Van Vietnam naar Maleisie
Door: Desirée
Blijf op de hoogte en volg bendeesonderweg
29 December 2014 | Maleisië, Ipoh
Van Vietnam naar Maleisië December 2014
De eerste helft van december beschrijven we onze Vietnam-periode en de tweede helft van december schakelen we over naar onze Maleisiё-ervaringen.
Dachten we nog dat er op 29 november 1 nieuwe vrijwilligster zou komen op het Everest English Center Vietnam, zijnde Kerrie, een meisje uit de UK, d.w.z. uit Schotland, echter… op diezelfde dag arriveerde tevens vrijwilligster nummer 2. Dit keer Theresa, een meisje uit de USA, waarvan de ouders afkomstig zijn uit Hong Kong. Druk dus in het vrijwilligershuis! ’s Avonds nodigde mister Hung (de ‘advisor/allrounder’ van het project) ons uit om samen met de nieuwelingen iets te gaan drinken. Wat dan opvalt is het feit dat de Vietnamese teaching assistants Xuan en Van niet van de partij zijn. De reden? Zij mogen van hun ouders ’s avonds niet meer weggaan. Na het avondeten (omstreeks 21.00 uur) gingen de beide dames (midden twintig) dus braaf naar huis. Niet voor te stellen in een Europees kader!
Over Xuan (lente) en Van (wolk) gesproken…….Zij lieten ons weten wat de betekenis was van hun naam. Welnu: Xuan betekent ‘spring’ en Van betekent ‘cloud’ . Overigens: Ngoc verwijst naar een harde steensoort, ‘a stone’ en Hoa - zoals eerder gemeld - staat voor ‘ flower’.
Goed nieuws op de valreep van november: De landlord van het oude trainingscentrum heeft uiteindelijk toch de 8 miljoen Dong (ongeveer 300 Euro) betaald aan direktrice Hoa, omdat zij - om hem tegemoet te komen - 8 maanden eerder was vertrokken naar de nieuwe lokatie, zodat de huisbaas op de oude plek zijn restaurant kon beginnen.
Op 30 november kregen we weer een uitnodiging van mister Hung om in zijn huis samen met zijn gezin ‘dinner’ te gebruiken. Niet alleen wij, ook alle andere vrijwilligers waren uitgenodigd. Erg leuk!
En dan is het 1 december en dat betekent dat de laatste 14 dagen Vietnam zijn aangebroken.
Wij werken aan ons reflectieverslag (moet ingeleverd worden aan het einde van je periode op het project) en plaatsen positieve feedback voor het Everest team op het blog van Workaway. Hoa is met beide zaken erg blij.
De eerste dagen van december was Hoa (inclusief haar team) druk bezig in de ‘village’ om aldaar een nieuw klaslokaal operationeel te maken voor de start van een nieuwe lesgroep. Deze nieuwe ‘class’ startte op 6 december en is een groep met ‘adults’.
Sinds begin december is het opnieuw koud geworden, dus de laatste 2 weken Vietnam zal de temperatuur slechts tussen 17 en 20 graden liggen en dat voelt voor ons als extreem koud.
Eind november/begin december werd ik (Dees) geplaagd door dagenlange hoofdpijn. Wellicht valt me het naderende afscheid zwaarder dan verwacht en/of heb ik al een beetje de kriebels voor het komende project…..wie zal het zeggen?
Over het nieuwe project gesproken en aanhakend op de titel van dit verslag……ja….wij gaan naar Maleisië!!!
Op 14 december staat de vlucht naar Kuala Lumpur gepland. De letterlijke betekenis van Kuala Lumpur is: Modderige samenloop van rivieren. Vanaf 15 december zullen we gaan starten met onze nieuwe job in de plaats Ipoh/Chemor/Perak: Lesgeven aan een journaliste die regelmatig voor haar werk naar Europa moet. Zij wil dus enkele handvaten aangereikt krijgen voor het leren van een paar Europese talen. In ons geval betekent dit: Ben zal Duits gaan geven en ik (Dees) Frans.
Vooralsnog zijn we in Vietnam en genieten we van ons werk op het Everest English Center. De laatste lessen worden een feit……
Wij geven nog steeds les op de lokatie trainingscentrum; andere vrijwilligers moeten naar de village (Phu Cuong village; Chi Dong village; Tien Phong village).
En dan krijgen we een bijzondere reactie op ons blog van het Kidz Active Team, zijnde: ‘We zien dat jullie het in Vietnam beter naar jullie zin hebben dan in Takoradi. Heel begrijpelijk, al zien wij aan jullie dagelijkse bezoeken aan onze website dat je nog graag bekend blijft met het gebeuren in Tamale’…..Tot zover de reactie….Uiteraard vinden wij het heel leuk om de ontwikkelingen in Tamale te blijven volgen. Van onze 7 Ghana-jaren hebben we er 5 doorgebracht in Tamale. Maar ook van het het reilen en zeilen in Takoradi blijven we graag up-to-date. Wij zullen altijd - in z’n algemeenheid - zeer geinteresseerd blijven in Ghana. Iedere dag lezen we nog de Ghanese krant. En als wij zelf de informatie niet bijhouden, dan worden we door ons Ghanese netwerk wel op de hoogte gehouden. Dat neemt niet weg dat wij het inderdaad prima naar onze zin hebben in Vietnam. Wij willen echter niet denken in termen van beter of slechter, maar eerder in de vorm van anders. Hoewel wij onze taak bij Voluntary Africa de minst leuke vonden van al onze taken in Ghana, zal Ghana altijd een speciaal plekje in ons hart blijven innemen en hadden we onze Ghana jaren voor geen goud willen missen. Feit is wel dat we het nu een verademing vinden om verlost te zijn van de Ghanese ‘unless culture’.
Direktrice Hoa heeft een partij oude schoolbanken gekregen die goed van pas komen.
En dan staat op 4 december plotseling Valentin weer op de stoep. Natuurlijk wisten we dat deze Spaanse vrijwilliger terug zou keren naar het Everest Center, maar de exacte dag bleef tot op het laatste moment onduidelijk. Leuk en bijzonder om hem wederom te ontmoeten.
Plotseling was het signboard van het trainingscentrum verdwenen, maar even plotseling als het verdwenen was, stond het er weer…..What happened? Navraag maakte duidelijk dat het bord te ver op de openbare weg was geplaatst; dus….de politie had het bord meegenomen. Aangezien mister Hung (de allrounder/adviseur van het project), goede maatjes is met de politie, was het niet moeilijk om het bord weer snel terug te krijgen (aldus medewerker Ngoc).
De laatste les van Ben verliep nogal rommelig. Vijf minuten voor aanvang van de les, moest er plotseling een intake worden gehouden. In feite zou dit opgepakt kunnen worden door de Vietnamese onderwijsassistent Xuan, maar zij moest in de les aanwezig zijn vanwege de vertaling van Engels naar Vietnamees.
Gelukkig kon de nieuwe vrijwilligster Theresa de les overnemen, samen met Xuan en kon Ben zich dus de helft van zijn laatste les bezig houden met een ‘entry-test’.
Op 6 december paniek onder de vrijwilligers……3 muizen en 1 rat gesignaleerd! De Vietnamezen werden er natuurlijk niet warm of koud van, maar de Europeanen en de Amerikanen hielden een betoog over hygiëne en gezondheid en hoewel men liet weten onze ‘ angst’ te begrijpen, moest men er onderling toch wel om lachen. De Vietnamese collega’s lieten weten: ‘We love mice’……Echter: Op advies van de vrijwilligers werd meteen de ‘ keuken’ (of wat daar voor door mag gaan), gesloten……..Voorlopig werd de ‘keuken’ verplaatst van de tweede verdieping naar beneden. Als de ‘keuken’ weer okay is (d.w.z. muisvrij), zullen we weer naar de tweede verdieping terugkeren. Althans dat dachten we……want gedurende onze laatste week bleef de keuken beneden, omdat de oude plek nodig was voor het realiseren van een extra slaapkamer vanwege de vele vrijwilligers.
Iedereen heeft het koud, koud, koud. Dit heeft meer te maken met de tocht in het huis (niet geïsoleerd), dan met de temperatuur (18/19 graden). De Vietnamese collega’s hebben in de maand december veel bruiloften. Telkens weer horen we: ‘We have a wedding’.
Onze excursie naar Halong Bay vond plaats tussen 7 en 9 december.
Zoals in het vorige verslag reeds gemeld is Halong Bay een heel mooi rotsachtig Kartsgebergte in de zee voor de kust in het noorden van Vietnam, ten oosten van Hanoi. Het is een internationaal bekende bezienswaardigheid. Niet alleen staat de prachtige baai op de lijst met UNESCO World Heritage Sites, ook is het in 2012 uitgeroepen tot een van de nieuwe zeven wereldwonderen.
Vanuit Hanoi naar Halong Bay aan de kust is een rit van 4 uur (zo’n 170 km). De weg is goed te doen en onderweg is van alles te zien, zoals diverse prachtige huizen in koloniale stijl. Geen enkel huis ziet er hetzelfde uit, waardoor het een fleurig geheel vormt. Aan weerskanten van de weg zie je allemaal rijstvelden. Overal zie je van die typische Vietnamese hoedjes boven de rijsthalmen uitsteken van mensen die aan het werk zijn.
Het gebied omvat ruim 1900 eilandjes, sommigen zijn niet meer dan een rotspunt dat uit de zee steekt.
Eenmaal in de haven aangekomen ga je aan boord van de boot, de zogenaamde ‘junk’. De boottocht is mooi, met fantastische, vaak loodrecht uit het water stijgende rotspartijen.
Halong Bay is net een decor uit een film. De vaartocht naar de Rotsenbaai (inclusief lunch) duurt ongeveer 4 uur. Je gaat voor anker bij een van de prachtige rotsenpartijen van Halong Bay, vlakbij een heel mooi grottenstelsel, de Hung Sung Sot Cave. Daarna vaart het schip soms nog naar een tropisch eilandje met zandstrand zoals Soi Sim of Titov. Je komt langs Dinh Huong island, Ga Choi island, Dog island, Sail island, Tortoise island, Man’s Head island, Lion island, Bai Tho mountain, Butterfly Cave, Van Gia fishing village, Doi Cave, Three Peaches Beach en de sprookjesachtige omgeving van Ho Ba Ham.
De korte excursie was okay, maar had voor ons achteraf gezien niet echt gehoeven. Te toeristisch! Wij waren ook blij dat we er zonder kleerscheuren van af waren gekomen. In de haven moesten we namelijk - om de boot te kunnen bereiken - afdalen van zeer steile treden zonder enig houvast en de busrit een dag later was bovendien ook niet zonder gevaar: Onbesuisd inhaalgedrag van alle deelnemers aan het verkeer. Maandelijks zijn in Vietnam zeker 1000 verkeersslachtoffers te betreuren en dat kunnen we ons heel goed voorstellen. De wegen zijn stukken beter dan in Ghana (verlicht, geen kuilen in de weg, geen vee op de weg enz.), doch het rijgedrag is onverantwoord.
Toen we terugkeerden van onze korte trip naar Halong Bay en iedereen weer terug zagen op het Everest English Center, maakten we tevens kennis met Jay (50+), een nieuwe vrijwilliger uit Engeland. Maar wat schetste onze verbazing? Ook de oud-vrijwilliger, de Amerikaan Drew was weer van de partij! Eigenlijk zou hij rond de 13e december tijdelijk terugkeren, doch hij had dit met een paar dagen vervroegd. Een reden daarvoor was o.a. dat hij - gedurende zijn reis - een motorongeluk had gehad en het leek hem beter om vervroegd terug te keren naar Hanoi, zodat hij aldaar naar een ziekenhuis kon gaan. Het lijkt wel of alle oud vrijwilligers terugkeren naar het Everest English Center!
Dan nog bijzonder nieuws uit Ghana: Op de Tessark school in Takoradi hebben wij heel erg vaak het ‘canen’ aangekaart; het slaan met een stok in de klas. Veelvuldig hebben we gesproken over de rechten van kinderen enz. Plotseling kregen we een mailtje van Nanaama (direktrice Tessark school) dat de school deel had genomen aan ‘the child’s right competition’. (World’s children’s prize foundation). Fijn om te horen!
O, wat is het toch koud…….een paar dagen voor ons vertrek was het slechts 14 graden……Toch is het buiten warmer dan binnen. In het vrijwilligershuis tocht het vreselijk. Onze laatste dagen verliepen niet alleen erg koud; ook werden we wederom geplaagd door muizen en een rat! Brrr…. Dan is het even zwaar…….
Twee feestjes….op woensdag 10 december (als een welkom voor de nieuwelingen) en op zaterdag 13 december (als een bye bye party voor B&D). Beide keren was de leider van de ‘English club’ - zijnde Quin - ook aanwezig. En uiteraard kon mister Hung ook niet ontbreken en natuurlijk was het hele Everest-team van de partij!!! Er werd gegeten; er werden speeches gehouden en er werd getoast op de bekende manier: Als het glas wordt geheven en er wordt geklonken, gaat dit vergezeld van de kreet.. …100%...! Betekenis: Je wenst de ander alle goeds toe; 100% geluk, 100% gezondheid e.d.
Toen we bezig waren met het inpakken van de koffers werd al snel duidelijk dat we niet alles zouden meekrijgen, dus lieten we veel spullen achter waar men natuurlijk blij mee was: Beddengoed, handdoeken e.d.
Op zondagochtend kreeg het afscheid nog een follow-up in de vorm van het maken van enkele groepsfoto’s. Hoa had hiervoor zelfs een beroepsfotograaf opgetrommeld. Ook kregen we de lesboeken mee (als herinnering) en werden er nog certificaten uitgereikt.
Het afscheid viel een tikkeltje zwaar, omdat we hier een geweldige tijd hebben gehad en leuke contacten hebben opgebouwd met de Vietnamese collega’s, de internationale vrijwilligers en de leerlingen. Maar het is ook wel fijn dat we verlost zijn van de kou, de muizen en het wonen in een niet al te schoon vrijwilligershuis (en dan druk ik me nog heel beschaafd uit).
Zondag 14 december verlieten we dus Vietnam.…..Mister Hung bracht ons om 13.00 uur weg met de truck van zijn watercompany. Ngoc ging mee. Op het vliegveld namen we afscheid en werd ik door Ngoc nog verrast met een armband die geluk zou brengen (aldus Ngoc).
Onze bagage was behoorlijk ‘overloaded’ en we hadden al rekening gehouden met het moeten betalen van zo’n 100 dollar (10 dollar per kilo teveel), maar we hadden geluk…..Er werd niets van gezegd. (Dat maak je niet mee op Schiphol!) Toen begonnen we aan onze vlucht naar Maleisië. De vlucht Hanoi-Kuala Lumpur was gelukkig niet lang (ongeveer 3 uur).
Na een nacht geslapen te hebben in Kuala Lumpur vervolgden we onze reis op 15 december naar onze tijdelijke eindbestemming Ipoh/Chemor/Perak, alwaar we zullen blijven tot 15 februari 2015.
Eerst enige achtergrondinformatie over Maleisië en daarna zullen we verder gaan met onze belevenissen.
Maleisië in een notendop
Officiële naam: Malaysia
Politiek: Constitutionele monarchie
Hoofdstad: Kuala Lumpur
Regeringszetel: Putra Jaya
Ligging: In Zuidoost-Azië. Het Schiereiland (West-Maleisië) grenst in het noorden aan Thailand, in het zuiden aan Singapore en in het oosten (aan de andere zijde van de Straat Malakka) ligt het Indonesische eiland Sumatra.
Valuta: Malaysian ringgit (RM)
Inwoners: 25.275.000 (juli 2008)
Bevolkingsdichtheid: 85 inwoners per km2
Talen: Officiële taal: Bahasa Malaysia. Daarnaast: Engels, Chinees, (Kantonees, Mandarijn, Hokkien, Hakka, Teochow) Tamil, Punjabi, Thai.
Godsdiensten: Islam, boeddhisme, christendom, , hindoeïsme, confusianisme, , taoïsme.
Klimaat: Tropisch moessonklimaat.
Oppervlakte: 339.150 km2
Totale kustlijn: 4675 km
Hoogste punt: Gunung Kinabalu, 4100 meter
BNP: Per hoofd van de bevolking , USD 15.700
Inflatie: 5,8 %
Export: Rubber, palmolie, elektronica, tin, hout, olie, gas, chemicaliën.
Belangrijkste handelspartners: Verenigde Staten, Singapore, Japan, China, Thailand.
Economische groei: 5,5 %
Alfabetisering: 88,7 %
In Maleisië is het 1 uur later dan in Vietnam en het is er 7 uur vroeger dan in Nederland.
Ipoh is met zijn 700.000 inwoners de vierde stad van Maleisië. Het wordt wel ‘De stad van de miljonairs’ genoemd. Het is een relatief ‘rijke’ stad in Maleisië. Ipoh ligt in de Kinta valley en is de hoofdstad van Perak, dat bekend is geworden door de handel in tin. De handel in tin is bijna stil komen te liggen. Helaas wordt er nu zelfs tin geïmporteerd vanuit China. Het grootste deel van de bevolking is van Chinese afkomst. De meest beroemdste inwoonster is Michelle Yeoh. Zij speelde mee in de Bond-film ‘Tomorrow never dies’, maar heeft ook andere films gemaakt, zoals ‘Crouching Tiger’ en de ‘Hidden Dragon’. Ipoh is nu het commerciële en administratieve centrum van Perak.
De stad Ipoh wordt door de toeristen meestal aangedaan als tussenstop op hun rondreis door Maleisië. Er wordt gelogeerd in een hotel en de volgende dag vertrekt men meestal weer.
De stad ligt op de route KL - Penang en zodoende stopt elke snelbus in Ipoh. Elk uur vertrekt er wel een bus naar één van deze plaatsen. Andere plaatsen, zoals Taiping en Kangsar zijn gemakkelijk met de bus te bereiken.
Ook is de stad per trein bereikbaar en beschikt het over een vliegveld, dat door diverse luchtvaartmaatschappijen wordt aangedaan. Zo kan men van hier vliegen naar het eilandje Pangkor of naar Penang.
Ipoh lijkt op het eerste gezicht geen bijzondere plaats, maar bezit toch interessante gebouwen, musea en plekjes.
Eén van de opvallendste gebouwen is het treinstation. Het heeft een Moorse architectuur en wordt door de lokale bevolking ook wel de ‘Taj Mahal van Ipoh’ genoemd. Het is in 1917 gebouwd en heeft een mooie grote bloementuin aan de voorkant. In het station is ook het Majestic Station Hotel gevestigd. Men noemt dit hotel ook wel eens het ‘Grandioze Moorse Koloniale Hotel’.
Het treinstation werd voor de komst van de trein gebruikt als ziekenhuis.
Een ander mooi monument is de moskee: de Masjid Negeri. Het heeft een mooie architectuur en hoge minaretten.
De Birch Memoral Toren is ook zo'n bekend ‘landmark’ van Ipoh. Deze toren is gebouwd ter nagedachtenis aan de Britse resident J.W.W. Birch, die vermoord werd door revolutionairen op de Pasir Salak (2 november 1875).
Ipoh is een ‘Chinese’ stad en dat is goed te merken. Buiten de stad zijn een aantal Chinese grottempels. Deze zijn prachtig om te zien.
Drie van hen zijn het bezoeken zeker waard: Perak Tong (aan de weg naar Jelapang), Kek Lok Tong en de Sam Poh Tong (beide aan de weg naar Gopeng en Batu Gajah).
De Sam Poh Tong ligt 5 km ten zuiden van Ipoh. De tempel is indrukwekkend en er staan Boeddha beelden tussen de stalactieten en stalagmieten en het is de grootste grottempel van Maleisië. Zijn geschiedenis gaat terug tot 1890, toen er een monnik uit China langs kwam en besloot om deze grot zijn thuis en een domicilie van meditatie te maken. Hij bleef hier 20 jaar wonen tot zijn dood.. Er wonen nu nog steeds monniken en nonnen, die hun leven aan Boeddha wijden. De voorkant van de tempel dateert uit 1950 en een klim van 246 treden leid je naar boven. Vandaar heb je een mooi uitzicht over Ipoh en omgeving. Buiten de tempel is een Japanse vijver met Japanse karpers en schildpadden. Tot het complex hoort ook een vegetarisch restaurant.
Ook de warme bronnen Tambun Hot Springs zijn de moeite waard. Het is een klein stukje met bus of auto naar de warme zwavelbronnen van Tambun, waarin je kunt baden.
Oké, tot zover de achtergrondinformatie en nu gaan we verder met onze eigen ervaringen.
Na een nachtje geslapen te hebben in Kuala Lumpur, (alwaar we bericht kregen van Workaway dat het Everest English Center zeer positieve feedback over ons had geplaatst), gingen we met de trein naar Ipoh, een reis van 2 en een half uur. Daarna volgde er nog een taxirit van een half uur en toen arriveerden we in Chemor, de plaats waar onze Maleisische ‘host’ Bella woont. De wijk heet Klebang Ria en de straat heet Laluan Klebang Ria 9, nummer 30.
De eerste indruk was behoorlijk ‘shocking’…..tsja…..hoe moet ik dit nu een beetje beschaafd zeggen? Wel, laat ik het maar houden op: Bella was niet ons type (tatoeages e.d.), maar goed….je hebt geen keus, dus je probeert er maar het beste van te maken en je moet natuurlijk iemand een kans geven en niet afgaan op uiterlijkheden. Haar huis staat in een troosteloze omgeving. In huis word je geacht op blote voeten te lopen (the Asian way). Het is niet alleen vanwege het feit dat je rommel van buitenaf mee naar binnen neemt, maar het blijkt ook niet respectvol te zijn om je schoenen aan te houden. Bovendien gelooft men dat het ongeluk brengt om schoenen - waarop je buiten hebt gelopen - binnen aan te houden. Gelukkig mag ik (Dees) binnen- en buitenslippers gebruiken, vanwege mijn Aziatische ervaringen vanuit het verleden met bacteriële infecties als ik op blote voeten loop.
Bella stelt haar huis open voor vrijwilligers (vaak jongelui die op doorreis zijn). Overigens: Wij waren niet de enige Workawayers bij Bella.
Er waren meerdere vrijwilligers aanwezig in haar huis, te weten: Een jong Duits stelletje uit Hamburg, zijnde Simon en Sirin van 20 en 19 jaar en verder een Japanse jonge man van 31 jaar, zijnde Yohei een zeer verstrooide pianist en tenslotte een Turkse jongeman Gokhan van 33 jaar, een echte ‘traveller’. Daarnaast waren er nog 5 katten (Gelukkig kwamen deze niet binnen!!!!!!) De meeste vrijwilligers blijven slechts een paar dagen bij Bella en gaan dan weer verder.
Wij echter hebben Bella gekozen, omdat zij had aangegeven enkele Europese talen te willen leren, maar….wat bleek? Zij maakte nog geen haast om lessen te volgen en toen ik (Dees) hier voorzichtig naar informeerde, kreeg ik te horen dat haar plannen waren gewijzigd en dat zij met ingang van mei 2015 Maleisië zal gaan verlaten om zich definitief te gaan vestigen in Londen!!!! Nou, dat was wel even een domper…….De Turkse Gokhan liet weten wel geinteresseerd te zijn, dus wellicht kunnen we hem lesgeven. (Ook dit gebeurde echter niet).
Een andere mogelijkheid is natuurlijk om een ander project te gaan zoeken in Maleisië. Wij zijn hier als vrijwilligers en niet als toeristen. In z’n algemeenheid geldt: Als je werkt, krijg je altijd accommodatie en soms eten (1, 2 of 3 maaltijden). Als er echter geen werk is (zoals dus bij Bella het geval blijkt te zijn), is het natuurlijk normaal dat je slechts een slaapplek in haar huis krijgt en zelf voor je eten moet zorgen.
Alle vrijwilligers kunnen gebruik maken van haar keuken (inclusief een wasmachine!) en dat doen we dan ook, maar ook wordt er soms buiten de deur gegeten, omdat dit eigenlijk goedkoper is. (Een keer met Bella, een keer met het jonge Duitse stelletje, een paar keer ‘entre nous’).
De koude Vietnamese temperaturen hebben plaats gemaakt voor hitte in combinatie met langdurige regen. Er wordt links gereden; even wennen….de autosturen aan de rechterkant……Er wordt betaald met de Ringgit (100 Ringgit is 25 Euro). In het verleden werd er betaald met de Maleisische dollar. De oudere generatie hier is blijkbaar nog steeds niet gewend aan de Ringgit; men gebruikt nog vaak het woord dollar en dat werkt voor ons natuurlijk erg verwarrend. Voorbeeld: Je koopt iets voor 10 Ringgit (2 Euro 50) en in US Dollars is dit ongeveer 3 dollar. Als je dan tijdens het afrekenen hoort: ‘It’s 10 dollar’, dan sta je in het begin even vreemd te kijken. Men bedoelt dus gewoon: 10 Ringgit. De mensen hier spreken veel beter Engels dan in Vietnam. Ook werd de omgeving verkend; winkeltjes werden getraceerd en er werden inkopen gedaan voor de eerste paar dagen. Prioriteit nummer 1 was het kopen van een paraplu, (die na de eerste dag al werd ‘gespoilt’ door de katten).
Tevens kregen we veel mails van onze Vietnamese vrienden die allemaal benieuwd waren naar onze eerste ervaringen in Maleisië. Ook kregen we het verzoek van een Pools meisje dat aan het overwegen is om ook naar het Everest English Center in Vietnam te gaan en zij vroeg ons om over onze ‘experiences’ te vertellen. Nou, het moge duidelijk zijn dat wij dit project ten zeerste hebben aanbevolen.
Soms geeft Bella de vrijwilligers een lift voordat zij naar haar werk gaat of we nemen de bus. (Lijn 35 Klebang Ria-Medan Kidd).
Op 17 december togen Simon, Sirin, Yohei, Gokhan en wij naar een ‘public parc’ (Taman Rekreasi Awam Gunung Lang Ipoh Perak) en maakten o.a. een boottochtje en een wandeling. Hierna werd een bezoek gebracht aan twee grottempels. Bij de eerste kregen we een rondleiding in de vorm van een persoonlijke uitleg; de tweede lag boven op een berg en daar moesten een paar honderd treden voor beklommen worden.
Hoewel alle vrijwilligers dus individueel of samen koken of individueel of samen uit eten gaan, had Bella op 18 december een ontbijt voor iedereen geregeld, d.w.z. samen werden noodles met garnalen bereid. Noodles als ontbijt is hier heel gewoon (net als in Vietnam).
Wij hebben al melding gemaakt van de Japanse Workawayer Yohei, de pianist van 31 jaar die steeds in hogere sferen lijkt te verkeren. Hij zal ongetwijfeld zeer getalenteerd zijn (hij heeft ons een pianostuk laten horen op YouTube), maar het schort bij hem aan de normale alledaagse skills. Hij lijkt zo onder moeders rokken vandaan te komen. Hij is totaal ontredderd, onthand en ziet er hopeloos uit. Hij begrijpt de meest normale dingen niet en iedereen vroeg zich af wat hij in vredesnaam in Maleisië kwam doen. Wat bleek? Hij wilde graag op een ‘farm’ werken en hoewel Bella hem per mail verschillende keren had laten weten (toen hij nog in Japan was) dat zij geen boerderij heeft, doch in een gewoon huis woont, had dit niet mogen baten. Yohei was dus terecht gekomen bij ‘ host’ Bella en dit leek dus absoluut een zeer ongeschikte plek voor hem te zijn.
Ik (Dees) ben een hele ochtend bezig geweest om hem het Workaway-systeem uit te leggen. Als hij zo graag op een boerderij wil werken of op een eco-project of gardening of een art-project, dan moet hij zich daarop concentreren en de rest vergeten, anders word je gek van de vele mogelijkheden. Blijkbaar had hij een farm-project aangeschreven, maar had geen reactie ontvangen. Daarop besloot hij plotseling om dan maar huiswaarts te keren en boekte zomaar zijn terugvlucht naar Japan. Hij zou dan precies een week in Maleisië zijn geweest.
Doodzonde natuurlijk, maar goed…..Nauwelijks had hij zijn terugvlucht geboekt en betaald, of de ‘host’ van de boerderij liet weten dat hij welkom was. Och….Yohei was helemaal van de kaart en wist niet wat hij moest doen.
Wij lieten hem weten dat hij - in onze perceptie - 2 mogelijkheden had: Of hij moest zijn retourvlucht cancelen (maar dan was hij zijn geld kwijt) en richting boerderij vertrekken, of hij kon terugkeren naar Japan en wellicht eerst in Japan op een Workaway farm-project gaan werken om daarna in de nabije toekomst wellicht de vleugels nog eens uit te slaan naar Maleisië. Hij nam met iedereen contact op en liet zich adviseren. Het einde van het liedje was dat hij het helemaal niet meer wist!!!!
Totdat de ‘farm-host’ plotseling via de mail liet weten dat hij bereid was om naar Ipoh/Chemor te komen, Yohei te ontmoeten en hem mee te nemen naar de farm. Wellicht had dit aardige gebaar tevens te maken met het feit dat het jonge Duitse stelletje ook op deze ‘farm’ had gewerkt voordat zij naar Bella waren afgereisd. Het bleek een H. Krishna farm te zijn (Farming and cow protection). Hoe het ook zij: Op 19 december werd Yohei door deze H. Krishna host opgehaald en - na een paar uitjes - werd hij meegenomen naar de boerderij en werd de vlucht naar Japan alsnog gecanceld. Hopelijk heeft Yohei nu wel de juiste plek gevonden.
Niet alleen vertrok de Japanse Yohei op 19 december, ook de Duitse Simon en Sirin vertrokken. Voor deze jongelui gold: Eerst nog wat reizen alvorens te starten op een ander project in Maleisië. En Bella zelf vertrok op 19 december voor een paar dagen naar vrienden. Wij zijn dus nog alleen overgebleven met de Turkse Gokhan, die eigenlijk ook wel zin heeft om naar de H. Krishna farm te gaan (en dit uiteindelijk ook deed).
Op 19 december bezochten Ben en ik de stad Ipoh. Wij hadden inmiddels al begrepen dat Ipoh niet echt de moeite waard was en toen we de stad met eigen ogen aanschouwden, konden we dit slechts beamen. Toch zijn er nog wel een paar leuke dingen te melden: Toen we even vlakbij een brug op een bankje zaten aan een rivier, stopte er plotseling een auto. Een jongedame stapte uit, opende de kofferbak van de auto, nam er stapels schilderijen uit en gooide deze achtereenvolgens klakkeloos in de rivier!!! Hoezo pollution? Ook dronken we de bekende ‘white coffee’ van Ipoh, bezochten we een moskee, spraken met enkele voorbijgangers en aten we Chinees. Een paar dagen eerder hadden we al Indische en Maleisische gerechten verorberd. Aangezien er in Maleisië, niet alleen Maleisiërs wonen, maar ook veel Chinezen en Indiërs, is zowel de Maleisische als ook de Chinese en de Indische keuken ruim vertegenwoordigd! De Maleisische/Indische gerechten zijn vaak erg ‘spicy’.
Aangezien we een regenbui zagen aankomen en tevens werden gewaarschuwd voor zakkenrollers, besloten we op een gegeven moment om terug te keren naar ‘huis’. Wij begonnen aan onze wandeling, maar besloten uiteindelijk een taxi te nemen, omdat de regen plotseling met bakken uit de lucht viel. En op dat moment werd ons een lift aangeboden door een man die vertelde dat hij een internationale autohandelaar was en fungeerde als chauffeur voor een advocaat. Nauwelijks had hij dit verteld of de lawyer zelf verscheen. Toen hij hoorde dat wij uit Nederland kwamen, werd men extra aardig en werd er meteen gerefereerd naar de vliegramp van de MH 17 op 17 juli j.l. waar zo veel Nederlanders bij waren omgekomen. De advocaat liet weten dat hij precies 2 maanden eerder (op 17 mei) diezelfde vlucht had gemaakt. Toen hij hoorde dat wij vrijwilligers waren en verschillende jaren in Ghana hadden gewerkt, pakte hij plotseling zijn kaartje, gaf het aan ons en zei: ‘In case of emergency you can call me always’.
Onze weken in Maleisië zijn tot nu toe hoofdzakelijk regenachtig verlopen. Er is hier in het noord-oosten van Maleisië een overstroming aan de orde, ongeveer 100 km. ten noorden van Ipoh/Chemor/Perak (de plaats waar wij wonen). Ongeveer 22.000 mensen zijn ge-ëvacueerd. Onder hen bevonden zich ook enkele Nederlanders die in een luxe resort zaten.
Ook zij moesten hun ‘comfort-zone’ verlaten en werden opgevangen in een school. Toen wij het bericht lazen en dit vertelden aan Bella, moesten we toch stieken glimlachen (foei!), zeker toen Bella het grapje maakte: ‘Zij gaan van plus 5 (vijf sterren) naar min 5!!!......en de schadeclaims zullen wel ingevuld worden……hahaha!!! Ja, ja, Bella is goed op de hoogte van de ‘European way’.
Even de bloeddruk van Ben laten meten……tsja…dat werd een hele belevenis. Door de stromende regen naar een apotheek die gesloten bleek te zijn. Bloeddruk checken is daar ‘ free of charge’. Toen naar een ‘clinic’, waar men 10 Ringgit vroeg (2 Euro 50). Men was niet echt klantvriendelijk, maar goed…..Voor we het wisten stonden we in de spreekkamer van de arts (en dit was totaal niet onze bedoeling). Ik (Dees) had de 10 Ringgit al in m’n hand, maar alvorens deze te geven, liet ik hem weten: ‘We are from The Netherlands, we worked 7 years in Ghana and we just come from Vietnam and we are still volunteers blablabla…..’ Hij zei niets, keek slechts. Toen ik aan de balie alsnog wilde betalen, kregen we te horen: ‘There is no need to pay’. Bella liet later weten: ‘You are very clever, I am sure the doctor felt very ashamed’. Daarna togen we naar een winkel om enkele inkopen te doen, toen we plotseling werden staande gehouden door 2 jonge dames, die in het kader van een soort ‘general health check’, het winkelend publiek aanboden om gratis de bloeddruk op te laten meten. Nou ja zeg…..eerst is het zoeken en dan kruist het gewoon je pad…….
Zoals eerder gemeld is Bella een ‘host’ voor mensen die op doorreis zijn. Vaak blijven de jongelui slechts een paar nachten. (Niet alleen Workawayers, ook Couch-surfers of mensen van Help X).
Op 23 december kwam er een Rus, Dimitri genaamd. die slechts 1 nacht bleef. Een echte bèta-man die het interessant vond om de ‘German culture’ te analyseren. Zijn stellingen waren nogal ongenuanceerd en erg ‘kort door de bocht’. Toch werkte zijn houding op onze lachspieren en dat gold tevens voor de zachtaardige Turk Gokhan.
Bella liet weten dat er ook op 26 december gasten over de vloer zouden komen (uit Thailand) die tevens slechts 1 nachtje zouden blijven, gevolgd door weer iemand anders op 29 december. Dit keer ‘a friend’ uit Duitsland.
Op 24 december werden koekjes gebakken, die we maar ‘Christmas cookies’ noemden. Bella verraste ons en de Turkse jongeman Gokhan met andere ‘pastries’, waaronder ‘Indian snacks’.
Welnu, voor ons lijkt het erop dat we onze planning moeten bijstellen. Vanwege het vertrek van Bella naar Engeland (mei 2015), is het dus duidelijk geworden dat er geen noodzaak meer voor haar is om bijvoorbeeld Frans, Duits, Spaans te leren. Het is haar bedoeling om zich permanent te gaan vestigen in Londen en daar heeft zij uiteraard voldoende aan haar Engels. Wij kunnen nu twee dingen doen: Of in het huis van Bella blijven (tot 15 februari) en geregeld gaan reizen of op zoek gaan naar een ander project in Maleisië. Vooralsnog geven we de voorkeur aan de laatste optie. Wij raadplegen dus veelvuldig de Workaway site en internet.
Met Kerst en verjaardag Dees (25-26-27 december) zijn we een paar dagen naar het eiland Penang geweest, ook wel de Parel van de Oriënt genaamd. Voor Maleisische begrippen is het eiland toeristisch, maar vergeleken met Europese eilanden valt het reuze mee. Het eiland (285 vierkante kilometer groot) ligt aan de noordwestzijde van het Maleisische schiereiland.
In tegenstelling tot alle andere eilanden van Maleisië is Penang via twee enorme bruggen te bereiken.
Wij hebben deze dagen ook benut om andere projecten te bezoeken, want we willen niet langer bij onze host Bella blijven. Zoals eerder gemeld zag deze journaliste plotseling af van het leren van Europese talen, vanwege haar vertrek naar Londen. Echter: Het is natuurlijk niet correct dat zij ons dit niet van te voren heeft laten weten, want wij hebben er toch tijd, geld en energie in gestoken. Wij zijn extra naar Maleisië afgereisd, omdat we heel bewust haar project hadden gekozen, maar goed…..het is een nogal eigenaardige vrouw.
Op zoek dus naar een ander project in Maleisie! Als we daar in slagen, dan blijven we in Maleisië tot 15 februari zoals we hadden gepland. Als we hier geen ander project vinden, dan gaan we wellicht naar een ander (buur) land. Het lijkt erop dat er in Maleisië - althans via Workaway - weinig projecten zijn op het sociaal/educatieve vlak. (Daarentegen des te meer op bijvoorbeeld ‘organic of eco-farms’, in hostels e.d.), maar daar ligt onze interesse niet.
Dus…op naar Penang om zelf ‘de boer op te gaan’ voor een ander project. Via Workaway is het tot op heden (eind december) nog niet gelukt. Toen we naar de bus gingen, troffen we een hele groep jonge meiden aan die Kerst gingen vieren in Kuala Lumpur. Zij waren in een jolige bui en wilden één voor één met ons op de foto. Wij gingen eerst met de bus van Chemor naar Ipoh (busstation Medan Kidd). Daarna overstappen op de bus naar Penang (via de busterminal Aman jaya) en daarna een busrit van ongeveer 2 uur naar Penang. De wegen waren prima! Wat een verschil met Ghana! Er stond zelfs een bord langs de rijksweg met daarop een twitter-account dat je kunt gebruiken in geval van filevorming, vertraging, slecht weer, ongeluk e.d. Twitter blijkt erg populair te zijn hier.
Vervolgens nog zo’n kwartier op de ferry en na de oversteek met de boot arriveerden we op het eiland Penang in de plaats George town, alwaar we onze intrek namen in guesthouse Old Penang. Een ontzettend leuk onderkomen, warm, gezellig, een fijne plek voor jonge en oude ‘travellers/backpackers’. Kortom: Very cosy! Leuke contacten gehad met mensen ‘worldwide’, o.a. met David uit Ierland, maar bijvoorbeeld ook met een meisje uit Nederland! Ook de beheerder van het hostel/het guesthouse was ontzettend aardig en was zelfs bereid om mee te denken over een ander project voor ons.
Wat deden we zoal in George town/Penang? Welnu, tussen de buien door (het bleef maar regenen), verkenden we de plaats en ontdekten o.a. ‘the Indian area’. Erg leuk en herkenbaar. Onze gedachten gingen terug naar 2005 toen we in India waren. In George town had je de keuze uit ‘Chinese, Malaysian or Indian food’ en dus hebben we veel verschillende gerechten uitgeprobeerd. Lekker, maar soms was het ‘too spicy’. Ook zagen we nog heel even de zee. Verder enkele werkplekken bezocht (waaronder een basisschool, een middelbare school en een sociaal project op het gebied van ‘human development). Op de basisschool werd niet gewerkt met vrijwilligers (‘We have professional teachers’); op de middelbare school was men weliswaar geinteresseerd, maar daar zat men vast aan strakke regelgeving van de overheid en volunteers pasten niet in de ‘schedule’. Op het sociale project werden we te woord gestaan door een Indisch meisje (‘I am an Indian Hindu’) die liet weten dat haar baas on ‘Christmas leave’ was. Toch raakten we in gesprek en zij vertelde uitvoerig over het project. Enkele steekwoorden die ons zijn bijgebleven waren: Human Development; Lighthouse; A Place of Hope; Orphanage (op internet hadden we dit kindertehuis getraceerd onder de naam: St. Joseph’s Orphanage); Learning Centre; Feeding Centre; Pastoral Institution; Medical clinic; Counselling etc. In ieder geval werd ons het doel van het project duidelijk, namelijk: ‘Helping the needy and the marginalised in skill training and rehabilitation’ en dit alles onder de slogan van: ‘Let there be no need’. Aan het einde adviseerde zij ons contact op te nemen met haar baas en kregen we zijn kaartje met daarop de gegevens. (Eénmaal weer ‘ thuis’ bij Bella mailden en belden we en zijn nu in afwachting van het antwoord).
Op mijn (Dees) verjaardag aten we vegetarisch bij een ‘Indian Hindu’ en toen we vertelden dat er iets te vieren viel (54e verjaardag Dees), liet de man van het restaurant weten dat zijn broer ook jarig was op 27 december en dat - volgens hem - deze mensen met geboortedag 27 ‘multi-talented’ waren…..hahaha!!! Dit zou te maken hebben met het getal 9, zijnde de som van 2+7. Ons ‘voluntarywork worldwide’ deed hem concluderen: ‘ Even if you lose a lot, you will gain a lot, especially happiness’!
Met Oud en Nieuw staat Cameron Highlands op de rol. (Een berggebied, theeplantages, jungle tochten e.d.). Cameron Highlands is een hooglandvlakte dat ongeveer 150 kilometer ten noorden van Kuala Lumpur ligt. De dichtstbijzijnde stad is Ipoh dat zo’n 20 kilometer ten westen van de highlands ligt. Door de hoge ligging is het er koeler (zo’n 20/25 graden) dan in de rest van Maleisiё. De hooglandvlakte is vernoemd naar William Cameron, een Britse expeditieleider. Hij ontdekte de locatie tijdens een expeditie in 1885. Vanaf dat moment groeide Cameron Highlands uit tot een populaire bestemming onder de Britse kolonisten. Door het perfecte klimaat kon men er goed thee verbouwen en de Cameron Highlands groeide al gauw uit tot het theegebied van Maleisiё.
Een busrit van 2 uur zal ons naar deze prachtige lokatie brengen, die ook weer zeer geliefd blijkt te zijn onder de ‘travellers’. Toen we de reservering voor het guesthouse maakten, lazen we de volgende wijsheid:
There are two types of people who will tell you that you can not make a difference in this world: Those who are afraid to try and those who are afraid you will succeed!!!!!
Welnu, dit lijkt ons een mooie gedachte om dit reisverslag en het jaar 2014 mee af te ronden.
Wij wensen alle lezers een heel gelukkig 2015 toe!!!
Warme groet vanuit een regenachtig Maleisië,
Ben en Desirée
De eerste helft van december beschrijven we onze Vietnam-periode en de tweede helft van december schakelen we over naar onze Maleisiё-ervaringen.
Dachten we nog dat er op 29 november 1 nieuwe vrijwilligster zou komen op het Everest English Center Vietnam, zijnde Kerrie, een meisje uit de UK, d.w.z. uit Schotland, echter… op diezelfde dag arriveerde tevens vrijwilligster nummer 2. Dit keer Theresa, een meisje uit de USA, waarvan de ouders afkomstig zijn uit Hong Kong. Druk dus in het vrijwilligershuis! ’s Avonds nodigde mister Hung (de ‘advisor/allrounder’ van het project) ons uit om samen met de nieuwelingen iets te gaan drinken. Wat dan opvalt is het feit dat de Vietnamese teaching assistants Xuan en Van niet van de partij zijn. De reden? Zij mogen van hun ouders ’s avonds niet meer weggaan. Na het avondeten (omstreeks 21.00 uur) gingen de beide dames (midden twintig) dus braaf naar huis. Niet voor te stellen in een Europees kader!
Over Xuan (lente) en Van (wolk) gesproken…….Zij lieten ons weten wat de betekenis was van hun naam. Welnu: Xuan betekent ‘spring’ en Van betekent ‘cloud’ . Overigens: Ngoc verwijst naar een harde steensoort, ‘a stone’ en Hoa - zoals eerder gemeld - staat voor ‘ flower’.
Goed nieuws op de valreep van november: De landlord van het oude trainingscentrum heeft uiteindelijk toch de 8 miljoen Dong (ongeveer 300 Euro) betaald aan direktrice Hoa, omdat zij - om hem tegemoet te komen - 8 maanden eerder was vertrokken naar de nieuwe lokatie, zodat de huisbaas op de oude plek zijn restaurant kon beginnen.
Op 30 november kregen we weer een uitnodiging van mister Hung om in zijn huis samen met zijn gezin ‘dinner’ te gebruiken. Niet alleen wij, ook alle andere vrijwilligers waren uitgenodigd. Erg leuk!
En dan is het 1 december en dat betekent dat de laatste 14 dagen Vietnam zijn aangebroken.
Wij werken aan ons reflectieverslag (moet ingeleverd worden aan het einde van je periode op het project) en plaatsen positieve feedback voor het Everest team op het blog van Workaway. Hoa is met beide zaken erg blij.
De eerste dagen van december was Hoa (inclusief haar team) druk bezig in de ‘village’ om aldaar een nieuw klaslokaal operationeel te maken voor de start van een nieuwe lesgroep. Deze nieuwe ‘class’ startte op 6 december en is een groep met ‘adults’.
Sinds begin december is het opnieuw koud geworden, dus de laatste 2 weken Vietnam zal de temperatuur slechts tussen 17 en 20 graden liggen en dat voelt voor ons als extreem koud.
Eind november/begin december werd ik (Dees) geplaagd door dagenlange hoofdpijn. Wellicht valt me het naderende afscheid zwaarder dan verwacht en/of heb ik al een beetje de kriebels voor het komende project…..wie zal het zeggen?
Over het nieuwe project gesproken en aanhakend op de titel van dit verslag……ja….wij gaan naar Maleisië!!!
Op 14 december staat de vlucht naar Kuala Lumpur gepland. De letterlijke betekenis van Kuala Lumpur is: Modderige samenloop van rivieren. Vanaf 15 december zullen we gaan starten met onze nieuwe job in de plaats Ipoh/Chemor/Perak: Lesgeven aan een journaliste die regelmatig voor haar werk naar Europa moet. Zij wil dus enkele handvaten aangereikt krijgen voor het leren van een paar Europese talen. In ons geval betekent dit: Ben zal Duits gaan geven en ik (Dees) Frans.
Vooralsnog zijn we in Vietnam en genieten we van ons werk op het Everest English Center. De laatste lessen worden een feit……
Wij geven nog steeds les op de lokatie trainingscentrum; andere vrijwilligers moeten naar de village (Phu Cuong village; Chi Dong village; Tien Phong village).
En dan krijgen we een bijzondere reactie op ons blog van het Kidz Active Team, zijnde: ‘We zien dat jullie het in Vietnam beter naar jullie zin hebben dan in Takoradi. Heel begrijpelijk, al zien wij aan jullie dagelijkse bezoeken aan onze website dat je nog graag bekend blijft met het gebeuren in Tamale’…..Tot zover de reactie….Uiteraard vinden wij het heel leuk om de ontwikkelingen in Tamale te blijven volgen. Van onze 7 Ghana-jaren hebben we er 5 doorgebracht in Tamale. Maar ook van het het reilen en zeilen in Takoradi blijven we graag up-to-date. Wij zullen altijd - in z’n algemeenheid - zeer geinteresseerd blijven in Ghana. Iedere dag lezen we nog de Ghanese krant. En als wij zelf de informatie niet bijhouden, dan worden we door ons Ghanese netwerk wel op de hoogte gehouden. Dat neemt niet weg dat wij het inderdaad prima naar onze zin hebben in Vietnam. Wij willen echter niet denken in termen van beter of slechter, maar eerder in de vorm van anders. Hoewel wij onze taak bij Voluntary Africa de minst leuke vonden van al onze taken in Ghana, zal Ghana altijd een speciaal plekje in ons hart blijven innemen en hadden we onze Ghana jaren voor geen goud willen missen. Feit is wel dat we het nu een verademing vinden om verlost te zijn van de Ghanese ‘unless culture’.
Direktrice Hoa heeft een partij oude schoolbanken gekregen die goed van pas komen.
En dan staat op 4 december plotseling Valentin weer op de stoep. Natuurlijk wisten we dat deze Spaanse vrijwilliger terug zou keren naar het Everest Center, maar de exacte dag bleef tot op het laatste moment onduidelijk. Leuk en bijzonder om hem wederom te ontmoeten.
Plotseling was het signboard van het trainingscentrum verdwenen, maar even plotseling als het verdwenen was, stond het er weer…..What happened? Navraag maakte duidelijk dat het bord te ver op de openbare weg was geplaatst; dus….de politie had het bord meegenomen. Aangezien mister Hung (de allrounder/adviseur van het project), goede maatjes is met de politie, was het niet moeilijk om het bord weer snel terug te krijgen (aldus medewerker Ngoc).
De laatste les van Ben verliep nogal rommelig. Vijf minuten voor aanvang van de les, moest er plotseling een intake worden gehouden. In feite zou dit opgepakt kunnen worden door de Vietnamese onderwijsassistent Xuan, maar zij moest in de les aanwezig zijn vanwege de vertaling van Engels naar Vietnamees.
Gelukkig kon de nieuwe vrijwilligster Theresa de les overnemen, samen met Xuan en kon Ben zich dus de helft van zijn laatste les bezig houden met een ‘entry-test’.
Op 6 december paniek onder de vrijwilligers……3 muizen en 1 rat gesignaleerd! De Vietnamezen werden er natuurlijk niet warm of koud van, maar de Europeanen en de Amerikanen hielden een betoog over hygiëne en gezondheid en hoewel men liet weten onze ‘ angst’ te begrijpen, moest men er onderling toch wel om lachen. De Vietnamese collega’s lieten weten: ‘We love mice’……Echter: Op advies van de vrijwilligers werd meteen de ‘ keuken’ (of wat daar voor door mag gaan), gesloten……..Voorlopig werd de ‘keuken’ verplaatst van de tweede verdieping naar beneden. Als de ‘keuken’ weer okay is (d.w.z. muisvrij), zullen we weer naar de tweede verdieping terugkeren. Althans dat dachten we……want gedurende onze laatste week bleef de keuken beneden, omdat de oude plek nodig was voor het realiseren van een extra slaapkamer vanwege de vele vrijwilligers.
Iedereen heeft het koud, koud, koud. Dit heeft meer te maken met de tocht in het huis (niet geïsoleerd), dan met de temperatuur (18/19 graden). De Vietnamese collega’s hebben in de maand december veel bruiloften. Telkens weer horen we: ‘We have a wedding’.
Onze excursie naar Halong Bay vond plaats tussen 7 en 9 december.
Zoals in het vorige verslag reeds gemeld is Halong Bay een heel mooi rotsachtig Kartsgebergte in de zee voor de kust in het noorden van Vietnam, ten oosten van Hanoi. Het is een internationaal bekende bezienswaardigheid. Niet alleen staat de prachtige baai op de lijst met UNESCO World Heritage Sites, ook is het in 2012 uitgeroepen tot een van de nieuwe zeven wereldwonderen.
Vanuit Hanoi naar Halong Bay aan de kust is een rit van 4 uur (zo’n 170 km). De weg is goed te doen en onderweg is van alles te zien, zoals diverse prachtige huizen in koloniale stijl. Geen enkel huis ziet er hetzelfde uit, waardoor het een fleurig geheel vormt. Aan weerskanten van de weg zie je allemaal rijstvelden. Overal zie je van die typische Vietnamese hoedjes boven de rijsthalmen uitsteken van mensen die aan het werk zijn.
Het gebied omvat ruim 1900 eilandjes, sommigen zijn niet meer dan een rotspunt dat uit de zee steekt.
Eenmaal in de haven aangekomen ga je aan boord van de boot, de zogenaamde ‘junk’. De boottocht is mooi, met fantastische, vaak loodrecht uit het water stijgende rotspartijen.
Halong Bay is net een decor uit een film. De vaartocht naar de Rotsenbaai (inclusief lunch) duurt ongeveer 4 uur. Je gaat voor anker bij een van de prachtige rotsenpartijen van Halong Bay, vlakbij een heel mooi grottenstelsel, de Hung Sung Sot Cave. Daarna vaart het schip soms nog naar een tropisch eilandje met zandstrand zoals Soi Sim of Titov. Je komt langs Dinh Huong island, Ga Choi island, Dog island, Sail island, Tortoise island, Man’s Head island, Lion island, Bai Tho mountain, Butterfly Cave, Van Gia fishing village, Doi Cave, Three Peaches Beach en de sprookjesachtige omgeving van Ho Ba Ham.
De korte excursie was okay, maar had voor ons achteraf gezien niet echt gehoeven. Te toeristisch! Wij waren ook blij dat we er zonder kleerscheuren van af waren gekomen. In de haven moesten we namelijk - om de boot te kunnen bereiken - afdalen van zeer steile treden zonder enig houvast en de busrit een dag later was bovendien ook niet zonder gevaar: Onbesuisd inhaalgedrag van alle deelnemers aan het verkeer. Maandelijks zijn in Vietnam zeker 1000 verkeersslachtoffers te betreuren en dat kunnen we ons heel goed voorstellen. De wegen zijn stukken beter dan in Ghana (verlicht, geen kuilen in de weg, geen vee op de weg enz.), doch het rijgedrag is onverantwoord.
Toen we terugkeerden van onze korte trip naar Halong Bay en iedereen weer terug zagen op het Everest English Center, maakten we tevens kennis met Jay (50+), een nieuwe vrijwilliger uit Engeland. Maar wat schetste onze verbazing? Ook de oud-vrijwilliger, de Amerikaan Drew was weer van de partij! Eigenlijk zou hij rond de 13e december tijdelijk terugkeren, doch hij had dit met een paar dagen vervroegd. Een reden daarvoor was o.a. dat hij - gedurende zijn reis - een motorongeluk had gehad en het leek hem beter om vervroegd terug te keren naar Hanoi, zodat hij aldaar naar een ziekenhuis kon gaan. Het lijkt wel of alle oud vrijwilligers terugkeren naar het Everest English Center!
Dan nog bijzonder nieuws uit Ghana: Op de Tessark school in Takoradi hebben wij heel erg vaak het ‘canen’ aangekaart; het slaan met een stok in de klas. Veelvuldig hebben we gesproken over de rechten van kinderen enz. Plotseling kregen we een mailtje van Nanaama (direktrice Tessark school) dat de school deel had genomen aan ‘the child’s right competition’. (World’s children’s prize foundation). Fijn om te horen!
O, wat is het toch koud…….een paar dagen voor ons vertrek was het slechts 14 graden……Toch is het buiten warmer dan binnen. In het vrijwilligershuis tocht het vreselijk. Onze laatste dagen verliepen niet alleen erg koud; ook werden we wederom geplaagd door muizen en een rat! Brrr…. Dan is het even zwaar…….
Twee feestjes….op woensdag 10 december (als een welkom voor de nieuwelingen) en op zaterdag 13 december (als een bye bye party voor B&D). Beide keren was de leider van de ‘English club’ - zijnde Quin - ook aanwezig. En uiteraard kon mister Hung ook niet ontbreken en natuurlijk was het hele Everest-team van de partij!!! Er werd gegeten; er werden speeches gehouden en er werd getoast op de bekende manier: Als het glas wordt geheven en er wordt geklonken, gaat dit vergezeld van de kreet.. …100%...! Betekenis: Je wenst de ander alle goeds toe; 100% geluk, 100% gezondheid e.d.
Toen we bezig waren met het inpakken van de koffers werd al snel duidelijk dat we niet alles zouden meekrijgen, dus lieten we veel spullen achter waar men natuurlijk blij mee was: Beddengoed, handdoeken e.d.
Op zondagochtend kreeg het afscheid nog een follow-up in de vorm van het maken van enkele groepsfoto’s. Hoa had hiervoor zelfs een beroepsfotograaf opgetrommeld. Ook kregen we de lesboeken mee (als herinnering) en werden er nog certificaten uitgereikt.
Het afscheid viel een tikkeltje zwaar, omdat we hier een geweldige tijd hebben gehad en leuke contacten hebben opgebouwd met de Vietnamese collega’s, de internationale vrijwilligers en de leerlingen. Maar het is ook wel fijn dat we verlost zijn van de kou, de muizen en het wonen in een niet al te schoon vrijwilligershuis (en dan druk ik me nog heel beschaafd uit).
Zondag 14 december verlieten we dus Vietnam.…..Mister Hung bracht ons om 13.00 uur weg met de truck van zijn watercompany. Ngoc ging mee. Op het vliegveld namen we afscheid en werd ik door Ngoc nog verrast met een armband die geluk zou brengen (aldus Ngoc).
Onze bagage was behoorlijk ‘overloaded’ en we hadden al rekening gehouden met het moeten betalen van zo’n 100 dollar (10 dollar per kilo teveel), maar we hadden geluk…..Er werd niets van gezegd. (Dat maak je niet mee op Schiphol!) Toen begonnen we aan onze vlucht naar Maleisië. De vlucht Hanoi-Kuala Lumpur was gelukkig niet lang (ongeveer 3 uur).
Na een nacht geslapen te hebben in Kuala Lumpur vervolgden we onze reis op 15 december naar onze tijdelijke eindbestemming Ipoh/Chemor/Perak, alwaar we zullen blijven tot 15 februari 2015.
Eerst enige achtergrondinformatie over Maleisië en daarna zullen we verder gaan met onze belevenissen.
Maleisië in een notendop
Officiële naam: Malaysia
Politiek: Constitutionele monarchie
Hoofdstad: Kuala Lumpur
Regeringszetel: Putra Jaya
Ligging: In Zuidoost-Azië. Het Schiereiland (West-Maleisië) grenst in het noorden aan Thailand, in het zuiden aan Singapore en in het oosten (aan de andere zijde van de Straat Malakka) ligt het Indonesische eiland Sumatra.
Valuta: Malaysian ringgit (RM)
Inwoners: 25.275.000 (juli 2008)
Bevolkingsdichtheid: 85 inwoners per km2
Talen: Officiële taal: Bahasa Malaysia. Daarnaast: Engels, Chinees, (Kantonees, Mandarijn, Hokkien, Hakka, Teochow) Tamil, Punjabi, Thai.
Godsdiensten: Islam, boeddhisme, christendom, , hindoeïsme, confusianisme, , taoïsme.
Klimaat: Tropisch moessonklimaat.
Oppervlakte: 339.150 km2
Totale kustlijn: 4675 km
Hoogste punt: Gunung Kinabalu, 4100 meter
BNP: Per hoofd van de bevolking , USD 15.700
Inflatie: 5,8 %
Export: Rubber, palmolie, elektronica, tin, hout, olie, gas, chemicaliën.
Belangrijkste handelspartners: Verenigde Staten, Singapore, Japan, China, Thailand.
Economische groei: 5,5 %
Alfabetisering: 88,7 %
In Maleisië is het 1 uur later dan in Vietnam en het is er 7 uur vroeger dan in Nederland.
Ipoh is met zijn 700.000 inwoners de vierde stad van Maleisië. Het wordt wel ‘De stad van de miljonairs’ genoemd. Het is een relatief ‘rijke’ stad in Maleisië. Ipoh ligt in de Kinta valley en is de hoofdstad van Perak, dat bekend is geworden door de handel in tin. De handel in tin is bijna stil komen te liggen. Helaas wordt er nu zelfs tin geïmporteerd vanuit China. Het grootste deel van de bevolking is van Chinese afkomst. De meest beroemdste inwoonster is Michelle Yeoh. Zij speelde mee in de Bond-film ‘Tomorrow never dies’, maar heeft ook andere films gemaakt, zoals ‘Crouching Tiger’ en de ‘Hidden Dragon’. Ipoh is nu het commerciële en administratieve centrum van Perak.
De stad Ipoh wordt door de toeristen meestal aangedaan als tussenstop op hun rondreis door Maleisië. Er wordt gelogeerd in een hotel en de volgende dag vertrekt men meestal weer.
De stad ligt op de route KL - Penang en zodoende stopt elke snelbus in Ipoh. Elk uur vertrekt er wel een bus naar één van deze plaatsen. Andere plaatsen, zoals Taiping en Kangsar zijn gemakkelijk met de bus te bereiken.
Ook is de stad per trein bereikbaar en beschikt het over een vliegveld, dat door diverse luchtvaartmaatschappijen wordt aangedaan. Zo kan men van hier vliegen naar het eilandje Pangkor of naar Penang.
Ipoh lijkt op het eerste gezicht geen bijzondere plaats, maar bezit toch interessante gebouwen, musea en plekjes.
Eén van de opvallendste gebouwen is het treinstation. Het heeft een Moorse architectuur en wordt door de lokale bevolking ook wel de ‘Taj Mahal van Ipoh’ genoemd. Het is in 1917 gebouwd en heeft een mooie grote bloementuin aan de voorkant. In het station is ook het Majestic Station Hotel gevestigd. Men noemt dit hotel ook wel eens het ‘Grandioze Moorse Koloniale Hotel’.
Het treinstation werd voor de komst van de trein gebruikt als ziekenhuis.
Een ander mooi monument is de moskee: de Masjid Negeri. Het heeft een mooie architectuur en hoge minaretten.
De Birch Memoral Toren is ook zo'n bekend ‘landmark’ van Ipoh. Deze toren is gebouwd ter nagedachtenis aan de Britse resident J.W.W. Birch, die vermoord werd door revolutionairen op de Pasir Salak (2 november 1875).
Ipoh is een ‘Chinese’ stad en dat is goed te merken. Buiten de stad zijn een aantal Chinese grottempels. Deze zijn prachtig om te zien.
Drie van hen zijn het bezoeken zeker waard: Perak Tong (aan de weg naar Jelapang), Kek Lok Tong en de Sam Poh Tong (beide aan de weg naar Gopeng en Batu Gajah).
De Sam Poh Tong ligt 5 km ten zuiden van Ipoh. De tempel is indrukwekkend en er staan Boeddha beelden tussen de stalactieten en stalagmieten en het is de grootste grottempel van Maleisië. Zijn geschiedenis gaat terug tot 1890, toen er een monnik uit China langs kwam en besloot om deze grot zijn thuis en een domicilie van meditatie te maken. Hij bleef hier 20 jaar wonen tot zijn dood.. Er wonen nu nog steeds monniken en nonnen, die hun leven aan Boeddha wijden. De voorkant van de tempel dateert uit 1950 en een klim van 246 treden leid je naar boven. Vandaar heb je een mooi uitzicht over Ipoh en omgeving. Buiten de tempel is een Japanse vijver met Japanse karpers en schildpadden. Tot het complex hoort ook een vegetarisch restaurant.
Ook de warme bronnen Tambun Hot Springs zijn de moeite waard. Het is een klein stukje met bus of auto naar de warme zwavelbronnen van Tambun, waarin je kunt baden.
Oké, tot zover de achtergrondinformatie en nu gaan we verder met onze eigen ervaringen.
Na een nachtje geslapen te hebben in Kuala Lumpur, (alwaar we bericht kregen van Workaway dat het Everest English Center zeer positieve feedback over ons had geplaatst), gingen we met de trein naar Ipoh, een reis van 2 en een half uur. Daarna volgde er nog een taxirit van een half uur en toen arriveerden we in Chemor, de plaats waar onze Maleisische ‘host’ Bella woont. De wijk heet Klebang Ria en de straat heet Laluan Klebang Ria 9, nummer 30.
De eerste indruk was behoorlijk ‘shocking’…..tsja…..hoe moet ik dit nu een beetje beschaafd zeggen? Wel, laat ik het maar houden op: Bella was niet ons type (tatoeages e.d.), maar goed….je hebt geen keus, dus je probeert er maar het beste van te maken en je moet natuurlijk iemand een kans geven en niet afgaan op uiterlijkheden. Haar huis staat in een troosteloze omgeving. In huis word je geacht op blote voeten te lopen (the Asian way). Het is niet alleen vanwege het feit dat je rommel van buitenaf mee naar binnen neemt, maar het blijkt ook niet respectvol te zijn om je schoenen aan te houden. Bovendien gelooft men dat het ongeluk brengt om schoenen - waarop je buiten hebt gelopen - binnen aan te houden. Gelukkig mag ik (Dees) binnen- en buitenslippers gebruiken, vanwege mijn Aziatische ervaringen vanuit het verleden met bacteriële infecties als ik op blote voeten loop.
Bella stelt haar huis open voor vrijwilligers (vaak jongelui die op doorreis zijn). Overigens: Wij waren niet de enige Workawayers bij Bella.
Er waren meerdere vrijwilligers aanwezig in haar huis, te weten: Een jong Duits stelletje uit Hamburg, zijnde Simon en Sirin van 20 en 19 jaar en verder een Japanse jonge man van 31 jaar, zijnde Yohei een zeer verstrooide pianist en tenslotte een Turkse jongeman Gokhan van 33 jaar, een echte ‘traveller’. Daarnaast waren er nog 5 katten (Gelukkig kwamen deze niet binnen!!!!!!) De meeste vrijwilligers blijven slechts een paar dagen bij Bella en gaan dan weer verder.
Wij echter hebben Bella gekozen, omdat zij had aangegeven enkele Europese talen te willen leren, maar….wat bleek? Zij maakte nog geen haast om lessen te volgen en toen ik (Dees) hier voorzichtig naar informeerde, kreeg ik te horen dat haar plannen waren gewijzigd en dat zij met ingang van mei 2015 Maleisië zal gaan verlaten om zich definitief te gaan vestigen in Londen!!!! Nou, dat was wel even een domper…….De Turkse Gokhan liet weten wel geinteresseerd te zijn, dus wellicht kunnen we hem lesgeven. (Ook dit gebeurde echter niet).
Een andere mogelijkheid is natuurlijk om een ander project te gaan zoeken in Maleisië. Wij zijn hier als vrijwilligers en niet als toeristen. In z’n algemeenheid geldt: Als je werkt, krijg je altijd accommodatie en soms eten (1, 2 of 3 maaltijden). Als er echter geen werk is (zoals dus bij Bella het geval blijkt te zijn), is het natuurlijk normaal dat je slechts een slaapplek in haar huis krijgt en zelf voor je eten moet zorgen.
Alle vrijwilligers kunnen gebruik maken van haar keuken (inclusief een wasmachine!) en dat doen we dan ook, maar ook wordt er soms buiten de deur gegeten, omdat dit eigenlijk goedkoper is. (Een keer met Bella, een keer met het jonge Duitse stelletje, een paar keer ‘entre nous’).
De koude Vietnamese temperaturen hebben plaats gemaakt voor hitte in combinatie met langdurige regen. Er wordt links gereden; even wennen….de autosturen aan de rechterkant……Er wordt betaald met de Ringgit (100 Ringgit is 25 Euro). In het verleden werd er betaald met de Maleisische dollar. De oudere generatie hier is blijkbaar nog steeds niet gewend aan de Ringgit; men gebruikt nog vaak het woord dollar en dat werkt voor ons natuurlijk erg verwarrend. Voorbeeld: Je koopt iets voor 10 Ringgit (2 Euro 50) en in US Dollars is dit ongeveer 3 dollar. Als je dan tijdens het afrekenen hoort: ‘It’s 10 dollar’, dan sta je in het begin even vreemd te kijken. Men bedoelt dus gewoon: 10 Ringgit. De mensen hier spreken veel beter Engels dan in Vietnam. Ook werd de omgeving verkend; winkeltjes werden getraceerd en er werden inkopen gedaan voor de eerste paar dagen. Prioriteit nummer 1 was het kopen van een paraplu, (die na de eerste dag al werd ‘gespoilt’ door de katten).
Tevens kregen we veel mails van onze Vietnamese vrienden die allemaal benieuwd waren naar onze eerste ervaringen in Maleisië. Ook kregen we het verzoek van een Pools meisje dat aan het overwegen is om ook naar het Everest English Center in Vietnam te gaan en zij vroeg ons om over onze ‘experiences’ te vertellen. Nou, het moge duidelijk zijn dat wij dit project ten zeerste hebben aanbevolen.
Soms geeft Bella de vrijwilligers een lift voordat zij naar haar werk gaat of we nemen de bus. (Lijn 35 Klebang Ria-Medan Kidd).
Op 17 december togen Simon, Sirin, Yohei, Gokhan en wij naar een ‘public parc’ (Taman Rekreasi Awam Gunung Lang Ipoh Perak) en maakten o.a. een boottochtje en een wandeling. Hierna werd een bezoek gebracht aan twee grottempels. Bij de eerste kregen we een rondleiding in de vorm van een persoonlijke uitleg; de tweede lag boven op een berg en daar moesten een paar honderd treden voor beklommen worden.
Hoewel alle vrijwilligers dus individueel of samen koken of individueel of samen uit eten gaan, had Bella op 18 december een ontbijt voor iedereen geregeld, d.w.z. samen werden noodles met garnalen bereid. Noodles als ontbijt is hier heel gewoon (net als in Vietnam).
Wij hebben al melding gemaakt van de Japanse Workawayer Yohei, de pianist van 31 jaar die steeds in hogere sferen lijkt te verkeren. Hij zal ongetwijfeld zeer getalenteerd zijn (hij heeft ons een pianostuk laten horen op YouTube), maar het schort bij hem aan de normale alledaagse skills. Hij lijkt zo onder moeders rokken vandaan te komen. Hij is totaal ontredderd, onthand en ziet er hopeloos uit. Hij begrijpt de meest normale dingen niet en iedereen vroeg zich af wat hij in vredesnaam in Maleisië kwam doen. Wat bleek? Hij wilde graag op een ‘farm’ werken en hoewel Bella hem per mail verschillende keren had laten weten (toen hij nog in Japan was) dat zij geen boerderij heeft, doch in een gewoon huis woont, had dit niet mogen baten. Yohei was dus terecht gekomen bij ‘ host’ Bella en dit leek dus absoluut een zeer ongeschikte plek voor hem te zijn.
Ik (Dees) ben een hele ochtend bezig geweest om hem het Workaway-systeem uit te leggen. Als hij zo graag op een boerderij wil werken of op een eco-project of gardening of een art-project, dan moet hij zich daarop concentreren en de rest vergeten, anders word je gek van de vele mogelijkheden. Blijkbaar had hij een farm-project aangeschreven, maar had geen reactie ontvangen. Daarop besloot hij plotseling om dan maar huiswaarts te keren en boekte zomaar zijn terugvlucht naar Japan. Hij zou dan precies een week in Maleisië zijn geweest.
Doodzonde natuurlijk, maar goed…..Nauwelijks had hij zijn terugvlucht geboekt en betaald, of de ‘host’ van de boerderij liet weten dat hij welkom was. Och….Yohei was helemaal van de kaart en wist niet wat hij moest doen.
Wij lieten hem weten dat hij - in onze perceptie - 2 mogelijkheden had: Of hij moest zijn retourvlucht cancelen (maar dan was hij zijn geld kwijt) en richting boerderij vertrekken, of hij kon terugkeren naar Japan en wellicht eerst in Japan op een Workaway farm-project gaan werken om daarna in de nabije toekomst wellicht de vleugels nog eens uit te slaan naar Maleisië. Hij nam met iedereen contact op en liet zich adviseren. Het einde van het liedje was dat hij het helemaal niet meer wist!!!!
Totdat de ‘farm-host’ plotseling via de mail liet weten dat hij bereid was om naar Ipoh/Chemor te komen, Yohei te ontmoeten en hem mee te nemen naar de farm. Wellicht had dit aardige gebaar tevens te maken met het feit dat het jonge Duitse stelletje ook op deze ‘farm’ had gewerkt voordat zij naar Bella waren afgereisd. Het bleek een H. Krishna farm te zijn (Farming and cow protection). Hoe het ook zij: Op 19 december werd Yohei door deze H. Krishna host opgehaald en - na een paar uitjes - werd hij meegenomen naar de boerderij en werd de vlucht naar Japan alsnog gecanceld. Hopelijk heeft Yohei nu wel de juiste plek gevonden.
Niet alleen vertrok de Japanse Yohei op 19 december, ook de Duitse Simon en Sirin vertrokken. Voor deze jongelui gold: Eerst nog wat reizen alvorens te starten op een ander project in Maleisië. En Bella zelf vertrok op 19 december voor een paar dagen naar vrienden. Wij zijn dus nog alleen overgebleven met de Turkse Gokhan, die eigenlijk ook wel zin heeft om naar de H. Krishna farm te gaan (en dit uiteindelijk ook deed).
Op 19 december bezochten Ben en ik de stad Ipoh. Wij hadden inmiddels al begrepen dat Ipoh niet echt de moeite waard was en toen we de stad met eigen ogen aanschouwden, konden we dit slechts beamen. Toch zijn er nog wel een paar leuke dingen te melden: Toen we even vlakbij een brug op een bankje zaten aan een rivier, stopte er plotseling een auto. Een jongedame stapte uit, opende de kofferbak van de auto, nam er stapels schilderijen uit en gooide deze achtereenvolgens klakkeloos in de rivier!!! Hoezo pollution? Ook dronken we de bekende ‘white coffee’ van Ipoh, bezochten we een moskee, spraken met enkele voorbijgangers en aten we Chinees. Een paar dagen eerder hadden we al Indische en Maleisische gerechten verorberd. Aangezien er in Maleisië, niet alleen Maleisiërs wonen, maar ook veel Chinezen en Indiërs, is zowel de Maleisische als ook de Chinese en de Indische keuken ruim vertegenwoordigd! De Maleisische/Indische gerechten zijn vaak erg ‘spicy’.
Aangezien we een regenbui zagen aankomen en tevens werden gewaarschuwd voor zakkenrollers, besloten we op een gegeven moment om terug te keren naar ‘huis’. Wij begonnen aan onze wandeling, maar besloten uiteindelijk een taxi te nemen, omdat de regen plotseling met bakken uit de lucht viel. En op dat moment werd ons een lift aangeboden door een man die vertelde dat hij een internationale autohandelaar was en fungeerde als chauffeur voor een advocaat. Nauwelijks had hij dit verteld of de lawyer zelf verscheen. Toen hij hoorde dat wij uit Nederland kwamen, werd men extra aardig en werd er meteen gerefereerd naar de vliegramp van de MH 17 op 17 juli j.l. waar zo veel Nederlanders bij waren omgekomen. De advocaat liet weten dat hij precies 2 maanden eerder (op 17 mei) diezelfde vlucht had gemaakt. Toen hij hoorde dat wij vrijwilligers waren en verschillende jaren in Ghana hadden gewerkt, pakte hij plotseling zijn kaartje, gaf het aan ons en zei: ‘In case of emergency you can call me always’.
Onze weken in Maleisië zijn tot nu toe hoofdzakelijk regenachtig verlopen. Er is hier in het noord-oosten van Maleisië een overstroming aan de orde, ongeveer 100 km. ten noorden van Ipoh/Chemor/Perak (de plaats waar wij wonen). Ongeveer 22.000 mensen zijn ge-ëvacueerd. Onder hen bevonden zich ook enkele Nederlanders die in een luxe resort zaten.
Ook zij moesten hun ‘comfort-zone’ verlaten en werden opgevangen in een school. Toen wij het bericht lazen en dit vertelden aan Bella, moesten we toch stieken glimlachen (foei!), zeker toen Bella het grapje maakte: ‘Zij gaan van plus 5 (vijf sterren) naar min 5!!!......en de schadeclaims zullen wel ingevuld worden……hahaha!!! Ja, ja, Bella is goed op de hoogte van de ‘European way’.
Even de bloeddruk van Ben laten meten……tsja…dat werd een hele belevenis. Door de stromende regen naar een apotheek die gesloten bleek te zijn. Bloeddruk checken is daar ‘ free of charge’. Toen naar een ‘clinic’, waar men 10 Ringgit vroeg (2 Euro 50). Men was niet echt klantvriendelijk, maar goed…..Voor we het wisten stonden we in de spreekkamer van de arts (en dit was totaal niet onze bedoeling). Ik (Dees) had de 10 Ringgit al in m’n hand, maar alvorens deze te geven, liet ik hem weten: ‘We are from The Netherlands, we worked 7 years in Ghana and we just come from Vietnam and we are still volunteers blablabla…..’ Hij zei niets, keek slechts. Toen ik aan de balie alsnog wilde betalen, kregen we te horen: ‘There is no need to pay’. Bella liet later weten: ‘You are very clever, I am sure the doctor felt very ashamed’. Daarna togen we naar een winkel om enkele inkopen te doen, toen we plotseling werden staande gehouden door 2 jonge dames, die in het kader van een soort ‘general health check’, het winkelend publiek aanboden om gratis de bloeddruk op te laten meten. Nou ja zeg…..eerst is het zoeken en dan kruist het gewoon je pad…….
Zoals eerder gemeld is Bella een ‘host’ voor mensen die op doorreis zijn. Vaak blijven de jongelui slechts een paar nachten. (Niet alleen Workawayers, ook Couch-surfers of mensen van Help X).
Op 23 december kwam er een Rus, Dimitri genaamd. die slechts 1 nacht bleef. Een echte bèta-man die het interessant vond om de ‘German culture’ te analyseren. Zijn stellingen waren nogal ongenuanceerd en erg ‘kort door de bocht’. Toch werkte zijn houding op onze lachspieren en dat gold tevens voor de zachtaardige Turk Gokhan.
Bella liet weten dat er ook op 26 december gasten over de vloer zouden komen (uit Thailand) die tevens slechts 1 nachtje zouden blijven, gevolgd door weer iemand anders op 29 december. Dit keer ‘a friend’ uit Duitsland.
Op 24 december werden koekjes gebakken, die we maar ‘Christmas cookies’ noemden. Bella verraste ons en de Turkse jongeman Gokhan met andere ‘pastries’, waaronder ‘Indian snacks’.
Welnu, voor ons lijkt het erop dat we onze planning moeten bijstellen. Vanwege het vertrek van Bella naar Engeland (mei 2015), is het dus duidelijk geworden dat er geen noodzaak meer voor haar is om bijvoorbeeld Frans, Duits, Spaans te leren. Het is haar bedoeling om zich permanent te gaan vestigen in Londen en daar heeft zij uiteraard voldoende aan haar Engels. Wij kunnen nu twee dingen doen: Of in het huis van Bella blijven (tot 15 februari) en geregeld gaan reizen of op zoek gaan naar een ander project in Maleisië. Vooralsnog geven we de voorkeur aan de laatste optie. Wij raadplegen dus veelvuldig de Workaway site en internet.
Met Kerst en verjaardag Dees (25-26-27 december) zijn we een paar dagen naar het eiland Penang geweest, ook wel de Parel van de Oriënt genaamd. Voor Maleisische begrippen is het eiland toeristisch, maar vergeleken met Europese eilanden valt het reuze mee. Het eiland (285 vierkante kilometer groot) ligt aan de noordwestzijde van het Maleisische schiereiland.
In tegenstelling tot alle andere eilanden van Maleisië is Penang via twee enorme bruggen te bereiken.
Wij hebben deze dagen ook benut om andere projecten te bezoeken, want we willen niet langer bij onze host Bella blijven. Zoals eerder gemeld zag deze journaliste plotseling af van het leren van Europese talen, vanwege haar vertrek naar Londen. Echter: Het is natuurlijk niet correct dat zij ons dit niet van te voren heeft laten weten, want wij hebben er toch tijd, geld en energie in gestoken. Wij zijn extra naar Maleisië afgereisd, omdat we heel bewust haar project hadden gekozen, maar goed…..het is een nogal eigenaardige vrouw.
Op zoek dus naar een ander project in Maleisie! Als we daar in slagen, dan blijven we in Maleisië tot 15 februari zoals we hadden gepland. Als we hier geen ander project vinden, dan gaan we wellicht naar een ander (buur) land. Het lijkt erop dat er in Maleisië - althans via Workaway - weinig projecten zijn op het sociaal/educatieve vlak. (Daarentegen des te meer op bijvoorbeeld ‘organic of eco-farms’, in hostels e.d.), maar daar ligt onze interesse niet.
Dus…op naar Penang om zelf ‘de boer op te gaan’ voor een ander project. Via Workaway is het tot op heden (eind december) nog niet gelukt. Toen we naar de bus gingen, troffen we een hele groep jonge meiden aan die Kerst gingen vieren in Kuala Lumpur. Zij waren in een jolige bui en wilden één voor één met ons op de foto. Wij gingen eerst met de bus van Chemor naar Ipoh (busstation Medan Kidd). Daarna overstappen op de bus naar Penang (via de busterminal Aman jaya) en daarna een busrit van ongeveer 2 uur naar Penang. De wegen waren prima! Wat een verschil met Ghana! Er stond zelfs een bord langs de rijksweg met daarop een twitter-account dat je kunt gebruiken in geval van filevorming, vertraging, slecht weer, ongeluk e.d. Twitter blijkt erg populair te zijn hier.
Vervolgens nog zo’n kwartier op de ferry en na de oversteek met de boot arriveerden we op het eiland Penang in de plaats George town, alwaar we onze intrek namen in guesthouse Old Penang. Een ontzettend leuk onderkomen, warm, gezellig, een fijne plek voor jonge en oude ‘travellers/backpackers’. Kortom: Very cosy! Leuke contacten gehad met mensen ‘worldwide’, o.a. met David uit Ierland, maar bijvoorbeeld ook met een meisje uit Nederland! Ook de beheerder van het hostel/het guesthouse was ontzettend aardig en was zelfs bereid om mee te denken over een ander project voor ons.
Wat deden we zoal in George town/Penang? Welnu, tussen de buien door (het bleef maar regenen), verkenden we de plaats en ontdekten o.a. ‘the Indian area’. Erg leuk en herkenbaar. Onze gedachten gingen terug naar 2005 toen we in India waren. In George town had je de keuze uit ‘Chinese, Malaysian or Indian food’ en dus hebben we veel verschillende gerechten uitgeprobeerd. Lekker, maar soms was het ‘too spicy’. Ook zagen we nog heel even de zee. Verder enkele werkplekken bezocht (waaronder een basisschool, een middelbare school en een sociaal project op het gebied van ‘human development). Op de basisschool werd niet gewerkt met vrijwilligers (‘We have professional teachers’); op de middelbare school was men weliswaar geinteresseerd, maar daar zat men vast aan strakke regelgeving van de overheid en volunteers pasten niet in de ‘schedule’. Op het sociale project werden we te woord gestaan door een Indisch meisje (‘I am an Indian Hindu’) die liet weten dat haar baas on ‘Christmas leave’ was. Toch raakten we in gesprek en zij vertelde uitvoerig over het project. Enkele steekwoorden die ons zijn bijgebleven waren: Human Development; Lighthouse; A Place of Hope; Orphanage (op internet hadden we dit kindertehuis getraceerd onder de naam: St. Joseph’s Orphanage); Learning Centre; Feeding Centre; Pastoral Institution; Medical clinic; Counselling etc. In ieder geval werd ons het doel van het project duidelijk, namelijk: ‘Helping the needy and the marginalised in skill training and rehabilitation’ en dit alles onder de slogan van: ‘Let there be no need’. Aan het einde adviseerde zij ons contact op te nemen met haar baas en kregen we zijn kaartje met daarop de gegevens. (Eénmaal weer ‘ thuis’ bij Bella mailden en belden we en zijn nu in afwachting van het antwoord).
Op mijn (Dees) verjaardag aten we vegetarisch bij een ‘Indian Hindu’ en toen we vertelden dat er iets te vieren viel (54e verjaardag Dees), liet de man van het restaurant weten dat zijn broer ook jarig was op 27 december en dat - volgens hem - deze mensen met geboortedag 27 ‘multi-talented’ waren…..hahaha!!! Dit zou te maken hebben met het getal 9, zijnde de som van 2+7. Ons ‘voluntarywork worldwide’ deed hem concluderen: ‘ Even if you lose a lot, you will gain a lot, especially happiness’!
Met Oud en Nieuw staat Cameron Highlands op de rol. (Een berggebied, theeplantages, jungle tochten e.d.). Cameron Highlands is een hooglandvlakte dat ongeveer 150 kilometer ten noorden van Kuala Lumpur ligt. De dichtstbijzijnde stad is Ipoh dat zo’n 20 kilometer ten westen van de highlands ligt. Door de hoge ligging is het er koeler (zo’n 20/25 graden) dan in de rest van Maleisiё. De hooglandvlakte is vernoemd naar William Cameron, een Britse expeditieleider. Hij ontdekte de locatie tijdens een expeditie in 1885. Vanaf dat moment groeide Cameron Highlands uit tot een populaire bestemming onder de Britse kolonisten. Door het perfecte klimaat kon men er goed thee verbouwen en de Cameron Highlands groeide al gauw uit tot het theegebied van Maleisiё.
Een busrit van 2 uur zal ons naar deze prachtige lokatie brengen, die ook weer zeer geliefd blijkt te zijn onder de ‘travellers’. Toen we de reservering voor het guesthouse maakten, lazen we de volgende wijsheid:
There are two types of people who will tell you that you can not make a difference in this world: Those who are afraid to try and those who are afraid you will succeed!!!!!
Welnu, dit lijkt ons een mooie gedachte om dit reisverslag en het jaar 2014 mee af te ronden.
Wij wensen alle lezers een heel gelukkig 2015 toe!!!
Warme groet vanuit een regenachtig Maleisië,
Ben en Desirée
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
