Op naar de nonnen in Quito!

De laatste weken in Peru (augustus) en de eerste weken in Ecuador September 2016

Dit verslag betreft de periode medio augustus-medio september……
Aftellen in Peru; augustus loopt ten einde; nog ongeveer slechts 14 dagen en dan zit een half jaar Peru erop……………

Zomaar een paar voorvallen tijdens een avondles op het taleninstituut van de universiteit (Indi), iedere dag tussen 19.00 en 21.00 uur: Ik had de cursisten de opdracht gegeven om hun favoriete foto te beschrijven. Anno 2016 betekent dit dat zij hun mobiel raadplegen om een foto te vinden. En verder stond in een tekst het woord coffeeshop vermeld. Ja, dan vertel je natuurlijk even dat de betekenis van het woord coffeeshop in Nederland toch een andere lading heeft….hahaha! Een nieuwe cursiste in de klas (zonder boek) kwam na de les naar mij toe en liet weten dat haar ouders geen geld hadden om het leerboek te kopen, maar - zo vertrouwde zij mij toe - wellicht is dat geld er binnenkort wel. Haar onderliggende vraag was dan ook: ‘Mag ik zonder boek bij jou in de klas zitten?’ Toen ik haar verzekerde dat zij ‘most welcome’ was, straalde zij over haar hele gezicht en zei: ‘Thank you teacher’. (Wij zullen voor haar enkele hoofdstukken gaan copieeren).

Teacher Elva van de Mariscal Caceres school vroeg mij via de mail of zij een les van ons mocht bijwonen in de avondgroep op Indi. Uiteraard geen probleem…..you are welcome! (Uiteindelijk kwam zij echter niet).

Aangezien wij belangstelling hadden voor de recente geschiedenis van het Lichtend Pad in Ayacucho, hebben we op 12 augustus het museum bezocht: Museo de la Memoria de ANFASEP….Para que no se repita....’ La vida no es la que uno vivió, sino la que uno recuerda y cómo la recuerda para contaria’ (G. Garcia Márquez). Zeer indrukwekkend! Tussen 1983 en 1993 (Globaal tussen 1980 en 2000) heeft Peru behoorlijk geleden onder het bewind van het Lichtend Pad (Sendero Luminoso). De bakermat zat in Ayacucho. De gewapende strijd (La Lucha Armada) was vreselijk. De ANFASEP is de Spaanse afkorting voor de Engelse betekenis: National Association of Relatives of kidnapped, detained and disappeared persons of Peru. In totaal zijn er 70.000 doden gevallen.

13 augustus: Door heel Peru werd een protestmars gehouden als het gaat om violence against women………..

14 augustus: Ghana presentatie op de Mariscal Cáceres highschool….Nadat de 3 uur durende presentatie was afgerond, volgde er nog een officiële bijeenkomst, waarbij ook de ‘principal’ van de school aanwezig was. Certificaten werden uitgereikt en tevens werden wij verblijd met de boeken van de school met daarop de afbeelding van de dappere soldaat Cáceres die gestreden heeft voor Peru en waarnaar de school is vernoemd. Ook kregen we twee cadeautjes die een link hadden met Ayacucho: Een stenen toren die een bezienswaardigheid is in Ayacucho en een porseleinen mandje voorzien van alle gezonde granen, bonen, maïs e.d. Het symbool voor….happy food in the house. De direkteur van de school hield een hele toespraak in het Spaans richting ons, die wij dus niet konden volgen. De docenten Engels vertaalden en het bleek dat de direkteur hoopte dat wij volgend jaar terug zouden keren en les zouden kunnen geven op zijn nieuwe school. Hij garandeerde dat voor accommodatie zou worden gezorgd. Een komisch voorval in het hele gebeuren: De direkteur spreekt geen woord Engels. Hij kon dus ook niet het onderscheid maken tussen de onderwerpen van de workshops cq de presentatie en die moeilijke Nederlandse namen. Voor hem was alles Grieks. Tot grote hilariteit van de aanwezige docenten Engels - die dus wel het verschil begrepen tussen het onderwerp van de workshop en de naam van degene die dit had verzorgd - klonk plotseling de stem van de direkteur: In plaats van de naam Ben Staarink zei de direkteur: ‘Mr. PAC-Man approach’….hahaha! Saillant detail: Hoewel het certificaat in het Spaans was opgesteld, ontkwam de direkteur er niet aan om toch enkele Engelstalige woorden te gebruiken, al was het maar om de namen van de workshops en de presentatie te vermelden. En dan moet je toch glimlachen als je ziet dat zelfs deze woorden niet foutloos geschreven kunnen worden.

In de avonduren van 14 augustus vond er een aardbeving plaats in Arequipa; een plaats op 462 km. verwijderd van Ayacucho.

Op 15 augustus sprak ik (Dees) met de direkteur van Indi met behulp van een teacher die fungeerde als vertaler, aangezien direkteur Efraim slechts Spaans spreekt. Ik liet hem weten dat ik niet kan begrijpen waarom wij al 2 maanden moeten wachten op certificaten van de workshops die eind juni zijn afgerond. Lukt het nog om deze te realiseren voor ons vertrek binnen 10 dagen? Overigens….het had ook een hele tijd geduurd voordat er een docentenhandleiding beschikbaar was. Enne….zou het mogelijk zijn om foto’s opgestuurd te krijgen die gemaakt waren in mijn lessen? Ik liet weten dat we workshops en een presentatie hadden gegeven op de public school Mariscal Caceres en dat we als gastsprekers hadden gefungeerd op instituut Cesde en zeer binnenkort aldaar nog een workshop gaan geven. Aangezien wij sinds 23 juli zelf opdraaien voor kosten eten (omdat de mensa van de universiteit gesloten is vanwege vakantie), kregen wij deze kosten vergoed. Ik liet weten dat onze laatste les op Indi op vrijdag 19 augustus zal zijn enz. enz. Tot mijn grote verbazing kreeg ik te horen dat hij (direkteur Efraim) graag wilde dat we bleven; hij kon wel een hotel voor ons regelen, aangezien hij het appartement van de universiteit waar wij al 3 maanden verblijven, weer volledig tot zijn beschikking wil hebben. Op Indi blijven is voor ons echter geen optie; we zitten daar te vast aan een strakke lesmethode.

17 augustus: Workshop op talencentrum CESDE, d.w.z. een workshop organiseren in het Engels voor de medewerkers van CESDE, een technologisch instituut, met maar liefst 1000 studenten en is bestemd voor studenten die de universiteit niet kunnen betalen. Een dag eerder (16 augustus) hadden we een afspraak op CESDE en spraken hierover met de direkteur en zijn dochter. Niet alleen kwam de workshop aan de orde, ook onze toekomstplannen passeerden de revue. Wij hadden verteld dat we naar Ecuador (Quito) gaan en aldaar op zoek gaan naar een project. Er zijn weliswaar contacten, maar er is nog niets concreet. Ons idee was om met onze certificaten van Peru in Ecuador de boer op te gaan en op die manier een verwijzing te krijgen naar een school. Vader en dochter lieten echter opnieuw merken dat zij graag zouden zien als wij bij CESDE kwamen werken om het niveau Engels van de studenten op te krikken. Wij hadden dit al eerder gevoeld toen wij een week eerder 2 gastlessen hadden gegeven en daarna werden uitgenodigd voor een heerlijke lunch. Wij lieten weten dat we op 25 augustus Peru moeten verlaten, anders zullen we een penalty moeten gaan betalen. Toen kregen we te horen dat men bereid was om voor ons deze penalty te betalen. Nog steeds zaten we in het kantoor te praten, toen plotseling werd voorgesteld om de lunch wederom te gaan gebruiken op dezelfde plek als een week eerder. Aan tafel in het restaurant werd verder gepraat. Niet alleen wij zaten met vader en dochter aan tafel, ook een neef met zijn vriendin. De neef was arts en had in Mexico gestudeerd. Verder werd duidelijk dat de CESDE mensen ook nog een andere school hadden (kleuterschool, basisschool, middelbare school) met zo’n 350 leerlingen. Daar mochten we ook best lesgeven, maar hun prioriteit lag duidelijk bij het technologisch instituut: Het niveau Engels van de studenten moest omhoog. Vervolgens boden zij ons een huis aan en eten op het instituut en een chauffeur die ons eventueel tussen het instituut en de andere school en onze accommodatie zou rijden. Toen wij onze voorkeur hadden uitgesproken voor Engelse conversatie (in plaats van het volgen van een boek), was dit ook geen enkel probleem. Tsjonge jonge….…wat is dit? Wij staan op het punt om een vliegticket naar Ecuador te kopen en nu krijgen we dit aanbod. Wat moeten we doen? Eigenlijk is het te mooi om niet in te gaan op dit aanbod, maar aan de andere kant is het misschien de laatste kans om nog een ander land in Zuid-Amerika te bezoeken en bovendien zijn we al 6 maanden in Ayacucho geweest. Verder worden de contacten in Ecuador steeds concreter, niet in Quito, doch in Cuenca. Inmiddels mailen we met een professor van de universiteit aldaar. Begrijp ons goed: Het zijn luxe problemen, maar de afweging is toch niet echt gemakkelijk.

Op 17 augustus hakten we de knoop door. Hoewel het aanbod van een vrijwilligers job op CESDE erg goed was, volgden we toch ons hart en kozen we voor Ecuador. Wij besloten om dit na de workshop te vertellen aan de 52-jarige direkteur Eddy en zijn 27-jarige dochter Joly. De workshop verliep naar volle tevredenheid. Er waren ongeveer 25 docenten aanwezig en hiervan spraken er slechts 2 of 3 Engels. De dochter van de direkteur (die zowel Spaans als Engels spreekt), vertaalde telkens weer de theorie die ik in het Engels aanbood. Halverwege was er een ‘activity’ en ging men in groepjes uiteen. Daarna vond de plenaire afronding plaats. Alles werd opgenomen. De doelgroep bestond uit docenten die lesgeven op een heel ander gebied dan wij zijn gewend. Dachten wij in het begin nog even dat CESDE een taleninstituut was, niets bleek minder waar te zijn. Het is een technologisch instituut waar Engels slechts een bijvak is en waar les gegeven wordt op het gebied van marketing, IT, administration, accountancy and secretary. Dit zag je terug in het publiek. Prima natuurlijk, maar wij geven de voorkeur aan een meer sociale lessituatie. Toen we deze setting aanschouwden, voelden we opluchting: Het was goed dat wij voor onszelf hadden besloten om niet in te gaan op het CESDE aanbod, (hoewel wij geen les zouden hebben gegeven aan de docenten, doch aan de studenten). Aangezien alles vertaald moest worden, kostte het meer tijd dan gepland, maar goed…uiteindelijk had het geduurd van 12.15 uur tot omstreeks 14.00 uur. En jawel hoor…..voor de derde keer werden wij uitgenodigd voor de lunch. Wij vonden dat we dit niet konden aannemen, omdat wij op het punt stonden om het aanbod van CESDE te cancelen. Dus: Toen het hoge woord er uit was - we really appreciated your offer to work at CESDE, but we want to follow our heart and that means going to Ecuador - lieten we weten dat we de lunch niet konden accepteren. Echter: De direkteur en zijn dochter toonden niet alleen alle begrip voor onze keuze, maar stonden erop om samen de lunch te gaan gebruiken, omdat.….we want to share the lunch with our friends from The Netherlands…..niet te geloven; zo attent! Niet alleen die twee Nederlanders gingen mee, ook werden we vergezeld door een oud familielid en door 2 docenten Engels. Dit keer gingen we eens naar een ander restaurant (meer informeel en gezellig in plaats van chic) en genoten we wederom van een overheerlijke lunch. Wij spraken over allerlei onderwerpen die telkens vertaald moesten worden in het Spaans door de dochter richting vader. Wij hadden hen gewezen op de mogelijkheid om via Workaway vrijwilligers te verkrijgen en wij lieten weten dat we hoopten dat er native speakers Engels zouden komen. Er werd afgesproken dat wij een dag later onze certificaten konden ophalen, dus dat betekende dat we nu nog geen afscheid hoefden te nemen. Overigens: Tijdens het etentje spraken de aanwezige docenten Engels over hun baan bij Indi. Veel docenten die op CESDE lesgeven, geven namelijk ook les op Indi. Wat bleek? De nieuwe direkteur van Indi (Efraim) blijkt er ook slechts tijdelijk te zijn. Er zal daar dus weer een nieuwe direkteur komen. Ook liet een docent Engels zijn ongenoegen blijken over de office-lady Belinda: Lui en zij snauwt de leraren vaak af als zij iets aan haar vragen. En tenslotte concludeerden wij dat de organisatie op Indi veel te wensen overliet.

Op 18 augustus gingen we voor de laatste keer naar CESDE om onze certificaten op te halen en afscheid te nemen. En voor de vierde keer werden wij uitgenodigd om mee te gaan eten. Dit keer hebben we dit echt afgeslagen; niet alleen is het mooi geweest, maar we hadden ook helemaal geen tijd. Bovendien hadden wij het gevoel dat hij ons probeerde te strikken middels het aanbieden van lunches.

Ben heeft last van tranende ogen als hij 10 minuten heeft gelezen. Waarschijnlijk komt dit door de droge lucht.

Ik (Dees) voel me hier net een reus tussen de veelal kleinere mensen.

Elva van de Marisal Caceres school vraagt geregeld om advies als het gaat om lesgeven. Zo ook die ene keer toen zij ‘confused’ was over het verschil tussen een ESL teacher (English as a second language) en een EFL teacher (English as a foreign language).

Op straat ontmoetten we Walter, een collega Engels van het taleninstituut Indi van de universiteit. Hij vertrouwde ons toe dat hij ontslagen was. Reden: Hij was een vriend van de inmiddels ook ontslagen direkteur Jorge. Werknemers in Ayacucho/Peru genieten blijkbaar geen enkele bescherming als het gaat om ontslag. Het was triest om te zien dat hij nu straatverkoper was. Zelf echter deed hij hier luchtig over en liet weten terug te keren op Indi als de huidige nieuwe tijdelijke direkteur Efraim weer vertrokken zou zijn. Walter kan goed opschieten met de rector en hij overwoog dan ook om met deze man in gesprek te gaan. Hij had er alle vertrouwen in terug te keren op Indi.

Onze laatste les op Indi (taleninstituut universiteit) is op 19 augustus. Een andere teacher zal onze lessen aldaar overnemen. Inmiddels zitten er zo’n 14 of 15 cursisten in onze klas en zij hebben ons laten weten het erg naar hun zin te hebben. De laatste les lieten we een Ghana presentatie zien en daarna werd het tijd om gedag te zeggen. De laatste 10 minuten van de les zorgden de cursisten voor een verrassing voor ons. Er werd een rol aangeboden met daarop een persoonlijk bedankje van iedere cursist en we kregen 2 kettingen met daarop de tekst: Your students from Indi Ayacucho Peru 2016….zo lief…..Toen nog een groepsfoto en de bekende kus op de wang en weer was er iets voorbij………

In Ayacucho is het leven goedkoop: Met 2 personen naar de kapper kost 10 Soles en 1 persoon naar de pedicure kost ook 10 Soles. Totaal omgerekend in Euro’s: 5 Euro.

23 augustus: Sint Rosa van Lima. De Heilige Rosa was de eerste officiële heilige die op het Amerikaanse continent werd geboren.

In eerste instantie hadden wij onze vliegticket Ayacucho-Lima op 24 augustus geboekt in de aanloop naar de vlucht Lima-Quito op 25 augustus. Echter: Ayacucho ligt op bijna 2800 meter hoogte (2761) en bovendien loopt hier de winter ten einde. Dit betekent dat het in de ochtenduren behoorlijk bewolkt is. Ayacucho heeft een klein vliegveld zonder facilitaire voorzieningen als het gaat om de begeleiding van de piloten bij hun landing. Concreet betekent het dat er - vanwege de weersomstandigheden - veel vluchten worden gecanceld. Vanuit Ayacucho vertrekken er 2x per dag 2 vliegtuigen naar Lima. Er wordt aangeraden om ‘s morgens te vliegen in plaats van in de late namiddag, omdat in de ochtenduren de vliegcondities in principe beter zijn, maar ook een ochtendvlucht kan zo maar worden gecanceld. We kregen het dan ook een beetje benauwd. Stel je voor dat zowel de ochtend als de late middagvlucht op 24 augustus zouden worden gecanceld, dan zou dit betekenen dat wij onze aansluitende vlucht naar Quito in de vroege ochtenduren van 25 augustus zouden missen. Voor de zekerheid deden we navraag en wat bleek? Slechts luchtvaartmaatschappij LAN verzorgt 2 vluchten per dag (ochtendvlucht en late middag vlucht). Onze luchtvaartmaatschappij LC Peru verzorgt slechts 1x per dag een vlucht en wel alleen maar in de ochtenduren. Dus: Stel dat die vlucht op woensdagochtend 24 augustus zou uitvallen, dan zouden we dus een groot probleem hebben: Vlucht naar Quito zouden we missen en bovendien zouden we het geld kwijt zijn. Voor de zekerheid werd de ticket van woensdag 24 augustus dan ook gewijzigd in een ticket voor dinsdag 23 augustus. Op deze manier hadden we 2 kansen om onze vlucht naar Lima te halen, namelijk 1 vlucht richting Lima op 23 augustus en 1 vlucht richting Lima op 24 augustus. In Lima hadden we online een overnachtingsadres geregeld inclusief shuttle service (pick-up airport) voor aankomst en ook weer voor vertrek. (Javi’s rooms).

Voor ons werd het tijd om iedereen gedag te zeggen…...Wij kennen na een half jaar inmiddels meer mensen in Ayacucho dan in Vlissingen….hahaha!!! We gingen ons voorbereiden op ons vertrek……naar……...…Ecuador!!! Toen we de rector van de universiteit gedag zeiden, kregen we - net als aan het begin - wederom een speldje van de universiteit (dit keer een andere versie).

Op 23 augustus om 6.00 uur stond de taxi voor de deur en bracht ons naar de airport van Ayacucho. Daar werden we geconfronteerd met de eerste hobbel. Wij wisten uiteraard dat wij veel te veel bagage bij ons hadden, maar toen we een half jaar geleden met vliegmaatschappij LC Peru waren gearriveerd in Ayacucho, had LC Peru dit geen probleem gevonden. Voor de zekerheid hadden wij nu bij het boekingskantoor in Ayacucho een Spaanstalige verklaring op schrift laten opstellen met de vermelding dat we vrijwilligers waren die veel lesmateriaal bij zich hadden. Dit werkt meestal goed. Deze keer echter stond er een pittige tante achter de balie die nergens gevoelig voor bleek te zijn. Er moest betaald worden voor ruim 67 kg. bagage. Haar baas echter stond het hele gebeuren vanaf een afstandje te bekijken. Ik (Dees) keek hem aan en…..yes…..de blauwe ogen deden hun werk……en we mochten zonder extra betaling door lopen….hahaha! De vlucht Ayacucho-Lima (ongeveer drie kwartier tot een uur) verliep prima. (Met uitzondering van een slecht nieuws mail).

Op het vliegveld stond Javier van Javi’s rooms op ons te wachten en in zijn Volkswagen Kever togen we naar z’n bed & breakfast in de wijk Miguel Grau. Hier verbleven we twee nachten. De eerste nacht werd ik (Dees) ziek: Overgeven en daverende hoofdpijn. Waarschijnlijk veroorzaakt door het feit dat ik in spanning zat over de komende vluchten Lima-Panama-Quito en dit in combinatie met het feit dat er nog steeds geen volledige zekerheid was over een nieuw project in Ecuador. Die slecht nieuws mail betrof het feit dat de universiteit in Cuenca er nog niet in geslaagd was om ons ergens te plaatsen. Men stelde voor dat wij ‘courses and training sessions’ gingen ontwikkelen. Dat was echter niet onze bedoeling en ook niet de afspraak. Wij hadden duidelijk laten weten dat wij wilden lesgeven en hadden onze voorkeuren daarbij aangegeven: English conversation, workshops, presentations, cultural exchange e.d. Wij lieten dan ook weten dat we geen belangstelling hadden voor hun voorstel en dat we verdere berichten afwachten, maar dat we ondertussen wel zullen gaan zoeken naar een plekje in Quito. Met andere woorden: Wie het eerst komt, het eerst maalt.

In de nacht van 24 op 25 augustus verlieten we Javi’s rooms en gingen naar het vliegveld Lima voor de volgende vluchten: Lima-Panama-Quito. In Quito hadden we een community hostel geboekt voor de eerste dagen.

Het traject dat werd afgelegd om een project te vinden in Ecuador verliep als volgt: Via Workaway lukte het niet. Toen hebben we via internet gezocht en vonden 3 Nederlandse scholen en 3 internationale scholen, niet alleen in Ecuador, maar ook in Chili en Bolivia. De meeste scholen werken echter niet met vrijwilligers. Ook hebben we een brief in het Spaans laten opstellen en hebben alle certificaten van de 6 instituten waar we in Ayacucho hebben gewerkt, laten copieëren. Met deze pakketjes kunnen we zelf de boer op gaan om ter plekke in de hoofdstad Quito (waar we op het vliegveld arriveren) onze diensten aan te bieden. Echter: De beste mogelijkheid kwam uit een onverwachte hoek…..Zoals bekend kregen wij regelmatig gasten in ons appartement in Ayacucho die een link hadden met de universiteit. Zij kwamen dan om een lezing te geven. Zo ook dr. Nelly Condori Fernandez, een Peruaanse die momenteel woonachtig is in Nederland en wel in Deventer en werkzaam is als ‘ assistant professor’ op de faculteit der exacte wetenschappen van de universiteit van Amsterdam op het gebied van informatie management & software engineering. Overigens is zij ook als ‘ visiting researcher’ verbonden aan de universiteit van Valencia (haar vriend komt uit Spanje), maar goed…..Afgelopen mei heeft zij een paar dagen met haar moeder in ons appartement gewoond omdat zij in Ayacucho een lezing moest geven. Wij hadden haar verteld van onze plannen om naar een buurland van Peru te gaan en zij liet weten contacten te hebben met vrienden/collega’s in Ecuador en wel op de universiteit van Cuenca. Om een lang verhaal kort te maken: Zij bracht ons in contact met professor Juan Pablo Carvallo en via hem werd gemaild met een zekere Priscila, zijnde de coördinator. Aangezien wij op 25 augustus Peru moeten gaan verlaten en de universiteit van Cuenca haar deuren pas weer opent op 5 september, zitten we met een overbrugging van zo’n 11 dagen. Afgesproken werd dat de universiteit gaat proberen om ons eerder naar Cuenca te laten komen. Mocht dit niet lukken dan gaan we eerst een tiental dagen doorbrengen in de hoofdstad Quito alvorens af te reizen naar Cuenca. Echter: Als Cuenca om welke reden dan ook helemaal niet doorgaat, dan proberen we om in Quito vrijwilligerswerk te vinden.

Ecuador in een paar regels………..
Het land van rommelende, actieve vulkanen in de Andes (o.a. Cotopaxi en Pichinchu), watervallen in de Amazone en koloniale steden. Ecuador, vernoemd naar de evenaar, is misschien het kleinste, maar wel één van de meest veelzijdige landen van Zuid-Amerika. En wat te denken van de afgelegen Galapagos eilanden? Nergens ter wereld kun je zó dichtbij de reuzenschildpadden, blauwvoetjan-van-genten en zeeleeuwen komen.
Tot 2000/2002 was de munteenheid in Ecuador de Sucre. Dit is destijds gewijzigd in de Amerikaanse dollar.
De hoofdstad Quito: Gelegen in een spectaculaire Andesvallei met vulkanische toppen ligt de stad Quito in een fantastische omgeving. Het historische centrum - of ‘Old town’, zoals het heet - is een doolhof van koloniale pracht en daarmee Unesco Wereld Erfgoed sinds 1978. Het is een indrukwekkende stad met klassieke koloniale architectuur en moderne gebouwen, absoluut één van de mooiste hoofdsteden van Zuid-Amerika. Vooral het centrum is de moeite waard om te bezoeken met vele oude kerken, enkele goede musea, winkels, café’s en restaurants.
Cuenca is ook een stad in Ecuador. Met ruim 400.000 inwoners is het de derde stad van Ecuador. Het is de hoofdstad van de provincie Azuay. De stad ligt ten zuiden van Quito, op een hoogte van 2500 meter. Door de stad stroomt de rivier de Tomebamba.

De vliegreis Lima-Panama-Quito verliep weliswaar naar tevredenheid en was ook niet lang (Lima-Panama ongeveer 4 uur en Panama-Quito slechts 2 uur), maar toch was het vermoeiend, omdat we midden in de nacht vanuit Lima moesten vertrekken. Tel daarbij op een daverende hoofdpijn bij mij (Dees) en het plaatje is compleet. In Panama verbleven we in de transitruimte (daar was gelukkig geen visum voor nodig). Op de vlucht Panama-Quito was behoorlijk sprake van turbulentie. Toen de piloot in Quito wilde landen, lukte dit niet vanwege redenen die ons niet echt duidelijk werden. Feit was dat hij ruim twintig minuten tot een half uur cirkeltjes bleef draaien, voordat uiteindelijk de landing werd ingezet.

Op het vliegveld van Quito stond Omar - de chauffeur van ons community hostel - te wachten. Hij haalde niet alleen ons op, maar ook nog een meisje dat afkomstig was uit Duitsland en 3 maanden door Zuid-Amerika reist. Samen gingen we naar ons verblijfadres, community hostel geheten. De rit met de auto duurde ongeveer een uur. In de auto vertelden wij aan Omar onze bedoeling van ons verblijf in Quito: Vrijwilligerswerk gaan zoeken. Volgens Omar moet dit wel gaan lukken. Tot onze verbazing liet hij weten dat de Kerstvakantie geen 3 maanden zal duren zoals in Peru, doch slechts enkele weken.

Eenmaal gearriveerd in het hostel, werden we ondergedompeld in het hostel leven van de jeugd: Wij maakten kennis met velen en de huisregels werden uitgelegd: Wil je ’s avonds mee-eten, dan moet je je naam op een schoolbord schrijven; wil je ‘s morgens ontbijten, dan moet je je naam in een schrift schrijven dat in de keuken ligt. Op de begane grond is de travel agency; op de eerste verdieping zijn behalve slaapkamers en badkamers ook andere ruimtes, zoals een keukentje en plekken waar je kunt zitten…..of om met het vocabulaire van de jeugd te spreken….to hang out…..Op de tweede verdieping zijn ook slaapkamers en badkamers en wij hebben onze kamer op de tweede verdieping. Iedere kamer heeft een naam; die van ons heet Goloso (dit betekent smulpaap). Ook bevindt zich de algemene keuken en de receptie op de tweede verdieping. En zoals een echt hostel betaamt, ontbreken ook de aktiviteiten voor de jongelui niet….wij moeten glimlachen als we het programma lezen: Monday: Rooftop night - Tuesday: International night / Language exchange / Intercambio - Wednesday: Ladies night - Thursday: Salsa night – Friday: Food Tour - Saturday: Pub Crawl - Sunday night: Pasta night and pints night. Ook vinden er ‘free walks’ plaats. Het moge duidelijk zijn dat wij ons hier aan onttrekken…..hahaha! Onze insteek is natuurlijk totaal anders. Wij zijn hier om vrijwilligerswerk te doen, maar het doel van de jeugd is compleet different: Fun and travelling. (En verder hebben zij constant hun earphones in en kijken op hun smartphones). Wij besluiten om het weekend van 26 augustus even bij te komen, de omgeving te ontdekken en persoonlijk werk te doen en met in gang van maandag 29 augustus gaan we op pad met slechts 1 doel: Vrijwilligerswerk vinden. We geven onszelf ruim een week de tijd daarvoor; lukt het niet dan moeten we onze plannen bijstellen.

Anno 2016 is men altijd en overal bereikbaar…..niet fijn…..het zorgt ervoor dat je teveel en te vaak moet schakelen. Hadden we net Ayacucho verlaten en waren we in Lima, kregen we plotseling een mail van onze beste Ghanese vriend Paul, die een nieuwe NGO wil starten voor dezelfde doelgroep als destijds NFD en hij vroeg of Ben en Dees niet terug wilden komen naar Ghana. Jammer voor Paul, maar dat zit niet meer in onze planning. Of….nauwelijks gearriveerd in Quito of we krijgen een mail van een collega vrijwilliger uit Marokko (afkomstig uit Schotland), die op ons advies gewerkt heeft op het Everest English Center in Vietnam of….Ben krijgt een mail waarin hij wordt uitgenodigd om naar de reünie te komen van de opleiding Industriële Vormgeving Eindhoven. Dit blijkt echter bestemd te zijn voor de neef van (mijn) Ben, die dezelfde naam heeft. Deze neef echter is jaren geleden op 48-jarige leeftijd overleden.

De eerste dag in Quito kon ons niet echt bekoren. Onze eerste gedachte was: ‘Oh, wat missen we Ayacucho toch!’ ‘En wat hebben we spijt dat we het aanbod van Cesde niet hebben aangenomen’, maar goed…..…het heeft geen zin om achterom te kijken; we moeten onszelf een eerlijke kans geven en we moeten er op vertrouwen dat het goed komt.

Aangezien de wifi in ons hostel niet werkt op onze computer, besluiten we om een modem te kopen, d.w.z. de Peruaanse simcard laten wijzigen in een simcard van Ecuador. Daarvoor gaan we naar de Claro-shop. Claro is onze provider. Met de lokale bus op pad…als haringen in een ton door de hoofdstad Quito……De simcard wisselen was geen probleem en net als in het hostel was er weliswaar verbinding, maar toch werkte het internet niet. Uiteindelijk werd er door medewerker nummer drie geconfigureerd en toen werd het euvel opgelost en hadden wij weer internet op onze laptop. Het werkt echter nog steeds niet optimaal, maar goed….we can manage it….

De eerste lokale hapjes in Ecuador waren een bolos verde en een empanada de queso. Verder maakten we kennis met de eigenaresse van ons hostel (Alicia) die naast het hostel een winkel runt en voor de zoveelste keer kreeg Dees te horen: ‘You have beautiful eyes!’ Op zondag 28 augustus plaatsten we ons blog en dit was dagvullend. Vanwege een zeer trage internetverbinding duurde het maar liefst 7 uur (van 10.00 tot 17.00 uur) om ons verslag en onze foto’s te plaatsen. We zitten er een beetje doorheen….de eerste paar dagen Ecuador waren nu niet bepaald fijn.

29 augustus: We gaan op zoek naar vrijwilligerswerk!!! Wij hadden behoorlijk wat voorwerk op de computer gedaan. Gewapend met lijsten universiteiten, taleninstituten en scholen gingen we op pad. Het viel niet mee. Allereerst togen we naar de Universidad Católica. We bezochten de faculteit educatie en werden verwezen naar de afdeling Human Resources. Ook daar bleken we niet op de juiste plek te zijn en werd ons verteld dat we naar de faculteit communicatie, taal en letterkunde moesten gaan. Toen we uiteindelijk bij het juiste kantoor waren aangekomen, kregen we te horen dat de universiteit wellicht een taak voor ons zag in tutoring, maar dat men vanwege vakantie nog gesloten was tot medio september. Wij kregen weliswaar het email adres van de coordinator Engels, maar voor ons duurt wachten tot medio september veel te lang. Wij zijn met Workaway gewend om gratis te werken tegen gratis accommodatie en nu moeten we iedere dag ons hostel betalen. Hierna werd koers gezet naar de Universidad de las Américas. Tot onze grote verbazing kwamen we terecht bij…..tandheelkunde….hahaha!!! De mensen echter waren zeer behulpzaam en er werd geregeld dat wij telefonisch konden spreken met iemand die ons verder zou kunnen helpen. Het werd duidelijk dat men slechts werkte op basis van een contract en dat vrijwilligers niet in hun plaatje pasten. Toch moesten we ons email adres achterlaten, want - zo liet men weten – wie weet komt er toch nog iets passends. In z’n algemeenheid merken we dat mensen het niet gewend zijn dat iemand zijn/haar diensten gratis aanbiedt in ruil voor accommodatie. Men is zelfs een beetje achterdochtig. Die scepsis verdwijnt weliswaar enigszins als wij onze certificaten en aanbevelingsbrieven van Peru laten zien, maar toch…..Verder bezochten we 2 scholen (San Francisco school en Andino school). Ook hier vingen we bot. (San Francisco: Nee en Andino dicht tot medio september). Bovendien vonden we een talencentrum (South American Language Center) en stapten naar binnen, waar we met direkteur Mario spraken. (Een griezel, een engerd). Hij wilde met ons in zee, maar we moesten minimaal 3 maanden blijven (en dat is absoluut niet onze bedoeling); we moesten Spaans kunnen spreken of gaan leren; we moesten een test doen; we moesten….we moesten….nee dus!!! Dit alles schoot dus niet op!

Tussen de bedrijven door bezochten we de basiliek (vlakbij ons hostel) en liepen we door de stad, toen we plotseling een klooster zagen. Onze gedachten gingen terug naar Ayacucho/Peru waar ‘a monastery’ ons destijds ook had verwezen naar een school en dit had uiteindelijk geresulteerd in een prachtige verwijzing naar de San Antonio school en van daaruit naar het taleninstituut van de universiteit (Indi). Waarom zullen we dit niet opnieuw proberen? Zo gezegd, zo gedaan. De zusters (del Carmen) spraken uiteraard slechts Spaans, maar wij konden onze Spaanstalige brief overhandigen waarin onze bedoeling stond vermeld. Eén zuster sprak 3 woorden Engels en we werden verwezen naar een ander klooster annex school (Mercedarias/Pratia school). Daar werden we ook heel hartelijk ontvangen en hun boodschap luidde: Vrijwilligers heel graag, maar we hebben geen accommodatie. Tenslotte verwees klooster nummer 2 ons naar klooster nummer 3 (Oblatas) en deze zusters zijn verbonden aan een school met de naam: Colegio Cardenal de la Torre. Voor we het goed en wel realiseerden zaten we tegenover de overste en de direktrice/principal van de school (ook een non, Analucia geheten). Praten lukte niet, omdat zij slechts Spaans spreken, maar onze Spaanstalige papieren maakten onze bedoeling duidelijk. Hoewel deze school ook pas op 12 september de deuren openden, mochten wij op 5 september komen. Het is de bedoeling dat wij dan voorbereidende werkzaamheden gaan verrichten met het oog op de nieuwe start. De zusters vonden het een prachtig idee: Wij gaan gratis lesgeven en in ruil voor onze diensten krijgen wij accommodatie en eten (conform de Workaway filosofie). Iedereen blij!

Overigens: De naam Cardenal de la Torre verwijst naar een kardinaal uit Ecuador, die aartsbisschop van Quito is geweest.

Twee dagen later brachten wij - op verzoek van de ‘principal’ (zuster Analucia) - onze copieën van de paspoorten en stelden we onze vragen die gaande de afgelopen 2 dagen bij ons naar boven waren gekomen. Dit keer was de school open en hoefden we dus niet naar het naastgelegen klooster. We zagen de school dus voor de eerste keer in bedrijf: De administratie was open en ouders met kinderen liepen in en uit. Toen we vroegen naar iemand die Engels spreekt, verscheen Gabriela en zij blijkt de docente Engels (en Frans!) te zijn. Zij vertelde dat er slechts 2 docenten Engels op school werkzaam zijn, te weten zijzelf, Gabriela, en een zekere Robert. Wij konden dus onze vragen aan Gabriela stellen en we hadden meteen een klik-gevoel. Er zitten ongeveer 300 leerlingen op de Cardenal de la Torre school. Het betreft Inicial (pre-school); Primaria (elementary school) en Secundaria (highschool). Alle leerlingen krijgen Engelse les. Ook spraken we over de daadwerkelijke invulling van onze lessen en dit zal een combinatie worden van eigen inbreng/ideeën en een lesmethode. Ook praktische zaken, zoals adres/emailadres, wifi, onze kamer, tijd van aankomst op 5 september e.d. kwamen aan de orde. Nog steeds spraken wij met Gabriela staande in de gang van de school, toen zij plotseling opperde om naar direktrice sister Analucia te gaan. Deze bleek haar kantoor te hebben achter de administratie. Wij gaven haar onze copieën van de paspoorten en ‘spraken’ met haar, d.w.z. Gabriela fungeerde als vertaler. Zuster Analucia kon zich prima vinden in onze suggesties m.b.t. ons lesgeven: Engelse conversatie, workshops, presentaties, culturele uitwisselingen voor de oudere leerlingen, maar ook een aangepast programma voor de kleintjes enz. Zelf hoorden we haar zeggen: Interactie tussen leerlingen, feedback, tutors, conversatie e.d. Dit waren dus enkele woorden die vielen. Zuster Analucia vond het ook wel een goed idee als wij in de middaguren basic English zouden willen geven en verder vroeg zij onze hulp bij een vertaling. Hoe het ook zij: Ideeën genoeg. Overigens: Het gedachtengoed van de zusters Oblaten blijkt veel overeenkomsten te hebben met onze doelgroep NFD destijds in Ghana, namelijk: Jonge, kansarme meiden helpen middels scholing/training en behoeden voor het slechte pad. De direktrice liet ons verder weten dat wij in onze lessen bijgestaan zullen worden door of Gabriela of Robert. En tenslotte passeerden de etenstijden nog de revue. Uiteraard gaat alles op uur en tijd in een klooster - even wennen hahaha - en zullen we ons moeten houden aan de volgende vaste tijden: 6.30 uur: Ontbijt; 13.30 uur: Lunch; 16.30 uur: Avondeten. Zuster Analucia hoopte dat wij geen problemen zouden hebben met de voeding. Het spreekt vanzelf dat je moet eten wat de pot schaft……..…Toen wij haar verzekerden dat wij ‘global eaters’ zijn en zeer easy going, was ook dit issue weer in orde.

Op 30 augustus bezochten we hier in de stad o.a. een educatief centrum alsmede de kathedraal.

Nog een paar vrije dagen alvorens we gaan starten op onze nieuwe werkplek. We deden enig persoonlijk werk, togen naar de markt en de tailor, maar bezochten o.a. ook het middelpunt van de aarde, of tewel: Mitad del Mundo. Het was nog een behoorlijke reis met de bus, maar ja….het idee om op het middelpunt van de aarde te staan is natuurlijk wel bijzonder. Eenmaal aangekomen op het terrein zagen we eerst het gebouw van de UNASUR: Union de Naciones Sur Americanas: De Unie van Zuid-Amerikaanse Naties. Hierna werd koers gezet naar Mitad del Mundo. Wij waren in de veronderstelling dat het slechts 1 monument zou betreffen, maar het bleek een tamelijk toeristisch centrum te zijn met allerlei ‘attracties’ eromheen. Enkele voorbeelden: Monumento (emblematic Ecuadorian monument treasures a whole country inside its interior, segmented in nine interactive events that highlight the multi-etnic and multicultural diversity of Ecuador); Plaza del Cacao (learn about the history of cacao in Ecuador and the world and get to know the process of grain to cacao paste and finally taste delicious products); Viviendas Ancestrales (within this space four ancestral homes from the Coast, Andean and Amazon regions are showed); Estación del Tren (it is a space designed to highlight the historical process of the railway in Ecuador, through a ‘timeline’); Quito Colonial (enjoy the beautiful and complex colonial architecture of the historical center of Quito, Cuenca and the basilica of the National Vow in miniature); Guayasamin (have a look of the wonderful work of a prominent Ecuadorian painter, draftsman, sculpture and muralist Oswaldo Guavasamin); Pabellón Francia (this pavilion tells the story of the French Geodesic Mission in Ecuador. In addition an informative and visual display of the ancient culture ‘Quitu-Cara’); Pabellón de Ecuador (Itinerant pavilion that exhibits the tangible and intangible heritage of the Ecuadorian identity); Planetario (delight yourself with the most impressive show that takes place auter space, watch the constellations and the solar system closely); Chiquitus (dedicated to the youngest tourist, who can experience art, science and culture didactically explained). Nadien vernamen we dat er een ‘real’ Mitad del Mundo was en een ‘fake’ Mitad del Mundo. Vraag was dus: Welke hadden wij bezocht?

Op 4 september ‘s avonds omstreeks 19.30 uur trilde de aarde hier in ons hostel in Quito; 4.6 op de schaal van Richter. Volgens de mensen hier een veel voorkomend verschijnsel.

5 september: Vertrek uit ons Community hostel, waar we zijn geweest vanaf 25 augustus en tevens onze eerste werkdag op de Cardenal de la Torre school. De week van 5 tot 12 september zullen wij gaan helpen met voorbereidende werkzaamheden in aanloop naar de start van de school op 12 september. Tussen 10.00 en 10.30 uur arriveerden we op school. Na een tijdje gewacht te hebben, verscheen er een non (zuster Jenny) die ons naar onze kamer bracht. Een schok! Een klein ‘kippenhok’ is de benaming die het beste past bij onze slaapkamer. Een gevangeniscel in Nederland ziet er in ieder geval schoner en ruimer uit. We mochten wel verkassen naar een iets grotere kamer, maar deze rook zo ontzettend muf, dat we toch maar besloten om op ons kleine kamertje (van ongeveer 6 vierkante meter) te blijven. Beschrijving van onze slaapplek: 2 aparte bedden achter elkaar (als een trein); een tafeltje en 2 stoeltjes en een metalen kastje. Uiteraard verwachten wij geen luxe, maar dit was wel ontzettend basaal. Na even slikken, probeerden we er toch maar iets van te maken. Direktrice Analucia was druk bezig op haar kantoor en had daarna een vergadering met de docenten. Wij werden compleet aan ons lot overgelaten. Eindelijk zagen we Gabriela, de docente Engels. Zij gaf toestemming om de school te gaan bekijken. We zagen een grote school met veel klaslokalen, muziek ruimte, sport terrein, computerlokaal, sacristie, kerk/kapel, kantine, auditorium, audio-visuele ruimte e.d. Alles was sterk verouderd, bedompt en in een zeer slechte staat van onderhoud. Wij lieten weten dat wij onze motivatiebrieven en cv’s hadden opgestuurd en tevens gaven we een paar tijdschriften van de universiteit van Ayacucho. Wij installeerden ons, maakten enkele foto’s, deden een beetje computerwerk en kochten een paar ansichtskaarten van de basiliek tegenover de school cq het klooster. Om 13.30 uur was de lunch. Niemand die iets uitlegt. Waar moesten we naar toe? Naar een eetzaal? Eten we alleen of met de zusters? Uiteindelijk bleek dat wij helemaal alleen eten in een kamertje, de locutorio geheten. Dit is de plek waar wij op 29 augustus kennis maakten. Tegen 16.00 uur zagen we een ander nonnetje en zij gaf ons een prentje van de founder van de Oblaten, te weten: Venerable Padre Julio Maria Matovelle en tevens vroegen we aan Gabriela of we haar konden helpen, maar zij liet weten: ‘ No you take some rest; we start tomorrow; I know that you are from a culture in which you want to do something, but at 16.30 you can eat your supper’. Het leek ons erg vroeg om supper te gebruiken om 16.30 uur, maar goed….wij togen dus maar weer naar het kamertje waar we ‘s middags de lunch hadden genuttigd en we wachtten en wachtten. Er gebeurde niets. Uiteindelijk besloten we om een blik om de hoek van de deur te werpen en zagen we het meisje dat ons ’s middags had voorzien van de lunch. Het werd ons duidelijk dat de avondmaaltijd ‘s avonds om 18.30 uur is en dus niet om 16.30 uur. De eerste avond regende het erg hard. Het geheel voelde daardoor nog meer troosteloos aan…..……..’s Avonds kwam zuster Jenny nog even langs en liet weten dat we de volgende dag om 6.20 uur werden verwacht bij het ontbijt. Vroeg naar bed dus en de wekker zetten op 5.00 uur!

6 september: 6.20 uur: Ontbijt en 7.00 uur aan de slag!!! Nou ja, dit hield in dat we aanwezig moesten zijn in de kerk voor de Ingreso estudiantes de Educacion basica (8e, 9e, 10e grade). Een ‘ welcome’ bijeenkomst voor de staff, docenten, leerlingen en ouders van de leerlingen. Dit duurde ongeveer een half uur. Uiteraard geschiedde alles in het Spaans en ging het meeste langs ons heen. Echter: Wij konden er wel uit opmaken dat het dragen van het schooluniform erg belangrijk was. Hierna woonden we een workshop bij in het auditorium met als onderwerp: Lichamelijke opvoeding; het belang van de gymnastiekles. Ook hier zaten we er een beetje doelloos bij. Tussen de bedrijven door ontmoetten we verschillende leerkrachten; niemand spreekt Engels (behalve dus Gabriela). Wij vernamen van Gabriela dat de andere docent Engels, Robert of Roberto, niet meer zal terugkeren op school. De direktrice zuster Analucia is dan ook naarstig op zoek naar een nieuwe docent Engels. Verder liet Gabriela weten dat wij voor haar lessen niet naar de klassen zullen gaan, maar dat de leerlingen vanaf 12 september voor hun Engelse les naar de ‘ English laboratory’ komen in de nok van de school. Daar is het lokaal van Gabriela en daar zullen wij dus ook aktief zijn. Als de nieuwe docent Engels zal komen, zullen wij wel naar verschillende klassen gaan en door het hele grote schoolgebouw lopen. Wij zagen dat veel leerkrachten van de laagste klassen een trainingspak droegen en de docenten van de hoogste klassen waren in een grijs broekpak gestoken. Sommigen troffen wij in hun lokaal, anderen in de lerarenkamer (sala de profesores). Een ieder was bezig met de voorbereidingen voor de start: Cleaning the classroom, decorating the classroom etc. Toen we onze hulp aanboden, werd dit afgeslagen. Wij maakten Gabriela duidelijk dat we wilden werken, maar concreet gebeurde er niets. We besloten dan maar om onze lesideeën te ventileren en lieten haar allerlei materiaal zien. Zij vond het allemaal prachtig, maar toch voelden we dat we niet te hard van stapel moeten lopen. We moeten er voor waken dat zij ons niet als een bedreiging ziet. Maar uh…..…wij worden er een beetje simpel van dat iedereen ons maar links laat liggen, ons laat zwemmen en niets uitlegt. Wij weten totaal niet waar we aan toe zijn of wat er van ons wordt verwacht. We gingen even naar de stad, keerden terug, gebruikten de lunch, zaten ’s middags in de lerarenkamer en deden ons eigen werk. Na ons ‘supper’ richting bed. Hopelijk wordt het leuker als de lessen op 12 september van start gaan, want nu vinden wij er echt helemaal niets aan. Bovendien is het erg koud en alles voelt klam en vochtig aan. Quito blijkt de mooiste hoofdstad van Zuid-Amerika te zijn, maar daar kunnen wij ons absoluut niet in vinden. Ayacucho was 1000x mooier en het weer was fantastisch en ons werk was interessant. Oh, wat hebben wij er spijt van dat we Peru hebben verlaten…........snik!!!

Ook de volgende dagen werd ’s morgens gestart met: Ingreso estudiantes….op 7 september stond de Educacion basica op de rol (5e, 6e, 7e grade); op 8 september was het de beurt aan de Educacion basica (2e, 3e, 4e grade) en op 9 september betrof het Educacion basica (1e grade) en Inicial 1-2. Verder was er op 9 september een speciaal programma: Inauguracion de Ano Lectivo 2016-2017; the opening of the academic year. En bij al deze sessies waren present: Staff, docenten, leerlingen en ouders (Autoridades, docentes, estudiantes, padres de familia).

Op 7 september woonden we o.a. een presentatie bij van een lesmethode Engels en verder zagen we het lokaal waar de leerlingen van Gabriela Engelse les krijgen en waar wij dus komen te staan; helemaal in de nok van het gebouw. Over het gebouw gesproken: Het ziet er onderkomen uit. Gabriela liet weten dat er geen geld is voor onderhoud (maar dat hadden wij al voor ons zelf geconcludeerd). Zij vertelde dat er eigenlijk te weinig leerlingen op deze privéschool zitten. Ouders kiezen de school op basis van het feit dat er relatief weinig leerlingen in een klas zitten en vanwege ‘ the Christian values’. Ook werd uitgelegd dat er een plan van aanpak aanwezig is op school als het gaat om: ‘Hoe te handelen in geval van een aardbeving?’ Wij kregen een kleine demonstratie door Gabriela: Snel alle trappen aflopen, rechts houden, hoofd met handen bedekken en naar de buitenplaats gaan om leerlingen per groep te clusteren en vervolgens samen te zingen…..uh….zingen?....wij konden niet nalaten om in deze setting toe te voegen: ‘And praying and hoping for the best’. In de docentenkamer hangen 2 oranje plastic brancards aan de muur. Hier in Ecuador begint het nieuwe schooljaar in september. Even ter vergelijking: In Peru ging een nieuw schooljaar in maart van start. Echter: Op 12 september worden niet alle leerlingen op school verwacht; de allerkleinsten komen pas op 3 oktober. (Er blijkt Inicial 1 en 2 te zijn). En opnieuw boden wij onze hulp aan, zowel op school als in het klooster, maar er gebeurt niets concreets. Verschillende keren per dag worden wij opgeschrikt door een immens kabaal; het lijkt op het geluid van sirenes. Dachten wij nog even dat dit te maken had met het politiekantoor (dat onze buurman is), niets bleek minder waar te zijn. Het betreft de wisseling van een les; de zoemer dus, de schoolbel……….

Op onze derde dag kwam Gabriela een beetje los en vertelde zij over haar leven in Ecuador en over haar baan op de Cardenal de la Torre school. Zij is 38 jaar en heeft een 4-jarige dochter (die overigens niet bij haar moeder op school zit). Ook haar normen en waarden passeerden de revue. Mooi om nader en meer persoonlijk kennis met haar te maken. Verder deden we enkele boodschappen en verkenden een ander gedeelte van de omgeving.

De dag erop werd het gelukkig drukker. Na de bijeenkomst in de kapel, zouden we dan eindelijk met Gabriela ons lokaal Engels gaan schoonmaken en gaan opfleuren. Echter: Voor de zoveelste keer ging dit niet door. Er kwamen vele storingen tussendoor en bovendien was een klusjesman nog bezig met het repareren van de vloer in het klaslokaal (dit was nog niet klaar, terwijl men had beloofd dat het een dag eerder al opgelost zou zijn). De eerste storing was een hele leuke….we maakten kennis met de nieuwe docente Engels; een heel aardig 25 jarig meisje, Stephany genaamd. Zuster Analucia bracht haar naar ons in de lerarenkamer en al snel raakten we in gesprek. Even later verscheen ook Gabriela en toen was de sectie Engels (inclusief Ben en Dees) compleet. We waren volop in gesprek, toen plotseling een oud leerlinge van de school verscheen die inmiddels hier in Quito op de universiteit Engels en Duits studeert. Haar moeder bleek in de schoolkantine van onze school te werken. Toen deze studente vernam dat wij uit West-Europa kwamen, schoof zij haar stoel bij aan onze tafel en werd er verder ‘geboomd’ over het leven in Nederland in vergelijking met Ecuador. Aan het einde van onze sessie liet zij weten moeite te hebben met de Duitse uitspraak en spreekvaardigheid, waarop Ben zijn diensten aanbood om Duitse conversatie te geven. Ook andere mensen liepen in en uit, waaronder de boekenverkoper van een dag eerder. Inmiddels ook Engelse spreuken op grote flyers geschreven en deze zullen in het klaslokaal Engels worden opgehangen. Verder gaat constant de bel aan de kloosterpoort en inmiddels is ons bekend hoe die te openen.

Het is hier koud en toen de gasfles (die zich aan de buitenzijde van ons kamertje bevindt) leeg raakte en dus zorgde voor een koude douche, maakten we dit met handen en voeten duidelijk aan een klusjesman, die gelukkig snel het euvel verhielp middels het plaatsen van een nieuwe gasfles.

De afgelopen dagen werd er steeds een Spaans liedje gezongen en de melodie bleef in mijn hoofd hangen. Ik vroeg de tekst aan Gabriela en vroeg haar de tekst te vertalen. (Uiteraard religieus getint): Hoy oh Padre cantamos tu nombre, Ilenos todos de santa emoción, al compass de las liras del cielo, admirando tu heroic oblación, con tu regia pupila de apóstol viste a Cristo enclavado en la cruz la oblación en tu frente brillaba con destellos de vivida luz, y se abrieron de Cristo los labios y dijeron con plácida yoz de mi alcázar serán cual estrellas, los que van de mis pasos en pos.

Zaten wij in Ayacucho op een hoogte van 2761 meter, hier in Quito doen we er nog een schepje bovenop en zitten we op een hoogte van 2850 meter.

Het eten in het klooster gaat uiteraard op tijd en uur en bestaat uit degelijke kost. Zo kan het voorkomen dat je ’s morgens al achter een bord rijst zit of op een maïskolf knabbelt. Er wordt veel rijst gegeten (soms wel 3x daags!) en veel maïs, maar ook wel soep, vlees, kip, ei, tonijn, groente, gebakken banaan, papaya, beschuitachtige ‘brood’ krakelingen, cake, spaghetti, tagliatelle, lasagna, frites, gepofte aardappel; kool (in de schil); gepofte maïs; maïskoeken; overigens nauwelijks brood en fruit, wel koffie/thee/warme melk en sap. Heel vaak is het rijst en maïs. Als je je maïskolf ‘s morgens laat liggen, vind je deze ‘ s middags weer in je soep of ‘s avonds gestampt…..hahaha! Het meisje van de keuken (Ruth) brengt ons het eten. Soms echter is het een meisje dat er nogal antiek uitziet. Wij zien 3 jonge meiden (omstreeks 16 jaar) op het terrein die een erg tuttig voorkomen hebben. Zouden dit nonnen in opleiding zijn? Novices? En ja hoor….navraag leerde ons dat deze meisjes inderdaad het klooster ingaan. Onze eerste gedachte was: ‘Oh, wat zonde’….hahaha!!! Zaterdag overdag is Ruth vrij en dan brengt één van de nonnen ons het eten. Dit zijn de meest aktieve nonnen, die op school werkzaam zijn, zoals: Zuster Analucia (direktrice); zuster Jenny of zuster Inez.

Wij internetten via een modem, dat langzaam en slecht werkt. Zo af en toe wordt dan ook een bezoekje gebracht aan de Claro-shop.

Het speciale programma op 9 september (opening academic year) vond niet plaats in de kapel, doch in het auditorium. Er werd gestart met het Ecuadoriaanse volkslied (klonk mooi). De nieuwe docente Engels, Stephany, werd geintroduceerd en iedere andere docent moest naar voren komen; er werd voor iedereen geapplaudiseerd en er werd een groepsfoto gemaakt. Van ons - zijnde de vrijwilligers - werd verwacht dat wij ons voorstelden, waarbij Stephany vertaalde van Engels naar Spaans. Het hele auditorium zat vol met staff, docenten, leerlingen, ouders, maar goed….na zoveel jaren is het gesneden koek voor ons. Uiteraard werd er in deze setting gebeden, gelezen en gezongen. Direktrice Analucia houdt van zingen en - het moet gezegd worden - het zijn vlotte en mooie Spaanse liedjes. Er is een orgeltje (keyboard), gitaar en er wordt veel geklapt. De priester was ‘ a black man’ en het deed ons denken aan Ghana. De hele ceremonie duurde van 7.00-tot 9.00 uur. Daarna ging iedere docent naar zijn of haar klas om de leerlingen welkom te heten en een introduktie te houden. Wij vergezelden Stephany, die eerst nog haar lokaal moest schoonmaken. Samen met de concierge hielpen we haar. Het lokaal van deze nieuwe docente is een talenpracticum, maar zij geeft ook les in andere lokalen. Nadat de klus geklaard was, hielpen we haar in drie klassen. Stephany en wij beiden introduceerden ons bij de leerlingen en wij stimuleerden hen om in het Engels hun naam, hun leeftijd en hun hobby te vermelden. Dat verliep in het begin tamelijk moeizaam, maar na een tijdje ging het beter. Hierna moesten alle leerlingen naar de binnenplaats en moesten zij zich opstellen in rijen. Direktrice/non Analucia sprak hen toe vanaf grote hoogte. Men noemt dit de formacion. Toen dit achter de rug was, hielpen we docente Engels Gabriela nog met het schoonmaken en decoreren van haar klaslokaal, zijnde the English laboratory. En ik (Dees) volbracht dit met een daverende hoofdpijn….migraine?

Een tante van Ben in Nederland werd 90 jaar en wij misten dus een heerlijke brunch met familieleden.

Aangezien wij nergens onze was kunnen drogen legden we dit ‘probleempje’ voor. Binnen no time werd de klusjesman opgetrommeld die een lijntje ging spannen.

Als wij vragen hebben, stellen we deze altijd aan Gabriela of Stephany, de enige mensen die Engels kunnen spreken. Echter: Voor alles wordt direktrice Analucia geraadpleegd.

In het weekend is het ontbijt niet om 6.30 uur, maar om 8.00 uur. De lunch is niet om 13.30 uur, doch om 13.00 uur. Supper echter blijft staan op 18.30 uur.

Ons eerste weekend op onze nieuwe werkplek…. We wilden heel graag even de scene ontvluchten en togen naar de stad. Echter: We moeten dan aan iemand op het terrein laten weten wanneer we weggaan en weer terugkomen. Dit i.v.m. het openen van de poort. Eerder hadden wij vernomen dat wij niet meer de poort mochten openen als er werd gebeld. Dit vanwege onze eigen veiligheid en de veiligheid van de zusters. Eerst moet er door een luikje gekeken worden. In ieder geval gingen we op zaterdagmiddag en op zondagmiddag weg. Op zondagochtend bezochten we de basiliek die zich tegenover de school bevindt. Overigens: Iedere ochtend schuifelen de nonnetjes richting basiliek voor de H. mis. Het is werkelijk een prachtige basiliek en we genoten van het muzikale combo. Zowel binnen als buiten de basiliek is veel te zien. (Zelfs koffie drinken of warme chocolademelk drinken is mogelijk). Hoe het ook zij: Het is zondagochtend vullend. ’s Middags gingen we weer richting stad. Plotseling zagen we een grote poort bij de basiliek; deze stond open; mensen liepen in en uit. Wij besloten om ook een kijkje te gaan nemen. Wat bleek? We bevonden ons in de catacomben van de basiliek waar duizenden mensen hun laatste rustplaats hebben. Het was een luguber en sinister gezicht. Is in Nederland een columbarium een urnenmuur (vreselijk!), hier betrof het muren en kelders in een gangenstelsel met graven erin (vreselijk in het kwadraat!). Deze graven waren ingemetseld in de muren. Aan de voorzijde waren ze voorzien van naam en geboortedatum en datum overlijden en dit alles was gedompeld in een kitsche kermis van prullaria. Wij vonden het afschuwelijk om te zien. Hierna richting park. Even een andere tekst……..In dit stadspark, Plaza Grande, is het altijd erg druk en zeker in het weekend. Oudjes keuvelen op een bankje, jonge ouders met kinderen wandelen rond en er zijn veel straatverkopers. Ook schoenenpoetsers zijn van de partij. Op een gegeven moment besloten we om een zeer jonge schoenenpoetser (een jochie van een jaar of 10) het werk te gunnen. Wat ons meteen opviel was het feit dat het knaapje schichtig om zich heen keek. Nadat de schoenen van Ben weer glommen en het ventje net was begonnen aan de schoenen van Dees, sprong hij plotseling op en dook achter ons bankje, terwijl hij een vinger op zijn mond legde en ons daarmee duidelijk maakte niets te zeggen. Kinderarbeid? Hierna kwam hij weer tevoorschijn, pakte snel zijn spullen in en verdween als een speer uit ons gezichtsveld. Ook belden we nog even aan bij de twee monasteries die ons hadden verwezen naar onze school; just to say thank you, maar niemand deed de deur open……….Bij één van de twee kloosters konden we door een intercom spreken. Volgende week dus maar het andere klooster proberen te bedanken. Aldus geschiedde. Eindelijk waren de deuren open, maar daar kon je slechts door een draaibare houten afscheiding in de muur praten. Het zij zo…..voor ons is het afgewerkt…..

Hoe lang gaan we het hier volhouden? Wij hebben toegezegd hier 1 of 2 maanden te blijven…..pffff……………

Als we in het weekend naar de stad gaan, moeten we op de terugweg een behoorlijke berg opklimmen; gedurende de schoolweek moeten we ook klimmen, maar dan naar de nok van het schoolgebouw; veel trappen lopen…in ieder geval altijd snakken we naar adem (wij zijn gelukkig niet de enigen; vele jongeren zijn ook buiten adem), maar goed….we zitten ook op een hoogte van 2850 meter. Verder hebben we echter absoluut geen last van de hoogte cq de ijle lucht.

Maar… hoera....wij beginnen het steeds leuker te vinden….we zijn inmiddels dan ook gewend!

Groet, Ben en Dees