16- 09-2004 t/m 18-09-2004

16 september 2004

Eindelijk is het dan zover! Na een lange periode van voorbereiding gaan we vandaag beginnen aan onze exposure van 3 maanden naar Nigeria en Ghana. Om 8.15 uur stond de taxi op de Hertog Reinoudsingel om ons en de bagage naar station Venlo te brengen. Met de trein van 9.04 uur vertrokken we naar Schiphol (via Eindhoven-Duivendrecht). Aankomst Schiphol: 11.11 uur. Versterking inwendige mens en ingecheckt. Schiphol bekeken. 14.10 uur: Vlucht naar Abuja (hoofdstad Nigeria) met KLM. Duur van de vlucht: 6 uur. Tijdsverschil: 1 uur. Aankomst: 19.10 uur (lokale tijd). In het vliegtuig moest nog een formulier voor de douane worden ingevuld. Op de luchthaven van Abuja mocht niet gefotografeerd worden. Groente, fruit en planten mochten niet worden ingevoerd. We gingen probleemloos door de douane. Ben zag dat een man in uniform op nogal geheimzinnige wijze geld kreeg toegestopt. Op hetzelfde moment zag Dees een tekst met de woorden: 'Corruption kills a nation'.

Welkom in Nigeria!

Pater John Atoba en zijn chauffeur stonden klaar op het vliegveld in Abuja met in de hand een papiertje met daarop onze namen. Dus dat kon niet missen!

In de auto (een Peugeot 504 van zeker 30 jaar oud met gladde banden), werd ons verteld dat we niet meer vanavond naar Aliade zouden gaan, omdat dit nog zeker 4 tot 5 uur rijden zou zijn. We zouden de nacht doorbrengen in Abuja in een klooster van de Zusters van Liefde. De verharde weg hield plotseling op en ging over in een wegdek vol met kuilen, met aan weerszijden huizen die erg schamel waren. Op de binnenplaats was het aardedonker. Slechts het hoofdgebouw van het klooster was verlicht. Ook werden de eerste kikkers gesignaleerd. Op onze kamer was geen bevestiging voor een muskietennet, maar pater John Atoba vertelde ons dat er gespoten was tegen de muggen. Bovendien zat er muskietengaas aan de buitenkant.

We kregen nog iets te eten en te drinken aangeboden en maakten kennis met enkele zusters die ons welkom heetten. Het was een warm onthaal!

17 september 2004

Het normale doorspoelingssysteem van het toilet werkte niet. Dit euvel hoort waarschijnlijk bij de komende periode. Doorspoelen met een emmer water dus.

Na het ontbijt namen we afscheid van zuster Rose, zuster Genoveva en anderen. Iedereen informeerde naar je welbevinden. Pater John Atoba (44 jaar) en de chauffeur Rafaël stonden met de auto klaar om samen met ons van Abuja naar Aliade te rijden. (Ongeveer 4 tot 5 uur). De autorit was een ervaring op zich. Je zou duizend ogen moeten hebben! Het leek net een film!

Een impressie: stinkende en ronkende auto's en brommers; vele kraampjes waar men spullen probeerde te verkopen (het lijkt één grote handel; iedereen doet in business); de schamele hutjes; al die zwarte gezichten die je maar blijven aankijken; de vrouwen met grote manden of takkenbossen op hun hoofd; de baby's op de rug (geknoopt in een doek); de politiecontroles (zo ongeveer om de tien km.); politie met machinegeweren; bosarbeiders met hakbijlen; schoolkinderen in uniform; vrachtwagens vol met bananen; open karren met kinderen die volop lachten, zwaaiden en zongen; hele gezinnen op de brommer; geiten en koeien langs de weg; de kleurrijke kleding enz. Deze beelden zijn niet te beschrijven. Je zou ze zelf moeten zien. Er werd getankt. In Kefi maakten we een stop. Rafaël sprong uit de auto en ongevraagd gaf hij ons ieder een fles water, omdat het een lange, warme autorit zou worden. De hartelijkheid van de mensen is aandoenlijk. (Arm maar warm!) Je voelt je gewoon bezwaard. Route: Akwangwa-Jos-Makurdi. De hitte was nog draaglijk. Qua natuur was er volop groen.

Op een gevaarlijke weg stond een bord met de tekst: ' Many have gone here'! Ook veel opschriften m.b.t. aids: ' Support them; be a friend' enz.

Aankomst Lafia: The capital city of Nasarawa-state.

De straatbeelden staan op het netvlies. Heel indrukwekkend! Het fototoestel draait nu al op volle toeren. Aankomst North Bank, Makurdi (Benue-state). We maakten kennis met collega's en familie van John Atoba, o.a. met zijn meerdere, zijn zus en nichtje.

Op de veranda van het huis kregen we bier. Zoals later zou blijken wordt dit vaak aan gasten aangeboden. Inmiddels arriveerde een andere chauffeur met auto. We begrepen dat er onderling een heel programma voor ons was opgesteld en dat er op organisatorisch vlak onderling geruild moest worden, omdat John Atoba de aankomende week afwezig zou zijn i.v.m. een meeting elders. Jonathan was de naam van de nieuwe chauffeur. Toen we gebruik maakten van het toilet, kregen we bijna teveel. Ook hier moest doorgespoeld worden met een emmer water. We namen afscheid en vertrokken. We kwamen langs de Benin-river. In Makurdi maakten we met John en Rafaël een stop om een hapje te eten. Toiletgebruik was niet mogelijk, omdat deze simpelweg kapot was. Toen naar de markt in Makurdi. Hier werd in een kleurrijk marktkraampje geld gewisseld: 200 Euro voor 32.000 Naira.

(160 Naira = 1 Euro). Hierna John Atoba verblijd met twee mooie blouses. Inmiddels was de regen losgebarsten. Compleet noodweer! (Overigens, we zitten tegen het einde van ' the rainy season'). De marktstalletjes fungeerden als schuilplek. Iedereen bood de twee blanken stoelen en paraplu's aan. Onderweg van Makurdi naar Aliade deed John verschillende boodschappen. Om 17.00 uur kwamen we op de plaats van bestemming aan in Aliade: The Holy Ghost House: Het klooster van de paters van de Heilige Geest. (The Central House of the Makurdi District of the Holy Ghost Congregation working in the dioceses of Oyukpo, Makurdi, Jalingo and Yola).

Op het terrein van 'The Holy Ghost House' bevindt zich een middelbare school:

' Mount St. Michael's Secondary School Aliade'. Op deze school zitten duizend leerlingen.(Allemaal jongens in uniformen: Zwarte snoeten in roze kleding). Er zijn leerlingen die te ver van school wonen en dus intern verblijven, maar er zijn ook leerlingen die dagelijks heen en weer pendelen.

Het onderkomen in het klooster bezorgde ons een shock: Een groot, vies, smerig, oud gebouw midden in de bush, waar het wemelde van het ongedierte. Er was slechts koud water en overdag was er geen stroom. De sanitaire voorzieningen waren onvoorstelbaar slecht; dus…………..verstand op nul en ogen dicht!!!!!!!!

Na de eerste schrik hebben we ons provisorisch geïnstalleerd. De koffers cq rugzakken dienen als kast.

Boven de bedden hingen de muskietennetten klaar (4-punts-bevestiging). Aan de buitenkant zat muskietengaas. Om 19.30 uur werd er gegeten. We maakten kennis met een collega-priester van John (die op bezoek was) en met een priester-student. Ook de kok stelde zich voor. Na het eten werd nagepraat in een aparte ruimte. Over de muur kroop de eerste hagedis; bij het toilet zat nummer twee en over de gang liep een duizendpoot! Om 22.00 uur ging het licht uit. Men wilde ons kaarsen en lucifers brengen, maar we hadden een zaklamp bij ons. De zaklamp bleek van onschatbare waarde te zijn. Dit geldt tevens voor de katoenen lakenzakken.

Misschien is een voorstellingsrondje op zijn plaats:

John Atoba is de priester; Barnabas en Mathiew zijn priester-studenten; Rafaël and Jonathan zijn de chauffeurs; Thomas is de kok (hoewel de gepensioneerde Moses extra voor ons is opgetrommeld, omdat hij op de hoogte is van 'the white men's food'). Verder verzorgt Thomas de was.

De dagindeling van maandag t/m. vrijdag is als volgt:

6.45 uur: Ochtendgebed in de kapel (alleen als de priester thuis is).

7.00 uur: H.mis in de kapel (alleen als de priester thuis is).

7.30 uur: Ontbijt.

12.45 uur: Iets drinken in de algemene ruimte (alleen als we niet op pad zijn).

13.30 uur: Lunch (alleen als we niet op pad zijn).

19.00 uur: Iets drinken in de algemene ruimte (alleen als we tijd hebben).

19.30 uur: Avondeten.

20.00 uur: Avondgebed (alleen als de priester thuis is).

22.00 uur: Lichten uit.

18 september 2004

Tijdens het ontbijt de eerste yam geproefd. (Gestampte, gekookte aardappelkoek). Ook werd verteld over de cassave en deze werd ons ook getoond. Na het ontbijt een wandeling gemaakt over het terrein van de congregatie, onder leiding van de 25-jarige Barnabas (priester-student). Hij liet ons de middelbare school zien (Mount St. Michael's Secondary School) . De school is verdeeld in de onderbouw (JSS:Junior Secondary School 1-2-3) en de bovenbouw (SSS: Senior Secondary School 1-2-3).

Het is niet te beschrijven! Oude gebouwen, rijp voor de sloop, met houten lessenaars; de tafeltjes en krukjes waren heel gammel; er stonden er zeker 60 in 1 lokaal.

We zagen o.a. het scheikunde-natuurkunde-en biologielokaal. Je zou nu even geen Westers hoofd moeten hebben! Barnabas was verbaasd dat wij schrokken en vroeg of er veel verschillen waren met de scholen in Nederland. We zeiden hem maar dat het goed zou zijn als Nederlandse leerlingen dit zouden kunnen zien. Dan zouden ze meer waarderen wat ze hebben en nooit meer klagen. Voor deze priester-student was het onbegrijpelijk dat alle Nederlandse kinderen naar school kunnen gaan en zelfs kunnen gaan studeren, ook al zouden de ouders dit niet kunnen betalen.

De keuken van het complex was in feite geen keuken te noemen. In de buitenlucht werd gekookt op een takkenbos hout. Gas is te duur. Ook liet hij ons de kapel zien.

Hierna maakten we kennis met enkele docenten. We stonden gezellig te praten totdat Dees een steek in de rechtervoet voelde. Ondanks lange broek, sokken en hoge schoenen toch gebeten door een insekt. Pater en personeel snelden toe.

Het bloedde een beetje, maar men zei dat het onschuldig was. Geen teek, maar een ant. Betekende dat geen 'mier' in het Engels?

Onmiddellijk werd besloten dat er meer muskietengaas voor ramen en deuren moest komen. Waarschijnlijk gebeurt dit als we thuis zijn, want men werkt hier erg relaxed.

Ook zou een tussenstekker geregeld worden voor onze oplaadbare apparaten.

Hierna werd samen met John Atoba en Jonathan de planning doorgenomen. Dit verliep erg warrig (inhoudelijk gezien en qua prijs). Afgesproken werd dat we de auto voor een week zouden huren. De chauffeurs Jonathan en Rafaël moesten de honneurs aankomende week waarnemen en zouden met ons op pad gaan, omdat John Atoba afwezig was, i.v.m. een meeting elders. Na die week zouden we wel weer verder zien. Voor vandaag stond een bezoek aan het ziekenhuis en de markt van Aliade op de rol. Samen met John en Jonathan vertrokken we. In het ziekenhuis troffen we Middeleeuwse taferelen aan. Hartverscheurend om te zien. Je ziet de armoede op de gezichten van de mensen. Al die ogen die je aanstaren, maar die je ook welkom heten.

Uitgemergelde mensen op vieze bedden, baby's, kinderen. Niet om aan te zien!

(En dan hebben wij het over wachtlijsten!) John Atoba die zelf wel eens in Europa was geweest, begreep dat het voor ons een cultuurshock moest zijn en vertelde dit ook tegen het personeel. Alleen mensen die het kunnen betalen, kunnen gebruik maken van medische voorzieningen. Als je dus geen geld hebt en heel erg ziek bent, dan heb je gewoon pech en ga je dood. De rondleiding voerde ons door het hele ziekenhuis: vuile ruimtes die dienst moesten doen als laboratorium, operatiekamer, mortuarium, intake, röntgenafdeling, kinderafdeling e.d. Er werd geprobeerd mensen bewust te maken van de aids-problematiek. Een apart gebouw (instortingsgevaar!) was bedoeld voor TBC-patiënten. Nog nauwelijks bekomen van de schrik, reden we naar de markt. 'White people' gesignaleerd! Binnen een mum van tijd had zich een kring van honderden zwarte mensen om ons heen gevormd. We waren echt een attractie! Mensen staarden ons aan met open mond en achtervolgden ons. Het gaf een beklemmend gevoel. Als je dan een paar foto's wilt maken (en dan ook nog met een digitale camera) voel je je helemaal bezwaard en de ander weet werkelijk niet wat hij ziet. John Atoba moest ons beschermen. Als blanke moet je echt onder begeleidng zijn. Eenmaal thuis bij de Holy Ghost dronken we iets en gebruikten de lunch. Moses (de gepensioneerde kok, die extra voor ons is ingehuurd, omdat hij een beetje op de hoogte is van de West-Europese keuken) had zijn kookkunsten weer eens laten zien. De priester-student Mathiew is een zoon van Moses. Het moge duidelijk zijn dat Moses trots is op zijn zoon. Eenmaal priester zal hij de armoede te boven komen.

Chauffeur Jonathan, priester John Atoba en priester-student Mathiew aten Fufu: Een soort meelbal die je met je handen moet eten en waar je telkens een stukje van af haalt. Dit moet je vervolgens kneden in je hand en dan soppen in een groente/vleesmengsel.

Na de lunch gingen we met priester-student Barnabas en chauffeur Rafaël naar Makurdi. Kerk en priesterkerkhof bekeken. Barnabas vertelde dat iedereen wordt begraven. Crematie is ' not done'. Toen naar de markt (geld gewisseld); iets afgegeven bij een neef van Barnabas die in zo'n typisch Afrikaans hutje woonde. Dwars door de modder reden we ernaar toe. De mensen kwamen de hutjes uit om de 'twee witten' te zien. Hierna getankt en een gasfles cq kerosine gekocht.

Rafaël vertelde dat er gekookt werd op hout, op kerosine of op gas. Toen iets opgehaald voor Rafaël, iets afgegeven voor John en banden van de auto opgepompt.

Vervolgens wijn en hosti's opgehaald bij de ' Sisters of Nativity'. Plotseling zagen

Rafaël en Barnabas dat de grill van de motor weg was. Dus Rafaël ging op zoek en Barnabas, Ben en Dees besloten iets te gaan drinken. Water werd niet verkocht, maar men ging het meteen elders kopen. Iedereen vliegt voor de 'white people'.

Rafaël kwam terug en had inmiddels een nieuwe grill gekocht (1400 Naira). Hij was een beetje bang dat John Atoba boos zou zijn. Al pratende kwamen we uit op hele essentiële levensvragen. En opnieuw werd Dees gestoken door een insekt.

Op de terugweg naar Aliade stopten we nog bij een supermarkt en om ongeveer 19.00 uur waren we terug. Stroomuitval! We dronken iets; maakten kennis met de priesters van de parochie en wederom was er geen gebrek aan ongedierte. Brrrrrr!!! Tussen de bedrijven door werd er een elektriciën ingeschakeld, die ervoor zorgde dat onze Europese stekkers pasten op het Nigeriaanse stroomnet.

19.30 uur: Avondeten. Vroeg naar bed, na eerst weer orde op zaken te hebben gesteld.

Improviseren is het devies en dat zal het voor de toekomst ook wel blijven!