12 juli - 3 augustus

12 juli 2005

Vanmorgen zouden we om 7.00 uur worden opgehaald door een chauffeur van NPH die ons naar de kindertehuizen Casa San Marcos en Casa Santiago zou brengen. Hij liet het echter volledig afweten. Nadat we een uur hadden gewacht en ons ontbijt hadden genuttigd, besloten we om met de bus naar San Marcos te gaan. Kindertehuis San Marcos bevindt zich in de plaats San Marcos; kindertehuis Santiago staat in San Lazaro.

Omstreeks 10.00 uur arriveerden we bij kindertehuis San Marcos. Hier verblijven 35 kinderen; de meesten hebben gedragsproblemen of zijn gehandicapt. De lagere school bevindt zich op het terrein. We bezochten de 3 klassen, waarvan 1 speciaal onderwijs.

Voor de middelbare school moeten de kinderen naar La Flor, ten zuid-westen van San Marcos. De kinderen komen uit arme gezinnen. Vanwege de kleinschaligheid van San Marcos, vertoeft de werkelijke leiding in kindertehuis Casa Santiago en in het hoofdkantoor Casa San Jorge.. Hier in San Marcos werden we ontvangen door Freddy en een boy die ons in een half uurtje alles moest laten zien. Er was namelijk haast. Via de mobilofoon had men contact opgenomen met kindertehuis Casa Santiago. Er was geregeld dat we via Moyogalpa naar Casa Santiago zouden worden gebracht in San Lazaro.

In Casa Santiago maakten we kennis met Mel Gómez (director main house). Directeur Ismael Leon hebben we wel gezien, doch niet gesproken. We krijgen de indruk dat de NPH-organisatie erg gestructureerd in elkaar zit. Het is gebruikelijk dat vrijwilligers o.a. vanuit Nederland via WereldOuders een jaar in de kindertehuizen komen werken. Ook worden er vaak georganiseerde reizen gemaakt van een dag of 10 door de Padrino's en Madrino's (Financiële pleegouders van WereldOuders). Dat mensen op eigen initiatief de projecten bezoeken is ongebruikelijk. Dit past niet in hun strakke werkschema. Het geheel bood weinig ruimte. Nu we dit wisten, konden we het beter plaatsen. Toch beloofde Mel dat we morgen de lessen op school zouden mogen bezoeken. Verder bracht hij ons meteen in contact met Jeni(fer) uit de U.S.A. (Colorado); de coördinatrice van de vrijwilligers. Zij liet ons alles zien: bakkerij, keuken, bibliotheek, slaapzalen, recreatieruimtes, eetzalen, huisvesting vrijwilligers e.d. In Casa Santiago wonen 250 kinderen en jongeren (tussen 7 en 24 jaar). Een lagere school en een middelbare school zijn aanwezig. Na de middelbare school moeten de jongeren 2 jaar hun diensten aanbieden (service). Dit betekent concreet dat ze een taak krijgen binnen de organisatie. Daarna kunnen ze verder studeren. In de praktijk blijkt dit laatste niet veel voor te komen. De kinderen gaan 's ochtends naar school en 's middags staan er workshops op het programma: computerlessen, sport, muziek, dans, houtbewerking e.d. Binnen Casa Santiago is ook een afdeling voor de jongens. Dit is Casa San Martin. Het damesvoetbalteam van Casa Santiago is vorig jaar kampioen geworden. Dit betekent dat ze mee mogen doen in de internationale Latijns-Amerikaanse voetbalcompetitie (soccer). We woonden hun training bij. Van NPH kregen we een lift terug naar onze accomodatie in Moyogalpa. In de jeep zat een Amerikaans echtpaar. (Verenigde Staten). Na 6 maanden vrijwilligerswerk in Casa Santiago, had de dochter 2 weken vakantie. Samen met haar ouders zou ze deze vakantie doorbrengen in Nicaragua. Bij de ferry naar San Jorge werden deze mensen afgezet. Wij hielden ons 'thuis' bezig met o.a. verslaglegging. De wasplaats werd ook weer bezocht: Vies, smerig, dode muizen, een verdwaald hert en het krioelt van de honden en de katten. Al die beesten zijn een lastige hobbel voor Dees!

Helaas werd Dees 's avonds ziek......De slechte omstandigheden begonnen hun tol te eisen.

13 juli 2005

Op eiland Ometepe lijkt de tijd stil te staan………………

Het leven van alledag kabbelt voort. Het is een oasis van vrede (oasis de paz).

Met de bus van 9.30 uur vertrokken we naar Casa Santiago. Gisteren hadden we een rondleiding gehad; vandaag stond een bezoek aan de school gepland. De vrouw van de direkteur (Elsa) stond ons te woord. Toen we arriveerden was het pauze. Elsa gaf een leerling van de hoogste klas de opdracht om ons alles te laten zien. Deze knul (Henri) sprak een paar woorden Engels. Meegebrachte 'presents' uit Nederland werden overhandigd aan de 'principal' van de school. Het scholencomplex zag er verzorgd uit. Er is een 'primary' school en een 'secondary' school. Dat er veel aandacht wordt besteed aan wereldoriëntatie, bleek o.a. uit het feit dat op een collage 'quatorze juillet' uitvoerig stond beschreven. We aanschouwden o.a. de bibliotheek, het computerlokaal (met afgedankte computers van de Banc of America), een naai-atelier, de recreatieruimte, de vele klaslokalen en de ondersteunende afdelingen, zoals administratie e.d. Tegen de klok van 12.00 uur namen we afscheid en konden we met de jeep van NPH mee terugrijden naar Moyogalpa. Mailen en schrijven waren de middagaktiviteiten. Ook gingen we een blokje om, wonnen links en rechts informatie in en vulden o.a. onze watervoorraad aan. We hebben in relatief korte tijd de 2 NPH-tehuizen op het eiland Ometepe bezocht. Dit betekent dat we tijd hebben om het eiland te ontdekken. De planning werd dan ook bijgesteld. Vanaf morgen zullen we starten met de verkenning van het eiland Ometepe. Dit zal een paar dagen in beslag nemen. Daarna zullen we teruggaan naar San Jorge, Rivas.

14 juli 2005

Vandaag gaan we met de bus van Moyogalpa naar Altagracia. Deze plaats ligt ten oosten van Moyogalpa. Om deze plaats op het eiland te bereiken, moeten we eerst een stukje naar het zuiden, vervolgens naar het oosten en dan richting noorden. Tussen Moyogalpa en Altagracia ligt de 1810 m. hoge vulkaan Concepción. We moeten als het ware om de vulkaan heenrijden. De busrit duurde 1 uur. De omgeving was mooi. Het is altijd weer bijzonder om gebruik te maken van 'public transport' en tussen de plaatselijke bevolking te vertoeven. In Altagracia hebben we de rust van het eiland over ons heen laten komen. De factor 'tijd' is hier absoluut niet aan de orde. Tegen het einde van de middag terug naar Moyogalpa. Het viel ons weer op dat de 'mensen op de bus' erg behulpzaam zijn. Er zijn maar liefst 3 personen werkzaam in de bus: de chauffeur, de kaartjesverkoper en de 'portier', die mensen helpt met in-en uitstappen. Onderweg zagen we zoals gebruikelijk veel kinderen in blauw-witte schooluniformen. Zoals wellicht bekend, zijn de kleuren van de vlag van Nicaragua ook blauw-wit. Eénmaal terug op de 'basis' werd uitgerust op een speciale manier. Ons onderkomen is voorzien van hangmatten onder een afdak van stro en bamboe. Hierna werden de belevenissen van vandaag weer toevertrouwd aan het papier.

15 juli 2005

Vanmorgen op pad voor diverse zaken. Cash geld opnemen kan niet op het eiland Ometepe. Een plaatselijke kruidenier verleende als extra service het opnemen van contant geld via een creditcard. Echter……………..op dit vroege ochtenduur was er nog te weinig in kas en werden we vriendelijk verzocht na 16.00 uur terug te komen. Eén dezer dagen moeten we bellen met onze contactpersonen van NPH. Inmiddels is ons duidelijk waar we deze telefoontjes kunnen plegen. De route van vandaag werd definitief vastgesteld. Bestemming: Ometepe Finca Venecia (Laguna El Charco Verde). Een prachtige plek aan een meer: Een stukje paradijs op aarde!

Niet alleen Dees, ook Ben wordt nu geplaagd door buikklachten. Even pas op de plaats dus…………….

Dit betekent: Kranten 'lezen'; typen; planning doornemen; inkopen doen; wandelen e.d.

's Avonds en 's nachts regelmatig stroomuitval.

16 juli en 17 juli 2005

Stroomuitval; geen water en allebei ziek. Aangezien we a.s. maandag het eiland Ometepe gaan verlaten en richting San Jorge, Rivas vertrekken, moeten we dit weekend maar gebruiken om lichamelijk wat aan te sterken en enkele zaken bij te werken cq. voor te bereiden.

Zondagmiddag trok een kleine stoet door Moyogalpa. Voorafgegaan door jongelui die veelvuldig vuurwerk afstaken, werd Sancta Maria meegedragen op een monstrans. Er was ook een muziekgezelschap dat de stoet begeleidde.

In de krant lazen we dat er weer een nieuwe hurricane aktief was. Enkele dagen geleden was het Dennis; nu was Emily aktief in het Caribisch gebied. Het centrum van Emily passeert de noord-oostkust van Nicaragua op 460 km.

Honduras (ten noorden van Nicaragua), wordt door Emily behoorlijk getroffen. Emily zet koers richting Mexico.

18 juli 2005

Gelukkig zijn we inmiddels weer hersteld van de lichamelijke ongemakken.Vandaag gaan we het eiland Ometepe verlaten. De ferry van 12.30 uur zorgt ervoor dat we een uur later weer voet kunnen zetten aan de vaste wal, namelijk in San Jorge. Na mail-en telefonisch contact met NPH, was afgesproken dat we zouden worden afgehaald van de boot. Aldus geschiedde. Tegen 14.00 uur arriveerden we bij het hoofdkantoor van NPH (Casa San Jorge). Er werd geluncht en hierna zagen we Carlos Vivaros weer (adjunctdirekteur NPH). We vertelden onze belevenissen van afgelopen week en bespraken de planning van aanstaande week. Ook zagen we zuster Alanna van Casa Asis, die even in Casa San Jorge was. We spraken af morgen wederom naar haar babyhuis te komen. Aanvankelijk was het de bedoeling om zelf een accommodatie in San Jorge te regelen, maar al snel gaf Carlos toestemming om gebruik te maken van een kamer op het terrein van Casa San Jorge.

NPH blijft verrassen………………

In eerste instantie konden we nergens bij NPH verblijven en nu kregen we plotseling een kamer aangeboden bij het hoofdkantoor. Tegen 16.30 uur stond een gesprek gepland met een zekere Alex (Sponsorship). Alex zelf heeft als kind in een NPH-weeshuis gezeten in Mexico en werkt nu bij de NPH in San Jorge, Nicaragua en houdt zich daar bezig met sponsorship.

De 1200 Padrino's (financiële pleegouders) zijn een belangrijke inkomstenbron. Ook worden er complete projecten gesponsord, bijvoorbeeld de kippenboerderij van Casa San Marcos. Deze is gesponsord door een school in Nederland. Dit is een goed voorbeeld van een project dat op de lange duur self-supporting is. Aangezien wij straks in Afrika ook te maken krijgen met sponsorship, was een gesprekje met Alex niet verkeerd. Gelukkig konden we constateren dat we op het goede spoor zaten. Het zal voor ons straks belangrijk zijn om een contactpersoon in Nederland te hebben, die de belangen van ons project in Afrika behartigt. De betreffende persoon dient computer-minded, enthousiast en geduldig te zijn. Nauwkeurigheid, financiëel inzicht en redelijk Engels beheersen, zijn eveneens een 'must', aldus Alex. Het beschikken over tijd en organisatietalent worden natuurlijk ook vereist. We hebben nog ruim een jaar de tijd om de juiste persoon te vinden voor deze taak. Welke lezer voelt zich geroepen?

Het spreekt vanzelf dat de projecten van binnenuit moeten worden opgebouwd. Dat wil zeggen: De 'eigen' mensen moeten de projecten op de langere termijn met (zo min mogelijk hulp van buitenaf), kunnen voortzetten. ('You have to give them the line, instead of the fish!'). Verder kregen we nog als tip mee dat een goede relatie met politie, burgemeester en kerk belangrijke randvoorwaarden zijn om het project succesvol te laten verlopen. Aan het eind van het gesprek vroegen we waarom men destijds gekozen had voor de realisatie van 2 tehuizen op het eiland Ometepe. Dit had te maken met het feit dat de kans op negatieve prikkels van buitenaf nu eenmaal kleiner is op een eiland dan in een stad. Deze filosofie heeft zich inmiddels in de afgelopen 50 jaar bewezen. Zoals reeds eerder vermeld, is er ook een NPH-vestiging in Managua. Tot vandaag dachten we dat dit ook een kindertehuis was, maar het blijkt een NPH-hostel te zijn voor NPH-jongeren die aan de universiteit van Managua studeren.

19 juli 2005

Bevrijdingsdag Nicaragua! In Managua vinden vandaag parades plaats op de Plaza de la Revolución.

Wij echter zijn in San Jorge.

Vandaag staat Casa Asis op de rol: het baby-kindertehuis van zuster Alanna. De kleintjes (tussen 0 en ongeveer 6, 7 jaar), zijn om op te vreten! We starten met het bakken van koekjes. Samen met kinderen en vrijwilligers wordt er gespeeld. Met meegebrachte viltstiften worden elkaars gezichtjes beklad. Poppenkast-poppetjes laten de fantasie werken. Aangezien we in een overdekte ruimte spelen, zorgen de opgeblazen ballonnen al snel voor een 'ballenbak-effect'. Het wordt een waar kinderfeest! Na het spelen was het tijd om te eten.

Samen met de kinderen en de vrijwilligers aten we een hapje mee. Hierna werd opgeruimd en tot 14.30 uur siësta gehouden.

Slapen was aan ons niet besteed. Wij voerden een interessant gesprek met enkele vrijwilligers uit Canada en de U.S.A.

Een koppel uit de U.S.A. was nu 3 weken werkzaam in Casa Asis. Zij zullen hier een jaar blijven.

Hoewel het voorspelbare dagritme niet altijd even gemakkelijk blijkt te zijn, zit daar waarschijnlijk toch ook weer de kracht om terug te keren naar het meest basale leven van alledag. Casa Asis is gelegen aan een prachtig meer. Wij genoten van het mooie uitzicht. De gedachten werden op papier gezet. Na de siësta nog even naar de iets oudere kinderen om ook daar enkele verrassingen achter te laten. Het………. gracias, gracias, gracias…………galmde na door ons hoofd.

Toen terug richting hoofdkantoor Casa San Jorge.

20 juli 2005

Afgelopen nacht was er sprake van zware regenval. Ook vandaag plenst het lange tijd behoorlijk.

Toch gaan wij Rivas bezoeken; een plaats die de moeite waard schijnt te zijn en op slechts 5 km. van San Jorge is gelegen.

Door het busje van NPH werden we in het centrum van de stad afgezet. We besloten om eerst een plaatselijk informatiecentrum voor bezoekers te raadplegen. Vervoer werd geregeld per fietstaxi. Met deze fietstaxi staken we de Pan-american road over. Bij elke hobbel in de weg had je het gevoel voorover uit het vehicel te vallen. Het karretje was echter toch voldoende stabiel; wij met z'n tweeën voorin en de driver achterop het zadel. Na veel speurwerk werd de 'office' gevonden, maar we werden er niet veel wijzer van. Dan maar op de bonnefooi de stad in: markt, park, kathedraal, cybercafé e.d. We merken steeds dat men twee tijden hanteert: de officiële tijd en de Nicaraguaanse tijd. Laatstgenoemde tijd is een uur vroeger. Raar, maar waar!

Na een hapje gegeten te hebben, met de taxi terug van Rivas naar San Jorge. 's Avonds werd ons boeltje weer ingepakt, want morgenvroeg gaan we weg uit San Jorge en zullen we naar San Juan del Sur gaan. Dit ligt ten zuid-westen van Rivas.

21 juli 2005

Vanmorgen afscheid genomen van Carlos en andere mensen van Casa San Jorge. Het bezoek aan NPH is hiermee ten einde.

Dit betekent tevens dat onze doelen voor deze reis bereikt zijn: Het bezoeken van de SVD en de NPH.

Bovendien sluiten we een periode af van 6 maanden reizen (in een tijdsbestek van 10½ maand).

Het is vaak gememoreerd: Reizen is boeiend, doch vermoeiend.

De aankomende dagen zullen we dan ook wat meer relaxed gaan doorbrengen.

Eind juli zullen we voor de laatste paar dagen terugkeren naar de parish in Managua.

Dit vanwege de centrale ligging vlakbij het vliegveld.

Voor het zover is, hopen we nog veel te zien.

Vandaag zijn we gearriveerd in San Juan del Sur; een plaatsje gesitueerd aan de Pacific Ocean.

Hier zullen we enkele dagen blijven.

22 juli 2005

Vandaag zijn we in San Juan del Sur verhuisd naar een ander onderkomen. Eénmaal weer geïnstalleerd op een kamer, gingen we op pad. Gisteren hadden we bij de verkenning van het plaatsje een taleninstituut gezien en daar reeds enige informatie ingewonnen, met betrekking tot eventuele Spaanse les. Bij de Latinamerican Spanish school bleek dat je meteen kon beginnen

Dees had hier wel oren naar. Dus de komende dagen staan in het teken van Spaanse les. Er is geen drempel; er wordt niet moeilijk gedaan; er is geen intake; geen wachtlijst; er is geen 'papierwinkel' e.d. Het is niet nodig om afspraken te maken; je kunt altijd binnenlopen en beginnen. Heerlijk ongecompliceerd! Vandaag dus les 1.

De privéles werd gegeven op een zolderkamer en docent David bracht Dees de eerste grondbeginselen van de taal bij.

Natuurlijk heeft het weinig zin om slechts een paar dagen bezig te zijn met Spaanse les, aangezien het waarschijnlijk nooit een 'follow-up' zal krijgen, maar Dees vindt het gewoon erg interessant en leuk om te doen.

Voor haar is het in ieder geval smullen! Aangezien het ook een Romaanse taal betreft, is veel herkenbaar vanuit het Frans.

Na wat 'shopping' en de lunch, nam Dees een duik in zee. Dit bleek echter gevaarlijker te zijn dan werd verondersteld:

Een niet alledaagse branding, hoge golfslag en een zeer sterke stroming zorgden ervoor dat Dees omviel; 2 keer 'kopje onder' ging en als het ware 'meegezogen' werd door de zee. Enkele angstige momenten…………..

Eénmaal weer op de been, (weliswaar voorzien van schaafwonden op de ledematen), werd de veilige kust weer bereikt.

23 juli en 24 juli 2005

Het is weekend. Was Dees net thuis hersteld van een voetschimmelinfectie en een aantal blaren, de escapade in zee heeft ervoor gezorgd dat we weer enigszins 'terug bij af' zijn. Voetverzorging dus!

De laatste keer hier '2 emmertjes koud water' (inclusief waspoeder) halen. Een heel gepruts, maat het begint al aardig te wennen!

Dan……Op naar de Spaanse les! Zaterdag was het docent Casper en zondag was het docent David weer die Dees verder op weg hielpen. Na school werden opdrachten gemaakt en werd er in de praktijk geoefend. ('La cuenta por favor!')

Ook geïnstalleerd achter de laptop om het reisverslag bij te werken. Fotograferen, lezen, wandelen en post ophalen via de digitale snelweg waren andere aktiviteiten van dit weekend.

25 juli 2005

We gaan San Juan del Sur verlaten en reizen af naar Granada. Met de taxi naar Rivas en vervolgens met de bus naar Granada. Nadat we een uur gewacht hadden in een lege bus, vertrok de bus uiteindelijk om 12.10 uur. Onderweg stapten er ontzettend veel passagiers in. Resultaat: Een bomvolle bus.

Na een rit van ongeveer 1½ uur arriveerden we in Granada: De oudste koloniale stad van Amerika.

Een slaapplek werd gevonden en de eerste verkenning van de stad geschiedde.

Toen we in een winkel iets kochten, moesten we bij loket 1 de spullen afgeven en onze naam zeggen. Dat laatste vonden we niet nodig, dus zeiden we maar: 'Jansen'. Bij loket 2 werd onze naam afgeroepen (Jansen) en werd betaald. Bij loket 3 konden we de spullen in ontvangst nemen. Erg omslachtig! Over efficiënt werken gesproken…………..

We merken dat een bepaalde 'metaalmoeheid' z'n tol begint te eisen. 6 maanden reizen in 10½ maand is geen sinecure!

26 juli 2005

Vandaag onze verkenningstocht door Granada voortgezet. Zeer de moeite waard! Mooie architectuur e.d.

Eerst naar 'Lake Nicaragua'geweest; nadien het Parque Central en de kathedraal bezocht.

Onze slaapplek ligt ideaal: Op loopafstand van het meer en de oude stad. Aan bedelaars is geen gebrek!

Granada wordt al een beetje vertrouwd.

27 juli 2005

De laatste dag in Granada wordt besteed aan museumbezoek en bezichtiging van diverse mooie kerken.

Nadat er gewerkt is aan verslaglegging, gaan we weer een gedeelte van het reisverslag doorsturen naar onze webmaster.

Tevens worden mails gecheckt en wordt ons boeltje weer ingepakt, aangezien we morgen naar Leon vertrekken (Noordwaarts).

28 juli 2005

Van Granada naar León. Om ongeveer 10.15 uur vertrokken we per taxi naar de terminal van waaruit de snelbussen naar Managua vertrekken. Het is namelijk niet mogelijk om rechtstreeks van Granada naar León te reizen.

Overstappen in Managua is een 'must'. Bij de terminal stond de bus naar Managua op punt van vertrek. Na een klein uurtje (45 km.) gereden te hebben, arriveerden we in Managua. Hier moesten we een taxi nemen naar een andere terminal in de stad. Van Managua naar León met de snelbus duurde ongeveer 1½ uur (90 km.). In León opnieuw de taxi in en op zoek naar een verblijfadres. Aldaar aangekomen, begon de voet van Dees steeds meer op te spelen. Erop staan en lopen was bijna niet meer mogelijk. Bij een plaatselijke apotheek werd het adres van een arts gevraagd. We werden verwezen naar een dokter om de hoek. (Dr. César Augusto Vargas Ortopedista y Traumatólogo Subespecialidad en Columna Vertebral). Hoewel deze op dat moment in Managua verbleef, was de secretaresse bereid even met hem te bellen. Afgesproken werd dat de betreffende arts ons zou bezoeken op ons verblijfadres. 2 uur later was hij al ter plekke en constateerde mycosis (fungus).

Medicatie werd voorgeschreven en gehaald in de apotheek. Voet was behoorlijk geïnfecteerd en opgezwollen.

De nasleep/voortzetting van een eerder opgelopen voetschimmelinfectie.

Er werd geadviseerd om 48 uur 'het pootje omhoog' te houden…………….. Daaaaaag León………….Wij zagen onze 2 dagen León in het water vallen. Nee dus…………..

24 uur rust leek ons wel genoeg. Het was leuk te merken dat de arts hierin kon meegaan…….León was inderdaad te mooi om te laten schieten! Morgen voor Dees dus een aangepast 'zit'-programma (werken achter de laptop) en Ben gaat op zoek naar alternatieven voor overmorgen. Wellicht sightseeing door León per rolstoel/fiets/taxi/koets/ezel……………

Overigens… Voor meer informatie over de prachtige koloniale stad León, wordt de lezer verwezen naar de link 'landeninfo'.

29 juli 2005

Ben gaat op verkenningstocht door mooi León en Dees kan er slechts over lezen.

Met de voet omhoog verdiept ze zich in de geschiedenis en voegt dit toe aan de landeninfo.

Tijdens de wandeling van Ben, krijgt hij ongevraagd het aanbod om muurschilderingen te komen bekijken. Achteraf blijkt dat de betreffende vrouw geld inzamelt voor dove kinderen.

Er werd gebeld met SVD-priester Enrique in Managua, om ons bezoek van a.s. zondag aan te kondigen. We zullen namelijk zondagmiddag terugkeren naar de plek waar we begonnen zijn. Dit met het oog op onze vroege terugvlucht van a.s. dinsdagmorgen. Het parochiehuis bevindt zich namelijk op een half uur rijden van het vliegveld.

Volgens afspraak werd tegen het einde van de middag in de artsenpraktijk de rekening van het consult van gisteren opgehaald.

30 juli 2005

De verplichte 'voet-rust' van gisteren heeft ervoor gezorgd, dat we in ieder geval vandaag samen de stad León kunnen gaan verkennen. Om self-supporting en onafhankelijk te blijven, nemen we telkens een andere taxi om de relatief korte afstanden te overbruggen. Op deze manier wordt de voet gespaard en zijn we vrij om te gaan en te staan waar we willen (zonder wachtende taxichauffeurs in je nek!) Begonnen wordt in Parque Central . Een mooi park midden in de stad León, waar je het leven van alledag kunt opsnuiven. Bij het park ligt een prachtige kathedraal. (Basilica de la Asuncion 1747). Het is de grootste kathedraal van Centraal-Amerika. Hier zagen we de graftombe van de beroemde dichter uit Nicaragua: Rubén Darío. Ook daalden we de grafkelders in om de laatste rustplaatsen te aanschouwen van twee andere bekende Nicaraguaanse dichters, namelijk: Alfonso Cortés en Salomon de la Selva.

Overal in de stad wordt er door jong en oud gebedeld. Verder zie je in de stad fraaie muurschilderingen, die de strijd van het land Nicaragua uitbeelden: revolutie; burgeroorlog; opstand en verzet van de studenten; bloedvergieten; wederopbouw; vrede.

Na de lunch stond de San Francisco-kerk op de rol. (Iglesia San Francisco 1643).

Om nog meer cultuur te proeven, bezochten we het museum Rubén Darío. (Museo Archivo Rubén Darío).

Hier zijn de mooie werken van de Nicaraguaanse dichter te zien. Ook worden persoonlijke spullen uitgestald, evenals portretten, foto's, boeken, meubilair e.d. De bezoeker krijgt een goede indruk van het leven van deze dichter.

De middag werd afgesloten bij een 'market'. (Supermercado Salman).

Zoals eerder gemeld vertrekken we morgen naar Managua en dus maakten we ons weer 'reis-klaar'!

31 juli 2005

León werd vaarwel gezegd en de terugreis naar Managua werd aanvaard.

Deze rit per 'public transport' verliep voorspoedig en om 12.00 uur arriveerden we weer bij het parochiehuis van Father Enrique en Father Martin. Het weerzien was hartelijk. Een priester uit Panama was in de parish te gast en had inmiddels 'onze kamer geconfisqueerd'. Geen nood………………….Wij kregen nu een andere kamer toegewezen.

Nadat we ons een beetje hadden geïnstalleerd, trakteerden we Enrique op een etentje. Het 'rural restaurant' was gelegen in een 'rural area'. Tijdens het etentje vertelden we over onze ervaringen in Nicaragua. Enrique vond dat we al behoorlijk veel van zijn land hadden gezien. Op de terugweg vertelde hij dat zijn parish uit 30.000 parochianen bestond.

's Avonds de mis bijgewoond. Aan het einde hiervan riep Father Martin ons naar voren. Hij vertelde tegen de mensen dat we a.s. dinsdag terug zouden keren naar Nederland. Spontaan kwam iedereen naar ons toe en we werden omhelsd. Wat een sympathieke uitingen! 's Avonds van gedachten gewisseld met Enrique en Martin.

1 augustus 2005

Las Fiestas Patronales vandaag. Managua celebrates its patron saint Santo Domingo. Wij zullen vandaag nog wat te zien krijgen van dit festijn. Voor het zover is, voerden we eerst een leuk gesprek met Enrique. Hij vertelde dat hij volgend jaar wordt overgeplaatst naar een parochie in Costa Rica. Dit op eigen verzoek. Na 8 jaar 'parish-priest' te zijn geweest in Managua (Nicaragua), heeft hij behoefte aan verandering. In Costa Rica wordt meer geïnvesteerd in educatie dan in Nicaragua. Ook heeft Costa Rica een goede naam. Dit in tegenstelling tot Nicaragua, dat ten gevolge van de revolutie en de burgeroorlog een slecht imago heeft. De mensen uit Costa Rica zijn trots op hun land en vinden dat het er vreedzaam is.

('Costa Rica is the Switzerland of Latin America!')

De afgelopen maand hebben wij dagelijks te maken gehad met veel lawaai en geknal. De mensen in Nicaragua blijken gek op vuurwerk te zijn. Iedere gelegenheid wordt aangegrepen om te 'knallen'. Volgens Enrique het resultaat van oorlogsgeweld en revolutie. Om 10.30 uur vertrokken we richting het feest van Santo Domingo; de patroonheilige van de stad Managua.

We zagen een optocht die door de hele stad trok. Vervolgens per taxi naar een tweede 'happening'; een manifestatie met paarden. Al met al kon het ons niet bekoren: Te druk, te warm, te veel lawaai.

Omstreeks 16.00 uur waren we terug in de parish. 's Avonds met Enrique en Martin een afscheidsetentje georganiseerd.

'The last supper'………………….

2 augustus 2005

Terug naar Nederland!

Vanmorgen werden we om 5.00 uur gewekt door watchman Dennis en om 6.00 uur werden we naar het vliegveld gebracht door een taxichauffeur van de parochie (Pablo). We namen afscheid van Enrique en Martin en gingen op weg.

Vóór 6.30 uur arriveerden we reeds op de airport. De vlucht was gepland om 8.15 uur, maar had 15 minuten vertraging.

Bij de incheckbalie was het erg druk en rommelig. Tijdens de vlucht naar Houston kregen we van de bemanning de nodige formulieren die voor de douane ingevuld moesten worden. (U.S. Department of Justice. Immigration and Naturalization Service. Nonimmigrant Visa Waiver Arrival/Departure Form. - U.S. Customs and Border Protection. Customs Declaration).

Aangezien we op de heenvlucht deze papieren ook al hadden ingevuld, was dit inmiddels een routineklus. In Houston (aankomst 11.30 uur), wederom strenge veiligheidsmaatregelen: Vingerafdrukken en irisscan laten maken, laptop uitpakken, schoenen uitdoen, fouilleren e.d. Om bij onze 'gate' te geraken, moesten we gebruik maken van een soort 'electric lightrail' (zonder bestuurder). In Houston moesten we maar liefst 7 uur wachten op de aansluitende vlucht naar Amsterdam.

Deze vlucht stond gepland om 19.15 uur. Een zit van ongeveer 9 uur volgde. Onnodig te melden dat de moeheid begon op te spelen: 's Morgens in alle vroegte op; 3 uur vliegen (Managua-Houston); 7 uur wachten in Houston; 9 uur vliegen (Houston-Amsterdam) zonder te slapen in het vliegtuig en een tijdsverschil van 7 uur overbruggen zorgen ervoor dat het plaatje compleet is!

3 augustus 2005

Aankomst Schiphol: 11.55 uur. Na een uur wachten………. met de Schipholtaxi naar huis.

Aangezien er sprake is van combi-vervoer, werden er eerst andere mensen naar huis gebracht, alvorens koers gezet kon worden richting Venlo. Hier arriveerden we omstreeks 16.20 uur.

Nicaragua zat erop………Het blijkt (op Haïti na) het armste land te zijn van Latijns-Amerika en dat hadden we ondervonden. De mensen likten nog hun wonden van de revolutie, de burgeroorlog, natuurrampen en politieke instabiliteit.

In Nicaragua zaten we ruim in de tijd. Het bezoeken van de projecten ging sneller dan verwacht. Hierdoor hadden we de mogelijkheid om iets meer te reizen. Dit resulteerde in het bereiken van de grens met Honduras in het noorden en Costa Rica in het zuiden.

Wij merken dat er bij ons een bepaalde 'metaalmoeheid' begint op te treden: 6 maanden reizen binnen een tijdsbestek van ruim 10 maanden is geen kleinigheid. Geestelijk en lichamelijk doet het veel met je! Desalniettemin…………….

Alle ervaringen zijn voor ons van onschatbare waarde!!!