Duolingo) dat zij niet alles vertaalde. Haar niveau Engels is niet al te best, dus dan is omzetten naar Spaans niet gemakkelijk. Ik werd hierin bevestigd toen de leerlingen aan het einde van de les naar onze namen en leeftijden vroegen (terwijl ik die in de introductie uiteraard al had vermeld). Verder dachten zij dat wij broer en zus waren in plaats van een echtpaar. In mijn betoog refereerde ik aan het feit dat Spaans de derde wereldtaal is en Engels de tweede wereldtaal. Een uitgelezen kans voor mijn publiek - zijnde moedertaalsprekers Spaans - om zich extra in te zetten om ook Engels te leren, want de combinatie Spaans-Engels is in principe de gouden combinatie om over de wereld te gaan (uiteraard voor de happy few in Peru, maar goed…). Tot mijn verbazing liet teacher Edith weten dat de leerlingen ook Quechua spreken (de taal van de inheemse bevolking in het Andesgebergte dat al door de oude Inca’s werd gesproken). Leuk dat zij Quechua spreken, maar dat heeft toch niets te maken met twee wereldtalen?

Na ons praatje volgt steevast de interactie met de leerlingen en mogen zij ons alle vragen stellen die zij maar willen. Echter: Er kwam weinig uit. Weer een bevestiging dat zij lang niet alles hadden begrepen (vanwege gebrekkige vertaling van Edith). Aangezien de leerlingen een slecht niveau hebben van de Engelse taal, was het begrijpelijk dat zij hun vragen niet in het Engels konden stellen. Wij lieten dan ook weten dat zij alles gewoon in het Spaans mochten vragen.

Echter: Teacher Edith liet vol trots weten dat de leerlingen in het verleden vraag-constructies in het Engels hadden geleerd. Helaas hadden zij dit niet meer paraat en iedereen ging op zoek naar zijn/haar aantekeningen om te achterhalen hoe je in het Engels ook alweer een vraag stelt. Weer een typisch voorbeeld van: Wel grammatica, geen spreekvaardigheid skills. Normaal gesproken vullen wij de hele les op met ‘the importance of learning English’, maar teacher Edith had bedacht dat wij het laatste stukje van de les wel even konden helpen met haar programma over ‘super foods’. (Zeker gelet op de Engelse uitspraak). Ach ja…..teacher Edith en de leerlingen waren blij dat we hun school hadden bezocht en op de valreep - net voor vertrek - wilden verschillende leerlingen nog met ons op de foto. Hoe het ook zij: Teacher Edith wilde heel graag dat we nog eens terugkwamen. Dit krijgt dan ook een follow-up op 13 en 15 juni en wederom voor leerlingen van 16 jaar (vierde klas). Echter: De afspraak van 13 juni kon niet doorgaan, aangezien het een Public Holiday bleek te zijn vanwege de plays-off Peru-Australië.

11-12 en 13 juni: Optochten, optochten, optochten…..en er werd gesjouwd met een beeld van een heilige. Het bleek te gaan om de viering van San Antonio. Ook de school met dezelfde naam liep mee in de stoet. Op deze San Antonio school hebben wij 6 jaar geleden les gegeven.

Nog steeds zijn wij in afwachting van de start van een nieuwe groep voor onze English conversation club en wel voor de studenten van taleninstituut INDI. Onze contactpersoon Ulises houdt hierover contact met de direkteur van INDI, zijnde Wilmer Rivera. Wel is het inmiddels duidelijk geworden dat zich een docente Engels van buitenaf heeft gemeld die graag privéles wil hebben. Zij is in afwachting van een terugkeer naar Lima om aldaar haar oude baan weer op te pakken en tot die tijd wil zij privéles krijgen in Ayacucho. Wij hebben via Ulises voorgesteld dat zij een keer kan komen kijken in de zaterdagmiddaggroep voor docenten en daarna zijn wij best bereid om haar privéles te geven.

11 juni: Opnieuw valt de les uit op lerarenopleiding Lourdes. Waren er een week eerder cleaning activities aan de orde, vandaag staan er sport activities op de rol.

Op diezelfde dag gaven we les op Centro de Producción voor de teachers van INDI. Bovendien kwam er een nieuwe cursist kijken. Zij heeft aangegeven via de direkteur van INDI dat zij graag privéles wil hebben. Deze Nelly (53 jaar) is ook een docente Engels en werkt daarnaast als instructor voor een technisch bedrijf in Lima. Vanwege de pandemie woont zij al twee jaar bij haar moeder in Ayacucho, maar haar baan is in Lima. Zij geeft dan ook online les in Lima vanuit Ayacucho. Inmiddels blijken de face to face classes weer begonnen te zijn in Lima, maar het kan nog wel even duren voordat zij richting Lima vertrekt. In de tussentijd wil zij graag haar Engelse spreek-en luistervaardigheid verbeteren en wij hebben aangegeven haar te zullen helpen. Zij mag wat ons betreft instromen in de zaterdaggroep van de INDI teachers, maar daarnaast zijn wij bereid om haar ook gedurende de week 2x privéles te geven en wel op maandag en donderdag. De locatie blijft hiervoor Centro de Producción. Haar eerste privéles was op 13 juni en het klikt enorm goed; zij is buitengewoon leergierig.

En hoe zit het met de nieuwe groep(en) INDI studenten? Wij wachten al sinds eind april. De direkteur van INDI doet zijn best voor ons en onze cursist Ulises (tevens docent Engels) houdt contact met de direkteur en deelt de bevindingen met ons. Wij vragen ons af of het nog realistisch is om te denken dat er een nieuwe conversatieclub opgestart kan worden. De vlag hangt er als volgt bij: De gevorderden met het juiste niveau (intermediate and advanced level), zijnde onze doelgroep, willen liever verder gaan met online classes en de beginners willen wel face to face classes, maar hun niveau is niet geschikt voor een Engelse conversatieclub. Wij houden er inmiddels sterk rekening mee dat dit niet meer haalbaar is. Des te fijner dat Nelly ten tonele verscheen, die wij privéles geven.

In z’n algemeenheid is er reeds lange tijd een discussie gaande in onderwijsland wanneer de online classes worden afgebouwd ten faveure van de start van de face to face classes.

Wij hebben stellig de indruk dat er erg veel naar de studenten wordt geluisterd. Zij geven namelijk de voorkeur aan de online/virtual classes. En waarom? Zij hoeven dan niet te reizen (scheelt geld), maar de belangrijkste reden is dat zij dan de mogelijkheid hebben om te frauderen gedurende examens. En dat laatste is met name de angst van de docenten die dus tegen online classes zijn.

Onze cursisten, zijnde de INDI teachers, zijn erg funny. Bijkbaar is doorgesijpeld dat Ben eind juni 70 jaar wordt. Deze INDI teachers staan met elkaar in verbinding middels een Whatsapp-groep en plotseling kwam het verzoek om de exacte datum bij ons te achterhalen. Wij reageerden ook funny door te melden: Top secret!!!

Na onze lunch verorberd te hebben op 12 juni, werden we aangesproken door enkele mensen die wezen op de pet en tas van Ben. Deze attributen zijn voorzien van het logo Paz y Bien, zijnde de slogan van de school San Antonio alwaar wij 6 jaar geleden les hebben gegeven. Destijds kregen wij deze cadeautjes van school als dank voor ons vrijwilligerswerk. Toen wij lieten weten dat wij waren teruggekeerd naar Peru en nog steeds wereldwijd vrijwilligerswerk doen, werden we spontaan omhelsd.

13 juni: Onze cursiste Nelly die wij privéles geven had ons verteld datzij - en haar man en zoon - al 2 jaar in Ayacucho wonen. Sinds de uitbraak van de pandemie had zij Lima verruild voor Ayacucho. Aangezien haar vader vorig jaar was overleden, draagt zij nu alleen de zorg voor haar 86-jarige moeder, omdat haar zussen te ver weg wonen en vanwege ziekte en een eigen gezin niet kunnen komen. Nelly bevindt zich in een moeilijke positie: Zij wil dolgraag bij haar moeder blijven, maar er is ook nog die baan in Lima. Wij probeerden een beetje mee te denken en opperden 2 opties: Doorgaan met online lesgeven en/of overplaatsing aanvragen naar Ayacucho. Blijkbaar kon zij dit waarderen, want zij liet weten: ‘Thanks for listening to me, thanks for your understanding, God has sent me to you’….

13 juni: Public Holiday vanwege de plays-off Peru-Australië met het oog op het felbegeerde WK ticket.

En om iedereen in Peru de kans te geven om het cruciale duel rechtstreeks te kunnen volgen, had de overheid van Peru besloten om een nationale feestdag in het leven te roepen. Dit betekende dat 4,1 miljoen werknemers in de particuliere sector en 1,6 miljoen werknemers in de publieke sector hun werk neerlegden. President Castillo had alle inwoners van Peru opgeroepen om de nationale ploeg op afstand te steunen, maar niet iedereen was het eens met dit politieke besluit. De Kamer van Koophandel in Peru en meerdere economische experts wezen op de financiële gevolgen van de spontane nationale feestdag. Doordat werkend Peru op 13 juni niet aan de slag ging, scheelde dat de economie een kleine 400 miljoen Euro. Het is toch te gek voor woorden dat werkend Peru vrij kreeg om te kunnen kijken naar een voetbalwedstrijd?! En het resultaat? Peru verloor (5-4, na strafschoppen). Na de eerste teleurstelling krabbelde men al snel weer op. De mensen zijn kanjers in accepteren en incasseren! (Daar kunnen velen in West-Europa een voorbeeld aan nemen).

Op 14 juni togen we wederom naar de school van Ulises, zijnde Los Licenciados, om opnieuw het belang van het leren van Engels te promoten en wel voor de third grade (15-jarigen). Het was een fijne groep, die ook goede vragen stelde. Kortom: Er was een leuke interactie. De laatste vraag richting ons, die vertaald werd door teacher Ulises, was: ‘They want to give you a hug, is that okay?’ Vanzelfsprekend mochten zij dit lieve gebaar ten uitvoer brengen.

En op 22 juni mochten we opdraven voor 2 brugklassen, first grade (12-jarigen). Althans dat was de bedoeling. Echter: Dit werd gecanceld en doorgeschoven naar 6 juli. Ook een afspraak van 27 juni, fourth grade, ging niet door en werd uitgesteld tot 4 juli. De reden? De school van Ulises, zijnde Los Licenciados, bestaat 33 jaar en in het kader daarvan waren er allerlei festiviteiten georganiseerd (festivals, sport, dans e.d.). En…..surprise…..surprise….de tweede klassen (die wij al hadden bezocht) hadden gevraagd aan Ulises of wij nóg een keer wilden komen. En uiteraard geven wij hier gehoor aan en wel op 11 juli.

Oeps….even over het hoofd gezien dat wij op 4 en 11 juli private class hebben met Nelly, precies op de tijden dat wij toegezegd hebben op de school van Ulises aanwezig te zijn, maar goed…..als Nelly bereid is om op die twee dagen ’s middags les te krijgen i.p.v. ’s morgens, dan is het opgelost. En inderdaad…..voor Nelly was het geen probleem om op 4 en 11 juli ’s middags les te krijgen in plaats van ’s morgens.

Op 15 juni stond Colegio Simón Bolivar op de rol. Teacher Edith had ons gevraagd om een andere vierde klas van haar middelbare school te bezoeken. En wederom ging het om: ‘Why is learning English so important?’ Na onze uitleg mogen de leerlingen ons altijd allerlei vragen stellen. Zomaar enkele voorbeelden: Op welke leeftijd mag je stemmen in jullie land? Hoeveel Soles is 1 Euro? enz. In algemene zin maken wij ongemerkt vaak meer los dan dat we zelf denken (horen we achteraf). Zoals altijd waren wij per taxi naar de school gegaan. Met de taxichauffeur hadden wij afgesproken om ons na anderhalf uur weer op te halen en terug te brengen naar het centrum. (Een rit van ongeveer 20 minuten). Echter: Na afloop van de les, was er geen taxi (chauffeur) te bespeuren, maar……busje komt zo……en jawel hoor…...daar kwam bus 3. In de overvolle bus huiswaarts.

En op 23 juni werden we geacht om het kunstje nogmaals op te voeren en dit keer voor de fifth grade. Echter: Dit ging niet door, omdat de school van Edith 4 dagen lang was verwikkeld in allerlei meetings en daarom vervielen alle lessen (inclusief de les van gastsprekers Ben en Dees). Een nieuwe afspraak zal dan ook gemaakt worden.

16 juni: Zo’n dag met van alles en nog wat…….Toen Ben ’s ochtends even wilde gaan pinnen, lukte dit in eerste instantie niet, aangezien de automaat defect was. Er werd druk gesleuteld, maar aanvankelijk niets uitgelegd. Daarna kreeg Ben een waterval Spaans over zich heen. Uiteindelijk besloten wij ’s middags terug te gaan. Toen lukte het wel. Soles konden weer gepind worden, dollars nog niet, maar goed….wij hebben slechts Soles nodig.

Toen wij ’s ochtends naar de private class gingen voor onze cursist Nelly, moesten wij ons plotseling legitimeren op Centro de Producción, alwaar we al sinds medio februari lesgeven. Vreemd. Andere watchman? Andere regels? Geen idee. Aangezien copie paspoort van Ben na 4 maanden gebruik helemaal uit elkaar was gevallen, was het in ieder geval een goed moment om eens een nieuwe copie te gaan maken. Ook zagen we de principal. Het bleef slechts bij groeten, omdat de beste man geen woord Engels spreekt. Cursist Nelly liet ons weten dat zij 2x niet naar de les kan komen, i.v.m. een herdenking voor haar overleden vader ergens buiten Ayacucho.

Verder was het vandaag Sacramentsdag. Dit bleek geen Public Holiday te zijn. Die dag ging er wel een Expoferia van start. (Desarrollo del Vraem). Toen wij daar even gingen kijken, zagen wij oud cursist Rafaël die ook achter een kraam zat. Het gaat om produkten, zoals cacao, koffie, chocola uit de vallei van de Vraem, waar 2 rivieren samenkomen. Vraem staat voor: Valle de los Rios Apurimac Ene y Mantaro. Vraem is een geopolitiek gebied in Peru. Het is één van de belangrijkste productiegebieden van cocaïne Het gebied is extreem arm.

En verder…..inmiddels had ik (Dees) 3 maanden lang gedruppeld voor mijn teennagel. Ik was op 17 maart en 6 april bij een podoloog geweest, ver verwijderd van het centrum. Inmiddels had ik een podoloog ontdekt vlakbij ons onderkomen. Voor nu en voor straks leek het me wel een goed idee om een nieuw flesje met druppels te kopen. Ik ging dan ook nietsvermoedend naar de podoloog vlakbij en was in de veronderstelling dat dit zo gepiept was. Nee dus…….Het moest gemaakt worden in een laboratorium en duurde 4 dagen voordat het klaar was. Oké.

En dan hadden we bedacht om alvast enig voorwerk te doen, als het gaat om het zetten van nieuwe vaccinaties, te weten DTP en rabiës. Met de taxi gingen we op pad. Vervelende ervaring. Wij werden letterlijk en figuurlijk afgezet. Niet alleen qua prijs maar ook qua bestemming. Wij werden namelijk gedropt enkele kilometers verwijderd van de gevraagde locatie. Het laatste stuk moesten we dus nog afleggen met een moto-taxi. Voor de vaccinaties hadden wij besloten om te gaan informeren bij een privékliniek (Nazareno). Wij herkenden de kliniek van 6 jaar geleden. Echter: Het bleek dat wij niet op de juiste plek waren.

Op de terugweg (te voet) hebben we hierover ook nog informatie ingewonnen bij diverse mobiele posten, alwaar mensen bijvoorbeeld vaccinaties covid19 kunnen krijgen. Het blijkt dat vaccinaties in Peru gratis zijn en altijd beschikbaar, doch de geldigheidsduur is zeer kort. Hoe het ook zij: Wij weten dus nog niet of we in Peru nieuwe vaccinaties DTP en rabiës laten zetten. In ieder geval: Regeren is vooruitzien……Nu zijn deze vaccinaties weliswaar nog niet nodig, maar misschien wel in de toekomst. Wie weet….Niemand kan in de glazen bol kijken…….

Op 17 juni (’s ochtends om 6.30 uur) laat poetsvrouw Gladys plotseling weten dat er om 7.00 uur 2 ‘barones’ zullen arriveren in ons appartement. Uh? 2 baronnen? Het blijkt dat zij gewoon twee mannen bedoelt. Oké. Wij mogen natuurlijk niet klagen, omdat wij al sinds 28 maart het appartement voor ons alleen hebben. Even later meldt Gladys dat de heren tussen 8.30 en 9.00 uur komen. Telkens weer krijgen we iets meer informatie te horen, maar het blijft onduidelijk. De heren komen uit Lima, spreken alleen maar Spaans, maar hoe lang zij in ons appartement zullen blijven is niet bekend. Dan krijgen we te horen van Gladys dat de heren een ‘baño privado’ willen….nou ja….dan hebben zij pech….want in ons appartement van de universiteit wordt de badkamer gedeeld. Tsjonge…jonge….wat een kapsones….wij zelf zijn wars van arrogantie en hebben zelf geen enkele pretentie. Stiekem moesten wij wel lachen….als zij de badkamer zien en te horen krijgen dat er geen wifi in het appartement aanwezig is, dan zijn zij waarschijnlijk snel vertrokken naar een hotel….hahaha! Inmiddels werd duidelijk dat zij om 12.00 uur zouden komen. Nee dus….misschien later in de middag? Om 14.00 uur was er nog niemand….Om 17.00 uur was er nog niemand….Nou, we zien het wel……En eindelijk werd ’s avonds duidelijk dat er niemand zou komen. Poetsvrouw Gladys liet weten dat de heren een private bathroom wensten en toen zij hoorden dat er ook nog een ouder echtpaar in het appartement woonde, werd het gecanceld…..hahaha! Wij blij!

Wij meldden ook even aan Gladys dat er 2 lampen defect zijn (1 in de gang en 1 op onze slaapkamer en een lamp in de keuken staat op springen). De allrounder van de universiteit die het onderhoud van het appartement onder zijn hoede heeft, wordt door Gladys gebeld. En hoewel deze Julio vakantie heeft, wordt geregeld dat er iemand anders langs zal komen om de lampen te vervangen. Wanneer is onduidelijk, maar….hoera….op 23 juni stonden er plotseling 2 mannen op de stoep en werd het klusje geklaard. Verder hebben wij gemeld dat wij ’s nachts het nachtslot op de buitendeur gaan doen….es más seguro……

Gelukkig was er op 18 juni weer les op lerarenopleiding Lourdes. Eén week was de les uitgevallen vanwege cleaning activities door de studenten en een andere week hadden sport activities op de rol gestaan. Nu was het weer normaal….nou ja, wat heet normaal?…..Om 10.00 uur moet de les starten, maar voordat iedereen aanwezig was en de deur was geopend door de watchman, was het 10.30 uur. Nog voordat de les begonnen was, kreeg ik (Dees) een compliment van één van de studenten: ‘Your class is like therapy for me, it gives me air to breathe again’…..Wow…..Daar word je wel even stil van…..Deze studente, Brigit genaamd, hoopt - net als haar medestudenten - eind 2022 de studie met succes af te ronden. Echter: Er schuilt een dikke adder onder het Peruaanse gras: Als zij slaagt, dan heeft zij nog een handtekening nodig van haar docent en dan bestaat de mogelijkheid dat zij voor die handtekening moet betalen (corruptie). Doet zij dat niet, dan krijgt zij geen diploma. Brigit is gelukkig strijdbaar als het gaat om onrechtvaardigheid en liet ons weten nooit te zullen betalen. Chapeau! Zij is dus afhankelijk van het al dan niet corrupt zijn van haar docent. Bij geen handtekening moet zij het hele jaar overdoen. Sad conclusion!

Tijdens de ‘conversation class’ werd gesproken over diverse onderwerpen, doorspekt met cultuurverschillen. Zo was het ondenkbaar voor onze Peruaanse studenten dat je bijvoorbeeld de voorkeur geeft aan trouwen in stilte, een verjaardag vieren in stilte e.d. De kracht van de stilte wordt niet begrepen.

Teacher Joseph had ook een interessante inbreng en deelde een Peruaans succesverhaal: Een Peruaanse familie (uit Ayacucho) is zeer succesvol geworden door de verkoop van het energiedrankje Volt. Zó succesvol zelfs dat deze familie nu een sponsor is van de voetbalclub Paris Saint Germain. Verrassing aan het einde van de les: De volgende keer zullen de studenten ons een presentatie geven over de ‘Peruvian culture….and then you can sit and relax’…..Wow!

In de INDI class zag je op 18 juni alweer de gevolgen van Vaderdag een dag later. Er waren niet veel cursisten aanwezig in de les. Vaderdag (en moederdag) zijn belangrijke dagen hier.

Onze week is inmiddels behoorlijk gevuld met verschillende teaching activities en het is heerlijk om op diverse plekken te werken. Toch moeten we in ons enthousiasme ervoor waken dat we niet op alles ja zeggen. Enkele voorbeelden: Eén van onze INDI cursisten leek het wel een goed idee als wij naar zijn school zouden komen om te fungeren als een soort jury als de leerlingen moesten deelnemen aan een wedstrijd m.b.t. spelling. Of misschien konden we video’s van leerlingen wel voorzien van commentaar. Just reply them in English…....Allemaal hartstikke leuk, maar toch hebben we deze beide verzoeken gecanceld.

19 juni: Día del Padre en Sacramentsprocessie.

20 juni: Día nacional de la lucha contra la hepatitis B.

Iedere maand checken we even de bloeddruk van Ben en deze is gelukkig altijd goed. Dit kliniekje is onze bijna buurman. Erg praktisch dus. En onze overbuurman is een apotheek, waar we incontinentiemateriaal kunnen kopen. In dezelfde straat wordt medicatie gekocht (bloeddruk/cholesterol) bij een andere apotheek. Kortom: Alles onder handbereik!

Ik (Dees) geniet volop van het in de praktijk brengen van mijn Spaans. Het lukt vrij aardig om middels het vormen van zinnen te kunnen praten. (Ik vind het leuk om mooie zinnen te maken en wil het meestal te goed doen). Ook het lezen is prima te doen.

Echter: Als ik een Spaanse waterval terugkrijg, dan moet ik vaak afhaken. Ik luister dus nog te langzaam en kan nog niet segmenteren (de informatie in mootjes hakken). Ik word gehinderd door gebrek aan fantasie en logica en een hoorprobleem. Ben daarentegen heeft weliswaar geen Spaanse bagage op zak, maar kan met behulp van zijn fantasie en logisch denken meestal snel tot de kern geraken. Samen komen we dus een heel eind en dat is het belangrijkste!!!

Op 22 juni kwamen er plotseling twee medewerkers van de universiteit naar ons appartement. Zij hadden de opdracht gekregen om alle vertrekken van het appartement na te lopen en de registratie te updaten. Ieder vertrek heeft namelijk een nummer. Toen zij weggingen lieten zij weten: ‘Todo está bien’.

En dan wordt het tijd om nog eens naar SOS Kinderdorpen te gaan hier in Ayacucho. (Aldeas Infantiles SOS). Op 22 juni was dit een feit. Gewapend met ananassen, biscuitjes en een verhaal uit Ghana (in het Spaans vertaald) gingen we op pad. En het was weer helemaal geweldig! Die blije snoetjes van de kinderen zijn goud waard! Toen ik mijn verhaaltje had afgerond, kwamen zij spontaan met hun eigen leesboekjes aanzetten en gingen ons voorlezen (in het Spaans). Overigens: Direktrice Dunia had ons eerder benaderd met het verzoek om privéles Engels bij ons te mogen volgen. Zij wil namelijk haar ‘basic English’ verbeteren. Echter: Ons lesrooster paste niet in haar rooster. Overdag kan zij natuurlijk niet weg van haar werkplek en bovendien heeft zij niet het juiste niveau. Het zij zo….Wij zullen in ieder geval SOS Kinderdorpen blijven bezoeken. Wij vragen ons even af of het een leuk idee is om een keer van groep te wisselen. Wij hebben nu steeds dezelfde kinderen bezocht. Dat is uiteraard prima, maar misschien is het ook verstandig om eens langs te gaan bij een andere groep. Andere kinderen? Oudere jeugd? Mocht het dezelfde groep blijven, dan zullen we onze voorlees-sessies eens gaan wijzigen in zang-of teken-sessies. Direktrice Dunia liet ons weten dat zij graag wil dat wij bij dezelfde kinderen blijven. Welnu, voor ons is dat prima!

Onze ‘private student’ Nelly is zich aan het voorbereiden op het ‘International Cambridge Exam’. De onderdelen leesvaardigheid en schrijfvaardigheid heeft zij op zak, maar het schort nog aan luistervaardigheid en spreekvaardigheid. Voor wat betreft de speaking skills wordt zij bijvoorbeeld geacht om twee foto’s te vergelijken, om verschillen te benoemen, om hypotheses te stellen en om een mening te geven. Samen oefenen wij en het is voor haar de kunst om simpel en kort dit onder woorden te kunnen brengen. En dus niet te vervallen in allerlei grammaticale hoogstandjes. Zij wil het té goed doen en daardoor blokkeert zij in haar praten. Uiteraard gebruiken wij haar Cambridge boek, maar om bovenstaande skills onder de knie te krijgen volstaat fototaal ook prima.

En opnieuw worden er voor onze deur kraampjes afgebroken en nieuwe kraampjes opgebouwd. Deze ‘ferias’ komen en gaan……

24 juni: Inti Raymi, of tewel de viering van het Zonnewendefeest van de Inca’s. Dit wordt bijvoorbeeld gevierd in Cuzco, maar niet in Ayacucho. Hier in Ayacucho werd op 24 juni Farmers Day gevierd. (Dia del Campesino). Dit bleek een Public Holiday te zijn. ’s Avonds hadden we lights-off.

25 juni: Vandaag hadden de studenten van Lourdes een verrassing voor ons in petto. Wij hoefden dit keer de les niet te verzorgen. Zij hielden een presentatie voor ons over de Peruaanse cultuur. Echter: Voordat dit van start kon gaan werden wij ingelicht door Maikel (de klassenvertegenwoordiger) dat wij geen gebruik konden maken van het auditorium, aangezien het plafond daar naar beneden was gekomen!!!! Een week eerder hadden wij daar nog les gegeven….pfff…Een nieuw onderkomen werd gezocht in een lokaal op de eerste verdieping. Het gebouw van deze lerarenopleiding is extreem oud en instortingsgevaar dreigt dus. Er werd ons verteld dat het gebouw niet gerenoveerd zal worden. Men wacht tot het daadwerkelijk instort en dan kan er opnieuw gebouwd worden.

Klassenvertegenwoordiger Maikel informeerde bij ons hoe lang wij nog in Ayacucho zouden blijven.

De reden van zijn vraag was gelegen in het feit dat zijn stageschool (Maria Parado de Bellido)in september of oktober een zangcompetitie organiseert en Maikel wilde graag dat wij dan aanwezig zouden zijn om de Engelse uitspraak van de leerlingen te beoordelen. Uiteraard zijn wij bereid dit te doen (als wij nog in Ayacucho zijn).

Terug naar de presentatie door de Lourdes studenten. Het was werkelijk geweldig! Vijf studenten dompelden ons onder in de Peruaanse cultuur (inclusief de cultuur van Ayacucho): De verschillende lokale talen, de religies, de regio’s, de traditionele dansen, de traditionele gerechten en drankjes enz. Niet alleen verzorgden zij de presentatie goed, zij spraken ook alleen maar Engels en zij deden dit op een manier die zeker ruim voldoende was. Bovendien leerden zij ons een heleboel nieuwe en interessante dingen over Peru. Kortom: Complimenten voor deze studenten van de lerarenopleiding.

Dachten wij dat de bijeenkomst op een gegeven moment ten einde was, niets bleek minder waar te zijn. Plotseling vanuit het niets werden wij toegesproken en begrepen wij dat er iets stond te gebeuren. Onder het mom van ‘Ben is bijna jarig’ kwam de aap uit de mouw. De studenten wilden hun waardering uitspreken voor onze lessen en deden dit in de vorm van het overhandigen van cadeautjes. Nou ja zeg, daar krijg je toch de rillingen van? Zó lief….Ben kreeg een ‘retablo’. Dit is verfijnde Peruaanse volkskunst in de vorm van een draagbaar doosje met religieuze, historische of alledaagse gebeurtenissen die belangrijk zijn voor de inheemse bevolking van de hooglanden. Het is een traditie die zijn oorsprong heeft in Ayacucho. Ik (Dees) kreeg een speelgoed alpaca/berglama van zachte, witte stof. Lama’s zijn representatief voor de Peruaanse cultuur. Er zijn wel enkele verschillen tussen een alpaca en een lama. Allereerst hebben alpaca’s een zachtaardiger karakter dan lama’s. Een alpaca heeft rechte, spitse oren en een lama heeft ‘bananenoren’. Een alpaca is kleiner dan een lama. Een alpaca kan eigenlijk niets dragen, terwijl de rug van een lama zeer geschikt is om vracht te dragen. Vanzelfsprekend kon een dankwoordje van onze kant niet ontbreken. Welnu, het moge duidelijk zijn dat het een zeer geslaagde sessie was.

Na afloop stelden wij voor aan teacher Joseph om deze studenten toegang te geven tot onze English conversation club op zaterdagmiddag. Joseph kon zich hierin vinden en zal de belangstelling peilen onder de studenten. Ook zal hij toestemming vragen aan de direkteur van INDI, zijnde Wilmer Rivera.

Op diezelfde dag (25 juni) was er ’s middags geen les op Centro de Producción, omdat er ‘admissions’ waren van de universiteit. Het hele weekend stond in het teken van deze toelatingsexamens en alle locaties van de universiteit San Cristóbal waren gesloten. Het is dan handig dat onze contactpersoon Ulises iedereen via de Whatsapp groep informeert. Zelf belden wij onze ‘private student’ Nelly nog even. Op die manier zou er niemand tevergeefs op de stoep staan. Tot onze grote verbazing werden in de stad kort na de examens de vragen en de antwoorden te koop aangeboden voor 1 Soles (25 eurocent).

Grappige miscommunicatie: Als Ben belangstellend bij iemand informeert hoe een tandartsbezoekje was verlopen, komt degene aanzetten met tandenstokers….hahaha….boodschap was dus niet helemaal goed overgekomen………..

Onze ‘private student’ Nelly liet ons tijdens de les van 27 juni weten dat zij op 30 juni examen heeft van Senati (een technisch instituut). Dit examen schijnt ietwat gemakkelijker te zijn dan het International Cambridge Exam en dat is de reden dat Nelly eerst haar examen bij Senati aflegt. Het betreft luister-en spreekvaardigheid. (Lees-en schrijfvaardigheid en grammatica heeft zij al in the pocket). Het examen is online en zij moet beschikbaar zijn tussen 8.00-en 12.00 uur. Onze ‘private class’ van 10.00-tot 12.00 uur wordt dan ook verschoven naar 16.00 uur (tot 18.00 uur).

Een leuk telefoontje van Juan (onze cursist op INDI en tevens leraar op de middelbare school Faustino Sánchez Carrión) op 27 juni: Hij liet ons weten dat zijn leerlingen maar blijven vragen wanneer wij nog eens terugkomen naar hun school. Nou, dat is altijd een goed teken,nietwaar? Wij zijn pas 1x op deze school geweest (op 10 mei) en zullen zeker nog eens teruggaan.

Men vroeg ons om 4 juli te komen, maar dat zal niet gaan, aangezien wij al 2 afspraken hebben (bezoek middelbare school Ulises ‘Los Licenciados’ en privéles voor Nelly). Komt ongetwijfeld goed, wat in het vat zit verzuurt niet…..Juan gaf de telefoon aan een leerling en spoorde haar aan om even met ons Engels te praten. Dit resulteerde echter slechts in een hoop gegiechel aan de andere kant van de lijn.

27 juni: Stakingen vanwege de hoge benzine prijzen, met name in Lima.

29 juni: Niet te geloven, maar waar…..…Ben is 70 jaar!!! (Op de dag van San Pedro y San Pablo). Het is zó fijn om dit te kunnen vieren in Peru en de dankbaarheid overheerst bij ons: Niet iedereen mag namelijk 70 jaar worden. Op verzoek van de jarige werd het een culinaire dag buitenshuis in sfeervolle restaurantjes. ’s Morgens werd een ontbijtje gescoord, gevolgd door koffie en gebak en opgeluisterd door een optocht in het kader van de viering van Petrus en Paulus op 29 juni. Plotseling hoorden wij binnen een gezelschap luidkeels “Happy birthday’ zingen. Wat bleek? Er werd een verjaardag gevierd van een 50-jarige vrouw. Deze Peruaanse was woonachtig in San Francisco en was voor haar 50^e verjaardag teruggekeerd naar Ayacucho. Niet alleen zij woonde ‘abroad’, ook een ander familielid woonde in het buitenland en wel in Barcelona. Het was natuurlijk heel leuk om ons even bij dit gezelschap te voegen, zodat de 70-jarige Ben de 50-jarige vrouw kon feliciteren. Binnen een mum van tijd moesten wij plaatsnemen aan tafel, werd er een kaarsje op een stuk gebak aangestoken, dat Ben vervolgens moest uitblazen en hij werd geacht om een wens te doen. Verder werd er gezongen, geklapt, gepraat (in het Spaans en Engels) en er werden foto’s gemaakt. Wat een bijzondere ontmoeting!

Toen we ‘thuis’ kwamen volgde een nieuwe verrassing. Er zaten twee vrouwen op de bank. Zouden dit nieuwe huisgenoten zijn? Wij hebben het geluk dat wij al drie maanden alleen in het appartement wonen, maar dat kan natuurlijk iedere dag veranderen. Echter: Het bleken geen nieuwe huisgenoten te zijn. Het waren de vrouw en de dochter van de provoost/rector van de universiteit.

Zij waren in afwachting van de rector die nog een bespreking had en om de wachttijd op te vullen waren zij even neergestreken in het appartement van de universiteit, zijnde onze accommodatie. Zij lieten weten dat de rector zelf over zo’n 20 minuten zou komen. Inmiddels was ook de zoon gearriveerd (de enige die Engels sprak). Wij hadden sinds onze komst in februari de rector nog nooit ontmoet. (Wel de direkteur van het taleninstituut, Wilmer Rivera en de principal/manager van de universiteit, José Lozano, maar nog nooit de provoost/rector, Antonio Jeri). Tijdens Semana Santa was ons toegezegd dat wij de rector zouden ontmoeten, maar ook dat was niet doorgegaan. Wel hadden wij toen een soort introduktie woordje in het Spaans op papier gezet. Zouden wij dit dan nu alsnog kunnen gebruiken en wel op de verjaardag van Ben? En jawel hoor…...Het was heel bijzonder om niet alleen kennis te maken met de rector (een autoriteit) en met zijn gezin, maar ook om ervaringen te delen. Aan het einde gingen we op de foto. In de haast vergat de provoost zijn sjaal, die wij even terugbrachten naar de rectorado. Hierna gingen we verder met het vieren van Ben’s verjaardag en stond er een lunch op de rol. En ’s avonds werd deze heuglijke dag afgesloten met een heerlijk dinertje.

Een dag later stond de provoost weer op de stoep met 2 heren in zijn kielzog en liet hij even weten dat er een besloten vergadering plaats zou vinden. De boodschap was duidelijk. Wij werden geacht om ons af te zonderen.

En dan krijgen we te horen dat er nieuwe mensen in ons appartement zouden komen, die uiteindelijk toch weer niet kwamen.

Wat is het toch een voorrecht om in Ayacucho les te mogen geven… Zomaar een moment op 2 juli op Lourdes en INDI dat je je realiseert wat een geweldige kansen we krijgen!

Zoals eerder gemeld is één van de INDI docenten - Rysia - en tevens onze cursiste na een lange afwezigheid in de Verenigde Staten, weer teruggekeerd in Peru. Op 2 juli werden we door haar getrakteerd op chocolaatjes uit de States met de grappige naam: Hugs.

In deze groep van INDI teachers voerden we nog een mooi gesprek over delegatie en mandaat. Is het in onze cultuur gebruikelijk om de verantwoordelijkheid laag in een organisatie te leggen (bottom-up), in ontwikkelingslanden (en dus ook in Peru) is dat ‘not done’. De hiërarchie lijkt vastgeroest te zitten en alleen de hoogste baas mag beslissen (top-down).

Op 3 juli bestond universiteit UNSCH 345 jaar. (Opgericht: 3 juli 1677) en in het kader daarvan waren er veel festiviteiten, optochten, muziek e.d.

Onderwerpen die aan de orde zijn gekomen op lerarenopleiding Lourdes: English conversation topics: Why do you want to become a teacher?; Lecture about the importance of learning English; Describe a person; Presentation by the students about the Peruvian culture; Describe a picture.

Onderwerpen die de revue zijn gepasseerd op Centro de Producción voor de docenten van taleninstituut INDI, waren: Conversation topics: How often do you complain? Would you consider this a lot or a little? When you make a complaint, what are your expectations? How often are these expectations met? Please explain. How do you handle a complaint in your mother tongue? Does it differ from complaints made in English? What is more effective, complaining to someone’s face or writing a letter/an email to complain? Why do you think so?; Text: The image that cost a fortune. (Onze cursisten veranderden de titel in: The image that cost a visum (verwijzend naar het feit dat wij al aan het ‘overstayen’ zijn, omdat ons visum al is verlopen en wij hebben ervoor gekozen om de penalty te betalen). Andere conversation topics waren: Life is (not) easy/Success is not final, failure is not fatal, it is the courage to continue that counts/You can’t stop the waves, but you can learn how to surf/Life is like riding a bicycle. To keep your balance, you must keep moving; Dreams: Do you like dreams? Do you often have the exact same dream? If you had to describe your dreams, what adjectives would you choose? Why? Some people believe that the images in dreams are symbolic and possess meaning. What do you think?

What is the most terrifying dream you have ever had? What made it so terrifying? Did you wake up in a cold sweat? What is the best dream you ever had? What made it so great?; Planning activities; Dresscode (from informal casual clothes to formal clothes, like black tie); Are you often tired? Why? What can you do if you have too much stress? Would you consider yourself a workaholic? France has experimented with a four-day work week. Would this work in your country? Do you think retirement is a real possibility when you turn 65, 66 or 67 years old?

Voor wat betreft de onderwerpen op Centro de Producción voor de privéles van Nelly volgen wij grotendeels het programma van de INDI teachers. Dit in combinatie met haar voorbereidingen op het Senati examen en Internationale Cambridge Examen. Het doel is om te focussen op luister-en spreekvaardigheid.

Tot zover…..

Groetend vanuit Peru/Ayacucho,

Ben en Dees