Wij zoeken het steeds hoger op.....

Van 2761 meter (Peru) via 2850 meter (Ecuador) naar 3000 meter (Colombia) November 2016

De regentijd (oktober/november) is volop aan de orde…..

Onze laatste 3 weken Ecuador zijn ingegaan op 3 oktober 2016. Op 24 oktober vertrekken we namelijk naar Colombia (Tunja) alwaar we op een taleninstituut gaan werken. Maar eerst nog 3 schoolweken op Colegio Cardenal de la Torre in Quito/Ecuador en wel onder het nonnen regime. Hoewel het wederom een zeer bijzondere ervaring was, zijn we toch wel blij dat we deze nonnen setting binnenkort gaan verlaten, maar we zullen het lesgeven en de leerlingen en met name teacher Stephany gaan missen…………

Op 3 oktober kwamen de allerkleinsten op school, zijnde Inicial 1. Althans dat was ons verteld bij de start. Nu echter bleek dat Inicial 1 en 2 al een tijdje bij elkaar zaten. In de docentenkamer troffen we een nieuwe leerkracht aan. Gabriela liet weten: ‘They changed the teachers’. Uh, hoezo? Er wordt niets uitgelegd en niemand stelt zich voor.

Wij hadden voorgesteld om een Ghana presentatie te geven, alsmede enkele workshops over educatieve onderwerpen. Aangezien wij er niets meer van hoorden, besloten we om dit kort te sluiten met onze collega’s Engels, zijnde Gabriela en Stephany. Vanwege onze drukke roosters is het moeilijk om iets te plannen. We besloten dan ook om het voor te leggen aan de ‘principal’, te weten zuster Analucia. Ook vroeg ik (Dees) aan de computerdocent Santiago of het mogelijk was om enkele liedjes op mijn telefoon en computer te zetten, o.a. het mooie volkslied van Ecuador en het schoollied. Dit is voor mij een mooi aandenken. Was ik al blij geweest met een paar liedjes, Santiago voorzag mij van maar liefst 111 liedjes.

Deze week (3-7 oktober) help ik (Dees) Stephany in haar klassen met de oudste leerlingen; voor Ben is het de beurt om deze week bij Gabriela ‘acte de présence’te geven bij de jongste leerlingen. Ik blij, Ben niet. (maar goed, volgende week is het weer andersom….).

De dag startte voor mij (Dees) met een blokuur P8. De leerlingen werden onderworpen aan een writing test and a listening test over een eerder behandelde fabel. Hierna stond een lesuur ingepland voor eventuele besprekingen met ouders. Aangezien dit niet aan de orde was, hadden we een uur vrij en hielp ik Stephany in de lerarenkamer met haar correctiewerk. Toen naar P7 waar het werkwoord to be op de rol stond. Vervolgens een blokuur in Secondary 2: Writing and listening test and storytelling. Toen nog een uur Secondary 1 om af te sluiten met P10 voor huiswerkbegeleiding. Ik las twee verhalen voor: The little red hen en The gingerbread man. Stephany liet de leerlingen de verhalen in het Spaans na vertellen om te checken of zij het begrepen hadden.

Om 13.00 uur hielp ik Carolina uit Secondary 2 nog even in de docentenkamer met een opdracht die zij nog moest uitvoeren: Stel vragen aan iemand uit het buitenland over het land van herkomst van die persoon. ’s Middags gaf ik nog Engelse les aan Ruth (het meisje uit de keuken van het klooster). Plotseling kwam er een non (zuster Isabel Elizabeth) bij zitten die zich overal mee bemoeide. Gelukkig bleef zij niet lang. Ben gaf op hetzelfde ogenblik Engels aan William (de vriend van de nieuwe docente wiskunde Tania). Wij dachten dat zij gewoon vrienden waren, maar nu bleek dat zij wel degelijk een stelletje zijn. Deze beide ‘engineers’ zijn 25 jaar. William is op zoek naar een baan. Tania heeft een baan op Colegio Cardenal de la Torre gekregen, weliswaar niet als ‘engineer’, doch als wiskunde docent. Ben hielp William met het eventueel registreren als volunteer of host bij Workaway. Terwijl hij daarmee bezig was, werd hij geconfronteerd met een zeer aparte scene. Wat bleek? Teacher Gabriela (een halve non) en een andere leerkracht zaten - samen met een echte non - in de docentenkamer te bidden….nou ja zeg! William en Ben keken elkaar lachend aan, maar moesten toch hun gezicht enigszins in de plooi houden.

Dinsdag 4 oktober: We moesten weer naar de kerk. Ik gaf teksten van Engelse liedjes. Vandaag had ik 3 blokuren en wel in P9, Secondary 1 en Secondary 3. De leerlingen uit laatstgenoemde klas staan bekend als ‘schatjes’ (maar niet heus!) Echter: Zoals zo vaak op deze school verliep alles weer anders dan gepland. Van de 6 lesuren vielen er maar liefst 4 uit. Slechts in P9 gaven we les, d.w.z. Stephany en ik (Dees) probeerden voor de zoveelste keer het werkwoord to be uit te leggen. Het is niet te geloven, maar nog steeds begrijpen de leerlingen het niet. Het niveau is bar en boos. Op weg naar de pauze kwam er een ‘announcement’ dat er een vergadering stond gepland in de docentenkamer. Dit bleek te gaan om een cursus die alle docenten moeten gaan volgen op het gebied van technologie/informatica/communicatie.

Ben nam tijdens deze vergadering de lessen van Gabriela over en ik ontfermde me over de lessen van Stephany. In mijn geval betekende dit: Secondary 1. De leerlingen zijn erg geslepen en hadden natuurlijk al lang in de gaten dat hun teacher in de vergadering zat, dus…..het merendeel had de benen genomen en dit resulteerde in het feit dat er slechts 7 leerlingen in de klas zaten. Gelukkig was er één jongen die redelijk goed Engels spreekt en hij kon voor mij vertalen naar het Spaans. Ik maakte van de gelegenheid gebruik om de gekozen spreuk voor Assembly te oefenen: The only difference between a good day and a bad day is your attitude. Ik koos één leerling die de Engelse variant mag voorlezen en één leerling die de Franse versie voor haar rekening neemt: La seule différence entre une bonne journée et une mauvaise journée est votre attitude.

Hierna wilden de leerlingen van alles weten over mijn achtergrond en ik vertelde en vertelde en de leerlingen vonden het prachtig. Ik was heel open en zat op hun niveau te kletsen en dat werd gewaardeerd. Ik nam hen serieus en beantwoordde al hun vragen, met name persoonlijke vragen. Dat soort verhalen zijn ze hier niet gewend. Hier speelt de hiërarchie leraar-leerling nog een grote rol in het dagelijkse leven op school. En voor de zoveelste keer kregen de leerlingen niet genoeg van mijn blauwe ogen. In hun perceptie waren deze sky blue…hahaha! Vanwege de vergadering vielen er dus 2 lesuren uit.
Hierna togen we naar Secondary 3 voor een nieuw blokuur en ook dat feest ging niet door, want de leerlingen moesten een dans oefenen voor vrijdagavond 7 oktober.

Nog steeds gaan er teveel kostbare lesuren verloren aan meetings en ceremonie. Voor wat betreft de spreuken die tijdens Assembly (morning devotion) moeten worden uitgesproken geldt: Niet alleen 2 leerlingen hebben hierin een taak, (Engelstalige en Franstalige versie), ook de mentor (tutor) van de betreffende klas moet een spreuk voorlezen. Deze week had docente Rose (tutor van Secondary 1) de beurt. Ik had gekozen voor: Respect the human being: Even if he is not your brother in religion, he is your brother in humanity. Leek me wel toepasselijk in deze scene….hahaha! Rose (Spaanstalig) zal de spreuk in het Spaans voorlezen en deed haar best om de Engelse uitspraak onder de knie te krijgen, aangezien zij ook de Engelse versie moet voorlezen (niet de Franse versie, zijnde: Respecte l’être humain: Car s’il n’est pas ton frère dans la religion, il est ton frère dans l’humanité). ’s Middag zat Ben klaar voor de Engelse conversatie met William (die niet op kwam dagen) en stond voor mij de Engelse les met Ruth weer op de rol. Tot ergernis van Ruth en mij (Dees) kwam wederom zuster Isabel Elizabeth bij de les zitten en bemoeide zich overal mee. Ik had medelijden met Ruth. Toch is deze non niet verkeerd en best vlot en haar inbreng zorgde zelfs nog voor komische noten.

Aangezien wij met niemand kunnen communiceren - met uitzondering van de docenten Engels Gabriela en Stephany - hadden wij enkele vragen in het Spaans op papier gezet (met behulp van de google translator) voor direktrice zuster Analucia en de computer docent Santiago. Dit betrof: Heeft men belangstelling voor een Ghana-presentatie? Workshops over educatieve onderwerpen? (Zr. Analucia) en is Santiago bereid om muziek op mijn telefoon en laptop te zetten? Toen ik (Dees) de beide genoemde mensen zag, gaf ik hen de briefjes. Later liet Stephany mij weten dat Analucia haar (Stephany) gedurende de vergadering had aangestoten met de vraag: Wat is Ghana? Ik kon mijn oren niet geloven…..Dit is maar liefst het hoofd van de school…..…Stephany had haar in het Spaans uitgelegd dat Ghana een land is in West-Afrika. In ieder geval werd mij duidelijk dat de Ghana-presentatie volgende week ingepland gaat worden.

Teacher Stephany is een afgestudeerd docente Engels en haar niveau is absoluut goed te noemen. Gabriela daarentegen is zwak (in zowel haar Engels als haar Frans). Tot de komst van Stephany, Ben en Dees had zij een ‘status aparte’…..niemand op school spreekt namelijk Engels of Frans. Met andere woorden: Niemand kon Gabriela eventueel corrigeren. Nu echter zijn er drie mensen die haar geregeld - met zeer veel tact - op de vingers moeten tikken…

Van 5 tot 9 oktober vonden er allerlei bijeenkomsten plaats in het kader van de stichter van de Oblatas, zijnde Matovelle. Er waren bijeenkomsten op de Katholieke Universiteit; in de basiliek en in het auditorium van onze school Colegio Cardenal de la Torre.

Op 5 oktober stortte docente Engels Stephany zich volop op grammatica en wel in P9, P10 en Secundary 2: The verb to be; the articles; the present continuous/progressive. Voor mij (Dees) was er weinig te doen, met uitzondering van laten toepassen. In Secondary 2 beantwoordde ik wel nog vragen van de leerlingen vanwege hun opdracht: Interview iemand die uit een andere cultuur komt. Tijdens de huiswerkbegeleiding in P8 deden we storytelling: Fati and the honey tree en The little red hen.

De dag was echter begonnen met mijn deelname aan Assembly bij het ondersteunen van de leerlingen tijdens het uitspreken van een Engelstalige en Franstalige spreuk. Dacht ik nog even dat er 2 spreuken werden voorgelezen, niets bleek minder waar te zijn. De tweede spreuk door teacher Rose zal een dag later voorgedragen worden. In de pauze was computerman Santiago zo aardig om voor ons liedjes op telefoon en computer te zetten. Ik had gevraagd om ongeveer 4 liedjes, doch werd verblijd met maar liefst 111 liedjes.

Vandaag had Stephany (type rokje, hakje, strikje) voor het eerst haar schooluniform aan, zijnde het trainingspak en dat was even wennen voor haar. Aangezien haar lessen vandaag beter verliepen dan normaal gesproken (minder ordeproblemen), concludeerden we dat dit mede ten grondslag lag aan het feit dat we het English lab hadden verruild voor de gewone klaslokalen. In het English lab zitten de leerlingen namelijk veel te dicht op elkaar. Bijkomend voordeel: In het English lab is het veel te warm. (In de nok van het immens grote gebouw, op de allerhoogste verdieping net onder het dak). ’s Middags stond slechts Engelse conversatie op de rol voor William (niet voor Ruth, aangezien zij naar school moest). Wij gingen nog even naar de stad.

En weer vallen er lessen uit en wel op 6 oktober, vanwege een celebration in het kader van de viering van Matovelle. Voor mij (Dees) stonden P8, P7 en P 9 op het programma. Tijdens Assembly werd de spreuk die teacher Rose moest voorlezen uitgesteld. Gedurende deze morning devotion werd iedereen opgeschrikt door het feit dat er plotseling een meisje niet goed werd. Aangezien er een arts op school werkzaam is, was adequate hulp snel aanwezig. Het was gelukkig niets ernstigs en even later zat de leerling alweer in mijn klas. Eén van de jongens liet mij weten (ik vertaal even in het Nederlands): Juf, zij (het meisje dat flauw viel) wordt later actrice, want zij kan erg goed toneel spelen…..Stephany en ik (Dees) hadden de eerste 2 uur vrij en samen gingen we in de lerarenkamer onze lessen voorbereiden; keken naar een dansuitvoering van de leerlingen (zij moeten vrijdagavond 7 oktober optreden op het terrein van de basiliek in het kader van de Matovelle celebrations) en spraken met zuster Isabel Elizabeth (een leuke non die altijd belangstellend informeert naar onze bezigheden).

Toen werd het tijd om naar P8 te gaan. Daar stond o.a. een luisteroefening test op de rol. Wij waren nauwelijks gestart of de deur vloog open en een leerkracht gebood Stephany om een vergadering bij te wonen over ‘school projects’ en wel op een andere lokatie. Ik nam dus de lessen van Stephany over. Ik was 20 minuten bezig (met zeker 5 tussentijdse storingen) toen de bel om 9.10 uur ging. Dit kon eigenlijk niet, aangezien mijn les tot 9.50 uur duurde. De leerlingen echter verzekerden mij dat zij vandaag eerder pauze hadden, vanwege het feit dat iedereen om 10.00 uur in het auditorium moest zitten vanwege de Matovelle conferentie. Oké…..geen les meer dus…..Later werd duidelijk dat geen enkele docent op de hoogte was gebracht van de vervroegde pauze; alleen de leerlingen wisten het. Dat kán natuurlijk niet, maar op deze school is alles mogelijk, aangezien het schort aan communicatie en planning. Alles gebeurt ‘hap snap’ en iedereen moet constant bijstellen en improviseren.

Om 10.00 uur stroomde het auditorium vol en werd iedereen geacht om zeker anderhalf tot 2 uur te luisteren naar de geschiedenis van de oprichter van de Oblatas zusters, te weten: Matovelle. (Conversatorio El legado de Julio Maria Matovelle para la vida consagrada en el Ecuador. Lanzamiento de las obras: “Ofrenda viva para Dios” y “El poeta del cielo”). Uiteraard alles in het Spaans en volgens collega Tania was het ‘ very boring’ . Voor docenten en leerlingen (en voor ons) was het inderdaad erg saai; de religieuzen echter zaten te stralen. Er waren 7 sprekers die allemaal aan de beurt kwamen. Aan het einde introduceerde zuster Isabel Eizabeth mij (Dees) bij één van de geestelijk genodigden en vertelde hem dat ik uit Nederland kwam, een wereldwijde vrijwilliger was en 7 jaren in Ghana had gewerkt, waarop het antwoord luidde: ‘Then you have a big heart….congratulations!’…..

Vandaag was echt weer zo’n dag waarbij je van de ene in de andere verbazing viel…..Plotseling kwamen er 2 leerlingen op teacher Tania en mij (Dees) afgestormd en lieten doodleuk weten dat 2 klasgenoten de ruit van klaslokaal P10 hadden gebroken. Wij sloten dit kort met teacher Rose, die ons vervolgens adviseerde om naar de psycholoog van de school te gaan. Uh….naar de psycholoog? Het bleek dat één van de vechtjassen problemen had en bekend was bij de school psycholoog.

Aangezien er weer veel uren verloren waren gegaan vanwege de Matovelli ceremonie, had ik nog geen uur les gegeven. Van een blokuur in P7 waren slechts 10 minuten over. Verder dan een beetje praten met de leerlingen kwamen we (Stephany en Dees) niet. Het laatste uur in P7 stond huiswerkbegeleiding op de rol voor zuster Inez. Zij kwam ons lokaal binnen en stak een kaars aan en liet ons weten dat wij verder konden gaan, om na 5 minuten te melden dat de bel was gegaan (die noch wij noch de leerlingen hadden gehoord), dus met andere woorden…wegwezen jullie!

Onze laatste les was P9 huiswerkbegeleiding. Eerst hadden de leerlingen de deur geblokkeerd, zodat we niet naar binnen konden en toen we hier uiteindelijk wel in slaagden, troffen we een beestenboel aan in de klas. De leerlingen waren bezig om een fruitsalade te maken. Uh….is dat huiswerkbegeleiding? Wat bleek? Zij hadden een ‘nutrition class’ moeten organiseren in de tijd dat zij in het auditorium hadden gezeten, dus toen hadden ze maar bedacht dat zij hun fruitsalade gingen maken tijdens het laatste uur huiswerkbegeleiding. Tsja…iedereen had bijgedragen aan fruit en je kunt al dat fruit natuurlijk niet laten liggen. Sportief van de leerlingen was wel dat zij ons ook lieten delen in de fruit happening! In deze klas is de orde absoluut niet in orde. Stephany ging dan ook praten met de tutor van deze klas, zijnde Santiago. Zij bracht tevens probleem meisje Karin ter sprake…zij gebruikt make-up (niet toegestaan op school); zij flirt en zoent met jongens. ’s Middags was er geen les voor Ruth (zij was verhinderd). Wel gaf Ben les aan William. Aangezien hij op sollicitatiegesprek moet voor teacher maths, gaf Ben (net zoals een dag eerder) sollicitatietraining.

Het is alweer vrijdag en wel 7 oktober. Ook vandaag moest teacher Rose haar Engelse spreuk voor Assembly doorschuiven naar volgende week, omdat zij een andere aktiviteit moest organiseren met haar leerlingen. Voor mij (Dees) stonden er 7 lesuren op het programma, maar uiteindelijk werden er dit 4. Allereerst een blokuur in Secondary 1. Nauwelijks waren Stephany en ik in het klaslokaal gearriveerd of Stephany werd voor de zoveelste keer weggeroepen. Zij moest samen met coördinator Diego en met de nonnen Analucia en Jenny alle klassen aflopen om te beoordelen wie de mooiste ‘rosary’ had gemaakt. Zuster Analucia heeft namelijk een kanjer van een rozenkrans gemaakt in 5 verschillende kleuren en deze kleuren vertegenwoordigen de 5 continenten: Rood is Amerika; wit is Europa; groen is Afrika; geel is Azië en blauw is Oceanië. Ik stond er dus weer alleen voor en kreeg de opdracht om een writing test en listening test te doen. Oké…….De jeugd had er blijkbaar geen zin in en vond andere dingen veel belangrijker. Ik was dus veel tijd kwijt aan class management en kon slechts de writing test afronden. Daarna naar P10 voor een nieuw blokuur en voor dezelfde opdracht. Aangezien ik van Stephany had begrepen dat het om 2 ‘tests’ ging, hielp ik de leerlingen uiteraard niet. Echter: Toen Stephany terugkeerde van haar taak, begon zij de leerlingen uitgebreid te helpen. In haar perceptie was het slechts classwork. Overigens: Primary 7 en Secondary 3 hadden gewonnen als het gaat om het vervaardigen van de mooiste rozenkrans.

Ik had er toch wel veel moeite mee dat wederom lesuren verloren gingen aan het uitvoeren en beoordelen van het realiseren van rozenkransen!!!! De laatste 3 lesuren (blokuur Secondary 2) en nog een uur in Secondary 3 gingen verloren, aangezien de leerlingen moesten oefenen voor de dans opvoering van die avond in het kader van de viering van Matovelle. Dit vond plaats bij de basiliek, tegenover de school. En zo is er altijd wel een ander excuus om niet naar de les te gaan…..pff….

Wij hadden besloten om ’s avonds naar het dansoptreden van de leerlingen te gaan kijken. Echter: De communicatie was zoals gebruikelijk weer erg onduidelijk geweest, zodat wij de juiste lokatie niet konden traceren. (Achteraf bleek dat dit niet op het basiliek-terrein had plaatsgevonden, maar goed….niemand die je informeert). Wel waren er in en rondom de basiliek andere aktiviteiten aan de gang in het kader van Matovelle en daarom besloten we om een prachtig concert bij te wonen (symfonie orkest en kamerkoor). (Concierto de la vida desde el Pantéon Nacional de Jefes de Estado. Presentación de la banda sinfónica de la Prefectura). En dit was zeer de moeite waard geweest!

Overigens: De bloeddrukmedicatie voor Ben is hier in Ecuador spotgoedkoop, terwijl dat in Peru peperduur was (4x zo duur). Het dagelijks leven echter was in Peru veel goedkoper dan in Ecuador.

Weekend…De leerlingen van de hoogste klassen moesten op zaterdag aanwezig zijn in het auditorium voor een soort ‘ meeting’ voor de jeugd in het licht van Matovelle en moesten dit middels reflectie terugkoppelen naar hun eigen leven. In de pauze was er muziek en werd er op het schoolplein gedanst. Een vrolijke boel! Er waren verschillende bijeenkomsten, ook voor andere belangstellenden. Blijkbaar had iedereen het zo druk, dat er zelfs geen lunch was. Wij hadden een vrij weekend en konden ons eigen persoonlijke werk doen (en dat was behoorlijk veel). Een rondje stad hoorde daar ook bij.

9 oktober: Onafhankelijkheidsdag Guayaquil. Op 9 oktober 1820 verklaarde Guayaquil zich onafhankelijk als eerste stad van het huidige Ecuador.

Brrrr……Op een avond troffen we buiten (niet ver van onze slaapkamer) een reuze spin aan; zwart van kleur; een immens grote doorsnee…….Zelfs in Afrika hebben wij zo’n gigantisch exemplaar nooit gezien. Met een grote steen werd deze spider geveld……brrr.……..!!!

In de week van 10 oktober was het weer de beurt van Ben om Stephany te helpen in de hoogste klassen en werd ik (Dees) geacht om Gabriela te ondersteunen in de laagste klassen. Voor mij betekende dit: Primary 6; Primary 2; Inicial (de allerkleinsten) en een blokuur Primary 3. Alfabet, liedjes, rijmpjes, video, flashcards en werken uit het nieuwe boek (onderwerp: clothes) waren enkele voorbeelden van instrumenten die ingezet werden. De eerste 3 klassen verliepen zonder storingen (hoe is het mogelijk?), maar daarna begon het weer……Er vond een meeting plaats op het gebied van emergency cq EHBO. Ook Ben werd geconfronteerd met lesuitval….....Aangezien de leerlingen van Secundary 2 op vrijdagavond j.l. een ‘dance performance’ hadden gedaan, mochten zij dus de hele maandag verzuimen. In Secundary 1 werden zijn lessen verstoord door een fotograaf die telkens 1 leerling uit de klas haalde die op de foto moest en in zijn huiswerkbegeleidingsklas wilde Stephany een Engelse topic behandelen, maar een wiskunde som kreeg prioriteit.

Opmerkelijk te vernemen dat er een jongen op school zit van 11 jaar die nog niet kan lezen en schrijven.

De hele week kan Ruth (het meisje uit de klooster keuken) niet naar de Engelse les komen, omdat zij ‘exams’ heeft op haar school (distance learning). Na de eerste dag ‘exams’ klopte zij op mijn deur voor hulp. Hoe het ook zij: De Engelse lessen voor Ruth zijn voorbij, aangezien ikzelf mijn laatste week hier geen extra lessen meer wil geven vanwege onze voorbereidingen op ons vertrek. Ben zal in de week van 10 oktober William (de vriend van wiskunde docente Tania) nog lesgeven, maar in onze laatste week stopt ook Ben met het geven van bijles. Op 10 oktober liet William echter verstek gaan. Zijn vriendin Tania (onze collega wiskunde) liet weten dat de mobiele telefoon van William was gestolen, so he is not able to come.

Wij proberen met de teachers Stephany, Gabriela en Tania verschillende dingen te plannen: Workshops, Ghana-presentatie en Workaway proces. Aangezien iedereen het druk heeft en het lesrooster geen ruimte biedt, is het erg lastig om dit te organiseren. Voor wat betreft de Ghana presentatie willen we er meteen een luisteroefening aan vastkoppelen en daarvoor hebben we dan ook vragen gemaakt.

Voor zowel Gabriela als Stephany hebben we ons hele programma op papier gezet. Wat hebben we gedaan vanaf begin september tot eind oktober? Dit is ook nodig voor zuster Analucia.

En dan worden we ziek: Ben last van z’n buik en ik (Dees) ben snipverkouden en heb keelpijn. In mijn geval heeft het koude weer en de vele regen z’n tol ge-eist. Een paar dagen later krijg ik (Dees) ook buikklachten en verder ben ik ontzettend moe.

11 oktober: Ja, ja, eerst met de leerlingen naar de kerk; daarna Inicial; Primary 4; Primary 2 en een blokuur Primary 5. En jawel hoor……vandaag stonden er 2 concerten op de rol, zowel voor Primary als voor Secondary en dit hield dus wederom lesuitval in, maar…..het symfonie-orkest speelde niet alleen mooi, maar had ook een zeer goede interactie met de leerlingen. Wij zaten allemaal in het auditorium en iedereen genoot van de muziek. Ook werd het verschil uitgelegd tussen de verschillende instrumenten, te weten: de tuba, de trombone, de trompet en de hoorn.

In mijn geval viel alleen de les van Primary 4 uit. De lessen in Primary 2 en Primary 5 waren in mijn beleving erg saai. Ik kon slechts concluderen dat de leerlingen er weinig tot niets van begrepen. Maar ja, wat wil je ook? Teacher Gabriela moet haar lessen nog voorbereiden terwijl de leerlingen al in de klas zitten! Aangezien ik (Dees) mij erg lamlendig voelde, leek er geen eind te komen aan het oefenen met: What color is this? (P2) en What time is it? (P5).

Na afloop voorzag ik Stephany en Tania van nieuwe spreuken voor Assembly. Zoals bekend moet dit gedurende de morning devotion voorgelezen worden door een paar leerlingen (in het Engels, in het Frans en in het Spaans). Er werd gekozen voor: Nothing good comes easy. (Rien de bon ne vient facilement) en Life is a sum of all your choices. (La vie est une somme de tous vos choix).

12 oktober: Dia de la raza: Feestdag rondom de ontdekking van Amerika door Columbus.

Op deze dag moest mijn collega Gabriela de eerste 4 lesuren godsdienstles geven in het Spaans en daar kon ik mij dus aan onttrekken. Voor mij (Dees) bleef over: Blokuur P6 (songs, seizoenen, maanden en learning games) en daarna P1(songs, shapes)…een makkie..…

Na afloop van de lessen werd er weer een spreuk gekozen voor Assembly: Life is the art of drawing without an eraser. (La vie est l’art de dessiner sans une gomme). Over Assembly gesproken: Iedere ochtend opnieuw moeten de leerlingen (vaak onder aanvoering van teacher Santiago) de bevelen opvolgen: Armen omhoog, armen omlaag, armen horizontaal, armen naar voren enz. enz. Het nut hiervan ontgaat ons volledig.

En dan is het donderdag en werd ik geacht om een blokuur in P4 te verzorgen (topic: At school, learning by actions); daarna Inicial (colors and shapes); P5 (learning game) en toen….2 uur lang Franse les in P8. Ik bereidde me voor op het feit dat ik wederom met kromme tenen in deze les zou zitten, want het niveau van Gabriela is echt om te huilen (en dat geldt niet alleen voor Frans, maar ook voor Engels). Wat deden we zoal? Het alfabet, enkele chansons en video’s: Apprendre les fruits, les légumes, les chiffres etc.

En dan ruiken we een vreemde lucht op onze kamer die ons deed denken aan een rioollucht; in ieder geval niet aan een gaslucht. Toch was dit laatste het geval. De klusjesman/concierge (en onze buurman) verving dan ook de gas-slang. Het bekende engeltje zat dus op onze schouder……..

De bijlessen van William lopen ten einde. Hij volgt ook Engelse lessen op een instituut en moet daarvoor allerlei opdrachten uitvoeren, die hij dan vervolgens weer met Ben bespreekt. Zo moest hij bijvoorbeeld een role-play en een poem schrijven. Leuke bijkomstigheid: Toen Ben de kaart van Minbuza aangaande de veiligheid in Ecuador aan William liet zien, barstte laatstgenoemde in lachen uit…..Zoals zo vaak lacht de lokale bevolking om de strikte regels van Nederland. De laatste bijeenkomst met Ben was op 14 oktober. Echter: Toen kwam William niet opdagen……..

Alweer de laatste dag van de schoolweek…time flies! Een blokuur P1 (shapes) en daarna P3 (clothes) en P2 (colors). Via vertaalster Stephany lieten we zuster Analucia (Ana Lucia) middels een briefje weten dat we al onze werkzaamheden op papier hadden gezet en hadden ingeleverd bij Gabriela en Stephany. Ook vroegen we om adressen van de Oblatas in Colombia, Venezuela, Mexico, Italië….je weet tenslotte maar nooit. Niet dat we nogmaals een onderkomen willen in een klooster, maar het is altijd goed om iets achter de hand te hebben. Bovendien vroegen we om een letter of recommendation en/of een certificaat, met daarop de vermelding dat we op deze school hadden gewerkt. Tenslotte stelden we voor om - indien aanwezig - in een gastenboek te schrijven, maar wellicht zullen we ons afscheidswoordje op 21 oktober gaan houden tijdens Assembly. Zuster Analucia besprak ons briefje met Diego en Santiago en gaf laatstgenoemde de opdracht om aan onze verzoeken te voldoen (althans zo hadden wij het begrepen)……en toen was het weekend, maar niet voordat Stephany ons verblijdde met heerlijke chocola…............

Vanaf 15 oktober wordt er gestart met de voorbereidingen van de Eerste Communie en het Vormsel. Verder vinden er vanaf nu iedere zaterdag een soort van service aktiviteiten plaats. De leerlingen van Secundary 1 en 2 moeten 200 uur service verlenen als het gaat om de topics: Earth, healthy life and environment. Helpen en deelnemen aan allerlei aktiviteiten, zoals sport, film e.d. Een stukje bewustwording dus…...Het is verplicht om aan dit programma mee te werken en het levert ‘credits’ op voor de overgang naar het volgende schooljaar.

Even broodjes halen betekent voor Ben iets heel anders……..Eerst treft hij een huilend vrouwtje aan, daarna een alcohol verslaafde, dan een mevrouw van een taxibedrijf, vervolgens leerlingen van school en tenslotte een Française (uit Lyon) die samen met haar vriend in Ecuador/Quito (vlakbij onze school) een restaurant runt……Le plaisir de manger……Kortom: Even broodjes halen werd een heel verhaal………….

Regen….regen…..regen….Quito staat er om bekend dat het weer van het ene op het andere moment kan veranderen. Op 1 dag kunnen alle weertypes voorkomen. Echter: De laatste tijd overheerst regen….regen…..regen….

Op weg naar de stad kwamen we een paar leerlingen tegen met hun ouders. We hoorden: ‘Teacher, teacher’ en we werden uitgebreid begroet.

De aankomende dagen vindt er iedere avond een lichtshow plaats in Quito.

16 oktober: Wij brengen een bezoek aan de vulkaan Cotopaxi………Met 2 verschillende bussen gingen we op weg. Met uitzondering van een opstootje in de laatste bus verliep het voorspoedig, totdat de bus ons in de middle of nowhere dropte met de mededeling: Loop maar 3 km. die kant op en dan zie je Cotopaxi. Wij spraken enkele voorbijgangers aan en deze mensen waren zo aardig om iemand te bellen die zij kenden en die bereid was om ons naar de ingang van het park te brengen. Daar werd onderhandeld over de prijs. We zouden met de auto naar boven gaan, (2 uur heen en 2 uur terug), maar Ben vertrouwde het niet. We zijn het park dan ook niet in gegaan, maar hebben Cotopaxi wel gezien. Wij vroegen dus om ons terug te brengen naar de plek waar we de bussen naar Quito konden nemen en zo gezegd zo gedaan.

We waren dus eerder terug dan verwacht en besloten om naar La Ronda te gaan: Een leuke artisanale wijk in Quito met allerlei workshops: Van wood carving tot gold polychrome colonial sculpture en het hele proces van chocola maken (van boon tot reep). Sfeervolle straatjes, leuke winkeltjes, eetgelegenheden e.d.

Onze laatste week op Colegio Cardenal de la Torre ging in op 17 oktober…………Ben zal in de klassen van Gabriela ondersteuning bieden en ik (Dees) ben aanwezig in de klassen van Stephany. Er staan verschillende dingen op de rol (los van het lesgeven) en deze hebben allemaal te maken met ons naderende vertrek: Wij hebben een gesprek aangevraagd met de direktie (Ana Lucia en Diego) waarin we onze bevindingen willen vertellen met hulp van vertaalster Stephany. Verder staat de Ghana presentatie nog op het programma; een workshop over classroom management; copieën maken van enkele lesmethoden; ons afscheidswoord dat uitgesproken gaat worden tijdens Assembly enz. enz.……….
Echter: Het blijkt dat Analucia de hele schoolweek afwezig is vanwege een retraite. Het zij zo……

Op maandag 17 oktober hielp ik (Dees) Stephany in P8 (blokuur), P7, Secundary 2 (blokuur), Secundary 1 and P10 (huiswerkbegeleiding). In veel klassen werd de simple present en de present progressive uitgelegd. Er werd homework and classwork nagekeken en er werd een luistertest gedaan.

Dinsdag 18 oktober: Na de mis (inclusief afscheid genomen van de zwarte priester) op naar P9 voor een blokuur, gevolgd door blokuren in zowel Secundary 1 als ook in Secundary 3. Overal classwork voor wat betreft de present tense. Bevestigende en vragende zinnen maken en antwoorden middels yes/no. Was in het begin van onze periode Secundary 3 de meest vreselijke klas, inmiddels gaat het daar stukken beter; nu echter is Secondary 1 really terrible…..de jongelui doen werkelijk niets, willen niets, weten niets…..pfff….Zelfs de ‘president of the class’ die o.a. ook verantwoordelijk is voor het klassenboek heeft geen idee waarom het altijd een ‘zooitje ongeregeld’ is in de klas. Ik heb medelijden met Stephany. Laatstgenoemde denkt niet lang op deze school te werken. Zij heeft haar voelsprieten uitgestoken en wel richting toerisme. Zij liet weten: ‘ I want to become a touristic guide’……

In deze Secondary 1 klas werd de les verstoord door een delegatie die binnen kwam en die bestond uit: Diego, Santiago en teacher Isabel. Ons werd duidelijk gemaakt dat zij de tassen van de leerlingen uit preventief oogpunt kwamen controleren en wel op…..drugs.

In de pauze bespraken we onze bevindingen met Diego (zonder Analucia) en Stephany vertaalde. Aan Santiago vroeg ik om de certificaten en/of aanbevelingsbrieven en/of de adressen van andere ‘monasteries’. Zuster Analucia had - volgens ons - Santiago hiervoor opdracht gegeven. Echter: Santiago liet weten dat Analucia hem niets had gezegd en verwees me dan ook naar Diego en Diego verwees me naar zuster Jenny of zuster Inez. Van het bekende kastje naar de bekende muur dus……..Tsja…..Ana Lucia is afwezig en niemand durft op eigen initiatief iets te regelen.

Op woensdag moest ik aanwezig zijn in P9 (blokuur), P10 (blokuur), Secundary 2 en huiswerkbegeleiding in P8. In P9 en P10 hielp ik de leerlingen met het maken van zinnen cq vragende zinnen. In Secundary 2 en Primary 8 gaven we geen les meer, omdat Stephany met alle leerlingen de ‘grades’ moest bespreken.

Ook was het de dag van de Ghana presentatie. Deze vond plaats in het auditorium. We hadden een kortere versie aangeboden (een kleine anderhalf uur). Stepahny moest namelijk alles vertalen van het Engels naar het Spaans. Primary 8,9,10 en Secondary 1,2,3 waren aanwezig.

Inmiddels heeft Stephany een nieuw lesrooster gekregen waar zij niet blij mee is: 1 uur minder op donderdag en dit uur zal plaatsvinden op vrijdag en dit betekent voor haar dat zij dan 8 lesuren heeft op vrijdag.

De laatste dagen horen we veel helicopters die over de school vliegen. Ook zien we veel politie met honden op straat. Navraag leerde dat er een grote milieu conferentie is met presidenten uit de omliggende landen. Verder schijnt tevens de secretaris generaal van de VN aanwezig te zijn. De universiteiten van Quito die in deze no go area liggen zijn dan ook gesloten en de studenten hebben een weekje vrij.

De allerkleinsten van Inicial dragen allemaal een blauw schortje over hun uniform heen en bovendien hebben zij een badge om hun nek hangen met daarop naam, telefoonnummer e.d. Ook de leerlingen van P1 hebben zo’n badge.

Aangezien wij op vrijdag 21 oktober slechts ons afscheidswoord spreken tijdens de morning devotion (Assembly) en daarna niet meer naar de klassen gaan, was donderdag 20 oktober onze laatste lesdag. Voor mij (Dees) betekende dit P8, P7 (blokuur) en daarna nog huiswerkbegeleiding in P9. After break wilde ik nog een workshop geven over classroom management op verzoek van Tania en Stephany, maar dit kon niet doorgaan, omdat de dames het veel te druk hadden met stapels correctiewerk. Nu was het ook niet echt nodig om deze workshop te geven, aangezien ik deze al per mail naar hen had toegestuurd. Ik hielp Stephany de hele dag met haar correctie werk. In elke klas moest zij de ‘grades’ van de leerlingen noteren, want dit moet ingeleverd worden.

Soms staan wij echt met onze oren te klapperen…Stephany liet ons weten dat zij nog geen 400 dollar per maand verdient. Als leerlingen onvoldoende resultaten behalen, dan is dit de schuld van de teacher (letterlijke woorden van de coördinator en de overheid). De docent moet de leerlingen dan maar liefst 3 herkansingen geven. Het komt zelfs voor dat de docent in de maanden augustus en september (als het vakantie is) terug moet komen naar school om de leerlingen bij te spijkeren en zij krijgen daar niet voor betaald…..Onze gedachten gingen naar Nederland……

De aardige teacher Rose is tutor (soort mentor) van Secundary 1. De lastige leerlingen uit deze klas hebben te kennen gegeven een andere tutor te willen. Gelukkig voor Rose is zij bijna verlost van haar ‘ schatjes’, aangezien zij gaat vertrekken. Zij blijkt op nog een andere school te werken en kan dit niet meer combineren. Bovendien betaalt de andere school veel beter. Secundary 1 moet dus een nieuwe tutor krijgen. Hoewel Stephany hier helemaal geen zin in heeft, had zij geen keuze. Coördinator Diego heeft haar aangewezen als de nieuwe tutor. Ik liet haar weten: ….‘Je kunt dit ook opvatten als een compliment; blijkbaar gelooft hij in jou en ik weet ook zeker dat jij het kunt; zie het als een ervaring; het is niet voor eeuwig; als er zich een leukere baan aandient, kun je nog altijd vertrekken’…..

Aangezien de bloeddruk van Ben al een paar keer ietwat aan de hoge kant was, werd in de mobiele gezondheidstent in de stad - waar bloeddruk gemeten kan worden -, een vertaler opgetrommeld. Dit bleek een politie-agent te zijn die zeer redelijk Engels sprak. Vanwege het feit dat hij zijn uren moest verantwoorden bij zijn baas, vroeg hij Ben of het goed was dat hij een foto van Ben maakte. Aldus geschiedde……….Een dag later liet Ben nogmaals checken, maar nu bij de arts op onze school en dit keer werden we gerustgesteld. De bloeddruk was oké en in combinatie met de medicatie was er ‘no problem’……

Het afscheid was weer zeer bijzonder………Onze bye bye speech vermeld ik hieronder:
Bye bye speech Colegio Cardenal de la Torre Quito Ecuador 21 oktober 2016
Because we are leaving this coming Sunday night, I want to say something:
The happiness of your life depends upon the quality of your thoughts,
but the quality of your thoughts depends on the persons whom you meet in your life.
And the people that we met at Colegio Cardenal de la Torre were very special people.
We are grateful that we got the opportunity to be in this school.
Although there was a language problem, we understood each other.
Although there were many differences in culture, we learned from each other.
If I say Colegio Cardenal de la Torre, I think of a lot of ceremony, tradition, religion, unity; things that - unfortunately - disappeared
in my country.
Our Dutch ‘time is money’ culture feels not as our culture anymore after spending 12 years in developing countries.
We feel much more comfortable in your caring and sharing culture.
However: Maybe there are a few things from our culture that I wish to give you: Planning, communication and time-management.
If I say Colegio Cardenal de la Torre, I think of the students; amazing young people.
I hope that they realize that success is not final, failure is not fatal; it is the courage to continue that counts.
Success lies in giving your best efforts….If the efforts are sincere and intentions are noble, even missing the mark is not a failure.
And never forget that life is the most difficult exam: Many people fail because they try to copy others, not realizing that everyone
has a different question paper.
Please….Don’t be afraid to learn. Knowledge is weightless. A treasure you can always carry easily.
If I say Colegio Cardenal de la Torre, I think of the teachers; wonderful people.
Know that your students do not have equal talents, but all of them should have an equal opportunity to develop their talents.
And if a student can not learn the way you teach, maybe you should teach the way your students learn.
Be aware of the fact that imagination is more important than knowledge.
Life is the best school; hardship is our best teacher; problem is the best assignment and failure is the best revision.
If I say Colegio Cardenal de la Torre, I think of the very friendly staff and I think of the kind Oblatas sisters and I think of all the
other people who are involved in the daily activities of the school.
And we all know that in school we learn lessons before we take the test, but in life we take the test before we learn the lesson.
Nobody can change the wind, but we can adjust our sails to reach our destination.
In all walks of life, passion is what starts it and dedication, determination is what finishes it.
To end:
If one door closes another door opens. Our new door will be in Colombia, in Tunja, at a language school. Another new experience.
We are not afraid; we trust that everything will be okay.
We have learned that you can never cross the ocean unless you have the courage to lose sight of the shore.
And in general: People overestimate the value of what they have and underestimate the value of what they may gain by giving it up.
And in 12 years of voluntarywork worldwide we gained much more than what we have lost….
The best and most beautiful things in the world can not be seen or even touched….
They must be felt with the heart and all the people of Colegio Cardenal de la Torre are in our heart….!
Often we got the question: Will you come back?
Well, normally we don’t return to a place, but never say never………
Let me make a deal with you: We only come back if we can speak Spanish and you can speak English!
Thank you very much!!!
Tot zover de speech.

Niet alleen wij stonden ’s morgens in alle vroegte op het bordes, ook dr. Diego (de coördinator alsmede docent fysica) en de provinciaal overste zuster Bertha en zuster Inez en tenslotte Stephany die onze speech moest vertalen in het Spaans. Ook Diego en zuster Bertha hielden een speech. Uiteraard in het Spaans en wij begrepen er dus niets van. Later op de dag liet Stephany ons de essentie van hun betoog weten. Men was dankbaar geweest voor onze komst, onze hulp en men had het een mooie ervaring gevonden. Verder werden wij als voorbeeld genoemd richting leerlingen….Ben en Desirée hebben huis en haard verlaten en werken onvoorwaardelijk en belangeloos voor de jeugd in ontwikkelingslanden…..nou ja, de hele loftrompet werd over ons uitgestort…..hahaha! Ook kwam er nog een leerling namens Primary en een leerling namens Secondary op het bordes en zij bedankten ons op hun eigen lieve manier……You were always so friendly and polite; thank you for the learning games and the nice stories…..De ceremonie ging verder en we kregen certificaten en een aanbevelingsbrief uitgereikt (wederom loftrompet!) en we kregen het speldje van de oprichter van de Oblatas, zijnde Matovelle, opgespeld. Tevens ontvingen we nog cadeautjes….voor Ben een tas en voor mij (Dees) een sjaal. Toen de provinciaal overste ons de certificaten en de aanbevelingsbrief overhandigde, fluisterde zij nog even: Hoe spreek ik de naam Ben uit? Grappige constatering: Gedurende al onze jaren was de naam Desirée erg moeilijk voor iedereen om uit te spreken; de naam Ben echter was altijd een makkie, tot Ecuador…..Nu is het andersom….met mijn naam (Desirée) heeft niemand moeite; de naam Ben echter kan men niet uitspreken. De b wordt namelijk uitgesproken als een v, dus heet Ben hier Ven. Hierna stormden 300 leerlingen op ons af die ons uitgebreid omhelsden en die met ons op de foto wilden. ’s Middags namen we in besloten kring afscheid van onze direkte collega’s Gabriela en Stephany en zij hadden ook nog voor een verrassing gezorgd: Geheel in de stijl van de cultuur gaven zij ons een drankje en guagua de pan, een zoet brood. Ook namen we afscheid van vele andere docenten. ’s Avonds kwamen zuster Bertha en zuster Jenny ons definitief gedag zeggen, aangezien zij de komende dagen afwezig waren. Zij lieten weten dat zuster Ana Lucia op zaterdag 22 oktober weer zou terugkeren van haar retraite, dus haar zouden wij nog zien. Echter: Zij kwam niet terug op zaterdag, doch op zondag….Nog net op de valreep voor ons vertrek….

Ook nog net op de valreep vroeg zuster Inez ons via de google translator het volgende: Report teacher Gabriela classes. Uh? Wat bedoelde zij? Toen wij dit op zaterdag 22 oktober aan Gabriela lieten weten (zij was namelijk op school vanwege de zaterdag aktiviteiten van de leerlingen), merkten wij dat zij zich niet prettig voelde bij dit verzoek van Inez aan ons. En begrijpelijk natuurlijk. Gabriela voelt heel goed dat haar Engels lang niet zo goed is als dat van Stephany en bovendien heeft zij gemerkt dat wij constant Stephany hebben gevraagd voor vertalingen en niet haar. Echter: Wij zijn slechts vrijwilligers en wij vinden het niet onze taak om over Gabriela te praten richting zuster Inez. Wij willen zaken wel graag zuiver houden. Wij stelden dan ook voor aan Gabriela om zuster Inez erbij te halen om haar vraag duidelijk te maken aan ons. Gabriela vond het namelijk vreemd dat zuster Inez slechts ‘a report’ over Gabriela wilde en niet over Stephany (en dat is natuurlijk ook vreemd). Wij begrepen Gabriela dan ook heel goed. Zuster Inez echter liet weten slechts in opdracht van zuster Ana Lucia te handelen (de afwezige baas). Wij lieten beiden weten dat het niet onze taak is om over teacher Gabriela te oordelen. Wij hebben een hele andere rol hier gehad. Mocht men echter informatie willen dan zijn we altijd bereid om antwoord te geven via de mail (maar wel in alle openheid richting Gabriela). Wij lieten zuster Inez weten dat wij via de mail zuster Analucia op de hoogte hadden gehouden en allerlei documenten hadden opgestuurd en we lieten haar weten dat wij zowel een lesprogramma hadden achtergelaten bij Gabriela als bij Stephany over datgene wat wij bij beiden hebben gedaan in hun lessen. (Overigens: Ook via vertaalde briefjes hebben wij altijd gecommuniceerd met Ana Lucia). Toen was het okay…Toch bespeurden we enige achterdocht bij Inez…..Ach ja, cultuurverschillen….men is niet gewend dat wij baanbrekend bezig zijn geweest en veel initiatief hebben getoond. Hier handelt men slechts naar hiërarchie. Echter: Voor ons stopt het nu; wij hebben ons best hier gedaan.

Het laatste weekend in Ecuador troffen we voorbereidingen voor ons vertrek………Maandag 24 oktober (d.w.z. in de nacht van 23 op 24 oktober) gaan we richting vliegveld. We hebben een vroege vlucht. (6.14 uur). Als we omstreeks 7.58 uur landen in Bogota (hoofdstad Colombia), dan moeten we nog zo’n 3 uur rijden met de bus naar onze eindbestemming Tunja (het meest veilige gebied van Colombia). Op het busstation van Tunja zal onze host Manuel ons ophalen en dan gaan we richting British English Institute Blighty Bliss; de talenschool waar wij tot medio januari zullen lesgeven.

Hieronder een beetje achtergrondinformatie over Colombia…
Colombia in vogelvlucht:
In Colombia vind je de mooiste regenwouden, bergen en stranden. De steden zien er liefelijk uit, de mensen zijn hartelijk. Colombia is aan de buitenkant een prachtige parel op het Zuid-Amerikaanse continent. Helaas wordt het land sinds 1948 geteisterd door burgeroorlog, geweld en intimidaties. In de media heeft het land dan ook een bijnaam gekregen, zijnde ‘Locombia’, wat ‘ het krankzinnige land’ betekent. De munteenheid is de Peso. Voordat de Europeanen in de 16e eeuw Zuid-Amerika binnenvielen, waren waarschijnlijk de Inca’s het machtigste volk in dit gebied. Zij hadden aan de westkust een rijk opgebouwd dat zich uitstrekte van het tegenwoordige Ecuador tot aan Chili. De Europeaan Alonso de Ojeda, een tijdgenoot van Columbus, ontdekte in 1499 het land Colombia. De kust werd nog enkele malen bezocht, tot het gebied in 1525 werd veroverd. Samen met de huidige buurlanden Ecuador, Venezuela en Panama kreeg het de naam Nieuw-Granada. Pas na de onafhankelijkheid in 1810 veranderde de naam in (Groot-) Colombia. De bevolking is een mix van Indiaans, Spaans en Afrikaans bloed, ook in kunst en folklore hebben de culturen zich verenigd. Geografie: Colombia ligt in het noordwesten van Zuid-Amerika. Het totale landoppervlak is ongeveer 31 keer groter dan Nederland. Hoofdstad is Bogota. Het noordelijk deel heeft een kustlijn van 1600 kilometer aan de Caribische Zee; in het westen een iets kleinere kuststrook aan de Stille Oceaan. Daar vind je prachtige witte stranden. De Andes ligt met zijn hoge toppen dwars over Colombia, met als hoogste punt Pico Cristobal (5775 m). In het Andesgebied wonen de meeste Colombianen en daar zijn ook de meeste koffieplantages. Colombia heeft behalve bergketens, ook savannen, laagvlaktes en tropisch regenwoud. Flora en fauna: In het regenwoud groeien veel zeldzame soorten orchideeën, maar ook walnootbomen, mahonie, rubberplanten, vanillestruiken, gember en diverse soorten bonen. In de moerassige kuststreken zijn veel mangrovebomen en er groeien palmen. Er leven ook veel soorten dieren als jaguar, poema, apen. Slangen zijn er ook, net als vogels zoals condor, gieren, toekans en papegaaien. In de Andes komt onder meer de brilbeer voor. Bevolking: De eerste bewoners van Colombia waren de Maya’s. In 1525 namen de Spanjaarden het land in hun bezit en vermoorden veel van de oorspronkelijke bewoners. Tegenwoordig is er een grote verscheidenheid aan rassen in het land: mestiezen (Indiaans-Spaans), mulat (blank-Afrikaans), Zambo (Indiaans-negroide). Ongeveer 20% is van Europese afkomst. De totale bevolking bestaat uit zo’n 50 miljoen mensen. De meeste mensen wonen in de steden. De officiële taal is Spaans. Ruim 90% van de Colombianen is rooms-katholiek. Bestuur: Colombia is een republiek met als president Santos. Het land wordt sinds 1840 door linkse liberalen en rechtse conservatieven geregeerd. De president en vicepresident worden gekozen middels algemene verkiezingen voor een periode van vier jaar. In de grondwet is vastgelegd dat enkele zetels in het parlement zijn voorbehouden aan de Indianen en de Afro-Colombianen. Het Colombiaanse bestuur regeert vanuit de regel ‘ mijn wil is wet’. Als mensen niet luisteren, grijpt het leger in. Aan de andere kant zijn er veel verzets-of guerillabewegingen actief. De bevolking is er vaak de dupe van. Er zijn ook veel drugsbaronnen in dit land, die mensen het leven zuur maken. Meer dan een miljoen burgers zijn voor deze heren gevlucht. Economie: Colombia is een belangrijke koffie-en goudproducent. Belangrijke handelspartners zijn: VS, EU, Andesgebied en Japan. De economie in dit land wordt beheerst door ongeveer 200 families. 30% procent van hen werkt in de landbouw, 24% in de industrie en mijnbouw en 46% in handel en transport en in de dienstensector. Belangrijkste exportproducten zijn: koffie, goud, petroleum en bananen. Ook worden er producten uitgevoerd die officieel verboden zijn. Het zijn cocaine, heroine en cannabis. Deze worden geteeld in het Andesgebergte. Illegale telers en handelaren nemen vaak met grof geweld het land van de oorspronkelijke bewoners in bezit. Soms mogen de inwoners blijven, mits ze bereid zijn tegen een hongerloon op de plantages te werken. De illegale telers maken vaak met elkaar ruzie, wat voor bloedige toestanden zorgt. De regering doet hier weinig tegen. Vlag: De Colombiaanse vlag heeft net als de Nederlandse vlag drie vlakken, maar de vlag van Colombia heeft de kleuren geel, blauw en rood. Het blauwe en rode gedeelte samen is even groot als het gele vlak erboven. Het gele vlak betekent het land (aarde), het blauwe de oceaan en het rode het vergoten bloed. De kleuren van de vlag werden bedacht door vrijheidsstrijders uit Spanje, die destijds over Zuid-Amerika regeerden. De Colombiaanse vlag is in 1861 aangenomen en tot op de dag van vandaag het wapperende symbool van Colombia.
Tot zover een beetje achtergrond over Colombia.

Terug naar onze eigen ervaringen…....24 oktober: We zijn er!!! Manuel haalde ons af van het busstation in Tunja en samen reden we naar onze nieuwe bestemming. We zagen onze accommodatie (appartement dat we delen met 2 andere vrijwilligers) en het instituut, zijnde British English Institute Blighty Bliss.

Een kijkje achter de schermen van onze eerste week op onze nieuwe plek…..Er zijn 2 lokaties van Blighty Bliss, te weten: Chess (er staat een maquette van een schaakspel in de buurt, vandaar de naam) en Centro (het hoofdkantoor in het centrum van de stad op de 4e verdieping). Op Centro wordt gewerkt met een boek; het is een self teaching course; full English. Echter: 99% van de lessen vinden plaats op Chess. De direktie bestaat o.a. uit twee zussen, zijnde: Mayerlin (commercieel type en werkzaam op Centro) en Judy (administratie en werkzaam op Chess). Verder is er Manuel (de coördinator van de vrijwilligers, van oorsprong een bioloog) en Jay (de coördinator van het taleninstituut, so the academic coordinator). Dames van kantoor zijn o.a. Chris (Centro) en Paula (Chess). Dan zijn er 3 Colombiaanse docenten werkzaam op Blighty Bliss en wel Andres (van origine een micro bioloog), Camilo en Juan Carlos die Juank wordt genoemd. Deze 3 docenten spreken uiteraard vloeiend Spaans maar onderwijzen ook Engels en hun Engels is werkelijk fantastisch. Inmiddels is er een nieuwe docent bijgekomen die Yanel heet. Er is zelfs een cursist die bijspringt om les te geven en zijn naam is Christian. Hij is cursist op Chess en teacher op Centro/Chess. Tenslotte is er nog Emerson die alleen maar op zaterdag lesgeeft.

En dan zijn er nog 4 vrijwilligers van Workaway: Isis uit België (een docente Engels en kunst) en Tim uit de Verenigde Staten (en niet uit Engeland, zoals wij eerder hadden doorgekregen van Manuel). Beiden zijn 27 jaar. Tim heeft o.a. 3 jaar in Japan gewoond. En tenslotte zijn er deze twee ‘oudjes’, Ben en Dees uit Nederland. Wij wonen in een appartementje en delen de ruimte met Isis en Tim. Dit appartement maakt onderdeel uit van een groot appartementencomplex. Behalve deze accommodatie mogelijkheid zijn er ook vrijwilligers geweest die in een ‘host family’ woonden. Nu echter zijn er 4 vrijwilligers (Isis, Tim, Ben en Dees) die samen in het appartement wonen.

Voor het ontbijt geeft het instituut 5000 Pesos per persoon (1 Euro 75) en dit geldt ook voor het avondeten. Op zondag krijg je bovendien 8000 Pesos (ongeveer 2 Euro 50) voor de lunch. Voor wat betreft de lunch op werkdagen geeft het taleninstituut etensbonnen aan de vrijwilligers en deze bonnen kunnen ingewisseld worden in twee restaurants, te weten: Zona Gourmet en El Maná. Beide eetgelegenheden zijn ver verwijderd van zowel het instituut als ook van het appartement. Met name El Maná is ver weg (bevindt zich in het centrum van de stad). De meeste dagen zullen wij dan ook de lunch gaan gebruiken in Zona Gourmet. Veel lopen dus of de taxi nemen (bijvoorbeeld als het hard regent en aan regen is helaas geen gebrek hier!) Toen wij lieten weten: It is raining cats and dogs, had Tim een modernere versie op deze uitdrukking om aan te geven dat het plenst, namelijk: It is raining husbands….Ja, ja, die jongelui….Isis arriveerde op 21 oktober, wij op 24 oktober en Tim op 27 oktober. Laatstgenoemde had enkele problemen ondervonden gedurende zijn reis, waardoor zijn aankomst was vertraagd.

De stad Tunja is niet echt bijzonder te noemen en Isis liet ons de eerste dagen al weten dat zij het nooit 2 maanden ging volhouden. Zij heeft bijvoorbeeld meer culturele evenementen nodig en natuurlijk meer geld…hahaha! Zij had dan ook gesolliciteerd naar een betaalde baan in Colombia en na een Skype gesprek mocht zij verder naar de tweede ronde. Dit betekende o.a. een gesprek met een psycholoog en met de direkteur van een taleninstituut. En ja hoor, zij kwam door de selectie…..dat hadden wij ook wel verwacht, want deze jonge dame heeft veel in huis. Met ingang van 1 november kon zij starten met een betaalde stage en als iedereen tevreden zou zijn, had zij vanaf januari een betaalde baan voor 1 jaar. Via de mail bracht zij de staff van Blighty Bliss als ook haar mede vrijwilligers op de hoogte van dit succes. Nauwelijks hadden wij haar per mail gefeliciteerd, of we kregen binnen 7 uur een nieuwe mail, waarin zij tot onze grote verbazing liet weten toch niet in te gaan op het aanbod. Zij vond dat zij haar collega’s niet kon opzadelen met nog meer werk op het instituut. Lief, maar onnodig in onze beleving. Het instituut zou dan wel een andere oplossing hebben bedacht, maar goed…..een snelle ontwikkeling met een vreemde afloop.

Op het taleninstituut Blighty Bliss, lokatie Chess, is ook een bibliotheek aanwezig en een ruimte voor de docenten waar zij achter de computer hun lessen kunnen voorbereiden. Inmiddels staan er veel lessonplans en teaching materials op de computer en deze zijn ondergebracht in de digitale Dropbox. (Ik dacht nog even aan een houten ideeën bus aan de wand…hahaha!) Ja, ja, deze oudjes zeulen nog steeds met kilo’s lesmateriaal over de wereld, terwijl alles op de computer onder handbereik is, maar goed….

Verder heeft ieder klaslokaal op Blighty Bliss een naam: Manchester, Bristol, Liverpool, Newcastle e.d. Ook vinden er lessen plaats in de Backyard. (Op lokatie Centro vind je o.a. Nottingham). De lokalen op Chess zijn mooi gedecoreerd met posters from the United Kingdom; met foto’s van de bekende Engelse telefooncellen, de taxi’s, de dubbeldekkers, de vlag enz. en o.a. afbeeldingen van the Beatles, the Rollingstones, the Who etc. Ook tref je op de wanden verschillende spreuken aan, zoals: I can, because I think I can……Do what you love, love what you do………Believe it can be done……Find joy in the journey……..Do what you love every day…….Why look stupid when you can be the best…..enz.

Onze cursisten zijn veelal hoog opgeleide volwassen mensen. Enkele voorbeelden: Psycholoog, econoom, neuro chirurg enz. Iedereen wil zijn/haar Engels verbeteren. Ook zijn er veel studenten ingeschreven als cursist op Blighty Bliss. Zij zijn nog bezig met hun studie op de universiteit in Tunja. En verder zijn er leerlingen van bijvoorbeeld een middelbare school, een basisschool enz. Kortom: Blighty Bliss geeft mogelijkheden aan volwassenen, teenagers en kinderen…..alle leeftijden (van 6 tot 60?) en alle niveau’s…..van beginners tot ver gevorderden. (Elementary-Intermediate and advanced level). De groepen zijn onderverdeeld in: A1.1 – A1.2 – A2.1 – A2.2 – B1.1 – B1.2 – B1.3 – B2.1 – B2.2 – B2.3 – en 7 verschillende niveau’s voor kinderen en dit alles gaat gepaard met diverse thema’s.

De uren waarop les wordt gegeven zijn onderverdeeld in de volgende blokken: Van 8.00 tot 10.00 uur; van 10.00 tot 12.00 uur; van 14.00 tot 16.00 uur (privéles); van 17.00 tot 19.00 uur en van 19.00 tot 21.00 uur. Op woensdag tussen 15.00 en 16.00 uur vindt er wel eens een meeting plaats en vrijdags tussen 10.00 en 12.00 uur kunnen de vrijwilligers deelnemen aan de Spaanse les die gegeven wordt door Andres en natuurlijk maken wij van deze gelegenheid gebruik. De Salsa lessen en de pool/gym mogelijkheden laten we aan ons voorbij gaan…….

En verder in onze eerste week vond er al een oefening plaats als het gaat om: Wat te doen in geval van een aardbeving?; spraken we met de cursisten over de situatie in Colombia en met name over de FARC; gaven we een introduktie over Nederland en over onze ervaringen als wereldwijde vrijwilligers. Toen we vertelden over het straatmeiden project in Ghana, liet een cursist weten: You plant a seed……..

Tot de volgende maand!
Ben en Dees