Home sweet home
Door: Dees
Blijf op de hoogte en volg bendeesonderweg
28 Augustus 2019 | Nederland, Vlissingen
Bye Morocco and hello Holland Vanaf 20 juni 2019
Hoewel wij al sinds 25 juni in Nederland zijn, gaat het eerste stukje van dit verslag nog over Marokko. Daarna vertellen we over onze verlofperiode in Nederland.
De laatste dagen in Marokko/Chefchaouen werden een feit…..Ook toen gebeurden er dingen die het vermelden waard zijn.
Beheerder Mohammed van onze accommodatie vond het heel jammer dat wij gingen vertrekken. Plotseling liet hij ons weten: ‘I had a dream that your flight has been delayed, so that means that you have to stay longer with us’….
Met deze zelfde Mohammed voerden we bijzondere gesprekken. Enkele voorbeelden: Damesvoetbal is eigenlijk ‘not done’ in Marokko. Tsja….geen hoofddoek, blote benen, dat is ‘not done’, maar ja….voetballen in een djellaba wordt een beetje moeilijk….hahaha!
En dan het volgende ‘weetje’: Als een Marokkaans stelletje een hotelovernachting wil boeken, dan moet men bewijzen dat men getrouwd is en dit geschiedt middels een trouwboekje. Een ongehuwd Marokkaans koppel krijgt dus geen hotelkamer, want ongehuwd samen de nacht doorbrengen is een zonde. Voor de duidelijkheid: Buitenlandse ongehuwde stelletjes ondervinden dit probleem niet.
In het vorige reisverslag werd melding gemaakt van het feit dat de baas van ons onderkomen een oude man is van zo’n 80 jaar die 4 vrouwen heeft (gehad). Tijdens onze laatste week stierf vrouw nummer drie. Slechts de jongste vrouw is dus nog in leven. Om een beeld te schetsen: Hij is nu ongeveer 80 en zij is 34. De baas trouwde deze laatste vrouw toen hij 63 was en zij 17. Het blijkt dat hij in totaal 15 kinderen heeft. Een dochter woont in Nederland (Den Bosch). Toen we een tijdje later de oude baas troffen, gaven wij hem een hand en condoleerden we hem met het verlies van zijn vrouw (zijnde dus de derde vrouw). Zijn reactie in het Arabisch (vertaald door beheerder Mohammed), bezorgde ons een shock. In plaats van even stil te staan bij het overlijden van zijn vrouw, kregen we te horen: ‘Ken je misschien nog een nieuwe vrouw voor mij?’…..pffff….Dit is toch werkelijk te zot voor woorden…..Nadien volgde er nog een discussie over het feit dat rijke (oude) Marokkaanse mannen meerdere vrouwen mogen hebben. Poetsdame Hadidja luisterde naar het gesprek. Ben probeerde de advocaat van de duivel te spelen en vroeg zich hardop af (terwijl hij natuurlijk al lang het antwoord wist): ‘Is it also allowed for Hadidja to have four men?’Oei….als door een wesp gestoken reageerden zowel de baas, als beheerder Mohammed, als poetsdame Hadidja met: ‘No, that is a sin’. Kortom: Een vrouw met 4 mannen mag niet; een man met 4 vrouwen kan wel (want dat laatste staat in de Koran en dat is het heilige boek en daarmee is deze laatste constructie legitiem). Uiteraard vertelden wij blij te zijn met onze cultuur op basis van gelijkwaardigheid.
Afsluitend deelde beheerder Mohammed mee dat ‘the war will start’, op het moment dat de oude baas zijn laatste adem uitblaast en de erfenis verdeeld moet worden onder de vele begunstigden. Mohammed trok dan ook de conslusie: ‘I will always have only one wife’……….…….
En wat wil het toeval? Op 20 juni maakten we kennis met de vrouw van beheerder Mohammed. Zij werkt bij de Gemeente en herkende ons van de tijd dat wij bezig waren geweest met de opstart van talenschool British Language Academy in Chefchaouen. Destijds hadden wij namelijk ook geflyerd bij de Gemeente en hadden daar gesproken met diverse mensen. Overigens: Zoon nummer 3 (van de 4) komt regelmatig binnenlopen. Iedere keer als hij zijn vader ziet, kust hij hem op zijn hand…………Ook de jongste zoon zien we hetzelfde tafereel uitvoeren. Zoon nummer 3 heeft een kapsel dat niet naar de zin is van pa. De vader liet weten aan Ben: ‘His hair is like a forest’……….
In de Marokkaanse hoofdstad Rabat heeft koning Mohammed de Zesde een Peugeot fabriek geopend. Het publiek zat op ‘ iron chairs’ terwijl hij zelf op een comfortabele stoel zat. Altijd weer vorm, show en buitenkant!
In onze periode Chefchaouen hebben we weer veel mensen ontmoet. Daarom besloten we een kleine afscheidstoernee te houden.
Tsja en dan krijg je vaak te horen…Oh mes amis….gevolgd door de vraag of we nog eens terugkomen. Nee, dat is niet de bedoeling, maar…on ne sait jamais…..
De laatste tijd is er veel mail contact met vrienden uit Ghana en Peru. Onze beste vriend Paul uit Ghana stuurde al een felicitatie naar Ben, i.v.m. zijn 67e verjaardag op 29 juni a.s. en liet weten: ‘Oh! I wish this was in Ghana and Tamale. Where all of us would have been part of the celebration. All the same Ben, a happy birthday in advance. May you live in strength and strength, strong and strong, 100+ old and above all healthier and healthier’. Zo lief………
Paul refereerde tevens naar de ‘African Cup’ en vroeg ons te duimen als Ghana tegen Benin moest voetballen. En natuurlijk supporten wij de Ghanese Black Stars! Overigens: Ook in Marokko leeft de ‘African Cup’, bijvoorbeeld de wedstrijd Marokko-Namibië.
En dan breken er stukken af van 2 kiezen bij Ben (2 dagen voor vertrek). Gelukkig is de afspraak bij de Nederlandse tandarts al gemaakt.
Op 22 juni moesten we beheerder Mohammed gedag zeggen, aangezien zijn dienst werd overgenomen door collega Foued. Mohammed wilde een foto, ons telefoonnummer en bleef maar herhalen dat hij het vreselijk vond dat wij gingen vertrekken. Wij lieten hem weten:….’Partir c’est mourir un peu, mais rester c’est mourir plus!’
Daags voor vertrek moesten we nog even naar een apotheek. Aangezien het zondag was, was dit ietwat lastiger, doch uiteindelijk lukte dit toch wel. De apotheker had wel een hele vreemde opmerking nog net op de valreep: Mensen in Chefchaouen zouden bang zijn geweest voor ons, omdat wij christenen waren en geen moslims. Dit is toch te gek voor woorden….Beheerder Foued van onze accommodatie liet weten dat de betreffende apotheker niet goed wijs was. Typisch Marokkaans: Een bekrompen mening ventileren………..
Spullen die we niet meekregen werden o.a. afgegeven aan een bedelaar, die daar blij mee was, want ze maakte het gebaar: ‘You are in my heart’. Ook gaven we enkele spullen af in ons onderkomen en ook deze mensen konden onze ‘gift’ waarderen.
24 juni…de dag van ons vertrek…...en op diezelfde dag bereikte zwemmer Maarten van der Weijden Leeuwarden.…..Wij zeiden beheerder Foued gedag en lieten de groeten overbrengen aan al het andere personeel. Wij werden uitgezwaaid door verschillende mensen uit de buurt van ons onderkomen. Met de taxi gingen we van Chefchaouen naar Tanger. De taxichauffeur (die vroeger blond haar bleek te hebben gehad ) heeft een leuke bijnaam, namelijk: Rubio. Dit betekent blond in het Spaans. In Chefchaouen (noorden van Marokko, dichtbij Spaanse grens), wordt namelijk vaak Spaans gesproken naast het Frans. De taxirit verliep zeer voorspoedig, met dank aan Rubio, maar zeker ook met dank aan beheerder Foued die Rubio op het hart had gedrukt voorzichtig te rijden (want in Marokko rijden ze vaak als gekken).
En toen was het wachten op de vlucht van Tanger naar Amsterdam….……….….Het vliegveld van Tanger is klein en overzichtelijk. Ook de vlucht verliep gesmeerd. En tenslotte nog met de trein van Amsterdam naar Vlissingen. Zouden we de aansluiting halen? Of zouden we nog moeten overnachten op Schiphol of in Leiden? Het venijn zat ‘m in de staart…vertragingen, vertragingen….de treinreis was nog het moeilijkst….hahaha! Uiteindelijk lukte het toch nog om de allerlaatste trein naar Vlissingen te halen. Aldaar bracht een taxichauffeur ons midden in de nacht naar huis. Om 1.30 uur waren we weer thuis.
We gingen van de warmte (in Marokko) naar de warmte (in Nederland)...
Laten we een résumé schetsen van onze verlofperiode………
Het is zeer bijzonder, fijn, vreemd (en alles tegelijk) om weer thuis te zijn……
Als Ben zijn eerste schreden zet in de winkel van Bakker Bart (Oh, wat is dat brood toch lekker!), reageert de verkoopster met: ‘Leeft u nog?’ Ja, ja, de beste dame was waarschijnlijk wel op de hoogte van het feit dat Ben ziek was geweest, maar wist niet dat we weer vertrokken waren richting buitenland.
En natuurlijk holde Ben vrijwel direkt naar de boulevard en nam plaats op zijn favoriete stek op één van de bankjes bij het standbeeld van Michiel de Ruyter. Uiteraard raakte hij weer meteen in gesprek met allerlei mensen. Ben dus helemaal in z’n element!
Eén gesprek is het vermelden waard. Hij begon te praten met een man die met zijn gezin 5 jaar geleden gevlucht was uit Syrië, inmiddels het hele inburgeringstraject had doorlopen, status had gekregen en nu een baan had in Vlissingen en een huis in Middelburg. Prima verlopen dus, doch zijn hoofd was nog steeds bij de ellende in zijn thuisland. Zijn zus had man en kinderen verloren in de oorlog en hij was in gedachten bij haar. Tsja en dan is het fijn dat zo’n man kan praten met Ben, die tijdens zijn werkzame verleden de asielzoekers/vluchtelingen heeft geholpen met het hele traject van inburgering. Blijkbaar vond de man het gesprek erg fijn, want toen hij afscheid nam, liet hij weten: ‘Jij bent een goede man; ik hou van jou’……..
De eerste klussen betroffen stapels was en stapels post wegwerken. (Hoewel het natuurlijk wel scheelt dat we 8 maanden waren weggeweest en geen 20 zoals in het verleden 2x is voorgevallen!). En we zagen onze nieuwe stofzuiger (vanuit Marokko-op verzoek van poetsvrouw huurder- aangeschaft).
Ook moest aandacht geschonken worden aan verhuurbedrijf RotsVast en aan huurder Amels (jachtenbouwer) en bewoner Mike. Aangezien de verhuur prima was verlopen en wij zeer tevreden waren, gaven wij alle betrokkenen via de mail een dikke pluim! Het appartement zag er keurig uit. Konden wij een volgende keer maar weer Engelsman Mike verwelkomen…. Helaas zal dit niet gaan, omdat Mike een andere baan heeft gekregen. Hij maakt nu deel uit van de crew op het gebouwde jacht en wel als chief engineer en zal 6 weken op en 6 weken af aktief zijn.
Grappig was dat Mike per abuis een kussensloop van ons had meegenomen. Via RotsVast werd hij hiervan op de hoogte gebracht. Op 5 juli kwam Mike in eigen persoon dit kussensloop terugbrengen. Uiteraard is dit een onbelangrijk iets, maar door zo’n simpel kussensloop konden wij hem nog even zien en persoonlijk bedanken cq gedag zeggen. Extra leuk was het gegeven dat Mike ons uitnodigde om op 8 juli aanwezig te zijn bij de grote sluis in Vlissingen als het jacht het ruime sop zou kiezen. Het grote jacht zou via Gibraltar uiteindelijk richting Saoedie Arabië gaan om afgeleverd te worden bij de groten der aarde. Aldus geschiedde. Mike had ons verteld dat de boot om 11.00 uur zou vertrekken; uiteindelijk werd dit 14.00 uur, maar goed…Het was zeer bijzonder om de bemanning (inclusief Mike) op het dek te zien staan.
En verder? Onze contactpersoon van RotsVast had per ongeluk een droogrek kapot gemaakt en dus konden wij op kosten van RotsVast een nieuw droogrek kopen. Dus op een kussensloop en een droogrek na was de hele verhuurperiode perfect verlopen. Wij konden dan ook al snel de sleutels weer tegemoet zien en het inspectierapport ondertekend en wel terugsturen. Nu zijn we altijd wel min of meer tevreden geweest over al onze huurders, maar deze Mike stak er met kop en schouders boven uit.
De contacten in appartementencomplex De Fonteyne werden ook weer verstevigd, te beginnen bij onze buren en degene die onze post had bewaard. De laatste jaren zijn er leuke nieuwe mensen komen wonen en sommigen zijn aktief voor de Vereniging van eigenaren.
Zo is de entree/hal mooi opgeknapt en ingericht (zelfs met boeken!). Verder zagen we onze nieuwe videofooninstallatie en zal na de bouwvak een nieuwe cv-ketel worden geplaatst.
Het is nog steeds heerlijk om in de binnenstad te wonen op pantoffelafstand van alle voorzieningen, met die grote plas water om de hoek! Hoog seizoen Vlissingen betekent: Toeristen en vele aktiviteiten in de zomer. Een greep hieruit: Onderstroom festival, kermis, ringrijden,Vlissingen zingt, zomer markten op de boulevard e.d. Dit alles laten wij graag aan ons voorbij gaan.Wij hebben voldoende aan de zee!
Op 29 juni vierden we de 67e verjaardag van Ben en hoe kan dat beter dan met een etentje op de boulevard? Een nieuw restaurantje werd uitgeprobeerd, met de toepasselijke naam: Boven de zee.
De medische molens gingen weer draaien vanaf 1 juli. Donorregistratie was al geregeld. Toestemmingsformulieren invullen voor uitwisselen van gegevens. Vaak vragenlijsten invullen enz. Er werd gestart met bloed prikken. Dees cholesterol: Goed. Ben: PSA/Vitamine B12/Cholesterol: Goed. Cardio vasculaire check Ben: Goed. Hartfilmpje Ben: Goed. Urine Ben: 1e keer niet goed; 2e keer wel goed. Urine Dees: Goed. Verder werd nieuwe medicatie geregeld voor beiden. Tevens werd een afspraak gemaakt bij de praktijkondersteuner voor 6 augustus. Op 2 juli togen we naar de tandarts. Dees had geluk. Alles in orde; hoera!
Ben had geen mazzel, maar dat wist hij. Hij mocht nog 2x terukomen: 16 juli: Gebitsreiniging en 21 augustus: Veel gaatjes vullen en zelfs een kies trekken. (Ben lag behoorlijk te ‘shaken’ in de tandartsstoel!!!)
Op 11 juli stond de internist voor Dees gepland. Met deze MDL-arts/internist uit Griekenland die gebrekkig Nederlands spreekt, heb ik wel een klik-gevoel. (Zijn gezin woont in Griekenland; pa is alleen in Nederland). Op 12 augustus volgde een gastroscopie (maagonderzoek), door een waarnemend internist (eigen internist op vakantie). Net als vorig jaar viel mij (Dees) dit erg mee. Met een roesje stelt het helemaal niets voor. Het was eigenlijk wel gezellig (de mensen kenden me nog van vorig jaar). Ik kreeg al een voorlopige/tijdelijke uitslag: Er zijn geen gekke dingen te zien. Een verpleegkundige had laten weten dat er een biopt was genomen van de twaalfvingerige darm. Dit vond ik vreemd, aangezien ik een milde ontsteking heb aan slokdarm en maag en niet aan de twaalfvingerige darm, maar goed…..Op 27 augustus volgde de definitieve uitslag (door mijn eigen internist). Toen werd duidelijk dat er inderdaad geen biopt was genomen van de twaalfvingerige darm, doch van de slokdarm. Volgens mijn internist had de verpleegkundige waarschijnlijk de termen oesophagus (slokdarm) en duodenum (twaalfvingerige darm) door elkaar gehaald (en de patiënt had zich dus weer onnodig zorgen gemaakt). Op basis van de uitslag van de gastroscopie werd bekeken of ik mocht stoppen of door moest gaan met de medicatie. Zoals eerder gemeld is mijn internist een Griek, een aardige vent die tamelijk slecht Nederlands spreekt, maar wij hebben wel een leuk contact.Toen hij ons zag liet hij weten: ‘Ik ben blij’. Wat bleek?
De milde ontsteking was nog milder geworden (van categorie B naar categorie A). Afgesproken werd om wel door te gaan met de medicatie, maar ik hoef pas over 3 jaar weer terug te komen voor een nieuwe gastroscopie. Prima dus! De internist weet dat wij wereldwijde vrijwilligers zijn en is daar erg van gecharmeerd. Toen hij aangaf dat hij eens zou overleggen met zijn vrouw of zij beiden ook niet aktief konden worden in ontwikkelingslanden, liet ik (Dees) hem weten: ‘De wereld wacht op u’, waarop hij gevat antwoordde: ‘Misschien moeten wij (wijzend naar mij Dees) maar samen gaan’.….hahaha! Het deed me denken aan de reumatoloog in Venlo, die jaren geleden tegen mij zei: ‘Ik wil met u mee naar Afrika’…….…Zo grappig!
Tsja en dan kwam ik (Dees) ook nog terecht bij de KNO-arts in Vlissingen. Wat was het geval? In Marokko merkte ik dat ik slechter ging horen. Dit gebeurde vrij plotseling en was natuurlijk lastig met lesgeven. Ik schreef het toe aan het koude gebouw waar we woonden en werkten. Op een gegeven moment ben ik in Marokko toch maar naar een oorarts gegaan. Hij liet mij weten dat dit euvel inderdaad te wijten was aan de kou en dat het zou verdwijnen als ik in een warmere omgeving zou komen. Hoewel de warme omgeving uiteindelijk kwam (vanaf begin mei in Marokko en daarna vanaf eind juni in Nederland) bleven de gehoorproblemen bestaan. Dus in Nederland naar Beter Horen voor een gehoortest op 5 juli en via een verwijzing van de huisarts terechtgekomen bij de oorarts in Vlissingen.
Gewapend met de uitslagen van het audiometrisch onderzoek van Marokko en Beter Horen kwam ik op 16 juli terecht bij de KNO-arts en werd ik o.a. onderworpen aan een toon-en spraak audiogram. Het blijkt dat ik getroffen ben door een plotselinge slechthorendheid/sudden deafness. Dit kan iedereen treffen en een oorzaak is in 90% van de gevallen niet aan te wijzen. Gewoon domme pech dus. Als dit gebeurt moet je er zo snel mogelijk bij zijn. Ik was echter te laat. In december naar de oorarts in Marokko geweest en in juli naar de oorarts in Nederland gegaan. Daar zaten 7 maanden tussen en dat is veel te lang. Je moet eigenlijk binnen 24 uur handelen. Tsja…je moet het maar weten…. Feit is dat het rechteroor een verlies heeft van 33 decibel en het linker oor heeft een verlies van 57 decibel. ( Dit is uiteraard geen percentage!) 33 staat voor een licht gehoorverlies en 57 betekent een matig gehoorverlies. In Nederland schrijft het protocol voor dat een hoortoestel relevant wordt vanaf 35 decibel verlies. Dus: De oorarts heeft mij een hoortoestel geadviseerd voor mijn linkeroor. Ik moet erg wennen aan dit idee en ben er eigenlijk nog niet aan toe. Gelukkig kan ik het ongeveer een maand op proef uitproberen voordat ik de beslissing neem. Op 22 juli was er een intake gesprek bij Beter Horen, gevolgd door afspraken op 29 juli (Testen en inbrengen gehoortoestel; aanpassing hooroplossing; juiste instelling; uitleg over gebruik en onderhoud; maand gratis uitproberen); 7 augustus (Controle en evaluatie); 20 augustus (Afronding proefperiode; ja of nee zeggen). Echter: Deze planning verliep ietwat anders, d.w.z.: De afronding van de proefperiode werd verlengd.
Gaande het traject werd besloten dat ik twee keer 3 weken een hoortoestel kon uitproberen. (In totaal dus 6 weken). In eerste instantie een hoortoestel achter het oor (AHO) en daarna een hoortoestel in het oor (CIC; complete in the canal). Op 20 augustus werd de proefperiode dus niet afgerond, maar werd het AHO toestel vervangen door het CIC hoortoestel. Ik mocht trouwens ook nog het AHO toestel gebruiken, zodat ik goed kon vergelijken. Voor wat betreft onderhoud kregen we een hele uitleg over alle schoonmaakmiddeltjes. Set bestond uit o.a.: Cleaning wipes, cleaning spray, cleaning tablets, air ball, air spray, drying capsules enz. Op ons kwam het in ieder geval erg overdreven over. Zoals eerder gemeld ligt de grens voor een hoortoestel in Nederland bij 35 decibel verlies. Onze audiciën die uit België komt, liet weten dat bij onze zuiderburen de grens ligt bij 40. Protocollen zijn arbitrair en daar storen wij ons aan in Nederland. Wie weet ligt de grens in Frankrijk wel bij 50 en in Ghana bij 150…...hahaha! Wie zal het zeggen…Hoe zuidelijker het land, hoe makkelijker er mee wordt omgegaan?! Daar zouden wij ons in ieder geval beter bij thuisvoelen. En dan te bedenken dat een hoortoestel slechts verdere achteruitgang van het gehoor vertraagt; het stimuleert eigenlijk alleen de hersenen… Voor mij is het een kwestie van plussen en minnen en dan slaat de weegschaal eerder door naar een min dan naar een plus. Op 29 augustus staat een controle en evaluatie van het CIC hoortoestel gepland en uiteindelijk op 12 september wordt ja of nee gezegd tegen een hoortoestel. Voor mijzelf heb ik mijn bevindingen verdeeld in een technische kant en een menselijke kant.
Voor wat betreft de technische kant: Het geluid is hard, hol, schel, blikkerig, robot-achtig. Gedurende de proefperiode heb ik mijn best gedaan en het hoortoestel zo’n 8,9 tot 10 uur per dag in gehad. Als ik zo’n hele dag het hoortoestel had gebruikt en het ‘s avonds uitdeed, dan kreeg ik meteen een dof geluid in mijn oor (een soort prop-gevoel). Dit bleef dan bestaan totdat ik het hoorstel weer ging gebruiken. Hoewel dit laatste euvel zal blijven, werd het toestel wel bijgesteld, zodat het schelle geluid een tikkeltje zachter werd. Nou, dat was al een lichte verbetering, want bijvoorbeeld het carillon van de kerktoren klonk eindelijk niet meer zo immens hard. En het water uit de kraan laten lopen klonk niet meer als de Niagara waterval! Zowel binnen als buiten werd ik moe van het geluid. Technisch gezien is het hoortoestel nodig (kwestie van getalletjes lezen), maar menselijk gezien is er voor mij minder noodzaak. Ik werk niet meer in Nederland; ik heb gelukkig geen druk sociaal leven; ik ben een einzelgänger. Bovendien heb ik 15 jaar Derde Wereld in mijn hoofd zitten. In Nederland moet alles 100% zijn. Voor mij komen dingen in Nederland vaak erg overdreven en luxe over. Ik ben met niets tevreden. Ik ben van het type: Niet klagen, maar dragen. Ik red me nog wel. Ik hou ook niet van dat gedoe en gepruts aan mijn oor. Misschien moet ik wachten totdat ik definitief in Nederland ben of misschien moet ik wachten totdat ook het rechteroor om een hoortoestel vraagt of misschien moet ik helemaal niets doen en dat laatste spreekt mij het meeste aan………
Op een gegeven moment werd voor mij de vraag : ‘Wil ik wel of geen hoortoestel?’ belangrijker dan de vraag: ‘ Welk hoortoestel ga ik nemen?’ (Achter het oor of in het oor; ik merkte trouwens nauwelijks verschil). Het CIC hoortoestel was weliswaar lastiger in te brengen dan het AHO hoortoestel, maar voor beiden geldt dat het alle geluiden versterkt, dus ook geluiden die je niet wilt horen. (Kakofonie van geluiden). Tsja….en dan zou je in gezelschap het hoortoestel wellicht gaan uitzetten, maar uh….waar ben je dan mee bezig? Al met al kwam ik tot de conclusie dat ik geen hoortoestel wil. Ik ben er nog niet aan toe en alles in ogenschouw nemend heb ik er meer last van dan gemak! Kortom: Ik ga nee zeggen tegen het hoortoestel!
En dan een verwijzing voor Ben naar de Proctoskliniek in Bilthoven. Zijn hoop is hier gevestigd op een oplossing voor zijn incontinentieprobleem/endeldarmontsteking ten gevolge van de bestalingen. Deze radiatie proctitis beheerst zijn leven al 2 jaar en doet afbreuk aan de kwaliteit van leven. Ter voorbereiding moest een vragenlijst ingevuld worden met maar liefst 155 vragen! Ook zou er 2x een laxeermiddel moeten worden gebruikt, totdat alerte Ben de beschrijving op het doosje eens goed las…Niet te gebruiken in geval van radiatie proctitis….pfff…En laat dat nu net de klacht van Ben zijn….Even melden dus maar bij apotheek en bij Proctos en het antwoord luidde: ‘Goed gezien meneer Staarink; prima dat u dit laxeermiddel niet hebt gebruikt….nou ja zeg…. Hoe het ook zij: Op 18 juli togen we naar de Proctoskliniek in Bilthoven. Na een lange reis met openbaar vervoer (trein en bus) arriveerden we op het terrein van Berg en Bosch.
Een prachtig gerenoveerd klooster dat vroeger dienst had gedaan als sanatorium en dat verscholen lag tussen het vele groen. Aldaar spraken we uiteindelijk met de proctoloog/chirurg. Hierna volgde een lichamelijk onderzoek en spraken we tenslotte ook nog met een verpleegkundige. Resultaat: Er zijn enige handvaten aangereikt om het euvel te verzachten, maar er is slechts 1 oplossing voor het probleem en dat is een stoma, maar een stoma is absoluut geen optie voor Ben. Doorhobbelen dus met incontinentiemateriaal. Op 2 augustus stond er nog een telefonisch consult op de rol met de verpleegkundige (bevindingen bespreken zalfjes en ander incontinentiemateriaal; dit was een wassen neus), gevolgd door een telefonische afspraak op 5 augustus met de proctoloog/chirurg (andere medicatie, MRI, onderzoek onder narcose). Uiteindelijk besloot zij te kiezen voor medicatie en de andere twee ideeën te laten varen, omdat dit geen meerwaarde zou hebben. Ook Ben had op internet nog vele mogelijkheden ontdekt en besprak dit met de proctoloog (electrosimulatie, percutane neurostimulatie, sacrale neuromodulatie, dynamische gracilisplastiek en een verwijzing naar een professor van het academisch ziekenhuis in Gent). Niets van dit alles is mogelijk voor de zeer lelijke ontsteking. Zoals gemeld is er maar 1 oplossing en dat is een stoma. Nu dit voor Ben geen optie is, geeft het ons beiden wel rust dat we er alles aan hebben gedaan en dat we de situatie accepteren cq het boek kunnen sluiten. De proctoloog schreef dus nog wel medicatie (Questran) voor en wat bleek? Tijdelijk niet leverbaar in Nederland. Dus werd overwogen om het te bestellen in België. Op 17 september wederom een telefonische afspraak met de proctoloog.
En in deze zomer waren er ook nog de Oranje leeuwinnen…Het was leuk dat onze beste vriend Paul uit Ghana een fervent supporter was van Nederland en natuurlijk kon hij het waarderen dat wij ook de Ghanese Black Stars steunden.
Na ruim 2 weken thuis, kregen we per mail nog een certificaat opgestuurd van het blindenproject OAPAM in Chefchaouen.
Na ruim 3 weken Nederland cq De Fonteyne raken we in de lift aan de praat met een bijna buurvrouw. Als wij zeggen dat we genieten van het comfort, de privacy en de rust in het appartement, kijkt zij ons niet begrijpend aan. Ja en dan komt het individualistisch Nederland wel erg dichtbij, als zij zegt: ‘Zijn jullie weg geweest dan?’
Dan wordt het tijd om alle folders, lesmateriaal, foto’s e.d. van Marokko weer uit te zoeken. Menig uurtje werd hieraan besteed.
En wat gaan we doen na ons verlof in Nederland? Voor ons geldt: Leven in een voorspelbare wereld is het leven ontkennen en lichamelijke hindernissen mogen nooit de geest, de passie en de drive overschaduwen. Dus gaan we weer vertrekken! Nog steeds bevalt onze levensinvulling in de Derde Wereld erg goed. Wel kiezen we nu voor bekende projecten (zoals we al deden bij Marokko). Als alles naar wens verloopt keren we omstreeks september/oktober terug naar Peru! Wij zijn daar in 2016 al geweest en hebben daar een mooie tijd gehad.
Sinds eind april zijn we al aan het mailen met een professor van de faculteit educatie. Het gaat allemaal erg langzaam. Aangezien hij Spaans en Engels spreekt, fungeert hij als onze contactpersoon richting de baas van de universiteit die alleen maar Spaans praat, maar ons nog wel kent van 3 jaar geleden. Eind juni kregen we groen licht. Wij mogen ook gebruik maken van de accommodatie van de universiteit, zijnde een appartement, waar ook geregeld andere mensen even gebruik van kunnen maken. Het is de bedoeling dat wij Engelse conversatie gaan geven en ons werd gevraagd om onze cv’s, onze motivatiebrieven en een les programma op te stellen. Dit werd door ons per mail ingediend bij de professor, die dit alles heeft vertaald van het Engels naar het Spaans, zodat de baas ook weet wat wij gaan doen. Hoewel het nog niet 100% rond was, zag het er wel goed uit. We waren in onderhandeling. Ik (Dees) ben al sinds februari bezig met online Spaans te volgen. Hopelijk komt me dit straks van pas in het dagelijks leven, want met slechts enkele lessen Spaans in het verleden op lokatie Nicaragua en Colombia, kom je er niet. Gelukkig kan ik vanuit mijn Frans wel heel veel dingen begrijpen/lezen, maar dat is receptief. Het echt kunnen spreken is natuurlijk een ander verhaal. En Ben krikt zijn Engels weer op middels het luisteren naar BBC. Ach ja….en zo blijven we maar bezig…..Kortom: Er werd volop gemaild met de professor van de faculteit educatie. Zag het er in eerste instantie naar uit dat alles wel zo’n beetje in kannen en kruiken was, toch moesten er nog enkele hobbels genomen worden: Waren er wel genoeg studenten? Zou ons lesprogramma wel goedgekeurd worden?
Zouden we in september kunnen starten? (Wij hadden voor ons zelf begin september al veranderd in eind september, vanwege de lange Nederlandse to-do lijst; of zou het oktober worden?). Zouden we wel 6 maanden mogen blijven? Uiteindelijk was de lange periode van 6 maanden de lastigste hobbel. De accommodatie van de universiteit is bestemd voor mensen die een lezing moeten geven en deze mensen verblijven er meestal maar een paar dagen. Ons werd gevraagd om de 6 maanden terug te brengen naar 3 maanden als het gaat om de combinatie universiteit/appartement. Ook wilde men dat wij begin oktober zouden arriveren. Dit alles was geen punt voor ons. Wij zijn blij dat we een start hebben van 3 maanden en dan zien we wel weer verder. Het voordeel van de plaats Ayacucho is dat we daar een groot netwerk hebben. Wij kennen daar mensen en scholen. Wij hebben er in 2016 lesgegeven op veel verschillende plekken en wellicht kunnen we na onze 3 maanden universiteit verder gaan op één van de andere plekken uit het verleden.
Op 21 juli stond een dagje Venlo gepland…………Een bijna 93-jarige tante van Ben werd bezocht.
In de week van 22 juli is het bloedheet. De extreme hitte zorgt voor allerlei tips. Tsja, dat is typisch Nederlands. Deze ongetwijfeld goed bedoelde adviezen werken averechts bij Ben. Hij schaart dit onder de noemer betuttelen en daar wordt hij rebels van……....hahaha!
Ben krijgt zijn incontinentie materiaal via MediReva Maastricht. Als je langer dan 3 maanden niets heb besteld en je daarna weer een beroep op hen doet, word je gezien als een nieuwe klant en is een nieuwe machtiging nodig. Die nieuwe machtiging was snel geregeld. Wij lieten weten dat wij wereldwijde vrijwilligers zijn en dat het vaker voorkomt dat wij voor langere tijd afwezig zijn. Men heeft nu een aantekening gemaakt, zodat wij niet telkens opnieuw een aanvraagformulier toegezonden krijgen. Blijkbaar vond men het wel interessant dat wij als vrijwilligers in ontwikkelingslanden werken, aangezien wij het verzoek kregen om een stukje te schrijven voor in hun magazine Vertel …....Leuk idee, maar uh….waar moeten we beginnen met zo’n 15 jaar Derde Wereld op zak? Het was nog een hele uitdaging om al die jaren wereldwijd samen te vatten in 2x2 A4-tjes inclusief slechts enkele foto’s.
Zoals bekend is de favoriete stek van Ben de boulevard in Vlissingen en dan met name het bankje bij Michiel de Ruyter. Hij voert hele gesprekken met de vele toeristen uit Nederland, België en Duitsland. Wij zullen echt niet al die gesprekken gaan vermelden, maar soms wordt er een uitzondering gemaakt, dit keer voor een gesprek met een Duitser. Aangezien Ben zijn hele leven vlakbij de Duitse grens heeft gewoond, zijn oma van moeders zijde een Duitse was en hij vroeger in totaal 8 jaar Duits heeft gehad op school, is zijn Duits best goed te noemen.
Toen Ben dan ook begon te kletsen met de bewuste man op het bankje bij Michiel, kreeg hij meteen de vraag voorgeschoteld of hij (Ben) uit Duitsland kwam…..Inwendig had Ben een binnenpretje en dacht: Dees zal hier wel om moeten lachen, want zij vindt de Duitse taal vreselijk…..hahaha!
Ben voert mooie gesprekken op zijn bankje bij Michiel. Een rode draad door die gesprekken is vaak dat de kinderen – van de veelal bejaarde mensen waar hij mee praat – nooit tijd hebben om hun ouders te bezoeken. En dan gaan de gedachten van Ben altijd weer terug naar de Derde Wereld waar familie het allerbelangrijkste is…….
Voor ons was het erg interessant om het TV-programma Planeet Nigeria te zien, aangezien wij daar plaatsen zagen waar we zelf waren geweest in 2004. Nigeria was onze eerste stap in de wereld van ontwikkelingslanden en dus extra bijzonder.
Het verlof gaat snel; de weken en de maanden vliegen voorbij…...Ben geniet met volle teugen van de zee en als het weer te wensen overlaat is hij in de bibliotheek te vinden, waar hij smult van de vele kranten. Ik (Dees) maak lange dagen op mijn ‘kantoor’ thuis….hahaha! Er zijn weken van 50 uur bij. De laptop draait op volle toeren en moet voor vertrek nog nagekeken en schoongemaakt worden.
De grootste klussen waren: Lesmateriaal Marokko ordenen, foto’s inplakken en teksten bijschrijven; Spaans leren (elke dag al vanaf februari); een uittreksel maken voor het magazine van MediReva (leverancier incontinentiemateriaal) als het gaat om een bijdrage te leveren aan het winternummer (of de online versie). Concreet: Een verhaal op papier zetten inclusief foto’s over ons vrijwilligerswerk in Derde Wereldlanden en dit alles in beknopte vorm weergeven en last but not least een lesprogramma maken voor de studenten van de universiteit in Ayacucho/Peru, alwaar wij in oktober Engelse conversatie gaan geven. En dan nog de vele medische afspraken tussendoor, administratieve zaken, voorbereidingen treffen voor Peru, appartement in orde maken met het oog op een nieuwe huurder enz. enz. Hoezo verlof?
Plaatje uit de oude doos…...Via een kennis uit Sevenum die in het verleden ook aktief was in Ghana, kregen we een leuke foto opgestuurd van de banketbakkerij in Venlo, de plek waar de opa van Ben is gestart met zijn zaak.
Vanaf 12 augustus gedurende 3 weken worden er schilderwerkzaamheden verricht aan appartementencomplex De Fonteyne.
Inmiddels ook een adviesgesprek gehad als het gaat om de aanschaf van een nieuwe cv-ketel die op 2 september zal worden geplaatst.
Onze beste Ghanese vriend Paul vindt het heel sneu voor Ben dat hij incontinentieproblemen heeft en dat ik (Dees) gehoorproblemen heb. Hij kwam met een opmerkelijk en lief, doch niet realistisch voorstel: Hij verwees ons naar een pastor in Nigeria, die veel zieke mensen had genezen. Paul was er van overtuigd dat deze pastor voor ons zou bidden en dan zouden onze gezondheidsklachten als sneeuw voor de zon verdwijnen. Zoals gezegd: Lief, maar niet realistisch (nog los van het feit dat je als blanken eigenlijk alleen onder protectie kunt reizen in Nigeria). Overigens: In Marokko hadden wij van een vrijwilliger uit Engeland een verwijzing gekregen naar Schotland, waar een soort van boeddhistische arts goede resultaten zou boeken. Ach ja….aan Ben is dit niet besteed. Hoewel wij echt niet zweren bij de klinische medische wetenschap, zweren wij ook niet bij het alternatieve circuit. In plaats van elkaar te bijten, zou het beter zijn om van elkaar te leren. Hoe het ook zij: Ben heeft het boek gesloten en daar hebben we allebei vrede mee.
Nu wij pas begin oktober naar Peru zullen gaan vertrekken, kunnen we nog net op de valreep het tuinfeest van de Fonteyne bijwonen. (In Spaanse stijl qua eten en drinken). In het kader van burendag zal dit plaatsvinden op 28 september……..
Tot zover ons Nederlandse nieuws. Het volgende verslag zal vanuit Peru geplaatst worden.
Warme groet vanuit een wederom warm Vlissingen, B&D
Hoewel wij al sinds 25 juni in Nederland zijn, gaat het eerste stukje van dit verslag nog over Marokko. Daarna vertellen we over onze verlofperiode in Nederland.
De laatste dagen in Marokko/Chefchaouen werden een feit…..Ook toen gebeurden er dingen die het vermelden waard zijn.
Beheerder Mohammed van onze accommodatie vond het heel jammer dat wij gingen vertrekken. Plotseling liet hij ons weten: ‘I had a dream that your flight has been delayed, so that means that you have to stay longer with us’….
Met deze zelfde Mohammed voerden we bijzondere gesprekken. Enkele voorbeelden: Damesvoetbal is eigenlijk ‘not done’ in Marokko. Tsja….geen hoofddoek, blote benen, dat is ‘not done’, maar ja….voetballen in een djellaba wordt een beetje moeilijk….hahaha!
En dan het volgende ‘weetje’: Als een Marokkaans stelletje een hotelovernachting wil boeken, dan moet men bewijzen dat men getrouwd is en dit geschiedt middels een trouwboekje. Een ongehuwd Marokkaans koppel krijgt dus geen hotelkamer, want ongehuwd samen de nacht doorbrengen is een zonde. Voor de duidelijkheid: Buitenlandse ongehuwde stelletjes ondervinden dit probleem niet.
In het vorige reisverslag werd melding gemaakt van het feit dat de baas van ons onderkomen een oude man is van zo’n 80 jaar die 4 vrouwen heeft (gehad). Tijdens onze laatste week stierf vrouw nummer drie. Slechts de jongste vrouw is dus nog in leven. Om een beeld te schetsen: Hij is nu ongeveer 80 en zij is 34. De baas trouwde deze laatste vrouw toen hij 63 was en zij 17. Het blijkt dat hij in totaal 15 kinderen heeft. Een dochter woont in Nederland (Den Bosch). Toen we een tijdje later de oude baas troffen, gaven wij hem een hand en condoleerden we hem met het verlies van zijn vrouw (zijnde dus de derde vrouw). Zijn reactie in het Arabisch (vertaald door beheerder Mohammed), bezorgde ons een shock. In plaats van even stil te staan bij het overlijden van zijn vrouw, kregen we te horen: ‘Ken je misschien nog een nieuwe vrouw voor mij?’…..pffff….Dit is toch werkelijk te zot voor woorden…..Nadien volgde er nog een discussie over het feit dat rijke (oude) Marokkaanse mannen meerdere vrouwen mogen hebben. Poetsdame Hadidja luisterde naar het gesprek. Ben probeerde de advocaat van de duivel te spelen en vroeg zich hardop af (terwijl hij natuurlijk al lang het antwoord wist): ‘Is it also allowed for Hadidja to have four men?’Oei….als door een wesp gestoken reageerden zowel de baas, als beheerder Mohammed, als poetsdame Hadidja met: ‘No, that is a sin’. Kortom: Een vrouw met 4 mannen mag niet; een man met 4 vrouwen kan wel (want dat laatste staat in de Koran en dat is het heilige boek en daarmee is deze laatste constructie legitiem). Uiteraard vertelden wij blij te zijn met onze cultuur op basis van gelijkwaardigheid.
Afsluitend deelde beheerder Mohammed mee dat ‘the war will start’, op het moment dat de oude baas zijn laatste adem uitblaast en de erfenis verdeeld moet worden onder de vele begunstigden. Mohammed trok dan ook de conslusie: ‘I will always have only one wife’……….…….
En wat wil het toeval? Op 20 juni maakten we kennis met de vrouw van beheerder Mohammed. Zij werkt bij de Gemeente en herkende ons van de tijd dat wij bezig waren geweest met de opstart van talenschool British Language Academy in Chefchaouen. Destijds hadden wij namelijk ook geflyerd bij de Gemeente en hadden daar gesproken met diverse mensen. Overigens: Zoon nummer 3 (van de 4) komt regelmatig binnenlopen. Iedere keer als hij zijn vader ziet, kust hij hem op zijn hand…………Ook de jongste zoon zien we hetzelfde tafereel uitvoeren. Zoon nummer 3 heeft een kapsel dat niet naar de zin is van pa. De vader liet weten aan Ben: ‘His hair is like a forest’……….
In de Marokkaanse hoofdstad Rabat heeft koning Mohammed de Zesde een Peugeot fabriek geopend. Het publiek zat op ‘ iron chairs’ terwijl hij zelf op een comfortabele stoel zat. Altijd weer vorm, show en buitenkant!
In onze periode Chefchaouen hebben we weer veel mensen ontmoet. Daarom besloten we een kleine afscheidstoernee te houden.
Tsja en dan krijg je vaak te horen…Oh mes amis….gevolgd door de vraag of we nog eens terugkomen. Nee, dat is niet de bedoeling, maar…on ne sait jamais…..
De laatste tijd is er veel mail contact met vrienden uit Ghana en Peru. Onze beste vriend Paul uit Ghana stuurde al een felicitatie naar Ben, i.v.m. zijn 67e verjaardag op 29 juni a.s. en liet weten: ‘Oh! I wish this was in Ghana and Tamale. Where all of us would have been part of the celebration. All the same Ben, a happy birthday in advance. May you live in strength and strength, strong and strong, 100+ old and above all healthier and healthier’. Zo lief………
Paul refereerde tevens naar de ‘African Cup’ en vroeg ons te duimen als Ghana tegen Benin moest voetballen. En natuurlijk supporten wij de Ghanese Black Stars! Overigens: Ook in Marokko leeft de ‘African Cup’, bijvoorbeeld de wedstrijd Marokko-Namibië.
En dan breken er stukken af van 2 kiezen bij Ben (2 dagen voor vertrek). Gelukkig is de afspraak bij de Nederlandse tandarts al gemaakt.
Op 22 juni moesten we beheerder Mohammed gedag zeggen, aangezien zijn dienst werd overgenomen door collega Foued. Mohammed wilde een foto, ons telefoonnummer en bleef maar herhalen dat hij het vreselijk vond dat wij gingen vertrekken. Wij lieten hem weten:….’Partir c’est mourir un peu, mais rester c’est mourir plus!’
Daags voor vertrek moesten we nog even naar een apotheek. Aangezien het zondag was, was dit ietwat lastiger, doch uiteindelijk lukte dit toch wel. De apotheker had wel een hele vreemde opmerking nog net op de valreep: Mensen in Chefchaouen zouden bang zijn geweest voor ons, omdat wij christenen waren en geen moslims. Dit is toch te gek voor woorden….Beheerder Foued van onze accommodatie liet weten dat de betreffende apotheker niet goed wijs was. Typisch Marokkaans: Een bekrompen mening ventileren………..
Spullen die we niet meekregen werden o.a. afgegeven aan een bedelaar, die daar blij mee was, want ze maakte het gebaar: ‘You are in my heart’. Ook gaven we enkele spullen af in ons onderkomen en ook deze mensen konden onze ‘gift’ waarderen.
24 juni…de dag van ons vertrek…...en op diezelfde dag bereikte zwemmer Maarten van der Weijden Leeuwarden.…..Wij zeiden beheerder Foued gedag en lieten de groeten overbrengen aan al het andere personeel. Wij werden uitgezwaaid door verschillende mensen uit de buurt van ons onderkomen. Met de taxi gingen we van Chefchaouen naar Tanger. De taxichauffeur (die vroeger blond haar bleek te hebben gehad ) heeft een leuke bijnaam, namelijk: Rubio. Dit betekent blond in het Spaans. In Chefchaouen (noorden van Marokko, dichtbij Spaanse grens), wordt namelijk vaak Spaans gesproken naast het Frans. De taxirit verliep zeer voorspoedig, met dank aan Rubio, maar zeker ook met dank aan beheerder Foued die Rubio op het hart had gedrukt voorzichtig te rijden (want in Marokko rijden ze vaak als gekken).
En toen was het wachten op de vlucht van Tanger naar Amsterdam….……….….Het vliegveld van Tanger is klein en overzichtelijk. Ook de vlucht verliep gesmeerd. En tenslotte nog met de trein van Amsterdam naar Vlissingen. Zouden we de aansluiting halen? Of zouden we nog moeten overnachten op Schiphol of in Leiden? Het venijn zat ‘m in de staart…vertragingen, vertragingen….de treinreis was nog het moeilijkst….hahaha! Uiteindelijk lukte het toch nog om de allerlaatste trein naar Vlissingen te halen. Aldaar bracht een taxichauffeur ons midden in de nacht naar huis. Om 1.30 uur waren we weer thuis.
We gingen van de warmte (in Marokko) naar de warmte (in Nederland)...
Laten we een résumé schetsen van onze verlofperiode………
Het is zeer bijzonder, fijn, vreemd (en alles tegelijk) om weer thuis te zijn……
Als Ben zijn eerste schreden zet in de winkel van Bakker Bart (Oh, wat is dat brood toch lekker!), reageert de verkoopster met: ‘Leeft u nog?’ Ja, ja, de beste dame was waarschijnlijk wel op de hoogte van het feit dat Ben ziek was geweest, maar wist niet dat we weer vertrokken waren richting buitenland.
En natuurlijk holde Ben vrijwel direkt naar de boulevard en nam plaats op zijn favoriete stek op één van de bankjes bij het standbeeld van Michiel de Ruyter. Uiteraard raakte hij weer meteen in gesprek met allerlei mensen. Ben dus helemaal in z’n element!
Eén gesprek is het vermelden waard. Hij begon te praten met een man die met zijn gezin 5 jaar geleden gevlucht was uit Syrië, inmiddels het hele inburgeringstraject had doorlopen, status had gekregen en nu een baan had in Vlissingen en een huis in Middelburg. Prima verlopen dus, doch zijn hoofd was nog steeds bij de ellende in zijn thuisland. Zijn zus had man en kinderen verloren in de oorlog en hij was in gedachten bij haar. Tsja en dan is het fijn dat zo’n man kan praten met Ben, die tijdens zijn werkzame verleden de asielzoekers/vluchtelingen heeft geholpen met het hele traject van inburgering. Blijkbaar vond de man het gesprek erg fijn, want toen hij afscheid nam, liet hij weten: ‘Jij bent een goede man; ik hou van jou’……..
De eerste klussen betroffen stapels was en stapels post wegwerken. (Hoewel het natuurlijk wel scheelt dat we 8 maanden waren weggeweest en geen 20 zoals in het verleden 2x is voorgevallen!). En we zagen onze nieuwe stofzuiger (vanuit Marokko-op verzoek van poetsvrouw huurder- aangeschaft).
Ook moest aandacht geschonken worden aan verhuurbedrijf RotsVast en aan huurder Amels (jachtenbouwer) en bewoner Mike. Aangezien de verhuur prima was verlopen en wij zeer tevreden waren, gaven wij alle betrokkenen via de mail een dikke pluim! Het appartement zag er keurig uit. Konden wij een volgende keer maar weer Engelsman Mike verwelkomen…. Helaas zal dit niet gaan, omdat Mike een andere baan heeft gekregen. Hij maakt nu deel uit van de crew op het gebouwde jacht en wel als chief engineer en zal 6 weken op en 6 weken af aktief zijn.
Grappig was dat Mike per abuis een kussensloop van ons had meegenomen. Via RotsVast werd hij hiervan op de hoogte gebracht. Op 5 juli kwam Mike in eigen persoon dit kussensloop terugbrengen. Uiteraard is dit een onbelangrijk iets, maar door zo’n simpel kussensloop konden wij hem nog even zien en persoonlijk bedanken cq gedag zeggen. Extra leuk was het gegeven dat Mike ons uitnodigde om op 8 juli aanwezig te zijn bij de grote sluis in Vlissingen als het jacht het ruime sop zou kiezen. Het grote jacht zou via Gibraltar uiteindelijk richting Saoedie Arabië gaan om afgeleverd te worden bij de groten der aarde. Aldus geschiedde. Mike had ons verteld dat de boot om 11.00 uur zou vertrekken; uiteindelijk werd dit 14.00 uur, maar goed…Het was zeer bijzonder om de bemanning (inclusief Mike) op het dek te zien staan.
En verder? Onze contactpersoon van RotsVast had per ongeluk een droogrek kapot gemaakt en dus konden wij op kosten van RotsVast een nieuw droogrek kopen. Dus op een kussensloop en een droogrek na was de hele verhuurperiode perfect verlopen. Wij konden dan ook al snel de sleutels weer tegemoet zien en het inspectierapport ondertekend en wel terugsturen. Nu zijn we altijd wel min of meer tevreden geweest over al onze huurders, maar deze Mike stak er met kop en schouders boven uit.
De contacten in appartementencomplex De Fonteyne werden ook weer verstevigd, te beginnen bij onze buren en degene die onze post had bewaard. De laatste jaren zijn er leuke nieuwe mensen komen wonen en sommigen zijn aktief voor de Vereniging van eigenaren.
Zo is de entree/hal mooi opgeknapt en ingericht (zelfs met boeken!). Verder zagen we onze nieuwe videofooninstallatie en zal na de bouwvak een nieuwe cv-ketel worden geplaatst.
Het is nog steeds heerlijk om in de binnenstad te wonen op pantoffelafstand van alle voorzieningen, met die grote plas water om de hoek! Hoog seizoen Vlissingen betekent: Toeristen en vele aktiviteiten in de zomer. Een greep hieruit: Onderstroom festival, kermis, ringrijden,Vlissingen zingt, zomer markten op de boulevard e.d. Dit alles laten wij graag aan ons voorbij gaan.Wij hebben voldoende aan de zee!
Op 29 juni vierden we de 67e verjaardag van Ben en hoe kan dat beter dan met een etentje op de boulevard? Een nieuw restaurantje werd uitgeprobeerd, met de toepasselijke naam: Boven de zee.
De medische molens gingen weer draaien vanaf 1 juli. Donorregistratie was al geregeld. Toestemmingsformulieren invullen voor uitwisselen van gegevens. Vaak vragenlijsten invullen enz. Er werd gestart met bloed prikken. Dees cholesterol: Goed. Ben: PSA/Vitamine B12/Cholesterol: Goed. Cardio vasculaire check Ben: Goed. Hartfilmpje Ben: Goed. Urine Ben: 1e keer niet goed; 2e keer wel goed. Urine Dees: Goed. Verder werd nieuwe medicatie geregeld voor beiden. Tevens werd een afspraak gemaakt bij de praktijkondersteuner voor 6 augustus. Op 2 juli togen we naar de tandarts. Dees had geluk. Alles in orde; hoera!
Ben had geen mazzel, maar dat wist hij. Hij mocht nog 2x terukomen: 16 juli: Gebitsreiniging en 21 augustus: Veel gaatjes vullen en zelfs een kies trekken. (Ben lag behoorlijk te ‘shaken’ in de tandartsstoel!!!)
Op 11 juli stond de internist voor Dees gepland. Met deze MDL-arts/internist uit Griekenland die gebrekkig Nederlands spreekt, heb ik wel een klik-gevoel. (Zijn gezin woont in Griekenland; pa is alleen in Nederland). Op 12 augustus volgde een gastroscopie (maagonderzoek), door een waarnemend internist (eigen internist op vakantie). Net als vorig jaar viel mij (Dees) dit erg mee. Met een roesje stelt het helemaal niets voor. Het was eigenlijk wel gezellig (de mensen kenden me nog van vorig jaar). Ik kreeg al een voorlopige/tijdelijke uitslag: Er zijn geen gekke dingen te zien. Een verpleegkundige had laten weten dat er een biopt was genomen van de twaalfvingerige darm. Dit vond ik vreemd, aangezien ik een milde ontsteking heb aan slokdarm en maag en niet aan de twaalfvingerige darm, maar goed…..Op 27 augustus volgde de definitieve uitslag (door mijn eigen internist). Toen werd duidelijk dat er inderdaad geen biopt was genomen van de twaalfvingerige darm, doch van de slokdarm. Volgens mijn internist had de verpleegkundige waarschijnlijk de termen oesophagus (slokdarm) en duodenum (twaalfvingerige darm) door elkaar gehaald (en de patiënt had zich dus weer onnodig zorgen gemaakt). Op basis van de uitslag van de gastroscopie werd bekeken of ik mocht stoppen of door moest gaan met de medicatie. Zoals eerder gemeld is mijn internist een Griek, een aardige vent die tamelijk slecht Nederlands spreekt, maar wij hebben wel een leuk contact.Toen hij ons zag liet hij weten: ‘Ik ben blij’. Wat bleek?
De milde ontsteking was nog milder geworden (van categorie B naar categorie A). Afgesproken werd om wel door te gaan met de medicatie, maar ik hoef pas over 3 jaar weer terug te komen voor een nieuwe gastroscopie. Prima dus! De internist weet dat wij wereldwijde vrijwilligers zijn en is daar erg van gecharmeerd. Toen hij aangaf dat hij eens zou overleggen met zijn vrouw of zij beiden ook niet aktief konden worden in ontwikkelingslanden, liet ik (Dees) hem weten: ‘De wereld wacht op u’, waarop hij gevat antwoordde: ‘Misschien moeten wij (wijzend naar mij Dees) maar samen gaan’.….hahaha! Het deed me denken aan de reumatoloog in Venlo, die jaren geleden tegen mij zei: ‘Ik wil met u mee naar Afrika’…….…Zo grappig!
Tsja en dan kwam ik (Dees) ook nog terecht bij de KNO-arts in Vlissingen. Wat was het geval? In Marokko merkte ik dat ik slechter ging horen. Dit gebeurde vrij plotseling en was natuurlijk lastig met lesgeven. Ik schreef het toe aan het koude gebouw waar we woonden en werkten. Op een gegeven moment ben ik in Marokko toch maar naar een oorarts gegaan. Hij liet mij weten dat dit euvel inderdaad te wijten was aan de kou en dat het zou verdwijnen als ik in een warmere omgeving zou komen. Hoewel de warme omgeving uiteindelijk kwam (vanaf begin mei in Marokko en daarna vanaf eind juni in Nederland) bleven de gehoorproblemen bestaan. Dus in Nederland naar Beter Horen voor een gehoortest op 5 juli en via een verwijzing van de huisarts terechtgekomen bij de oorarts in Vlissingen.
Gewapend met de uitslagen van het audiometrisch onderzoek van Marokko en Beter Horen kwam ik op 16 juli terecht bij de KNO-arts en werd ik o.a. onderworpen aan een toon-en spraak audiogram. Het blijkt dat ik getroffen ben door een plotselinge slechthorendheid/sudden deafness. Dit kan iedereen treffen en een oorzaak is in 90% van de gevallen niet aan te wijzen. Gewoon domme pech dus. Als dit gebeurt moet je er zo snel mogelijk bij zijn. Ik was echter te laat. In december naar de oorarts in Marokko geweest en in juli naar de oorarts in Nederland gegaan. Daar zaten 7 maanden tussen en dat is veel te lang. Je moet eigenlijk binnen 24 uur handelen. Tsja…je moet het maar weten…. Feit is dat het rechteroor een verlies heeft van 33 decibel en het linker oor heeft een verlies van 57 decibel. ( Dit is uiteraard geen percentage!) 33 staat voor een licht gehoorverlies en 57 betekent een matig gehoorverlies. In Nederland schrijft het protocol voor dat een hoortoestel relevant wordt vanaf 35 decibel verlies. Dus: De oorarts heeft mij een hoortoestel geadviseerd voor mijn linkeroor. Ik moet erg wennen aan dit idee en ben er eigenlijk nog niet aan toe. Gelukkig kan ik het ongeveer een maand op proef uitproberen voordat ik de beslissing neem. Op 22 juli was er een intake gesprek bij Beter Horen, gevolgd door afspraken op 29 juli (Testen en inbrengen gehoortoestel; aanpassing hooroplossing; juiste instelling; uitleg over gebruik en onderhoud; maand gratis uitproberen); 7 augustus (Controle en evaluatie); 20 augustus (Afronding proefperiode; ja of nee zeggen). Echter: Deze planning verliep ietwat anders, d.w.z.: De afronding van de proefperiode werd verlengd.
Gaande het traject werd besloten dat ik twee keer 3 weken een hoortoestel kon uitproberen. (In totaal dus 6 weken). In eerste instantie een hoortoestel achter het oor (AHO) en daarna een hoortoestel in het oor (CIC; complete in the canal). Op 20 augustus werd de proefperiode dus niet afgerond, maar werd het AHO toestel vervangen door het CIC hoortoestel. Ik mocht trouwens ook nog het AHO toestel gebruiken, zodat ik goed kon vergelijken. Voor wat betreft onderhoud kregen we een hele uitleg over alle schoonmaakmiddeltjes. Set bestond uit o.a.: Cleaning wipes, cleaning spray, cleaning tablets, air ball, air spray, drying capsules enz. Op ons kwam het in ieder geval erg overdreven over. Zoals eerder gemeld ligt de grens voor een hoortoestel in Nederland bij 35 decibel verlies. Onze audiciën die uit België komt, liet weten dat bij onze zuiderburen de grens ligt bij 40. Protocollen zijn arbitrair en daar storen wij ons aan in Nederland. Wie weet ligt de grens in Frankrijk wel bij 50 en in Ghana bij 150…...hahaha! Wie zal het zeggen…Hoe zuidelijker het land, hoe makkelijker er mee wordt omgegaan?! Daar zouden wij ons in ieder geval beter bij thuisvoelen. En dan te bedenken dat een hoortoestel slechts verdere achteruitgang van het gehoor vertraagt; het stimuleert eigenlijk alleen de hersenen… Voor mij is het een kwestie van plussen en minnen en dan slaat de weegschaal eerder door naar een min dan naar een plus. Op 29 augustus staat een controle en evaluatie van het CIC hoortoestel gepland en uiteindelijk op 12 september wordt ja of nee gezegd tegen een hoortoestel. Voor mijzelf heb ik mijn bevindingen verdeeld in een technische kant en een menselijke kant.
Voor wat betreft de technische kant: Het geluid is hard, hol, schel, blikkerig, robot-achtig. Gedurende de proefperiode heb ik mijn best gedaan en het hoortoestel zo’n 8,9 tot 10 uur per dag in gehad. Als ik zo’n hele dag het hoortoestel had gebruikt en het ‘s avonds uitdeed, dan kreeg ik meteen een dof geluid in mijn oor (een soort prop-gevoel). Dit bleef dan bestaan totdat ik het hoorstel weer ging gebruiken. Hoewel dit laatste euvel zal blijven, werd het toestel wel bijgesteld, zodat het schelle geluid een tikkeltje zachter werd. Nou, dat was al een lichte verbetering, want bijvoorbeeld het carillon van de kerktoren klonk eindelijk niet meer zo immens hard. En het water uit de kraan laten lopen klonk niet meer als de Niagara waterval! Zowel binnen als buiten werd ik moe van het geluid. Technisch gezien is het hoortoestel nodig (kwestie van getalletjes lezen), maar menselijk gezien is er voor mij minder noodzaak. Ik werk niet meer in Nederland; ik heb gelukkig geen druk sociaal leven; ik ben een einzelgänger. Bovendien heb ik 15 jaar Derde Wereld in mijn hoofd zitten. In Nederland moet alles 100% zijn. Voor mij komen dingen in Nederland vaak erg overdreven en luxe over. Ik ben met niets tevreden. Ik ben van het type: Niet klagen, maar dragen. Ik red me nog wel. Ik hou ook niet van dat gedoe en gepruts aan mijn oor. Misschien moet ik wachten totdat ik definitief in Nederland ben of misschien moet ik wachten totdat ook het rechteroor om een hoortoestel vraagt of misschien moet ik helemaal niets doen en dat laatste spreekt mij het meeste aan………
Op een gegeven moment werd voor mij de vraag : ‘Wil ik wel of geen hoortoestel?’ belangrijker dan de vraag: ‘ Welk hoortoestel ga ik nemen?’ (Achter het oor of in het oor; ik merkte trouwens nauwelijks verschil). Het CIC hoortoestel was weliswaar lastiger in te brengen dan het AHO hoortoestel, maar voor beiden geldt dat het alle geluiden versterkt, dus ook geluiden die je niet wilt horen. (Kakofonie van geluiden). Tsja….en dan zou je in gezelschap het hoortoestel wellicht gaan uitzetten, maar uh….waar ben je dan mee bezig? Al met al kwam ik tot de conclusie dat ik geen hoortoestel wil. Ik ben er nog niet aan toe en alles in ogenschouw nemend heb ik er meer last van dan gemak! Kortom: Ik ga nee zeggen tegen het hoortoestel!
En dan een verwijzing voor Ben naar de Proctoskliniek in Bilthoven. Zijn hoop is hier gevestigd op een oplossing voor zijn incontinentieprobleem/endeldarmontsteking ten gevolge van de bestalingen. Deze radiatie proctitis beheerst zijn leven al 2 jaar en doet afbreuk aan de kwaliteit van leven. Ter voorbereiding moest een vragenlijst ingevuld worden met maar liefst 155 vragen! Ook zou er 2x een laxeermiddel moeten worden gebruikt, totdat alerte Ben de beschrijving op het doosje eens goed las…Niet te gebruiken in geval van radiatie proctitis….pfff…En laat dat nu net de klacht van Ben zijn….Even melden dus maar bij apotheek en bij Proctos en het antwoord luidde: ‘Goed gezien meneer Staarink; prima dat u dit laxeermiddel niet hebt gebruikt….nou ja zeg…. Hoe het ook zij: Op 18 juli togen we naar de Proctoskliniek in Bilthoven. Na een lange reis met openbaar vervoer (trein en bus) arriveerden we op het terrein van Berg en Bosch.
Een prachtig gerenoveerd klooster dat vroeger dienst had gedaan als sanatorium en dat verscholen lag tussen het vele groen. Aldaar spraken we uiteindelijk met de proctoloog/chirurg. Hierna volgde een lichamelijk onderzoek en spraken we tenslotte ook nog met een verpleegkundige. Resultaat: Er zijn enige handvaten aangereikt om het euvel te verzachten, maar er is slechts 1 oplossing voor het probleem en dat is een stoma, maar een stoma is absoluut geen optie voor Ben. Doorhobbelen dus met incontinentiemateriaal. Op 2 augustus stond er nog een telefonisch consult op de rol met de verpleegkundige (bevindingen bespreken zalfjes en ander incontinentiemateriaal; dit was een wassen neus), gevolgd door een telefonische afspraak op 5 augustus met de proctoloog/chirurg (andere medicatie, MRI, onderzoek onder narcose). Uiteindelijk besloot zij te kiezen voor medicatie en de andere twee ideeën te laten varen, omdat dit geen meerwaarde zou hebben. Ook Ben had op internet nog vele mogelijkheden ontdekt en besprak dit met de proctoloog (electrosimulatie, percutane neurostimulatie, sacrale neuromodulatie, dynamische gracilisplastiek en een verwijzing naar een professor van het academisch ziekenhuis in Gent). Niets van dit alles is mogelijk voor de zeer lelijke ontsteking. Zoals gemeld is er maar 1 oplossing en dat is een stoma. Nu dit voor Ben geen optie is, geeft het ons beiden wel rust dat we er alles aan hebben gedaan en dat we de situatie accepteren cq het boek kunnen sluiten. De proctoloog schreef dus nog wel medicatie (Questran) voor en wat bleek? Tijdelijk niet leverbaar in Nederland. Dus werd overwogen om het te bestellen in België. Op 17 september wederom een telefonische afspraak met de proctoloog.
En in deze zomer waren er ook nog de Oranje leeuwinnen…Het was leuk dat onze beste vriend Paul uit Ghana een fervent supporter was van Nederland en natuurlijk kon hij het waarderen dat wij ook de Ghanese Black Stars steunden.
Na ruim 2 weken thuis, kregen we per mail nog een certificaat opgestuurd van het blindenproject OAPAM in Chefchaouen.
Na ruim 3 weken Nederland cq De Fonteyne raken we in de lift aan de praat met een bijna buurvrouw. Als wij zeggen dat we genieten van het comfort, de privacy en de rust in het appartement, kijkt zij ons niet begrijpend aan. Ja en dan komt het individualistisch Nederland wel erg dichtbij, als zij zegt: ‘Zijn jullie weg geweest dan?’
Dan wordt het tijd om alle folders, lesmateriaal, foto’s e.d. van Marokko weer uit te zoeken. Menig uurtje werd hieraan besteed.
En wat gaan we doen na ons verlof in Nederland? Voor ons geldt: Leven in een voorspelbare wereld is het leven ontkennen en lichamelijke hindernissen mogen nooit de geest, de passie en de drive overschaduwen. Dus gaan we weer vertrekken! Nog steeds bevalt onze levensinvulling in de Derde Wereld erg goed. Wel kiezen we nu voor bekende projecten (zoals we al deden bij Marokko). Als alles naar wens verloopt keren we omstreeks september/oktober terug naar Peru! Wij zijn daar in 2016 al geweest en hebben daar een mooie tijd gehad.
Sinds eind april zijn we al aan het mailen met een professor van de faculteit educatie. Het gaat allemaal erg langzaam. Aangezien hij Spaans en Engels spreekt, fungeert hij als onze contactpersoon richting de baas van de universiteit die alleen maar Spaans praat, maar ons nog wel kent van 3 jaar geleden. Eind juni kregen we groen licht. Wij mogen ook gebruik maken van de accommodatie van de universiteit, zijnde een appartement, waar ook geregeld andere mensen even gebruik van kunnen maken. Het is de bedoeling dat wij Engelse conversatie gaan geven en ons werd gevraagd om onze cv’s, onze motivatiebrieven en een les programma op te stellen. Dit werd door ons per mail ingediend bij de professor, die dit alles heeft vertaald van het Engels naar het Spaans, zodat de baas ook weet wat wij gaan doen. Hoewel het nog niet 100% rond was, zag het er wel goed uit. We waren in onderhandeling. Ik (Dees) ben al sinds februari bezig met online Spaans te volgen. Hopelijk komt me dit straks van pas in het dagelijks leven, want met slechts enkele lessen Spaans in het verleden op lokatie Nicaragua en Colombia, kom je er niet. Gelukkig kan ik vanuit mijn Frans wel heel veel dingen begrijpen/lezen, maar dat is receptief. Het echt kunnen spreken is natuurlijk een ander verhaal. En Ben krikt zijn Engels weer op middels het luisteren naar BBC. Ach ja….en zo blijven we maar bezig…..Kortom: Er werd volop gemaild met de professor van de faculteit educatie. Zag het er in eerste instantie naar uit dat alles wel zo’n beetje in kannen en kruiken was, toch moesten er nog enkele hobbels genomen worden: Waren er wel genoeg studenten? Zou ons lesprogramma wel goedgekeurd worden?
Zouden we in september kunnen starten? (Wij hadden voor ons zelf begin september al veranderd in eind september, vanwege de lange Nederlandse to-do lijst; of zou het oktober worden?). Zouden we wel 6 maanden mogen blijven? Uiteindelijk was de lange periode van 6 maanden de lastigste hobbel. De accommodatie van de universiteit is bestemd voor mensen die een lezing moeten geven en deze mensen verblijven er meestal maar een paar dagen. Ons werd gevraagd om de 6 maanden terug te brengen naar 3 maanden als het gaat om de combinatie universiteit/appartement. Ook wilde men dat wij begin oktober zouden arriveren. Dit alles was geen punt voor ons. Wij zijn blij dat we een start hebben van 3 maanden en dan zien we wel weer verder. Het voordeel van de plaats Ayacucho is dat we daar een groot netwerk hebben. Wij kennen daar mensen en scholen. Wij hebben er in 2016 lesgegeven op veel verschillende plekken en wellicht kunnen we na onze 3 maanden universiteit verder gaan op één van de andere plekken uit het verleden.
Op 21 juli stond een dagje Venlo gepland…………Een bijna 93-jarige tante van Ben werd bezocht.
In de week van 22 juli is het bloedheet. De extreme hitte zorgt voor allerlei tips. Tsja, dat is typisch Nederlands. Deze ongetwijfeld goed bedoelde adviezen werken averechts bij Ben. Hij schaart dit onder de noemer betuttelen en daar wordt hij rebels van……....hahaha!
Ben krijgt zijn incontinentie materiaal via MediReva Maastricht. Als je langer dan 3 maanden niets heb besteld en je daarna weer een beroep op hen doet, word je gezien als een nieuwe klant en is een nieuwe machtiging nodig. Die nieuwe machtiging was snel geregeld. Wij lieten weten dat wij wereldwijde vrijwilligers zijn en dat het vaker voorkomt dat wij voor langere tijd afwezig zijn. Men heeft nu een aantekening gemaakt, zodat wij niet telkens opnieuw een aanvraagformulier toegezonden krijgen. Blijkbaar vond men het wel interessant dat wij als vrijwilligers in ontwikkelingslanden werken, aangezien wij het verzoek kregen om een stukje te schrijven voor in hun magazine Vertel …....Leuk idee, maar uh….waar moeten we beginnen met zo’n 15 jaar Derde Wereld op zak? Het was nog een hele uitdaging om al die jaren wereldwijd samen te vatten in 2x2 A4-tjes inclusief slechts enkele foto’s.
Zoals bekend is de favoriete stek van Ben de boulevard in Vlissingen en dan met name het bankje bij Michiel de Ruyter. Hij voert hele gesprekken met de vele toeristen uit Nederland, België en Duitsland. Wij zullen echt niet al die gesprekken gaan vermelden, maar soms wordt er een uitzondering gemaakt, dit keer voor een gesprek met een Duitser. Aangezien Ben zijn hele leven vlakbij de Duitse grens heeft gewoond, zijn oma van moeders zijde een Duitse was en hij vroeger in totaal 8 jaar Duits heeft gehad op school, is zijn Duits best goed te noemen.
Toen Ben dan ook begon te kletsen met de bewuste man op het bankje bij Michiel, kreeg hij meteen de vraag voorgeschoteld of hij (Ben) uit Duitsland kwam…..Inwendig had Ben een binnenpretje en dacht: Dees zal hier wel om moeten lachen, want zij vindt de Duitse taal vreselijk…..hahaha!
Ben voert mooie gesprekken op zijn bankje bij Michiel. Een rode draad door die gesprekken is vaak dat de kinderen – van de veelal bejaarde mensen waar hij mee praat – nooit tijd hebben om hun ouders te bezoeken. En dan gaan de gedachten van Ben altijd weer terug naar de Derde Wereld waar familie het allerbelangrijkste is…….
Voor ons was het erg interessant om het TV-programma Planeet Nigeria te zien, aangezien wij daar plaatsen zagen waar we zelf waren geweest in 2004. Nigeria was onze eerste stap in de wereld van ontwikkelingslanden en dus extra bijzonder.
Het verlof gaat snel; de weken en de maanden vliegen voorbij…...Ben geniet met volle teugen van de zee en als het weer te wensen overlaat is hij in de bibliotheek te vinden, waar hij smult van de vele kranten. Ik (Dees) maak lange dagen op mijn ‘kantoor’ thuis….hahaha! Er zijn weken van 50 uur bij. De laptop draait op volle toeren en moet voor vertrek nog nagekeken en schoongemaakt worden.
De grootste klussen waren: Lesmateriaal Marokko ordenen, foto’s inplakken en teksten bijschrijven; Spaans leren (elke dag al vanaf februari); een uittreksel maken voor het magazine van MediReva (leverancier incontinentiemateriaal) als het gaat om een bijdrage te leveren aan het winternummer (of de online versie). Concreet: Een verhaal op papier zetten inclusief foto’s over ons vrijwilligerswerk in Derde Wereldlanden en dit alles in beknopte vorm weergeven en last but not least een lesprogramma maken voor de studenten van de universiteit in Ayacucho/Peru, alwaar wij in oktober Engelse conversatie gaan geven. En dan nog de vele medische afspraken tussendoor, administratieve zaken, voorbereidingen treffen voor Peru, appartement in orde maken met het oog op een nieuwe huurder enz. enz. Hoezo verlof?
Plaatje uit de oude doos…...Via een kennis uit Sevenum die in het verleden ook aktief was in Ghana, kregen we een leuke foto opgestuurd van de banketbakkerij in Venlo, de plek waar de opa van Ben is gestart met zijn zaak.
Vanaf 12 augustus gedurende 3 weken worden er schilderwerkzaamheden verricht aan appartementencomplex De Fonteyne.
Inmiddels ook een adviesgesprek gehad als het gaat om de aanschaf van een nieuwe cv-ketel die op 2 september zal worden geplaatst.
Onze beste Ghanese vriend Paul vindt het heel sneu voor Ben dat hij incontinentieproblemen heeft en dat ik (Dees) gehoorproblemen heb. Hij kwam met een opmerkelijk en lief, doch niet realistisch voorstel: Hij verwees ons naar een pastor in Nigeria, die veel zieke mensen had genezen. Paul was er van overtuigd dat deze pastor voor ons zou bidden en dan zouden onze gezondheidsklachten als sneeuw voor de zon verdwijnen. Zoals gezegd: Lief, maar niet realistisch (nog los van het feit dat je als blanken eigenlijk alleen onder protectie kunt reizen in Nigeria). Overigens: In Marokko hadden wij van een vrijwilliger uit Engeland een verwijzing gekregen naar Schotland, waar een soort van boeddhistische arts goede resultaten zou boeken. Ach ja….aan Ben is dit niet besteed. Hoewel wij echt niet zweren bij de klinische medische wetenschap, zweren wij ook niet bij het alternatieve circuit. In plaats van elkaar te bijten, zou het beter zijn om van elkaar te leren. Hoe het ook zij: Ben heeft het boek gesloten en daar hebben we allebei vrede mee.
Nu wij pas begin oktober naar Peru zullen gaan vertrekken, kunnen we nog net op de valreep het tuinfeest van de Fonteyne bijwonen. (In Spaanse stijl qua eten en drinken). In het kader van burendag zal dit plaatsvinden op 28 september……..
Tot zover ons Nederlandse nieuws. Het volgende verslag zal vanuit Peru geplaatst worden.
Warme groet vanuit een wederom warm Vlissingen, B&D
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
