De tweede maand in Vietnam incl. een verhuizing

De tweede maand in Vietnam inclusief een verhuizing November 2014

Een nieuwe maand op het Everest English Center…..De naam Everest Learning Center is veranderd in Everest English Center, omdat de nadruk absoluut ligt op het leren van de Engelse taal. Nooit geweten dat bijna niemand in Vietnam Engels spreekt en ook nooit geweten dat iedereen in Vietnam ontzettend graag Engels wil leren. Voor de mensen hier is het leren van Engels hun grootste doel. Zij zien het beheersen van die taal als de poort naar de wereld, als een manier om Vietnam te ontvluchten. De naam Everest benadrukt dit nog eens extra: Het beklimmen van die hoge berg is als het leren van een taal; een lang en moeizaam proces, maar als je de top eenmaal hebt bereikt, dan is het uitzicht fantastisch, dan gloort er hoop voor een beter leven. Direktrice Hoa heeft de naam voor het centrum bedacht. De naam Hoa is Vietnamees voor bloem.

De website voor de internationale vrijwilligers is: www.evsvietnam.org ; echter de website voor de Vietnamese cursisten is: www.everest.org.vn Laatstgenoemde website is dus helemaal in het Vietnamees (inmiddels staan er ook een paar foto’s van Ben en mij op).

Aangezien de Spaanse vrijwilliger Valentin vertrokken is, worden de meeste lessen van hem overgenomen door de nieuwe vrijwilliger, zijnde de Amerikaan Drew. Soms echter is ook Drew niet beschikbaar en dan geven wij een paar extra lessen. Verder zal het lesrooster van Ben binnenkort op de schop gaan, omdat sommige cursisten van hem in ploegendienst werken en niet altijd in de gelegenheid zijn de lessen te volgen. Het kan dan bijvoorbeeld voorkomen dat zij vaker ’s middags les willen krijgen in plaats van ‘s avonds. Hoewel ik (Dees) steeds sta ingeroosterd voor de kleintjes, vind ik het ook wel weer eens fijn om aan de oudere jeugd les te geven. Soms neem ik dan wel eens een lesje over van Ben. Het niveau is heel laag, de gemotiveerdheid van de cursisten is des te groter! Vele onderwerpen passeren de revue en we moeten soms ‘alles uit de kast’ halen om dingen te verduidelijken.

Natuurlijk krijgen we hulp van de Vietnamese teaching assistants (meestal Hoa of Xuan), maar zelfs dan is het niet gemakkelijk om de boodschap goed over te brengen. Hoa (de direktrice) spreekt weliswaar behoorlijk goed Engels, maar de Engelse spreekvaardigheid van Xuan laat veel te wensen over, maar oké……het gebrabbel van Ngoc (maatschappelijk werker) is helemaal niet te verstaan. Dat is ook de reden dat Ngoc niet kan worden ingezet als teaching assistant. Zijn Engels is te belabberd om te kunnen vertalen van Engels naar Vietnamees. Het is soms wel frustrerend voor Ngoc en de cursisten: Zij willen zo graag met ons praten, maar stuiten constant op die taalbarrière. Zo begon men bijvoorbeeld een heel verhaal te brabbelen (waar wij geen touw aan vast konden knopen), maar dat uiteindelijk bleek te gaan over ‘dog meat’. In Vietnam wordt hondenvlees regelmatig verorberd…..brrr…..

De Spaanse vrijwilliger Valentin is dus vertrokken en zorgde net voor zijn vertrek nog voor enige opschudding bij de Vietnamese dames Hoa en Xuan. Met de beste bedoelingen gaf hij deze vrouwen (inclusief mij) bij zijn afscheid een bloem, maar……dit was een chrysant……en dat bleek ‘not done’ te zijn in de Vietnamese cultuur. Een chrysant geef je niet aan iemand die nog leeft. Wij losten het maar op, door te zeggen: ‘It comes from a good heart, so no problem…’ Valentin is dus ‘on travelling’ en is eerst naar het hoge Noorden afgereisd, alvorens af te zakken naar het Zuiden (Ho Chi Minh, het vroegere Saigon).
Op zijn reis van Noord naar Zuid, passeerde hij dus weer even Hanoi en kon hij het niet laten om nog even langs te komen op het Everest English Center…..slechts 1 dagje, maar toch leuk…..

Inmiddels is er een bureau geplaatst in het klaslokaal op de eerste verdieping en dat is vlakbij onze slaapkamer. Wij kunnen gebruik maken van dit bureau en dat is wel prettig, aangezien we anders altijd beneden op kantoor moeten werken en dat is behoorlijk onrustig met mensen die voortdurend in-en uitlopen. Dus als we geconcentreerd willen werken, hebben we nu een plek waar we veel minder worden gestoord.

31 oktober: Halloween: Zeer normaal voor de Amerikaan Drew, maar het leeft totaal niet in Vietnam. Drew kon het niet laten om pompoenen te kopen, weliswaar hele kleintjes, maar toch…..Over Drew gesproken: Het lijkt erop dat hij de Vietnamese direktrice Hoa erg aardig begint te vinden. (Background of Hoa: English/teaching/education; background of Drew: Marketing/Sales). Vaak koken zij samen op het balkonnetje, onder het mom van: ‘We are the cooking couple’. Plotseling stond er een bos bloemen op kantoor en jawel hoor….een gebaar van Drew richting Hoa. Laatstgenoemde liet weten: ‘Every flower is an American dollar, so I will become rich’……tsja….

In het weekend zijn er niet alleen veel lessen, ook staat de English club dan op het programma en vindt de wekelijkse vergadering plaats. Een belangrijk agendapunt dat door ons werd geformuleerd als ‘key problem’ werd besproken: Zouden er niet meer teaching assistants moeten komen, want wat gebeurt er als het aantal studenten toeneemt en er geen enkele internationale teacher volunteer komt? Verder zou het ook een goed idee zijn als de teachers de teaching assistants zouden helpen met het verbeteren van hun Engels, omdat het Engels van met name Xuan en Ngoc veel te wensen overlaat. In feite zou het veel beter zijn als er onderling geen Vietnamees meer zou worden gesproken.

De English club op 2 november stond in het teken van: Fototaal: Een foto kiezen die je aanspreekt en uitleggen aan de groep waarom je nu juist die speciale foto hebt gekozen. Een ideale manier om de spreekvaardigheid te verbeteren. Een week later stonden de topics: Dreams/Love and life op het programma (door de studenten gekozen) en weer een week later vond men het wel leuk om te praten over: Travelling. Op 23 november was het gespreksonderwerp: Social relations. Wij vinden het allemaal prima; zolang er maar in het Engels wordt gesproken! Op 23 november kwamen niet alleen de vertrouwde gezichten van de English club naar de les, maar tevens wisten enkele studenten van de Amerikaanse vrijwilliger Drew de weg te vinden naar deze bijeenkomst. Dit op advies van Drew die ook zelf eens een English club wilde bijwonen. (Wij spraken daar namelijk altijd heel positief over). Plotseling kwam mister Hung binnen en liet weten dat mister Zum - zijnde de leider van de English club - geen tijd meer had om deel te nemen, vanwege zijn drukke werkzaamheden cq studie. Ter plekke werd besloten dat Quin de rol van ‘English club-leider’ zou overnemen. Deze Quin fungeert daarnaast ook al regelmatig als teaching assistant. Zij is een echte aanwinst voor het centrum: Haar Engels is goed; zij kan vertalen naar Vietnamees en is zeer aktief en behulpzaam en staat overal voor open (ook voor etentjes buiten de deur). En de laatste English club van november had als thema: Advantages and disadvantages of money (en als warming up: Games).

Met ingang van begin november ging het lesrooster voor de oudere cursisten (doelgroep Ben) op de schop en Hoa deed een beroep op ieders flexibiliteit.

Onze vrije dag op maandag 3 november stond weer in het teken van een dagje Hanoi. Wij bezochten nogmaals het Hoan Kiem meer, maar ditmaal tevens de schildpaddenpagode. Het hoofddoel was echter om het ‘Water Puppet Theatre’ te bezoeken en dat deden we dan ook. Zeer de moeite waard! En toen……..konden we onze ogen niet geloven…..In Vietnam, in Hanoi, in het ‘Water Puppet Theatre’ op slechts enkele meters van ons verwijderd, troffen we een oud collega van Ben met zijn vrouw die 3 weken op vakantie waren in Vietnam. Ben had de collega 10 jaar niet meer gezien, dus aan gespreksstof was geen gebrek! De collega maakte een foto van ons, zodat hij op z’n werk kon bewijzen dat hij Ben en Dees echt in Vietnam had ontmoet. Na een kleine 2 uur gepraat te hebben onder het genot van een drankje, namen we afscheid. Wat een bijzondere ontmoeting! It’s a small world…The world is a global village!

Wij hebben er een gewoonte van gemaakt om op onze vrije maandag naar Hanoi te gaan. Inmiddels hebben we de belangrijkste bezienswaardigheden van deze Vietnamese hoofdstad wel bezocht en nu is het dan ook prettig dat we deze dag aan het Hoan Kiem meer (Hoan Kiem Lake) kunnen doorbrengen, alwaar veel Vietnamese studenten te vinden zijn die graag met buitenlanders willen praten en dit met het doel om hun Engelse spreekvaardigheid te verbeteren. En natuurlijk werken wij daar graag aan mee.

Met ingang van 3 november heeft de hitte plaats gemaakt voor frissere temperaturen. We hebben het zelfs koud……..Als er hier sprake is van een wind uit het Noorden, zijnde afkomstig uit China, dan wordt het hier in Vietnam dus kouder. Ongeveer ruim 2 weken heeft deze ‘kou’ geduurd (voor Nederlandse begrippen uiteraard helemaal niet koud, maar wij zijn natuurlijk de extreem hoge temperaturen van Ghana gewend). Gelukkig werd het geleidelijk aan weer warmer; het ‘staartje’ van november was dus weer aangenaam.

De Vietnamese collega’s gaan na de lunch een ‘nap’ houden; een kort middagslaapje…..de internationale vrijwilligers werken gewoon door….

De manier van lesgeven op veel scholen hier in Vietnam doet ons denken aan Ghana…..memory power and repeating…..No brainstorming, no expressing feelings, no giving opinions etc. etc. It is not a child-centered approach, but a teacher-centered approach. First learn how to behave, then learn the subject. Vietnamese teachers focus more on language knowledge than on language use and they focus more on receptive skills than productive skills. The passiveness in learning is the product of traditional teaching. An examination-oriented instruction produces students who may achieve the highest scores in the examinations, but fail to show their excellence in real-life performance. Echter: Het Everest English Center is hier gelukkig een uitzondering op. Werd er maar overal in Vietnam les gegeven op de manier waarop dit gebeurt in ‘ons’ trainingscentrum. De cursisten staan centraal en de manier van werken is zeer interactief. Alle vaardigheden komen aan bod en het accent wordt gelegd op ‘communication skills’.

Het is duidelijk dat echt iedereen Engels weer leren. Direktrice Hoa had een T-shirt aan met daarop de tekst: Perfect English makes a better life!
Over een paar weken zal er een nieuwe vrijwilliger komen. Dit keer een ouder iemand en wel een Engelsman (vijftig-plusser). Hij had aan Hoa en Ngoc een email-adres van een vrijwilliger gevraagd die momenteel werkzaam was op het Everest Learning (English) Center en men had ons mailadres aan hem doorgegeven. Deze Jay voelde zich namelijk een beetje onzeker en vroeg zich af of hij een ‘professional teacher’ moest zijn. Volgens ons zal hij echter weinig problemen krijgen, aangezien hij een native speaker is!

Het is een verademing om te constateren dat je collega’s veel kordater zijn dan in Ghana. Dingen worden veel sneller opgepakt. Natuurlijk horen we nog steeds regelmatig: ‘Oh I forgot’, maar de vele excuses en beloftes zijn absoluut passé. Geen ‘unless’ meer dus….

Iedere maand wordt de post vanuit Nederland opgestuurd. In Takoradi (het zuiden van Ghana) duurde dit slechts 10 dagen. Inmiddels dus wel duidelijk geworden dat de post Nederland-Vietnam er langer over doet. Volgens Ngoc kan het wel een maand duren, maar…..don’t worry I will call the postman…….!!! (Overigens: Op de dag van plaatsing van dit reisverslag - 27 november - nog steeds geen post ontvangen, terwijl deze op 15 oktober al was verstuurd vanuit Nederland).

6 november gingen enkele Everest team-leden uit eten, d.w.z. men ging zich tegoed doen aan….dog meat……Niet iedereen was hier echter van gecharmeerd!!!

Aangezien we op het Everest trainingscentrum wonen en werken, is het niet moeilijk om er 24 uur per dag mee bezig te zijn. Soms gaan we er dan ook even tussen uit; een blokje om; naar een winkel of iets drinken. Dit alles geschiedt in de zeer nabije omgeving. Hanoi bezoeken we slechts als we echt een vrije dag hebben, omdat het toch een klein uur ‘bussen’ is (enkel).

Op 7 november ‘s avonds omstreeks 19.15 uur kregen we zomaar ‘out of the blue’ een onaangename verrassing te horen……’tomorrow morning at 10.00 AM we leave, because we have to change the office’……Uh pardon? Direktrice Hoa was al naar huis, dus Ngoc mocht het ons blijkbaar vertellen. Hij bleek er niet mee te zitten…..’No problem, we will move to another place’ (zo’n 10 minuten lopen verderop)……Ook Xuan zag geen ‘ beren op de weg’: ‘The new building is bigger; the old building is too noisy’. Slechts de internationale vrijwilligers (Drew, Ben en ik) lieten duidelijk merken dat je op deze manier niet omgaat met je volunteers. Het zou niet meer dan normaal en fatsoenlijk zijn geweest als hierover zou zijn gecommuniceerd. En hoe lang wist Hoa dit al? En wat is de rol van mister Hung in deze? Er wordt niets uit gelegd……..Ngoc liet uiteindelijk weten dat de landlord (de eigenaar van het gebouw van het Everest English Center) andere plannen heeft met het gebouw; hij zou er een restaurant willen beginnen.

Ook kregen we te horen dat er met ingang van 9 november een nieuw Vietnamees personeelslid zou arriveren; a female…….dat zou dus betekenen dat Ben naar de jongensverdieping moet verhuizen, aangezien het vrouwelijke personeelslid bij mij (Dees) op de ‘vrouwenvleugel’ moet slapen.
Erg aardig dat zowel Drew als Ngoc lieten weten: ‘No, you can not separate the old volunteers, being the Dutch couple’. Maar wat gebeurde er? De nieuweling kwam niet….. due to problems in the family…..Hoa moet dus op zoek naar een andere kandidaat en wij (B&D) kunnen samen op onze kamer blijven.

Op zaterdagochtend 8 november verscheen Hoa dan tenslotte ten tonele en zij zag wel aan Drew, Ben en mij dat wij ‘very disappointed’ waren dat niemand ons had ingelicht over een op handen zijnde verhuizing en dat we werden geconfronteerd met een voldongen feit. Zij bood haar excuses aan en ging meteen met ons in gesprek. Zij was het met ons eens dat we het bericht uit haar mond hadden moeten horen en niet uit de mond van Ngoc of Xuan. Wij lieten haar weten dat ‘open communication and explanation’ belangrijk is en dat het in onze cultuur normaal is dat mensen ruim van te voren worden ingelicht over een eventuele op handen zijnde verandering. Uiteraard begrepen we dat Hoa ons niet ongerust had willen maken, maar we probeerden haar uit te leggen dat het veel erger is om mensen niet te informeren.
Wij confronteerden haar met de prangende vraag: ‘Did you pay the rent?’, want dat leek ons de enige mogelijke reden voor de verhuurder om Hoa uit het pand te zetten. Echter: Hoa bleek keurig haar huur te hebben betaald (en zelfs al enkele maanden in het voren).

Zij informeerde ons over het feit dat de landlord inderdaad een restaurant wilde beginnen in het trainingscentrum en dat hij haar verschillende mogelijkheden had gegeven: Of het kantoor op de begane grond leegmaken (ten faveure van het restaurant) en het kantoor onderbrengen op de eerste of tweede verdieping van het oude vrijwilligershuis of wonen/werken niet meer in één gebouw laten plaatsvinden of helemaal vertrekken naar een ander pand. De eerste twee mogelijkheden waren geen optie voor Hoa: In de eerste optie zou er te weinig ruimte zijn om les te geven; in de tweede optie zouden de vrijwilligers elders moeten worden ondergebracht en dat zou extra kosten met zich meebrengen. Bovendien is het erg praktisch om te wonen en te werken in één gebouw (korte lijnen in geval van overleg e.d.). Hoa wilde dus het liefst naar een ander groter pand verhuizen. Ook vreesde zij overlast van het restaurant….too noisy for a learning center…..

Het eventuele verhuizen naar het nieuwe vrijwilligershuis hield de gemoederen behoorlijk bezig. Op ons verzoek werd het bewuste huis bezocht. Als je over iets praat, dan moet je het toch minimaal gezien hebben, niet waar? Het was een mooi en comfortabel, groot en ruim pand met 3 verdiepingen. Voldoende ruimte dus voor het learningcentrum en zeker om nog stevig door te groeien. De vrijwilligers Drew/Ben en ik (Dees) hadden echter nogal moeite met de meerkosten van 1 miljoen Dong. Het leek ons terecht je af te vragen in hoeverre je deze meer kosten middels uitbreiding van het aantal studenten kon compenseren. Bovendien werd in het contract niet gerept over een eventuele horecabestemming (restaurant) en was er slechts een derde van de huur periode verstreken. Desgevraagd werd gezegd dat een contract in Vietnam overigens geen enkele waarde heeft. Ook zou de landlord moeite hebben met het feit dat er ‘foreigners’ (lees: de internationale vrijwilligers) verbleven. Wij kregen de indruk dat Hoa een gemakkelijke prooi is voor de landlord en dat is natuurlijk niet in de haak. Wij allemaal dragen het project een warm hart toe en willen Hoa toch enigszins in bescherming nemen cq weerbaarder maken.

Op 9 november werd er een spoedvergadering ingelast; dit keer met het hele team: Direktrice Hoa, de medewerkers Ngoc en Xuan, de altijd aanwezige mister Hung en de 3 internationale vrijwilligers, zijnde Drew, Ben en ik (Dees). Een uur lang werd er gebrainstormd over de issue wel of niet verhuizen. Wij - de vrijwilligers - lieten weten dat wij niet zouden gaan verhuizen als wij in de schoenen stonden van Hoa. Onze beweegredenen werden uitgelegd: Los van het financiele plaatje, was voor ons de landlord de belangrijkste reden om nee te zeggen tegen een verhuizing. Deze eigenaar legt teveel ‘pressure’ op Hoa en zij durft er weinig tegen in te brengen. Voor de eigenaar is het blijkbaar normaal om het contract van een jaar te verbreken. Hoa zit pas 4 maanden in het vrijwilligershuis en heeft dus nog 8 maanden te gaan. De eigenaar (een ‘farmer’ die geen woord Engels spreekt) lijkt de lakens uit te delen en het heeft er alle schijn van dat Hoa slechts moet schikken.

Advies van de vrijwilligers was dan ook: Vooralsnog blijven zitten en als er toch vertrokken moet worden en de landlord dus het contract verbreekt, dan een schadevergoeding eisen van 8 maanden à 1 miljoen Dong per maand, zijnde 8 miljoen Dong. De huur van het nieuwe pand bedraagt namelijk maandelijks 1 miljoen Dong meer dan de huur van het oude pand. (1 miljoen Vietnamese Dong is ongeveer 38 Euro). In een Nederlands referentiekader lijkt dit wellicht een gering bedrag, maar voor de gemiddelde Vietnamees is het een stevig bedrag. Drew en wij konden ons helemaal vinden in dit voorstel, maar de 4 Vietnamezen niet. En daar zag je dus weer duidelijk de verschillen in cultuur: Mensen uit de USA en Europa zijn gewend om voor zichzelf op te komen, maar in de Vietnamese cultuur ligt dit compleet anders. Men is ‘shy, modest’ en accepteert alles. Bovendien had Hoa geen zin in een rechtzaak en liet zij ons weten dat de ‘local authorities’ in Vietnam niet te vergelijken zijn met de situatie in landen waar wij vandaan komen. Natuurlijk is dat een feit, maar dan nog……De vrijwilligers stemden dus tegen de verhuisplannen; de Vietnamezen stemden voor de verhuisplannen.

Hoe het ook zij: Wij drukten Hoa op het hart om tijdens de onderhandelingen met de landlord nog niets te tekenen en bovendien ons voorstel te lanceren bij de landlord en hem eventueel uit te nodigen voor een gesprek met de ‘foreigners’ en de final feedback aan ons door te geven nadat zij contact had gehad met de landlord. We zijn benieuwd……!!! Maar…..wat schetste onze verbazing? Nog voordat zij in gesprek ging met de landlord , liet zij ons weten dat we - hoe dan ook - zouden vertrekken, met of zonder schadevergoeding. Pfff…..diepe zucht van ons, zijnde de vrijwilligers……..This is Vietnam. Uiteindelijk was Hoa (samen met mister Hung) de onderhandelingen met de landlord aan gegaan en had zij gevraagd om de 8 miljoen Vietnamese Dong (304 Euro). En het antwoord van de landlord luidde: ‘I will pay, not now but later’……Oh Hoa toch……hoe kun je nu vergeten om deze belofte op te laten nemen in het contract? Uiteraard was mister Hung aanwezig geweest en kan hij fungeren als ‘witness’, maar dan nog……Wij zijn benieuwd of zij ooit haar centjes zal zien. Wij lieten haar dan ook weten: ‘ We hope for you that he will pay, but first see, then believe’.

Oké, verhuizen dus op 10 november…………...we zitten nu echt in een ‘rural village’…..Hoewel het misschien maar 1 km. verwijderd is van de oude lokatie, was het natuurlijk wel een echte verhuizing. Ook voor 1 km. moet alles in-en uitgepakt worden…de vele spullen van het kantoor, de slaapkamers van de vrijwilligers, de leslokalen………enz. ’s Morgens omstreeks 8.00 uur begon de hele operatie. Mister Hung had enkele sjouwers geregeld en een truck.

Omstreeks 10.30 uur was de oude plek leeg en stond alles op de nieuwe plek. Je struikelde bijna over de spullen! Een verhuizing die zich het beste laat typeren als: Doen zonder te denken! Voor ons kwam het dan ook zeer chaotisch over en de manier van aanpak was in onze perceptie volkomen onlogisch, maar goed……de hele middag werd met man en macht gewerkt, met als enige doel: ’s Avonds moeten de lessen gewoon doorgaan! Welnu, dat is gelukt (vraag alleen niet hoe….!) Natuurlijk is het nog lang niet klaar, maar de Vietnamese collega’s waren zeer tevreden en daarom werd er een barbecue inside the house georganiseerd……as a welcome…….! Direktrice Hoa, medewerkers Xuan en Ngoc en adviseur mister Hung waren very happy en de vrijwilligers, zijnde de Amerikaan Drew en Ben en ik moesten glimlachen om zoveel blijheid.

Aangezien we dus nu in een rural area zitten, was het even zoeken waar we bijvoorbeeld ’s morgens ons brood konden kopen of iets konden gaan drinken. Wij gingen dan ook maar even op onderzoek uit en arriveerden bij een bouwvallige garage, die tevens dienst deed als kroegje op de hoek. Stralend werden stoeltjes voor ons neergezet en op die manier - tussen het gereedschap in de werkplaats - maakten we kennis met onze nieuwe woonomgeving. Nadien moesten we met onze ministoeltjes plaats maken voor een auto die de garage in werd gereden.

Een paar dagen later herhaalde dit tafereel zich op een andere plek. Wederom kwamen we terecht in een soort van ‘werkplaats van malle Pietje’, waar 2 oude dametjes gezellig zaten te breien en waar een oud baasje zonder tanden zo ontzettend graag met ons wilde praten, maar slechts Vietnamees brabbelde.

Als we een winkeltje ontdekken, zien we dat achterin de winkel een bed staat en een tv. Het gezinnetje woonde dus gewoon achter in de winkel. Als we teruglopen naar het trainingscentrum worden we van top tot teen bekeken en de kleine kinderen staren je met open mond aan. Sommigen zijn bang en beginnen te huilen; anderen kijken slechts verbaasd. Er was zelfs een moeder bij die een kind in onze armen duwde, waarschijnlijk onder het mom van…..neem maar mee…..want ze maakte een gebaar met haar armen dat duidde op ver weg. Veel mensen in ‘onze’ straat wonen in een soort van garage; een bed, een tv zijn de dingen die opvallen.

Als het gaat over brood….….iedere ochtend kochten wij ons brood bij een stalletje, omdat het trainingscentrum geen ontbijt verzorgde, althans….dat dachten we, totdat duidelijk werd dat de vrijwilligers ’s morgens noodles/noodle soup konden eten….en die smaakt heerlijk (net zoals lunch and supper overigens), maar goed…..meestal heb je ’s morgens toch het meeste zin in brood…..

Het is echt koud geworden en die koude is abrupt ingetreden. Voor Nederlandse begrippen is het natuurlijk niet koud, maar omdat wij rechtstreeks uit Ghana komen, vinden wij het wel degelijk koud. Het moet gezegd worden dat direktrice Hoa haar vrijwilligers goed verzorgt en toen zij merkten dat wij ’s nachts lagen te bibberen in ons bed, kocht zij meteen een paar dekens.

Op 13 november nodigde mister Hung ons uit om een bezoek te brengen aan zijn ‘water factory’. Dit verzoek van ons hadden wij al een hele tijd geleden aangekaart, maar het was er nog steeds niet van gekomen. Welnu, het was zeer de moeite waard.
Wij kregen een rondleiding door de fabriek en zagen het hele proces; we maakten kennis met enkele personeelsleden (mister Hung heeft 15 mensen in dienst); we zagen de opslagruimte; de office en dronken thee uit minikopjes in het kantoor van mister Hung.

Er is een nieuwe teaching assistant (op afroep beschikbaar), de vrouwelijke Vietnamese Thom (althans zo klinkt de naam). Hoewel zij nog studeert, heeft zij toegezegd ons ook te willen komen helpen op zondagmiddag tijdens de English club (als zij het niet te druk heeft met haar eigen werkzaamheden). Bovendien worden we geholpen door de Vietnamese Quin; haar niveau Engels is ook prima en zij kan uitstekend fungeren als teaching assistant. Ook is zij aktief met vertalen tijdens onze English club. Verder zal er nog een nieuwe teacher/teaching assistant komen (ook Vietnamees). So….Everest English Center is growing.....!

Voor de politie hier is het noodzakelijk dat het Everest English trainingscentrum een copie afgeeft van de paspoorten en visa van de vrijwilligers. Aldus geschiedde.

Hoewel direktrice Hoa best goed Engels spreekt, is haar uitspraak soms toch nog een beetje vreemd en dus moeilijk te verstaan voor ons. Dit leidde tot een komische situatie. Hoa liet weten dat ze ‘duck’ had gekocht voor het avondeten. Wij verstonden echter ‘dog’. Toen we hiervoor vriendelijk bedankten, viel het kwartje bij Hoa en reageerde zij met: ‘No it is duck, I know you don’t like dog’…….!

Normaal gesproken zaten vrijwilligers altijd op de grond te eten, maar op 14 november stond er plotseling een tafel…..……..blijkbaar een gebaar richting de Europese en Amerikaanse vrijwilligers. Echter: De Vietnamese collega’s vonden de tafel erg hoog, dus na ongeveer een week werd er een stuk van de poten afgezaagd…….met een vijl……..!

De Amerikaanse vrijwilliger Drew (28 jaar) lijkt het erg goed te kunnen vinden met de Vietnamese direktrice Hoa (23 jaar). Er wordt volop wederzijds geplaagd. Eigenlijk zou hier de uitdrukking opgaan: ‘Was sich liebt, das neckt sich’…….Blijkbaar had Drew toch iets gezegd dat niet in goede aarde was gevallen bij Hoa en Drew wilde het dan ook goed maken. Hij deed dat op een grappige manier: Hij bedekte de hele computer van Hoa met bloemen en liet dit vergezeld gaan van een briefje. Toen wij het tafereel glimlachend gade sloegen, liet hij weten: ‘Flowers always work for girls, just like wine and chocolate, or do you - as elderly people - have maybe other suggestions?’……hahaha! Tsja….dit zijn dingen die je meemaakt als je in een vrijwilligershuis tussen jongelui woont en werkt……!!!

De wekelijkse vergadering met teachers en teaching assistants is verschoven van zondag naar zaterdag. Reden daarvoor was dat er te weinig tijd zat tussen de vergadering en de aanvang van de lessen. (Einde vergadering om 14.30 uur en start lessen om 15.00 uur).

De allerkleinsten (leerlingen van ongeveer 6, 7 jaar) hadden hun boekje ‘First friends’ afgerond en waren zeer trots dat zij een nieuw boek kregen, zijnde: ‘Super kids’.

Ngoc had een verzoek aan ons……Zouden Ben en Dees niet 1x in de week willen lesgeven aan een groepje kinderen (basisschool-leeftijd) onder leiding van ‘a friend’? (20 minuten enkel per bus). Dus: Een paar uurtjes per week extra voor ‘het goede doel’ en los van het Everest centrum.
Wij zijn best bereid om dit te doen, maar bespraken het uiteraard eerst met direktrice Hoa. Later bleek echter dat het veel verder was dan 20 minuten per bus en bovendien was het op de vrijdagmiddag en dat was niet mogelijk voor ons, dus uiteindelijk ging het niet door.

Het Everest English Center is op zoek naar een nieuwe leerkracht en dus werden er sollicitatiegesprekken gehouden. Dit was o.a. ook het geval op 17 november. Behalve direktrice Hoa, was ook adviseur mister Hung bij het sollicitatiegesprek aanwezig. Wij moesten toch een beetje glimlachen….Het gesprek was in no time voorbij; duurde slechts ongeveer een kwartier en mister Hung combineerde dit bovendien nog met de reparatie van een wastafel…..!

Op maandag 17 november togen we weer eens naar Hanoi. Dit is een leuke invulling van onze vrije dag. Zeker ‘the old quarter’ is de moeite waard, alsmede ‘the Hoan Kiem Lake’. Zoals eerder gemeld zijn hier veel studenten te vinden en zij vinden het geweldig om met ‘foreigners’ te praten om op die manier hun Engelse spreekvaardigheid te verbeteren. Het kon dan ook niet uitblijven dat we werden aangesproken. De eerste student was een jonge knaap die ‘pharmacy’ studeerde aan de universiteit van Hanoi. Al snel daarna volgde nummer 2 (ook een student pharmacy) en nummer 3 (civil engineer) en nummer…….binnen de kortste keren hadden zich 15 studenten om ons heen gevormd en zij zogen onze informatie als sponsen op. Men is ontzettend geinteresseerd in mensen uit Europa. Het Europese leven lonkt! Hierbij gaat het dan voornamelijk om mogelijkheden die Europeanen hebben. Zij moesten dan ook even schakelen om te vernemen dat er blijkbaar ook Europeanen zijn (in dit geval Nederlanders) die al een tijdje de welvaart achter zich hadden gelaten en middels het verrichten van vrijwilligerswerk in Derde Wereldlanden een nieuwe weg hadden gevonden om een ‘rijkere’ levensinvulling te verkrijgen. Zij vroegen ons het hemd van het lijf. Na afloop werden we uitgebreid bedankt voor de ‘philosophy’. Iedereen genoot en wij misschien nog wel meer dan zij….!!!

Soms zien we hier mensen zonder een been of een arm; de zogenaamde oorlogs-slachtoffers.

Onze Vietnamese collega Ngoc was jarig en werd op 17 november 27 jaar, of zoals hij zelf zei: ‘I think I am 27 now, but maybe I am 28’…..! Nadat wij waren teruggekeerd uit Hanoi en de anderen hun laatste lessen hadden gegeven, gingen we met het team uit eten (Vietnamese barbecue) ‘to celebrate Ngoc’s birthday’. Er werd gekozen voor dezelfde locatie als eind oktober toen we het afscheid vierden van de Spaanse vrijwilliger Valentin. Met uitzondering van Hoa, was iedereen aanwezig, inclusief zelfs een student, die nog 2 liedjes ten gehore bracht voor Ngoc.

Iedere dag wordt er gewerkt aan de ‘finishing touch’ van het Everest English Center. Zo werden er op 18 november bijvoorbeeld nieuwe signboards geplaatst inclusief het nieuwe adres. In het Vietnamees staat erop vermeld dat er wordt lesgegeven door ‘foreigners’ en tsja….dát vinden de mensen hier het aller belangrijkste…..de teachers komen uit Europa en/of Amerika en dát scoort hier nu eenmaal…..Onze buurman (uiteraard een Vietnamees die dus ook geen woord Engels spreekt) vormt hierop geen uitzondering. Ook hij vindt het reuze interessant dat hij naast een trainingscentrum woont waar les wordt gegeven door Europeanen en/of Amerikanen.
Iedere ochtend worden we uitgebreid begroet met het enige woord dat hij in het Engels kan zeggen, namelijk: Teacher. (En dit laat hij vergezeld gaan van een brede grijns)….!

Soms wordt er hier een beetje hap-snap gewerkt (althans voor een Nederlands hoofd). Uiteraard staat het trainingscentrum nog in de kinderschoenen (slechts 2 jaar operationeel) en wordt het gerund door 3 jonge Vietnamese mensen, maar dat hoeft uiteraard niet te betekenen dat je sommige dingen niet beter zou kunnen regelen. Als er een nieuwe cursist komt, dan wordt er een intake gehouden en krijgt de persoon een test, zodat het niveau kan worden ingeschat en op basis daarvan wordt de cursist dan in een groep geplaatst. So far so good…..

Echter: Op 19 november kwam collega Xuan naar mij (Dees) toe en liet weten: ‘Can you come for a new student now?’ Uh hallo……ik weet helemaal niet dat er een nieuwe cursist komt; moet hij of zij geen afspraak maken?; kan de nieuweling zomaar binnenwandelen en vragen om een intake?.....Toen ik naar het kantoor liep zat de kandidaat al te wachten en keek mij verwachtingsvol aan. De onderdelen ‘vocabulary/reading’ had hij inmiddels al gemaakt, maar ‘writing/listening/speaking’ stonden nog open. Xuan liet weten dat de jongen het onderdeel schrijven zelf zou kunnen voltooien, maar wat bleek? De beste knul kon niet eens schrijven!!! Oké, dan gaan we ons maar richten op luistervaardigheid en spreekvaardigheid. Helaas…ook dat bleek een brug te ver te zijn. Het was dus duidelijk een beginner. Dat is natuurlijk helemaal geen probleem, maar de manier waarop ik zomaar ‘out of the blue’ moest handelen, verdiende vanzelfsprekend niet de schoonheidsprijs, zeker niet gelet op het kabaal waarin gewerkt moest worden. Er werd muziek gemaakt, overal zaten mensen door elkaar te praten enz. enz. Ik besprak dit niet alleen met Xuan, maar ook met direktrice Hoa en laatstgenoemde was het volledig met me eens. Het is geen visitekaartje voor het centrum als er een test moet worden afgenomen in een onrustige omgeving. Op zich vind ik het erg leuk om deze intakes te houden, maar graag even van te voren inlichten cq communiceren in plaats van confronteren.

20 november: Teachers Day…..….Decoration of the classrooms…….Wij hadden het plan om de vlag van de UK te kopen; voor een trainingscentrum waar Engels wordt onderwezen is de vlag van Engeland natuurlijk wel leuk. In de buurt slaagden we hier niet in, wellicht zou het in Hanoi lukken, maar uiteindelijk vonden we vlakbij zeer leuk materiaal om de klaslokalen mee op te fleuren, zoals bijvoorbeeld: Wall decoration stickers en verder Walt Disney posters met daarop de afbeeldingen van de kleuren, de vormen, de tijd, het alfabet e.d. Bovendien kan Jay (de vrijwilliger uit Engeland die op 9 december zal arriveren), wellicht de vlag meebrengen.

Maar Teachers Day is nog veel meer……voor Hoa is Teachers Day heel erg belangrijk. Vanaf zaterdag 15 november werd gestart met de voorbereidingen. De klaslokalen en het kantoor werden voorzien van decoratie-materiaal, bloemen, foto’s, kaartjes met wensen e.d. Op woensdagavond 19 november werd er ‘hot pot’ gegeten en maakten we kennis met de nieuwe teacher annex teaching assistant, Van genaamd.

Op donderdag 20 november vond er ’s ochtends een party plaats, onder het genot van muziek, waarbij het lied: Happy Teacher’s Day door het hele gebouw schalde. Iedereen was aanwezig: Direktrice Hoa, de collega’s Xuan en Ngoc en de nieuwe collega Van, de internationale vrijwilligers Drew, Ben en ik en de teaching assistant op afroep Thom en uiteraard de allrounder mister Hung. Allerlei Vietnamese lekkernijen stonden uitgestald op tafels in het kantoor.
Er werd ‘Happy Teacher’s Day’ gewenst en Hoa vertelde enige achtergrondinformatie over Teacher’s Day (bestaat al sinds 1958). Hierna gaf zij aan iedereen een copie van haar lievelingsgedicht en vroeg aan mij (Dees) om dit voor te lezen.
Hieronder volgt het gedicht:

A teacher for all seasons
A teacher is like Spring,
who nurtures new green sprouts,
encourages and leads them,
whenever they have doubts.
A teacher is like Summer,
whose sunny temperament,
makes studying a pleasure,
preventing discontent.
A teacher is like Fall (Autumn),
with methods crisp and clear,
lessons of bright colors
and a happy atmosphere.
A teacher is like Winter,
while it’s snowing hard outside,
keeping students comfortable,
as a warm and helpful guide.
Teacher, you do all these things,
with a pleasant attitude,
you’re a teacher for all seasons
and you have my gratitude!
(By Joanna Fuchs)

Hierna vroeg Hoa wie van het team iets wilde zingen, voorlezen of zeggen. Ben hield verschillende speeches. Ik (Dees) had gekozen voor het verhaal: ‘The blue shoe and the green boot’ (a story with a ‘sole’) en de fabel: ‘The city mouse and the country mouse’ en voor het lied: ‘Top of the world’ (vanwege Everest). Iedereen werd bovendien verrast door Everest met ‘a gift’, een roos en een cadeautje. Toen werd het tijd om foto’s te maken. Hoa had iedereen gevraagd om mooi uitgedost te zijn. Tegen 17.30 uur volgde er nog een complete verrassing: Plotseling stond er een leerling van mij (Dees) voor m’n neus die mij een prachtig boeket bloemen overhandigde met daarbij een briefje met de volgende tekst: ‘On occasion of Vietnam Teacher’s Day, wishing you and your family a good health, happiness and success in your life!’ Bao Grân, zijnde de naam van het meisje. Een uur later stond er een leerling van Ben op de stoep met een bloemstuk voor Ben. En het feest ging nog verder..…......

‘s Avonds was er een Vietnamese barbecue. Toch gingen ook de lessen nog gewoon door. De leerlingen van Ben kregen zelfs nog een test. (Final test for elementary course). Hoa had ons gevraagd om even ons oog hierover te laten gaan. In onze beleving was het oké en dit werd bevestigd door de native speaker, zijnde de Amerikaan Drew. Alle vier de vaardigheden kwamen aan bod (lezen, luisteren, schrijven en spreken). Het laatste onderdeel van de test was spreekvaardigheid en Hao had ons benaderd om dit te beoordelen. Om beurten moest er dus een leerling zo’n 20 minuten spreken (óf bij Ben óf bij mij). Erg leuk om te doen!
En dat was een impressie van Teacher’s Day…..heel speciaal om mee te mogen maken……..Een dag later kreeg het nog een klein staartje: De ‘Happy Teacher’s Day’ taart werd opgepeuzeld, want die was men in alle commotie vergeten………

Plotseling vroeg Hoa ons om buiten op het balkon te komen staan, zodat we een begrafenisstoet voorbij konden zien trekken…..geheel anders dan in Ghana…..maar ook heel erg mooi……aan het begin van de stoet reed een truck die bedekt was met bloemen; vele mensen hadden als hoofddeksel de Vietnamese hoed op (gemaakt van plataanbladeren) en anderen droegen kleurrijke vaandels; tenslotte de kist op een baar……..

Aangezien het niveau van Engels van sommige cursisten - met name de groep van werkende jongeren - laag is, besloot Ben om met deze groep op stap te gaan en ‘outside the classroom’ les te geven. Hij had hiervoor een grote winkel in de buurt gekozen, waar je wel anderhalf uur zou kunnen rondlopen. Middels het aanwijzen van spullen zouden dan de bijbehorende Engelse woorden kunnen worden onderwezen. Direktrice Hoa vond dit een leuk idee en wilde deze ‘excursie’ zelfs niet beperken tot de groep van werkende jongeren, maar wilde iedereen de mogelijkheid geven om mee te gaan. (Althans de volwassen cursisten; niet de kinderen). Op 21 november werd dit een feit.

Op diezelfde dag werd duidelijk dat er eindelijk enige aktie te zien was op de oude lokatie; de plek waar wij holderdebolder moesten vertrekken, omdat de landlord er een restaurant wilde beginnen. Toen we er op 24 november weer langskwamen, zaten de eerste klanten al achter de Vietnamese noodle soup…..dus 14 dagen na onze verhuizing op 10 november was de ‘tent’ dan operationeel. Was toch even vreemd om de plek terug te zien waar wij hadden les gegeven en waar nu werd gegeten.

Als Ben even naar de ‘market’ gaat, wordt hij bijna letterlijk naar binnen getrokken in een soort van zaal waar een bruiloft gaande was en waar tevens een karaoke-party plaatsvond. Hij ontkwam er niet aan……thee drinken, vriendelijk lachen e.d. Meer zat er niet in, omdat niemand van de aanwezigen een woord Engels sprak.

Tijdens een wekelijkse vergadering werd duidelijk dat alle lesroosters op de schop gaan met ingang van 24 november. Onze gezamenlijke vrije dagen (maandag en vrijdag) werden ook veranderd: Samen hebben we nu vrij op donderdag en daarnaast heeft Ben vrij op dinsdag en ik (Dees) op woensdag. In het weekend wordt gewoon door gewerkt. Nu is dat geen probleem, het werk bevalt gewoon uitstekend en dat is het belangrijkste. Sommige groepen hebben hun cursus afgerond en beginnen aan een nieuw traject. Verder zal er geschoven worden met lesdagen en lestijden en met teachers en teaching assistants. Ook zal er een middag in de week gebrainstormd worden over het lesgeven in z’n algemeenheid en dan met name gericht op het geven van Engelse les aan de diverse doelgroepen binnen deze Vietnamese setting.

Wij voeren leuke gesprekken met de Amerikaanse vrijwilliger Drew (28 jaar, woonachtig in Californiё). Ook hij heeft veel gereisd en is geinteresseerd in taal en cultuur. Hoewel hij nog nooit in Europa is geweest, heeft hij wel contact met een paar Nederlanders.
Uiteraard hoort hij ons (Ben en Dees) onderling wel eens Nederlands praten. Plotseling merkte hij op dat ons Nederlands anders was dan het Nederlands van zijn Nederlandse (Facebook)-vrienden. Onze ‘melody’ was zachter en dan met name de g-klank en de r-klank. Vanzelfsprekend knap dat hij dit verschil kon onderscheiden. Ik vond dit leuk om te horen, want de zachte g is toch een streling voor het oor, nietwaar?

Drew (de vrijwilliger uit Amerika) ging vertrekken op 25 november. Zijn periode inVietnam zat erop. Zijn plaats wordt binnenkort ingevuld door 2 nieuwe vrijwilligers; op 29 november arriveert de Engelse vrijwilligster Carey (schrijfwijze onbekend) en op 9 december komt de Engelse vrijwilliger Jay. In de week van 24 november zal Ben de lessen van Drew overnemen.

Aangezien Drew dus ging vertrekken, werd er op 24 november weer een afscheidsfeestje georganiseerd. Dit keer gewoon ‘thuis’ op het Everest trainingscentrum. Drew heeft zijn hele periode hier toch een beetje het hoofd van Hoa op hol proberen te brengen, maar is daar niet in geslaagd. Hij maakte er vele geintjes over…....’We will marry; we will have many kids etc…..’ Toen hij op 25 november vertrok, was die dag de ‘topic’ van mijn les: ‘Celebration of a wedding’ en toen ik (Dees) dat vertelde, moesten beiden lachen om ‘this symbolic subject’.

En wat schetste onze verbazing? Op 21 november kregen we te horen dat de oud-vrijwilliger Valentin weer voor een tijdje terug zou keren naar Vietnam. Was weliswaar naar Cambodja gegaan, maar blijkbaar miste hij het lesgeven op het Everest English Center (en dat kunnen wij ons wel voorstellen, want het is hier erg leuk).

Vier mensen van het Everest English Center hebben de sleutel van het gebouw, te weten direktrice Hoa, de medewerkers Ngoc en Xuan en de allrounder mister Hung. Toen Ben op 25 november het gebouw wilde verlaten, zat hij opgesloten. Even de sleutel vragen dus, maar ja dat bleek niet zo eenvoudig te zijn. Ngoc had een dag eerder de sleutel verloren; Hoa kon haar sleutel ook niet vinden; Xuan was nog niet aanwezig (komt meestal pas ’s middags tegen 13.30 uur), kortom: Dat schoot niet op. Er zat niets anders op dan bellen naar mister Hung. Hij sprong op zijn motorbike, nam zijn sleutel mee en ‘ bevrijdde’ ons.

Soms hebben de teaching assistants geen tijd om ons te helpen gedurende onze lessen. Dit was ook weer het geval op 26 november. Ben verkeerde in de veronderstelling dat Xuan zijn teaching assistant zou zijn, maar Xuan had een bruiloft in Hanoi. Als ‘stand-in’ werd de zus van Xuan opgetrommeld en deze Phuong nam de honneurs waar.

Op 27 november maakten we kennis met de zus van Hoa, die geen woord Engels spreekt.

Aangezien Hoa toch bezig is om haar trainingscentrum op te bouwen, geeft Ben haar regelmatig tips. Enkele voorbeelden: Vindt er overleg plaats tussen Everest en eventuele andere learningcenters in Hanoi? Is het een idee om flyers te verspreiden? enz. enz.

De meeste cursisten spreken nog geen 3 woorden Engels, maar wij spreken natuurlijk geen 3 woorden Vietnamees, of toch? Tsja….het zijn inderdaad slechts 3 woorden, te weten: xin ciao (hallo); cam on (bedankt) en ô (paraplu). Dus: Als het regent, kunnen we hallo zeggen, vragen om een paraplu en bedanken……..hahaha!!!

De tweede maand Vietnam is alweer voorbij…..onze periode van twee en een halve maand loopt ten einde. Het is de bedoeling dat wij - als internationale vrijwilligers - aan het einde van onze periode een reflectieverslag schrijven voor het trainingscentrum en onze bevindingen ook opschrijven in een ‘volunteers book’. Tevens verwacht Workaway onze feedback en moeten we een review schrijven. Dit zullen we eerst afronden en daarna gaan we nog heel even ‘on travelling’ (2 dagen).

Helaas is er niet veel tijd meer over om dit bijzondere land te gaan bekijken, aangezien we half december Vietnam alweer gaan verlaten. De tijd is veel te kort en het land is veel te groot en bovendien zijn we hier om te werken en niet om te reizen (we zijn geen toeristen), maar goed……een paar dagen moet gaan lukken en dan hebben we gekozen voor Halong Bay.

Halong Bay is een prachtig rotsachtig Kartsgebergte in de zee voor de kust in het noorden van Vietnam, ten oosten van Hanoi. Het is een internationaal bekende bezienswaardigheid. Niet alleen staat de prachtige baai op de lijst met UNESCO World Heritage Sites, ook is het in 2012 uitgeroepen tot een van de nieuwe zeven wonderen van de wereld. Het gebied bevat een paar duizend eilandjes, sommigen zijn niet meer dan een rotspunt die uit de zee steekt.
Daarover meer in het volgende verslag…….!

Met nog slechts een paar weekjes Vietnam te gaan, groeten wij een ieder die dit leest!

Bye for now!
Ben en Dees