Onze start in Guatemala

Bye Colombia and hello Guatemala April 2017

Eén van de laatste dagen in Tunja/Colombia stuitte ik (Dees) nog op een mooie spreuk: Ser mujer significa ser natural ser como soy. En wat te denken van het afscheid nemen van zovele mensen in Tunja….het leverde weer vele mooie momenten op, zoals een afscheidslunch met 2 oud mede vrijwilligers, maar ook het adiós richting 4 oudere zussen van ons onderkomen in hotel Dux was bijzonder. Van alle kanten afscheidswoordjes/briefjes, cadeautjes, lekkernijen e.d. Ook hoorden we vaak: Pronto regresso! Het valt ons erg moeilijk om weg te gaan.

Op 30 maart verlieten we Tunja en gingen met de bus naar de hoofdstad Bogotá, alwaar we 1 nacht bleven. De busreis Tunja-Bogotá verliep vlekkeloos. Na 2 en een half uur arriveerden we veilig in Bogotá. (Om 10.30 uur vertrokken vanuit Tunja en om 13.00 uur aangekomen in Bogotá). Aldaar viel de regen met bakken uit de lucht. We gingen op zoek naar een grote taxi (vanwege onze enorme bagage). Onze taxichauffeur was een oude man van zeker 80-85 jaar. Hij kon nauwelijks autorijden, wist de weg niet en ratelde aan één stuk door in het Spaans. Ons onderkomen (hotel Atelier, op de Mondriaan kamer) bevond zich op 5 tot 10 minuten rijden van de busterminal, doch deze oude baas heeft bijna twee uur rondgereden in de miljoenenstad Bogotá (8 miljoen inwoners). Kortom: Not nice! Eénmaal aangekomen in het hotel (modern/design), volgde een nieuwe deceptie: Via een mail van het verhuurbedrijf in Nederland werden we in kennis gesteld van het feit dat de huurder eerder gaat vertrekken.

Op 31 maart vlogen we van Bogotá/Colombia naar Guatemala City/Guatemala. In Bogotá met de taxi van ons onderkomen naar het vliegveld. Op het vliegveld in Bogotá werd de bagage gewogen en dit resulteerde in achtereenvolgens: 23.1 kg.; 22.1 kg.; 18.8 kg.; 14.5 kg. exclusief de handbagage. Verder werden de Colombiaanse Peso’s ingewisseld. Het was niet mogelijk om hiervoor meteen Quetzals (munteenheid Guatemala) te kopen. Er werden dus Amerikaanse dollars gekocht die later op het vliegveld van Guatemala City weer werden ingewisseld voor Quetzals. Het omwisselen van het geld was in Bogotá een beetje gecompliceerd: Formulier invullen/ondertekenen, fingerprint, naam hotel opgeven, duur verblijf Colombia melden e.d. In Guatemala daarentegen ging dit gemakkelijker.

De vlucht zelf verliep voorspoedig (met uitzondering van een ‘ongelukje’ tijdens het eten). Na 2 uur en 40 minuten waren we op het vliegveld van Guatemala City. Vliegvelden behoren niet tot onze favorieten…Stress, controles, checks, wachten….Wij hadden via de mail geregeld dat we gebruik wilden maken van de shuttle bus service van ons hostel/hotel. Dit was ook geconfirmeerd. Echter: Op het vliegveld stond niemand. Dus zelf maar een taxi geregeld. Aangezien er sprake was van de vrijdagavond spits, was het vreselijk druk in de stad. Het verkeer zat muurvast. 10 minuten rijden werden er ongeveer 60. Ook moesten we erg wennen aan de hitte. Zowel in Ecuador als in Colombia hadden we veel kou geleden. Het was nu dus even schakelen naar warme temperaturen. Al met al was het erg afmattend. Eindelijk arriveerden we bij ons onderkomen voor 3 nachten in Guatemala City, te weten Ajau hotel. Ook daar stuitten we op dingen die niet waren afgesproken. We zaten er behoorlijk doorheen, maar goed…we besloten om een hapje te gaan eten en liepen zomaar een kant uit. De receptionist van het hotel kwam ons achterna en liet weten dat we de andere kant op moesten gaan, want….here it is a little bit dangerous….

De volgende ochtend (1 april) spraken we even met de direkteur en zijn vrouw en zij boden hun verontschuldigingen aan over onze niet al te beste start in Guatemala en lieten dit vergezeld gaan van de mededeling: ‘In Guatemala everything goes wrong, so this is your first experience’. Toen volgde er voor ons een verrassing: Gratis ontbijtje plus een taxirit naar Palin op maandagochtend 3 april door de direkteur himself, omdat……....we want to thank you for your voluntarywork worldwide. Nou, daar werden wij wel even stil van…...wat een aardig gebaar! Echter: Op 2 april ontvingen we een mail van onze host Raul in Palin dat hij op 3 april tóch de mogelijkheid had om ons op te halen in Guatemala City. (Was eerder namelijk niet mogelijk geweest, vanwege family issues en een kapotte auto). Welnu, dat is perfect. En we cancelden het aanbod dus van de direkteur van het hotel, onder vermelding uiteraard van onze appreciations.

We zijn dus het weekend van 1 en 2 april in Guatemala City. Het blijkt dat hotel Ajau (Art nouveau stijl) ook nog een ander onderkomen had (Koloniale stijl). Aangezien dit vlakbij was, gingen we een kijkje nemen. En daarna dus rondneuzen in de stad. Wij dachten dat 1 april een feestdag was in Guatemala, maar het werd ons niet helemaal duidelijk. In ieder geval vielen we midden in de processies als aanloop naar Semana Santa (The Holy Week). Het deed ons denken aan Ayacucho/Peru, alwaar we ook getuigen waren geweest van Semana Santa. Vele mensen in de stoet waren in het paars gekleed (de kleur van de katholieke kerk, zo werd ons medegedeeld). Ook op zondag 2 april togen we nog even naar de stad, bekeken de kathedraal en genoten buiten van een heerlijke lunch tussen de lokale bevolking. Plotseling kwam het dak van de tent naar beneden en - zoals gebruikelijk - begon iedereen te lachen. Gelukkig viel de schade mee. Overigens: We beginnen weer te wennen aan de warmte. Wat een verschil met de koude temperaturen in Ecuador en Colombia!

En dan…..Op 3 april gingen we uiteindelijk naar Palin samen met host Raul die ons dus ophaalde in Guatemala City. In Palin zullen wij 2 maanden gaan werken op zijn talenschool, te weten: OK English Academy…

Guatemala in vogelvlucht…..
Guatemala: Land van Indianen en vulkanen in een aangenaam klimaat.
Guatemala, hart van de Maya-wereld, is een levendig en mystiek land. Het heeft een historie van vierduizend jaar toen de Maya-beschaving zijn intrede deed en waarvan de sporen duidelijk terug te vinden zijn in de tradities en cultuur van de bevolking. Het land heeft veel natuurlijke bronnen, een buitengewoon rijke cultuur en een bevoorrechte geografische ligging. Het aangename klimaat zorgt ervoor dat reizen het gehele jaar mogelijk is. De afstanden tussen plaatsen zijn kort, zodat verschillende regio’s prima te combineren zijn binnen één trip. Als je toerist bent, is een combinatiereis met één of meerdere landen ook een prima optie, maar wij zijn uiteraard vrijwilligers. Meso-Amerika, het vroegere leefgebied van inheemse volkeren als de Maya’s, Tolteken, Zapoteken en de Azteken, strekt zich uit van Mexico tot aan Nicaragua.

Praktische informatie:
- Oppervlakte: 108.889 km2 (ca. 3x Nederland of België).
- Taal: Spaans.
- Klimaat: Tropisch.
- Beste reistijd: Mei t/m. oktober.
- Geld: Quetzal. (8 Quetzal is ongeveer 1 Euro).
- Tijdsverschil: -7 uur in de winter en -8 uur in de zomer.

3 april: Op naar Palin! Host Raul (36 jaar) kwam niet alleen naar Guatemala City om ons op te halen, doch hij had - tot onze verbazing - een andere vrijwilliger bij zich. Raul had ons eerder laten weten dat wij in april de enige vrijwilligers zouden zijn en dat er waarschijnlijk een vrijwilliger zou komen in mei, dus dat klopte al niet. De vrijwilliger bleek de 29-jarige Johnson te zijn uit Engeland. Met een Engelse vader (Londen) en een Franse moeder (Corsica), is hij tweetalig. Heeft een degree in vertaler Engels-Frans en na in de construction te hebben gewerkt, is hij eigenlijk nu traveller….ja, ja, die jongelui….

De weg naar Palin duurde lang (zo’n 2 en een half uur), maar uiteindelijk arriveerden we in de gated community, alwaar onze accommodatie is. De naam van deze gated community is: Las Victorias. Uiteraard is een gated community veilig, maar er is totaal geen sfeer. Een zeer lelijke omgeving dus! Binnen in het appartement was het - excusez le mot - een puinhoop. Okay…welcome! We worden omringd door vulkanen die nog aktief zijn. In het appartement zie je resten van lava die door de wind zijn aangevoerd. Wij installeerden ons op onze kamer en maakten nader kennis met Johnson. Raul zelf bleek een paar appartementen verderop te wonen bij zijn ouders. Ook dit laatste was ons onbekend.

De volgende dag (4 april) begonnen we op de talenschool, OK English Academy genaamd. (De O van OK is de afbeelding van een panda beer). We gaven les van 8.00 tot 9.30 uur. (Level 2). We reden mee met Raul. Andere mogelijkheden zijn: Bus of taxi nemen. Het is ongeveer 5 tot 10 minuten rijden. Lopen wordt stellig afgeraden, omdat de weg veel te gevaarlijk is. De talenschool - of liever gezegd - een onderdeel van een complex (winkeltjes), bestaat eigenlijk uit 2 containers, een soort garageboxen. De naam van het complex heet: El Portal Palin Centro Comercial. Na afloop van de les nam Raul ons mee voor een kleine sightseeing door Palin en wees ons op de veilige en onveilige gebieden. Ook een cursist ging mee. Laatstgenoemde vroeg toestemming om een video-opname van ons te maken. Later maakte een interview ook nog deel uit van deze video-opname. De volgende vragen passeerden de revue: Is this your first time in Guatemala? What do you like to teach? What is your favorite country? enz.

Palin is een klein plaatsje (ongeveer 37.000 inwoners), zeer authentiek, met markten en met mensen die je aanstaren alsof je het zevende wereldwonder bent. Op het hoofdplein (La Ceiba) zagen we een immens grote boom van meer dan 500 jaar oud. Dit schijnt de grootste boom te zijn van Midden-Amerika. We nuttigden een taco queso (kaas) en dronken atol (een traditioneel drankje). In dit geval kozen we voor arroz con leche (rijst met melk) plus een atol vanille.

Hierna terug naar het instituut. Aldaar maakten we kennis met collega Morena (administratrice). Als je niet beter zou weten, zou je denken dat Morena van Aziatische afkomst is. Niets is minder waar; zowel zij als haar ouders komen uit Guatemala. Haar ouders hebben maar liefst 6 dochters! (Een paar dagen later liet zij weten dat 1 zus en tevens haar vader waren overleden). ’s Middags zagen we Shamir. Hij is een locale leerkracht. Hoewel hij ‘Arabic looks’ heeft, komt hij ook gewoon uit Guatemala. ’s Morgens geeft hij les op een privéschool en ‘s middags tussen 15.00 en 18.00 uur is hij aktief op de talenschool van Raul. Hij is eigenlijk de enige die les geeft aan de kinderen.

Onze tweede les die dag was van 18.00 tot 19.00 uur. (Level 6). Concreet moesten we dus wachten van 9.30 uur tot 18.00 uur! Niet echt handig! Maar ja, we staan ook niet te juichen om terug te keren naar de gated community….daar is werkelijk niets te doen…..! Dus er zat niets anders op dan wachten in de buitenlucht. Tafel en bankjes werden neergezet. De tijd werd opgevuld met internet-aktiviteiten (op school is namelijk internet, maar ‘thuis’ is geen internet). Ook gebruikten we de lunch, werkten aan het reisverslag, beantwoordden mails, spraken met mensen (in ons beste Spaans) en verkenden nogmaals Palin.

Iedere dag zo lang wachten lijkt ons geen pretje. Tussen 15.00 en 18.00 uur hebben de kinderen les en wellicht gaan we daar een beetje helpen. Raul werkt aan een timetable voor ons. (Blijkbaar is dat te moeilijk of teveel gevraagd, want na 14 dagen was er nog steeds geen timetable). Tot onze verbazing (niemand die iets uitlegt) vond de les van 18.00- tot 19.00 uur niet plaats op de OK English Academy, doch op een andere lokatie en wel op: KL Primetex; dit is een in-company cursus (private classes). Het betreft een grote fabriek, waarvan de eigenaren Koreanen zijn. De kleding wordt hier in Guatemala geproduceerd en gaat vervolgens naar de Verenigde Staten. Het was geweldig om ook op deze lokatie les te geven.

Al met al is het lesgeven weer fantastisch, doch de omstandigheden zijn wel zwaar. Na afloop van de les nog even elders op onderzoek uit en bracht Raul ons naar een mall, Pradera express genaamd. Een wereld van verschil met het rustige leventje van de Maya’s in en rondom de markten van Palin.

Op 5 april begonnen we wederom met een les van 8.00-tot 9.30 uur (level 6) en was het weer wachten geblazen op de volgende les tussen 18.00-en 19.00 uur (beginners/level 2). Het is voor ons best saai en het is veel te weinig omvattend. De wachttijd bestond weer uit: Naar de markt gaan in Palin; achter de computer werken; lunchen e.d. Hapjes tussendoor zijn o.a. taco’s, tortilla’s, tostada’s enz. Voorbeelden van home made traditional food, zijn: Mole (plantain); Pepian (chicken); Tamal; Chuchitos etc. Om de tijd te doden hielp ik (Dees) om 15.00 uur Shamir in zijn klas.

Shamir is geknipt om met kinderen om te gaan. De kleintjes moesten de aanwezigen begroeten middels: Good afternoon teachers and class en daarna liet hij het grut vragen beantwoorden, zoals: What is your name? How old are you? What is your favorite animal? What is your favorite color? What is your favorite food? Who is your favorite super hero? Who is your favorite actor/singer? What is your favorite movie? enz. Aan het einde moesten de kinderen afronden door middel van: Thanks for listening and goodbye. De meeste kindertjes waren 4, 5, 6 jaar oud, met een uitschieter naar 3 en 9 jaar. Omstreeks 17.00 uur gaan we wel eens even ergens koffie drinken alvorens om 18.00 uur weer te starten op de talenschool.

In z’n algemeenheid vinden de cursisten het erg fijn om met de vrijwilligers te praten. Zo adviseerden zij ons om een keer naar zee te gaan (o.a. naar Puerto San Jose) en legden ons het verschil uit tussen de toritos (taxi’s) en de chickenbusses (bussen). Het centrum van Palin (waar de markten zijn met de grootste boom van Midden-Amerika), heet - zoals eerder gemeld - La Ceiba. (Handig om te weten vanwege de busstop). Ook gaven de cursisten ons de naam van een supermarkt in de buurt, zijnde La Bodegona. Zij maken ons dus een beetje wegwijs in onze nieuwe omgeving.

Het is voor ons ontzettend wennen…....We hebben een half jaar lang dagelijks vele uren gewerkt in koude temperaturen en nu hebben we in onze beleving te weinig te doen en puffen we van de hitte. En na een lange tijd van afwezigheid zijn ook de muggen weer terug.

Onze derde dag was op 6 april. Vanochtend stond een test op de rol voor level 6. Er moesten 12 vragen beantwoord worden en wij moesten corrigeren en de score noteren. We zaten in de buitenlucht en één voor één kwamen de cursisten naar ons toe. De uitslag was erg goed: Iedereen had voldaan aan de eisen (8 of 9 antwoorden goed van de 12). De namen van de cursisten waren: Lohurdes, Walther, Suly, Marco, Jose, Yeyson, Carolyn, Ilyana.

Eén van onze cursisten, (José 15 jaar oud) vertelde ons dat zijn ouders al 8 jaar in de Verenigde Staten wonen. Hij woont samen met zijn broer en 2 zussen (de oudste is 25). Zijn ouders werken in de Verenigde Staten voor hun kinderen in Guatemala. Jose is de enige van de 4 kinderen die Engels spreekt en die in de Verenigde Staten is geboren. Tot grote vreugde van het viertal keren vader en moeder in 2018 definitief terug naar Guatemala. Jose vertelde dat zijn lievelingsvogel de Quetzal is. (Dezelfde naam als de munteenheid).

Na de les weer naar de markt, waar we cursist Walther troffen. Samen aten we een tostada en dronken een atol. Hij vertelde dat hij een 2-jarig zoontje heeft in Guatemala City, die hij 3x per week ziet. (Walther junior). Hierna zagen we een vrouw die ons erg bekend voorkwam. Toch konden we haar even niet plaatsen. Zij was in gezelschap van een vriendin. De beide dames lachten ons vriendelijk toe. Helaas spraken zij geen Engels, doch er werd meteen gebeld naar de man van één van de beide dames die Engels sprak. Wat bleek? Wij hadden de vrouw de eerste dag op de talenschool gezien toen zij aan het wachten was op haar dochtertje Alexandra die op dat moment Engelse les kreeg van teacher Shamir. Opgelost dus!

En verder moesten we de wachttijd weer opvullen. Morena sprak over het verlies van haar zus en vader en dat zij graag met ons haar Engelse spreekvaardigheid wilde oefenen. Ook vertelde zij dat cursist Yeyson haar boy-friend was. Toen wij haar lieten weten dat hij een slimme cursist is, straalde zij over haar hele gezicht. Raul gaf ons copieën voor de avondgroep, waarin de verbs to speak en to walk centraal stonden. Echter: Eerst moest ook hier een test afgenomen worden. Althans dat was de bedoeling, maar dit laatste ging niet door vanwege het feit dat de cursisten niets hadden voorbereid.

Op ons verzoek ging Raul eindelijk schoonmaakmateriaal kopen, zodat we het appartement enigszins onder handen kunnen nemen. Wij kropen achter onze computer; niet in de buitenlucht, doch binnen in een lokaal (minder kabaal en minder warm). Tevens deden we boodschappen, gingen lunchen en hielpen de kleintjes in de klassen van Shamir. Eén klein kereltje viel ons op tussen Eddy, Eric, Rodrigo, Melanie, Stephany en de anderen en dat was Hugo. Een heel pienter klein manneke. Shamir vertelde dat hij uit een arm gezin komt. De vader is vertrokken. Het kereltje woont tegenover het instituut en stond iedere dag door de ramen te kijken. Hij wilde erg graag Engels leren. Nu heeft hij een scholarship en kan dus lessen volgen. Niet alleen hij, ook de familie is erg blij. Middels het helpen bij de kleintjes hadden we weer wat tijd opgevuld. Toen om 18.00 uur nog les tot 19.00 uur en weer was er een dag voorbij. Deze avond gingen we met de taxi naar huis, aangezien we anders hadden moeten wachten tot 21.00 uur-21.30 uur totdat Raul klaar zou zijn met zijn klas.

Tralies maken onderdeel uit van het straatbeeld. (Safety reasons liggen hieraan ten grondslag). Wij zelf hebben veel bekijks. Sommige mensen spreken ons aan. De meesten denken dat we Amerikanen zijn. Toen we lieten weten dat we geen USA liefhebbers zijn, doch afkomstig zijn uit Nederland, kregen we te horen: ‘Holland is okay; Papa Gringo (Verenigde Staten) is not okay’.

Raul is een type dat erop los fantaseert en ons confronteert met de meest vreemde verhalen. Zo liet hij o.a. weten dat hij vergif op de muren in het appartement had gespoten met het doel om bijvoorbeeld kevers buitenshuis te houden. Volgens onze mede bewoner Johnson was dit complete onzin. Gelukkig maar, want vergif op de muren in de slaapkamer is natuurlijk niet bevorderlijk voor de gezondheid. Helaas zijn de grote kevers wel degelijk realiteit.

Op vrijdag 7 april hoefden we ‘s morgens geen les te geven en besloten we om ons appartement schoon te maken. Uiteraard is dit de verantwoordelijkheid van de host en de reeds vertrokken vrijwilligers, maar ach……....je krijgt toch altijd de bekende excuses en bovendien is het wel belangrijk om in een enigszins schoon onderkomen te wonen, mede gelet op de hygiëne. Met onze mede vrijwilliger Johnson hebben we een leuk contact en we hebben geboft met deze knaap als huisgenoot.

Tussen 15.00 en 18.00 uur hielpen we in de klassen van Raul en Shamir. Beiden vonden het wel fijn dat zij even verlost waren van de kinderen. In de eerste groep trof ik de volgende namen aan: Allisson (nichtje van administratrice Morena), Dulce, Gabriël, Dominic, Diego, Grecia, Vidal, Gladissa, Arnaldo, Jeffrey, Mario, Axel. In de tweede groep zag ik Stefani, Angie, Gaby en Hugo. ’s Avonds van 18.00- tot 19.00 uur stond level 2 weer op het programma. Dit keer wachtten andere cursisten weer op een lesje Engels en wel: Fernando, Alan, Nereida, Mery, Zulma, Amanda, Clara, Yazmin, Selina, Ovidio, Haura, Maury, Beverly. Sommige cursisten arriveerden laat, aangezien de straten waren afgesloten vanwege de voorbereidingen op Semana Santa. Deze avond besloten we om wel te wachten op een lift door Raul. Dit betekende buiten de wachttijd opvullen van 19.00- tot 21.00/21.30 uur.

Er zijn weer veel gebroken gezinnen hier. Ook Shamir (de locale teacher op de OK English Academy) komt uit een broken family. Zijn moeder woont in de Verenigde Staten (Los Angeles) en zijn vader woont in Guatemala. Zijn broers en zussen wonen verspreid; sommigen in de Verenigde Staten, sommigen in Guatemala.

Zaterdag 8 april lesgeven van 9.00 tot 12.00 uur. Dit keer betrof het level 14. Heerlijk om gewoon te kunnen converseren met deze groep advanced students. We maakten kennis met: Byron, Esdras, Denis, Roberth, Carlos, Miriam. De enige female in de klas was Miriam en zij bleek miss Palin te zijn. Haar ambitie was om miss Esquintla te worden (departement) en daarna miss Guatemala. Ook vertelde zij dat het symbool van Palin de pineapple is.

Zomaar een paar dingen die opvallen…Baby’s worden ook hier in een draagdoek gedragen, soms op de rug, maar ook wel op de zij of buik. In Palin word je als buitenlander enorm aangestaard. Al die schattige ‘schoffies’ van de straat kijken je met hun trouwe grote bruine kijkers verwachtingsvol aan.

Zondag 9 april begon Semana Santa. Voor ons betekent zondag een vrije dag. Aangezien we nog geen tijd hadden gehad om onze woonomgeving te bekijken (sfeerloze gated community), gingen we ’s ochtends op ontdekkingstocht. Het is een dorp in een dorp met alle faciliteiten; het is net een vakantiepark; een soort camping…..vreselijk!!! ’s Middags gingen we toch maar naar school, omdat er niets interessants te beleven valt in de gated community. Op school is in ieder geval internet en we besloten om maar een klas van Raul over te nemen. Dit waren echte beginners (level 1). Eén van de zussen van office lady Morena was ook een cursist. Zij heet Vanessa en vertelde dat zij een single mother was en liet ons haar zoontje Raul zien.

Wij bespraken met host Raul dat het project voor ons ‘too less’ is. Wij probeerden hem duidelijk te maken dat we de lange wachttijd niet prettig vinden. En natuurlijk begrijpen we dat de meeste cursisten overdag niet naar de les kunnen komen vanwege werk of school, maar toch….Raul echter ziet de wachttijd als free time, maar ja……daar zit nu net het ‘katje’. Wij zijn hier om te werken, maar de meeste jonge Workawayers vinden het heerlijk ‘to hang out, to chill and to chat’. Wij zijn serieus en worden weer bevestigd in het feit dat wij te oud worden voor Workaway. De projecten die wij in het recente verleden op eigen kracht/initiatief hebben gevonden, waren voor ons - inhoudelijk gezien - veel boeiender dan sommige Workaway projecten. Wij vragen ons af of we moeten blijven (en de dagen aftellen) of dat we op zoek moeten gaan naar een andere mogelijkheid.

Zondag, maandag of dinsdag (9,10,11 april) komt er een vriend van Raul, zijnde Julian uit Argentinië, op bezoek. Hij zal in ons appartement blijven slapen (op de bank; de zogenaamde couch surfing….hahaha!) Er kwam echter niemand opdagen…….

Het taleninstituut is dicht van 12 t/m. 16 april vanwege The Holy Week, of te wel Semana Santa.

Wij hebben 2 dagen per week vrij, te weten zondag en maandag. Echter: Op maandag 10 april werkten we wel, aangezien het maar een korte week zou worden (vrij vanwege Semana Santa). Dus 10 en 11 april werd er nog lesgegeven en daarna stond alles in het teken van vrije dagen (12 t/m. 16 april).

Op 10 april werd gestart met level 6. In de klas zit een maatschappelijk werkster en toen ik haar vroeg wat haar passie/droom is op de lange en korte termijn, antwoordde zij: ‘Social work is my passion, my dream, my everything’! Na de les voerde ik (Dees) een heel mooi gesprek met het meisje van kantoor, zijnde Morena. Zij is een 20-jarige intelligente jongedame die respect verdient. Zij verloor haar vader toen zij 13 jaar was en op deze jonge leeftijd ging zij werken om haar moeder te helpen. In de avonduren en op zondag studeerde zij. Zij zal de eerste in het gezin zijn die een studie gaat afronden. Ook heeft zij een duidelijke visie over haar toekomst: Studeren, werken en dan pas trouwen (en niet zoals veel van haar vroegere klasgenoten die op zeer jonge leeftijd zwanger werden). Hoewel wij misschien vinden dat we weinig te doen hebben op dit project, liet Morena weten: ‘You don’t have any idea how much you mean to the students; you open their eyes; you are changing their lives’ (en natuurlijk probeerde ik uit te leggen dat niemand levens mag veranderen en dat we slechts doende zijn met ‘creating awareness’), Morena noemde ons werk ‘a mission’ en ‘ you deserve heaven’…..hahaha!

’s Middags stonden 2 groepen met kinderen op de rol. De laatste groep betrof de kleintjes die vol vuur hun naam kwamen vertellen: Carlos, Hugo, Axidi, 2x Victoria, Abi, David, Asdrid, Manuel, Christian, Mariana, Dani. ‘s Avonds werd les gegeven aan niveau 2. Er zaten zeker 25 cursisten in het kleine klaslokaaltje….we zaten als haringen in een ton, maar het was heerlijk.

Guatemala heeft in het verleden veel geleden onder de burgeroorlog. Sinds 1996 is er vrede in het land.

Vanuit een kapperszaak schalt harde muziek en er staat een rij mensen te wachten……...Al snel wordt duidelijk wat de reden hier van is…..Een opschrift met de tekst: Gratis corte verklaart de mensenmassa. Iedereen staat te wachten op een gratis knipbeurt!

Eindelijk na een week beginnen we een beetje te wennen en krijgen we het iets beter naar onze zin. De start was gewoon lastig: Een smerig appartement in een sfeerloze gated community en een school waar in onze beleving veel te weinig les wordt gegeven, maar goed………onze accommodatie hebben we enigszins schoon gemaakt; we proberen zo min mogelijk in de gated community te zijn en verder hebben we meer uren gekregen op school. Bovendien wordt de hitte ietwat draaglijker (na een lange tijd kou, hoog in het Andes gebergte).

Meestal geven we nu les van 8.00 tot 9.30 uur (level 6); dan kunnen we lesgeven van 15.00 tot 18.00 uur (kids) en ’s avonds geven we les van 18.00 tot 19.00 uur (beginners). Als we lesgeven aan de kinderen is de wachttijd niet meer van 9.30 uur tot 18.00 uur, doch van 9.30 uur tot 15.00 uur. Nog steeds een lange tijd natuurlijk, maar het is te doen. Wellicht kan ik (Dees) in de wachttijd nog Franse les geven of ik neem Spaanse les. Tussen de lessen door proberen we ons te vermaken in Palin. De mensen in het dorp/klein stadje (37.000 inwoners) beginnen ons te herkennen. Als we ‘s avonds om 19.00 uur klaar zijn, moeten we nog wachten totdat Raul zijn lessen heeft afgerond. Soms moeten we wachten tot 20.00 uur, soms tot 21.00 uur of tot 21.30 uur. Het komt dan ook regelmatig voor dat we op school zijn van 8.00 tot 21.00 uur. Als we eerder willen vertrekken, dan moeten we een taxi nemen.

Na maanden van lessen voorbereiden teren we nu op het programma dat we hebben gebruikt in Colombia. Er is overigens wel een ‘teaching method’ op de OK English Academy, maar voor de cursisten lijkt het ons leuker om ook ander lesmateriaal voorgeschoteld te krijgen (althans dat horen we constant).

Sommige teksten die we aantreffen in het klaslokaal: Gossip is not cool: Before you judge someone, take a walk in their shoes - Expect to be accepted for who you are - Never regret something that once made you smile - Dream until your dreams come true - Think before you talk etc. etc.

De laatste werkdag - voor de vrije dagen van start zouden gaan - was op 11 april. ’s Morgens weer level 6, ’s middags de kids en ’s avonds level 2 (beginners). Om 9.30 uur ’s ochtends liet Raul weten: ‘See you in a while’ om vervolgens te verdwijnen. Waar zat die man? Uiteindelijk werd duidelijk dat hij naar Guatemala City was (samen met Johnson) om de Argentijn van het vliegveld op te halen die eigenlijk al eerder had moeten arriveren. Niemand die ons informeerde…..Lekker makkelijk….Ben en Dees nemen de lessen wel over…...zij willen toch immers meer werken? Ja, maar uiteraard niet op deze manier….Er mag natuurlijk geen misbruik gemaakt worden van onze goedheid. Hoe het ook zij: Aangezien Raul en Johnson afwezig waren, moest er wel les gegeven worden en werden we voor een voldongen feit geplaatst. Concreet: Na 19.00 uur nog maar een les er achteraan plakken tot 20.00 uur. Tussen 18.00 en 20.00 uur zaten alle niveau’s door elkaar in onze klas…..van level 1 tot level 14….. Er viel totaal geen lijn in te ontdekken.

’s Avonds belden we dan ook naar Raul om hem duidelijk te maken dat we wel goed maar niet gek zijn. We lieten hem weten dat we bereid zijn om voor hem te werken, maar dat hij niet van ons mag profiteren en dat hij bovendien beter moet communiceren. Duizend excuses was zijn antwoord en….from next week I will do my best for you, because you are wonderful people…..blablabla….In ieder geval tussen 21.30 en 22.00 uur vertrokken we per taxi samen met Morena (office lady) en Vanessa met zoontje Raul (Vanessa is - zoals eerder gemeld - de zus van Morena en tevens is Vanessa een cursiste). Zij wonen - net als wij - in de gated community Las Victorias. Er blijken overigens meer cursisten te wonen in Las Victorias, maar dat terzijde…

Wij waren nauwelijk thuis, of daar arriveerden host Raul, vrijwilliger Johnson en de Argentijn. Deze gast sliep 1 nacht op de bank in ons appartement. Wij waren er wel een beetje klaar mee en spraken uit dat het - zelfs na bijna 13 jaar vrijwilligerswerk in Derde Wereldlanden - nog steeds lastig is om op een wijze manier om te gaan met de vele beloftes, excuses, geringe resultaten en met het feit dat het schort aan communication, explanation and planning. Wellicht niet zo’n leuke binnenkomer voor de Argentijn, maar ja……we zijn ook maar mensen….en wij hadden het wel even gehad…..By the way: Als Johnson (Engels-en Franstalige vrijwilliger) niet wil dat host Raul ons hoort, praat hij Frans tegen ons. Normaal gesproken spreken we Engels samen.

En dan…...5 vrije dagen en wel van 12 t/m. 16 april……Semana Santa. De mensen van de English Academy (founder Raul, volunteer Johnson die op 17 april 30 jaar werd, teacher Shamir, office lady Morena) trekken erop uit. Ook de Argentijn ging mee. Op 12 april stond er een kanjer van een four wheel drive car voor het huis (gehuurd door de Engelsman Johnson). Zijn dit nog backpackers? Achteraf bleek dat hun wegen zich hadden gescheiden.

Wij besloten om de eerste dag een duik te gaan nemen in het zwembad (onderdeel van de gated community). Wij konden ons niet herinneren hoe lang geleden het was dat wij voor het laatst hadden gezwommen? 10 jaar? 15 jaar? Voor mij (Dees) betekende dit pijn in nek, schouders en rug. Bovendien vonden mijn armen die felle zon waarschijnlijk niet zo prettig want het resulteerde in verbrandde armen.

’s Middags zou er een processie plaatsvinden en we besloten om met de chickenbus naar het centrum van Palin te gaan (La Ceiba). De chickenbus doet de naam eer aan….een bus die uitpuilt van de mensen (te vergelijken met de Ghanese trotro, maar dan in een betere staat). Het zijn oude schoolbussen uit de USA. Het ritje was erg leuk, de processie echter bleek niet aan de orde te zijn. Overigens: Niemand die ons de juiste tijden van de processies tijdens Semana Santa kon vertellen. We bleven dus maar een paar uurtjes in het centrum en gingen met de chickenbus weer terug.

De volgende dag stond de plaats Antigua op de rol. Enige achtergrondinformatie: Antigua is een stad en gemeente in Guatemala, niet ver van de hoofdstad Guatemala-Stad. De stad is opgenomen op de Werelderfgoedlijst van het UNESCO. Ze is gelegen in de vallei van Panchoy, onder de Volcán de Agua en is de hoofdstad van het departement Sacatepéquez. Antigua werd onder de naam Santiago de los Caballeros in 1543 door de Spaanse veroveraars gesticht als hoofdstad van de Kapiteinsgeneraliteit Guatemala, een bestuurlijk onderdeel van het vice-koninkrijk Nieuw-Spanje dat het zuidelijke deel van Mexico en Centraal-Amerika besloeg. Rond 1700 werd de bevolking al op 70.000 inwoners geschat. De stad werd echter meerdere malen door epidemieën getroffen. Ook diverse aardbevingen eisten hun tol. Met name in 1773 werden grote delen van de stad in puin gelegd. Na deze aardbevingen werd de hoofdstad in 1776 officieel verplaatst naar het veiliger geachte Guatemala-Stad waarna de naam van Santiago de los Caballeros veranderde in “La Antigua Guatemala” (het oude Guatemala). Tegenwoordig beleeft Antigua een nieuwe bloeiperiode. Met zijn koloniale bouwstijl, zijn overzichtelijke omvang en typische marktjes, is Antigua een grotere toeristische trekpleister dan de hoofdstad. Het staat bekend om de vele taleninstituten voor wie Spaans wil leren. Elk jaar worden er tijdens de Goede Week (Semana Santa) vele evenementen georganiseerd, zoals bloementapijten (alfombras) en processies door de gezellige straatjes. Antigua is bekend om de jade die er verkocht wordt. De stad heeft 46.000 inwoners en is een onderwijscentrum voor de regio, met middelbare scholen waar ongeveer 16.000 leerlingen aan studeren. Belangrijkste bezienswaardigheden zijn: Parque Central (met de uit 1936 daterende replica van de fontein van de zeemeerminnen); Kathedraal de Santiago; Museum van de Universiteit van San Carlos; Kerken van La Merced, San Francisco en las Capuchinas; Casa Popenoe (gerestaureerde koloniale woning); Museum en hotel Santo Domingo en het uitzichtspunt Cerro de la Cruz. In het nabijgelegen Jocotenango bevindt zich het museum La Azotea met een overzicht van de koffieteelt en een mooie verzameling muziekinstrumenten die de Mayas gebruikten. Populaire uitstapjes vanuit Antigua zijn het beklimmen van de vulkaan Pacaya, de zondagsmarkt van Chichicastenango of de Maya ruïnes van Copan in Honduras. De Franciscaner monnik Hermano Pedro de San José de Betancourt (1626-1667) werkte in het klooster van San Francisco en was begaan met het lot van de zieken en hulpbehoevenden. In 2002 is hij door Paus Johannes Paulus 11 heilig verklaard. Zijn graf is een bedevaartsoord en staat naast de kerk van San Francisco. In de stad is een hospitaal voor de armen dat zijn naam draagt.

De mensen van de OK English Academy hadden ons aangeraden om bijvoorbeeld niet op de vrije dagen naar de beach te gaan: Te druk, te gevaarlijk, te smerig. Antigua zou een goed alternatief zijn: Weliswaar toeristisch, doch wel veilig. Echter: Om in Antigua te geraken met de chickenbus (veel te duur per taxi), moest overgestapt worden in Esquintla. Dus: Eerst een bus van Palin naar Esquintla en dan een bus van Esquintla naar Antigua. De adviezen die wij kregen uit ons netwerk varieerden enorm: Je moet vroeg vertrekken en omstreeks 15.00/16.00 uur terugkeren naar Palin……Je moet overnachten in Antigua…..het is 1 uur met de bus, het is 2 uur met de bus, het is 3 uur met de bus……Esquintla is gevaarlijk….enz. enz. Uiteraard troffen we onze voorzorgsmaatregelen als het gaat om de veiligheid in een bus. We namen dus slechts normale dingen mee, waaronder o.a. de huissleutel en wat cash geld. (Geen credit cards, geen dure spullen).

Om 8.00 uur zaten we in de bus. De afstand Palin-Esquintla werd staande in de chickenbus afgelegd. Toen we in Esquintla arriveerden hadden we geluk. Twee jonge knapen waren bereid om met ons mee te lopen naar de juiste bus richting Antigua. Dat was boffen, want alleen zouden we dit nooit hebben gevonden. We hebben zeker een kwartier gelopen tussen allerlei stalletjes door, (het leek wel Ghana). Toen konden we plaats nemen in de bus naar Antigua. Hoera, we hadden een zitplaats. Na twee en een half uur (om 10.30 uur) arriveerden we in Antigua. Een mooie plaats met een prachtige ambiance…..Kathedraal, paleis, park, arts & crafts, eetkraampjes, markten, Maya culture…….Jammer dat ons Workaway project in Palin is en niet in Antigua….hahaha!

Wij genoten volop van deze sfeervolle stad, hoewel het belachelijk druk was! Aan het einde van de middag zou er een processie voorbij trekken en de voorbereidingen hiervoor waren in volle gang. Zo zagen we de beelden die in de processie mee gesjouwd zouden worden en tevens waren er op de straten bloementapijten aangebracht. Dit zijn straattapijten van gekleurd zaagsel. Op de processie zelf wachtten we niet, aangezien we nog terug moesten richting Palin.

Omstreeks 15.00 uur aanvaardden we de terugweg. Eerst met een soort tuk-tuk naar het busstation en toen met de bus van Antigua naar Esquintla. Plotseling begon het te stort regenen. Niet meer normaal. De straten veranderden in rivieren. In Esquintla moesten we de bus uit en gewapend met paraplu’s zochten we een plek om te kunnen schuilen. Aldaar wachtten we op de bus naar Palin. Die bus zat wederom tot de nok vol. Er was geen doorkomen aan. Je kon geen kant op. Kleddernatte mensen, jengelende kinderen, bagage, mensen die via de nooduitgang naar binnen of naar buiten klauterden…..En weer gingen onze gedachten naar Ghana…..Eindelijk arriveerden we in Palin.

Toen we de bus uitstapten ontdekte Ben dat zijn portemonnee (uit Ghana) gerold was. Wij de bus weer in….en in ons beste Spaans lieten we weten wat ons was overkomen. Ik (Dees) kon het niet nalaten om te zeggen (in het Engels): ‘It’s a shame and this on Semana Santa’. Een doodse stilte was mijn antwoord. Welnu, het was gebeurd. We verlieten de bus (want de chauffeur wilde niet langer wachten). Behalve iets meer dan 300 Quetzals (ongeveer een kleine 40 Euro), zat er slechts 1 belangrijk ding in die portemonnee en dat was…..de huissleutel! Verder copieën van paspoorten (slechts copieën die we altijd bij ons hebben), dagvoorraad medicatie Ben (de grote voorraad was ‘ thuis’), enkele adressen, aantekeningen e.d. Het probleem was dus de huissleutel! Wij konden het appartement niet in en onze collega’s (Raul/Johnson/Shamir/Morena) waren met hun gehuurde auto op reis, dus zij waren afwezig.

We gingen naar de security van de gated community om te vragen of men misschien een reserve sleutel had van het appartement. Nee dus…..Zij konden slechts de deur openbreken, maar daarvoor moest je 100 Quetzals betalen. En toen….geluk bij een ongeluk….Er kwam een auto aanrijden en wie zat daarin? Vanessa! (De zus van administratrice Morena). Zij vroeg of we een probleem hadden. Wij maakten kennis met haar vriend die achter het stuur zat, zijnde Alfonso. Ook zat het zoontje van Vanessa (Raul) en het nichtje van Vanessa (Allison) in de auto. Erg fijn dat zowel Alfonso als Vanessa enigszins Engels spreken. Er werd voorgesteld om naar het appartement van de ouders van onze host Raul te rijden. Ook deze mensen wonen in de gated community. Wellicht hadden zij een spare key van het appartement van hun zoon. Jammer dan….zij waren niet thuis. Ook bellen naar Raul, Morena e.d. schoot niet op. Niemand beantwoordde de telefoon. Toen werd het idee geopperd om Alfonso met behulp van een ladder naar boven te laten klauteren. Misschien stond er een raam open. Alfonso echter had helemaal geen ladder nodig en klom via vensterbank en deuren naar de eerste verdieping. Helaas…..het raam zat dicht. Inmiddels de buren ingelicht en er werd voorgesteld om via het muurtje van de buren op ons binnenplaatsje te geraken en vandaar uit het keukenraam te openen. Aangezien Vanessa slanker is dan Alfonso klom zij over het muurtje van de buren aan de achterkant en sprong op ons binnenplaatsje. Daar kon zij het keukenraam openen. Toen was het een fluitje van een cent om door het keukenraam te klimmen en de voordeur voor ons te openen. Het moge duidelijk zijn dat wij Vanessa en Alfonso erg dankbaar waren! We waren binnen! Al met al niet echt leuk: De eerste vrije dag verbrand door de zon en de tweede vrije dag bestolen in de chickenbus.

En de laatste 3 vrije dagen? Werden we nu gedwongen om thuis te blijven? We hadden geen sleutel en konden niet weggaan. We konden geen deur afsluiten………Op vrijdagmiddag 14 april stond host Raul plotseling op de stoep………en niet alleen Raul, maar ook Morena, Shamir en de Argentijn in de auto van Raul. Vrijwilliger Johnson was nog ‘on travelling’. Raul had gehoord wat ons was overkomen. Hij leerde ons een foefje om de deur te openen en te sluiten zonder sleutel, namelijk raam van de buitenkant openschuiven en dan met de arm door het raam de deur openmaken. Echter: Dit bleek niet nodig te zijn, omdat er toch nog een reservesleutel aanwezig bleek te zijn bij de ouders van Raul.

Nu konden we dan toch nog richting centrum Palin gaan (La Ceiba) om de processie van Semana Santa bij te wonen. Met de chickenbus op pad dus en met de hand op de knip tegen de zakkenrollers. Men had ons verteld dat de processie zou starten om 16.00 uur (na de Kruisweg). Nee dus…..Het werd wachten, wachten, wachten. 16.00 uur werd 17.00 uur en 17.00 uur werd 18.00 uur……..Eerst liet men weten dat het tot 20.00 uur zou duren, later werd ons duidelijk gemaakt dat het tot 1.00 uur ‘s nachts zou duren. Toen wij de stoet hadden aanschouwd (die in gedeelten vertrok), hielden we het voor gezien. We hadden weliswaar verschillende foto’s gemaakt, doch toen de hoofdpersonen voorbij kwamen hield het fototoestel het plotseling voor gezien. De derde vrije dag weliswaar de processie bekeken, maar kregen we te maken met een lege batterij van het fototoestel op het moment suprême.

Zaterdag 15 en zondag 16 april bleven we maar thuis in de sfeerloze gated community. Op zaterdagavond stond plotseling vrijwilliger Johnson op de stoep met de mededeling dat hij 1 nachtje in het appartement kwam slapen (had namelijk onderweg geen accommodatie kunnen vinden). Hij kon erg goed begrijpen dat wij onze vrije dagen anders hadden voorgesteld. Verder adviseerde hij ons om Raul links te laten liggen….Raul has a lot of blabla stories….I also ignore him….Tot onze grote verbazing liet Johnson weten dat hij een paar dagen eerder zijn huissleutel in de auto van Raul had laten liggen. Toen Johnson dan ook had vernomen wat ons was overkomen (portemonnee inclusief huissleutel gerold), had hij meteen aan Raul voorgesteld om zijn sleutel aan ‘the Dutch people’ te geven. Raul echter repte hier met geen woord over richting ons. Pfff….Zondag vertrok Johnson weer (maandag vierde hij zijn 30e verjaardag) om uiteindelijk op dinsdag 18 april weer terug te keren.

Hoewel wij nu weer een sleutel hadden en dus weg zouden kunnen gaan, waren we niet echt in ‘the mood’. Bovendien: Waar konden we naar toe? We stonden niet te springen om weer met de chickenbus op pad te gaan. Twee dagen thuis zitten dus in een appartement in een gated community. Het voelt als een gevangeniscel in een groot gevangeniscomplex. Er is geen internet in het appartement en hoewel er een paar computers in een hoek van een winkeltje staan op het complex waar wij wonen, was dit ‘internetcafé’ ook gesloten vanwege Semana Santa.

Op zondagochtend bezochten we een kapelletje in de gated community. Deze was ondergebracht in een omgebouwd appartement. Er was echter geen dienst. Die vond op 1e Paasdag plaats in Palin, maar daarvoor was het inmiddels te laat. Wellicht konden we met de taxi naar school gaan (in plaats van met de chickenbus) en aldaar achter de computer werken? Maar uh….op 1e Paasdag is waarschijnlijk de main gate gesloten. Raul even bellen dus om dit te checken. Echter: Raul beantwoordde geen telefoon. Kortom: Het hield op…..Er zat niets anders op dan wachten tot maandag 17 april. En dan staat Raul aan het einde van de zondagmiddag weer plotseling op de stoep samen met de Argentijn en laat weten dat deze laatste weer een nachtje blijft slapen. En dit nachtje werd nog een nachtje enz.…..Uiteindelijk vertrok de Argentijn op 19 april. Ook dit was niet afgesproken. Wij worden constant voor voldongen feiten geplaatst.

Wij worden inmiddels behoorlijk simpel van deze Raul. Hij doet maar wat….zijn handelen is chaotisch en er zit totaal geen lijn in. Wij missen verantwoordelijkheidsbesef, coördinatie, communicatie, organisatie. Is het teveel gevraagd om een telefoon te beantwoorden als jouw vrijwilliger belt? De manier waarop Raul omgaat met deze oudere vrijwilligers is respectloos. Hij is snel op zijn teentjes getrapt; hij zegt het ene moment dit en het andere moment is alles weer compleet anders; hij kan niet tegen kritiek; hij voelt zich snel beledigd. (Je mag niet praten over Guatemala als een developing country; je mag niet praten over ‘your people’; je mag niet….). Wij sturen aan op een meeting, want we willen dingen uitgesproken hebben, maar uh….als je je mening niet mag geven, dan heeft een vergadering weinig zin. Uiteindelijk ging dit dan ook niet door.

Hoewel maandag onze vrije dag is (en zondag), besloten we toch om op 17 april in alle vroegte (7.45 uur) mee te rijden met Raul naar school. Al het opgespaarde computerwerk van de afgelopen 5 dagen gaan we dan maar op school uitvoeren. Daar is namelijk internet. ’s Middags Palin in om allerlei dingen te regelen en ‘s avonds moesten we lesgeven op de Koreaanse fabriek KL Primetex, de plek waar kleding door mensen uit Guatemala in elkaar wordt gezet voor de export naar de Verenigde Staten. Wij, als ook de curisten Monica, Carolai en Karen, vonden het fijn elkaar weer te zien. Er waren slechts 3 personen aanwezig; waarschijnlijk moesten de collega’s werken.

We zijn hier nu 2 weken, het voelt als 2 jaar……..….de tijd kruipt………! Het moge duidelijk zijn dat het project van Raul niet onze favoriet is! We zitten in dubio: Zullen we blijven of niet? Het is nog maar anderhalve maand voordat we op verlof komen naar Nederland. Of zullen we toch proberen om op eigen initiatief een project te vinden in Guatemala City? Het begint erop te lijken dat de projecten die wij op eigen kracht vinden veel interessanter zijn dan de Workaway projecten. Zoals eerder gemeld: Wellicht worden we te oud en zijn we te serieus voor Workaway. Hoe het ook zij: Sinds 2004 zijn we ieder jaar op verlof geweest in Nederland (met uitzondering van 2016). Nooit keek ik (Dees) daar naar uit. Nu echter heb ik veel zin om in juni naar Nederland te gaan.

Het voordeel van weggaan bij Raul in Palin is natuurlijk dat we verlost zijn van zijn nukken. Echter: Vertrekken naar de hoofdstad Guatemala City betekent: Weer opnieuw beginnen en dat kost veel nieuwe energie. Bovendien is Guatemala City (net als Esquintla) gevaarlijk. Palin daarentegen is redelijk veilig.

Tsja, er valt weinig te melden……..….in de week van 17 april begonnen we maar weer vol goede moed…….…………..Hoewel onze cursisten ons pick pocket avontuur erg vervelend voor ons vonden, lieten zij weten dat we nog geluk hadden gehad. Het komt regelmatig voor (zowel in Palin als in Guatemala City) dat men een pistool onder je neus houdt om je geld afhandig te maken. Uit hun eigen ervaring kregen we te horen dat dit zowel in de chickenbus als ook op straat gebeurt. Eén cursiste liet weten dat zij de afgelopen jaren maar liefst 5x was beroofd (4 telefoons en geld). Het lijkt normaal te zijn.

Deze week gingen we 2x ’s avonds van 18.00 tot 19.00 uur naar de fabriek KL Primetex om in-company Engels te geven (private classes) en verder gaven we les op de OK English Academy van Raul en dit hield in: ’s Morgens van 8.00 tot 9.30 uur en ’s avonds van 18.00 tot 19.00 uur. En tussendoor….Helpen in de klassen bij de kinderen, Palin wederom verkennen, eigen werk doen achter de computer enz. enz. In het restaurantje waar we meestal onze lunch gebruiken blijkt wifi te zijn. Dit is fijn voor ons, want dan kunnen we even de scene van de talenschool ontvluchten. Op 18 april kwam iedereen - na de vrije dagen - weer terug op het instituut…..Johnson (vrijwilliger), Morena (administratrice), Shamir (leerkracht).

En dan wordt duidelijk dat een oud collega van Ben uit Boxmeer (91 jaar) is overleden. Het zit niet mee in Guatemala: Onze huurder in Nederland gaat eerder vertrekken; een overlijden in Nederland; we zijn bestolen in de bus in Guatemala en een project in Guatemala dat niet echt goed bevalt.

Waren er slechts 3 cursisten aanwezig op maandagavond 17 april op de KL Primetex fabriek, een dagje later waren het er weer 6. Blijkbaar is het groepje nu compleet: Monica, Carolai, Karen, Norma, Ama en Arian. Zoals gemeld wordt er in deze Koreaanse fabriek door mensen in Guatemala kleding vervaardigd voor de Verenigde Staten. De cursisten vertelden over hun werk. Sommigen werkten op de afdeling accountancy, anderen hielden zich bezig met import/export of met de planning. Feit is dat er zeer lange dagen worden gemaakt.

Het blijkt dat de cursisten op de talenschool van Raul ongeveer 150 Quatzals per maand moeten betalen. (ongeveer 18 - 19 Euro). 33% van de cursisten krijgt echter een scholarship en zij hoeven niets te betalen.

Op 19 april werden we na de les door een cursist verrast met 2 pakjes koekjes…..surprise, surprise…..

Aangezien er geen deuren in de 2 klaslokalen zitten, loopt iedereen gewoon in en uit….kinderen komen nieuwsgierig even binnenkijken of vrienden/bekenden van onze cursisten komen langs just to say hello…….This is Guatemala…..

Eindelijk….na 2 en een halve week wachten krijgen we ons lesrooster. Het betreft slechts 15 uur per week (ter vergelijking: Op ons laatste project in Colombia gaven we 33 uur per week les). Maandag van 8.00 tot 9.30 uur hebben we beginners op de OK English Academy en ‘s avonds van 18.00 tot 19.00 uur hebben we intermediate level op de KL Primetex fabriek. Dinsdag van 8.00 tot 9.30 uur: Intermediate level OK English Academy en ’s avonds van 18.00 tot 19.00 uur: Intermediate level op de KL Primetex fabriek. Woensdag van 8.00 tot 9.30 uur: Intermediate level OK English Academy en ‘s avonds van 18.00 tot 19.00 uur: Beginners OK English Academy. Donderdag van 8.00 tot 9.30 uur: Intermediate level OK English Academy en ‘s avonds van 18.00 tot 19.00 uur: Beginners OK English Academy. Vrijdag van 15.00 tot 16.00 uur: Kids intermediate OK English Academy en ‘s avonds van 18.00 tot 19.00 uur: Beginners OK English Academy. Zaterdag van 9.00 tot 12.00 uur: Advanced level OK English Academy.

Oh, die geslepen Raul….Er vallen ons verschillende dingen op: Vrijwilliger Johnson hoeft nooit ‘s morgens te werken; hij hoeft nooit les te geven aan kinderen; hij heeft alleen maar advanced level en private classes. Hij geeft slechts 9 uur les in de week. Het rooster van Johnson staat niet op onze timetable. Waarschijnlijk wil Raul niet dat wij inzage hebben in het gemakkelijke rooster van Johnson. En verder valt ons op dat onze vrije dagen niet meer op zondag en maandag zijn, doch dat we slechts op zondag vrij zijn. Nou maakt dit voor ons niets uit, aangezien we niet zitten te wachten om 2 dagen in de gated community door te brengen. Bovendien stelt het lesrooster in onze ogen helemaal niets voor en is het sowieso veel te weinig voor ons. Echter: De manier van Raul van ‘omgaan met’ verdient natuurlijk niet de schoonheidsprijs!

Maar dan….gelukkig…..op 20 april krijgen we de mogelijkheid om een goed constructief gesprek te voeren met Raul en wordt de lucht geklaard. Iedereen is blij. We besluiten om te blijven…Plotseling doet Raul alles om het ons meer naar de zin te maken. Hij gaat daarin ver. Voor ons komt het zelfs overdreven over. Hij is omgeslagen als een blad aan de boom en zegt telkens: ‘Anything you need, let me know…’ Enkele voorbeelden: Hij komt aanzetten met schoon beddegoed, sprayt het hele appartement (desinfectie); geeft water, belooft cake, regelt een loodgieter om het toilet boven te laten repareren, vraagt 100x op een dag of we iets nodig hebben enz. enz.

Wat wij wel fijn vinden is het feit dat we hier echt iets kunnen betekenen voor de ‘needy ones’, hoewel het aantal uren voor ons veel te weinig is, maar goed………………

Het lesrooster wordt opnieuw aangepast. Aangezien wij aangegeven hadden dat wij meer kunnen delen met intermediate en advanced level wordt hier gehoor aan gegeven. Minder vaak lesgeven aan de beginners dus. Nu ziet de timetable er als volgt uit: Maandag van 8.00 tot 9.30 uur hebben we beginners op de OK English Academy en ’s avonds van 18.00 tot 19.00 uur hebben we intermediate level op de KL Primetex fabriek. Dinsdag van 8.00 tot 9.30 uur: Intermediate level OK English Academy en ’s avonds van 18.00 tot 19.00 uur: Intermediate level op de KL Primetex fabriek. Woensdag van 8.00 tot 9.30 uur: Intermediate level OK English Academy. Donderdag van 8.00 tot 9.30 uur: Intermediate level OK English Academy. Vrijdag van 17.00 tot 18.00 uur: Kids intermediate OK English Academy. Zaterdag van 9.00 tot 12.00 uur: Advanced level OK English Academy. Zondag van 9.00 tot 12.00 uur: Intermediate level OK English Academy. Uiteraard nog steeds maar 15 uren, maar we kunnen ook iedere dag nog lesgeven aan de kinderen (van 15.00 tot 18.00 uur).

Zoals eerder gemeld: Op ons 2e project in Colombia gaven we 33 uren per week les, maar goed…..eindelijk is er een timetable…..count your blessings….Hopelijk meer structuur dus….Tot nu toe hoorden we slechts: This is the week before Semana Santa….of….Students are free to come…of…This week is a relaxed program….of….these are extra classes….of…blabla…Het nieuwe rooster betekent dat we niet meer op woensdag, donderdag en vrijdag van 18.00 tot 19.00 uur lesgeven aan beginners. Hiervoor in de plaats komt lesgeven op zondag van 9.00 tot 12.00 uur aan intermediate level. Dit houdt ook in dat we niet meer vrij zijn op zondag en maandag (en dat we dus iedere dag op het instituut zijn), maar in onze beleving is dit laatste rooster prettiger. Soms rijden we mee met Raul, soms nemen we een taxi (hangt af van zijn en onze uren).

Op 20 april weer een aardigheidje van een cursist gekregen; deze keer oorbellen (kitsch, doch attent).

21 april lesgeven aan de kinderen (what a noise!); 22 april advanced level en 23 april intermediate level. En tussendoor proberen we ons te vermaken in de sfeerloze gated community, maar goed….nog een week en dan is april voorbij……..Wij gaan nergens meer naar toe (en al helemaal niet meer met de chickenbus). Eén beroving was genoeg. Guatemala blijkt toch onveiliger te zijn dan gedacht. En zo zie je maar weer dat het advies van minbuza ook maar slechts een indicatie is. (Land wordt aangegeven als geel en niet als bruin of rood).

Het regenseizoen is inmiddels ook alweer van start gegaan……bijna iedere dag is er wel een periode met uitzonderlijk veel regen……Ben is inmiddels snipverkouden. (Net als Raul) en ik (Dees) heb buikloop.

Onze cursisten vertelden ons dat er in de hoofdstad Guatemala City - als symbool voor de vrede - elke dag een witte bloem wordt neergelegd bij een bepaald monument.

Op de English Academy hier in Palin staat een vitrinekast met….parfum. Tsja, behalve lesgeven wordt er dus ook parfum verkocht. Beetje vreemd, maar ach……

Wij hebben geboft met onze huisgenoot, de 30-jarige Johnson uit Engeland. Wij hebben samen een erg leuk contact. Ik (Dees) kan helemaal niet meer stuk, omdat ik hem heel veel ideeën aan de hand heb gedaan op het gebied van lesgeven/lesmateriaal e.d. Johnson zal eind mei - na 3 maanden - Guatemala verlaten en zal nog een paar landen in Latijns-Amerika gaan bezoeken alvorens terug te keren naar het project van Raul in Guatemala. Deze knaap is inmiddels ook al een jaar op reis en heeft het plan om tot Kerst weg te blijven. En dan? ‘Oh, I will return to London to work for a while and when I have earned enough money again, then I start travelling again’. Ja, die jongelui die willen de vrijheid zo lang mogelijk behouden……….

In het restaurantje waar wij meestal de lunch gebruiken (El Comal) kun je - behalve menu del dia – slechts 1 ‘plate’ bestellen; variatie is niet mogelijk.

Nu Semana Santa alweer een tijdje voorbij is, kunnen we eindelijk gebruik maken van het internetcafé in de gated community ‘Las Victorias’ (het vakantie-achtige sfeerloze complex waar wij wonen). De vastgestelde openingsuren worden nu daadwerkelijk nageleefd.

Aangezien Colombia nog vers in ons geheugen zit, is het natuurlijk logisch dat je Colombia een beetje vergelijkt met Guatemala. Dit is natuurlijk onmogelijk, maar Colombia lijkt meer ontwikkeld dan Guatemala.

Er zijn hier ontzettend veel single mothers……….

Het komt ook wel eens voor dat cursisten met ons op de foto willen en uiteraard is dat no problem voor ons.

Palin is een authentiek plaatsje, waar geen toerist te bekennen is. Als er bijvoorbeeld een meeting of een celebration is, dan lopen - met name - de vrouwen in traditionele kledij.

Wij horen veel helikopters. Navraag bij Raul leerde dat helikopters worden ingezet bij de klopjacht op criminelen. Wij twijfelen aan het waarheidsgehalte. Waarschijnlijk is het weer een blablabla verhaal van Raul.

Op de OK English Academy wordt les gegeven aan kinderen, teenagers en volwassenen. De niveau’s zijn onderverdeeld in: Beginners, intermediate en advanced level. Als cursisten betalen is er sprake van een vrije inloop en hebben zij dus toegang tot alle klassen. Het komt dan ook voor dat je bijvoorbeeld mensen uit advanced level weer terug ziet in de klas intermediate level. Dat is soms een beetje lastig als het gaat om het voorbereiden van je lessen, maar goed….

Een opmerkelijke vraag van een cursist uit intermediate level: ‘I have a bible in English, but….I don’t know if it is British English or American English’…

Tijdens de les op zondag 23 april, worden we plotseling opgeschrikt door hevige knallen, een geluid dat doet denken aan schoten uit een mitrailleur. De enige 2 mensen die ontzettend schrokken, waren Ben en ik (Dees). Volgens de cursisten was er niets aan de hand. Het bleek vuurwerk te zijn ter gelegenheid van een verjaardagspartijtje. Tsja, je moet het maar weten……..

24 en 25 april lesgeven op twee lokaties: OK English Academy en KL Primetex. De les op 25 april op KL Primetex kwam echter te vervallen.

Het lesgeven op zowel de OK English Academy alsmede op de Koreaanse fabriek KL Primetex bevalt prima en ach…die vreemde snuiter Raul (onze Workaway host) nemen we maar op de koop toe. Het gaat in ieder geval stukken beter dan in het begin; het is werkbaar en we houden het wel vol….Het is tenslotte nog maar 5 weken totdat we op verlof gaan naar Nederland (1 juni).

De mascotte van de OK English Academy is een pandabeer. Toen ik naar het waarom hiervan vroeg aan Raul, kreeg ik als antwoord: ‘The bear is saying: I am black and I am white, but everybody loves me’…....…!

Tot volgende maand!
Groet, Ben en Dees