Langer blijven in Peru

Blijven wij langer in Peru?Vanaf 16 augustus 2022

Wat hebben wij toch een rijk leven in de Derde Wereld…..Wij zijn er heel dankbaar voor dat wij deze levensinvulling al vanaf 2004 mogen ervaren. Bovendien zijn wij altijd weer geraakt door de reacties vanuit ons wereldwijde netwerk, die bol staan van warmte en waardering.

Zoals in het vorige reisverslag reeds gemeld was het op 10 augustus alweer een half jaar geleden dat wij naar Peru vertrokken. In eerste instantie hadden wij het plan om een half jaar te blijven (februari-augustus), maar gaande de tijd hebben wij besloten om nog een beetje langer te blijven. Aangezien wij slechts een visum kregen voor 3 maanden in plaats van 6 maanden, zijn we al vanaf 10 mei aan het ‘overstayen’. De mogelijkheid die wij gekozen hebben om dit op te lossen is het betalen van een ‘penalty’ (ongeveer 1 dollar of 1 dollar 25 per persoon per dag). Dit is relaxter en veiliger dan afreizen naar de hoofdstad Lima om je visum te verlengen (vlucht van een uur). Bovendien worden garanties op succes niet gegeven. Het blijft afhankelijk van de goede of slechte zin van de Immigration officer op dat moment. Dus ja, omdat we toch gaan betalen, kunnen we net zo goed nog een tijdje blijven, zeker vanwege het feit dat we het prima naar onze zin hebben!

Zoals wij eerder hebben laten weten, namen wij de afgelopen 6 maanden altijd een willekeurige taxi als wij middelbare scholen gingen bezoeken of naar SOS Kinderdorpen gingen, tot het moment waarop de direkteur van taleninstituut INDI ons waarschuwde om voorzichtig te zijn in de taxi’s. Sindsdien hebben wij 2 telefoonnummers gekregen van betrouwbare taxichauffeurs via IPeru (soort VVV, waar een oud cursiste van ons werkt). Sinds 17 augustus hebben wij dan ook een vast taxibedrijf en de eerste keer was het taxidriver Upo die ons reed. Deze man is erg geinteresseerd in het leren van Engels en gedurende de rit van 17 augustus naar de middelbare school Los Licenciados vroeg hij ons het hemd van het lijf. Engelse les op wielen dus! Met dank aan mijn Duolingo kon ik (Dees) een aardig mondje Spaans met hem babbelen. Op die manier oefende hij zijn Engels en ik mijn Spaans.

Toen wij op de school Los Licenciados arriveerden en wij teacher Ulises lieten weten dat wij nu een vast taxibedrijf hebben, werd duidelijk dat dit een juiste keuze was geweest. Hoewel roofovervallen in taxi’s in de hoofdstad Lima schering en inslag zijn, komt het toch ook nog wel eens voor in Ayacucho. Ulises gaf het volgende voorbeeld: Een bankemployé helpt een klant bij een cash opname van 10.000 dollar en tipt vervolgens een criminele taxichauffeur dat de betreffende klant spoedig het bankgebouw zal verlaten en in de betreffende taxi zal stappen. Op dat moment krijgt de klant een pistool tegen zijn hoofd en kan hij zijn 10.000 dollar afgeven.

Dus op 17 augustus werd koers gezet naar Los Licenciados, de middelbare school waar Ulises Engelse les geeft. In alle vroegte stonden er twee brugklassen op de rol. Deze Ulises is tevens docent op taleninstituut INDI (Instituto de Idiomas) en vanuit die hoedanigheid is hij ook onze cursist in de English conversation club. Verder is hij tevens onze contactpersoon. Welnu, wederom werden wij geacht om het belang van het leren van Engels onder de aandacht te brengen van deze scholieren. Toen wij ons introduceerden en de leeftijd 70 van Ben meldden, keken de brugklassers verbaasd op. Zij lieten weten dat Ben er jonger uitzag. Op de reactie van Ben: ‘Muchas gracias’ glimlachten zij een tikkeltje verlegen. In z’n algemeenheid hebben de leerlingen geen enkel idee waar Nederland ligt en welke buurlanden Nederland omringen. Ook hier was dit niet anders. Eén leerling was er stellig van overtuigd dat Bolivia een buurland was van Nederland. En de vragen volgden elkaar in rap tempo op. Enkele voorbeelden: Hoe lang zijn jullie getrouwd? Hebben jullie kinderen? Kun je mij kidnappen en meenemen naar Nederland? Zijn er ook dieren in Nederland? Is de lucht schoon in Nederland? Zijn mannen en vrouwen gelijk in Nederland? Wat is het belangrijkste gerecht in Nederland? En…Zeg eens iets in het Spaans en Frans. Hoe het ook zij: De meest interessante vraag voor deze 12-13-jarigen was om te weten of er mooie meisjes (en mooie jongens) in Nederland wonen…..hahaha!

Het is ons bekend dat het voor de docenten van taleninstituut INDI een absolute must is om naast hun INDI-baan ook nog een andere baan te hebben op bijvoorbeeld een middelbare school. De leiding van INDI geeft namelijk geen ‘benefits’ aan de teachers, in bijvoorbeeld de vorm van een ziektekostenverzekering. Om dus verzekerd te zijn van een health insurance geven de INDI teachers bijna allemaal nog les op een middelbare school. Bovendien geeft INDI telkens slechts een maandcontract. Na iedere maand is het dus steeds opnieuw spannend voor de INDI docenten of zij een nieuw maandcontract krijgen.

Zoals bekend is familie heel erg belangrijk in de Peruaanse cultuur. Als onze privéstudente Nelly haar oude moeder dus moet helpen, wordt de les van 18 augustus gewoon gecanceld.

Plotseling worden we op straat zeer enthousiast begroet door een meisje van een jaar of 8, die in gezelschap is van een vrouw. Hoewel haar gezicht ons zeer bekend voorkwam, konden we haar toch niet meteen plaatsen. Wij werden waarschijnlijk op het verkeerde been gezet door het schooluniform dat het kind droeg. Zij liet weten dat zij van haar school kwam (Happy house) en dat haar naam Coralie was. Toen zij uiteindelijk Aldeas liet vallen (Aldeas Infantiles SOS), viel bij ons het kwartje. Het was één van de kinderen die wij maandelijks bezoeken in SOS Kinderdorpen. Deze kinderen zien wij dus nooit in een schooluniform, omdat wij hen altijd vanaf 16.00 uur bezoeken en dan zijn zij al een tijdje terug van school en hebben zich omgekleed. Vandaar dat het schooluniform ons niet hielp. Integendeel. Na onze ‘aha-erlebnis’ werd er geknuffeld en lieten wij weten dat wij binnenkort weer langs zouden komen. De kleine meid vroeg de telefoon aan de vrouw die haar vergezelde en maakte een foto van ons.

Op 20 augustus namen we eindelijk de Lourdes-draad weer op. Deze lerarenopleiding was voor ons 6 weken buiten beeld geweest. Allerlei factoren lagen hieraan ten grondslag: De studenten hadden achtereenvolgens examens en vakantie gehad en waren daarna druk geweest met schoolwerk, het maken van lessonplans, veel paperwork enz.enz.

Telkens weer was er een andere reden waarom de les niet doorging. Aan de vooravond van 20 augustus maakte Ben dan ook het geintje: ‘Je zult zien dat morgen de watchman afwezig is, omdat de sleutel zoek is’ (of zoiets dergelijks). En jawel hoor, een uur voor aanvang van de les op 20 augustus belde teacher Joseph op met de mededeling dat de watchman ‘on travelling’ was. Er was dus niemand die de deur zou kunnen openen. Soms lijkt het hier net of we terug zijn in Ghana…hahaha…Er werd dan ook uitgeweken naar Centro de Producción, de plek waar wij privéles geven aan teacher Nelly en waar wij de Engelse conversatieclub hebben voor de docenten van taleninstituut INDI. Na zo’n lange afwezigheid viel er natuurlijk een heleboel te bespreken. De studenten vroegen ook hoe het met ons ging en wij lieten weten dat we weliswaar allebei ziek waren geweest, maar dat het inmiddels weer prima was gesteld met ons. Hierop liet één studente weten: ‘But why didn’t you ask us for help? You can always count on us’. Niet te geloven! Zo’n antwoord verwacht je natuurlijk niet, maar past uiteraard helemaal in de cultuur van de Derde Wereld, waarin onvoorwaardelijk helpen normaal is. Het was mooi om te horen dat teacher Joseph een verbetering bespeurde bij zijn studenten als het gaat om het durven spreken van Engels. Zij zouden minder ‘shy’ zijn en dat is natuurlijk heel erg fijn.

Overigens: Vandaag (20 augustus) kregen we te horen dat de algemeen manager/principal José Lozano was vertrokken (naar de hoofdstad Lima) en dat er nu een vrouw (Wendy) aan de top staat.

Hoewel de studenten van lerarenopleiding Lourdes ook welkom zijn bij de English conversation club (samen met de INDI teachers) zien wij hen nooit. Te druk? Te bedreigend qua niveau? Geen idee. Hoe het ook zij: Deze studenten weten dat zij welkom zijn. Echter: Het is niet verplicht. Vrijheid blijheid! Over de English conversation club gesproken: Het is iedere keer een verrassing wie er komen. Was dit in eerste instantie bedoeld voor de INDI teachers, inmiddels zitten er ook andere cursisten in de klas. Voor ons is dit geen probleem. Zolang men toestemming heeft van de direkteur, is iedereen welkom voor ons.

En weer wordt er een feria opgebouwd tegenover onze accommodatie. Het hoofdplein Plaza de Armas wordt opnieuw voorzien van vele kraampjes. Dit keer staat het in het teken van: La semana del café; de week van de koffie dus.

Eén van de middelbare scholen die wij wel eens bezoeken is Faustino Sánchez Carrión. Op 22 juli waren wij uitgenodigd voor een dansfestijn opgevoerd door de leerlingen. Dit kon toen niet doorgaan vanwege een paar covid gevallen onder de docenten. Op 21 augustus vond dit alsnog plaats. (Hier zijn we niet naar toe gegaan). En op 25 augustus stond een zangfestijn op de rol. Ook hier werden wij voor uitgenodigd. (Hierbij waren we wel van de partij). Iedere klas moest een lied ten gehore brengen. Het betrof met name muziek uit de Sixties, the Beatles, the Rolling Stones etc.

Een andere school die wij regelmatig bezoeken is Los Licenciados. In de week van 22 augustus vonden er diverse festiviteiten plaats. Hiervoor werden wij niet uitgenodigd. Er zit totaal geen lijn in, maar goed….wij gaan selectief te werk als het gaat om uitnodigingen in z’n algemeenheid. Wij kunnen niet op alles ingaan, want dat zou week vullend zijn. Het wemelt hier namelijk van the activities!

Cursiste Jenny liet weten dat er begin september in het Cultureel Centrum een theatervoorstelling zou plaatsvinden over de Peruaanse cultuur en de Peruaanse tradities.

De Ronde van Spanje, Vuelta genaamd, is gestart in Nederland. Drie dagen wordt er gefietst door ons kikkerlandje. Protesterende boeren maken graag gebruik van de media. Er wordt namelijk veel aandacht geschonken aan dit wielerfestijn. Leuke bijkomstigheid was het feit dat cursist Ulises van de English conversation club (zelf een fervent wielrenner) de beelden van de protesterende boeren tijdens het verslag op TV had gezien. Het is een kleine wereld…...Wij als Nederlanders converseren tijdens de English conversation club met Peruaan/wielrenner Ulises over de protesterende boeren in Nederland.

Tijdens de les aan onze privéstudente Nelly op 22 augustus geeft zij ons zomaar ‘out of the blue’ een compliment: ‘Apart from English you teach me many lifelessons and that helps me a lot’. Wow….dat is natuurlijk fijn om te horen……Deze English teacher vertelde dat zij vroeger Engelse les had gegeven op de primary school van haar zoon Brian. 5 jaar lang was zij dus niet alleen zijn moeder, maar ook zijn teacher. Inmiddels is Brian 28 jaar en werkt hij als engineer en moeders is natuurlijk trots. Nelly zelf zal op of omstreeks 5 september moeten starten met haar baan als instructor (technisch Engels) bij company Senati. Zij hoopt dan vanuit Ayacucho online les te kunnen geven en zodoende niet richting Lima af te hoeven reizen, maar of dit ook gaat lukken is de vraag.

Als we in een pas geopende horeca gelegenheid – Bicentenario geheten - een keer iets gaan drinken, worden we - zoals altijd in Ayacucho - behoorlijk aangestaard. Er zijn nu eenmaal niet veel Gringo’s in Ayacucho. Voor de mensen hier spreek je óf Spaans óf Engels (iets anders lijkt niet te bestaan). Echter: In Ayacucho spreekt bijna niemand Engels. Als wij weer willen vertrekken worden ons allerlei briefjes in de hand geduwd, met daarop teksten, zoals: ‘Your visit was an inspiration for me to learn English, thanks a lot!’ of: Thank you, we are looking forward to your next visit, God bless you!’

Als we een paar printjes willen maken, is het nog een hele opgave om een internetcafé te vinden. De gevonden locatie via internet bleek niet meer operationeel te zijn. Meestal kregen we te horen dat er geen internetcafé is of je wordt van het kastje naar de muur gestuurd. Wij besluiten om de vraagstelling te veranderen. Dus in plaats van: ‘Wij zoeken een internetcafé’ wordt het: ‘Waar kunnen we iets uitprinten?’ Dat bleek een gouden wissel te zijn, want toen lukte het wel. Inmiddels waren we wel een uur verder.

24 augustus om 16.00 uur: Er staat weer een bezoek gepland bij SOS Kinderdorpen, of tewel Aldeas Infantiles SOS. Direktrice Dunia liet weten dat wij niet meer eerst naar kantoor hoeven komen. Aangezien wij nu amigos zijn, mogen we meteen naar het huisje van de kinderen gaan.

Bijkomend voordeel: Onze taxichauffeur kan ons dan ook veilig langs de vele straathonden leiden. Activiteiten die voor vandaag op de rol staan zijn: Zingen en tekenen. Welnu, dit is Peru en dat betekent dat alles weer totaal anders liep dan gepland. Allereerst bleek de taxichauffeur qua persoon en auto veranderd te zijn (echter wel van hetzelfde bedrijf) en ten tweede moesten we terplekke een ander huisje bezoeken. Echter: Voor het zover was kregen we eerst weer de vele straathonden voor onze kiezen en één hond joeg ons de stuipen op het lijf door met zijn poten en kop door het openstaande autoraampje te leunen. Zelfs de taxichauffeur schrok! De psychologe van SOS Kinderdorpen liet ons weten dat wij niet meer naar huisje 5 moesten gaan, doch naar huisje 12. Aangezien haar Engels zeer slecht is en ons Spaans ook veel te wensen overlaat, konden we de reden niet echt helemaal begrijpen, maar goed…..wij komen om kinderen blij te maken en dat is het belangrijkste. Wel zagen we drie kinderen terug van onze eerdere bezoeken, te weten: Eber, Zayira en Zayuri. Eén kindje Majorie geheten, bleek op school te zijn. En wij vernamen dat meisje Coralie enkele weken geleden definitief was vertrokken uit SOS Kinderdorpen, aangezien zij terug kon keren naar haar ouders en dat was natuurlijk heel goed nieuws. Deze Coralie hadden wij een kleine week eerder op straat ontmoet. Toen hadden wij haar niet meteen herkend, omdat wij haar nooit in een schooluniform hadden gezien. Op onze mededeling dat wij heel snel naar SOS Kinderdorpen zouden komen, had zij slechts lief gekeken, doch niet gemeld dat zij aldaar was vertrokken. Ook direktrice Dunia had niets gezegd over het vertrek van Coralie, noch over het feit dat wij een ander huisje zouden gaan bezoeken, maar goed….this is Peru…..communicatie is niet de sterkste kant….Wij maakten kennis met twee nieuwe kinderen, zijnde Xadiel en Ruth en plotseling kwam er nog een buurmeisje uit een ander huisje aanlopen die heel graag mee wilde doen met ons programma. Deze Amaja was een leergierig kind.

Oké….er werd gestart met zingen en wij gebruikten daarvoor een liedje uit Thailand: Apple, apple, one, two, three (2x), one for you, one for me, one for the teacher one, two, three. Een perfect eenvoudig liedje voor deze kinderen die alleen maar Spaans praten.

Zij mochten allemaal een nieuw woord kiezen voor apple, dus van manzana (apple), gingen we naar naranja (orange), café (coffee), helado (icecream), pizza (pizza), dulce (candy), galleta (cookie). Op deze manier leerden zij dus ook enkele Engelse woorden.

Hierna stond ‘model drawing’ op de rol. Eén persoon uit de groep fungeerde als model en nam een pose aan die de rest vervolgens moest natekenen. Alle kinderen mochten een keer model zijn en de anderen tekenden. Beide activiteiten waren veel sneller klaar dan gepland. Dus was er tijd over en volgde er een andere tekenopdracht, te weten: ‘Draw your neighbour’. Lang verhaal kort: Aangezien onze planning te ruim was, konden we iets eerder vertrekken en gingen we weer per taxi naar huis. Een dag later kregen we een mail van direktrice Dunia waarin zij uitlegde waarom wij hadden moeten switchen van huisje 5 naar huisje 12. Het was een last minute beslissing geweest, omdat de kinderen van huisje 5 op hun school activiteiten hadden en de ‘madres’ dus aanwezig moesten zijn op de school van de kinderen. Ook kwam Dunia nog even terug op het heuglijke feit dat Coralie weer herenigd was met haar ouders.

In het recente verleden hadden wij wel eens voorgesteld om ook eens naar een ander huisje te gaan, doch toen gaf direktrice Dunia er de voorkeur aan dat wij zouden blijven bij de kinderen van huisje 5, omdat zij aan ons gewend waren. Nu echter stelde zij zelf voor om eens te switchen van huisje. Voor ons geen enkel punt. Zelf hadden wij bedacht om een volgende keer iets meer Engels te gaan onderwijzen en wel op een kindvriendelijke manier middels games en songs met als leidraad: Learning by doing/Learning by playing. Het was dan ook opmerkelijk dat Dunia nu voorstelde om niet alleen naar andere huisjes te gaan, maar ook om Engels te geven. Wij zitten dus prima op dezelfde golflengte! Wij lieten weten dat wij er de voorkeur aan geven om een huisje te bezoeken aan het begin van de straat (in plaats van in het midden of aan het einde van de straat), zodat wij hopelijk iets minder gehinderd worden door al die vreselijke straathonden.

Op 25 augustus werd er in alle vroegte ontzettend hard op onze voordeur gebonsd. Een delegatie van 6 personen stond op de stoep, waarvan er 5 alleen maar Spaans spraken.

Nummer 6 sprak gebrekkig Engels. Met zijn gebrekkig Engels en mijn (Dees) gebrekkig Spaans begrepen we dat zij bij ons binnen wilden kijken naar een kapotte waterleiding. Wat was er aan de hand? Ons appartement van de universiteit bevindt zich boven het kantoor van een bank van San Cristobál. Een medewerker van de bank zag dat op zijn kantoor het water uit het plafond sijpelde. Foute boel dus! Daarom volgde er een inspectie bij ons, zijnde de bovenbuurman. Al snel werd duidelijk dat er inderdaad sprake was van een lekkage. De loodgieter beloofde de zaak snel te repareren, maar ach…..een belofte is niets in Peru….

25 augustus: Van 13.00-tot 14.00 uur stond er een zangbijeenkomst gepland op de school van teacher Juan, zijnde Faustino Sánchez Carrión. Zoals eerder in dit reisverslag gemeld, betrof het muziek uit de zestiger-jaren en elke klas werd geacht om een lied ten gehore te brengen…..Bij aankomst zagen wij niet alleen teacher Juan en teacher Karina, maar ook een ander bekend gezicht. Dit was een studente van ons van lerarenopleiding Lourdes, Brigitte, die stage loopt op Faustino Sánchez Carrión. Zij was even verbaasd als wij. Welnu, van de 26 of 27 klassen, deden er nu slechts 5 mee. Vandaag waren het echter geen liedjes die thuishoorden in de categorie zestiger-jaren, maar goed…..een kniesoor die daar op lette. De sfeer was geweldig, de leerlingen waren enthousiast en wij (Ben en Dees) werden geacht om op het podium plaats te nemen. Teacher Juan had de leerlingen verteld dat wij als jury zouden fungeren, aangezien zij dan beter hun best zouden doen. Hij weet echter dat wij jureren niet ambiëren. De eerste groep bracht een nummer van Boney M. ten gehore, te weten: Hands up / Give me your heart. De tweede groep zong een nummer van Ben E. King: Stand by me. De derde, vierde en vijfde groep zongen nummers die wij niet kenden…..Voor ons waren alle 5 de groepen winnaars.

Na afloop werd er nog nagepraat en kwamen er verschillende leerlingen naar ons toe die ons het hemd van het lijf vroegen of met ons op de foto wilden. Teacher Karina liet weten dat een dag later (26 augustus) de school 36 jaar zou bestaan en in het kader daarvan waren er veel festiviteiten. Het dansfestijn van 21 augustus was daar een voorbeeld van en was prima verlopen.

Teacher Juan vroeg ons of wij binnenkort aanwezig wilden zijn op taleninstituut INDI om aldaar een speaking test bij te wonen van zijn studenten. En natuurlijk zullen wij daar gehoor aan geven. Het is allemaal prachtig om mee te maken.

Na deze zangbijeenkomst stond onze ‘private class’ nog op de rol. Bij aanvang van de les vertelden wij aan onze studente Nelly over SOS Kinderdorpen. Fantastisch om daar naar toe te gaan, maar de angst voor de vele straathonden doet ons bijna besluiten om te gaan stoppen. (Onze Rabiës vaccinatie is verlopen). Het was wel heel toevallig dat Nelly ons liet weten dat zij op 26 augustus een vergadering ging bijwonen bij de Gemeente over de vele problemen die de straathonden met zich meebrengen. Zij vroeg onze toestemming om ons SOS-verhaal te mogen gebruiken. Zij wilde vertellen dat er Nederlandse vrijwilligers zijn (Gringo’s) die zelfs overwegen om te stoppen bij SOS Kinderdorpen vanwege de aanwezigheid van straathonden. Uiteraard mag zij ons SOS-verhaal gebruiken in de betreffende vergadering. En wat was het resultaat van die vergadering? Het bleek een algemene vergadering te zijn over de veiligheid van de mensen in de stad, over schoonmaakwerkzaamheden in de stad en over het feit dat er veel dieven/inbrekers actief zijn in de stad. Het ging dus niet specifiek over straathonden. Toen Nelly echter dit onderwerp had aangeroerd werd zij verwezen naar een andere afdeling van de Gemeente en dus zal Nelly wederom een vergadering bijwonen.

In aanloop naar de provinciale verkiezingen in oktober vinden er veel optochten cq manifestaties plaats van de verschillende politieke partijen die deel gaan nemen. Luid scanderend lopen de mensen door de stad, zwaaiend met de vlaggen van de betreffende partij.

Konden we op 20 augustus niet terecht op de locatie van lerarenopleiding Lourdes, omdat de watchman ‘on travelling’ was, een week later (27 augustus) moesten we wederom uitwijken naar Centro de Producción, omdat de coördinator van Lourdes ‘on travelling’ was. Zijn wij terug in Ghana? Teacher Joseph had schriftelijk toestemming moeten vragen aan de coördinator om in dit nieuwe trimester wederom gebruik te kunnen maken van een klaslokaal.

Hij had de papieren hiervoor weliswaar opgestuurd naar de coördinator, maar zoals gemeld was de coördinator ‘on travelling’. De uiteindelijke beslissing om gebruik te mogen maken van het klaslokaal op Lourdes moet echter komen van de administrator, die hiervoor de papieren van de coördinator nodig heeft, maar daar zat dus de kink in de kabel, omdat de coördinator ‘on travelling’ was. Tsja, de procedures zijn hier nu eenmaal ingewikkeld en absoluut niet praktisch.

Eénmaal gearriveerd op Centro de Producción, moest er weer gewacht worden op de studenten. Sommigen komen 10 minuten te laat, anderen een uur. Zelfs teacher Joseph presteert het om een half uur (of meer) te laat te komen. De meesten hadden bovendien hun opdracht niet uitgevoerd, te weten: Leg uit in het Engels waarom Ayacucho the place to be is! Eén van de studenten, Brigitte genaamd, had ons 2 dagen eerder op haar stageschool Faustino Sánchez Carrión (waar wij een zangwedstrijd bijwoonden) laten weten dat zij deze zaterdag 27 augustus niet aanwezig zou zijn op Lourdes, maar dat zij haar virtuele bijdrage zou leveren. Echter: Dit had zij niet kortgesloten met Maikel, de student die altijd zorgt voor de technische ondersteuning. Maikel had dus geen projector meegenomen. Al met al geen leuke start dus. Gelukkig waren er wel 4 of 5 van de 17 studenten die voor de klas een betoog hielden waarom de toeristen overtuigd moesten worden om naar Ayacucho te komen. Van één cursist kreeg ik zelfs een mooi overzicht met daarop alle ins and outs van Ayacucho, variërend van geografie en de highlights cq bezienswaardigheden tot de flora en fauna en van de gastronomie tot de traditionele dansen.

Voor de geinteresseerden onder ons: Ayacucho: Landscape: Subcentral Sierra of the Peruvian Andes. Extension: 44.181 km. Population: 541.000 inhabitants. Altitude: 2761 m. Climate: Temperate and dry. Tourist attractions: Plaza Mayor de la ciudad de Ayacucho; Pickimachay; La Pampa de Quinua; Complejo Arqueologico Wari; Vilcashuaman; Valle de Huanta; Pampas Galeras; Laguna de Parinacocha. Flora: Maiz; Cebada; Trigo y Vid. Fauna: Vicuñas, condor y parihuanas. Gastronomy: Typical dishes: Mondongo; Puca picante; Cuy chactado; Pachamanca. Traditional drinks: Chicha de jora; Chicha de molle; Chica de 7 semillas. Traditional dances: La danza de las tijeras; Llaqt Maqta de Llauta; Qocharunas; Llaqta maqta de chungui; Yantakuy.

Een week eerder hadden de studenten gevraagd om een half uur eerder te stoppen met de les, aangezien zij vandaag (27 augustus) een demonstration zouden hebben. Wij dachten dus dat zij gingen deelnemen aan een demonstratie. Echter: Er was sprake van miscommunicatie. Wat bleek? Na onze les volgt er nog een uur waarin de studenten hun presentaties moeten houden. Zij oefenen dan het lesgeven en doen dit onder het toeziend oog van teacher Joseph en van hun mede-studenten die allemaal over niet al te lange tijd teacher hopen te worden. Wij kregen dan ook het verzoek om deze presentaties bij te wonen en tevens te beoordelen (o.a. op uitspraak), maar alle tips zijn uiteraard welkom. De studenten gebruikten dus het woord demonstration in plaats van presentation. Vanzelfsprekend gingen wij akkoord met hun verzoek. Concreet: Zaterdags lesgeven van 10.00-tot 11.30 uur (in plaats van 12.00 uur) en daarna tot 12.30/13.00 uur bijwonen en beoordelen van lespresentaties.

Zaterdags staat niet alleen lesgeven aan de Lourdes studenten op de rol, maar tevens de English conversation club voor de INDI teachers. Zoals eerder gemeld: Iedere week is het weer een verrassing wie er komen. Soms zijn het niet eens allemaal INDI teachers, maar goed……voor ons is iedereen welkom. Het is een bijzondere groep. Sinds kort maakt er zelfs een antropoloog deel van uit, Felippe genaamd.

Inmiddels hebben wij verschillende studenten om hun mening cq advies gevraagd als het gaat om de vele straathonden bij SOS Kinderdorpen. Kunnen wij doorgaan of niet? Het valt op dat de meesten ons adviseren om prioriteit te leggen bij onze eigen veiligheid en dus te stoppen. (Of om meer begeleiding te vragen).

28 augustus: Een groot gedeelte van de dag was er geen elektriciteit.

29 en 30 augustus: 2 Public Holidays. Op 30 augustus werd Santa Rosa de Lima gevierd. De hele dag stond in het teken van optochten en processies.

Een dag later (31 augustus) waren er nog steeds optochten en processies. Dit keer omdat de school Mariscal Cáceres 174 jaar bestond. Men grijpt alles aan om maar iets te vieren. Wij denken vaak: ‘Als men alle uren die men besteedt aan deze ceremonie eens zou besteden aan onderwijs’…..

Uiteraard kunnen wij geen water uit de kraan drinken en kopen wij dus drinkwater in de supermarkt, met name hoeveelheden van 7 liter per fles. Inmiddels staan er dus al vele lege plastic flessen te wachten op een nieuwe bestemming. En die nieuwe bestemming blijkt gewoon weggooien te zijn.

Onze privéstudente Nelly die als docente Engels fungeert voor het bedrijf Senati, wil heel graag haar standplaats Lima veranderen in Ayacucho. Sinds lange tijd geeft zij online les, maar er zal een tijd komen waarop duidelijk wordt of zij moet terugkeren naar Lima. Aangezien Nelly initiatief tonen hoog in het vaandel heeft staan (niet echt Peruaans, maar uiteraard heel erg goed), heeft zij besloten om de stoute schoenen aan te trekken en af te stappen op de leiding van Senati in Ayacucho.

En dan ben je weer even terug in Nederland als je wordt gebeld door het installatiebedrijf dat het onderhoud van onze cv-ketel verzorgt. Wij fungeerden even als schakel tussen onze huurder en het installatiebedrijf, zodat er een afspraak gemaakt kon worden voor 12 september.

Aan het einde van 30 augustus kregen we een vervelend bericht van onze Marcos, degene waarmee wij 3 jaar lang contact hadden gehad (2019-2022) m.b.t. onze terugkeer naar Ayacucho. Het bleek dat de residence administrator/beheerder appartement (Julio) van de universiteit contact had opgenomen met Marcos. Wij zouden maar tot juli hebben mogen blijven in het appartement en bovendien zouden wij voor andere instituten werken dan de universiteit. O,o,o….miscommunicatie en hiërarchie…………..Wij lieten Marcos weten dat wij in eerste instantie 6 maanden in het appartement mochten blijven (februari-augustus), maar begin juli hadden wij al verlenging aangevraagd tot januari, omdat wij onze teaching activities willen afronden (we hebben al afspraken staan in september/oktober). Wij lieten toen begin juli ook al weten dat wij in januari onze penalty gaan betalen voor de overstay. Marcos zelf had toen notabene laten weten dat dit een uitstekend idee was, aangezien hij 6 maanden ook te kort vond. Op het moment dat wij destijds de goedkeuring hadden gekregen van Marcos, wijzigden wij onze vliegtickets dus ook van 8 augustus naar 10 januari en hadden Marcos zelfs nog gevraagd om dit door te geven aan de ‘authorities’ van de universiteit. Wij gingen er dan ook helemaal vanuit dat wij alles goed hadden geregeld.

En dan…..Wij zouden gaan lesgeven aan instituten die geen link hadden met universiteit UNSCH? (Universidad de San Cristóbal de Huamanga). Hoe is het mogelijk? Wij vroegen Marcos om onze teaching activities te melden aan de residence administrator, zijnde Julio. Al onze teaching activities hebben óf een link met UNSCH óf wij hebben goedkeuring gekregen van de direkteur van taleninstituut INDI.

1.Wij hebben een Engelse conversatieclub voor de docenten van taleninstituut INDI (Instituto de Idiomas) op Centro de Producción (dus dat is UNSCH).

2.Wij zijn gastsprekers voor de studenten van INDI (dus dat is UNSCH).

3.Wij bezoeken drie middelbare scholen (Los Licenciados, Faustino Sánchez Carrión, Simon Bolívar) om het belang van het leren van Engels onder de aandacht te brengen van de leerlingen. De leraren Engels van deze scholen zijn onze INDI cursisten van de Engelse conversatieclub (dus dat is UNSCH).

4.Wij geven les op lerarenopleiding Lourdes en wonen presentaties van de studenten bij die wij dan beoordelen. De docent van Lourdes is onze INDI cursist van de Engelse conversatieclub (dus dat is UNSCH).

5.Wij hebben een privé cursist (vrouwelijke docente Engels), die haar luister-en spreekvaardigheid skills wil verbeteren. De direkteur van taleninstituut INDI, te weten Wilmer Rivera, heeft haar notabene zelf naar ons gestuurd (dus dat is met zijn goedkeuring geschied).

6.Wij organiseren activiteiten voor de kinderen van SOS Kinderdorpen en de direkteur van INDI, Wilmer Rivera, vond dat geweldig (dus dat is ook met zijn goedkeuring geschied).

In z’n algemeenheid: Wij hebben altijd onze teaching activities besproken met de directeur van taleninstituut INDI (Wilmer Rivera) en voor alles heeft hij zijn toestemming gegeven, omdat vrijwel alle aktiviteiten min of meer een link hadden naar INDI/UNSCH. Sterker nog: Hij was heel blij met onze initiatieven! Dus: Voor ons voelde het toch een beetje alsof we gestraft werden voor onze actieve werkhouding. Wij hebben echt het idee dat de residence administrator Julio geen enkel benul heeft van het werk dat wij hier verrichten. Hij is slechts de beheerder van de accommodatie, zijnde ons appartement dat gelinkt is aan de universiteit.

En dan een nieuwe shock……Marcos laat ons weten dat hij gesproken heeft met de residence administrator Julio, met de direkteur van taleninstituut INDI (Wilmer Rivera) en met de vice provost (de rechterhand van de provoost/rector van de universiteit). Volgens Marcos zouden wij het appartement zo snel mogelijk moeten verlaten, aangezien er eind september nieuwe gasten zouden arriveren. Dit excuus klonk ons bekend in de oren.

Zes jaar geleden was dit namelijk ook het geval. Toen kregen we te horen dat hoge pieten van het Ministerie van Economische Zaken zouden komen, maar het einde van het liedje was dat er 6 toeristen kwamen (opa, oma, 2 vrouwen en 2 kleinkinderen)….hahaha! Verder had Marcos te horen gekregen dat ‘the authorities’ 6 jaar geleden water en elektriciteit bij ons hadden afgesloten, omdat wij niet wilden vertrekken. Wij konden het niet geloven. Wat een onterechte beschuldiging! Later bleek dat men in de war was geweest met een Frans echtpaar dat 5 jaar geleden in het appartement had gewoond. Ach ja, Nederland, Frankrijk, voor de mensen hier is alles Europa, dus ver en vreemd. En verontschuldigingen aanbieden richting ons voor deze onterechte beschuldiging?….ho maar! De ‘authorities’ verschuilen zich plotseling achter de accommodatie en niemand praat meer over onze teaching activities die allemaal wel degelijk min of meer een link hebben met de universiteit. Behoorlijk onsportief in onze perceptie.

Uiteindelijk bezocht Marcos ons in het appartement en noemde het een protocol meeting (On behalf of the authorities I announce that the agreement is over and that you have to leave as soon as possible). Wij zouden niet alleen zo snel mogelijk moeten vertrekken, wij zouden ook met onmiddellijke ingang moeten stoppen met onze werkzaamheden. Volgens Marcos zou dit uit de koker komen van de direkteur van INDI, zijnde Wilmer Rivera. Wij waren niet alleen perplex, wij hadden er ook geen goed gevoel over en wij geloofden Marcos absoluut niet. Wilde hij de baas spelen? Wij lieten hem weten dat wij zelf een gesprek wilden met de direkteur van INDI. Toen Marcos binnenkwam in ons appartement vertelde hij dat wij slechts 10 dagen kregen om te vertrekken en toen hij het appartement verliet (binnen 10 minuten) kregen we te horen dat de UNSCH authorities hadden laten weten dat wij de maand september kregen om te vertrekken. Voor ons was het een warrig verhaal en wij wilden dan ook heel graag met de direkteur van INDI (Wilmer Rivera) praten. Onze cursist Ulises regelde een afspraak en fungeerde als vertaler, aangezien Wilmer Rivera alleen maar Spaans spreekt. (Beetje vreemd voor een direkteur van een taleninstituut, maar goed….).

Wij voelden vanaf het eerste moment dat de direkteur van INDI helemaal op onze lijn zat. Hij liet weten dat Marcos helemaal geen ‘authority’ is en dus geen enkele beslissings bevoegheid heeft!!! Hij verzekerde ons dat het goed zou komen en bleef maar herhalen dat wij ons geen zorgen hoefden te maken. Waarschijnlijk heeft Marcos zijn eigen verhaal gemaakt en wilde kicken op macht (die hij dus niet heeft). Op maandag 5 of dinsdag 6 september zouden wij de uitslag krijgen. Wij voelden dat er gerechtigheid zou komen…….

1 september: Wij werden geacht aanwezig te zijn bij een speaking test voor de studenten van INDI. Teacher Juan had ons bijna gesmeekt (please, please, please) om te komen. Uiteraard kon hij op ons rekenen. En het was geweldig! Alle studenten moesten in groepjes van 2 of 3 personen situaties uit het dagelijks leven onder de loep nemen. Dit met het doel om de spreekvaardigheid te oefenen. Het niveau was Basic 2, maar complimenten waren hier zeker op z’n plaats. Het was met recht ‘learning by doing’; echte situaties uit ‘daily life’. Als de studenten hun voordracht hadden gedaan, moesten wij vragen stellen. Teacher Juan had aangegeven waar wij op moesten letten: Personal information, time, like and dislike, adjectives, adverbs of frequency etc. Soms waren er ook grappige momenten….Zo had één knaap een T-shirt aan met daarop de tekst: FBI: Female Body Inspector! Dit zorgde natuurlijk voor de nodige hilariteit. Eén studente was een meisje van slechts 10 jaar oud. Een zeer gemotiveerd kind, Andrea geheten, dat nog op de basisschool zat en wel op San Antonio, alwaar wij 6 jaar geleden les hebben gegeven. Verre van verlegen kwam zij naar mij (Dees) toe en gaf mij een zelfgemaakt ringetje met twee hartjes en vertelde in het Engels dat zij dit ‘little present’ aan mij wilde geven. Zó lief! Teacher Juan noteerde de beoordelingen en vertelde ons dat hij dit altijd invoerde in de computer. De studenten konden dan middels een gebruikersnaam, wachtwoord of code toegang krijgen tot het systeem en op die manier hun beoordelingen traceren. Dat komt zeker de motivatie ten goede!

Een dag later (2 september) waren wij wederom uitgenodigd bij de groep van dezelfde studenten van teacher Juan op INDI en deze bijeenkomst stond in het teken van muziek. Sommige studenten speelden gitaar en zongen, maar de meesten deden karaoke. Uiteraard ging het hierbij om de Engelse teksten. In z’n algemeenheid: Luisteren naar muziek en tegelijkertijd de teksten (lyrics) lezen is een perfecte combinatie bij het leren van Engels. Wij adviseerden teacher Juan om vooral door te gaan met het zingen van Engelse songs.

Aan het einde van de les vertelde Ben nog een situatie van minstens 55 jaar geleden: Tijdens zijn muzieklessen op de middelbare school ging het vooral om klassieke muziek. Het was de tijd van de Beatles en de Rolling Stones. De leerlingen hadden duidelijk geen belangstelling voor Bach, Beethoven of Mozart. Vandaar dat de docent had besloten dat de leerlingen de laatste 5 minuten van de les hun favoriete muziek mochten laten horen (op een pick-up). Toen een leerling had gekozen voor het nummer: ‘Let’s spend the night together’ van de Rolling Stones, was de leraar in shock en schudde zijn hoofd. Hij straalde uit: ‘Wat moet er toch van die moderne jeugd terechtkomen’….hahaha!

Dit verhaal van Ben werd vertaald door teacher Juan in het Spaans en dit zorgde voor hilariteit onder deze Peruaanse studenten, die overigens de Rolling Stones kenden. Aangezien het lokaal beschikte over internet, konden de studenten het nummer beluisteren. Overigens: Net als gisteren kwam de jongste studente Andrea wederom naar mij (Dees) toe en voor ik besefte wat er gebeurde, werd ik omhelsd en gaf zij mij wederom een ‘little present’, dit keer een zelfgemaakt kettinkje. Geen idee waarom………Aangezien zij op de San Antonio school zit, waar wij 6 jaar gelden hebben lesgegeven, vroegen wij haar of teacher Gladys nog altijd op die school stond. Dit bleek het geval te zijn. Met behulp van teacher Juan (vertaling Engels-Spaans) vroegen wij haar om onze groeten over te brengen. De kleine Andrea straalde…….de groeten overbrengen van 2 Gringo’s…..dat zou zij zeker doen!

Migraine, migraine…...Ik (Dees) word gek van de knallende hoofdpijn. (Uiteraard met dank aan de vervelende situatie met Marcos). Na verschillende soorten medicatie gebruikt te hebben (die niet voor verlichting zorgden), volgde ik de adviezen op van de lokale bevolking: Beber un jugo de zanahoria con naranja (een sapje drinken van wortel met sinasappel) en coca kauwen. Uh coca?.....

Coca is een plant die zijn oorsprong vindt in Zuid-Amerika en die groeit op grotere hoogte. Cocabladeren worden in Zuid-Amerika in de Andes gekauwd als middel tegen bijvoorbeeld hoogteziekte. De vrijkomende stof werkt ook stimulerend en onderdrukt hongergevoel. De plant wordt ook in producten als tandpasta verwerkt. Coca en cocaproducten zijn vrijwel overal verboden in Nederland. Je kunt er cocaïne van maken. In Nederland staat het blaadje op lijst 1 van de opiumwet, tussen harddrugsals cocaïne en heroïne. De inheemse bevolking van Peru (maar ook van Bolivia) drinkt het cocablad als thee of kauwt het als middel tegen hoogteziekte en als stimulans voor arbeiders in de mijnbouw. Door het kauwen van coca neemt het uithoudingsvermogen toe, verbetert de ademhaling en de zuurstofwisseling en wordt het verbruik van glucose gereguleerd. De cocaplant groeit in Zuid-Amerika (Peru, Colombia, Bolivia) in het Andesgebergte op een hoogte van 500 tot 2000 meter.

Zoals gezegd: In Zuid-Amerika worden de bladeren gekauwd. De bladeren bevatten een 0,5 tot 1% cocaïne. De cocabladeren worden traditioneel gebruikt bij maagproblemen, depressie, pijnen zoals kiespijn, hoofdpijn en reisziekte. Deze werkingen zijn alleen door de traditionele geneeskunde in landen als Peru en Bolivia toegepast, omdat ze telkens weer het gewenste resultaat geven…..Echter: Ook de coca hielp niet tegen mijn migraine, dus nam ik een sterk medicijn dat eerder voorgeschreven was door een arts hier, ‘in case of severe pain’ en dat hielp.

Nadat wijzelf op 3 september les hadden gegeven op lerarenopleiding Lourdes, woonden we daarna nog een presentatie van een uur bij en dit werd verzorgd door één van de Lourdes studenten.

Zij oefenen dan dus zelf het lesgeven in de praktijk en wij worden geacht om dit te beoordelen, tips aan te leveren, uitspraakfouten te corrigeren e.d.Vandaag stond in het teken van: Let’s promote the practice of our cultural identity. De student was ‘a born teacher’ en ook de opbouw van haar les was erg goed. Ik (Dees) smulde ervan. Het is erg leuk om de vakdidactiek in een Derde Wereldland te mogen aanschouwen. Complimenten waren hier zeker op z’n plaats! Overigens: Na een lange tijd geen les meer te hebben gegeven in het auditorium van deze school, konden we hier vandaag weer terecht. Blijkbaar was het instortingsgevaar van een poos geleden geweken.

Op 7 en 8 september stonden er weer religieuze activiteiten op de rol. Dit had te maken met: Mamacha Cocharcas.

Hadden wij vorige maand onze video-bijdrage geleverd voor het feest van de 15-jarige dochter van oud-collega Angel, op 4 september kwam Angel ons bezoeken. Hij bracht niet alleen een video mee van het feest, maar uiteraard ook feestvarken Vania en bovendien zijn twee andere kinderen, te weten: Gabriel en Arletta. Onze vriend Alí was ook van de partij en fungeerde als vertaler, aangezien Angel geen Engels spreekt. Angel was er dus met zijn drie angels, zijn kinderen zijn allerliefst. De video van het feest van de 15-jarige Vania was - in onze beleving - één groot circus. Alles was uit de kast gehaald om Vania te veranderen in een heuse prinses met glitterkleren. Echt vreselijk, maar ja, dat is de cultuur en de mensen vinden het geweldig. Middels twee cadeautjes werden wij ook nog bedankt voor de cadeautjes die wij hadden gegeven en voor onze video bijdrage.

Onze vertaler Alí zal waarschijnlijk het verdedigen van zijn thesis gaan uitstellen (was gepland in oktober), aangezien zijn beide ouders ziek zijn en regelmatig moeten afreizen naar de hoofdstad Lima voor onderzoek en behandeling. Alí zal hen vergezellen. Toen Alí vertrok gaven we hem maar onze cocabladeren mee….

De mensen zeggen hier maar wat…Je moet alles met een korreltje zout nemen….De afgelopen maanden (juni, juli en augustus) was het soms frio, frio. De mensen beaamden dat het koud was en dat we in de winter zaten.

Begin september liet de poetsvrouw op een ochtend weten dat het lente was, maar op die zelfde morgen beweerde zij dat het zomer was. Volgens haar was de winter in december, januari en februari. Hoe het ook zij: In ieder geval is het regenseizoen in de laatst genoemde drie maanden.

Zomaar even weer een voorbeeld van wereldwijde contacten: In 2016 hebben wij in Peru een jonge vrouw uit Duitsland leren kennen, die inmiddels in heel veel landen heeft gestudeerd. Nog altijd is er contact. Samen hebben wij in 2016 op een school in Ayacucho/Peru les gegeven. Wij hebben niet alleen contact met elkaar, maar ook met één van de teachers van destijds, zijnde Angel. En dit is slechts een voorbeeld uit Peru. Zo is het ook nog altijd heel bijzonder om - na al die jaren -nog steeds contact te hebben met vrienden en collega’s uit diverse landen in Afrika, Zuidoost Azië en Latijns Amerika. Kortom: Waardevolle wereldwijde ervaringen!

Hoera…finally justice!!!!....De direkteur van taleninstituut INDI had ons tijdens onze twee gesprekken al laten weten dat Marcos geen enkele beslissingsbevoegdheid heeft en dat hij dus niet tegen ons kan zeggen dat wij het appartement moeten verlaten en bovendien kan hij ook niet zeggen dat wij moeten stoppen met onze werkzaamheden. Op 5 of 6 september zouden wij de definitieve uitslag horen (en dat gebeurde dus niet). Dus belden wij zelf op 7 september naar Ulises (onze INDI cursist) of er al any news was.

Ulises nam meteen contact op met de direkteur van INDI (die zijn neef blijkt te zijn) en belde ons daarna terug. Hoera!!!…..Wij mogen in het appartement blijven en qua werk mogen wij doorgaan met onze werkzaamheden als deze UNSCH gerelateerd zijn en bovendien krijgen wij er nog een nieuwe taak bij op de universiteit. Wow…..!!! Eindelijk gerechtigheid!!!!!!!!!!! Gelukkig zijn wij geen mensen die nu een lange neus gaan maken richting Marcos. Hij zal zich ongetwijfeld hoogst ongemakkelijk voelen.

Aangezien SOS Kinderdorpen niet universiteit-gerelateerd is, zijn we daarmee gestopt.

Toen wij de direktrice hiervan op de hoogte brachten onder vermelding van de 2 redenen (de vele straathonden en SOS is geen UNSCH gerelateerd project), kregen wij een hele lieve mail van haar met lovende woorden.

Tsja….die straathonden bij SOS Kinderdorpen….even een terugblik…Blaffende honden bijten niet, maar toch….misschien smaakt een Gringo-been wel extra lekker….hahaha! Natuurlijk zijn er ook veel straathonden in het centrum van de stad, maar wij denken dat deze honden meer gewend zijn aan mensen in vergelijking met de straathonden bij SOS Kinderdorpen (remote area). Het kan toch niet zo zijn dat deze Nederlandse vrijwilligers worden gebeten door Peruaanse straathonden! En ook al zouden we meer begeleiding hebben gekregen, dat is geen garantie dat we niet gebeten worden. Direktrice Dunia liet ons per mail weten dat de straathonden ook voor hun een probleem zijn, maar ondanks hun inspanningen en klachten bij de autoriteiten is er niets aan gedaan. En vanzelfsprekend is het jammer dat we stoppen, maar zij begreep onze beweegredenen volkomen.

Ook onze ‘private class’ voor Nelly is niet UNSCH gerelateerd en daarom zijn we ook met haar gestopt op de maandag en de donderdag. Wel blijft zij welkom in de zaterdaggroep van INDI docenten, want taleninstituut INDI is wel gerelateerd aan universiteit UNSCH. Op 8 september lieten wij Nelly bovenstaande weten. Het kwam op een goed moment, omdat Nelly op diezelfde dag bericht had gekregen van haar werkgever in Lima dat zij een dag later verwacht werd voor een meeting met alle docenten. Dan zou haar ‘timetable’ duidelijk worden.Zij hield er dan ook al zelf rekening mee dat zij onze ‘private classes’ op maandag en donderdag toch niet meer zou kunnen bijwonen. Kwam dat even goed uit! Om het toch een beetje leuk af te sluiten (wij hadden haar toch 3 maanden les gegeven) gingen we samen een ijsje eten. Echt gedag zeggen was niet nodig, omdat zij altijd op zaterdag welkom blijft in onze Engelse conversatieclub van INDI teachers.

Door internet is de wereld een ‘global village’…..Wij vernamen dat een medebewoner uit ons appartementencomplex in Vlissingen is overleden.

9 september: In het cultureel centrum (soort vestzak theater) hebben we een voorstelling bijgewoond over Peruaanse cultuur en tradities. Er was veel muziek en dans. Het thema was: Buscando nuevos valores. Eén van onze cursisten (INDI teacher Jenny) had ons hierop gewezen. Het was erg leuk om dit mee te maken.

Sommige studenten van lerarenopleiding Lourdes zijn al moeder. Het komt dan ook wel eens voor dat moeders de kleine meebrengt naar de les. Niemand kijkt daar vreemd van op. Zo ook in de les van 10 september. Toen we spreekvaardigheid deden in kleine groepjes en de studenten moesten brainstormen over de stelling ‘If you could go back in time and give yourself some advice, what would it be?’, liet het jonge moedertje weten: ‘Then I was single’….Tsja…en dat terwijl haar eigen dochtertje van een jaar of vier rondhuppelde in het lokaal…

In z’n algemeenheid valt op dat de studenten het niet alleen lastig vinden om Engels te praten, maar dat zij vaak ook lack of self confidence hebben. Soms ben je meer een therapeut dan een docent en ben je de halve les bezig om hun zelfvertrouwen op te krikken.

Sinds een paar weken beoordelen wij - na onze eigen les gegeven te hebben -, een lespresentatie van de toekomstige leraren. Het gebruik van flash cards staat hierbij vaak centraal als het een primary teacher betreft en dat werkt altijd goed. Aan creativiteit was geen gebrek en iedereen werd betrokken bij de presentatie. Ook zat er een logische opbouw in het geheel. Een echte teacher in de dop!

Als wij op 10 september op zowel Lourdes als INDI het overlijden van koningin Elizabeth melden (we verzorgen nu eenmaal English classes en dan is het normaal dat je inspeelt op het wereldnieuws), merken we dat sommige studenten op de hoogte zijn, doch dat het voor andere studenten een ‘ver van mijn bed show’ is. Eén persoon had zelfs in eerste instantie gedacht dat het ‘fake news’ was. En aangezien Elizabeth in het Spaans Isabel is, was het normaal dat de studenten spraken over la reina Isabel.

Wij zijn in afwachting van een nieuwe taak op de universiteit. Er zou een meeting komen met de direkteur van taleninstituut INDI, samen met alle INDI teachers (maar die meeting ging niet door), dus rest ons niets anders dan af te wachten. Toch vreemd….Wij hebben - op verzoek van de direkteur van INDI - meteen de twee projecten gecanceld die niet UNSCH gerelateerd waren, zijnde onze privéstudente en SOS Kinderdorpen, doch het beloofde alternatief van zijn kant blijft vooralsnog uit.

11 september: Festival por la Paz; een festival voor de vrede en dit ging natuurlijk weer gepaard met veel ceremonie.

En opnieuw werd ik (Dees) gebeten door insekten. Ben ontspringt altijd de dans.

En dan krijgen we - na een lange afwezigheid - weer eens een berichtje van onze voormalige Peruaanse huisgenoten en werd er besloten om samen iets te gaan gebruiken. Dit geschiedde op 11 september. Echter: Miscommunicatie speelde ons weer parten. Wat was het geval? Wij waren in eerste instantie uitgenodigd om bij hun thuis te komen lunchen. De incontinentieproblemen van Ben lieten dit niet toe en daarom hadden wij iedereen uitgenodigd in een leuke gelegenheid tegenover ons appartement. Wij verwachtten dus José Luis met zijn vrouw Bella en dochtertje Kirán en huisvriend Cesar. Nee dus…..dit is Peru en dat betekent dat er altijd verrassingen zijn….

Cesar verscheen met zijn vriendin Shirley, maar waar was de rest? Toen kwam de aap uit de mouw. José Luis bleek jarig te zijn op 11 september en Cesar had zijn vriend voor zijn verjaardag willen verrassen met de komst van Ben en Dees. Hij had dit geheim gehouden voor iedereen (ook voor ons). Toen wij de lunch nietsvermoedend hadden gecanceld en hadden voorgesteld om elkaar elders te ontmoeten, was zijn verrassing dus in het water gevallen. Bovendien bleek Bella (de vrouw van José Luis) helemaal niet thuis te zijn. Zij was met haar dochtertje naar hun hometown gegaan om aldaar voorbereidingen te treffen voor het moment waarop zij allemaal terug zouden keren naar huis. In december is hun periode in Ayacucho namelijk voorbij.

Deze hometown is heel ver verwijderd van Ayacucho en ligt in de jungle aan de grens met Colombia.

Dus concreet zat alleen Cesar bij ons met zijn vriendin, maar goed……het was heel gezellig en Cesar was ontzettend blij om ons weer te zien. Hij is heel sociaal en erg gevoelig. Hij ziet ons als zijn ‘amigos para siempre’, zijn vrienden voor altijd. Het is iemand die het wereldnieuws altijd op de voet volgt en op de hoogte is van de ontwikkelingen wereldwijd. Hij wist dus ook te vertellen dat koningin Elizabeth was overleden. Toen hij in februari/maart bij ons woonde in het appartement, hadden wij hem een paar Nederlandse woorden geleerd, waaronder het woord ‘slapen’. Nu liet hij dan ook weten: ‘Elizabeth slapen para siempre’….Aan het einde spraken wij maar af dat zij allemaal een volgende keer gewoon in ons appartement welkom zijn. Wel zo gemakkelijk…..

Na afloop stuurde Cesar via de app nog een status met een foto van ons samenzijn aangevuld met de volgende tekst: ‘Con mis amigos de Holanda. Mi mas preciado cariño’…..Nou, nou, toe maar…

14 september: Een groot deel van de ochtend stond in het teken van protestdemonstraties door studenten van universiteit UNSCH (Universidad San Cristóbal de Huamanga). Navraag leerde ons dat de studenten protesteerden vanwege gebrek aan faciliteiten.

Nederland is Nederland niet meer….Een minister voor Armoedebeleid die subsidie geeft aan voedselbanken alsmede aan schoolgaande kinderen die zonder ontbijt naar school worden gestuurd. Het doet ons denken aan onze straatmeiden in Ghana die ’s morgens voor aanvang van de praktijklessen altijd geld vroegen om eten te kunnen kopen. Hopelijk een onjuiste conclusie: ‘Nederland is op weg om een ontwikkelingsland te worden!’

Iedere week bezoeken wij de markt om fruit te kopen en een ‘jugo’ (fruitsapje) te drinken. Met de ‘jugo’ vrouw hebben wij een leuk contact. Fruitkramen zijn er in overvloed. Als we op 16 september ons wekelijks fruit kopen, heeft de verkoopster haar baby meegenomen die in een kartonnen doos zit. Eenvoudige kinderopvang………

Voor de les van 17 september op lerarenopleiding Lourdes moesten wij uitwijken naar Centro de Producción (de locatie waar wij onze English conversation club hebben voor de teachers van taleninstituut INDI). En de reden? De watchman van Lourdes was weer eens ‘on travelling’……..Aangezien er een nieuwe watchman was op Centro de Producción die ons niet kende, was hij enigszins sceptisch. Hoewel hij ons toestemming gaf om naar ons klaslokaal te gaan, belde hij toch meteen naar de direkteur van INDI, die op zijn beurt weer naar teacher Ulises belde, aangezien de direkteur van INDI geen Engels spreekt. Wij kregen te horen van Ulises dat wij vooraf geen toestemming hadden gevraagd om het klaslokaal te mogen gebruiken, maar uh….dat is niet onze taak, doch de taak van de Lourdes teacher, zijnde Joseph. Wij zijn slechts de vrijwilligers. Bovendien werd het eerder altijd goedgekeurd om als Lourdes instituut - indien sprake van overmacht - gebruik te kunnen maken van het lokaal op Centro de Producción, maar ach…Miscommunicatie en hiërarchie zijn hier altijd aan de orde. Het ligt blijkbaar toch erg gevoelig om als Lourdes instituut gebruik te maken van een lokaal van de universiteit UNSCH. Na onze les woonden we nog twee les presentaties bij, waarbij de toekomstige teachers een grammatica-uitleg combineerden met ‘actions’.

Overigens: Lourdes teacher Joseph liet weten dat in het kader van de ‘Lourdes anniversary’ omstreeks 23 september het programma was gewijzigd. Geen Karaoke contest, maar een Talent show op 29 september. En deze Lourdes teacher Joseph (ook een INDI teacher) vroeg ons om op 21 september aanwezig te zijn in zijn nieuwe INDI groep (face to face classes Basic 3) om aldaar spreekvaardigheid bij te wonen. Letten op de uitspraak en zelfvertrouwen stimuleren zouden onze taken zijn.

Op diezelfde dag (17 september) stond ook onze English conversation club op de rol, bestemd voor de INDI teachers. Het plan werd geboren om - naast de INDI docenten - ook toestemming te geven aan de INDI studenten om deel te nemen aan de English conversation club.

Hoewel de studenten hiervoor eigenlijk een intermediate level nodig hebben, kwamen wij overeen dat motivatie ook moest meewegen. Concreet: Ook al is het niveau nog niet helemaal oké, een goede motivatie is voldoende om te starten. Dan zal er echter wel een vertaler aanwezig moeten zijn. Dit idee groeide, omdat er een INDI student aanwezig was (Anthony) en deze knaap was ‘very eager to learn’. Hij studeerde ‘law’ en wilde als toekomstige lawyer ook Engels kunnen praten. Hoewel hij student is op INDI en Engels leert, wordt hij daar voornamelijk belast met grammatica en fonetiek. Van spreekvaardigheid is echter geen sprake. Hij wilde dus dolgraag meedoen in de English conversation club en natuurlijk beloofden wij ons best voor hem (en zijn medestudenten) te doen.

En nog steeds wachten wij op een nieuw project op universiteit UNSCH. Laatste nieuws: In de week van 19 september komt er een meeting met de direkteur van INDI (Wilmer Rivera) samen met de ‘authorities’ van UNSCH en dan zouden wij meer horen…..Maar ach….eerst zien, dan geloven! Er zijn hier zo ontzettend vaak beloftes en excuses, maar het ontbreekt aan resultaten.

Onderwerpen die aan de orde zijn gekomen op lerarenopleiding Lourdes: Describing pictures; Decision Boris Johnson; Make a leaflet about Ayacucho: Convince the tourists that Ayacucho is the place to be!; Video about the 10 things the Dutch do better than the Americans; Environment; Angry farmers; Gay pride/Gay parade; Conversation topics: Death of queen Elizabeth; Do you fear change? Would you be happy in a world where nothing ever changed? If you could go back in time and give yourself some advice, what would it be? Why?; Text: Obama: The story behind the photo/A moment in history questions and answers about Barack Obama.

Onderwerpen die de revue zijn gepasseerd op Centro de Producción voor de docenten van taleninstituut INDI: Decision Boris Johnson; Environment; Angry farmers; Gay pride/gay parade/Canal pride/canal parade; Is it important to have a family? Giving life, does it just mean having lots of children? Happiness, is it being at ease in our bodies?

Do you think that our destiny has been determined from the day of our birth? Do you think that fights and conflicts can destroy happiness and love?; Do you think that money is the mean basic for our lives? If you have a job, are you satisfied with your salary? What would you consider a good salary? Think of an answer, compare it with your partner’s answer and then discuss the differences. What would you consider an excellent salary? Think of an answer, compare it with your partner’s answer and then discuss the differences. How much money is too much money? Why do you think so? Does money buy happiness? Yes/No/Why? The majority of people are workers. Do you think that all workers are looking for money? Explain please. How much money should people have in order to comfortably retire? Why do you think so? Explain please; Death of queen Elizabeth; Some people are billionaires and have more money than they will ever need, yet other people are starving and living in the worst sort of conditions. Is this fair? Yes/No/Why? Would the world be better if there was no money? Yes/No/Why? Would the world be better if there was a more equal distribution of wealth. Why? What is work-life balance? Explain please. Money is the worst of all evil. What does this mean? Explain please; Talking about the next idea: INDI teachers will suggest to the INDI director the idea of allowing INDI students to the English conversation club, although their level is not yet intermediate, but their motivation is good. A translator will be necessary.

So far so good….Tot de volgende keer!

Warme groet vanuit Peru/Ayacucho,

Ben en Desirée