Van Ghana naar Vietnam

Onze start in Vietnam Oktober 2014

Als kind van 9 jaar zag ik de beelden op tv van de oorlog in Vietnam (1964-1975) en droomde ik over die arme kindertjes en liet ik mijn ouders weten dat ik vaak aan de oorlog in Vietnam moest denken.…..44 jaar later ben ik in Vietnam!!!!!
En…..werk ik via Workaway www.workaway.info op het Everest Learning Center in Hanoi www.evsvietnam.org en ga ik lesgeven aan kansarme jeugd….….WOW!!!!

VIETNAMEZEN VERGELIJKEN HUN LAND (DOOR DE VORM) MET EEN BAMBOESTOK, WAAR AAN DE UITEINDEN EEN MAND MET RIJST HANGT….!

VIETNAM VOOR BEGINNERS
Met een oppervlakte van ruim 330.000 km2 is Vietnam ongeveer acht keer zo groot als Nederland. Het land telt ruim 85 miljoen inwoners, waarvan de meesten in de noordelijke en zuidelijke delta en langs de kust wonen. De bevolking groeit echter sterk; naar verwachting zal Vietnam in 2020 meer dan 100 miljoen inwoners hebben.

De Vietnamezen zijn oorspronkelijk afkomstig uit China, en het land heeft meer dan duizend jaar onder Chinees bestuur gestaan; ook nadat Vietnam zelfbestuur had gekregen, bleef de Chinese invloed groot.
Als gevolg van de verdeeldheid tussen de clan van de Trinh in het noorden en die van de Nguyen in het zuiden, ontstonden in 1627 twee Vietnams die op voet van oorlog met elkaar leefden.

Ruim drie eeuwen later - in 1954 - deed zich een soortgelijke situatie voor, toen Frankrijk (de koloniale bezetter van dat moment) een zware nederlaag leed bij Dien Bien Phu en gedwongen werd zich uit Vietnam terug te trekken. Noord-Vietnam zocht aansluiting bij de Sovjet-Unie, terwijl Zuid-Vietnam zich op het Westen oriënteerde.

Tien jaar later (in 1964) brak de beruchte Vietnam-oorlog uit, die zou duren tot 30 april 1975. De Vietcong-strijders wisten hun Amerikaanse tegenstanders te verslaan, maar vervolgens raakte het land economisch in een diep dal, mede als gevolg van een boycot door het Westen.

Vanaf 1986 werden in Vietnam economische hervormingen doorgevoerd, en de economie groeit sinds de jaren '90 met 7 tot 8 procent per jaar. In 2000 sloot het land bovendien een handelsovereenkomst met zijn voormalige grote vijand: de Verenigde Staten. Het toerisme naar Vietnam groeit de laatste jaren ook sterk.

HANOI (NOORDEN)
Hanoi was al de hoofdstad van Noord-Vietnam; sinds de hereniging is het de hoofdstad van het hele land. De stad was altijd een belangrijk bestuurscentrum. In de 3de eeuw n. Chr. was het de hoofdstad van het Chinese bestuur over "het land van het zuiden". Toen heette de stad nog Kê-Tcho. Het Franse koloniale bestuur verhuisde in 1902 van het toenmalige Saigon naar Hanoi.

In Hanoi is de Franse koloniale sfeer goed behouden gebleven: brede boulevards en koloniale huizen. Ondanks de bijna 4 miljoen inwoners is het er veel rustiger dan in Ho Chi Minhstad. Je leest echter ook dat Hanoi 6,5 miljoen inwoners heeft. Nou ja, hoe het ook zij: In Hanoi rijden 2,5 miljoen brommers!

In Hanoi is sprake van een vochtig subtropisch klimaat.
De letterlijke betekenis van Hanoi is: Binnen de rivier.

LEGENDE
Kenmerkend voor Hanoi zijn de meren in en rond de stad. Het centrum ligt rond het Hoan Kiemmeer, waar je de belangrijkste bezienswaardigheden vindt. De naam van het meer – "Teruggenomen Zwaard" – verwijst naar een legende uit de 15de eeuw.
Een zekere Lê Loi, die later keizer werd, kreeg een zwaard uit de hemel waarmee hij de Chinezen uit Vietnam verdreef. Toen hij later over het meer voer, vroeg een schildpad hem het zwaard terug te geven. Dat deed Lê Loi.
Op een eilandje in het meer staat de Schildpaddenpagode. Daar is een schildpad te zien die in 1963 uit het meer werd opgevist. Volgens biologen was de schildpad 500 jaar oud, oftewel uit de tijd van de legende! Toch is dit niet de schildpad uit het verhaal, die zou nog steeds in het meer leven.

Ten noorden van het Hoan Kiem meer ligt het oudste deel van de stad, het levendige handelscentrum van Hanoi. De nauwe straatjes zijn genoemd naar de producten die de handwerkslieden er maken: de Papierstraat, de Zijdestraat, de Schoenstraat enz.
Daar vind je ook de Dong Xuan-markt, waar exotische dieren te koop zijn. Ten zuiden van het meer ligt de Franse wijk, met de mooiste koloniale gebouwen aan de Dien Bien Phu-straat en de Hong Phong-straat. Daar zijn de meeste ambassades gevestigd.

Het Hanoi Water Puppet Theatre is een attractie van formaat. Dit watermarionetten-theater ligt aan de oever van het Hoan Kiem meer. De poppen worden bewogen met stokjes onder water. Er worden speciale lichteffecten gebruikt en er is altijd een live band om de voorstelling muzikaal te begeleiden.

Het symbool van de stad is de "Pagode met Een Zuil" (Chua Mot Cot), een kleine tempel uit de 11de eeuw. De pagode werd gebouwd door een vorst ter ere van de Godin van de Genade (Quan The Am Bo Tat). Zij had hem een erfgenaam geschonken. De tempel werd door de Fransen verwoest in 1954, maar door de communistische regering herbouwd.

MAUSOLEUM HO CHI MINH
Tegen de uitdrukkelijke wens van Ho Chi Minh is er voor de communistische leider na zijn dood een mausoleum opgericht. Ho Chi Minh had in zijn testament laten vastleggen dat hij gecremeerd wilde worden, waarna zijn as over verschillende delen van Vietnam zou moeten worden uitgestrooid.
Deze laatste wens werd niet gerespecteerd. Ho Chi Minh ligt opgebaard in een glazen sarcofaag. Achter het mausoleum staat het huis waar hij woonde en in het Ho Chi Minh-museum wordt de opkomst van het communisme onder zijn leiderschap uit de doeken gedaan.

In het zuidwesten van de stad ligt de Tempel van de Literatuur, de eerste universiteit van Vietnam. Het is een indrukwekkend complex met vijf binnenplaatsen. Het is een oase van rust. Al ruim 900 jaar geleden werden hier de zonen van de Mandarijnen opgeleid.

De diverse minderheden van Vietnam staan centraal in het Museum of Ethnology. Er zijn allerlei gebruiksvoorwerpen te zien en ook zijn er complete huizen nagebouwd. Verder vertoont het museum video’s van traditionele gebruiken.

Zo’n honderd kilometer ten oosten van Hanoi ligt Halong Bay, een baai met rotsachtige eilandjes. Helaas wordt het ecosysteem hier ernstig bedreigd door vervuiling uit steenkoolmijnen en een te sterke ontwikkeling van het toerisme.

HUE (MIDDEN)
Van 1802 tot 1945 was Hue de hoofdstad van Vietnam.
Hue heeft het zwaar te verduren gehad tijdens de Vietnamoorloog.
De stad ligt langs de Parfumrivier en deze mondt uit in de Zuid-Chinese Zee.
Ten zuiden van Hue zijn veel keizerlijke graven te vinden.

HO CHI MINH (ZUIDEN) (VOORHEEN: SAIGON)
De hereniging van Vietnam was in 1975. Toen werd Saigon Ho Chi Minh.
Ho Chi Minh telt 4,5 miljoen inwoners; het centrum wordt District 1 genoemd.
Ook in Ho Chi Minh is de Franse invloed duidelijk aanwezig (o.a. koloniale gebouwen).
De grootste overdekte markt van de stad heet: Ben Thanh. Druk verkeer in Ho Chi Minh.

WERELD-ERF-GOEDEREN:
1e Hue: Indrukwekkende monumenten uit de Nguyen dynastie.
2e Halong Bay: Ruim 3000 eilanden in een baaien-gebied van 1500 vierkante meter.
3e Hoi An: Goed bewaarde havenplaats, belangrijke handelspost van de 15e tot de 19e eeuw.
4e My Son: Het belangrijkste monument uit de Cham dynastie.

Wij lezen, lezen en lezen ter voorbereiding op onze start in Vietnam:
Wij lezen over de hoge bergen in het Noorden; over de Mekong Delta met rivieren en kanalen in het Zuiden; wij lezen over de gastronomie met invloeden uit de Chinese en de Franse keuken (wat zal dat een verademing zijn na de éénzijdige voeding in Ghana!); wij lezen over een bekend Nationaal Park in Centraal Vietnam (Bach Ma); wij lezen over de vriendelijke mensen; de Engelse taal; het klimaat; wij lezen over de traditionele dracht van de vrouwen (Ao Dai) en de hoeden van gevlochten plataanbladeren (Non La); wij lezen over de religie (Confucianisme, taoïsme, boeddhisme, christendom); wij lezen over de strijd met China en Frankrijk (Frankrijk tot 1954); wij lezen over de oorlog tussen Noord- en Zuid Vietnam (1965-1975), waarbij de USA het Zuiden steunde, maar de oorlog uiteindelijk door Noord-Vietnam werd gewonnen; wij lezen over de aanraders, bijvoorbeeld het bijwonen van een dienst in een Cao Dai-kerk en/of een bezoek aan de Cu Chi-tunnels; wij lezen over het visum (visa on arrival middels authorisatiebrief); wij lezen over de munteenheid, zijnde de Dong (afgekort VND). 100.000 VND is ongeveer 3 Euro 60 (wordt even wennen na de Ghanese Cedi); wij lezen over het tijdsverschil (5 of 6 uur later); over het feit dat het kopen van kleding lastig kan zijn, omdat Aziaten veel kleiner en dunner zijn dan Europeanen; wij lezen over het feit dat vaccinaties niet verplicht zijn en dat slechts in bepaalde delen van het land malaria voorkomt; wij lezen over……..te veel om op te noemen……..Wij zouden bijna vergeten dat we naar Vietnam gaan om te werken……!

Het project lijkt op ons lijf geschreven: Lesgeven aan kansarme jeugd in Hanoi op het Everest Learning Center.
In onze ‘job description’ cq ‘letter of invitation’ staat de volgende omschrijving vermeld: Everest Learning Center (EVS) is a community based organization operated in Hanoi, Vietnam. The purpose is helping the rural communities in Hanoi and the provinces around through providing the quality education and training courses for the rural students, help them improve their capacities and build self-confidence to make the effective changes in their lives.

Ons reisschema: Op 1 oktober verlieten we Takoradi/Ghana en gingen met de bus van Takoradi naar Accra, alwaar de lange vliegreis zou starten.

Overigens: Ik verliet Ghana geheel in stijl, d.w.z. met malaria. Op 26 september had ik nog laten checken en had ik geen malaria, maar de dagen daarna voelde ik mij niet lekker. Eerst schreef ik dit toe aan de komende lange reis, maar voor de zekerheid liet ik op 29 september nogmaals prikken en ja hoor…..malaria….het was weer raak. Was dit de 28e keer? Ik ben de tel een beetje kwijt geraakt. Aangezien ik het eerste jaar in Ghana helemaal geen malaria had, kun je dus zeggen dat ik in 6 jaar 28 keer malaria heb gehad. Onze laatste nacht in Ghana verliep ook geheel in stijl, te weten zonder water en zonder elektriciteit!

En natuurlijk werd er op 30 september afscheid genomen op de beide lokaties van de Tessark school, zijnde Sekondi en Takoradi. Wij genoten vooral van de bye bye ceremony (send off) in Sekondi. Gedurende de ochtendparade (Assembly) werd er gezongen en gesproken door leerlingen en leraren en uiteraard hielden wij ook een speech. Op de lokatie Chapel Hill in Takoradi hebben wij de laatste dag met ‘mixed feelings’ gedag gezegd. En dit had te maken met het feit dat wij het als zeer moeilijk hebben ervaren om te wonen op school, om onder 1 dak te leven met de autoritaire oma Theresa, zijnde de oprichtster van de school. Dochter Nanaama en haar man Stephen verrasten ons nog met ‘African clothes’ en zij begrepen heel goed dat het ‘not easy’ was geweest om te wonen ‘under the same roof’ met hun moeder/schoonmoeder. Voor alle Tessark mensen hadden wij een brief gemaakt met daarin onze ervaringen en op die manier hebben wij het toch goed kunnen afronden.

Zoals in de laatste Ghana nieuwsbrief reeds vermeld, zagen we wel een beetje op tegen onderstaande lange vliegreis. Dat we via Amsterdam vlogen had te maken met het feit dat we nog een retourticket op zak hadden en dit ticket wijzigen bleek duurder te zijn dan het gewoon te verbruiken. Verder is er voor het visum voor Vietnam een retourticket nodig. Een retourtje Accra-Hanoi was niet interessant voor ons, aangezien we niet terugkeren naar Ghana.

1 oktober: Vertrek Accra Kotoka/Ghana British Airways BA 78 om 22.50 uur.
2 oktober: Aankomst Londen Heathrow Britisch Airways BA 78 om 6.25 uur.
Vertrek Londen Heathrow British Airways BA 430 om 8.20 uur.
Aankomst Amsterdam Schiphol British Airways BA 430 om 10.40 uur.

Na een nachtje slapen in Amsterdam/Zwanenburg - inclusief een bezoekje aan de herdenkingsplek van de MH17 op Schiphol (zeer indrukwekkend!) en het panoramadek - gingen we weer verder………Overigens: 24 uur Nederland betekende ook 2 bezoekjes aan de warme bakker……verrukkelijk! Maar 24 uur Nederland betekende ook 100 Euro betalen voor 3 kilo overbagage (ter vergelijking: Op het vliegveld in Accra werd slechts een sticker op de koffer geplakt met de tekst: heavy). Over vliegvelden gesproken: Je wordt echt tureluurs van de vele strenge controles. Telkens weer schoenen uit, laptop laten zien, fouilleren, checken van handbagage. (Slechts 2 flesjes Ghanese shea oil werden in beslag genomen…dus dat viel nog mee).

3 oktober: Vertrek Amsterdam Schiphol KLM KL 0875 om 17.50 uur.
4 oktober: Aankomst Bangkok Suvarnabhumi/Thailand KLM KL 0875 om 9.35 uur.
Vertrek Bangkok Suvarnabhumi Vietnam Airlines VN 0610 om 11.55 uur.
Aankomst Hanoi Noi Bai/Vietnam, Vietnam Airlines VN 0610 om 13.45 uur.
N.B.: Alle tijden zijn vanzelfsprekend lokale tijden.

Pfff…..eindelijk….. veilig geland en allereerst ons ‘visa upon arrival’ regelen. Onze contactpersoon van het Everest Learning Center stond op het vliegveld van Hanoi ons op te wachten. Deze Ngoc hield een bord omhoog met daarop onze namen. Zijn Vietnamese naam is Ngoc (zijn Engelse naam is James), maar goed….wij zullen hem Ngoc gaan noemen.

Even wennen…..geen zwarte snoeten meer, maar spleetoogjes.…..!!!

Malaria komt zeker voor in Zuid-Oost Aziё en ongetwijfeld ook in bepaalde gebieden in Vietnam, doch in de hoofdstad Hanoi zou geen malaria voorkomen en dat zou natuurlijk wel fijn zijn! Wij moeten nog 4 weken doorgaan met het slikken van de malariaprofylaxe Lariam, maar vanaf 30 oktober is dit dus ook passé. En slapen onder een muskietennet blijkt ook niet nodig te zijn in Hanoi.

De Vietnamese munteenheid is de Dong. Voor 1 miljoen Dong betaal je 37 Euro. Wij zijn dus miljonair!!! Het woord Dong betekent: Koper (metaalsoort).

Met de taxi reden we naar het Everest Learning Center (Ngoc reed op de motorbike voor ons uit). Aangezien er slechts één koffer in de kofferbak van de taxi paste, werd de resterende bagage op de achterbank gelegd. Bij aankomst op het trainingscentrum werden we dusdaning in beslag genomen door de kennismaking, dat de taxichauffeur wegreed zonder de koffer uit de kofferbak te hebben gehaald. Al snel zagen we dat één koffer ontbrak. Ngoc belde de taxichauffeur - zijnde een vriend - en al snel arriveerde de taxichauffeur weer met de gemiste koffer. Opgelost.

Behalve met Ngoc (27 jaar), maakten we kennis met Xuan (klinkt als Swan, 24 jaar) en vernamen we dat ook Hoa (23 jaar) op het centrum werkt. Allen Vietnamezen. Ngoc werkt op kantoor, kookt vaak en is altijd ‘around’. Xuan is een soort onderwijsassistent. Hoa blijkt degene te zijn die de roosters maakt. Beiden koken ook geregeld voor de vrijwilligers. De rol van leerkracht wordt vervuld door de vrijwilligers. Behalve Ben en ik was er nog 1 vrijwilliger aanwezig, zijnde de 23-jarige Valentin uit Spanje.

Zondags tussen 14.00 en 14.30 uur vindt er een meeting plaats tussen teachers en teaching assistants, Daarna is er tussen 15.00 en 17.00 uur een ‘English club’, onder leiding van student Zum (die wellicht in de toekomst ook als teaching assistant kan fungeren). Deze ‘English club’ is bedoeld voor de oudere cursisten en het doel is om op een leuke manier te converseren in het Engels.

Blijkbaar gaan de lesaktiviteiten de hele week door. Vreemd, aangezien wij niet beter wisten dan dat we van maandag t/m. vrijdag zouden moeten werken en het weekend vrij zouden hebben.
Waarschijnlijk heeft men het aantal uren per dag teruggebracht en dit uitgesmeerd over 7 dagen. Minder uren per dag werken dus, maar wel doorgaan in het weekend. Ook vroegen we ons af wie de baas is. Als we vragen gaan stellen, wordt al snel duidelijk dat iedereen slechts 3 woorden Engels spreekt en die 3 woorden zijn absoluut niet te verstaan. Slechts Valentin, de Spaanse vrijwilliger spreekt goed Engels en ook voor hem is het een raadsel. Hij lijkt zich erbij neergelegd te hebben en liet ons weten: ‘I also just arrived 5 days ago and my first impression is chaos, but don’t worry’. Okay, welnu dat belooft wat!

De eerste dagen zien we slechts Ngoc, Xuan en Valentin. Ngoc zit meestal zeer relaxed achter de computer en lijkt zich vooral bezig te houden met Facebook-aktiviteiten en met het verzorgen van de lunch (tussen 11.00 en 12.00 uur; kan in de praktijk ook wel eens 13.00 uur worden) en supper (tussen 19.00 en 20.00 uur; wordt in de praktijk meestal 21.00 uur). Xuan daarentegen is aktief en zeer leergierig. Hoewel zij als teaching assistant fungeert en dus niet de rol van teacher heeft, vraagt zij ons het hemd van het lijf over het leren van een taal. Wij geven haar allerlei tips die zij achtereenvolgens noteert en meteen uitprobeert. De Spaanse Valentin (bioloog) is een geboren teacher . Zijn lessen zijn zeer interactief. Als hij niet werkt, slaapt hij veel. En wij zelf zijn in afwachting van een nieuw rooster, maar……don’t worry…..Hoa will come. Blijkbaar is zij de schedule maker. Is zij de manager? Is zij de baas? Wij krijgen onduidelijke antwoorden. Ngoc liet weten: ‘We are all the same’. Maar wanneer kunnen wij nu beginnen? Als het aan Xuan had gelegen, waren wij meteen na aankomst op 4 oktober al voor de klas gezet. Op het mededelingenbord op kantoor hing een rooster t/m. 5 oktober en stond mijn naam (Desirée) al genoteerd voor die zondag. Men stelde echter voor dat wij op maandag 6 oktober zouden beginnen. Prima! Echter: Er gebeurde niets! Valentin liet weten dat er eigenlijk nooit lessen waren op de ochtenden. Het accent zou liggen op de late middaguren en de avond. Niemand die iets uitlegt…….

Stukje bij beetje valt de puzzel in elkaar. Wij moeten echter al constateren dat de informatie die wij vooraf kregen niet overeenkomt met de werkelijkheid. De mails die wij altijd in Ghana ontvingen waren zeer helder en de informatie was duidelijk. Ook kregen we altijd snel antwoord op vragen en werd er in correct Engels gecorrespondeerd. Nu echter blijkt alles anders te zijn. Enkele voorbeelden: Ontbijt is er niet; er zou een Australische vrijwilligster zijn en een Amerikaanse vrijwilliger, doch we troffen een Spaanse vrijwilliger aan enz. enz. Het is onduidelijk wie waar en wanneer lesgeeft. Er zijn verschillende lokaties. Allereerst wordt er op het Learning Center zelf lesgegeven (op kantoor en in 2 klaslokalen); verder zijn er drie plekken in de village waar lessen plaatsvinden. De namen van deze villages zijn niet uit te spreken: Phu Cuong village, Tuong Le village, Chi Dong village. Ook zou er les worden gegeven op staatsscholen. Het beeld dat vooraf werd geschetst wijkt af van de dagelijkse realiteit. Maar wie heeft ons dan al die mails in correct Engels gestuurd? Nu is het bijna onmogelijk om te communiceren met de mensen van het Everest Learning Center. Als we Ngoc vragen wie ons de mails heeft gestuurd, laat hij weten: ‘Me and the others’ (althans dat proberen we te ontcijferen uit zijn gebrabbel). Nu is het schrijven van een taal uiteraard iets heel anders dan het spreken, maar de verschillen zijn té groot. (Om even uit te drukken in cijfers : Het schrijven van Ngoc is zeker een 7 of een 8 waard; het spreken daarentegen is een 0).

Het vrijwilligershuis bestaat uit 2 verdiepingen. Op de begane grond is het kantoor met enkele bureau’s; op de eerste verdieping is een klaslokaal, een slaapkamer voor vrouwen en een douche/toilet (Europees toilet inclusief billen-reiniger); op de tweede verdieping is een klaslokaal, een slaapkamer voor mannen en ook een natte ruimte. Concreet: Ben slaapt op de tweede verdieping samen met de Spanjaard Valentin en de Vietnamese Ngoc en ik (Dees) heb de eerste nacht alleen doorgebracht op de vrouwenkamer. Er was noch een internationale vrijwilliger aanwezig noch een Vietnamees personeelslid. Ook de tweede nacht had ik geen vrouwelijk gezelschap. Daarop besloot Ben dan ook om zijn tweede verdieping in te ruilen voor de eerste, nadat hij plechtig had beloofd weer terug te verhuizen naar de tweede verdieping mocht er een vrouwelijke kracht ten tonele verschijnen…..hahaha!

Er is geen keuken; er wordt gekookt op een gaskookplaatje op het balkonnetje van de tweede verdieping. Als er wordt gegeten, wordt er een mat uitgerold en moet je op het kleed gaan zitten (kleermakerszit op blote voeten). Alle potjes en pannetjes worden op het kleed gezet en uiteraard wordt er met stokjes gegeten. Leuk om te ervaren en aan mee te doen, maar onze ruggen vinden het helemaal niet leuk. Wij komen niet meer overeind! En als we met stokjes moeten eten, zullen we honger lijden, want die handigheid hebben we nog niet onder de knie, d.w.z. het eten valt tussen de twee stokjes door! Gelukkig mochten de 2 oudjes (wij dus) op een stoeltje gaan zitten (een schoolbankje) en werden we voorzien van een lepel. Het eten smaakt lekker en de eerste Vietnamese gerechten hebben we al uitgeprobeerd. Enkele voorbeelden: Thitkho tán (of zoiets dergelijks). Dit is fried pork meat. En wat te denken van: Lae rang of tewel fried peanut. Ook de Dou phu ca chua lieten we ons goed smaken; Tofu with tomatoes. Afwassen geschiedt op je hurken in een teiltje op het balkonnetje. Hoewel wij uiteraard bereid zijn om te helpen, ziet men wel dat het zitten tijdens het eten of het afwassen op de grond voor ons niet mogelijk is en daar hebben we dan ook vrijstelling voor gekregen….hahaha!

Het slapen daarentegen was in het begin een ramp……er waren namelijk geen matrassen! Op de lattenbodem van je bed lag slechts een matje/een kleedje en probeer dan maar te slapen. Mijn Bechterew-rug is daar niet blij mee. Prioriteit nummer 1 was dan ook: Matrassen kopen! Als het Everest Learning Center een NGO zou zijn, dan is het duidelijk dat men dit niet kan betalen. Het trainingscentrum is echter een Social Enterprise. Of het nu wordt betaald of niet, matrassen moeten er komen. Als wij de matrassen moeten betalen, kunnen we deze bij ons vertrek als donatie geven aan het project. Vooralsnog gaan we niet meteen met de geldbuidel rammelen en laten we het eventjes op z’n beloop. Op ons aandringen heeft Ngoc het management-team gebeld en Ngoc heeft groen licht gekregen om twee matrassen aan te schaffen. Maar wanneer? Telkens weer is het: Tomorrow.

Hoera……alles verandert ten goede als Hoa binnenstapt. Zij heeft Engels gestudeerd en is de direkteur en dan kunnen wij eindelijk onze vragen op haar afvuren. Stom toeval dat onze aankomst/start precies samenviel met haar afwezigheid, i.v.m. een bruiloft. Haar volledige naam is: Dinh Thi Hoa. Haar Engels is stukken beter dan dat van Xuan en Ngoc en zij gaat zeer voortvarend te werk en dat vinden wij wel fijn. Er wordt meteen een duidelijk nieuw rooster gemaakt; er wordt een contract aangeboden/ondertekend; wij kunnen vragen stellen; zij gaat inhoudelijk in op het lesprogramma; regelt meteen matrassen voor ons en regelt tevens buskaarten. Kortom: Alles opgelost!!!

Zomaar enkele eerste impressies: De mensen zijn klein van stuk en daar is dus alles op aangepast. Enkele voorbeelden: Als we in een kroegje op de hoek iets gaan drinken, zitten we op hele kleine stoeltjes; op straat fietsen de mensen op lage fietsjes en velen dragen de bekende Aziatische hoed van gevlochten plataanbladeren en hun mond is voorzien van een mondkapje. Op vele plaatsen tref je piepkleine huis-tempeltjes aan waar regelmatig geofferd wordt middels het neerleggen van fruit of bloemen. Ook worden er wierookstokjes aangestoken en wordt er gebeden. Direktrice Hoa zit gehurkt voor het kleine tempeltje en is in gedachten verzonken….mooi om te zien. De eerste noodle-soup hebben we uitgeprobeerd in een tentje naast het trainingscentrum. Dit wordt vaak als ontbijt genuttigd. Na afloop drinken we een soort van groene thee. Telkens weer tref je dezelfde mensen. Een vaste bezoeker rookt na het nuttigen van de noodle-soup en de groene thee, een hele lange grote houten pijp. Als je levensmoe bent, moet je hier de straat oversteken. Het verkeer raast langs je heen. Het straatbeeld wordt beheerst door motorbikes. Vlakbij ons trainingscentrum is een straat met allerlei winkeltjes. Communiceren is echt onmogelijk. Men spreekt geen spat Engels. Men ratelt tegen ons in het Vietnamees en wij kunnen er geen touw aan vastknopen. Er blijft niets anders over dan vriendelijk lachen, zwaaien en gebarentaal. Als je ergens iets gaat drinken, wordt er ongevraagd bier voor je neus gezet inclusief nootjes. Ongevraagd volgt glas nummer 2. Een hele kunst om duidelijk te maken dat dit niet onze bedoeling is!

Het aanschaffen van een sim-kaart (Viettel) voor onze telefoons is dus een kunst op zich, maar met behulp van een passant die als vertaler fungeerde, lukte het uiteindelijk toch. We konden dus bellen, maar……we konden niet mobiel internetten. Dit bleek apart te moeten worden geregeld. Een cursist van het Everest Learning Center (die zich al heel goed verstaanbaar kan maken in het Engels), vergezelde ons naar de shop en toen werd ook dat opgelost. Een vreemde ervaring om te moeten constateren dat je je niet meer kunt uitdrukken in het Engels. Ook de opschriften op straat zijn niet te ontcijferen. Als Viettel je berichten stuurt, zijn die dus niet te ontrafelen. Wat te denken van bijvoorbeeld: Moi Quy khach Soan DK gui 193 dang ky DV Thong Bao Cuoc Goi Nho (5500d/thang) de cap nhat cac cuoc goi lo khi dien thoai het pin, tat may, doi may…Tran trong of zoiets dergelijks……..hahaha!!!

Het is ook even wennen aan de Vietnamese munteenheid, zijnde de Dong….voor 1 miljoen Dong krijg je ongeveer 37 of 38 Euro. Er zijn geen muntstukken, doch slechts papieren geld.

Het eten is veel gevarieerder dan in Ghana, zeker op het gebied van groente en fruit. Voor wat betreft dit laatste: Wij proeven de granaatappel, de Kaki en de sugarcane. Nu we toch even bezig zijn met vergelijken Ghana-Vietnam, het volgende: De voeding in Vietnam is veelzijdiger; er is geen malaria; de houding naar werk is heel goed (de gemiddelde Vietnamees heeft slechts weinig vrije dagen per jaar!); er is - tot nu toe - altijd elektriciteit geweest; er komt altijd water uit de kraan (je kunt het echter niet drinken). Vieze beesten zijn er echter nog steeds (torren/kevers/mieren/spinnen/lezards/sprinkhanen/ volgens Valentin muizen/ratten ) en ook is het erg warm en is er sprake van slechte hygiёne. Toch is het meer geciviliseerd dan Ghana, hoewel Vietnam natuurlijk toch een ontwikkelingsland is.
Na 10 dagen Vietnam, werden we echter geconfronteerd met onze eerste lights off; duurde slechts enkele minuten. Wat een verschil met Ghana!

De eerste dagen hebben we beiden last van enkele lichamelijke ongemakken. Voor Ben betekende dit: Misselijkheid en een stukje van een kies afgebroken. Voor mij (Dees) hield dit in: Overgeven en hoofdpijn. Wij schrijven het maar toe aan de verandering en alles wat daar bij komt kijken. Rustig aan en niet te hard van stapel willen lopen!

De eerste indrukken in de klas: Er zijn ongeveer 40 leerlingen aktief op het Everest Learning Center. Er wordt bij elkaar in de klas gekeken en op basis van de waarnemingen wordt hierover met elkaar gebrainstormd, van gedachten gewisseld en wordt gezocht naar verbeterpunten. Op zich natuurlijk erg goed. Hoewel er zeker ruimte is voor eigen inbreng, wordt wel erg veel de nadruk gelegd op ‘book and lessonplan’. In iedere les is een leerkracht aanwezig (Valentin of Ben of Dees als zijnde de vrijwilligers of Hoa de direktrice) en de vrijwilligers worden voorzien van een Vietnamese teaching assistant (Xuan of Hoa). Ngoc de allrounder fungeert niet als teaching assistant, omdat zijn Engels te gebrekkig is om te kunnen vertalen van Engels naar Vietnamees. Ngoc maakt dan o.a. de foto’s voor de website. Er zijn verschillende klassen, verschillende methoden en verschillende lokaties. Momenteel vinden er (nog) geen lessen plaats op de staatsscholen (schooljaar is net begonnen), doch slechts in drie ‘villages’ en op het Everest Learning Center zelf. Ben en ik zijn vooralsnog ingeroosterd op het trainingscentrum, alwaar Ben de oudere cursisten onder zijn hoede heeft en zich verdiept in de methode ‘Face to face’ en ik (Dees) me ontferm over de jongere kinderen, die de boeken ‘First friends’ en ‘Family and friends’ voorgeschoteld krijgen. (En die de les graag afsluiten middels ‘games’ ). Hoa en/of Xuan maken de lessonplans voor ons en deze krijgen we per email toegezonden. Aan dit soort dingen zie je duidelijk dat er goed is nagedacht over de aanpak. Zoals reeds gemeld, krijgen wij gelukkig wel de ruimte om ook onze eigen ideeёn cq onze eigen aanpak in de lessen te verweven. Voor mij (Dees) geldt: Zowel mijn ervaring als taaldocent in Nederland, maar ook mijn ervaring op scholen in Ghana helpen enorm.

Nu is het uiteraard voor mij (Dees) geen probleem om met lessonplans te werken, gezien mijn achtergrond. Vanzelfsprekend is het voor Ben veel lastiger. Hij discussieert het liefst met de cursisten, maar hoe doe je dat als niemand een beetje Engels spreekt?

De namen van de leerlingen zijn niet uit te spreken. Ook de schrijfwijze is niet te ontcijferen vanwege allerlei tekentjes, maar goed….hierbij een poging…..Ik (Dees) geef les aan kinderen van de primary school. Het klasje van de allerkleinsten: Cma Huy, Quang Trieu, Quang Hung, Dieu Linh, Phuong Anh. Zij zijn ongeveer 6 jaar oud. Een greep uit de namen van een ander klasje van mij (Dees): Nguyen T Thanh Binh, Kieu Thi Minh Hang, Cuong, Mai, Khoi, Nguyen Bao Tram. Deze leerlingen zijn ongeveer 9 jaar oud. Ben geeft les aan studenten en mensen die al in het arbeidsproces werkzaam zijn. Een selectie uit die namen, is: Pham Van Phu, Ngo Duong Manh, Tsan Van Manh, Quoc Manh, Vu Thuy Tsang, Trieu Van Puy. Deze mensen zijn meestal ouder dan ongeveer 19 jaar.

De doelgroepen worden aangegeven middels E1 t/m. E4:
E1 = primary school
E2 = secondary school
E3 = highschool
E4 = students and workers.
Ik (Dees) geef dus les aan E1 en Ben heeft E4 onder zijn hoede.

Soms komen er passanten langs en dan vindt men het leuk om met de buitenlandse vrijwilligers (wij dus) te kletsen. Sommige jongelui die binnenkomen, steken 2 vingers in de lucht en maken daarmee een V, zijnde het vredesteken. Een zeer regelmatige bezoeker is mister Hung; hij is zijdelings betrokken bij het project en toont zich ‘really involved’. Links en rechts regelt hij allerlei dingen. Zijn dochtertje zit bij mij (Dees) in de klas en ook aan zijn zoontje geef ik (Dees) les in een andere klas. Hij blijkt een watercompany te hebben. Aangezien hij vlakbij het Everest Learning Center woont, gaat er geen dag voorbij of mister Hung staat op de stoep. Uiteraard wordt er in het vrijwilligershuis op de hand gewassen in teiltjes water, maar mister Hung bood de 2 ‘oude’ vrijwilligers aan om onze was aan hem te geven…..hij blijkt thuis te beschikken over een wasmachine. Welnu. Een aardige geste, we zullen wel zien…..Overigens: Was ophangen doe je hier niet met wasknijpers, maar middels kleine kleerhangers.

De hoofdpijn van mij (Dees) wordt steeds erger……..Er wordt besloten om in de buurt te gaan informeren naar mogelijkheden om te laten testen op malaria. Ben heeft verschillende apotheken ontdekt. Echter: Hoe maak je je verstaanbaar? De mensen spreken geen woord Engels. Wij vragen dan ook aan Ngoc of hij in het Vietnamees op een briefje wil schrijven waar we kunnen laten checken op malaria. En dan gaan we met de volgende tekst op pad: Kiem tra co mai sat xuat huyet hay o…..???????..... (De vele tekentjes boven de woorden hebben we nog niet eens vermeld!) Resultaat bezoekje apotheken: Op de plek waar wij wonen (een soort voorstad van Hanoi) kun je niet laten prikken op malaria. Daarvoor moet je dus naar de hoofdstad Hanoi gaan.

Oké, op 10 oktober gaan we naar de hoofdstad Hanoi en Valentin (de Spaanse 23-jarige vrijwilliger) gaat mee. We gaan met de bus en dat is ongeveer een klein uurtje rijden. Mijn eerste kennismaking met Hanoi was niet leuk. Ik (Dees) voelde me steeds zieker worden. Toen we uit de bus stapten en richting centrum liepen, moest ik plotseling overgeven. Gelukkig kon ik nog net op tijd een steegje invluchten. O, wat voelde ik me lamlendig…….overgeven, diarree, misselijkheid, hoofdpijn……..ik stond te tollen op m’n benen. Wij zagen ons dagje Hanoi dus behoorlijk in het water vallen……Prioriteit nummer 1 voor mij was: Op zoek naar een ziekenhuis en op zoek naar een toilet!!! Bij het eerste het beste ziekenhuis naar binnen dus……niemand spreekt Engels……er wordt een arts opgetrommeld, die weliswaar Engels spreekt, maar ons doorverwijst naar een ander ziekenhuis. In de taxi dus op weg naar ziekenhuis nummer 2……en dit ritueel herhaalde zich nog enkele keren, totdat we uiteindelijk terechtkwamen bij een soort ‘tropical hospital’ en waar we bij een soort van Eerste Hulp werden geholpen. Op mijn verzoek werd er geprikt op malaria (hoewel ik er zeker van was dat ik geen malaria had, maar goed….je wilt ook dingen uitsluiten). Het nam enkele uren in beslag voordat de uitslag bekend was. In de tussentijd gingen we samen met Valentin ergens lunchen en ergens iets drinken, om het toch nog een beetje gezellig te maken.
Toen we teruggingen om de uitslag te vernemen, kregen we te horen dat er opnieuw geprikt moest worden. Op mijn vraag: ‘Why’, kreeg ik slechts het antwoord: ‘ I don’t know’. En wederom moesten we een paar uur wachten. Dit wilden we Valentin niet meer aandoen, dus we stelden voor dat hij gewoon naar ‘huis’ kon gaan (Everest Learning Center), aangezien hij nog les moest geven. Aldus geschiedde. Ben en ik bleven achter in het ziekenhuis en eindelijk kregen we de resultaten te horen: ‘No malaria, but a bacterial urine infection’. Welnu, dat was niet de eerste keer. In Ghana werd ik ook regelmatig geplaagd door bacteriёle infecties. Medicatie werd voorgeschreven; urine werd op kweek gezet en na 4 dagen terugkomen voor ‘review’. Dan zou bekeken worden of er nog antibiotica voorgeschreven moest worden. Ik hoopte echter van niet, want in Ghana is gebleken dat ik al voor vele antibiotica resistent ben. Met taxi en bus terug naar het trainingscentrum en op deze manier eindigde mijn eerste kennismaking met de hoofdstad Hanoi.

De follow-up was stukken beter….Niet alleen voelde ik mij weer helemaal in orde, ook de busreis van een uur naar het ziekenhuis verliep vlekkeloos. De bewuste follow-up vond plaats op 14 oktober en daar kregen we de uitslag te horen van de urinekweek. Het bleek te gaan om de E-Coli bacterie……mij wel bekend…. Precies een jaar geleden (oktober 2013) was dit euvel ook in Ghana aan de orde geweest. Gelukkig was er nu geen antibiotica nodig. Opgelost dus! De jonge vrouwelijke Vietnamese arts zei bij het weggaan in gebrekkig Engels: ‘Enjoy your stay in Vietnam!’

12 oktober: Onze eerste meeting op het Everest Learning Center en onze eerste bijeenkomst met de ‘English club’. Beiden zeer interessant! De wekelijkse vergadering wordt bijgewoond door direktrice Hoa, onderwijsassistent Xuan en de buitenlandse vrijwilligers, zijnde de leerkrachten. Dit keer waren dus Valentin, Ben en ik (Dees) van de partij. Zowel dingen die leven in het huis als in de klas kunnen ingebracht worden. Na afloop liet Hoa weten: ‘ I liked this meeting’.

De eerste ‘ English club’ werd door ons (Ben en Dees) als zeer positief ervaren. Met een groepje van 5 cursisten werd aan de Engelse spreekvaardigheid gewerkt. The topic was: Talking about professions. Nu was er aan gespreksstof geen gebrek. Er was een cursist aanwezig die werkzaam was als truckdriver; een andere cursist werkte in de chemical industry en moest zich bezighouden met ‘checking paint’; weer een andere cursist was werkzaam in de garments industry en was ‘checking the quality of clothes’ en tenslotte waren er nog 2 studenten aanwezig van de universiteit in Hanoi. Nummer 1 studeerde voor tolk/vertaler Engels/Vietnamees en nummer 2 studeerde internationale economie. Wij genoten volop!

Ook de tweede ‘English club’ was zeer de moeite waard. Dit keer spraken we met enkele cursisten over o.a.: ‘How to apply for a job’. Hierna werd verder gewerkt aan de spreekvaardigheid Engels en kwamen cultuurverschillen aan bod. Vietnam werd vergeleken met Nederland en een boek fungeerde daarbij als ‘guide’.

Inmiddels is duidelijk geworden dat wij de ‘English club’ het allerleukste vinden. Een vrije opdracht om samen met de cursisten te werken aan de Engelse spreekvaardigheid. Onze derde bijeenkomst stond in het teken van Ghana. Middels het tonen van foto’s inclusief onze uitleg werd eerst de luistervaardigheid getest; toen het begrippenkader duidelijk was en er nieuw vocabulaire was behandeld, kwam de spreekvaardigheid aan de orde. De cursisten smullen van de bijeenkomsten en wij ook! Deze bijeenkomst werden wij bijgestaan door Valentin, de Spaanse vrijwilliger.
Hij is ook zeer aktief en we waren allemaal zo enthousiast dat we maar liefst 3 uur lesgaven i.p.v. 2. Zelfs daarna hield Valentin het nog niet voor gezien en hij ging dan ook met enkele cursisten mee naar hun huis om aldaar nog Engelse les te geven aan kinderen. Onze belangrijkste constatering na een maand Vietnam is: ‘Everybody is very eager to learn English!!!’

Soms komen er nieuwe cursisten op het trainingscentrum en zij krijgen dan een intake en een test. Op basis van de resultaten worden zij dan in de juiste lesgroep geplaatst. Inmiddels hebben Ben en ik ook intakes mogen verzorgen.

Als de jongste leerlingen na afloop van de les het klaslokaal verlaten, moeten zij van de Vietnamese onderwijsassistenten hun leerkracht - zijnde een internationale vrijwilliger - gedag zeggen. Telkens weer proberen zij dan de volgende zin uit te spreken: ‘ Goodbye teacher, see you again!’ Geregeld stromen er nieuwe cursisten in. Op een gegeven moment kwamen er 3 nieuwe kleine meisjes binnen. Toen de moeder van het jongste kind vertrok, barstte het kleine meisje in huilen uit, maar niet voor lang…..Al snel voelde zij zich op haar gemak en deed aktief mee. Volgens direktrice Hoa had het kleintje een bijnaam, te weten: Mushroom. Er zit dus een kleine champignon in mijn klas!

De laatste lessen eindigen ’s avonds om 20.00 uur. Echter: Vaak wordt er nog een half uurtje achter aan geplakt. Wij eten ’s avonds dus altijd laat, meestal pas rond 21.00 uur. Voor de Spaanse vrijwilliger Valentin is dit geen punt. In Spanje eet men meestal later op de avond. Voor ons is het natuurlijk wel een behoorlijk laat tijdstip om te eten, maar goed…..het zij zo… Soms wordt er ook les gegeven tot 19.00 uur en dan beginnen we alvast met koken. Hoewel de buitenlandse vrijwilligers niet hoeven te koken, helpen we meestal wel mee met zowel koken als afwassen. Eén ding is zeker: De Vietnamese gerechten zijn heerlijk! De Vietnamese keuken mag er zijn! (Maar waarschijnlijk vinden wij alles lekker, omdat wij al die jaren in Ghana slechts zeer éénzijdige voeding waren gewend).

Zomaar enkele wetenswaardigheden uit de dagelijkse praktijk: Als we moeten reizen, doen we dat per bus of per taxi. De taxi is voorzien van een meter en dat is wel zo handig. De oeverloze discussies over de prijs (zoals in Ghana het geval was), behoren dus tot het verleden. Als je uit een bus stapt, staan er meteen mannen op een motorbike klaar die je naar je verdere bestemming kunnen vervoeren….een soort motorbike-taxi dus……..Daar maken wij uiteraard geen gebruik van en dat geldt ook voor de motorbikes op het project. Vrijwilligers kunnen daar gebruik van maken (achterop bij de Vietnamese onderwijsassistent), maar ook dit laten wij graag aan ons voorbij gaan…..Het straatbeeld is zeer hectisch. Overal motorbikes en vele mensen die een mondkapje dragen vanwege de luchtvervuiling.

Tegenover het trainingscentrum is een soort van recycling-werkplaats…nou ja….het lijkt meer op een openbare stortplaats……..de rommel ligt bezaaid over de straat……Op een gegeven moment lagen er wel honderden blikjes en tsja….die moesten worden platgemaakt. Hoe doe je dat? Een vrachtwagen werd gecharterd en kreeg de opdracht om er met hoge snelheid over heen te rijden……………..

Op een vrije dag togen we weer eens naar Hanoi. De eerste twee keren hadden we nauwelijks iets van de hoofdstad gezien, aangezien we toen een bezoek aan het ziekenhuis moesten brengen. Op 17 oktober ondernamen we onze derde poging Hanoi, maar helaas…….het blijkt niet te mogen lukken……deze dag viel letterlijk in het water, aangezien het behoorlijk regende. Bovendien werden we financieel bedonderd door enkele mensen van de zogenaamde cyclo-taxi’s. Wel bezochten we het Hoan Kiem meer, maar van rustig alles aanschouwen was geen sprake. Voortdurend werd je lastig gevallen door mensen die van alles probeerden te verkopen. Het kwam erg opdringerig over. Ook studenten wilden constant Engels met je spreken. Dat laatste is op zich natuurlijk erg leuk en vanuit het oogpunt van de studenten gezien ook erg verstandig om op die manier hun Engelse spreekvaardigheid te kunnen verbeteren, maar van ‘even een moment voor jezelf’ was geen sprake.

Aangezien wij ook in het weekend lesgeven, zijn onze vrije dagen op maandag en vrijdag. Op 27 oktober werd dan ook een dagje Hanoi gepland. Even een beetje cultuur snuiven……….Allereerst gingen we naar Dien Bien Phu, een wijk waar de Franse sfeer goed bewaard is gebleven en waar vele ambassades zijn gevestigd; daarna stond Hong Phong op de rol met het museum en mausoleum van Ho Chi Minh en dit werd gecombineerd met Chua Mot Cot (de Pagode met een één zuil uit de 11e eeuw). De dag werd afgesloten met een bezoek aan de Dong Xuan market, een overdekte markt met uitpuilende hallen vol met spullen.

Op het kantoor van het trainingscentrum hangen sinds kort mooie landkaarten: De wereldkaart en de ‘map of Vietnam’. Het land Vietnam heeft de vorm van een S. Wel vreemd om te zien dat alle werelddelen en alle landen in het Vietnamees werden aangeduid.

Mister Hung is een vertrouwd gezicht op het project. Naast zijn normale baan is hij ook iedere dag te vinden op het Everest Learning Center. Ik (Dees) geef les aan zijn beide kinderen (een dochter van 10 en een zoon van 7 jaar). Op zondagavond 19 oktober nodigde hij ons plotseling uit ‘for dinner’ bij hem thuis, zodat we ook kennis konden maken met zijn vrouw. Niet alleen wij, ook de Spaanse vrijwilliger Valentin was van de partij. In het donker en gewapend met zaklamp liepen we naar zijn huis, dat volgens mister Hung vlakbij het trainingscentrum was. Nou ja, van ‘close to the project’ was weliswaar geen sprake, maar uiteindelijk arriveerden we dan toch veilig bij zijn huis. Zijn vrouw sprak echt geen woord Engels en zat met de beide kinderen op een mat op de grond. Al zittend op het kleed werd gegeten (uiteraard met stokjes). Vele Vietnamese gerechten passeerden de revue en dit ging gepaard met ‘local beer’. Overigens: Vaak zie je dat de mensen hun kleine eetkommetjes vlak onder hun kin houden en dan met behulp van de stokjes hun voedsel zeer behendig naar binnen werken. Slechts middels gebaren konden we de gastvrouw duidelijk maken dat het eten heerlijk was. Mister Hung zelf spreekt gebrekkig Engels (begrijpen van Engels gaat meestal beter). Vol trots liet hij ons zijn televisie zien met vele TV-zenders (o.a. ook van Europa en Amerika). Na afloop van het etentje werd er zeer sterke thee geschonken in hele kleine mini-kopjes en tot slot volgde er nog een rondleiding door zijn mooie nieuwe huis.

20 oktober: Women’s Day in Vietnam!
Het is dan gebruikelijk om de Vietnamese vrouwen in de bloemetjes te zetten en Ben begon daarom de dag met het aanbieden van een roos aan direktrice Hoa, medewerkster Xuan en… aan mij (Dees). Even later werd er nog een boeket bloemen door mister Hung afgegeven, bestemd voor de ‘office’. Alle vrouwelijke cursisten kregen die dag ook een roos aangeboden door het Everest Learning Center en aan het einde van de dag verraste Ngoc mij (Dees) ook nog eens met een roos.

20 oktober had ook de dag moeten zijn dat er een nieuwe vrijwilligster zou komen; een meisje uit the United States. Echter: Er gebeurde niets. Niemand die iets uitlegde. Wij informeerden hier ook niet naar, aangezien de komst van het meisje zou betekenen dat Ben wellicht weer richting jongenskamer verbannen zou worden, omdat de Amerikaanse vrijwilligster bij mij (Dees) op de kamer zou moeten slapen. Maar…….wat gebeurde er? Nadien bleek dat het bewuste meisje haar plannen had veranderd en dus helemaal niet kwam opdagen! Wel verscheen er - een dag later - een jongen en deze 28-jarige vrijwilliger uit Amerika bleek Drew te heten. En….bijkomend voordeel voor ons…..: Hij installeerde zich dus op de jongenskamer bij de Vietnamese Ngoc en de Spaanse vrijwilliger Valentin en wij (Ben en Dees) konden op onze kamer blijven. De Amerikaanse vrijwilliger Drew is behoorlijk lang en corpulent; de kleine magere Vietnamese Ngoc past wel 10x in ‘mister USA’.

Iedere avond druppelen de cursisten binnen die overdag geen tijd hebben om Engelse les te volgen. Op een gegeven moment keken we wel even vreemd op toen er 2 jonge boeddhistische nonnen binnen stapten, waarvan er slechts ééntje ‘the student’ was en de andere slechts als ‘guide’ fungeerde. Het management van het Everest Learning Center liet ons weten: ‘They live in a pagode’. Interessant uiteraard!

Grappige situatie: Als wij een ‘missed call’ op onze telefoon zien en terugbellen, horen we aan de andere kant van de lijn slechts snel Vietnamees gebrabbel. Dat schoot dus niet op en de verbinding werd verbroken. Daarop gaven wij de telefoon aan direktrice Hoa en vroegen haar om het bewuste nummer terug te bellen, want waarschijnlijk had de betreffende persoon een verkeerd nummer gedraaid. En inderdaad…..Hoa liet weten: ‘It was a mistake’. De Spaanse vrijwilliger Valentin liet ons weten dat hij - in ons geval - niet zou hebben laten terugbellen, want…..’if you are too curious, the cat can kill you….…!’

Hoa bleek erg geinteresseerd te zijn in mijn lesmateriaal en wilde alles zien. Zij toonde zich zeer gretig. Ik kon haar verblijden met veel documenten.

Mister Hung had laten weten dat hij graag foto’s van Ghana wilde zien. Welnu, we spraken af dat we dit een keer zouden doen als we allen tijd hadden, maar dat we waarschijnlijk slechts een gedeelte zouden tonen, want wie zit er nu te wachten op duizenden foto’s? Hoe het ook zij: Plotseling liet mister Hung weten: ‘I have time now’ (wij dus niet, maar goed….). Een begin werd gemaakt en de reactie van mister Hung was grappig: ‘Their faces are really black!!!’

Deze mister Hung vindt het wel leuk om je echt onder te dompelen in de Vietnamese gewoonten en gebruiken. Hij had Valentin (de Spaanse vrijwilliger) en Drew (de Amerikaanse vrijwilliger) weten over te halen om samen breakfast te nuttigen.
Dit betekende ‘bloodsoup’ eten. Vooraf hadden beide knapen (23 en 28 jaar) stoer gereageerd in de trant van: ‘Oh we will do it, no problem’, maar…..toen puntje bij paaltje kwam was er niets meer over van die stoere uitspraak. Nee dus…..bloedsoep……laat maar zitten…..

Een vinger opsteken in de klas gebeurt hier op een bijzondere manier: De rechter elleboog wordt ondersteund door de handpalm van de linkerhand.

Het Everest team heeft nieuwe namen voor ons bedacht: Ben en Dees heten voortaan Bac Ben en Bac Dees. Dit is Vietnamees voor uncle Ben and auntie Dees. En toen we - vanwege regenbuien - een paraplu gingen kopen, leerden we het Vietnamese woord voor paraplu, zijnde: ô.

24 oktober: Op excursie met de vrijwilligers en enkele mensen van het Everest Learning Center. Een bezoek werd gebracht aan: Chua Thay Pagoda.

Vooraf kregen we de volgende achtergrondinformatie:
The home of Vietnamese water puppetry, Kim Megson makes the short trip to Chua Thay Pagoda, a 900-year-old shrine to the monk Tu Dao Hanh.
Not so long ago I found myself in need of a day away from the noise and commotion of Hanoi. I asked around for recommendations for somewhere interesting to spend a few hours; a quiet place a bit off the beaten track.
Talking to my Vietnamese friends it would seem that there are thousands of such destinations around Hanoi, each more unmissable than the last. After some deliberation, I settled on a trip to the 900-year-old Chua Thay Pagoda. Although well-known locally, it’s yet to be widely discovered by the country’s foreign population. I was told that the place was peaceful, historical and a little quirky — the perfect mix for a Vietnamese day trip.
The drive to Chua Thay, a 30km or so motorbike ride down the dusty and bleak Thang Long highway, doesn’t offer a great incentive to make the trip, especially on a chilly Hanoi day (although an elusive but apparently existent bus is said to head in that direction from Kim Ma). The destination ultimately rewards hardy travellers as it both lives up to its promise and still manages a surprise or two.
Lying at the foot of Sai Son Mountain in Quoc Oai District, the surrounding scenery is reminiscent of Ninh Binh, with the same rocky and forested outcrops looming out of the misty haze. The surrounding town, on a sunny day, is what the term ‘picture postcard’ was made for, but be warned — it looks a little less enchanting on an overcast afternoon.
Of Puppets and Kings
Chua Thay comprises of three buildings located parallel to each other. The main pagoda is the biggest, and lies in front of a large and still lake, with the two smaller temples to either side. Water puppetry hails from this part of the country, and performances take place on the water here at certain times of the year. Houses with colourful front doors surround the lake, and alongside the ancient buildings they look like they belong in a film set — perhaps a Buddhist reimagining of Lord of the Rings.
In summertime monks live and study in the pagoda, waking up daily at 4am to pray. In the winter it is often deserted, except during Tet, when people come to worship here and see the pagoda, which has long been the subject of art, song and traditional legends.
The figure behind all this is Tu Dao Hanh, a monk who lived in the area during the 11th Century. According to legend, Hanh was a humble and generous man who was very giving to the poor. He invented water puppetry to mark the lives of the rural population.

Before his death he told the monks that he would die in the mountains and requested that if his remains begin to smell and decompose he should be left there, but if instead they should give off a nice aroma then his body should be taken to Chua Thay and be preserved — it is said that the remains of Hanh are still entombed in Chua Thay. He was later regarded as a saint, and Buddhists believe he was reincarnated first as a teacher and then later as a king from the Ly Dynasty (who repopularised puppetry to celebrate). Statues of the three incarnations can be seen in the pagoda. One reincarnation of a soul into another human body is very unusual in Buddhism, and two is remarkable. So this story is believed to show just how saintly Hanh was; Chua Thay even goes by the name Thien Phuc Tu, or ‘Pagoda of the Heavenly Blessing’.
High Temple
Having explored the pagoda at length with its imposing statues and shrines sat atop the usual offerings of choco pies and Vietnamese snacks, I ventured into the cold and braved a climb up the steep mountain steps to explore another temple higher up, sat above a huge cave. Aggressive roosters strutted along the rocks, their feathers flying around madly as they fought each other, occasionally tumbling into my path.
Adventurous visitors should take a look inside the large cave, which is said to contain the bones of Vietnamese soldiers who fought in the American War. This should only be attempted on a dry day though, as access is via steep rocks which are treacherous after rain.
Tours of the pagoda and mountain can be arranged in the town below, and will provide a more thorough explanation of the pagoda’s unique history and importance. If you can speak some Vietnamese it is also interesting to stop and have a chat with the head monk, who is happy to share information about its history and the lives of Tu Dao Hanh.
A visit to Chua Thay provides a refreshing escape from the bustle of Hanoi and helps broaden cultural horizons, too. It offers something memorable and a little different, and is guaranteed to inspire further day trips to some of Hanoi’s ‘thousands’ of lesser known places of interest.

Uiteraard was het erg interessant om de vele boeddhistische tempels te zien, maar de tocht zelf ging niet van een leien dakje: Op de heenweg hebben we met drie verschillende bussen moeten reizen (en veel moeten staan, want de bussen zaten propvol). Daarna moest er nog 5 km. gelopen worden. Op de terugweg moesten we - om bij de bus te geraken - de snelweg oversteken. De verschillende rijstroken van de snelweg waren gescheiden door vangrails en hier moesten we dan ook over heen klimmen. Dit alles geschiedde in de stromende regen. En tot overmaat van ramp was er geen bus meer te bekennen, dus…..met ons zessen in een hele kleine taxi richting bewoonde wereld om van daaruit verder te gaan met de bus.
Maar goed…..al met al was het toch wel een leuke dag, zeker toen er een groep van zeker 100 Vietnamese nonnen met ons op de foto wilden. Bovendien kreeg vrijwilliger Valentin nog het verzoek van twee Vietnamese jongedames (students English tourism) om een interview te houden dat vervolgens werd opgenomen. Ook lunchten we aan het meer. Jammer dat we geen woord konden wisselen met de Vietnamese boeddhisten (terwijl wij in een soort van ‘rest room’ werden getrakteerd op thee uit piepkleine kopjes).

En dan gaat de Spaanse vrijwilliger Valentin weg. Op 29 oktober begon hij aan zijn tweede maand Vietnam. De eerste maand had hij lesgegeven op het Everest Learning Center (inmiddels is de naam veranderd in: Everest English Center) en de tweede maand gaat hij dus ‘on travelling’. Een afscheidsetentje werd georganiseerd aan de vooravond van zijn vertrek. Het gezelschap bestond uit de mensen van het Everest team, inclusief mister Hung, de vrijwilligers en enkele cursisten. Er werd Vietnamees gegeten en Valentin (23 jaar) vond het moeilijk om afscheid te nemen. Met iedereen wilde hij op de foto. Dat leverde grappige plaatjes op: De lange Europese Valentin (1.92 m) samen met de kleine Aziatische mensen. Verschillende Vietnamese collega’s staken hierbij twee vingers op in de vorm van een V……voor ons een teken van peace, maar in de Vietnamese cultuur betekent het hallo. Er werd ook een toast uitgebracht en natuurlijk op z’n Vietnamees: Tijdens het proosten roept iedereen: 100%. Dit betekent dat je degene die vertrekt alle goeds toewenst; 100% good luck!

Direktrice Hoa verscheen plotseling op het project en had de schaar laten zetten in haar lange steile zwarte haren. Toen wij haar vertelden dat het ‘ very nice’ was, straalde zij en liet ons weten: ‘ Thank you so much’. Tsja…een compliment van een Europeaan blijkt ook hier extra te worden gewaardeerd.

Aangezien we ons in het dagelijks leven niet verstaanbaar kunnen maken, omdat niemand Engels spreekt, is het handig dat mister Hung (het vertrouwde gezicht op het project) ons soms een handje kan helpen. Dit was o.a. het geval toen Ben in een apotheek informeerde of hij zijn bloeddruk kon op laten meten. In Ghana was dit heel normaal om hiervoor naar een apotheek te gaan, maar ja……hier slagen we er dus - vanwege het taalprobleem - niet in om duidelijk te maken dat het een kwestie van een paar minuten is. Wij hebben namelijk geen zin om hiervoor naar de hoofdstad Hanoi te gaan, (zo’n klein uur met de bus). Hoewel mister Hung ook gebrekkig Engels spreekt, begreep hij ons wel en ging mee naar een apotheek waar hij kon vertalen naar het Vietnamees. Eindelijk begreep men dat wij geen bloeddrukmeter wilden kopen, doch slechts bloeddruk wilden laten checken. Via vertaler mister Hung kreeg Ben te horen dat hij altijd langs kon komen. Nou, fijn, hoeven we daarvoor tenminste niet naar Hanoi af te reizen.

Soms ben je weer even terug in Ghana…..bijvoorbeeld als je weer wordt geconfronteerd met het feit dat niemand iets uitlegt en wij van de ene verbazing in de andere vallen en uiteindelijk constateren dat toch alles weer goed komt…..Zo liet collega Ngoc ons plotseling kennismaken met zijn Vietnamese tante, die al 20 jaar in Duitsland woont en 7 weken op familiebezoek in Vietnam was en gezellig met ons in het Duits wilde kletsen. Engels was een probleem voor haar, zo liet zij weten, want gedurende de Vietnam-oorlog bleek het verboden te zijn om Engels te leren en zij was opgegroeid tijdens die oorlog.

Veel nieuwe ervaringen… Op naar onze tweede maand Vietnam!...
Groet, Ben en Dees