2 tot en met 13 Oktober

2 oktober 2004

Voor de zoveelste keer vroeg onze chauffeur geld voor benzine en reparatie van de auto. Father Cassey echter betaalde, omdat we met zijn jeep op pad gingen. Omstreeks 10.00 uur vertrokken Rafaël, Albert (godsdienstleraar), Ben en Dees naar een authentieke ceremonie, op het gebied van paardendressuur, defilés, traditionele kledij, muziek e.d. De vice-president Atiku was aanwezig en maakte van de gelegenheid gebruik om alvast campagne te voeren voor de verkiezingen van 2007. Hij wil dan de huidige president Obasanjo opvolgen. Op het moment dat we arriveerden bij deze happening, kwamen veel hooggeplaatste personen binnen. Wij mochten echter dwars door alle kordons heenlopen. Zeer dure en gloednieuwe auto's werden gesignaleerd; zelfs geblindeerde ramen werden waargenomen. Dit alles werd omringd door politie, militairen en security. Wat een geldverspilling en wat een contrast met de armoede die we dagelijks zien! Er liepen diverse mensen met microfoons en camera's rond. Ben zei: "Als er een microfoon voor me wordt gehouden, zal ik mijn mening wel eens geven". Als we Father Cassey mogen geloven, kunnen we blij zijn dat Ben die gelegenheid niet heeft gekregen.

Een opsluiting in een gevangenis zou het gevolg kunnen zijn geweest.

Vanwege het feit dat deze festiviteiten eerder waren afgelopen dan gepland was, gingen we met een volgepropte taxibus terug.

Vervolgens hielp Michael van het kantoor ons met computer-perikelen. De oude, geleende laptop vertoont nogal eens kuren!

Hierna gesproken met Father Cassey. Volgens hem zouden de problemen van Nigeria opgelost zijn, als mensen solidair zouden worden. Inmiddels hebben we meerdere varianten gehoord: de moslims die als schuldigen worden aangewezen en uiteraard de corruptie.

Ook vandaag bleven de kinderen maar roepen om aandacht (lees: cadeautjes): Brother! Sister! horen we telkens als we onze neuzen laten zien.

's Middags een polowedstrijd bezocht: Spelers te paard. Leuk om eens te zien! Een typisch Engelse sport. Zowel vanmiddag als ook vanmorgen kregen wij weer de beste plaatsen aangewezen. Mensen worden van hun stoel gejaagd om plaats te maken voor ons. Hier tegen protesteren helpt echt niet! In onze ogen een vreemde manier van gastvrijheid! Daar Ben meer wilde weten over de achtergronden en Albert niet op de hoogte was, werd onmiddellijk iemand geregeld die informatie kon verstrekken. Je wordt als gast op je wenken bediend! Een speler, die bij ons op de tribune zat, gaf nadere uitleg over het spel en de spelregels.

Tegen de klok van 18.00 uur werd huiswaarts gekeerd.

Zoals wellicht eerder vermeld, mag het personeel nooit samen met ons aan tafel eten. Wij eten altijd met de priester en/of priester-studenten. We hadden al vaker aangegeven dat wij dit met ons westerse hoofd niet kunnen begrijpen. Waarom mag de chauffeur niet bij ons aan tafel komen zitten? Kwestie van cultuurverschillen.

Daarmee leek de zaak afgedaan. Echter, vanmiddag nodigde Father Cassey Rafaël toch uit om samen met ons aan dezelfde tafel de lunch te gebruiken. De uitnodiging werd schuchter geaccepteerd. Hij nam plaats helemaal aan het einde van de tafel.

Maar vanavond zat hij dan toch echt eindelijk eens naast ons. Na 2½ week een heel klein stukje gelijkheid geschapen! Voor ons een kleine overwinning!

Tenslotte:

De 'message' van deze dag: We zijn westers geprogrammeerd.

Zaak is om de software te veranderen! Alles met een 'open mind' tegemoet treden!

3 oktober 2004

Vandaag is het Thanksgiving. Om 8.30 uur begon de mis die speciaal bedoeld was voor kinderen. De mis duurde van 8.30-tot 12.45 uur. (Ruim 4 uur!) en werd uitgevoerd in het Engels en het Haussa (lokale taal). Ben kreeg toestemming om vanaf het altaar te fotograferen. Wij werden als gasten apart genoemd. Vooraf hadden we toestemming gekregen om tussentijds een kop koffie te drinken. Hiervan maakten we gretig gebruik. We hadden een plaats toegewezen gekregen, van waaruit we gemakkelijk even weg konden gaan. Op 10 minuten na hebben we dus de 4 uur volgemaakt. De hele mis werd opgenomen. Het was één groot feest! Duizenden mensen die bezig waren met dansen, zingen en bidden. Het was een kleurrijke, enthousiaste menigte. Men is erg gelovig en de deelname tijdens de mis is groot. Er werd veel geofferd; dit keer geen dieren, maar wel veel goederen: schalen, manden, emmers, stoelen en natuurlijk de yam.

Swingend ging iedereen naar voren om iets te geven. De kerk in Afrika leeft!

Wat zijn wij westerlingen dan houterig! Het dansvirus zit niet echt in onze genen!

De try-out van Ben werd echter wel gewaardeerd. Zelfs Father Cassey danste mee!

Voor de 2e keer in deze 2½ week misten we de communie. Hier wordt namelijk niet rij voor rij naar voren gegaan. Als je dus netjes je beurt afwacht, dan ben je dus gewoon te laat! Bovendien mag niet iedereen hier de communie ontvangen. Als je bijvoorbeeld niet voor de kerk bent getrouwd, dan kun je het wel vergeten.

Ons progressief denkende hoofd kan hier niets mee!

Het devies is dan ook: 'Niet afwachten, maar gewoon gaan!' Father Cassey zei: "You have to forget the queue". ( N.B.: Doe dat overigens ook op het vliegveld: Als je netjes in de rij gaat staan, dan mis je je vliegtuig!)

Na de mis gepraat met de beide Michaels (hoofd van de lagere school en medewerker kantoor) en met Albert (godsdienstleraar). We vroegen aan het schoolhoofd om een stukje over zijn school te schrijven, zodat we dit op onze site kunnen zetten. Wij gaan namelijk ons best doen om geld in te zamelen voor deze school. Het is dan leuk als geldgevers onder de link: donatie en/of projecten achtergrondinformatie kunnen lezen. Hij beloofde dat het morgen klaar zou zijn. (Moet ook wel, omdat we dinsdagochtend heel vroeg vertrekken; terug naar Aliade).

Geluncht. Getypt. En opnieuw computerproblemen! De oude geleende laptop bezorgt ons de nodige stress. En stress past absoluut niet in dit referentiekader! Maar in Nederland willen mensen onze belevenissen kunnen volgen. Bovendien is het beloofd. De twee werelden blijven botsen!!!

Een zekere David werd opgespoord om het computerprobleem te verhelpen. Hij was het meest kundig op dit gebied. De gasten mag het echt aan niets ontbreken; alleen het beste is goed genoeg! Iedereen blijft rennen voor de 'white visitors'. Zeggen dat je geen voorkeursbehandelingen wilt, heeft totaal geen zin. Je bent gast en dat betekent in deze cultuur dat iedereen er alles aan doet om het jou naar de zin te maken. Punt uit. Echter..David bleek niet thuis te zijn, zodat het uitgesteld werd tot morgen. Gegeten. Inmiddels was er een priester uit Aliade gearriveerd (die wij dus reeds ontmoet hadden). Hij zal tot Kerst in Yola blijven, om priester-studenten te begeleiden. Morgen alweer onze laatste dag in Yola. Net voor het naar bed gaan, zat er een hele grote dikke grijze pad op de kamer van Dees. Ben had gezelschap van de zoveelste hagedis. Vreselijk!!!!!

4 oktober 2004

Onze laatste dag in Yola. David was opgetrommeld om onze computerproblemen op te lossen. 's Morgens om 7.30 uur was hij reeds ter plekke. Hoewel hij de oorzaak wist, kon het euvel niet direkt verholpen worden. Hij zou in de loop van de ochtend terugkomen. Ontbeten. De laatste foto's gemaakt in Yola: Michael (Hoofd van de school samen met zijn team); Michael (Kantoor); Albert (Godsdienstleraar); Emmanuel (Priester-student) en Patrick (Student Banking finance). Koffers ingepakt. Even later stelde Father Cassey ons voor aan een religieuze uit Nieuw-Zeeland, die al 10 jaar als docente werkzaam was in Nigeria. Ze begreep dus heel goed dat voor ons de wereld 'upside-down' was! Ze vond het erg verstandig dat we eerst 3 maanden kwamen kijken. Zelf had ze 10 jaar geleden die mogelijkheid niet gehad. Ze was vrijdags vanuit Nieuw-Zeeland aangekomen en stond dinsdags voor de klas in Nigeria. Na een week wilde ze terug. Uiteindelijk is het toch allemaal goed gekomen, maar het had vele jaren geduurd voordat ze een beetje gewend was geraakt.

Nadat David de computerproblemen had verholpen, hebben we nog even de school bezocht. Hier wilden we de laatste cadeautjes uitdelen. Omdat we niet genoeg hadden voor 300 kinderen, besloten we om een spel-element in te brengen, zodat de winnaars verblijd zouden kunnen worden met een prijsje. Omdat ze net hadden leren tellen tot 50, besloten we hierop voort te borduren. Dus..Noem een getal onder de 50. Het leek een leuk idee, maar het werkte niet. Deze kinderen die werkelijk niets hebben, werden bijna gek van de spanning. Iedereen gilde en schreeuwde door elkaar. Chaotische taferelen! 'Survival of the fittest!' Het onderwijzend personeel leek hier niet mee om te kunnen gaan. Ze zijn gewend aan discipline.

Aangezien er geen ramen en deuren in de klassen zitten en iedereen ons zag staan in een bepaald klaslokaal, kwamen alle kinderen van de hele school aangerend. Toen we zagen dat kinderen werden geslagen met een stuk hout, toegesnauwd werden en aan de oren werden meegetrokken terug naar hun eigen lokaal, besloten we om in te grijpen. Toen we aan een leerkracht vroegen of hij misschien een ander idee had voor een spel, zei hij: "No, your idea is the best!" (Je bent gast; je bent wit; dus jij bent degene die het weet! Van overleg en dialoog hebben ze hier nog nooit gehoord!)

We bleven echter proberen om de leerkrachten mee te laten participeren en uiteindelijk resulteerde dit in een nieuw spel, dat in de buitenlucht plaatsvond. Echter..Op een gegeven moment stonden de kinderen 7-rijen dik . De kleine hummels vooraan werden platgedrukt. Plotseling zagen we het hoofd van de school (die buiten de administratie deed). We gingen naar hem toe en stelden voor om te stoppen. Het leek ons verstandiger om hem de zak cadeautjes te geven, zodat hij of het team het kon verdelen. Het hoofd van de school gaf de tekst die hij gemaakt had voor onze site en wij gaven hem de domeinnaam. Straks maar hopen op donaties!

We namen afscheid, terwijl hij maar bleef roepen: 'God bless you'.

Geschreven Getypt. Verslag nagelopen op fouten en opgeslagen op diskette.

Gesproken met priester en priester-student over onze ervaringen tot nu toe en wat dit allemaal met je doet. Je verkeert in gezelschap van mensen waarmee je dit soort dingen fijn kunt delen.

Father Terry Cassey had nog een verrassing voor ons in petto: Hij had Michael van kantoor opdracht gegeven om voor ons een copie te realiseren van de videoband waar de mis van Thanksgiving opstond. Een dansende Terry en een dansende Ben moesten toch in Nederland getoond kunnen worden?!

5 oktober 2004

Geen water en geen stroom! Vertrek uit Yola om 7.30 uur en terug naar Aliade.

Iedereen zwaaide ons uit! Zelf hadden we nog een kleine speech op papier gezet voor Father Terry Cassey. Het personeel vertelde ons dat de priester even naar de 'Franciscan Sisters' was om een injectie te halen. Aangezien dat in dezelfde straat was, besloten we om alvast die richting uit te rijden. Halverwege kwamen we elkaar tegen en werd ons dankwoordje midden op straat uitgesproken. We hadden een geweldige week gehad in Yola. Father Cassey was een fijne gesprekspartner. Ook kon hij prachtig vertellen. Het was een genot om naar hem te luisteren. We hebben veel geleerd deze week. Een wijze, humoristische man die alles afgeeft wat hij heeft.

Als opsteker kregen we mee: "Als je van mensen houdt, komt het wel goed met jullie in Afrika. Ik heb gezien dat je deze week veel gepraat hebt met allerlei verschillende mensen. Dat is goed. Er was volop interactie. De Afrikanen zijn zo warm en deelnemend, terwijl wij West-Europeanen zo afstandelijk zijn. Dus kom nou maar gauw naar Afrika!" (Dit was ongeveer de strekking van zijn boodschap in het Engels).

Dat er volop interactie was, klopte wel. Maar de lokatie leende zich hier ook goed voor. In Aliade zitten we midden in de bush; in Yola zaten we volop tussen de mensen. Father Cassey had echt een open huis; dus je kwam heel snel in contact met anderen: bedelaars, daklozen, studenten, schoolkinderen, parochianen, personeel, religieuzen e.d. Dus we vinden het jammer dat we gaan. Hoewel...in Aliade is het minder warm. De afgelopen week werkte de hitte afmattend. Toch zei iedereen dat we de goede periode gekozen hadden. We zitten namelijk tegen het einde van de 'rainy season'. In het droge seizoen (vanaf maart-april) zijn temperaturen van 45 graden Celsius normaal in Yola.

Eindelijk in de auto eens even tijd om je terug te trekken met mooie Franse muziek. De eerste Franse klanken weer na een hele lange tijd. Toen Rafaël de kleine (zeer eenvoudige) walkman zag, werd hij bijna lyrisch. Dat Afrikanen gek zijn op gadgets, was ons al bekend. Getankt. We zagen een vrachtwagen uit Oldenzaal en uit Winschoten. In z'n algemeenheid zien we veel oude auto's die afkomstig zijn uit Europa. Aangezien deze auto's via de haven van Antwerpen Europa verlaten, worden ze in Nigeria 'Belgian cars' genoemd. In Jalingo pauzeerden we voor thee en brood. En weer werd er getankt. De auto blijkt 1 op 5 te lopen! De volgende stop was bij een parochiehuis: Holy Spirit Catholic Church. Verder maar weer. Bij het volgende parochiehuis was niemand aanwezig. De kilometers en de uren vlogen voorbij. In Gboko gingen we naar een internetcafé. Dit lag op de route naar Aliade. We wilden o.a. de diskette met daarop een gedeelte van het reisverslag verzenden en even kijken of de foto's op onze website stonden (die hadden we namelijk op 30 september j.l. in Yola verzonden). Helaas bleek er geen enkele foto op de site te staan. Help!!! Had onze webmaster deze niet ontvangen of had hij ze misschien nog niet op de site geplaatst? We hopen het laatste! Toch hem maar even mailen.....

Aankomst Aliade om 17.15 uur. Back in the bush!!! Opnieuw hebben we ons geïnstalleerd. Tijdens onze afwezigheid van een week had men ook muskietengaas aangebracht aan de buitenkant van onze kamer. 's Avonds diskettes en cd-roms nagekeken en batterijen opgeladen. En natuurlijk hebben we onze belevenissen in Yola verteld aan John Atoba; aan Barnabas en de anderen. Het spreekt vanzelf dat men Father Cassey en Ben wel eens wilden zien dansen in de kerk te Yola; dus de videoband van de mis (Thanksgiving 3 oktober) werd bekeken.

6 oktober 2004

Geen water vanmorgen; wel stroom. Tijdens het ontbijt praten we met John Atoba over de planning voor de aankomende twee weken. Hij heeft geregeld dat we volgende week naar Onitsha gaan (in het Zuiden) en daar zullen we dan ook weer een tijdje blijven. Ook staat er nog een kleine week Ekiti op de rol. We komen er achter dat er alleen morgen, vrijdag en a.s. maandag niets op ons overvolle programma staat. Daarom stellen wij voor om dan les te gaan geven op de middelbare school, die zich op het terrein bevindt van het Holy Ghost House.

(Ben maatschappijleer; Dees Frans).

Aangezien Barnabas (de priester-student) momenteel stage loopt en o.a. godsdienstlessen verzorgt op deze school, wordt afgesproken dat we samen met hem maar eens naar de 'principal' moeten gaan. (De rector van de school). Zo gezegd, zo gedaan. We introduceerden onszelf en noemden de reden van ons verblijf. Als je dan zegt dat je je aan het voorbereiden bent op een 4-jarig verblijf in Afrika en dat je wordt opgeleid tot missionair veldwerker, merk je dat sommigen het niet begrijpen (luxe opzeggen in ruil voor het arme Afrika), maar dat velen je toeknikken met: 'You are welcome'; 'You are brave'; 'I admire you' e.d.

De rector deelde ons mee dat hij contact zou opnemen met de betreffende docenten en Barnabas zou ons morgenvroeg na het ontbijt wel komen zeggen hoe laat we konden beginnen. Zo gemakkelijk gaat dat hier. Je begint gewoon. Blijkbaar hoef je niet ingepland te worden in een rooster. We zijn erg benieuwd! Morgen staan we voor de klas in Nigeria!

Na het bezoekje aan de 'principal', een paar uurtjes getypt. Nog maar even profiteren van het feit dat er stroom is. Geluncht. 's Middags met Rafaël naar de markt in Makurdi gegaan. Barnabas reed het eerste stukje mee en werd onderweg ergens afgezet. Altijd in hetzelfde kraampje op de markt in Makurdi worden de Euro's gewisseld tegen Naira's. Slippers gekocht. Overigens, we merken aan Rafaël dat hij steeds probeert om geld bij ons los te peuteren. De zielige verhalen volgen elkaar in hoog tempo op.

(Mijn vrouw en kinderen hebben niets te eten; dit is de schoenmaat van mijn jongste dochtertje e.d.). Vervolgens naar een internetcafé in Makurdi geweest. Zou onze webmaster de foto's hebben ontvangen? We zagen zijn mail en begonnen te duimen. Echter...Hij vertelde dat hij geen enkele foto had ontvangen. Dus dat betekende dat de hele operatie van 30 september opnieuw moest gebeuren. Welke selectie hadden we ook al weer gemaakt? Het waren toch 33 foto's van de 152? De setting was erg vervelend: Druk, warm, lawaai. We hadden het gevoel dat we niet serieus werden genomen. Men is alleen geïnteresseerd in de portemonnee van de 'white man'. Als je maar lang blijft, levert dat alleen maar geld op. Nou, dat laatste was het geval. Maar liefst 3½ uur heeft het geduurd voordat er 46 foto's waren verzonden. (Achteraf zou blijken dat er slechts 25 waren aangekomen).We werden er helemaal gek van. Op zo'n moment is het onderhouden van een site echt niet leuk.

Als we terug zijn in Nederland, schaffen we zelf een laptop aan, zodat we de foto's op onze eigen computer kunnen zien. In de oude geleende laptop van John kan slechts een diskette geplaatst worden; geen cd-rom.

Om 19.45 uur waren we terug. Na gegeten te hebben, nog even gepraat met John

Atoba en Barnabas en huur auto betaald voor 1 week: 16.500 Naira (Ongeveer 100 Euro). Thomas (de wasjongen) kwam onze spullen terugbrengen: Gewassen en gestreken. Na 3 weken begint het een beetje te wennen dat je personeel hebt!

7 oktober 2004

Na het ontbijt waren we een beetje aan het rommelen, toen Barnabas naar onze kamer

kwam om te vertellen dat we vandaag konden beginnen met lesgeven op de middelbare school. Het was ongeveer 8.45 uur. De eerste les voor Ben stond gepland om 11.10 uur en de eerste les voor Dees stond om 12.40 uur op de rol. Nou, dan zullen we maar eens gaan voorbereiden!................

Het kwam goed uit dat we in Nederland al een vooruitziende blik hadden gehad. Ben had namelijk verschillende dingen op papier gezet, die je zou kunnen plaatsen onder het vak 'Maatschappijleer' (economie, politiek, de samenleving in Nederland e.d.).

Gisteren had de 'principal' gezegd dat dit zou vallen onder het vak 'history'; vandaag bleek het vak 'government' hiervoor door te gaan. Dees had voor de zekerheid maar een methode Frans in de koffer gestopt. Je kon immers nooit weten......

Dat kwam ons vandaag dus goed van pas! De middelbare school 'St. Michaels's Secondary School' bestaat uit de onderbouw van 3 klassen (Junior Secondary School: JSS 1-2-3) en de bovenbouw van 3 klassen (Senior Secondary School: SSS 1-2-3).

Ben kreeg SSS 3A: Tussen de 40 en de 50 jongens van ongeveer 18 jaar.

Dees had JSS 3A: Ook ongeveer 40 à 50 leerlingen van omstreeks 15 jaar.

Eveneens allemaal jongens. Het was zo geweldig leuk om te doen, dat je bijna vergat dat je de uitleg gaf in het Engels!

De leerlingen zijn erg leergierig. De discipline viert hoogtij! 'A paradise for teachers!'

In de les 'government' vroegen de leerlingen Ben het hemd van het lijf. Een 'white man' die vertelt over het verre Europa en specifiek over Nederland, is iets dat ze niet dagelijks meemaken. De eerste vraag die gesteld werd was: 'Who pays your journey?' In de ogen van deze knaap was het een 'waste of money': Wie besteedt er nou zijn geld aan een bezoek aan het arme Afrika?! Je werd aangekeken of je van een andere planeet kwam! In de beleving van deze jongens ben je afkomstig uit het paradijs: Er is geen echte honger in Nederland; alle kinderen kunnen naar school gaan; er kan gestudeerd worden (ook al kunnen de ouders het niet betalen); als je ziek en/of werkloos bent, dan is er altijd een soort van sociaal vangnet enz. We hadden goed aangevoeld dat we tegengas moesten geven. Ondanks de 'rijkdom' in Nederland, zijn veel mensen ontevreden: Iedereen heeft het druk; mensen hebben niet genoeg tijd voor elkaar; individualisme, materialisme zijn zaken die vaak voorkomen; de 'time is money'-mentaliteit; time-management; stress enz. We probeerden een spiegel voor te houden: 'Hoe komt het dat we hier de hele dag lachende gezichten zien, ondanks de grote armoede?' 'Kwaliteit van leven?!' 'Op dat gebied zouden wij als West-Europeanen nog veel van jullie kunnen leren'. Het werd stil.........

Ook in de Franse les was de betrokkenheid enorm. De kinderen zijn zo blij dat ze naar school kunnen gaan Onvoorstelbaar! Als je krijt vraagt, vliegt er meteen een aantal leerlingen overeind om dit voor je te regelen. Dat betekent: Buiten zit iemand achter een oude houten lessenaar, die krijt uitdeelt. (Natuurlijk verdwijnen de krijtjes ook wel eens in hun eigen zak!) Als je het bord wilt uitvegen, rennen er onmiddellijk verschillende boys naar voren, die dit voor je willen doen.

Als ze een beurt krijgen, staan ze op, gaan naast hun bank staan en geven antwoord. Het is een vreemd gezicht om zo'n 50 zwarte jongens in schooluniform voor je neus te hebben zitten!

Het uniform tijdens de schooluren bestaat uit een groene broek, een witte blouse en een groen-witte stropdas. (Jongens tussen de 12 en de 18 jaar!) Groen/wit zijn ook de kleuren van de Nigeriaanse vlag; wellicht verklaart dit de keuze van de kleur. Buiten de schooltijden wordt dit uniform vervangen door een roze uniform en op zondag is iedereen gehuld in een wit uniform.

Het niveau van de leerlingen voor wat betreft Frans was ontzettend laag. Hadden deze kinderen 2 jaar Frans gehad? Er is hier werk aan de winkel!

Na de les gesproken met de docent Frans. Hij vond het leuk dat Dees ook morgen en maandag enkele lessen van hem wilde overnemen. "Why don't you join our team?"

(Dat gaat helaas niet, omdat we a.s. dinsdag vertrekken richting zuiden).

Na deze leuke ervaring werd de rest van de dag gevuld met: eten, relaxen, lezen, typen, praten en muziek beluisteren. Op weg naar de douche liep een duizendpoot mee. (Wist je dat die zich oprolt als je die wegtrapt?). Zelfs onder de douche was je niet alleen....Een kikker hield je gezelschap!!!

(We zullen weten dat we 'back in the bush' zijn!!!)

Omstreeks 19.00 uur viel de stroom uit: Net klaar met typen en douchen.

Wat een geluk! 's Avonds had John Atoba een verrassing voor ons......

Hij had bij de kleermaker de kaftans opgehaald. Deze had hij daar voor ons laten maken. Maar niet alleen de blouses kwamen tevoorschijn; ook broeken hoorden erbij.

Met dit tenue zouden we pas echte Afrikanen zijn! We moesten beloven dat we zondag a.s. in deze kledij samen met hem naar de kerk zouden gaan. De plaatselijke bevolking zou dit erg waarderen. Wat zullen we lachen..........

8 oktober 2004

De oude kok Moses doet enorm zijn best en wil laten zien dat hij goed op de hoogte is van de 'white men's food'. Maar dat er vanochtend een bord havermoutpap verscheen....Hopelijk blijft het bij deze ene keer!

Om 8.40 uur stond Dees voor de klas: JSS 1A vandaag (de brugklas). Gisteren in de 3e klas van deze middelbare school was het niveau al erg laag; deze brugklassers hadden (op een enkeling na) nog nooit Frans gehad. Het feit dat er lesgegeven wordt door 2 'white men' gaat als een lopend vuurtje door de school. Zeker 100 jongens van ongeveer 12 jaar trof Dees dan ook aan in haar Franse les. Gelukkig is dit ook bekend bij de docenten; zodat er tijdig kon worden ingegrepen en zeker 50 leerlingen de opdracht kregen om te verdwijnen. Kleine dingen die opvallen: Binnen de klassetting wordt regelmatig gewisseld van plaats; schriften worden een kwartslag gedraaid als er in geschreven wordt; lessen van 40 minuten e.d. Hoewel er zo'n 50 leerlingen in de klas zitten, hangen er evenveel aan de buitenkant aan de ramen om mee te luisteren. Dit gaat gemakkelijk, omdat er geen glas in de ramen zit. Aangezien er ook geen deuren zijn, is het heel eenvoudig om even binnen te lopen. Niemand lijkt dit vreemd te vinden. Inmiddels raken we eraan gewend dat iedereen ons adres wil hebben. Ze grijpen elke gelegenheid aan om uit hun armoede te geraken. Logisch dat ze die kans niet laten liggen als er 2 witneuzen uit het rijke westen voor hun neus staan. Uit pure zelfbescherming houden we iedere keer hetzelfde verhaal: 'We komen binnenkort in Afrika werken en we weten nog niet waar we terechtkomen. We wonen dan dus niet meer in Nederland'. De praktijk leert namelijk dat je anders thuis overstelpt wordt met bedelbrieven. Advies van een priester: 'You have to ignore it'. En dat is natuurlijk begrijpelijk. Ons is al verschillende keren verteld dat een leraar hier bijna niets verdient. Door de docenten van deze school werd dit beaamd: Ongeveer 7000 Naira (= 50 Euro) per maand!!!!!

Zoals reeds eerder vermeld is de dicipline groot en het geloof belangrijk. Klokslag om 6.00 uur-12.00 uur-en 18.00 uur klinkt er een signaal over het hele terrein en knielen 1000 jongens (tussen de 12 en de 18 jaar) neer om te bidden.

Je weet werkelijk niet wat je ziet! In de les 'government' kan hier goed op aangesloten worden. De les begon om 9.20 uur.

En inderdaad..in de les 'government' werd gevraagd of religie belangrijk was in

Nederland. Als je dan vertelt dat de meeste kerken in Nederland leeg zijn en slechts voornamelijk bezocht worden door ouderen, kijken ze je aan of ze het in Keulen horen donderen. 'Maar zijn er dan geen christenen in Nederland?' vroeg een knaap. 'Jawel, luidde ons antwoord, maar mensen kunnen zich christenen noemen zonder dit in de praktijk te brengen'. Puur ongeloof lazen we af op de gezichten.

Maar het werd nog erger......

Over het schoolsysteem in Nederland wilden de jongens ook alles weten. Werd er bijvoorbeeld streng gestraft? Hier zijn lijfstraffen namelijk normaal (slaan met een stuk hout; aan de oren trekken e.d.). Wij moesten denken aan de Nederlandse situatie, waarbij sommige ouders op school van een mug een olifant kunnen maken. Ook het gebrek aan discipline op veel Nederlandse scholen schoot door ons heen.

Met ons westerse hoofd dachten wij dat het aantal werklozen in Nederland al behoorlijk hoog was (in ieder geval te hoog). Toen we het percentage noemden, begonnen de jongens te lachen. In Nigeria is 85% van de bevolking werkloos!

Op hun vraag: 'Hoeveel vrouwen mag een Nederlandse man hebben?', was het onze beurt om te lachen. De meeste Afrikaanse mannen hebben meerdere vrouwen. Dit wordt gezien als statussymbool. Gelukkig lijkt een kentering in gang gezet. Ook het hebben van veel kinderen levert status op. Als je geen kinderen hebt, is dat hier bijna een doodzonde.

Het homohuwelijk deed voor de leerlingen de deur dicht! Het was een shock dit te vernemen: 2 mannen of 2 vrouwen die samenleven; zelfs eventueel met kinderen.

Dat rijke land was toch wel heel raar in hun ogen: Op school is luisteren toch normaal? Naar de kerk gaan is toch verplicht? Het huwelijk is toch alleen tussen een man en een vrouw? ................

Na het lesgeven naar de 'staff-room' gegaan. De indeling van de lerarenkamer is Middeleeuws te noemen: Oude houten lessenaars die als een traditionele klasopstelling achter elkaar staan. Je kijkt dus constant tegen de rug van je collega aan! Ruim een uur hebben we met veel docenten gepraat. Alle 'teachers' luisterden aandachtig naar onze West-Europese verhalen. Wij leerden op onze beurt veel over 'the African way of life'.Het is opmerkelijk dat iedereen tijd heeft (of tijd maakt) om dingen met je te bespreken. Aan gespreksstof was geen gebrek! Op alle fronten werd Europa vergeleken met Afrika. Natuurlijk spraken we over het onderwijs: de lijfstraffen die als normaal beschouwd worden; de strakke discipline e.d. Je voelde de frustratie van de docenten: Slechte werkomstandigheden en een laag salaris.

Ook over religie werd gepraat. Eén van de docenten merkte op: ' Witte missionarissen brachten het christendom in Afrika; straks zijn zwarte missionarissen nodig om het geloof terug te brengen in Europa'.

Solidariteit, ongelijkheid, empathie, persoonlijke ontwikkeling waren tevens gespreksonderwerpen die aan bod kwamen. Men begrijpt niet dat je solidair kunt zijn met iemand die je niet kent. Ongelijkheid is vanzelfsprekend voor Afrikanen. Hiërarchie is belangrijk; evenals familie, ceremonies, tradities, gastvrijheid.

De 'community' telt.

Voor een West-Europeaan kan het gevaarlijk zijn om empathisch te zijn. Voor een Afrikaan is emoties tonen 'not done'. Persoonlijke ontwikkeling is absoluut niet aan de orde. Aan deze luxe komt men niet eens toe. De dagelijkse 'struggle for life' vergt alle energie.

Nederigheid, angst, maar ook egoïsme zijn zaken die wij overal bespeuren.

De VIP-behandeling die wij voortdurend krijgen, heeft alles te maken met de Afrikaanse gastvrijheid en staat los van een blanke huid.

We moesten vertellen over de economie in ons land (werkgelegenheid, export, inflatie) en men wilde alles weten over de politiek. Democratie in Nederland? Daar kan men in Nigeria alleen maar van dromen! ('Artificial democracy'). Het grootste probleem in Nigeria is de corruptie. Wanbestuur en zelfverrijking voeren hier de boventoon! Daardoor is er een te groot gat ontstaan tussen rijk en arm. Onbegrijpelijk voor een land dat over zoveel olie beschikt!

Van één van de leerkrachten kreeg Dees een tijdschrift (vakblad voor docenten, maar wel erg religieus getint!!!) De leraar Frans was bijzonder geïnteresseerd in de methode Frans uit Nederland en vond het geweldig dat Dees haar boeken ter inzage meegaf voor het weekend. (Een communicatieve methode is wel erg modern voor Nigeria!)

Ook werd het rooster voor a.s. maandag doorgenomen en werd er kennis gemaakt met de leraar 'government'. (Die hadden we namelijk nog niet eerder gezien).

Hierna liepen we terug.

Tot de lunch gepraat, gelezen, geschreven. 's Middags getypt en weer even teruggegaan naar school. Voorgesteld aan de leraar Frans om deze middelbare school ook als project op onze site te zetten. Onnodig te melden dat ook hier donaties van harte welkom zijn! We vroegen of men bereid was hiervoor een verhaaltje over de school te schrijven. Het leek hem een goed idee als de 'principal' a.s. maandag iets op papier zou zetten. Maar hij zou het in het weekend alvast bespreken. Ze zagen elkaar dan namelijk. Zo gauw wij een voet op het campus-terrein zetten, vliegt iedereen op je af. Eerst kwam er iemand naar ons toe, die een aids-project onder onze aandacht wilde brengen. Konden we niet naar de vergadering komen? Hij had gehoord dat Ben een 'social worker' was en hij had iets opgevangen over een site. Konden we dan zijn project niet op onze site zetten? Ben adviseerde hem een verhaal op papier te zetten. Het project wordt verzorgd door een docent van de school en staat in het teken van preventie en educatie. Nog in gesprek met deze man, kwam nummer 2, die je wilde fotograferen. Tenslotte kwam de laatste en hij wilde zo graag het gesprek van deze ochtend (in de lerarenkamer) voortzetten. Hij vond het boeiend om veel te horen over Nederland cq Europa.

Was het echt waar dat het beleid in Nederland te soft was geweest?

Nou, dat verklaarde dan toch dat het allemaal een beetje doorgeslagen was? Je zag hem denken..Die lijfstraffen hier zijn nog niet zo verkeerd........

Ben en Dees bespraken samen de projecten. We kwamen erachter dat achtergrondinformatie over het eerste project ontbrak. We besloten om zuster Dorothy van het ziekenhuis in Adikpo hierover te benaderen. Even een briefje opstellen dus..'s Avonds buiten in de bush gekletst met Barnabas. Na 18.00 is het donker en worden hier de muggen aktief. Voor de 'white men' betekent dit: bedekkende kleding dragen en insmeren met Deet. Hij moet altijd vreselijk lachen als we overeind springen voor één of ander eng beest. Maar vanavond sprong hij zelf op om voor ons een insekt te doden.

Het betrof een soort grote vliegende kever, met een heel hard schild en voelsprieten. Dit dier was wel degelijk gevaarlijk voor 'white men'. We zagen aan zijn gezicht dat hij het meende......

9 oktober 2004

De eerste dag sinds ons vertrek uit Nederland dat er niets op het programma staat.

Priester John Atoba ging de hele dag met chauffeur Rafaël naar Makurdi. (Voor vele jongens hier is het een droom om priester te worden: Niet vanwege een roeping, maar vanwege het salaris, de auto met chauffeur en de macht). Barnabas bleef thuis. Op hem lagen stapels correctiewerk te wachten. Deze priester-student loopt dit jaar stage en moet godsdienstlessen verzorgen op dezelfde school waar Ben en Dees lesgeven. Maar vandaag is het zaterdag; dus we hoeven niet naar school.

Na het ontbijt van 7.30 uur een uurtje gekletst. (Barnabas, Ben, Dees).

Barnabas vertelde ons dat hij zijn naam wilde veranderen. Automatisch vroegen wij hoe dat dan in zijn werk ging in Nigeria. Hij vertelde dat je dit gewoon zegt tegen al je vrienden en bekenden. Maar als je het echt goed wil aanpakken, dan laat je het omroepen op radio of tv. Hij begreep echter onze vraag niet en dat is verklaarbaar. Referentiekader Afrika (Nigeria) en Europa (Nederland) is totaal verschillend. Hoezo laten registreren? Afdeling bevolking? Gemeentehuis? NAW-gegevens? (Naam-adres-woonplaats). Wat is dat?

Toen we ons systeem een beetje hadden uitgelegd, schudde hij zijn hoofd en begon te lachen: 'They don't even know you here'; 'Nobody cares'.

Wij leren elke dag, maar hij ook...Heel waardevol!

Omdat de auto vandaag de hele dag weg was, waren we aan huis gekluisterd. De hele dag in de bush waar echt helemaal niets is. Maar... Even rust en even alleen zijn. Wat een weldaad! Je verlangt na ruim 3 weken wel naar een beetje privacy.

Constant ben je in gezelschap van anderen.

Tijd om aan het reisverslag te werken vandaag! Zelfs tijd om te lezen of naar een muziekje te luisteren! Misschien onze koffers al een beetje herschikken; dinsdagochtend a.s. vertrekken we namelijk al vroeg naar Onitsha.

Konden we onze mails maar even ophalen; zouden de foto's nu wel op de site staan? Maar daarvoor moet je een uur rijden en er is geen auto vandaag.

Perhaps public transport? (Onder begeleiding van Barnabas);

Even aan hem vragen.....

Openbaar vervoer betekent hier in de bush: Je loopt naar de openbare weg; je houdt

een busje aan (het kan uren duren voordat vervoer komt, maar misschien komt het ook wel helemaal niet); met dat busje ga je naar Makurdi waar je dan op een centraal punt wordt afgezet; lopen naar het cybercafé is geen optie (veel te ver); tenslotte moet je een 'motorbike' aanhouden; je klimt achterop en je wordt naar je bestemming gebracht. Nee dus....Laat maar........

We moeten wachten tot volgende week. Dan zitten we namelijk in Onitsha; een stad met waarschijnlijk enige faciliteiten.

Overigens, vandaag komt er bezoek. Wat is namelijk het geval? Aankomende maandag worden er nieuwe 'superiors' gekozen. John Atoba is 'regional superior'; Gabriel Ezewudo is 'provincial superior'. Voor beide priesters is het erg spannend of ze herkozen zullen worden. Iedere 3 jaar vindt dit plaats. Als John herkozen wordt, mag hij de komende 6 jaar op zijn post blijven. Anders wordt hij wellicht overgeplaatst. Je merkt dat hij nerveus wordt.

Vandaag komen er dus verschillende priesters hier in huis, die a.s. maandag

allemaal hun stem moeten uitbrengen op iemand. Tot onze verbazing (en verrassing) hoorden we dat ook Father Terry Cassey uit Yola vandaag naar Aliade komt. (Een autorit van ongeveer 8 uur).

Geluncht en zeker een uur nagepraat met Barnabas. De gespreksonderwerpen waren: terrorisme en reizen.

Het bokje dat we vanochtend nog buiten hadden zien staan, werd vanmiddag geslacht en gebraden. Ook de kippen maakten een hels kabaal. Die liggen morgen waarschijnlijk in de pan. Ook dat is de bush.

Omstreeks 15.30 uur kwam Barnabas ons de sleutels van het huis geven. Iedereen was of ging namelijk weg. Dus Ben en Dees waren de enige aanwezigen.

Vroeg in de avond gewandeld over het terrein van de compound. Je wordt heel beleefd begroet door alle jongens. De leerlingen van St.Michaels Secondary School die intern zijn, blijven zelfs tijdens het hele weekend aktief. Zij onderhouden het hele terrein; doen hun eigen was (die in het struikgewas ligt te drogen); sjouwen met emmers water op hun hoofd; vegen ; maken de klaslokalen schoon; sporten e.d.

3x per dag (6.00-12.00-18.00 uur) staan duizend jongens stil om te bidden.

Ze gaan naar de kerk en wonen verschillende discussiegroepjes bij (die allemaal erg religieus getint zijn). Dit alles gebeurt onder supervisie van de oudste leerlingen.

(18 jaar). Er is geen docent te bekennen. Alles verloopt rustig en gedisciplineerd.

Onze gedachten gaan naar Nederland.........

De 'schatjes' uit onze samenleving moesten hier eens een jaar in de bush verblijven....Geld voor dure trainingen en therapieën zou niet meer nodig zijn!

Vanavond bleek Father Cassey niet te komen. Er waren 'problems' met de auto. (Frontschade en geen benzine voorradig). Hij moest op de zwarte markt benzine kopen. Toen kwam Thomas. Hij vertelde dat er een brief voor ons was afgegeven. (De envelop was geadresseerd aan Mr. and Mrs. Benjamin!)

De inhoud sprak voor zich: Plaatselijk aids-project financieel ondersteunen.

De briefschrijver is aktief in de 'supportgroup' van het St. Vincents hospital in Aliade; het ziekenhuis dat we het eerste weekend dat we hier waren, reeds bezocht hadden. Inmiddels hebben we dus 2 aids-projecten: de eerste is gekoppeld aan een school en staat in het teken van preventie en educatie;de tweede is gekoppeld aan een ziekenhuis en betreft behandeling.

Terwijl we de brief aan het lezen waren, werd Dees weer verschillende keren door de muggen gebeten. Ben ontspringt iedere keer de dans. Hierna kwam John Atoba thuis en werd er gegeten. Hij vroeg aan Dees of ze een rapport van 4 bladzijden voor hem wilde typen. Dit betrof zijn presentatie voor a.s. maandag. Dan wordt er een 'superior' gekozen en zal blijken of hij wel of niet kan aanblijven. Daar je zijn laptop mag lenen, kun je bijna niet anders dan gehoor geven aan zijn verzoek. Dus..weg vrije avond!

Dees ging weer aan het werk ....Hagedissen, salamanders kropen tegen de muur omhoog.....

10 oktober 2004

We komen er niet aan onderuit; vandaag moeten we, gehuld in een compleet Afrikaans tenue, naar de kerk. Hoewel we eigenlijk liever de kerk op het eigen campus-terrein hadden bezocht (Barnabas deed de mis; leerlingen van de middelbare school waren aanwezig), verwachtte John Atoba toch wel van ons dat we met hem mee zouden gaan naar de St. Vincent Church in Aliade.

Deze kerk bevindt zich achter het ziekenhuis in 'ons' dorp. Ziekenhuis en kerk dragen dezelfde naam (St. Vincent) en beiden zijn al eens door ons bezocht. Hoewel wij inmiddels weten dat een priester hier een enorme macht heeft, blijven wij daar moeite mee houden. (Zeker omdat je John ook in andere settingen meemaakt). In onze beleving wordt er wel geprofiteerd van de macht: personneel is bang; vliegt voor hem op als hij thuis is; iedereen (behalve de 2 gasten) wordt gecommandeerd Hij hoeft maar aanwezig te zijn en je hoort overal: 'Father', vaak gevolgd door een knie-buiging; een hand op de borst e.d.

Even voor 8.00 uur reden we weg (John, Rafaël, Ben, Dees). Toen we voorbij het ziekenhuis kwamen, zagen we dat er volop buiten gewerkt werd......

De ene doodskist na de andere werd provisorisch in elkaar getimmerd.....

Het aids-probleem is hier volop aanwezig.

Eénmaal in de kerk, kregen we weer de beste plaatsen. Vele mensen herkenden ons, omdat we 3 weken geleden ook hier waren geweest.

De taferelen waren identiek:

Bidden, lachen, zingen, dansen, offeren. Buiten wil iedereen met je op de foto; vraagt je adres of wil een hand. Als ze hun eigen hand toesteken, wordt deze vaak ondersteund door hun andere hand. Dit is een teken van respect.

Plotseling kwam er een man naar ons toe. Ongevraagd kregen we zijn gegevens toegestopt. Hij hield een prachtig verhaal en nodigde ons uit om naar Lagos te komen. Hij vertelde dat hij in 'business' zat (dat geldt overigens voor bijna iedereen) en dat hij 'welfare'-werk voor de kerk deed. Het uiteindelijke doel blijft altijd hetzelfde: et uiteindelijkGeld geven Eenmaal thuis zijn briefje weggegooid. We beginnen het te leren..

John Atoba maakte vandaag aardig misbruik van zijn macht: Een kleine verkoudheid was voor hem reden om maar niet te preken en 1 van de 2 missen zelfs te laten vervallen. et huwelijk is toch alleen tussen een man en een vrouw?Na de kerkdienst moest de chauffeur hem meteen naar huis brengen, ons in verbazing achterlatend. Geen nood...Hij had al iemand anders geregeld die ons naar 'huis' bracht; maar voor ons blijft het vreemd dat dingen niet worden uitgesproken.Toen we terug waren, was ook de mis op de campus net voorbij.We liepen even de kerk in en zagen toch nog een groep leerlingen bij elkaar zitten. Dit bleek een presidium-bijeenkomst te zijn die in het teken stond van een Maria-verering.

Setting: Allemaal zwarte jongens tussen de 12 en de 18 jaar in witte uniformen die bidden, knielen en ordelijk naast elkaar zitten. Het is zondagmorgen omstreeks 10.00 uur. De eerste mis van 8.00 uur hebben ze ook al 'achter de kiezen'! Hoewel we onder de indruk zijn, merken we aan onszelf dat we het ook irritant beginnen te vinden. Lijkt dit niet enorm veel op brainwashen? Aan ons wordt gevraagd om naar voren te komen. We stellen ons voor; vertellen de reden van ons verblijf en wisselen onze ervaringen tot nu toe uit. Als we weer gaan zitten, krijgen we allerlei 'Maria-gebedjes' op papier toegestopt. Even later worden we gevraagd om advies te geven. Hoezo advies? We beperken ons tot een algemeen verhaal over onze toekomstplannen in Afrika. Als we belangstellend informeren naar de bedoeling van deze praatgroepjes, blijkt opnieuw dat religie nummer 1 staat. Een voorbeeld wordt gegeven: De jongens bezoeken de zieken in het plaatselijke St. Vincent ziekenhuis en bidden vervolgens voor deze mensen. Als we voorzichtig proberen te zeggen dat het ziekenbezoek wellicht het belangrijkste is en al meer dan genoeg, kijken ze ons niet begrijpend aan. Bidden hoort er toch ook bij......

Een beetje verdwaasd vertrekken we. Maar eerst willen de jongens allemaal op de foto. Het geheel blijft onnatuurlijk ordelijk.

Terwijl Dees beneden aan het reisverslag werkte en Ben boven zat, werd er op de deur geklopt en kwam het personeel zeggen dat er iemand was die ons wilde spreken.

Dezelfde man die ons vanochtend in de St. Vincent Church had aangesproken, kwam nu nog maar eens langs. Opnieuw werden we uitgenodigd om naar Lagos te komen. Tevens wilde hij ons adres hebben. Vriendelijk, doch resoluut hebben we zijn voorstellen afgeslagen.

Geluncht. Behalve John, Barnabas, Ben en Dees zat er nog een priester-student aan tafel (van origine afkomstig uit Sierra Leone). Na het eten met ons vijven naar een videoband gekeken. Hierna hebben we een kleine siësta gehouden. We zitten een beetje in een dip: We zijn erg moe; het is heel warm en we snakken naar dinsdag. Dan gaan we namelijk naar Onitsha. We zijn even 'bush-moe'....

Hopelijk kunnen we dinsdag hier vertrekken. Vanavond om 19.00 uur is bekend of er maandag, dinsdag (en wellicht nog langer) gestaakt zal gaan worden. I.v.m. de ontzettend hoge benzineprijzen heeft men gedreigd het werk neer te leggen. Iedere auto die zich dan nog op de weg begeeft, zou bekogeld kunnen worden met stenen...Overdreven?

Omstreeks 17.30 uur vertrok John Atoba naar Makurdi, i.v.m. de verkiezingen morgen voor 'regional superior'. Barnabas en Rafaël vergezelden hem.

Het werd duidelijk dat Father Cassey ook vandaag niet naar Aliade zou komen. Wellicht gaat hij rechtstreeks van Yola naar Makurdi. Hij zal toch ook zijn stem willen uitbrengen?

De manier van werken en leven is hier erg relaxed. Voor ons West-Europees geprogrammeerde hoofd is dat behoorlijk wennen. In onze beleving hangt het personeel maar een beetje rond of zit uren te kletsen op een boomstronk of klein houten krukje. Maar ook de priester en priester-student lopen niet over van energie.

Al dagen lang ligt er een stapel correctiewerk op Barnabas te wachten. Het laat hem totaal koud..... 200 schriften nakijken is 'too bad'..........may be tomorrow........De inhoud van de godsdienst-opdrachten zou passen in de jaren 30-40-50 in Nederland. Opeens heeft hij een beter idee: Het werk gewoon ongecorrigeerd teruggeven en de leerlingen mondeling overhoren. Probleem opgelost!

De 'white men' zijn toch echte 'work-aholics'.........

Avondwandeling gemaakt over het campus-terrein en gesproken met enkele leerlingen. Vroeg naar bed.

11 oktober 2004

Geen stroom. Bovendien wordt er gestaakt. Zouden we vandaag dan wel les kunnen geven? We beginnen met een bezoek aan de 'principal' (rector middelbare school). Hij zou namelijk een verhaal over de school (laten) schrijven, zodat we dit kunnen plaatsen op de site. Hij beloofde ons dat dit vandaag afgegeven zou worden in het 'Holy Ghost House'. De school bleek volop in bedrijf te zijn. De docenten hadden nog geen toestemming gekregen van hun vakbond om te mogen staken.

Om 10.30 uur begon voor Dees de Franse les in JSS 3C. Verliep prima!

Vervolgens naar de docent gegaan, die het aids-project van school leidt. Net als de 'principal' beloofde ook hij zijn verhaal voor onze site vandaag bij ons te laten afgeven. Preventie en educatie m.b.t. aids zijn de thema's.

Hierna een kort bezoek gebracht aan de school-bibliotheek: Geen enkel boek was 'up to date'; series waren incompleet; tijdschriften enorm gedateerd.

In de 'staff-room' gezellig gepraat met de docenten.

Om 12.40 uur stond de les 'government' voor Ben gepland in SSS 1C. Een nogal rommelige les. Desalniettemin was de betrokkenheid wederom groot. Meest in het oog springende vraag was: 'Mogen de meisjes en de vrouwen in jullie land lange broeken dragen?' Volgens de betreffende leerling stond in de Bijbel dat er mannenkleren en vrouwenkleren waren.

Nou, dit waren dan onze laatste lessen: Er werden nog enkele foto's gemaakt en we namen afscheid van de leraren. Afscheid op de Afrikaanse manier: Je geeft elkaar een hand en legt je hand op je hart, ten teken dat je de ander in je hart sluit. Vervolgens richting 'home'.

Na de lunch kregen we bezoek van een 6-tal jongens van de school. Buiten op de binnenplaats hebben we leuk gepraat over Nigeria en Nederland. Serieuze, aardige knapen die totaal geen perspectief hebben als het gaat om hun toekomst.

Triest om te zien en te horen!

Ook met deze leerlingen moesten we weer op de foto.

Voorbereid op ons vertrek morgen naar Onitsha.

We hadden het niet meer verwacht, maar uiteindelijk arriveerden ze dan toch..Omstreeks 17.00 uur zetten Father Cassey en priester-student Emmanuel voet op Aliade-bodem. Zij waren rechtstreeks van Yola naar Makurdi gegaan om deel te nemen aan de verkiezingen van 'regional superior'. Ze hadden niet eerder naar Aliade kunnen komen. Veel redenen waren hier debet aan: Geen diesel te verkrijgen, i.v.m. staking; schade aan de auto; schade aan de huurauto; beslommeringen op de werkplek e.d. Toen Father Cassey liet doorschemeren dat hij (gelet op de hoge benzineprijzen) wellicht de jeep weg moet doen, was dat slecht nieuws voor chauffeur Simon. Hoe moest hij dan naar de bush rijden?

Ondanks het feit dat John niet was herbenoemd als 'regional superior', hebben we toch met z'n allen fijn gepraat, gegeten en gedronken.

Omstreeks 19.15 uur werden de beloofde teksten m.b.t. de middelbare school en het aids-project afgegeven. T.z.t. zullen we dit op de site plaatsen. Er werd voorgesteld om morgenvroeg om 6.00 uur te vertrekken! Rafaël (de chauffeur) en Emmanuel (de priester-student uit Yola) zouden ons wegbrengen. Uit het oogpunt van veiligheid, kreeg Emmanuel het advies om priesterkleding aan te doen.

12 oktober 2004

Om 5.00 uur liep de wekker af. Geen stroom en geen water. Om 5.50 uur zagen we Rafaël en Emmanuel. Voor ontbijt was geen tijd. Met een boterham in de hand vertrokken we om 6.30 uur. John Atoba zwaaide ons uit en gaf een brief mee, die bestemd was voor zijn collega (Father Remi) in Onitsha en betrekking had op ons bezoek. Ook Sunday zwaaide ons uit: Hij is het 'manusje-van-alles' (die er graag de kantjes van afloopt!)

Priester-student Emmanuel was inderdaad gehuld in witte priesterkledij. Deze outfit (in combinatie met 2 blanken op de achterbank), zou in ons voordeel kunnen werken 'in case of problems'. Tengevolge van de staking, waren er extra moeilijke politiecontroles te verwachten. Dat deze theorie in de praktijk werkte, werd al snel duidelijk. Bij diverse controles, werd vriendelijk zwaaiend tot doorrijden gemaand.

Wat een circus! Wat een machtsmisbruik!

We zaten nauwelijks in de auto of Emmanuel begon te bidden voor een 'safe journey'. (Religie; zelfs op wielen!)

Een autorit van 4 uur volgde. We kwamen door de plaats waar Barnabas en Emmanuel volgend jaar de laatste 4 jaar van de priesteropleiding gaan volgen.

(Theologie staat dan op de rol; Filosofie is reeds afgerond).

Omstreeks 10.15 uur werden we hartelijk ontvangen in het Holy Ghost House (The Provincialate Community) in Onitsha (Anambra-state).

We maakten kennis met Father Remi; Father Patrick; Father Chike en vele anderen.

Maar hierna volgde een wel zeer bijzondere ontmoeting. Plotseling stond Gabriel Ezewudo voor ons. Hij stond op punt van vertrek en had op de valreep vanmorgen gehoord dat Ben en Dees naar hem gevraagd hadden. Deze Gabriel was onze allereerste contactpersoon die er uiteindelijk voor heeft gezorgd dat wij welkom zijn in alle huizen van de 'Holy Ghost Fathers' in Nigeria. Het email-contact maakte plaats voor het menselijke contact! Heel bijzonder!

Vervolgens koffers uitgepakt, geluncht en even 'bijgetankt'. Volgens de planning zouden we om 15.00 uur weer vertrekken naar een andere plaats, waar we enkele nachten zouden verblijven. Op ons verzoek werd dit vertrek uitgesteld tot morgenvroeg. 'Bijtanken' is ook voor ons noodzakelijk.........

Een voorstellingsrondje is hier bijna niet te doen, omdat in dit Holy Ghost House een heleboel priesters vertoeven (Provincialate Community).

Ook is hier weer een vaste dagindeling. Voor de gasten zijn de etenstijden slechts van belang: Ontbijt omstreeks 8.00 uur; lunch om 13.00 uur en avondeten omstreeks 20.00 uur.

Op onze kamer was geen muskietennet aanwezig; wel zat er muskietengaas aan de buitenkant. Met verschillende priesters spraken we over onze ervaringen tot nu toe.

Zij vertelden ons een leuke anekdote: Aangezien er regelmatig geen stroom is, wordt de elektriciteitsmaatschappij 'Nepa' ook wel genoemd: Never expect power always!!!

Ook werden we voorgesteld aan een priester-student. Hij deelde ons mee dat hij binnenkort voor 4 jaar naar Frankrijk (Lille) zou gaan om zijn opleiding in Europa af te ronden. De tweede priester-student was Anthony.

's Avonds gezellig met minstens 10 priesters gegeten en de verjaardag gevierd van de priester-student die naar Lille gaat. Plotseling viel het licht uit.

Het feit dat Ben een zaklamp bij zich had en Dees als reactie gaf: 'Never expect power always' (Nepa), was voor de priesters reden om in lachen uit te barsten.

Ook zagen we Father Gabriel Ezewudo weer. Hij vertelde ons dat hij morgenvroeg naar Abuja zou gaan om zijn opvolger in te werken. Hij is namelijk niet herkozen als 'provincial superior'. (Eind van de maand zal hij 'a sabbatical year' opnemen en wil hij naar Frankrijk gaan om Frans te studeren).

Deze nacht werd de nachtrust niet verstoord door een Imam (zoals in Yola het geval was), maar door een priester (zijnde niet Holy Ghost). Het monotone, repeterende geluid hield je volledig uit de slaap: 'Praise the Lord; We shall overcome; Praise the Lord; We shall overcome; Praise the Lord; We shall overcome'.....

13 oktober 2004

Tijdens het ontbijt Father Erasmus gevraagd om Euro's in Naira's te wisselen. Hij weet namelijk de veilige weg in het Nigeriaanse bankwezen. Na het ontbijt met Father Chike vertrokken naar een cybercafé. Het was inmiddels alweer een week geleden dat we onze mails hadden gecheckt.

We hadden dan ook wel even de tijd nodig om iedereen te beantwoorden. Het werkt niet echt handig. Makkelijker is het om contact te houden via de site.

Vooral 1 mail sprong in het oog: het CMPA (het vormingscentrum van de SMA): De opleiding zal starten in september 2005 (en niet in februari 2005). Wij hadden niet echt een voorkeur voor wat betreft de start . Wel is nu onze planning op de langere termijn wat duidelijker geworden. Als we in december terugzijn in Nederland, gaan we ons voorbereiden op onze Zuid-Oost-Azië reis (maart-juni 2005).

Vervolgens doorgereden naar Amaokpala. In de auto o.a. met Father Chike gepraat over de problemen in Nigeria. Lang was er een militaire dictatuur. De opvolgers wisten niet hoe ze een land moesten besturen. Nog steeds is er gebrek aan management en know-how op het bestuurlijke vlak. Nigeria heeft nog een lange weg te gaan! We arriveerden uiteindelijk bij de Holy Ghost Academy (secondary school) in Amaokpala.

De weg ernaar toe was geen weg te noemen: Onvoorstelbaar slecht!

Allereerst gingen we naar het parochiehuis en maakten we kennis met Father John Anyaegbunam.

We kregen water (hoewel dat eigenlijk in Ghana wordt aangeboden als welkom). Volgens Father Chike wordt kolanut gegeven als Nigeriaans gebaar van welkom. (Natuurlijk verschilt dit per regio!) Father John is tevens de 'principal' van deze middelbare school. Zijn school bestond pas 1 jaar. Voorheen was er in deze plaats helemaal geen middelbare school. De Holy Ghost Fathers hebben dus het initiatief genomen om hier deze school te stichten.

Slechts de eerste 2 klassen van de onderbouw zijn momenteel operationeel.

(Junior Secondary School 1 en 2).

We kregen een rondleiding over de 'compound': We bezochten de klassen; maakten

kennis met enkele docenten; zagen de bibliotheek en de lerarenkamer. Zowel de

bibliotheek als de lerarenkamer waren zo goed als leeg. Ook zagen we de binnenplaats waar mensen bezig waren om voor de 134 schooljongens te koken. Dit betekent: een grote pot op brandende takkenbossen!!!

De jongens verblijven intern en slapen met 35 personen op een slaapzaal!!!

Geluncht met Father Chike, Father John en een priester die tevens werkzaam was als docent Engels. Hierna ging Father Chike terug naar huis. Wij installeerden ons op onze kamer.

Om 16.00 uur gingen we opnieuw richting school. De leerlingen waren blij dat we er eindelijk waren. Ze hadden ons namelijk gisteren al verwacht.

We begonnen in Junior Secondary School (JSS) 1a. We stelden ons voor; vertelden de reden van ons verblijf en de invulling van de toekomst. En vanzelfsprekend spraken we over Nederland. Toen we de jongens vroegen in welk werelddeel Nederland lag, kregen we als antwoord: 'In Australië'. Ook de varianten Azië en Amerika passeerden de revue. Nadat iedereen het erover eens was dat het goede antwoord 'Europa' moest zijn, ontspon zich een levendige discussie.

Op de vraag: 'Is Holland a nice place to be?' gaven we zowel een bevestigend als een ontkennend antwoord. Weer moesten we uitleggen dat we een hoge tol betalen voor onze welvaart. Elke medaille heeft twee kanten! De jongens willen alles weten; de honger naar informatie is niet te stillen; je ziet de gretigheid in hun ogen. En wij vertellen.....vertellen....vertellen....vertellen....

Wij zelf zijn zó enthousiast dat we vergeten dat we constant Engels praten. Bovendien vergeten we de tijd.

Na drie kwartier gepraat te hebben in JSS 1a, gingen we naar JSS 1b.

We waren ongeveer een kwartier aan het vertellen, toen het sein kwam dat het tijd was voor de 'games'. We moesten ons verhaal in 1b dus enigszins inkorten. Het was tijd voor sport en spel

De kinderen trokken ons mee naar de verschillende sportaktiviteiten. Ze klitten aan je. Ze volgen je als een zwerm bijen. Allereerst keken we naar voetbal. Het voetbalveld leek een 'knollenveld'; de goal had geen net; voetbalschoenen ontbraken (blote voeten of slippers); de 2 teams waren te onderscheiden door: shirt in of over de broek (inventief!); de teamspirit echter was geweldig! Hierna keken we naar tennis, volleybal en gymnastiek. Alles vond in de buitenlucht plaats. De jongens wisten niet hoe ze het ons naar de zin moesten maken. Er werden stoelen voor ons aangesleept; stof en beestjes werden van onze kleren afgeslagen en ze voelden aan ons hoofd, want Europese haren waren toch wel erg bijzonder! Ook werd er voor ons gezongen. Omstreeks 18.30 uur werd in groepen van ongeveer 8 jongens, al wandelend, de rozenkrans gebeden. Je weet werkelijk niet wat je ziet! Je valt compleet stil! Om 19.30 uur gegeten met Father John en enkele docenten. Gezellig nagepraat over cultuurverschillen. Father John vond ons besluit om naar Afrika te komen erg dapper. (' I admire your courage'). We keken naar een videoband van de opening van de school. Besloten werd om de ochtendmis van 6.00 uur te verplaatsen naar 7.00 uur: Voor die Europeanen was 6.00 uur wel erg vroeg! Voor het naar bed gaan, op beestenjacht.......een salamander werd door Ben gedood.

Hoewel er muskietengaas aan de buitenkant van de ramen zit, is er geen muskietennet aanwezig. Daarom kregen we een spray om te kunnen spuiten tegen de muggen.