Staartje juni; ziek,verjaardag + belevenissen juli

De laatste belevenissen van juni en de nieuwe ervaringen van juli...
Juli 2016

De draad wordt opgepakt op 21 juni…..

Op 21 juni stonden we om 9.40 uur bij Primary 2a van de San Antonio school (zoals vermeld stond in ons rooster), doch juf Beatrice vroeg ons om dit een weekje uit te stellen, aangezien zij doende was met ‘a kind of exam’ voor de kleintjes. Drie kwartier wachten dus voordat we naar de volgende les konden gaan, zijnde Primary 6b (lees/luistervaardigheid). Daarna stond nog Primary 1b op de rol (zingen). De lunch werd gebruikt in de mensa van de universiteit en daar troffen we student Ali weer, een inmiddels bekend gezicht. Zo gauw hij ons ziet, komt hij naar ons toe. Hij zit altijd boordevol ideeën en wil van alles….Hij wil ons introduceren bij z’n bekenden; hij wil naar onze lessen komen op Indi; hij wil dat we naar zijn ‘classes’ komen; hij wil ons Ayacucho laten zien; hij wil met ons uit eten; hij wil…..enz. enz. ‘s Middags togen we naar Indi (taleninstituut van de universiteit). Na de les stond professor Marcos weer op de stoep om uitsluitsel te geven over de verdere invulling van het programma van de jubilerende faculteit op 27 juni a.s. Uiteindelijk werd gekozen voor zowel de Ghana presentatie als ook de workshop over child-centered approaches. Aangezien deze universiteit behoorlijk ver verwijderd is van onze lokate, besloten we toch maar om 27 juni met de moto-taxi te gaan, zeker gelet op het feit dat we allerlei spullen moeten meenemen. Teacher Richard gaf mij een cd met daarop een door hem opgenomen les van mij (Dees). Hij had deze les onlangs opgenomen. Richard heeft namelijk opdracht gekregen van direkteur Jorge om enkele van onze lessen op te nemen en deze komen online te staan. Hij liet weten dat hij onze laatste workshop op 25 juni over classroom-management ook zal gaan opnemen. Hopelijk stopt het daarna…....‘s Avonds 21 juni waren er geen avondlessen meer op St. Anthony/San Antonio………..

Op 28 juni zijn alle workshops voorbij inclusief onze presentaties op een andere universiteit. Dan wordt het tijd om op de verjaardag van Ben (29 juni) even te relaxen. Wij hebben dan ook een dagje vrij gevraagd op zowel St. Anthony als ook op Indi.

Op 21 juni kregen we van Paula (kantoor Indi) de door ons betaalde 34 Soles retour, vanwege de aanschaf van een nieuwe gasfles.

Op 22 juni stonden er 5 klassen van St. Anthony op de rol, maar achteraf bleek dat dit te strak was ingeroosterd. Onze les in Primary 1a (teacher Beatrice) liep uit en daardoor moesten we verstek laten gaan in Secondary 2b (Gladys). Docente July had gevraagd om een Ghana-presentatie te houden in Secondary 4b en dit liep ook enorm uit (we gingen zelfs door in de pauze). Dit betekende dat we wederom te laat kwamen voor de volgende klas, te weten: Secondary 2a (Gladys). Als laatste moesten we opdraven in Secondary 5.

Enkele leuke voorvallen: Een leerling kwam naar ons toe met in haar kielzog een heleboel vriendinnen en zij bleef maar naar onze ogen wijzen. De meiden keken en keken en kwebbelden er in het Spaans behoorlijk op los. Eindelijk werd duidelijk dat zij de blauwe kleur van onze ogen zo mooi vonden…...hahaha! Ook kwam er een ander meisje naar ons toe met de vraag of zij een foto mocht hebben uit onze map fototaal. Wij stelden haar voor om zelf foto’s te maken over verschillende thema’s en blij met het idee wandelde zij weer weg. Verder kwam er een juf zeer enthousiast naar ons toe met haar mobiel in de hand en liet ons een foto zien van onze oud-collega Angel van de Colegio Fes school. Blijkbaar had hij haar verteld dat wij voorheen op de Colegio Fes school hadden gewerkt. Zij sprak slechts Spaans en gebaarde dat wij nu Angel moesten bellen, maar uh……we zijn al te laat en we moeten naar de volgende klas………Eindelijk troffen we pater Alfredo weer eens en we maakten meteen van de gelegenheid gebruik om hem te vragen of hij ons kon verwijzen naar andere projecten, andere landen in Zuid-Amerika. Via Workaway gaat het waarschijnlijk niet lukken. Met behulp van een vertaler (Alfredo spreekt geen Engels) werd hem duidelijk gemaakt wat onze bedoeling was en hij beloofde er werk van te maken via een collega, omdat hij zelf weer richting Lima moest.
’s Middags togen we weer naar Indi, het taleninstituut van de universiteit (Instituto de Idiomas Universitad de San Cristobal). Tijdens de les op Indi kwam er plotseling een man binnen, die zich voorstelde als Tom. Hij bleek psycholoog te zijn en afkomstig uit de Verenigde Staten. Sinds 7 jaar was hij in Zuid-Amerika en had in Uruguay, Argentinië en Chili verbleven. Op deze plekken had hij als vrijwilliger gastlessen gegeven. Eigenlijk hetzelfde als wij nu doen: In het Engels converseren met studenten/docenten en ervaringen uitwisselen. Hij vertelde dat hij 4 kinderen had en 5 kleinkinderen die allemaal in de Verenigde Staten wonen. Hij zelf echter was helemaal klaar met de States en wilde eigenlijk niet meer terugkeren. Hij had het plan om zich te settelen in Peru. Maar uh….toch vreemd….je wilt je kinderen en kleinkinderen toch zien, lijkt ons….maar goed…….Wij gaven hem maar de contact gegevens van direkteur Jorge en introduceerden hem alvast bij de teachers Luis en Richard. Binnen no time stond hij al te kletsen met de studenten. Natuurlijk erg interessant voor hen om te praten met een native speaker en dan ook nog American English. Teacher Richard echter had geen tijd voor Tom, aangezien de studenten werden onderworpen aan een examen, maar er werd besloten dat Tom op vrijdag 24 juni om 17.00 uur een lesje mocht komen geven. ’s Avonds geen conversatielessen op de St. Anthony school.

Op 23 juni weer richting St. Anthony, alwaar 3 klassen op ons zaten te wachten, zijnde Primary 6a (Glays); Secondary 3b (Suzy) en Secondary 1c (I.v.m. afwezigheid July, namen wij deze klas over). In de eerste en de laatste klas deden we storytelling inclusief vragen. In Secondary 3b wilden we verder gaan met een presentatie die we vorige week voor 50% hadden afgerond, maar helaas liet de techniek ons in de steek (geen elektriciteit). Dus dat werd dan ook maar storytelling. De lunch werd gebruikt op St. Anthony en ’s middags stond Indi weer op de rol. Slechts de trouwe cursist Daniël was aanwezig. Het werd een lesje met een filosofisch tintje. Je beste jaren liggen niet in het verleden, noch in de toekomst, maar in het hier en nu. Het leven is als het beklimmen van een berg. Focus niet alleen op de top (product), maar richt je vooral op de stappen die je zet (proces). ’s Avonds waren er wederom geen conversatielessen meer op St. Anthony, aangezien de leerlingen het te druk hebben met andere aktiviteiten, o.a. spelen in een theatergroep. Bovendien zijn wij te druk met onze voorbereidingen voor de workshops op zaterdag 25 juni en maandag 27 juni en verder gaan we 30 juni stoppen met ons werk op St. Anthony, dus is het de laatste dagen ook niet meer nodig om nog avondlessen te plannen.

Los van bovenstaande zit ik (Dees) ook een beetje in de lappenmand: Verkouden, hoofdpijn, keelpijn, grieperig. Verder hebben we beiden veel last van een zeer droge huid. De huid jeukt gewoon van de droogte!

24 juni: Inti Raymi Peru….….…....Tijdens de Inti Raymi - het belangrijkste feest van de Inca’s - wordt de winterzonnewende gevierd. Voor ons begon de dag met een les op St. Anthony en wel in Secondary 4a. Aangezien docente July in Lima zat, namen wij deze klas van haar over. Allereerst spraken we natuurlijk over de actualiteit, te weten Brexit. Wij vertelden de leerlingen dat de United Kingdom - na een referendum - heeft besloten om uit de European Union te stappen, met alle gevolgen van dien. Je merkt dat het voor de leerlingen toch een ‘ver van m’n bed show’ is, hoewel sommigen toch wel geinteresseerd luisterden en zelfs moesten lachen om het feit dat er nu dus sprake is van de Divided Kingdom. Verder nog een video en een verhaal en toen was het alweer tijd. ’s Middags naar Indi, alwaar we een sessie van 2 weken afsloten met als onderwerp: Sharing teaching experiences in EFL classes (dit maakte onderdeel uit van de workshops) en ‘s avonds geen avondlessen meer op St. Anthony. We moeten ons gaan voorbereiden op de laatste workshop van 25 juni, te weten: Classroom management en we moeten ons gaan bezighouden met de Ghana presentatie en een workshop over Child-centered approaches voor de jubilerende faculteit van een andere universiteit die ons gevraagd heeft om in het kader van hun ‘celebrations’ acte de présence te geven.

25 juni: Eindelijk….de laatste dag Indi workshops…...Gelukkig kwam teacher Richard niet meer om alles op te nemen, zoals hij eerder had toegezegd. Eerst stond de plenary van Frederique Kallen op de rol, met als titel: Feedback as a method to improve communication skills. Het was erg leuk om Frederique weer terug te zien. Wij hadden in april j.l. geprobeerd om op haar project te werken (Mama Alice), maar vanwege het feit dat wij geen Spaans spreken ging dat toen niet door. Frederique vond het erg fijn voor ons dat wij zo’n mooie werkplekken hadden gevonden en het zo goed naar onze zin hadden in Ayacucho. Tijdens haar plenary kreeg ik (Dees) een onbedaarlijke hoestbui die maar niet leek over te gaan, maar goed…niet lang daarna was het mijn beurt……uiteraard niet echt prettig als je een workshop moet geven en je voelt je niet echt lekker. De topic was: Classroom management. Hoewel de Amerikaan Robert Kling en ik (Dees) op hetzelfde tijdstip stonden ingeroosterd en de cursisten dus eigenlijk moesten kiezen naar welke workshop zij wilden gaan, besloten we ter plekke om de anderhalf uur te verdelen. Op deze manier konden de mensen de beide workshops volgen. Zo gezegd zo gedaan. Dus : Na mij, hield Robert een betoog over: Approaches, methods, procedures and techniques. Toen zat het erop en verscheen direkteur Jorge om het slotwoord uit te spreken. Hoewel hij toegaf dat het wellicht ietwat had geschort aan een goede planning en organisatie, hoopte hij toch dat het een interessant programma was geweest. Hij liet weten de certificaten per email op te sturen. De rector kon namelijk niet aanwezig zijn om de certificaten uit te reiken, omdat hij in Lima zat i.v.m. het overlijden van diens vader. Ook werden wij (Ben en Dees) bedankt en na afloop vroeg Jorge aan ons wat onze plannen waren en of we eventueel verder wilden gaan op de universiteit. Wij lieten hem weten dat we in principe tot 25 augustus in Peru kunnen blijven en dat we graag onze werkzaamheden voor Indi willen voortzetten. Hij was happy met het feit dat we nog 2 maanden wilden blijven en opperde het idee om een nieuw programma voor ons samen te stellen. Welnu, wij waren blij dat we nog een tijdje langer op Indi kunnen werken en mogen genieten in het prachtige Ayacucho. Hierna werden er nog groepsfoto’s gemaakt en hiermee kwam een einde aan 3 weekenden workshops!!!

Toen we ‘thuis’ kwamen, zaten er plotseling 2 mannen op de bank…...niemand die ons dit had laten weten…..Gelukkig sprak één van beiden een heel klein beetje Engels en het werd ons duidelijk dat zij 1 nacht in het appartement zouden blijven. Zij bleken Luis en Carlos te heten en teachers te zijn op het gebied van ‘dancing and Peruvian folklore’. Zij waren hier, omdat zij als jury moesten fungeren voor danswedstrijden. De volgende dag zouden zij weer richting Lima vertrekken. De verdere zaterdag werd gevuld met het afwerken van verschillende zaken en ’s avonds kwam onze vriend cq oud-collega Edwin op bezoek en hielp ons met enkele computer issues.

Zondag 26 juni stond voornamelijk in het teken van voorbereiden op de presentaties die op maandag 27 juni op de rol stonden. Wij hadden namelijk toegezegd om onze medewerking te verlenen aan het programma van een jubilerende faculteit. Hadden we in eerste instantie gekozen voor de Ghana presentatie en de workshop over child-centered approaches, dit heb ik uiteindelijk veranderd in 2 workshops, zijnde: Lessonplan en child centered approaches en ik heb de Ghana presentatie gecanceld. Ik (Dees) voelde me namelijk tamelijk ziek en bij de Ghana presentatie moet ik veel te veel praten. Het geven van workshops is handiger als je snipverkouden bent en ontzettende keelpijn hebt. Ik zet de studenten dan aan het werk met een interactieve opdracht en op die manier kan ik mijn stem sparen…....Ik heb namelijk bijna geen stem meer…..Naarmate de dag vorderde voelde ik me zieker en zieker worden en aan het einde van de dag werd besloten om naar een privekliniek te gaan. Snel resultaat, hoewel het niet gemakkelijk was om in het Spaans de klachten uit te leggen. De arts sprak geen woord Engels. Echter: Met Total Physical Response kwamen we een heel eind en nadat hij geluisterd had naar mijn longen en in de keel had gekeken, begon hij driftig te schrijven. Het resultaat: Ter plekke werd een injectie gegeven en ik keerde huiswaarts met 2 verschillende soorten medicijnen. Een kuur voor 5 dagen. Dinsdag 28 juni terugkomen.

Behalve bovenstaande klachten, hebben we beiden last van een zeer droge huid inclusief witte uitslag en ik (Dees) rode bulten op benen, armen en handen.

Oké en dan met mijn zieke hoofd op 27 juni richting de jubilerende faculteit, alwaar ik 2 workshops moest geven. Van 9.00 tot 12.00 uur…..hoe krijg ik dit om? Vanwege het feit dat ik me niet lekker voelde, besloten we toch maar om met de taxi te gaan. Uiteraard werd er niet om 9.00 uur begonnen, doch een half uurtje later…Peruvian time……Professor Marcos verwelkomde ons en bracht ons naar het auditorium waar de workshops werden gehouden. Welnu, dat leek net op een bioscoop. Op het podium (te bereiken via trapjes aan weerszijden), stond een grote tafel en wij werden geacht om plaats te nemen achter de ‘high table’…..hahaha! Twee mensen van de universiteit (waaronder professor Marcos) introduceerden ons bij het publiek en dit geschiedde zowel in het Engels als in het Spaans. Hierna hield ik (Dees) een welkomswoordje en dit liet ik vergezeld gaan van een praatje waarin ik uitlegde waarom ik uiteindelijk de Ghana presentatie had laten varen ten faveure van een extra workshop. Ik liet weten dat ik last had van een flinke verkoudheid in combinatie met keelpijn en dat ik daarom had gekozen voor interactieve bijeenkomsten, waarbij ik zelf minder zou hoeven te praten. Op deze manier kon ik dan mijn stem een beetje sparen. Om 9.30 uur was het dan toch echt mijn beurt. Er waren omstreeks 20 deelnemers (students and teachers English). De eerste workshop ging over: Lessonplan. Na enkele handvaten aangereikt te hebben, introduceerde ik de activiteit. Vervolgens was het de bedoeling dat de deelnemers aktief aan de slag gingen. Aangezien er sprake was van een bioscoop-opstelling, was het een beetje lastig om in groepjes te werken, maar goed…. men kon overleggen en samenwerken met de buurman/buurvrouw. Met de microfoon liep ik telkens het podium af en mengde me tussen het publiek om hun uitkomsten te evalueren. Dat lukte uiteindelijk prima. Tenslotte rondde ik de workshop plenair af. Professor Marcos liep in en uit; zorgde voor een snack (koffie, crackers, sapje, water); maakte copieën e.d. Ook kreeg ik nog een boek van hem (door hem zelf geschreven en bestemd voor teachers die technisch Engels moeten onderwijzen). Verder beloofde hij mij twee boeken te geven met daarin short stories (in zowel Spaans als Engels). Onze vriend en oud-collega Edwin die toegezegd had om te komen, was er echter niet. Wat ook opviel was dat tijdens de workshop sommige deelnemers gewoon in-en uitliepen. Waarschijnlijk ‘ not done’ in een Nederlandse context, maar heel gewoon in the Peruvian culture. Professor Marcos liet bovendien weten dat sommige mensen de stof niet hadden begrepen, omdat zij technicians waren. Ja, dat is begrijpelijk, maar uh…….wat doet een techneut nou bij een workshop over een lessonplan? Ach ja…..this is Peru…….

De tweede workshop met als onderwerp child centered approaches werd op dezelfde manier aangepakt: Stelling in de groep lanceren, handvaten aanreiken en vervolgens de mensen aan het werk zetten (en kon ik even hoesten, proesten, snotteren, water drinken etc.). Hierna gewapend met microfoon het publiek weer in om de resultaten uit de subgroepjes te aanhoren, bij te sturen e.d. en tenslotte een plenaire afronding. Hoewel het goed ging, was ik wel blij dat het voorbij was. Althans dat dacht ik….Plotseling wilde iedereen nog op de foto en verscheen er een fotograaf van de universiteit. Laatstgenoemde wilde niet alleen foto’s maken van spreker Dees, doch ik werd ook nog onderworpen aan een interview dat ter plekke werd opgenomen. Naast de gebruikelijk vragen als: Waar kom je vandaan? Wat doe je in Ayacucho? Hoe lang ben je al in Peru? e.d. vroeg hij mij ook nog wat ik van Brexit vond en of ik hem een goede methode kon aanbevelen voor het leren van de Franse taal en verder wilde hij de namen horen van Franse schrijvers, zangers e.d. Enkele deelnemers vroegen om een follow-up. Ik liet hen weten dat ik bereid was om nog andere workshops te geven en tevens dat ik een keer terug wilde komen voor mijn Ghana presentatie (als mijn stem weer beter was). So…if you contact me, I will be here…..Professor Marcos bood ons een lift aan naar huis en toen we nauwelijks een voet over de drempel hadden gezet, werd duidelijk dat er 2 nieuwe mensen voor ons appartement waren gearriveerd. Waren de docenten dans (Luis en Carlos) net vertrokken op zondagavond, op maandagmiddag arriveerden dus alweer 2 nieuwe mensen. Dit keer betrof het een man (Brian) en een vrouw (Eliane). Hij Engelstalig en afkomstig uit de USA en zij Spaanstalig en afkomstig uit Peru. De man (archeoloog) was hier om een lezing te geven. Aan ons accent hoorde Brian meteen dat wij uit Nederland kwamen. Wat bleek? Hij zelf had een tijd in Nederland gewoond (zijn ex vrouw kwam uit Eindhoven). Zij zouden blijven tot donderdag 30 juni. Wij konden dus geen moment bijkomen van alle beslommeringen omtrent het geven van de workshops. En ‘s middags moesten we alweer naar Indi……………en daar was dus niemand…………..

Volgens de lokale bevolking ben ik (Dees) ziek geworden door een combinatie van kou en luchtvervuiling.

En eindelijk kregen we de timetable voor 28 juni op de St. Anthony school, te weten: Tuesday June 28: 9.25-9.45: Primary 2a (juf Beatrice); 9.50-10.10: Primary 3b (teacher Robert); 10.25-10.45: Primary 1b (juf Beatrice). Drawing activities voor de kleintjes! Het was maar goed dat ik gekozen had voor teken-activiteiten, aangezien ik helemaal geen stem meer had. De opdracht luidde: Draw what makes you happy/Draw what makes you sad. Nou, daar kwam een heleboel uit. Een jongen uit Primary 2a tekende een auto met daarin zijn vader, dat hij vergezeld liet gaan van een triest gezichtje en de negatieve tekst: I don’t like my father. Een meisje in Primary 1b had in de kolom ‘ draw what makes you happy’ haar moeder getekend, doch in de kolom ‘draw what makes you sad’ haar vader afgebeeld. Toen wij dit zagen werd dit door ons gemeld aan juf Beatrice en laatstgenoemde ontfermde zich over de betreffende leerlingen. Na afloop troffen we July en de coordinator van de Primary classes en we vertelden over bovengenoemde constateringen. Beiden waren blij dat wij dit gemeld hadden en zij zouden contact opnemen met docente Beatrice, met de betreffende leerlingen en gaan informeren naar de tekeningen. Zo zie je maar weer wat een simpele tekenopdracht los kan maken……...Gelukkig waren er ook vrolijke tekeningen. Zo gaf een meisje ons haar tekening mee als herinnering. Onder het kopje ‘draw what makes you happy’ had zij ons getekend. Wel, wat een prachtig compliment van een meisje van een jaar of 7. Onder het kopje ‘draw what makes you sad’ had zij een hond getekend. Zij vond het leuk te vernemen dat ik (Dees) ook een ‘broertje dood’ heb aan honden.
Verder kregen we nog een telefoon onder onze neus geduwd. Deze behoorde toe aan een docente die contact had met onze vroegere collega Angel (van de Colegio Fes school). Wij kregen Angel dus aan de lijn…..…...Leuk om even met hem bij te kletsen, hoewel het oorverdovende lawaai van 800 leerlingen gedurende de pauze het telefoongesprek behoorlijk verstoorde en verder is het lastig converseren met Angel, aangezien hij slechts 2 woorden Engels spreekt.
July liet weten dat wij nog een uitnodiging zouden krijgen om op vrijdagmiddag 1 juli om 16.00 uur naar een uitvoering te komen kijken van de leerlingen. Ook op zaterdag 2 juli om 19.00 uur zouden de leerlingen hun theaterkunsten wederom opvoeren.

Onze laatste les op San Antonio was op 30 juni. Dit vanwege het feit dat het docententeam het programma van het lopende trimester nog moet afronden en bovendien nog de voortgang cq de prestaties van de leerlingen moet evalueren. (Kortom: End of the term and exams). Hoewel er op St. Anthony geen vervolg zal zijn, is er misschien een mogelijkheid om op een andere school van July in de maand juli les te geven (als er geen schoolvakantie is). Deze school zou een ‘low level’ hebben in vergelijking met St. Anthony. Wij lieten haar weten dat we hiertoe misschien best bereid zijn, maar dat we ook nog in afwachting zijn van de follow-up bij Indi en het nieuwe programma dat direkteur Jorge aldaar voor ons in petto heeft.

Op 28 juni togen we ook weer eens naar de mensa van de universiteit voor onze lunch. Dat was inmiddels een week geleden. Vanwege alle voorbereidingen m.b.t. de workshops hadden we geen tijd gehad om onze lunch aldaar te gebruiken. En natuurlijk zagen wij ‘ our friend’ Ali weer. Hij wil van alles met ons ondernemen, maar wij moesten de boot een beetje afhouden. Eerst lieten we hem weten dat we te druk waren met onze lessen en met onze workshops en nu moesten we hem vertellen dat we ons allebei niet lekker voelden.

Maar uh….hoe is het nu met de zieke Dees? Volgens afspraak gingen we op 28 juni ’s avonds om 18.00 uur weer terug naar de kliniek. Ik moest helaas melden aan de arts die we op 26 juni hadden gezien dat er totaal geen verbetering was opgetreden. Sterker nog: Ik had het idee dat het alleen maar slechter ging. Dit keer had ik de klachten in het Spaans - met behulp van de google translator - op papier gezet: Behalve een vreselijke keelpijn en een vastzittende verkoudheid, kreeg ik moeite met ademhalen, ik had het gevoel dat ik bijna stikte, ik sliep daardoor nauwelijks, ik hoestte m’n longen er bijna uit, ik had geen smaak meer, ik had geen stem meer etc. De arts schreef meteen een verwijzing naar de KNO-arts. Het was fijn dat we alles in hetzelfde gebouw konden afhandelen. Op de valreep vroeg ik nog of ik door moest gaan met de medicijnen die hij had voorgeschreven en het antwoord luidde: Si. Aan de balie probeerde men om ons terug te laten komen op 30 juni, maar ik liet duidelijk merken dat ik liever meteen richting KNO-arts wilde gaan. Gelukkig lukte dit uiteindelijk. Na een tijd te hebben gewacht, konden we terecht bij de KNO-arts en ook hij sprak geen woord Engels (waar hij zich overigens voor verontschuldigde). Neus, keel en longen werden gecheckt en met behulp van tekeningen en de google translator werd alles duidelijk gemaakt. Voor de zekerheid vroegen wij nog even aan de KNO-arts of doorgegaan moest worden met de medicatie die de vorige arts had voorgeschreven en wat bleek? Hij schrok en liet weten: ‘Stop’ (dat woord is internationaal)…..Met gebaren maakte hij duidelijk dat die medicatie averechts werkte. De bronchieën gingen hierdoor dicht in plaats van open!!! Dit verklaarde dus ook dat ik (Dees) steeds maar aan had gegeven dat het slechter ging in plaats van beter. (Het idee dat je bijna stikte). De eerste arts had dus duidelijk foutieve medicatie voorgeschreven. En wij maar betalen (duur grapje in de privékliniek) en geen resultaat! Gelukkig waren we nu bij de specialist. Zijn behandelplan was als volgt: Op 28, 29 en 30 juni 1x daags een injectie in de bil en verder werd ik onderworpen aan de mascarilla de nebulización, of te wel ‘a mask fogging’, ‘un vaporisateur’. Althans dat was het eerste Engelse en Franse woord dat ons te binnen schoot. Hoe zeg je dat ook alweer in het Nederlands? Welnu, een soort stoom vernevelaar, verstuiver, zuurstof masker. (Grappige constatering dat je eerst in het Engels of Frans denkt…). In ieder geval was het aangesloten op een machientje met een elektro motortje. Al met al waren we ‘s avonds op 28 juni van 18.00 tot 21.00 uur in de kliniek geweest. Terugkomen dus op zowel 29 als 30 juni.

29 juni: Verjaardag Ben (64 jaar!) De schoolband van de St. Anhony school kon jammer genoeg niet voor hem komen spelen, aangezien de leerlingen druk waren met andere aktiviteiten. Het zij zo……......Vanwege de viering van Petrus en Paulus, was er toch de hele dag muziek onder ons balkon, inclusief optochten en processies. Een paar studenten van de Facultad de Educacion hadden ons gevraagd om op 29 juni terug te komen voor wederom een workshop, maar achteraf bleek dat het een Public Holiday was. Bovendien is het voorlopig even mooi geweest met het geven van workshops en op de verjaardag van Ben wilden we echt eens een dagje vrij zijn. Hadden wij vooraf keurig en tijdig vrij gevraagd (en nooit een antwoord gekregen), later bleek dus dat zowel Indi als St. Anthony gesloten waren op 29 juni, i.v.m. de hierboven beschreven Public Holiday, vanwege de celebration of Petrus and Paulus. De verjaardag stond in het teken van genieten op het mooie plein in hartje Ayacucho. ’s Morgens nuttigden we een ontbijtje buitenhuis; daarna moesten we om 10.00 uur weliswaar weer even naar de kliniek voor een injectie en een stoombehandeling, maar al snel konden we verder gaan met het vieren van de verjaardag van Ben en wel in een gezellig tentje waar we koffie en gebak nuttigden. En hoera….ik kon weer iets proeven! ’s Middags smulden we buiten van een lekker etentje op een prachtige binnencour en wederom in het feeërieke Ayacucho. ’s Avonds wilden we nog even ergens iets gaan drinken, maar dit werd gecanceld vanwege de kou in combinatie met het feit dat wij beiden nog steeds verkouden zijn. Bovendien werd er gewerkt aan het blog, maar dat lukte vanwege technische redenen niet. Uiteraard werd door Ben als oudere jongere uit het Flower-Power tijdperk het lied van de Beatles op YouTube beluisterd: When I’m sixty-four, …will you still need me, will you still feed me, …when I’m sixty-four….!!!!

30 juni……...onze laatste werkdag op St. Anthony, of tewel San Antonio……..……..2 uur voordat onze lessen zouden starten, kregen we eindelijk per mail onze timetable. Dit hield in: 8.50-9.10: Primary 1a; 9.10-9.30: Primary 3a; 9.35-9.55: Primary 3b; 10.25-10.45: Primary 1c. Aangezien we een behoorlijke achterstand hebben opgelopen in ons persoonlijke werk (vanwege de vele workshops van de afgelopen tijd in combinatie met het ziek-zijn) en geconfronteerd worden met mensen die hun afspraken niet nakomen, kwam het op deze bewuste ochtend niet tot lesgeven. Wij hadden zowel July als Gladys verzocht om eindelijk eens tijd te maken voor hun vrijwilligers. Wij hadden een hele lijst met aandachtspunten. Natuurlijk waren beide dames weer te druk. Voor de juf van Primary 1 (Beatrice) was echter duidelijk dat wij er helemaal doorheen zaten en zij belde vervolgens naar Gladys en July. Eindelijk werd het duidelijk voor de beide dames dat het ons nu menens was. Wij lieten weten dat wij het zowel op St. Anthony als op Indi prima naar onze zin hebben gehad, maar dat de laatste weken te overladen waren geweest. Wij renden alleen nog maar. Het was begonnen met de vele workshops van Indi die maar liefst 3 weekenden in beslag hadden genomen. Workshops die inhoudelijk interessant waren geweest, maar die werden overschaduwd door een waardeloze planning en organisatie. Bovendien waren wij de enige twee geweest die het complete programma hadden gevolgd, maar uh…waar bleef ons certificaat?

En natuurlijk betrof dit Indi en niet St. Anthony, maar ook op St. Anthony had men behoorlijke steken laten vallen als het gaat om hun vrijwilligers. We krijgen veel te laat de lesschema’s doorgestuurd. Waarom krijgen we nooit antwoorden op onze emails? Wanneer krijgen we onze certificaten van St. Anthony? Dit was notabene onze laatste dag op San Antonio! En op een laatste dag wil je toch alles goed afronden, nietwaar? En hoe zat het met een aanbevelingsbrief? Pater Alfredo had toe gezegd om in zijn netwerk te gaan kijken naar mogelijkheden voor ons in Colombia, Ecuador, Chili e.d. Waarom hoorden we niets? Het bleek dat Alfredo niets voor ons kon doen, maar uh…..zeg dat dan!!!!!!! Waarom gebeurt dat niet? Ach…het antwoord weten we inmiddels wel: In ontwikkelingslanden wordt nu eenmaal slecht gecommuniceerd en er wordt niets uitgelegd. Men is niet transparant; men heeft altijd beloftes en excuses klaar, men lijkt geaccepteerd te hebben dat er weinig resultaten zijn; men neemt geen verantwoordelijkheid voor het eigen falen, men geeft altijd de anderen de schuld, pointing fingers to each other enz. Ook missen we planning en anticiperen op wat komen gaat. Een beloofde uitnodiging voor een theater opvoering die een dag later al zal plaatsvinden, blijft uit. Maar men wil echter wel heel graag dat wij op een andere school van July gaan helpen. July staat weinig open voor suggesties, andere methodieken, lesmateriaal en doet alles af met: ‘I am busy’. Wel gemakkelijk. Toen we vertelden dat los van dit alles de gezondheid ook nog te wensen overliet en de eerste arts van de kliniek de verkeerde diagnose had gesteld en dus de verkeerde medicatie had meegegeven, schrokken July en Gladys en lieten dit vergezeld gaan van het bekende: Sorry. Wij lieten weten dat wij ons de laatste dag op St. Anthony anders hadden voorgesteld. Wij wilden graag mensen gedag zeggen: Leerkrachten, leerlingen, mensen van kantoor, de kantine, de security man, de principal, pater Alfredo e.d. Wanneer konden we dat doen? Toen kregen we te horen dat wij op 5 juli moesten terugkomen. Dan wordt namelijk Teacher’s Day gevierd (officiële dag is 6 juli, maar dan is de school gesloten). Tijdens de viering van Teacher’s Day zal ook aandacht geschonken worden aan ons afscheid en kunnen wij iedereen gedag zeggen. We vernamen dat iedere klas 8 minuten spreektijd zal krijgen om iets op te voeren en ook wij krijgen diezelfde 8 minuten spreektijd. Het is niet toegestaan om persoonlijk alle klassen af te gaan. Ja, ja….wij Nederlanders zijn veel te vrij en te open in onze benadering en dat blijft een lastige hobbel in ontwikkelingslanden, waar men slechts denkt in hiërarchie. Het blijft moeilijk om op een wijze manier om te gaan met ‘covering and hiding’. In onze genen zit nu eenmaal gebakken dat de waarheid gezegd mag worden, maar in de Derde Wereld wordt dat als té hard en té direkt ervaren. Zij zien dit als een persoonlijke aanval in plaats van normale feedback cq een leerpunt. Jammer….Tsja….dat Nederlandse hoofd botste dus duidelijk met het Peruaanse hoofd. De beide dames keken ons aan en mompelden: ‘We are Peruvians’….alsof daarmee alles wordt vergoed. Toch merkten we wel dat beiden ons tegemoet wilden komen: Zij wilden uit eigen zak een tegemoetkoming geven in de kosten van de kliniek. Het moge duidelijk zijn dat wij hen van dit idee afbrachten. Verder beloofde July om via haar zus in Chili (werkzaam in een ziekenhuis) en via een tante contact gegevens te verkrijgen van eventuele ‘hosts’ in Chili en bovendien is zij bereid om contact op te nemen met Jorge (direkteur Indi), als het gaat om een schema op te stellen voor onze follow-up op de universiteit.
Over Jorge gesproken: Op zaterdag 25 juni had hij ons tijdens de laatste workshop beloofd dat we samen op maandag 27 juni een schema zouden opstellen voor onze lessen. Echter: July liet weten dat Jorge vanaf zondag 26 juni al in Lima zat. Tja en dat bedoelen we nou…....hier is niet tegen aan te boksen….hoe moet je met die mensen samenwerken? Je kunt er niets van op aan….Wij zijn veel te serieus…....Toch moet July eigenlijk beter weten: Hoewel zij natuurlijk niet op de hoogte is van een Europese cultuur, heeft zij wel een link met de Amerikaanse cultuur. Wij hadden begrepen dat haar oudste zoon in Amerika studeert. Echter: Blijkbaar waren wij foutief ingelicht. Haar oudste zoon studeert niet in Amerika, doch had slechts zijn vader daar bezocht. De oudste zoon van July heeft namelijk een andere vader dan haar 2 andere kinderen. Al met al hadden we een uur gepraat en geen les meer gegeven. Wij gaven zowel July als Gladys maar een dikke knuffel en bedankten hen voor het feit dat we even ons hart hadden kunnen luchten.

‘s Middags naar Indi, alwaar we voor de zoveelste keer werden geconfronteerd met een lege klas. Voor de vorm vroegen we aan Paula van kantoor wanneer Jorge zou komen en zoals altijd luidde het antwoord: Om 17.00 uur (terwijl July ’s ochtends had gezegd dat hij in Lima zat). (Overigens: Belinda van kantoor is al 2 weken afwezig en naar nu blijkt ligt zij al 2 weken in het ziekenhuis, terwijl men ons had gezegd dat zij vakantie had en tomorrow zou terugkeren). Voordat we huiswaarts keerden keek ik (Dees) voor de zekerheid nog even om het hoekje van het kantoor en zag daar niet alleen collega Walter, maar ook Jorge. Men had wel in de gaten dat ons geduld een beetje op was als het gaat om de nieuwe invulling van onze baan, nu de workshops waren afgerond en er geen studenten en docenten meer in onze klas zitten. Iedereen heeft het veel te druk om te komen (men heeft 2 of 3 banen). Dat is allemaal begrijpelijk, maar communiceer met ons en laat ons niet zwemmen! Als je geen tijd hebt voor vrijwilligers, dan moet je geen vrijwilligers aannemen. Zo simpel is dat voor ons! Maar ach….dat is te Nederlands gedacht…..de mensen hier durven geen nee te verkopen.

Walter begon meteen een verhaal dat ik maandag kon beginnen bij een didactisch centrum in de buurt van de St. Anthony school, maar wij zijn het spoor compleet bijster. Nu sprak Walter over dit didactisch centrum, terwijl hij een week eerder had gevraagd om zijn klassen over te nemen tijdens zijn afwezigheid in juli. Maar uh…..is dit dezelfde baan? Is het dezelfde lokatie of zijn het 2 verschillende dingen? En hoe gaan we dan om met het feit dat onze instructietaal Engels is en met het feit dat wij niets in het Spaans kunnen verduidelijken als studenten ons niet begrijpen? Enne…..als er exams moeten komen en de resultaten vallen tegen, then please don’t blame your volunteers! Tsja…allerlei vragen die bij ons opkomen, maar die lachend worden weggewuifd. En dát is niet leuk. Wij willen wel graag serieus worden genomen. Zoals hierboven gemeld had July ons gevraagd om op haar andere school te komen werken, maar wij twijfelden. July van St. Anthony zegt dit, Jorge van het taleninstituut Indi zegt dat, docent Richard belooft contact op te nemen met andere teachers , met het doel onze klas weer vol te krijgen op Indi, collega Walter roept van alles in het wilde weg, maar in onze beleving is er geen enkele coördinatie en wij zijn daar duidelijk de dupe van. Wij willen slechts weer een leuke werkplek.

Het is toch niet te geloven: Via de mail krijgen we te horen van July dat we op 30 juni moeten stoppen op St. Anthony, omdat men zich moet voorbereiden op de examens en de afsluiting van het trimester. Dat is weliswaar begrijpelijk, maar moet je dit via de mail aan je vrijwilligers laten weten? Vervolgens wordt van alle kanten toegezegd dat er een nieuw rooster voor ons komt op het taleninstituut van de universiteit (Indi) en tenslotte krijgen we het gevoel dat het niet gaat lukken om een klas te vullen op Indi en worden we weer naar een andere lokatie (didactisch centrum) verwezen. It is confusing us a lot! Jorge keek slechts hoopvol mijn kant uit. Toen knapte er iets in mij en kon ik alleen nog maar roepen: Stop; ik ben ziek; ik doe even niets meer! De strekking van mijn verhaal was hetzelfde als ’s ochtends op St. Anthony. Plotseling trok Jorge de portemonnee. Wij kregen nog geld voor de workshops. Ik liet hem weten dat ik daar niet in geinteresseerd was en dat ik het prettiger zou vinden als hij eens zou communiceren met zijn vrijwilligers en antwoorden zou geven op hun vele vragen. En hoe zat het met de beloofde certificaten van zowel onze periode op Indi als ook van de vele workshops? En wanneer kregen we the letter of recommendation? (in zowel het Spaans als in het Engels). Dit kan ons namelijk goed van pas komen bij eventuele volgende projecten. Dat is toch niet te veel gevraagd? En what about het beloofde universiteits-bulletin en de gemaakte foto’s die genomen waren op 19 mei toen wij werden geïntroduceerd bij de rector van de universiteit San Cristobal? Ach…promise…fail…promise….fail…... Toen Jorge in de gaten kreeg dat ik de laatste dagen een privékliniek had plat gelopen en slechts veel betaald had voor een foute diagnose, verkeerde medicijnen en geen enkel resultaat, schrok hij en stond erop om een gedeelte van de kosten te vergoeden. Ik ben weggegaan en heb gezegd dat ik pas terug kom als ik me weer beter voel, als ik mijn achterstallig werk heb afgerond en als er een duidelijke nieuwe invulling is voor onze baan.

Toen we ‘thuis’ kwamen was er alweer een andere gast gearriveerd in ons appartement. Op 30 juni waren in alle vroegte de archeoloog Brian en zijn partner Eliane vertrokken, maar ’s avonds zat er dus alweer een nieuweling ‘op de bank’. Deze Peruaanse man, Manuel genaamd, is een ‘research’ man uit Canada, een professor, een dierenarts, die in Ayacucho is om lezingen te geven op de universiteit. En op 30 juni om 18.00 uur togen we wederom naar de kliniek voor de laatste injectie en de laatste stoombehandeling. Hoewel er gisteren (29 juni) even sprake was geweest van enige verlichting, zit de hele boel weer behoorlijk vast en is er helaas geen sprake van een vooruitgang. Sterker nog: Het lijkt wel of het steeds erger wordt. Wij verlieten de kliniek en namen ons voor hier nooit meer terug te keren. Hoewel we de specialist zouden kunnen bellen, (hij had ons zijn telefoonnummer gegeven), schiet dat natuurlijk ook niet op. (Met onze drie woorden Spaans en zijn twee woorden Engels). Tijd en rust zullen het wel oplossen….

Onze nieuwe huisgenoot, dierenarts Manuel, nodigde ons uit om op 1 juli om 14.00 uur zijn lezing te komen bijwonen op de universiteit. Echter: Dit had geen zin, omdat de ‘lecture’ in het Spaans werd gegeven. Bovendien stond om 15.00 uur eigenlijk Indi op de rol en om 16.00 uur een theatervoorstelling op St. Anthony, maar gelet op alle consternatie op Indi en St. Anthony en gelet op ons persoonlijke achterstallige werk en gelet op de zieke Dees, hebben we nu andere prioriteiten. Een dag later krijgen we alsnog een uitnodiging om op 2 juli naar de theatervoorstelling op St. Anthony te komen en jawel hoor…..er was weer sprake van een mistake. Men had de aanvangstijden van vrijdag 1 juli en zaterdag 2 juli verwisseld. Vrijdag 1 juli had de voorstelling niet om 16.00 uur plaats gevonden doch om 19.00 uur en zaterdag 2 juli was de voorstelling niet om 19.00 uur doch om 16.00 uur.

Natuurlijk was het jammer dat de Peruaanse collega’s op zowel St. Anthony als op het taleninstituut van de universiteit niet begrepen dat onze kritische noot slechts bedoeld was als learning point. Creating awareness is also part of our mission! Ach ja….over cultuurverschillen kunnen we inmiddels boeken vol schrijven! Uiteraard waren wij heel dankbaar geweest voor onze mooie banen en tot aanvang workshops hadden wij alleen maar enorm genoten van de beide werkplekken. Echter: Door de combinatie van de vele voorbereidingen voor de workshops, het vele regelwerk van Nederland en de gezondheidsproblemen was het ons gewoon een beetje te veel geworden. July vroeg zich af waarom wij niet aan de bel hadden getrokken, maar daar zit nu net het katje….Wij klagen niet, wij gaan door en als we iets beloven dan gaan wij ervoor…..no matter what…! In ieder geval bespeurden we meer aktie: Een uitnodiging voor de theater bijeenkomst, een uitnodiging voor Teacher’s Day; een toezegging dat wij certificaten en aanbevelingsbrieven krijgen tijdens ons afscheid van 5 juli e.d. Ook werd weer de nodige miscommunicatie rechtgezet: Hadden Ben en ik allebei begrepen dat July ons naar haar andere school wilde loodsen om daar te gaan werken, July zelf liet weten dat zij slechts had voorgesteld om de school te bezoeken. Ach ja….we kunnen ons voorstellen dat July van haar 3 banen ook een beetje knettergek wordt. Na 4 maanden Peru hebben wij ook wel begrepen dat het niet gemakkelijk is voor de Peruaanse collega’s om te overleven op de vele werkplekken die nodig zijn om rond te kunnen komen.

We besloten dus om op 2 juli naar de theatervoorstelling te gaan: Festival del teatro antoniano: La Leyenda de la Cochinilla……om 16.00 uur zou het beginnen; uiteindelijk begon het om 17.15 uur. Al snel werd ons duidelijk dat er 6 klassen moesten optreden die ieder zo’n 20 minuten zouden nodig hebben. Tussen de optredens werd er wederom erg lang gewacht. Het was koud, het was donker, ik (Dees) voelde me nog steeds ziek en dacht aan het vele werk dat was blijven liggen. We spraken nog even met July en Gladys. July opperde het plan om een andere dokter in te schakelen, misschien een ouder van een leerling die arts bleek te zijn of een doorverwijzing van die betreffende arts. Verder komt er altijd een arts voor de ‘needy people’ bij de kerk en misschien zou dit ook een idee zijn. July had namelijk geen hoge pet op van een normaal ziekenhuis hier (Social security). Je moet de hele dag wachten. Als je echter via de emergency gaat, word je weliswaar meteen geholpen, maar dan moet je wel op sterven na dood zijn. Wij verlieten de theater voorstelling ietwat eerder en ontvingen een kaartje met daarop de tekst: Gracias por venir y esperemos que les guste.

Een paar leuke voorvallen die ons weer laten glimlachen….…..…....een jeugdvriendin van mij (Dees) die op internet op zoek is gegaan naar mij en na 45 jaar contact zoekt, of een allerliefste mail van een oud-collega uit Bangkok, die zich helemaal heeft verdiept in de plaats waar wij nu wonen, te weten Ayacucho.

Op 3 juli was het University day en dit zou betekenen dat er een grote parade plaatsvindt. Welnu, op zaterdagavond 2 juli barstte het geweld al los. Niet te beschrijven! Duizenden studenten dansten over straat, honderden praalwagens trokken voorbij, er was vuurwerk, er was oorverdovende muziek. Alle faculteiten waren aanwezig. Really amazing! Onze medebewoner professor Manuel (dierenarts) die vanuit Canada even terug is in zijn geboorteland Peru om lezingen te geven, had al snel zijn faculteit ontdekt en met een glas in de hand stortte hij zich in het feestgewoel, terwijl hij vrolijk zwaaiend en lachend naar boven keek, naar ons balkon waar Ben en Dees het schouwspel gade sloegen. Ook op zondag 3 juli trokken er nog vele optochten voorbij..….Het was met recht University day.

Op 4 juli vertrok professor/dierenarts Manuel weer richting Lima. In de hoofdstad zal hij ook nog een tijdje verblijven, alvorens terug te keren naar Canada. Als zijnde Peruaan (doch woonachtig in Canada), kon hij erg goed begrijpen dat wij - als Europeanen - soms moeite hadden met de cultuur. Toen de professor vertrok zagen wij dat hij (of iemand anders) de douche-installatie kapot had gemaakt. Nu heeft de douche nooit echt gefunctioneerd (ondanks vele reparaties) en nemen wij dagelijks een ‘ bucket shower’ en maken het water warm op het fornuis, maar het is natuurlijk niet netjes van professor-lief om dit niet te melden. Dat deden wij dus maar (zowel bij de poetsvrouw als bij 2 contactpersonen van de universiteit). En de sleutel van de professor gaven wij ook maar aan de poetsvrouw, want de professor die had de laatste avond slechts de bloemetjes buiten gezet.

Hoewel wij het enorm waardeerden dat July van de St. Anthony school in haar netwerk een nieuw project in Chili voor ons probeerde te vinden, is haar informatie hierover alleen maar verwarrend. We worden van het kastje naar de muur gestuurd. Vele blabla verhalen passeren de revue….unless this….unless that….My aunt will ask a colleague and then the daughter of the colleague will ask another person (om maar eens iets te noemen) enz. enz. Wij worden er in ieder geval helemaal dol van. Ook haar goed bedoelde suggesties voor het inschakelen van een andere arts leveren concreet niets op. Bovendien was toegezegd dat er contact opgenomen zou worden met Jorge van het taleninstituut Indi van de universiteit, als het gaat om de invulling van ons nieuwe werkschema. Echter: We horen niets….…Wij lieten July dan ook iets weten in de trant van: ‘We appreciate your efforts, but….’. Eerst willen we herstellen, want we zitten beiden in de lappenmand. We gaan niet meer op zoek naar een ander ziekenhuis, maar hanteren de gedachte: Rust als beste medicijn. Verder cancelen we alle Chili-ideeën van July (en dit moet je tactisch aanpakken, anders trap je op de Peruaanse teentjes…. dit kan namelijk worden uitgelegd als ondankbaar zijn). Voor ons is het duidelijk: Eerst beter worden en dan hopelijk een duidelijk nieuw lesschema of op Indi of op een andere plek. Gelukkig hebben we nog tijd tot 25 augustus (dat is de dag dat we Peru - na een half jaar - moeten verlaten). En daarna? Welnu, we gaan via Workaway proberen om een ander project te vinden in Zuid-Amerika. Mocht het niet lukken via Workaway, dan kunnen we het nog altijd op eigen houtje ergens proberen. Zo zijn we ook in Peru beland: Eerst via Workaway en daarna op eigen initiatief en dat laatste bleek een schot in de roos te zijn en resulteerde in prachtige banen!!!

Iedere maand doen we ons best om ons reisverslag op tijd te plaatsen. In juni lukte dat niet. Dachten wij nog even dat de oorzaak gezocht moest worden in onze drukke werkzaamheden in combinatie met het ziek-zijn, niets bleek minder waar te zijn. Technische oorzaken bij waarbenjijnu lagen hieraan ten grondslag. Het bleek dat de servers fysiek waren verhuisd (zoals men dit noemde) en het hele systeem lag in puin.

En dan krijgen we bericht van July dat Jorge misschien een nieuwe baan voor ons heeft en wel op de Pedagogico Lourdes (een soort Pedagogische Academie). Blijkbaar is dat de plek waar teacher Walter van Indi werkt. Maar uh…zou het niet de taak van Jorge zijn om ons hierover te moeten informeren? Dus: Als het de Pedagogische Academie wordt, betekent dit dan dat Jorge er niet in geslaagd is om een nieuwe klas op het taleninstituut samen te stellen? (Omdat de docenten/de studenten nog steeds te druk zijn met hun 2, 3 banen om onze lessen te volgen?) Welnu, we hadden best willen doorgaan op het taleninstituut, maar als de klas leeg blijft is dat natuurlijk geen optie. Dan is het beter om les te gaan geven op de Pedagogische Academie en bovendien lijkt het ons ook mooi om de teachers of the future of Peru te onderwijzen. Voor ons maakt het niet uit of we op het taleninstituut van de universiteit werken of op de Pedagogische Academie; als het maar duidelijk wordt!!! En van wie krijgen we de informatie waar en wanneer we moeten starten? (Uiteraard als we niet meer ziek zijn). En als het de Pedagogische Academie gaat worden, dan willen we nog wel even alle mensen op het taleninstituut Indi gedag zeggen, want ook daar hebben we een hele mooie tijd gehad.

5 juli: Teacher’s Day wordt gevierd op de St. Anthony school (officiële dag is 6 juli, maar dan is de school gesloten) en tevens wordt aandacht geschonken aan ons afscheid. Wij kregen de volgende uitnodiging toegestuurd: Feliz dia Maestro! Querido maestro (a) que Dios lo bendiga y guarde. Gracias por las enseñanzas que nos ha brindado. Porque reconocemos tu importante labor, tenemos el agrado de invitarte a la actuación preparada en tu honor, que se llevará a cabo el dia de mañana martes 5 de Julio a las 12 pm, en el patio del colegio. Teacher’s Day in combinatie met ons afscheid was overweldigend………Allereerst kwamen er twee leerlingen naar ons toe die ons een zelfgemaakt werkstukje overhandigden. In de grote binnencour van de school zaten 800 leerlingen op verhogingen; alle teachers zaten op stoelen (wij dus ook). Aangezien pater Alfredo afwezig was, werd er gesproken door de second man. Uiteraard kon religieuze vorm niet ontbreken. Dit betekende dat het beeld van de heilige Antonio door dragers werd getoond aan het publiek. Er waren speeches, er was muziek en vele leerlingen droegen allerlei steentjes bij aan de festiviteiten: Zang, dans, toneel e.d. Alles geschiedde in het Spaans. Halverwege de show kregen wij het gebaar naar voren te komen. Vanzelfsprekend hielden we een normale speech waarin wij iedereen bedankten, maar waarin we ook niet wegliepen voor de ‘ difficulties we had faced’. Bovendien spraken we nog de volgende tekst uit: The happiness of your life depends upon the quality of your thoughts, but the quality of your thoughts depends on the persons you meet in your life and due to these persons we met special people at St. Anthony and we want to thank them all. In school we learn lessons before we take the test, in life we take the test before we learn the lesson. San Antonio: You share, you inspire. If a child can not learn the way we teach, maybe we should teach the way they learn. Live as if you were to die tomorrow, learn as if you were to live forever. Life is the best school, hardship is our best teacher, problem is the best assignment and failure is the best revision. Life is the most difficult exam, many people fail because they try to copy others not realizing that everyone has a different question paper. Don’t be afraid to learn, knowledge is weightless, a treasure you can always carry easily. In all walks of life passion is what starts it plus dedication and determination is what finishes it! Een paar van onze leerlingen uit de hogere klassen voerden het woord richting ons in het Engels en wij werden uitgebreid bedankt. Wij werden verrast met cadeautjes: 2 tassen voorzien van het logo van San Antonio (Paz y Bien) in combinatie met de afbeelding van een Claris en een Franciscaan. Verder boden de leerlingen ons een werkstuk aan in de vorm van een bedank-collage. Vele teksten in de trant van: Thank you for all; We will miss you a lot; We have been happy with you; We are family and I am so happy for I met you; You are amazing persons; I wish the best in your life; I want to see you again; We enjoyed your classes; Thank you for your visit; We love you a lot; Come again; Return prompt; Come back soon; Goodbye; We are so happy because you are excellent English teachers; This experience was very fun; We like what you do and your simple life; Happy birthday Ben we can’t celebrate with you, but we are so happy for one year more for you; Our hearts and hope are always in you; Continue helping people and make them happy; Be good; Pleasant journey; Good travel and keep making wishes all around the world; We want to see you in future; Thanks for teaching us English; Good luck; We learned a lot; You are an example for us; Thanks to be generous and good persons; The good people had happiness and the happiness is on the good people; Don’t change, change the world; See you later; We thank God for bringing them here; Thank you for the good vibes and experience; We hope you had a nice experience in Peru and never forget us enz. Ook Spaanse teksten waren ‘involved’. Daar wagen we ons maar niet aan met uitzondering van: Muchas gracias. Of dat nog niet genoeg was werden er petten uitgedeeld met de tekst: FM San Antonio de Huamanga 2016 Sembrando-Fraternidad Paz y Bien, voorzien van een verpakking met een religieus getint kaartje: Oh dulcisimo Maestro mio, oh buen Jesús, Te doy mi corazón y Tú modélalo, fórmalo según Tu agrado. Ook kregen we houders gevuld met snoepgoed. Tenslotte kregen we nog onze certificaten en aanbevelingsbrieven overhandigd. We namen afscheid van velen. Na een uur was het officiële gedeelte voorbij en kregen we te horen dat alle teachers (en wij dus ook) waren uitgenodigd door de parochie voor een lunch. Deze lunch was een heel eind verwijderd van school en we moesten allemaal met de taxi naar de betreffende plek. Daar smulden we van een heerlijke lunch (o.a. werd alpaca verorberd, verwant aan het nationale dier de lama, het Schip van de Andes). Pfff….het zijn allemaal onbeschrijfelijke ervaringen…….

Dachten wij dat het boek San Antonio nu gesloten was, niets bleek minder waar, want er blijkt nog een bijeenkomst op de rol te staan, waarbij alle leerlingen een presentatie gaan houden over datgene wat zij hebben geleerd. Dit zal plaats gaan vinden in de derde week van juli net voor de schoolvakantie. July liet weten dat wij daar nog een uitnodiging voor zouden krijgen, maar dit gebeurde uiteindelijk niet. Ook vond er nog een sport aktiviteit plaats. Geen punt, want wij hadden onze prachtige periode op St. Anthony in stijl afgerond op 5 juli.

July vroeg ons om onze speech en dankwoord naar haar toe te sturen inclusief gemaakte foto’s door ons. Zij wil dit dan op school ophangen. En natuurlijk werd aan haar verzoek voldaan.

Op dit afscheidsfeest van San Antonio vertrouwde July ons toe dat zij op 18-jarige leeftijd moeder was geworden. Haar zoon is inmiddels 21 jaar oud en studeert ‘law’ in de hoofdstad Lima en is opgevoed door haar ouders en woont ook nog steeds bij zijn grootouders in Lima. De vader van de jongen woont in de USA. (De jongen zelf dus niet, zoals eerder werd vermeld). July ziet haar oudste zoon slechts 2x per jaar. Van haar tweede man heeft zij zoon Diego (3e klas middelbare school) en dochter Camilla (1e klas middelbare school). Deze twee kinderen zitten op de San Antonio school en hebben wij les gegeven.

Bovendien vertelde July dat als een leraar in Peru een goed salaris verdient, hij of zij ongeveer 2000 Soles verdient, zijnde 500 Euro per maand. Zij had echter ook legio voorbeelden van teachers die slechts 1200 Soles verdienden, 300 Euro per maand. Vandaar dat de meesten 2 of 3 banen moesten hebben, maar dan nog….

July blijft warrig…...Zegt zij op 5 juli dat Jorge van het taleninstituut wellicht een mogelijkheid voor ons heeft op de Pedagogische Academie, op dezelfde dag stelt zij opnieuw voor om toch naar haar andere school te komen. En hoewel wij hebben aangegeven ook zelf zorg te dragen voor een nieuw project in een ander land, nog steeds dramt zij door over tante die wellicht iets voor ons heeft….Pfff……...July….stop…help! En Jorge? Die doet helemaal niets! Die man is niet te bereiken!

En toen we thuis kwamen, hoorden we plotseling een slaapkamerdeur opengaan en verschenen….de rector en zijn vrouw! Wij dachten dat we water zagen branden…..!!! Aangezien de rector geen woord Engels spreekt, wordt het lastig communiceren, maar we begrepen dat hij griep had…..de rector en zijn vrouw waren dus maar in bed gekropen….Niet voor lang, want binnen een mum van tijd kwamen er weer twee mannen van de universiteit binnen en samen met de rector werden allerlei stukken doorgenomen. Na een kop thee vertrok de hele stoet weer. En wij bleven in verbazing achter………

Over de rector gesproken (Dr. Homero Ango Aguilar): Wij merkten dat hij het jammer vond dat wij niet met elkaar kunnen communiceren vanwege een taalprobleem en bovendien heeft de beste man natuurlijk nooit tijd. Daarom stelden wij een paar dagen later een brief in het Spaans op (met behulp van de google translator) en gaven deze af op kantoor.

Hoewel wij in principe op 25 augustus - na een half jaar Ayacucho - Peru moeten gaan verlaten (Immigratiedienst heeft ons de maximale periode van 183 dagen gegeven), bestuderen we voor de zekerheid ook de mogelijkheden om te kunnen blijven. Uiteraard is er de visa-run….je verlaat even het land, gaat naar een buurland en keert weer terug naar Peru. Echter: Op internet lezen we dat de visa-run vanaf 2016 niet meer is toegestaan. Dan vernemen we dat je gewoon een penalty kunt betalen voor iedere dag dat je langer wil blijven. Dat is goed nieuws. Het is bovendien stukken goedkoper dan naar een buurland vliegen. Wij besluiten om dit te checken bij het Peruaanse consulaat in Amsterdam en….inderdaad…..zolang je paspoort maar geldig blijft, betaal je voor iedere extra dag in Peru na 25 augustus 1 dollar per persoon per dag. Fijn om te weten dat we deze mogelijkheid hebben. Of we er gebruik van maken is nog niet bekend. Dit hangt onder meer af van een nieuwe baan in Ayacucho/Peru of een nieuwe baan in een ander Zuid-Amerikaans land.

Zoals de lezer ziet blijven wij achterlopen als het gaat om de maandelijkse verslaglegging….

Warme groet,
Ben en Dees