Van Thailand naar Nederland
Door: Desirée
Blijf op de hoogte en volg bendeesonderweg
29 September 2015 | Nederland, Vlissingen
‘Staartje’ Thailand en start verlof Nederland September 2015
De laatste eindjes op St. Mark’s International school Bangkok: Iedere donderdagochtend vindt er Thai culture plaats tijdens de Assembly/morning devotion. Mooi om een keer te zien. De etiketten van het groeten in het Thais werden bijgebracht. Handpalmen tegen elkaar en vingertoppen naar boven en dit ter hoogte van je kin houden, waarbij je het hoofd een beetje buigt. De meisjes moeten daarbij zelfs nog even door de knieën gaan en 1 been schuin naar achteren plaatsen.
Er zijn een paar oudere Thaise dames die de Thaise les verzorgen. Een van beiden vindt het leuk om te koken en verrast ons wel eens met een hapje of een toetje. Deze Thaise juf heeft vroeger op een staatsschool gestaan met meer dan 1000 leerlingen, dus de 120 leerlingen van St. Mark’s zijn een makkie voor haar. Ook heeft zij in India gewerkt. Op een gegeven moment gaf zij mij (Dees) een rozenkrans. Uiteraard keek ik daar vreemd van op. Zij liet weten dat een familielid deze maakte en dat zij deze dan kocht. Vervolgens vond zij het dan fijn om zo af en toe eens een rozenkrans aan iemand te geven. Waarom ik nu tot de uitverkorenen behoorde, kon ik niet verklaren. Ik bedankte haar vriendelijk en liet weten: ‘Well, I will put it in my luggage and when I continue with my voluntarywork somewhere else, then it can be a guide’. Haar antwoord had ik totaal niet verwacht: ‘ No, it is better to give it to another person who is also not praying’…..……..pffff……duidelijke boodschap……..
Inmiddels ben ik (Dees) snipverkouden geworden (gelukkig niet voor lang).
Even was er sprake van het feit dat wij de biebjuf ook op 21 augustus zouden moeten vervangen, aangezien zij in moest springen met koken (de kokkin was namelijk voor de tweede keer ziek geworden). Nauwelijks plaats genomen achter haar bureau of Adam van kantoor kwam vragen of ik (Dees) niet wilde helpen in de pre-preparatory klas, aangezien teacher Leah ziek was. Leerkracht Leah komt uit Engeland en helpt normaal gesproken juf Donna in de pre-preparatory klas. De leerlingen zijn ongeveer 4 jaar oud. Concreet betekende dit: Na de zwemles, wederom met kleintjes naar de toiletten lopen, handjes wassen, liedjes zingen (via Juf Donna kreeg ik nog nieuwe kinderliedjes), woordjes oefenen, snacks klaarleggen, surveilleren gedurende de lunch en het buiten spelen e.d. Dit kleine grut wordt bovendien al geleerd om in het openbaar te spreken. Aan de hand van een meegebrachte foto van thuis, moesten zij vertellen wat er op de foto te zien was. Degenen die dit goed konden volbrengen, werden beloond met een ster-sticker. Ook werd er gewerkt met ‘sheets’……..opdrachten op het gebied van omcirkelen, kleuren e.d.
Verder moest ik toezicht houden tijdens de les ‘ Mandarin language’. Eerlijk gezegd vond ik er niet veel aan, maar gelukkig mocht ik tussendoor nog een Frans lesje geven aan leerlingen van year 6. Ik trok me terug met de pupils in een aparte ruimte in de bibliotheek en al snel zat ik weer helemaal in m’n oude vak en genoot er enorm van. Deze 12-jarigen zijn erg gedreven en leergierig, maar het blijven natuurlijk kinderen. Midden in een verhaal vroegen zij plotseling: ‘Ms. Dees how old are you?’ of ‘Ms. Dees are you a Christian?’ of…...of..…Zowel zij als ik gingen zo op in ons gesprek dat we de bel voor het volgende lesuur helemaal niet hadden gehoord. Aangezien mister Philippe (de Fransman die de bèta-vakken onderwijst), ‘ duty’ had (de beurt om buiten te surveilleren), gaf ik alleen een lesje Frans.
Inmiddels hebben de leerlingen besloten dat zij graag op maandag en donderdag Franse les willen hebben (van Dees en/of Philippe) en op dinsdag en vrijdag Duitse les (van Ben). Deze extra lessen vinden plaats in de lunchpauze. Zowel Ben als ik vinden dit erg leuk om te doen.
De school heeft ook een schoolkrant, een soort nieuwsbulletin en hiervoor werd onze medewerking gevraagd. Ook moesten we op de foto. In de aankomende editie zullen wij dus worden belicht……The worldwide volunteers from The Netherlands who spent 2 months at St. Mark’s…..
De ‘robotic lessons’ op school zijn erg populair. Er wordt zelfs meegedaan aan een internationale competitie. Een van de winnaars is afkomstig van St. Mark’s en mag volgend jaar door naar de tweede ronde en wel in Korea.
Het is wel handig dat er een computer-docent aanwezig is op St. Mark’s. Deze Glenn wordt dan ook wel eens door ons benaderd voor het een of ander, maar ook de leerlingen van year 7 zijn bereid om te helpen. In het computerlokaal van de school hangt de volgende spreuk: ‘ Computers are magnificent tools for the realization of our dreams, but no machine can replace the human spark of spirit, compassion, love and understanding’ (Louis Gerstner).
Op 24 augustus zorgde één van de Thaise juffen (degene die mij een rozenkrans had gegeven), weer voor een verrassing. Blijkbaar had ze vernomen dat wij St. Mark’s bijna gingen verlaten, want in de bibliotheek lag een cadeautje voor ons klaar……een shawl en jawel hoor…..een klein kruisbeeldje……Zij vertelde dat ze het fijn vond om mensen die weggingen op school, cadeautjes te geven en ze voegde eraan toe: ‘Besides I have enough money’…….Ook liet zij weten dat ze een familielid had en deze vrouw gaf ook veel geld weg…She gives money to Uganda and especially to the church……Ik (Dees) kon het niet nalaten om te zeggen: ‘Please tell your familymember to give the money to NGO’s, to orphanages, public schools, needy children, but not to the church, because our experience in Africa is that the church takes especially good care of themselves instead of taking care of the poor people’. Zij keek mij aan en antwoordde: ‘I will tell her’…....hahaha!
Wij krijgen steeds leukere contacten met de leerlingen. Zeker als zij in een vrij uur naar de bibliotheek komen en wij samen van gedachten kunnen wisselen………natuurlijk over hun huiswerk, maar ook over andere zaken. Zowel de oudere leerlingen, maar ook de kleintjes weten de bieb te vinden. De jongste leerlingen komen dan vaak even een boekje lezen, tekenen, kleuren e.d. Er zijn twee kleine mannekes (1 uit Australië en 1 uit India) die tijdens zo’n verloren uurtje hele verhalen aan ons vertellen. Aan fantasie is geen gebrek! Ook de leerkrachten komen geregeld binnenwandelen en ook dan wordt er even tijd gemaakt voor een ‘social talk’.
Op 24 augustus lazen we dat er weer een bom-incident in Bangkok was; dit keer echter was er een explosief gevonden in het huis van een arbeider.
Als we van mister Lek (de eigenaar van het appartementencomplex waar wij wonen) samen met zijn securitymen een foto willen maken, leidt dat tot grote hilariteit en krijgen we te horen: ‘We hope you come back to Bangkok; you are always welcome’. Wij zullen echter niet meer terugkeren naar Thailand.
Collega Sharon (Mandarin language teacher) is vaak in de bibliotheek te vinden, i.v.m. het voorbereiden van haar lessen. Op een gegeven moment was zij Chinees aan het schrijven, Ben Duits, ik (Dees) Frans en Nederlands en we spraken Engels met elkaar…..hoezo international school?
De Assembly op 26 augustus was de moeite waard. Het thema was: Honesty en aan de hand van het bekende verhaal over de ‘honest woodcutter’ werd getracht om de leerlingen duidelijk te maken dat eerlijkheid het langste duurt…….…Juf Gigi heeft mij een copie exemplaar van de video beloofd. Iedere ochtend tijdens Assembly klinkt het Thaise volkslied en dat is een bijzonder moment. Bovendien is de melodie prachtig.
Het mooie van St. Mark’s is dat men probeert om de leerlingen ‘life skills’ bij te brengen. Er wordt niet alleen gefocust op cognitieve vaardigheden, maar bijvoorbeeld ook op karaktervorming.
De kantine werd voorzien van een nieuwe opstand met daarin verwerkt grote bakken om de catering beter te kunnen verzorgen.
Tijdens de Assembly op donderdagmorgen wordt altijd aandacht geschonken aan de ‘Thai culture’. Op 27 augustus stond dit in het teken van het vouwen van een vis, dat als een soort van symbool dient. De laatste donderdag die wij aanwezig waren hadden wij andere prioriteiten en ging de Thai culture aan ons voorbij.
Collega Philippe heeft het plan geopperd om de leerlingen alvast een Frans Kerstlied te leren….beetje vroeg lijkt me, maar goed………..
Op 28 augustus werden we geacht om nog een keertje bij te springen in Nursery. Juf Emily blijkt naar de Immigratiedienst te moeten. Nursery…..nou niet echt onze favoriet, maar goed….het is maar voor een ochtend………..Echter: De schoolleiding gaf nogal tegenstrijdige berichten. Hoe het ook zij: De dag werd gestart in Nursery en wij werden weer ondergedompeld in: plaspauzes, handjes wassen, muziekles in de pianokamer, met waterverf een vlinder verven, met wasco een kleurplaat van een wesp kleuren, naar de bibliotheek, buiten spelen, snacktime, lunchtime e.d. Hierna moesten we gaan surveilleren in de Chinese les van klas 5, aangezien de Mandarin teacher afwezig was. De leerlingen moesten hun huiswerk maken en daarna gaven we de pupils een schrijfopdracht (die door de leerkracht Chinees was klaar gelegd).
’s Middags werd ik (Dees) geacht om ook dit dagdeel door te brengen in Nursery (Juf Tuk moest Thaise les geven, juf Marly/May werd ingezet bij Kindergarten, slechts juf Emily was aanwezig). En als de ouders de kinderen komen halen, dan moeten er 2 leerkrachten aanwezig zijn, vandaar dat ik gedurende de naptime toezicht moest houden op het kleine grut. Voor Ben bestond de middag uit Duitse les geven en daarna weer richting Mandarin language-lokaal gaan. Deze keer moest hij surveilleren in klas 4 en 3. Hij moest erop toezien dat de leerlingen niet alleen hun huiswerk maakten, maar ook de extra schrijfopdracht die hun teacher had achtergelaten. Ook vertelde Ben nog een beetje over Nederland. Een leerling vertelde dat hij in Madrid was geweest.
Op 31 augustus bestond onze taak op school o.a. uit het wegen en meten van alle leerlingen. Op verzoek van de baas moet dit maar liefst iedere maand plaatsvinden.
Een dag later moesten er stapels boeken (readers) ontbonden worden. De inhoud werd verzameld als kladpapier; slechts de kaften en de ringbanden konden hergebruikt worden. In onze beleving verspilling van prachtig lesmateriaal, maar ja……..op deze school moet alles tip top in orde zijn en ook het lesmateriaal moet dus regelmatig vervangen worden. Voor ons was het moeilijk om te zien dat dit allemaal werd vernietigd. Wat zou Ghana blij zijn geweest met dit mooie lesmateriaal……Maar ja, verschepen is kostbaar. Wij kregen toestemming om lesmateriaal uit te zoeken voor ons volgende project en dat hebben we dan ook gedaan. Gelet op onze luggage konden we natuurlijk ook niet te veel meenemen, maar goed…..een paar kilo extra moet kunnen……....en dus gaan er workbooks mee op het gebied van phonics, English, mathematics, health and social studies en zelfs nog een song book.
Het is allemaal behoorlijk overdreven op St. Mark’s: Als een leerling in de bibliotheek vele keren hoest, krijgt hij te horen: ‘Take your medecine; you are spreading a lot of germs around’. De betreffende leerling zat even later met een mondkapje voor….
De laatste week St. Mark’s is dus een feit……op de valreep nog veel regel dingetjes…....muziek op de mobi laten zetten, learning/teaching videos op de laptop laten zetten, een groepsfoto maken, een certificaat laten maken, email-adressen uitwisselen enz.
De laatste dagen krijgen we steeds meer contact met juf Elmer en juf Marly/May van Kindergarten. Beiden zijn afkomstig uit de Filipijnen. Eerstgenoemde is getrouwd met een Zweed en juf Marly/May is au pair geweest in Denemarken. Beiden echter waren blij om terug te zijn in Azië, want….zo lieten zij weten…..it’s too cold in Europe and you only eat bread, cheese and milk…….....hahaha!
Ook juf Karen en juf Gigi komen uit de Filipijnen. Ook voor hen is de Nederlandse cultuur onbegrijpelijk. Toen we een keer samen op school in de kantine onze lunch gebruikten, kregen we het al snel over het Thaise eten en dit werd vergeleken met het eten in de Filipijnen en in Nederland. Juf Gigi liet weten: ‘In our culture it is normal that in case you don’t like the food your mother cooked for you, you can go to your neighbours and eat there’. Toen wij hierop lachend reageerden dat dit ‘not done’ was in The Netherlands, reageerde zij verbaasd: ‘Is that not possible in The Netherlands?’ En zij liet dit vergezeld gaan van haar eind conclusie: ‘Then I can not live there’.
Voor sommige Aziatische teachers blijft het ingewikkeld……de vrijwilligers komen uit Nederland, maar een van beiden is a French teacher, en ze wonen in Ghana of toch niet? De Chinese juf Sharon die Mandarin language onderwijst kon het waarschijnlijk ook niet helemaal bevatten, want ze liet weten: ‘ So you go back to Paris now?’
Op 2 september is er nog een Open dag op St. Mark’s (voor de ouders). Dit bleek echter uitgesteld te zijn tot 9 oktober, dus dat maken we niet meer mee.
Collega Philippe (afkomstig uit Frankrijk) blijkt een 9-jarig neefje te hebben met een uitzonderlijk zangtalent. Hij verwees ons naar YouTube…..Eric le rossignol….en inderdaad…zijn stem klinkt als een nachtegaal.
De Aziatische cultuur is soms ietwat modest and shy. Voorbeeld: Er stond een anatomieboek in de bibliotheek en de leerlingen zagen daarin een plaatje van een naakte man en vrouw. Tsja….in de beschermde omgeving van St. Mark’s (in combinatie met de shy culture) leverde dat toch een enigszins shock effect op. Biebjuf Uan vroeg aan mij of zij het boek moest verstoppen en ik adviseerde haar als volgt: ‘I can understand that in your culture you feel maybe a little bit uncomfortable, but I come from a very open culture, so in my perception it is normal to talk about these issues. I think it is not good to hide the book, because it is reality and daily life. Besides they will learn it during the lesson Science and a part of Science is Biology and the human body, so perhaps you can discuss it with the Science teacher, Gigi.’ Blijkbaar was zij blij met mijn antwoord, want zij liet weten: ‘I will contact Gigi’.
Toen we ’s morgens op 2 september op school arriveerden, stond teacher Aky bij de ingang. Hij had duty en dit betekende dat hij bij alle leerlingen de lichaamstemperatuur moest opmeten en de handen moest ontsmetten….…..Ja, ja, typisch St. Mark’s! Aky is een grappige leerkracht en toen hij bij een klein knaapje de thermometer hanteerde, liet hij weten: ‘What is your magic number today my friend?’ Aan ons vroeg hij: ‘Are you sad that you almost leave?’ Ons antwoord luidde: ‘ We are not sad to leave Bangkok, but we are sad to leave South East Asia’. En in dat antwoord kon hij zich wel vinden.
De groepsfoto op 2 september vond plaats in de gymzaal tijdens de Assembly en daardoor was het gemakkelijk om alle leerkrachten en alle leerlingen samen te laten komen. Bij aanvang pakte mister Warren (de leuke leerkracht bij wie wij 3 Ghana presentaties hebben gehouden gedurende zijn lessen Social Studies) de microfoon en richtte het woord tot ons. Hij refereerde naar Ghana en deed dat geheel in stijl: ‘Good morning mr. and. mrs. Ben’…...hahaha!!! Na zijn bedankje richting ons, vroeg hij of wij ook nog iets wilden zeggen en natuurlijk werd aan dit verzoek voldaan. Wij blikten terug op onze 2 maanden Thailand/Bangkok/St. Mark’s en verwoordden onze ervaringen als volgt:
‘St. Mark’s…. a learning paradise with so many facilities for the students. A school where - apart from cognitive skills - character counts. We met a kind, friendly, helpful and hardworking team. We had nice contacts with teachers, students, office staff and cantine ladies. We like the international and caring atmosphere, the cozy and warm setting and we enjoyed the delicious food. Although we were only assistants and not teachers, we did several things and so we got a good impression. Some of our activities: Summer school, library work, meeting, workshop, helping in several classes, giving Ghana presentations, teaching French and German during lunchtime (special request from some students) etc. It was a good experience, but you will understand that - due to our background - our heart is more with the needy ones than with the lucky ones as at St. Mark’s. The pupils are so blessed. Let’s hope they appreciate it. To summarize: Compliments! St. Mark’s is really academically aspiring, caringly christian and experientially enriching. And especially for mister Philippe (de Fransman): Partir c’est mourir un peu. It means: When you leave it feels a little bit like dying, but I always say: When one door closes, another door opens. We are in the process now of finding another project and we focus on Latin America and/or Eastern Europe. But at first we go to The Netherlands. Our head is in Holland, but our heart not yet and sometimes we doubt if our heart will ever be again in our home country, but okay…in Ghana we have learned: The time will tell….Thank you!
Daarna werden de foto’s gemaakt. Een paar uurtjes later gaf mister Adam ons de certificates, met daarop de vermelding: Exceptional volunteer service…….hahaha! Op het einde van de dag wachtte ons nog een verrassing. Wij moesten naar het kantoor van de principal komen, zijnde Lis. Aldaar kregen wij cadeautjes…..een zaklamp voor Ben en een agenda voor Dees. Dit had zij vergezeld laten gaan van een appreciation card, met daarop de tekst: ……‘Kindness is never forgotten; a helping hand never goes unnoticed. Thank you and may God smile on you for both!’………….… Zoooo lief…...!
Toen werd het tijd om op 3 september echt iedereen gedag te zeggen…..…....… de leerlingen die Frans en Duits bij ons hadden gevolgd, kwamen aanzetten met ‘ a surprise present’ in de vorm van een verrassingsbox. Er stond op vermeld: To mr. Ben and Miss Dais (Dees of Desirée blijft een moeilijke naam); we will miss you, gevolgd door: Auf wiedersehen, wir werden euch vermissen (sorry if it is not correct). De verrassingsbox was gevuld met kraaltjes en vouwwerkjes met daarop hartjes, een zeilboot, een leeswijzer in de vorm van een uil etc. Die leerlingen blijven je toch verbazen.
De dag stond verder in het teken van: her en der een praatje maken, foto’s maken, email adressen uitwisselen, handjes geven in alle klassen, warme omhelzingen, maar ook gezamenlijk afscheid nemen en dit in de vorm van een feestelijke goodbye lunch. Het was echt party-time…....Eén van de Thaise juffen (diegene van de rozenkrans) had voor ons Thais gekookt. Behalve de Tom Yam, had zij nog 2 dingen gemaakt die overheerlijk waren. De namen zijn me ontschoten. Als dessert stond sticky rice and mango op het menu. Juf Gigi nodigde ons nog uit om ’s avonds samen dinner te gaan gebruiken. Erg attent uiteraard, maar de tijd ontbrak ons daarvoor. De laatste avond voor ons vertrek moesten we de koffers inpakken.
Op de dag van vertrek zetten we in alle vroegte onze overgebleven flessen water voor de deur neer van onze Chinese buurvrouw en collega Sharon. Daarna namen we afscheid van mister Lek van het appartementencomplex waar wij 2 maanden hadden gewoond. Hij had inmiddels een taxi geregeld. Toen we bezig waren om onze koffers in de taxi te plaatsen, kwam er een auto luid claxonnerend voorbij rijden en verscheen het hoofd van juf Donna van de St. Mark’s school uit het autoraampje, die ons nog even toelachte en uitzwaaide. En dan….. Op naar het vliegveld door het drukke Bangkok. De taxichauffeur had wel humor en zei: ‘No traffic, no Bangkok’.........
Wijzelf maken ons klaar voor een verlofperiode in Nederland en zijn doende om een huurder te regelen voor ons appartement in Vlissingen en verder zijn we bezig om een nieuw project te kiezen, waarbij onze focus ligt op Latijns-Amerika en/of Oost-Europa, maar andere opties zijn ook niet uitgesloten. Eerst maar eens ondergaan hoe we Nederland gaan ervaren.
Eén van de eerste prioriteiten in Nederland is de tandarts!!! Bij Ben zijn al een paar keer stukken kies afgebroken en op 2 september brak er ook een stuk kies bij mij af (Dees).
Eerst hopen we op een veilige vlucht op 4 september….Bangkok-Amsterdam (rechtstreeks). Een kleine 12 uur vliegen………………..
Bye Thailand and hello Holland…………....….!!!
Veilig geland en toen per trein naar Vlissingen. Net zoals andere jaren valt het ons op dat niemand een helpende hand toesteekt als je met zware koffers probeert in te stappen in de trein. Uh…kleine correctie….zwart helpt, wit niet. Hieronder een samenvatting van onze verlofperiode: Koud, koud,koud….op alle fronten! Toch is het fijn om het verlof in ons eigen appartement te kunnen doorbrengen. We rommelen en regelen de hele dag. Vanuit praktisch oogpunt gezien is het dus heel handig om in je eigen huis te zijn. Gevoelsmatig echter doet het ons weinig….noch het appartement, noch Vlissingen, noch Nederland…………
De eerste dagen waren we bezig om alle huurder-sporen te wissen…hahaha! Logisch natuurlijk dat een huurder anders omgaat met je spullen dan jezelf doet, maar goed……we mogen absoluut niet mopperen en dat doen we dan ook niet. Over de hele linie genomen zag het er netjes uit. De oplevering/eindinspectie had net voor onze komst plaats gevonden. Als je zelf in je appartement woont, dan kijk je natuurlijk toch met andere ogen en zie je meer dan het verhuurbedrijf tijdens de eindoplevering ziet. Dit resulteerde dan ook in een lange lijst met aandachtspunten. Een gedeelte komt voor rekening van de huurder en een gedeelte komt voor rekening van ons, zijnde de verhuurders.
Een van de eerste dingen was de post ophalen. Deze was namelijk voor ons bewaard door kennissen uit Vlissingen. Als dank zullen we met beiden gaan eten op de boulevard. In het begin werd de post opgestuurd naar Ghana, maar toen we in Zuid-Oost Azië steeds van project en land wisselden en de post bovendien een keer niet in Vietnam was aangekomen, hadden we aan onze Vlissingse ‘ postman’ gevraagd om de post voor ons te bewaren. De hoeveelheid viel ons erg mee en bovendien zaten er geen schokkende of urgente zaken tussen. Zo zie je maar weer….kwestie van vooraf goed regelen en verder veel via de computer afhandelen. Wij bezochten een paar mensen in het appartementencomplex en vernamen het laatste nieuws (met name over zieke en overleden mensen en bestuurs-perikelen binnen de Vereniging van Eigenaren). Een batterijpakket voor de intercominstallatie werd vervangen en na een week hadden we plotseling geen warm water meer en moest er een monteur opdraven (bleek weer een nieuw bedrijf te zijn).
En toen op naar de tandarts! Beiden hadden we te maken met een afgebroken kies ten gevolge van steentjes in de rijst. Vanuit het buitenland hadden wij via de mail al een afspraak gemaakt en hadden daarbij de hoop uitgesproken dat het snel en effectief verholpen zou kunnen worden. Liever niet hoeven terugkomen dus, maar meteen afwerken. Dit gelet op het feit dat we niet in konden schatten of we slechts kort in Nederland zouden zijn. Welnu, onze tandarts was bereid om aan ons verzoek te voldoen en na een half uurtje verlieten 2 blije mensen (wij dus) de tandartsenpraktijk.
En verder regelden we nieuwe bankpasjes; meldden ons beiden af voor alle bevolkingsonderzoeken die op de rol stonden enz. Voor wat betreft dit laatste: Prachtig natuurlijk dat deze bevolkingsonderzoeken er zijn in Nederland en we steken echt onze kop niet in het zand, maar wij houden niet van al die onderzoeken en vragen ons wel eens af hoe ver men gaat in preventie in Nederland. In ieder geval zijn wij opgelucht dat we hiervoor niet meer worden benaderd.
Ook een bezoek aan de huisarts kon natuurlijk niet ontbreken. Wij hebben een leuk contact met hem. Zijn geboortegrond is net voor de kust van Zuid-Amerika en bovendien heeft hij in Limburg gewoond. Op de een of andere manier klikt het samen erg goed. Wij voeren altijd zeer interessante gesprekken over de Derde Wereld en over de situatie in Nederland en uh.. onze fysieke gesteldheid komt dan eigenlijk pas op het laatste plan. (Overigens: Dat vinden we helemaal niet erg). Hoe het ook zij: Ben onderging braaf zijn cardio-vasculaire onderzoek en zijn bloeddruk medicatie werd weer aangeschaft. Vervolgens in het ziekenhuis een bloed-en urine-onderzoek en uiteindelijk liet de huisarts weten dat Ben – met medicatie uiteraard – helemaal gezond is en verder kan gaan met zijn werk in het buitenland.
Ikzelf (Dees) mag natuurlijk ook niet mopperen over mijn lichamelijke gesteldheid. Klachten in het buitenland waren voornamelijk bacteriële infecties, maar verder geen schokkende dingen. (Slechts dikke rijstbuikjes). Ook ik liet een bloed-en urine-onderzoek doen in het ziekenhuis en het bleek dat er zelfs geen medicatie meer nodig is voor calcium en vitamine D-tekort. Wel waren de leverfuncties lichtelijk verhoogd en daarom werd er nog een echo van de bovenbuik gemaakt, maar ook deze uitslag was goed. Geen bijzonderheden. Allebei in orde bevonden om terug te keren dus……fijn!
Over het ziekenhuis Vlissingen gesproken: Je hebt echt het gevoel dat je in de setting verkeert van ‘ Dagboek van een herdershond’…hahaha! Wat een oude scene! Als je echt iets mankeert, dan moet je naar het ziekenhuis in Goes, Rotterdam of Gent.
Niet alleen wij gingen in de revisie, ook onze laptop. De backspace toets functioneerde niet meer vanwege voornamelijk vocht en wellicht in combinatie met fluctuaties in de elektriciteit. Dit betekende dat er een compleet nieuw toetsenbord in moest. Verder moest er een virus van een usb stick verwijderd worden en moest de computer schoongemaakt worden. Volgens de medewerker in de winkel had hij er zeker 2 ons zand uit gehaald………hahaha!!!
De twee belangrijkste dingen die op ons verloflijstje staan zijn: Het regelen van een nieuw project en het regelen van een nieuwe huurder. In beiden werd veel tijd gestoken, waarbij het eerste gemakkelijker is dan het tweede. Voor wat betreft een nieuw project raadpleegden we Workaway en richtten we onze focus in eerste instantie op Oost-Europa of Latijns-Amerika. Oost-Europa werd echter al snel uitgesteld vanwege het klimaat; de kou/de winter zijn in aantocht. Nadien kwam er een nieuwe mogelijkheid bij, te weten Noord-Afrika. Hoewel Marokko niet onze eerste keuze zou zijn, vonden we daar wel de meest interessante projecten. Dus wie weet……we gingen dan ook mailen en legden de eerste contacten. Spannend! Afwachten!
Ook diende zich een belangstellende aan voor ons appartement. Het verhuurbedrijf verzorgde een bezichtiging en we hadden samen besloten dat wij daar niet bij aanwezig zouden zijn. Wij doken de bibliotheek in en maakten een wandeling over de boulevard. Drie dagen later wilde de aspirant-huurder een tweede bezichtiging en ditmaal nam hij zijn vrouw en kind mee. Aangezien het verhuurbedrijf te druk was, vroeg men of wij zelf de bezichtiging wilden doen en aldus geschiedde. Onze eventuele minpuntjes verdwenen als sneeuw voor de zon toen we in gesprek raakten met de mensen. De man komt uit Spanje (ingenieur), de vrouw uit Algerije (business management) en zij hebben een dochtertje van anderhalf jaar. Beschaafde mensen. Er was meteen een klik-gevoel. Zouden zij onze nieuwe huurders worden? Wij konden er alleen maar op hopen. Men liet ons weten dat we na een week de uitslag zouden horen, maar helaas….we hoorden niets. Ook het verhuurbedrijf werd niet door de kandidaten op de hoogte gebracht van hun beslissing. Hadden wij ons dan zo vergist in deze mensen? Wij wisten dat er behalve ons appartement in Vlissingen ook nog een huis in Middelburg meedeed in de eindrace, maar waarom ons als verhuurders niet inlichten?
Niet alleen met een eventuele nieuwe huurder hielden we ons bezig, ook werd de periode oude huurder afgerond. De eindinspectie had weliswaar al plaatsgevonden, maar toch waren er nog verschillende punten die om aandacht vroegen. Daarom kwam onze contactpersoon van het verhuurbedrijf in Middelburg 2x bij ons thuis langs om alles door te spreken en af te werken. Tevens werd een klusjesman geregeld die allerlei kleine klusjes klaarde.
Een voorbeeld waarvan je dacht…ja, we zijn weer in Nederland…..In ons appartement hangen plafonnières met buishallogeentjes, destijds geadviseerd door een lampen-zaak. Echter: Het blijkt dat veel buishallogeentjes stuk gaan (worden te warm). Het voorstel in 2012 was dan ook om de buishallogeentjes te laten vervangen door energiezuinige spaarlampen (binnen een jaar te verwezenlijken onder garantie). Uiteraard zaten wij in het buitenland en was de garantie al lang verlopen. Geen probleem. Nu echter tijdens de verhuurperiode was het binnenwerk van een plafonnière kapot gegaan en daarom kon er geen nieuw buishallogeentje geplaatst worden. Er zat niets anders op dan een hele nieuwe plafonnière te kopen met energiezuinige spaarlamp. Inmiddels hebben we begrepen dat de fabrikant de hele manier van fabricage heeft gewijzigd en nu dus alleen maar energiezuinige lampen gebruikt in plaats van de buishallogeentjes. Tsja…en na een tijdje zullen ook wel de energiezuinige spaarlampen weer worden vervangen door iets anders. Alles verandert hier zo snel…..niet leuk meer………..
Een ander voorbeeld: Situatie in de apotheek: Het systeem maakt de medicatie onnodig duur. Medicatie voor 3 maanden kost 40 Euro en medicatie voor 1 jaar kost 70 Euro. Het verschil zit ‘m in de uitgiftekosten. Gezond verstand zou dus kiezen voor 1 jaar, maar ja…..jaaruitgifte laat het systeem weer niet toe…..het systeem….het systeem….het systeem….We nemen dan ook maar medicatie mee voor 3 maanden en kopen de rest in het buitenland waar het ook nog veel goedkoper is.
Wat deden we nog meer? We kochten allerlei spulletjes die op ons Nederland-lijstje stonden en gingen een dagje met de trein naar Boxmeer en Venlo. Verder maakten we een fietstocht naar Middelburg en naar Dishoek. Ook kwam er een leuke verrassing….De school in Thailand stuurde per mail een schoolkrant op met een speciale editie. Een artikel was gewijd aan deze worldwide volunteers die 2 maanden op de St. Mark’s International school in Bangkok hadden gewerkt. Erg attent uiteraard en fijn om weer even in gedachten terug te zijn………….
Op 29 september vond de vergadering van de Vereniging van Eigenaren (VvE) van ons appartementencomplex De Fonteyne plaats. Wij lieten dit aan ons voorbijgaan. In 2012 hebben we zo’n vergadering bezocht (als nieuwelingen) en moesten concluderen dat het net leek op een kibbelende kleuterklas. De mensen leven hier erg op zichzelf; het zijn eigenlijk allemaal losse eilandjes…………
Behalve het zoeken naar een project via Workaway, schreven we ook naar de instanties die zich bezig houden met de opvang van de vluchtelingen in bijvoorbeeld Griekenland en Italië, want de hele vluchtelingenproblematiek houdt ons natuurlijk ook wel bezig sinds we in Nederland zijn. Wij vinden het een hele trieste zaak dat het draagvlak hier zo afbrokkelt. Als culturen zich namelijk verbinden, dan bloeien er vaak zo’n mooie dingen op…….Na een tijdje besloten we echter om ons te richten op het vluchtelingenwerk als we weer definitief in Nederland zijn (dus niet nu). Wij pakken dan eigenlijk de draad weer op van voor 2004. Ben wil zich dan weer gaan richten op de statushouders en deze mensen helpen met integreren in de Nederlandse samenleving en ik (Dees) wil me dan weer gaan richten op het geven van NT2 (Nederlands als tweede taal). Dat past beter bij ons dan praktische noodhulp geven. Vooralsnog gaan we dus verder met Workaway.
Over de Nederlandse temperaturen mochten we niet klagen tijdens onze verlofperiode….zo tussen de 14 en 20 graden………..
Eind september was duidelijk dat we nog geen huurder hadden, maar was ook duidelijk dat we medio oktober naar het Noord-Westen van Marokko gaan (Berrechid) alwaar we gaan werken op een talenschool.
Tot de volgende maand!!!
Hartelijke groet uit Vlissingen,
Ben en Dees
De laatste eindjes op St. Mark’s International school Bangkok: Iedere donderdagochtend vindt er Thai culture plaats tijdens de Assembly/morning devotion. Mooi om een keer te zien. De etiketten van het groeten in het Thais werden bijgebracht. Handpalmen tegen elkaar en vingertoppen naar boven en dit ter hoogte van je kin houden, waarbij je het hoofd een beetje buigt. De meisjes moeten daarbij zelfs nog even door de knieën gaan en 1 been schuin naar achteren plaatsen.
Er zijn een paar oudere Thaise dames die de Thaise les verzorgen. Een van beiden vindt het leuk om te koken en verrast ons wel eens met een hapje of een toetje. Deze Thaise juf heeft vroeger op een staatsschool gestaan met meer dan 1000 leerlingen, dus de 120 leerlingen van St. Mark’s zijn een makkie voor haar. Ook heeft zij in India gewerkt. Op een gegeven moment gaf zij mij (Dees) een rozenkrans. Uiteraard keek ik daar vreemd van op. Zij liet weten dat een familielid deze maakte en dat zij deze dan kocht. Vervolgens vond zij het dan fijn om zo af en toe eens een rozenkrans aan iemand te geven. Waarom ik nu tot de uitverkorenen behoorde, kon ik niet verklaren. Ik bedankte haar vriendelijk en liet weten: ‘Well, I will put it in my luggage and when I continue with my voluntarywork somewhere else, then it can be a guide’. Haar antwoord had ik totaal niet verwacht: ‘ No, it is better to give it to another person who is also not praying’…..……..pffff……duidelijke boodschap……..
Inmiddels ben ik (Dees) snipverkouden geworden (gelukkig niet voor lang).
Even was er sprake van het feit dat wij de biebjuf ook op 21 augustus zouden moeten vervangen, aangezien zij in moest springen met koken (de kokkin was namelijk voor de tweede keer ziek geworden). Nauwelijks plaats genomen achter haar bureau of Adam van kantoor kwam vragen of ik (Dees) niet wilde helpen in de pre-preparatory klas, aangezien teacher Leah ziek was. Leerkracht Leah komt uit Engeland en helpt normaal gesproken juf Donna in de pre-preparatory klas. De leerlingen zijn ongeveer 4 jaar oud. Concreet betekende dit: Na de zwemles, wederom met kleintjes naar de toiletten lopen, handjes wassen, liedjes zingen (via Juf Donna kreeg ik nog nieuwe kinderliedjes), woordjes oefenen, snacks klaarleggen, surveilleren gedurende de lunch en het buiten spelen e.d. Dit kleine grut wordt bovendien al geleerd om in het openbaar te spreken. Aan de hand van een meegebrachte foto van thuis, moesten zij vertellen wat er op de foto te zien was. Degenen die dit goed konden volbrengen, werden beloond met een ster-sticker. Ook werd er gewerkt met ‘sheets’……..opdrachten op het gebied van omcirkelen, kleuren e.d.
Verder moest ik toezicht houden tijdens de les ‘ Mandarin language’. Eerlijk gezegd vond ik er niet veel aan, maar gelukkig mocht ik tussendoor nog een Frans lesje geven aan leerlingen van year 6. Ik trok me terug met de pupils in een aparte ruimte in de bibliotheek en al snel zat ik weer helemaal in m’n oude vak en genoot er enorm van. Deze 12-jarigen zijn erg gedreven en leergierig, maar het blijven natuurlijk kinderen. Midden in een verhaal vroegen zij plotseling: ‘Ms. Dees how old are you?’ of ‘Ms. Dees are you a Christian?’ of…...of..…Zowel zij als ik gingen zo op in ons gesprek dat we de bel voor het volgende lesuur helemaal niet hadden gehoord. Aangezien mister Philippe (de Fransman die de bèta-vakken onderwijst), ‘ duty’ had (de beurt om buiten te surveilleren), gaf ik alleen een lesje Frans.
Inmiddels hebben de leerlingen besloten dat zij graag op maandag en donderdag Franse les willen hebben (van Dees en/of Philippe) en op dinsdag en vrijdag Duitse les (van Ben). Deze extra lessen vinden plaats in de lunchpauze. Zowel Ben als ik vinden dit erg leuk om te doen.
De school heeft ook een schoolkrant, een soort nieuwsbulletin en hiervoor werd onze medewerking gevraagd. Ook moesten we op de foto. In de aankomende editie zullen wij dus worden belicht……The worldwide volunteers from The Netherlands who spent 2 months at St. Mark’s…..
De ‘robotic lessons’ op school zijn erg populair. Er wordt zelfs meegedaan aan een internationale competitie. Een van de winnaars is afkomstig van St. Mark’s en mag volgend jaar door naar de tweede ronde en wel in Korea.
Het is wel handig dat er een computer-docent aanwezig is op St. Mark’s. Deze Glenn wordt dan ook wel eens door ons benaderd voor het een of ander, maar ook de leerlingen van year 7 zijn bereid om te helpen. In het computerlokaal van de school hangt de volgende spreuk: ‘ Computers are magnificent tools for the realization of our dreams, but no machine can replace the human spark of spirit, compassion, love and understanding’ (Louis Gerstner).
Op 24 augustus zorgde één van de Thaise juffen (degene die mij een rozenkrans had gegeven), weer voor een verrassing. Blijkbaar had ze vernomen dat wij St. Mark’s bijna gingen verlaten, want in de bibliotheek lag een cadeautje voor ons klaar……een shawl en jawel hoor…..een klein kruisbeeldje……Zij vertelde dat ze het fijn vond om mensen die weggingen op school, cadeautjes te geven en ze voegde eraan toe: ‘Besides I have enough money’…….Ook liet zij weten dat ze een familielid had en deze vrouw gaf ook veel geld weg…She gives money to Uganda and especially to the church……Ik (Dees) kon het niet nalaten om te zeggen: ‘Please tell your familymember to give the money to NGO’s, to orphanages, public schools, needy children, but not to the church, because our experience in Africa is that the church takes especially good care of themselves instead of taking care of the poor people’. Zij keek mij aan en antwoordde: ‘I will tell her’…....hahaha!
Wij krijgen steeds leukere contacten met de leerlingen. Zeker als zij in een vrij uur naar de bibliotheek komen en wij samen van gedachten kunnen wisselen………natuurlijk over hun huiswerk, maar ook over andere zaken. Zowel de oudere leerlingen, maar ook de kleintjes weten de bieb te vinden. De jongste leerlingen komen dan vaak even een boekje lezen, tekenen, kleuren e.d. Er zijn twee kleine mannekes (1 uit Australië en 1 uit India) die tijdens zo’n verloren uurtje hele verhalen aan ons vertellen. Aan fantasie is geen gebrek! Ook de leerkrachten komen geregeld binnenwandelen en ook dan wordt er even tijd gemaakt voor een ‘social talk’.
Op 24 augustus lazen we dat er weer een bom-incident in Bangkok was; dit keer echter was er een explosief gevonden in het huis van een arbeider.
Als we van mister Lek (de eigenaar van het appartementencomplex waar wij wonen) samen met zijn securitymen een foto willen maken, leidt dat tot grote hilariteit en krijgen we te horen: ‘We hope you come back to Bangkok; you are always welcome’. Wij zullen echter niet meer terugkeren naar Thailand.
Collega Sharon (Mandarin language teacher) is vaak in de bibliotheek te vinden, i.v.m. het voorbereiden van haar lessen. Op een gegeven moment was zij Chinees aan het schrijven, Ben Duits, ik (Dees) Frans en Nederlands en we spraken Engels met elkaar…..hoezo international school?
De Assembly op 26 augustus was de moeite waard. Het thema was: Honesty en aan de hand van het bekende verhaal over de ‘honest woodcutter’ werd getracht om de leerlingen duidelijk te maken dat eerlijkheid het langste duurt…….…Juf Gigi heeft mij een copie exemplaar van de video beloofd. Iedere ochtend tijdens Assembly klinkt het Thaise volkslied en dat is een bijzonder moment. Bovendien is de melodie prachtig.
Het mooie van St. Mark’s is dat men probeert om de leerlingen ‘life skills’ bij te brengen. Er wordt niet alleen gefocust op cognitieve vaardigheden, maar bijvoorbeeld ook op karaktervorming.
De kantine werd voorzien van een nieuwe opstand met daarin verwerkt grote bakken om de catering beter te kunnen verzorgen.
Tijdens de Assembly op donderdagmorgen wordt altijd aandacht geschonken aan de ‘Thai culture’. Op 27 augustus stond dit in het teken van het vouwen van een vis, dat als een soort van symbool dient. De laatste donderdag die wij aanwezig waren hadden wij andere prioriteiten en ging de Thai culture aan ons voorbij.
Collega Philippe heeft het plan geopperd om de leerlingen alvast een Frans Kerstlied te leren….beetje vroeg lijkt me, maar goed………..
Op 28 augustus werden we geacht om nog een keertje bij te springen in Nursery. Juf Emily blijkt naar de Immigratiedienst te moeten. Nursery…..nou niet echt onze favoriet, maar goed….het is maar voor een ochtend………..Echter: De schoolleiding gaf nogal tegenstrijdige berichten. Hoe het ook zij: De dag werd gestart in Nursery en wij werden weer ondergedompeld in: plaspauzes, handjes wassen, muziekles in de pianokamer, met waterverf een vlinder verven, met wasco een kleurplaat van een wesp kleuren, naar de bibliotheek, buiten spelen, snacktime, lunchtime e.d. Hierna moesten we gaan surveilleren in de Chinese les van klas 5, aangezien de Mandarin teacher afwezig was. De leerlingen moesten hun huiswerk maken en daarna gaven we de pupils een schrijfopdracht (die door de leerkracht Chinees was klaar gelegd).
’s Middags werd ik (Dees) geacht om ook dit dagdeel door te brengen in Nursery (Juf Tuk moest Thaise les geven, juf Marly/May werd ingezet bij Kindergarten, slechts juf Emily was aanwezig). En als de ouders de kinderen komen halen, dan moeten er 2 leerkrachten aanwezig zijn, vandaar dat ik gedurende de naptime toezicht moest houden op het kleine grut. Voor Ben bestond de middag uit Duitse les geven en daarna weer richting Mandarin language-lokaal gaan. Deze keer moest hij surveilleren in klas 4 en 3. Hij moest erop toezien dat de leerlingen niet alleen hun huiswerk maakten, maar ook de extra schrijfopdracht die hun teacher had achtergelaten. Ook vertelde Ben nog een beetje over Nederland. Een leerling vertelde dat hij in Madrid was geweest.
Op 31 augustus bestond onze taak op school o.a. uit het wegen en meten van alle leerlingen. Op verzoek van de baas moet dit maar liefst iedere maand plaatsvinden.
Een dag later moesten er stapels boeken (readers) ontbonden worden. De inhoud werd verzameld als kladpapier; slechts de kaften en de ringbanden konden hergebruikt worden. In onze beleving verspilling van prachtig lesmateriaal, maar ja……..op deze school moet alles tip top in orde zijn en ook het lesmateriaal moet dus regelmatig vervangen worden. Voor ons was het moeilijk om te zien dat dit allemaal werd vernietigd. Wat zou Ghana blij zijn geweest met dit mooie lesmateriaal……Maar ja, verschepen is kostbaar. Wij kregen toestemming om lesmateriaal uit te zoeken voor ons volgende project en dat hebben we dan ook gedaan. Gelet op onze luggage konden we natuurlijk ook niet te veel meenemen, maar goed…..een paar kilo extra moet kunnen……....en dus gaan er workbooks mee op het gebied van phonics, English, mathematics, health and social studies en zelfs nog een song book.
Het is allemaal behoorlijk overdreven op St. Mark’s: Als een leerling in de bibliotheek vele keren hoest, krijgt hij te horen: ‘Take your medecine; you are spreading a lot of germs around’. De betreffende leerling zat even later met een mondkapje voor….
De laatste week St. Mark’s is dus een feit……op de valreep nog veel regel dingetjes…....muziek op de mobi laten zetten, learning/teaching videos op de laptop laten zetten, een groepsfoto maken, een certificaat laten maken, email-adressen uitwisselen enz.
De laatste dagen krijgen we steeds meer contact met juf Elmer en juf Marly/May van Kindergarten. Beiden zijn afkomstig uit de Filipijnen. Eerstgenoemde is getrouwd met een Zweed en juf Marly/May is au pair geweest in Denemarken. Beiden echter waren blij om terug te zijn in Azië, want….zo lieten zij weten…..it’s too cold in Europe and you only eat bread, cheese and milk…….....hahaha!
Ook juf Karen en juf Gigi komen uit de Filipijnen. Ook voor hen is de Nederlandse cultuur onbegrijpelijk. Toen we een keer samen op school in de kantine onze lunch gebruikten, kregen we het al snel over het Thaise eten en dit werd vergeleken met het eten in de Filipijnen en in Nederland. Juf Gigi liet weten: ‘In our culture it is normal that in case you don’t like the food your mother cooked for you, you can go to your neighbours and eat there’. Toen wij hierop lachend reageerden dat dit ‘not done’ was in The Netherlands, reageerde zij verbaasd: ‘Is that not possible in The Netherlands?’ En zij liet dit vergezeld gaan van haar eind conclusie: ‘Then I can not live there’.
Voor sommige Aziatische teachers blijft het ingewikkeld……de vrijwilligers komen uit Nederland, maar een van beiden is a French teacher, en ze wonen in Ghana of toch niet? De Chinese juf Sharon die Mandarin language onderwijst kon het waarschijnlijk ook niet helemaal bevatten, want ze liet weten: ‘ So you go back to Paris now?’
Op 2 september is er nog een Open dag op St. Mark’s (voor de ouders). Dit bleek echter uitgesteld te zijn tot 9 oktober, dus dat maken we niet meer mee.
Collega Philippe (afkomstig uit Frankrijk) blijkt een 9-jarig neefje te hebben met een uitzonderlijk zangtalent. Hij verwees ons naar YouTube…..Eric le rossignol….en inderdaad…zijn stem klinkt als een nachtegaal.
De Aziatische cultuur is soms ietwat modest and shy. Voorbeeld: Er stond een anatomieboek in de bibliotheek en de leerlingen zagen daarin een plaatje van een naakte man en vrouw. Tsja….in de beschermde omgeving van St. Mark’s (in combinatie met de shy culture) leverde dat toch een enigszins shock effect op. Biebjuf Uan vroeg aan mij of zij het boek moest verstoppen en ik adviseerde haar als volgt: ‘I can understand that in your culture you feel maybe a little bit uncomfortable, but I come from a very open culture, so in my perception it is normal to talk about these issues. I think it is not good to hide the book, because it is reality and daily life. Besides they will learn it during the lesson Science and a part of Science is Biology and the human body, so perhaps you can discuss it with the Science teacher, Gigi.’ Blijkbaar was zij blij met mijn antwoord, want zij liet weten: ‘I will contact Gigi’.
Toen we ’s morgens op 2 september op school arriveerden, stond teacher Aky bij de ingang. Hij had duty en dit betekende dat hij bij alle leerlingen de lichaamstemperatuur moest opmeten en de handen moest ontsmetten….…..Ja, ja, typisch St. Mark’s! Aky is een grappige leerkracht en toen hij bij een klein knaapje de thermometer hanteerde, liet hij weten: ‘What is your magic number today my friend?’ Aan ons vroeg hij: ‘Are you sad that you almost leave?’ Ons antwoord luidde: ‘ We are not sad to leave Bangkok, but we are sad to leave South East Asia’. En in dat antwoord kon hij zich wel vinden.
De groepsfoto op 2 september vond plaats in de gymzaal tijdens de Assembly en daardoor was het gemakkelijk om alle leerkrachten en alle leerlingen samen te laten komen. Bij aanvang pakte mister Warren (de leuke leerkracht bij wie wij 3 Ghana presentaties hebben gehouden gedurende zijn lessen Social Studies) de microfoon en richtte het woord tot ons. Hij refereerde naar Ghana en deed dat geheel in stijl: ‘Good morning mr. and. mrs. Ben’…...hahaha!!! Na zijn bedankje richting ons, vroeg hij of wij ook nog iets wilden zeggen en natuurlijk werd aan dit verzoek voldaan. Wij blikten terug op onze 2 maanden Thailand/Bangkok/St. Mark’s en verwoordden onze ervaringen als volgt:
‘St. Mark’s…. a learning paradise with so many facilities for the students. A school where - apart from cognitive skills - character counts. We met a kind, friendly, helpful and hardworking team. We had nice contacts with teachers, students, office staff and cantine ladies. We like the international and caring atmosphere, the cozy and warm setting and we enjoyed the delicious food. Although we were only assistants and not teachers, we did several things and so we got a good impression. Some of our activities: Summer school, library work, meeting, workshop, helping in several classes, giving Ghana presentations, teaching French and German during lunchtime (special request from some students) etc. It was a good experience, but you will understand that - due to our background - our heart is more with the needy ones than with the lucky ones as at St. Mark’s. The pupils are so blessed. Let’s hope they appreciate it. To summarize: Compliments! St. Mark’s is really academically aspiring, caringly christian and experientially enriching. And especially for mister Philippe (de Fransman): Partir c’est mourir un peu. It means: When you leave it feels a little bit like dying, but I always say: When one door closes, another door opens. We are in the process now of finding another project and we focus on Latin America and/or Eastern Europe. But at first we go to The Netherlands. Our head is in Holland, but our heart not yet and sometimes we doubt if our heart will ever be again in our home country, but okay…in Ghana we have learned: The time will tell….Thank you!
Daarna werden de foto’s gemaakt. Een paar uurtjes later gaf mister Adam ons de certificates, met daarop de vermelding: Exceptional volunteer service…….hahaha! Op het einde van de dag wachtte ons nog een verrassing. Wij moesten naar het kantoor van de principal komen, zijnde Lis. Aldaar kregen wij cadeautjes…..een zaklamp voor Ben en een agenda voor Dees. Dit had zij vergezeld laten gaan van een appreciation card, met daarop de tekst: ……‘Kindness is never forgotten; a helping hand never goes unnoticed. Thank you and may God smile on you for both!’………….… Zoooo lief…...!
Toen werd het tijd om op 3 september echt iedereen gedag te zeggen…..…....… de leerlingen die Frans en Duits bij ons hadden gevolgd, kwamen aanzetten met ‘ a surprise present’ in de vorm van een verrassingsbox. Er stond op vermeld: To mr. Ben and Miss Dais (Dees of Desirée blijft een moeilijke naam); we will miss you, gevolgd door: Auf wiedersehen, wir werden euch vermissen (sorry if it is not correct). De verrassingsbox was gevuld met kraaltjes en vouwwerkjes met daarop hartjes, een zeilboot, een leeswijzer in de vorm van een uil etc. Die leerlingen blijven je toch verbazen.
De dag stond verder in het teken van: her en der een praatje maken, foto’s maken, email adressen uitwisselen, handjes geven in alle klassen, warme omhelzingen, maar ook gezamenlijk afscheid nemen en dit in de vorm van een feestelijke goodbye lunch. Het was echt party-time…....Eén van de Thaise juffen (diegene van de rozenkrans) had voor ons Thais gekookt. Behalve de Tom Yam, had zij nog 2 dingen gemaakt die overheerlijk waren. De namen zijn me ontschoten. Als dessert stond sticky rice and mango op het menu. Juf Gigi nodigde ons nog uit om ’s avonds samen dinner te gaan gebruiken. Erg attent uiteraard, maar de tijd ontbrak ons daarvoor. De laatste avond voor ons vertrek moesten we de koffers inpakken.
Op de dag van vertrek zetten we in alle vroegte onze overgebleven flessen water voor de deur neer van onze Chinese buurvrouw en collega Sharon. Daarna namen we afscheid van mister Lek van het appartementencomplex waar wij 2 maanden hadden gewoond. Hij had inmiddels een taxi geregeld. Toen we bezig waren om onze koffers in de taxi te plaatsen, kwam er een auto luid claxonnerend voorbij rijden en verscheen het hoofd van juf Donna van de St. Mark’s school uit het autoraampje, die ons nog even toelachte en uitzwaaide. En dan….. Op naar het vliegveld door het drukke Bangkok. De taxichauffeur had wel humor en zei: ‘No traffic, no Bangkok’.........
Wijzelf maken ons klaar voor een verlofperiode in Nederland en zijn doende om een huurder te regelen voor ons appartement in Vlissingen en verder zijn we bezig om een nieuw project te kiezen, waarbij onze focus ligt op Latijns-Amerika en/of Oost-Europa, maar andere opties zijn ook niet uitgesloten. Eerst maar eens ondergaan hoe we Nederland gaan ervaren.
Eén van de eerste prioriteiten in Nederland is de tandarts!!! Bij Ben zijn al een paar keer stukken kies afgebroken en op 2 september brak er ook een stuk kies bij mij af (Dees).
Eerst hopen we op een veilige vlucht op 4 september….Bangkok-Amsterdam (rechtstreeks). Een kleine 12 uur vliegen………………..
Bye Thailand and hello Holland…………....….!!!
Veilig geland en toen per trein naar Vlissingen. Net zoals andere jaren valt het ons op dat niemand een helpende hand toesteekt als je met zware koffers probeert in te stappen in de trein. Uh…kleine correctie….zwart helpt, wit niet. Hieronder een samenvatting van onze verlofperiode: Koud, koud,koud….op alle fronten! Toch is het fijn om het verlof in ons eigen appartement te kunnen doorbrengen. We rommelen en regelen de hele dag. Vanuit praktisch oogpunt gezien is het dus heel handig om in je eigen huis te zijn. Gevoelsmatig echter doet het ons weinig….noch het appartement, noch Vlissingen, noch Nederland…………
De eerste dagen waren we bezig om alle huurder-sporen te wissen…hahaha! Logisch natuurlijk dat een huurder anders omgaat met je spullen dan jezelf doet, maar goed……we mogen absoluut niet mopperen en dat doen we dan ook niet. Over de hele linie genomen zag het er netjes uit. De oplevering/eindinspectie had net voor onze komst plaats gevonden. Als je zelf in je appartement woont, dan kijk je natuurlijk toch met andere ogen en zie je meer dan het verhuurbedrijf tijdens de eindoplevering ziet. Dit resulteerde dan ook in een lange lijst met aandachtspunten. Een gedeelte komt voor rekening van de huurder en een gedeelte komt voor rekening van ons, zijnde de verhuurders.
Een van de eerste dingen was de post ophalen. Deze was namelijk voor ons bewaard door kennissen uit Vlissingen. Als dank zullen we met beiden gaan eten op de boulevard. In het begin werd de post opgestuurd naar Ghana, maar toen we in Zuid-Oost Azië steeds van project en land wisselden en de post bovendien een keer niet in Vietnam was aangekomen, hadden we aan onze Vlissingse ‘ postman’ gevraagd om de post voor ons te bewaren. De hoeveelheid viel ons erg mee en bovendien zaten er geen schokkende of urgente zaken tussen. Zo zie je maar weer….kwestie van vooraf goed regelen en verder veel via de computer afhandelen. Wij bezochten een paar mensen in het appartementencomplex en vernamen het laatste nieuws (met name over zieke en overleden mensen en bestuurs-perikelen binnen de Vereniging van Eigenaren). Een batterijpakket voor de intercominstallatie werd vervangen en na een week hadden we plotseling geen warm water meer en moest er een monteur opdraven (bleek weer een nieuw bedrijf te zijn).
En toen op naar de tandarts! Beiden hadden we te maken met een afgebroken kies ten gevolge van steentjes in de rijst. Vanuit het buitenland hadden wij via de mail al een afspraak gemaakt en hadden daarbij de hoop uitgesproken dat het snel en effectief verholpen zou kunnen worden. Liever niet hoeven terugkomen dus, maar meteen afwerken. Dit gelet op het feit dat we niet in konden schatten of we slechts kort in Nederland zouden zijn. Welnu, onze tandarts was bereid om aan ons verzoek te voldoen en na een half uurtje verlieten 2 blije mensen (wij dus) de tandartsenpraktijk.
En verder regelden we nieuwe bankpasjes; meldden ons beiden af voor alle bevolkingsonderzoeken die op de rol stonden enz. Voor wat betreft dit laatste: Prachtig natuurlijk dat deze bevolkingsonderzoeken er zijn in Nederland en we steken echt onze kop niet in het zand, maar wij houden niet van al die onderzoeken en vragen ons wel eens af hoe ver men gaat in preventie in Nederland. In ieder geval zijn wij opgelucht dat we hiervoor niet meer worden benaderd.
Ook een bezoek aan de huisarts kon natuurlijk niet ontbreken. Wij hebben een leuk contact met hem. Zijn geboortegrond is net voor de kust van Zuid-Amerika en bovendien heeft hij in Limburg gewoond. Op de een of andere manier klikt het samen erg goed. Wij voeren altijd zeer interessante gesprekken over de Derde Wereld en over de situatie in Nederland en uh.. onze fysieke gesteldheid komt dan eigenlijk pas op het laatste plan. (Overigens: Dat vinden we helemaal niet erg). Hoe het ook zij: Ben onderging braaf zijn cardio-vasculaire onderzoek en zijn bloeddruk medicatie werd weer aangeschaft. Vervolgens in het ziekenhuis een bloed-en urine-onderzoek en uiteindelijk liet de huisarts weten dat Ben – met medicatie uiteraard – helemaal gezond is en verder kan gaan met zijn werk in het buitenland.
Ikzelf (Dees) mag natuurlijk ook niet mopperen over mijn lichamelijke gesteldheid. Klachten in het buitenland waren voornamelijk bacteriële infecties, maar verder geen schokkende dingen. (Slechts dikke rijstbuikjes). Ook ik liet een bloed-en urine-onderzoek doen in het ziekenhuis en het bleek dat er zelfs geen medicatie meer nodig is voor calcium en vitamine D-tekort. Wel waren de leverfuncties lichtelijk verhoogd en daarom werd er nog een echo van de bovenbuik gemaakt, maar ook deze uitslag was goed. Geen bijzonderheden. Allebei in orde bevonden om terug te keren dus……fijn!
Over het ziekenhuis Vlissingen gesproken: Je hebt echt het gevoel dat je in de setting verkeert van ‘ Dagboek van een herdershond’…hahaha! Wat een oude scene! Als je echt iets mankeert, dan moet je naar het ziekenhuis in Goes, Rotterdam of Gent.
Niet alleen wij gingen in de revisie, ook onze laptop. De backspace toets functioneerde niet meer vanwege voornamelijk vocht en wellicht in combinatie met fluctuaties in de elektriciteit. Dit betekende dat er een compleet nieuw toetsenbord in moest. Verder moest er een virus van een usb stick verwijderd worden en moest de computer schoongemaakt worden. Volgens de medewerker in de winkel had hij er zeker 2 ons zand uit gehaald………hahaha!!!
De twee belangrijkste dingen die op ons verloflijstje staan zijn: Het regelen van een nieuw project en het regelen van een nieuwe huurder. In beiden werd veel tijd gestoken, waarbij het eerste gemakkelijker is dan het tweede. Voor wat betreft een nieuw project raadpleegden we Workaway en richtten we onze focus in eerste instantie op Oost-Europa of Latijns-Amerika. Oost-Europa werd echter al snel uitgesteld vanwege het klimaat; de kou/de winter zijn in aantocht. Nadien kwam er een nieuwe mogelijkheid bij, te weten Noord-Afrika. Hoewel Marokko niet onze eerste keuze zou zijn, vonden we daar wel de meest interessante projecten. Dus wie weet……we gingen dan ook mailen en legden de eerste contacten. Spannend! Afwachten!
Ook diende zich een belangstellende aan voor ons appartement. Het verhuurbedrijf verzorgde een bezichtiging en we hadden samen besloten dat wij daar niet bij aanwezig zouden zijn. Wij doken de bibliotheek in en maakten een wandeling over de boulevard. Drie dagen later wilde de aspirant-huurder een tweede bezichtiging en ditmaal nam hij zijn vrouw en kind mee. Aangezien het verhuurbedrijf te druk was, vroeg men of wij zelf de bezichtiging wilden doen en aldus geschiedde. Onze eventuele minpuntjes verdwenen als sneeuw voor de zon toen we in gesprek raakten met de mensen. De man komt uit Spanje (ingenieur), de vrouw uit Algerije (business management) en zij hebben een dochtertje van anderhalf jaar. Beschaafde mensen. Er was meteen een klik-gevoel. Zouden zij onze nieuwe huurders worden? Wij konden er alleen maar op hopen. Men liet ons weten dat we na een week de uitslag zouden horen, maar helaas….we hoorden niets. Ook het verhuurbedrijf werd niet door de kandidaten op de hoogte gebracht van hun beslissing. Hadden wij ons dan zo vergist in deze mensen? Wij wisten dat er behalve ons appartement in Vlissingen ook nog een huis in Middelburg meedeed in de eindrace, maar waarom ons als verhuurders niet inlichten?
Niet alleen met een eventuele nieuwe huurder hielden we ons bezig, ook werd de periode oude huurder afgerond. De eindinspectie had weliswaar al plaatsgevonden, maar toch waren er nog verschillende punten die om aandacht vroegen. Daarom kwam onze contactpersoon van het verhuurbedrijf in Middelburg 2x bij ons thuis langs om alles door te spreken en af te werken. Tevens werd een klusjesman geregeld die allerlei kleine klusjes klaarde.
Een voorbeeld waarvan je dacht…ja, we zijn weer in Nederland…..In ons appartement hangen plafonnières met buishallogeentjes, destijds geadviseerd door een lampen-zaak. Echter: Het blijkt dat veel buishallogeentjes stuk gaan (worden te warm). Het voorstel in 2012 was dan ook om de buishallogeentjes te laten vervangen door energiezuinige spaarlampen (binnen een jaar te verwezenlijken onder garantie). Uiteraard zaten wij in het buitenland en was de garantie al lang verlopen. Geen probleem. Nu echter tijdens de verhuurperiode was het binnenwerk van een plafonnière kapot gegaan en daarom kon er geen nieuw buishallogeentje geplaatst worden. Er zat niets anders op dan een hele nieuwe plafonnière te kopen met energiezuinige spaarlamp. Inmiddels hebben we begrepen dat de fabrikant de hele manier van fabricage heeft gewijzigd en nu dus alleen maar energiezuinige lampen gebruikt in plaats van de buishallogeentjes. Tsja…en na een tijdje zullen ook wel de energiezuinige spaarlampen weer worden vervangen door iets anders. Alles verandert hier zo snel…..niet leuk meer………..
Een ander voorbeeld: Situatie in de apotheek: Het systeem maakt de medicatie onnodig duur. Medicatie voor 3 maanden kost 40 Euro en medicatie voor 1 jaar kost 70 Euro. Het verschil zit ‘m in de uitgiftekosten. Gezond verstand zou dus kiezen voor 1 jaar, maar ja…..jaaruitgifte laat het systeem weer niet toe…..het systeem….het systeem….het systeem….We nemen dan ook maar medicatie mee voor 3 maanden en kopen de rest in het buitenland waar het ook nog veel goedkoper is.
Wat deden we nog meer? We kochten allerlei spulletjes die op ons Nederland-lijstje stonden en gingen een dagje met de trein naar Boxmeer en Venlo. Verder maakten we een fietstocht naar Middelburg en naar Dishoek. Ook kwam er een leuke verrassing….De school in Thailand stuurde per mail een schoolkrant op met een speciale editie. Een artikel was gewijd aan deze worldwide volunteers die 2 maanden op de St. Mark’s International school in Bangkok hadden gewerkt. Erg attent uiteraard en fijn om weer even in gedachten terug te zijn………….
Op 29 september vond de vergadering van de Vereniging van Eigenaren (VvE) van ons appartementencomplex De Fonteyne plaats. Wij lieten dit aan ons voorbijgaan. In 2012 hebben we zo’n vergadering bezocht (als nieuwelingen) en moesten concluderen dat het net leek op een kibbelende kleuterklas. De mensen leven hier erg op zichzelf; het zijn eigenlijk allemaal losse eilandjes…………
Behalve het zoeken naar een project via Workaway, schreven we ook naar de instanties die zich bezig houden met de opvang van de vluchtelingen in bijvoorbeeld Griekenland en Italië, want de hele vluchtelingenproblematiek houdt ons natuurlijk ook wel bezig sinds we in Nederland zijn. Wij vinden het een hele trieste zaak dat het draagvlak hier zo afbrokkelt. Als culturen zich namelijk verbinden, dan bloeien er vaak zo’n mooie dingen op…….Na een tijdje besloten we echter om ons te richten op het vluchtelingenwerk als we weer definitief in Nederland zijn (dus niet nu). Wij pakken dan eigenlijk de draad weer op van voor 2004. Ben wil zich dan weer gaan richten op de statushouders en deze mensen helpen met integreren in de Nederlandse samenleving en ik (Dees) wil me dan weer gaan richten op het geven van NT2 (Nederlands als tweede taal). Dat past beter bij ons dan praktische noodhulp geven. Vooralsnog gaan we dus verder met Workaway.
Over de Nederlandse temperaturen mochten we niet klagen tijdens onze verlofperiode….zo tussen de 14 en 20 graden………..
Eind september was duidelijk dat we nog geen huurder hadden, maar was ook duidelijk dat we medio oktober naar het Noord-Westen van Marokko gaan (Berrechid) alwaar we gaan werken op een talenschool.
Tot de volgende maand!!!
Hartelijke groet uit Vlissingen,
Ben en Dees
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
