Als een vis in het water......

Als een vis in het water….op het eiland Penang….in Georgetown….bij Lighthouse…. Februari 2015

Eind januari hadden we nog enkele bijzondere ontmoetingen…..Allereerst troffen we een groep jeugd -Youth with a mission - en deze jonge mensen kwamen achtereenvolgens uit Europa (Duitsland, Zwitserland, Noorwegen) en de Verenigde Staten. Zij hadden vrijwilligerswerk gedaan op de Filipijnen en waren nu in Maleisië alwaar zij op verschillende projecten werden ingezet. Zo kon het dan ook gebeuren dat zij ons kwamen helpen bij Lighthouse en samen deelden we het eten uit aan de zwervers. Op diezelfde dag spraken we met een toevallige passant, afkomstig uit China en woonachtig in Penang. Hij vertelde dat hij al verschillende keren langs het project was gelopen, maar nog nooit naar binnen was gegaan. Zijn nieuwsgierigheid had hem uiteindelijk doen besluiten om het terrein van Lighthouse te betreden, precies op het moment dat wij aan onze avondmaaltijd zaten tussen de zwervers. Hij trof niet alleen ons, maar ook medewerker Alfonso, medewerker Alex en vrijwilligster Cécile. En de gastvrijheid van Lighthouse zorgde ervoor dat de passant ook een bord eten kreeg. Alfonso liet hem weten dat wij vrijwilligers waren die uit Nederland kwamen. De betreffende man stond op, vertelde dat hij lang geleden eens een keer in Nederland was geweest en hij stelde voor om na het eten nader kennis te maken. Dat werd uiteindelijk een gesprek van een klein uur. Hij vroeg ons telefoonnummer en liet weten dat hij het een bijzondere ontmoeting had gevonden. En dat konden wij alleen maar beamen. Iets in ons zei dat dit wel eens een follow-up zou kunnen gaan krijgen………….

Niet alleen bevalt het ons uitstekend op het project, het is tevens erg leuk om te wonen en te werken te midden van een multiculturele setting. Wij hebben te maken met Maleisiërs, Indiërs en Chinezen en krijgen steeds meer zicht in de mengelmoes van culturen. Zo werden we bijvoorbeeld uitgenodigd bij Kalia (of Kahlia) thuis. Kalia is de Indische schoonmaakster van het project en woont op dezelfde compound als wij. Wij troffen haar schoonzus Clara (die ook op het project werkt, als kokkin) en de dochter en zoon. Met name de dochter was een interessante gesprekspartner en vertelde ons erg veel over het wonen in Maleisië. Feit is dat Maleisiërs overal een voorkeursbehandeling krijgen en dat Chinezen het kapitaal bezitten. De Indiërs hebben het nakijken en krijgen geen gelijke kansen. Dit was ons al duidelijk geworden door een eerder gesprek met direkteur dr. Steven. Moeder Kalia had zoals een Indische getrouwde vrouw betaamt, de bekende rode stip op het voorhoofd (tussen de ogen). Haar ongetrouwde dochter had een kleinere, zwarte stip.

De eerste les Duitse conversatie heeft Ben inmiddels gegeven aan de studentes Rita en Priscillia. Nu is duidelijk geworden dat zij niet op een Duitse school zitten, maar op een instituut waar slechts 2 docenten en 4 studenten aanwezig zijn. Rita en Priscillia zijn afkomstig uit Ipoh, maar vanwege hun studie wonen zij op kamers in het weeshuis hier in Georgetown en fungeren daarnaast als teaching assistants voor Bright Sparks en volgen nu dan ook Duitse conversatie bij Ben. Voor Ben was het weliswaar even schakelen om na al die jaren weer Duits te praten in plaats van Engels, maar hij vond het erg leuk om te doen en was bovendien tevreden over het eerste resultaat. Iedere week kiezen de dames een onderwerp en daar wordt dan over gesproken.

Geregeld komen er toevallige passanten langs. Mister Bele introduceert ons bij iedereen….de ene dag geef je mensen uit Singapore een hand en de andere dag uit Toronto……Soms zijn het passanten, soms zijn het vrijwilligers, soms zijn het studenten, soms zijn het donors……Op zekere dag kwam er wel een erg grote groep binnen wandelen. Allemaal jonge mensen die werkzaam waren bij de computer company Dell. Zij hielpen met koken, koffie en warme maaltijd uitdelen en zorgden er dus voor dat wij die dag ‘jobless’ waren…..hahaha! Gelukkig kunnen we dan altijd wel weer ergens lesgeven, dus dat lost zich allemaal ter plekke op………Op Bright Sparks werken we inmiddels al met verschillende vrijwilligers samen. Er zijn vrijwilligers waar coordinator Margaret echt op kan bouwen, maar er zijn ook vrijwilligers die vaak niet komen opdagen (om wat voor reden dan ook). Zo zagen we eind januari Angela (of haar ‘look-a-like’ Angelien) en zij gaf toe dat zij inderdaad niet zo betrokken is. Als het haar uitkomt, is ze aanwezig, maar dit keer bleek ze al een lange tijd niet meer te zijn geweest, want ……I was on travelling……….........

3 februari: Public Holiday! Een vrije dag dus. Dit vanwege de ‘Indian celebration Thaipusam’. Mensen van het project adviseerden ons om te gaan kijken en de beste locaties werden aangeraden. Het is een Hindu festival voornamelijk gevierd door mensen van de Tamil community. Het komt niet alleen voor in Maleisië, maar ook in India, Sri Lanka, Mauritius, Singapore, Guadalupe, Reunion, Indonesië, Thailand en Myanmar. Het woord Thaipusam is een combinatie van de woorden Thai (de naam van de maand) en Pusam (de naam van een ster). Gedurende het festival staat die ster op het hoogste punt. Een onderdeel van de festiviteiten is het gooien met kokosnoten om de ‘bad luck’ te verdrijven. Wij hebben dit echter niet gezien, aangezien dit blijkbaar een dag eerder had plaats gevonden.

Op het eiland Penang, in Georgetown rijdt de CAT bus (Center Area Transit). Deze bus is gratis voor iedereen. Je kunt gewoon altijd in-en uitstappen. (Zelfs voor de deur van ons project). Erg handig!! Wil je naar andere plaatsen op het eiland, dan moet daar uiteraard wel voor betaald worden en dan is het devies: Gepast betalen, want wisselgeld wordt niet gegeven!

Hoofdpijn…..hoofdpijn…..hoofdpijn….Dit in combinatie met de vele muskieten op de kamer, doet mij besluiten om te laten prikken op malaria. Maar waar kan ik dit laten doen? Mister Bele adviseert om naar een ‘govermental clinic’ te gaan. Zo gezegd, zo gedaan. Nu was het geen probleem om daar bloed te laten prikken, maar zij moesten dit naar een ander lab sturen en dan zou het dagen duren voordat de uitslag bekend zou zijn. Dat werkte dus niet. Men adviseerde aldaar om naar het general hospital te gaan. Volgens poetsvrouw Kalia zou dit ook veel tijd in beslag nemen. Een andere optie zou zijn een privékliniek, weliswaar snel reultaat, maar daar hangt uiteraard een prijskaartje aan. Sommige mensen op het project twijfelden aan het feit of ik wel malaria zou hebben, want het zou zelden voorkomen in Penang. Daarentegen blijkt dengue vaker aan de orde te zijn hier, maar daarvoor ontbraken gelukkig de symptomen. Wellicht gewoon te druk gemaakt voor de presentatie van 7 februari. Kalia wilde in ieder geval ‘the natural way’ op mij toepassen. Dit betekende het inwrijven met ‘oil’ op mijn hoofd inclusief massage. Ik krijg veel tegenstrijdige berichten over de ziekenhuizen. Feit is dat je overal dagen moet wachten voordat de uitslag bekend is. Bovendien moet je overal een dokter consulteren. Het laten checken op malaria gaat hier dus moeilijker dan in Ghana. Ik wilde slechts naar een lab om bloed te prikken en mocht er sprake zijn van malaria, dan wilde ik gewoon mijn malariakuur (die ik mee had gebracht vanuit Ghana) gebruiken. Ik had het geluk dat ik op het ‘feeding centre’ een sponsor trof die iedere 2 weken het eten bereidt, betaalt en uitdeelt. Hij is een ex-arts. Hij adviseerde mij om mijn malaria kuur uit Ghana zelfs al te gebruiken voordat ik zou weten of er sprake was van malaria. En hij kon zich ook vinden in het feit dat ik slechts naar een lab wilde gaan zonder de ‘toeters en bellen’ van het ziekenhuis (inclusief dokter) te moeten doorlopen. Hij raadde ons aan om te proberen de uitslag eerder te vernemen dan 3 dagen. Dus: Op 5 februari naar een lab (Path lab). Er werd geprikt op malaria en het bloed werd opgestuurd naar Kuala Lumpur. Het gaat allemaal erg omslachtig. Met de taxi reden we naar het lab, op de terugweg kregen we een lift aangeboden door een aardig Indisch echtpaar dat al 24 jaar in Maleisië woonde. Een dag later moest de uitslag persoonlijk worden opgehaald. Resultaat: Geen malaria. Waren wij in Ghana zo gewend om altijd een malariakuurtje in het voren te hebben, hier lukt het je echt niet om dit zonder recept te verkrijgen. Maleisië is veel meer ontwikkeld dan Ghana en dat betekent dus ook dat veel dingen strakker zijn geregeld.

Op 5 februari troffen we weer sponsors op het project die een heerlijke maaltijd hadden bereid. Wij maakten kennis met zo’n 6 mensen; 3 afkomstig uit Penang en 3 afkomstig uit Singapore. Zij werkten allemaal samen op het gebied van ‘charity work’; liefdadigheid in Maleisië, maar ook in Myanmar, Thailand, Laos, Cambodja, Vietnam en nog meerdere Aziatische landen. Een dag later waren de sponsors oorspronkelijk afkomstig uit India en nu woonachtig in Penang. Zij droegen tulbanden (en andere hoofddeksels die precies op smurfen-mutsen leken) en zij behoorden tot de Sikh’s. Niet alleen de Sikh’s waren present op 6 februari, maar ook een groep studenten van de highschool en university van Georgetown. Deze studenten wilden uiteindelijk allemaal een baan hebben in de entertainment wereld. Echter: Zij wilden ook de situatie van de minderbedeelden op het eiland leren kennen en hadden dan ook besloten om het sociale project van Lighthouse te bezoeken. Zij mengden zich dan ook tussen de zwervers en alle partijen genoten. Het blijft zo fantastisch voor ons om telkens weer zo veel bijzondere mensen te mogen ontmoeten.

En dan loopt Ben door de stad en ziet tot zijn verbazing diverse oldtimers door het centrum rijden. En natuurlijk knoopt Ben een gesprekje aan……dit blijken Canadezen te zijn die met hun oldtimer (een Ford uit de jaren 30) meedoen aan een tocht van Singapore via Maleisië en Thailand naar Myanmar. Het is een tocht van 25 dagen en 70 oldtimers doen mee.

6 februari: De streetwalk staat gepland. Tussen 23.00 en 1.00 uur gaan sommige mensen van Lighthouse de straat op om dak-en thuislozen te ontmoeten en te wijzen op de mogelijkheden van Lighthouse. Sommigen weten namelijk niet van dit bestaan af. Wij hadden aangegeven graag mee te gaan. De datum echter is ietwat lastig, want de volgende ochtend moeten we onze presentatie geven en willen dat graag uitgerust doen. Gelukkig liet mister Bele weten dat er nog meerdere mogelijkheden komen.

7 februari: Vandaag is het dan zover en geven we onze presentatie voor ongeveer 40 mensen. Gelukkig ging het allemaal goed en het belangrijkste was dat de mensen het mooi hebben gevonden. Wij hadden er dan ook menig uurtje aan voorbereiding in gestoken. Voor de eerste keer in mijn leven had ik een power point presentatie gemaakt.
Het programma zag er als volgt uit:
Presentation 07-02-2015 Penang Office Human Development Georgetown Malaysia
Program:
- Welcome; explanation of program and introduction of ourselves
- Our story: 10 years of voluntary work worldwide. (Motivation / Preparation for going to Ghana / 5 years Ghana / Forced return to The Netherlands / Another 2 years Ghana / Thoughts / Workaway)
- Teatime
- Pictures
- Brainstorm session in small groups. Subject: We have lost a lot, but what did we gain?
- Return in the big group. Each leader of the small group gives his or her result. Together we create a final conclusion
- Answering questions
- Discussion and lunch.
Om 9.00 uur werd gestart en omstreeks 12.00 uur zaten we aan de lunch terwijl er nog een uurtje werd nagepraat. Kortom: Het was een zeer waardevol samenzijn geweest en natuurlijk hopen wij dat wij mensen enthousiast hebben kunnen maken om meer vrijwilligerswerk te gaan doen voor Bright Sparks /Lighthouse e.d. Wij denken dat we er in geslaagd zijn om de doelen van mister Bele te verwezenlijken: ‘Touch the heart of the volunteers and use the keywords dedication/determination and commitment’. En inderdaad……mister Bele (weliswaar afwezig), had nadien veel positieve reacties ontvangen.

Als Ben op straat loopt wordt hij altijd aangesproken……op een en dezelfde middag raakte hij in gesprek met een ouder echtpaar uit Australië, dat een cruise aan het maken was en op het eiland Penang een uurtje van de boot af mocht; daarna werd hij aangesproken door een vrouw die in de veronderstelling was dat Ben ‘a retired postman from England was’…..en dit baseerde zij op het feit dat Ben een blouse aan had (uit Ghana) met daarop de tekst: Royal Mail….en dan wordt hij weer gevraagd om deel te nemen aan een enquête over de free CAT bus die over het eiland rijdt. Als de jongedame bij de laatste vraag de leeftijd van Ben wil aankruisen, wijst zij op het vakje…tussen 50 en 54…..nee dus….Als Ben laat weten: ‘I wish it was true, but make it 62’, kijkt zij hem verbaasd aan.

Nu de presentatie voorbij is kunnen we in het weekend weer eens heerlijk richting zee gaan en het eiland verder ontdekken. De hele week komen we eigenlijk nergens en zijn constant op het terrein van het project te vinden waar we zowel wonen als werken. Wij hebben ook totaal geen behoefte om weg te gaan, want wij genieten werkelijk van iedere minuut hier: Het project, de mensen, de kinderen, de Maleisische, Indische en Chinese cultuur, het eiland…………………het is fantastisch!!!

Op 8 februari bezochten we per bus het publieke strand Batu Ferringhi Beach. Dit bevindt zich in het Noorden van het eiland en wij wonen in het Oosten van het eiland Penang in Georgetown. Aangezien ik (Dees) nog steeds last had van hoofdpijn, maakte ik maar eens gebruik van een hoofd/nek/schouder massage op het strand! Dit was hard nodig volgens de masseuse, omdat alles ‘op slot’ zat. Zij verwoordde het als volgt: ‘It’s a lot of work, I need a hammer’………..Het was behoorlijk pijnlijk, maar goed……’no pain, no gain’……..hahaha! Overigens: Onderweg naar zee zagen we vanuit de bus een plek die destijds door de tsunami was getroffen.

De meeste lesuren ben ik te vinden in het ‘children centre’ Bright Sparks. Voor mij is er geen noodzaak meer om naar het weeshuis te gaan, omdat de kinderen uit het weeshuis nu les krijgen op het ‘learning centre’ La Salle, waar ik ook les geef. De groep kinderen uit weeshuis St. Joseph zijn dus mijn leerlingen op La Salle geworden. Iedere keer als zij mij zien, hoor ik hun stemmetjes roepen: Teacher, teacher, teacher……Op een dag liet ik deze kinderen 2 kruiswoord puzzels maken. Dat bleek een beetje te hoog gegrepen te zijn. Dan maar even laten tekenen…..Draw what makes you happy/sad….en dat was midden in de roos. Sommige uitspraken van de kleintjes deden mij verbazen: People make me sad……..Evil is sad……A crying baby is sad……….En wat bleek? In het weeshuis mochten de kinderen nooit tekenen…………..Toen ik dezelfde tekenopdracht liet uitvoeren op Bright Sparks viel op dat veel kinderen bij het onderwerp ‘draw what makes you sad’, een school tekenden met daarin een boze leerkracht die niet tevreden was over het gemaakte huiswerk. Mijn collega Angelien liet weten dat het op veel scholen in Maleisië slechts draait om ‘memorizing’ (hetzelfde dus als in Ghana) en presteren. Van vrije expressie is helaas nauwelijks sprake. ‘Draw what makes you happy’ leverde ook bijzondere tekeningen op: Een kruisbeeld met daarboven de tekst ‘Jesus makes me happy’ (religie is hier erg belangrijk) en uiteraard konden tekeningen over het Chinese Nieuwjaar ook niet ontbreken.

Helaas wordt er op de scholen hier nog geslagen. Dit gebeurt echter niet in het ontwikkelde Singapore, because…..if the teachers cane, the parents will complain…..

Ik heb fantastische collega’s op Bright Sparks. Er is slechts 1 uitzondering….old Margaret…..een oude tante die alleen maar bevelen uitdeelt aan de kinderen en vreselijk star in elkaar zit. Zij is net een kapitein die slechts buldert: ‘Sweep the floor’; ‘Clean the table’; ‘Drink your Milo’; ‘Wash your cup’ etc. Natuurlijk is het goed om de kinderen te betrekken bij allerlei alledaagse klusjes, maar de toon waarop dit geschiedt is in mijn beleving verre van normaal. C’est le ton qui fait la musique, n’est-ce pas? In de pauze gaan de leerlingen naar een aparte ruimte waar zij chocolademelk en iets lekkers krijgen. Voordat zij hieraan mogen beginnen, moet één van hen eerst bidden. Mijn gedachten gaan naar Nederland…………….….

Op 19 en 20 februari is het Chinees Nieuwjaar. Dit is een grote happening. Het project zal gesloten zijn van 17 t/m. 23 februari, d.w.z. er wordt dan geen les gegeven op Bright Sparks. Er zijn echter ook disciplines die gesloten zijn van 18 t/m. 24 februari, maar het kantoor is bijvoorbeeld alleen maar gesloten op 19 en 20 februari. Op 16, 17 en 18 februari wordt er voedsel uitgedeeld als ‘take away’. (Aangevuld met bijvoorbeeld mandarijntjes en Chinese cake). Mandarijntjes lijken echt bij het Chinese Nieuwjaar te horen.

In de aanloop naar het Chinees Nieuwjaar toe was iedereen dan ook druk bezig met de voorbereidingen. In de stad zag je veel decoraties/versieringen. Zelfs de leerlingen van Bright Sparks moesten er aan geloven…..de lessen stonden in het teken van lampionnetjes maken……..…art lessons dus. Voordat er gestart werd met deze ‘creative arts’, werd eerst een legende voorgelezen, met als titel: ‘The Story of Chinese New Year’, (New Year in het Chinees is: Guo Nian), gevolgd door de song ‘Gongxi’. Ook werd de ‘lion dance’ bekeken op de laptop van de care coördinator Margaret. De mensen van Bright Sparks vonden het leuk om mij onder te dompelen in een stukje Chinese cultuur, inclusief de dierenriem. Dit jaar staat de ‘goat’ centraal, volgend jaar is het de beurt aan de ‘ monkey’.

Aangezien ik de legende van het Chinese Nieuwjaar de moeite waard vind, vermeld ik het hieronder:
There are many legends that are part of the Chinese culture. Many of them exemplify moral lessons, not so different from Aesop and his fables. One story in particular is the story of Chinese New Year: Long ago in the mountains, there lived a horrible demon creature named Nian. Every year, on the first day of the year, the creature would awaken and descend upon the village. He would eat all the grain and livestock. And if there were any unfortunately children stuck outside, they would disappear. The villagers lived in fear of this beast and boarded up their houses on this night to protect their families. One year, right before this event was to occur, an old man visited the village. He turned to the villagers and asked: ‘ Why do you fear this creature such? You are many and he is but one. Surely he could not swallow all of you’. But the villagers remained skeptical and locked themselves up anyway. That night, Nian did not come. The old man had ridden him until dawn and the creature went back to its cave hungry. This went on for several nights, until the old man revealed: ‘ I can not protect you forever’. He turned out to be a god and had to return to his duties elsewhere. The villagers were terrified that once the old man left, they would once again see Nian return. So the old man informed them: ‘The beast is easily scared. He does not like the color red. He fears loud noises and strange creatures. So tonight, spread red across the village. Hang red signs on every door. Make loud noises with drums, music and fireworks. And to protect your children, give them face masks and lantern to protect them’. The villagers did as the old man instructed and Nian never returned again. In Chinese, the word for New Year is Guo Nian. Literally translated it means to ‘pass over Nian’ or ‘overcome Nian’. That is exactly what the villagers did. It has become a tradition that part of New Years celebration is to hang lots of red decoration in your house. Streets are filled with music, loud drums and fireworks all day long. And special paper lantern are made in a variety of shapes and sizes, paraded through the streets to scare off any demons that might come. Thus ends the story of Chinese New Year or Guo Nian.

Het Chinese lied ‘Gongxi’ (dit wenst men elkaar met het Chinese Nieuwjaar), werd door de kinderen in het Chinees gezongen. We kregen allemaal de Chinese tekst voor onze neus. Er was slechts 1 persoon in de klas die dit niet kon lezen en dat was ik. Dus het heeft geen zin om de tekst van dit Chinese liedje hierbij te vermelden.

Wij zijn doende om ons te oriënteren op ons volgende land. Dit gaan we waarschijnlijk weer realiseren via Workaway. Echter: Een collega vrijwilligster van Bright Sparks, een oudere dame, genaamd An, wees mij bovendien op de mogelijkheid van de organisatie Service Civil International. Via een ander netwerk werden we gewezen op: Friends International. Altijd goed natuurlijk om iets extra’s achter de hand te hebben. Deze collega An moet volgende maand een staaroperatie ondergaan. Niet alleen heeft zij last van haar ogen, ook de oprichter en senior manager van het project, mister Bele, moet aan een oog geopereerd worden en dit ging op 12 februari gebeuren. Daarna moest hij herstellen en dat betekende dat hij enkele weken niet aanwezig was op het project.

Op 10 februari waren er een aantal studenten aanwezig in het ‘feeding centre Lighthouse’. Zij zaten op een ‘business college’ in Penang. Elk jaar wordt er door deze school geld ingezameld voor het ‘feeding centre’. Ter voorbereiding van deze jaarlijkse aktie werden we met een bezoekje vereerd en hielpen de jongelui met het serveren van de maaltijden. Zij hadden een opschrift bij zich met de tekst (even vertaald): ‘Je wordt niet arm als je geeft’……….Dit werd op de gevoelige plaat vastgelegd. Echter: Niet alleen van deze tekst werden foto’s gemaakt. Toen één van de studenten hoorden dat wij uit Nederland kwamen, wilde zij met ons op de foto, want…….’I have never seen a person from The Netherlands….’

Soms worden we nog herinnerd aan Ghana, al was het maar vanwege de Ghanese slippers van Ben die om de haverklap kapot gaan. Dus: Op naar de schoenmaker!

Eén van de zwervers heeft in het recente verleden op het project gewerkt, maar is medio januari ontslagen. Nu schuift hij dus ook aan in het ‘feeding centre’. Blijft vreemd om hem in die andere rol te zien. Deze Adam had ons laten weten dat hij op 10 februari jarig was (43 jaar). Ik stelde voor aan collega vrijwilligster Mary Emmanuel alsmede aan mister Bele om voor Adam te gaan zingen net voordat we het eten zouden gaan uitdelen. Men vond het een leuk idee, maar liet weten dat het zingen een precedent zou scheppen. In het verleden is gebleken dat de zwervers erg jaloers kunnen reageren.

In Maleisië is homosexualiteit strafbaar. De Maleisische oppositieleider Anwar Ibrahim moet definitief vijf jaar de cel in, omdat hij seks heeft gehad met een man. De Hoge Raad in Maleisië oordeelde op 10 februari opnieuw dat hij schuldig is aan ‘ tegennatuurlijk geslachtsverkeer’ . De 67-jarige Ibrahim moest al twee keer eerder voor de rechter verschijnen, omdat hij in 2008 met een mannelijke medewerker seks had. In 2012 werd hij vrijgesproken omdat er geen bewijs was, maar in maart 2014 draaide een hof van beroep dat terug. Deze instantie vond dat Ibrahim toch schuldig was aan homosexueel gedrag, een strafbaar feit dus in Maleisië. De maximumstraf is twintig jaar cel, echter er worden maar weinig mensen ook daadwerkelijk veroordeeld voor sodomie. Ibrahim werd veroordeeld tot vijf jaar celstraf. Ibrahim ging daar tegen in beroep, maar verloor de zaak, omdat hij toch schuldig is volgens de hoogste rechter in Maleisië. Volgens Ibrahim is het een politiek proces om zijn succesvolle politieke loopbaan te dwarsbomen. Los van zijn celstraf mag hij namelijk - na zijn straf - vijf jaar de politiek niet in. Hij kan dan ook niet meedoen aan de landelijke verkiezingen in 2018. Ibrahim is een populaire politicus die door velen wordt gezien als de enige die een schijn van kans maakt tegen de coalitie die al sinds 1957 aan de macht is in Maleisië. Tot zover dit bericht. Toen Ben dit las, vond hij het wel een goed idee om bovenstaande te delen met mister Bele en de situatie te vergelijken met Nederland, of tewel de affaire Onno Hoes inclusief toyboy in Maastricht….Mister Bele liet enigszins geschokt weten: ‘But you are from a very liberal country’…..….En dat laatste is uiteraard waar.

Ben raakte in gesprek met een Chinees. Het is bekend dat er in China een beleid is als het gaat om het aantal kinderen. Sinds kort is het toegestaan om niet 1, maar 2 kinderen te hebben. Maar uh…..als je nu heel graag een derde kind zou willen hebben, wat dan? Antwoord: Je krijgt dan een financiële penalty van 100.000 Ringgit (25.000 Euro).

In de aanloop naar Chinees Nieuwjaar toe werden de zwervers op 11 februari extra verwend door sponsors. Dit in de vorm van bijvoorbeeld lekkernijen, maar ook in de vorm van de zogenaamde andpow, zijnde een envelopje met inhoud. Ook het eten was weer heerlijk. Nu is het eten elke dag voortreffelijk, maar goed……..Die dag waren er extra handen nodig om bijvoorbeeld de vele groenten te snijden. Aangezien ik die dag geen les hoefde te geven, bood ik mijn diensten aan. (Overigens: De boontjes kwamen uit Holland!) Tussen het werk door proefden we o.a. de pomelo (zoet fruit dat lijkt op een sinasappel). De pomelo is ontstaan uit een kruising tussen de pompelmoes en de grapefruit. De pomelo komt oorspronkelijk uit Thailand en Maleisië en heeft zich van daaruit verspreid over China, India en Iran. In de twaalfde of dertiende eeuw kwam de pomelo als een curiositeit in Europa. De pomelo is een grote ronde of peervormige, 10 tot 30 cm. grote citrusvrucht met een gladde, dikke, witgele schil. De smaak is lichtbitter, maar zoeter dan dan die van de gele grapefruit. Pomelo wordt in Nederland voornamelijk aangevoerd uit China en Vietnam.

Op 12 februari maakten we kennis met een Board member. Dit bestuurslid had van onze komst vernomen en wilde wel eens de gezichten zien van die Nederlanders. Wij voerden een mooi en prettig gesprek samen, dat een dag later nog een follow up kreeg (onder het genot van een kop ‘white coffee’). Wisten wij dat onze doelgroep bestond uit o.a. dak-en thuislozen, werklozen, ex alchol-en drugsverslaafden, alleenstaande moeders e.d., dit bestuurslid liet ons weten dat er ook ex gedetineerden waren. (Toen konden we ons ook weer herinneren dat mister Bele wel eens had gezegd dat hij ook contacten had in de gevangenis). Voor ons blijft het mooi dat er voor iedereen een plek is - zijnde Lighthouse - waar men welkom is en een tweede kans krijgt.

De tijd vliegt hier….en dat vinden we jammer……het bevalt hier namelijk zo ontzettend goed! Hoe het ook zij: De komende weken nog maar extra genieten en nog niet denken aan het naderende afscheid.

Het plaatsje Balik Pulau stond al een tijdje op ons lijstje om te gaan bezoeken en dat deden we dan uiteindelijk op zondag 15 februari. Het is gelegen op het midden van het eiland. Het viel ons op dat we hier behoorlijk bekijks hadden. Niet zo verwonderlijk, want Balik Pulau is enigszins ‘remote’ en toeristen zie je hier niet.

Soms wordt er zelfs op zondag Engelse les gegeven, bijvoorbeeld door ‘retired teachers’, zoals sister Mary. Toen zij ons zag liet zij weten: ‘Are you the people from The Netherlands who work here?’

En dan is het eindelijk Chinees Nieuwjaar. Al weken lang stond alles in het teken van de voorbereidingen, maar op 19 en 20 februari was het dan zo ver. Men had ons verteld dat winkels gesloten zouden zijn, bussen niet zouden rijden e.d. Echter: De meeste winkels waren open en de bussen reden normaal. Als er winkels gesloten waren, dan betekende dit dat de eigenaren van de winkels van Chinese afkomst waren. Het is hier algemeen bekend dat de Chinezen kapitaalkrachtig zijn. Wij gingen o.a. naar de Esplanade (park/zee), waar we in gesprek raakten met een meisje uit Indonesië. Zij vroeg ons of zij met ons op de foto mocht en vertelde dat zij in Maleisië was om te werken. Met het verdiende geld wilde zij volgend jaar terug keren naar Indonesië, alwaar zij wilde gaan studeren. Haar droom was om ‘teacher elementary school’ te worden. Zij was 20 jaar en had haar vader 10 jaar geleden verloren. Moeder en een zus waren nog in Indonesië, haar broer werkte in Korea. Dit meisje (Melany) spaarde niet alleen om haar opleiding te kunnen betalen, maar stuurde ook af en toe iets van haar verdiende geld naar haar moeder in Indonesië. Verder aanschouwden we vanaf een grote hoogte het vuurwerk. En verder gingen die vrije dagen gewoon voorbij en werden door ons ingevuld met allerlei bezigheden.

Ik stuitte op een mooi Chinees spreekwoord, zijnde:
If you want one year of prosperity, grow grain. If you want ten years of prosperity, grow trees. If you want one hundred years of prosperity, grow people!!!

Al vaker melding gemaakt van het feit dat wij - na alle éénzijdige voeding van Ghana - nog steeds smullen van de Maleisische, Indische en Chinese keuken. En zin in iets kleins en lekkers? Dan kun je overal een roti of een naan verorberen of een chapati of een tosai………………mmmmmm!!!!

Soms moet je toch weer diep zuchten als je een mail uit Ghana krijgt……Het betrof the non-citizen Ghana card, die je sinds kort moet hebben als je in Ghana verblijft voor een langere periode. Wij hadden uiteraard deze kaart, die een jaar geldig was en wel van april 2014 tot april 2015. Na een half jaar echter - oktober 2014 - zijn we definitief uit Ghana vertrokken, (met dus nog een geldige kaart op zak) en die kaart hebben we dus nooit meer nodig. Bovendien hadden we ons afgemeld bij de Ghana Immigration Service in Takoradi en in Accra. Nu echter kregen we een mailtje dat we onmiddellijk de kaart moesten verlengen, want anders zouden er sancties volgen. Conclusie: Misschien zou het raadzaam zijn voor de Ghanese instanties om te checken of mensen nog wel of niet in het land verblijven.

Geregeld hebben we hier in Maleisië te maken met de zogenaamde Namasté-groet. Het woord heeft zijn oorsprong in het Sanskriet en betekent: Ik buig voor jou. Namasté is in India, maar dus ook in verschillende andere Aziatische landen, een gebruikelijk hindoeistisch gebaar om te groeten en respect te tonen. Hierbij worden de handen tegen elkaar geduwd, de handpalmen raken elkaar, de vingers wijzen naar boven en zijn iets richting het hoofd gebogen. Hierbij wordt vaak een lichte buiging gemaakt. Bij het gebaar wordt vaak ‘namasté’ gezegd, maar het kan ook zonder woorden worden uitgevoerd, waarbij de betekenis gelijk blijft. Hindoes groeten met dit gebaar hun goden, maar ook elkaar. Volgens hen groeten ook de goden onderling elkaar met dit gebaar.

De eerste bewoner van het eiland Penang was: Captain Francis Light. Hij stierf in 1794 en ligt begraven in een grote verwaarloosde tombe op het kerkhof bij het project. Vanuit de achterdeur van onze kamer kijken wij uit op deze begraafplaats.

Op 22 februari maakten we een tocht met de bus over het hele eiland. Wij zijn aan de plek verknocht geraakt. Het eiland Penang is door twee bruggen met het vaste land verbonden. In de periode dat de bruggen er nog niet waren, was de fiets een populair vervoermiddel. Met de komst van de bruggen kwamen er veel auto’s op het eiland en daarmee werd de fiets gedegradeerd tot een vervoermiddel voor de ‘armen’. De nauwe straten op het eiland zijn echter nog steeds niet berekend op autoverkeer. Het is iedere keer weer….kruip-sluip-door….

Op 23 februari kwamen er mensen (man/vrouw en 2 dochters) uit China op bezoek in Lighthouse en zij wilden helpen bij het uitdelen van het eten aan de zwervers. Zij waren op familiebezoek op het eiland Penang, aangezien de vrouw van origine afkomstig bleek te zijn uit Penang. De man was geboren in Duitsland, maar woonde al zo’n kleine 20 jaar in Azië. Ook de daarop volgende dagen waren zij van de partij. De dochters woonden zelfs een keer een les bij op Bright Sparks (looming).

Ik merk duidelijk aan mijn Bright Sparks collega’s dat zij het fijn vinden als ik zo af en toe eens enkele didactische handvaten aanreik of met - in hun ogen -verfrissend lesmateriaal kom aanzetten. Er is echter 1 uitzondering en dat is de starre Margaret. Zij laat mij dan weten: ‘The children are not used to that’. Ik blijf echter trouw aan mijn aanpak en merk dat de kinderen het heerlijk vinden. Variation is good for the motivation, nietwaar? En hoera……soms zie ik zelfs een glimlach verschijnen op het gezicht van die oude ‘taart’ (excusez le mot).

Kokkin Clara is vertrokken op het project, omdat zij een betere baan kon krijgen, weliswaar not cooking, but cleaning, but okay…..Aangezien zij gedurende de werkweek bij haar schoonzus Kalia (poetsvrouw van Lighthouse) op het terrein van Lighthouse woont, kunnen we haar toch nog zien cq bezoeken. Schoonmaakster Kalia vindt het geweldig dat wij haar een paar Nederlandse woorden hebben geleerd en telkens als zij ons ziet, krijgen we die woorden te horen. Zij is van Indische afkomst, net zoals haar man en schoonzus Clara. Zij liet ons weten dat haar schoonmoeder ziek is en dat het in hun cultuur dan gebruikelijk is dat de zoon helpt (in dit geval de man van Kalia). Volgens haar ligt dit in de Maleisische en Chinese cultuur anders. Daar wordt hulp verwacht van zowel zoons als dochters, maar in de Indische cultuur is het vooral de zoon who has to take care.

Eind februari kwam de arts weer langs op het project en kon de doelgroep gebruik maken van het spreekuur. Twee keer per maand wordt deze mogelijkheid geboden.

En eind februari gingen we nog even naar ‘little India’; een Indische wijk vlakbij ons project hier.

Onze tijd in Maleisië zit er bijna op…..9 maart - zijnde de datum van vertrek - nadert met rasse schreden……..!!!

Vanuit Penang groeten wij al onze trouwe lezers weer en zeggen…...tot de volgende keer!

Hartelijke groet,
Ben en Desirée