Geen Peru, doch Zeeuws-Vlaanderen

En we blijven nog steeds in Nederland……. Vanaf eind februari 2020

Zoals eerder gemeld: Medio maart 2020 waren wij er eindelijk in geslaagd om een geschikte huurder te vinden voor ons appartement en stond niets ons meer in de weg om naar Peru te vertrekken, waar we met 2 mooie projecten konden starten. Echter: Corona gooide roet in het eten; medio maart gold er een inreisverbod voor Peru voor alle Europese vluchten. Soms kunnen we nog nauwelijks geloven hoe de situatie zo snel kon veranderen. Resumerend: Op 12 maart 2020 hoorden we dat we zo goed als zeker een huurder hadden (99,9%); op 14 maart kregen we de 100% zekerheid te horen; ook op 14 maart vernamen we dat er met ingang van 16 maart niet meer gevlogen kon worden. Geluk bij een ongeluk: Als Ben op vrijdag 13 maart vliegtickets wil kopen, doet hij dit onder voorbehoud en neemt een optie. Slim, want een dag later (14 maart) kon hij die optie weer gaan cancelen. Soms is vrijdag de 13e dus een geluksdag.

Toch nog even een korte terugblik op het moment waarop wij nog steeds doende waren om die ene goede huurder te vinden…….

Wachten..wachten…..wachten….Ben besluit om zelf iets te gaan ondernemen. Hij maakt flyers (Nederlands-en Engelstalig) en deelt deze uit bij het Nederlandse en Belgische loodswezen in Vlissingen. En dan zie je weer duidelijk het verschil…..de Nederlanders reageren zeer formeel, de Belgen daarentegen zijn super enthousiast. Ook op andere plekken in Vlissingen deelt hij flyers uit (bibliotheek, jachtbouwer Damen, maar in het ziekenhuis was het ‘not done’). Op 27 februari maakte Ben niet alleen gebruik van een vrije treinreis, maar combineerde dit tevens met het uitdelen van bovengenoemde flyers en waar kun je dat nu beter doen dan op een internationale luchthaven? Zijn treinreis voerde dus naar Schiphol….en dit keer zonder koffers….

En heel de wereld is in de ban van het corona virus. Weliswaar zorgwekkend en het vraagt om zorgvuldigheid, maar de kunst is om rustig te blijven en niet in paniek te raken.

26 februari: Vandaag is het alweer een jaar geleden dat ik online startte met Spaans. Hopelijk kan ik het nog eens in de praktijk brengen in Peru. Waar blijft die huurder?

Tijdens het digitaliseren van oude foto’s valt ons op dat we ons enkele dingen niet meer kunnen herinneren. Er is blijkbaar een gat geslagen tussen de periode voor de Derde Wereld en daarna. Die Derde Wereld heeft zoveel impact (gehad) dat sommige zaken uit het verleden zijn vervaagd.

De TV-serie Erica op reis leidt ons terug naar Peru en naar Flores. Zó herkenbaar en warme herinneringen…

3 maart: Vandaag zou er een bezichtiging zijn met de verhuurmakelaar, iemand van een expat bureau/relocatie bureau en de kandidaat huurder (windmolenpark). Helaas ging dit niet door, omdat de kandidaat niet aan de condities voldeed.

Laatste verhuur-ontwikkelingen: Er is een lichtpuntje bij Damen (engineer) en Amels (chief engineer). Op 6 maart volgt een bezichtiging met de engineer van Damen. Het betreft een vrouwelijke expat uit Polen. Zij heeft echter meerdere appartementen op het oog (5 in totaal), dus we hebben maar 20% kans.

Verder namen we nog eens contact op met degene die bij Damen over huisvesting gaat en deze persoon neemt ons appartement ook mee in haar toewijzingsbeleid. In het verleden hebben wij wel eens een huurder van Damen gehad. Zij vertelde ooit in ons appartement te zijn geweest; zij herinnerde zich een zwarte piano…..Leuk!

Ook kwam er een aanvraag van het Deense bedrijf Orsted dat samenwerkt met Van Oord (baggerbedrijf/windmolenpark). Het zou gaan om 3 mensen van het managementteam (2 vrouwen en 1 man) die hun tijd zouden gaan verdelen tussen een woning in Rotterdam en Vlissingen. In het recente verleden hebben we soortgelijke verzoeken gehad. Echter: Wij zijn niet gecharmeerd van het feit dat mensen in een rotatiesysteem ons appartement komen bewonen. In onze beleving zal niemand zich dan verantwoordelijk voelen voor ons appartement. Destijds hebben we nee gezegd tegen dit roterend verhaal en dat deden we nu dus opnieuw.

Regeren is vooruitzien……....Bij ons om de hoek ligt een woonzorgcentrum, de Scheldehof geheten. Op initiatief van de Vereniging van Eigenaren van ons appartementencomplex De Fonteyne vond een inventarisatie plaats of en op welke wijze de bewoners van De Fonteyne nu of in de toekomst gebruik willen/kunnen maken van de diensten/faciliteiten van de Scheldehof. Een prima idee!

De bezichtiging van 6 maart j.l. met de vrouwelijke engineer Olga uit Polen die bij Damen gaat werken houdt de gemoederen bezig. Wij hebben maar een kans van 20% (zij heeft in totaal 5 appartementen bekeken). Aangezien het ‘klikte’, wordt besloten om de prijs te verlagen. Olga gaat overstag en kiest ons appartement. Wij blij. De verhuurmakelaar gaat aan de slag met de huurovereenkomst en met de screening van de kandidaat. Is deze zzp-er kredietwaardig? Wederom spannend. Tot die tijd kunnen we zeggen dat we een huurder hebben met een zekerheid van 99,9%. Zoals altijd laten wij de diplomatenclausule opnemen in het huurcontract en dit houdt in dat in geval van ernstige ziekte, overlijden, politieke onrust in het land het appartement weer vrij is voor eigen gebruik. In een helder moment laat Ben hier ook een corona clausule bij opnemen, want corona kan ook nog roet in het eten gooien.

Over het coronavirus gesproken: Hoewel het hoofd koel houden het meest belangrijke is, baart ons de snelheid waarmee de zaken zich achterhalen, behoorlijk zorgen. Plotseling blijkt dat de grens met Polen wordt gesloten. Onze huurder Olga die in principe op 1 april gaat starten bij Damen in Vlissingen en dus ons appartement gaat bewonen met ingang van 1 april is nog even in Polen alvorens te starten in Nederland, maar uh….Wellicht komt zij Polen helemaal niet meer uit en gaat het hele verhuur verhaal niet door. Dit zal toch niet waar zijn?! Wij zitten er behoorlijk doorheen.

Voordat de eventuele sluiting van de Poolse grens aan de orde was, hadden wij onze contactpersoon in Peru laten weten dat wij zo goed als zeker (99,9%) een huurder hebben. Natuurlijk was deze professor Marcos erg blij, want we zijn er al zo’n lange tijd mee bezig! Zoals wellicht eerder gemeld proberen wij een visum voor een half jaar te krijgen in Peru en gaan 3 maanden Engelse conversatie geven aan de kansarme studenten van Indi (taleninstituut van de universiteit) in Ayacucho. Ook hebben wij het idee om 3 maanden les te gaan geven op Cesde (een instituut waar we in 2016 een paar lessen hebben verzorgd over ‘cultural exchange’ en een workshop hebben gegeven). Toen wij dit idee kenbaar maakten aan onze contactpersoon professor Marcos van de universiteit, was deze zo aardig om even langs de direkteur van Cesde (Eddy) te gaan. Hij introduceerde ons daar opnieuw en Eddy was blij met onze terugkeer. Kortom: 3 maanden Indi en 3 maanden Cesde (of omgekeerd). Op beide plekken zijn we van harte welkom. Ook huisvesting is op beide plekken verzekerd. Dus: Onze taken in Ayacucho/Peru zijn duidelijk; de huurder is voor 99,9% zeker, maar dan is er nog het coronavirus. Kunnen wij over zo’n 2 weken Nederland nog wel uit? Kan huurder Olga Polen nog uit?
Professor Marcos laat ons vol trots weten dat er in Ayacucho geen enkele corona patient is en in de hoofdstad Lima zijn er slechts ongeveer 20 gevallen. Hij rept met geen enkel woord over de ernstige situatie in Europa.

Zoals eerder gemeld baart de snelheid waarmee corona het leven ontwricht ons zorgen. De woorden zijn nog niet toevertrouwd aan het papier (in Ayacucho/Peru is helemaal geen corona), of de situatie is alweer anders en lezen we op het nieuws dat het corona virus ook oprukt in Midden-en Zuid Amerika. Komen wij als Europeanen Peru dan nog wel in? Pfff…Het lijkt erop dat corona ons de das om gaat doen...De wereld staat op z’n kop!!! En inderdaad…onze vrees wordt werkelijkheid: Wij lezen op minbuza dat met ingang van 16 maart vluchten uit Europa niet meer welkom zijn in Peru.

Bijna op hetzelfde moment krijgen we te horen van de verhuurmakelaar dat Olga absoluut kredietwaardig is. Zij is ongeveer een jaar werkzaam als zelfstandige en heeft een eigen bedrijf. Zij werkt op opdrachtbasis voor Damen, alwaar zij de constructies van de schepen moet berekenen.

Kortom: Hoera…Huurder en project zijn binnen en prima in orde, maar het coronavirus zet helaas alles in een ander daglicht. Wij stellen dan ook het volgende voor aan de verhuurmakelaar: Nog even de beslissing van de ingangsdatum van het huurcontract zijnde 1 april aanhouden en de ontwikkelingen afwachten. Mocht het zo zijn dat op 1 april er nog steeds inreisbeperkingen zijn voor Peru, dan stellen we voor om de ingangsdatum van het contract te laten samenvallen met het opheffen van de inreisbeperking. Met andere woorden: Eventueel opschorten totdat Europeanen weer mogen vliegen naar Zuid-Amerika cq Peru.
Wij waren zo blij met huurder en project en nu moeten we rekening houden met het corona scenario dat ons vooralsnog belet om weg te gaan. Een enorme domper dus! Hier is duidelijk sprake van overmacht. De weg van blijdschap naar teleurstelling was een korte weg. Toch blijven we hopen………..

Onze contactpersoon in Peru laat weten dat het inreisverbod voor ons Nederlanders in Peru vanaf 16 maart 30 dagen betreft. Dan zitten we op medio april, terwijl de huur op 1 april ingaat. Huurder Olga of wij moeten dan een tijdje elders onderdak vinden. Aangezien corona overmacht is en wij de clausule hebben laten opnemen in het huurcontract dat wij pas naar Peru kunnen gaan als het inreisverbod is opgeheven, is Olga bereid om tijdelijk elders in Vlissingen te gaan wonen. Verhuurmakelaar Rogier van 123Wonen helpt haar dus aan tijdelijk onderdak. De Poolse Olga zit inmiddels in Hamburg en komt dus langzamerhand naar Vlissingen.

Wij besluiten om nog eens extra te checken bij het Peruaanse consulaat in Amsterdam als het gaat om het inreisverbod Peru. Daar krijgen we te horen dat het inreisverbod geen 30 dagen, maar 15 dagen zal zijn. Als dat waar mocht zijn, dan zouden we 1 april toch nog kunnen halen. Het blijft spannend, maar ook onduidelijk. Het publieksinformatienummer van de Rijksoverheid laat weten dat het inreisverbod voor Peru geldt tot 6 april…….Vooralsnog hebben wij het meeste vertrouwen in de informatie van het consulaat.

Dan laat onze contactpersoon Marcos in Peru weten dat het inreisverbod inderdaad 15 dagen is en niet 30. Ook de situatie in Ayacucho wordt door hem geschetst: Alles zit op slot. Lockdown! De site van minbuza laat een rood Peru zien: Niet reizen. Ook laat Marcos weten dat de mensen in Ayacucho/Peru de Europeanen de schuld geven van het feit dat corona nu ook aan de orde is in Zuid-Amerika. Het virus is door mensen meegebracht die recentelijk in Europa zijn geweest: Engeland, Italie, Spanje of Duitsland. De mensen in Ayacucho zijn sowieso al een beetje achterdochtig, maar nu zijn ze helemaal bang voor buitenlanders en met name voor Europeanen. Nou, hopelijk worden we niet gediscrimineerd! (Zoals maanden geleden het geval was bij Chinezen woonachtig in Nederland). Momenteel worden de Europeanen met de nek aangekeken in Peru. Het is dus nu absoluut geen pretje om als Europeaan/Nederlander in Peru/Ayacucho te zijn.

Die verschillende culturen zijn ontzettend interessant. Als we een mail uit Ghana krijgen is het referentiekader weer compleet anders. Onze Ghanese vriend Paul vroeg zich af waar het virus vandaan kwam. China? Amerika? En wat is de missie ervan? Hij zei nog net niet: Het is de wil van God.

Het is natuurlijk goed dat wij pas gaan verhuren op het moment dat het inreisverbod voor Peru is opgeheven. Echter: Als dit toch langer zal gaan duren dan nu gedacht, zal huurder Olga dan bereid zijn om zo lang te wachten? Niets is meer zeker en we moeten ons overgeven aan de corona grillen.

In de wachttijd besluiten we om in Nederland te gaan helpen en wel in Vlissingen en wel in De Fonteyne waar veelal oudere mensen wonen. Wij bieden aan om boodschappen te doen en via de Vereniging van Eigenaren maken we met een groepje mensen om toerbeurt de trapleuningen/liften e.d. schoon (plekken die door veel mensen worden aangeraakt). Wij zitten in de ochtendploeg. Tsja….je kunt beter helpen dan geholpen moeten worden! Het enige positieve van het hele corona gebeuren is dat het vooralsnog de cohesie verstevigt in het individualistische Nederland! Je medemens helpen staat centraal, of dat nu in Nederland of elders op de wereldbol is. Maar er is een verschil: De Nederlanders mogen zich nog gelukkig prijzen met een sociaal vangnet. Daar kunnen mensen in de Derde Wereld alleen maar van dromen!

En wij tekenen de opdracht tot dienstverlening voor verhuurders en bestuderen daarna het huurcontract (met die belangrijke corona clausule ingesloten). De leesstof is gigantisch: Totaal zo’n 30 bladzijden inclusief een gedeelte in het Engels. Het betreft huurcontract, algemene bepalingen, onderhoudswijzer e.d.

Op 16 maart hadden wij het digitaliseren van de foto’s afgerond. Een klus die begon op 4 november en de periode behelsde 1960-2004………Tien dagen later was echt alles klaar, omdat er toch nog een klein deel bleek te ontbreken uit de periode 2005-2006-2007. Dat stelde echter weinig voor en viel in het niet bij de megaklus 1960-2004.

En dan krijgen we bericht van huurder Olga en verhuurmakelaar Rogier. De wereldwijde corona-problemen zorgen voor de volgende verandering: Olga had in eerste instantie het idee om vanuit Hamburg (waar zij tot eind maart moet werken), per gehuurde auto naar Nederland te komen om vervolgens te gaan starten bij jachtenbouwer Amels (niet Damen). Wij waren in de veronderstelling dat de verhuurmakelaar bezig was om tijdelijke woonruimte voor haar te zoeken in Vlissingen. Blijkbaar was dit alweer achterhaald. Aangezien wij nu niet kunnen vertrekken naar Peru vanwege een inreisverbod voor Europese vluchten, heeft Olga de plannen gewijzigd. Zij zal haar werk in Hamburg gaan afronden en dan terugkeren naar Polen (waar zij 14 dagen in quarantaine moet). Ook heeft zij opdrachtgever Amels en ons gevraagd om de startdatum van baan en woonplek op te schuiven. Wij realiseren ons dat zij deze beslissing heeft genomen met het oog op ons inreisverbod Peru. Wij hopen echter dat zij na 2 weken Polen dat land nog kan verlaten en wij hopen dat Amels bereid is om een paar weken te wachten. (Wij dachten dat zij op 1 april zou moeten starten, maar dat blijkt 20 april te zijn). Hoe het ook zij: Zij wil op ons wachten en wij willen op haar wachten. En samen wachten we op het opheffen van inreisverboden. En allebei (tenant Olga en landlord Ben en Dees) laten wij corona-clausulen opnemen in het huurcontract. Dit keer dus een afwijkende tenancy agreement. Wij hopen dat uiteindelijk Olga - op min of meer hetzelfde moment – kan uitreizen uit Polen, kan inreizen in Nederland en wij kunnen uitreizen uit Nederland en kunnen inreizen in Peru. Een hele puzzel!

En weer achterhalen zich de dingen snel…We leven in een wereld waar niets meer zeker is en waar dingen van het ene moment op het andere moment kunnen veranderen. Het feit dat Olga heeft besloten om haar wachttijd in Polen door te brengen, laat ons niet los. Natuurlijk is het geweldig dat wij op elkaar willen wachten. Wij willen haar als huurder en zij wil ons appartement huren. En natuurlijk moet zij zelf beslissen waar zij wil wachten (in Duitsland, Polen of Nederland), maar….Stel dat wij eerder naar Peru kunnen gaan dan Olga naar Nederland kan komen? Met andere woorden: Als zij in Polen is, misschien kan zij Polen dan wel niet meer verlaten? Onze gedachten-gang was: Als je je werk in Duitsland hebt afgerond en je gaat naar Nederland (in plaats van naar Polen), dan ben je in ieder geval al in Nederland en zul je niet tegen het probleem aanlopen dat je Nederland niet meer in komt. En hoe staat werkgever Amels hierin? Olga laat weten dat haar beslissing om naar Polen te gaan gebaseerd was op de situatie van een paar dagen eerder. In ieder geval heeft Amels al laten weten dat haar startdatum uitgesteld is tot ergens in mei (maar goed….niets is zeker uiteraard).Voor het moment zal zij eerst de focus leggen op het afronden van haar werkzaamheden in Hamburg (eind maart) en daarna wachten. Eind maart zal zij opnieuw haar beslissing om naar Polen te gaan afwegen: Is het beter om in Polen te wachten of toch al in Nederland? Hier kunnen wij ons prima in vinden. In ieder geval zijn we allemaal blij dat we ook deze gedachten weer even hebben gedeeld.

In de hele zorgwekkende wereldwijde corona crisis, zijn er 2 dingen die positief zijn: In het individualistische Nederland komt het de solidariteit ten goede. Mensen zijn weer bereid om elkaar te helpen. (Ongetwijfeld zal dit helaas weer verdwijnen als alles bij het oude is, maar goed…). Verder leren mensen om zich over te geven aan de nieuwe werkelijkheid en vertrouwen te houden en leren zij hopelijk af om alles te willen beheersen/controleren. En ja dat is moeilijk voor velen. Nu moeten ze als het ware anders gaan denken…..…….

Met verbazing lees ik over de tips die mensen elkaar geven om de zogenaamde ‘lege tijd’ goed door te komen. Het past ongetwijfeld bij de Nederlandse samenleving waar de ‘buitenkant’ dikwijls als norm wordt aangehouden. Die Nederlandse ‘buitenkant’ waar ik (Dees) zoveel moeite mee heb, zeker vanwege al mijn jaren in de Derde Wereld. Ik ben totaal niet ‘Nederland proof’. Aangezien ik altijd bezig ben geweest met de ‘binnenkant’ heb ik nu totaal geen moeite met het feit dat je wordt teruggeworpen op die ‘binnenkant’. Sterker nog: Als einzelgänger lijkt me levenslange quarantaine een weldaad voor de geest!!!

Corona, corona, corona….Het is wat het is…..Misschien is het wel een lesje in nederigheid! In Ghana zouden de mensen zeggen: Als het leven je een citroen (corona) geeft, dan moet je er citroenlimonade van maken. Met andere woorden: Altijd proberen om van een drol een gebakje te maken! Dus: Niet wachten totdat de storm (corona) gaat liggen, maar dansen in de regen!

Als duidelijk wordt dat de centraal schriftelijke eindexamens niet doorgaan op middelbare scholen, zal dat ongetwijfeld weer leiden tot een heleboel ophef, maar…...je kunt nu eenmaal corona nog niet veranderen, je kunt wel zaken aanpassen om uiteindelijk je doel te bereiken, te weten het behalen van je diploma. De volgende gedachte slaat daarbij de spijker precies op z’n kop: You can not change the wind, but you can adjust your sails to reach your destination!

24 maart: En weer breekt er een stuk kies af bij Ben. Hij heeft bijna een knipkaart bij de tandarts! Wat kan de oorzaak zijn? Ouderdom? Jarenlang medicijngebruik? Vanwege corona wordt er uiteraard alleen gewerkt voor spoedgevallen. Op 7 april wordt – onder voorbehoud besluit kabinet m.b.t. corona – een afspraak gemaakt voor 6 mei en….hoera de afspraak kon doorgaan en het euvel werd verholpen. Onze tandarts liet weten dat hij zelf lichte verschijnselen van corona had gehad.

Op de markt in Vlissingen word je in deze corona tijden geacht om een plastic handschoen aan te doen; in verschillende winkels worden mandjes/wagentjes gedesinfecteerd en/of moet je je boodschappen zelf scannen.

In het kader van corona moeten alle toeristen m.i.v. 30 maart 2020 om 12.00 uur Zeeland verlaten. De veiligheidsregio Zeeland vreest dat men de zorg voor deze toeristen niet aankan in case of….Ook mensen die een tweede huis in Zeeland hebben, zijn niet meer welkom. Dit laatste geldt tevens voor een echtpaar uit ons appartementencomplex De Fonteyne. Zij pendelen altijd heen en weer tussen hun appartement in Utrecht (domicilie) en Vlissingen. Nu dus even geen Vlissingen voor deze beide Zeeuwen………

Het is stil in Vlissingen….lopen over de boulevard, fietsen door de duinen…..de rust is heerlijk.

Onze Poolse huurder Olga heeft eind maart haar werkzaamheden in Duitsland (Hamburg) afgerond en heeft besloten om haar wachttijd door te brengen in haar thuisland Polen en niet in Nederland. De start van haar baan bij jachtenbouwer Amels is – vanwege corona – uitgesteld van april tot 1 mei. Ook ons inreisverbod richting Peru is verlengd; eerst tot 14 april en daarna tot 26 april.

Onze contactpersoon in Peru laat ons weten dat de Amerikaanse teacher assistant Samantha - die een jaar naar Ayacucho zou komen om de studenten op de universiteit te gaan helpen met de Engelse taal - teruggekeerd is naar de Verenigde Staten (zij zat namelijk al in de Peruaanse hoofdstad Lima in afwachting van haar start in Ayacucho). Blijkbaar heeft zij eieren voor haar geld gekozen. Vanwege corona heeft zij haar werk in Ayacucho uitgesteld tot wellicht november 2020.

Na 10 jaar trouwe dienst schaffen wij een andere laptop aan en eindelijk gaan wij ook aan de smartphones en worden onze Ghanese mobieltjes - eveneens na 10 jaar trouwe dienst - afgedankt…………….Aan de nieuwe laptop zijn wij al een beetje gewend; de smartphones kosten ons meer tijd. Het blijkt dat 93% van de Nederlanders een smartphone heeft. Wij behoorden dus nog tot die laatste 7%. Inmiddels weten wij al zeker dat wij ons beperken tot de meest normale functies. Social media bijvoorbeeld is helemaal niet aan ons besteed….veel te oppervlakkig….

Hoe komt het toch dat wij helemaal geen moeite hebben met binnen blijven? In de pers duiken veel berichten op hoe mensen omgaan met dit nieuwe fenomeen. Er worden dan richtlijnen, tips en adviezen gegeven. Wij moeten hier vaak om glimlachen. Blijkbaar zijn wij gewend om teruggeworpen te worden op onszelf. Voor ons is dat geen enkel probleem. Sterker nog: Wij vinden het zelfs fijn en het hoort bij ons. In Ghana waren wij gedurende 7 jaren nooit ’s avonds na 18.00 uur buiten vanwege de muskieten, onveiligheid, slechte onverlichte wegen met loslopend vee enz. Wij hadden geen TV, de eerste jaren geen internet, geregeld geen elektriciteit, wel watertekorten. Wij vulden onze avonden met het schrijven van nieuwsbrieven, met fondsenwerving, met flessen water vullen en met praten. Er werden hele mooie gesprekken gevoerd. Nooit hebben wij ons één avond verveeld in al die lange Ghana jaren. Als we deze invulling wel eens vertelden aan mensen in Nederland, kon het gebeuren dat men de schouders hierover ophaalde en verder ging. Nu echter worden diezelfde mensen - door de corona maatregelen - geconfronteerd met verplicht binnen zitten en nu is Holland in nood. Overigens: Ook vroeger in Nederland al konden wij accepteren en incasseren, doorlijden en verwerken en waren wij in staat om telkens weer onze zegeningen te tellen, ondanks het feit dat het leven ook harde klappen uitdeelde. De jongelui anno 2020 en de pampergeneratie hebben vaak met deze lifestyle moeite, omdat alles voor de wind is gegaan. Nu zij moeten dealen met de social distancing vanwege corona blijkt dat een lastige hobbel te zijn. Het gaat nu eenmaal niet om het instant vermaak en entertainment in het leven, maar om de wezenlijke dingen en de zin van het leven. Dat kan voor velen een eye-opener zijn, maar voor sommigen is het een blocker. Je kunt je zelfs afvragen of je wel terug zou willen naar de oude situatie. Deze crisis levert ongetwijfeld nieuwe inzichten op en zorgt voor bewustwording. Niet verkeerd lijkt me!

Soms ben je in één keer terug in Boxmeer, in de zestiger-zeventiger jaren, zijnde je jeugd periode. Mij (Dees) kwam ter ore dat één van de twee beste vrienden van mijn vader was overleden. Of een situatie brengt je in gedachten terug naar de middelbare school en verneem je dat een decaan van het Elzendaalcollege is overleden. Je ziet de gezichten zó voor je……

Op zondag – vroeg in de middag – kijken wij graag naar het programma Buitenhof. De laatste tijd gaat het vaak over corona met alle ‘ins and outs’. Eén situatie vonden wij extra interessant. De direkteur van Artsen zonder Grenzen liet weten dat men nu doende is om hun expertise, ervaringen in Derde Wereldlanden in te zetten in Nederland. Op die manier adviseren zij Nederlandse artsen en verpleegkundigen als het gaat om hulp bieden onder moeilijke omstandigheden. (Denk aan grote werkdruk op ic’s). De direkteur liet o.a. weten dat het voor artsen in ontwikkelingslanden normaal is om voor patiënten te moeten beslissen over leven of dood. (Daar is vaak geen ic!) Uit onze eigen ervaring in Ghana weten we dat de dood daar veel meer bij het leven hoort dan hier in West-Europa, in Nederland, waar we die dood het liefst op een afstand willen houden, maar….als we dat doen, dan kunnen we het leven niet ten volle leven. Terug naar die direkteur van Artsen zonder Grenzen bij het programma Buitenhof over het corona onderwerp: Anderhalve meter afstand houden? Hoe doe je dat als je met 10 mensen in een lemen hut woont? Handen wassen met zeep? Er is meestal geen of nauwelijks water, laat staan zeep! Dit soort voorbeelden brengen ons opnieuw in gedachten terug naar Ghana. Destijds hadden wij contact met een Canadese arts in Tamale. Hij bezocht geregeld ons project en onze straatmeiden mochten altijd gratis gebruik maken van zijn diensten. Consult, medicijnen, alles was ‘for free’. Op een gegeven moment moesten wij iets bij hem afgeven en we togen naar zijn kleine kliniek. Aangezien men ons kende, mochten we doorlopen en wel naar….de operatiekamer! Stel je dat eens voor in Nederland! Met het bloed nog aan zijn handen liet hij weten dat hij een operatie had moeten uitvoeren op de accu van zijn auto. Er was namelijk op dat moment geen elektriciteit. In feite voldeed hij ook aan het plaatje Artsen zonder Grenzen. Tegen de artsen en verpleegkundigen en patiënten in Nederland zou je dus kunnen zeggen: ‘Het kan altijd nóg erger’. Wat te denken van een half miljoen mensen die jaarlijks in Afrika sterven aan malaria? Daar hoor je nooit iemand over, want ach….het is maar Afrika….het verloren continent….de ver van mijn bed show….Tsja, nu corona ook het rijke Westen treft is Holland in nood! Geen groter belang dan het eigen belang?! Wij vinden het interessant om corona in een breder perspectief te zien, niet alleen het medische aspect, maar ook het sociale/culturele en economische aspect en dat alles niet alleen in Nederland, maar op het hele wereldtoneel. Gaat China de macht overnemen van Amerika? Moeten we in Europa de krachten meer bundelen? De Derde Wereldlanden zullen niet alleen lijden onder hun eigen lockdown, maar bovendien ook nog onder de lockdown van vele andere landen. En een sociaal vangnet bestaat niet! Het zijn enorm spannende tijden en niemand weet waar en hoe het zal eindigen, maar wellicht komen er wel heel bijzondere uitkomsten uit voort. In ieder geval is het menselijk gedrag in het hele gebeuren erg interessant en boeiend.

Uiteraard houden wij de situatie in Peru ook in de gaten en daar gaat men toch enigszins anders om met het corona verhaal. Zomaar enkele voorbeelden: Op maandag, woensdag en vrijdag mogen de mannen op straat komen, op dinsdag, donderdag en zaterdag de vrouwen (dat wisselt dus af). Zondags moet iedereen binnen blijven. Dit duurde echter maar één week. Ook is er een avondklok. In z’n algemeenheid geldt: Wie zich niet aan de corona regels houdt, kan zonder pardon in de gevangenis belanden.

En tussen de bedrijven door wordt het rijbewijs van Ben (67) nog even vernieuwd. Niet eens meer voor 10 jaar, maar tot zijn 75e.

Oh, wat is het lastig voor mij in Nederland…Ik mis het leven in de Derde Wereld enorm. Soms moet ik even terugdenken aan de woorden van onze notaris: ‘Jullie moeten gelijkgestemden vinden’, of aan de woorden van onze huisarts: ‘Jullie zijn welzijnsvluchtelingen die allergisch zijn geworden voor Nederland’.

De eerste week met een nieuwe laptop en twee smartphones…..Tot mijn grote schrik moet ik constateren dat de computerzaak die alles van de oude naar de nieuwe laptop heeft overgezet, mijn hele Google adressenbestand heeft verwijderd. Zo’n 750 contactpersonen (wereldwijd) zijn verdwenen. 16 jaar geschiedenis zomaar weg! Alles was ondergebracht in groepen. Op de oude mobiel staan weliswaar al die contactpersonen nog, maar dan op alfabetische volgorde en dus niet in groepen. Op de nieuwe smartphone staan de groepen wel vermeld. Aangezien we ervoor kiezen om de contactpersonen op Google te zetten, wordt alles meteen gekoppeld van smartphone naar het Google adressenboek op de laptop. De vraag is echter: Gaan we weer alle 750 contactpersonen inbrengen of maken we een selectie? Mijn idee was om de geschiedenis in het Google adressenboek te plaatsen en de selectie op de smartphone, maar dat zal dus niet gaan vanwege het feit dat alles wordt gekoppeld. We moeten dus kiezen: Of de hele geschiedenis invoeren (die dan zowel in het Google adressenboek als op de smartphone komt te staan), of een selectie maken (die dan ook in zowel het Google adressenboek als op de smartphone komt te staan). En gebruiken we dan de groepen of plaatsen we alles onder alfabetische volgorde? Hoe gaan we dit in vredesnaam aanpakken? In ieder geval is het een gigantische klus. Wij hebben niets met techniek en ik heb er eerder last van dan gemak. Verder heb ik ook geen mensen om me heen die dat even voor ons zouden willen doen. De computerzaak en de telefoonwinkel laten weten dit niet te kunnen (of te willen?) Dan denk ik wel eens: ‘Wat hebben wij niet allemaal gratis gedaan voor de mensheid’?! In z’n algemeenheid krijg je in Nederland altijd een heleboel blablabla verhalen te horen, maar concreet schiet je er weinig tot niets mee op. Tijd nemen voor een klant en gedegen dingen uitleggen lijken Nederland vreemd te zijn geworden. Geregeld verlang ik naar een lemen hut in Afrika zonder paperassen en techniek………

De zaterdag voor Pasen werd mijn buurvrouw 60 jaar en zette ik een aardigheidje voor haar deur neer.
Wat deden we zoal met Pasen? Welnu, een 93-jarige bellen, puzzelen, muziek luisteren, aan dit reisverslag werken, Spaans leren, een wereldgerecht maken, wandelen, contactpersonen invoeren in de nieuwe smartphone, tv kijken, lezen. Er werd een begin gemaakt met het lezen van een PDF copie van een boek, dat onze contactpersoon uit Peru (professor Marcos) ons een dag eerder had doen toekomen, te weten: ‘Ancient secret of the Fountain of Youth’. Daarop gaven wij hem ook een aanrader, te weten: Doing Time, Doing Vipassana (YouTube): Een Israëlisch onafhankelijk documentaireproject uit 1997. De film gaat over de toepassing van de Vipassana meditatietechniek voor gedetineerden in een gevangenis in India.

Nu corona de nieuwe werkelijkheid is geworden, vragen wij ons vaak af of we nog wel ooit kunnen terugkeren naar Peru. Natuurlijk zijn er belangrijkere vraagstukken in het leven, maar feit is dat ik het wonen en werken in een Derde Wereldland enorm mis. Gaat dit ooit nog over? Wanneer kan ik me erbij neerleggen dat het wellicht voor altijd voorbij is? Blijkbaar kan ik dat nog niet, al was het maar vanwege het feit dat we sinds eind juni 2019 (terugkeer vanuit Marokko naar Nederland) nog steeds uit de koffers leven. Die koffers symboliseren de hoop op vertrek. Als ik die koffers ga opruimen, dan geef ik als het ware die hoop op.

Echter: Ik moet realistisch zijn. Corona gaat heel lang duren. Gaat het werk van onze vrouwelijke Poolse ingenieur nog door bij jachtenbouwer Amels in Vlissingen? Het is al uitgesteld van april naar mei. Wordt het wederom uitgesteld? Of wordt het hele project gecanceld? Het wordt tijd om huurder Olga te mailen. Wij laten haar weten dat wij verwachten dat zij eerder naar Nederland kan komen dan dat wij richting Peru kunnen vertrekken. Als ons vermoeden klopt, willen we haar duidelijk maken dat wij bereid zijn om tijdelijk elders te gaan wonen en werken in afwachting van Peru. Ieder land dat – gelet op corona - Nederlanders toelaat is ons om het even. Voor ons is huurder Olga prioriteit. Wij willen deze geschikte kandidaat niet laten lopen. Wij vrezen anders namelijk dat het heel moeilijk – zo niet onmogelijk – zal worden om binnen afzienbare tijd een nieuwe geschikte huurder te vinden. De verhuurmarkt zal waarschijnlijk – door corona – ook op z’n gat liggen.

En hoe zit het met de vluchten naar Peru? Wij lezen tegenstrijdige berichten. Met ingang van 26 april zou het inreisverbod voor Peru opgeheven zijn. Echter: Wij lezen ook dat met ingang van 22 april het luchtruim Peru voor 90 dagen gesloten wordt. Welke stelling is juist? Aangezien wij het antwoord niet kunnen traceren op de website van het Ministerie van Buitenlandse Zaken (Minbuza), mailen we deze vraag naar onze contactpersoon op het Peruaanse consulaat in Amsterdam. En jawel hoor…..haar antwoord is duidelijk…..het luchtruim is opnieuw dicht en wel voor 90 dagen. Sterker nog: Haar advies was om ons Peru plan maar door te schuiven naar 2021.

Vanzelfsprekend onderhouden we ook contact met professor Marcos van de universiteit in Ayacucho. Worden Europeanen nog steeds met de nek aangekeken in Peru/Ayacucho? (Vanwege het overbrengen van het corona virus). Feit is dat het land Peru op de website van Minbuza 100% rood is ingekleurd en dat zegt genoeg: Niet reizen!!!

Professor Marcos laat ons weten dat de universiteit het plan heeft om online lessen te gaan organiseren. Het blijkt dat sommige studenten geen computer (laptop) hebben en ook geen geld hebben om toegang te verkrijgen tot internet. Zelfs sommige professoren hebben geen internet. Hij vroeg ons na te denken over de manier waarop wij conversatielessen online zouden kunnen aanbieden. En hij sloot af met: That’s homework for you to think about….Deze online conversatielessen moeten wel vanuit Peru georganiseerd worden en niet vanuit Nederland gelet op het tijdsverschil van 7 uur. Wij kunnen ons absoluut vinden in zijn voorstel: Learning at distance/online classes/digital classes lijkt ons een goed idee en niet alleen in deze corona tijden. Wij hebben onze visie in een breder perspectief bij hem aangeleverd. Uit eigen ervaring hebben we in 2016 gezien dat er vaak mensen van buitenaf een lezing komen geven op de universiteit in Ayacucho. Deze mensen komen bijvoorbeeld voor een paar dagen vanuit de hoofdstad Lima en krijgen dan onderdak in het appartement van de universiteit (ook onze woonstede). Ook wereldwijd zou het goed kunnen werken. De universiteit van Ayacucho heeft een samenwerkingsverband met de universiteit van Salamanca/Spanje. Geen reiskosten meer, geen accommodatiekosten meer. Kortom: Distance learning/online classes/digital classes is goed voor de ‘short term’ (corona), maar ook voor de ‘long term’ (de internationale wereld is groter dan Peru). En natuurlijk moet er geïnvesteerd worden en dat kost geld (hard-en software, instructies voor docenten en studenten e.d.). Echter: Je zou de professoren kunnen faciliteren middels ‘softe’ leningen (geen rente betalen) om hen de gelegenheid te geven een laptop en internet aan te schaffen. Je zou dit ‘loan’ kunnen inhouden op hun salaris. Ook de studenten zou je middels een ‘loan’ kunnen faciliteren. Een competitie inbouwen is ook een mogelijkheid: De 10 beste studenten hoeven aan het eind van het ‘academic year’ hun lening niet terug te betalen. Verder zou je ook de internetprovider kunnen benaderen voor een ‘special reduced price for the university students’. En voor wat betreft onszelf zien wij geen beren op de weg als het gaat om online conversatielessen aan te bieden. Als we de juiste instructies krijgen, moet dit wel gaan lukken!

En dan krijgen we bericht van onze huurder in spé, de Poolse Olga die in afwachting is van haar start bij jachtenbouwer Amels in Vlissingen. Zij laat weten dat Amels volop werk heeft en men Olga zo snel mogelijk wil laten starten, doch dat het nog niet duidelijk is hoe men dit alles moet gaan organiseren. Vooralsnog zit er voor Olga dan ook niets anders op dan te wachten….Zowel Olga als wij hopen natuurlijk snel op duidelijkheid van Amels. Gelet op onze contacten vanuit het verleden met Amels, stellen wij voor aan Olga dat wij bereid zijn om contact op te nemen met Amels en te informeren naar de voortgang in het proces. (Uiteraard alleen als Olga dit wil). Wij zouden ons voor kunnen stellen dat zij hier ja op zegt, gelet op haar Poolse achtergrond (harde werkers, niet klagen, afwachtende houding). Achteraf bleek dat dit niet nodig was.

Uiteraard vragen wij ons ook af in hoeverre Olga straks in staat is om Polen uit te reizen, Duitsland te moeten passeren en Nederland in te mogen reizen. Wij lieten haar tevens weten dat wij onze wachttijd Peru niet in het buitenland kunnen doorbrengen, aangezien de meeste landen wereldwijd – op de website van het Ministerie van Buitenlandse Zaken - oranje zijn gekleurd en dit houdt in: Alleen noodzakelijke reizen. Wij hebben dan ook besloten om onze wachttijd in Nederland door te brengen en wie weet zelfs in Zeeland! Het aanbod dat wij Olga hebben gedaan blijft staan: Op het moment dat zij gaat starten met haar werk in Vlissingen, zullen wij ons appartement gaan verlaten en elders een studio gaan huren. Dit zal dus wellicht in Nederland gebeuren en waarschijnlijk niet in het buitenland. Het moge duidelijk zijn dat Olga ons gebaar enorm kon waarderen!

Soms krijg je een verrassing uit zeer onverwachte hoek…......Er werd een prachtig boeket bloemen voor ons afgeleverd, afkomstig uit Amsterdam en verpakt in een giga mooie doos!

Er wordt veel gezegd en geschreven over corona, maar 1 ding is zeker: Corona nodigt uit tot zelfreflectie en bewustwording!

Uiteraard houden we contact met onze aspirant huurder Olga. De laatste update maakt duidelijk dat haar werkgever Amels in Vlissingen doende is om een goede oplossing te bedenken. Wanneer kunnen de engineers (zoals Olga) weer starten op kantoor? Misschien zal er na 20 mei meer duidelijkheid komen, maar dit kan vanzelfsprekend ook weer veranderen. Naar alle waarschijnlijkheid zal Olga geen hinder gaan ondervinden van het uitreizen uit Polen en het via Duitsland inreizen in Nederland. Indien zij een ‘signed job contract’ kan laten zien, moet dit geen problemen opleveren. Toch weer een paar lichtpuntjes…..

Olga voelde zich ietwat bezwaard dat wij wellicht op kamers gaan in Nederland om voor haar de weg vrij te maken in ons appartement. Wij hebben haar laten weten dat dit echt geen probleem voor ons is. Gedurende al onze jaren in ontwikkelingslanden hebben wij moeten bivakkeren op zoveel basale plekken, dat wij erg flexibel zijn. En mocht Peru echt nog heel lang het luchtruim gesloten houden, dan kunnen we misschien starten met een studio in Nederland om daarna nog even in een ander Europees land de wachttijd door te brengen alvorens af te reizen naar Peru. Natuurlijk onder de voorwaarde dat er een Europees land is dat niet meer oranje gekleurd is. Wij vinden dit alleen maar heel erg leuk en verheugen ons er zelfs op. Dus Olga: Don’t worry!!!!!!!

Van nieuwe laptop, naar smartphones en van nieuwe smartphones naar nieuwe usb-stick. Wij zijn bezig met een technische upgrade!

Ben heeft zijn bankje op de boulevard bij Michiel de Ruyter tijdelijk ingewisseld voor een bankje in de duinen, maar ook vanaf daar geniet hij van ‘bootjes kijken’. Gewapend met verrekijker en de app van bijvoorbeeld ‘ship tracker’ is hij uren zoet….........

Hoera! De kapper gaat open! Coupe corona kan aangepakt worden….hahaha! In de kapsalon was ook een leerling werkzaam en zij vroeg na afloop aan mij (Dees) of zij een foto mocht maken (van de achterkant van mijn hoofd). Natuurlijk vond ik dit prima. Als ik ook maar enigszins kan bijdragen aan welke vorm van educatie dan ook, dan doe ik dat graag.

Bovendien ging de bibliotheek weer open, weliswaar hier in Zeeland iets later en in uitgeklede vorm, maar goed….Wij wachten eigenlijk - qua bieb - alleen maar met smart op de stagiaires die daar werkzaam zijn en o.a. ouderen hulp bieden op het gebied van techniek (computers, smartphones e.d.). Inmiddels heb ik al een hele vragenlijst voor die jonge knapen opgesteld en ik sta te popelen om deze lijst af te kunnen werken. Dan wordt duidelijk dat het helaas nog een hele tijd zal gaan duren (corona) voordat de stagiaires weer lijfelijk aanwezig zullen zijn bij de DigiDesk op de bibliotheek van Vlissingen. Tot die tijd wordt hulp wel telefonisch aangeboden. Dit geschiedt vanuit de bibliotheek in Middelburg. Dus namen we telefonisch contact op en stelden we een gedeelte van onze vragen. Echter: Hulp op afstand via de telefoon blijft toch behelpen. Een gedeelte van de vragen moet dan ook doorgeschoven worden naar het moment waarop de jongelui weer ‘life’ aanwezig zullen zijn op de bibliotheek in Vlissingen, maar goed…..Wij waren al blij dat we weer op weg werden geholpen. Aan het einde van het gesprek vroegen we hoe de jonge knul onze vragen had ervaren en tot onze verbazing liet hij weten: ‘Het waren best pittige vragen’…..maar uh….hallo….wie is hier nu de deskundige?....hahaha! Tsja, het valt ons op dat de jeugd weliswaar een zeer snelle vlotte babbel heeft, doch het schort aan gedegenheid.

Meestal beperken wij ons met wandelingen tot de boulevard. Nu echter wordt besloten om weer eens echt over het strand te gaan lopen. Zand in de schoenen voelen dus……..!

Wanneer gaat het luchtruim naar Peru nu open? De berichten zijn zeer tegenstrijdig en absoluut niet éénduidig. Hadden wij als datum 22 juli in ons hoofd, plotseling vernemen we de datum 24 mei. Het blijft vooralsnog onduidelijk. En dat geldt ook voor de start van onze Poolse huurder in Vlissingen, die wacht op een besluit van werkgever Amels. Kortom: We zijn gewoon allemaal op elkaar aan het wachten!!!!!!!!!!

Hemelvaart: Wandelen over de groene boulevard. Pinksteren: Wandelen over de normale boulevard met een stop op een terrasje (sinds 1 juni weer geopend).

Situatie op 2e Pinksterdag: Ben zit op zijn favoriete stek bij Michiel de Ruyter en raakt in gesprek met een 81-jarige man, die geheel in het zwart is gekleed. Hij laat Ben weten: ‘Ik ben een echte Bevelander’. Al snel blijkt dat deze Zeeuw erg kortzichtig is. Hij blijft steken op het niveau van: ‘Alle buitenlanders inclusief moslims moeten Nederland uit’….Pfff….Ben ziet het als zijn taak om ietwat te schaven en in ieder geval meer nuances aan te brengen. Uiteraard komt ook ons wereldwijde vrijwilligerswerk voorbij. Als Ben opstapt laat de oude man weten: ‘Bedankt voor het goede gesprek en…..ik zal vanavond over u schrijven in mijn dagboek, want daarin schrijf ik over bijzondere ontmoetingen!’

Deze corona tijden zijn - los van alle ellende voor vele mensen - ook interessant en leerzaam. Voorbeeld: Wellicht zou de politiek ook in de nabije toekomst eens meer moeten luisteren naar de wetenschap…………

Het lijkt er soms op dat het in Nederland steeds meer gaat om vorm en steeds minder om inhoud. Zou het niet beter zijn om de focus te verleggen van al die ornamenten naar de belangrijke fundamenten?

1 juni: De corona regels worden verder versoepeld door het kabinet. Zou onze Fonteyne ook gaan versoepelen als het gaat om het wel of niet verder gaan met de desinfecterende aktiviteiten? En jawel hoor….…In eerste instantie werd nog gedacht aan gefaseerd afbouwen, maar uiteindelijk werd besloten om met ingang van 1 juni helemaal te stoppen.

Vanzelfsprekend volgen wij - op het gebied van corona - ook de ontwikkelingen en de actuele situatie in Peru. Vanaf het begin van de corona crisis heeft de overheid in Peru prima maatregelen genomen als het gaat om het indammen van het virus. Echter: Gaande de tijd is gebleken dat de bevolking in Peru zich niet heeft gehouden aan deze maatregelen. Met name het thuis blijven was voor velen niet mogelijk. Honger en armoede dreven de mensen uit hun huizen. Een groot deel van de bevolking bestaat namelijk uit dagloners. Een dag niet gewerkt, betekent gewoon een dag geen eten. Een sociaal vangnet is uiteraard niet aan de orde in een ontwikkelingsland. In veel ziekenhuizen in Peru is een gebrek aan zuurstof; verschillende ziekenhuizen zijn gesloten; in achterkamertjes liggen de lijken opgestapeld in plastic zakken…..

De situatie in Peru aangaande covid-19 is dus zorgelijk. Na Brazilië en Mexico is Peru het meest getroffen land in Latijns Amerika. Nog steeds is het luchtruim gesloten en Peru is helemaal rood gekleurd (niet reizen) op de site van het Ministerie van Buitenlandse Zaken. Voor ons wordt een terugkeer naar Peru dan ook steeds lastiger, d.w.z. voor het moment zelfs onmogelijk, omdat het niet toegestaan is om naar landen buiten Europa te vliegen. (Wijs op reis!) Ook onze huurder zit nog steeds in Polen en is nog altijd in afwachting van duidelijkheid over haar start bij jachtenbouwer Amels in Vlissingen met daaraan gekoppeld het huren van ons appartement. Al met al schiet het dus niet op!

Toen werd het tijd om na te gaan denken over creatieve alternatieven. En het volgende plan werd geboren: In 2016 hebben wij Engelse conversatielessen verzorgd voor de studenten van de universiteit San Cristóbal in Ayacucho/Peru. (Voluit: Universidad Nacional de San Cristóbal de Huamanga). De provoost van destijds (dr. Homero Ango Aguilar) hebben wij toen diverse malen ontmoet. Hij vertelde ons dat zijn universiteit in Ayacucho een samenwerkingsverband/partnership was aangegaan met een Europese universiteit en wel in Salamanca/Spanje. Wij kregen zelfs magazines mee met daarop een treffende foto: De baas van de universiteit in Ayacucho/Peru die de hand schudt van de baas van de universiteit in Salamanca/Spanje. Zou het dus niet een goed idee zijn als wij zouden kunnen starten in Salamanca? Temeer omdat Nederlanders namelijk weer mogen reizen naar Spanje. Wij zouden ons gemaakte lesprogramma prima kunnen gebruiken in Salamanca. Op deze manier zouden we de wachttijd voor Ayacucho kunnen opvullen. Eerst dus Salamanca en daarna Ayacucho. Wij werden enthousiast! Ons plan werd dan ook voorgelegd aan onze contactpersoon in Peru, zijnde professor Marcos van de universiteit in Ayacucho. Hij vond het een prima idee en is bereid om voor ons een Spaanstalige aanbevelingsbrief te maken voor de universiteit in Salamanca. Saillant detail: In 2014 hebben wij in Vietnam een Spaanse vrijwilliger ontmoet (bioloog Valentin) die woonachtig was/is in Salamanca en op de universiteit van Salamanca had gestudeerd. Wie weet ontmoeten wij hem straks in Spanje….En wederom moeten we wachten……Spannend!

Corona in de rijke landen zal ongetwijfeld voor velen een beproeving zijn. Echter: Corona in ontwikkelingslanden betekent de doodsteek!

En dan….op 9 juni krijgen we het verlossende mailtje van huurder Olga dat zij bericht heeft gekregen van jachtenbouwer Amels over haar baan die binnenkort van start zal gaan. Zij liet weten dat zij graag op 30 juni ons appartement wil gaan bewonen. Dit betekent voor ons dat wij tijdelijke huisvesting moeten gaan regelen. Samenvattend: Peru vooralsnog onmogelijk (luchtruim gesloten); Spanje is nog onduidelijk (onze contactpersoon van de universiteit in Peru/Ayacucho is bezig om een aanbevelingsbrief te schrijven voor een plek voor ons op de universiteit in Spanje/Salamanca), maar huurder Olga staat wel op 30 juni op de stoep in Vlissingen. (En wij verwachten voor 30 juni geen uitsluitsel te hebben ontvangen van Salamanca). In sneltreinvaart gaan we dus op zoek naar accommodatie in Nederland. Het valt nog niet mee om tijdelijk iets te huren. Hoewel we zeer flexibel zijn en creatief omgaan met de omstandigheden, is het soms wel lastig om te blijven geloven in een situatie die steeds complexer lijkt te worden.

Na 2x gebruik te hebben gemaakt van de telefonische Digidesk hulplijn van de bibliotheek in Middelburg, fietsten we op 10 juni maar eens richting Middelburg om face to face enkele computervragen en smartphonevragen voor te leggen aan de aldaar aanwezige stagiaire. Dat praat toch ietwat prettiger. Echter: Het werd ons al snel duidelijk dat het niet de bedoeling is om bijvoorbeeld een uur gebruik te maken van de service. Men denkt eerder in termen van 10 minuten. Gelukkig hebben we inmiddels vernomen dat de Digidesk op de bibliotheek in Vlissingen weer opengaat op 6 juli. Dan kunnen we de stagiaires nog gemakkelijker consulteren en wel op loopafstand van ons appartement. (In het volgende gedeelte zal duidelijk worden dat wij op 6 juli helemaal niet meer in Vlissingen zijn).

Prioriteit: Op zoek naar tijdelijke huisvesting, want huurder Olga staat bijna op de stoep! Olga begrijpt dat wij onder tijdsdruk staan en wil ons tegemoetkomen. Als het ons niet lukt om binnen een paar weken andere huisvesting te vinden, dan kan zij tijdelijk bij een vriendin in Middelburg terecht. Verder blijkt werkgever Amels de ‘summer closure’ te hebben en wel de laatste week van juli en de eerste week van augustus. Op die manier geeft Olga ons een beetje lucht. Erg attent natuurlijk, maar niet nodig, want….het lukte ons om ruim op tijd tijdelijke huisvesting te vinden.

Op 12 juni konden we melden dat we een studio hadden gevonden in Cadzand Bad! Wij blijven dus in Zeeland en gaan van Walcheren naar Zeeuws-Vlaanderen! (Op diezelfde dag zette ik een punt achter Spaans, omdat Peru erg ver weg lijkt). Dus: Geen voorbereidingen treffen voor Ayacucho/Peru, doch voor Cadzand…hahaha! Er werd volop gemaild met huurder Olga in Polen en met onze verhuurder Gunther die woonachtig is in België. Ook professor Marcos (onze contactpersoon van de universiteit in Ayacucho) werd op de hoogte gebracht. Hij liet weten erg blij voor ons te zijn dat we in Nederland waren, want de situatie in Peru aangaande corona is vreselijk. De situatie in Peru is dusdanig erbarmelijk, dat hij meldde: ‘I can’t write about it’….pfff….een doemscenario dus. Ook onze verhuurmakelaar Rogier van 123Wonen werd op de hoogte gebracht dat Olga - na een wachttijd van 3 maanden - toch ons appartement gaat huren….1 april wordt 1 juli…..Aangezien het openbaar vervoer in Zeeland niet geweldig is, regelden we maar vast een gebruikerspas voor de zogenaamde haltetaxi en zullen we af en toe gebruik moeten gaan maken van de ferry Breskens-Vlissingen vice versa.

Onze studio bevindt zich op boulevard de Wielingen in Cadzand Bad en draagt de naam: De Sluuswachter. Vlakbij deze appartementen wordt een hotel gebouwd en even waren we bang hinder te ondervinden van geluidsoverlast. Navraag echter maakte al snel duidelijk dat dit niet of nauwelijks aan de orde zou zijn.

De planning: Op 28 juni gaan we met onze bagage/koffers/fietsen per taxibusje naar Cadzand (en rijden dan voor de eerste keer door de Westerscheldetunnel) waar we kennis zullen maken met verhuurders Gunther en Kristel, onze spullen kunnen parkeren en onze sleutels in ontvangst kunnen nemen. Diezelfde dag gaan we terug (per ferry) naar Vlissingen. Op 29 juni (68e verjaardag Ben) vieren we met z’n tweetjes zijn verjaardag op de boulevard in Vlissingen onder het genot van een lunch en om 17.00 uur zal de oplevering van ons appartement plaatsvinden. (Begin-inspectie; opnemen meterstanden; sleuteloverdracht enz.). Verhuurmakelaar Rogier en huurder Olga zullen hierbij aanwezig zijn. Olga heeft dan - verdeeld over 28 en 29 juni - 1400 km. gereden van Polen naar Nederland. Als Rogier vertrokken is (moet snel weg naar een volgende afspraak), zal Olga nog even blijven. Zij kan dan alvast haar spullen bij ons neerleggen; wij kunnen nog een ‘rondje appartement’ doen voor een laatste uitleg en tevens schenken we aandacht aan het succes. Samen hebben we toch maar zo’n kleine 4 maanden op elkaar gewacht (van maart t/m. juni) en dat alles op 29 juni. Een bijzondere verjaardag voor Ben! Op 30 juni kunnen we dan nog de laatste hand leggen aan het vertrek uit ons appartement (Olga hoeft maar 2 nachten in Middelburg te slapen en haar bagage staat al veilig bij ons) en op 1 juli start Olga in Vlissingen en wij in Cadzand.

En bovenstaande planning heeft bijzonder goed uitgepakt! En zo blijkt maar weer…..Een goede voorbereiding is het halve werk!
Onze kennismaking op 28 juni met de Belgische verhuurders Gunther en Kristel was buitengewoon aangenaam. Hele lieve mensen die ons wegwijs maakten in hun/’onze’ studio in Cadzand-Bad. Een dag later kreeg Ben dus inderdaad een bijzondere verjaardag in Vlissingen: Ben – altijd in voor een geintje – liet bij Albert Heijn ‘just for the fun’ weten dat hij 68 jaar was geworden en kreeg spontaan een bosje rozen aangeboden…hahaha! Vervolgens genoot hij van een heerlijke lunch op de boulevard in Vlissingen (bij de Belgische loodsensociëteit) en daarna stonden huurder Olga en verhuurmakelaar Rogier op de stoep. De formaliteiten m.b.t. de oplevering/begin-inspectie werden geregeld en we kregen nog een compliment over het feit dat ons appartement er zeer netjes uitzag. Olga verraste Ben met chocola uit Polen. Verhuurmakelaar Rogier was binnen 3 kwartier weg, maar Olga bleef nog een paar uurtjes en op die manier konden wij een uitgebreide rondleiding/uitleg geven in ons appartement. Wij hadden er allemaal een goed gevoel bij!

30 juni nog even de laatste losse eindjes in Vlissingen en op 1 juli togen we naar Cadzand-Bad. Eerst per ferry van Vlissingen naar Breskens en daarna per haltetaxi van Breskens naar Cadzand-Bad. Van Walcheren naar Zeeuws-Vlaanderen, of zoals de mensen in Vlissingen zeiden: ‘Je gaat naar de overkant en dat is de beste kant’…..hahaha! Onze huurperiode in Cadzand is 1 jaar en onze verhuurperiode in Vlissingen is 1 tot anderhalf jaar. Na periode Cadzand wordt nieuwe poging ondernomen om alsnog richting Peru te gaan (en/of Spanje). Wij zijn dus verhuurders in Vlissingen en huurders in Cadzand. Zeeuws-Vlaanderen is ons wel bekend. (Gezellige Belgische invloeden!) Wij verheugen ons weer op het mooie achterland en kunnen prachtige wandel-en fietstochten maken. De knusse studio, gelegen aan de boulevard tegenover jachthaven (sinds 2017) en zee, in hartje Cadzand-Bad, maakt het plaatje compleet.

En hoe bevalt het in Cadzand? In 1 woord: Prima! Onze studio is 35 vierkante meter. (Even ter vergelijking: Ons appartement in Vlissingen is 122 vierkante meter). Echter: Alles is aanwezig en we hebben onze privacy. Het is een knus kabouterhuisje aan de zee! Een onderkomen met alles erop en eraan! Wij wonen op de tweede verdieping van Residence de Sluuswachter op Boulevard de Wielingen. We konden al onze bagage prima kwijt en waren dus al snel geïnstalleerd. De fietsen staan in een parkeergarage. In de kelder is een was-droog en strijkruimte. Middels het kopen van muntjes kun je gebruik maken van wasmachine en droger. Iedere vrijdagochtend is er een huismeester aanwezig (in juli en augustus komt hij zelfs 2x per week en wel op dinsdagochtend en vrijdagochtend). Toen wij de huismeester vroegen naar een vluchtweg/brandtrap, liet hij weten dat niemand hier ooit naar had gevraagd. Toch was dit geen overbodige vraag, want de uitklapbare brandtrap zat behoorlijk vastgeroest! Wij lieten de beste man dan ook maar fijntjes weten dat het wellicht een goed idee zou zijn om dit eens aan te kaarten in een vergadering van de Vereniging en een beetje olie zou ook wonderen doen…..hahaha! Een afvalcontainer functioneert middels een cijferslot. Ook werd de cv-ketel op 3 juli gecontroleerd. De eerste dagen werd de omgeving verkend en deden we de eerste boodschappen, togen naar de VVV(fietskaart, folders, medische zorg in geval van nood) en we genoten van zee, duinen, jachthaven e.d.

Was ik zo’n kleine 4 weken gestopt met Spaans online vanwege drukke voorbereidingen m.b.t. verhuur in Vlissingen en huur in Cadzand, op 7 juli toch weer begonnen. Middels de app van Duolingo is het bijhouden van Spaans erg handig. En voor mij (Dees) heeft het leren van een taal in combinatie met de terugkeer naar een Spaanstalig land nog steeds mijn belangstelling.

Dan wordt het tijd om te gaan fietsen…..zovele leuke plaatsjes lonken…….Begonnen werd met Cadzand-Dorp (Dees zo’n 30-35 jaar geleden geweest) en Zuidzande (Ben zo’n 55-60 jaar geleden geweest). In Zuidzande bezochten we ook Atelier de Test. In een bijna 200 jaar oude schuur waar in vroegere tijden eerste klas Zeeuwse trekpaarden werden gefokt, vind je nu een groot assortiment hand vervaardigde keramiek. De paarden zijn verdwenen, maar het eerlijke handwerk, de vakkennis en creativiteit zijn gebleven. Tussen de twee eeuwen oude spanten heeft Atelier de Test het werk verzameld van een groot aantal kunstenaars en ambachtslieden. Deze mensen vervaardigen keramiek in alle soorten en stijlen. Behalve keramiek tref je o.a. tevens beelden, schilderijen en mond geblazen glas aan. Voor Ben was Zuidzande een grote stap terug in de tijd. Als kind had hij eens een vakantie aldaar doorgebracht.

Al fietsend kun je constateren dat Zeeuws-Vlaanderen een gebied is vol afwisseling en contrasten. Een greep hieruit: Golvende duinen, verstilde dorpspleinen, kronkeldijken, brede stranden, eindeloze polders, Bourgondische terrassen, oude forten, natuurgebieden, kreken en watergangen…eigenlijk is het een prachtige horizon om in te lijsten!

Hoe mooi het ook is, toch blijft het natuurlijk een krimpregio. In de supermarkt in Cadzand-Bad wordt veelal Engels gesproken. Er is geen Nederlands personeel te krijgen. Bereikbaarheid is slecht. Logistiek probleem. Via de tunnel is de afstand Vlissingen-Cadzand ruim 70 km. terwijl het eigenlijk slechts ongeveer 14 km. behelst. Overigens: Wordt Cadzand-Bad geen Knokke 2?

En dan is er weer die migraine bij Dees…..

Naast ons appartementencomplex wordt een hotel gebouwd. De mannen van de bouw zijn dus dagelijks in de weer. De geluidshinder valt te verwaarlozen. Door deze bouw kunnen we ons appartement niet per fiets op de gebruikelijke manier verlaten via de achterzijde. Wij moeten dus gebruik maken van de hoofdingang aan de voorkant. Echter: Het nadeel daarvan is dat je met de fiets onder de arm zo’n 5-tal treden moet nemen. Dit werkt dus niet. De huismeester had geen oplossing, maar Ben was weer inventief. Hij toog naar de uitvoerder van de bouw en legde de situatie uit inclusief zijn oplossing, te weten: Een plank op maat aanbrengen. De uitvoerder vond dit een prima idee en beloofde Ben de betreffende plank te leveren. Opgelost dus. Hulde aan Ben en cake voor de jongens van de bouw!

Wij krijgen goede geluiden uit Vlissingen van onze huurder en wij zelf kunnen goede geluiden laten horen aan onze Belgische verhuurders. Kortom: Iedereen is tevreden!

Zoals bekend zitten we in de wachttijd Peru en deze wachttijd wordt doorgebracht in Cadzand. Uiteraard houden we de situatie in Peru in de gaten en die is nog altijd bar en boos als het gaat om corona. Het blijkt dat werklozen in Peru worden ingezet om de stoffelijke overschotten van de corona slachtoffers op te halen.

Een nieuwe fietstocht voert ons richting Retranchement en Sluis. Fietsen met Ben blijft een uitdaging. Zijn tempo ligt veel hoger dan het mijne. Ik volg dan ook met een gemiddelde achterstand van een paar honderd meter. Een fietskaart is aan Ben niet besteed. Het volgen van een knooppuntenroute evenmin. Voeg daar nog een valpartij van Ben bij en het fietsdrama is compleet.

Hoe het ook zij: Retranchement en Sluis werden bekeken. In Sluis nog even een telefoonwinkel bezocht vanwege enkele smartphone vragen. De medewerker was erg behulpzaam. Mentaliteit van Zeeuws-Vlaanderen spreekt ons meer aan dan die van Walcheren. Onderweg viel mijn oog op twee Franse opschriften: Een huis met de naam ‘sans souci’ en een oudere dame die een shirt droeg met daarop de tekst: ‘Il était une fois’………hahaha!

Meer verhalen vanuit Zeeuws-Vlaanderen volgen later……

Groet,
Ben en Dees