Van Peru naar Nederland

Van Peru naar Nederland en regelwerk in VlissingenVanaf 2 januari 2023

De laatste week in Ayacucho: Die laatste week hadden we hard nodig om zaken af te werken. De periode in Peru werd afgesloten en Nederland en Cambodja werden voorbereid. Allereerst werd er volop gemaild met de verhuurmakelaar 123Wonen aangaande de eindinspectie m.b.t. de vorige huurder en de zoektocht naar een nieuwe huurder. Uiteraard moest er ook afscheid genomen worden van de vele mensen die wij in een jaar tijd hadden ontmoet. Iedereen vroeg ons wanneer we weer terug kwamen. Toen wij lieten weten dat dit niet het geval zou zijn, hoorden we vele malen: ‘Que pena’. En wat verzamelt een mens toch weer veel in een jaar….het werd dus tijd om niet alleen in te pakken, maar ook dingen uit te zoeken, af te geven e.d. Cleaning lady Gladys was dolblij met de spullen. Zij kan écht alles gebruiken!

Voor de zekerheid gingen we ook nog even naar een reisbureau om te informeren of onze vlucht Ayacucho-Lima op zondag 8 januari om 11.15 uur nog steeds ‘scheduled’ was. Tegenstrijdigheid alom! ’s Morgens had een medewerkster laten weten dat alles in orde was. Echter: Wij hebben een beetje teveel ervaring in Derde Wereldlanden, dus ‘s middags togen we opnieuw richting reisbureau. En jawel hoor….wat bleek? De vertrektijd was gewijzigd van 11.15 uur naar 9.30 uur. Onze eerste gedachte was: ‘Als we niet langs waren geweest, dan hadden we dus het vliegtuig gemist’. Toen we dit ventileerden richting medewerker, liet deze weten dat dit niet aan de orde zou zijn geweest, omdat hij ons 48 uur van te voren moet bellen. Twee dagen voor vertrek wordt dan tevens de boarding pass uitgeprint. Verder regelden wij de Schipholtaxi online voor 11 januari enz. enz.

Op 4 januari was er weer een staking. Het zou slechts gaan om een vredesdemonstratie. Echter: Aan militairen met grote geweren was geen gebrek!

Op diezelfde 4 januari stond een afspraak gepland en wel om 9.30 uur met de direkteur van taleninstituut INDI.

Wij hadden onze contactpersoon cq collega teacher Ulises gevraagd om een afspraak in te plannen, zodat wij gedag konden zeggen en tevens ons certificaat konden ophalen. Deze Ulises fungeerde altijd voor ons als vertaler richting Wilmer Rivera, die alleen maar Spaans spreekt. Dus: Op naar INDI voor de allerlaatste keer! Wij troffen niet alleen Ulises, maar ook enkele andere INDI teachers, zoals Jenny (Janine) en Nicolas. Dat gaf ons de gelegenheid om nog meer mensen gedag te zeggen. Ik gaf mijn overgebleven copieën van teksten en papier aan teacher Ulises en teacher Janine, die dit ongetwijfeld weer in hun lessen kunnen gebruiken. In het kantoortje van direkteur Wilmer Rivera had ik een afscheidswoordje in het Spaans in mijn hoofd en ik zag dat hij het leuk vond dat ik een beetje Spaans sprak. Vertaler Ulises had op dat moment dus geen taak. Op een gegeven moment schakelde ik even over naar het Engels, net op het moment dat Ulises de ruimte verliet om aanwijzingen te geven aan het kantoorpersoneel inzake het afronden van onze certificaten. Daar zaten we dan even met de mond vol tanden…..Gelukkig duurde dit niet lang, want docente Engels Janine sprong even bij en kon ook vertalen van Engels naar Spaans. Plotseling begon direkteur Wilmer Rivera in het Quechua te praten (de taal van de Inca’s). Wilde hij nu indruk maken? Vreemd, maar goed…..Inmiddels was Ulises weer terug en aangezien Ulises ook Quechua spreekt, kon hij voor ons vertalen naar het Engels. Toen Wilmer Rivera begreep dat wij naar Cambodja zouden gaan, vroeg hij of dat land in Afrika ligt….pfff…..dat geloof je toch niet? Al met al was het een rommelige bijeenkomst met veel storingen, maar goed….dat hoort bij Peru. Natuurlijk moesten er ook nog foto’s gemaakt worden en vanzelfsprekend kon de vlag van universiteit San Cristóbal daarbij niet ontbreken.

Hierna hadden wij (Ben en Dees) besloten om richting Rectorado (Rectoraat universiteit) te gaan, om aldaar gedag te zeggen aan de provoost Antoni Jeri. Wij hadden geluk. Hij was aanwezig en wij kregen toegang om het terrein te betreden (een mooie cour). Hobbels nemen hoort erbij als je de grote baas wilt spreken….hahaha!

Wij meldden ons bij het secretariaat en vertelden de reden van onze komst, namelijk…Queremos decir adiós y gracias a señor Antoni Jeri…..Vervolgens werd er gevraagd wie wij waren. Welnu, los voluntarios holandeses. Wij werden op een stoel ‘geparkeerd’ en moesten wachten. De betreffende man van het secretariaat verdween en kwam weer terug, wenkte ons om mee te gaan en wees op een zware deur die op slot zat. Wij begrepen dat die deur alleen kon worden geopend van binnenuit. Het leek wel een bunker. Zouden dit veiligheidsmaatregelen zijn? Onze gedachten gingen terug naar de studentenprotesten van afgelopen oktober, toen studenten doodskisten met de naam Antoni Jeri door de straten droegen. Of heeft het te maken met de politieke onrust? Of met de staking van vandaag 4 januari? Feit was dat de man van het secretariaat ons naar een gigantische ruimte loodste met aan de muur alle voorgangers van Antoni Jeri (wij herkenden het portret van de provoost van 6 jaar geleden, zijnde Homero Ango). Wij moesten plaats nemen in een soort vergaderzaal. De man van het secretariaat bleef ook aanwezig (security reasons). Uiteindelijk verscheen Antoni Jeri zelf en hij nam plaats aan het hoofd van de tafel in een kolossale zetel. Het kwam voor ons erg patserig en arrogant over (en daar hebben wij een broertje aan dood), maar goed…het zijn natuurlijk wel fantastische ervaringen. Aangezien hier geen vertaler aanwezig was, moest ik (Dees) vol aan de bak met mijn basic Spaans. Ik was wel blij toen het achter de rug was, omdat de man totaal niet toegankelijk is. Ik had in ieder geval mijn best gedaan en was tevreden. Toen we weggingen konden we zelfs nog even Julio de hand schudden, zijnde de secretaris van de provoost cq de beheerder van ‘ons’ appartement dat gelieerd is aan de universiteit. Hoera….we hebben de ‘authorities’ (taleninstituut INDI en universiteit UNSCH) in ieder geval bezocht. Zeer voldaan keerden we dan ook huiswaarts.

Wij waren nauwelijks ‘thuis’ of daar belde Ulises weer…Hij had een opmerkelijk verzoek: Of wij om 11.30 uur even naar een dependance van de universiteit wilden komen, aangezien de direkteur van taleninstituut INDI ons nog iets moest vragen.

Wij begrepen er niets van! Om 9.30 uur neem je afscheid en om 11.30 uur moet je weer opdraven!! Wij hadden werkelijk geen idee wat ons te wachten stond. Samen gingen we invullen: Misschien willen zij ons nog de speldjes van de universiteit geven (die we 6 jaar geleden ook gekregen hadden) of misschien moeten we onze laatste 3 dagen hier nog wel werken? (4,5,6 januari). Dat laatste werd door ons meteen naar het land der fabelen verwezen. Wij waren toch overeengekomen dat onze laatste les op 30 december zou zijn? Wij begrepen er werkelijk niets van…..Wij moesten plaatsnemen achter een tafel en toen vroeg direkteur Wilmer Rivera of wij diezelfde middag 4 januari, als ook 5 en 6 januari nog wilden werken, aangezien er een nieuwe groep studenten was voor onze English conversation club. Wij vielen weliswaar bijna van onze stoel, maar hielpen hem snel uit deze droom. Wat was de meerwaarde van 3 dagen? Toen liet hij weten dat ook 1 dag genoeg was, maar uh….dat zet toch helemáál geen zoden aan de dijk? Het zou gaan om studenten ‘law’ die binnenkort naar Duitsland gaan. (Twee van hen hadden wij in onze klas gehad). Ben liet weten dat hij naast Engels ook best Duitse conversatie had willen geven, maar uh…….waarom vraagt men dit nu pas? Als we dit eerder hadden geweten waren we natuurlijk best bereid geweest om aan dit verzoek te voldoen, maar nu was het te laat. Wij staan bijna met één been in het vliegtuig…..de mensen hier blijven je benaderen totdat je op het vliegveld bent. Wij lieten weten dat wij doende zijn om Peru af te ronden en Nederland en Cambodja op te starten en dat de tijd simpelweg ontbreekt. Toen was het akkoord. Tsja, leerpunt voor deze Peruanen was in ieder geval om beter te plannen en beter te communiceren.

Het wordt nu écht tijd om te gaan, want als je bij een verkeerslicht al wordt aangekeken en wordt aangesproken op je lichtblauwe ogen, dan wordt het écht tijd om te vertrekken…..hahahaha!

5 januari: Net als twee weken geleden moest Ben laten prikken op creatinine en tevens ochtendurine inleveren. Dit op verzoek van de arts van Thuisvaccinatie die ons op 5 februari in Vlissingen komt bezoeken, i.v.m. de vaccinaties DTP en buiktyfus.

Aangezien Ben 70 is, wilde men dat er geprikt zou worden op nierfuncties en deze uitslag kunnen we dan op 5 februari overleggen. (Bleek achteraf helemaal niet nodig te zijn geweest).

6 januari: Driekoningen wordt echt gevierd in Ayacucho, niet alleen door de teachers, maar ook middels optochten. Die dag namen we in de stad afscheid van heel veel mensen die we het afgelopen jaar hebben ontmoet. Iedereen wil weten of je terugkomt, wanneer je terugkomt, waar je nu naar toe gaat en wat je gaat doen. Eén persoon liet de informatie over zich heenkomen en bleef mij (Dees) maar aanstaren. Nee toch……jawel hoor…..daar begon het weer…altijd weer hermosos ojos azules……..

En dan lopen we plotseling Sandro tegen het lijf. Zes jaar geleden waren wij zijn Workaway vrijwilligers geweest op Colegio Fes, de school waar wij gestart zijn in Ayacucho. Deze hele periode hadden wij hem nog niet ontmoet en twee dagen voor vertrek komen we hem tegen. Niet te geloven!

7 januari: Rustig laatste dagje in Ayacucho…..Inpakken, uitrusten en de laatste mensen gedag zeggen. Op één plek wilde men goodbye toewensen in het Engels en kregen we een briefje in de hand geduwd met daarop de volgende tekst: ‘Have a nice trip; may God always be with you for being such good people; thank you very much for always being with us’…..en dit werd al huilend aangeboden….tsjonge jonge….Of iemand die op de valreep ons nog aanklampte met de vraag waar zij Engels kon leren. Als wij haar dan verwijzen naar taleninstituut INDI (Instituto de Idiomas) krijgen wij de vraag of dit in Ayacucho is (terwijl het om de hoek ligt!) En onze conclusie blijft telkens weer: Mensen kunnen nu eenmaal geen afscheid nemen. (Dat doet ons zó denken aan Ghana). Zeker als je zegt dat je nooit meer terugkomt, vullen ogen zich met tranen…..en over die valreep gesproken……11 maanden zijn wij aan het wachten op onze oud collega Edwin van de Colegio Fes school van 6 jaar geleden en op de allerlaatste avond komt hij ons bezoeken….Hij was inmiddels verhuisd, had een nieuwe baan, was getrouwd en had twee kinderen. Overigens: Hij had een busreis van maar liefst 8 uur achter de rug!!!!!

Het is werkelijk onvoorstelbaar….Zagen wij een dag eerder Sandro van diezelfde Colegio Fes school, vandaag dus oud collega Edwin. Zo ben je bijna een jaar in Ayacucho en zie je beiden niet en op de laatste dagen ontmoet je deze oud collega’s van 6 jaar geleden.. Dat is typisch Peru….Cada dia una sorpresa…………

8 januari: Vertrek uit Ayacucho naar Lima. Om 7.00 uur ’s ochtends kwam de taxi. Wij werden uitgezwaaid door de Spaanse Viktor met wie wij 2 maanden samen hadden gewoond in het appartement van de universiteit. Op naar het vliegveld! De vlucht Ayacucho-Lima (Latam Airlines) duurt ongeveer een uur. De vertrektijd was 9.30 uur en de aankomsttijd zou 10.25 uur zijn, maar we waren er al zo’n 5 tot 10 minuten eerder. De vlucht verliep zeer voorspoedig. Met de taxi (die we van te voren hadden geregeld) richting hotel, alwaar we 2 nachten verbleven. Even uitrusten en opladen voor de lange vlucht die ons te wachten stond. De hoofdstad Lima met zo’n 10 miljoen inwoners lieten we graag aan ons voorbij gaan. Ook bedankten we voor de invitatie van Fernando om samen het historisch centrum van Lima te gaan bezoeken. Deze Fernando was een kleine week bij ons in Ayacucho geweest alwaar hij presentaties had moeten geven en hij had ons uitgenodigd om - eenmaal gearriveerd in Lima - samen op pad te gaan in zijn woonplaats Lima. Heel attent, maar liever niet. Online regelden we al de boarding passes. En dan krijgen we een app van onze huisgenoot Victor uit Ayacucho dat wij een dag eerder (8 januari) heel veel geluk hebben gehad aangaande onze vlucht Ayacucho-Lima. Wat bleek? Met ingang van 10 januari wordt het vliegveld van Ayacucho wederom gesloten vanwege veiligheidsredenen i.v.m. de onrustige situatie. Tsja….het provinciale vliegveld van Ayacucho is nu eenmaal niet het internationale vliegveld van Lima. Wij dachten constant: ‘Als we maar weg zijn uit Ayacucho, als we maar vast in Lima zijn’…….En die gedachte bleek dus juist te zijn. Wat een mazzel dat wij met de hakken over de sloot naar Lima konden vliegen. Die twee extra dagen Lima waren een juiste beslissing geweest en tevens een rustige voorbereiding op de lange vlucht.

Op 10 januari om 6.45 uur vertrokken we weer per taxi vanuit het hotel naar het vliegveld. De vlucht Lima-Madrid (Air Europa) stond gepland om 11.25 uur en de aankomst in Madrid was op 11 januari om 5.10 uur. Een lange zit van zo’n kleine 12 uur volgde. Echter: Allereerst moesten we onze penalty (multa) gaan betalen op de Immigratiedienst (Migraciones) op het vliegveld in Lima. Dit omdat we 8 maanden te lang in Peru waren geweest. Voor iedere dag dat je ‘overstayed’ bent betaal je 1 dollar per persoon per dag. Concreet: Wij moesten 2400 Soles betalen (ongeveer 600 Euro). Ja, ja, je werkt bijna een jaar gratis en dan mag je ook nog betalen om het land te mogen verlaten……hahaha!!! Hierna dus de lange vlucht Lima-Madrid. Op het vliegveld in Madrid vertrokken we uiteindelijk om 7.05 naar Amsterdam, alwaar we om 9.40 arriveerden. Al met al zo’n 15 uur gevlogen. En het laatste stukje was met de Schiphol traveltaxi naar Vlissingen. Op 11 januari ’s middags waren we weer thuis…………

En toen begon het Nederlandse regelwerk…….Zomaar een greep hieruit: Wij haalden onze post op bij Wim, een medebewoner uit appartementencomplex De Fonteyne en gingen even naar onze buren, zijnde Anna en Eddy. Aangezien wij natuurlijk doodop waren van de lange vlucht, bleven we niet lang. Echter: Al snel zou blijken dat we spoedig weer op de stoep bij onze buren zouden staan. Wat was er gebeurd? Even terug in de tijd…..Onze huurder Olga had een nieuw slot moeten regelen, aangezien zij zich een keer had buiten gesloten. Dat nieuwe slot werd voorzien van nieuwe sleutels. Wel jammer, want nu hadden we niet meer 1 sleutel voor alle sloten, maar goed…Het bleek dat de Fonteyne geen sleutelplan meer heeft. Was ongeveer 6 jaar geleden verlopen en niet meer verlengd. Vanwege het feit dat onze huurder op 21 december was vertrokken en wij op 11 januari arriveerden, hadden wij aan de verhuurmakelaar van 123Wonen gevraagd om de nieuwe sleutels in onze brievenbus te deponeren, zodat we in ieder gevel ons appartement konden betreden.

Aan dit verzoek was voldaan, maar…..hoewel het ’s middags was gelukt om binnen te komen, lukte het ons niet om die avond onze voordeur te openen. Even werd gedacht dat het aan het nieuwe slot lag, maar dit bleek niet het geval te zijn. Hoe het ook zij: De sleutels pasten niet.

Door de combinatie van verschillende sleutelbossen, extreme moeheid en extreme kou waren wij zo’n beetje aan het einde van ons Latijn. Een sleutelspecialist werd gebeld (die helemaal uit Tholen moest komen) en na een rit van een uur werden we door twee heren uit de brand geholpen (terwijl wij - gelukkig binnen - bij onze buren mochten wachten). Dit geintje kostte weliswaar 175 euro en bleek achteraf helemaal niet nodig te zijn geweest, maar ja….er zijn ergere dingen in het leven, nietwaar? Om het verschil tussen oude en nieuwe sleutels te kunnen blijven zien, kochten we bij de Hako maar twee verschillende kleuren plastic kapjes die om de sleutels aangebracht werden.

Uiteraard moesten we ons ook even afmelden bij 24/7 BZ Informatieservice Buitenlandse Zaken vanwege ons vertrek uit Peru. En oh…..wat komt er weer veel op je af als je thuis bent. Natuurlijk is het fijn in ons mooie appartement in de stad aan de zee, maar oh……wat is het moeilijk om terug te zijn in Nederland. Nog steeds is terugkeren voor ons moeilijker dan weggaan.

Er zat niets anders op dan stap voor stap de draad weer oppakken en heel veel dingen regelen. De eerste week stond in het teken van post afwerken en heel veel wasmachines laten draaien. In Peru hadden we een jaar op de hand gewassen. Onze huurder had het appartement weliswaar schoon opgeleverd, maar alles stond zo’n beetje door elkaar. Het was een kwestie van alles herorganiseren. Een klusbedrijf had tijdens onze afwezigheid en met onze goedkeuring een paar klusjes op de badkamer verricht en tijdens onze afwezigheid (Cadzand) was ook een slimme meter geplaatst. Veel administratie, computerwerk en huishoudelijke taken streden om voorrang. Koffers werden niet uitgepakt doch aangepakt: Wat blijft in Vlissingen? Wat gaat mee naar Cambodja?

Er kwamen nieuwe OV-chipkaarten, nieuwe bankpassen en nieuwe zorgpasjes. Ook moesten we naar de tandarts. Dit betekende voor Ben een vervolgafspraak, voor mij (Dees) niet. Wel werden we allebei verwezen naar de mondhygiëniste. Dus concreet: 4x richting tandarts. Ook togen we naar de fietsenmaker en naar de apotheek.

Niet alleen vanwege nieuwe medische paspoorten voor Cambodja, maar ook om onze medicatie op te halen. Wij meldden dat wij verwijderd wilden worden uit het systeem van de huisarts dat ervoor zorgt dat mensen die chronisch medicatie nodig hebben automatisch hiervan op de hoogte worden gebracht. Voor ons werkt dit natuurlijk niet. In Peru hadden we bericht gekregen dat wij de medicijnen konden ophalen. Als we naar Cambodja gaan, dan zou zich dit gaan herhalen. Het is leuk bedacht als je altijd in Nederland bent, doch niet voor ons.

En wat nog meer? Wij togen naar een repairshop en lieten onze telefoonkaartjes van Peru uit de telefoons halen en we regelden meteen nieuwe batterijen voor de smartphones en realiseerden Adobe om sneller PDF bestanden te kunnen openen. Wij brachten een bezoek aan een paar nieuwe winkels in Vlissingen, waaronder een biologische winkel vlak voor onze deur. Wij kochten touchpins die niet te krijgen waren in Ayacucho. Bankzaken werden geregeld. Wij verzochten de verhuurmakelaar om de startdatum van de verhuur 2 weken later te laten ingaan, dus met ingang van 15 maart en niet 1 maart.

Wij zijn op veel verschillende vlakken bezig. Weer zomaar enkele voorbeelden: Aangezien wij voor ons visum naar de Cambodjaanse ambassade in Brussel moeten, werden al formulieren hiervoor uitgeprint, pasfoto’s gemaakt e.d. Prioriteit had tevens de KPN. Situatieschets: In Peru hadden wij bericht gekregen dat eigen site en mail van KPN was overgedragen naar Your Hosting. Je mag dan verwachten dat je gaat betalen voor Your Hosting (is in orde) en dat KPN stopt met incasseren. Dat laatste was helaas niet het geval. Iedere maand opnieuw bleef KPN afschrijven en wij bleven storneren. Klantenservice bellen vanuit het buitenland is niet mogelijk.

Via een hele lange omweg hadden wij in Peru eindelijk iemand van KPN aan de lijn die ons verzekerde dat wij alles hadden gedaan en niets meer hoefden te ondernemen. Mochten wij nog berichten krijgen van KPN, dan zouden we deze kunnen negeren. Het telefoontje in Peru had ons 25 euro gekost, maar helaas….Jammer dan…..het afschrijven en dus het storneren bleef doorgaan. Er werd zelfs gedreigd met afsluiten.

Er zat niets anders op dan wachten totdat we weer in Nederland zouden zijn. In Vlissingen togen we dan ook naar een KPN winkel. Het bleek dat die medewerkers alleen maar mogen verkopen en niet in kunnen gaan op algemene vragen. Zij konden alleen maar abonnementen afsluiten, maar niet opzeggen. Uiteindelijk dus de Klantenservice gebeld en zij hebben ons plechtig beloofd om het in orde te maken. (En dat gebeurde dus gelukkig ook). Welkom terug in Nederland….wij worden zó moe van al dit soort dingen……

Vanzelfsprekend moesten we ook even naar de zee…..Ja, die grote plas water lag er tenminste nog en Michiel de Ruyter stond ook nog op zijn plek op de boulevard.

En verder…..Op 18 januari werd het tijd om een update te realiseren m.b.t. een covid vaccinatie. Wij liepen namelijk een beetje achter….Wij hadden de twee basis vaccinaties gehad en één booster. Wij gingen er dan ook vanuit dat wij de tweede booster zouden krijgen, maar niets bleek minder waar te zijn. Uiteraard lieten wij weten dat wij wereldwijde vrijwilligers zijn die net terug waren uit Peru en binnenkort richting Cambodja gaan. Wij lieten weten dat wij op 5 februari via thuisvaccinatie een nieuwe DTP en buiktyfus vaccinatie zullen ontvangen en vroegen of dit samen kon gaan met de covid vaccinatie. Dit was geen enkel probleem. Terplekke werd geadviseerd om de tweede booster over te slaan en meteen de herhaalprik te nemen. Op die manier zouden we dan in 1x volledig beschermd zijn. (Inclusief Omikron). Prima en aldus geschiedde. Het was handig dat je geen afspraak meer hoefde te maken. Wij hadden dan ook gekozen voor prikkenzonderafspraak. In Vlissingen kon je hiervoor terecht op een locatie op woensdag van 9.00- tot 13.00 uur. Dit was ideaal voor ons. Even met de bus op en neer en klaar! Thuis nog even op de telefoon zetten alsmede een papieren versie aanvragen en we zijn weer een stukje dichterbij ons vertrek. Ook een bezoekje aan de opticiën kon natuurlijk niet ontbreken.

Soms moet je toch glimlachen of zuchten: In Peru werd vuilnis gewoon op straat gezet. De vuilniswagen kwam dan langs om het afval (de basura) op te halen.

De basura wagen hoorde je al van verre aankomen, omdat er altijd een vrolijk liedje uit de luidsprekers galmde. (Overigens dat was hetzelfde deuntje als 6 jaar geleden). Nu terug in Nederland hebben wij als bewoners van appartementencomplex De Fonteyne een afvalsleutel gekregen. Die afvalsleutel houd je tegen een paslezer aan en dan opent de ondergrondse afvalcontainer zich en wordt er geregistreerd hoeveel afval je in die maand nog kunt storten. Tsja….wat een verschil….Is er dan niets dat we hebben gemist van Nederland? Nee, zoals altijd, eigenlijk niets….

Ook moest Peru afgewerkt worden: De vele cadeautjes werden opgeruimd, het lesmateriaal werd uitgezocht, veel opbergmappen wachten op rustige momenten om af te werken enz. enz. En we moesten even aandacht schenken aan onze Thaise benedenbuurvrouw die in augustus 2022 haar man heeft verloren. Een bezoekje aan haar stond ook hoog op onze to-do-list.

En dan moeten we helaas melden dat onze huurder zich niet altijd goed heeft gedragen. De nasleep was niet prettig. De hele periode hadden wij een fantastisch goed contact met Olga. Jammer genoeg gold dit niet voor de afwikkeling. Er speelde eigenlijk 3 issues:

1. Allereerst kregen wij de indruk dat huurder Olga de afrekening niet begreep. (Wij zijn overigens heel blij dat wij alles in handen van de professionals hebben gegeven zijnde 123Wonen). Zoals bekend en afgesproken is het gewoon een kwestie van verrekening van enerzijds betaalde voorschotten en anderzijds de werkelijk gemaakte kosten. Het blijkt dat de huurder meer heeft verbruikt dan dat zij aan voorschotten heeft betaald.

De eindafrekening van 123Wonen was heel duidelijk. Voor ons en voor 123Wonen was er dus geen enkel probleem, maar wellicht is het voor iemand uit Polen niet helemaal helder. Zowel wij als 123Wonen hebben het haar diverse keren uitgelegd en we kunnen alleen maar hopen dat zij het gaat begrijpen. (Gelukkig was dit uiteindelijk het geval).

2. Huurder Olga heeft de piano verschoven, maar niet meer teruggeplaatst op de oorspronkelijke plek. Inmiddels hebben wij navraag gedaan en het blijkt dat er twee mensen moeten komen om de piano terug te zetten. Ook zou je kunnen overwegen om de piano te laten stemmen. Het leek ons dan ook aannemelijk dat deze kosten worden verrekend met de waarborgsom en 123Wonen was het helemaal met ons eens. Opgelost zou je denken, maar helaas…. Olga liet weten de piano verplaatst te hebben, omdat zij onder de piano wilde schoonmaken. Uh? Dat lijkt ons een beetje vreemd. Wie wil er nu onder een piano schoonmaken? Met andere woorden: Zij heeft toch ook geen kasten verschoven, om achter de kasten schoon te maken? En als de vloer niet schoon zou zijn geweest, waarom heeft zij dan de piano niet teruggeplaatst na haar schoonmaakwerkzaamheden? Overigens: In onze beleving is het onmogelijk dat een tengere vrouw als Olga een piano kan verplaatsen. Ons lukt dat in ieder geval niet! Zelf denken wij dat zij achter de piano meer ruimte wilde hebben om te zitten (wij hebben daar wel eens een stoel zien staan) en dat zij wellicht mensen heeft gevraagd om de piano te verschuiven. Hoewel het verplaatsen van een piano niet goed is (en deze waarschijnlijk nog meer ‘ontstemd’ is geraakt door de verplaatsing) is het wel een feit dat de piano bij aanvang huurperiodeook niet 100% in orde was qua ‘stemming’. Wij hebben dan ook voorgesteld om de kosten van het stemmen te delen. Dit staat los van het feitdat twee verhuizers moeten komen voor het terugplaatsen van de piano. Advies 123Wonen: Inhouden op de waarborgsom dus.

3. En dan nu het moeilijkste punt dat voor ons een schok teweeg heeft gebracht…..Toen wij thuis arriveerden kregen wij te horen dat onze huurder naakt in het appartement heeft rondgelopen.

Begrijp ons goed, zij mag best naakt rondlopen, maar zij moet dan wel de gordijnen sluiten!!!! En dit laatste was niet het geval. In eerste instantie zijn wij hier niet op ingegaan totdat wij door meer mensen in De Fonteyne werden aangesproken op het naakt zijn van huurder Olga. Welnu, in De Fonteyne wonen voornamelijk oudere mensen en een ieder kan zich voorstellen dat dit ‘not done’ is. Wij zijn altijd heel erg voorzichtig met het kiezen van een huurder en wij hanteren een lange lijst met condities (waar Olga ruimschoots aan voldeed). Wij opteren altijd voor een serieuze kandidaat, omdat wij ons ook verantwoordelijk voelen voor onze medebewoners in De Fonteyne. Dit is altijd perfect verlopen en wij hadden ook een rotsvast vertrouwen in Olga. Begrijpelijk dus dat wij schrokken bij thuiskomst. Een ieder kan zich ongetwijfeld voorstellen hoe wij ons voelden. (Serieuze mensen die dachten een serieuze huurder te hebben). In feite heeft deze huurder onze goede naam beschadigd. In feite is dit gedrag zelfs strafbaar als het zichtbaar is van de openbare weg. Het is een ernstig feit en verder is altijd de mate van verwijtbaarheid ook van belang. Het is heel jammer dat ons goede contact met de huurder op deze manier is afgelopen…..maar ja, het is wat het is……er zijn ergere dingen in het leven…..

En dan staan bezoekjes op de rol naar de bibliotheek, d.w.z. de Digidesk op de bibliotheek. Hulde aan de Digidesk! Wat een uitvinding voor de senioren die vragen hebben over computers, smartphones e.d. De twee stagiaires hebben ons uitermate goed geholpen. Ons vragenlijstje was heel divers: Digid QR scanner, koppelcode, PDF Adobe, locatie aanpassen, veel papieren uitprinten cq copieëren voor Cambodjaanse ambassade in Brussel, verslagen en foto’s Peru in de drive zetten, foto’s online bestellen om af te laten drukken, verdwenen muziek terug laten plaatsen op smartphone, aanmelden voor publicroam, papieren versies corona vaccinaties copieëren, paspoorten en andere paperassen copieëren, deleten van foto’s, agenda’s e.d.

Er werden spullen gekocht, er werd gebeld naar vele instanties, kortom: Er werd geregeld, geregeld en geregeld.

En dan ontdekken we reisbureau Personal Touch Travel, waar wij waarschijnlijk mee in zee gaan m.b.t. ons vertrek naar Cambodja. Voordeel hiervan is dat men aan huis komt.

Wij hadden online het afdrukken van foto’s geregeld via de Hema met als ophaaladres de Hema in Vlissingen. Echter: Wij kregen bericht dat de foto’s per abuis waren afgeleverd bij de Hema in Middelburg, maar dat deze weer terug zouden worden verzonden naar Vlissingen als wij ervoor zouden kiezen om te wachten in plaats van naar Middelburg te gaan. Wij besloten om te wachten, maar….Plotseling kregen we een telefoontje van een bedrijf uit Zevenaar (!) dat onze foto’s in Zevenaar waren terechtgekomen! Men beloofde de bestelling (bijna 800 foto’s) via GLS terug te sturen naar Vlissingen. Tussen de bedrijven door informeerden we bij de Hema in Vlissingen (onze buurman). Niemand begreep het. Voor iedereen was het een raadsel. Feit is dat de Hema zaken doet met DHL en niet met GLS. Wij konden niet meer doen dan afwachten…..en het kwam goed….op 31 januari konden we onze foto’s dan eindelijk ophalen bij de Hema in Vlissingen en kon er gestart worden met het inplakken. In z’n algemeenheid: Uiteraard staan foto’s ook op smartphone, op de computer, op een usb-stick, op cd-rom en in de drive, maar een ouderwets foto-album blijft ook leuk (inmiddels al 71 albums!)

En dan krijgen we goed nieuws van de verhuurmakelaar 123Wonen. Er is een nieuwe kandidaat die belangstelling heeft voor ons appartement. Het gaat om een leidinggevende van het bedrijf Smulders staalbouw, gevestigd in Antwerpen. Zij voeren werkzaamheden uit voor Verbrugge Zeeland Terminals. Verbrugge International is een toonaangevende full-service logistiek dienstverlener in het strategisch hart van Noordwest-Europa. Het is de bedoeling dat er een nieuwe terminal gebouwd wordt, waar onze aspirant huurder bij betrokken is. Men verwacht dat dit project één tot drie jaar in beslag neemt. Hij wil de woning medio maart (of eerder) betrekken. Wow! Dat zou geweldig goed uitkomen, aangezien wij begin/medio maart richting Cambodja willen gaan.

Overigens: De noodzaak om op 1 maart te vertrekken is voor ons niet meer nodig (covid19 dreiging vanuit China is niet meer aan de orde). Onze focus ligt dus toch op 15 maart. Een bezichtiging werd gepland en op 30 januari konden we kennismaken met deze aspirant huurder, Siebe genaamd. Deze Siebe komt uit Mol (België/Belgische Kempen). Siebe kwam niet alleen, maar bracht zijn moeder mee. Leuk! Wij maakten niet alleen kennis met Siebe en ma-lief, doch ook met de - voor ons nieuwe mensen - van 123Wonen, zijnde de verhuurmakelaars Ronald en Annemieke. Op alle fronten was er een klik-gevoel.

Oh, wat zouden wij het fijn vinden als Siebe onze nieuwe huurder mag worden! Aan Siebe zal het niet liggen, want hij vond het appartement prachtig. Nu is het een kwestie van zijn baas overtuigen…..Voorwaarde van de baas is: Onze tweede slaapkamer leeghalen, zodat de direkteur ook af en toe kan blijven overnachten en op die manier hotelkosten kan besparen. Die tweede slaapkamer fungeert voor ons als geschiedeniskamer (er staat helemaal geen bed in), maar uiteraard zijn wij bereid om de kamer leeg te halen. De direkteur mag dan zijn eigen bed erin zetten…..hahaha!!! Een parkeerplek in de parkeergarage van De Fonteyne werd ook opgelost. Wij kunnen deze gaan huren van onze Thaise beneden buurvrouw, die onlangs weduwe is geworden. Aangezien Siebe 2 weken op zee zou zijn en het inmiddels duidelijk is geworden dat de uitvalbasis van zijn projectteam toch nog niet helemaal vastligt, blijft het heel spannend voor ons of Siebe wel of niet komt.

Inmiddels zijn we enkele weken in Nederland (het voelt veel langer) en mogen we constateren dat we al een eind op weg zijn als het gaat om het afwerken van onze lange to-do-list Nederland. Het is erg fijn dat we alles kunnen regelen vanuit ons eigen appartement. Even terug zijn op je eigen stek geeft je de gelegenheid om orde op zaken te stellen. Het terug zijn in ons eigen appartement in de stad aan de zee voelt dus goed, (Ben noemt het neutraal), maar het terug zijn in Nederland blijft lastig.

Iedere dag word je geconfronteerd met de ‘tijd is geld’ cultuur; druk, druk, druk; hollen en draven; de menselijke maat is weg; de harde mentaliteit is een feit; protocollen zijn aan de orde van de dag. Het voelt zó koud (en dan bedoel ik niet de temperatuur), hoewel de letterlijke kou gezorgd heeft voor twee verkouden mensen.

En verder? Wij doken niet alleen in onze toekomst, maar ook in het hier en nu…..Een bezoekje aan computerzaak Glitsch kon dus ook niet ontbreken. De laptop werd onderworpen aan een check-up, het geheugen werd uitgebreid, een nieuwe virusscan alsmede Windows 11 werden geïnstalleerd.

Op 5 februari werden we bezocht door een arts van Thuisvaccinatie en werden vaccinaties voor Cambodja ververst, te weten: DTP en buiktyfus. Ontzettend fijn, praktisch en snel dat dit thuis gerealiseerd kon worden. Binnen een kwartier was alles geregeld.

Het is opmerkelijk te constateren dat ‘zeeman’ Ben nauwelijks richting zee gaat deze periode in Vlissingen. Natuurlijk is het koud, maar als echte zee liefhebber trotseer je alle weersinvloeden en is de zee onder alle weersomstandigheden prachtig. Vreemd, maar gelukkig duurde dit slechts een paar weken, daarna wist hij de weg weer te vinden naar de boulevard.

Over Nederland gesproken: Regelwerk, regelwerk, regelwerk. Als je gebruik maakt van de diensten van bepaalde bedrijven krijg je meteen een klanttevredenheidsonderzoek voorgeschoteld en/of de vraag om een review te plaatsen. Daar doen we in ieder geval niet meer aan mee…..

En dan een lesje in oplichterij: Wij krijgen een mail met daarin de vraag of wij prijzen en richtlijnen kunnen laten weten voor het plaatsen van een artikel op onze oude site. Toen ging er bij ons al een lamp branden. Onze alarmbel ging nog verder af toen we het vervolg lazen. De ‘Head of Marketing’ zou werken aan een campagne voor een belangrijke klant en onze site leek daar goed bij te passen.

Interne schrijvers zouden voor ons een artikel kunnen schrijven met hoogwaardige inhoud en dit zou passen bij onze doelgroep en dus zou dit bij uitstek geschikt zijn voor onze site. Men zou meerdere topklanten hebben die graag hun merk wilden versterken via redactionele content voor onze doelgroep, dus men zou in de toekomst ook meer voor ons kunnen betekenen, mochten wij daar interesse in hebben. Er werden zelfs twee voorbeelden gestuurd van recente artikelen die men in opdracht zou hebben gemaakt. Tsjonge, jonge…..wat een blabla-verhaal…..gelukkig hebben wij zelf nog steeds een gezond stel hersens om hier doorheen te prikken..……

Het is leuk om berichten uit Peru te ontvangen. Eén van de contacten is Victor uit Spanje met wie we 2 maanden hebben samengewoond in het appartement van de universiteit. Ook voor hem zit nu (12 februari) de periode in Ayacucho erop en gaat hij de draad weer oppakken in Madrid. Zijn berichtjes zijn altijd doorspekt met humor en dat laat ons hier in Nederland enorm glimlachen. Voorbeelden: Toen Viktor in november 2022 bij ons in het appartement arriveerde, hadden de ‘authorities’ laten weten dat de ambassadeur van Chili met drie vrouwen bij ons in het appartement zouden komen wonen. Echter: De ambassadeur verscheen niet, maar Viktor wel. En daar waren wij heel blij mee. Als grapje viel regelmatig de aanspreking: ‘The ambassador of Chili’. En dan…..Bijna een jaar lang hadden wij op de hand gewassen. In het appartement van de universiteit was namelijk geen wasmachine aanwezig. Dat is natuurlijk geen probleem voor ons, omdat wij 7 jaar in Ghana op de hand hebben gewassen, maar goed…Viktor liet weten dat er nu een wasmachine was geplaatst en wel een paar dagen voor zijn vertrek. Je zou bijna denken dat men dit expres heeft gedaan: Nederlanders vertrokken en Spaanse knul bijna vertrokken en dus wasmachine geplaatst…..planning is ver te zoeken….hahaha!!!! Overigens: Vanwege de politieke onrust en de daarmee gepaard gaande politieke spanningen, met als gevolg spontane wegblokkades alsmede aardverschuivingen t.g.v. hevige regenval, heeft Viktor toch besloten om de afstand Ayacucho-Lima niet per bus af te leggen, doch per vliegtuig. Een wijze beslissing.

13 februari: Wij gaan een paar dagen naar de Belgische kust (Oostende) en combineren dit met een bezoekje aan de Cambodjaanse ambassade in Brussel op 14 februari. Dit vanwege ons visum voor Cambodja. Nederland heeft namelijk geen ambassade van Cambodja. Het reisje kon ons wel bekoren……..Met de ferry van Vlissingen naar Breskens, met de taxi van Breskens naar Knokke en met de kusttram van Knokke naar Oostende. In Oostende verbleven we twee nachten in een hotelletje in hartje centrum.

Zee en stad (veel hoogbouw) werden bezocht.

Voor wat betreft de zee: Die kan niet tippen aan Vlissingen….hahaha! Vanaf de boulevard zie je de zee slechts in de verte en bovendien ontbreken de grote schepen, maar ja….nergens in Europa varen de schepen zó dicht langs de kust als in Vlissingen.

De tweede dag van ons verblijf was de belangrijkste dag. Toen gingen we namelijk naar de Cambodjaanse ambassade in Brussel voor ons visum. Hoewel er die dag enkele stakingen waren in het openbaar vervoer, hebben wij daar gelukkig geen hinder van ondervonden. Met de kusttram van centrum Oostende naar station Oostende en vandaar met de trein naar Brussel. Vervolgens per taxi naar de Cambodjaanse ambassade. Gewapend met al het papierwerk stonden we op de stoep. Wij werden zeer hartelijk ontvangen door de ‘second secretary’ en deze jongedame Sim Sokneang regelde ons E-visum. Het E-visum is weliswaar slechts 1 maand geldig en je moet vanaf datum afgifte binnen 3 maanden Cambodja inreizen, maar voor ons is dit de eerste stap voor het verkrijgen van een ER-visum oftewel een retirement visum. Als wij straks in de hoofdstad Phnom Penh arriveren, kunnen we het E-visum laten wijzigen in een ER-visum voor een jaar. Je krijgt dan een multiple entry en dit houdt in dat je altijd Cambodja vrij in-en uit kunt reizen. Met een retirement visum kun je zo lang in Cambodja blijven als je wilt. Je hoeft slechts 1x per jaar je retirement visum te verlengen. Dit kan bij een local agent of bij de Immigratiedienst. Aangezien wij het E-visum meteen wilden meenemen, moesten we uiteraard meer betalen, maar dat was ons bekend.

Voor ons was belangrijk om die stempel in ons paspoort te hebben en de garantie dat wij kunnen applyen voor een retirement visum. En die garantie werd gegeven. Wij voldeden aan alle voorwaarden! Zó blij!!! Voor ons voelde het echt als de kers op de taart na 18 jaar volunteering worldwide! De sfeer op deze Cambodjaanse ambassade in Brussel was geweldig en Sim Sokneang wilde zelfs met ons op de foto! Na zo’n drie kwartier stonden we weer buiten en waren we door het dolle heen! Met de metro gingen we terug naar station Brussel.

Toen we op de trein naar Oostende aan het wachten waren raakten we in gesprek met twee musici (violisten). Zij speelden in gerenommeerde orkesten en verzorgden wereldwijd concerten. Eén van beiden kwam uit Guatemala. Het was een bijzondere ontmoeting en de wachttijd vloog voorbij. Vervolgens per trein terug naar Oostende, waar we ’s avonds het mooie resultaat vierden met een heerlijk etentje (Hawaïan Poké Bowl).

De volgende dag (15 februari) aanvaardden we weer de terugweg: Kusttram van Oostende naar Knokke, taxi van Knokke naar Breskens en veerboot van Breskens naar Vlissingen. De missie was geslaagd: E-visum in de pocket en binnenkort kunnen we dit inlossen voor een ER-visum, zijnde een retirement visum……..hoera!!!!!!!!!

Nu die huurder nog……Nog steeds hebben wij cq de verhuurmakelaar geen definitief ja of nee ontvangen van Siebe, de eventuele kandidaat huurder die op 30 januari kwam voor een bezichtiging….De spanning loopt hier op…..Op ons verzoek heeft de verhuurmakelaar nogmaals contact opgenomen met Siebe. Op 23 februari werd duidelijk voor ons dat de werkgever van Siebe nog een aantal beslissingen moet nemen met betrekking tot het project en dat de uitkomst misschien nog wel een paar weken op zich laat wachten. Tsja…..het is dus nog ‘hangende’ en we kunnen alleen maar afwachten.

18 februari: Alweer 29 jaar getrouwd. Dit werd gevierd met een etentje op de boulevard in Vlissingen.

21 februari: Afspraak met een reisadviseuse uit Vlissingen van Personal Touch Travel. Zij komt gewoon aan huis. Ideaal!

De verdere week werd er volop gemaild, gebeld, maar toen was het rond. Vliegtickets zijn geboekt…hoera! Voor wat betreft de tickets: Onze hoofdticket betreft Amsterdam-Singapore-Phnom Penh op 15 en 16 maart 2023. Wij hebben echter ook een doorreisticket nodig. Hier zullen we weliswaar geen gebruik van maken, maar het is absoluut nodig als formaliteit om te kunnen boarden op Schiphol en Cambodja binnen te komen met een enkeltje.

Men moet namelijk zeker weten dat je Cambodja weer verlaat en daarvoor hebben we dus een doorreisticket nodig (in dit geval naar Ho Chi Minh in Vietnam). Normaal gesproken geeft een retourticket de garantie dat je het land weer verlaat, maar aangezien wij een E-visum voor een maand hebben dat straks in Cambodja wordt omgezet naar een ER-visum (retirement visum) voor een jaar, is een retourticket voor ons niet meer nodig. Met ons retirement visum straks kunnen we vrij in-en uitreizen in Cambodja, zolang je dit maar 1x per jaar verlengt. En die reisadviseuse kwam zelfs de tickets en de boarding passes aan huis afgeven. Wat een service!

En dan krijgen we op 23 februari een ander goed bericht van de verhuurmakelaars. Zij hadden een reactie ontvangen van twee hoogopgeleide kandidaten. Het zou gaan om twee collega’s, Michael en Thomas, van Belgische afkomst. Beiden (Belgische loodsen) zijn in opleiding tot registerloods bij het Loodswezen in Vlissingen. Wow! Ook deze kandidaten zouden perfect in onze profielschets passen. Een bezichtiging werd gepland. Mochten Michael en Thomas toehappen, dan heeft Siebe pech gehad. Wie het eerst komt het eerst maalt! Siebe zal dat absoluut begrijpen, aangezien hij zelf heeft aangegeven dat wij niet op hem hoeven te wachten in geval wij in de tussentijd een andere geschikte kandidaat zouden treffen. Zó spannend…..Het zou fantastisch zijn als Siebe of het duo Michael/Thomas onze nieuwe huurder(s) mogen worden, temeer omdat wij dan een ‘gezicht’ bij onze huurder hebben en dat is prettig als je in het buitenland bent, maar goed…Mocht het tóch allemaal niet doorgaan, dan hebben wij er alle vertrouwen in dat het een keer gaat lukken.

Wij gaan in ieder geval op 15 maart vertrekken, met of zonder huurder…..Dan komt er wel een huurder tijdens onze afwezigheid (dat is vaker gebeurd in het verleden).

Even aandacht schenken aan degene die onze post bewaart….

28 februari: Wij krijgen bezoek van twee mensen die wij in onze Cadzand-Bad periode hadden ontmoet, namelijk Lily, onze Colombiaanse buurvrouw en John, de huismeester van appartementencomplex de Sluuswachter. Heel bijzonder om hen aan de ‘overkant’ (Vlissingen) te mogen begroeten.

4 maart: Bezichtiging appartement. Verhuurmakelaar Ronald was aanwezig alsmede kandidaat Michael. Thomas was helaas verhinderd. Michael bracht zijn partner en hun zoontje van anderhalf jaar mee. De huurders zijn Michael en Thomas. Partner(s) en kind komen niet in ons appartement wonen, maar zullen af en toe wel eens langskomen. De partner van Michael werkt ook in Vlissingen, maar het gezin woont in Antwerpen. Michael zal in de weekenden dan ook geregeld richting Antwerpen afreizen. Tijdens de rondleiding was er absoluut een ‘klik-gevoel’ en toen men weer vertrokken was, konden wij alleen maar weer wachten en hopen.

En hoera…..Op 6 maart kwam het verlossende bericht van de verhuurmakelaar dat Michael en Thomas ja hebben gezegd. Negen dagen voor vertrek hebben wij dus nieuwe huurders! Het liep gesmeerd in de tijd: Oude huurder vertrok, wij konden 2 maanden in het appartement wonen en als wij op 15 maart vertrekken, dan weten we dat er met ingang van 1 april nieuwe huurders zijn. Heel erg fijn!

Vele apps en mails beantwoorden. Ons wereldwijde netwerk is erg benieuwd wanneer we naar Cambodja gaan….Ook namen we contact op met Visa Services Cambodia die straks ons E-visum gaan omzetten in een ER-visum, zijnde een retirement visum. Een local agent in Phnom Penh/Cambodja, een zekere John (Canadees), gaat dit verzorgen. Echter: Wij kunnen deze verlenging ook laten uitvoeren door de Immigration office tegenover het vliegveld van Phnom Penh (aldus het advies van de Cambodjaanse ambassade in Brussel). Welnu, wij hebben dus twee mogelijkheden en we bekijken nog wel even welke optie wij gaan kiezen. Ook moeten we nog op pad voor huisvesting, maar dat blijkt geen probleem te zijn, aangezien er veel appartementen leeg staan. Voor de eerste paar dagen werd een hotelletje geboekt en vandaar uit gaan we op onderzoek uit.

Rondje schoonmaak appartement met oog op nieuwe huurders…..en tevens 'geschiedeniskamer' leeghalen voor huurder Thomas, die daar zijn eigen slaapkamer kan realiseren cq een eigen bed kan plaatsen.

Twee maanden Nederland voorbij……

Al een beetje Cambodja om in de stemming te komen: Op 7 maart wordt Magha Puja gevierd. Dit is één van de belangrijkste gedenkdagen in het boeddhisme.

Een week voor vertrek (8 maart) was het in Vlissingen 0 graden met sneeuw en in Phnom Penh 33 graden.

Tot zover…..Het volgende verslag zal vanuit Cambodja/Phnom Penh geplaatst worden.

Wij hebben héél véél zin in onze volgende taak cq nieuwe invulling………………..

Alle goeds en een hartelijke groet van ons beiden,

Ben en Dees