From Colegio Fes to St. Anthony and San Cristobal

Vanaf nu beginnen we aan deel 2 van ons mei-verslag. De lezer krijgt hierbij een beeld van onze nieuwe banen en onze nieuwe woonplek in Ayacucho.

En dan woensdag 11 mei…... op naar het klooster…...uh…..monastery of Santa Clara tegenover ons hostel. Aangezien het nog steeds niet gelukt is om via Workaway een project te vinden, besloten we om deze zusters te raadplegen. Wie weet….........We kregen een doorverwijzing naar de Franciscanen en aldaar werd ons gevraagd om op zaterdag 14 mei terug te komen voor een gesprek. Dan zou er iemand aanwezig zijn die Engels spreekt. De betreffende persoon bleek pastor Alfredo te zijn, maar….. hij sprak echt maar twee woorden Engels. Toch begrepen we hem wel. Hij probeerde duidelijk te maken dat de meeste mensen in Ayacucho slechts Quechua spreken; hun Spaans zou al matig zijn, laat staan hun Engels. Maar goed….. ook hier kregen we een verwijzing, dit keer naar een school die in verbinding bleek te staan met het pastoraal centrum en waar we op 16 mei een gesprek hadden met de docente Engels, Julie (of July) genaamd.

Het bleek te gaan om de St. Anthony school, een privéschool met maar liefst zo’n 800 leerlingen (Primary and Secondary school). In 2017 bestaat de school 50 jaar. We hadden een leuk gesprek met Julie (wat een verademing om weer eens met iemand Engels te kunnen spreken). Ook maakten we kennis met de ‘principal’; het vrouwelijke hoofd van de school. Laatstgenoemde sprak alleen maar Spaans. Echter: Julie fungeerde constant als vertaalster Engels-Spaans. Wij lieten weten dat we in afwachting waren van de reacties van Workaway hosts in verschillende landen, maar dat het ontzettend lang duurde. Wij wilden weliswaar wachten op die reacties, maar in de tussentijd wilden we ons nuttig maken. Wij stelden dan ook voor dat we best een maand op deze school onze diensten wilden aanbieden.

Het idee werd geopperd om Engelse conversatie te geven aan de oudste leerlingen (Secundaria) die zich redelijk verstaanbaar kunnen maken in het Engels. Ook werd het plan geboren om wellicht nog Franse les te gaan geven, maar dit werd uiteindelijk niets. Julie dacht creatief mee en stelde tevens voor om hetzelfde programma aan te bieden voor de studenten/docenten van de universiteit. Zij werkt namelijk behalve op de St. Anthony school ook op de universiteit San Cristóbal en wel op het Instituto de Idiomas (Indi), zijnde het talencentrum.

Ook accommodatie kwam nog terloops aan de orde. Wellicht konden we een kamer krijgen op het pastoraal centrum. Nu moeten we iedere dag ons hostel betalen. Ook Alfredo zagen we nog en toen werden we bevestigd in ons eerdere vermoeden dat de school een link heeft met het pastoraal centrum. Aangezien we een afspraak hadden om 8.00 uur, kwamen we op een goed moment. De Assembly was in volle gang en 800 leerlingen stonden opgesteld op de immens grote binnenplaats. Een prachtig gezicht!

Na het gesprek stelde Julie voor om even mee te gaan naar haar klas. Zij moest Engelse les geven in Secundaria. Het leek haar wel leuk als we ons even voorstelden in het Engels. Zo gezegd zo gedaan. Zeker 40 tot 50 pubers keken ons met grote ogen aan. Wij introduceerden ons en vroegen of de leerlingen vragen hadden. Hoewel er een paar vragen kwamen, (What is your favorite food in The Netherlands? Do you have children? What is your favorite activity etc.), bleek het merendeel van de leerlingen ‘ shy’ te zijn. Hierna namen we afscheid van Julie en zij beloofde ons om nog dezelfde dag uitsluitsel te geven. Ons voorstel moest namelijk eerst nog besproken worden in een ‘meeting’. Voor aanvang van die vergadering zorgden wij ervoor dat men onze motivatiebrieven en cv’s in hun bezit had en bovendien ons Workaway profiel dat we altijd gebruiken voor de hosts. Dit met het doel om enige achtergrondinformatie te verschaffen over onze ‘ background’. Spannend! Hoe het ook zij: Wij hadden er beiden een goed gevoel over……

En toen kwam de mail van Julie….Het bleek niet mogelijk te zijn om een maand accommodatie te verkrijgen op het pastoraal centrum (slechts 2 of 3 dagen). Echter: Julie was al elders in onderhandeling gegaan. Wat bleek? Ouders van leerlingen van de St. Anthony school bleken eigenaar van een hotel te zijn en Julie was dus al doende om voor ons onderdak te regelen in dat betreffende hotel. Hoe is het mogelijk? Verder had Julie al gesproken met haar baas op de universiteit, Jorge genaamd en deze Jorge had er wel oren naar dat die twee Nederlanders ook Engelse conversatie gingen geven aan zijn studenten/docenten. Julie had onze gegevens al doorgegeven aan Jorge. Wij van onze kant waren erg onder de indruk van de hulpvaardigheid van Julie, maar ook van het feit dat alles nu plotseling in een stroomversnelling komt. Het is toch onvoorstelbaar…weken, maanden zijn we via Workaway bezig om een project te zoeken in Latijns-Amerika en zelfs al in Oost-Europa en dan ligt de baan voor het oprapen en wel letterlijk om de hoek…….… hier in Ayacucho/Peru.

Deze Jorge mailde ons en vroeg ons om te komen voor een gesprek op 17 mei op de universiteit van Ayachucho, lokatie taleninstituut (instituto de idiomas). Wij belden voor een geschikte tijd en om 15.00 uur werden we verwacht. Echter: Peruaanse tijd is al gauw een half uurtje later. Om de beurt druppelden de Peruaanse teachers English binnen. Wij maakten kennis met Walter, Gustavo (of Nico of Nicolaas; hij blijkt naar alle 3 de namen te luisteren), Luis, en de vrouwelijke docenten Vanessa, Edid en Mary. En natuurlijk hoort Julie er ook bij (degene die tevens les geeft op de St. Anthony school). Plotseling kwam er een man binnen en zei: ‘Hoi ik ben Jan’….uh….hallo….niemand had ons verteld dat er ook een Nederlander werkzaam was als docent Engels, maar goed….Met het team docenten werd kennis gemaakt en men wilde alles weten over ons vrijwilligerswerk wereldwijd.

Direkteur Jorge schitterde echter door afwezigheid. Tegen 16.30 uur verscheen hij alsnog en we bespraken de praktische zaken. Het blijkt dat wij op de universiteit mee mogen eten en gebruik mogen maken van alle faciliteiten. Hij vroeg ons om iedere dag tussen 15.00 en 17.00 uur aanwezig te zijn voor Engelse conversatie. Wij gaan starten met de docenten Engels en gaande de tijd zullen ook de studenten instromen. De onderwerpen mogen zowel de docenten als wij zelf bedenken. Verder vroeg hij ons om in een paar weekenden een workshop te geven die open zal staan voor alle docenten Engels van Ayacucho. Men zal daarvoor tussen de 20 en 50 Soles moeten betalen en men krijgt na afloop een certificaat. (Later vernamen we dat dit geld zou worden besteed om de beide vrijwilligers Ben en Dees op zondag van eten te kunnen voorzien….hahaha! Niet te geloven!). Het idee is om een workshop te organiseren over methodieken, leerstrategieën e.d. Alle kennis en ervaring uit ons verleden zal daarbij van pas komen. Enkele ideeën die bij mij (Dees) naar boven kwamen, waren: Suggesties aanreiken voor het leren van een vreemde taal als het gaat om de vier vaardigheden luisteren, lezen, spreken, schrijven, of ingaan op de PAC man approach en de why approach of iets vertellen over classroom management, behavior management, child centered approaches, lessonplans enz. enz. En dit alles gaan we dan gieten in een interactieve bijeenkomst.

Een gesprek met de rector staat nog op de rol. Veel docenten Engels hebben naast hun baan op de universiteit nog een tweede baan. Docente Mary geeft nog les aan jonge kinderen en vroeg ons om een keer bij haar in de klas les te komen geven. Dit gaat echter niet lukken, aangezien wij op de betreffende uren moeten lesgeven. Nederlander Jan geeft nog Engelse les op een sociaal project, Diamanta genaamd en ook hij nodigde ons uit om een keer een gastles te geven. Nou ja…....we laten het vooralsnog maar eens allemaal gebeuren. Voorlopig gaan we ons richten op de universiteit, afdeling het talencentrum en op de St. Anthony school. Direkteur Jorge van de universiteit heeft ook contact met St. Anthony en daarom liet hij ons weten dat wij iedere dag van 17.00 tot 19.00 uur Engelse conversatie moeten geven op de St. Anthony school aan de leerlingen van de hoogste klassen van de Secondary school. Via deze school en via Julie zal accommodatie worden geregeld.

In ieder geval: Onze eerste werkdag was op 18 mei. Op de ochtend van 18 mei moesten we eerst nog even naar St. Anthony om goed nieuws van Julie in ontvangst te nemen. Zij heeft namelijk de accommodatie geregeld en Jorge van de universiteit heeft ons ‘ food’ geregeld. Wij weten in ieder geval niet wat ons overkomt. Heel bijzonder om iets te krijgen……………

Echter: Het goede nieuws van Julie was dat er blijkbaar onderdak voor ons was geregeld in een host family. Dit was compleet nieuw voor ons. En niemand die iets uitlegt of richting ons communiceert over de veranderingen. Constant worden we voor een voldongen feit geplaatst. Een zekere Maria verscheen ten tonele (oud docente van St. Anthony) en zij bood een kamer aan in haar huis waar zij woont met haar moeder en haar zus. Dit is uiteraard ontzettend lief en we weten uit ervaring vanuit het verleden dat het heel erg gezellig kan zijn om bij een host family te wonen, maar we zijn een beetje bang dat we helemaal geen privacy meer hebben. Temeer omdat Maria liet doorschemeren dat moeders het wel erg fijn zou vinden om gezelschap te hebben. Nogmaals: Dat kan allemaal leuk en aardig zijn, maar wij hebben tijd nodig om onze lessen voor 2 lokaties voor te bereiden en we denken dat we ons niet goed kunnen concentreren als we constant bij ‘moeders’ moeten zitten. Bovendien is er geen internet aanwezig en dat is voor ons lastig, gezien de contacten in Nederland en wereldwijd. Nu mogen we wel gebruik maken van internet op de universiteit, maar dat zou weer een heel gesjouw betekenen: Telkens weer van het huis van Maria naar de universiteit lopen. Kortom: Niet praktisch. Wij stelden dan ook voor aan zowel Julie als Jorge om in ons hostel te blijven en de kosten te delen. Wij lieten verder weten dat het niet nodig is dat studenten betalen voor onze workshops. Ook hadden we inmiddels van Julie begrepen dat het restaurant van de universiteit op 6 blocks (men spreekt in termen van blocks in plaats van in termen van straten) verwijderd was van de universiteit en dat we daar met een moto-taxi naar toe moesten gaan. Gelet op ons lesrooster was dit tevens erg onpraktisch en we stelden dan ook voor om zelf de kosten voor ons eten te betalen. Al met al erg onduidelijk allemaal.

Ook liet Julie weten dat wij niet op 18 mei konden beginnen op St. Anthony, doch op 23 mei, aangezien men de leerlingen nog moest benaderen, i.v.m. hun deelname aan de conversatie lessen. Er zullen 3 groepen geformeerd gaan worden, te weten: First grade op één dag; second and third grade op 2 dagen en fourth and fifth grade op 2 dagen. Via een zekere Gladys kregen we alvast enkele handvaten op papier aangereikt. De lestijd zal ongeveer zijn van 17.00 tot 18.30/19.00 uur.

En toen probeerde Julie ons nog iets duidelijk te maken en we merkten dat zij het moeilijk vond om dit te bespreken. Wat was namelijk het geval? Pastor Alfredo wilde meer informatie hebben over die twee Nederlandse vrijwilligers. Wij hadden inmiddels al onze motivatiebrieven en cv’s inclusief ons Workaway profiel opgestuurd naar zowel Julie (St. Anthony) als ook naar Jorge (universiteit), maar blijkbaar wilde pastor Alfredo ook nog iets hebben. Wij stelden voor aan Julie dat zij onze documenten door kon sturen naar Alfredo. Wij merken op de St. Anthony school dat men niet gewend is om met vrijwilligers te werken (wij zijn de eersten!) en men is dus een beetje voorzichtig en zelfs een tikkeltje achterdochtig. Uiteraard begrijpen wij volkomen dat men wil weten wat voor vlees men in de kuip heeft. Julie ging nog verder en vroeg om copieën van onze paspoorten (ook dit werd geregeld voor zowel haar als Jorge) en tenslotte vroeg zij nog om de naam van onze contactpersoon op de Colegio Fes school waar wij hadden gewerkt. Wij gaven haar de naam en het telefoonnummer van Edwin, aangezien Sandro toch bijna nooit aanwezig is en Edwin eigenlijk de manager is. (Weken later bleek dat zij nooit naar Edwin heeft gebeld).

Op de universiteit daarentegen voelen we die scepsis helemaal niet. Daar wil iedereen die twee Nederlanders hebben. Wij moeten er daar wel voor waken dat we niet leeggezogen worden. Direkteur Jorge vraagt veel…..Een paar voorbeelden van zijn voorstellen: You can come during the whole day and you can teach in all the classes; just knock at a door, enter and start talking in English with the teachers and the students…..and please if you are free in the morning, come to us……and please we need your help at other schools here in Ayacucho, I can bring you with my car……..and please I want to organize 6 workshops instead of one and I invite the radio and television..….and please send me the topics of the workshops today…..and please can you come back in the future and stay for three months, so that you can teach the students who can not pay the fees for the university…..and please can you come tomorrow morning, because the rector wants to talk to you…..and please can you stay after your class and do an additional program in one of the other classes…..and please when I have time (because I have to teach English and biology and I am the director) I will join one of your classes………and please I will take you for an excursion…..and please can you bring more volunteers to this place…..and please…..etc. Wij worden er een beetje dol van. Jorge is een aardige vent, maar wel een warhoofd.

De topic op onze eerste werkdag op de universiteit was: ‘What was the moment that I (Dees) knew I had taken the right decision to go to Africa?’ Dit keer waren sommige teachers van gisteren wel aanwezig en andere docenten weer niet. Ook kwamen er twee nieuwe docenten bij….Janeeda en Richard. De docenten Engels van de universiteit weten dat zij iedere middag tussen 15.00 en 17.00 uur kunnen komen, maar het bestand wisselt, aangezien sommigen op die uren moeten lesgeven. Als warming-up hadden we de vraag gesteld: ‘ Do you know people who left their country? What kind of challenges did they face?’ Behalve deze twee onderwerpen spraken we bovendien nog over cultuur en religie. Niet alleen wij, maar ook de docenten vonden het een ‘ interesting meeting’.

19 mei moesten we op gesprek komen bij de rector van de universiteit. De afspraak stond gepland om 9.00 uur. Echter: Wachten maakt ook hier weer onderdeel uit van de cultuur. Het bleek dat het kantoor van de rector niet op de lokatie van de universiteit was, doch vlakbij de main square van Ayacucho. We moesten dus nog even lopen en de secretaresse van kantoor bracht ons naar de juiste plek. Aldaar troffen we direkteur Jorge. Wij begrepen in eerste instantie niet waarom hij met ons meeging (behalve dan vanwege het feit dat hij ons waarschijnlijk wilde introduceren), maar na een tijdje bleek dat hier een hele plausibele verklaring voor was. De rector sprak namelijk geen Engels en direkteur Jorge moest dus gewoon mee als vertaler. De ambiance was prachtig: We kwamen op een mooie, ommuurde binnen cour, geheel in koloniale stijl. Werkelijk een plaatje! Overal mannen strak in het pak, die al groetend met stapels dossiers onder hun arm voorbij liepen. Jorge introduceerde ons aan iedereen….Wij werden geparkeerd op een pompeus bankstel in een soort grote hal en toen begon het wachten. Eindelijk ging de deur open en kwam de rector naar ons toe. Hij nodigde ons uit om zijn kantoor te betreden….een balzaal! Wederom namen we plaats op een pompeus bankstel. Wij introduceerden onszelf, vertelden iets over onze achtergrond in Nederland en wereldwijd en Jorge vertaalde van Engels naar Spaans. Via translator Jorge werd ons duidelijk gemaakt dat de rector ons welkom heette op de universiteit en veel success toewenste. Plotseling ging de deur open en stond er een fotograaf in de ruimte. Er werd niets uitgelegd, maar wij werden verzocht om ons op te stellen voor het maken van enkele foto’s. Later bleek dat wij zullen verschijnen in het volgende bulletin van de universiteit. De rector overhandigde ons ook nog het meest recente exemplaar (uiteraard in het Spaans). Wij waren nauwelijks bekomen van alle ontwikkelingen, toen de rector ons vroeg om op te staan. Wij begrepen er niets van, maar hij verraste ons met een speldje en dit werd pontificaal op onze blouses bevestigd. Nou ja, zeg…..Ook hier werden weer foto’s van gemaakt….…Wat een bijzondere ervaring!

Echter: De verrassingen volgden elkaar in een rap tempo op. Jorge wilde graag dat wij toch op de universiteit gingen eten. Blijkbaar wilde Jorge er ook niets van weten dat wij onze accommodatie zelf betaalden. Ook de kosten delen was voor hem niet bespreekbaar. Hij wilde in eerste instantie een hotel regelen, maar kwam daar op terug. En wij zagen hem overleggen met de rector en dit resulteerde uiteindelijk in het feit dat wij een kamer/een appartement kregen aangeboden in een pand in hartje centrum. Hier bevinden zich meerdere kamers in die wel eens gebruikt worden voor mensen van de universiteit. Even later liet hij Belinda van kantoor opdraven om met ons in een taxi naar de mensa van de universiteit te rijden. Dit is namelijk weer op een andere lokatie. Aldaar aangekomen troffen we Jorge weer en hij maakte ons wegwijs in de immens grote mensa. Eerst introduceerde hij ons bij een zekere Magdalena, die de administratie voert van de mensa. Wij kregen de mogelijkheid om drie keer daags in de mensa te komen eten. Echter: Het ontbijt is op een zeer vroeg tijdstip en ’s avonds is het ook niet mogelijk voor ons, omdat wij dan moeten lesgeven. Blijft over dus de lunch. Wij besloten om slechts gebruik te maken van de lunch faciliteiten en wel van maandag t/m. zaterdag (als we tijd hebben). Men vroeg ons of wij in een privé-ruimte wilden eten of tussen de studenten en natuurlijk kozen wij voor het laatste. Het lijkt ons erg leuk om tijdens de lunch met de studenten van gedachten te wisselen. Jorge wil absoluut dat wij eten in de mensa van de universiteit, because it is healthy. Tsjonge.…jonge…..wij vielen van de ene verbazing in de andere en waren erg onder de indruk van alle aangeboden hulp. Het lijkt net een film, een droom…..

Om 15.00 uur werden we geacht om weer voor de klas te staan. De topic was: Northern Friends for Development (ons eerste project in Ghana). Er werd o.a. stilgestaan bij: Fondsenwerving, NGO’s, corruptie e.d. en dit werd vergeleken met de situatie in Peru. Zó interessant! Ook werd gesproken over het onderwerp: Do you think money is evil? In Ayacucho blijken slechts een handjevol NGO’s te zijn. Corruptie is ook in Peru aan de orde, zelfs in de klas op de universiteit. Voorbeelden die door de docenten werden gegeven: ‘Please teacher, give me a good mark and then I will pay you, because I don’t have time to study, I’m married, I have 2 children, I have to travel far to come to university, etc.’

Na 2 uur Engelse conversatie te hebben gedaan met de docenten, hadden we afgesproken dat we in de les van docent Richard acte de présence zouden geven in zijn klas. Er waren zeker 50 studenten aanwezig. Richard had hen voorbereid op het stellen van vragen aan ons en dit resulteerde in een geweldige interactie tussen de studenten en ons. Zij vroegen ons letterlijk het hemd van het lijf (inclusief vragen als: ‘Do you think that the church is too dominant?’ ‘What is your opinion due to marijuana used as a medicine?’ ‘What is your love history?’) en voor ons was het genieten…...genieten….genieten…..…

Tussen de lessen door vroeg docente Vanessa aan mij (Dees) of ik even met haar wilde praten. Wat bleek? Zij bood ons een kamer aan in haar huis!!!! Wat een gastvrijheid…..! Zij wilde graag dat ik dan met haar Engels zou praten, want zij wilde haar Engels verbeteren. Ik liet haar weten dat wij diezelfde middag met direkteur Jorge een kamer/appartement van de universiteit hadden geaccepteerd. Toch liet zij haar telefoonnummer bij mij acher in case you change your mind…..Toen zij begreep dat direkteur Jorge de kamer had aangeboden, schrok zij een beetje en verzocht zij mij om met Jorge niet te spreken over haar aanbod. Blijkbaar lag dat gevoelig.

De universiteit waar wij lesgeven heet: Instituto de Idiomas (Indi) San Cristobal Huamanga University. Het is de tweede universiteit van Peru. De mensa waar wij eten heet de residentia. (Residencia de la UNSCH). Dit moeten wij even weten als we met de moto-taxi naar de mensa gaan, in plaats van te voet. Echter: Meestal lopen we. Wij vroegen ons af of wij niet een badge of een kaartje van de universiteit moesten hebben, zodat men ons toegang zou verschaffen tot de residentia. Echter: Dit bleek niet nodig te zijn, omdat wij als twee oudjes met blauwe ogen natuurlijk wel opvallen tussen de jeugd. Vanaf de eerste dag was dus voor iedereen duidelijk dat wij ‘part of the family’ zijn. Direkteur Jorge had ons geadviseerd om voor de lunch niet aan te sluiten in de lange rij studenten; wij mogen voorkruipen….hahaha! Nadat je je plateau hebt gepakt, schuifel je langs de kookpotten en het personeel zorgt ervoor dat het plateau wordt gevuld. Als we aan één van de vele lange tafels zitten, hebben we ontzettend veel bekijks. Tsja……...opa en oma zijn in de mensa van de universiteit…hahaha! Wij vinden het ontzettend leuk om met de studenten te praten, maar helaas lukt dit eigenlijk niet, omdat zij nauwelijks Engels spreken en wij geen Spaans. Tussen de vele honderden studenten, kwam er plotseling iemand op ons af en begroette ons aller vriendelijkst. Wij moesten even nadenken, maar toen herkenden we hem, namelijk de broer van Edwin, onze oud collega van de Colegio Fes-school. Hij keek natuurlijk wel op van onze nieuwe werkplek.

Op 20 mei was er plotseling geen internet meer in ons hostel. Op de vraag wanneer dit terug zou komen, kwamen vele varianten….9.30 uur, 12.00 uur, la tarde, la noche……...daar kunnen we niet op wachten en dus werd een internetcafé opgezocht en togen we met de laptop naar de universiteit waar wifi aanwezig is. Die dag spraken we met de docenten over het onderwerp: Microfinance. En weer was er een docent die ons woonruimte aanbood, dit keer was het Nico. Maar zoals gezegd: Wij hebben een kamer/appartement van de universiteit gekregen en gaan 22 mei overhuizen.

Zaterdag 21 mei werden we ’s morgens alweer verwacht op de universiteit. Er was een ‘meeting’ georganiseerd over de aankomende workshops. Wij hadden Jorge en Julie laten weten dat wij weliswaar alle onderwerpen en alle theorie hadden, maar dat we wel graag enige hulp zouden hebben als het gaat om hoe de workshop in een vat te gieten. Gelukkig was de boodschap duidelijk geweest, want enkele teachers waren aanwezig tijdens de meeting en beloofden ons versterking te geven. Zo gaan docent Jan (de Nederlander) en docent Ricardo en docent Luis en docent Robert ons versterken. Met laatstgenoemde hadden we nog niet eerder kennis gemaakt. Hij blijkt slechts op zaterdag naar de universiteit te komen. Hij is een Amerikaan, geboren in Chicago, altijd gewoond in Texas en de laatste 15 jaar woonachtig in Peru. Uiteindelijk wil hij naar Mexico. Docent Jan had ons al eerder laten weten dat hij naast zijn baan op de universiteit ook betrokken is bij een sociaal project, Diamanta genaamd. Nu vertelde hij dat hij bovendien nog een culturele club en een bistro heeft en binnenkort op sollicatiegesprek gaat bij de Nederlandse Fréderique die in Ayacucho het project Mama Alice leidt, te weten een project voor straatkinderen waar wij ook eerder hadden gesolliciteerd. Echter: In ons geval ging dat niet door, omdat wij geen Spaans spreken, maar dit probleem zal Jan niet hebben, omdat hij al zo’n 11 jaar in Peru woont. De onderlinge contacten tussen alle docenten wordt gaande de tijd informeler. Jan nodigde ons uit om zijn bistro en culturele club te bezoeken en Robert nodigde ons uit om ’s avonds een keer een glaasje te komen drinken. Als we op alles in gaan, dan hebben we geen vrij moment meer, dus dat doen we niet.

Terug naar de meeting: De workshops zullen gehouden worden op zaterdag 11 juni, zondag 12 juni, zaterdag 18 juni en zondag 19 juni. Onze aangeleverde topics komen daarbij aan de orde: Pac man approach, child centered approaches and how to make a lessonplan. De workshops staan open voor alle docenten Engels van Ayacucho. Om in aanmerking te komen voor een certificaat moeten de deelnemers 50 Soles betalen en alle workshops doorlopen hebben. Ook moeten zij na de ‘break’ terugkeren. Dit zal worden gecontroleerd. Het programma (concept) zal ongetwijfeld nog vaak veranderen (de eerdere data 28 en 29 mei werden ook gecanceld), maar het zal er ongeveer als volgt uit zien:

8.00-8-30: Registration. 8.30-10.00: Plenary. De eerste dag ’s ochtends zal Jan dit voor zijn rekening nemen; de tweede dag ’s ochtends Robert; de derde dag ’s ochtends Ricardo en de vierde dag ‘s ochtends Jan. 10.00-10.20: Break. 10.20-11.30: Workshops. De eerste dag ’s ochtends zullen Ben en Dees dit voor hun rekening nemen; de tweede dag ’s ochtends moet nog ingevuld worden; de derde dag ’s ochtends is Jan aan de beurt (met een vriend) en de vierde dag ‘s ochtends zijn wij (Ben en Dees) weer aan de beurt. 15.00-16.30: Plenary. De eerste dag ‘s middags moet nog ingevuld worden; de tweede dag ’s middags is er geen programma; de derde dag ’s middags staat Robert op de rol en de vierde dag ’s middags is er geen programma. Men heeft het plan om af te sluiten met een ‘round table’. 16.30-16.50: Break. 16.50-17.50: Workshops. De eerste dag ‘ s middags draven wij (Ben en Dees) op (samen met Robert); de tweede dag ‘s middags is er geen programma; de derde dag ‘s middags staan wij (Ben en Dees) weer ingeroosterd en de vierde dag ’s middags is er ook geen programma.

Concreet moeten wij op zaterdag 11 juni zowel ’ s morgens als ‘ s middags acte de présence geven; op zaterdag 18 juni alleen ’ s middags en op zondag 19 juni alleen ’s ochtends. Zondag 12 juni zijn we vrij, maar zullen uiteraard wel aanwezig zijn. (Dat is een voorwaarde om een certificaat te krijgen…..hahaha). Het plenaire gedeelte zal plaatsvinden in het auditorioum en de workshops zullen plaatsvinden in de klaslokalen. De beide zaterdagen betreft een volledig programma ( ‘s morgens en ‘s middags); de beide zondagen is er slechts ’s ochtends een programma.
Wij zullen Luis de topics/de theorie aanleveren en hij zal er een power point presentatie van maken.

Na de meeting werden we geacht om aanwezig te zijn in de les van Julie. Dit was een beginnersgroep en daarom kregen we eenvoudige vragen voorgeschoteld, zoals: What’s your father’s name? How old are you? Where do you come from? Can you spell your name and your telephonenumber? etc. En weg was de hele zaterdagochtend weer…….Daarna naar de mensa voor de lunch (plastic lepel gekocht aan de ingang) en ’s middags zou oud collega Edwin van de Colegio Fes school weer op bezoek komen. Hij zou even naar onze computer kijken (langzaam/virus?) en hij zou een Skype lesje geven. Een excursie werd gecanceld, evenals het kopen van een headphone, een datum op een certificaat zou worden gecorrigeerd en natuurlijk wilden we hem ons nieuwe adres geven, maar..…..zijn bezoek ging niet door, aangezien hij onverwachts dringend naar zijn ‘hometown’ Huanta moest. Het werd dus een weekje uitgesteld. Het kwam ons wel goed uit, omdat wij nog veel achterstallig werk hadden liggen. Het was een razend drukke week geweest (nieuwe banen, aankomende verhuizing).

En dan…..met ingang van zondag 22 mei gaan we ons hostel Crillonesa verlaten (waar we 2 weken hebben doorgebracht) en zullen we onze intrek gaan nemen op de kamer/in het appartement van de universiteit in de stad. (Ons adres: Jr. 28 de Julio 105 Cuadra 1 Antes: Calle La Compañia). Jorge van de universiteit leverde de sleutel en een modem. Dit in afwachting van wifi of een kabel vanwege internet.

Op 23 mei begonnen we op de St. Anthony school en Julie verschafte ons onderstaand schema. Het is de bedoeling dat wij voornamelijk ‘s ochtends een rol krijgen in verschillende klassen, niet alleen op de middelbare school (zoals eerder de bedoeling was), doch ook op de basisschool. Het betreft dan een soort ‘ geleide’ conversatie. Wij moeten dan aanhaken op datgene wat de docenten hebben behandeld. ’s Middags echter (17.00-19.00 uur) kunnen we ‘ vrije’ conversatie doen, aangezien die leerlingen een beter niveau Engels hebben. Dit alles staat los van onze taak op de universiteit waar wij tussen 15.00 en 17.00 uur ‘ vrije’ conversatie geven aan de docenten die les geven op de universiteit. Bovendien komt het regelmatig voor dat wij op de universiteit ook een soort van gastsprekers zijn voor de studenten. De docenten vragen ons dan om even aanwezig te zijn in hun klassen. (Als dit uitkomt met ons rooster op St. Anthony). Studenten kunnen ons dan allerlei vragen stellen (met het doel om bijvoorbeeld de behandelde stof te oefenen). Kortom: Zeer gevarieerd.

Morning Schedule (Excuses voor de slechte weergave).
Hi Ben and Dees, as I was telling you before we want your help in the mornings to visit our students in order they ask you some questions. We prepare a schedule of 20 to 30 minutes visit to each classroom. Thanks for your help.
First week From May 23rd to May 27th
Monday Tuesday Wednesday Thursday Friday
Time Grade Time Grade Time Grade Time Grade Time Grade
12:30- 1:00 1st B
Sec. 9:00-9.:20 2nd A prim. 8:00-8:30 2nd B sec. 11:00-11:30 6th A prim. 8:00 – 8:30 4th A sec.
1:00-1:30 3rd A
Sec. 9:20-10:00 6th B prim 8:30 – 8:50 5th A sec. 11:30-11:50 3rd B sec. 8:30- 8:50 5th B prim
8:50- 9:20 4th B sec.
9:30-10:00 2nd A sec.
Second week From May 30rd to June 3rd
Monday Tuesday Wednesday Thursday Friday
Time Grade Time Grade Time Grade Time Grade Time Grade
9:50-10:10 2nd B prim 8:30- 8:50 3rd A prim 11:30 11:50 4th B prim 12:30- 1:00 1st C sec. 11:20-11:50 5th A prim
11:00- 11:30 1st A sec. 8:50- 9:20 3rd B prim 12:10
1:40 4th A prim 12:20-12:50 5th A sec.

Afternoon Schedule
This schedule is prepared for a group of students that would be able to understand you better than the others and could have a conversation. 5th graders are not in the schedule because they have programmed other activities.
Time Monday Tuesday Wednesday Thursday Friday
5:00 - 6:00 4th graders 2nd graders 3rd graders 4th graders 2nd graders
3rd graders
6:00 - 7:00

Contents
These contents are like a map for you to know what they have learned through the grades, if you want to make some related topics. Thanks for your help.
2nd grade 3rd grade 4th grade
• Countries and nationalities
• Verb be
• Possessive adjectives
• Family
• House and furniture
• Prepositions of place
• Possessions
• Possessives
• Daily routines
• Simple present
• School subject
• Can for ability
• Clothes
• Present progressive
• Simple past • Verb be
• Simple present
• Can for ability
• Present continuous
• Simple past
• Present progressive for future
• Food and drink
• Transportation
• Movies
• Jobs
• Music
• Physical descriptions • Verb be
• Simple present
• Can for ability
• Present progressive (present and future)
• Simple past
• Comparative adjectives
• Geography
• Superlative adjectives
• Must
• Have to
• Gerunds
• Going to
• Places around town
• housework

Het wonen in het pand van de universiteit is zeer prettig. Er zijn meerdere kamers, waar wij er dus 1 van hebben, maar wij zijn (nog) de enige 2 bewoners en hebben dan ook een zee van ruimte! Er is een grote woonkamer, een keuken, een was/schoonmaakruimte, meerdere toiletten, badkamers, slaapkamers. En niet te vergeten een kanjer van een balkon met uitzicht op hartje Ayacucho, met het prachtige park. Het is een toplocatie. Uh…...zijn wij Workawayers? Hahahaha.….! Op 23 mei maakten we kennis met de poetsvrouw. Kortom: We hebben ontzettend geboft met onze accommodatie alsmede met onze banen. En dat op eigen kracht en niet via Workaway.

Onze eerste lessen op de St. Anthony school op 23 mei: In Secondary 1 werden we ontvangen door teacher Gladys en in Secondary 3 heette Julie (July) ons welkom. In beide klassen verzorgden we een introduktie en lieten we de leerlingen vragen aan ons stellen. In Secondary 1 kregen we vragen in de trant van: Do you like Justin Bieber? Do you like Michael Jackson? What is your favorite food? What is your favorite color? What is your favorite animal? What is your favorite sport? (Als je dan vertelt dat je niet van dieren noch van sport houdt, doch van lezen, schrijven, muziek, de zee, reizen, lesgeven en vooral van vrijwilligerswerk doen wereldwijd, kijken de leerlingen ons met grote ogen aan). Op de vraag: How old are you? maakte Ben een geintje en zei: 36 i.pv. 63. De betreffende leerling keek in eerste instantie een beetje beduusd, doch toen zij begreep dat het een grapje was, lachte zij verlegen. In Secondary 3 kregen we vragen als: How many years are you married? Als je dan zegt: 22 years, beginnen alle leerlingen spontaan te klappen….hahaha! What kind of food do you eat in The Netherlands? How many famous people did you meet during your years of travelling? Bij deze vraag lieten we weten: ‘What is famous? For us for example our streetgirls in Ghana are famous!’ enz.

Je ziet duidelijk dat deze leerlingen de geluksvogeltjes zijn. Zij zitten op een privéschool en zijn toch een beetje de paradepaardjes. Je merkt dat zij gewend zijn om in een bepaald kader te denken en te antwoorden. Onverwachte vragen is men niet gewend. Het komt voor ons erg ‘ gestuurd en geleid’ over. Wij proberen dan ook om juist het tegenovergestelde te doen. Zonder te shockeren proberen we de leerlingen een beetje ‘wakker te schudden’ en dit zorgt voor eye-openers. Aan het begin van de Engelse les wordt er in het Engels gebeden en worden de leerlingen geacht om in koor te zeggen: ‘Peace and goodness’. Aangezien wij tijdens de lunchtijd van de mensa op de St. Anthony school moesten zijn, mochten wij de lunch gebruiken op de St. Anthonyschool (in een ruimte waar een paar tafeltjes stonden voor eters en waar leerlingen ook hun snack kunnen kopen).

Na St. Anthony moeten we richting universiteit. De dames van kantoor (Belinda en Paula) zorgen ervoor dat er whiteboard markers zijn en iedere dag krijgen we allebei een flesje water (althans in het begin). En weer is er een nieuwe kandidaat in ons groepje conversatie, een zekere John. Hij nodigde ons zelfs uit om met hem op excursie te gaan, waarbij hij dan als gids zou optreden. Helaas geen tijd…..we maken lange dagen en spenderen veel tijd aan onze voorbereiding van de lessen op twee lokaties. Er stonden twee topics op de rol: Picture language and global warming. Dit laatste op verzoek van docent Richard. Hij was echter afwezig evenals sommige anderen. De docenten zijn allemaal erg druk met hun werk en hebben niet altijd tijd om naar de conversatiegroep te komen tussen 15.00 en 17.00 uur. Echter: Direkteur Jorge had eerder al laten weten dat dit de enige geschikte mogelijkheid is. Nou ja…iedereen die komt is welkom…. Aangezien er maar 3 teachers waren, besloten we om de topics de volgende dag wederom aan te bieden.

Wij hebben wel eens op de universiteit aan sommige docenten Engels verteld over Workaway (waarbij hosts en volunteers samen tot een match komen) en blijkbaar vond men dit wel interessant, want teacher Vanessa kwam een dag later stralend op ons af en liet weten: ‘I registered myself as a host’.

En na de universiteit, weer terug naar St. Anthony. De eerste les in de middag/avondsessie was op 23 mei van 17.00 tot 19.00 uur. Volgens rooster zouden we de leerlingen van Secondary 4 krijgen, maar de eerste roosterwijziging was dus al een feit. Niet de fourth grade, doch de third grade zat voor onze neus. Bij deze ene roosterwijziging zal het echt niet blijven, maar goed….…...Dit keer haalde docent Suzy ons op en bracht ons naar de leerlingen van de third grade. Zelf ging zij achter in de klas zitten en wij werden geacht om 2 uur vol te praten. Nadat wij ons hadden voorgesteld (namen, leeftijden, beroepen), Nederland de revue hadden laten passeren inclusief omringende landen en onze achtergronden in zowel Nederland als wereldwijd hadden belicht, was het de beurt aan de leerlingen om vragen aan ons te stellen. Zomaar een paar voorbeelden: Do you like the weather in Ayacucho? Do you like the Peruvian food? We spraken over het onderwijssysteem in Ghana, over het verkeer en de malaria in Ghana; we spraken over de politieke situatie in Peru; over het over-georganiseerde Nederland. Wij vroegen de leerlingen (14 jaar) wat zij wilden worden in de toekomst en we vroegen hen om zichzelf voor de klas te introduceren. Eén meisje dat graag gitaar speelt beloofde Ben om op zijn verjaardag (mocht hij dan nog in Peru zijn) gitaar voor hem te spelen. Op onze vraag: ‘Do you have other questions?’ kwam geen enkele reactie. De leerlingen kijken elkaar een beetje giechelend aan, maar er gebeurt niets. Nadien begrepen wij dat dit soort vragen veel te open en te direkt zijn. Als wij een vraag willen stellen, kunnen we ons beter richten tot één leerling in plaats van tot de hele groep. In de middag/avondgroepen hoeven de leerlingen hun schooluniform niet meer aan. Overdag tijdens de schooluren is dit wel verplicht. Het is een behoorlijk tuttig bruin/beige uniform.’s Avonds omstreeks 19.15 uur zijn we thuis en prepareren we ons op de lessen voor de volgende dag, beantwoorden we mails, werken we aan dit reisverslag en rollen doodmoe ons bed in.

Het blijkt dat er in het noorden van Peru te veel kwik in het water zit. Daar is dan ook de noodtoestand afgekondigd.

Dus: Iedere dag gaan we eerst naar de St. Anthony school, daarna naar de universiteit en vervolgens wederom naar de St. Anthony school. Op 24 mei bezochten we tevens nog een heel ander project, te weten het Diamanta project.

En toen bezochten we Diamanta, een behoorlijk groot project in Ayacucho. Via onze Nederlandse collega Jan van de universiteit hadden we deze verwijzing gekregen. Jan zelf geeft Engelse les aan de Peruaanse medewerkers van Diamanta, zoals Elsa, Katy,Vanessa. Diamanta dus….Manta is een geweven doek uit de Andes. Het onderdeel manta (van Diamanta) zijn breiende vrouwen die ervoor zorgen dat het onderdeel dia (van Diamanta) kan draaien. De a van dia slaat op adolescenten, die de doelgroep van het project vormen. Er worden o.a. zwangere jonge meisjes opgevangen en begeleid in hun moeilijke situatie. Bij Diamanta kunnen zij allerlei vaardigheden leren. (Koken, sollicitatietraining e.d.). Ook is er een crèche, peuter/kleuterklas/primary school/mobiele school/kantoren. In het opvanghuis zitten ook jonge meisjes die slachtoffer zijn geworden van sexueel misbruik of mishandeling. Dit huis is nog nieuw (ongeveer 2 maanden geleden opgeleverd). Veel van de gemaakte producten bij Diamanta worden geëxporteerd naar de USA en België en kunnen ook online worden gekocht. Wij maakten ook kennis met een paar vrijwilligers uit België en Frankrijk en we werden rondgeleid door de Nederlandse Annemieke die als psychologe bij Diamanta werkzaam is. Helaas is het voor ons niet mogelijk om op sociale projecten te werken, omdat Spaans is vereist. (Logisch natuurlijk).

24 mei begonnen we de dag echter met 2 klassen op de St. Anthonyschool. Eerst naar Primary 2 van juf Beatrice en daarna naar primary 6 van juf Joanne. Bij de kleintjes van Primary 2 hadden we natuurlijk een aangepaste introductie, gebaseerd op de jeugdige leeftijd van 7 jaar. Juf Beatrice vroeg ons om veel geduld met het kleine grut te hebben, maar was blijkbaar toch wel tevreden over onze presentatie, want haar scepsis verdween en zij vroeg ons om nog eens terug te komen. In Primary 6 leek juf Joanne zich niet prettig te voelen bij onze komst, omdat zij geen Engels sprak. Echter: Juf Gladys bood uitkomst en trad op als vertaalster. Probleem opgelost dus! Deze leerlingen waren behoorlijk luidruchtig en begonnen te joelen toen we binnenkwamen. Met leerlingen van deze leeftijd was een interactie heel goed mogelijk. Leerlingen hebben er echt geen idee van waar Nederland ligt….. In Peru of in Rusland? Om maar eens iets te noemen……….

Op de universiteit stonden de topics: Picture language and global warming op de rol en op de St. Anthony school sloten we de dag af met Engelse conversatie aan de second grade. Echter: The second grade was veranderd in de fourth grade. Ook prima, voor ons geen probleem. Docente Gladys vergezelde ons. Op een gegeven moment vroegen de leerlingen hoe oud wij waren. Wij lieten hen weten: Guess en tot onze grote verbazing en schrik zeiden ze in koor: Seventy…..nou ja zeg…..hahaha! Het was een leuke groep en met name één jongen viel ons op: Zeer betrokken, slim en zijn Engels was goed. Toen wij onze introduktie hadden afgerond en het de beurt van de leerlingen was om zich voor te stellen aan de groep, vertelde deze knaap dat hij in Nederland was geweest (had o.a. het Anne Frankhuis bezocht). Hoe is het mogelijk?! Hij was echter niet alleen in Nederland geweest, maar ook in Duitsland, België en Italië. Zijn vader was vorig jaar voor zijn werk naar Europa afgereisd en had zoon-lief meegenomen. Verder bleek een andere leerling het kleine broertje te zijn van juf Gladys.

Op 24 mei ’s avonds werden we opgeschrikt door een immens kabaal. Wat bleek? Een grote processie trok onder ons raam voorbij; duizenden mensen in een lange stoet liepen richting basiliek. Een kolossale monstrans met een mariabeeld in het midden werd door een honderdtal mannen meegedragen in de optocht. Overal klonk vuurwerk. Waarschijnlijk heeft dit al te maken met Corpus Christi/Sacramentsdag op 26 mei.

25 mei…..2 uur St. Anthony…..2 uur universiteit…….2 uur St. Anthony……..Mijn voorkeur (Dees) ligt duidelijk bij de St. Anthony school. Deze leerlingen zitten best wel in een keurslijf en we merken dat zij het heel fijn en verfrissend vinden om met ons te praten over onze wereldwijde ervaringen. Zeker de oudere leerlingen van Secondary zijn voor ons erg interessant. Deze ochtend moesten we in maar liefst 4 klassen zijn, te weten Secondary 2b (elke klas is onderverdeeld in a en b), in Secondary 5a, in Secondary 4b en in Secondary 2a. In de eerste en de laatste groep werden we geassisteerd door juf Gladys en in de 2 middelste groepen troffen we juf Julie (July). Wij geven duidelijk de voorkeur aan Gladys. Docente Julie (July) is erg formeel, ‘strak in het pak’ en er kan geen lachje af. Gladys is losser, informeler, meer flexibel. In één van de klassen vroegen de leerlingen wederom hoe oud wij waren en toen wij hen lieten raden, waren we benieuwd naar de antwoorden (gelet op de ervaring van een dag eerder waarbij men ons schatte op 70 jaar). Deze keer mochten we complimenten in ontvangst nemen…..25, 40 jaar…..hahaha! En los van de stereotiepe vragen als: What is your favorite actor, your favorite movie, your favorite sport, animal, singer, food, color, flower etc. kwamen er ook meer interessante vragen, zoals: What is the currency in your country? What is the principal problem in your country? In how many countries did you travel and in how many countries did you work? Eén leerling nodigde ons uit om bij hem thuis te komen eten, not the food from Peru, but the real food from Ayacucho. Ook wilde men weten waar wij precies woonden in de stad, because… we want to visit you….

Wij genieten intens van de interactie met de oudere leerlingen. Zij hangen aan onze lippen als wij vertellen over Nederland (watermanagement, biking, flowers, small but crowded country). Zij zijn erg verbaasd om te horen dat Nederland zo klein is en lijken onder de indruk als je vertelt dat het high developed is. Wij vertellen over de buurlanden van Nederland, over het feit dat Nederlandse leerlingen Engels, Frans en Duits leren op de middelbare school. Wij vertellen over onze banen in Nederland (Bij Profesora Frances hebben zij wel een beeld, maar wat doet een social worker eigenlijk?) Als we vertellen dat Ben altijd heeft gewerkt voor people with problems (jobless people, homeless people, addicted people, single mothers, refugees) beginnen de leerlingen spontaan te klappen…..hahaha!

Wij vertellen over ons vrijwilligerswerk in Nederland (Nederlandse taal geven aan vluchtelingen op een asielzoekerscentrum; als gastgezin fungeren voor een alleenstaande minderjarige asielzoekster uit Nigeria; een Pools gezin helpen om te overleven in onze gecompliceerde Nederlandse samenleving; vrijwilliger zijn in een vrouwengevangenis) en dat blijkt een ware ‘eye-opener’ voor de leerlingen te zijn. Als we dan verder vertellen en het duidelijk wordt dat wij sinds 2004 wereldwijd als vrijwilligers werkzaam zijn, kijkt men ons met grote ogen aan. Wij vertellen dat we 7 jaar in Ghana hebben gewerkt en sinds 2014 werkzaam zijn op kortdurende projecten in o.a. verschillende landen in Zuid-Oost Azië. Bij Afrika heeft men slechts het beeld van arme mensen en bij Azië denkt men slechts aan China en Japan of Zuid Korea. Er is dus nog genoeg werk aan de winkel!

In Ayacucho is veel muziek in de stad. Elke aangelegenheid wordt aangegrepen om te feesten en in optocht door de stad te trekken. Als een school bijvoorbeeld het feit viert dat deze zoveel jaar bestaat, dan trekt er weer een lange stoet voorbij………..

Topics conversatie 25 mei op de universiteit: Do you fear change? Would you be happy in a world where nothing ever changed? If you could go back in time and give yourself some advice, what would it be? Why? (Wij gebruiken soms de interessante onderwerpen van de talenschool in Marokko). Andere topics waren: What does it mean to do social work? We sloten de sessie af met een fabel en waren verrast dat 2 docenten de fabel reeds kenden. Docent Richard is een aardige vent die op een leuke manier met zijn studenten omgaat. Hij vertelde het verhaal dat hij zijn studenten soms adviseert om vooral te focussen op studie en carrière en huisje-boompje-beestje voorlopig uit te stellen. Hij doet dit dan op een ludieke manier: ‘When you are very young and you fall in love, it’s only a heart issue; when you fall in love when you are a little bit older, then it’s also a brain issue, but when you fall in love when you are more older, then it’s a purse issue……hahaha! Twee andere docenten Engels die in ons conversatiegroepje zitten zijn Edid en Nico. Het bleek dat Nico in het verleden nog les had gehad van Edid.

En de dag werd afgesloten met 2 uur Engelse conversatie op de St. Anthony school en wel the second grade (en niet the third grade zoals vermeld stond in onze timetable). Deze leerlingen participeerden erg goed. Wij vroegen de leerlingen waarom er zoveel tandartsen in Ayacucho zijn (dat was ons namelijk opgevallen). De reactie luidde: ‘Because the people love their teeth’. Nauwelijks was dit uitgesproken of er kwam een leerling (met dikke wang) binnen die veel te laat was….Reden: Hij kwam van de tandarts af! Aan het einde van de les werden wij niet alleen gekust (dat is normaal; iedereen zoent je 1x op de wang) en vroegen sommige leerlingen of zij een foto van ons mochten maken, maar wij werden ook om advies gevraagd. Wat bleek? Een meisje vertelde dat een jongen die zij kende verliefd was op haar vriendinnetje, maar het vriendinnetje was niet verliefd op de jongen, dus….Ben and Dees, what do I have to do? Zo heerlijk om met die jeugd te ‘ bomen’ over kalverliefde.

Wij wonen inmiddels 4 dagen op onze prachtige lokatie in de stad en toen kregen we er twee medebewoonsters bij en zij zullen enkele dagen in onze accommodatie wonen. Het betreft een moeder en een dochter. Beiden Peruaans. De dochter echter woont sinds 2 jaar voor haar werk in Nederland (Deventer!!!) en werkt aan de universiteit van Amsterdam. Haar vriend (een Spanjaard) werkt op de universiteit van Twente. (Enschede). Zij is nu even terug in Peru om lezingen en een conferentie te geven aan de universiteit van Ayacucho. Moeders spreekt slechts Spaans, dus we kunnen helaas niet met haar praten, maar met de dochter kunnen we uiteraard Engels praten.

Al eerder melding gemaakt van het feit dat er vele optochten onder ons raam voorbijtrekken, maar zelfs ook begrafenisstoeten. Een bonte kermis van mensen, muziek, bloemen en temidden van dat alles een kitsche lijkkist. Ook militaire parades of optochten met een kruisbeeld/monstrans kunnen we zien vanuit ons appartement.

Ben maakt wel eens het geintje: ‘Ik ben nog nooit door zoveel onbekende vrouwen gekust’….hahaha! En het is waar….Niet alleen hij, maar ook ik (Dees), we worden constant gekust op de Peruaanse manier; 1x op de wang. Zelfs als we op straat lopen, zien we voortdurend docenten, studenten, leerlingen en begint het begroeten in de vorm van de zoen op de wang.

26 mei: Corpus Christi/Sacramentsdag…......Gelet op de religie hier is dit een belangrijke dag voor de mensen.

's Morgens togen wij weer naar St. Anthony waar Primary 6a (teacher Gladys) en Secondary 3b (teacher July) voor ons op de rol stonden. Onze introduktie kennen we inmiddels uit ons hoofd en kunnen we wel dromen! In Secondary 3b stelden de leerlingen ons vele vragen. Hierna naar de mensa van de universiteit voor de lunch en daarna naar onze conversatiegroep op de universiteit. Topics: Would you sacrifice happiness for the opportunity to be successful? Who is the most successful person you know? What makes him/her successful? If someone was married, had three healthy children, a comfortable house and secure job, would you consider that person to be successful? Why? Would you consider a ninety-years old person who is physically and mentally very healthy a success? Why? Do you believe that success equals happiness? Do you think even if we are successful we can be sad as well? What characteristics does someone require for financial success? Why? Do you consider yourself successful? If yes, how would your life be different if you were unsuccessful? Op verzoek van de docenten werden copieën gemaakt van de fabels van een dag eerder.

Met direkteur Jorge wilden we o.a. het feit bespreken dat er maar weinig docenten meedoen met de conversatie. Dit vanwege drukke werkzaamheden. Maar waarom geen studenten vragen? Willen zij misschien meedoen? Of hebben zij ook geen tijd? Sinds onze verhuizing naar het onderkomen van de universiteit, hebben we het modem van direkteur Jorge mogen gebruiken voor ons internet. Wij vroegen ons af of hij dit niet terug wilde hebben. Hij had ons namelijk wifi of een kabel beloofd en in afwachting daarvan had hij ons zijn modem te leen aangeboden. Jorge echter is erg druk. Naast zijn baan als direkteur en docent Engels en biologie is hij nog met zijn derde studie bezig, te weten ‘environmental engineer’. Dus al een paar dagen is hij niet aanwezig en kunnen we dit alles niet kortsluiten.

Wij zijn inmiddels doende met docent Luis om ons voor te bereiden op de komende workshops. Er was enige miscommunicatie ontstaan omtrent de topics voor de Power Point presentatie en ook daarvoor mailden we naar Jorge, maar deze beste man heeft waarschijnlijk nooit tijd om mails te beantwoorden. Ook in levende lijve spreken lijkt dus niet te lukken. Gelukkig hadden we met July op de St.Anthony school al even kunnen ‘ bomen’ over het inhoudelijke van de workshops, maar het lijkt erop alsof zij het ook niet precies weet.

En ’s avonds wederom naar St. Anthony, waar we met de fourth grade tijdens de Engelse conversatie spraken over de topic Afrika. Oh, het was weer smullen……...Zo interessant om met de jongelui van gedachten te wisselen! Toen zij in de gaten kregen dat Ben op 29 juni jarig is, stelden zij voor om een party te organiseren. Na afloop van de les werden wij beiden weer op de wang gekust door deze leerlingen.

No water op de avond van 26 mei, doch slechts 1 avond, dus dat is eigenlijk het vermelden niet waard. Wij hebben een leuk contact met de moeder en dochter die enkele dagen bij ons in huis wonen. Hoewel we niet met de moeder kunnen praten vanwege de Spaanse taal omhelst zij ons iedere keer als zij ons ziet. Met de dochter kunnen wij in het Engels converseren. Zij is hier om o.a. lezingen te geven op de universiteit. Er blijkt een grote conferentie te zijn georganiseerd alwaar zij (computer engineer) acte de présence moet geven. Soms brengt zij iemand mee naar ‘huis’ en op die manier maken wij dan weer kennis met interessante mensen. Zo spraken wij met een professor van een andere universiteit die dus voor de conferentie naar Ayacucho was afgereisd.

27 mei: Secondary 4a (met juf July) en Primary 5b (met juf Suzy)…..In Secondary 4 kregen we mooie vragen, zoals: ‘ What do you think about the gay marriage’? ‘How is the political situation in your country?’ ‘What is for you democracy?’ etc. In Primary 5 wilden de leerlingen voornamelijk weten welke Peruaanse gerechten wij al hadden geproefd.

Op de universiteit waren de topics: Would you consider your childhood a good one? Why? Would you want to journey back in time and experience childhood again? Why? On a scale of one to ten, with ten the highest score, how would you rate your parents? In other words: Did you have fantastic parents/terrible parents or just average parents? Do you think you will be a good parent (or are you a good parent now? Why? Vandaag vond er een rockconcert plaats op de universiteit. Met het rockconcert genereert het talencentrum (Instituto de Idiomas) extra inkomsten. Het talencentrum krijgt weliswaar geld van de universiteit, maar in de praktijk gebeurt dit niet (of te weinig) vanwege corrupte praktijken (aldus een ingewijde). De universiteit houdt het geld voor zichzelf. Ongeveer 1x in de 3 maanden organiseert Instituto de Idiomas dus een eigen aktiviteit (muziek, sport, film), met het doel extra inkomsten te verkrijgen.

De avondsessie op de St. Anthony school met de leerlingen van de second and third grade stond wederom in het teken van Afrika, maar ook in het teken van Ayacucho. Wij vroegen de leerlingen waarom zij Ayacucho mooi vinden en het antwoord was éénduidig……......vanwege het weer, het eten en de geschiedenis.

Op zaterdag 28 mei werden we met een bezoekje vereerd en wel van oud collega Edwin. Dit keer kon het wel doorgaan.

Op 30 mei gingen onze 2 huisgenoten weg (moeder en dochter). Echter: Op 29 mei kwam er al weer een nieuwe huisgenoot, die ook enkele dagen bleef.

Behalve met lesgeven op 2 lokaties, zijn wij voornamelijk bezig met het voorbereiden van onze workshops. Niet alleen de onderwerpen lessonplan, child-centered approaches en PAC-Man approach staan op de rol, maar het is uitgebreid met classroom management. In de praktijk blijkt dat wij (Ben en Dees) het helemaal zelf moeten organiseren, aangezien July en Jorge geen tijd hebben of hier geen tijd voor willen vrijmaken. Wij leveren dus alles aan en docent Luis maakt de power point presentatie.

Al met al zeer veel nieuwe ontwikkelingen in korte tijd!!!

P.S. Zoals gemeld: Vanwege het feit dat wij in de maand mei twee keer verhuisd zijn en twee nieuwe banen hebben gekregen, is het verslag dusdanig lang geworden, dat wij het niet in één keer konden plaatsen. Vandaar dat er een deel 1 is (Werken en wonen op de Colegio Fes school) en een deel 2 (Werken op het taleninstituut van de universiteit en werken op de St. Anthony school en wonen in hartje stad).

Warme groet vanuit Ayacucho,
Ben en Dees