Een nieuwe maand in Peru

Een nieuwe maand in Peru April 2016

Ons leven op de Colegio Fes school in Ayacucho/Peru gaat verder….....Op 28 maart zouden de lessen voor de volwassenen (van buiten de Colegio Fes scene) van start gaan (2x in de week Engels en 2x in de week Frans gedurende de avonduren), maar er gebeurde niets….

De laatste week van maart werd er niet alleen overdag les gegeven aan onze ‘eigen’ leerlingen, maar stond ook onze Ghana presentatie op de rol. Gedurende de Assembly/Morning devotion werd een beeld geschetst van werken in Ghana, waarbij de scholen uiteraard de meeste aandacht kregen. Vanzelfsprekend kunnen de leerlingen noch de leraren een presentatie in het Engels volgen, dus we waren erg blij dat vrijwilligster Natalie uit voormalig Oost-Duitsland wilde vertalen. Zij beheerst namelijk basic Spanish. In gedeelten van steeds een half uurtje verspreid over verschillende ochtenden kregen de leerlingen een idee over het leven in Ghana. Na onze tweede ochtend vroeg Sandro of het half uurtje terug gebracht kon worden naar een kwartiertje. Het mocht namelijk niet ten koste gaan van de reguliere lessen die om 8.15 uur beginnen. Geen probleem voor ons, dan smeren we het gewoon uit over 4 ochtenden. Echter: Toen wij dus - op verzoek van Sandro - eerder stopten om bijvoorbeeld de wiskundeleraar gelegenheid te geven om te starten, werd er tot onze verbazing niet begonnen met de wiskundeles, doch werden er allerlei religieuze liederen gezongen. Ach ja…dat is de cultuur……

De ene keer zit Sandro ‘strak in het pak’; de andere keer is hij casual gekleed of hult zich in het Colegio Fes schooluniform.

Behalve de schattige Indiaantjes hier, zijn er natuurlijk ook Peruaanse etterbakjes en twee leerlingen stuurde ik (Dees) dan ook een keer de laan uit…...mijn engelengeduld was echt op…….op naar direkteur Sandro……..en deze liet de beide meisjes als straf de gang schoonmaken. Over zo’n voorval wil ik dan graag even napraten, maar dat is waarschijnlijk weer veel te Europees gedacht. Toen ik toch besloot om via de google translator met Sandro hierover te praten, liet hij weten dat de beide leerlingen 2 strafpunten zullen krijgen op hun ‘exams’….Pffff….Dat was uiteraard niet mijn bedoeling geweest. Ik probeerde hem duidelijk te maken dat het taalprobleem hieraan ten grondslag ligt. Ik spreek namelijk geen Spaans. Sandro echter zag het hele punt niet…….je hebt toch de google translator in de klas?......Daarop liet ik hem weten: Maar uh….lesgeven is meer dan het gebruiken van een google translator…..als leerlingen onderling met elkaar praten of met allerlei Spaanse verhalen richting ons komen, begrijpen wij hen niet. Hierop lachte Sandro mij alleraardigst toe en vroeg of ik wellicht een andere google translator wilde hebben…..Zucht…..Hij begreep dus nog steeds niet waar de schoen wrong. Ik gaf de moed nog niet op en adviseerde om in de toekomst slechts vrijwilligers te vragen die én Engels én Spaans spreken, waarop zijn antwoord luidde: Ah….Ah…..Si.....Gracias. Blijkbaar had hij er toch over nagedacht want de volgende dag vroeg hij ons of we een keer bereid zouden zijn om zijn profile op de Workaway site te updaten.

Ook liet ik Sandro weten dat het in mijn ogen weinig zin heeft om de leerlingen te vermoeien met de Franse taal. Hiervoor gaf ik drie redenen: Allereerst zal er geen follow-up zijn. Als ik vertrek, wie gaat de lessen dan voortzetten? Ten tweede lijkt mij Engels voor deze leerlingen belangrijker dan Frans en ten derde merk ik dat zij het Frans erg moeilijk vinden en niet geinteresseerd zijn. Ook hier zag Sandro het hele probleem niet…..via de vertaalmachine liet hij mij weten dat ik de uren Frans kon laten vallen ten faveure van de uren Engels. Of ik dit doe, weet ik nog niet, maar ik was wel weer verbaasd over het gemak waarop hij de dingen benadert. Tevens had ik melding gemaakt van het feit dat ik 2 leerlingen van Secondary 3 wel in de Engelse les had gezien, maar niet meer in de daarop volgende Franse les. Hij vroeg mij de namen van deze jongens te noteren en besloot de ouders in te lichten. Tsja…..dat is het verschil…...ik denk in hele andere termen van oplossingen, maar Sandro maakt er korte metten mee.

’s Nachts gaat het water (toilet-doorspoeling/douche) er meestal tijdelijk uit om tegen de vroege ochtend weer terug te keren. Ons toilet wordt niet alleen gebruikt door ons, maar ook door de familieleden die in huis wonen en tevens door de leerlingen en het personeel gedurende de schooldag. Op een zeker ogenblik kon het toilet van de buitenkant niet meer geopend worden en van de binnenkant niet meer gesloten worden. Wij kregen toen de sleutel in ons bezit. Het duurde echter nog een hele tijd voordat de zaak gerepareerd werd.

Op onze kamer hebben we een water dispenser en ongeveer iedere 10 dagen moet een nieuwe voorraad gerealiseerd worden. Alvorens we het water kunnen consumeren, moeten we het koken.

Inmiddels is er een ‘amigo de Sandro’ gearriveerd, die als hulpje fungeert voor allerlei voorkomende werkzaamheden, of zoals hij zichzelf noemt: Een auxiliaire.

Op 30 maart was ik niet alleen bezig met de Ghana-presentatie en het lesgeven van Engels en Frans, doch hielp ik ook Esther in de keuken: Broodjes smeren (gevuld met fruit, bijvoorbeeld gebakken banaan of groente, bijvoorbeeld broccoli of frites of ei of….of…) en een soort nasi maken. Leerlingen kunnen voor 3 Soles 50 een maaltijd kopen (ongeveer 85 Eurocent) en voor 50 Soles cent een broodje (12 Eurocent). De leerlingen zijn dol op: Pan con papa, of tewel een chapla-broodje met frites. De vitrine in de aula vlakbij de keuken van Esther is onlangs gevuld met verschillende soorten fruit. Het is leuk dat ik met Esther Frans kan praten; zij heeft in het verleden 2 jaar in België gewoond. Zij vertelde mij dat haar man een pastor is, die van origine uit Venezuela komt. Zij hebben 1 zoon, David, een leerling van ons in Secondary 3. Op 4 april kwam man-lief even naar school en maakten we dus kennis met de man van Esther, zijnde de pastor.

De vorm is ook hier erg belangrijk. Als ik de leerlingen van Primary 5 en 6 (ongeveer 11, 12 jaar oud) een Engelse puzzel laat maken, gaan zij in eerste instantie voortvarend te werk. Daarna wordt er onderling overlegd en komen ze één voor één naar mij toe om hun produkten vol trots te tonen. Als ik meld dat de opdracht goed is volbracht, vragen zij mij om hun werk te voorzien van…….. mijn handtekening .….…..hahaha!!!

De laatste dag van maart wachtte ons de zoveelste verrassing….Sandro bleek met de nachtbus naar Lima te zijn gegaan om schoolmaterialen aan te schaffen…en keerde pas terug op 2 april. Verder werd er op 31 maart niet alleen voort geborduurd op de Ghana-presentatie en op het lesgeven, doch Edwin vroeg ons om de schooluniformen te rangschikken (lange broeken, jasjes, blouses, korte broeken, spencers e.d.). Deze moesten op maat gelegd worden, voorzien van plastic en in een glazen vitrinekast uitgestald worden. Ja, ja, als Workawayer moet je multitasken.

Er is een nieuwe leerkracht op de Colegio Fes school…..hij blijkt Soes te heten (althans zo klonk het) en hij gaat biologie geven. Later bleek dat hij in het verleden ook al les had gegeven op Colegio Fes. Zijn echte naam is Jesus.

Het is een chaos, een bende op school……..niemand wordt er warm of koud van…..Het lijkt wel of alles kan en mag…..Voorbeeld: Als leerkracht Edwin - die tevens fungeert als administrateur - achter zijn bureau wil gaan zitten, lukt hem dat niet, aangezien zijn plaats in beslag wordt genomen door een paar leerlingen die gewoon achter zijn computer gaan zitten. De rustige Edwin zegt hier helemaal niets van en neemt vervolgens plaats voor het bureau om daar verder te gaan met zijn werkzaamheden.

En dan staat Secondary 1 en 2 op de rol. Als ik naar de bovenste verdieping ga, waar de leerlingen van Secondary normaal gesproken les krijgen, zit collega Gregorio in mijn lokaal. Hij lijkt niet van plan te vertrekken. Navraag bij Edwin leert dat ik in de aula les kan geven. Deze aula heeft vele funkties: Kantine, auditorium, klaslokaal e.d. In de aula bevindt zich ook de keuken. Voor in de aula is het kantoor. Achter de aula bevindt zich de patio inclusief een klaslokaaltje. Alle ruimtes staan in open verbinding met elkaar. Iedereen loopt door de aula naar keuken, kantoor, patio, klaslokaaltje of naar buiten. In die scene moet je dan onderwijzen. Potten en pannen rammelen in de keuken, leerlingen zitten te eten, op kantoor wordt volop gekletst, bezoekers komen en gaan, de allerkleinsten van Inicial 3 en 4 krijsen overal doorheen, de techniek laat je in de steek (geen internetverbinding en dus geen google translator), de leerlingen willen voortdurend naar de baño (het toilet) of willen een broodje kopen (pan/chapla) en in deze setting word je dan geacht om les te geven……pffff…………….

Ben vermaant de leerlingen vaak middels het woord la paz. Hij heeft dan ook de bijnaam gekregen: Teacher La Paz…...hahaha!

Iedere dag worden de grote billboards van de school aan de buitenkant van het gebouw geplaatst. Hier staan zowel de foto’s van de leerkrachten uit Peru op als ook de foto’s van de internationale vrijwilligers. Echter: De borden zijn niet up-to-date. De meeste Peruaanse teachers waarvan hun foto’s op de billboards prijken, geven geen les meer op de Colegio Fes school en de internationale vrijwilligers zijn ook al lang vertrokken of moeten nog komen. Wellicht worden onze foto’s aangebracht als wij al jarenlang terug zijn in Nederland……...dan hangt teacher La Paz nog steeds op de school in Ayacucho.

Op 1 april werd de Ghana-presentatie afgerond. Na 4 ochtendsessies van ongeveer een kwartier/half uur konden we daar een punt achter zetten. Met dank aan vertaalster Natalie hopen we dat de leerlingen iets hebben meegekregen van het schoolsysteem op het Afrikaanse continent. Later op de dag togen we naar de allerkleinsten, zijnde de leerlingen van Inicial 3 en 4. (Nursery/Kindergarten).

Ook op deze school laat ik weer veel lesmateriaal achter: Tastbaar of middels verwijzingen.

De oudere leerlingen gaan tijdens de les physical education geregeld voetballen op een playground vlakbij de school. Het terrein - helemaal van beton - is best gevaarlijk voor de fanatieke jongelui. Toen we Sandro hier voorzichtig op wezen, liet hij weten dat zij binnenkort op een ander ‘voetbalveldje’ kunnen gaan sporten; dit zou enigszins voorzien zijn van gras. Op 1 april was dit een feit. Vrijwilligster Natalie liet echter weten dat het gras slechts aan de zijkanten aanwezig was. Na de gymles stond voor Natalie ‘creative arts’ op het programma. (Dit laatste integreren wij regelmatig in onze Engelse lessen).

Zaterdag 2 april: Een vrije dag; even geen school, maar gezellig naar de markt voor een pan con huevo (broodje ei) en vers papaya-sap en vervolgens met de moto-taxi naar de stad. Een bezoekje aan de pedicure was wel lachwekkend. In eerste instantie probeerde men ons duidelijk te maken dat men ons niet kon helpen, aangezien men geen water had. Wij op onze beurt toonden ons waterflesje en lieten weten dat men ons water wel mocht gebruiken. Hilariteit alom, maar aldus geschiedde. Tijdens de behandeling kwam er een begrafenisstoet voorbij…..harde muziek……..vele mensen……aan toeters en bellen was geen gebrek (vorm!)…..de witte kist was met ‘goud’ behangen……een kitsch circus dus….

In datzelfde weekend op zondag gingen we op zoek naar het project Mama Alice in Ayacucho. De Nederlandse Fréderique runt dit project voor straatkinderen en wij hadden onze belangstelling via de mail getoond. Sowieso willen we dit project graag een keer bezoeken, maar tevens sluiten we de mogelijkheid niet uit om daar te gaan werken. Echter: er kwam geen enkele reactie op onze mail. Dan maar zelf op onderzoek uitgaan. Via I-Peru (Tourist-Information) en met behulp van de ‘map’ van Ayacucho gingen we op zoek. De lokatie was snel gevonden. Uiteraard was er op zondag niemand aanwezig, maar we hadden nu in ieder geval al een beeld van de plek. Wellicht binnenkort nog eens terugkeren. Om te werken met straatkinderen moet je natuurlijk de taal beheersen en dat zal moeilijk worden, vanwege het feit dat wij geen Spaans spreken.

Aangezien wij onze periode bij Sandro over een tijdje gaan afronden en niets van Fréderique hebben gehoord, hebben we naar nieuwe Workaway projecten in Peru gesolliciteerd. Hoewel we het best naar de zin hebben op de Colegio Fes school bij Sandro, vinden we een periode van 2 maanden lang genoeg. Bovendien hebben we van de Immigratiedienst 6 maanden Peru gekregen, dus we willen ook nog wel op een andere plek in Peru werken. (Overigens: Dit wil niet zeggen dat we ook 6 maanden in Peru blijven). Alles valt en staat met een geschikt project in Peru of in een ander land in Zuid-Amerika. Overigens….hoera…..uiteindelijk kregen we toch een mailtje van de Nederlandse Fréderique die het project Mama Alice runt en werden we alsnog uitgenodigd. Een afspraak werd gemaakt.

Leuke ervaring: Naar de kapper gaan terwijl je geen Spaans spreekt!

Het is roerig in Peru: Er is een nieuwe premier (nummer 4 sinds 2011); regelmatig vinden er grote verkeersongelukken plaats; de Peruaanse regering heeft een grote slag toegebracht aan de guerilla beweging Het Lichtend Pad in de jungle van Ayacucho; er heeft een aardbeving plaatsgevonden in het Amazonegebied op de grens Peru-Brazilië enz.

Wij kregen een leuke mail van onze host uit Marokko……Heeft hij al een school in Berrechid en Casablanca (op beide lokaties hebben wij gewerkt tussen oktober 2015 en januari 2016), nu liet hij ons weten dat de tweede school in Casablanca van start was gegaan en dat hij het plan had om in juli te starten met de bouw van wederom een school en dit maal in Fes. En……..hij nodigde ons uit om aldaar de eerste steen te komen leggen……hahaha!

Maandag 4 april ging er een nieuwe schoolweek van start en wel met het zingen van de ‘ National Anthem’. Het Peruaanse volkslied werd opgevoerd met de hand op het hart en ook de vlag ontbrak niet. Ja, ja, de vorm is - zoals eerder gezegd - ook in Peru erg belangrijk! Hierna….op naar de klassen….Secondary 3, Primary 1+2……eerst Engels en daarna Frans. Iedere keer probeer ik een zo gevarieerd mogelijk programma aan te bieden. En dat geldt natuurlijk ook voor de klassen Primary 3+4; Primary 5+6; Secundary 1+2 en Inicial 3+4.

Wij (Vrijwilligster Natalie, Ben en ik/Dees) hebben Sandro geholpen met het updaten van zijn Workaway profile: De beschikbaarheid aangepast; melding gemaakt van het feit dat er huisdieren zijn; vermeld dat de host je ophaalt van vliegveld of busstation en last but not least…..het verzoek geplaatst om vrijwilligers te werven die zowel Engels als Spaans spreken.

Sandro vertelde dat een leerling uit één van de laagste klassen iets teveel naar Superman had gekeken. Hij had de vliegkunsten na willen doen en dat liep uiteraard niet zo goed af als gedacht.

En jawel hoor….voor de zoveelste keer ging mijn lesrooster op de schop….Niemand wordt tijdig ingelicht. De leerlingen waren hiervan op de hoogte, doch de docenten wisten van niets. Leerkracht Hugo werd naar huis gestuurd; de vrijwilligers kregen pas bericht aan de vooravond van de wijzigingen. Dit alles vanwege het feit dat een nieuwe docent (biologie) slechts beperkt beschikbaar is voor Colegio Fes. Alle uren van de andere leerkrachten werden dus veranderd, ten faveure van de nieuwe docent biologie. Verder werden de klassen Secondary 1+2+3 samengevoegd en dit hield in dat ik (Dees) 2 lesuren minder heb. Concreet betekent dit met ingang van 5 april: Op maandag Primary 1+2; op dinsdag Secondary 1+2+3 en Primary 3+4; op woensdag Primary 5+6; op donderdag no class en op vrijdag Inicial 4+3. Mij werd gevraagd om op donderdag te assisteren op de office en in de kitchen. Niet leuk, maar ja…..Vrijwilligster Natalie werd gevraagd om zwemles te geven………….en dit laatste gebeurde nooit.

Strafregels schrijven is hier ook nog aan de orde. De ‘auxiliaire’ moest erop toezien dat het strafwerk ook daadwerkelijk werd gemaakt.

En weer is er een nieuwe docent en wel voor wiskunde. Er zijn veel teachers ‘maths’ werkzaam op Colegio Fes.

Iedere ochtend tijdens de Assembly/Morning devotion wordt er gebeden en gezongen. Soms gaat het wel erg ver en komt het voor ons overdreven over. Sandro kan er helemaal in opgaan……ogen dicht, handen gevouwen of handen in de lucht en uit volle borst meezingen. We willen het niet bestempelen als godsdienst waanzin, maar het is kantje boord. Gelukkig had hij eindelijk eens een keer iets anders bedacht voor deze bijeenkomst. Het thema was: Kanker, tuberculose en tumoren. Hij ging uitleggen aan de leerlingen dat het erg ongezond is om vlees te eten. Het eten van vlees stond garant voor het krijgen van kanker. Maar uh……Waarom werd niet verteld dat roken en alcohol ook schadelijk zijn voor de gezondheid? Toen we hem dit voorlegden, liet hij weten daar volgende week bij stil te staan. (Onze ervaring is inmiddels dat hier echt niet meer op teruggekomen wordt). Normaal gesproken is teacher Angel meestal degene die de Assembly leidt, doch in de week van 4 april stond Sandro ervoor en vertelde vol vuur over het feit dat vlees eten ongezond is voor het lichaam.

En wederom is er een nieuwe docent, Pedro genaamd (of tewel Peter) en hij gaat literatuur geven. Hij blijkt ook al eerder op de school van Sandro te hebben gestaan.

Het docenten bestand wisselt even snel als de lesroosters. Op 5 april ging er een nieuw rooster in en op 6 april was het alweer anders. Niemand die je informeert. Van de leerlingen moeten we horen dat er weer een roosterwijziging is. Een slechte zaak. Nu hoeven we op maandag geen les te geven, doch wordt onze hulp verwacht op de office en in de kitchen. Op dinsdag staat Secondary 1+2+3 op de rol voor Frans en Engels; op woensdag is het de beurt aan Primary 5+6 (Engels en Frans); donderdag mogen Primary 3+4 er aan geloven voor wat betreft Frans en Engels en op vrijdag sluiten we de week af met Primary 1+2 (Frans en Engels) en tenslotte gaan we nog naar Inicial 4+3 voor de allerkleinsten (Engels). Even is er sprake geweest van het feit of al onze uren aan Engels zouden moeten worden besteed of dat het vak Frans toch aangeboden moet blijven. Uiteindelijk werd gekozen voor de laatste optie, aangezien er waarschijnlijk vrijwilligers uit België komen (Nederlands en Franstalig) en dan krijgen mijn Franse lessen toch een follow-up.

Het feit dat wij geen Spaans spreken lijkt steeds lastiger te worden…...en de Workaway hosts in Zuid-Amerika lijken niet te reageren…..

De 2 nieuwe docenten (Soes biologie en Pedro literatuur) werden tijdens de morning devotion van 7 april naar voren gehaald en onder applaus voorgesteld. De oudere leerkracht Hugo is ermee gestopt. Het werd deze 50-plusser te zwaar.

Een ijskoude douche op 7 april…....en de dagen daarna…..navraag leerde dat niet alleen de douche kapot is, doch ook de wasmachine. Er werd toegezegd dat beiden over 4 dagen gerepareerd gaan worden. Echter: Eerst zien, dan geloven!....Maar…hoera…soms zit het mee en inderdaad was alles na 4 dagen verholpen!

Op vrijdag 8 april is kokkin Esther afwezig, i.v.m. een bezoek aan Lima. We krijgen te horen dat dit te maken heeft met de komende verkiezingen van 10 april. In haar paspoort blijkt Lima te staan en dit zou betekenen dat zij niet in Ayacucho mag stemmen. Zij kan dit wel laten veranderen, maar dat kost geld. Aangezien zij niet wil betalen voor deze wijziging, zat er niets anders voor haar op dan af te reizen naar Lima. Voor de school hield haar afwezigheid in dat anderen moesten koken en Sandro had deze taak toebedacht aan de ‘ auxiliaire’ en aan de vrijwilligers Natalie en Dees. Met ons drieën hadden we veel plezier, omdat we alle drie niet van koken houden….hahaha! Ik (Dees) kan niet praten met de ‘ auxiliaire’, omdat hij slechts Spaans spreekt. Natalie fungeerde met haar ‘ basic Spanish’ dus als vertaler Spaans-Engels. Op een gegeven moment werd de radio aangezet. In de Europese oren van Natalie en mij (Dees) kwam het over als een soort van ‘comedy’. Dit bleek echter niet het geval te zijn. Het betrof een lange preek op de radio…..!

De schoolweek sluiten we af met de allerkleinsten (Inicial 3 en 4). De kleintjes hadden goed geparticipeerd in de lessen en juf Freesia vroeg ons om een sticker (meisjes-en jongensstickers) op de voorhoofden van de kleintjes te plakken, met daarop de tekst: Very good. Bovendien was het feest in Inicial 3, want de kleine Anthony was 3 jaar geworden en moeders trakteerde iedereen op taart en Inca-kola.

Wij zijn druk aan het solliciteren naar een nieuw Workaway-project in Peru, maar tot op heden (8 april) is er nog geen resultaat. Of de host heeft geen plek; of de host reageert niet; of het werk is niet wat wij zoeken; of er is sprake van honden en katten; of men wil slechts 1 Workawayer; of Spaans is een ‘must’ of...of….of… enz. enz.

Na een drukke schoolweek zijn we blij als het weekend is. Op zaterdag 9 april gingen we naar de markt, de stad, het park, een restaurantje en naar een kunstcentrum/galerij/handicrafts e.d….. Heerlijk om even los te komen van de school-scene……..! Toen we aanstalten maakten om te gaan vertrekken uit het park, kwam er een voltallige Peruaanse familie op ons af. Men vroeg ons of het toegestaan was om een foto van ons te maken in gezelschap van de familie. Natuurlijk was dat geen enkel probleem voor ons, maar wij dachten wel: ‘Het is toch ietwat raar als je met wildvreemden op de foto wil’…..maar goed, waarschijnlijk was een Europees gelaat voor deze mensen weer interessant.

Al eerder melding gemaakt van het feit dat men het hier op school niet zo nauw neemt met de hygiëne. Echter: Als er 2 hondedrollen vlakbij de keuken liggen, dan moeten wij toch even slikken…..Smakelijk…..brrr………! De kleine kinderen van de familieleden die in huis wonen maken veel kabaal. Zij gaan ‘s avonds pas laat naar bed.

10 april: Verkiezingen in Peru. Allereerst wordt het Parlement gekozen, 130 personen. Na enkele weken volgt een tweede verkiezing. Dan wordt beslist welke partij de president en de vice-president gaat leveren. In de aanloop naar de verkiezingen hebben enkele kandidaten zich niet gehouden aan de regels en/of geld aangenomen. Dit heeft ertoe geleid dat de betreffende kandidaten niet meer mogen meedoen aan de verkiezingen. Opmerkelijk is ook dat de dochter van een oud president van Peru nu meedoet aan de verkiezingen, terwijl haar vader - de oud president - nog in de gevangenis zit vanwege geconstateerde en bewezen strafbare feiten, zoals moord en corruptie. Hij zou o.a. ook 3000 vrouwen hebben laten steriliseren. Zijn gevangenisstraf is maar liefst 25 jaar. Krantenkoppen op internet melden dat de bevolking opgewonden is, maar ook gefrustreerd. Bananen-republiek?

Vaak worden bankbiljetten in de winkeltjes driftig gecontroleerd op echtheid. Er is namelijk veel vals geld in omloop. Geld dat je pint bij de pinautomaat geeft geen enkele garantie dat het echt geld is.

Het straatbeeld in Ayacucho laat veel bedelaars zien.

Hoewel er hier geen muskieten zijn, heb ik (Dees) verschillende beten op mijn benen. Wat kan dat zijn?.....vlooien? bedwantsen?....brr….!!!

Docenten komen en gaan…..soms ontgaat het ons een beetje en kunnen we niet meer bijhouden wie er allemaal lesgeven op Colegio Fes. Op een gegeven moment zagen we Melissa (docente geschiedenis); Wilton (docent natuur-en scheikunde) en Yedir (docent art).

In de nacht van 10 op 11 april ging Ben even naar het toilet en zag een vrouw op de gang lopen. Ik (Dees) werd wakker en zag plotseling een vrouw in mijn kamer staan, die al even verbaasd keek als ikzelf. Zij had zich waarschijnlijk in de deur vergist, stamelde ‘excuse me’ (in het Engels en dus niet in het Spaans) en vertrok.

Was kokkin Esther op vrijdag 8 april afwezig, op maandag 11 april was zij nog steeds niet teruggekeerd uit Lima. Dit betekende dus dat wij (Natalie, Dees en dit keer ook Ben) weer met de auxiliaire de keuken indoken om te koken.

En dan…….11 april……..Op naar het project Mama Alice…..op naar de Nederlandse Fréderique……...…..! Het bezoekje is tweeledig: Als Limburgers in Ayacucho is het natuurlijk gewoon erg leuk om Fréderique te gaan bezoeken. Daarnaast zijn we benieuwd of ze wellicht nog vrijwilligers kan gebruiken. Wij zijn namelijk aan het dubben: Langer in Peru blijven of niet. We hebben maar liefst 6 maanden gekregen van de Immigratiedienst, maar als we blijven kunnen we minder andere landen bezoeken. Via Workaway lukt het in ieder geval niet om een passend project te vinden in Peru. Wellicht dus via Fréderique. We zijn in ieder geval onder de indruk van haar project en verwijzen daarvoor graag naar de website: www.mamaalice.com Er wordt onderwijs aangeboden, welzijn & zorg en vakopleidingen. We kregen een rondleiding en maakten kennis met vele mensen: Betaalde krachten, Peruaanse vrijwilligers, Nederlandse/Belgische vrijwilligers en stagiaires e.d. Er zijn meerdere lokaties. Voor wat betreft vakopleidingen: Er wordt naailes aangeboden en binnenkort gaan workshops koken van start. Er is een kindertelefoon. Er wordt gewerkt met mamitas: Moeders die middels handicraft proberen een centje bij te verdienen. De produkten die worden verkocht (fair trade) komen ten goede aan de doelgroep. Er is een psychologe aanwezig; er zijn maatschappelijk werkers, docenten, verpleegkundigen e.d. De Peruaanse Elba heeft inmiddels het direkteurs-stokje van Fréderique overgenomen. Wij konden overal ‘in de keuken kijken’ en hielpen zelfs nog even mee met de voorbereidingen voor het vervaardigen van Kerstkaarten. Ook dronken we thee in de woonkamer van Fréderique (die tevens dienst doet als slaapplaats voor enkele zwerfjongeren). Fréderique liet weten graag met ons samen te willen werken, hoewel zij natuurlijk ook moest overleggen met haar personeel. Wij vroegen nog enige bedenktijd. Wat ons een beetje tegenhoudt (maar dat geldt voor alle landen in Zuid-Amerika) is de Spaanse taal en hoewel ik (Dees) best veel kan herkennen vanuit het Frans, schort het natuurlijk aan de Spaanse spreekvaardigheid. Wij hebben het gevoel dat we in Zuid-Amerika niet uit de verf komen, vanwege de Spaanse taal. Alle vrijwilligers bij Fréderique spreken Spaans. Fréderique opperde het plan om ons Engelse les te laten geven aan een groep gidsen die zij wil opleiden. De vrijwilligers wonen in een vrijwilligershuis, maar uh…krijg je een eigen kamer of is er sprake van shared dorms? In dat laatste geval gaan we niet in zee met het project. We gaan op 2 sporen zitten…het project van de Nederlandse Fréderique en het Workaway traject.

In Peru hebben we alle projecten afgeklapperd. Dat lukt in ieder geval niet: Of je moet Spaans kunnen spreken, of er zijn dieren, of men heeft je nodig op een later tijdstip, of er is geen beschikbaarheid, of men reageert niet, of het project is niet passend enz. enz. In z’n algemeenheid lijkt het erop dat er minder sociale/educatieve projecten in Zuid-Amerika zijn dan in West-Afrika of in Zuid-Oost Azië. Wij hebben in Brazilië reeds alle 1500 Workaway projecten in Zuid-Amerika bekeken, maar goed….ondanks dat blijven we zoeken in verschillende landen, want telkens weer komen er nieuwe hosts bij. Workaway is aktief in zo’n 155 landen en heeft inmiddels meer dan 20.000 hosts wereldwijd. Even ter vergelijking: Toen wij ons 2 jaar geleden (mei 2014) aanmeldden, waren er nog ‘slechts’ ruim 9.000 hosts. Fréderique was erg blij met onze verwijzing naar Workaway. Zij had hier namelijk nog nooit van gehoord, maar realiseerde zich dat zij op die manier vrijwilligers kon krijgen.

Natuurlijk kunnen we nog een tijdje op de school van Sandro blijven (Colegio Fes), maar dat vinden we geen optie. Wij zijn hier alweer 2 maanden en hoewel de setting gezellig is en de mensen erg aardig, hebben wij het na 2 maanden toch wel gezien. Bovendien willen we graag lesgeven en niet voortdurend politie-agent spelen. Soms moet je echter toch weer glimlachen met bijvoorbeeld de grote slungels uit Secondary 3 (ongeveer 15 jaar oud). Op een gegeven moment ‘bulder’ ik (Dees) behoorlijk tegen leerling David (de zoon van kokkin Esther). (Teacher Edwin neemt zelfs alle mobieltjes in beslag). Later komt David naar de keuken waar zijn moeder Esther en zijn lerares Dees samen in het Frans aan de babbel zijn en omhelst David eerst zijn moeder en daarna zijn ‘ profesora’…….hahaha!

Met Fréderique hadden we afgesproken om elkaar wederom te ontmoeten op 13 april en in de tussentijd alle plussen en minnen op een rijtje te zetten. Zowel Fréderique als wij zouden nadenken over mogelijkheden. Aldus geschiedde. Wij verdiepten ons in het gidsen-project. Wij hadden het idee om dit echt projectmatig aan te pakken, als zijnde een educatief, sociaal, economisch project. Concreet: Engels onderwijzen (educatief); vaardigheden aanleren om gids te worden (sociaal) en business skills aanreiken (economisch) aan waarschijnlijk gemotiveerde cursisten. Uiteraard zou voor ons de instructietaal in het Engels moeten zijn, maar wellicht konden we ook aspirant gidsen inzetten die zowel Engels als Spaans spreken. Andere vragen die bij ons naar boven kwamen, waren: Wanneer starten de gidsen? Hoe lang moet de opleiding tot gids duren? Hoeveel gidsen zijn er in Ayacucho? Is er überhaupt vraag naar gidsen? Is er markt voor gidsen? Dit vanwege het feit dat er geen of nauwelijks toeristen in Ayacucho zijn. Wij overwogen om zelfs naar I Peru (soort VVV) te gaan en te vragen voor een gids. Is er een keurmerk/waarmerk voor gekwalificeerde gidsen in Ayacucho? Is het een vrij beroep? Moet je voldoen aan bepaalde eisen? Worden de gidsen straks allemaal zelfstandig of gaan zij allemaal samenwerken? Heeft de Stichting hier nog een taak in? Dus een stukje after care na de opleiding? Wordt er door de gidsen een gezamenlijke pool gevormd? Enz. enz. Overigens: Konden we wellicht nog iets anders doen waar geen Spaans voor nodig is? Te denken valt daarbij aan de link met Mama Alice Nederland. Verder hadden wij nog vele andere praktische vragen m.b.t. de condities voor de vrijwilligers. En last but not least wilden we Fréderique ook melden dat we nog verschillende Workaway plekken hebben geschreven en we in afwachting zijn van de antwoorden. Sowieso wilden we onze eventuele beslissing om bij Mama Alice te gaan werken, nog even (ongeveer 2 weken) aanhouden. Op dat moment konden wij gewoon nog geen ja of nee zeggen.

Echter: Wat gebeurde er? Fréderique liet ons op die bewuste woensdag 13 april per mail weten dat het niet meer nodig was om voor de tweede keer naar haar project te komen, aangezien de docenten en andere medewerkers het geen goed idee vonden om mensen op het project te laten werken die geen Spaans spreken. Voordeel voor ons was in ieder geval dat we nu niet hoefden te kiezen tussen het project van Mama Alice in Peru en een ander project in een ander Zuid-Amerikaans land. Extra gunstige bijkomstigheid voor ons is dat er nu meer tijd over is om in meer verschillende landen te werken. We zijn er van overtuigd dat we ergens een waardevolle plek zullen vinden en is het niet in Latijns-Amerika, dan is het ongetwijfeld ergens anders op deze aardbol! Hoe het ook zij: Voor onze beeldvorming vonden wij het erg fijn om het project Mama Alice met eigen ogen te hebben mogen zien. En hopelijk vindt Fréderique via Workaway Spaanstalige vrijwilligers of in ieder geval vrijwilligers die Spaans spreken. Met onze verwijzing naar Workaway hebben we toch een heel klein steentje kunnen bijdragen, want voor ons is duidelijk dat dit project support verdient. Alle lof! Chapeau!

En dan gaat Sandro voor de tweede keer binnen niet afzienbare tijd met de nachtbus naar Lima (8 uur). Het doel is wederom het kopen van schoolmaterialen. Op dinsdag vertrokken en op donderdagavond weer terug.

Als wij water aan de kook brengen om onze waterdispenser te kunnen vullen, dan is het niet toegestaan om het gas hoog te zetten, want…..een explosie ligt dan op de loer.

Aangezien ons kamertje op school erg klein is (10 tot 12 vierkante meter), gaan we ’s avonds wel eens in een klaslokaal zitten om bijvoorbeeld achter de computer te werken. Niet alleen de ruimte is groter, ook de internetverbinding is beter. Hoewel Sandro weet dat wij regelmatig gebruik maken van een klaslokaal, was dit blijkbaar niet bekend bij Edwin. Hij belde dan ook naar vrijwilligster Natalie die in het bezit is van een telefoon van Sandro (voor noodgevallen aangezien Natalie geen telefoon heeft). Edwin vroeg Natalie om poolshoogte te gaan nemen, want er brandde licht in het klaslokaal van Primary 5+6. Uiteraard kon Natalie snel duidelijkheid verschaffen en Edwin geruststellen: Er waren geen inbrekers, Ben en Dees waren de ‘indringers’……….hahaha!

Sinds kort neemt teacher Edwin voor aanvang van de lessen in Secondary 1,2,3 alle mobieltjes in beslag en geeft deze na afloop van de schooldag pas terug aan de leerlingen. Hij bewaart deze in…..het geldkistje van de school……hahaha!

Cultuurverschil: Het blijft voor ons vreemd, maar ook grappig, om te zien dat knapen van 14,15 jaar de vrouwelijke docenten (dus ook mij, Dees) begroeten middels een kus op de wang. Mijn gedachten gaan naar Nederland…………..

Het valt niet mee om te onderwijzen zonder Spaans te spreken. De google translator is de enige manier voor ons om les te kunnen geven. Alles wordt of in het Engels of in het Frans door ons ingegeven en door google vertaald naar het Spaans. Zonder deze vertaalmachine kunnen wij dus echt helemaal niets in de klas. Als de techniek ons in de steek laat (en dat gebeurt regelmatig) dan heb je het idee dat je slechts doende bent met bezigheidstherapie/aktiviteitenbegeleiding in plaats van met lesgeven. Zeer lastig dus als er geen internetverbinding is of het volume zeer matig is.

Nooit gedacht dat ik nog eens sprookjes in het Frans zou behandelen in Peru, maar dat is dus ook geschied: Le petit Chaperon Rouge; Blanche Neige; Cendrillon; Les trois petits cochons; Boucle d’ or et les trois ours, om maar eens iets te noemen……….

En dan krijgen wij midden in de nacht plotseling een telefoontje uit Nederland….dat is even schrikken, maar al snel blijkt dat het gaat over een kwestie die bij ons al bekend is. De gasleverancier van ons appartementencomplex De Fonteyne in Vlissingen gaat m.i.v. 31 mei veranderen. Technisch gezien is dit een hele ‘operatie’, omdat in het hele complex de gaskranen dicht gedraaid moeten worden en daarna weer geopend moeten worden. Verder moeten buiten ook de nodige voorzieningen getroffen worden. Van alle 52 appartementen moet iemand die dag aanwezig zijn om de medewerkers van het gasbedrijf toegang te verlenen tot elk appartement. Vanuit Peru hadden wij onze hulptroepen al ingeschakeld: Twee contactpersonen uit Vlissingen, huurder, verhuurbedrijf e.d. Toch wilde het gasbedrijf van ons zelf (de eigenaren) vernemen of er iemand in ons appartement aanwezig zal zijn op die bewuste dag. Toen we de beste man dit konden verzekeren, was hij blij en konden wij verder gaan met onze welverdiende nachtrust.

Het valt ons op dat er meer jongens dan meisjes op deze school zitten. Als we vragen naar de reden, krijgen we een nietszeggend antwoord…..Het heeft te maken met de inschrijvingen en met het feit dat Colegio Fes een Christelijke school is….uh….vreemd….mij ontgaat in ieder geval de logica van dit antwoord, maar goed………

Het vrouwtje in het winkeltje waar wij onze dagelijkse boodschappen doen was erg blij: Voor haar was het niet meer nodig om de bedragen uit het hoofd uit te rekenen en alles op papier te zetten, want stralend liet zij een rekenmachine zien! Overigens: Dit werd slechts 1 dag gebruikt en daarna ging zij weer verder met haar hoofdrekenen.

Op 15 april konden de leerlingen een mooie schoolagenda kopen voor 20 Soles (ongeveer 5 Euro). Dit vond gretig aftrek. Iedere ochtend zet de auxiliaire een stempeltje op de betreffende dag voorzien van zijn paraaf.

Op vrijdagavond 15 april zaten wij achter onze laptop te werken, toen plotseling de auxiliaire ons vroeg om samen met Natalie naar kantoor te komen. Sandro wilde de 3 vrijwilligers spreken. Wij begrepen er niets van. Wat bleek? Wij werden ondergedompeld in een soort van ‘healing session/worshipping activity’. Het is bekend dat de mensen hier erg gelovig zijn, maar Sandro spant de kroon. In onze ogen is het allemaal erg overdreven, maar goed we namen braaf plaats en wachtten op wat komen ging. Er moesten zeer religieuze video’s worden bekeken. Het ging ons echt veel te ver. Ook werd er gezongen en gebeden en kregen we een bijbeluitleg. Uiteraard geschiedde alles in het Spaans, dus wij konden er niet echt een touw aan vast knopen. Natalie vertaalde soms een beetje voor ons. Op een gegeven moment ging Sandro zo ver dat je voor een veilige reis niet op de buschauffeur moet vertrouwen, maar slechts op Dios. Ook in geval van ziekte, was niet de dokter van cruciaal belang, doch God. Toen schoot mij (Dees) iets te binnen dat ik vaak op een laboratorium in Ghana had gezien als ik weer eens liet prikken op malaria en wel de volgende tekst: ‘We will treat you, but God will heal you’ (of iets van die strekking). Dit past dus precies in de denkwijze van Sandro. Voorzichtig lieten we Sandro weten dat de mensen in Ghana ook erg gelovig waren, maar dat dit in Nederland toch heel anders is. Ik wilde vertellen dat ik ‘doing church’ hoger in het vaandel heb staan dan ‘praying church’, maar ach….soms moet je de confrontatie maar niet aangaan…………

Een slangetje van onze waterdispenser raakte los en dit betekende dat al het drinkwater uit het reservoir liep en door de kamer stroomde….

Het werd weer tijd om nieuwe bloeddrukmedicatie voor Ben te kopen. Dat was niet eenvoudig. Allereerst was de vraag of de betreffende medicatie wel in Peru wordt verkocht. We weten natuurlijk dat er verschillende merknamen zijn. Sommige apotheken hadden de medicatie helemaal niet; andere pharmacies hadden slechts 1 doosje te vergeven en bij weer een andere apotheek was de betreffende medicatie over de houdbaarheidsdatum heen. Na een 5-tal apotheken te hebben bezocht, konden we de balans opmaken: 75% van de buit was binnen, maar de prijs was 4x duurder dan de prijs in Nederland. Een week later konden we de resterende 25% aanschaffen.

Wij hadden het plan om een keer met Sandro mee te gaan als hij op zaterdag naar de community/church gaat. Echter: De reis is lang; het programma overladen en het religieuze sausje te dik (volgens vrijwilligster Natalie die een keer is meegegaan).

17 april: Wij gaan een dagje met collega Edwin naar zijn hometown, zijnde Huanta. Althans………..dat was de bedoeling. Wij moesten dit echter cancelen, vanwege het feit dat we ons allebei niet zo lekker voelden (buikklachten, verkouden) en bovendien druk zijn met het vinden van een nieuwe Workaway host. Het hele weekend werd druk gemaild met eventuele nieuwe hosts. Ook een week later moesten we het bezoekje uitstellen, vanwege dezelfde redenen.

De nieuwe schoolweek ging niet alleen gepaard met veel drukte op school, maar ook met veel drukte in ons hoofd. Veel regelwerk als het gaat om het realiseren van een nieuw project in een ander land. Wellicht was dat de reden dat wij ons op 18 april buiten sloten….Onze kamer dichtgetrokken en de sleutel lag dus binnen! Edwin was erg inventief en probeerde een raam open te schuiven. In eerste instantie lukte dit niet. Toen Ben het echter nogmaals probeerde, lukte het wel. Edwin regelde een kind uit de klas en samen tilden Edwin en Ben het kleine meisje door het raam. Zij belandde op ons bureau en sprong daar vervolgens van af. Toen kon zij van binnenuit de deur voor ons openen en zagen wij de sleutel op onze koffer liggen.

Het is handig dat wij verschillende computer-mennekes om ons heen hebben: Teacher Edwin, teacher Angel e.d. Echter: Dit is wel Peru, dus dat betekent……vele storingen, werken in immens kabaal, men begint overal aan, maar uiteindelijk is het….....problem, tomorrow…..waar hebben we dat meer gehoord?...hahaha! Het lijkt inherent aan ontwikkelingslanden.

19 april: Vrijwilligster Natalie gaat vertrekken. Na een maand bij Sandro te hebben gewerkt, gaat zij naar een ander project in Peru en wel in Cusco. Een paar dagen na het vertrek van Natalie zou er een nieuwe vrijwilligster komen, maar dit ging niet door, aangezien Sandro geen confirmation had ontvangen. Kokkin Esther gaf zowel Natalie als mij (Dees) een cd met daarop…..juist ja….religieuze liederen…..this is Peru…. Erg grappig dat zij Natalie een versie gaf met Engels en Franstalige liedjes (terwijl Natalie geen Frans spreekt) en mij een versie gaf met Spaanstalige liedjes (terwijl ik geen Spaans spreek en Natalie wel een beetje), maar wie weet heeft zij het wel bewust gedaan. In ieder geval een ontzettend lief gebaar.

Het wordt steeds lastiger hier voor ons en de volgende twee voorbeelden zullen dit ongetwijfeld duidelijk maken. Op de avond van vertrek van Natalie schitterde Sandro door afwezigheid!! Haar bus vertrok om 20.30 uur en zij moest een half uur van te voren op het busstation zijn. Het regende, het was donker……Gelukkig was een broer van Sandro bereid om Natalie met zijn eigen auto naar het busstation te brengen. Ben betaalde de benzine. In onze beleving is zo’n houding van de host schandalig. Diezelfde Sandro praat de hele dag over God, maar Christianity in de praktijk brengen…..ho maar….…!

Een dag later staat kokkin Esther huilend in de keuken. Zij had mij (Dees) een dag eerder toevertrouwd dat haar man - bekend met hoge bloeddruk - ziek was. Op 20 april vertelde zij mij dat ze haar man eigenlijk niet alleen thuis kon laten. Echter: Sandro had haar gebeld en dringend verzocht om naar school te komen. Toen knapte er iets in mij….Ik liet haar weten dat haar man belangrijker is dan Sandro met zijn school en dat het mij beter leek dat ze naar huis zou gaan. Zij praat half Spaans half Frans tegen mij en snikte…si madame, si madame….vervolgens liep zij de keuken uit, Sandro verbouwereerd achterlatend. Echter: Niet voor lang; hij ging met haar in gesprek. Ik (Dees) liet Sandro met mijn 3 woorden Spaans weten: Haar man is belangrijker dan jouw school…..Dat kon hij uiteraard niet waarderen, maar dat is geen probleem voor mij. Als ik onrecht zie, dan moet ik reageren. Wat een huichelpraktijken…....constant praten over God, de hele dag gaat het over Dios hier en Dios daar, maar in onze ogen is de Christianity hier ver te zoeken!

Gelukkig besloot Esther nog diezelfde dag om helemaal te gaan stoppen met het koken voor school, doch slechts nog schoonmaak werkzaamheden te verrichten. Zij had mijn boodschap goed begrepen: Haar man en zoon dié waren belangrijk en de school moest het maar zien te rooien. Plotseling vroeg Esther mij of ik haar zoon David niet kon inlichten over het feit dat zijn vader ziek was. Ik liet haar weten dat ik slechts de lerares van David was en dat dit niet mijn taak was. Zij als moeder zou toch haar zoon moeten inlichten over het feit dat pa ziek is? Echter: Zij wilde David er niet mee belasten. Maar uh…probeerde ik weer……je moet hem toch de waarheid vertellen, je moet de realiteit toch onder ogen zien? Toen pakte zij mijn gezicht met haar beide handen vast en zei: ‘Vous avez raison’.

Aangezien er op 20 april dus niet werd gekookt, vroeg de auxiliaire of wij (Ben en Dees) samen een hapje gingen eten in een restaurantje vlakbij de school. Zo gezegd zo gedaan. Deze man spreekt slechts Spaans, doch tijdens dit etentje werd ons duidelijk dat hij ons iets wilde vertellen. Met handen en voeten liet hij weten dat hij 7 jaar in de gevangenis had gezeten vanwege handel in drugs. Hij liet weten dat Sandro zijn vriend is. Tsja…blijkbaar heeft Sandro hem dus een tweede kans gegeven, door hem op zijn school te laten fungeren als manusje van alles en dat is natuurlijk wel een goede daad in het licht van de Christianity........Onze gedachten gaan echter naar Nederland: Een ex-gedetineerde werkzaam op een school met kinderen…..

Wij hebben veel liever te doen met Edwin dan met Sandro. De eerste is zeer oprecht en dat kan niet gezegd worden van de direkteur. Voor de buitenkant moet het allemaal wat lijken; hij doet heel interessant; leerlingen en ouders worden omhelsd en hij praat de hele dag over Christianity, maar in de dagelijkse praktijk zien we ook een andere Sandro. Als er bezoekers aan de deur staan heeft Sandro geen tijd, aangezien hij moet lesgeven. Dat is uiteraard begrijpelijk. Echter: Als we laten weten dat de mensen willen komen betalen, laat hij de les voor wat deze is en vliegt naar beneden. Als je met Sandro wil praten, heeft hij nooit tijd. Hij wuift alles weg; kijkt met een geleerd gezicht en begint te lachen. Hij communiceert niet en handelt naar bevinden. Alles is ad hoc en alles wordt uitgesteld. Altijd weer excuses en beloftes………...

Ben mist zijn social talks hier heel erg. A social worker die niet kan praten…nee, dat werkt niet……De Spaanse taal belemmert hem in het intermenselijke verkeer. Vanwege die taal beginnen we ons bijna af te vragen of Zuid-Amerika wel een juiste keuze was. Zeker gelet op het feit dat het heel moeilijk is om andere Workaway projecten in Zuid-Amerika te vinden. Wij hebben het geprobeerd in Chili (no availability); in Bolivia (native speakers English); in Paragua (no reaction); in Ecuador (Your profile is amazing, but we have already someone at school until the end of September); in Colombia (fully booked)…..pfff…..het schiet niet op…!

Cultuurverschillen: In de Engelse les in Primary 1,2,3 en 4 luidde de opdracht: Color the pets. Dan moet je als Peruaans kind natuurlijk wel het verschil weten tussen huisdieren, dieren op een boerderij en wilde dieren. Volgens de leerlingen was een konijn geen huisdier en een aap wel……very funny!

Op een zaterdagmorgen vonden we op een tafeltje bij de ingang van de school een nota. Het bleek een aanmaning te zijn waarin werd gesommeerd zo spoedig mogelijk een bedrag van 11.000 Soles (ruim 2500 Euro) te betalen. Hier in Peru een gigantisch bedrag! Volgens ons en met een beetje fantasie qua Spaanse/Franse taal is het een soort dwangbevel van een deurwaarder en waarschijnlijk betreft het huurachterstand. Voor ons was dit weer een voorbeeld van een cultuurverschil. Je legt toch geen dwangbevel bij je voordeur neer, zodat iedereen daar inzage in heeft?!

Wij hebben beiden last van een droge huid…….

Het valt op dat er hier veel oude Volkswagen Kevers rondrijden. Dat komt natuurlijk omdat de productie van deze auto’s in Brazilië is voortgezet nadat Duitsland hiermee stopte. En Brazilië is een buurland van Peru.

Hoewel het grootste bankbiljet hier slechts 100 Soles is (25 Euro), is dit moeilijk te wisselen. Het ontlokt altijd vele grappige reacties. Allereerst wordt het tegen het licht gehouden ter controle op echtheid en vervolgens wordt er aan geroken. Daarna begint men te lachen en zegt: Muchas Plattes, of tewel….veel geld……

Feit is dat we op 22 april onze laatste lessen hadden. Wij hebben gepland om nog tot 5 mei op de Colegio Fes school te blijven en benutten de tijd om o.a. een nieuw project te vinden. Is het niet in Zuid-Amerika, dan ergens anders……Onze lessen worden m.i.v. 25 april overgenomen door leerkracht Alondra. Zij is een tandarts die dus nog een bijbaantje op school blijkt nodig te hebben. Saillant detail: Deze Alondra spreekt slechts 2 woorden Engels en moet dus Engelse les gaan geven!!!!! Wij gaven haar boeken, copieën en stuurden onze reports per email naar haar op, zodat zij een idee had over wat wij hebben gedaan. Vooraf waren we met een geintje het volgende overeengekomen: Als wij (Ben en Dees) de lesmaterialen aan haar hadden gegeven, dan zouden wij aanspraak kunnen maken op een gratis tandarts consult cq behandeling…..hahahaha! Voor wat betreft Frans: Vooralsnog heeft dit geen follow-up en is het wachten op een Franstalige vrijwilliger of een vrijwilliger die Frans spreekt! De bedoelde reports zullen we in een volgend verslag plaatsen, aangezien er nu geen ruimte meer was.

En april werd afgesloten met het blijven zoeken naar projecten in Zuid-Amerika. Wij worden er bijna tureluurs van! Het is moeilijk om een passend project te vinden in de sociaal-educatieve sector. Men zoekt voornamelijk mensen die willen werken in hostels, op boerderijen, in de landbouw, permaculture, ecoculture e.d. En als we dan eindelijk een paar leuke projecten hebbben gevonden, dan is er geen plek, of men wil moedertaal sprekers Engels of men wil dat je Spaans spreekt of men reageert helemaal niet (zelfs na meerdere keren rappeleren), of….your profile is amazing, but….... Inmiddels hebben we onze zoektocht uitgebreid naar Midden Amerika, maar ook daar is het van hetzelfde laken een pak. Zijn we niet gewoon te oud en durft men dat niet te zeggen? Eind april hebben we onze blik dan ook gericht op Oost-Europa. Dat stond ook nog altijd op ons lijstje.

En eind april was er dagenlang geen internet en moesten we uitwijken naar een internetcafé om dit reisverslag te kunnen plaatsen. Ben werd bovendien behoorlijk ziek. In de nacht van 25 op 26 april hebben we nauwelijks een oog dicht gedaan. Iedere 2 uur vertrok Ben richting toilet……overgeven…..diarree……en dan is er geen water……dat zijn momenten die het extra zwaar maken. Ook de daarop volgende nachten was het bingo. Wat was de oorzaak? Waarschijnlijk een voedselvergiftiging (kip), maar goed………..we blijven positief en we hebben er vertrouwen in dat het uiteindelijk wel weer allemaal goed komt.

Dit was het weer en tot de volgende keer!!!

Hartelijke groet,
Ben en Dees