Thuis in Vlissingen

Medische molens Nederland
Dit verslag bestrijkt de periode juni 2017- oktober 2018

Begin juni 2017 kwamen wij vanuit Guatemala terug in Nederland. Het werd een lang verblijf. Eind juni werd bij Ben prostaatkanker geconstateerd, weliswaar in een milde vorm en behandelbaar en gericht op genezing, maar toch.….Dit betekende dat we terecht kwamen in de medische molen. En deze molen bleef veel lager draaien dan ons lief was. De sleutelwoorden die deze periode weergeven, zijn: Rectaal touché, prostaatpunctie met biopten, Gleason score, prikken op PSA (eiwit prostaat), het inbrengen van markers (nodig om de lokatie van het bestralingsgebied goed in beeld te brengen, CT scan, intakegesprekken, consultafspraken, voorlichtingsgesprekken, urologen, radiotherapeut oncologen, 39 bestralingen, vervelende bijwerkingen (diarree, plassen, vermoeidheid), incontinentiemateriaal Medi Reva Maastricht, Admiraal de Ruyter ziekenhuis (ADRZ) Vlissingen en bestralingscentrum Zuid-West Radiotherapeutisch Instituut (ZRTI) Vlissingen, internisten/maag-darm-leverspecialisten, darmonderzoeken (2x een sigmoidoscopie in Vlissingen en een sigmoidoscopie en colonscopie in Goes), zweer/ontsteking aan de endeldarm veroorzaakt door de bestralingen (radiatie proctitis), bestralingsschade dus, pijn, antibiotica-kuur, hyperbare zuurstoftherapie ADRZ ziekenhuis Goes, verschillende soorten medicatie uitproberen, time-out, doorverwijzing naar Eramus Medisch Centrum (EMC) Rotterdam enz.

Dit hele medische circus zorgde ervoor dat onze aktiviteiten in de Derde Wereld steeds meer naar de achtergrond verschoven. Ons hart was nog steeds in West-Afrika, Zuid-Oost Azie en Latijns-Amerika, maar ons hoofd moest in Nederland zijn en dat maakte het zwaar. De terugkeer in combinatie met de diagnose was moeilijk. De koffers waren nog niet eens uitgepakt toen wij die dreun te verwerken kregen. De manier van ‘omgaan met’ cq de belevingswereld is zo anders in Nederland dan in ontwikkelingslanden. We kwamen terecht in een soort ‘overleef-modus’.

Door jarenlange afwezigheid was het ook raar om weer Nederlands te denken en te handelen. Voorbeelden: Nog steeds heb ik (Dees) geen horloge om; nog steeds ligt er een zaklamp onder het kussen van Ben; we gebruiken nog steeds geen washandjes; we smeren nog steeds geen boter op ons brood; vreemd om weer sokken te moeten dragen; nog steeds gaan we vroeg naar bed; even wennen om de website niet meer maandelijks te hoeven onderhouden enz.

Lange periode medische molen dus, maar ook werd de tijd benut om zaken af te werken of op te starten of vooruit te schuiven. Zo gingen we ons orienteren op het updaten van badkamer en slaapkamer; contacten werden verstevigd in ons appartementencomplex De Fonteyne; een klusjesman verrichtte allerlei kleine klusjes in ons appartement; een tweede geschiedeniskamer werd gerealiseerd met verscheidene spullen uit het verleden; we genoten van de zee om de hoek en het feit dat we hier alle voorzieningen op ‘pantoffelafstand’ hebben; we zagen onze beide zussen; en duizenden en duizenden foto’s werden ingeplakt (en hoewel alle foto’s op de computer staan, op schijf en op een usb-stick, vonden we het gewoon ook leuk om deze in albums te plakken, heerlijk om bij weg te dromen richting Derde Wereld); boeken/lesmateriaal/methodes/folders e.d. werden uitgezocht, gesorteerd in ordners en op een boekenrek geplaatst; de piano werd gestemd (dit lieve oudje moet eigenlijk worden voorzien van zwaardere pennen); nieuwe paspoorten werden geregeld; sinds vele jaren brachten we de feestdagen door in Nederland; de lastige bijwerkingen van Ben maakten het zo goed als onmogelijk om met de trein erop uit te gaan; een fietstocht te maken of iets dergelijks. Zee en bibliotheek (beiden om de hoek) waren een lange tijd de enige uitjes voor Ben. Kortom: Gekluisterd aan huis.

Op 4 januari woonden we de nieuwjaarsreceptie bij, georganiseerd door het nieuwe bestuur van ons appartementencomplex De Fonteyne. Aardige, nieuwe mensen, gezellige bijeenkomst, kennis gemaakt met vele nieuwelingen, lekkere hapjes en drankjes en dit alles in een leuke locatie voor de deur, te weten: Limburgia…what’s in the name?...

Hadden wij gehoopt om eind januari 2018 terug te keren naar Marokko (een nieuwe talenschool in Fes), dit zal moeten worden uitgesteld vanwege de gezondheidssituatie van Ben. We focussen nu op oktober 2018.

Zoals bloemen zich openen en sluiten, zo voel ik (Dees) me opengaan in het buitenland en sluit ik me weer in Nederland……

Bij ons draait de medische (malle) molen nog altijd…Na de bestralingen (22 augustus-13 oktober 2017), bleef Ben veel last houden van de bijwerkingen. In december 2017 heeft hij twee darmonderzoeken gehad (een sigmoidoscopie in Vlissingen en een colonscopie in Goes). De colonscopie maakte duidelijk dat er sprake is van een endeldarmontsteking, veroorzaakt door de bestralingen en de boosdoeneer van de bijwerkingen. Er is dus sprake van bestralingsschade! Tussen het moment van het darmonderzoek (december 2017) en de zuurstoftherapie (januari 2018), heeft Ben een antibiotica-kuur gekregen voor ongeveer 10 dagen en hoera geen pijn meer. De maag-darm-leverspecialist heeft contact opgenomen met de radiotherapeut oncoloog van het ZRTI en samen hebben zij een nieuwe aanpak voorgesteld:

Ben kreeg m.i.v. 22 januari hyperbare zuurstoftherapie in Goes in het souterrain van het ADRZ ziekenhuis. Het intake-gesprek hiervoor had al plaatsgevonden op 11 januari j.l. Het betrof ongeveer 40 behandelingen van ongeveer 2 uur, iedere werkdag, 5x per week, gedurende minimaal 2 maanden. Vervoer geschiedde per taxi. Er was een ochtend en een middag sessie. Ben was tussen 12.00 en 14.00 uur aan de beurt. Na ongeveer iedere 10 behandelingen vond er een evaluatie plaats. Een behandeling met hyperbare zuurstof voorziet weefsels beter van zuurstof en bevordert de genezing van bestralingswonden, diabetische wonden en bepaalde infecties. Tijdens de behandeling met hyperbare zuurstof ademt de patiënt 100% zuurstof in via een masker bij een druk die hoger is dan de normale omgevingsdruk. Dit gebeurt in een hyperbare behandelkamer, waar de luchtdruk kan worden verhoogd. Doordat de zuurstof onder druk wordt ingeademd, wordt 12 keer meer zuurstof dan de normale hoeveelheid in het lichaam opgenomen. De weefsels waar te weinig zuurstof komt, worden hierdoor beter van zuurstof voorzien. Probleemwonden en bepaalde infecties genezen hierdoor beter en sneller. In bestraald weefsel (in geval van Ben), wordt door de verhoogde zuurstofspanning in het lichaam de aanmaak van nieuwe haarvaatjes gestimuleerd, waardoor pijnklachten verminderen, wonden genezen en littekenweefsel versoepelt. In de behandelkamer/cabine staan 12 ‘ vliegtuigstoelen’. Er wordt geoefend met het klaren van de oren. Bij het op druk gaan is het mogelijk dat je druk voelt op je oren. In de hyperbare behandelkamer ontstaat dit gevoel. Doordat de druk aan de buitenkant van het rommelvlies hoger is dan aan de binnenkant. Dit drukgevoel kun je verhelpen door kauwen, slikken, gapen of klaren. Je krijgt ook speciale katoenen kleding en natuurlijk zijn er allerlei regels voor de veiligheid. Verder is er tijdens de behandeling altijd een begeleider aanwezig in de hyperbare kamer/cabine. De uitvoering en coördinatie geschiedt door de operator via het bedieningspaneel buiten de hyperbare behandelkamer. Ook is er een arts aanwezig. Als alle 12 patiënten hebben plaatsgenomen in de ‘vliegtuig cabine’ gaat de deur dicht en wordt de luchtdruk in de kamer verhoogd naar 2,4 atmosfeer, wat te vergelijken is met een duik naar 14 meter diepte. Tijdens het op druk brengen zal de temperatuur in de behandelkamer stijgen. Dit op druk brengen duurt ongeveer 10 minuten. Als een druk van 2,4 atmosfeer is bereikt, krijg je een seintje en moet je het masker opzetten. Via dit masker, dat sluit over neus en mond, adem je dus 100% zuurstof in. Er zijn in totaal 4 blokken van elk 20 minuten met daartussen steeds 5 minuten pauze. Hyperbare zuurstoftherapie kan, net als andere behandelingen, soms bijwerkingen hebben, doch de resultaten zijn meestal bevredigend te noemen. Er worden veel aandoeningen behandeld, waaronder dus bestralingsschade, waarvan bij Ben sprake is.

Langzaam proberen we om weer eens kleine stukjes met bus en trein te reizen: Oost-Souburg, Middelburg, Goes. Ook de fiets wordt uit de benedenberging tevoorschijn gehaald, al was het maar om naar het ziekenhuis in Vlissingen te fietsen (bloedprikken op PSA op 10 januari). Stukje bij beetje……stap voor stap…..…Bij die eerste fietstocht - na 3 maanden - op 10 januari richting ziekenhuis, kwam Ben ten val………gelukkig niets aan overgehouden.

Goed nieuws op 17 januari als we op controle gaan bij de uroloog in het ziekenhuis in Vlissingen: De uroloog laat weten dat de PSA is gedaald van 18 naar 2,2. Zijn letterlijke woorden waren:’Voor ons bent u al genezen, maar voor het protocol pas over 5 jaar’. Wij blij!

Sowieso gaat het sinds januari goed met Ben. Hij loopt bijna dagelijks over de boulevard (een uur heen en een uur terug) zonder enige moeite.

En dan 22 januari….minimaal 2 maanden lang iedere dag, 5x per week met de taxi richting Goes, naar het Medisch Centrum Hyperbare Zuurstoftherapie. Een half uur heen; een half uur terug en 2 uur plaatsnemen in de vliegtuigstoel in de behandelkamer/cabine. Aangezien je een half uur van te voren aanwezig moet zijn, ben je er wel mee zoet van 10.30 tot 14.30 uur. De resterende tijd thuis benut ik (Dees) om teksten bij foto’s te schrijven. Dat wordt tijd, want ik loop behoorlijk achter! Ik ben blijven steken in 2006………………………………

Wat een luxe om dagelijks met de taxi te worden opgehaald en te worden thuisgebracht…...Vlissingen-Goes; Goes-Vlissingen. We ontmoeten vele verschillende taxichauffeurs; vele soorten mensen; met sommigen voeren we mooie gesprekken; anderen laten ons glimlachen of we moeten diep zuchten. Het Zeeuwse dialect is erg lelijk; de mentaliteit anders. Soms hebben we combi-ritten. Zo ook die ene keer toen we eerst een kind vanuit het speciaal onderwijs moesten ophalen en naar het asielzoekerscentrum in Goes moesten brengen of een oude dame die moest worden thuisgebracht naar Heinkenszand. Haar huis bleek een caravan te zijn op een camping….Veel verborgen leed…Feit blijft dat het vervoer natuurlijk uitermate comfortabel is. Als je dan hoort van de taxichauffeurs dat er mensen zijn die niet tevreden zijn, dan gaat dat ons verstand echt te boven. Mensen die kapsones en allerlei pretenties hebben als het gaat om de taxi’s. Hoe is het toch mogelijk? Wat een arrogantie!

Het is fijn om veel contact te hebben met ons buitenlands netwerk. We krijgen mails vanuit de hele wereld. Wij genieten van alle verhalen en het zorgt ervoor dat we in gedachten weer terug zijn. Ook kregen we een verzoek van een talenschool in Tunja/Colombia. Zij willen namelijk vrijwilligers hebben. Toen wij vorig jaar (februari/maart 2017) werkzaam waren op dit English Path Center, hadden wij de mensen al verschillende keren gewezen op Workaway. De werkwijze werd door ons meerdere malen uitgelegd. En hoewel zij zeer gecharmeerd waren van het Workaway-concept, gebeurde er concreet helemaal niets. En nu dan een jaar later kregen wij het verzoek om uit hun naam een stukje te schrijven voor deze Workaway-site. Natuurlijk gaven wij hier gehoor aan.

Aangezien het goed gaat met Ben en aangezien de verhuurmarkt is verbeterd, overwegen we soms toch stiekem om ons appartement weer te gaan verhuren als we met ingang van oktober 2018 richting Marokko gaan.

Op 18 februari waren we 24 jaar getrouwd en dit werd gevierd met een lunch op de boulevard.

En dan glijdt Ben uit….niet vanwege ijzige temperaturen, maar middenin Albert Heijn glijdt hij uit over…pudding…..

Ook wordt appartementencomplex De Fonteyne op een professionele manier goed onderhouden. Zo werd in maart de binnentuin onder hoge druk gereinigd en vonden er schilderwerkzaamheden plaats (deuren, kozijnen e.d.). Over de Fonteyne gesproken: Aangezien de mensen van de 4e etage last hebben van de vele meeuwen, heeft de Vereniging van Eigenaren nep-vogels / roofvogels aangeschaft, die nu boven het gebouw cirkelen en de meeuwen op een afstand moeten houden. Over meeuwen gesproken: In het voorjaar op de favoriete stek bij Michiel de Ruyter op de boulevard werd Ben slachtoffer van de meeuwen, d.w.z. zijn broek en blouse werden bevuild door de vogelpoep.

Pech onderweg………Op 9 maart onderweg in de taxi van Vlissingen naar Goes kregen we een lekke band midden op de snelweg A58. Niet alleen wij, ook een meneer van 80 uit Middelburg zat bij ons in de taxi. (Een mede-patiënt van Ben van de zuurstoftank). De taxichauffeuse reageerde erg kordaat: Auto werd op de vluchtstrook gezet, de 3 passagiers en de taxichauffeuse stonden in de berm, garage werd gebeld, taxicentrale werd gebeld en na ongeveer 10 minuten wachten kwam er vervangend taxivervoer. We kwamen ook nog op tijd in Goes aan. Grappig was dat we net aan het vertellen waren over de slechte taxi’s in Ghana…….! Complimenten voor de hulptroepen…

En nog steeds dus dagelijkse excursies van Vlissingen naar Goes (5x per week) voor de hyperbare zuurstoftherapie…..Op 16 maart zaten er 40 behandelingen op (8 weken sinds 22 januari). Eerlijk gezegd hadden wij er meer van verwacht en zien we niet echt de meerwaarde, maar wellicht zijn we nog te ongeduldig en willen we te snel resultaat zien. Feit is dat ook de mede-patiënten van Ben nauwelijks progressie ervaren of zelfs een achteruitgang moeten constateren. Feit is ook dat bijna iedereen een verlenging krijgt. Als je dan gewoon je gezond verstand gebruikt, kun je concluderen dat het ook een commercieel karakter heeft. Die 12 vliegtuigstoelen moeten vol….De vraag is of we wel of niet moeten gaan verlengen. Ben zit in de zuurstoftank vanwege de zweer/endeldarmontsteking, veroorzaakt door de bestralingen. Dit werd vastgesteld middels een colonscopie en foto’s op 20 december 2017. Het is dus in ieder geval logisch om ook aan het einde van de zuurstoftherapie - wederom middels een scopie/foto’s - het resultaat te zien van de vele zuurstofbehandelingen. Situatie van voor en na de zuurstoftherapie vergelijken dus. En die verlenging? Uiteindelijk besloten we om toch nog te gaan verlengen met 10 extra behandelingen, d.w.z. 2 extra weken (t/m. 30 maart). Op deze manier hebben we er voor ons gevoel alles aan gedaan! In totaal heeft Ben dan 39 bestralingen achter de rug en 50 behandelingen zuurstoftherapie….pfff………………………Op de laatste sessie trakteerden we op cake (op de week), leverden onze enquête in en zeiden iedereen gedag. Na de zuurstoftherapie op 30 maart moesten wij helaas constateren dat de behandelingen niet het gewenste effect hadden laten zien. Niets geholpen!!! De bijwerkingen zijn nog steeds aan de orde en bleven aan de orde. Van een nawerking/uitwerking (in positieve zin) van de zuurstoftherapie was dan ook geen sprake meer.

Wij kijken er enorm naar uit om er eens een dag tussen uit te gaan; lekker weg met de trein. Op tweede Paasdag werd dit werkelijkheid en togen we naar Maastricht. Voor de eerste keer maakten we gebruik van de OV-fiets en dat beviel prima. Een hele leuke manier om de stad te doorkruisen. Ook zagen we voor de eerste keer de wijk Céramique en gingen we over de Hoge Brug naar de oude bekende prachtige binnenstad. Centre Céramique staat voor de bibliotheek, tentoonstellingen en het erfgoed. De Hoge Brug (Op z’n Maastrichts: Hoeg Brögk) is een fiets-voetgangersbrug over de Maas in Maastricht. De brug werd geopend in 2003 en verbindt het zuidelijk deel van de historische binnenstad van Maastricht met zowel het stadsdeel Wyck als de nieuwe wijk Céramique, beiden op de oostelijke rivieroever. Grappige constatering: Wat viel die Maas tegen!!!! Tsja….aangezien wij inmiddels in Vlissingen gewend zijn aan de Westerschelde, leek de Maas niet meer dan een sloot………....

Op 4 april wederom naar het ziekenhuis in Goes. Dit keer stond een gesprek gepland met de internist/maag-darm-leverspecialist. Uiteraard kwamen de bijwerkingen aan de orde. Ook werden de bevindingen van de zuurstoftherapie besproken alsmede het verdere plan van aanpak. Op 16 april volgde een sigmoïdoscopie in Goes en toen konden we de situatie van voor de zuurstoftherapie vergelijken met de situatie na de zuurstoftherapie (qua foto’s zweer/endeldarmontsteking). Welnu, de internist liet weten dat er nagenoeg geen enkel verschil was. Dus dat verklaart dat Ben ook altijd heeft gezegd dat de zuurstoftherapie niets heeft geholpen. De arts heeft wel enkele biopten genomen en deze werden onderzocht in het laboratorium. Op 23 april volgde er een telefonisch consult met deze internist en kregen we de uitslag van de biopten te horen. De internist liet nogmaals weten dat de zweer/endeldarmontsteking nagenoeg hetzelfde was gebleven en vooralsnog behandeld zal gaan worden met medicatie/ontstekingsremmers, gedurende 2 weken. Op 7 mei weer een nieuwe afspraak om te bekijken of dit heeft geholpen. Zo niet, dan wordt naar andere alternatieven gezocht.

De machtiging voor het zorgvervoer liep af op 20 april. De laatste rit Goes-Vlissingen was na de sigmoidoscopie in Goes. Wij kwamen aan de praat met de taxichauffeur (docent geschiedenis) en hij vertelde ons dat hij samen met zijn vriendin (die arts is) geregeld in Ghana komt en wel in Tamale….it’s a small world. Op 20 april stuurden wij een mail naar de taxicentrale en bedankten daarin alle chauffeurs voor de vele ritten.

Verder worden we hier in Vlissingen steeds meer geconfronteerd met leegstand. Zelfs de ABN-bank gaat de deuren sluiten. Het begint soms net te lijken op een spookstadje.

Wel mooi was een bezoekje aan de oude zeevaartschool hier op de boulevard. Tegenwoordig zit daar o.a. een zorghotel in. Een kennis van ons had een knie-operatie ondergaan in het ziekenhuis in Goes en zou - alvorens terug te keren naar zijn appartement in Vlissingen - nog een paar dagen ter overbrugging doorbrengen in het zorghotel. Wij besloten hem daar op te zoeken. Uiteindelijk ging dit voor hem niet door (hij mocht namelijk meteen van het ziekenhuis naar huis), maar het gaf ons de mogelijkheid om even binnen te kijken in het zorghotel en dat was mooi.

O ja, na Ben, is er ook bij mij (Dees) een stuk kies afgebroken. Binnenkort richting tandarts dus....brrr.........

Op 18 april op controle geweest bij de radiotherapeut oncoloog van het bestralingscentrum ZRTI in Vlissingen. Ruim een week eerder laten prikken op PSA. De uitslag was fantastisch goed: Wederom gedaald en wel van 2,2 naar 1,2 (moet minder dan 4 zijn). Overigens: Net als wij, had deze arts ook z’n bedenkingen bij de zuurstoftherapie en het zal zeker een commerciele kant hebben. Nog meer goed nieuws: Wij hoeven pas over een jaar terug te komen bij deze radiotherapeut oncoloog. Hij hoopte voor ons dat wij snel naar het buitenland zouden kunnen gaan. Op PSA prikken kan ook in Marokko!

21 april: Ben ging samen met buurman Eddy een wandeling maken door Vlissingen.

24 april: Dagje Deventer. Wij bezochten de vele - voor ons - bekende plekken en maakten weer gebruik van de OV-fiets. Eenmaal terug in Vlissingen wilden we gebruik maken van de Zone-taxi, maar aangezien we niet van te voren hadden gebeld, ging dit niet lukken. Echter: We hadden geluk. Er stond een taxichauffeur die ons herkende van de periode Goes en die ook aktief is geweest in Tamale/Ghana. Aangezien zijn diensttijd erop zat, bood hij aan ons gratis naar huis te brengen.

Op Koningsdag hield ons Senseo koffiezetapparaat het na 6 jaar voor gezien. Lijkt ons snel, maar goed….de huurders zullen het wellicht niet goed hebben onderhouden (regelmatig ontkalken); een dag later werd dan ook maar een nieuw exemplaar aangeschaft.

Een zonovergoten 4 en 5 mei.....Zelfs in het 'dorpse' Vlissingen was een Bevrijdingsfestival. Er kwamen zo'n 50.000 bezoekers op af (meer dan het aantal inwoners).

Ben wordt vaak op de boulevard aangesproken door wildvreemde mensen, die hem dan laten weten:…....’Meneer, u heeft zo’n betrouwbare uitstraling’ (en dat klopt natuurlijk helemaal!!!!) Er worden dan mooie gesprekken gevoerd.

Enne……ik (Dees) ben nog steeds tekst bij foto’s aan het schrijven. Inmiddels ben ik aangeland bij begin 2015.

Op 7 mei weer naar de maag-darm-leverspecialist geweest (jammer genoeg niet op lokatie Vlissingen, doch weer in Goes)). Ben heeft 2 weken medicijnen geslikt en we moesten dus de bevindingen gaan bespreken. Helaas is er geen verbetering opgetreden; het is eerder slechter geworden. Het nieuwe plan van aanpak hield in: Nog zo'n 2 weken doorgaan en daarna stoppen; op 24 mei terugkomen (nu wel in Vlissingen) en dan wordt bekeken hoe we verder gaan. Andere medicatie? Naar het academisch ziekenhuis in Rotterdam? In ieder geval is een stoma voor Ben geen optie.

Wonen in appartementencomplex De Fonteyne betekent ook 2x per jaar een vergadering van de Vereniging van Eigenaren. Hoewel wij het appartement al 6 jaar hebben, zijn we pas 1x naar zo’n vergadering geweest. Dit voornamelijk vanwege de vele jaren in het buitenland. Nu echter konden we de vergadering weer eens bijwonen en op 7 mei was dit dan ook een feit. Wij hadden van te voren onze aandachtspunten doorgemaild naar de voorzitter van het bestuur. Er is een bestuur aktief, maar daarnaast is het beheer in handen gegeven van een extern bureau. Wij zijn tevreden over de gang van zaken, maar dat geldt niet voor alle leden. Er wordt behoorlijk gezeurd en geklaagd en wij schrikken soms van de toonzetting, maar goed....dat lijkt bij Nederland te horen...helaas..............Geldt niet altijd: C’est le ton qui fait la musique?

10 mei (Hemelvaartsdag): Dagje Venlo. Op bezoek bij een tante van Ben (91 jaar).

Er is weinig nieuws te melden, nou vooruit een greep hieruit: Ons internet was enkele dagen ‘uit de lucht’; Ben heeft gevraagd om de medicatie te mogen afbouwen, omdat er geen verbetering valt te bespeuren en dit werd akkoord bevonden. Het werd afgebouwd van 30 naar 20 naar 10 en naar 5 mg. en dit verdeeld over 15 dagen; we hebben de post van onze buren verzorgd vanwege hun vakantie; na Pinksteren werd de gehele gevel van appartementencomplex De Fonteyne gereinigd, dit karwei nam 4 dagen in beslag en tenslotte is het seizoen hier volop in gang en werden er allerlei aktiviteiten georganiseerd (ook voor de toeristen). Zelf werd er genoten van zee/bieb en foto-klus.

Op Tweede Pinksterdag zaten wij op een hangterras op de boulevard, toen we plotseling onvervalst Venloos hoorden praten door vier dames. Uiteraard ging Ben er even op af. De eerste vraag van de dames was: 'Mis je Venlo niet?', waarop mijn zeeman Ben reageerde met: 'Nee helemaal niet; ik ga niet meer terug naar Venlo'.....
De vitamientjes zee doen wonderen...............!

Op 24 mei naar de internist geweest. Gelukkig in Vlissingen. Sinds 16 mei is Ben bezig om de medicatie af te bouwen; op 31 mei zit hij op 0. Goed gesprek. Concreet: Zuurstoftherapie en medicijnen hebben niets geholpen. Andere medicatie is wel/geen optie? Meerwaarde doorverwijzing academisch ziekenhuis Rotterdam? Hij stelde voor om telefonisch te overleggen met een collega in Rotterdam en daar konden wij ons prima in vinden. Dichtschroeien zou geen optie zijn (was destijds een idee van de radiotherapeut oncoloog). Een andere operatie behalve een stoma is geen optie. Een stoma is absoluut nicht im Frage. De zweer kan ook niet behandeld worden als ware het een Crohn of Colitis. Wij hebben aangegeven dat wij helemaal geen 100% najagen; wij zijn ook tevreden met 60%, omdat wij gelukkig goed onze zegeningen kunnen tellen. Wij lieten hem weten dat wij het liefste even niets willen doen. Meer het idee van: Het beste onderhoud is geen onderhoud (daar moest hij hartelijk om lachen). Wij hebben gevraagd om een time-out. Wij hopen op een natuurlijk herstel en willen de darmen een tijdje rust gunnen. Daarop liet de internist weten: ' Ja, soms weet de natuur het beter dan wij'.Tenslotte vroegen we hem: ' Wat zou u doen in onze situatie? Het antwoord luidde: 'Afwachten'. Nieuwe afspraak: 13 augustus.
In september staat de uroloog op de rol. En bij de radiotherapeut hoeven we een jaar niet meer terug te komen.

Nog een beetje ander nieuws:
Op 23 mei op bezoek geweest bij 2 kennissen (de mensen die onze post hebben verzorgd tijdens onze jarenlange afwezigheid). Deze heren (76 en 77 jaar oud) willen dit nog steeds blijven doen als wij - hopelijk - in oktober naar Marokko vertrekken.

Op 26 mei hebben wij een open dag bezocht van een crematorium. Aangezien de trein van Vlissingen naar Goes niet reed vanwege werkzaamheden aan het spoor, moesten we met de bus naar Goes. Eenmaal aangekomen in Goes vervolgden we onze weg richting crematorium. Dit kon niet per bus geschieden (rijdt niet in het weekend). Leve het openbaar vervoer in Zeeland! Voor de eerste keer maakten we dan ook gebruik van de NS Zonetaxi.
Een open dag bezoeken van een crematorium….Dat wilden we misschien al wel 25 jaar, maar steeds kwam het er niet van....of we misten een open dag, of we zaten in het buitenland.....maar uiteindelijk is het dan toch gelukt. Het betrof een gloednieuw Dela crematorium in Goes (Het Zeeuwse Land) en is sinds 7 mei 2018 operationeel. Als ik het moest samenvatten in 2 woorden, dan zou ik zeggen: Warm en waardig.
In de Derde Wereld viel het ons altijd op dat de dood daar veel meer bij het leven hoort dan hier in West-Europa/Nederland, waar we die dood toch het liefst op een afstand houden, maar….als we dat doen, dan kunnen we het leven niet ten volle leven….

In de nacht van 2 op 3 juni 2018 waren we een jaar in Nederland; een vreemd idee. Alle seizoenen weer eens meegemaakt. Een jaar geleden waren we dus nog in Guatemala, alwaar nu een vulkaan tot uitbarsting is gekomen, ook een vreemd idee……………………….

Ben geniet met volle teugen van zijn grote plas water; iedere dag is hij te vinden aan de Westerschelde. Hij wisselt zijn dagelijkse wandelingen aan zee af met vele bezoekjes aan de bibliotheek, terwijl ik (Dees) nog steeds bezig ben om 13 jaar wereldwijd af te werken, maar het schiet op….ik zit inmiddels al in medio/eind 2016….

En weer internetproblemen, dus werd de monteur van Delta opgetrommeld.

Juni: Ook Dees zit inmiddels in de medische molen……….

Tussen 4 juni en 20 augustus volgden er verschillende follow-ups bij de tandarts, waaronder voor beiden een wortelkanaalbehandeling…..brr….Concreet: 4 juni: Controle; 10 juli: Dees wortelkanaalbehandeling (openen); 12 juli: Ben wortelkanaalbehandeling (openen en sluiten); 19 juli: Beiden mondhygiëniste en 20 augustus: Ben vullingen en Dees wortelkanaalbehandeling (sluiten). Onze tandarts is een zeer aardige man van midden vijftig; geboren in Haarlem; getogen in Venlo en gestudeerd in Nijmegen.

Wij zijn op 14 juni met onze waslijsten naar de huisarts geweest. Het betrof opgespaarde zaken van jaren. Dit had enerzijds te maken met onze lange afwezigheid in het buitenland en anderzijds met de prostaatkanker die het hele afgelopen jaar voor een deel ons leven beheerste. Inhoudelijk zullen we ons beperken tot de hoofdzaken:

Ben heeft de jaarlijkse cardio-vasculaire check gehad, inclusief hartfilmpje, bloeddruk medicatie e.d.

Ben heeft ook een verwijzing gekregen voor de oogarts op 20 juli (en houdt rekening met een staar-operatie).

Bovendien heeft Ben - na een maand time-out - andere medicatie gevraagd voor zijn bijwerkingen. Het euvel is een endeldarmontsteking veroorzaakt door de bestralingen (radiatie proctitis). Schijnt niet zo vaak voor te komen; Ben heeft dus dikke pech gehad. In het leven van alledag geeft het echter een enorme beperking. Hij is incontinent voor ontlasting en moet dus luiers dragen (incontinentiemateriaal via MediReva Maastricht). Waarschijnlijk is dit voor zijn verdere leven een feit. Het was de maag-darm-lever-arts die de zuurstoftherapie had voorgesteld en het was ook de MDL-arts die de Prednison kuur had aangeraden. Beiden zonder resultaat. Volgens deze MDL-arts is er verder niets meer mogelijk. Ben echter heeft op internet gezocht (en natuurlijk weten we dat je dit eigenlijk niet moet doen, maar als je je vele keren op een dag moet verschonen, dan word je inventief) en Ben vond de medicatie Mesalazine. Via de huisarts (en met medeweten van de MDL-arts, want we willen het wel zuiver houden) startte Ben met Mesalazine. Echter: Hielp helaas ook niet.

Verder is er op 27 juni door de huisarts een moedervlek op de schouder van Ben verwijderd cq er is een 'hapje' weggenomen en opgestuurd voor onderzoek. De ingreep was een beetje pijnlijk, omdat de verdoving te gering was. De huisarts denkt aan basaalcelcarcinoom, de meest voorkomende vorm van huidkanker. Na ongeveer 2 weken (omstreeks 11 juli) zal de uitslag bekend zijn en deze uitslag zullen we dan via een waarnemer verkrijgen, aangezien onze huisarts op 9 juli voor 3 weken met vakantie gaat. Op 4 juli zijn de hechtingen verwijderd. Echter: Aangezien wij geen toestemming hebben gegeven aan het ADRZ ziekenhuis aangaande inzage medische gegevens, kon de waarnemend huisarts - in het kader van privacy - geen uitslag meedelen. Wachten dus totdat de eigen huisarts weer terug is en dat zal op 30 juli zijn.

Vrijdag 15 juni allebei naar het ziekenhuis geweest om bloed te laten prikken en urine in te leveren. Er is op heel veel functies geprikt.
Op maandag 25 juni bloeduitslagen van huisarts vernomen. Alles was goed, met uitzondering van 2 dingen: Ben had een tekort aan vitamine B12 en krijgt nu 10 weken lang 1x per week een vitamine B12 injectie toegediend. Dit kan geschieden in de huisartsenpraktijk of bij de waarnemend huisarts. Als de laatste injectie is gezet eind augustus, dan moet er 2 weken gewacht worden alvorens opnieuw geprikt kan gaan worden. Dan is het inmiddels medio september. Wellicht moet hij daarna medicatie gaan slikken. Het vitamine B12 tekort zou de tintelende vingers van Ben kunnen verklaren. Bij mij (Dees) was het cholesterol iets te hoog (7), maar omdat ik gezond leef/eet en niet rook en een goede bloeddruk heb, hoeft hier vooralsnog niets mee te gebeuren. Urine-onderzoek bij beiden in orde; hartfilmpje Ben in orde; PSA Ben in orde 1,4.

Bij Dees is een kalknagel behandeld (zo'n 10 jaar geleden opgelopen in Ghana) en is huiduitslag op hoofd behandeld. En nog vele huis-tuin-en keukenmiddeltjes tegen een flinke verkoudheid. Ja, ja, we zitten in de lappenmand.....

Wat het meeste zorgen baart bij Dees zijn echter de opgezette buik en de slokdarmproblemen. Op 26 juni is er in het ziekenhuis op radiologie een echo gemaakt van de bovenbuik. Het was mij niet duidelijk of het meisje dat de behandeling uitvoerde de radioloog was, of een radiodiagnostisch laborant of een echo assistente. Vanzelfsprekend probeerde ik ter plekke al iets uit haar los te krijgen, doch dat lukte niet. Op 29 juni volgde echter goed nieuws via de huisarts: Er waren geen afwijkingen gevonden.

Verder zal er in het ziekenhuis een gastroscopie uitgevoerd gaan worden(maagonderzoek). Ik (Dees) krijg eerst een gesprek met de internist op 16 juli en daarna hoor ik de datum van de gastroscopie. Hier zie ik wel tegenop. (Zo'n 30 jaar geleden vervelende ervaring gehad tijdens een gastroscopie, maar hopelijk gebeurt dit nu met een roesje). Ook hier moet duidelijkheid komen, want de slokdarmproblemen baren ons ook zorgen. Er is sprake van reflux. Alles komt omhoog; zeker als ik in bed lig.

Onze huisarts is een bijzondere man: Hij is midden veertig, geboren in Zuid-Amerika, gestudeerd in Maastricht en zoals hij zelf zegt doet hij nu ontwikkelingswerk op Walcheren....Hij is zeer maatschappij kritisch en vindt het heerlijk om met ons te praten over de situatie in de wereld. Onlangs was het weer raak en spraken we over de ontwikkelingsproblematiek en het verval van Nederland. (Welvaart in Nederland versus welzijn in de Derde Wereld). Hij is erg gecharmeerd van onze jaren in West-Afrika, Zuid Oost Azie en Latijns Amerika en hoopt dat we snel weer terug kunnen gaan. Hij was in de veronderstelling dat we na de bestralingen al vertrokken waren. Hij is grappig en humoristisch en hij noemde ons de welzijnsvluchtelingen....Hij opperde het idee dat wij maar eens een troonrede moesten schrijven in plaats van Willem Alexander en Maxima....hahaha! Hij vroeg zich af: Zijn wij (Ben en Dees) allergisch geworden voor de bananrepubliek Nederland? Wij weten dus dat hij het fijn vindt om met ons te praten over het verval van Nederland en de situatie in de (Derde) wereld e.d., maar voor ons is het soms een beetje lastig. Wij komen uiteraard met medische klachten, maar daar walst hij dan enigszins overheen en dan moet je zelf erg alert blijven en hem terughalen bij de les. Voor ons kan het dan af en toe ietwat snel, slordig en chaotisch overkomen, maar goed....het is natuurlijk positief dat we een goed contact hebben….

Wij hebben een kruislingse machtiging bij de apotheek gerealiseerd, zodat Dees de medicatie van Ben kan ophalen en andersom. (Dit vanwege de AVG; wet op de privacy).

Aangezien we nog steeds bezig zijn met opnieuw inburgeren in Nederland/Vlissingen, brachten we eens een bezoek aan Porthos. Inwoners van Middelburg, Veere en Vlissingen zijn welkom bij Porthos met hun vragen over welzijn, zorg e.d.

Gelukkig stonden er ook nog 2 leuke dingen op de rol in juni en wel 2 etentjes op de boulevard. Wij hadden iets te vieren: Allereerst de 1e AOW voor Ben en ten tweede zijn 66e verjaardag. En hoe kunnen we dit beter vieren dan met heerlijke etentjes op de boulevard?! Op verschillende lokaties aan de Westerschelde stonden we hierbij stil.

Tsja…Onze tijd in Nederland heeft anders uitgepakt dan verwacht......It is like it is......Met een kalme moed zullen we de nieuwe medische uitdagingen ondergaan. Uiteraard gaat de familiaire ziektegeschiedenis door m'n hoofd, dat is logisch, maar het verlamt me niet. Ik sta er heel realistisch in en kan goed mijn zegeningen tellen. In Ghana zouden de mensen zeggen: We hope and pray for the best and it will be okay by His grace, maar ach.....kom daar maar eens om in Nederland.... We doorlopen gewoon alle vervolgstappen in het hele proces. Er moet eindelijk eens duidelijkheid komen en dan kunnen we ons inhoudelijk gaan richten op de invulling óf de bijstelling van de toekomst (plannen). Hopelijk mag Marokko daar nog onderdeel van uit maken, want….. ondanks de medische molens, hopen we nog steeds om in oktober richting Marokko te vertrekken.
Als dat zo mocht zijn, dan zijn we heel dankbaar en hebben we veel overwonnen.

Eerst echter genieten we nog van de zomer in Zeeland……….

Ben is vaak te vinden in de bibliotheek hier in Vlissingen (die onderdeel uitmaakt van de bioscoop) en kent inmiddels ook de jongelui aldaar die dagelijks service verlenen aan met name ouderen op het gebied van computers e.d. Ook Ben maakt geregeld gebruik van deze service. Als dank en als blijk van waardering trakteerde Ben de betreffende knaap op lekkernijen en dat vond hij…super gaaf.

Even schrikken…....Wij dachten dat onze website www.bendeesonderweg.waarbenjij.nu was gehackt. Wij kregen de melding: Cybercriminelen proberen mogelijk je gegevens van bendeesonderweg.waarbenjij.nu te stelen. Navraag bij bovengenoemde jeugd op de bibliotheek maakte duidelijk dat het beveiligingsniveau van Windows dermate hoog is dat Waarbenjijnu hier blijkbaar niet aan kan voldoen. Om toch onze site te kunnen bezoeken, moet er per computer even geklikt worden op: Geavanceerd en daarna op: Doorgaan. En voilà.….de site is weer zichtbaar. Echter: Los van dit verhaal hebben we ook even contact opgenomen met de helpdesk van Waarbenjijnu: Voor dit probleem moet natuurlijk een structurele oplossing worden gezocht. En hierbij het antwoord van Waarbenjijnu: Wij hebben afgelopen week alle zaken in orde gemaakt zodat de site als secure aangemerkt wordt. Het probleem met je link is dat er een www. voor staat. Dit wordt momenteel niet afgevangen. Ik heb aangevraagd of hier wel rekening mee gehouden kan worden.
Voor nu moet je dus: bendeesonderweg.waarbenjij.nu gebruiken....Excuses voor het ongemak! Tot zover het antwoord van Waarbenjijnu.

En verder? Op 6-7-8 juli vond het Onderstroomfestival plaats; gevolgd door de kermis van 13 t/m. 22 juli en een zomermarkt op de boulevard op 22 juli. Op 28 juli stond het jaarlijkse ringrijden weer op de rol. Op 3 augustus was de nightmarket aan de orde inclusief vuurwerk; op 4 augustus was het de beurt aan: Vlissingen zingt; op 12 augustus wederom een zomermarkt op de boulevard (dat gaat maar door en dit geldt tevens voor de vele evenementen op de Oude Markt); 15 augustus was er een rescue-day op het strand; op 16 t/m. 18 augustus stond Kunst aan de Kust gepland (Zoutelande en Meliskerke); tussen 7 en 16 september betrof het: Film by the Sea en op 21 en 22 september stond Whisky by the Sea op het programma. In de zomermaanden zijn er veel aktiviteiten. Wij laten het graag aan ons voorbijgaan en prefereren de zee in plaats van drukke mensenmassa’s. Het is best gezellig met al die toeristen, maar het is nog fijner als zij weer vertrokken zijn, want dan is de zee weer van ons…...Verder gingen we op 17 en 24 juli op de koffie (in Zeeland zegt men: om de koffie) bij mensen uit ons appartementencomplex De Fonteyne en kregen we op 18 juli bezoek van een oud medewerkster van verhuurbedrijf RotsVast. Deze jonge vrouw is inmiddels voor zichzelf begonnen. Zij bemiddelt nu in de huur-en verhuur in de air bnb-sector. Daarvoor heeft zij een website ontwikkeld en heeft zij mij (Dees) verzocht om haar site eventueel op taalfouten te corrigeren. En natuurlijk voldeed ik aan haar verzoek.

Hoewel Nederland gebukt gaat onder een hitte die niet meer weg te denken lijkt, gaan wij dapper verder in de medische molen en zijn we weer enkele stapjes verder.

Op 16 juli heb ik (Dees) een voorbereidend gesprek gehad met de internist in aanloop naar de gastroscopie/het maagonderzoek. Op diezelfde dag heeft er een uitgebreid bloedonderzoek plaatsgevonden en twee dagen later is 2x ontlasting ingeleverd. Het maagonderzoek zelf (gelukkig inclusief roesje) zal plaatsvinden op 30 augustus en alle uitslagen (bloed, ontlasting en gastroscopie) zullen besproken worden op 6 september. Jammer dat het nog zo lang moet duren; je zit er dan toch een beetje tegenaan te hikken, ik had gehoopt dat ik eerder terecht had gekund, maar goed....vakantieperiode…..

Iedere woensdag laat Ben nog een vitamine B-12 injectie zetten. Hij heeft nog steeds last van tintelingen in vingers en tenen.
Een gebrek aan vitamine B12 kan tot deze tintelingen leiden.

Op 19 juli naar de mondhygieniste geweest (beiden)....Tsjonge, jonge....dat was een botte tante; haar toon leek meer op een commandant dan op een normaal menselijk wezen. De volgende keer toch maar weer vragen om de preventie-assistente.....want die mondhygieniste ziet ons echt niet meer.....

En dan eindelijk op vrijdag 20 juli kregen we eens een keertje goed nieuws te horen en wel bij de oogarts. Verrassing: Staaroperatie bij Ben is niet nodig!!! Ben krijgt zelfs minder sterke glazen (20% minder sterk). Hij gaat van -11 en -13 naar -9.25 en -10.75 en daarmee zou zijn visus/gezichtsvermogen opgeschroefd worden van 50 naar 80% (het maximaal haalbare). En dit betekent dus ook dat we niet meer terug hoeven te komen; hoera; Marokko komt dichterbij...! Op naar verschillende opticiëns dus voor een nieuwe bril.

Inmiddels is er ook een nieuwe afspraak gemaakt voor de uroloog en wel op 19 september.

Laatste tijd contact gehad met vriendinnen uit het verleden. Leuk om hun verhalen te vernemen…

Ook mailcontact gehad met een Duits meisje dat wij in Peru hebben leren kennen en dat nu voor haar studie in Duitsland stage gaat lopen op een universiteit in Colombia. Haar vlucht had een stop in Amsterdam en het was lief dat zij haar eerste korte Nederland-ervaring even met ons wilde delen, (inclusief alle cliché’s).

Hoewel het medio/eind juli nog steeds bloedheet is, werk ik toch dagelijks verder aan mijn foto-klus (tekst bij foto’s schrijven in albums).

Als Ben in de lift met iemand staat te praten, leunt hij een beetje achterover en raakt per ongeluk de noodknop. Meteen komt er een reactie. Als Ben verzekert dat het om een ongelukje gaat en dat alles in orde is, is het opgelost en wordt de verbinding verbroken. Voordeel is in ieder geval dat je weet dat die noodknop goed functioneert.

Het blijkt dat meerdere malen door appartement eigenaren aan het bestuur gevraagd is om de mogelijkheid te onderzoeken om collectief de bij iedereen aangebrachte rookmelder te vervangen. Hoewel het bestuur de mening is toegedaan dat het hier om een privézaak gaat, wil het bestuur toch eennmalig faciliteren en heeft dan ook informatie opgevraagd. Concreet kan iedereen tegen betaling dus een nieuwe rookmelder laten realiseren. Met het oog op de veiligheid en onze verhuur hebben wij besloten om hier aan mee te doen.

Vanwege het feit dat de incontinentie van Ben hem beperkt in zijn dagelijks leven, moge het duidelijk zijn dat we van alles proberen om dit voor hem te verlichten. Op advies van de internist/maag-darm-leverspecialist cq de huisarts is reeds veel gedaan: Hyperbare zuurstoftherapie; Prednison kuur; Mesalazine kuur; echter alles zonder resultaat. Wij zoeken naar alternatieven op internet en proberen zelfs huis-tuin-en keukenmiddeltjes uit. Het zet allemaal geen zoden aan de dijk. Dan besluit Ben om MediReva Maastricht te bellen (leverancier incontinentie materiaal) en deze mensen verwijzen ons door naar de ziektekostenverzekering, met de vraag: Kunt u ons dé autoriteit van Nederland geven op het gebied van radiatie proctitis? (Endeldarmontsteking veroorzaakt door de bestralingen). Deze second opinion/doorverwijzing zullen we ook bespreken met de huisarts en de internist.

30 juli: En weer krijgen we een dreun te verwerken…....De huisarts laat weten dat Ben huidkanker heeft (basaalcelcarcinoom). Volgens de huisarts is het geen reden tot bezorgdheid: Het is een lichte vorm, goed behandelbaar en niet uitgezaaid, maar toch………………
Hij wordt verwezen naar DermaTeam in Middelburg.

Even iets leuks: Het standbeeld van Michiel de Ruyter staat in volle glorie op de boulevard, maar….het wemelt ook van de meeuwen op diezelfde boulevard en dat blijkt niet zo’n handige combinatie te zijn. De genoemde vogelsoort wil Michiel de Ruyter geregeld een poepje laten ruiken en dat betekent dat zijn zwarte hoofd wit wordt. De poep van de meeuwen besmeurt het standbeeld. Daarom wordt maandelijks - middels een hoogwerker - het hoofd van zeeheld Michiel gewassen, d.w.z. ontdaan van de meeuwenpoep. Het komt echter meermaals voor dat de wasbeurt bijvoorbeeld op maandag heeft plaatsgevonden en de nieuwe poep op dinsdag alweer aan de orde is. Duur grapje dus voor de armlastige Gemeente Vlissingen.

8 augustus: Eindelijk wordt het koeler………

We zijn doende om een nieuwe bril voor Ben uit te zoeken en ik (Dees) heb ook maar meteen eens een ogentest laten doen.

13 augustus.......We zijn voor Ben naar de internist geweest (Maag-darm-leverspecialist) in het ziekenhuis in Vlissingen.
Wij hebben gevraagd voor een doorverwijzing naar het Academisch ziekenhuis in Rotterdam (Erasmus MC) en dit wordt geregeld. Om het meest actuele beeld te kunnen versturen naar Rotterdam, wil de internist nog even een sigmoidoscopie (klein darmonderzoek) uitvoeren en dit vond op 16 augustus plaats in het ziekenhuis in Vlissingen.
Verder probeert de huisarts - via Royal Doctors (Best Doctors) - om een second opinion en/of een verwijzing te regelen naar het Antoni van Leeuwenhoek ziekenhuis in Amsterdam.
Hopelijk komt er op één van deze manieren een doorbraak in de impasse als het gaat om de radiatie proctitis. (Want tot op heden heeft er niets geholpen). We zijn er aan toe om het hogerop te gaan zoeken en geven vooralsnog de voorkeur aan Rotterdam.

Inmiddels laat de internist doorschemeren dat Royal Doctors enigszins discutabel is; dat is dan ook van de baan. De doorverwijzing door de internist naar Rotterdam is reëeler. De verwijzing naar Amsterdam moet ook via de internist gebeuren (en dus niet via de huisarts), maar kan niet tegelijkertijd plaatsvinden met Rotterdam. Eerst moet Rotterdam afgewerkt zijn voordat gestart kan worden met een second opinion in Amsterdam.

Op donderdagmiddag 23 augustus zijn we naar de dermatoloog geweest die deel uitmaakt van het DermaTeam in Middelburg. Het bleek dat de huidkanker (basaalcelcarcinoom) van Ben niet op 1 plek zat, maar op 2 plekken en wel op de linkerschouder en de linker bovenarm. (De huisarts had destijds slechts 1 plek ontdekt). De dermatoloog (vrouw uit België) liet weten dat er een afspraak was uitgevallen en daardoor konden wij de volgende ochtend (24 augustus) al terecht. Een verpleegkundige werd geacht om enige achtergrondinformatie te geven, doch dit geschiedde in onze beleving erg slecht. De uitleg was summier, snel en werd onderbroken door diverse telefoontjes, maar goed.....Gelukkig kregen we allerlei folders mee en hebben dit ‘s avonds thuis bestudeerd. Toen was het duidelijk. De behandeling bestond uit 2 operatieve ingrepen. De ingreep werd gedaan onder plaatselijke verdoving door middel van een injectie. Was een pijnlijk gebeuren. Daarna werden de twee wonden gehecht. De beide verwijderde stukjes huid worden opgestuurd voor onderzoek naar het pathologisch anatomisch laboratorium. De uitslag hiervan krijgen we te horen als we terug moeten komen om de hechtingen te laten verwijderen. Dit zal op 10 september gebeuren.Voor de pijn mag Ben een pijnstiller nemen. De hechtingen en pleisters/hechtstrips zijn afgedekt met een drukverband en dit verband moet 2 dagen blijven zitten. Douchen is dan niet toegestaan. Onder het drukverband zitten de hechtstrips/pleisters. Deze moet Ben laten zitten tot 10 september, de dag waarop we terug moeten komen om de hechtingen te laten verwijderen en de uitslag te horen. Met die hechtstrips mag je wel douchen.

Toen we dus bij het Derma Team in Middelburg waren, maakte Ben meteen van de gelegenheid gebruik om de dermatoloog te laten kijken naar zijn huidschilfers op het voorhoofd. Dit bleek te gaan om actinische keratose, zonneschade, die is ontstaan door jarenlange blootstelling aan de zon (logisch in de tropen). Hiervoor werd Efudix crème/zalf voorgeschreven. Ook hier kregen we weer nauwelijks informatie over. De bijgeleverde folder gaf weliswaar meer duidelijkheid, maar toen we de zalf gingen ophalen in de apotheek in Vlissingen, vertelde de apotheker dat het een heftig middeltje was. Toen we alle informatie hadden gelezen, schrokken we en besloten ter plekke om dit te cancelen. Als je namelijk die Efudix aanbrengt, is er weliswaar in het begin nog niets te zien, maar na verloop van tijd raken de gebieden waar snel delende cellen zitten beschadigd. De cellen gaan dan dood. Efudix ruimt eigenlijk alle aangetaste huidcellen op en dan komt er gezonde huid voor in de plaats. Eerst is er roodheid te zien, daarna blaasjes, ontvellingen, schilfering, zwelling, huidirritatie, branderig gevoel, diepere wondjes, zweren of korsten. Na het stoppen met insmeren, gaat de huid herstellen door ingroei van gezonde huidcellen vanuit de randen en vanuit de diepte. Het wordt dus eerst erger, daarna wordt het pas beter. Binnen 1 tot 2 weken is de huid hersteld. Je moet dus eigenlijk niet ongerust zijn als de huid kapot begint te gaan. Dat is namelijk een teken dat Efudix werkt. Je moet er rekening mee houden dat je een aantal weken (2-4 weken) rondloopt met rode vlekken en wondjes. En dan wordt er vermeld dat je deze behandeling in een rustige periode moet plannen.....Het moge duidelijk zijn dat Ben dit er niet bij kan hebben......Hij heeft zijn handen vol aan die vreselijke darmproblemen (incontinent voor ontlasting).....en de doorverwijzing naar Rotterdam.....De dermatoloog kon dit begrijpen. Het zit niet mee in Nederland……….

Samengevat:
De huidkanker is aangepakt (en daar ging het om). Op donderdagmiddag afspraak en op vrijdagochtend al onder het mes. 10 september terugkomen voor uitslag en hechtingen verwijderen en toen was het in orde.
De zonneschade wordt niet behandeld met Efudix, doch Ben zal vaker gaan smeren met een zonnebrand crème met een hoge beschermingsfactor.

En na alle commotie aangaande het hoofdstuk dermatoloog, hadden we de volgende ochtend (op een zaterdag) thuis plotseling geen warm water meer. Monteur cv-ketel kwam langs. Het bleek dat er een printplaat vervangen moest worden en dat kon uiteraard pas op maandag besteld worden. Weekend geen warm water dus. Er zijn uiteraard ergere dingen, maar toch.......Dan komt er op maandag een andere monteur en blijkt het niet om een printplaat te gaan, doch om een ventilator. Hoe het ook zij: We hebben weer warm water! Count your blessings!

Overigens: De uitslag van de sigmoidoscopie (klein darmonderzoek) van Ben op 16 augustus is ook nog niet binnen. Pas als de internist over die meest recente uitslag beschikt, kan hij het hele dossier opsturen naar het Academisch Ziekenhuis (Erasmus MC) in Rotterdam. Dit betekent dus ook weer vertraging.
Onze hoop is gevestigd op Rotterdam................. En dan: Op 27 augustus hebben we de uitslag gekregen van de sigmoidoscopie van 16 augustus j.l.: De ontsteking is nog steeds hetzelfde gebleven. Het lab kan er geen etiket opplakken; ze weten het niet; soms denkt men aan Crohn; in ieder geval is het geen kanker. De internist heeft alles nu doorgestuurd naar Rotterdam. Wachten, wachten…..

Inmiddels alle sessies bij de tandarts afgerond (inclusief sluiten wortelkanaalbehandeling). Nou, nee dus…Dachten we dat we de tandarts hadden afgerond op 20 augustus, Ben zat op 27 augustus wederom in de tandartsstoel. Er bleek een stukje van de kies (wortelkanaalbehandeling) afgebroken te zijn.....Verder een mooie nieuwe bril uitgezocht voor Ben. Als deze gereed is, zal er een wereld opengaan voor Ben: De minder sterke glazen gaan zorgen voor een verbetering van zijn visus (van 50 naar 80%). Op 28 augustus konden we de nieuwe bril van Ben ophalen. Leuke datum, want op 28 augustus 2006 vertrokken we naar Ghana. Oude Ghana-bril afgegeven bij de opticien en wie weet……...gaat die weer naar Ghana. Wel nog de meest recente bril gehouden als reservebril. Op 29 augustus volgt de laatste vitamine B12 injectie voor Ben (hij merkt echter geen enkel verschil). Op 30 augustus mag ik (Dees) het maagonderzoek/de gastroscopie ondergaan…

Het is een zware periode (van juni 2017 tot nu) en het valt niet mee om er in te blijven geloven.
Onze vurige wens is om in oktober te vertrekken. Wij hebben zo'n zin om ons appartement verhuurders klaar te maken; gewoon lekker opruimen, inpakken, voorbereiden en die medische malle molen gedag zeggen.
By the way: Wat ons opvalt bij de medici is het volgende: Elke keer als zij ons zien, zeggen zij: ' Zijn jullie nu nog niet vertrokken naar het buitenland?', maar uh........wie houdt ons nu in Nederland? Hallo, dat zijn diezelfde medici waar je telkens bij terug mag komen........
Wij zitten in een dip......en snakken naar een lichtpuntje...................

Een recente medewerkster van RotsVast heeft contact met ons opgenomen, omdat zij wilde weten of de verhuur doorging.

Wij hebben een steentje bijgedragen aan het feit dat een echtpaar uit De Fonteyne zich ontfermt over een statushouder uit Irak (politicoloog). Zij willen hem helpen op sociaal en financieel gebied. Wij van onze kant hebben onlangs een gesprek gehad over onze ervaringen wereldwijd en over de vluchtelingenproblematiek en hebben de mensen blijkbaar geraakt. We hebben hen dus over de streep getrokken om te helpen.

30 augustus: Nu is het de beurt aan Dees om richting ziekenhuis te gaan en wel voor een gastroscopie (maagonderzoek). Het betrof een dagbehandeling/dagopname in het ziekenhuis Vlissingen (Verrichtingencentrum VMCK interne geneeskunde). Na een intake met een verpleegkundige, (vragenlijst, bloeddruk, hartslag, zuurstofgehalte in bloed) werd ik op bed gelegd en werd er een infuusnaald ingebracht. Daarna met bed en al richting behandelkamer (PKOK). Een bijtring in de mond werd aangebracht. Dit om te voorkomen dat je per ongeluk in de scoop bijt. Aangezien ik een roesje kreeg, hoefde de keel niet verdoofd te worden door middel van een spray. Toen ik op de linkerzijde op de onderzoekstafel lag, werd de scoop door de mond naar binnen geschoven en via de slokdarm naar de maag en de twaalfvingerige darm geleid. Ik heb totaal niet gemerkt dat er een slang ingebracht werd. Het is me ontzettend meegevallen. Wat een verschil met zo’n 30 jaar geleden toen ik nog een dikke slang moest inslikken zonder roesje! Nu stelde het niets voor. Na het onderzoek kwam ik terug op de afdeling en daar moest ik nog een uur op bed blijven liggen onder het toeziend oog van enkele verpleegkundigen, die er van uitgingen dat niet alleen ik, maar ook de andere mensen in slaap zouden vallen. Dit laatste gebeurde echter niet. Ik heb helemaal niet geslapen en heb alles meegekregen. Tenslotte werd wederom bloeddruk gemeten, vervolgens mocht ik smullen van 2 bruine boterhammen kaas en een kop thee en daarna werd de infuusnaald verwijderd en toen - nog enigszins slaperig - huiswaarts gekeerd, doch eerst langs de apotheek om de voorgeschreven medicatie (Pantoprazol) op te halen. De voorlopige uitslag is: Een milde ontsteking aan slokdarm en maag. Nou, dat was een opluchting, hoewel ik natuurlijk nog geen uitslag heb van de biopten (de stukjes weefsel die zijn weggenomen voor onderzoek). De definitieve uitslagen volgen op 6 september als ik een afspraak heb bij de internist op de polikliniek. Welnu…de voorlopige uitslag is hetzelfde als de definitieve uitslag: Een milde ontsteking aan slokdarm en maag en de voorgeschreven medicatie blijven gebruiken. (Ook in het buitenland). Bloeduitslagen waren normaal, met uitzondering van een iets te hoog cholesterol. Ontlasting-uitslagen waren ook goed. De uitslagen van de biopten (hapjes) waren eveneens in orde. Geen afwijkingen aan dunne darm en maag; geen kwaadaardigheid in slokdarm. Het protocol schrijft voor dat ik over 8 weken wederom een maagonderzoek zou moeten hebben, maar de internist begreep heel goed dat wij helemaal klaar zijn met alle Nederlandse medische protocollen waar we al inzitten sinds juni 2017 en hij kon begrijpen dat we onderhand staan te popelen om te vertrekken. Hij beaamde dat er sprake is van een beetje Hollanditis.......hahaha!

Hoera...Mijn fotoklus is klaar. Afgerond op 5 september. Een jaar aan gewerkt!

12 september weer laten prikken: Voor Ben betekende dit PSA en vitamine B12 en ik (Dees) moest laten prikken op cholesterol. Uitslagen Ben waren prima in orde: PSA perfect: 0,8 en vitamine B12 ruim voldoende (1221). Dit keer had ik (Dees) pech: Het cholesterol was veel te hoog (8).
Vanwege het hoge cholesterol van mij (Dees) werd ik doorverwezen naar de praktijkondersteuner van de huisarts en op 17 september had ik een afspraak. Helaas zag deze vrouwelijke praktijkondersteuner geen andere mogelijkheid dan Simvastine medicatie. Niet fijn natuurlijk, maar er was geen andere optie. Nu gebruiken zowel Ben als ik Simvastatine.

Op 19 september stond de afspraak gepland voor Ben bij de uroloog. Alles was in orde. Toen Ben de incontinentie aankaartte, kreeg hij medicijnen voorgeschreven (Tolterodine) die soms kunnen werken voor dit probleem. Kwestie van uitproberen dus! Helaas geen resultaat!

Nog steeds heeft Ben last van tintelingen in vingers en tenen. De huisarts dacht in eerste instantie aan een vitamine B12 tekort, maar toen dit op peil was gebracht middels injecties en medicatie en de tintelingen dus nog steeds aan de orde waren, moest de oorzaak elders gezocht worden. Op 20 september bespraken we dit samen. In overleg met de huisarts werd besloten om te stoppen met Simvastatine (medicatie cholesterol). Simvastatine kan namelijk tintelingen als bijwerking hebben.

Wij krijgen het gevoel dat we niet meer weg mogen/kunnen gaan…..en we willen nog zo graag….Daarom beginnen we toch alvast te werken aan de to-do lijst voor Marokko…..Soms kom je dan voor verrassingen te staan….Voorbeeld: Uiteraard hebben wij een werelddekking qua ziektekostenverzekering. Blijkt plotseling dat je voor 5 landen in de wereld een extra verklaring moet kunnen aantonen. Laat Marokko nou net 1 van de 5 landen zijn (naast Cuba, Zuid-Afrika, Kroatie en Wit-Rusland). Gelukkig kon de ziektekostenverzekering zorg dragen voor deze Marokko-verklaring.

Op 21 september op bezoek geweest bij een ouder echtpaar in ons appartementencomplex. Lieve mensen….

Enkele bewoners van appartementencomplex De Fonteyne hebben een leuk samenzijn georganiseerd. Op 22 september (burendag) was er een tuinfeest in de binnentuin. Gezellig, doch ingetogen (op z’n Zeeuws) en verder koud, nat (regen), maar een heerlijk buffet.

Op 25 september kwam er iemand van verhuurbedrijf RotsVast op bezoek om dingen door te spreken m.b.t. onze verhuur. Op 9 oktober hadden we al een bezichtiging. 2 dagen later...raak!

Soms moeten we toch glimlachen als we mails krijgen uit Ghana. Onze beste Ghanese vriend Paul begrijpt het woord radiations/bestralingen niet. Hij denkt dat Ben ziek is geworden door de UV straling van de Ghanese zon. Och arm…..Hij krijgt er bijna een schuldgevoel van…Bestralingen om kanker te behandelen kent men niet in Ghana. Interessant toch, die mis-interpretatie? Of een andere vriend die nog reageert op een mail van december 2017 of weer een andere mail die doorspekt is van religie, zoals: How is Ben feeling now? I hope that the Lord is healing him in Jesus Name, we pray amen. The holy spirit will heal him from all the sickness Amen.

Eindelijk kregen we de oproep van het Erasmus Medisch Centrum Rotterdam. Ben kan terecht op 22 oktober. Dat was een tegenvaller. Wij hadden gehoopt dat we eerder terecht hadden gekund. Na telefonisch overleg slaagden we erin om de afspraak 2 weken naar voren te halen, d.w.z. 8 oktober. Resultaat: De casus van Ben zal besproken worden in het multi-disciplinair overleg. Een MRI-scan wordt aangekaart. Ontlasting moet per post worden opgestuurd naar Rotterdam. Eventuele vervolgafspraken cq behandelingen worden vooruit geschoven vanwege ons vertrek naar het buitenland.

Op 12 oktober werd er een nieuwe rookmelder in ons appartement geplaatst en op 17 oktober vond onderhoud cv-ketel plaats. Verder ging de badwaste stuk. Doende geweest met het verhuurdersklaar maken van ons appartement.

Toen we nog eens een mailtje stuurden naar de direkteur van de talenschool om onze komst in oktober bij hem in herinnering te roepen, liet deze Harim weten: ‘You don’t need my permission, because you are now part of my Moroccon family; I can’t wait to see you and the students will be more than happy with your help’. Inmiddels is de vierde talenschool bijna een feit; wij hebben al op 2 lokaties les gegeven (Berrrechid en Casablanca) en gaan nu op de 3e lokatie lesgeven (Fes) en wie weet misschien dus ook nog wel op de 4e lokatie, zijnde Chefchaouen. Wij weten dat we na 3 maanden – vanwege het visum – Marokko moeten verlaten, maar het is ons bekend dat we dan naar een Spaanse enclave (Ceuta) kunnen gaan, om vervolgens weer terug te keren naar Marokko.

Hoera! Op 25 oktober 2018 hebben we onze vlucht Amsterdam-Fes. Ons appartement wordt verhuurd m.i.v. 1 november aan een jachtenbouwer uit Engeland.

Hartelijke groet,
Ben en Dees