From a journalist to Human Development

From a journalist to Human Development, of te wel van Bella naar Bele…………..... Hoe het ook zij: Het nieuwe jaar begint in Maleisё Januari 2015

Op 30 december maakten we kennis met Lukas, een Pool, die woonachtig is in Duitsland. De zoveelste backpacker in het huis van Bella die wil reizen door Maleisiё en een tijdje doorbrengt in het huis van Bella. Maar was het wel een ‘traveller?’ Wij hadden zo onze bedenkingen…………….

Met Oud en Nieuw gingen we naar Cameron Highlands, (een berggebied, theeplantages, jungle tochten e.d.). Door de ligging van deze hooglandvlakte is het er koeler dan in de rest van Maleisiё. Vanwege het perfecte klimaat kan thee hier goed verbouwd worden.

De busrit Ipoh-Cameron Highlands (Tanah Rata) duurt ongeveer 2 uur. De tocht er naar toe was prachtig. Nadat we de eindbestemming hadden bereikt en hadden geluncht, belden we naar een teamlid (Jay) van Father’s Guesthouse/Gerard’s Place, zijnde onze accomodatie voor 1 nacht. Zij was zo aardig om ons op te pikken en een lift te geven naar het guesthouse. Wij grepen meteen de mogelijkheid aan om te vragen of zij wellicht een plek wist waar men vrijwilligers kon gebruiken, want wij wilden absoluut weggaan bij host Bella in Ipoh/Chemor. Op deze Oudjaars-dag was het mooi weer, d.w.z. het was droog en dat was de laatste 3 weken niet meer voorgekomen. Hoewel wij een kamer hadden gereserveerd op de lokatie Gerard’s Place, liet men ons beide lokaties zien en mochten we alsnog kiezen. Beide plekken waren prima, maar uiteindelijk kozen we voor het Father’s Guesthouse. Op de lokatie Gerard’s Place maakten we nog wel even kennis met een gezin uit Frankrijk, dat - met hun 3 zoontjes inclusief oma - een maand op vakantie was in Maleisiё. Eén van de kleine kereltjes was echter ziek (stevige buikkrampen) en werd tussen de bedrijven door nog even naar het ziekenhuis gebracht. Dat wij een lokatie mochten kiezen was al een verrassing voor ons, maar al snel volgde er nog een verrassing…wij werden uitgenodigd voor een lunch (en we hadden net gegeten in het plaatsje Tanah Rata). En hierna volgde er nóg een verrassing. Wij kregen te horen dat alle gasten - vanwege Oudjaar - ‘s avonds werden uitgenodigd voor een barbecue. Behalve met Jay (die voornamelijk werkzaam is in guesthouse Gerard’s Place), maakten we in the Father’s Guesthouse kennis met ander staff/team members, te weten Valérie, een Française, getrouwd met een Maleisiёr en met Bella Belinda. Laatstgenoemde leidde ons rond op de lokatie Father’s Guesthouse. De dochter van Jay (Zoё) was samen met haar vader werkzaam in The Father’s Guesthouse, terwijl zoon Joshua samen met zijn moeder Jay vaak te vinden waren in Gerard’s Place. Het onderkomen op beide lokaties is een warme plek voor travellers, backpackers, volunteers e.d. De hele ambiance nodigt absoluut uit tot nieuwe ontmoetingen en contacten en er vonden dan ook vele interessante gesprekken plaats. Wij spraken met mensen uit Engeland, Duitsland, Frankrijk, Zwitserland, Italie, Maleisiё e.d. Ook verscheen onze ‘host/journaliste’ Bella nog ten tonele samen met haar ‘friend’ Lukas, zijnde de Pool, woonachtig in Duitsland, die sinds 30 december ook in het huis van Bella woont (waar wij helaas nog steeds verblijven). Er werd gegeten, gepraat en uiteindelijk werd het nieuwe jaar ingeluid. Wij vierden de jaarwisseling 7 uur eerder dan in Nederland; een vreemd idee. Toen de klok bij ons 0.00 uur sloeg, was het in Nederland pas 17.00 uur ’s middags. De nacht van Oud op Nieuw verliep extreem koud, maar ja we zaten nu eenmaal hoog in de bergen.

Op Nieuwjaarsdag genoten we nog van de omgeving en om 18.00 uur namen Ben en ik de bus terug naar Ipoh. Hadden wij een heel mooi Oud en Nieuw gevierd, de terugweg daarentegen was een hel. De buschauffeur reed werkelijk als een idioot en bij elke gevaarlijke S-bocht had je het gevoel of je laatste uur had geslagen. En aan S-bochten was geen gebrek! Zo’n 75% van de tocht bestond uit S-bochten. De chauffeur reed onverantwoord hard en trakteerde de bange passagiers op gevaarlijke inhaal situaties. Sommige mensen in de bus werden misselijk. Op een gegeven moment werd het zó erg dat mensen begonnen over te geven (wij zaten tegen het randje aan). Had de buschauffeur er op de heenweg 2 en een half uur over gereden, deze malloot was na een uur en drie kwartier al ter plekke. Wij waren blij dat de dollemansrit ten einde was en dat we er überhaupt heelhuids vanaf waren gekomen. En op zo’n moment realiseer je je weer dat deze busrit ongetwijfeld gevaarlijker was dan bijvoorbeeld onze meest recente vlucht. Ik (Dees) sta namelijk na de laatste vliegtuigrampen echt niet meer te popelen om een vliegtuig in te stappen. De mensen hier in Maleisië staan geregeld stil bij 2014, het jaar waarin in maart een vliegtuig van Malaysian Airlines verdween, gevolgd door de vliegtuigramp van de MH17 van Malaysian Airlines in juli en als afsluiter in december betrof het een vliegtuig van AirAsia dat op weg was naar Singapore. Toen we de bus uitstapten konden we het niet nalaten om de buschauffeur te confronteren met: ‘Mind your driver’s style; you have a responsability for many people’. Om 19.45 uur arriveerden we op het busstation in Ipoh en moesten daar een uur wachten (in de stromende regen) op de bus naar Chemor. Dit deed ons besluiten om een taxi te pakken. Onderweg voerden we een mooi gesprek met de taxichauffeur . Dat wij al 10 jaar ‘volunteers worldwide’ zijn, kon hij niet bevatten. Host Bella (52) bleef nog een nachtje op Cameron Highlands samen met haar gast/vriend Lukas (30). Wij konden dus buiten de 5 katten voeren….brrr…..Het was ons niet duidelijk wanneer Bella zou terugkeren. Voor deze vrouw is ‘everything open’ en zij is kampioen in: ‘I changed my plans’. Je kunt er geen touw aan vast knopen, maar goed……op 2 januari stond ze plotseling weer op de stoep.

Het moge duidelijk zijn dat wij het helemaal niet leuk vinden bij Bella. Wij zitten absoluut op de verkeerde plek. Aangezien het blijkbaar moeilijk is om in Maleisië ‘charity work’ te doen, hadden we bewust voor lesgeven aan Bella gekozen, omdat zij had aangegeven dat zij Europese talen wilde leren vanwege het feit dat zij - als journaliste - regelmatig voor haar werk naar Europa zou moeten. Zoals in de vorige nieuwbrief reeds gemeld kregen we na onze komst te horen dat zij haar plannen had gewijzigd en met ingang van mei 2015 gaat wonen in Londen, alwaar zij uiteraard voldoende heeft aan haar Engels. Dat wij tijd, geld en energie hebben gestoken om naar Maleisië af te reizen laat haar koud. Het werd ons dus al snel duidelijk dat van lesgeven aan Bella niets zou terecht komen. Eerst kregen we te horen: ‘I am lazy’ en daarna luidde het bekende antwoord: ‘I changed my plans’. Al in de eerste week van ons verblijf probeerden we een ander project te vinden in de ‘social/educational area’ in Maleisië. Via Workaway lukte dat niet. Toen zijn we zelf ‘ de boer op gegaan’. Met Kerstmis zijn we afgereisd naar het eiland Penang alwaar we scholen en organisaties hebben bezocht en zelfs mensen op straat hebben aangesproken. Met Oud en Nieuw hebben we ook nog contacten gelegd met een organisatie in Cameron Highlands. Natuurlijk mag je wel gratis werken, maar niemand geeft je gratis accommodatie in ruil (zoals wel het geval is bij Workaway). Bovendien was de periode om te zoeken naar een geschikte plek niet optimaal: Mensen zijn vanwege de feestdagen ‘not around’ en/of zijn ‘delayed’ in het beantwoorden van mails e.d. Dus ook de Christmas holidays braken ons op.

Na bijna 3 weken Bella wilden wij maar 1 ding en dat was: Vertrekken bij Bella!!! De hele scene stond ons niet aan. Wij zagen dingen die in onze beleving niet normaal waren en we moesten op een gegeven moment zelfs constateren dat we ons niet meer veilig voelden. Op 3 januari zijn we dan ook vertrokken. Nog steeds hadden we geen ander project gevonden, hoewel er 3 potjes op het vuur stonden. Wij namen onze intrek voor een paar nachten in een hotel in Ipoh en mailden en belden naar de diverse ‘potjes’. De taxichauffeur die ons naar het hotel bracht vond het blijkbaar sneu voor ons dat wij zo’n Bella-teleurstelling hadden moeten ondergaan, dat hij spontaan aanbood om ’s avonds naar zijn huis te komen.
Hij nodigde ons uit ‘for dinner’ , gaf zijn kaartje en zei: ‘Call me at 7.00 PM and I will pick you up’. Wat een aardige geste! Hij ging zelfs nog verder door voor te stellen om ons in contact te brengen met leerkrachten van scholen. Zo’n opsteker konden we wel even gebruiken!!!!! Maar…..helaas…..Toen we hem ’s avonds belden conform afspraak nam hij geen telefoon op en reageerde niet op ingesproken boodschappen. Blij gemaakt dus met een dooie Maleisische mus!

Hoewel wij ook even hebben overwogen om naar een buurland te gaan, gaven we er toch de voorkeur aan om de geplande Maleisië-periode af te maken (medio december- medio februari). Wij willen graag met een positief gevoel Maleisië afronden, want met slechts een Bella-ervaring kunnen wij niet terugkijken op een mooie tijd. Wij hopen dus van harte op een ander project!!!

En hoera…..op 5 januari werd duidelijk dat we vanaf 6 januari konden starten op een project voor Human Development (helping needy people) op het eiland Penang in Georgetown. Dit is weliswaar geen Workaway project, maar goed……zoals eerder gemeld blijkt het in Maleisië (althans via Workaway) moeilijk om een project te vinden op het sociaal/educatieve vlak. Dit project hebben we zelf ontdekt op internet en op Tweede Kerstdag zelf bezocht. Vanaf toen hadden we contact per mail en telefoon en dit heeft uiteindelijk geresulteerd in het feit dat we Ipoh/Chemor hebben verruild voor Penang/Georgetown.

Een kijkje achter de schermen aangaande het project. Een beschrijving die in onze job description stond:
The Lighthouse is a feeding centre opened to all; regardless of race, religion, creed or beliefs. We distribute food for the people who are in need. The Lighthouse is part of the Penang Office for Human Development (POHD). The existence of the POHD is the respond to aid the poor and needy in the society. The Lighthouse is the frontline of this effort.
The purpose is to create a culture of hope; empowering people who have been socially marginalized. Our efforts are towards rebuilding individual persons by means of giving a simple and temporary support until they get back into the society in a wholesome way.

Our clients can be anybody who is in need. They can be homeless people, orphans, jobless people, single mothers, former drug addicts or alcoholics, the lost and stranded. We call them ‘client’ because we serve them.

We offer services such as tea and dinners, clinic, counselling, St Peter's Home and Lightworks. In Lightworks, we train and employ some of our clients to work as grave maintenance and in contract works such as house shifting, maintenance of garden / lawn and cleaning of premises. On top of that, we also have a cafe and bakery, laundry and thrift shop where we train them to cook, bake, wash and sell.

Initially and then from time to time, we run a program called the Streetwalk. It is an exposure program for donors and volunteers done at night when the streets get settled down; about after 11pm to 1am. We do this regularly to find out about the real condition of the street. Not all people living on the street come to the Lighthouse, some may not have heard about it. We take this time to introduce The Lighthouse to them. As for our volunteers and donors, this is more a form of exposure of the reality of street life.

In The Lighthouse, we have a children learning and support centre named "Bright Sparks".

Bright Sparks reaches out to children of the poor and underprivileged background by nurturing and helping them attain their fullest potential in education and social graces.

This is done through the provision of tuition and the supervision of their homework and by imparting good graces and virtue through a Basic Living Skills program run at our Centre such as simple housekeeping, sewing, cooking and baking as well.

To compliment the above and to provide for a more rounded development, classes in Art and Craft, Acting, Singing, Dancing and Music and the teaching of Mandarin are also given. To ice the cake, fun and games, food nourishments and Vitamins are given to fortify the child.

Bright Sparks also helps to give tuition and exam aids for examination year students when is necessarily required.

Dit project lijkt op ons lijf geschreven………………………..
The Lighthouse: A Community Service Centre for the poor…..
It started on 19th March 2003 and is a drop-in centre where the homeless and hungry can come to have a meal while availing themselves to counseling and basic medical care. They are also provided with bathroom, toilet and washing facilities and given a place to rest while waiting for their meals.
The vision of Lighthouse:
To provide a place of belonging for the poor and the homeless; to help restore confidence and self-esteem; to help them gain courage to live independent lives and eventually develop the whole person - physically, emotionally, psychologically, socially, spiritually - to enable him or her to experience wholeness.
The Lighthouse currently feeds an average of 120 persons every feeding day with a total of 50-60 volunteers on rotation sharing their love and care with the less fortunate of our society.
Feeding schedule: Mondays to Fridays: 4.00 PM: Tea. 5.45 PM-7.00 PM: Dinner. 2.30 PM-5.30 PM: Office hours.
Facilities & Services:
Bathrooms for bathing
Wash area for washing of clothes
Clinic provides commonly used medicine & dressing of wounds
Counseling for those who seek it
Feeding: Tea and dinner
Job placements (Lightworks) for those who seek it.

Wij zijn blij dat het toch nog snel gelukt is om een nieuw project te vinden. Het was soms bijna onwerkelijk: Op 3 januari vertrokken bij de zogenaamde journaliste; een paar dagen doorgebracht in een hotel in Ipoh; op 5 januari bericht gekregen dat we welkom zijn op ons nieuwe project en op 6 januari afgereisd per bus en ferry naar het eiland Penang in de plaats Georgetown waar we nog dezelfde dag konden starten. Tot medio februari zullen we ons dan ook op het eiland Penang gaan bezighouden met Human Development. Dit houdt dus in: Werken met dak-en thuislozen, werklozen, alcohol-en drugsverslaafden, alleenstaande moeders, weeskinderen, kinderen uit gebroken gezinnen, langzame leerders e.d.
Kortom: Needy, poor, underprivileged, socially marginalized, lost and stranded people!!! Ach......wederom bijzonder...........!!!

Het project heeft huisvesting in de vorm van een budget hotel voor ons geregeld (maar de kosten zijn wel voor ons!) Het is een heel groot, oud en basic gebouw en het bevindt zich tussen 2 moskeën in. Niet alleen op het project werken we met mensen aan de onderkant van de samenleving, ook de mensen werkzaam in het budget hotel - zijnde ons onderkomen - behoren tot de kansarmen. Zij zien eruit als de zwervers op ons project. De eigenaar van dit hotel heet mister Lok en spreekt nauwelijks Engels. Soms zeggen we wel eens tegen elkaar: Bestaan er mensen op deze wereld die flexibeler zijn dan wij? Voordeel van de lokatie is wel dat het hotel om de hoek van het project ligt; twee minuten lopen en we zijn op ons werk. Ook zijn we blij dat we een grote kamer hebben, al was het maar vanwege onze vele bagage. Wij zijn al een jaar niet meer in Nederland geweest, dus we moeten telkens heel wat spullen meezeulen (eerst voor wat betreft de periode Ghana, toen Vietnam en nu Maleisië).

De eerste dagen kwam er natuurlijk veel op ons af op onze nieuwe werkplek. Wij maakten kennis met de medewerkers en de cliënten zijnde onze doelgroep, de kansarmen. De pionier van het project heet Joseph Bele en op kantoor werken verder Margaret (care coordinator), Bonaventu (of zoiets dergelijks) en Nesha (die ons op Tweede Kerstdag te woord had gestaan en het kaartje van Bele had gegeven). Verder is er Alex, een soort allrounder, hij werkt in het Lighthouse cafe en kookt ook geregeld voor de daklozen (hij is een ex-verslaafde); dan is er Adam (zoals hij zelf zei: ‘ Still without Eve’) die in de wasserij werkt, maar tevens o.a. bijspringt in het café; vervolgens is er Alfonso, een inkoper, John Peter, Raymond, Clara, een kokkin net als Esther en vele vrijwilligers die helpen met voedsel uitdelen aan de daklozen, zoals: Mary Emmanuel, Cécile en Valerie. Allen oudere vrouwen die zich inzetten voor de zwervers (de meeste cliënten zijn mannen). Iedereen komt uit Maleisië, slechts Valerie komt van origine uit Schotland. De cliënten komen voornamelijk uit Azië (Maleisiërs, Indiërs, Chinezen, Tamils e.d.), maar ook uit Europa. De eerste paar dagen kwam er bovendien een studente helpen, Amanda genaamd. Zij had slechts een paar dagen tijd en moest terugkeren naar Kuala Lumpur.

Op het terrein bevinden zich allerlei faciliteiten, die tesamen het Lighthouse vormen: Een café waar tegen gereduceerde prijs iets gedronken kan worden of een ontbijtje of een lunch kan worden verorberd. Verder is er St. Peter’s Home (waar werkers wonen die in een resocialisatie-traject zitten)), een wasserij (met een wasmachine die ‘spoilt’ is, een droger die functioneert en mogelijkheden om te strijken), a thrift shop (een goedkoop kringloopwinkeltje), een bakkerij, een kerk, een pastoraal centrum, een kantoor, een natte ruimte, een ruimte waar de daklozen kunnen rusten en tv kijken, het ‘feeding centre’, dit is een ruimte waar de zwervers koffie/thee kunnen drinken en een maaltijd krijgen e.d. Ook zijn er voorzieningen op het gebied van counselling en verder is er o.a. een ‘clinic’, een vergaderruimte, conference hall (voorheen store-room), een computerruimte e.d. De cliënten worden ook ingezet bij allerlei klussen. Dit werk wordt Lightworks genoemd.
Enkele voorbeelden: De cliënten worden ingezet bij het onderhoud en de schoonmaak van de gebouwen, het onderhoud van de tuin, maar ook leren zij koken in het café/restaurant op het terrein; zij leren bakken in de bakkerij; wassen in de wasserij of verkopen in het kringloopwinkeltje enz. enz.

Bovendien zagen we het ‘learning/children centre’ Bright Sparks genaamd, waar leerlingen worden bijgespijkerd. Op het terrein is ook nog een weeshuis (St. Joseph) dat separaat functioneert van Bright Sparks, maar toch helpt men elkaar wel. In het weeshuis wonen ongeveer 40 kinderen tussen de 7 en 17 jaar. De dagelijkse leiding is in handen van Margaret. Overdag gaan de kinderen naar een gewone school en vanaf ongeveer 14.00 uur zijn ze weer terug in het weeshuis. Het is de bedoeling dat wij op dat tijdstip inspringen met een soort after school programma cq huiswerkbegeleiding. De kinderen die niet goed mee kunnen komen, krijgen extra lessen die op Bright Sparks worden gegeven. Bright Sparks staat dus open voor kinderen met leerproblemen en deze leerlingen komen óf van buiten af (vaak afkomstig uit gebroken gezinnen) óf zij zijn afkomstig uit het weeshuis. Ook met Margaret van het weeshuis werd dus kennis gemaakt. En het was Margaret van Bright Sparks die ons bij haar naamgenote introduceerde.

Af en toe wordt een ‘streetwalk’ georganiseerd. Dit betekent dat men ’s avond/ ’s nachts tussen 23.00 en 1.00 uur de straat op gaat, op zoek naar zwervers die wellicht nog niet hebben gehoord van de mogelijkheden die Lighthouse hen kan bieden. Wij hebben aangegeven graag een keer mee te gaan.

Onze taken bestaan uit het socializen met de clienten (dak-en thuislozen, alcohol-en drugsverslaafden, alleenstaande moeders, werklozen e.d.); het lesgeven aan weeskinderen en kinderen uit gebroken gezinnen en langzame leerders; het verzorgen van brainstormsessies met de care coordinator waarbij elke ochtend een nieuwe topic wordt besproken. Enkele voorbeelden: Communication; Volunteers; How to promote (PR) and improve the children-centre Bright Sparks; Teaching skills; Sharing life and work experiences e.d.. Wij voorzien haar van veel materiaal over bijvoorbeeld new teaching approaches/creative arts/refresh training e.d. Verder staat er een presentatie op de rol voor de vrijwilligers van Bright Sparks en anderen. Hierbij gaat het over: Our story as volunteers worldwide. Ook helpen we met de theerondes en delen we het avondeten uit aan de zwervers. En als iemand ons vraagt om groenten te snijden dan doen we dat ook. Wij genieten in ieder geval volop!!!

Het is ook interessant dat we veel bijzondere mensen mogen ontmoeten. Zo komt het regelmatig voor dat donors de maaltijden niet alleen betalen, maar ook bereiden. En dan delen niet alleen de vrijwilligers, maar ook de donors het eten uit. Alvorens te starten met de maaltijd, wordt iedereen geacht op te staan en wordt er even aandacht geschonken aan een moment van bezinning en net voordat het eten wordt uitgedeeld,, wordt er geapplaudiseerd voor alle mensen die deze service iedere dag weer mogelijk maken.

Op een gegeven moment spraken wij een keer met een arts en met een econome, die regelmatig ook hun steentje bijdragen aan Lighthouse. Toen men begreep dat wij al 10 jaar ‘voluntary work worldwide’doen (waarvan 7 jaar in Ghana) werd het even stil. De gesprekken waren voor ons zeer interessant.
Het ging o.a. over het feit dat je soms alles moet verliezen (huis. baan, familie, vrienden) om datgene te krijgen wat de moeite waard is (werken in ontwikkelingslanden). Men beaamde dat wij veel hadden verloren om deze droom te kunnen verwezenlijken, maar dat we 1 ding altijd zouden behouden. Hun conclusie was: ‘You both will never lose your passion!’ En dat is absoluut waar. Onze gedrevenheid zal altijd blijven. Welnu, het deed ons in ieder geval erg goed.

De econome waar ik het hierboven over heb heet Carolyn en is van origine een Amerikaanse, die echter ook jaren in Amsterdam heeft gewoond en les heeft gegeven op de universiteit van Amsterdam. Niet alleen in Nederland, ook in vele andere landen heeft zij samen met haar man gewoond en gewerkt. Zij gaf mij haar kaartje en liet me weten: ‘You can always call me, maybe we can go out once for dinner’. Het is toch ongelooflijk hoeveel interessante mensen je ontmoet op deze aardbol. Zij heeft connecties binnen de European Union, the Ministry of Trade, a Trade Support Programme, International Trade en zij is een soort ‘key expert’ geweest. Zij vertelde dat haar man een half jaar geleden was overleden en dat zij nu een nieuwe invulling aan haar leven wil geven. Zij twijfelt nog of ze zich weer zal vestigen in de USA of in Nederland of dat ze toch in Maleisië wil blijven. Vooralsnog komt zij helpen op het ‘feeding centre’ en zo kan het dan gebeuren dat wij samen het eten uitdelen aan de zwervers. Prachtig toch?

Aangezien we werken met mensen aan de onderkant van de samenleving krijgen we dagelijks een hele lading trieste levensverhalen te horen. Niet alleen vertellen de zwervers bijvoorbeeld over hun schrijnende situaties, ook de medewerkers en vrijwilligers kampen met problemen. Zomaar een voorbeeld: Kokkin Clara was in de steek gelaten door haar echtgenoot en bleef berooid achter met 3 kinderen. Zij had op het punt gestaan om zelfmoord te plegen (middels ophanging), maar had daar op het allerlaatste ogenblik van af gezien. Volgens de zeer gelovige Clara had ‘Mother Mary’daar een belangrijke rol in gespeeld.

Lighthouse verzorgt 5 dagen per week - van maandag t/m. vrijdag - het avondeten voor dak-en thuislozen. Op het eiland Penang zijn echter nog meer plekken waar de zwervers terecht kunnen. Zo is er een plek genaamd Kawan (Friends), waar de cliënten terecht kunnen voor ontbijt en lunch op maandag, woensdag en vrijdag. Een andere lokatie neemt de dagen dinsdag, donderdag en zaterdag voor de rekening en dus kun je concluderen dat niemand honger hoeft te lijden op het eiland Penang. Men had ons laten weten dat de baas van de lokatie Kawan een Nederlander is (getrouwd en vader. Zijn kinderen zijn allemaal geboren op het eiland Penang). Natuurlijk was het leuk om hem even te gaan begroeten. Lighthouse en Kawan zijn slechts een paar minuten lopen van elkaar verwijderd. Zo gezegd, zo gedaan en op die manier maakten we kennis met Ed, een landgenoot (afkomstig uit Zeeland).

Iedere dag treffen we weer nieuwe mensen op het project. Soms zijn het gewoon passanten die even komen helpen. Zo troffen we een keer 2 zussen uit Maleisië. Al snel bleek dat zij het zelf heel erg goed hadden en graag iets terug wilden doen voor de mensheid. Nadat hen duidelijk was geworden dat wij al jaren als vrijwilligers werken, vroegen zij of wij met hen op de foto wilden. Prima, maar waarom?
Eén van beiden liet weten: ‘Today it is my birthday; my children (30 and 27) asked me what I was going to do on my birthday and I told them: I will tell you this evening. So I will explain to them that I went to Lighthouse to serve the needy people and that I met you people from Holland who are helping already for so many years. You have to know that I want my children to become better persons inside; I want that they become more social…….’ De jarige zus vertrouwde mij (Dees) toe dat zij eigenlijk constant bezig was geweest om haar eigen leven zo aangenaam mogelijk op te bouwen, maar dat zij steeds vaker het gevoel krijgt dat zij iets wil betekenen voor de minder bedeelden.

Het valt ons op hier in Maleisië dat iedereen ons waarschuwt. Voortdurend krijgen we te horen: ‘Be careful’. Volgens mister Bele - de oprichter van Lighthouse - is Maleisië zelfs ‘one of the worsest countries in the world’. Vaak zien we borden met daarop de tekst: ‘War against crime together with the public’.

‘s Morgens kopen we ons brood via de bakkerij van Lighthouse; ’s middags gebruiken we de lunch in het café/restaurantje van Lighthouse en ’s avonds nuttigen we ons ‘dinner’ tussen de dak-en thuislozen van Lighthouse. Een fantastische ervaring om tussen de zwervers te zitten en samen te eten. De gezichten zijn getekend door het leven. Soms verschijnt er een voorzichtig lachje op de veelal gerimpelde gezichten; soms hoor je zachtjes iemand ‘thank you’ prevelen; soms zie je toch nog een glinstering in de ogen…..

Op 9 januari maakten we kennis met de vrouw van mister Bele, een onderwijzeres.

Het bevalt ons prima op het eiland Penang; een waar ‘food paradise’. In het weekend kopen we ons eten bijvoorbeeld aan een stalletje op straat. Aan hartige hapjes geen gebrek, zoals bijvoorbeeld de Samosa Ubi of de roti. Ook in het weekend zien we de zwervers, die gedurende de week naar het project komen. Sommigen begroeten ons uitbundig; anderen willen in het weekend niet aan Lighthouse worden herinnerd en schamen zich dat zij gebruik moeten maken van Lighthouse. Dan kan het dus voorkomen dat zij bewust de andere kant opkijken.

Op straat werd Ben aangesproken door twee studentes die een enquête hielden over de plaats Georgetown op het eiland Penang. Natuurlijk verleende Ben zijn medewerking hieraan.

Op 10 januari bracht een voetprobleem bij Dees ons naar een apotheek en een pedicure. Onder een voet was sprake van een bacteriële infectie en bovendien werd een complete teennagel verwijderd die losgelaten had. Een dag later was het weer raak en werd ik (Dees) gebeten door een groot insekt. Mijn onderarm zwelde enorm op, was rood en warm en ook dat werd weer behandeld.

In het weekend wordt Penang verkend: Busritjes over het eiland, naar de zee, naar een park, naar de stad enz.

Toen we met Kerst een paar dagen op het eiland Penang waren geweest om aldaar te gaan zoeken naar vrijwilligerswerk, hadden we onze intrek genomen in een guesthouse en de eigenaresse had ons geholpen met onze zoektocht naar een project.
Op 27 december vertrokken we uit haar guesthouse. Wij spraken af om haar het resultaat te laten weten in geval van een nieuw project op het eiland. Dus togen we op 11 januari naar het betreffende guesthouse. Zij herkende ons meteen en was blij dat het uiteindelijk toch gelukt was om een passend project te vinden.

Zoals eerder gemeld, heeft het projekt een budgethotel voor ons geregeld, maar alle kosten zijn voor ons. Het weeshuis had haar management benaderd, i.v.m. ‘free accomodation for the Dutch volunteers’, maar dat lukte niet. Ook Bele van het Lighthouse was bereid met zijn baas te praten, maar ook daar vooralsnog geen resultaat. Wij hadden ons er al bij neergelegd dat wij de hele maand in ons oude hotelletje moesten zitten, totdat…..wij op 12 januari werden verrast.

Op de compound van Lighthouse hadden wij weliswaar gezien dat er slaapgelegenheden waren, maar dit waren allemaal ‘dorms’ en om nu op onze leeftijd nog op een slaapzaal te moeten gaan liggen, dat ging ons toch wel iets te ver, vandaar dat we die mogelijkheid helemaal niet hadden aangekaart. Echter: Op 12 januari liet Bele weten dat wij werden verwacht bij dr. Steven van het Pastoraal Centrum en hij glimlachte geheimzinnig. Hij liet weten: ‘Margaret from the Lighthouse/Bright Sparks will bring you to him’. Toen ging het snel……wij werden welkom geheten op zijn kantoor, introduceerden onszelf en daarna liet Steven ons weten dat er inderdaad ‘dorms’ aanwezig waren, die gebruikt werden als mensen moesten overnachten, i.v.m. het volgen van bijvoorbeeld workshops/lezingen/conferenties e.d. Echter: De aankomende maand bleek het rustig te zijn en dus mochten wij wel gebruik maken van een slaapzaal en hij verzekerde ons dat we deze met niemand hoefden te delen. Wij mochten zelfs kiezen uit 2 ‘dorms’ en kozen de kamer op de 1e verdieping i.p.v. op de 2e verdieping. Hij vroeg slechts een kleine financiële bijdrage. Niet veel later trof hij ons in de wandelgangen en lanceerde een ander voorstel. Het kwam erop neer dat hij een mooiere kamer voor ons in petto had (geen slaapzaal dus), maar een echte 2 persoonskamer met douche en toilet en zelfs nog met een studiehoekje en zithoekje. Deze kamer - St. Anthony genaamd - was weliswaar iets duurder dan de slaapzaal, maar nog steeds veel goedkoper dan het budgethotel. Naast onze kamer bevindt zich een bibliotheek. Het was niet moeilijk om ja te zeggen tegen zijn nieuwe voorstel. Los van het feit dat het gebaar van het project richting ons geweldig was, waren wij voornamelijk blij met de rustige omgeving, de privacy en niet te vergeten de veilige entourage. Nu wonen en werken wij dus op dezelfde compound. Er is zelfs ’s nachts security aanwezig. Bovendien kunnen we onze verdieping afsluiten middels een ‘iron gate’ met hangslot. Deze plek voelt echt als een cadeautje…….volgens dr. Steven hadden we het verdiend na ‘all your years of service to humanity’. In het pastoraal centrum maakten we tevens kennis met Vincent (administratie) en Kalia (schoonmaak).

Op 13 januari verhuisden we dus van het budgethotel naar een kamer op het terrein van Lighthouse.

Ik (Dees) werd en word nog steeds lek gestoken door de muskieten. Ben wordt daar niet door geplaagd. Toen men daar achter kwam, werd er meteen een bus muskietenspray gekocht en bovendien een insekten-vernevelaar die je in het stopcontact kunt steken. Overigens: Hier slapen wij niet meer onder een muskietennet en nemen ook geen malaria profylaxe meer.

Wij merkten aan Bele dat hij het niet fijn vond dat wij - als vrijwilligers - moeten opdraaien voor de kosten van accommodatie, maar hij zit nu eenmaal ook vast aan strakke management-regels. Toch hield het hem blijkbaar bezig, want plotseling liet hij weten: ‘I have a little surprise for you…..’During the working days you can have free breakfast, lunch and dinner’. Een aardige geste natuurlijk!

Uit het oogpunt van privacy spreekt het uiteraard voor zich dat fotograferen van onze cliënten niet is toegestaan. Een enkele foto van afstand is weliswaar ‘allowed’, maar natuurlijk met mate. Dit geldt voor zowel de mensen die het ‘feeding centre’ (een soort gaarkeuken) bezoeken, als de weeskinderen die les krijgen (hoewel bijvoorbeeld een groepsfoto van de laatstgenoemde groep wel is toegestaan).

Het socializen met de zwervers is een verhaal apart. Sommigen zijn daartoe niet in staat, omdat ze simpelweg geen Engels kunnen spreken. Echter: Ook als de taal geen barrière vormt, blijft communiceren vaak lastig. Soms echter valt het mee. Een paar voorbeelden: Een man die vertelde dat hij door zijn werkloosheid terecht gekomen was in het circuit van de dak-en thuislozen. Iemand anders liet weten dat hij 30 jaar lang verslaafd was geweest aan de heroïne en dat hij sinds 2 jaar ‘clean’ was. Dit had hij te danken aan de Nederlandse straatwerker Ed van het project Kawan, die hem destijds de busrit (inclusief een beetje zakgeld) had betaald naar Kuala Lumpur waar een afkickcentrum was. Plotseling kreeg Ben te horen dat hij (de zwerver) zo graag zong en voordat Ben het zich goed en wel realiseerde, begon hij een serie liedjes voor Ben te zingen. Aan het einde van zijn ‘ concert’ werd Ben - tot zijn grote verbazing - als een ware vriend omhelsd.

Geregeld komt er een arts langs. Op een gegeven moment was op de deur van het ‘feeding centre’ een mededeling bevestigd dat op 15 januari tussen 5.00 en 7.00 PM de dokter weer aanwezig zou zijn. Men liet ons weten dat het eigenlijk helemaal geen zin heeft om deze aankondiging op schrift te stellen, omdat sommige cliënten niet kunnen lezen. Geen nood, medewerker Alfonso liet weten dat hij het wel in het Maleisisch zou vertellen aan de mensen op het moment dat er een moment stilte wordt gevraagd voor aanvang van het avondeten.

Zowel Joseph Bele (senior manager Lighthouse) als ook Margaret (care coordinator Lighthouse/Bright Sparks) hadden ons gevraagd om een keer te komen vertellen over onze ervaringen in Ghana. Op vrijdagochtend 16 januari werd dit een feit. Uiteindelijk werd het een bijeenkomst tussen Margaret en mij (Dees). Gedurende dit gesprek vertrouwde Margaret mij toe dat zij vaak ‘gevangen’ zat op haar werk. Zij wilde graag meer betekenen voor de doelgroep, maar kon dit niet of nauwelijks delen met haar achterban cq superieuren. Ook zou zij graag hulp willen hebben van internationale vrijwilligers, maar het project blijkt daar nog niet aan toe te zijn. Er zijn slechts vrijwilligers uit voornamelijk Maleisië aanwezig en zij worden - volgens Margaret - teveel belemmerd door de cultuur. Margaret zelf daarentegen droomt van ontplooiings mogelijkheden…….Zij vroeg dan ook of wij bereid waren om dagelijks met haar van gedachten te wisselen over verschillende onderwerpen en dit heeft dus geresulteerd in de brainstorm-sessies waarover eerder is geschreven.

Kort daarna liet mister Bele weten: ‘I want to share some information with you about Margaret’ en hij vertrouwde ons toe dat Margaret totaal geen ‘self confidence’ heeft, erg negatief is en zeer star. Niet relaxed, open en flexibel dus. Hij stimuleert de sessies die wij hebben met Margaret. Natuurlijk kunnen wij haar problemen niet direkt oplossen, maar we kunnen indirekt wel bijsturen en bijschaven. Het belangrijkste is om een luisterend oor te bieden, haar zelfvertrouwen op te krikken en haar proberen te laten denken in termen van kansen en mogelijkheden. Motiveren, stimuleren en positief denken……Als dat lukt komt dat niet alleen de persoon Margaret ten goede, maar ook de hele organisatie.

Ben heeft aangeboden om een keer een praatje te houden over beleidsmatige keuzes dak-en thuislozen gerelateerd aan de situatie in Nederland versus Maleisië. Vanuit zijn vroegere werk in Nederland kan hij zijn ervaring hier nu goed inzetten. Ook zijn ervaringen in Nederland als coordinator voor vrijwilligers komt hier weer van pas.

Hoewel de staatsscholen weer gingen starten op 12 januari, gold dat nog niet voor de extra middag lessen in het weeshuis en op Bright Sparks. Wij informeerden op beide plekken en men vroeg ons om nog een weekje geduld te hebben.

In die ‘ wacht-week’ ontdekten we op de verdieping waar wij wonen (pastoraal centrum) dat er een ‘learning centre’ was, genaamd: La Salle. Onze nieuwsgierigheid bracht ons daarheen en daar maakten we kennis met twee oudere mannelijke leerkrachten. Wat bleek? ‘s Morgens zowel als ‘s middags wordt daar lesgegeven aan langzame leerders. Wij aanschouwden prachtige lokalen met veel lesmateriaal, inclusief een computerlokaal . Onze gedachten gingen naar Ghana…..Wat wij vreemd vonden was het feit dat niemand van het Lighthouse ons had geïnformeerd over de mogelijkheid om ook op La Salle les te geven. Ik (Dees) had al verscheidenen keren aangegeven: ‘ I am willing to teach’. Ik heb zelf steeds nieuwe leslokaties moeten ontdekken en dat alles op hetzelfde terrein! Eerst had ik het weeshuis St. Joseph ontdekt, daarna Bright Sparks en nu La Salle. Werken zij nu samen of bijt men elkaar? Ik krijg niet echt duidelijke antwoorden, maar probeer voor mezelf om toch een zo helder mogelijk plaatje te vormen. Als ik de verhalen juist interpreteer dan focust La Salle slechts op de cognitieve vaardigheden, terwijl Bright Sparks de ontwikkeling van het kind als geheel centraal stelt, waarbij dus ook wordt gefocust op creatieve, affectieve, sociale en praktische vaardigheden. En daar tussen door kunnen de kinderen van het weeshuis ook lessen volgen op Bright Sparks en La Salle. Afhankelijk van de noden van het kind wordt gekozen voor de juiste plek. Nou ja, ik kan in ieder geval op 3 plaatsen terecht en aangezien ik enthousiast ben geworden, heb ik maar ja gezegd tegen alle plekken.

Margaret, de care coordinator, gaf ons een rondleiding door het learning centre Bright Sparks. Onze monden vielen open van verbazing……een klaslokaal dat uitpuilt van het materiaal, een klaslokaal speciaal ingericht voor ‘additional programs’, een ruimte waar de leerlingen een versnapering krijgen in de breaktime (tussen een uur les en een uur naschools programma). Zoveel lesmateriaal, zoveel mogelijkheden…..Tsja, dan flitsen de Ghanabeelden door je hoofd, waar je als het ware gewend was om met minimale middelen te werken.

Ook vertelde zij dat de kinderen hadden deelgenomen aan ‘art classes’ onder leiding van ‘professional art teachers’ en dit had prachtige resultaten opgeleverd. Zij liet ons zien wat de kinderen hadden gemaakt: T-shirts voorzien van painted prints, tassen, Kerstkaarten, wanddecoraties e.d.

Op 20 januari startte ik (Dees) met lesgeven. Het betreft huiswerkbegeleiding, naschools programma (additional program), remedial teaching etc. De doelgroep: Weeskinderen, kinderen uit gebroken gezinnen, langzame leerders enz.

Inmiddels is ons uit twee bronnen (via de Nederlandse straatwerker Ed van het project Kawan en dr. Steven van het pastoraal centrum) duidelijk geworden dat er behoefte bestaat om kinderen van vluchtelingen les te geven. Zij blijken overal buiten de boot te vallen en daarom is er een learning centre voor deze doelgroep opgericht. Dit zou een optie zijn geweest voor ons, ware het niet dat we nu onze stek hebben gevonden bij het weeshuis, Bright Sparks, La Salle en het Lighthouse. Wij zitten daar prima op onze plek en kunnen lesgeven aan de weeskinderen, de kinderen uit gebroken gezinnen en aan langzame leerders en verder kunnen we brainstormsessies en workshops organiseren over verschillende onderwerpen en bovendien is het heel bijzonder om een taak te hebben in het ‘feeding centre’ van Lighthouse. De cliënten beginnen ons te (her) kennen. Iedere dag opnieuw schuifelen de zwervers, de werklozen, de alcohol-en drugsverslaafden, de alleenstaande moeders naar binnen…….

Vier ochtenden per week verzorgen we brainstorm sessies voor de care coordinator van Lighthouse/Bright Sparks. Op dinsdag geef ik (Dees) les op Bright Sparks; woensdag ben ik in het weeshuis (St. Joseph home) en op vrijdag werk ik voor La Salle. Dit alles betreft teaching. Op maandag en donderdag ben ik aanwezig in het Lighthouse, waar ik help met teatime and dinner. Echter: Ook op alle andere dagen eindigt mijn werkdag in Lighthouse. Als ik lesgeef tot 16.00 uur kan ik nog helpen met de koffie/theerondes; als ik lesgeef tot 17.00 uur kan ik in ieder geval nog helpen met het uitdelen van het eten aan de zwervers. Op de dagen dat ik aanwezig ben bij de koffie/theerondes, vind ik het geweldig om te socializen met de dak-en thuislozen. Niet alleen ik, ook Ben geniet volop van de doelgroep. Zoals eerder gemeld is er altijd een zwerver aanwezig die heel graag zingt (30 jaar verslaafd geweest aan de heroïne). Op een gegeven moment ging ik (Dees) buiten bij hem zitten en vertelde hem dat ik ook graag zong. Hoewel zijn repertoire slechts bestond uit ‘worship songs’ was het fantastisch om naar zijn liedjes te luisteren. Hij ging er helemaal in op en liet weten: ‘Singing is better than alcohol or drugs’. Telkens weer vroeg hij aan mij of ik het liedje kende. Steeds moest ik hier ontkennend op antwoorden, totdat ik de woorden van een song herkende (peace like a river) en wel uit Ghana. Toen begon ik een paar liedjes uit mijn repertoire te zingen en moest de zwerver concluderen dat hij geen enkel liedje kende. Samen kwamen we tot de conclusie: ‘Well, then you teach me and I teach you’. Ook stelde ik voor om een Lighthouse choir op te richten. Hij straalde over zijn hele gezicht. Een dag later nam ik mijn zangmap mee en werd het repertoire uitgebreid. Het einde van het ‘liedje’ was dat we samen songs van The Beatles zongen…..!!!

Toen ik in een verloren uurtje ’s morgens hielp met groenten snijden leek er geen einde te komen aan ‘cutting the vegetables’.
Toen ik Clara vroeg: ‘Will we finish in time?’, liet zij weten: ‘Oh yes, we will manage it and otherwise I ask Mother Mary’……..uh….o ja, deze Clara is een grote fan van Maria en roept haar blijkbaar zelfs aan om te helpen met ‘cutting the veggies’……hahaha! Plotseling gaf zij mij een presentje in de vorm van een glitter enkelbandje. Toen ik vroeg waarom zij mij dit gaf, luidde het antwoord: ‘Because my heart is saying that I have to give it to you’.

Hoe het ook zij: Wij voelen ons hier als een vis in het water!!! En moeten er niet aan denken dat onze periode Maleisië over een paar weken al zal eindigen, dus hebben we besloten om er nog een maand Maleisië aan vast te plakken. We gaan dan ook niet in februari vertrekken, maar in maart. Bijkomend voordeel: Op die manier benutten we ons visum van 3 maanden ook optimaal.

Wij vinden het hier zo ontzettend fijn dat we de hele week op het terrein zijn van het project. Op zondagmiddag gaan we er even tussen uit en vinden het dan heerlijk om naar de ‘esplanade’ te gaan; een park en natuurlijk de zee. Vaak word je dan aangesproken. Zo troffen we een keer 2 verpleegkundigen. Toen zij in de gaten kregen dat wij geen toeristen waren, maar al 10 jaar vrijwilligers zijn wereldwijd, wilden zij dolgraag onze ervaringen horen en voor je het weet is je zondagmiddag dan voorbij…..hahaha!

Vanaf 19 januari werd ons programma steeds drukker; er komen steeds meer taken bij; het wordt steeds interessanter………wij worden steeds enthousiaster …….de dagen vliegen voorbij…..wij willen straks helemaal niet meer weg……..

Zoals eerder gemeld houden we ‘s ochtends brainstormsessies met Margaret. Inmiddels zijn de volgende onderwerpen al afgerond: Teaching under difficult circumstances/Communication/Volunteers/Public relations and how to improve Brightsparks/Teaching skills/Life and workexperiences enz.

Mister Bele wil - zoals eerder gemeld - dat veel meer mensen over onze ervaringen wereldwijd kunnen horen en heeft het plan geopperd om een workshop/presentatie te organiseren over ons vrijwilligerswerk in verschillende landen, onze motivatie, wat ons gedreven heeft enz. enz. Hij wil daar alle vrijwilligers voor uitnodigen en hij gaat daarin nog verder door te melden dat iedereen ook nog best ‘a friend’ mag meebrengen. Hij wil graag dat het een bijeenkomst wordt met veel interactie. Hij liet ons zelfs al een conferentiezaal zien waar hij de presentatie wil laten plaatsvinden. Wij mogen zelf invulling geven aan ons verhaal, as long as you touch their heart……….keep two words in mind….dedication/determination and commitment…..Hij hoopt dat zijn vrijwilligers door ons verhaal gemotiveerder raken om door te gaan met het vrijwilligerswerk. Wow! Fantastisch! Laat maar komen! Dit is op ons lijf geschreven!

Niet alleen Margaret bleek interesse te hebben voor materiaal over new teaching approaches, ook Margaret van het weeshuis en Stephen van La Salle toonden hun interesse. Ook mister Bele en dr. Steven vroegen of zij mochten delen in deze Europese manier van lesgeven. Vele documenten werden dan ook per mail naar alle betrokkenen verzonden. Mister Bele was blij, aangezien zijn vrouw (een leerkracht) dit goed zou kunnen gebruiken en dr. Steven blijkt ook vaak voor groepen te moeten spreken en kon deze handvaten ook inzetten. Iedereen blij dus! Doordat we steeds meer met de leiding delen, wordt de onderlinge band verstevigd en raakt iedereen enthousiaster. Mister Bele opperde zelfs het idee om de geplande presentatie voor de vrijwilligers ook plaats te laten vinden op de school van zijn vrouw en hij reageerde met de woorden: ‘She will discuss it with the principal of the school’. Dr. Steven leek het wel wat om een bijeenkomst te organiseren voor mensen uit zijn netwerk…..en ga zo maar door……nou, nou…….we hoeven ons niet te vervelen…….

Het werk is ontzettend gevarieerd: Dan ben je met de direkteur workshops en presentaties aan het plannen en dan zit je weer midden in een brainstorm sessie met de care coordinator of je wordt geacht les te geven op Bright Sparks, in St, Joseph’s home of bij La Salle en tenslotte moet je je haasten om naar het ‘feeding centre’ Lighthouse te gaan waar de zwervers wachten op hun kop koffie, een praatje en hun eten.

Mijn eerste lessen (eerst observeren, daarna lesgeven) zijn goed verlopen, hoewel er nauwelijks tijd was om iets voor te bereiden. Door de vele taken word je geacht prioriteiten te stellen, constant te improviseren en te vertrouwen op je kennis, vaardigheden en ervaring. De gedrevenheid zorgt ervoor dat het lukt en dat komt je zelfvertrouwen weer ten goede. Resultaat: Je wordt steeds enthousiaster. Zowel Ben als ik zijn ontzettend blij dat we op dit project zijn terechtgekomen. Het voelt als een jas die heel lekker zit…..

Op 19 januari kregen we te horen dat Adam is ontslagen. Hij was werkzaam voor Lighthouse (café/wasserij e.d.). Hij bleek de tijd te hebben gekregen om zijn gedrag te veranderen, maar dat was niet gelukt, aldus mister Bele. ‘Besides he was smelling’………Volgens Margaret was hij ‘de rotte appel’……en Alfonso liet weten dat Adam zich niet aan de regels had gehouden…..Adam zelf leek er niet mee te zitten:…. ‘ Oh I can sleep at a friend’s house and for eating I just join the homeless people’…….tsja…..zo gemakkelijk dacht hij erover…….Toch was het vreemd om hem te zien staan in de rij met zwervers die hun kop koffie en hun warme hap kwamen halen en het leek erop dat hij het er toch moeilijker mee had dan dat hij liet blijken.

Aangezien je op zoveel plekken wordt ingezet, ontmoet je constant andere mensen. Zo maakten we kennis met bijvoorbeeld de vrijwilligers van Bright Sparks. Dit zijn de leerkrachten (o.a. Angelina, An, Christine and another Margaret) en de onderwijsassistenten (o.a. Priscillia and Rita). De leerkrachten zijn meestal ‘retired teachers’ of ‘housewives’. Ook zagen we de vele leerlingen (voornamelijk Standard 5 en 6, of tewel groep 7 en 8, dus 11 of 12 jaar oud). Hun namen zijn soms niet uit te spreken. Wat te denken van Sharvin, Shachithaa, Yong Siang. maar goed….sommige namen zijn gemakkelijker te onthouden…..Aaron, Immanuel, Isabelle, Ivan etc. Hoe het ook zij…….mijn eigen naam is al 10 jaar een probleem in ontwikkelingslanden. Het lukt de mensen niet om mijn naam te onthouden en steeds maar weer passeren alle varianten de revue. De leerkrachten vroegen mij (Dees) hoe de kinderen mij moesten aanspreken…..met teacher….met auntie…..of met sister……In hun cultuur is dat belangrijk. Voor de leerlingen was het ook moeilijk om te begrijpen hoe ik in Nederland kon wonen, terwijl ik een Franse naam heb en Franse les in Nederland heb gegeven. Steeds weer kreeg ik te horen: ‘So you come from France?’
Er zat 1 wijsneusje in de Bright Sparks klas en dit jongetje vroeg mij het hemd van het lijf. Hij wilde zelfs weten wat de prijs van een ijsje in mijn land was. Op mijn antwoord: ‘About 4 Ringgit’(1 Euro), keek hij mij ongelovig aan en liet stralend weten: ‘ Here in Malaysia it is only 20 or 50 Ringgit cent’ (ongeveer 5 of 15 Euro cent).

De mensen hier op het terrein zijn zeer behulpzaam voor ons…..is er een slipper kapot? Je wordt naar de schoenmaker gebracht. Is er een schakelaar op je kamer defect? De klusjesman wordt meteen opgetrommeld. Vraag je om een kwitantie? Vincent van de administratie draaft op. Moet je kamer niet gepoetst worden? Kalia de poetsvrouw staat al in de startblokken. Last van muskieten? Terplekke worden maatregelen genomen.

Soms moet je tactisch te werk gaan, bijvoorbeeld als je verneemt dat vrijwilligers van het ‘ feeding centre’ eten - dat bestemd is voor de zwervers - zelf mee naar huis nemen……………….

Veel mensen die in Lighthouse werkzaam zijn, zijn bezig met een re-socialisatie traject. Dat zij sturing nodig hebben voor hun problemen moge duidelijk zijn. Intermenselijke contacten op de werkvloer van deze categorie mensen zijn dikwijls lastig. Bij de minste of geringste tegenslag kan het voorkomen dat zij al opgeven. Kokkin Clara liet weten dat zij op zoek gaat naar een andere baan, omdat zij niet overweg kan met een paar collega’s. Wij adviseerden haar om geen overhaaste beslissingen te nemen.

Mijn eerste lesgeef-ervaring op Bright Sparks was heel erg leuk; dat gold echter niet voor het weeshuis. Er was geen enkele introduktie en/of begeleiding. Er werd een lokaal geopend met de mededeling: ‘Here you can teach’. Ik kreeg de kinderen van Standard 1 (groep 3) en deze kleintjes maakten veel spektakel. Toch was er een bijzonder moment: Plotseling begon een kind te huilen en bij enig doorvragen werd de reden duidelijk. De andere kinderen lieten me weten: ‘She is crying because she is missing her daddy’……………..

En dan de eerste ervaring op La Salle, althans dat was de bedoeling. Jammer genoeg werd dit uitgesteld tot volgende maand. Komt toch eigenlijk wel een beetje goed uit, omdat we onze presentatie moeten gaan voorbereiden. Men heeft ons namelijk gevraagd om een bijeenkomst te organiseren voor alle vrijwilligers van Bright Sparks en andere belangstellenden. The topic: Our voluntarywork worldwide (met als key words: dedication/determination and commitment). Het zal plaatsvinden op 7 februari.

En weer is er een taak bijgekomen: Zorg coördinator Margaret van Bright Sparks en senior manager Joseph Bele vroegen aan Ben of hij bereid was om 1x in de week Duitse conversatie te geven aan Rita en Priscillia. Dit zijn meisjes die als teaching assistant fungeren op Bright Sparks; die een kamer hebben in het weeshuis en op een Duitse school zitten. Als hun Duits goed genoeg is zouden zij in aanmerking kunnen komen voor een beurs en zouden zij wellicht in Duitsland kunnen gaan studeren (engineer). Daarvoor moet hun Duits opgekrikt worden. Ben heeft toegezegd om dit te gaan doen.

Zoals eerder gemeld zijn de leerkrachten (vrijwilligers) op Bright Sparks vaak ‘retired teachers’. Zo is er een leerkracht wiskunde van 78 jaar, An genaamd, die ontzettend aktief is. Op maandag is zij te vinden in het ‘feeding centre’ en 1x in de 14 dagen op vrijdag geeft zij les op Bright Sparks aan leerlingen van de middelbare school die moeite hebben met wiskunde en moeten worden bijgespijkerd. Margaret vroeg ons om eens een keertje te komen observeren en zo kon het dan ook gebeuren dat we in een wiskundeles terecht kwamen. Wij genoten het meest van de manier waarop deze oude dame omging met de jeugd. Werkelijk fantastisch!

Ben vond het wel eens leuk om met de direkteur dr. Steven de discussie aan te gaan over de zorg in Nederland versus Ghana en Maleisië. Blijkbaar was dit voor Steven niet alledaags dat er zomaar iemand bij hem binnen kwam wandelen. Ben echter is iemand die gemakkelijk en ontwapenend mensen tegemoet treedt en deuren weet te openen. Steven echter dacht dat Europeaan Ben het hele beleid wilde gaan veranderen, maar voor Ben was dit uiteraard helemaal niet de bedoeling; hij wilde slechts ervaringen delen. Toen dit duidelijk was voor Steven, ontdooide hij en genoot zichtbaar van het gesprek. Voor Ben was Steven een interessante gesprekspartner en Steven bleek op zijn lijn te zitten. De situatie van dak-en thuislozen in Nederland versus Ghana en versus Maleisië werd tegen het licht gehouden. In Maleisië wonen behalve Maleisiërs ook veel mensen uit India en China. Steven liet weten dat de oorspronkelijke bewoners, zijnde de Maleisiërs, toch een soort van voorkeursbehandeling genieten, maar dat de Chinezen daarentegen de kapitaalkrachtige bovenlaag van de bevolking vormen.

Ook wisselde Ben met senior manager Joseph Bele van gedachten over bovenstaand onderwerp. Het is erg handig dat wij op het zelfde terrein wonen als werken, dus je kunt meteen op iedereen afstappen en het kost je geen reistijd.

Iemand van kantoor ging op een zaterdag overwerken en bracht haar zoontje van 11jaar mee. Deze knaap (Joël) bleek erg geinteresseerd te zijn in geschiedenis en in Europa. Toen hij hoorde dat wij uit Nederland kwamen, vroeg het ventje: ‘Did you also talk with Hitler?’ Het moge duidelijk zijn dat wij even uit het lood waren geslagen.

En toen zagen we onze ‘zingende zwerver’ niet meer……dagenlang was hij niet meer aanwezig bij de koffie of de avondmaaltijd. Het was bekend dat hij zich de laatste tijd niet lekker voelde. What was happening? Plotseling verscheen hij weer en vertelde dat hij drie dagen opgenomen was geweest in het ziekenhuis, maar…..now I am feeling better……

In het ‘feeding centre’ zijn veel vrijwilligers aktief. Zo is er ook een hele oude Chinese man die elke dag om klokslag 13.30 uur trouw op zijn fiets arriveert om vervolgens pas tegen 18.30 uur weer te vertrekken. Hij spreekt geen woord Engels, maar zijn glinsterende kleine ogen zeggen zo veel meer….Ook hij moest enkele dagen verstek laten gaan vanwege ziekte.

Iedere week komt Kalia onze kamer schoonmaken en zij vroeg aan ons of we haar niet eens thuis wilden komen bezoeken, ……because my husband wants to see your face……en uiteraard voldeden wij aan haar verzoek. Wij hoefden daar niet ver voor te gaan, want Kalia woont ook op het terrein waar wij wonen.

Een lesrooster zegt hier niets.…..constant wordt het bijgesteld en moet je inspringen…..dat geldt voornamelijk voor het lesgeven op Bright Sparks. Coördinator Margaret loopt tegen het probleem aan dat sommige leerkrachten het - om wat voor reden dan ook - laten afweten en word ik geacht om eigenlijk dagelijks op Bright Sparks te helpen in plaats van slechts op dinsdag. Geen probleem; het is een zeer prettige plek om les te geven.

Tot zover maar weer…….Wij vinden het een heerlijk vooruitzicht dat we Maleisië pas op 9 maart gaan verlaten in plaats van op 9 februari…….een maandje langer dus genieten van dit mooie project….....!

Lieve groet vanuit een warm en zonnig Maleisië/Penang/Georgetown,
Desirée en Ben