Van Ceuta via Tanger naar BLA Casablanca

Ervaringen, ervaringen, ervaringen…… Vanaf 7 januari 2019

Een korte terugblik op onze week in Ceuta van 6 t/m. 11 januari 2019…...Het verlengen van het visum (visa-run) en op zoek gaan naar vrijwilligerswerk waren de redenen om naar deze plaats te gaan…..Het eerste is gelukt; het tweede niet. Al met al was het een zeer bijzondere ervaring (met name de beruchte grensovergang), maar ook erg vermoeiend om in een korte tijd met zo'n 14 organisaties contact te hebben opgenomen.

Reeds vanuit Chefchaouen (in het noorden van Marokko), alwaar wij de feestdagen hadden doorgebracht, waren wij al begonnen met het zoeken naar een project in Ceuta. In deze fase werd reeds gemaild naar: Asociación Elin (een migrantenproject van een zekere zuster Paula Domingo); Instituto de Idiomas (zijnde een taleninstituut als onderdeel van de universiteit); verder naar Bureau Tourist Information mede vanwege de sociale kaart van Ceuta en naar Instituto de Educación Secundaria Almina (een middelbare school). Helaas volgde er geen enkele reactie.

Vanuit ons onderkomen in hostel Central in Ceuta begonnen wij op 7 januari aan onze persoonlijke zoektocht door Ceuta. Projecten die hierbij werden bezocht waren achtereenvolgens: Asociación Elin (migrantenproject); Foyer Martin (geen vrijwilligerswerk, doch slechts accommodatie); Centro de Formación Proceme (deur werd niet geopend en telefoon werd niet beantwoord); Comunidad Israelita (deur werd niet geopend); Parroquia San Francisco (waar we persoonlijk spraken met een Franciscaan die beloofde zijn netwerk in te zetten, zoals bijvoorbeeld Ceti: Centro Estancia Temporal Immigrantes, maar zijn diverse pogingen liepen uit op een accommodatieprobleem); Instituto de Idiomas (afdeling taleninstituut universiteit); Cruz Roja (Het Rode Kruis); Consejeria Educación (Educatief centrum van de Gemeente). Tussen de bedrijven door kwam Bahia (Marokkaanse van oorsprong) op bezoek in ons hostel. Wij hadden haar ontmoet aan de grens en zij bleek vertaalster te zijn voor de migranten in Ceuta en haar man (Spaanse nationaliteit) werkte in het hostel waar wij verbleven. Bahia die Arabisch, Frans, Spaans en Engels spreekt (en zelfs nog een beetje Italiaans), deed ook haar enorme best om ons te helpen aan een vrijwilligers project en belde met de Hermanitas organisatie. Inmiddels was ons wel duidelijk geworden dat het heel moeilijk zou zijn om in Ceuta vrijwilligerswerk te vinden. Toch gaven we het nog een kans….Verder maar weer…..Op naar Casa de la Juventud (Jeugdcentrum); naar Consejeria de Sanidad y Servicios Sociales (Ministerie van Volksgezondheid en Sociale Voorzieningen op twee lokaties van de Gemeente) en als laatste togen we naar Instituto de Educación Secundaria Abyla (een middelbare school). Toen hield het zelfs voor ons op………… Hoewel het uiteindelijk niet lukte, was het wel heel bijzonder om de diverse instanties te bezoeken. Op deze manier konden wij overal in de keukens kijken….en soms leidde dit zelfs tot Spaanse omhelzingen…....hahaha!!!

Waarom blijkt het zo moeilijk te zijn om in Ceuta een project te vinden? Natuurlijk is er allereerst een taalbarrière; wij spreken geen Spaans. Verder bleek de Workaway filosofie (gratis werken tegen gratis accommodatie) totaal onbekend te zijn. Daar bovenop kwam het feit dat er in Ceuta sprake is van een ontmoedigingsbeleid ten aanzien van de migranten. De overheid geeft geen geld aan organisaties die zich bezig houden met de opvang van migranten en zijn dus ook niet geinteresseerd in vrijwilligers die de migranten willen helpen. Bovendien is er een strikte wet-en regelgeving als het gaat om bijvoorbeeld lesgeven. Uiteraard is dit inherent aan Europa, maar dat het zó erg was hadden we niet kunnen voorzien. Voorbeelden: Papieren, contracten, plannen, projecten, bewijzen van goed gedrag, geen copieën maar officiele diploma’s aanleveren enz. De jarenlange Derde Wereld-modus waar wij in hadden gezeten ging hier vanzelfsprekend niet op. (In Ghana zou je meteen voor de klas gezet worden als je je kwam presenteren). Tel daarbij op de hotspot Ceuta op het wereldplatform en het plaatje is compleet. Wij hebben met vele mensen gesproken en het werd wel duidelijk dat Ceuta de meest bizarre grensovergang van de wereld is. De hoge hekwerken, het prikkeldraad, de vele controles, de camera’s, het is echt afschuwelijk om te zien.

De plaats Ceuta zelf is echter heel mooi. Een verademing na het chaotische Marokko. Het is veel beschaafder; de mensen zijn relaxt; de plaats oogt rustig; er is prachtige architectuur; aan mooie gebouwen is geen gebrek; het is schoon en de verkeersdeelnemers gedragen zich zoals het hoort. Er wordt gewoon gestopt als je het zebrapad oversteekt. In Marokko moet je vaak rennen voor je leven. Groen licht zegt daar niets.

Ceuta dus…..zeer speciaal…….Tegenover de Rots van Gibraltar ligt op een smalle landtong deze Spaanse enclave Ceuta. Het is het noordelijkste puntje aan de Afrikaanse kant van de Straat van Gibraltar. Net als Melilla is het een afgezonderd stukje Spanje, een restant van koloniale overheersing. De tegenstelling tussen deze stad en het eromheen liggende Marokko is gigantisch. Het is een ervaring om twee zo verschillende werelden zo dicht bij elkaar te beleven. Ceuta is binnen de Spaanse staat een autonome stad, waar Marokko echter nog steeds aanspraken op maakt. De stad heeft een oppervlakte van circa 19 vierkante kilometer en de bevolking bestaat uit ongeveer 75.000 mensen. Ruim de helft van de inwoners is Spaans, de andere helft Marokkaans. Er zijn ook nog kleine minderheden van joden en hindoes.

Natuurlijk ging 90% van onze tijd in Ceuta op aan het zoeken naar een project. De overige 10% werd besteed aan een snelle sightseeing. Enkele steekwoorden: De zee, de haven, Maritimo del Mediterráneo; Muralles Reales/Museo de los Muralles Reales (Koninklijke muren/fortencomplex met museum, waar tijdelijke tentoonstellingen worden gehouden); Casa de los Dragones (Dragon house); Plaza de Africa, zijnde het centrum van Ceuta waar de belangrijkste openbare gebouwen te vinden zijn; Paseo de Revellin; Paseo de la Marina Espanóla; Plaza de la Paz; Arabische baden enz.

Op 11 januari vertrokken we uit Ceuta en gingen per taxi weer terug naar die vreselijke grensovergang. Wij zullen blij zijn als we weer aan de andere kant zijn, te weten in Marokko. Gelukkig verliep het vlot en voorspoedig. Er staat weer een stempel in ons paspoort voor 3 maanden Marokko. Het bleek dat wij in principe de visa-run kunnen blijven doen, maar of we hier gebruik van zullen maken is nog maar de vraag. Vervolgens per taxi naar Tanger alwaar we een onderkomen zochten voor één nacht. Aangezien het op 11 januari in Marokko een public holiday was, vanwege het onafhankelijkheidsmanifest, was de derde accommodatie pas raak. Maar het was wel een leuke plek midden in de medina. Het hotelletje Mamora was knus en op z’n Marokkaans ingericht. Het mooiste was echter het uitzicht vanaf het dakterras op de Middellandse Zee, de Spaanse kust en de baai van Tanger (één van de acht mooiste baaien in de wereld). Op 12 januari per trein (Train Grande Vitesse) van Tanger naar Casablanca in 2 uur en 10 minuten (waar normaal zo’n 5 uur voor staat). Terug in Marokko dus. Wij gaan weer verder op een lokatie van British Language Academy en wel in Casablanca. Drie jaar geleden (eind 2015/begin 2016) hebben wij op de eerste talenschool van direkteur Harim gewerkt in Casablanca. Nu zouden wij graag naar zijn tweede talenschool in Casablanca gaan. Daar is echter geen plek vrij. Dus starten we op de eerste talenschool in Casablanca….Destijds woonden we en werkten we op de school (de slaapkamers waren tegenover de klaslokalen). Nu echter zijn alle ruimtes in gebruik als klaslokaal. Dit betekent dus dat de vrijwilligers niet meer op school kunnen slapen. Accommodatie voor de volunteers is geregeld in een appartementje, op zo’n 5 minuten loopafstand verwijderd van de school. We zijn zeer benieuwd!

Welnu, bij aankomst op het treinstation in Casablanca (Casa Voyageurs) stonden twee mensen op ons te wachten, te weten: Houda (van de office/receptie) en Alejandro die ook Alex genoemd mag worden (een vrijwilliger uit Mexico). Met ons vieren gingen we per tram naar het appartement, alwaar we kennis maakten met Linda (de vrijwilligers coördinatrice uit de Verenigde Staten) en met Nathalie (een vrijwilligster uit Canada). Het onderkomen leverde voor ons een shock op. Via een steeg en een trap bereikten we de ingang. De accommodatie bestaat uit 4 slaapkamers, een keukentje, 2 toiletten annex doucheruimten en een soort huiskamertje alwaar een nadere kennismaking plaatsvond. Alejandro is een geweldige, aardige en erg behulpzame vrijwilliger. Linda is een zeer eigenaardige vrouw, die behoorlijk populair en interessant doet. Met Nathalie voelden we een beetje medelijden. Zij spreekt alleen maar Frans en kan dus slechts werken op de lokatie van British Language Academy in Berrechid. Dit is namelijk een plek waar Frans wordt aangeboden. In Berrechid ging het echter niet goed met Nathalie. Zij werd geconfronteerd met allerlei problemen, met miscommunicatie en met een vreselijke tijd. Aangezien de situatie haar behoorlijk hoog zat, wilde zij haar hart luchten en dus kwam ze (vanwege de Franse taal) naar mij (Dees) toe. Zonder in detail te treden, heeft haar Berrechid periode er voor gezorgd dat zij daar toch enigszins is weggepest en nu tijdelijk onderdak heeft gekregen in ons appartementje. Echter: Aangezien zij geen Engels spreekt, kan zij niets betekenen voor British Language Academy lokatie Casablanca. Het is onduidelijk of zij 2 dagen of een week in onze accommodatie mag blijven. En dan…….Onze slaapkamer was helemaal leeg. Moesten wij op de grond slapen? Maar nee hoor…...De aardige Alejandro maakte de kamer een beetje schoon, zetten er bedden neer, voorzag ons van enkele ‘ basic’ items en trakteerde ons ’s avonds op een warme hap die hij als take-away had gekocht. Een ongelooflijk aardige jonge man! Verder kregen we te horen dat er nog een andere vrijwilliger (een Peruaan) komt. Ook is er geen wifi in het appartement. Wij zullen dus op school ons persoonlijk werk achter de computer moeten doen. Bovendien is het opnieuw erg koud. ’s Avonds worden we uit de slaap gehouden door muziek van buitenaf en dit gaat door tot omstreeks 1.00 uur ’s nachts. De basale omstandigheden in combinatie met de ‘health problems’ van Ben (het vele malen per dag verschonen van incontinentiemateriaal) maken het erg lastig. Wij proberen om de moed er in te houden, maar het valt niet mee.

Op zondag 13 januari was onze eerste werkdag. Op deze lokatie wordt ook op zondag gewerkt, vrijdag is echter de vrije dag. De zaterdag is de drukste dag. Van maandag t/m. donderdag zijn de lestijden hetzelfde, hoewel het rooster best kan wijzigen. Er zijn 2 teachers die de hele week werkzaam zijn, te weten: Sara and Oumaima (uitspraak: Oomeemaa) Dan zijn er nog 3 teachers die slechts op zaterdag komen, zijnde: Meriem (haar kennen we nog van 3 jaar geleden); Soumia en als laatste de enige mannelijke docent en wel Azzouz. Alle niveau’s zijn weer aanwezig. Op de lokatie wordt echter geen les gegeven aan kinderen. Ons publiek bestaat voornamelijk uit tieners en volwassenen. Voordat de les begon, moesten we een Volunteer Vision lezen en na de les moesten we dit ondertekenen; paspoortgegevens moesten worden ingevoerd; een borg moest worden betaald en toen kregen we de sleutels van de accommodatie. Nooit eerder hebben wij op British Language Academy deze procedure moeten doorlopen, but okay…....Ons werd op het hart gedrukt om nooit met de cursisten te praten over de koning in Marokko. Kritiek wordt niet geduld. Dit zou absoluut exit school betekenen. (En wellicht zelfs exit land). Na de les installeerden wij ons in een ander klaslokaal om achter de laptop te werken en hiervoor kozen we het klaslokaal dat 3 jaar geleden nog onze slaapkamer was. Inmiddels zijn er dus alleen nog maar klaslokalen en deze zijn vernoemd naar Engelstalige steden, zoals bijvoorbeeld: Auckland, Sydney, Dublin, Toronto, New York, London. Het was bijzonder om terug te zijn.

Zowel op British Language Academy Fes als hier in onze accommodatie in Casablanca liggen enkele boeken (waarschijnlijk achtergelaten door internationale vrijwilligers). Het zijn meestal boeken in het Engels, Frans en/of Spaans. In Fes lag 1 Nederlands boek en nu in Casablanca vind ik ook 1 Nederlands exemplaar en wel: ‘De correspondent’ van Pieter Waterdrinker. Het gaat over zijn leven in het moderne Rusland.

In de late avond van 13 januari moesten we ons bed uit, omdat Nathalie voor de deur stond (en zij had nog geen sleutel). In de vroege ochtend van 14 januari werden we wakker van ‘onze’ Peruaan, die aan het hekwerk rammelde. Ja, ja, we wonen weer onder 1 dak met internationale vrijwilligers…....De komst van de Peruaan was al aangekondigd, maar nu stond hij dan voor onze neus. Zijn naam is Santiago en hij komt uit het zuiden van Peru. Hij spreekt Spaans, Engels en Frans en zeker dat laatste is prettig voor de Canadese Nathalie die slechts Frans spreekt. Inmiddels is duidelijk geworden dat Nathalie een week in het appartement mag blijven. En de attente Alejandro doet alles wat in zijn vermogen ligt om het iedereen naar de zin te maken, because we are all far away from our home and our family…....Wat zou de wereld mooi zijn als deze bestond uit slechts Alejandro’s!....Hij haalde er zelfs Ghandi bij….Natuurlijk kan en mag niemand de wereld veranderen, maar we kunnen zelf wel een goed voorbeeld geven en ons bekommeren om onze naasten…Nou dat laatste is wel aan Alejandro besteed! En wij kunnen ons daar natuurlijk ook helemaal in vinden.

En ik (Dees) heb voor de verandering weer eens knallende hoofdpijn en dit ging gepaard met overgeven. Het was echt niet meer te hebben, dus voordat de lessen zouden starten werd aktie ondernomen. British Language Academy zit in hetzelfde gebouw als een laboratorium. Drie jaar geleden had ik al eens gebruik gemaakt van hun diensten voor een andere kwaal. Nu moest die vreselijke hoofdpijn teruggebracht worden en wel graag snel. In Fez had ik een paar maanden geleden (november 2018) van een arts ampullen gekregen. Aangezien er geen injectienaald aanwezig was (niet te geloven, maar waar), adviseerde zij mij toen om de inhoud van de ampul op te drinken (samen met een beetje water). Dat heeft toen absoluut gewerkt, maar op die manier duurde het nog wel 4 tot 5 uur voordat de hoofdpijn zakte. Met een injectie zou ik sneller resultaat boeken. Ik wilde dus graag dat ik iemand vond die mij een injectie kon geven. Ik startte bij het voor mij bekende laboratorium dat onderdeel uitmaakt van talenschool British Language Academy. Aldaar kon men mij niet helpen. Toen richting apotheek. Ook daar ving ik bot, maar ik werd verwezen naar een uroloog. Uh…..wat moet ik bij een uroloog? Ik heb slechts een verpleegkundige nodig die mij even die injectie kan geven, that’s all…..Maar de verpleegkundige die ik zocht bleek bij de uroloog te werken. Opgelost dus! En zij voorzag mij van de gevraagde injectie. Zij liet mij weten dat ik na een half uurtje verlichting zou voelen. Dat was jammer genoeg niet het geval, maar de volgende dag ging het ietsje beter en weer een dag later was het voorbij……

De lessen als ‘guestspeakers’ tijdens de conversatielessen Engels blijven boeiend. Er werd gesproken over diverse topics (nadat er een introductie van onze kant had plaatsgevonden). Enkele voorbeelden: Daily routines; Giving directions; Neighbours; Actions; Daily activities; Compare your life with 10 years ago; Sport; Risks; How to achieve your objectives/goals/aims?; Don’t compare yourself with everyone’s highlight; Months of the year; House and furniture; Asking questions to the students or the students are asking questions to us, being the international volunteers e.d. Echter: De cursisten vinden het veel leuker om iets te horen over het land, de cultuur en de levenservaring van de vrijwilligers en vragen altijd weer om daarover te vertellen in plaats van te oefenen met de ‘topic’ die de Marokkaanse docente heeft aangedragen. Meestal doen wij beiden en maken er een combinatie van. Verschillende onderwerpen passeren de revue, zoals: Parts of the house; Describe a Morrocan dish; Giving opinions; Favorite movie (er werd een wedstrijd georganiseerd onder de studenten; zij moesten vertellen over hun favoriete film en wij - de internationale vrijwilligers/guestspeakers – moesten de spreekvaardigheid beoordelen). En verder maar weer richting andere klassen, waar we o.a. spraken over: Who is the kindest person you know?/What is the most difficult thing in life?/What is the highest place in your country?/Who is the closest person to you in your life?/What’s the most dangerous city in your country?; Social problems (divorce, pollution, streetchildren, jobless people etc. en dit in de vorm van een debate, waarbij wij uiteindelijk een winnaar moesten aanwijzen); of er moest geoefend worden met enkele grammaticale issues, zoals much/many en there is/there are; of er wordt gesproken over: Experiences you will never forget; Crisis; TV; Health; When there is a will there is a way (een cursiste had haar studie business management opgegeven, omdat zij veel liever Engels wilde studeren en was heel blij dat zij de moed had gehad om te switchen); Explaining the clock (traditional time and digital time); Who is mister Perfect for you? (1 cursiste had haar mister Perfect al gevonden, te weten een Engelsman; de andere cursiste was nog op zoek….dit alles tot grote hilariteit van de beide dames); Dream holidays (de cursisten hadden hier genoeg ideeën over: Op safari in India, bergen beklimmen in Tanzania, winkelen in Griekenland, of gewoon naar de woestijn in Marokko…); Bad and good habits due to health (1 cursist sliep te veel, maar ondanks de vele verloren uren zou het hem wel gaan lukken om op tijd af te studeren…..very funny, de andere cursist at ongezond en had teveel stress en geen beweging); Achievements (de cursisten moesten vertellen welke doelen zij in hun leven al hadden bereikt en dit varieerde van webdesigner worden tot het rijbewijs halen tot een berg beklimmen tot het eerste salaris verdienen tot het behalen van ‘baccalaureat’ tot…..); Best friends; Who was the person who shaped your personality?; Accomplishments; Do you have problems with waking up early?; Plans and predictions due to the future/In 10 years time I will be….. (1 cursiste had plannen genoeg…deze laborante studeerde nu rechten, maar wilde ook een business starten in cosmetica en verder wilde zij reizen om zich pas daarna te gaan settelen); What do you take for breakfast, lunch and dinner?; What are your plans for the next weekend?; Of er werd geoefend met woorden in het meervoud zetten of…of…of..; Andere onderwerpen waren o.a.: Talk about a person who is very important to you and why?; Talk about a famous person who you like a lot and why?; The birthday of your partner; Abortion; Daily routines in the weekend; Dresscode; Free discussion (alwaar we spraken over het H1N1 virus en dit virus zou al 16 doden hebben veroorzaakt in Marokko); Superstition/Magic/Witchcraft/Fortune teller/Religion (en voor wat betreft de hekserij hadden wij genoeg voorbeelden uit Ghana); Op een dag werd er zelfs gesproken over Dove (cosmetica) en deze Dove werd aangeklaagd wegens racisme in haar reclamespot; Brexit……

Bijzondere verhalen vanuit de klassen: Onze cursisten hechten - vanuit de Marokkaanse cultuur - veel waarde aan huisje, boompje, beestje. De vraag hoe lang wij getrouwd waren, kon dan ook niet uitblijven. Toen ik zei: ‘Next month 25 years’, werd hier uitbundig op gereageerd: ‘Oh you celebrate it here with us in Casablanca’…..En jawel hoor……..over de hele wereld krijg ik (Dees) altijd positieve opmerkingen te horen over mijn blauwe ogen. Dus….daar gingen we weer….Een vrouwelijke cursiste bleef mij maar aankijken en zei uiteindelijk: ‘Your eyes are so beautiful’….……Weer een andere cursiste liet mij weten dat zij mij herkende van 3 jaar geleden, toen ik op British Language Academy Casablanca een Ghana presentatie had gegeven. Zij had deze presentatie bijgewoond op aanraden van direkteur Harim. Laatstgenoemde had destijds niet alleen de cursisten van British Language Academy uitgenodigd voor de Ghana bijeenkomst, doch ook andere belangstellenden, waaronder bijvoorbeeld leerlingen van middelbare scholen. Mijn cursiste van nu behoorde 3 jaar geleden tot de geinteresseerden van buitenaf. Zeer speciaal! Natuurlijk vertellen onze cursisten over de mooie blauwe plaats Chefchaouen en over de witte plaats Casablanca. In dit rijtje werd echter bovendien Marrakech toegevoegd, als zijnde de rode stad. De cursisten vertellen ons vaak over hun studies en over het feit dat het zeer moeilijk is om een baan te krijgen. Het moge duidelijk zijn dat het erg frustrerend is om een studie te hebben afgerond en geen werk te vinden. Dat zoveel cursisten richting talenschool komen om Engels te leren heeft daar deels mee te maken. Velen proberen hun heil in de toekomst in het buitenland te zoeken. Op een gegeven moment sprak Ben met een cursiste die net de opleiding voor maatschappelijk werker had afgerond. Een baan vinden zou onmogelijk zijn, want…social work doesn’t exist in Morocco…..mensen lossen hun problemen zelf op, het vragen van hulp is te luxe en zou niet in de cultuur passen. Als ik (Dees) met een cursiste praat over ‘ the food’ in Marokko (couscous, tagine, rfisa e.d.), laat zij vol enthousiasme weten dat ik ook zeker pastilla moet proeven. Ik word dan ook ter plekke uitgenodigd om samen pastilla te gaan eten (wat uiteraard niet gebeurt). Our students are very funny…..Wij kregen te horen dat blanken bijnamen hebben, te weten: Milk and cheese….hahaha! Het moge duidelijk zijn dat familie in de Marokkaanse cultuur heel erg belangrijk is. Of om met de woorden van een cursiste te spreken: ‘Family is power’. Toen laatstgenoemde cursiste begreep dat Ben ziek was (geweest), liet zij mij (Dees) weten: ‘Blessings for your husband’.

Inside information maakte duidelijk dat direkteur Harim ook overweegt om nog een talenschool te openen en wel in El Jadida. Wij hebben die plaats in november 2015 bezocht. Een cursist uit die tijd (afkomstig uit El Jadida en één van onze studenten op de talenschool in Berrechid), had ons destijd uitgenodigd om een dag door te brengen in de plaats waar hij vandaan kwam; El Jadida dus; een mooie plaats. Direkteur Harim heeft grootse plannen. Dit zou dan de 6e talenschool worden van British Language Academy in Marokko. Bovendien heeft hij nog een parttime baan op een public school. Het lijkt ons onmogelijk om dit allemaal te ‘managen’, maar goed…...Soms denken we dan ook wel eens: ‘Als hij maar niet ten onder gaat aan zijn eigen succes’…..

Nog steeds vinden wij het heerlijk om te praten met onze cursisten in de conversatielessen Engels. Echter: De omstandigheden waaronder wij moeten wonen vallen ons beiden zwaar. Drie jaar geleden (eind 2015-begin 2016) woonden we en werkten we op school (zowel in Berrechid als in Casablanca). Nu werken we op school (in Casablanca), maar wonen in een appartementje met 4 andere volunteers (Linda uit de USA, die zich opstelt als volunteer coordinator en binnen British Language Academy bekend staat als een moeilijk persoon; Nathalie uit Canada; Alejandro uit Mexico en Santiago uit Peru) en dat is niet gemakkelijk voor ons, gelet op leeftijd en gezondheid. Hoewel we een eigen slaapkamer hebben, delen we de keuken en de douches en tsja….dat ziet er niet altijd proper uit (en dan druk ik me nog netjes uit). Bovendien is er ’s nachts ontzettend veel lawaai en de muziek (van buitenaf) gaat door tot zeker 1.00 uur.

Het wel en wee in ‘our shared accommodation’: Op 18 januari vertrok de Canadese vrijwilligster Nathalie. Zij bleek niet op haar plek te zijn op British Language Academy. Aangezien zij alleen maar Frans spreekt, was zij werkzaam geweest in Berrechid (waar Frans wordt aangeboden). Haar verblijf aldaar bleek niet vlekkeloos te zijn verlopen. In afwachting van iets anders mocht zij een weekje in ons appartement blijven. Werken op onze lokatie in Casablanca ging niet, omdat zij geen Engels spreekt en er op onze lokatie slechts Engelse lessen worden verzorgd. 18 januari was echter de deadline en dus moest Nathalie vertrekken. Via Marrakech gaat zij uiteindelijk naar Engeland alwaar zij via Workaway een project heeft gevonden dat beter bij haar past (boerderij, tuin, kinderen). De plaats van Nathalie werd ingenomen door de Amerikaan Mohmed (geboren in Libië, met ouders van Soedanese afkomst, maar het hele gezin is woonachtig in Texas). Mo heeft veel jobs gehad (offices, business en zelfs werkzaam geweest als…Mo the comedian…). Mo is een echte Amerikaan die gewend is aan snelle resultaten. Oei, dat wordt wennen voor Mohmed (Mo) in een cultuur van excuses, beloftes en weinig resultaten. Aangezien wij jarenlang ervaring hebben in laatstgenoemde cultuur, moeten wij soms glimlachen als wij Mo horen praten op een echte Amerikaanse, maar ook West-Europese manier. Tot zijn grote schrik was de bagage niet aangekomen. Mo was in alle staten. Iedereen liet hem weten dat het wel 10 dagen kon duren voordat hij bericht zou kunnen ontvangen over zijn bagage. Mo ontplofte bijna…Gelukkig voor hem ging het sneller dan verwacht en ging hij helemaal uit z’n dak van blijdschap toen bleek dat de bagage was gearriveerd. Mo had mij laten weten dat hij helemaal klaar was met de ratrace in the States (herkenbaar voor ons in Nederland). Hij wilde meer uit het leven halen dan slechts targets te moeten halen op zijn werkplek. Zijn eye opener was behoorlijk heftig geweest: Zijn baas in de USA (werken, werken, werken) had op een gegeven moment dood tegenover Mo in zijn bureaustoel gezeten. Letterlijk dood gewerkt…..En dan onze Mexicaan Alejandro, die nog steeds super attent is voor iedereen in huis. Samen met de Peruaan Santiago vormt hij het ‘Latin America’ sausje in ons appartement. Zowel Mo (29) als Alejandro (37) als Santiago (34) zijn erg geinteresseerd in talen. Mo spreekt Engels, Spaans en Arabisch; Alejandro spreekt Spaans, Engels en Frans (voor wat betreft zijn Frans volgt hij in Casablanca nog extra lessen); Ook Santiago spreekt Spaans, Engels en Frans. Dat Santiago goed Frans spreekt is te verklaren uit het feit dat hij 4 jaar getrouwd is geweest met een Française (hij heeft ook een zoontje van 7 jaar). De hele dag wordt er dus in allerlei talen gesproken. En plotseling laat Santiago mij (Dees) weten dat hij ook geinteresseerd is in de Nederlandse taal. De eerste zin die hij in ‘Dutch’ wil leren is: ‘Ik vind jouw ogen mooi’….hahaha!!!! Deze Santiago is een humorist. Hij vertelde dat hij de naam van zijn ex-vrouw gebruikte in zijn password op de computer, te weten: ‘Marie, j’ai faim’….(Marie, ik heb honger)….ja, ja, die jongelui……

Op vrijdag komt cleaning lady Minouda die tevens de couscous maakt voor de vrijwilligers. Soms wordt ook de gezamelijke koelkast uitgemest. Je wilt niet weten waat daaruit te voorschijn komt…….Toen ik (Dees) liet weten dat het erg goed is om deze klus te klaren gelet op de hygiëne – we hebben geen zin in muizen hier – liet Alejandro weten: ‘There are no mice here, because we have 99% cats in Morocco’ en ja, dat is waar……
Aangezien de kinderen van Minouda ziek zijn (zij heeft 4 dochters), worden de cleaning taken tijdelijk overgenomen door een andere poetsvrouw, zijnde Nesua (althans zo klonk het). Laatstgenoemde had het snel gezien en was binnen een half uur weer vertrokken. Dit tot grote ergernis van de ‘volunteer coordinator’ Linda. Gelukkig kon Minouda weer snel de draad van haar taken oppakken. Hoewel zij slechts Arabisch spreekt, kunnen wij het allemaal goed met haar vinden. Zij eet dan ook gezellig met ons mee als wij haar couscous verorberen. Na 2 keer couscous gemaakt te hebben, werd een ander Marokkaans gerecht gemaakt, te weten Rfissa en de week daarna stond wederom een voor ons nieuwe Marokkaanse maaltijd op het kookprogramma van Minouda en wel Sefa. Alles even heerlijk!

Zoals eerder gemeld hopen wij op de nieuwe lokatie van British Language Academy in Casablanca te mogen werken. Wij besloten dan ook om op eigen initiatief deze nieuwe lokatie te gaan bezoeken. Dat moet je tactisch aanpakken, want men is nogal achterdochtig. Met de taxi op pad dus en wel op donderdag 17 januari. Het is minimaal een half uur rijden, maar als er veel files zijn, dan doe je er 1 uur over. Welnu, het was de taxirit waard. Wat een verschil met de oude lokatie! Een gloednieuwe school doemde voor ons op. En tot onze grote verrassing werden we begroet door een vrijwilliger met wie wij in oktober/november 2018 in Fes hadden gewerkt. Voor zowel ons beiden als voor de bedoelde vrijwilliger (Andrew uit de USA) was dit een complete verrassing. Hij liet ons de school zien en tevens de kamer waar hij woont met Eva en Christina, beiden ook afkomstig uit de USA. Zij wonen dus op de school (en dat is wat wij heel graag zouden willen). Echter: De plek is nog bezet door bovenstaande 3 vrijwilligers. Ook is er een appartement voor vrijwilligers, maar dat is 30 tot 45 minuten lopen verwijderd van school. Met de taxi gaan is natuurlijk ook een optie, maar als je dit elke dag moet doen…….Toch wilden we ook heel graag de accommodatie in het appartementje zien. De aardige Andrew was bereid om met ons mee te gaan. Het bleek dat er in dit appartement ook familie van Harim woont. Op de bovenste etage echter was het onderkomen gevestigd voor de vrijwilligers. Om toegang te verkrijgen tot toilet en douche moest je halsbrekende toeren uithalen; de deur kwam uit op een trap, dus als je je zou verstappen kukel je naar beneden. Wij maakten kennis met Vanessa, afkomstig uit de voormalige DDR. Dit appartement (op ruim een half uur lopen van de nieuwe lokatie) zag er beter uit dan ons appartement (op 5 minuten lopen van de oude lokatie). Het was goed dat we nu zowel een beeld hebben van de oude lokatie (school en appartement) en van de nieuwe lokatie (school met kamer en appartement). Onze voorkeur gaat duidelijk uit naar de nieuwe lokatie, niet alleen om te werken maar ook om de kamer op school te hebben en niet iedere dag te moeten pendelen tussen school en appartement. Gewoon een kamer in de nieuwe school zou voor ons erg fijn zijn. Wij besluiten om direkteur Harim dit te laten weten. Wellicht kan hij iets doen voor deze ‘oude’ vrijwilligers die in het verleden al 3 maanden voor hem hebben gewerkt en nu ook alweer 3 maanden. Wellicht als wij melden dat wij bereid zijn tot 1 juli te blijven, misschien is hij dan ook bereid om iets voor ons te doen. Los van dit alles staat natuurlijk de eventuele opening (maart?) van de nieuwe school in Chefchaouen (de blauwe plaats in het Rifgebergte). Ook daar zouden wij nog heel graag gaan werken. Welnu, the time will tell……………

En dit is nauwelijks toevertrouwd aan het geduldige (digitale) papier of een dag later (vrijdag 18 januari) staat Harim voor onze neus. Hij kwam even kijken in ons onderkomen cq enkele dingen regelen en hij had een nieuwe vrijwilligster uit de Verenigde Staten (Jaimy) meegenomen. Laatstgenoemde is werkzaam op de nieuwe lokatie in Casablanca en wellicht wilde zij even de oude lokatie zien. Zij kwamen dus op een erg goed moment. Ik (Dees) was net bezig om een sms naar Harim te sturen met het verzoek om te mogen verkassen en Ben was bezig met zijn incontinentiemateriaal. De timing was dus perfect. Nu kon Harim zelf zien dat het - gelet op health and age - niet gemakkelijk voor ons was in deze accommodatie. Of hij gedachten kon lezen vroeg hij mij (Dees) op de man af of wij het wel konden volhouden om onder de vleugels van vrijwilligers coördinator Linda te moeten vertoeven. Deze Amerikaanse Linda is namelijk een zeer bazig type. Direkteur Harim weet dat wij nooit klagen en een abnormaal hoog incasseringsvermogen hebben. Nu echter liet ik hem weten: ‘To be honest; it is difficult’. Welnu, als deze twee Nederlandjes ‘oudjes’ dit al zeggen, dan moge het duidelijk zijn voor Harim dat het zeer lastig is om met deze Linda onder één dak te leven. Onder veel vrijwilligers staat zij bekend als zeer lastig en ook direkteur Harim is hiervan op de hoogte. Harim liet er geen gras over groeien en liet ons weten: ‘Give me one week and then you can move to the new location where I will arrange a room for you in the school, so that there is no need anymore for you to commute between school and apartment’. Wow!!!!! Wij blij!!!! Wij lieten hem weten dat we dus eerst een tijdje op de nieuwe school in Casablanca zouden gaan wonen en werken, alvorens te gaan lesgeven op de school in Chefchaouen. Harim vertelde dat het nog een kwestie was van papieren ondertekenen en dat de nieuwe school in het mooie blauwe Chefchaouen dus bijna haar deuren gaat openen. Wow!!!! Dus: Wellicht eerst een paar maanden naar de nieuwe school in Casablanca en daarna nog een paar maanden naar de nieuwe school in Chefchaouen. Een heerlijk vooruitzicht!

Hopelijk houdt direkteur Harim woord en kunnen we zeer spoedig gaan verhuizen van de oude naar de nieuwe lokatie in Casablanca, want het wonen in ons huidige appartementje is moeilijk voor ons. Wij zijn heel erg flexibel en zijn echt wel gewend om tussen de jeugd te wonen, keuken en badkamer te delen e.d., maar nu wonen we boven een bordeel en kunnen ’s nachts alleen maar slapen als we oordoppen in doen!! (Maar zelfs met oordoppen in horen we het kabaal). Het lijkt ons dan ook niet te veel gevraagd om te mogen verhuizen.

Casablanca (de grootste stad van Marokko) is een heksenketel van noise en dirt……ook zien we veel blinden. Uiteraard ontbreekt het bovendien niet aan bedelaars, maar ook de combinatie blinde bedelaars komt veel voor.

Als ik een keertje met teacher Oumaima aan de praat raak, vraagt zij mij advies over een belangrijke stap die zij in haar leven wil maken, namelijk: Economie studeren in China! Ik liet haar weten dat je beter spijt kunt hebben van iets wat je wel hebt gedaan dan van iets dat je niet hebt gedaan. Met andere woorden: Doen! Probeer je droom te verwezenlijken! Saillant detail: Oumaima is bezig om online Koreaans te leren…….uh…Koreaans?

Als we een keer in de stad een hapje gaan eten, treffen we een ober die vroeger jarenlang in Nederland had gewerkt. Hij vond het dus leuk om even met ons in het Nederlands te praten.

If you don’t use it you lose it……Dit is een waarheid als een koe als het gaat om bijvoorbeeld Frans praten. Sinds de start van ons vrijwilligerswerk in ontwikkelingslanden in 2004 heb ik eigenlijk altijd Engels moeten praten. Het moge dan ook duidelijk zijn dat mijn Frans ‘a disparu un peu’. Dat is wellicht een beetje jammer, omdat je er toch 6 jaar intensief mee bezig bent geweest om uiteindelijk ‘professeur de français’ te worden, maar aan de andere kant zou ik mijn wereldwijde ervaringen voor geen goud hebben willen ruilen voor het niveau Frans van voor 2004. Uiteraard kan ik me prima redden met mijn Frans hier in daily life in Marokko, maar het niveau van weleer is verdwenen. Logisch, want…..if you don’t use it, you lose it…..

Autorijden in Casablanca is ‘war on wheels’. Volgens direkteur Harim rijd je dan niet alleen in je eigen auto, maar moet je 5 auto’s tegelijkertijd besturen, dus ook de auto voor jou, achter jou, aan de linker-en rechterzijde van jou. Voor 5 mensen moet je anticiperen op wat komen gaat……..

Even boodschappen doen, even naar de apotheek, de pedicure, de medina en met de tram naar de zee….Wij herkennen veel van drie jaar geleden….

En dan is de aardige Alejandro plotseling weg. Niemand die iets uitlegt. Als we voorzichtig informeren waar Alejandro is, krijgen we te horen: ‘Maybe he travelled’………Vreemd…..Uiteindelijk was hij afwezig van 20 tot 23 januari. En inderdaad….Hij was op reis geweest…..’I discovered some new places’ (aldus Alejandro).

Op 21 januari kregen vrijwilligers de mogelijkheid om naar Rabat te gaan (hoofdstad Marokko). Onze huisgenoten lieten dit aan hen voorbijgaan. (Wij trouwens ook, aangezien wij 3 jaar eerder al in Rabat waren geweest). ’s Avonds na de les togen we met Mo naar ‘a local place for delicious soup’…..

Er is een nieuwe geiser geplaatst, maar de twee douches geven slechts ijskoud water……Gasfles leeg dus……….

Even schakelen richting Nederland als onze huurder meldt dat er een probleempje is met de (high tech) kookplaat (gas/elektronische ontsteking).

Aangezien Alejandro iedereen behoorlijk verwent, wilden wij onze blijk van waardering tonen en daarom trakteerden wij iedereen op eten en wel op twee opeenvolgende avonden. Eerst een ‘sandwich chicken’ en een dag later werden zij verblijd met lentils, rice, chicken, fries, bread etc. Welnu, dat konden Santiago, Alejandro en Mohmed wel waarderen. Onderling lieten zij dan ook weten: ‘It’s really good man’…..hahaha! Het klikt bijzonder goed tussen de jongelui en deze 2 Nederlandse ‘oudjes’. Als wij de verhalen horen van deze drie jonge knapen, dan denken wij vaak: ‘Wat zijn wij vroeger toch altijd serieus en braaf geweest als het gaat om studie en werk’…..

Op 23 en 24 januari togen we naar de zee. De eerste keer nog reed de tram rechtstreeks naar the beach; de tweede keer echter moesten we halverwege overstappen en was het even puzzelen om de juiste aansluiting te verkrijgen. Een aardige man (die goed Engels sprak) bood zijn hulp aan en we raakten in gesprek, o.a. over de mogelijkheden van Workaway en over ons vrijwilligerswerk op British Language Academy. Hij bleek zeer geinteresseerd te zijn in beiden. Al pratende in de tram, mengde zich een Marokkaanse jongedame in ons gesprek. Wat bleek? Zij had in 2016 lessen gevolgd op de British Language Academy lokatie Berrechid, alwaar wij eind 2015 hadden lesgegeven. It’s a small world….

Van 24 t/m. 27 januari en op 4 maart worden er excursies georganiseerd voor de mensen van de talenschool (eigen kosten)……………….

Van 24 t/m. 27 januari staat Ouarzazate gepland. Dit is een stad in het zuiden van Marokko, in de regio Souss-Massa-Daraâ en is de hoofdstad van de daar weer in gelegen gelijknamige provincie Ouarzazate. Het heeft zo’n 98.500 inwoners. Ouarzazate is gelegen ten zuidoosten van Marrakesh, exact tussen de gebergten het Anti-Atlas en het Hoge Atlas. Ouarzazate wordt genoemd: ‘The door to the desert’. Echter: De hele excursie is uitgesteld vanwege de kou.

Op 4 maart krijg je de gelegenheid om naar Oukaimeden te gaan. Dit skistation is gelegen op een hoogte van 2620 meter in de Hoge Atlas. Het is het hoogste skistation van Afrika en werd in 1948 gesticht door de Fransen, doch groeide pas bij de onafhankelijkheid in 1956 uit tot een volwaardig skistation. Er zijn 15 pistes.

Voor ons hoeven dit soort dingen niet meer. Wij hebben het stadium ‘toeristen’ al lang achter ons gelaten. Laat ons maar fijn vrijwilligers zijn. Bovendien zou het - gelet op de beperking van Ben - (vele malen per dag vervangen van incontinentiemateriaal) ook helemaal niet meer lukken om dagen op pad te gaan. Voor ons is het echter geen enkel punt dat dit soort dingen voorbij zijn. Wij hebben genoeg gereisd en genieten nu van andere dingen……….

In de nacht van 26 op 27 januari werd Ben geplaagd door diarree-aanvallen. Wellicht iets verkeerds gegeten, want een dag later was het weer in orde en weer een paar dagen later had ik (Dees) een bacteriële infectie (de zoveelste).

Op 26 januari kwamen er 3 oud vrijwilligers op school die in het verleden op deze oude lokatie hadden gewerkt. Twee van hen kenden wij, namelijk de Spaanse Elisa en Maria, beiden Arabisch studerend in Rabat/Marokko.

En op 27 januari kwam er een nieuwe vrijwilliger in ons appartement en wel de Amerikaan Faruq. Hij komt uit Chicago. Vrijwilliger Mo (woonachtig in Texas) vond het geweldig dat hij gezelschap kreeg van iemand uit de States. Die twee hadden elkaar duidelijk gevonden. Sowieso hebben wij het heel gezellig met de vrijwilligers en ook met Alejandro en Santiago klikt het heel erg goed. Die gasten hebben een leuke humor. Samen wordt er veel gekletst en gelachen. Inmiddels gebruiken zij een stopwoordje als zij bijvoorbeeld ergens opgelucht over zijn. In Ghana werd dan gezegd: ‘We thank God’, maar hier gebruiken we de Arabische variant, te weten: (Al) hamdulillah…….

Voor de nieuwe vrijwilliger Faruq is het nog onduidelijk hoelang hij in Marokko blijft. Alles is open…..I just want to travel……maar deze houding geldt eigenlijk voor 99% van de vrijwilligers. De nieuweling is een bijzondere snuiter; anders dan de anderen; hij leest de New York Times en toen ik (Dees) hem een keer naar zijn achtergrond vroeg, wees hij letterlijk op de muur achter zich en zei: ‘This is my background’……hahaha!

28 januari: Geen water….de eerste keer in 3 maanden Marokko…..er werd gewerkt aan het netwerk. Onze gedachten gingen terug naar Ghana, waar ‘ lack of water’ bijna altijd aan de orde was. Al na een paar uurtjes was het water weer terug.

En dan wordt het tijd om direkteur Harim te vragen hoe het staat met onze verhuizing naar de nieuwe school in Casablanca…….…En ja….hoera….het is gelukt! Wij gaan verhuizen op dinsdag 29 januari! Althans dat was afgesproken met direkteur Harim. Echter: Dit land heet Marokko en het continent is nog steeds Afrika en dat betekent: Een belofte zegt niets; er is altijd weer een excuus. Bovendien wordt er niets uitgelegd en schort het aan communicatie. Toen wij dan ook op 28 januari nog even belden om de laatste dingen te regelen, kregen we zomaar ‘out of the blue’ te horen: ‘Oh, you can not come tomorrow, because I don’t have the permission yet and if I have the permission, then I have to arrange a plumber to realize a shower’…..pfff….een toezegging heeft hier dus geen enkele waarde. En wij maar alles plannen, regelen en in het vooruit werken cq denken….pfff….Wij gingen er van uit dat er een keuken en een douche aanwezig zouden zijn in de nieuwe school. Hoewel Harim het ontbreken van een keuken had gemeld, had hij met geen woord gerept over het ontbreken van een douche. Voor hem is het blijkbaar voldoende dat deze voorzieningen aanwezig zijn in het appartement. Onze conclusie is dan ook: De huidige vrijwilligers die momenteel op de nieuwe school wonen, zullen dus steeds voor douche en keuken naar het appartement moeten gaan (loopafstand tussen 30 en 45 minuten enkel). Je kunt je dus afvragen of Harim onze bedoeling wel heeft begrepen, namelijk wonen en werken op school. Dat er geen keuken aanwezig is, daar valt wel mee te leven; maar het ontbreken van een douche is voor ons niet te doen. Echter: Een paar weken later wordt duidelijk dat er wél een douche is op de bovenste verdieping. Het is niet meer te volgen. Hoe het ook zij: De verhuizing - gepland op 29 januari - werd gecanceld en uitgesteld met ongeveer een week. Tegen die tijd zou er niet alleen een douche aanwezig zijn op onze verdieping, maar zou er ook groen licht voor de toestemming zijn. Het blijkt dat de nieuwe school zich bevindt op de tweede verdieping van het gebouw. Onze toekomstige kamer zou worden gerealiseerd op de eerste verdieping. Voor dit laatste heeft Harim nog geen toestemming gekregen. Ons onderbrengen op een kamer op de tweede verdieping lijkt een voor de hand liggende oplossing, doch er is geen plek op deze tweede verdieping; alle ruimtes zijn in gebruik als klaslokaal. Voor ons geldt inmiddels: Eerst zien en dan geloven…..Het goede nieuws is dat de docenten, studenten en de vrijwilligers van de oude lokatie blij waren dat we (nog) niet gingen verkassen……..Inmiddels houden wij er maar rekening mee dat een week zomaar een maand kan worden of een jaar. Met andere woorden: Wij vragen ons af of we überhaupt nog wel op de nieuwe school in Casablanca komen te werken. Nou ja, we zien het wel. Wij zouden het natuurlijk erg leuk vinden, doch als het niet gebeurt is het vanzelfsprekend ook geen ramp. Eventueel kunnen we ook nog altijd gaan verkassen naar Berrechid (waar vrijwilligers wel op school wonen en werken en waar wij eind 2015 al zijn geweest). Vooralsnog zitten we op de oude lokatie van BLA in Casablanca en hebben het steeds meer naar onze zin.

Bijzondere situatie bij de bakker: Een wachtende klant spreekt ons aan en vraagt waar wij vandaan komen. Op ons antwoord dat wij uit Nederland komen begint zij te stralen. Als wij (zijnde ook wachtende klanten) haar vertellen dat wij geen toeristen zijn, maar wereldwijde vrijwilligers, begint zij nog meer te stralen en worden wij omhelsd. Dan laat zij weten: ‘Dieu vous le rendra’…..….hahaha! (In Ghana zou men zeggen: ‘The reward will be in heaven’).

Op 28 januari werd gestart met ‘extra classes’ voor ongeveer 3 weken. Het betreft intensieve cursussen Engels. Ook hier moeten wij aan meedoen. De uren worden verdeeld onder de vrijwilligers. Ben en ik zijn ingeroosterd voor de maandagmiddag; Santiago voor de dinsdagmiddag; op woensdagmiddag mag Alejandro opdraven; op donderdagmiddag is het de beurt aan Mo en vrijdagmiddag sluit Faruq de extra sessies af. Echter: Na 3 dagen aanwezig te zijn geweest op de oude lokatie van British Language Academy Casablanca, vertrekt de nieuwkomer Faruq naar de BLA lokatie in Berrechid. Vreemd…..Het is ons niet duidelijk of dit zijn eigen vrije keuze was of dat hij slechts moest gehoorzamen aan het verzoek van direkteur Harim….Strange….Aangezien Faruq dus niet meer in Casablanca is, kan hij ook zijn ‘extra class’ op vrijdagmiddag niet doen. Wij boden aan om deze extra taak op ons te nemen. Voor ons geldt dan ook: ‘ Extra classes op maandag en vrijdagmiddag. De vrije dag op vrijdag behoort hiermee dus tot het verleden. Nu zijn we 7 dagen per week op school, maar dat vinden we alleen maar heel fijn. Soms zijn we er 3 uur per dag, soms 5 uur per dag, soms 7 uur per dag. (Hele uren; geen lesuren).

Als ik fototaal laat zien aan de teachers Sara en Oumaima, reageren beiden zeer enthousiast en willen dit absoluut gaan gebruiken in hun lessen.

Op een avond staat er iemand voor de deur van onze accommodatie en slaat als een idioot op onze ‘iron gate’, terwijl hij de naam: Joe, Joe schreeuwt. Wij zijn alleen thuis. Uiteraard doen wij niet open. Als wij dit de volgende dag aan Linda melden (vrijwilligers coördinator), laat zij weten: ‘ Perfect, you did the right thing to ignore it’. Tsja….lijkt ons logisch om hier geen gehoor aan te geven.

30 januari: Ben wil even naar de kapper….de knipbeurt werd geregeld. Echter: Het was een lompe vertoning: De kapper ging nogal tekeer, trok het hoofd van Ben alle kanten op, gebruikte een botte schaar en besloot ongevraagd en op een zeer opdringerige manier dat Ben moest worden onderworpen aan een ‘nettoyage’ van zijn gezicht. Voor wij goed en wel in de gaten kregen wat er gebeurde, was het hele gezicht van Ben al ingesmeerd. Dit alles geschiedde onder vreselijke luide Marokkaanse muziek. Een andere klant (een Marokkaan woonachtig in Nederland) vond deze behandeling geweldig. Ben echter kon dit niet bekoren (zeker niet toen hij de prijs vernam). Conclusie: Belazerd door een Marokkaan.

Aangezien vrijwilliger Alejandro royaal is richting vrijwilligers, vonden wij het weer tijd worden om de jongelui te verwennen en dus kochten we allerlei dingen, zoals verschillende soorten fruit, waspoeder e.d.….for everyone to use it………….

En dan worden de cursisten van teacher Sara (beginners one) onderworpen aan een ‘oral test’; 5 minuten spreekvaardigheid; hun mondelinge vaardigheden moesten worden getoetst door ons, zijnde de internationale vrijwilligers. Was leuk om te doen. Eén voor één kwamen de cursisten ons lokaal binnen waar wij klaar zaten met de namenlijst en de vragen. Er moest gesproken worden over: ‘Introduce yourself; What are you doing every day (Daily routines); Describe yourself (physical appearances)’. De ‘range’ waartussen wij moesten beoordelen varieerde tussen 0 en 100. En ‘our students’ scoorden tussen 45 en 90.

Deze ‘oral exams’ van Sara kregen een follow-up en wel voor de niveau’s Elementary one en Beginners two. De cursisten van Elementary 1 werden onderworpen aan vragen zoals: ‘Talk about your family; Talk about your favorite film; Daily routine in the weekend; Typical day’. Voor Beginners two stonden ongeveer dezelfde vragen op de rol: ‘Daily routine; What did you do last weekend?; Talk about your last trip?; Typical day’. Hoewel we even werden geholpen door vrijwilliger Mo, klaarden Ben en ik 90% van de klus. De score was tussen 65 en 90.

Houda (het meisje van kantoor) komt vaak ’s middags in het appartement om te eten of…te slapen…of haar gezicht te voorzien van een maskertje……

Linda, Alejandro en Santiago hebben het plan om het schamele dakterras op te knappen. Er wordt dan ook volop gebrainstormd over ideeën……………….

Op school is een nieuwe docente aangesteld, Meriem geheten.

Zomaar een toevallige ontmoeting op straat…..wij raakten in gesprek met een aardige knaap die docent Engels bleek te zijn en hij vertelde dat hij geen moslim meer was, doch christen. Hij koos dan ook zijn vrienden uit die deze verandering respecteerden.

Op 3 februari arriveerde er een nieuwe vrijwilligster in ons huis. Dit keer een female en wel de Amerikaanse Diaamah. Zij liet weten slechts voor ongeveer een kleine week te blijven. Zij nam haar intrek in de kamer van Mo, die enkele dagen ‘on travelling’ was. Een dag later verscheen Madelin ten tonele, ook afkomstig uit de Verenigde Staten. Zij is in afwachting van een plek op de nieuwe BLA lokatie in Casablanca. Vooralsnog is zij op de oude lokatie. Harim zal haar laten weten waar haar stek zal zijn.

Als Ben enkele vragen stelt aan teacher Oumaima als het gaat om de Marokkaanse cultuur, is het mooi om te zien dat deze docente dit gebruikt als topic in de conversatieles.

Minouda die op vrijdag couscous maakt en onze accommodatie schoonmaakt, poetst ook op school. Toen ik (Dees) haar op maandag 4 februari op de talenschool zag, werd ik uitgebreid begroet op de Marokkaanse manier: 1 zoen op de linkerwang en 2 zoenen vlug achter elkaar op de rechterwang.

Wij hebben echt onze draai gevonden en hebben het prima naar onze zin. Ook de contacten met de vrijwilligers in huis zijn niet alleen leuk, maar ook lief. Voorbeeld: Natuurlijk krijgen de jongelui mee dat Ben zijn incontinentiemateriaal vele malen per dag moet vervangen. Dit gaat ook ’s nachts gewoon door. Santiago uit Peru heeft al een paar keer gevraagd of hij ons met iets kan helpen. Op een gegeven moment werd hem duidelijk dat de prostaatkanker was opgelost middels de bestralingen, maar dat diezelfde bestralingen hadden gezorgd voor vreselijke bijwerkingen (incontinentie). Ik (Dees) liet hem weten dat dit natuurlijk daily life van Ben blokkeert, zowel in Nederland als elders op de aardbol. Hierop reageerde Santiago als volgt: ‘But it is also blocking your life….however I see so much love between the two of you and the way you help Ben’. Toen ik meldde dat elkaar helpen voor ons normaal is, kreeg ik te horen: ‘I hope one day I will find a person like you, but that is very difficult’…..hahaha!!!

Onze Latino huisgenoten (Alejandro uit Mexico en Santiago uit Peru) zijn vrolijke gasten. Alejandro is bezig met zijn dagelijkse gym/workouts en daarnaast volgt hij Franse les op een instituut. Tussen de aktiviteiten door op Britisch Language Academy, oefent hij bovendien samen met Santiago ook nog op zijn Franse vaardigheden. Aangezien Santiago verschillende jaren in Frankrijk heeft gewoond en vloeiend Frans spreekt, fungeert hij als ‘professeur de français’ voor Alejandro. Voor mij (Dees) is dit leuk om te zien, maar belangrijker is dat Alejandro niet alleen een ‘quick learner’ is, maar Santiago al spelenderwijs zijn leerling onderwijst, d.w.z. met a lot of fun……Toen Ben en ik (Dees) de beroemde uitspraak van de Franse filosoof Descartes aanhaalden, zijnde: ‘Je pense donc je suis’, werd dit al snel door Alejandro veranderd in: ‘Je mange donc je suis’…..hahaha!

Onze Amerikaanse huisgenoot Mo zou slechts een paar dagen gaan reizen. Echter: Op 6 februari kregen wij te horen van Linda (vrijwilligers coördinator) dat hij in Spanje zit en niet wist of hij nog terug zou komen naar Marokko. Wij hadden allemaal een heel goed contact gehad met Mo. Des te vreemder dat hij niemand gedag had gezegd, noch de docenten, noch de studenten, noch de vrijwilligers. Hij was zomaar vertrokken. Nog vreemder is het feit dat een gedeelte van zijn bagage nog op zijn kamer in het appartement in Casablanca staat. (Temeer omdat hij tijdens zijn komst naar Casablanca problemen had ondervonden bij het afhalen van zijn bagage op het vliegveld. De bagage was toen niet gearriveerd. Op dat moment was hij daar behoorlijk ontdaan over. Nu echter laat hij zijn bagage gewoon achter). Het is niet meer te volgen…..

Aangezien Mo dus vertrokken is, maar wel op donderdag stond ingepland om een ‘extra class’ te doen, is het de beurt aan Madelin om deze ‘extra class’ over te nemen. Op vrijdag zal Diaamah ‘acte de présence’ geven, aangezien Faruq is vertrokken en wij al op maandag staan ingepland voor de ‘ extra class’. We zullen de klus samen wel klaren; de ‘extra classes’ zijn maar tijdelijk (ongeveer 3 weken).

En dan vertrekt de Amerikaanse vrijwilligster Madelin. Op maandag 4 februari gearriveerd en op donderdag 7 februari alweer vertrokken. Was zij eigenlijk in afwachting van een plek op de nieuwe school in Casablanca, plotseling liet zij weten dat haar plannen waren gewijzigd. Zij zou eerst een paar dagen naar een airbnb gaan, alvorens te kiezen voor een ander project in het zuiden van Marokko. Ja, ja, die jongelui…..wij krijgen soms het idee dat zij niet weten wat ze willen, maar goed….dat zeggen deze twee ‘oudjes’…..

En vrijwilligster Diaamah (ook uit de USA) die op 3 februari kwam, vertrok op 8 februari. Zij heeft het plan om maar liefst 2 jaar in Marokko te blijven (waarschijnlijk niet als Workawayer). En zij wil Arabisch leren en Frans en Spaans en…..en….altijd plannen en ideeën genoeg en niet te vergeten een heleboel United States blablabla verhalen. Het komt voor ons erg oppervlakkig over…………….Maar wat gebeurt er? Een dag later staat zij weer op de stoep….bus gemist….dus kwam zij weer op school en sliep nog een nachtje in ons appartement, om de dag erop alsnog te vertrekken.

Het valt op dat er veel Amerikaanse vrijwilligers komen. Voor de British Language Academy zou het beter zijn als er meer vrijwilligers uit United Kingdom zouden komen. Dit vanwege het betere en mooiere Engelse accent in plaats van het lelijke ‘chewing gum’ accent van de mensen uit de States. De cursisten weten inmiddels wel dat wij geen VS-liefhebbers zijn en vinden het fijn dat zij het British English leren.

Regelmatig moet de loodgieter opdraven in ons vervallen onderkomen. Met name douches/toiletten vertonen mankementen.

Onze huisgenoten Santiago en Alejandro genieten volop van het leven en zorgen altijd voor vrolijkheid in huis. Zij zijn beiden zeer humoristisch. Mexicaan Alejandro is in het verleden actief geweest als acteur en dat is op zijn lijf geschreven. Hij heeft een komisch voorkomen: Tikkeltje klein en gezet met twinkelende oogjes, altijd voorzien van zijn headphone. Santiago heeft hem een bijnaam gegeven, te weten: Meximouse…..Alejandro liet weten dat hij zijn laatste joke voor zijn grafsteen al wist, namelijk: Buried alive……

Op 8 februari stond vrijwilliger Faruq plotseling voor onze neus op school. Deze Amerikaan die de talenschool Casablanca heeft verruild voor de talenschool in Berrechid, wilde weten of wij een telefoonnummer of emailadres van Mo hadden (de Amerikaanse vrijwilliger die de talenschool in Casablanca heeft verlaten en is afgereisd naar Spanje). Wij konden Faruq verblijden met het mailadres van Mo. Wie weet gaat Faruq nu Mo achterna richting Spanje…..On ne sait jamais……..Echter: Een dag later stond Faruq weer op de stoep, zowel op school als in het appartement. Komt hij nu weer terug naar de lokatie Casablanca of niet? Het lijkt erop…….Die jongelui komen en gaan………

Gedurende de hele schoolweek (inclusief het weekend) zijn de teachers Sara en Oumaima aktief. Op zaterdag krijgen zij versterking van Meriem, Soumia en Azzouz. Alle teachers zijn moslim. Op een zeker ogenblik wilde teacher Soumia gaan bidden, maar zij had geen water onder handbereik. Normaal gesproken moet je je gezicht, handen, voeten reinigen met water alvorens te gaan bidden. Als er echter geen water voorradig is - zo werd mij verteld - dan kun je ook een steen gebruiken of zelfs een beetje vuil van de straat. Voor Soumia echter werd een steen van buiten geregeld en met de steen wreef zij langs gezicht en handen. Op die manier kon zij alsnog haar ‘prayers’ uitvoeren. Opgelost dus!

9 februari: Zaterdag is een zeer drukke dag op het taleninstituut. Er staan veel groepen op de rol. Iedereen is voorbereid op de ‘marathondag’. Op een gegeven moment zien we de vrijwilligers coördinator Linda niet meer. Wat bleek? Zij was ziek naar huis gegaan (naar haar kamer in ons appartement). Na even op bed gelegen te hebben, besloot zij terug te keren naar school. Echter: Op haar weg naar school werd zij niet goed. Zij belde naar onze huisgenoot Alejandro en uiteindelijk kroop zij thuis weer in bed. Na school verscheen het hele team aan haar ziekbed. De docenten maakten soep, muntthee en serveerden broodstengels/kleine croissantjes e.d. Een zieke moet nu eenmaal bezocht worden; dat is een ‘must’ in de Marokkaanse cultuur.

10 februari: Santiago wil opnieuw een begin maken met het leren van Nederlands en vraagt mij (Dees) om hulp. In ruil daarvoor is hij bereid om mij (Dees) Spaanse les te geven. En daar heb ik wel oren naar. Aldus geschiedde….....Nederlandse cq Spaanse les dus.

De ene dag trakteer ik mijn Spanish teacher op zijn lievelingssnoepjes; de andere dag vraagt hij ons om een internationale overboeking te regelen naar zijn bankrekening in Frankrijk. Nee dus…

Er is een hoge werkloosheid in Marokko. Mensen doen van alles om een baantje te vinden. In ons onderkomen, waarbij de entree lijkt op een ondergrondse bunker, werden we aangesproken door een vrouw die vroeg of zij ‘faire le ménage’ voor ons mocht doen. Zij had ons gezien tijdens onze dagelijkse wandelingen van appartement naar talenschool. Dat zij dolgraag wilde komen schoonmaken werd nog eens benadrukt middels het kussen van onze handen en zelfs met een kus op het hoofd van Ben!!! (Voor de duidelijkheid: Er is al een poetsvrouw aanwezig in ons appartement, Minouda geheten, die vrijdags tevens ‘ a Moroccan dish’ maakt).

11 februari: En weer komt er een nieuwe vrijwilliger, dit keer een Griek, Dimitri genaamd.

Tot zover dit verhaal…….
Groet, Ben en Dees