Bye Blighty Bliss and hello English Path Center

Dag taleninstituut Blighty Bliss en hallo taleninstituut English Path Center Institute… Februari 2017

Dit verslag begint op 5 januari 2017 en dan zijn we nog in Tunja en beginnen we aan onze laatste weken op taleninstituut Blighty Bliss.

5 januari: Bloeddrukmedicatie kopen in Zuid-Amerika is nog steeds veel lastiger dan in West-Afrika of in Zuid-Oost Azië en ook veel duurder. In Colombia is de prijs hiervoor 3x hoger dan in Nederland. Na verschillende apotheken geraadpleegd te hebben, ging Ben naar het ziekenhuis, alwaar een arts hem - na een hele zoektocht -, uiteindelijk verwees naar de juiste apotheek (met de naam Madrid). Daar was weliswaar de medicatie te verkrijgen, doch niet de hele hoeveelheid. Een deel kon gekocht worden, een ander deel moest besteld worden. Echter: Om het gekochte gedeelte mee te krijgen, moest ook het bestelde gedeelte al betaald worden. Aangezien Ben te weinig cash op zak had, besloot hij met de card te betalen, maar….de medewerkster van de pharmacie vertelde dat de pin transactie was mislukt. Ben ging dan ook naar een pinautomaat. Ook dit ging niet van een leien dakje: Bank 1 had 3 pinautomaten die allemaal niet functioneerden; bank 2 had slechts 1 pinautomaat en deze was defect; bank 3 was ook geen succes, maar uiteindelijk lukte het bij bank 4 met hulp van een politie-agent. Vervolgens ging Ben terug naar de apotheek en betaalde uiteindelijk alles cash. Eénmaal thuisgekomen bleek bij verificatie van de bankzaken dat de bewuste pin transactie wel degelijk had plaats gevonden. Ben had dus 2x betaald. Met het bewijs van zijn contante betaling alsmede met het bewijs van de banktransactie (uitgeprint in een hectisch internetcafé) ging Ben dan ook terug naar de apotheek. Hier beweerde men glashard dat hij maar 1x had betaald in plaats van 2x. Toen Ben liet weten naar de politie te gaan, bond men in. Samen met een medewerkster van de apotheek toog Ben naar de bank en sprak met de direkteur. Deze verzekerde Ben dat het wel goed zou komen en dat hij met de bank in Nederland zou bellen. Dit kon echter pas de volgende dag plaatsvinden vanwege het tijdsverschil….pffff…..Kortom: Een heel gedoe! Een dag later stond Ben op de stoep bij de bankdirekteur en laatstgenoemde belde niet naar Nederland, maar liet Ben een bewijsstuk zien dat in eerste instantie de pin transactie was afgeschreven en later weer was bijgeschreven. Het wachten was dus op Nederland om te corrigeren en terug te boeken. Om een lang verhaal verhaal kort te maken: Na diverse bankmails verzonden te hebben met als antwoord nietszeggende standaard zinnen en na lang gewacht te hebben, belden we eind januari met de bank in Nederland en toen werd beloofd om het snel op te lossen. Nee dus…..en wij maar mailen en bellen…geen resultaat. We stuurden ook alle bewijsstukken op en gaven de gegevens door van de bank in Colombia. Het bleek weliswaar dat de bank in Nederland contact had opgenomen met de bank in Colombia, maar laatstgenoemde reageerde niet. Tsja….en daar staan wij niet van te kijken, want in z’n algemeenheid zijn de mensen hier erg nalatig als het gaat om actie ondernemen. Hier heerst de mentaliteit van…mañana, tomorrow…Begrijp ons goed: De Colombianen zijn heel erg vriendelijk en behulpzaam, maar snelle resultaten zijn blijkbaar een brug te ver. Nog steeds is de kwestie niet helemaal opgelost en zijn we inmiddels een maand verder. Als ons gevraagd wordt om onze medewerking te verlenen aan een klant tevredenheidsonderzoek van de ABN AMRO bank in Nederland, grijpen we ook deze mogelijkheid aan om de zaak te bespoedigen. Hopelijk wordt het snel opgelost. En eindelijk op 17 februari kwam er schot in de zaak.

Wij wachten op de uitslag van ons nieuwe project in Raquira. Als het positief is, kunnen we andere projecten cancelen. Men had ons beloofd om de definitieve uitslag te laten weten op 5 of 6 januari, maar dat gebeurde dus niet. Ach ja…het blijft een ontwikkelingsland: Altijd beloftes, altijd excuses en nauwelijks resultaat.

9 januari: Public Holiday. Tunja ziet er uitgestorven uit. Even een paar copieën maken of ‘even dit of even dat’ stagneert, aangezien veel shops gesloten zijn. Dan maar even haren laten knippen. De kapster vond het blijkbaar leuk om voor een mevrouw uit Holanda een klein vlechtje in het haar te maken; ach..ik liet haar maar begaan………

Planning op de korte termijn: Op 10 januari is de Kerstvakantie voorbij en starten we weer op taleninstituut Blighty Bliss. Onze laatste werkdag zal zijn op 19 januari. Dan hebben we nog 3 dagen de tijd om Tunja af te ronden en ons hopelijk te gaan voorbereiden op Raquira. Op maandagochtend 23 januari zullen wij het appartement verlaten.

Planning op de ietwat langere termijn: Van 23 januari tot eind maart zullen wij naar alle waarschijnlijkheid gaan werken in Raquira (Boyacá/Colombia) en in april en mei zullen wij onze vrijwilligers aktiviteiten gaan voortzetten in Guatemala (Palin). Begin juni komen we dan voor een verlof naar Nederland om wellicht eind juni terug te keren naar ons favoriete continent Zuid-Oost Azië.

Maar eerst dus de laatste 2 weken op taleninstituut Blighty Bliss in Tunja. De eerste lesdag na de Kerstvakantie was op 10 januari. Inmiddels is duidelijk geworden dat de teachers Andres en Christian (al dan niet tijdelijk) vertrokken zijn en dat vrijwilliger Olly zal starten. De eerste lesdag was rommelig: Deur was gesloten, alarm bleef maar afgaan, geen google chrome op computer, geen timetables, geen markers, geen presentielijsten, koffie-apparaat werkte niet, maar….er waren wel nieuwe bureau’s op kantoor inclusief flitsende bureaustoelen en trendy nieuwe screens. Het gaat hier echt alleen maar om vorm en buitenkant en veel te weinig om inhoud. Blighty Bliss is voor ons te commercieel en te weinig sociaal. In de eerste groep stond reading, listening and speaking op de rol. De topics waren: What did you do in your Christmas holidays? New Year’s resolutions: Will this year be better or worse than last year? Why do you think so? At the start of a New Year, people often promise themselves to go on diets, study harder, work less and so on….Why do you think people do this at this time of the year? If you could make three wishes for this New Year which would definitely come true, what would you wish for? En verder maar weer: Dutch Ministery of Foreign Affairs; Workaway en er werd afgesloten met news in levels: Swedish Taxi-pod.

Na de les togen we naar Centro, of tewel het hoofdkantoor van Blighty Bliss in de stad. Daar kregen we nieuwe lunchbonnen. Zoals eerder gemeld konden wij altijd kiezen uit 2 restaurants, te weten: Zona Gourmet (dichtbij en heerlijk) en El mana (veraf en matig). Tot medio december kozen wij dan ook bijna altijd voor Zona Gourmet (of wij moesten net in de stad zijn waardoor El mana praktischer was). Op 14 december kregen wij zomaar out of the blue te horen dat het contract met Zona Gourmet beeindigd was. Met andere woorden: Ga maar naar El maná. Op 10 januari kregen we echter - wederom out of the blue - te horen dat wij wel degelijk weer naar Zona Gourmet mochten gaan. Volgens Chris van het hoofdkantoor was het contract slechts verbroken geweest voor de maand december. Nou, op naar Zona Gourmet dus…..Voor de eigenaresse van Zona Gourmet was het net zo ‘confusing’ als voor ons. Zij probeerde de volgende verklaring te geven: ‘Wellicht heeft Blighty Bliss geprobeerd om in zee te gaan met een ander restaurant en is dit niet gelukt en is men weer teruggekeerd naar de oude vertrouwde Zona Gourmet’. Hoe het ook zij: De mensen van Zona Gourmet en wij waren blij.

En dan staan er nog 4 uren in de avond op de rol, verdeeld over 2 klassen van 2 uur, of tewel 4 uren voor Ben en 4 uren voor mij…………Net als ’s ochtends werd ook hier nogmaals aandacht besteed aan aktiviteiten in de Kerstvakantie en goede voornemens voor het nieuwe jaar en tevens kwamen de reisadviezen van minbuza weer ter sprake alsmede de mogelijkheden van Workaway. Aangezien ik (Dees) een nieuwe groep aantrof, ontkwam ik niet aan een introduktie. Hierbij kwamen sleutelwoorden aan de orde, zoals: The Netherlands, social work, voluntarywork worldwide enz. Op mijn vraag: ‘What is social work?’, luidde het antwoord van een cursist: ‘Then you work for free’…hahaha! Verder stonden o.a. de volgende opdrachten op de rol: Describe your personalities, qualities and abilities in more detail or describe famous people. En verder maar weer……Writing/speaking activity (using the past simple): An interesting day last week: What happened? How did you feel? Who were you with? etc.

Overigens: Toen Ben op 11 januari om 17.00 uur zijn klaslokaal betrad, bleek dat de cleaning lady net haar schoonmaak aktiviteiten had voltooid. Zij was zeer gedegen te werk gegaan, aangezien zij alle kabels van de computer had losgetrokken. Versterking moest opgetrommeld worden om alles weer te herstellen. Onnodig tijdverlies, maar goed….de cleaning lady zelf stond er stralend bij te kijken met een gezicht van: ‘Kijk eens hoe goed ik gepoetst heb’.

Op 11 januari ‘s avonds verscheen een nieuwe vrijwilliger, Olly genaamd, 30 jaar, van origine afkomstig uit Turkije, lang in Engeland gewoond en momenteel slechts doende met ‘travelling’. Nu zijn we dus weer met 4 vrijwilligers in ons appartement: De 2 knapen Tim en Olly en wij beiden. Wij merken aan onszelf dat de rek eruit gaat…..Het valt niet mee om voortdurend met de jongelui te moeten huizen....En hoewel we een prima contact hebben en veel relativeringsvermogen en humor inzetten, zijn we er wel bijna klaar mee……het stadium van tokkelen op een gitaar; smerige koelkast/smerig fornuis; populaire praat enz. enz. hebben we wel gehad…..

Lesgeven tot 21.00 uur, vervolgens met de taxi naar huis en de volgende ochtend om 8.00 uur weer paraat staan op Blighty Bliss. Voor mij (Dees) betekende dit: General conversation. News in levels: Car ban in Madrid. Reading text: Children and media violence. Funny videos: American needs translator in England; Do you speak English?; How the French speak English. Ook werd nog aandacht geschonken (BBC) aan: Unexpected snow in Europe. Aan het einde van de les stond de topic money centraal: Cursisten brainstormden in groepjes over de volgende stellingen: How much money is too much money? What is a good salary? Does money buy happiness? Would the world be better if there was no money? Money is the worst of all evil. What does this mean? Please explain!

Zomaar enkele wetenswaardigheden van de cursisten: Opmerkelijk te moeten vernemen dat een cursiste mij vroeg: ‘Which language do the people speak in Guatemala?’ Of wat te denken van: ‘For a good Colombian salary we should need at least 4 times the minimum salary’. Eén cursist liet mij vol trots een afbeelding op de computer zien van een pepino (een soort uitgeholde komkommer, gevuld met groente). Een andere cursiste vond het niet terecht dat de ‘map of Colombia’ (volgens het Nederlandse Ministerie van Buitenlandse Zaken) zoveel rode en bruine gebieden betrof (no go area or only travel when it is really necessary). In haar beleving was het nonsens en viel het allemaal wel mee. Of om met haar eigen woorden te spreken: ‘We just travel and see….’

En wederom 4 avondlessen……Een paar aktiviteiten: Speaking: Describe your personality. Reading/listening: News in levels: Scissors inside man; Prince Harry in Africa; Baby elephant is born: Brazilian prison massacre. Reading text: Charlotte’s choice. Grammar: Either/neither and verb to be (present/past/question/negative forms). BBC: Unexpected snow in Europe. Funny video: How the French speak English.

En nog steeds heeft Ben zijn bloeddruk medicatie niet bij elkaar weten te schrapen…..telkens weer krijgen we te horen: mañana, mañana, tomorrow, tomorrow….we zijn er nu al vanaf 5 januari mee bezig……..maar hoera, de aanhouder wint….op 14 januari krijgen we dan eindelijk het laatste doosje medicatie.

En hoe zit het met ons nieuwe project in Raquira? Nog steeds wachten we op een definitief antwoord. Het schiet niet op…………..We sturen text messages of bellen met de vertaalsters die bij ons gesprek met de burgemeester hebben gezeten, maar ook zij blijken de boel niet in gang te kunnen zetten. Uiteindelijk vragen we één van onze cursisten om te bellen naar de gemeente Raquira. Dit uiteraard vanwege de Spaanse taal. We krijgen te horen dat de zaak voor de Gemeente helemaal in orde is. Echter: De scholen zorgen voor de vertraging. En wederom luidde het antwoord: mañana, mañana, tomorrow, tomorrow….….Wij staan op het punt om de hele zaak af te blazen. Is het nou zo moeilijk om gewoon ja of nee te zeggen? Als het ja is, kunnen we de andere ‘potjes op het vuur’ gaan cancelen en als het nee is, kunnen wij ons gaan richten op andere mogelijkheden, wellicht in Villa de Leyva of Tunja.

En iedere dag opnieuw worden we geconfronteerd met computers in klaslokalen die niet naar behoren werken. Dit staat haaks op het feit dat er wel prima computers zijn op de office. Cursisten doen hun best voor ons om de boel ‘aan de praat te krijgen’; staff schakelt technicians in, maar het blijft krakkemikkerig….Office ladies en direktrice paraderen slechts rond op hun hoge hakken en de vrijwilligers coördinator zien we bijna nooit. Hij loopt in ieder geval niet over van werklust.

En weer een nieuwe dag op Blighty Bliss en wel op 12 januari…Ik (Dees) genoot met volle teugen van ‘my students’. Zij zijn onze ‘drive’….Bijna 2 uur lang spraken we over cultural exchange. Het komt geregeld voor dat ik niet toekom aan mijn lessen die ik heb voorbereid. De planning gaat dan ook regelmatig op de schop, maar goed….het belangrijkste is dat de cursisten actief participeren en volop de gelegenheid krijgen om Engels te praten. Verder een reading text: On a budget en bijvoorbeeld een leerzame Tedx video over: 7 ways to make a conversation with anyone. En ‘s avonds kwamen er geen cursisten voor mij (Dees) opdraven. Ik heb dan ook maar Ben geholpen in zijn klas.

Vrijdags is er geen les en dat betekent dat we onze eigen dingen kunnen doen….Echter: Dat schiet hier vaak niet op. Even pinnen: Pinautomaat defect. Even bloeddruk meten: Een uur wachten. Even naar de tailor: Als je 2000 Pesos moet afrekenen (ongeveer 60 eurocent) en je een biljet geeft van 10.000 Pesos (ongeveer 3 euro) kan niemand geld teruggeven. Na zes winkels afgelopen te hebben, lukte het dan eindelijk toch....

Zaterdag 14 januari: Het is onze beurt om les te geven op zaterdag. Wij staan keurig op tijd op de stoep, gevolgd door teacher Juank en een paar cursisten, doch het instituut is nog gesloten. Na ongeveer een kwartier gewacht te hebben, verschijnt Paula van de office. Dan begint het...Het duurt tot bijna 9.00 uur voordat mijn eerste cursisten verschijnen (en de les hoort te beginnen om 8.00 uur). Vervolgens werkt de computer niet, functioneert de koffie automaat niet, werkt de printer niet om presentielijsten uit te draaien, worden groepen (en klaslokalen) ter plekke nog gewisseld enz. enz. Kortom: Chaos, maar goed….uiteindelijk toch nog geprobeerd om leuke lessen te verzorgen en dit middels de volgende aktiviteiten: Eerst een beetje ‘grammar’ m.b.t. minimal pairs. Verder een video over Nederland: The Netherlands beyond Amsterdam. Explanation and conversation about the Dutch Ministery of Foreign Affairs and about Workaway. In een andere groep stonden verder ook reading/listening/writing skills op de rol. News in levels: Swedish Taxi-pod; The biggest dog in the world. Text about: How fast food began. Text: Jamie Oliver (Celebrity profile): Fill in the gaps. Hoe het ook zij: Het was de laatste keer dat wij op zaterdag moesten lesgeven…Onze periode op Blighty Bliss nadert het einde….nog 4 dagen lesgeven, van maandag 16 januari t/m. donderdag 19 januari…………

De hele zondag ging op aan lessen voorbereiden; het is veel werk en als je echt interessante lessen wil geven, dan kost het veel tijd om alles voor te bereiden. En ja, ik (Dees) ga er helemaal in op en in de lessen zelf geef ik me voor 300%. Ik vind het nog steeds geweldig! (Hoewel het zwaarder begint te worden voor ons allebei).

De normale scholen zijn hier weer gestart op 16 januari…..Het straatbeeld vult zich weer met leerlingen in schooluniform…..

Onze laatste week op Blighty Bliss begon op 16 januari. De eerste taak voor mij (Dees) was: Daily routine and adverbs of frequency. Hierna: News in levels: The biggest dog in the world. Video about The Netherlands. In de volgende groep werd ik geacht de phrasal verbs uit te leggen met take/get. Ook liet ik een site zien over: Safety in different countries. De video over de ijzige kou in Europa deed het ook goed: De cursisten waren blij dat zij in Tunja woonden (terwijl zij Tunja al koud vinden). Vervolgens een Tedx video: How meditation changed my life. News in levels: Scissors inside a man; Prince Harry in Africa. Als afsluiting werd gekozen voor a funny video: How the French speak English.

Een dag later luidde de opdracht voor mijn cursisten: Describe your phantasy holiday. Eén cursist liet weten dat zijn droom vakantie een 24 uurs verblijf zou zijn in het huis van zijn vader; zijn steekwoorden waren: in the mountains/the forest, all alone, reading and cooking…..Zo mooi! Verder stonden op de rol: Reisadviezen van minbuza; mogelijkheden via Workaway en 2 video’s. Dit betrof een ochtendgroep. ’s Avonds werd gestart met: Daily morning routine: Write about a typical Saturday and use the adverbs of frequency. Some texts from: News in levels. Reading text: Job-hunting: Fill in the gaps. Showing several sites: Minbuza/Workaway etc. Talking about biking in The Netherlands and the unexpected snow in Europe.

Overigens: Inmiddels is Paula van de office, lokatie chess, ziek. Daarom moet Chris van de lokatie centro opdraven. Eerst genoemde had net onze certificaten (in het Engels en het Spaans) aan ons gegeven, toen zij ziek richting huis keerde. Aangezien er een paar foutjes in geslopen waren, werd dit een dag later - op ons verzoek - gecorrigeerd door Chris. Verder blijkt Judy van kantoor (zus van direktrice Mayerlin) ook ziek te zijn. Bovendien is de ‘academic coordinator’ Jay, vanwege vakantie afwezig en zal pas eind januari terugkeren. Het komt dan ook wel voor dat direktrice Mayerlin ‘s avonds de honneurs moet waarnemen. Bovendien wordt zelfs de poetsvrouw ingezet. Een nieuwe cursist werd door deze cleaning lady naar de klas van Ben gebracht.

Zomaar enkele wetenswaardigheden: Als we in tijdnood zitten of het regent, dan nemen we de taxi. Telkens als een taxichauffeur een kerk passeert, dan maakt hij een kruisteken onder het rijden…..Onze collega vrijwilliger Tim (uit de Verenigde Staten) heeft zijn cv afgegeven op de universiteit van Tunja, onder vermelding van: ‘If they need me, they can call me…’ De nieuwe vrijwilliger Olly (uit Turkije) lijkt zijn draai al helemaal gevonden te hebben…..Als er in een tekst het woord HIV / aids voorkomt, merk ik aan de cursisten dat zij dit niet begrijpen. Wat blijkt? In het Spaans wordt dit omgedraaid: VIH / sida was dus wel duidelijk voor mijn publiek.

En hoe zit het met ons nieuwe project in Raquira? Onze cursist (Heimes) heeft al verscheidene keren gebeld. Hij kreeg deze keer te horen dat wij 1 maand at the country side les zouden moeten geven inclusief accommodatie in een klooster (op 7 km. afstand van Raquira) en 1 maand in town inclusief andere accommodatie in de plaats Raquira zelf. Een dag later is alles weer anders en krijgen we te horen dat de accommodatie in het klooster helemaal niet meer doorgaat. Heimes heeft nu gesproken met de rector van één van beide public schools en niet meer met de secretaresse van de burgemeester. Bovendien heeft een andere cursiste (Patssy), vertaalwerk voor ons verricht. Wij wilden namelijk een mail naar de secretaresse van de burgemeester van de Gemeente Raquira sturen, maar aangezien deze persoon slechts Spaans spreekt, heeft Patssy onze Engelstalige mail in het Spaans vertaald en hebben wij deze dus alsnog kunnen verzenden. En weer een dag later belt Heimes opnieuw naar de rector van één van beide scholen en opnieuw lijkt accommodatie het struikelblok te zijn. Er wordt gezocht naar wederom nieuwe mogelijkheden. Ons geduld wordt aardig op de proef gesteld…..….!

Aangezien wij bijna ons appartement moeten gaan verlaten, omdat onze periode op Blighty Bliss bijna afgelopen is (en we nog geen ander project hebben gevonden), moesten we nog even een hotel regelen in Tunja. Vanaf 23 januari zullen wij daar - hopelijk niet te lang - verblijven. We kunnen dan deze periode gebruiken om zaken af te werken en ons te concentreren op een nieuwe plek. Ook deden we alvast enig voorwerk als het gaat om de aanschaf van de tickets naar Guatemala (april) en Nederland (juni).

Onze laatste 2 lesdagen op taleninstituut Blighty Bliss zijn op 18 en 19 januari: Het lesrooster blijft behoorlijk zwaar tot het einde. Iedere avond lesgeven tot 21.00 uur en de volgende ochtend staan we weer paraat om 8.00 uur, maar goed….the students are our drive….Voor mij (Dees) stond allereerst een grammaticaal-onderdeel op de rol (gerund). Daarna - op verzoek van een cursist - een paar fabels, te weten: Under the lion’s skin en quarrelsome children. De essentie van de eerste fabel was: The devil is wearing Prada en de ‘ moral lesson’ van de tweede fabel luidde: Unity gives strength. Middels really-learn-english enkele short stories behandeld: A surprise from Australia and Act like the others. Several reading texts: Underline the difficult words.

Als we onze lunch gebruiken in ons vertrouwde restaurantje Zona Gourmet, zien we plotseling een cursist van Blighty Bliss. Had ik ’s ochtends uitgelegd dat we het woord delicious gebruiken als ons eten lekker heeft gesmaakt, nu konden we dit meteen in de praktijk brengen.

En toen nog avondlessen van 17.00 tot 21.00 uur……..Grammar: Prepositions of time and place. Uit de dropbox van Blighty Bliss die op iedere computer staat, koos ik voor flashcards over daily routine. Daarna een video: Teaching English the fun way. Bovendien verschillende teksten afkomstig van really-learn-english en news in levels en nog enkele puzzels.

In een andere groep stond de volgende opdracht gepland voor de cursisten: Make a tourist leaflet for a town of your choice. Hierna een Tedx video: 7 ways to make a conversation with anyone en tenslotte nog een leestekst: Living with the enemy (teenagers).

Naar aanleiding van ons vertrek (inclusief speeches), willen sommige cursisten uit de beginnersgroepen ons van alles vertellen, maar dat is nog een beetje moeilijk. De intentie is uiteraard bijzonder aardig en van alle kanten klinkt het dan ook: Happy life; happy travelling etc. Ook door de staff en de teachers worden we gedag gezegd: Muchas gracias; thanks for your time; thanks for your teaching etc. etc.

De laatste dag op Blighty Bliss was op 19 januari. De zieke Paula was weer terug ‘op de basis’, lokatie Chess en Chris was dus weer terug kunnen keren naar het hoofdkantoor Centro. Allereerst een beetje grammatica: Strong and weak forms/stressed and unstressed phrases. Hierna 4 leesteksten: The man behind KFC; Charlotte’s choice; A moment in history (Obama); The image that cost a fortune. De les werd afgerond met 2 video’s over Nederland: 10 things the Dutch do better than the Americans; 10 things you didn’t know about the Dutch. Na de les belde cursist Heimes wederom met de principal van één van de scholen in Raquira. Het werd ons duidelijk dat men niet wilde betalen voor onze accommodatie. Men heeft ons vanaf 27 december aan het lijntje gehouden…..niet echt netjes, maar goed….Raquira gaat dus niet door….(Overigens: Op 2 februari kregen we een excuus mail als het ging om de ‘ delay’). Nu kunnen we ons in ieder geval gaan storten op andere mogelijkheden. Nadat we al verschillende mensen op de lokatie Chess gedag hadden gezegd, togen we naar Centro. Ook daar zeiden we gedag en kregen we nog onze laatste lunchbonnen inclusief vergoeding breakfast and supper.

‘s Middags kregen we een mail van het verhuurbedrijf in Nederland dat onze huurder langzaam aan wil uitkijken naar kleinere, goedkopere woonruimte. Uiteraard kan het verhuurbedrijf dan op zoek gaan naar een nieuwe huurder, maar of wij dat nog willen is de vraag. Wij denken er de laatste tijd ook wel over om een beetje te gaan afbouwen. Komt tijd komt raad!!

En dan de laatste avondlessen op Blighty Bliss: Game: Rope of words. Grammar: This, that, these, those. Videos about The Netherlands (including Amsterdam) and conversation about The Netherlands and voluntarywork worldwide. En dan zit het erop…! Wij zeggen onze cursisten gedag. Enkele cursisten tonen zelf initiatief en komen naar ons toe, waaronder een jong net afgestudeerd stel; twee psychologen die op zoek moeten gaan naar een baan. Wij worden omhelsd en worden bedankt voor onze lessen. En ja…..we will miss our students, maar Blighty Bliss zullen we niet missen….teveel show en te weinig inhoud en de vele uren voorbereiding en de vele uren lesgeven zullen we ook niet missen. Kortom: Het is mooi geweest!

Als we ‘ thuis’ komen in ons appartement worden we verwelkomd door onze beide huisgenoten: De Amerikaan Tim en de Turk Olly. Zij spelen voor ons op de gitaar als een welkom en tevens als een afscheid…leuk! Overigens: De Turk Olly heeft last van het hoogteverschil en komt altijd buiten adem aan in het appartement. (Wij ook wel een beetje, maar niet zo erg als hij). Al met al was het een enerverende dag: Blighty Bliss in Tunja zit erop; de nieuwe plek in Raquira gaat niet door; onze huurder gaat waarschijnlijk ons appartement in Vlissingen eerder verlaten. Nou ja, stap voor stap maar alles regelen.

Zomaar enkele wetenswaardigheden m.b.t. de laatste dagen in ons appartement: Vrijwilligerscoördinator Manuel had toegezegd om op 20 of 21 januari naar het appartement te komen om ons gedag te zeggen. We zijn benieuwd………en nee dus…..we hebben inmiddels geleerd dat hij zijn beloftes niet of nauwelijks nakomt…….Vrijwilliger Olly bracht zijn Colombiaans vriendinnetje mee naar ‘ons’ appartement en vrijwilliger Tim gaf ons een compliment: ‘You always give and never take’……

Hadden wij op donderdagavond 19 januari onze laatste les op taleninstituut Blighty Bliss in Tunja, op maandagmorgen 23 januari moesten we ons appartement gaan verlaten. Nieuwe vrijwilliger(s) zullen arriveren en onze taken overnemen. Inmiddels hebben we begrepen dat de nieuwe vrijwilligers uit Engeland (een jongen) en Finland (een meisje) komen. De jongen uit Engeland zal in ons appartement komen wonen en het meisje uit Finland zal in een ‘host family’ ondergebracht worden. Wij nemen onze intrek in een hotelletje in Tunja om vandaar uit nieuwe lijnen uit te zetten richting ander vrijwilligerswerk in Colombia. De maanden februari en maart moeten we nog overbruggen. Ook kunnen we oude lijnen weer activeren. Feit is dat we ons gaan orienteren op de plaatsen Villa de Leyva en Tunja. Het is in ieder geval al fijn dat we de tijd hebben. Ons visum is verlengd tot 21 april. Even no teaching activities…….even bijkomen, zaken afwerken en dan opnieuw op zoek gaan naar a new voluntary job in Colombia…….

Op de ochtend van vertrek uit het appartement zeiden we Tim en Olly gedag en legden we een Spaans afscheidswoordje neer in het kantoortje van de security. Tot onze grote verbazing verscheen op de valreep toch nog Manuel, de vrijwilligers coördinator, in zijn kielzog de nieuwe vrijwilliger uit Engeland. Een perfecte timing…om 10.00 uur wij eruit en hij erin…..….Toen wij ’s middags gingen lunchen, zagen we ook nog het meisje uit Finland. Leuk om een beeld te hebben van onze opvolgers. Wij installeerden ons in ons nieuwe onderkomen; een heerlijke rustige plek en toch in hartje stad.

En dan krijgen we een mail uit Peru van docente Engels Elva die wij hebben ontmoet op de Marescal Caceres school in Ayacucho alwaar wij in augustus j.l. enkele workshops/presentaties hebben gehouden. Zij wilde goed nieuws met ons delen. Zij heeft een brief gekregen van de British Council. Wat blijkt? Zij heeft een prijs gewonnen. (Champion Teachers 2016) en is uitgenodigd om deel te nemen aan een conferentie in Glasgow UK van 4 tot 7 april 2017. Dat is natuurlijk geweldig voor Elva. In aansluiting hierop wordt zij gevraagd haar medewerking te verlenen als het gaat om het publiceren van haar ‘individual accomplishment story’ en daarvoor moet zij een samenvatting van haar ‘application’ schrijven in ongeveer 300 woorden. Voor dit laatste vroeg zij onze hulp. Wij zullen de samenvatting bekijken, eventuele correcties aanbrengen en/of suggesties aan de hand doen.

Hoewel we hadden gedacht om een paar dagen uit te rusten in ons nieuwe onderkomen, besluiten we toch om al op 24 januari richting Villa de Leyva te gaan, i.v.m. het zoeken naar een nieuwe vrijwilligersjob. Op advies van een cursist van Blighty Bliss bezoeken we de ‘educational secretary’ van de Gemeente Villa de Leyva. Na een uur in de bus te hebben gezeten arriveren we in dit mooie plaatsje Villa de Leyva. De betreffende man houdt kantoor in een prachtig koloniaal gebouw voorzien van een hele mooie binnentuin. Even wachten en toen was het onze beurt. Wij voerden een prettig gesprek en boden onze diensten aan. Hij (Enrique) verzekerde ons zijn best te gaan doen en contact op te nemen met zijn netwerk en beloofde ons om binnen enkele dagen uitsluitsel te geven. Afwachten dus.…!

Hierna togen we naar een school alwaar wij in november j.l. contact mee hadden gehad. De betreffende docente Engels bleek daar niet te werken (destijds was zij slechts op die lokatie geweest vanwege een aktiviteit). Wij werden dan ook naar een andere school verwezen. Ook daar kende men haar niet. Nou ja, dat spoor loopt dus dood. Onze hoop is gevestigd op de ‘educational secretary’ van de Gemeente. Tenslotte genoten we nog even in Villa de Leyva van een hapje en een drankje en togen we ‘huiswaarts’, d.w.z. naar ‘ons’ hotelletje Conquistador…..

Wij genieten van het feit dat ons werk erop zit op taleninstituut Blighty Bliss (we hebben de afgelopen 3 maanden vele uren gemaakt) en we komen helemaal bij in ons hotelletje (in koloniale stijl) in hartje stad. Het lijkt wel vakantie. Voor een korte periode is dat natuurlijk prima, maar uiteindelijk hopen we toch een nieuw project te vinden, hetzij in Villa de Leyva hetzij in Tunja. Uiterlijk 27 januari zullen we uitsluitsel krijgen van Villa de Leyva. Als het ja is kunnen we Tunja gaan afronden; als het nee is moeten we in Tunja de ‘boer op’.

Niet alleen is het een onzekere periode voor wat betreft een nieuw project in Colombia, ook is het nog onduidelijk wat onze huurder in ons appartement in Vlissingen precies gaat doen. Nou ja, we moeten even afwachten…en nog even genieten van het feit dat we vrij zijn. We ontdekken allemaal nieuwe dingen in Tunja (waar de afgelopen 3 maanden geen tijd voor was). Even gezellig een ontbijtje scoren; ergens lunchen of ‘s avonds een hapje eten; een tinto (Colombiaanse koffie) drinken in een leuk tentje in het centrum van de stad. Kortom: Genieten op Plaza Bolivar (hét plein van Tunja).

Op 26 januari besluiten we om de oude bibliotheek van Tunja te gaan bezoeken (een aanrader van een oud cursiste van taleninstituut Blighty Bliss). Welnu, zij had niets teveel gezegd. Deze antigua biblioteca mocht er zijn! Een prachtig gebouw in Spaanse stijl! In een leeszaal zagen we niet alleen boeken uit Colombia, maar ook uit Cuba, Mexico, Argentinië e.d. Verder een schitterende binnentuin; een hele mooie expositie op de tweede verdieping; een leeszaal voor de kinderen; kantoren e.d. Het mooiste echter was de authentieke oude bibliotheek: Gigantisch groot, houten lambrizeringen, een warm decor en boeken zover het oog reikt………...Ik moet in superlatieven spreken om te kunnen verwoorden hoe indrukwekkend en magisch deze oude bibliotheek is.

Het hotel Conquistador waar wij verblijven is een familiehotel en is erg knus en gezellig. Op een avond hadden we een leuk gesprek met de eigenaren en hun dochter. Hoewel man en vrouw slechts Spaans spreken, kan dochter-lief Engels begrijpen en een paar woordjes spreken. Wij vertelden over onze ervaringen wereldwijd en de dochter vertaalde voor de ouders. Toen wij de mensen wezen op de Workaway mogelijkheden - je kunt vrijwilligers vragen voor je hotel - werden we uitgebreid bedankt.

Als wij op 27 januari bellen naar Enrique, zijnde de ‘educational secretary’ van de Gemeente Villa de Leyva of er al iets bekend is over eventueel vrijwilligerswerk voor ons in Villa de Leyva, krijgen we te horen: No possibilities. Jammer dus…..Nu gaan we ons richten op Tunja. Hopelijk gaat het lukken, want op deze manier worden we genoodzaakt om toerist te zijn. Voor eventjes is dat leuk, maar natuurlijk niet voor een langere periode. Dan wordt het een te dure grap...

Op diezelfde dag besloten we dan ook om al naar de ‘educational secretary’ van de gemeente Tunja te gaan. Wij laten er geen gras over groeien en houden de vaart erin. Nadat we ons gemeld hadden werden we verwezen naar de 4e verdieping. Vanwege het taalprobleem (wij spreken geen Spaans en niemand spreekt Engels) werden we letterlijk naar het juiste kantoor gebracht. Aldaar spraken we met een zekere Victor. Dat wil zeggen: De man sprak ook geen woord Engels, maar gaf ons de gelegenheid om via een telefoon met een tolk te praten. Toen was de boodschap duidelijk: Wij zoeken een vrijwilligers job voor de maanden februari en maart op bijvoorbeeld een public school of op een ander educatief project in Tunja tegen gratis accommodatie. Wij lieten onze papieren en gegevens achter en er werd beloofd dat wij dinsdag 31 januari of woensdag 1 februari bericht zouden krijgen. Wederom wachten, wachten, wachten……..

Geregeld zien wij oud cursisten van Blighty Bliss in de stad en dat is altijd weer leuk.

Als we op zaterdagmiddag 28 januari door de stad lopen, zien we plotseling onze oud collega’s en oud medebewoners Tim en Olly inclusief de nieuwe volunteer uit Engeland die Miles blijkt te heten. Tim en Olly hadden zich met gitaren geinstalleerd en trakteerden het publiek op hun gitaarspel. Verder werden onderwijl - door Olly vervaardigde batikshirts - te koop aangeboden. Ja, ja…..die jongelui laten ons glimlachen…………..

En dan een onaangename verrassing…….aangezien het nog niet gelukt is om een nieuw project te vinden, verblijven wij sinds 23 januari in hotel Conquistador; een heel gezellig familiehotel in de stad. Toen wij nog een extra week wilden reserveren in afwachting van een nieuwe vrijwilligersplek inclusief accommodatie, kregen we te horen dat dit niet mogelijk was. Wat bleek? De mensen gaan 1 februari verhuizen naar een ander hotel in de buurt van Tunja en Conquistador wordt gesloten cq gerenoveerd. Pfff….we moeten dus niet alleen op zoek naar een nieuwe job inclusief accommodatie, maar ook nog naar een ander tijdelijk onderdak…..pfff………Jobless en homeless dus….Inmiddels is duidelijk geworden dat wij op 31 januari Conquistador moeten gaan verlaten. Zondag 29 januari dan ook maar op zoek naar een ander hotel/hostel in het centrum van Tunja. Dat is gelukt. Met ingang van 31 januari nemen we onze intrek in hotel Dux, Veel minder knus, maar hopelijk is het maar voor korte tijd. En de inkt is nog niet opgedroogd of het is alweer anders…..Op 30 januari krijgen we plotseling te horen dat we misschien toch iets langer in Conquistador kunnen blijven en wel tot zondag 5 februari, maar het is nog niet zeker. De dochter van het familiehotel sprak de inmiddels gevleugelde woorden….mañana….tomorrow it will be clear…..

Vanaf maandag 30 januari wederom actief op zoek naar een andere vrijwilligersplek. Eerst de ‘educational secretary’ van de Gemeente activeren en daarna onszelf presenteren op een school. We piekeren ons suf….wat kunnen we nog meer doen? We kunnen naar de aartsbisschop gaan. Ook houden we de projecten van Workaway in de gaten. We hebben weliswaar een passend project gevonden, maar dat is erg ver verwijderd van Tunja en dat betekent dat we een binnenlandse vlucht moeten nemen. Dat kan uiteraard een optie zijn, maar vooralsnog proberen we te slagen in Tunja. Ook zouden we onze Workaway host in Guatemala kunnen vragen of we eerder kunnen komen dan april. Echter: Dit zal moeilijk worden, aangezien hij op zijn profiel aangeeft dat hij bezet is t/m. mei (onze periode is april en mei). Misschien kunnen we hem benaderen met de vraag of hij connecties heeft in zijn netwerk alwaar wij kunnen werken in bijvoorbeeld de maand maart.

Hoe het ook zij: Eerst nog even een weekje proberen in Tunja…………….Op naar Victor, de ‘educational secretary’ van de Gemeente. Wij hadden een briefje in het Spaans voor hem opgesteld met het doel om vaart te maken: Wij moeten wellicht op zoek naar een ander hotel; wij gaan ook zelf de boer op richting scholen en is er al enig nieuws te melden? Hoewel zijn kantoor gesloten was, werden we toch - in de deuropening - te woord gestaan. En wederom luidde het antwoord: mañana….

Hierna richting school en wel naar Colegio Salesiano (met als founder Don Bosco). De school deed ons denken aan de San Antonio school in Ayacucho/Peru. Vanaf het moment dat wij er binnen stapten kregen we een klikgevoel. De concierge was erg aardig en behulpzaam en belde naar de rector. In eerste instantie kregen we te horen dat we even moesten wachten, maar uiteindelijk werd duidelijk dat de rector geen tijd had. Oud leerlingen die een beetje Engels spraken lieten ons weten dat de rector een belangrijke vergadering had. Men vroeg ons de dag erop terug te komen. Dus wederom….mañana….

Kortom: Tomorrow, tomorrow, tomorrow als het gaat om het hotel (kunnen we nog een weekje in Conquistador blijven of moeten we toch naar Dux?), de Gemeente (zijn er mogelijkheden voor ons in Tunja om les te geven?) en de Salesiano school (kunnen wij als vrijwilligers aan de slag op deze school?). Wij besloten om alvast onze papieren per mail op te sturen naar de ‘educational secretary’ van de Gemeente alsook naar de Salesiano school.

Hoera….we mogen in onze accommodatie Conquistador blijven tot 5 februari en hoeven dus niet op 31 januari het hotel te verlaten. Deze wijziging moesten we dan ook even gaan doorgeven in ons nieuwe onderkomen, zijnde hotel Dux. We komen dus een paar dagen later. Tot onze verrassing liet men ons een grotere kamer zien en het werd ons duidelijk gemaakt dat we deze grotere kamer met ingang van zondag 5 februari kunnen betrekken. Een meevaller dus! Hotel Dux wordt gerund door enkele oude zussen die geen van allen een woord Engels spreken.

31 januari stonden we weer op de stoep bij de Gemeente en de Salesiano school….Voor wat betreft de Gemeente kunnen we het vergeten. De ‘educational secretary’ Victor was druk bezet, maar liet bij monde van de secretaresse weten dat de Gemeente niets voor ons kon doen. Op datzelfde moment verscheen een oud cursiste van ons van Blighty Bliss, Patssy genaamd, die ter plekke voor ons kon optreden als vertaalster Spaans-Engels. De Gemeente is een ‘public department’ en er is geen budget.

Okay….Op naar de Salesiano school en ook hier vingen we bot. De rector was niet aanwezig, i.v.m. de viering van 31 januari, zijnde de dag van Don Bosco en deze laatste is de oprichter van de Salesianen. Het is bijna niet meer te volgen. Op alle plekken laten we onze papieren achter en vervolgens verzenden we nog motivatiebrieven en cv’s per mail. Echter: Je krijgt nooit een reactie. In onze beleving behoorlijk onfatsoenlijk, maar goed…..fatsoen is ook ontwikkeling…..

Op onze terugweg van de Salesiano school richting ons hotelletje, passeerden we een gebouw met als opschrift: American Passport English institute. Zullen we daar even naar binnengaan? Zo gezegd, zo gedaan. Binnen de kortste keren spraken wij met de eigenaren, zijnde Carlos en Sandra. Carlos sprak perfect Engels, Sandra echter niet. Wij introduceerden onszelf en informeerden naar mogelijkheden om op hun taleninstituut als vrijwilligers te kunnen werken. Aangezien Carlos die ochtend weinig tijd had, vroeg hij ons om ’s middags om 15.00 uur weer terug te komen. Aldus geschiedde. Carlos liet ons weten dat hij ons voorstel moest bespreken met zijn compagnons en verder was het afhankelijk van de instroom van nieuwe cursisten. Plotseling liet hij weten: ‘Als jullie 2 weken eerder waren gekomen, hadden jullie per direct kunnen beginnen’. Jammer dus, maar hij verwees ons naar een ander taleninstituut alsmede naar de universiteit. Zelf hadden we inmiddels ook nog een taleninstituut ontdekt met de naam Oxford. Aangezien we toch op dreef waren, besloten we om de beide plekken die Carlos ons had geadviseerd, te gaan bezoeken.

Allereerst togen we naar de universiteit Santo Tomas en spraken aldaar met een zekere Sandra die een heel klein beetje Engels kon praten. De rest van de medewerkers aan de front office spraken slechts Spaans. Op het moment dat wij arriveerden was het erg druk met de nieuwe inschrijvingen voor de studenten. Nadat wij onze bedoeling hadden uitgelegd, nam Sandra ons mee naar de ‘Departomento de Humanidades cq Departomento Academicos’, zijnde de afdeling van de idiomas, de talen dus….Eerst door detectiepoortjes en daarna klommen we naar de derde verdieping op weg naar een zekere Milton Bautista. Al omhoog klimmend genoten we van het werkelijk schitterende gebouw in koloniale stijl. Sandra vertelde dat deze universiteit de oudste was van heel Colombia. Eénmaal aangekomen op de betreffende plek, bleek dat Milton Bautista in een meeting zat. En jawel hoor….mañana terugkomen dus……. Aan het einde gaf Sandra ons ook nog de namen door van 3 scholen die wellicht ook voor ons in aanmerking zouden kunnen komen. (American School Saint Frances; Colegio San Viator en Country Bilingual school).

Wij zaten er inmiddels behoorlijk doorheen. We stonden in dubio: Gaan we terug naar het hotel of zullen we toch nog naar het andere taleninstituut gaan? (de andere aanrader van Carlos). Gekozen werd voor de laatste optie, aangezien het taleninstituut zich in dezelfde straat bevindt als de universiteit.

De naam van de talenschool is: English Path Center. Welnu, de laatste statie van de dag. Wij hadden er niet veel vertrouwen meer in, maar gaven het toch maar weer een kans. En jawel….bingo! Binnen no time was het geregeld. Wij konden het bijna niet geloven. Wij maakten kennis met de eigenaren. De man (Gene) was van origine afkomstig uit Nicaragua en zijn vrouw (Diosita) was een Colombiaanse. Ook zagen we zoon Frank die gedurende de week zijn ouders helpt op de talenschool en in het weekend bezig is met een specialisatie op de universiteit van Medellin. Hij is afgestudeerd ‘engineer’, maar verdiept zich nog in de alternatieve energie. De mensen vonden het vreselijk dat wij zo’n enorme zoektocht hadden moeten ondernemen om een passend project te vinden voor de maanden februari en maart. Hun letterlijke woorden waren: ‘Stop searching; you are at the right place; stay with us; if you want for one year’. Het bleek dat zij diezelfde dag een afmelding hadden gekregen van een teacher die eigenlijk één dezer dagen zou beginnen, maar vanwege gezondheidsredenen had moeten afhaken. Voor de eigenaren van het taleninstituut kwamen wij dus zo’n beetje uit de hemel vallen. De man was al 28 jaar in Colombia en vertelde dat hij destijds zijn vrouw had leren kennen op het werk. Zij bleek zijn secretaresse te zijn geweest. Zijn schaterlach vulde het kleine kantoortje. Hij was het type ‘vrolijke Frans’; eigenlijk leek hij op een soort showmaster. Zijn vrouw voerde de administratie. Niets leek te gek (je zou er bijna wantrouwend van worden): Er werd ons gratis accommodatie en eten aangeboden in ruil voor ons lesgeven (conform de Workaway filosofie). We mochten kiezen uit: Wonen bij deze mensen thuis (outskirts of Tunja en iedere dag met de auto naar het instituut gaan) of in ons hotel verblijven (in hartje stad en op loopafstand van het instituut). De hotelkosten worden dan vergoed door de eigenaren van het taleninstituut. Vanwege het feit dat wij hechten aan privacy alsmede het feit dat de mensen thuis een kat (brr…) hebben, besloten wij om te kiezen voor ons hotelletje. Immers: Het lijkt ons namelijk niet prettig om 24 uur per dag samen te wonen en samen te werken en dus op elkaars lip te zitten. Men had hier alle begrip voor. Er werd afgesproken dat wij 6 uur per dag gaan lesgeven. Ook hier treffen we alle niveau’s (A1, A2, B1, B2) en alle leeftijden aan. Wij zullen gaan werken van maandag t/m vrijdag alsmede de zaterdagochtend. Nog totaal overrompeld namen we afscheid en besloten om dit succes te gaan vieren in de stad met een etentje en na afloop een kop koffie. Zo zie je maar weer: Wij hebben ons er werkelijk in vastgebeten en dat wordt beloond. De aanhouder wint!

Nu we een nieuw project op zak hebben en nog wel in dezelfde stad Tunja en wederom op een taleninstituut, besloten we om op 1 februari het goede nieuws te gaan vermelden op de universiteit; op de Gemeente; op de Salesiano school en op het taleninstituut American Passport. Wij cancelden dan ook onze vervolgafspraak op de universiteit. Sandra was erg blij voor ons. Plotseling troffen we een oud cursist van Blighty Bliss, zijnde David, die zich ging inschrijven als nieuwe student. Op de Gemeente was men zo blij voor ons, dat we werden omhelsd en werden getrakteerd op een mandarijn. Men bleef maar roepen: Muy bien y perfecto! Op de Salesiano school probeerden we de conciërge duidelijk te maken dat er geen follow-up meer zou komen, aangezien we geslaagd waren in het vinden van een nieuwe project. De beste man begreep het niet helemaal en wij keken om ons heen of er misschien iemand in de buurt was die kon vertalen. Plotseling zagen we twee medewerkers van Blighty Bliss die zeer verbaasd opkeken van het feit dat wij op de stoep stonden van de Salesiano school en tevens waren zij verrast te horen dat we een nieuw project hadden gevonden op The English Path Center. Deze twee medewerkers konden dus even onze bedoeling in het Spaans uitleggen aan de conciërge: Wij cancelen de Salesiano school; de rector hoeft niet meer te reageren. Dat de medewerkers van Blighty Bliss ‘acte de présence’ gingen geven op de Salesiano school, was gelegen in het feit dat zij zieltjes wilden gaan winnen voor Blighty Bliss. Als laatste togen we nog naar American Passport, alwaar wij het goede nieuws aan Sandra vertelden met het verzoek dit mede te delen aan haar man Carlos die op dat moment niet aanwezig was.

Op 1 februari aten we nog eens in ons favoriete Blighty Bliss restaurantje, Zona Gourmet genaamd. Uiteraard nu op eigen kosten en niet meer middels de lunchtickets van Blighty Bliss. Wij troffen enkele vrijwilligers van Blighty Bliss en konden meteen ons goede nieuws met hen delen. Ook het personeel van Zona Gourmet deelde in de feestvreugde. Wij lieten weten dat we nog 2 maanden in Tunja zullen blijven en dat we af en toe nog wel eens langs zouden komen om een hapje te komen eten (maar uiteraard niet meer zo vaak als voorheen). Tenslotte spraken we nog met mensen afkomstig uit de USA en Duitsland. Men dacht namelijk dat wij ook uit Amerika kwamen. (Nee, gelukkig niet…..!!!) Overigens: Een dag later aten we voor de laatste keer in het andere Blighty Bliss restaurant, te weten El maná, maar daar zijn we alleen maar blij om.

Toen ik via mail en sms een paar oud cursisten van Blighty Bliss bedankten voor hun hulp tijdens onze zoektocht naar een ander project (zij waren namelijk wel eens behulpzaam geweest als het gaat om de Spaanse contacten richting aspirant hosts), kreeg ik maar liefst 20 text messages retour en deze berichten varieerden van uitnodigingen om de family te ontmoeten tot complimenten over mijn lesgeven. Zo attent!!!

Wij vinden het mooi om te zien dat verschillende bekenden van ons uit de regio Zuid-Oost Nederland actief zijn met projecten in Derde Wereldlanden. Als wij hen soms tegenkomen bij Wilde Ganzen, dan kunnen zij natuurlijk altijd rekenen op onze stem. Er zat dit keer zelfs een oud klasgenoot van mij (Dees) bij. En laat hij nu de Gouden Gans winnen voor zijn project in Malawi. Fantastisch!

Als wij straks op het English Path Center werken zullen we nog meer cursisten tegenkomen in de stad. Nu komen we al vaak de cursisten van Blighty Bliss tegen. Zo ook een zekere Hugo, van origine afkomstig uit Guatemala. Hij bleek een baantje te hebben gekregen als ober in een restaurant en was daar ontzettend blij mee….

De vrijdag voor onze start op English Path Center Institute hadden we om 8.30 uur een korte meeting met Gene en zijn vrouw Diosita. Het betrof een nadere kennismaking alsmede antwoord geven op de voor ons nog openstaande vragen. Gegevens waren reeds uitgewisseld, maar er werd inhoudelijk meer ingegaan op de gang van zaken op het taleninstituut. Wij kregen twee lesboeken mee: Eén voor niveau A1 en één voor de niveau’s A2 + B1. Voor wat betreft het boek voor A1 behelst dit een reader met allerlei topics, zoals: At a cocktail party; a teatime chat; checking into the hotel; briefing the ‘ houseminder’; doing some shopping; buying airline tickets; going on a sightseeing tour; dinner for two; what next? (London); travel light; a letter from New York; another letter from New York; from an interview with a New Yorker; where New Yorker’s live; the Big Apple; a New York career woman; some tips for better trips; going to Chicago; comparing notes; a year later. Aangaande het boek voor de niveau’s A2 + B1: Dit betreft a cross-cultural reading/writing book, genaamd: Clues to Culture. Hierin wordt veel aandacht besteed aan de ‘North American culture’. Dat laatste vinden wij - eerlijk gezegd - niet zo leuk, maar goed…Naast de methode zijn we vrij om ons eigen lesmateriaal te gebruiken. Als warming up werd geadviseerd om te starten met ‘some daily life conversation’. Onze timetable bestaat uit 6 uur lesgeven per dag: Van 9.00 tot 12.00 uur en van 14.00 tot 17.00 uur. Mocht het niet van 14.00 tot 17.00 uur zijn, dan zal het van 17.00 tot 20.00 uur worden. Op zaterdag worden we geacht te werken van 9.00 tot 12.00 uur. Het lesrooster is duidelijk en verandert dus niet wekelijks zoals het geval was op Blighty Bliss en waar de timetable per mail werd opgestuurd. Iedere lesgroep behelst anderhalf uur. (9.00-10.30 uur; 10.30-12.00 uur; 14.00-15.30 uur; 15.30-17.00 uur; 17.00-18.30 uur; 18.30-20.00 uur). Er zijn 3 teachers op het instituut aanwezig, te weten: Gene zelf (de direkteur); zijn zoon Frank (gedurende 4 dagen) en Leonardo David. Daarnaast is er nog een allrounder te vinden op het English Path Center Institute en hij heet Alphonso. Het instituut is veel kleiner dan Blighty Bliss. Bij de start (op dit moment) zijn er slechts ongeveer 45 cursisten aanwezig. Gedurende het jaar loopt dit op tot ongeveer 80 cursisten. Meestal zitten er 8 tot 10 cursisten in een klas. Iedereen tekent een presentielijst. Gaven wij op Blighty Bliss los van elkaar les, nu hebben we samen een klas onder onze hoede. Ook vroegen wij toestemming om het adres van het taleninstituut te mogen gebruiken voor onze Kompas-registratie (Ministerie van Buitenlandse Zaken/Nederlandse Ambassade) en dat was geen probleem. Wij lieten weten dat wij - naast het lesgeven - ook wel bereid waren om iets aan PR te doen: Scholen bezoeken om leerlingen te enthousiasmeren om Engels te leren en daar kon Gene zich wel in vinden. Verder werden de condities afgekaart: Gratis lesgeven tegen gratis accommodatie cq eten. (Conform de Workaway filosofie). Dit keer echter met een duidelijk verschil: De lodging’ is niet in een gastgezin of in een vrijwilligershuis, doch in een hotel. Tenslotte kregen we nog een rondleiding: In een ‘storeroom’ die nog ingericht moest worden, prijkten al wel 2 diploma’s aan de muur en wel van de beide zonen. Behalve zoon Frank (electronic engineer) hebben Gene en Diosita nog een zoon, Alex genaamd (industrial engineer). Ook hangen er camera’s in het instituut, aangezien er al 2x was ingebroken. Eigenlijk is er maar 1 echt lokaal ingericht als klas. Wel is er nog een multi-functionele ruimte en een kantoor en het lab, waar o.a. 10 computers staan en waar de cursisten kunnen oefenen als het gaat om o.a. hun luistervaardigheid. In een hoek van het lab wordt ook lesgegeven. Al met al kwam het positief op ons over. Wij hebben er zin in om op 6 februari te starten op The English Path Center Institute.

Hoewel wij zondag 5 februari hotel Conquistador gaan verruilen voor hotel Dux, dacht Gene nog even aan hotel San Carlos tegenover het instituut. En hoewel wij een behoorlijke korting kregen bij San Carlos (aangezien we 2 maanden blijven), ging dit uiteindelijk niet door, omdat de kamer veel kleiner was en in slechtere staat dan bij Dux. Wij zijn tevreden met de baan en de accommodatie en we hopen dat we 2 mooie maanden gaan beleven op ons nieuwe taleninstituut.

Op een gegeven moment zagen wij in de stad een soort ‘medical mobile bus’ en kon Ben even zijn bloeddruk laten checken. Het was perfecto, maar wat wil je ook met bovenstaande positieve geluiden?

Op straat werden we plotseling uitgebreid begroet door Sandra van het taleninstituut American Passport, die ons had verwezen naar het taleninstituut The English Path Center Institute (d.w.z. haar man Carlos had ons verwezen). Sandra reageerde erg enthousiast toen zij ons zag. Zij wilde van alles….zij zou ons Spaans leren en wij haar Engels; wij moesten beloven dat we gedag zouden komen zeggen voordat we uit Tunja zouden vertrekken; zij wilde ons dan chocola geven…….blablabla….de mensen zijn hier ontzettend aardig.

Zondag 5 februari: Verhuizen van hotel Conquistador naar hotel Dux. Na 14 dagen in Conquistador gezeten te hebben, hadden we inmiddels een leuk contact opgebouwd met de eigenaren. Toch waren het voor de mensen verdrietige omstandigheden, aangezien zij - na 14 jaar het hotel te hebben gerund - moeten gaan vertrekken. Hotel Dux wordt gerund door verschillende oudere zussen.

Maandag 6 februari: Start op ons nieuwe project, zijnde The English Path Center Institute. Na 14 dagen geen les te hebben gegeven, gaan we weer ‘back to work’…De eerste week werken we van 9.00 tot 1200 uur en van 14.00 tot 17.00 uur. Volgende week schijnt het lesrooster te veranderen. Geen probleem voor ons. De start was in ieder geval leuk. Niet alleen wij genieten, ook onze cursisten geven aan dat zij de lessen interessant vinden en dat vindt de direktie uiteraard weer fijn. Kortom: Iedereen blij!

Op diezelfde dag (6 februari) bleek er omstreeks 8.00 uur een aardbeving te hebben plaatsgevonden in het Zuid-Westen van Colombia. De schokken zouden zelfs gevoeld zijn in Tunja. Nou, wij hebben er in ieder geval helemaal niets van gemerkt.

Een impressie van de eerste week: Wij hebben een leuk contact met onze collega’s Alphonso en Leonardo David. Alphonso vertelde dat 2017 heel goed voor hem was begonnen. Op 2 januari was hij namelijk vader geworden van een zoon, Matteo genaamd (en hij heeft al een dochter van 6 jaar, te weten Laura). Leonardo heeft een muzikale achtergrond (klarinet) en wil graag verder studeren in de Verenigde Staten of in Europa. Direkteur Gene blijkt diabetes patiënt te zijn. Hij werkte gedurende onze eerste week alleen maar ’s avonds. Zijn vrouw Diosita was wel de hele dag aanwezig, maar inhoudelijk weet zij niet echt van wanten en verwijst ons vaak door naar zoon Frank, of naar Alphonso of Leonardo. Zoon Frank blijkt de enige te zijn die verstand heeft van computers, maar hij is niet altijd aanwezig. Het internet werkt niet goed; wachtwoord is niet bekend; tv screen kunnen we dus niet altijd gebruiken. Dat is dus een beetje jammer. Niet alleen op school werkt het internet niet naar behoren, ook in ons hotelletje Dux is de verbinding slecht.

Over hotel Dux gesproken: Zoals eerder gemeld wordt dit gerund door een paar oudere zussen. Eén van hen heeft een zoon, Jorge genaamd en moeders vroeg ons om zoon-lief Engels te geven. Begrijpelijk natuurlijk, maar de knaap spreekt geen woord Engels en ons Spaans is niet toereikend. Hoe het ook zij: Wij hebben toegezegd om op zondag deze taak op ons te nemen.

La Paz in Colombia? Volgens onze cursisten is de vrede nog ver te zoeken..….President Santos heeft weliswaar de ‘peace agreement’ getekend, maar het blijkt dat dit slechts is geschied met de FARC en niet met de ELN, zijnde een andere guerrillabeweging. Net als onze cursisten van Blighty Bliss, zijn ook deze cursisten van The English Path Center Institute er van overtuigd dat het nog wel een generatie kan duren voordat de echte vrede een feit is.

Post Colombia-Nederland duurt een eeuwigheid: Vanwege een geboorte hadden wij een felicitatiekaart gepost op 12 december en deze arriveerde uiteindelijk op 8 februari…..

Op 9 februari kwamen mensen van de Immigration op bezoek bij ons taleninstituut The English Path Center. Dat hadden we in al onze jaren in het buitenland nog nooit meegemaakt. Zelf waren wij op dat moment niet aanwezig, vanwege lunchpauze. Uiteraard was er niets aan de hand en was alles in orde. Diosita (direktrice) liet de copieën van onze paspoorten zien met daarop de stempel dat wij in het land mogen blijven tot 21 april en toen was het oké. Nadien bleek wel dat het taleninstituut onze vrijwilligers werkzaamheden nog online moest melden bij de Immigration. Dit laatste werd een dag later gerealiseerd.

Tijdens de Engelse conversatie lessen vertellen de studenten openhartig over hun verleden en krijgen we allerlei trieste verhalen te horen: Een meisje dat op 10-jarige leeftijd een hartoperatie moest ondergaan die bijna was mislukt; een jongen waarvan de moeder in het kraambed was gestorven en de vader met onbekende bestemming was vertrokken; een zus van een cursiste die ten gevolge van een auto-ongeluk in een rolstoel was terecht gekomen; een knaap die op zich zelf woonde, aangezien moeders er vandoor was gegaan met een ander en de vader ook uiteindelijk gebroken had met de zoon; een alleenstaande moeder; een kind van a single mother enz. enz. De mensen zelf leken er niet mee te zitten…..that’s life……..

Tot zover onze Tunja-ervaringen….

Hartelijke groet,
Ben en Dees