Van BLA Berrechid naar BLA Casablanca

Dag lokatie British Language Academy in Berrechid en hallo lokatie British Language Academy in Casablanca December 2015

Voordat we kunnen starten met de maand december, hebben de lezers nog de laatste week van november tegoed. De eerste week van december zullen wij nog werkzaam zijn op British Language Academy (BLA) op de lokatie Berrechid en vanaf 6 december gaan wij nog een maandje werken op de talenschool met dezelfde naam in Casablanca. Wij vinden het leuk om de beide plekken te ervaren.

Allereerst dus even nog het ‘staartje’ Berrechid:
De topics in de week van 23 november waren: Daily routines (les Mohcine); Future plans (les Mohcine). Met cursisten sprak ik (Dees) over hun en mijn toekomstplannen. Een terugblik naar het verleden kon daarbij niet ontbreken. De eindconclusie was: ‘No pain no gain’……….Andere onderwerpen die in die week aan bod kwamen, waren: ‘ Folktales 1001 nights’ (les Mohcine). Aangezien het voor de cursisten in mijn groepje best moeilijk was om een verhaal te vertellen in het Engels (the folktales from Morocco are long and difficult to explain), vertelde ik hun de fabel van de ‘quarrelsome children’….help elkaar in tijden van nood, bundel je krachten enz. Blijkbaar maakte dit toch iets los, want meteen werd door de cursisten de link gelegd naar hun werksituatie, waarin je ook vaak middels teambuilding en krachten bundelen tot een beter resultaat komt. Waar een fabel al niet goed voor is….…De week gaat verder…..in een les van juf Ichrak stond een Frans liedje en een Frans rijmpje op de rol; in de les van Josh was de topic ‘future plans’ (What are your plans for the evening? What are your plans for tomorrow? What are your plans for next year?) en in een les van Imane ging het o.a. over: ‘Think about your life when you were ten….When I was ten, my favourite singer was…..my favourite food was…..my favourite TV programme was…..My favourite film was……etc. etc. In de les van teacher Mohcine werd van gedachten gewisseld over het thema: ‘What are your predictions?’(World-country-yourself). De eindconclusie was: Het is begrijpelijk dat we allemaal bezorgd zijn om de huidige situatie in de wereld, maar het is niet goed om bang te zijn. Angst blokkeert……….
Wij zelf genieten iedere keer weer mateloos van deze mooie leermomenten. De week gaat verder……Aktiviteiten in de les van juf Imane: Number game en memory game. Topic in de les van Mohcine: ‘When I was young I made a disaster’.

De cursisten laten ons dikwijls glimlachen…...Enkele voorbeelden: Als Ben een klas binnenstapt, wordt hij begroet met: ‘Hi old man, how are you?’ en richting mij (Dees): ‘Hello young lady’…hahaha! Dat mannen elkaar kussend begroeten zien we dagelijks op straat, maar als een mannelijke cursist Ben 4x op de wangen zoent, kijkt Ben daar toch enigszins vreemd van op………………..

Wederom is er een gasfles op en manager Kawtar is afwezig. Wij vragen aan docent Mohcine om de gasfles te vervangen en schieten het geld voor (40 Dirham, zijnde ongeveer 4 Euro). Als we voorstellen om een bonnetje te vragen bij de gasfles-verkoper, barst Mohcine in lachen uit: ‘This is not Holland; the gas-man is probably even not able to write’..…hahaha!

Soms moeten Mohcine en Imane extra lessen geven overdag. Tijdens de ochtenduren bereidt Mohcine zijn cursisten dan in 1 week voor op o.a. hun Engelstalige sollicitatiegesprekken. Imane helpt de mensen dan die bijvoorbeeld door hun werkzaamheden niet naar de Engelse les kunnen komen op de avond. Voor wat betreft die Engelstalige sollicitatiegesprekken: Mohcine vroeg ons om een simulatie te organiseren. Ben en ik waren de werkgevers en de cursisten kwamen bij ons op gesprek. De volgende vragen passeerden daarbij de revue: Waar zie je jezelf staan over 5 jaar? Hoe ga je om met problemen op de werkvloer? Ben je een denker of een doener? Waarom wil je bij ons bedrijf komen werken? Heb je op dit moment een baan en zo ja, waarom ga je daar dan weg? Ben je een teamworker? Wat zijn je positieve en negatieve eigenschappen? enz. enz. Hoewel wij het zelf erg leuk vonden om dit te doen, vroegen we ons wel hardop af in hoeverre het realistisch was. Het niveau Engels van de cursisten was namelijk zeer slecht. Ook teacher Mohcine had zijn bedenkingen en was de mening toegedaan dat het eigenlijk ‘a mission impossible’ was, maar goed……we give it a chance……Volgens Imane leren de cursisten het benodigde vocabulaire voor het sollicitatiegesprek gewoon uit hun hoofd en als zij worden aangenomen, dan praat men tijdens het werk gewoon verder in het Arabisch of het Frans. Leuk voorval: ‘Mijn sollicitant’ (had 2 jaar ‘law’ gestudeerd en solliciteert nu naar een baan op de airport) deed haar uiterste best om zich richting mij verstaanbaar te maken in het Engels, maar ik kon er soms geen touw aan vast knopen. Telkens weer ving ik iets op in de trant van: ‘Like travel company’ (of zo iets dergelijks), totdat ik zelf een ‘aha-erlebnis’ kreeg……Zij wilde namelijk zeggen: ‘I like to work for the company’, maar werd gehinderd door haar Frans….travel is nu eenmaal niet travailler…...hahaha! De andere dagen ontfermde ik (Dees) mij over 2 jongens en probeerde deze twee knapen voor te bereiden op een sollicitatiegesprek. Ben nam die keren de vrouwelijke kandidate onder zijn hoede. Wij deden ons uiterste best om ook het zelfvertrouwen van de jongelui op te krikken en we merkten dat we daarin slaagden. Een ontspannen sfeer was het resultaat. Nadat teacher Mohcine en wij beiden de jongelui een week lang hadden voorbereid op hun sollicitatiegesprek van 30 november, moge het duidelijk zijn dat wij allen benieuwd waren naar de uitslagen. Echter: Wat bleek? Het sollicitatiegesprek was niet doorgegaan en was uitgesteld tot 22 december…pfff…of om met de woorden van Mohcine te spreken: ‘The companies are not serious’.

Op 24 en 26 november zouden de vrijwilligers Josh en Gloria weer aanschuiven voor de Arabische les, die o.a. over ‘ functions’ zou gaan, maar beide keren moest teacher Mohcine afhaken. De lessen moesten uitgesteld worden, aangezien hij het te druk had met de ‘ exams’ en de ‘job interviews’. Dus: De volgende lessen zullen plaatsvinden op 1 en 3 december. Dat zullen tevens mijn laatste lessen zijn. (Wij vertrekken op 6 december uit Berrechid). Slechts Josh en ik zullen deze lessen nog bijwonen, aangezien Gloria bijna gaat vertrekken.

Teacher Mohcine en Imane zijn gekwalificeerde docenten. Beiden (24 jaar) hebben - zoals eerder gemeld - hun master op zak en willen binnen nu en een paar jaar promoveren. Zij blijken echter de enige bevoegde leerkrachten te zijn op de British Language Academy. De anderen werken hier slechts op basis van het feit dat zij moedertaalsprekers Frans of Engels zijn. Mohcine en Imane hebben ‘veel in huis’: Zij zijn niet alleen zeer deskundig op hun vakgebied, zij zijn ook erg bevlogen als het gaat om lesgeven. Je voelt de passie. Zij zijn kritisch en zijn het lang niet met alles eens. Zo vertrouwden zij ons het volgende toe: Zij vinden het erg dat hun extra inzet niet gewaardeerd wordt. Zij leggen zo ontzettend veel van zichzelf in hun job. Echter: Het meest frustrerende is het feit dat cursisten naar een hoger niveau kunnen gaan, op basis van betalen. Met andere woorden: ‘If they pay, they pass’. En dat is uiteraard een intrieste zaak. Wij zijn er heilig van overtuigd dat beiden dit op een gegeven moment niet meer kunnen verenigen met zichzelf. Bovendien durven we te stellen dat deze twee kanjers in de toekomst hun eigen talenschool gaan oprichten. Zij gebruiken de British Language Academy slechts als ‘springplank’….ervaring opdoen en wegwezen…..En natuurlijk zal het een lange, moeilijke weg worden, maar we kwamen samen tot dezelfde conclusie: ‘Without rain, no rainbow’ of te wel: ‘No pain, no gain’…. ‘Nothing good comes easy’……….

En dan gaat er weer een vrijwilliger weg….op 25 november vertrok Stephen. Zo zijn er 12 vrijwilligers en zo zijn er nog maar 6 (inclusief wij beiden). En vrijwilligster Gloria staat ook op het punt te vertrekken.

Het is koud….de wind maakt het erg fris……de gevoelstemperatuur is misschien 10 graden, terwijl het 18 graden is. Eind november voelde ik (Dees) me niet zo lekker (verkouden, hoofdpijn.…..en ook nog gevallen/uitgegleden……). Ben heeft last van keelpijn en is behoorlijk moe, maar verder gaat het prima met ons en hebben we het hier reuze naar onze zin!

Aangezien docente Ana 2 maanden naar haar home country Kroatiё is, wordt zij gedeeltelijk vervangen door vrijwilliger Josh en gedeeltelijk door - zoals eerder gemeld - een zekere Peter, een 71-jarige Engelsman die in het verleden een talenschool in Spanje heeft gerund en nu woonachtig is in Casablanca. Op de dagen dat hij lesgeeft in Berrechid, slaapt hij dan ook op de talenschool. Als hij geen les hoeft te geven, vertrekt hij weer naar Casablanca. Wij woonden zijn les bij op 26 november en spraken met zijn cursisten over: ‘Having a party’. Echter: Al snel veranderden we van topic en werd er op een informele manier verder gepraat. Voor vrijwilliger Alan is het lastig als Peter op de lokatie Berrechid is. Hij moet dan namelijk voortdurend veranderen van slaapplaats. Echter: Soms lossen de dingen zich vanzelf op. Wat bleek? De cursisten hadden geklaagd over de manier van lesgeven van Peter (te veel open opdrachten; te weinig sturing en ondersteuning) en dus kwam Peter plotseling niet meer terug naar Berrechid en nam Harim de lessen van hem over. En dus had vrijwilliger Alan weer een kamer voor zichzelf.

Leuk voorval: Wij moeten nog steeds manager Kawtar vervangen. Dit betekent natuurlijk ook dat wij ervoor moeten zorgen dat ‘s avonds na 21.30 uur deuren e.d. worden afgesloten. Maar….wat gebeurde er op donderdag 26 november? Ben had de ronde al gemaakt, maar ik (Dees) was hiervan niet op de hoogte. Dus: Ik controleerde na 21.30 uur nogmaals de boel, inclusief rooftop. Gewapend met zaklamp naar boven klauteren….En ja hoor….de deur stond open. Op het moment dat ik (Dees) de deur wilde afsluiten - middels 2 grote schuiven - hoorde ik plotseling: ‘ No, please wait’. Op het dakterras stonden vrijwilliger Alan en docent Frans Jamali gezellig samen een sigaretje te roken. Zij hadden dus geluk dat ik hen hoorde roepen. Zo niet, dan hadden zij een koude nacht boven op het dak moeten doorbrengen…..Terug in de keuken, zijnde de algemene ontmoetingsplaats, natuurlijk hilariteit alom…………

Op 27 november is er geen couscous…..cleaning lady Fatna was te druk met schoonmaken en had dus geen tijd meer om couscous te maken.
De onderwerpen die deze avond op de rol stonden waren: Job interview en: ‘It changed my life!’ Tussen de beide lessen in, kwam plotseling direkteur Harim naar ons toe en vroeg ons of we even in zijn les wilden komen. Het bleek om een bijzondere groep te gaan……needy children from poor families……deze leerlingen krijgen 1x per week gratis les. Harim vroeg ons om 2 groepen te maken. Ben en ik kregen allebei een groep onder onze hoede. De bedoeling was dat wij de spreekvaardigheid moesten beoordelen. Iedere groep moest een winnaar opleveren en dan moesten de beide winnaars tegen elkaar strijden. Echter: Het was onmogelijk om een winnaar aan te wijzen in het subgroepje. Bovendien konden we de aktiviteit niet afronden, omdat teacher Mohcine ons nodig had in zijn les. Geen nood, het belangrijkste was dat we met de jeugd hadden geconverseerd. Op naar de volgende klas dus en praten over het onderwerp ‘it changed my life’. Welnu, dat was niet moeilijk voor ons. Uiteraard kozen wij voor Ghana, want het moge duidelijk zijn dat Afrika ons leven heeft veranderd. Ik sprak met een Marokkaanse vrouw waarmee ik al eerder had gesproken. Zij is een docente Frans en als ik haar begroet in de trant van ‘ hallo collega’, dan lacht zij altijd haar tanden bloot. Het klikt goed tussen ons beiden. Zij vindt het fantastisch dat wij ons luxe leventje in Nederland hebben opgezegd en ons hebben toegelegd op sociaal/educatief werk voor met name the needy youth wereldwijd. Dat wij daadwerkelijk Nederland hadden verlaten om naar Ghana te gaan verwoordde zij als volgt: ‘That was good, because routine kills’ (en daar zit natuurlijk wat in…). Zij liet mij weten ook graag iets te willen doen voor de minderbedeelden in Marokko en vervolgde: ‘You are my example’ …wel ja, toe maar….. Ik stelde haar voor om gratis Franse les te geven en hoewel dit haar als muziek in de oren klonk, bleek dit in de praktijk van alledag niet mee te vallen. Mensen hadden geen tijd vanwege hun werk enz. enz. Plotseling ging ik combineren en schoot te hulp als bruggenbouwer…..Waarom zou zij niet gratis Franse les kunnen geven aan the needy children op British Language Academy? (Waar zij dus zelf een cursus Engels volgt). Harim was die avond toevallig ter plekke op onze lokatie Berrechid en ik wist dat hij nog een docent Frans zocht. Ik besloot dan ook om beiden met elkaar in contact te brengen. Al snel waren zij samen in het Frans aan het kletsen en was de deal gemaakt. Volgende week nog even nabespreken met manager Kawtar van de lokatie Berrechid en dan kan zij beginnen. De vrouw was erg blij, viel mij in de armen en zei: ‘ I am so happy’. Van dit soort momenten word ik zeer gelukkig en kan ik alleen maar denken: ‘Ik hoop dat ik dit mooie werk nog een tijdje mag doen’.

Zaterdag 28 november…..wederom een gevarieerde dag op British Language Academy. Echter: Er waren minder kinderen dan normaal gesproken. Dit had te maken met het feit dat leerlingen een weekje schoolvakantie hadden gehad (end of the term) en dus ook maar niet naar het talencentrum kwamen. Er werd gestart in de klas van Imane, waar in groepjes werd gesproken over het onderwerp ‘sports’. Hierna stond storytelling (The Gingerbread man) and singing op de rol (uit de musical: The sound of music). Vervolgens moesten we opdraven bij Mohcine en werd de laatste hand gelegd aan de voorbereidingen voor het ‘job interview’ van enkele cursisten: Handvaten aanreiken en language skills opvijzelen. Toen…op naar juf Ichrak, waar ik een paar ‘chansons pour des enfants’ moest behandelen. Daarna wederom naar teacher Mohcine, alwaar gesproken werd over: ‘Greetings and cultural differences’. Dit was zeer interessant. Hoe begroeten Marokkanen elkaar en hoe begroeten Nederlanders elkaar? Er zijn nogal wat verschillen. Als Marokkaanse mannen elkaar een tijd niet hebben gezien, kussen zij elkaar 4 keer op de wangen. (Of raken zij elkaars wangen). Als zij elkaar nog recentelijk hebben gezien, dan kussen zij slechts 2x of geven elkaar een hand. Marokkaanse mannen kussen of omhelzen slechts vrouwelijke familieleden; dus geen vrouwelijke vrienden. Als zij hun moeder begroeten, kussen zij haar of op het voorhoofd, of op de hand of op de voet. Want….aldus teacher Mohcine….volgens profeet Mohammed begint de hemel onder de voeten van de moeders……..
Vervolgens togen we naar juf Naija voor het onderwerp: ‘Stories with a twist’. Als afsluiter van de dag naar Josh en in zijn les stond de topic: ‘Being a tourist’ centraal. Aan variatie dus wederom geen gebrek! (En ook niet aan gespreksstof.…...hahaha!)

De laatste dagen van november veelvuldig naar de apotheek gelopen om de bloeddruk medicatie van Ben weer aan te vullen. Lang niet alles was op voorraad aanwezig en moest dus besteld worden. Bovendien kregen we weer te maken met verschillen in stofnaam en merknaam, maar goed…..na een telefoontje richting huisarts in Nederland konden we dan toch met een gerust hart de juiste medicatie aanschaffen.

Nog steeds is manager Kawtar niet terug. Wij zouden haar 2 dagen moeten vervangen, maar inmiddels is zij al de hele week weg. Dat is toch een beetje vreemd…..we krijgen tegenstrijdige berichten te horen…..some family issues…….some documents……holiday…..enz. Maar goed…..This is Morocco….Ook lagen lesboeken op het afgesloten kantoor van Kawtar. Cursisten werden zelfs naar huis gestuurd, omdat de leerkracht niet bij de boeken kon komen. Dat is toch een slechte zaak, nietwaar?

Nog even een mooie Franse spreuk die ik aantrof in één van de klaslokalen:
‘Les vrais amis viennent dans les bons moments quand on les appelle et dans les mauvais moments, ils viennent d’eux-mêmes’…………….

En dan krijgen we een SMS van de Nederlandse Ambassade. Het betreft een test bericht, met het verzoek om te mailen naar een bepaald emailadres, zodat men weet dat het SMS bericht in goede orde is ontvangen. Wellicht heeft dit te maken met het Kompas-registratie-systeem voor mensen in het buitenland.

Op een gegeven moment kregen wij het verzoek van een meisje uit Slowakije, dat belangstelling had om vrijwilligerswerk te gaan verrichten op het Everest English Center in Hanoi/Vietnam (waar wij hebben gewerkt tussen oktober en december 2014). De mensen van het talencentrum hadden haar verwezen naar ons…….Ben and Dees will give you all the information you want…….en natuurlijk informeerden wij haar, zodat zij niet alleen een duidelijk beeld kreeg, maar ook enthousiast zou geraken om naar Vietnam te gaan. En hoera….the picture was clear for her and she will go to Vietnam….Het gebeurt regelmatig dat wij jonge mensen - op basis van onze ervaringen - over de streep trekken om ook naar een bepaald project te gaan.

Voor een update van vaccinaties kunnen wij prima terecht hier in Marokko. Toch wilden we nog even extra checken in Nederland en belden hiervoor naar Meditel. Tsja, dan ben je echt weer even in Nederland…..een keuze menu met 9 mogelijkheden en als je dan eindelijk een levend wezen aan de lijn hebt, krijg je het ‘fantastische’ advies om een mail te sturen…..pfff………………..

De laatste week Berrechid is een feit geworden. Dit betekende: Groepsfoto’s maken met de cursisten; mensen gedag zeggen e.d.
Op maandag 30 november waren we in de klas van teacher Mohcine. De topics waren: ‘When I was a teenager’ en ‘My hometown’. Hierna namen we in de keuken afscheid van vrijwilligster Gloria, die de volgende dag (1 december) terug zou keren naar huis (Duitsland).

Ervaring bij de kapper…..zowel Ben als ik (Dees) moesten naar de kapper….…..aangezien de herenkapper vlakbij de dameskapper was, besloten we om er een combinatie bezoekje van te maken. Allereerst gingen we naar de herenkapper. Nietsvermoedend stapten we beiden naar binnen. Later vernam ik op onze talenschool dat ik (Dees) geluk had gehad dat ik binnen had mogen komen in een herensalon, want….that is not allowed. Bij de herenkapper voerden we zelfs een leuk gesprekje, Ben was prima geknipt en we namen hartelijk afscheid. Niets aan de hand. Toen naar de dameskapper. Ook daar stapten we beiden nietsvermoedend naar binnen, totdat de aanwezige dames naar Ben begonnen te wijzen en te roepen en al snel werd duidelijk dat hij niet welkom was. Navraag op onze talenschool verduidelijkte veel. In een plaats als Berrechid met een enigszins dorpse mentaliteit is het niet toegestaan dat mannen een dames-salon betreden. Overigens: In grote plaatsen, zoals Casablanca en Rabat is dat geen probleem. Het was dus echt een Berrechid issue. Echter: Later liet Imane weten dat religie in het hele verhaal natuurlijk toch de hoofdrol speelt. Volgens teacher Mohcine en teacher Imane hadden we nog geluk gehad dat Ben vriendelijk doch dringend werd verzocht zich te verwijderen en dat men geen geweld had gebruikt. Ja, ja, it’s all experience…......!

Op 1 december vond dan eindelijk weer eens een Arabische les plaats. Teacher Mohcine had een paar keer verstek moeten laten gaan vanwege voorbereidingen op ‘exams’ en ‘job interviews’. In eerste instantie zouden Josh en ik deelnemen, doch uiteindelijk haakte Josh af en had teacher Mohcine slechts 1 belangstellende, zijnde ik (Dees). Vandaar dat de les in de keuken plaatsvond in plaats van in een klaslokaal. Hierna werd gezongen voor de jarige Zineb en smulden we allemaal van een stukje ijstaart.

En dan eindelijk….……..Na anderhalve week afwezigheid is manager Kawtar terug en zit onze extra taak - haar vervangen - er op.

Een bijzondere ontmoeting bij de pedicure……terwijl ik ((Dees) bij de pedicure zit, vertelt laatstgenoemde in haar beste Frans over het feit dat zij 4 zoontjes heeft en dat het leven weliswaar niet gemakkelijk is, maar dat zij samen met haar man, die sportleraar is. leeft voor haar viertal. So far so good. Als ik haar vertel dat ik op de British Language Academy werk, slaakt zij een diepe zucht. Wat blijkt? Haar jongste zoon van 8 jaar wil dolgraag Frans leren, maar les volgen op de British Language Academy is te duur voor moeders. Plotseling stopt er een schoolbus voor de deur en stapt het betreffende kereltje van 8 jaar de bus uit en stapt bij zijn moeder de salon binnen. Moeder en zoon brabbelen in het Arabisch en het is mij duidelijk dat het ongetwijfeld over Franse les gaat, want het kind kijkt mij stralend aan. Ik besluit mijn best te gaan doen en ik raad moeders aan om te gaan praten met manager Kawtar. Wellicht zijn er mogelijkheden. Dan tref ik op straat de leraar Frans Jamali van British Language Academy en leg de vraag van de moeder (de pedicure) aan hem voor, onder vermelding van: ‘I am used to work for the needy ones and when I heard the story of the mother, well then I decided to do my best to solve the problem, so….do you see possibilities?’ Uiteindelijk besloten we om samen naar de moeder (pedicure) te gaan. Teacher Jamali spreekt naast Frans, ook Engels, Italiaans en Arabisch. Hij laat weten dat hij - los van mij - ook contact zal opnemen met manager Kawtar. Jamali ziet zeker mogelijkheden en is bereid om het knaapje en eventueel meer kansarme kinderen bij hem thuis les te geven. Verder is er al een groepje op British Language Academy voor kansarme kinderen die Engels willen leren, dus waarom niet voor Frans? Fantastisch dat ik wederom als bruggenbouwer heb mogen fungeren!!

Op 1 december waren de topics: ‘Greetings’ (les Mohcine); Fabel quarrelsome children (les Imane). Een dag later waren we in de les van Imane, waar we de jeugd trakteerden op storytelling en zingen. Daarna spraken we in de les van Josh over: ‘When I went exploring’. Vervolgens wederom naar de les van Imane (vraag-antwoord opdracht met gebruik making van simple past tense) om af te sluiten in de klas van Mohcine, waar de topic: ‘Save our planet’ op het programma stond.

De allerlaatste Arabische les voor mij vond plaats op 3 december. Ook Josh was weer van de partij. Docent Mohcine had voorbeeldzinnen gekozen uit ‘daily life’. Zoals eerder gemeld: Het waren leuke, leerzame lessen, maar het ‘classical Arabic’ is eigenlijk niet te doen……………..

Een verrassing van juf Ichrak voor mij (Dees). Zij had blijkbaar een video gemaakt van mijn les, waarin ik de kinderen het liedje ‘tête, épaules, genoux, pieds’ had geleerd en deze video heeft zij dus voor mij op mijn laptop geplaatst. Een leuke herinnering………………………….

De topics op 3 december mochten er ook weer zijn: ‘ Introduce yourself ‘ (les Imane); ‘Open discussion’ (les Mohcine). Een dag later gevolgd door: ‘Hotels/furniture/vacation’ (les Mohcine). In laatst genoemde les werd ik verrast door een vrouwelijke Marokkaanse cursist. Zij gaat als vrijwilligster Franse les geven op British Language Academy. Ik had haar in contact gebracht met Harim en Kawtar, de direkteur en de manager. Blijkbaar kon de cursiste dit erg waarderen, want zij had een cadeautje voor me gekocht. Toen zij mij dit gaf, volgde er een paar omhelzingen, dikke zoenen en de vraag: ‘ Can you come back to Morocco next year?’ Zoooo lief……..

Onze laatste couscous in Berrechid werd gegeten op 4 december. Aangezien er nog maar een paar vrijwilligers zijn, aten we gezellig samen in de keuken (in plaats van in een klaslokaal).

Vanwege een verkoudheid, heeft Ben last van zijn keel en zijn stembanden…..praten is nauwelijks mogelijk en extra lastig als je in verschillende klassen moet praten. Vele malen vroegen de cursisten dan ook: ‘Mister Ben, what happened to your voice?’, waarop Ben dan steeds weer moest reageren middels: ‘I lost my voice due to a cold’……

En dan toch echt onze allerlaatste dag in Berrechid en onze allerlaatste lessen op deze lokatie. Het werd nog een drukke laatste lesdag op 5 december. Bovendien moest er afscheid worden genomen van velen………..en zoals de hele week al het geval was geweest, werden er veel groepsfoto’s gemaakt. In de Franse les bij docente Ichrak stonden 2 chansons op de rol voor de kleintjes. Na het liedje ‘A la volette’ stelde ik voor om samen te zingen: ‘Trois milliards de gens sur terre qui se cherchent la lumière, trois milliards de gens sur terre qui s’aimeront demain’…. en ik lanceerde het voorstel om - al zingend en lopend in de kring - bij de laatste zin elkaar te omhelzen….Nou, dat was dikke pret……De kinderen wilden niet alleen hun klasgenootje dat naast hem of haar liep omhelzen, doch gaven de voorkeur aan een groepsomhelzing…..’ Maîtresse, des câlins en groupe’……Nog meer dikke pret dus…..En aan het einde gilden de kleintjes om het hardst: ‘Maîtresse bisou’…..

Ook werden we nog verwacht in de les van teacher Imane; in de les van docente Naija; in de les van teacher Mohcine en in de les van Josh. De leerkrachten hadden ons allemaal op ongeveer dezelfde tijd nodig, dus dat ging niet lukken. Wij - de international volunteers/guestspeakers - moesten ons verdelen over de verschillende klassen. Concreet: Alan, Ben en ik (Dees) gingen naar Imane, alwaar we spraken over de topic: ‘Talk about your last holidays’. Vrijwilliger Alan ging naar de les van Naija, terwijl Ben en ik richting de les van Mohcine gingen. In de les van Mohcine kregen we een vrije spreekopdracht en dit geschiedde in de vorm van een groepsdiscussie. Dit keer werd er dus niet in kleine groepjes gepraat. De cursisten wilden van ons weten hoe mensen in Nederland denken over de Marokkanen in Nederland. Wij hebben een genuanceerd beeld gegeven en op een open en eerlijke manier gecommuniceerd. Met name Ben hield een warm betoog. Zijn statement kwam recht uit zijn hart en deed iets met de mensen. Hij werd uitgebreid bedankt door de Marokkaanse cursisten. En in de allerlaatste les bij Josh was het onderwerp: ‘ A story from the past’. Er werd niet in groepjes gesproken, maar wij (de vrijwilligers Alan, Ben en ik) werden gevraagd om voor de klas een verhaal uit het verleden te vertellen. De cursisten hadden van Josh de opdracht gekregen om te letten op het gebruik van past tense/present tense/woorden als gone/been/for/since etc. Wij konden dus vrijuit praten, maar de cursisten moesten heel gericht luisteren. Een prima aanpak!
Overigens: Wij kozen voor 2 Ghana verhalen.

Tussen de lessen door gebruikten we samen met Mohcine en Imane de lunch buiten de deur….even onder elkaar….even uit de schoolsituatie……even met ons vieren terugblikken op de laatste 2 maanden Berrechid. Erg gezellig. Aangezien zij beiden na de lessen richting huis gingen (d.w.z. naar hun hometown Rabat op 2 en een half uur verwijderd van Berrechid), konden zij niet meer deelnemen aan onze afscheids bijeenkomst in de keuken, waar we onder het genot van iets lekkers afscheid namen van de vrijwilligers, te weten: Elodie (Frankrijk), Josh (USA) en Alan (Schotland). Mohcine liet me weten: ‘You have a pure heart, keep it like that’…………..

Ook werd afscheid genomen van de teachers Rabia, Naija en Ichrak en natuurlijk werden ook manager Kawtar en het meisje van de office, Zineb, niet vergeten.
Aan het verzoek van Kawtar: ‘Please can you write in our guestbook?’ zal uiteraard t.z.t. worden voldaan en zelf veegden wij onze namen uit van het planbord in de gang, onder vermelding van een afscheidsgroet.

Op zondagochtend 6 december werden we opgehaald door direkteur Harim, die ons vervolgens naar de lokatie van British Language Academy in Casablanca bracht.
Onze laatste maand Marokko ging hiermee van start. De lokatie van British Language Academy (BLA) in Casablanca (Casa) is niet te vergelijken met de lokatie in Berrechid.
BLA Casablanca zit in hartje centrum van de zeer drukke stad. De talenschool is gevestigd op de tweede verdieping van een gebouw waar ook andere bedrijven in zijn gevestigd, waaronder een andere talenschool. In Berrechid daarentegen was het zeer rustig, bijna uitgestorven. Niet alleen verschilt de lokatie enorm, ook de accommodatie voor de vrijwilligers is compleet anders. In Casablanca is maar 1 verdieping, waar slechts de volgende ruimtes zijn te vinden: Receptie, een lange gang met aan de ene kant een paar kamers voor de vrijwilligers en aan de andere zijde een paar klaslokalen. Verder aan het einde van de gang een keuken, douche en toilet. (Plus nog een toilet voor de cursisten). Uiteraard ‘shared facilities’. En ja hoor…..keuken, douche en toilet zijn natuurlijk weer niet al te schoon (en dan druk ik me nog zeer voorzichtig uit). Niet gemakkelijk natuurlijk, maar we zijn wel wat gewend….hahaha! Er is een slaapkamer met bunkbeds voor de meisjes en een slaapkamer voor de jongens. Gelukkig mogen deze ‘oudjes’ samen in een klaslokaal slapen, alwaar men voor ons 2 matrassen op de grond heeft gelegd. Beetje lastig opstaan, maar okay….we can manage it….. In Berrechid daarentegen zit BLA in een groot gebouw met 3 verdiepingen inclusief dakterras. Veel ruimte dus. Kort samengevat kun je zeggen dat de accommodatie in Berrechid beter is, maar de omgeving slechter. In Casablanca is de omgeving veel levendiger, doch is de accommodatie klein. Hoe het ook zij: Het is onze eigen keuze geweest om de beide werkplekken te ervaren en dat vinden we ook zeker leuk.

Onderweg in de auto met Harim van Berrechid naar Casablanca, begon hij plotseling te huilen en vertelde dat hij veel zorgen had (family issues). Wij vonden het toch wel opmerkelijk dat hij ons in vertrouwen nam (wij kennen hem nauwelijks). Toen we arriveerden moesten Harim en wij beiden met al onze bagage via de trap naar boven klauteren, omdat de lift die dag defect bleek te zijn. Toch vertrouwen wij die lift niet (ook niet toen deze een dag later was gerepareerd). Van Harim kregen we de sleutels en de code van WIFI. De sleutel van de kamer was er niet, d.w.z. deze sleutel bestond uit de deurklink! Dus: Altijd als we de kamer verlaten, moeten we de deurklink meenemen…..hahaha! Vervolgens hebben we ‘ons’ klaslokaal enigszins her ingericht tot onze slaapkamer. Terwijl we daarmee bezig waren, maakten we tegelijkertijd kennis met de vrijwilligers op lokatie BLA Casablanca. We zagen 3 meisjes en 1 jongen: Jasmine uit Duitsland, Alicia uit Italiё, Rafaela uit Braziliё en Nick uit Australiё. Ook maakten we kennis met een teacher die ook op de meisjeskamer slaapt, te weten: Meriem uit Marokko/Fes. Er blijkt nog een andere teacher werkzaam te zijn, te weten: Laila. Deze Meriem en Laila zijn werkzaam gedurende de hele week. Op zaterdag blijkt er ook nog een andere leerkracht aanwezig te zijn, zijnde een andere Meriem. Om niet in de war te geraken met de Meriem die gedurende de hele week aanwezig is, gebruikt men voor de ‘ zaterdag Meriem’ haar achternaam, te weten: Elkafi. Verder geeft direkteur Harim ook af en toe nog les. De receptie wordt bemand door Ibtissam (betekenis: smiling) en door Salwa. Ibtissam heeft de morning shift en Salwa heeft de evening shift. Op zaterdag wisselen de dames van dienst: De ene week op zaterdag heeft Ibtissam de morning shift; de andere week is het de beurt aan Salwa om de morning shift te draaien op zaterdag en ditzelfde geldt voor de evening shift. Een ander verschil met Berrechid is: Op de lokatie Casablanca wordt geen Franse les gegeven en bovendien zijn de lessen niet bestemd voor kinderen. Dus: Slechts Engelse les (zelfs advanced level) voor teenagers and adults. Ook mijn Arabische les is niet meer aan de orde in Casablanca. Verder is er geen cleaning lady op de lokatie Casablanca. In Berrechid hadden we Fatna die niet alleen kwam schoonmaken, maar ook op vrijdags couscous klaarmaakte voor de vrijwilligers. Op BLA Casablanca krijgen de vrijwilligers weliswaar ook op vrijdags couscous, maar als de vrouw van Harim geen tijd heeft om dit klaar te maken, dan wordt dit gewoon als take-away gekocht. Aangezien we op zondag arriveerden, hadden we de tijd om ons te installeren, kennis te maken met de vrijwilligers en Casablanca te her-ontdekken (wij waren namelijk vanuit Berrechid al een paar keer in Casablanca geweest). En op deze manier konden we ons in alle rust voorbereiden op de eerste lesdag op 7 december. Net als in Berrechid fungeren de vrijwilligers slechts als ‘guestspeakers’en zijn de lessen ook hier weer geconcentreerd op de avond, met als gevolg dat er overdag veel lege uren zijn.
We gaan het weer beleven..…..!!!

Op 7 december maakten we kennis met een meisje, Erica geheten. Zij komt uit Australiё, maar stond op het punt te vertrekken, namelijk een dag later al.
Met het meisje van de receptie, Ibtissam, dronk ik (Dees) ’s ochtends een kopje muntthee en verder werden er - net als een dag eerder - foto’s gemaakt van BLA Casablanca.
Kawtar kwam vanuit Berrechid ook nog even langs en was in gezelschap van Harim. Wij lieten Harim weten dat wij de situatie in de smalle doucheruimte toch wel gevaarlijk vonden…..water en elektriciteit zaten te dicht bij elkaar…..gevaar van elektrocutie…….Harim bedankte ons voor onze oplettende ogen en probeerde provisorisch het euvel te verhelpen, maar regelde uiteindelijk toch een elektriciёn (die dus niet op kwam dagen; vandaar dat Harim het - een dag later - toch maar zelf probeerde). Je moet er toch niet aan denken dat er iets gebeurt……..Met dit soort dingen gaat het net zo lang goed totdat het fout gaat….….Wij adviseerden hem om niet alleen docenten en native speakers Engels/Frans via Workaway te verkrijgen, maar ook ‘handymen’ (plumbers, electricians etc.). Dit vond hij een goed idee. Harim en Kawtar waren op de lokatie Casablanca, vanwege sollicitatiegesprekken……we have some interviews…….Het betrof vacatures voor niet alleen de lokatie Casablanca, maar ook de lokatie Berrechid. Bovendien zijn er ook nieuwe docenten nodig voor een nieuwe school in Casablanca die in januari 2016 van start zal gaan.

Er zijn veel bedelaars in Casablanca en bovendien zien we weer veel zwarte kleurtjes…………………………….

Onze eerste lessen als guestspeakers op de lokatie van BLA Casablanca………. De eerste les was bij teacher Laila. De topic was: ‘Do you fear change? Yes/No/Why?Would you be happy in a world where nothing ever changed? If you could go back in time and give yourself some advice, what would it be? Why?’ Het niveau was pre-intermediate. Deze cursisten zijn al gewend om voor de klas een presentatie te houden. Er waren evenveel cursisten als vrijwilligers en dat betekende dat er 1 op 1 kon worden gewerkt. Ben kreeg al meteen een uitnodiging om bij een cursist thuis te komen eten. Op een andere avond werden we verwacht bij docente Meriem. Dit was een beginnersgroep en er werd gesproken over: ‘Introduce yourself; daily activities’ etc. Hierna gingen we naar teacher Laila. Upper intermediate level. Topic: ‘Love and relations’. De vragen die de cursisten en de guestspeakers voorgeschoteld kregen, waren: ‘ Do you believe that true love exists? Why? Yes/No?’ ‘Could you love only one person forever? Why?’ ‘ Who is better at love, relationships and romance, men or women? Why do you think so?’ ‘Why do men and women have such difficulty communicating with one another?’ ‘ What would you do if your long-term partner said: ‘ I don’t love you and I am not sure if I have ever loved you?’ Het meest frappante was dat zulke onderwerpen al snel heel persoonlijk worden. Cursisten vroegen zelfs om advies…..’Can you give me some advice if I want to choose a partner?’ Ja en dan probeer je toch zo tactisch mogelijk te zeggen dat je zelf je partner moet uitzoeken en je niet moet laten leiden door de Marokkaanse traditie, waarin de familie nog vaak de partner voor jou kiest.

Vrijwilligster Alicia uit Italiё was de avond voor ons gearriveerd, op 5 december dus. Echter: Zij liet ons al heel snel weten dat zij het niet naar haar zin had (qua werk en qua omgeving), maar……...….dat zij op 9 december al op onze deur klopte en liet weten te gaan vertrekken, tsja….dat hadden we toch nog niet verwacht…..maar ach….zij ging liever terug naar haar vriendje die elders in Marokko was.

In de vrije uren gaan we wel eens naar de zee of naar de medina. Om naar de zee te gaan, moet je een half uur met de tram reizen. Vanuit Berrechid hadden we dit al een paar keer gedaan, maar dan heb je eerst nog een treinreis naar Casablanca af te leggen. Dat hoeft dus nu niet meer. Het verschil met eind oktober was dat er toen geen politie en militairen met machinegeweren op de been waren, maar nu dus wel en dit om eventueel snel in te grijpen in geval van ongeregeldheden. Op de terugweg in de tram werden we aangesproken door een jonge vrouw. Zij bleek bij ons in de les te hebben gezeten op de talenschool BLA in Casablanca. Zij kon echter goed begrijpen dat wij haar niet herkenden. Wij waren immers op zondag gearriveerd en deze cursiste zat op maandag bij ons in de les. De medina is op loopafstand van het taleninstituut.

De topics op 9 december waren: ‘Time and daily routines’ (les Meriem) en ‘Success’ (les Laila). Er werd gesproken over de volgende vragen: Would you sacrifice happiness for the opportunity to be successful? Who is the most successful person you know? What makes him/her successful? If someone was married, had three healthy children, a comfortable house and secure job, would you consider that person to be successful? Why? Yes/No? Would you consider a ninety-years old person who is physically and mentally very healthy a success? Why? Een andere groep kreeg vragen van ongeveer dezelfde strekking, zoals: Do you believe that success equals happiness? Explain. Do you think even if we are successful we can be sad as well? What characteristics does someone require for financial success? Why? Do you consider yourself successful? If yes, how would your life be different if you were unsuccessful?.....etc. Het is zooooo geweldig om hierover met de cursisten van gedachten te wisselen. Alle onderwerpen op British Language Academy (zowel in Berrechid als in Casablanca) zjn zeer de moeite waard. Het is alleen zo jammer dat de lessen zich concentreren op de avond. Ik zou er de hele dag mee bezig willen zijn……………..

Iedere dag schrijft een meisje van de receptie de volgende zaken op het planbord: De datum, de naam van de leerkracht en het tijdstip waarop wij, de guestspeakers, aanwezig moeten zijn in de klas. Ik stelde aan de leerkrachten voor om hen ook de topic van de avond te laten noteren. Dit is veel handiger voor ons, aangezien wij ons dan voor kunnen bereiden op het onderwerp van de avond. Men vond het blijkbaar een goed idee, want de daad werd meteen bij het woord gevoegd.
Dus: 10 december 19.00 uur les Meriem met als topic: The internet en 19.30 uur les Laila met als topic: Childhood. Juf Laila geeft elk gespreksgroepje in de klas altijd een papiertje met daarop de vragen. Ieder groepje krijgt weliswaar andere vragen, maar de strekking is hetzelfde en heeft te maken met de topic van de les.Voor wat betreft ‘ childhood’, werd er o.a. gesproken over: Would you consider your childhood as a good one? Why/No/Yes? Would you want to journey back in time and experience childhood again? Why/No/Yes? On a scale of one to ten, with ten the highest score, how would you rate your parents? In other words: Did you have fantastic parents/terrible parents or just average parents? Do you think you will be a good parent? (Or are you a good parent now?) Why/No/Yes?

Ook op de lokatie Casablanca is het een beestenbende. De vrijwilligers maken er een behoorlijke puinhoop van. Met name in de keuken en in de douche/toiletruimte, daar loop je het liefste met je ogen dicht door heen! Op een gegeven moment konden we het niet meer aanzien en begonnen we met opruimen van het afval. Maar liefst 4 vuilniszakken met rommel verdwenen in een afvalcontainer ergens op straat. Op de schoolborden schreven we: Mr. and Mrs. Cleaning were here…...hahaha!!!

Op 11 december moest er in de klas van Laila gesproken worden over ‘vacation’: Do you take a vacation every year? Do you like hot places or cold places for vacation? Where did you go for your last vacation? How much money did you spend on your last vacation? What was your worst vacation? Why was it bad? Soms dwaal je helemaal af van je topic. Zo ook die keer dat Ben sprak met een cursist die wel iets anders aan zijn hoofd had dan vakantie. Hij liet Ben weten dat hij op het punt stond om als vluchteling Marokko te gaan verlaten en richting Duitsland te gaan via de bekende Turkije route. Harim zelf was teaching the new teachers…...Er zijn namelijk nieuwe leerkrachten aangenomen en Harim wilde hen onderdompelen in zijn methodieken.

Inmiddels kunnen we constateren dat Ben het in Casablanca fijner vindt dan in Berrechid en dat voor mij (Dees) het omgekeerde geldt. Mijn voorkeur gaat duidelijk uit naar Berrechid. Des te beter dus dat we beide plekken hebben uitgeprobeerd.

Last van muggen……..

De eerste zaterdag op BLA Casablanca…..gelukkig meer lessen en ook een paar op de middag………..er valt veel over te vertellen. Waar te beginnen? In de eerste les bij Harim moesten de studenten raden uit welke landen de vrijwilligers kwamen. In ons geval dacht men aan: Australiё, Belgiё, Duitsland. Toen duidelijk werd dat het Nederland betrof, mochten de cursisten ons vragen stellen over ons land, onze stad, ons huis, onze familie, onze beroepen, onze hobbies etc. Op basis van onze antwoorden schreven zij steekwoorden op en toen wij al lang en breed weer waren vertrokken, kregen zij de opdracht van Harim om ons te introduceren. Een geweldige didactische aanpak! Hierna moesten we naar teacher Meriem, alwaar we spraken over ‘holidays’. Al snel werd van het onderwerp afgeweken en werd er over hele andere zaken gesproken. Een issue was bijvoorbeeld de traditionele islamitische kledij van jonge vrouwen. Enkele vrouwelijke jonge cursisten (15 jaar) waren doende om een knoop door te hakken…bijvoorbeeld wel of geen hoofddoek dragen. De mooiste les van de dag was in de klas van de Meriem die slechts op zaterdag lesgeeft. Om niet in de war te geraken met de andere Meriem, wordt bij deze zaterdag juf haar achternaam gebruikt, zijnde Elkafi. In deze groep sprak Ben bijvoorbeeld met enkele mannelijke cursisten over de situatie van de tweede en derde generatie Marokkanen in Nederland. Zelf sprak ik met een groepje cursisten over het werken in Ghana, maar ook passeerde Nigeria de revue. Het moment waarop ik in 2004 regelrecht van het welvarende Nederland terecht was gekomen in het armoedige Nigeria en wel op een secondary boarding school in de bush. Plotseling riep teacher Elkafi: ‘Wow… You went from plane to donkey instead of from donkey to plane’…. In de Marokkaanse cultuur begin je - bij wijze van spreken - op een ezel en eindig je in een vliegtuig, maar in mijn geval was het net andersom geweest. Zij vergeleek het welvarende Nederland met het vliegtuig en het armoedige Nigeria met de ezel. In haar beleving was ik dus van een luxe setting terecht gekomen in een ‘ back to basic scene’. Blijkbaar had ik vol enthousiasme over de laatste 10 jaren verteld, want zij liet weten: ‘I feel passion and peace in your heart’. Tsja….dat klopt wel. Nog steeds ben ik bevlogen in wat ik doe en tot op de dag van vandaag heb ik nooit spijt gehad van de beslissing die ik in 2004 heb genomen om Nederland voor een lange tijd vaarwel te zeggen. En hoewel we veel verloren hebben, hebben we nog veel meer gewonnen (maar dan op een ander vlak). Ik voel me bevoorrecht dat ik dit mooie wereld-werk mag doen. De laatste les van de dag was wederom bij Harim. Advanced level. Opnieuw had Harim een bijzondere opdracht voor ons allen in petto. De cursisten moesten 3 favoriete plaatsen in Marokko aanbevelen aan ons, zijnde de guestspeakers. Wij op onze beurt moesten 3 favoriete landen aanbevelen aan de cursisten. Na verloop van tijd moest er gewisseld worden van gesprekspartner. Ik (Dees) sprak met twee verschillende mannen. Voor mij was het ondoenlijk om 3 favoriete landen op te noemen. In een ultieme poging koos ik voor Frankrijk, omdat dit land voor mij symbool had gestaan voor jarenlange vakanties in chambre d’ hôtes met het doel om - tijdens mijn studie Frans - de taal te kunnen praktizeren. Verder koos ik voor Ghana vanwege mijn 7-jarig verblijf aldaar en tenslotte wilde ik een land in Zuid-Oost Aziё kiezen, maar omdat ik echt geen keuze kon maken, koos ik gemakshalve voor geheel Zuid-Oost Aziё……….hahahaha! Mijn Marokkaanse gesprekspartner adviseerde mij - op basis van mijn ervaring in ontwikkelingslanden - om in Marokko te gaan werken in de mountains (Atlas) om aldaar educatie te gaan geven aan de Berbers. Toen Harim dit hoorde richtte hij zich plotseling tot Ben en mij met de woorden: ‘They deserve an award, because they did a lot for humanity’….hahaha! Voor de volgende keer moeten de cursisten een presentatie geven over hun aanbevelingen als het gaat om de plaatsen in Marokko die in hun beleving de moeite van het bezoeken waard zijn. Wij, de guestspeakers, moeten deze voordrachten dan beoordelen en een winnaar kiezen. (Dat laatste gebeurde overigens niet).

Men had ons aangeraden om eens naar de haven te gaan. Aangezien het op loopafstand was, besloten we erheen te gaan. Onderweg zagen we een cursiste uit Berrechid die we hadden geholpen met de voorbereiding op haar ‘job interview’. Midden op straat werden we uitbundig door haar begroet. Eenmaal aangekomen bij de haven, bleek het niet toegestaan om zo maar even te kijken. Okay, dan niet…..Wel zagen we het treinstation (Casa Port) en dus besloten we om daar dan maar een kijkje te gaan nemen. Zag er mooi uit.

In het klaslokaal van Laila had iemand op het bord geschreven: ‘ I love you Laila….Betty…..’ Niemand (en dus ook Laila niet) wist wie deze Betty was. Hilariteit alom dus! ‘Well Laila…..you have to find out…..’ lieten wij haar weten…Uiteindelijk bleek dat Ibtissam van de receptie dit geintje had uitgehaald.

Topics in de lessen van 14 december: Les Meriem: Daily routines. Nadat er geoefend werd met standaardvragen, zoals: ‘At what time do you go to school/to work?’ ‘At what time do you take lunch?’ etc. vonden de cursisten het duidelijk leuker om mij persoonlijke vragen te stellen. Leuk voorval: Toen de leerlingen mij vroegen: ‘ How many brothers and sisters do you have? en ik antwoordde dat ik slechts 1 zus had, wilden zij de naam van de zus weten. Aangezien ik wel door had dat de naam Miek niet begrepen zou worden, besloot ik haar eigenlijke naam te melden, zijnde Myriam. Deze naam lijkt namelijk een beetje op de naam Meriem die je hier vaak tegenkomt. En ja hoor…Meriem associeerde. Bijna stralend keken zij mij aan en vroegen: ‘Is she Musulman?’…..hahaha! ‘No my friends, she is not a muslim’ luidde mijn antwoord. Overigens: Het moge duidelijk zijn dat in het Franstalige Marokko mijn Franse voornaam eindelijk niet meer voor uitspraak problemen zorgt. In alle Engelstalige landen was dat duidelijk lastiger. Les Laila: My life. In laatstgenoemde groep sprak ik (Dees) met 2 cursisten over: Are you a busy person? Are you a friendly person? Are you an ambitious person? Why do/don’t you think so? Rate your life on a scale from one to ten. Ten is the highest rating and means your life is perfect. One is the lowest rating and means that your life is terrible. Now answer this question: Why did you give this rating to your life?

Inmiddels heb ik al verschillende documenten op de computer van BLA Casablanca laten plaatsen, die interessant kunnen zijn voor de leerkrachten. (Teaching guides/lesson ideas etc.).

Op de lokatie Casablanca zijn meer verschillende niveau’s dan op de lokatie Berrechid. Op maandag, dinsdag, woensdag, donderdag en zaterdag komen de beginners; op vrijdag en zaterdag wordt er les gegeven aan de mensen van het elementary niveau; op maandag, woensdag en zaterdag is het de beurt aan de cursisten die een pre-intermediate level hebben; op zaterdag staat er een groep intermediate op de rol; op dinsdag en donderdag komen de cursisten van het upper intermediate niveau naar de les en op zaterdag komen de ‘paradepaardjes’, te weten advanced level. Tenslotte vindt op zaterdag ook ‘ preparation pour tous les tests’ plaats.

Op 15 december waren de volgende gespreksonderwerpen aan de orde in de klas: ‘Good and bad memories’ (les Meriem) en ‘Complaints (les Laila). Voor wat betreft ‘complaints’ kwamen allerlei vragen aan de orde, zoals: How often do you complain? Would you consider this a lot or a little? When you make a complaint, what are your expectations? How often are these expectations met? Please explain. How do you handle a complaint in your mother tongue? Does it differ from complaints made in English? What is more effective, complaining to someone’s face or writing a letter to complain? Why do you think so?

In afwachting van de lessen op 16 december, togen we even naar een park en bezochten we de kathedraal (Sacré Coeur). Deze kathedraal was echter niet meer in gebruik als zodanig. Er was een soort antiekmarkt in gerealiseerd. Na dit kleine ‘uitje’ terug naar het taleninstituut, alwaar we in de les van Meriem moesten praten over ‘ daily activities’ met daarin verweven de ‘ adverbs of frequency’ en vervolgens werden we geacht om in de les van Laila te praten over de topic: Dreams (including nightmares)….Do you like your dreams? Do you often have the exact same dream? If you had to describe your dreams, what adjectives would you choose? Why? Some people believe that the images in dreams are symbolic and possess meaning. What do you think? What is the most terrifying dream you have ever had? What made it so terrifying? Did you wake up in a cold sweat? What is the best dream you have ever had? What made it so great?

Met het verzenden van onze Kerst-en Nieuwjaarswensen hebben we ons netwerk ingelicht over het heuglijke feit dat wij op 8 januari Marokko gaan verruilen voor….Braziliё. Onze 3 maanden Marokko zijn dan alweer voorbij. Al maandenlang hadden we gemaild met onze nieuwe ‘ host’ in Braziliё, maar we vonden de Kersttijd wel een mooi moment om dit nieuws met onze achterban te delen. Wij zullen gaan wonen en werken op een talenschool in Tangara da Serra (regio Mato Grosso) in het hart van Braziliё (midden west), vlakbij de grens met Bolivia. Op deze talenschool (The Best School of English) van host Mattos zullen we een half jaar gaan werken en het is de bedoeling dat we Engelse les gaan geven (en voor mij, Dees, tevens Franse les). Een fantastisch vooruitzicht! En niet te vergeten….na West-Afrika en Zuid-Oost Aziё ontbrak Latijns Amerika nog in ons lijstje van continenten waar sprake is van Derde Wereldlanden, maar goed…....eerst onze periode op de British Language Academy in Casablanca/Marokko nog goed afronden.

Soms gaan vrijwilligers weg en komen dan weer plotseling terug. Zo ook een meisje uit Denemarken, Kira genaamd, dat even naar huis was gegaan ‘for some celebrations’...........zij bleek vorig jaar ook in Ghana te zijn geweest. Overigens: Wij hadden haar al eens in Berrechid ontmoet tijdens een couscous maaltijd voor de vrijwilligers. Zij liet ons weten dat een vriendin uit Denemarken ook zou komen en ja wel hoor, binnen no time verscheen een zekere Rikki ten tonele. Ook in Berrechid komen en gaan vrijwilligers. De mensen die wij kennen staan allemaal op het punt van vertrekken, maar we vernamen dat er ook weer nieuwelingen waren gearriveerd, zijnde een jongen uit Canada (Paul), een meisje uit Frankrijk (Helen)en een meisje uit Turkije (Pinar). Pinar verruilde echter na een tijdje Berrechid voor Casablanca.

In de les van 17 december spraken we bij docente Meriem over: What is for you a perfect day? en bij docente Laila over: Smoking.

En dan staat er - op verzoek - een Ghana presentatie op de rol. Er was weliswaar niet veel tijd om dit voor te breiden, maar goed… Concreet werd dit gehouden op: Vrijdagavond 18 december. Het was bestemd voor cursisten, docenten, vrijwilligers e.d.. Aangezien direkteur Harim - naast zijn talenscholen - ook nog lesgeeft op een public school, had hij ook deze leerlingen uitgenodigd. Het was dan ook behoorlijk druk en het klaslokaal zat binnen een mum van tijd helemaal vol. Het nam al met al 2 uur in beslag en iedereen was tevreden.

Er heeft een roosterwijziging plaats gevonden…….Het niveau Elementary 1 heeft plaats gemaakt voor het niveau Elementary 2; het intermediate level wordt vooralsnog even niet meer aangeboden en op vrijdag zijn er voor het moment geen lessen meer.

Ik (Dees) heb enige lichamelijke klachten. In het gebouw waar wij wonen en werken zijn meerdere bedrijven gevestigd. Zo zijn er een paar talenscholen, maar is er bijvoorbeeld ook een laboratorium. Wij informeerden naar de mogelijkheden en het bleek dat we gebruik konden maken van dit laboratorium, zonder tussenkomst van een huisarts. Wel zo gemakkelijk. Op basis van de uitslag van twee onderzoeken werden we verwezen naar een specialist vlakbij het taleninstituut. In ieder geval zijn dit soort ervaringen zeer goed voor de spreekvaardigheid Frans.

Met het oog op Braziliё moesten we even bekijken of onze vaccinaties nog up to date waren. Dat was inderdaad het geval, met uitzondering van meningitis en buiktyfus. Na mail overleg met Meditel Goes bleek dat een nieuwe vaccinatie meningitis niet nodig was voor Braziliё, buiktyfus daarentegen wel. Het was zeer handig dat we deze vaccinatie buiktyfus hier in Casablanca konden realiseren en wel bij het Louis Pasteur Instituut. Met de tram er heen, betalen, vaccineren en….klaar….snel. gemakkelijk en goedkoop! (Ongeveer 16 Euro per persoon). Geen ingewikkelde Nederlandse protocollen, maar effectief handelen. Wel zo fijn!

Er is een nieuwe docente aangetrokken op BLA Casablanca. Zij heet Leila. Er zijn nu 2 Leila’s en 2 Meriem’s. Om niet in de war te geraken wordt de nieuwe Leila aangesproken met haar achternaam, zijnde Benouna. Voor de Meriem die slechts op zaterdag komt, wordt ook haar achternaam gebruikt, te weten Elkafi. Als men het heeft over Leila en Meriem dan worden de ‘oude’ leerkrachten bedoeld.

Zaterdag 19 december…..6 groepen staan op het programma. Er werd gestart in de les van Meriem (number game). In de les van de nieuwe Leila (Benouna) werd gesproken over Casablanca. Daarna gingen we naar de les van de zaterdag Meriem (Elkafi). De topic was: Jobs. Ik sprak met een engineer en dat was een bijzonder gesprek. Deze jongeman vertelde me dat hij vorig jaar was afgestudeerd. Voor hem had dit een echte overwinning betekend, omdat hij in het eerste jaar van zijn studie had afgehaakt. Zijnde het enige kind van zijn ouders, had hij duidelijk gemerkt dat hij zijn ouders had teleurgesteld. Na een jaar thuis zitten, had hij de draad weer opgepakt en had zijn studie alsnog afgerond. Pa en ma en hijzelf super trots! Nu was hij op zoek naar een job. Extra bijzonder was dat hij mij liet weten speciaal uit Tanger te zijn gekomen om de zaterdagles op BLA Casablanca niet te hoeven missen, want…..last week I talked with you and you inspired me so much……wow….daar werd ik wel even stil van (en eerlijk gezegd herkende ik de knaap nauwelijks, omdat wij zoveel gezichten zien). Ook sprak ik met een meisje (15 jaar) dat haar toekomst al heel helder voor de geest had…..I want to work in the military service. Hierna moesten we opdraven bij de ‘oude’ Meriem alwaar het onderwerp luidde: ‘A big change in your life’. Vervolgens op naar de les van de oude Leila (of Laila) en zij had bedacht dat wij moesten praten over ‘names’. Enkele voorbeelden: What is your name? Do you like your name? Do you think it’s fair that it’s so difficult for a man to change his name? Do you think it’s fair that children usually take their father’s family name? Would you expect your fiancée to change his/her name (or would you change your name?) Have you ever thought about changing your name? De laatste groep van de dag was de klas van Harim, alwaar geconverseerd werd over: ‘A beautiful place’. Er werd aangehaakt op het onderwerp van een week eerder. Ik sprak met een jonge man die zijn master mathematics op zak had en nu werkzaam was als docent. Het was een hele vrolijke knaap. Hij vertelde over de mooie plekken in Marokko en over het feit dat zijn broer filosofie had gestudeerd en zijn zus communicatie. Al snel kreeg het gesprek echter een andere wending. Nu studie en baan gerealiseerd waren, werd het tijd om een meisje te vinden, maar…..hoe doe je dat? Op dat gebied kun je er namelijk geen wiskundige formule op los laten….hahaha! Hoewel het een leuk gesprek was, kon ik er niet echt van genieten, omdat ik me doodziek voelde. Het resultaat van het feit dat ik me de afgelopen tijd voor 300% heb gegeven. Direkteur Harim had opgevangen dat ik me niet lekker voelde en wilde meteen richting dokter gaan. Ik wilde slechts de les afmaken en daarna mijn bed opzoeken en hopen op een betere nachtrust. Aan het einde van de les liet Harim weten: ‘ Let’s hope that our guestspeaker Desirée will soon feel better….it’s amazing that - even if she doesn’t feel well -, she is here......en hij liet dit vergezeld gaan van een applaus…...nou ja zeg….. (Overigens: Al snel daarna was ik weer helemaal opgeknapt).

En dan komt er weer een nieuwe vrijwilliger. Dit keer een meisje uit Rusland. Het is de bedoeling dat zij naar Berrechid gaat, maar vooralsnog verbleef zij even in Casablanca.

Zo maar een paar weetjes:
In Marokko heeft een lesauto twee sturen…..
Op 24 december is het Id-ul-Maulid, of tewel de viering van de geboortedag van Mohammed. Instituut gesloten; geen lessen.

Direkteur Harim heeft de vrijwilligers aangeboden om samen een paar dagen op excursie te gaan naar de mountains…24 december om 5.00 uur ’s ochtends vertrekken….Uiteindelijk werd het afgeblazen, omdat Harim geen duidelijkheid verschafte over de kosten en de invulling. Wij hadden al gepland om Kerst en mijn verjaardag door te gaan brengen in Marrakech. Even weg uit de scene van British Language Academy….Met de trein van Casablanca naar Marrakech (3 en een half uur). We verbleven weliswaar niet in een Marokkaanse riad, maar wel in hartje Medina (Souk). Nauwelijks gearriveerd of we hoorden: ‘He madame Desirée’….een cursist uit Berrechid sprak ons aan (en wij herkenden hem niet eens). Hoewel Marrakech erg toeristisch is, was het wel fijn om even het ‘jeugdhonk’ te ontvluchten.

Wij wensen al onze lezers veel warmte, liefde en menselijke aandacht toe in 2016. Laten we hopen dat er een gevoel van saamhorigheid mag zijn in het nieuwe jaar!

Liefs,
Ben en Dees