Van Maleisie naar Nieuw-Zeeland

Van Maleisië naar Nieuw-Zeeland Maart 2015

De eerste 9 dagen van maart waren we nog in Maleisië en we beginnen dit verslag dan ook met het vertellen van het ‘staartje’ van onze Maleisië periode.

Eind februari kregen we - tijdens ‘cutting the vegetables’ - nog iets interessants te horen over Chinese gewoonten en gebruiken. Als je geboren wordt, ben je al meteen 1 jaar oud. Als je sterft, telt men 3 jaren extra. Stel: Je gaat dood op 75-jarige leeftijd, dan staat in de krant vermeld dat je overleden bent op 78-jarige leeftijd. (Eén jaar is voor de hemel, één jaar is voor de aarde en één jaar is voor het moment waarop je sterft). Verder vertelde men dat 7 dagen na het Chinese Nieuwjaar ‘men’s birthday’ wordt gevierd. Men eet dan bijvoorbeeld 7 verschillende kleuren groente. Deze wetenswaardigheden werden ons verteld door een vlotte 74-jarige vrijwilligster van Lighthouse, die vroeger wel eens in Nederland was geweest (2 weken rondreis Europa!) Tot aan het einde toe van onze periode maakten we nog steeds kennis met nieuwe mensen, bijvoorbeeld met Violet en Christine die af en toe in de keuken helpen.

Inmiddels hebben we te maken gehad met een sterfgeval onder de zwervers (een Chinese man) en met iemand die een hersenbloeding heeft gehad en in het ziekenhuis is opgenomen. Deze laatstgenoemde is een vrouw die helemaal alleen is….geen familie…..geen vrienden……niets………

Op 26 februari werd er wederom een zwerver onwel op het project. Gelukkig was er precies op dat moment een arts aanwezig die 2x in de maand langs komt. Een ambulance werd geregeld en ook hij ging richting ziekenhuis.

Hoewel het Chinese Nieuwjaar op 19 en 20 februari werd gevierd, is het daarmee niet afgelopen. Vuurwerk is bijvoorbeeld nog steeds aan de orde en in de nacht van 26 op 27 februari hield dit immense vuurwerk ons behoorlijk uit de slaap. De nasleep duurt nog zo’n 15 dagen. Dit heeft te maken met het feit dat mensen ruim de tijd nemen om het nieuwe jaar in te luiden. Men gaat o.a. op familiebezoek en dat betekent dat er veel gereisd moet worden. Het is dan ook druk in het openbaar vervoer gedurende deze periode. Als wij vertrekken op 9 maart, is die drukke periode net afgelopen en daar boffen we dus bij. Iedere dag tussen aanvang Chinese Nieuwjaar en de uitloop van 15 dagen is er wel iets bijzonders gaande. Zo wordt er bijvoorbeeld ook geofferd aan de goden. Op de tafel wordt een gebraden kip gelegd, voorzien van kleine stukjes Chinese cake en op de 4 uiteinden van de tafel wordt sugarcane geplaatst. De laatste dag is er een lampionnen-optocht.

Chinees Nieuwjaar, ook bekend als het Lentefestival of lentefeest, is de belangrijkste van de Chinese feestdagen.
Chinees nieuwjaar wordt gevierd op de eerste tot en met de vijftiende dag van de eerste maand van de Chinese kalender. De eerste dag is de dag waarop de tweede (soms de derde) nieuwe maan ná het winter-solstitium plaatsvindt. Niet alleen in China en Taiwan, maar in vele Chinatowns in de wereld wordt het gevierd. Tegelijkertijd vieren andere Oost-Aziaten, zoals Koreanen en Vietnamezen ook hun nieuwjaar. Maar ook Mongolen en Tibetanen (losar) vieren het op dezelfde datum.
Niet iedere nieuwjaarsdag valt op de tweede nieuwe maan na de winterwende. Nieuwjaar valt op de derde nieuwe maan wanneer er een elfde of twaalfde maand voor het nieuwe jaar valt. De eerstvolgende keer dat dit gebeurt, is in 2033.

Het Chinees Nieuwjaar wordt traditioneel gevierd met de drakendansen en leeuwendansen. De Chinese nieuwjaarsperiode eindigt met het lantaarnfestival, op de vijftiende dag van het nieuwe jaar. Tijdens de nieuwjaarsperiode verblijft men bij familie en bezoekt men familie, vrienden en/of kennissen in de buurt of in hun jiaxiang. Dit leidt tot grote migratiestromen. Ook liggen vele fabrieken aan de Chinese kustprovincies een week stil. Ook gaat men vaak samen eten. Steeds vaker komt het voor dat families in een restaurant eten op de avond voor het nieuwe jaar. Het niet bij familie kunnen zijn met Nieuwjaar ziet men als zeer jammer, te vergelijken met het moeten overslaan van Kerstmis in het westen. Men probeert dan ook altijd om bij familie te kunnen zijn. De Chinese staatstelevisie zendt ieder jaar een festival uit met zang, dans, circusnummers en cabaret.

Volgens legenden was Nian (net als het Chinese woord voor 'jaar' uitgesproken als [njen]) een mensetend roofdier in het oude China, dat ongemerkt huizen kon binnendringen. Heel het jaar verbleef Nian in de diepe zee en kwam alleen bij de overgang van Oud- op Nieuwjaar tevoorschijn. Al gauw leerden de Chinezen dat Nian gevoelig was voor hard lawaai en de kleur rood, en zij verdreven hem met explosies, vuurwerk, Chinese leeuwen en veelvuldig gebruik van de kleur rood in het huis. Deze gebruiken leidden tot de eerste nieuwjaarsvieringen.

Aangezien wij in de ‘Chinese area’ wonen en werken, is het ook wel eens leuk om de ‘Indian area’ te bezoeken en dan is het extra leuk om veel dingen te herkennen van onze 2 maanden India in 2005, alweer 10 jaar geleden……….Zo zagen we bijvoorbeeld voor de ingang van een winkel en een woning de bekende gele waterverf die op de straat/stoep is aangebracht, vaak voorzien van enkele bloemen. Dit als symbool om ‘good luck’ op te roepen en het slechte te verdrijven. Een verkoopster vertelde dat zij iedere ochtend dit spul aanbracht op de stoep van haar huis en van haar zaak.

En dan vraagt een zwerver aan Ben of hij ’s morgens een keer in alle vroegte (6.00 uur) een wandeling met hem wil maken. Aldus geschiedde.

Eind februari hadden we op Lighthouse een paar dagen op rij bezoek van een gezin woonachtig in China (man van origine afkomstig uit Duitsland en de vrouw afkomstig uit Penang/Maleisië en hun 2 dochters Eleonor en Edna). Zij waren op familiebezoek in Penang. De beide meisjes wilden graag een keer op Bright Sparks ‘ creative arts’ organiseren voor de leerlingen en hadden daarvoor ‘looming’ bedacht. In mijn beleving leek het op het ouderwetse punnikken, maar dan in super futuristische uitvoering!
Moeder Gloria vond het wel leuk om de koffie/theerondes te wijzigen in een kommetje ‘oats’ en een kommetje ‘porridge’ en wij mochten proeven. Deze porridge was niet te vergelijken met de Ghanese variant…..!

Volgens poetsvrouw Kahlia moest ik (Dees) Maleisisch leren, want zo luidde haar redenering: ‘Next time you come to Malaysia, then you can talk Malay with me, Kahlia’…..

Het is grappig om te constateren dat de kinderen van de Tessark school in Takoradi/Ghana dezelfde liedjes zingen als de kinderen hier op Bright Sparks op het eiland Penang in Georgetown, Maleisië.

Over Bright Sparks gesproken (maar dit geldt ook voor La Salle): De leerlingen zijn óf van Maleisische afkomst, óf van Chinese afkomst óf van Indische afkomst. Op Bright Sparks zitten 2 schattige Indische zusjes (de oudste is een jaar of 9, de jongste een jaar of 6). De oudste kan zich goed verstaanbaar maken in het Engels, de jongste echter moet de Engelse taal nog onder de knie zien te krijgen.

Eén van mijn Chinese leerlingen van learning centre La Salle is echt zo’n knuffelkind om op te vreten! Haar naam is Weewee (althans zo klinkt het). Plotseling vroeg zij aan mij: ‘ Teacher why are your eyes so blue’? Een andere leerling - klein Chineesje Wilson - is vaak erg moe en valt dan gewoon in slaap. De leerlingen roepen dan: ‘Wilson wake up’, maar het kleintje snurkt gewoon door. Zelfs als de kinderen beginnen te zingen: ‘Are you sleeping, are you sleeping?’ (op de melodie van Vader Jacob), geeft hij geen krimp.

Op La Salle werken slechts 2 oudere leerkrachten: Stephen en John. Gedurende het Chinese Nieuwjaar (periode van 15 dagen) was John afgereisd naar China en was slechts Stephen aanwezig. Echter: Op 27 februari kreeg hij versterking van een zekere Philip. Ook wij maakten kennis met deze Philip. Het bleek dat hij in het verleden op La Salle had gewerkt en nu gewoon nog eens langs kwam. Toen hij hoorde dat wij al 10 jaar vrijwilligerswerk wereldwijd doen en het zoveel moeite had gekost om een mooi project te vinden in Maleisië, liet hij weten dat er op het eiland Penang wel degelijk plekken zijn waar men onze hulp heel goed zou kunnen gebruiken. Zelf was hij betrokken bij verschillende NGO’s en hij gaf een voorbeeld van een weeshuis, zijnde Children’s Protection Society. Natuurlijk goed om te weten, maar hoewel we een fantastische periode in Georgetown/Penang hebben gehad, is het niet onze bedoeling om terug te keren. Wij hebben bewust gekozen voor kortdurende projecten in verschillende landen. En natuurlijk is het dan niet prettig om te vertrekken op een project waar je het zo ontzettend goed naar je zin hebt gehad, maar we willen nu eenmaal zo veel mogelijk verschillende ervaringen opdoen.

Hoewel het dus niet onze bedoeling is om terug te keren naar Maleisië, kon het natuurlijk geen kwaad om het weeshuis Children’s Protection Society te gaan bezoeken en Philip was bereid om met ons mee te gaan. Op 4 maart togen we dan ook naar dit kids home. Een veilige plek voor kinderen, die in het verleden vaak verwaarloosd of misbruikt waren. Ongeveer 40 kinderen krijgen hier een ‘thuis’. Wij spraken met iemand van de leiding, die ons al meteen een ‘volunteer form’ wilde geven. Dat was dus niet onze bedoeling. Wij wilden slechts een indruk krijgen….to get a clear picture……

Onze laatste maand in Maleisië was het bloedheet en die warme temperaturen waren afmattend. Moeheid was het gevolg. Verder waren we doende om onze periode in Maleisië af te ronden en ons voor te bereiden op een nieuw land.

Op 1 maart hadden we een Nieuwjaarsreceptie op Lighthouse, waarbij het management, personeelsleden, vrijwilligers, familieleden, zwervers, leerlingen, ouders e.d. aanwezig waren. Iedereen werd in onze beleving behoorlijk verwend: Heerlijk eten verzorgd door een catering, aangevuld met fruit, ijs, cake. Verder nog een andpow (envelop met een Nieuwjaars gift) en een verrassingszak. De ‘New year celebration’ vond gedeeltelijk buiten en gedeeltelijk binnen plaats. De binnenruimte van het feeding centre was vergroot door het openen van een tweetal binnen wanden, waardoor er een kolossale ruimte ontstond. Wij spraken met vele bekende en onbekende mensen. Zo maakten we o.a. kennis met de man van vrijwilligster Valery. Wisten wij niet beter dat Valery afkomstig was uit Schotland en een jaar in Zambia had gewoond, nu vertelde haar man dat zij 6 maanden per jaar in Maleisië wonen en 6 maanden per jaar in Spanje. Ook maakten we kennis met de dochter van vrijwilligster Mary Emmanuel. Deze dochter runt een ‘kids home’ en vertelde over de vele problemen waar zij dagelijks mee geconfronteerd wordt. Zo was er o.a. geen geld om reclame te maken voor haar ‘ kids home’. Ik heb haar dan ook geadviseerd om vrijwilligers te werven via Workaway. De Schotse Valery die mijn collega vrijwilligster is in het feeding centre bleek Engelse les te geven aan de kinderen van dit ‘kids home’. Ook mister Bele de oprichter en senior manager van het project was weer aanwezig. Hij had zijn oogoperatie ondergaan en was weer volop in de weer (hoewel hij officieel pas weer gaat starten op 9 maart).

Situatie op de bank: De pinautomaat wordt gevuld en dat gaat toch wel ietsje anders dan in Nederland…….op het moment suprême mocht niemand meer de bank in of uitgaan. Om er zeker van te zijn dat dit ook daadwerkelijk niet zou gaan gebeuren, stak de security een groot geweer tussen de handvaten van de deuren.

Op 2 maart hadden we in Lighthouse hulp van de mensen van computerbedrijf Dell. Dit keer waren het de mensen van de financiële afdeling die hun ‘charity activity’ uitvoerden in het feeding centre. Medewerkers van Dell krijgen van hun baas de gelegenheid om iets goeds te doen voor de medemens (in de tijd van de baas dus). Een tijdje geleden waren er medewerkers van de ‘customer service’ van Dell op het project.

Als poetsvrouw Kahlia voor de laatste keer onze kamer schoonmaakt, valt ze ons letterlijk in de armen en krijgen we te horen: ‘It hurts me that you leave; I feel pain here’ (waarbij zij naar haar hart wijst). Zij vertelde ons dat zij als 7 jarig meisje haar moeder had verloren en was groot gebracht door haar oma, maar ze vertelde ook dat het bijna Tepathiruvila was, a Hindu celebration for Indian people en zij voegde er aan toe: ‘ Shall we celebrate it together?’ De mensen hier zijn ontzettend aardig en nodigen ons uit voor van alles en nog wat. Feit is echter dat ‘time flies’ en dat we nog slechts 6 dagen hier zijn.

De laatste lessen worden een feit..…Van een paar kinderen moest ik op 2 en 3 maart al afscheid nemen….o.a. van een knaap van een jaar of 10 die mij had verteld dat hij ‘youth pastor’ wilde worden. Hij had tijdens mijn laatste les genoten van mijn verhaal over ‘ the princess and the frog’, waarin de moraal van het verhaal is dat je een belofte moet nakomen. Toen ik hem gedag zei onder vermelding van: ‘Good luck with becoming a youth pastor’, voegde ik er aan toe: ‘And then you can tell the children about the story of the princess and the frog and that you have to keep your promise’. Daarop liet hij vastberaden weten: ‘Teacher, that’s a promise’. Zo lief…(Overigens: Zowel in Vietnam als in Maleisië word je - als je lesgeeft - altijd aangesproken met teacher). Ook het afscheid van collega Angelien viel me niet mee. Zo’n aardige Chinese vrouw met een hele goede visie en we hadden altijd een erg fijn contact. Zij wilde mij uitnodigen voor een afscheidsetentje. Gelet op de strakke planning ging dit helaas niet meer lukken, maar het gebaar was uiteraard erg attent.

Op 5 maart was de laatste Duitse conversatieles van Ben ten einde en op diezelfde dag gaf ik mijn laatste les op Bright Sparks. Toen ik het lokaal binnen kwam, was iedereen al aanwezig en liet men mij weten: ‘We just mentioned your name and at the same moment you opened the door and that means that you become 100 years old!!!’ Ik vond het lastig om afscheid te nemen van al die bijzondere leerlingen, met name van 2 Indische zusjes. Ook gedag zeggen aan mijn lieve collega vrijwilligster An viel niet mee. Een dag later was de laatste les op La Salle een feit, waar we de zeer luidruchtige kinderen van het weeshuis (met als favoriet de Chinese Weewee) voor het laatst zagen.

In het feeding centre van Lighthouse moesten we op 3 maart afscheid nemen van de vrijwilligers Mary Emmanuel en Valery; weliswaar al op leeftijd, doch nog steeds zeer bevlogen dames die ‘caring and sharing’ hoog in het vaandel hebben staan. Het gedag zeggen was lastig voor mij (Dees), zeker toen Mary Emmanuel met een tasje kwam aanzetten met daarin een ‘ Indian snack’, maar ook een Engelstalig gedichtenbundeltje met de titel: ‘The crippled tree bears fruit’…….(Zelf loopt zij een beetje mank). Uiteraard zit er een behoorlijk dik religieus sausje over de gedichten, maar het feit dat zij dit aan me gaf, was vanzelfsprekend een attente geste. Voor in het boekje had zij geschreven: …....’Dear D&B, May the good Lord continue to lead you on in your journey of love. With much love, Mary Emmanuel’………..

Op 4 maart namen we in het feeding centre afscheid van een ex-arts met zijn Chinese familie. Zij komen 2x per maand naar Lighthouse en betalen dan niet alleen het eten voor de zwervers, maar bereiden thuis ook de maaltijden en delen het dan vervolgens uit op Lighthouse.

Een dag later dachten we afscheid te nemen van Carolyn, een Amerikaanse vrouw die al jaren in Maleisië woont en op veel plekken in de wereld heeft gewoond en gewerkt, waaronder Nederland (Universiteit van Amsterdam). Haar man is inmiddels overleden en nu biedt zij op Lighthouse haar diensten aan en helpt met ‘serving dinner for the homeless people’. Echter: Zij was niet aanwezig op 5 maart, dus dat betekende dat we haar niet meer konden zien. Jammer…….dan voor ons vertrek nog maar even bellen.

Op 5 maart werd het ‘Chinese New Year’ afgesloten en wel op een spectaculaire wijze. Op de lokatie esplanade (park/zee) kwamen velen mensen samen om het Chinese Nieuwjaar uit te luiden en dit geschiedde in de vorm van……throwing oranges…….

Naast onze kamer bevindt zich een bibliotheek. In onze beleving wordt daar weinig tot geen gebruik van gemaakt. Schoonmaakster Kahlia gebruikt de ruimte meestal om even uit te rusten. Mooi om te zien dat zij dan toch ook af en toe een boek pakt. Haar voorkeur gaat duidelijk uit naar religie (en ja…..dat geldt eigenlijk voor iedereen hier). Toen Ben een keer op weg was naar onze kamer - en daarbij de bibliotheek passeerde - kwam Kahlia stralend op hem af en liet weten: ‘ I have just read that Christians have to baptize their new born baby within 40 days’. Ben nuanceerde dit een beetje door te zeggen dat er ook mensen in Nederland zijn die het wel of niet laten dopen van een kind laten afhangen van de wens van het kind en dat het dus kan voorkomen dat iemand pas op latere leeftijd besluit om zich wel of niet te laten dopen. Zij keek hem vol ongeloof aan en wees op de tekst van het boek…..in de trant van: ‘Ja maar, hier staat het toch?!’………..

Had ik (Dees) in januari een bacteriële infectie onder mijn voet gehad, nu - een kleine week voor vertrek - verschijnt er een nieuw exemplaar (naast de vorige). Opnieuw behandelen dus en hopen dat het niet te veel last onderweg zal veroorzaken.

Het moge duidelijk zijn dat de doelgroep van Lighthouse getekend is door het leven. Sommige mensen hebben compleet het vertrouwen in de medemens verloren. Securityman Robert is daar een voorbeeld van. Dat werd ons wel duidelijk toen hij een keer vroeg om aan te mogen schuiven aan ons tafeltje bij de lunch. Op onze reactie: ‘Of course, feel free’, begon hij zijn hart te luchten. Volgens Robert was zijn baantje wel okay, but the people here are horrible………….

Met iedereen hebben wij een heel goed contact, maar er is één zwerver die een extra streepje voor heeft bij ons. Wij hebben geregeld met hem gesproken, Ben heeft met hem gelopen en ik (Dees) heb met hem gezongen. Dan weer wordt er serieus gepraat en dan weer wordt er veel gelachen. Er wordt gerelativeerd en de conversaties zijn doorspekt met humor.

Op 6 maart namen we afscheid van velen……direkteur dr. Steven (die op onze mededeling: ‘We want to say goodbye to you’, spontaan het lied van Demis Roussos begon te zingen: ‘Goodbye my love goodbye’……..hahaha!!!!), administrateur Vincent, Stephen en John, zijnde de leerkrachten van het learning centre La Salle, de mensen van kantoor , oftewel Margaret, Angelina, Bonaventura (laatstgenoemde naam is weliswaar niet correct, maar voor ons klinkt het als Bonaventura), medewerkers Alex van het cafe cq Lighthouse, Alfonso van het Lighthouse, Robert de securityman, Cecile en een oude Chinese baas die als vrijwilligers fungeren in Lighthouse, de oude lieve dame en wiskundedocent An, die als vrijwilligster fungeert in zowel Lighthouse als ook op Bright Sparks, Dorothy die de ‘thriftshop’ runt en ook meehelpt in Lighthouse, vele mensen waar wij niet eens de namen van kennen, maar die allemaal ‘ Lightworkers’ zijn. Dit wil zeggen dat zij in een rehabilitatie/resocialisatie-traject zitten. Zij worden bijvoorbeeld ingezet bij het onderhoud van de gebouwen en de tuin, of leren te functioneren in de ‘bakery’ of de ‘laundry’. Op die manier krijgen zij de kans om structuur in hun leven aan te brengen en niet meer te vervallen in hun oude fouten, bijvoorbeeld alcohol-en drugsgebruik.

Ook van de zwervers werd afscheid genomen en voor aanvang van het eten hielden wij nog een kleine toespraak, waarin we terug blikten op onze fantastische periode. Medewerker Alfonso vertaalde ons Engels in het ‘Malay’. Wij spraken o.a. over: ‘We are impressed by the generosity and hospitality of so many people’. Wij spraken over ‘the delicious and healthy food’ which is prepared with love and passion’.
Wij spraken over: ‘Know that you are blessed with Lighthouse’, maar we spraken ook over het feit dat wij absoluut niet kunnen zien als zij het eten weggooien (want dat is ook een keer gebeurd). Ook werden er nog verschillende foto’s gemaakt, o.a. van de 2 meest bijzondere zwervers.

Op onze laatste werkdag had een Sikh de maaltijd verzorgd. Uit een gesprek met hem bleek dat hij oorspronkelijk afkomstig was uit de bankwereld. Inmiddels was hij voor zichzelf begonnen en importeerde hij vis. Hij was op zoek naar diverse vis exporteurs, maar in zijn zoektocht bleven resultaten uit. Hij stond dan ook open voor eventuele adressen in Nederland en wij deden ons best om hem een eindje op weg te helpen.

Ook gingen we nog even naar het huis van schoonmaakster Kalia (zonder h dus) en namen afscheid van haar, maar ook van haar familie, o.a. van schoonzus Clara (die ook op Lighthouse had gewerkt). De ontvangst was zeer hartelijk en warm. Er werd terplekke eten geregeld en onder het genot van natje en droogje vloog de tijd voorbij. Aan het einde van de avond werden er nog foto’s gemaakt, emailadressen uitgewisseld, maar toen was het toch echt tijd voor een laatste omhelzing.

Hopelijk kunnen we Joseph Bele - de oprichter van het project en de senior manager - ook nog gedag zeggen. Na zijn oogoperatie zal hij maandag 9 maart weer beginnen op z’n werk, precies op de dag dat wij vertrekken…..Wel vinden we het jammer dat we niet meer hebben kunnen meelopen met de ‘streetwalk’. Van tijd tot tijd wordt deze streetwalk georganiseerd om letterlijk ’s avonds/ ’s nachts de straat op te gaan om de homeless people te ontmoeten en hen te wijzen op de mogelijkheden van Lighthouse.

Het laatste weekend voor ons vertrek (weekend van 7 en 8 maart), moesten we voor 2 nachten nog even verhuizen naar een ‘dormitary’, omdat men onze kamer nodig had. Dit laatste weekend stond voornamelijk in het teken van….juist ja……hoofdpijn…….het vertrek had mij (Dees) natuurlijk weer meer gedaan dan dat ik had verwacht en het vooruitzicht van een lange vliegreis (met o.a. Malaysian Airlines….help!), zorgde voor een helse hoofdpijn.

En toen moesten we dan toch echt afscheid nemen. Wat hadden we weer veel nieuwe mensen leren kennen en mooie contacten opgebouwd! De mensen die we niet meer persoonlijk konden ontmoeten, werden nog even gebeld of gemaild. Bye Malaysia; een periode van 3 maanden voorbij….een periode die zo slecht begon (bij de zogenaamde journaliste Bella) en zo fantastisch eindigde op het project for Human Development!

Zoals eerder gemeld zijn we bezig om ons te oriënteren op een volgend project in een volgend land. Dat dit in Zuid-Oost Azië zal zijn staat vast. De rest is nog open. Wij hebben in 5 verschillende landen gesolliciteerd en zijn nu in afwachting van de reacties en dat duurt langer dan verwacht. Aangezien ons visum op 14 maart verloopt en we niet meer gaan verlengen, hebben we ons vertrek vanuit Maleisië gepland op 9 maart.

De komende maand zullen we dan ter overbrugging naar een land gaan, dat al jarenlang op ons verlanglijstje stond, namelijk: Nieuw-Zeeland!!! Vanuit Nederland had het waarschijnlijk altijd op dit verlanglijstje blijven staan, aangezien we de vlucht vanuit Nederland veel te lang vinden, maar nu vanuit Maleisië zijn we al meer dan over de helft, dus…….het is nu of nooit!!!! En we gaan 6 weken compleet iets anders doen, dat niets te maken heeft met onze achtergrond. We gaan namelijk helpen in een Bed & Breakfast….eerst een maand in de Golden Bay, in het plaatsje Onekaka en daarna nog 2 weken in een ander Bed & Breakfast in Blenheim. Beide plaatsen liggen in het Noorden van het Zuider eiland; Onekaka (Golden Bay) in het westen en Blenheim in het oosten.. Wie weet kunnen we het nog zelfs combineren met een familiebezoekje (neef Dees woont in Nieuw-Zeeland). In onze anderhalve maand Nieuw-Zeeland zal het dan duidelijk worden naar welk land en welk project we zullen gaan in Zuid-Oost Azië.

Maar…..wat gebeurde er 2 dagen voor vertrek? De host van het Bed & Breakfast in Blenheim moest afzeggen en dat betekent dus dat wij alleen maar naar het Bed & Breakfast in Onekaka (Golden Bay) gaan. De 6 weken worden daarmee teruggebracht tot een maand. Jammer natuurlijk, maar het belangrijkste is dat we naar Nieuw-Zeeland kunnen gaan en daar kijken we enorm naar uit!!!

Op 9 maart vertrokken we per bus en stond de reis Penang-Kuala Lumpur op de rol, gevolgd door onze vlucht Kuala Lumpur-Melbourne-Christchurch…….

Om 8.00 uur kwam de taxi op het project en deze bracht ons naar een soort van centrale bus terminal (Sungei Nibong). Daar was het wachten op de bus naar Kuala Lumpur die om 10.00 uur vertrok. Een prachtige bus (dubbeldekker), waar slechts weinig mensen in zaten. Wij hadden een heerlijk plekje bovenin en genoten van de tocht. Wij reden o.a. over de langste brug van Azië. Jammer dat ik (Dees) nog steeds geplaagd werd door hoofdpijn. Omstreeks 14.15-14.30 uur arriveerden we weliswaar in Kuala Lumpur, maar wel een klein uur verwijderd van het vliegveld. Met de taxi dus naar KLIA, Kuala Lumpur International Airport en dit in de stromende regen.

Vervolgens was het wachten geblazen op onze vlucht van 23.45 uur van Kuala Lumpur naar Melbourne. De tijd werd gedood met…working behind the laptop, listening to music etc. etc. Ben heeft op vliegvelden voortdurend last van airport-stress. Hij heeft moeite met alle stricte regeltjes en wil dan ook altijd ruimschoots aanwezig zijn als het gaat om het inchecken.
Op die manier kan hij dan eventuele ‘unexpected surprises’ opvangen.

En inderdaad……wat gebeurde er? Aangezien wij van Kuala Lumpur naar Melbourne vlogen en achter de douane in de transitruimte bleven, was er geen visum voor Australië nodig. Wij waren hiervan op de hoogte en hadden dus voorwerk gedaan. Echter: De berichten hierover waren niet eenduidig en zelfs tegenstrijdig, met uitzondering van de mededeling dat er nooit gecontroleerd wordt op een visum als je in de transitruimte blijft. Ook wisten we dat je niet de 8 uren transit mocht overschrijden. Saillant detail: In ons geval betrof het echter een wachttijd van 8 uur en 5 minuten. Wij gingen er eigenlijk van uit dat men die 5 minuten wel door de vingers zou zien. Nee dus…..Er werd gemaild met de Australische Ambassade….Geen pardon, ook voor 5 minuten moesten we een visitor’s visa regelen. Voordeel was dat dit ter plekke op het vliegveld kon plaatsvinden. Wij kregen zelfs een visum voor een jaar en kunnen nu telkens voor 3 maanden in Australie verblijven met een multiple entry. De kosten bedroegen 60 Ringgit (15 Euro). Dus je kreeg eigenlijk heel erg veel voor weinig geld! Het meest belachelijke van de zaak was dat we helemaal niet werden gecontroleerd op het visum!

En toen de vlucht van Kuala Lumpur naar Melbourne met Malaysian Airlines. Vanwege de lange vlucht in combinatie met de angst voor Malaysian Airlines werd er maar een half slaappilletje ingenomen. Toen ik (Dees) het vliegtuig instapte kon ik het niet nalaten om tegen de steward te zeggen; ‘ I am afraid to fly with Malaysian Airlines’, waarop de beste man antwoordde met: ‘ ‘Don’t worry, I am around’ …..uh….net of zijn aanwezigheid zou helpen in geval van nood…..hahaha…..maar goed, de vlucht viel erg mee en alles ging goed. Gelukkig was de hoofdpijn na 3 dagen eindelijk verdwenen.

In Melbourne aangekomen moesten we dus 8 uur en 5 minuten wachten. De tijd werd gedood met lezen, puzzelen, mensen kijken, hapje eten, beetje ‘shopping’ e.d. Het vliegtuig van Virgin Australia vertrok met een vertraging, maar toch arriveerden we op de exacte tijd (23.45 uur) in Christchurch Nieuw-Zeeland. Vervolgens alle formaliteiten….dit betekende strenge controles, regels e.d…… Geen zand aan de schoenen, geen eten invoeren e.d. …Ook liepen er snuffelhonden rond. Maar goed, alles was in orde.

Toen we midden in de nacht door de douane gingen, vroeg iemand van de Immigration: ‘ Where do you stay this night?’, waarop Ben laconiek reageerde: ‘We go straight to jail’. De man leek 1 seconde van zijn stuk gebracht te zijn, maar schaterde het vervolgens uit, aangezien hij begreep dat wij de bekende accommodatie ‘ Jailhouse’ in Christchurch bedoelden, zijnde een voormalige gevangenis die omgetoverd was in een mooi hostel. Grappig toch om te kunnen zeggen: ….In Nieuw-Zeeland gingen we meteen de gevangenis in…..hahaha! Daarna taxi geregeld naar de accommodatie in Christchurch, zijnde Jailhouse dus, een voormalige gevangenis. Een ontzettend leuk en sfeervol backpackers hostel.

In alle details zag je het gevangenisleven terug…..in het frame van de tafels zaten tralies, een kamer was nog ingericht als een originele cel, hoge plafonds, trappen die je naar boven leidden zodat je het hele overzicht had over het cellencomplex, van de luchtplaats was een serre/tuin gemaakt en je kon zelfs een boevenpak aantrekken (leuk voor een foto). Wij hadden 2 nachten gereserveerd in de gevangenis. Dit was ook wel nodig. We arriveerden namelijk in de nacht van 10 op 11 maart omstreeks 1.00 uur; de volgende dag ging helemaal op aan regelwerk en we vertrokken weer op 12 maart in alle vroegte (6.15 uur).

Over het regelwerk gesproken: Het vervolg van onze reis opgepakt, inclusief praktische zaken. Het netwerk in NZ bleek te geavanceerd te zijn voor onze mobieltjes. De frequentie was te hoog. Dus: Of een nieuwe telefoon kopen of 4 weken niet bellen. Wij kozen voor het laatste.…….Later vroegen we ons af of het advies wel eerlijk was geweest…..had de knaap wellicht gewoon geen zin gehad om het te regelen, aangezien hij liet weten: ‘It’s a lot of work’. Nou ja, vooralsnog lieten we het hier maar bij; wij hadden die dag nog meer te doen, er was geen tijd meer om ons verder te gaan verdiepen in de telefoon-kwestie en we waren behoorlijk moe. Ook moest er een adapter gekocht worden voor het stopcontact.

In Christchurch zag je nog heel goed dat men nog steeds bezig was met de herstelwerkzaamheden van de aardbeving enkele jaren geleden. Bovendien de verdere reis uitgestippeld: Van Christchurch naar Blenheim en van Blenheim naar Nelson. De mensen achter de receptie van Jailhouse konden dit voor ons verwezenlijken. Ook moesten we nog het stukje Nelson-Onekaka realiseren, maar dat ging echter niet via Jailhouse en moest dus extern geregeld worden via I-Site (een soort VVV) in de stad. Dit ging tamelijk moeizaam, aangezien er in Nelson geen hostel accommodatie meer vrij was (veel bezoekers vanwege o.a. een festival). Dus accommodatie geregeld in een plaatsje net buiten Nelson, zijnde Motueka. Vervolgens de busreis van Nelson naar Motueka vastgelegd, inclusief het laatste stukje van Motueka naar Onekaka.

Op 12 maart begonnen we dus aan een lange busreis van Christchurch naar Motueka met een overstap in Blenheim en Nelson. Een busreis die ’s morgens om 7.00 uur begon en omstreeks 16.30 uur eindigde, inclusief enkele stops onderweg en inclusief 3 verschillende bussen cq buschauffeurs. De tocht was in 1 woord…..fantastisch! Alle cliché’s over Nieuw-Zeeland kloppen…..wat een ongerepte natuur….!

Ons overnachtingsadres was in ‘The White Elephant’ in Motueka. Dit backpackers hostel was - net als Jailhouse in Christchurch - een zeer gezellige plek voor ‘world travellers’. Uiteraard zijn er ‘dorms’ in een hostel, maar er zijn ook ‘private rooms’ en gelet op onze leeftijd geven we de voorkeur aan dit laatste. Onze kamer was eigenlijk een klein huisje in de tuin verscholen tussen het groen. De naam ‘White Elephant’ kon verklaard worden uit het feit dat de eigenaren van het pand op de zolder een afdruk hadden gevonden van een poot van een olifant (aldus de kenners).
Toch moet je soms glimlachen als je de jongelui ziet….uh….een backpacker die een auto heeft?......de parkeerplaats van ‘The White Elephant’ stond vol met auto’s en er was slechts jeugd aanwezig……hahaha!!!

Op 13 maart begonnen we aan ons laatste stukje van de reis en dat betekende met de bus van Motueka naar Onekaka. Met onze ‘ host’ Victoria Davis hadden we afgesproken om haar te bellen als we in de Mussel Inn waren. Dit is een soort pub op een paar km. verwijderd van haar huis. Daar zou zij ons oppikken. En zo kwam er een einde aan onze lange reis die op 9 maart begon en op 13 maart eindigde. Vermoeiend, maar absoluut prachtig en zeer de moeite waard!!!

Hieronder even enkele wetenswaardigheden over Nieuw-Zeeland, alvorens we verder gaan met het vertellen van onze eigen ervaringen………..
KIA ORA…..Welkom in Nieuw-Zeeland……!
NIEUW-ZEELAND VOOR BEGINNERS
Rokende vulkanen, pruttelende modderpotjes, gletsjers, regenwouden en hooggebergtes, imposante fjorden en diverse stranden. Er wonen 80 miljoen schapen en ongeveer 4 miljoen mensen op een oppervlakte van zeven keer Nederland. Dat is Nieuw-Zeeland in een notendop.
Nieuw-Zeeland heeft een oppervlakte van ongeveer 270.000 km² (verdeeld over een Noorder- en een Zuidereiland). De meeste mensen (zo’n 70%) wonen op het Noordereiland.
Nieuw-Zeeland heeft een bijzondere band met Nederland: de eerste Europeaan die het land bezocht, was de Nederlandse ontdekkingsreiziger Abel Tasman, die in december 1642 op de noordelijke kust van het Zuidereiland landde.
De roots van de meeste inwoners (ongeveer 80%) liggen in Europa, en dan met name in Groot-Brittannië; de oorspronkelijke inwoners van Nieuw-Zeeland - de Maori - maken nog maar 8% van de bevolking uit.
Nieuw-Zeelanders noemen zichzelf Kiwi’s en zijn een vriendelijk en ontspannen volk. De oorspronkelijke bewoners, de Maori, noemen dit paradijs in de Stille Oceaan Aotearoa, het land van de langgerekte witte wolk. De Maori’s zijn trots op hun land en gelukkig is er nog veel cultuur bewaard gebleven. ‘Kapa o Pango kia whakawhenua au i ahau!’, dit is een zin uit de krachtige haka die de rugbyspelers van de All Blacks opvoeren voor een wedstrijd. Het betekent: ‘ Laten we een worden met het land’. Iedereen kent wel de beelden en bijbehorende geluiden van deze traditionele oorlogsdans van Nieuw-Zeeland.
Ook de ‘ hongi’ en ‘ hangi’ behoren tot de Maori levenswijze. Een ‘hongi’ is de manier van groeten met de neuzen tegen elkaar en een ‘hangi’ een eeuwenoude manier van koken in de grond met hete stenen.

Tot zover deze achtergrondinformatie. Nu weer terug naar onze eigen ervaringen………..
Op 13 maart eindigde dus onze lange reis; ook het laatste stuk van de busreis was prachtig. De Golden Bay ligt in het Tasman district, waar zich ook het Abel Tasman National Park bevindt. Al met al arriveerden we omstreeks 18.30 uur bij de Mussel Inn, een pub op zo’n 2 km. verwijderd van het huis van Victoria, onze ‘host’. Wij hadden met haar afgesproken om haar aldaar te bellen. Dat hoefde dus niet meer, aangezien Victoria ons al stond op te wachten met haar auto en haar hond Scooty.

Tsja……en vanaf toen kregen we te maken met een zeer eigenaardige vrouw…..Zij leek net een heks (excusez le mot) met lange grijze haren en was het type van de flower-power beweging. Een zeer alternatief en excentriek persoon, een milieu-freak en een ontzettend kort-door-de-bocht redenerend type. Zij bleek de co-founder te zijn van de Love-Revolution. (Overigens: Net voor onze aankomst hadden we de naam van Victoria laten vallen bij een soort van VVV-kantoortje en daar had men ons laten weten dat onze ‘host’ onlangs een fietstocht had georganiseerd voor mensen uit het dorp, maar onder de voorwaarde dat iedereen naakt op de fiets zou zitten!) Dit even om een beeld te schetsen…..

We reden de 2 km. naar haar huis en konden niet geloven wat we zagen: Midden in de rimboe, midden in the middle of nowhere stonden 2 houten huisjes. Waar was het Bed & Breakfast? Wij gingen één van de houten huisjes in en zagen een ziekenhuisbed in de kamer staan met daarin een zeer oude man die in onze beleving op sterven na dood was. Voor Victoria leek het normaal om niets uit te leggen of te verduidelijken. Op onze verbaasde gezichten kregen we slechts te horen: ‘ Oh that is my father, he is old and very weak’. De beste oude man bleek dus haar 88-jarige vader te zijn, Russell genaamd, die of sliep of rochelde (longaandoening na een leven lang gerookt te hebben). De moeder van Victoria was opgenomen in een verpleeghuis in Takaka, een kwartier rijden verwijderd van Onekaka. Het onderkomen was een grote bende en een complete chaos. Wij werden naar een zolderkamertje verbannen, maar hadden ’s nachts wel zicht op een prachtige sterrenhemel. Als we gebruik wilden maken van toilet en douche moesten we naar beneden en passeerden we telkens de doodzieke Russell. Wij woonden dus in een huisje samen met de oude zieke vader van Victoria. In het andere huisje woonde Victoria zelf. Haar tuin was geen tuin, geen park, maar een bos en eigenlijk leek het nog het meest op een oerwoud. Daarachter lag de zee (Golden Bay). Het uitzicht was werkelijk adembenemend mooi, maar wij voelden ons niet echt op ons gemak.

Op haar vraag: ‘You want to go to the beach and then climb back?’ keken we haar niet begrijpend aan. Hoezo klimmen?
Nou, inderdaad…..via allerlei kruip-sluip-door paadjes - met gevaar voor eigen leven - arriveerden we op het strand, waar we slechts een paar minuten bleven staan, alvorens te beginnen aan een klautertocht naar boven. Die eerste avond werd er buiten gegeten. Toen we haar wilden helpen in de keuken was dit niet toegestaan. Zij liet ons weten: ‘It is not allowed to enter the kitchen’. Pfff….mijn hemel, waar waren we terechtgekomen? Toch probeerden we er maar het beste van te maken en knoopten we een gesprek aan onder het eten dat hopelijk na het eten nog verder zou gaan. Nee dus. Wij kregen te horen: ‘I don’t like to talk and I want to go to bed now and I will see you tomorrow!’ Nou….welkom in de Golden Bay bij Victoria!

Na een goede nachtrust en een ontbijt, hoopten we dat Victoria ietwat toegankelijker werd, maar helaas…….Wij kregen geen hoogte van haar en moesten constateren dat het beeld dat zij geschetst had op haar profiel van Workaway niet overeenkwam met de werkelijkheid. Waar waren de gasten voor haar Bed & Breakfast? Haar B & B beperkte zich slechts tot een kamertje in haar eigen huisje en slechts een enkele verdwaalde gast kwam sporadisch langs. De hele Bed & Breakfast business bleek al een half jaar op een laag pitje te staan, vanwege de verzorging van haar vader. Uiteraard hadden wij de reviews/feedbacks van de andere Workawayers gelezen, maar niemand had gerept over een doodzieke vader die thuis werd verzorgd. Onze Workaway-voorgangers hadden het over Victoria die samen met haar moeder woonde. Dit zou dus betekenen dat zij al zeker een half jaar geen Workawayers meer had gehad. Onze voorgangers hadden ook melding gemaakt van het feit dat Victoria erg ‘demanding’ was en dat klopte inderdaad! Ook hadden sommige voorgangers het zwaar gevonden om in een ‘remote area’ te wonen, maar ja…..alles werd vergoed door de prachtige vergezichten met de zee in de achtertuin (d.w.z. de zee achter het bos).

Op haar profiel werd melding gemaakt dat er internet zou zijn, maar ook dat bleek niet waar te zijn. Zij liet ons weten: ‘ I don’t have Wifi; if you want to check your mails you have to go to Takaka (kwartier rijden), but there goes only one bus a day’. Wij kregen toch een onbehaaglijk gevoel. Wij zelf konden niemand bereiken en niemand kon ons bereiken (geen telefoon/geen internet) en we zaten dus midden in de rimboe, maar wel een rimboe met ‘amazing views’. Stel dat de oude zieke vader ‘s nachts hulp nodig zou hebben, wat moesten we dan doen? Toen we dit uitspraken richting Victoria, liet zij slechts weten: ‘You can’t do anything; if he sleeps don’t disturb him and if he is awake, say: Hi Russell, ….that’s all; I am only the care giver, but nothing will happen’. Nou ja zeg….misschien moest zij via Workaway een ‘nurse’ vragen in plaats van mensen die wilden helpen in haar zogenaamde Bed & Breakfast? In onze beleving was het onverantwoord om die oude zieke vader in deze setting te verzorgen!

Ondanks alles begonnen we vol goede moed aan onze eerste werkdag op 14 maart. Vrijdagavond gearriveerd en zaterdagochtend moest er al begonnen worden. 4 uur werken per dag in ruil voor accommodatie en eten. Ook in het weekend word je geacht te werken. Dit stond ook niet op haar profiel. Bij mooi weer moet er onkruid verwijderd worden uit de tuin (pardon het bos) en bij slecht weer moet er binnen in het huis geholpen worden. Dit laatste was in onze beleving een lachertje, want waar moet je beginnen in de werkplaats van Malle Pietje? Maar goed, hoewel de dag koud begon, werd het steeds warmer en dat betekende dus dat er in de tuin gewerkt moest worden.

Net voordat we wilden beginnen, kregen we zeer slecht nieuws te horen van Victoria: ‘Sorry, sorry, sorry, I changed my plans…. Nee toch, waar hadden we dit eerden gehoord? Juist ja, bij Bella, de zogenaamde journaliste die Europese talen wilde leren en bij aankomst ook meldde: ‘I changed my plans’…..Het zal toch niet waar zijn? Ja dus….Victoria vervolgde: ‘You have to leave…..yesterday I received a phonecall that my dad can be admitted in the home where my mother is and I have to sell his house in Nelson’….Er was dus een plekje vrij gekomen op de wachtlijst. Maar uh….zo ga je toch niet met je Workaway-mensen om? Wij hebben een lange en dure reis achter de rug en waarom horen we dit nu pas? Dit waren onze eerste vragen richting Victoria. Zij had het slechte nieuws echter niet meteen bij aankomst durven te vertellen en had ons eerst een nacht willen laten slapen alvorens te komen met dit slechte bericht.

Uiterlijk zondagochtend 15 maart moesten we vertrekken. Zij leek nergens mee te zitten….’Oh you will find something else’……Wij hadden hier echter een hard hoofd in, omdat de lange zoektocht in Nieuw-Zeeland via Workaway nog vers in ons geheugen lag. Als je niet kunt werken op een farm of ‘building activities’ kunt verrichten is het bijna onmogelijk om iets te vinden in Nieuw-Zeeland via Workaway. Misschien moeten we het dan maar op eigen kracht gaan proberen.

Ondanks dit slechte nieuws, besloten we toch maar om gewoon te beginnen met ons werk in de tuin/het bos. Dat wij dit onderschat hadden, werd snel duidelijk. Wij waren namelijk uit gegaan van een tuin en niet van een bos!!! In combinatie met rugklachten van ons beiden, moge het duidelijk zijn dat het ons zwaar viel. Hoewel we ons best deden, liet Victoria duidelijk merken dat zij niet tevreden was. Onkruid verwijderen en onkruid verwijderen……tsjonge jonge…..wij kregen het idee dat alles wat we uit de grond trokken er in moest blijven staan en alles wat niet verwijderd mocht worden, hadden wij al in de kruiwagen gegooid…..hahaha!!! Gelukkig hadden we 2 plekken niet ‘geruimd’ , zijnde het graf van haar hond en een ‘ memorial plek’ voor haar overleden echtgenoot (2 jaar geleden gestorven).

Wij zaten er wel even doorheen…Via Workaway hadden wij al een jaar lang geprobeerd om een host in Nieuw-Zeeland te vinden. Als je ruw werk wilt doen is het dus echt geen probleem om een plek te vinden, maar met onze sociaal/educatieve achtergrond is het eigenlijk onmogelijk. 99% van de projecten hebben te maken met agriculture, eco-farming, animal care, gardening, building/construction work etc. Wij zijn nou eenmaal niet gewend om zwaar lichamelijke arbeid te verrichten. Vandaar dat we na een lange zoektocht blij waren dat we 2 hosts hadden gevonden die mensen vroegen om te komen helpen in hun Bed & Breakfast. De eerste host was Leon in Blenheim, die helaas 2 dagen voor ons vertrek uit Maleisië liet weten dat het niet doorging (paar maanden geleden hartinfarct gehad en nu zou hij geen accommodatie meer hebben voor vrijwilligers, aangezien die ruimte - volgens nieuwe regels van de Gemeentelijke overheid - veranderd moest worden in een lunchroom). De tweede host was Victoria die ons dus ook niet kon gebruiken, omdat haar vader werd opgenomen in het verpleeghuis en zij het huis van pa in Nelson moest verkopen. Allemaal prachtige verhalen, maar concreet geen resultaat voor ons.

Begrijpelijk dat we steeds meer moeite kregen met Victoria. Wij waren dan uiteindelijk toch blij dat we op zondagochtend 15 maart konden vertrekken. Een maand Victoria werd dus een weekend Victoria! Zij bracht ons met de auto weg en we reden van Onekaka naar Takaka; van de rimboe terug naar de bewoonde wereld. Gelukkig…… Het was een rit van slechts ongeveer een kwartier, maar het was een dollemansrit. Zij reed roekeloos hard en wij dachten dat ons laatste uur had geslagen. De streek Golden Bay met bijvoorbeeld de plaatsen Onekaka en Takaka staan bekend als ‘ hippie communities’; flower-power uit de jaren zestig. Overal zie je alternatieve types lopen……mensen met lange grijze haren/comboyhoeden e.d. Het is de streek van de ‘artists’.

En nu dus op zoek naar iets anders……....!!! Wij regelden ons onderkomen in Annie’s Nirvana Lodge; een backpackers hostel in Takaka. Een zeer basic onderkomen. Wij sliepen in een ‘cabin’ in de tuin, waar het wemelde van de muggen. Wij troffen veel natuurliefhebbers en backpackers, afkomstig uit alle windstreken. De hele wereld leek daar samen te komen. En Duitsers, ‘unsere Freunden’…hahaha….waren wie immer dabei en waren ruimschoots vertegenwoordigd!

De dagen werden gevuld met het zoeken naar voluntary work. Dus: Bellen, mailen, surfen en je persoonlijk presenteren. Kort gezegd komt het erop neer dat het seizoen bijna voorbij is (op 21 maart begint hier de herfst). Een echte baan is niet aan de orde, omdat je geen werkvergunning hebt. Vrijwilligerswerk lukt alleen maar als je kunt werken in de ‘agriculture, organic farms, permaculture e.d.’ Onze kansen zouden liggen in bijvoorbeeld een Bed & Breakfast, maar aangezien de zomer hier bijna ten einde loopt heeft men niemand nodig.
Vrijwilligerswerk voor onze sociaal/educatieve achtergrond is hier veel moeilijker te verkrijgen dan in een ontwikkelingsland.

Na 2 dagen zoeken had ik het gevoel dat ik het over een andere boeg moest gooien. Ik raakte in gesprek met de beheerder van Annie’s Nirvana Lodge, zijnde het backpackers hostel waar wij verbleven en deze man begreep dat wij niet op de juiste plek zaten in het dorpse Takaka en dat we - gelet op onze leeftijd en achtergrond - ons niet echt thuis voelden tussen de jonge backpackers. Hij voorzag ons van allerlei nuttige tips en dit resulteerde er o.a. in dat we allereerst naar I-Site togen (VVV) waar men zowel vervoer als accommodatie kon regelen middels vouchers en aldaar stippelden we de route uit voor een paar dagen. Wij kregen in ieder geval weer nieuwe spirit en zagen weer nieuwe mogelijkheden.

Wij hebben nou eenmaal een status aparte…..wij zijn geen jonge backpackers en we zijn geen oudere toeristen….wij zijn vrijwilligers met een achtergrond die beter past in een Derde Wereldland dan in Nieuw-Zeeland. Maar goed, vooralsnog zijn we hier en we hebben besloten om eerst maar eens van Nieuw-Zeeland te gaan genieten en wie weet komt er dan toch nog passend vrijwilligerswerk op ons pad.

Overigens: De cycloon Pam is behoorlijk tekeer gegaan in Vanuatu (tussen New Caledonie en de Figi eilanden).

Oké, op 17 maart verlieten we Takaka, waar we werden opgepikt bij de I-Site (VVV). Voordat de bus arriveerde, hadden we nog wat tijd over en in deze wachttijd troffen we een man op leeftijd die de mensen van de VVV hielp met het geven van informatie aan de toeristen. Toen hij hoorde dat wij uit Nederland kwamen, begon hij een gesprek in half Nederlands-half Engels. Wat bleek? Deze Wout (tussen de 75 en de 80?) was een Nederlander die al 50 jaar in Nieuw-Zeeland woonde. Het was leuk om even met hem te praten. Hij liet weten dat Nieuw-Zeeland enorm was veranderd in de loop der jaren. En die 80 miljoen schapen waar iedereen het over heeft? Volgens Wout waren het er nog maar 30 miljoen…..hahaha…..en zouden er nu meer koeien dan schapen zijn.

Volgens Wout zou er vrijwilligerswerk voor ons te vinden zijn in het Noorden van het Noordereiland en niet in het Noorden van het Zuidereiland (waar wij zijn). De berichten die we daarover krijgen zijn echter tegenstrijdig. Er zijn namelijk ook mensen geweest die ons hadden laten weten dat er in Christchurch op het Zuidereiland mogelijkheden zouden zijn of wellicht in Wellington in het Zuiden van het Noordereiland, maar goed….Eerst maar eens met de bus naar Nelson, alwaar we de nacht doorbrachten in Tasman Bay Backpackers. Een ontzettend leuke accommodatie met wederom ontmoetingen met mensen van over de hele wereld. Het was een plek waar je slechts Kiwi-muziek kon horen. Eén van de beheerders bleek een Nederlander te zijn, die al 14 jaar met zijn gezin in Nieuw-Zeeland woonde.

In Nelson zagen we overal mensen die zich hadden uitgedost met groene hoedjes, shawls e.d. en zij schenen de bedoeling te hebben om behoorlijk te gaan drinken. Wat bleek? Het was St. Patrick’s Day. (Oorsprong en invloed vanuit Ierland).

Op woensdag 18 maart vervolgden we onze reis per bus naar Picton. Onderweg spraken we weer met een Nederlander; dit keer een vrouw die al 50 jaar in Nieuw- Zeeland woonde. We sliepen in een hostel met de naam: Stay at the villa. Eén ding is zeker: Zelfs de meest basale backpackers hostels in een ontwikkeld land als Nieuw-Zeeland zijn 100x mooier dan bijvoorbeeld een guesthouse in Ghana. En overal schone toiletten…….een verademing!

Alle hostels waar we verblijven zijn lid van de BBH (Budget Backpackers Hostel) of van YHA (Youth Hostel Accomodation). Wij hebben er inmiddels dus al een stuk of 5 gehad. Overal is de filosofie uiteraard hetzelfde (reduce / re-use / recycle) en hoewel het best gezellig is, krijgen we wel steeds meer behoefte aan een plek zonder constant tussen de jeugd (met alle respect) te moeten zitten. Het heeft echter alles te maken met onze zoektocht naar vrijwilligerswerk en dat gaat niet lukken met onze achtergrond. Hier zijn mensen nodig voor de landbouw, maar hier zit echt niemand te wachten op een maatschappelijk werker en een docente Frans….hahaha! En we zijn best bereid om in een Bed & Breakfast (of misschien zelfs in een hostel) te helpen, maar men heeft niemand nodig, omdat het seizoen ten einde loopt.

Inmiddels zijn we geweest in Christchurch, Motueka, Onekaka, Takaka, Nelson, Picton, Blenheim. In Picton troffen we ‘ a black woman’ afkomstig van ‘one of the Pacific islands’, die ons een lift gaf door Picton.

Na zo’n week overal geinformeerd te hebben naar vrijwilligerswerk, liepen we op 18 maart in Picton voorbij een Union parish (Women’s Fellow ship). Dat klonk in ieder geval socialer dan de hostel setting waar we de afgelopen week in hadden vertoefd. Wij gingen naar binnen en troffen daar mensen die ons op basis van ons verhaal het telefoonnummer gaven van een pastoraal werker in Blenheim. Wij mochten hem opbellen en hij liet weten jeugdwerkers nodig te hebben. Wow!!! Wij stuurden onze motivatiebrieven en cv’s en toen was het wachten op zijn antwoord. Zou het gaan lukken? Zo ja, dan kunnen we onze geplande periode tot eind april doorbrengen in Nieuw Zeeland. Zo niet, dan gaan we de periode inkorten.

Hoe het ook zij: In de wachttijd besloten we om een paar plaatsen te gaan bezoeken. Op 19 maart togen we vanuit Picton naar Blenheim (Marlborough/de wijnstreek). Wij wilden wel eens met eigen ogen zien waar Leon zijn Bed & Breakfast had. Deze host Leon had dus 2 dagen voor ons vertrek uit Maleisië onze komst gecanceld. Pure nieuwsgierigheid bracht ons daar naar toe. Eerst per bus en het laatste stukje per taxi en net als bij Vicoria (de andere host die ons na een halve dag niet meer nodig had) woonde ook Leon in de middle of nowhere met amazing views. Deze mountain view villa was werkelijk een plaatje, maar van de persoon Leon schrokken we. Goede manieren leken hem vreemd en op botte toon vroeg hij ons wat we kwamen doen.
Ons gevoel voor humor zei: ‘Well we come to see what we have missed’……tsja…en toen had hij in de gaten dat wij die Workawayers uit Nederland waren die hij niet zo netjes had behandeld om 2 dagen voor ons vertrek uit Maleisië af te zeggen. Hij mompelde iets in de trant van: ‘I am trying to sell my property, but that is not easy’. Welnu, zijn ‘property’ was werkelijk een stukje paradijs op aarde, maar de man zelf had totaal geen manieren. Wij mochten weliswaar even rondkijken, maar we merkten wel dat hij liever had dat we vertrokken. Hij vroeg zich hardop af hoe we hem hadden gevonden. Toen we hem vroegen of hij een taxi wilde bellen, viel het ons toch nog mee dat hij ons wel even met de auto in het dorp wilde afzetten. In die 10 minuten durende autorit werd hij ietwat toegankelijker en liet weten dat hij erg ziek was, geen familie had, Nieuw-Zeeland wil verlaten en de helft van het jaar in Azië gaat wonen en de andere helft in de USA. (Hij is een Amerikaan). Wij waren zó in gesprek geraakt dat niemand de naderende trein had zien aankomen en het is met dank aan de machinist dat ik dit nog in levende lijve kan typen………Pfff……Goed, dat was Leon.

Nu we toch in Blenheim waren, besloten we om meteen naar het pastoraal centrum te gaan. Een dag eerder hadden we vanuit Picton telefonisch contact gehad met een pastoraal medewerker die op zoek was naar jeugdwerkers en we hadden inmiddels onze motivatiebrieven en cv’s per mail naar hem verzonden, maar misschien was het ook wel goed om ons in persoon te gaan presenteren. Wij hadden geluk; hij was thuis. Hoewel de verstrooide Pat (zo luidde zijn naam) het bijzonder kon waarderen dat we hem face to face wilden spreken en daarvoor uit Picton waren gekomen, liet hij weten dat accommodatie een probleem zou worden. Bovendien leek onze leeftijd ook niet mee te spelen (te oud); daarentegen was hij onder de indruk van onze background en ervaring in DerdeWereldlanden. Op dat gebied zat het wel snor! Hij beloofde om ons - hoe dan ook - binnen een paar dagen uitsluitsel te geven. Ook gaf hij ons een verwijzing naar zijn collega in Wellington.

En dit soort tripjes naar Leon en de pastoraal werker vinden wij zeer bijzonder; het is het leven van alledag. Wij zijn geen mensen die gaan kayakken, gaan zwemmen tussen dolfijnen of aan sky diving doen (om maar eens iets te noemen)….hahaha!

Je ziet hier ook nog schooluniformen (Engelse invloed; tikkeltje stijfjes). Wat verder opvalt is dat veel oudere mensen (65+) nog steeds deelnemen aan het arbeidsproces. Verder is het koud geworden, is alles duur (Nederlandse prijzen) en twijfelen we heel soms of het wel een goede keuze is geweest om naar NZ te gaan. Wij missen nu al de warmte van de mensen in Zuid-Oost-Azië. Hoe was het ook alweer? O ja, ….hoe armer het land, hoe liever en behulpzamer de mensen….Aan de andere kant genieten we natuurlijk ook enorm van Nieuw-Zeeland en realiseren we ons ter dege dat we bezig zijn om een droom te verwezenlijken. Echter: Die droom wordt waarschijnlijk wel ingekort als we hier moeten blijven als toeristen.. T.z.t. meer!