Van Guatemala naar Nederland

Van wereldburger naar huismus...... Juni 2017

Door omstandigheden is het niet gelukt om dit reisverslag eind juni te plaatsen, maar goed….hierbij alsnog ons verhaal….Bovendien is dit waarschijnlijk ons allerlaatste reisverslag……….

In Guatemala werd één ding voor ons heel duidelijk: Wij gaan stoppen met ons vrijwilligerswerk in de Derde Wereld of we gaan afbouwen. In ieder geval gaan we een punt zetten achter Workaway (fantastisch voor jongelui, doch wij zijn zo langzamerhand wel klaar met ‘shared facilities’, slapen op een kamertje op een school, leven uit de koffer, vieze keukens/koelkasten/douches, jeugd die fun and travelling hoger in het vaandel hebben staan dan voluntary work enz. enz.). Wel houden we de mogelijkheid open om misschien nog eens terug te keren naar een project waar het inhoudelijk qua werk als ook qua omstandigheden goed was. En hoewel hier in principe meerdere projecten voor in aanmerking zouden kunnen komen, denken wij dan met name aan Maleisië (Human Development) of Marokko (Talenschool). We opteren dan voor een kortere periode: Geen jaren meer, doch slechts maanden. Misschien overwinteren? En willen we ons appartement dan nog wel verhuren? Eigenlijk willen we dat ook niet meer. Wat gaan we besluiten? Aan het einde van dit verslag worden veel dingen duidelijk…..

In de nacht van 2 op 3 juni arriveerden we in ons appartement in Vlissingen na een afwezigheid van een kleine 2 jaar. Wat doet dit met een mens? Welnu, een heleboel. Laten we een resumé geven van onze ervaringen.

Wat is fijn? Het feit dat je in je eigen appartement kunt zijn en mag genieten van al het comfort. De meest elementaire dingen die voor iedereen heel gewoon zijn, bezorgen ons een ongekend luxe gevoel: Een warme douche, een eigen koelkast (niet meer hoeven delen met andere jonge internationale vrijwilligers), een wasmachine (niet meer op de hand wassen), water drinken uit de kraan, altijd elektriciteit, geen vieze beesten meer, een schone omgeving, een eigen keuken (no shared facilities anymore), die lekkere bruine boterham met kaas (overigens…alles wat je in je mond steekt smaakt heerlijk).

Wat is minder fijn? Het jachtige leven, de ‘tijd is geld’ cultuur, de oppervlakkigheid van vele mensen, de stress, respect is ver te zoeken, we missen empathisch vermogen bij velen; er is veel veranderd. We hebben het gevoel dat we opnieuw moeten inburgeren in ons eigen land. Of om met de woorden van gelijkgestemden uit het verleden te spreken: Terugkeren is moeilijker dan weggaan…!!! Dit is absoluut een waarheid als een koe.

En wat deden we zoal? De eerste taak was om post af te werken van 20 maanden. Daar ging niet alleen Pinksteren aan op, doch many more days and weeks. Alles had wel een follow-up. Een kennis uit Vlissingen kwam ons een gigantische postzak brengen. Geen schokkende dingen. Dan zie je dat we alles goed hebben bijgehouden op de digitale manier. Een andere klus was om lesmateriaal, folders, boeken, souvenirs e.d. even in boxen te parkeren, zodat de koffers minder vol werden. (Leuke klus om uit te zoeken als we oud zijn). Vervolgens stapels kleding wassen….de wasmachine draaide overuren….weg met die vieze vochtige muffe luchten en blij worden van frisse geuren. Een andere prioriteit was om foto’s te maken voor het verhuurbedrijf van zaken die niet helemaal in orde waren. Huurder is per 1 mei vertrokken. Wij mogen echt niet klagen over deze inmiddels vierde huurder in ons appartement, maar er zijn altijd dingen die even opgeknapt cq vervangen moeten worden. En dan….de laptop onderwerpen aan een schoonmaakbeurt. In de computershop moest men wederom lachen….aan zand en stof geen gebrek!

Ook een bezoek aan de tandarts kon uiteraard niet ontbreken. Eerste keer checken en foto’s maken. Ben had pech en moest zelfs nog een wortelkanaalbehandeling ondergaan. Althans…dat werd in eerste instantie bepaald. Echter: Eenmaal in de tandartsstoel (de tweede keer) bleek uiteindelijk dat een wortelkanaalbehandeling toch geen meerwaarde zou hebben. Er kon volstaan worden met een vulling. Dat was boffen……! Wij lieten de tandarts weten dat onze studenten in de Derde Wereldlanden uit ‘sharing and caring cultures’ komen en vaak niets begrijpen van onze ‘time is money’ cultuur. Om dit te verduidelijken - zo lieten wij onze tandarts weten - namen wij vaak de Nederlandse tandarts als voorbeeld en hadden daarbij de volgende uitleg: ‘Als ik in Nederland een afspraak heb met mijn tandarts om 10.00 uur en ik kom 5 minuten te laat, dan word ik niet geholpen, maar moet ik betalen voor de 5 minuten die hij op mij heeft gewacht….time is money’. Onze tandarts vond dit erg grappig en liet glimlachend weten dat hij pas over zou gaan tot die maatregel na 3x te laat komen…hahaha! Bovendien liet hij weten dat een Zwitserse tandarts wel erg sociaal was….Als de patiënt op tijd was en de tandarts was te laat, omdat afspraken waren uitgelopen, dan kreeg de patiënt zelfs een korting…hahaha! En de derde keer werden we nog onderworpen aan 2x gebitsreiniging en een gaatje vullen (Dees). Kortom: 7, 13 en 27 juni richting tandarts….brr…..En telkens krijg je per sms een herinnering….Nederland, regel-land…..

Vanzelfsprekend stonden ook de huisarts, apotheek en het ziekenhuis op de rol en ook dit had de nodige follow-ups. We werden beiden onderworpen aan een global check-up: Bloed-en urine onderzoek, hartfilmpje. Ben moest tevens een thoraxfoto laten maken. Vanzelfsprekend kreeg hij ook nieuwe medicatie voor zijn hoge bloeddruk. Laatstgenoemde maakte onderdeel uit van zijn normale cardio-vasculaire check-up. Onze huisarts (geboren in Zuid-Amerika en getogen in Limburg) vindt het altijd leuk om met ons te praten en het lijkt soms net of hij de medische dingen (waar wij toch voor komen) op het tweede plan plaatst. Volgens hem is er nog veel ontwikkelingswerk te doen op Walcheren….hahaha!!! En dan het Admiraal de Ruyter ziekenhuis in Vlissingen….Het oude ziekenhuis is weliswaar opgeknapt, doch het blijft een dorpse uitstraling behouden. De entree ziet er nu mooi uit; als je echter verder doorloopt, ziet het er - voor Nederlandse begrippen - een beetje ‘opgelapt’ uit. De entree oogt zeer modern en je moet afspraken maken via zuilen (met uitzondering van radiologie, laboratorium, cardiologie en KNO). Bovendien is het helemaal geen ziekenhuis meer, maar slechts een medisch centrum. De wachtruimtes bij de poliklinieken hebben toepasselijke namen, zoals: Westerschelde, Veerse Meer, Walcheren en Noordzee. Voor geplande, kleine dingen kun je nog terecht in Vlissingen. Echter: Voor onverwachte dingen moet je al snel naar het ziekenhuis in Goes. En als het echt serieus wordt, dan wordt uitgeweken naar Rotterdam, Terneuzen, Antwerpen of Gent. (Even wennen aan het idee voor ons als je Nijmegen en Venlo bent gewend). En dan de apotheek….Medicatie ophalen geschiedt ook niet meer via de apothekersassistente, doch via een machine. Aan de balie krijg je een code die je dan vervolgens - in combinatie met de datum van je verjaardag - moet ingeven. Instructies volgen op het scherm en je medicijnen komen eruit rollen…..Het zal allemaal wel heel normaal zijn in Nederland, maar voor ons is alles nieuw.

Ook moesten we een nieuwe inboedel-en WA verzekering regelen, aangezien we geen officiële expats meer zijn. En iemand van het verhuurbedrijf RotsVast kwam langs om dingen te bespreken. Aangezien de huurder toch enkele zaken niet naar behoren had achtergelaten, konden wij een paar nieuwe dingen aanschaffen; werd een klusjesman geregeld alsmede een vaatwasser-monteur en een schoonmaakster en kwamen we in aanmerking voor een vergoeding. Wij zijn tevreden over het verhuurbedrijf en mogen dus niet mopperen (en dat doen we dan ook niet). Vanzelfsprekend moet er in een huis ook worden geleefd en is het geen toonzaal. Wij liggen dan ook echt niet wakker van een paar krassen op een tafel. Dat valt onder normale gebruikersschade. Als je dit een probleem vindt, moet je je huis niet verhuren, zo simpel is dat. Voor ons echter is het totaal geen issue. Wij hebben door de verhuur wereldwijde ervaringen kunnen opdoen en daar valt alles tegen in het niet. Ook kwamen er mensen langs van de VvE (Vereniging van Eigenaren) die - op ons verzoek - notitie maakte van enkele aandachtspunten. Veel werklieden over de vloer dus. Kortom: Er wordt/werd hard gewerkt!

Hoewel Vlissingen een lelijke havenarbeiders plaats is, is het heerlijk om in de oude binnenstad te wonen in een nieuw comfortabel appartement. (Het appartementencomplex De Fonteyne is gebouwd in 2007 en wij hebben ons appartement gekocht in 2012). Alle voorzieningen zijn op ‘pantoffelafstand’ te bereiken. En de hoofdreden destijds om Limburg voor Zeeland te verruilen was natuurlijk die grote plas water. Het was geweldig om de zee en de boulevard weer te zien. Dán weet je weer waarom je deze plek hebt gekozen. Voor Ben was het destijds vanaf het eerste moment meteen zijn favoriete stek. Ik (Dees) heb erg moeten wennen in Vlissingen, maar nu begin ik het steeds beter naar mijn zin te krijgen en ga ik me al een beetje thuis voelen. Dit tot grote vreugde van Ben! En met de opening van Limburgia vlakbij, is de Limburgse vla ook nog onder handbereik….Wat wil je nog meer?...Hahaha! In De Fonteyne kennen wij slechts enkele mensen, maar vele mensen kennen ons (wij zijn die mensen die in het buitenland vrijwilligerswerk verrichten). In de lift krijg je dan ook vaak te horen: ‘Hé, zijn jullie terug? Hoe lang blijf je nu in Nederland? Wanneer gaan jullie weer weg?’ Meestal blijft het daarbij, aangezien de tijd in de lift te kort is om inhoudelijk iets te kunnen delen. Gedurende onze afwezigheid waren er 2 mensen overleden in De Fonteyne en we moesten uiteraard ook even aandacht schenken aan de overgebleven partners. Verder hebben we nieuwe buren gekregen en omdat een goede buur beter is dan een verre vriend, werd ook hier tijd vrijgemaakt voor een nadere kennismaking.

In de zomer zijn er veel aktiviteiten in Vlissingen: Old timer show; Muziekfestival; Frans circus; Onderstroom festival; Ringrijden en nog veel meer…

Een typisch voorbeeld van terug zijn in Nederland is het regelen van een nieuwe OV-Chipkaart (die in juli 2016 was verlopen) . Hadden wij in juli 2016 vanuit Peru dit al digitaal geregeld, bij thuiskomst in juni 2017 bleek dat er maar liefst 4 nieuwe OV-Chipkaarten voor ons klaar lagen (in plaats van 2) en deze waren niet voorzien van een foto (terwijl wij digitaal foto’s hadden meegestuurd). Welnu, een persoonlijke OV-Chipkaart zonder foto is niet geldig. Soms kun je dan echter toch reizen in combinatie met een geldig legitimatiebewijs, doch dit is afhankelijk van het humeur van de conducteur. Tsja, die gok durfden we niet te nemen. Dit betekende dus dat we vooralsnog niet konden reizen in Nederland. Het traject Vlissingen-Venlo is lang (veel verschillende conducteurs) en we hadden geen zin om het risico te lopen om in Kapelle-Biezelinge (om maar eens iets te noemen) uit de trein te worden gezet als zwartrijders. Na enkele telefoontjes richting OV-Chip en NS werd geadviseerd om een papieren versie in te vullen. Prima, afgesproken. Blijkbaar is het al te moeilijk om 2 correcte formulieren op te sturen (aanvraag vervangende kaart voor een onjuiste persoonlijke OV-Chipkaart), want we kregen slechts 1 correct exemplaar en 1 foutief exemplaar. Toen we voorstelden om dan maar van het correcte exemplaar een copie te maken, werd dit idee verworpen. Dus: Wederom verzoeken voor het juiste exemplaar, dagen wachten e.d. Over efficiënt werken gesproken…Je wordt er zo moe van…Toen we dan eindelijk de juiste papieren hadden ontvangen en hadden ingevuld, moesten er nog pasfoto’s worden gemaakt en was het opnieuw wachten geblazen op de nieuwe kaarten. Ook bleek dat men achteraf toch de digitale foto zou gaan gebruiken in plaats van de normale pasfoto, omdat ‘ het systeem’ dit aangaf. Pff…Hopelijk kunnen we binnenkort gewoon een dagje met de trein weg….

Als de Nederlandse journalist Derk Bolt en zijn cameraman worden ontvoerd in Colombia, gaan onze gedachten terug naar onze recente 5 maanden in Colombia…..terug naar onze lessen….terug naar onze gesprekken met onze studenten….gesprekken over de ELN, maar ook over de Farc…..gesprekken over het gevaarlijke gebied nabij de grens met buurland Venezuela….terug naar onze uitleg over het Ministerie van Buitenlandse Zaken…..terug naar de uitleg over veilige en gevaarlijke gebieden: groen is veilig; geel betekent veiligheidsrisico’s, bruin houdt in dat aangeraden wordt om slechts te reizen als het echt noodzakelijk is en rood is een ‘no go area’. Wij dachten terug aan onze lessen waarin we de kaart van Colombia hadden getoond en dat we hadden moeten constateren dat ‘the map of Colombia is like a painting of Picasso’, d.w.z. alle kleuren waren vertegenwoordigd en helaas was er behoorlijk veel rood aanwezig op de landkaart (niet alleen in het Zuiden, maar ook aan de grens met Venezuela). Wij lieten onze cursisten toen weten dat wij altijd naar groene of gele gebieden gaan (nooit bruin of rood). Wij hadden 5 maanden in het enige groene gebied van Colombia vertoefd en wel in Tunja, in het departement Boyacá. Toen wij eind maart 2017 Colombia verlieten werd het gebied nog steeds als groen aangegeven. Een paar dagen later (begin april) toen we in het gele Guatemala waren, bleek echter dat het Ministerie van Buitenlandse Zaken het groene gebied van Boyacá (Colombia) had veranderd in de kleur geel…..Op basis van onze vele gesprekken met de Colombiaanse studenten over de ELN en de Farc denken wij dat in het geval van Derk Bolt er sprake is geweest van domme pech…En een tijdje later wederom Colombia in het nieuws met die omgeslagen boot met 170 toeristen aan boord, vlakbij Medellin, ons ook bekend.

Vanzelfsprekend is Ben vaak te vinden op zijn favoriete plek bij Michiel de Ruyter op de boulevard en tuurt hij over zee en geniet van de boten en het spel der elementen….wind en water……..Zo ook op die middag. Hij raakt in gesprek met een ouder echtpaar uit Limburg. Zij blijken 3 weken op vakantie te zijn in Kamperland. Natuurlijk wordt er gesproken over Limburg; het woord Maastricht valt en wat blijkt? De man komt uit Heer (geboorteplaats Dees) en de vrouw komt uit Heugem (voormalige woonplaats opa en oma en vader Dees). De vrouw blijkt zelfs dezelfde achternaam te hebben als de oma van Dees. Hoe is het mogelijk? Het is zomaar een voorbeeld van de vele contacten die je krijgt als je simpelweg op een bankje bij Michiel zit.

En hoe zit het met een eventuele nieuwe huurder en een nieuw project? Gaan we nog weg of niet? Voor wat betreft die nieuwe huurder: Verhuurbedrijf RotsVast is op zoek naar een geschikte kandidaat en weet dat wij met ingang van 1 juli in principe weer kunnen gaan verhuren. Echter: Inmiddels is duidelijk geworden dat wij 1 juli niet gaan halen; dat is te krap gepland. Wat ons betreft mag het ook 1 augustus, 1 september of 1 oktober worden. We hebben dan meer tijd om Nederlandse zaken af te werken. En als er geen geschikte huurder meer komt, dan hebben we daar ook vrede mee en blijven we lekker in ons appartement in Vlissingen. Dertien jaar wereldwijd is een lange tijd en het is zo langzamerhand wel mooi geweest. Voor wat betreft een nieuw project hebben we besloten om niet meer een nieuw project via Workaway te kiezen. Nog steeds vinden we de filosofie van Workaway fantastisch (de vrijwilligers werken gratis en in ruil voor de gratis diensten moeten de hosts gratis accommodatie en/of eten aanbieden), maar wij worden toch een beetje te oud voor Workaway. Zoals hierboven reeds gemeld: Als we dus nog weggaan, dan willen we terugkeren naar plekken waar we al geweest zijn en kiezen we voor projecten die zowel inhoudelijk als ook qua omstandigheden goed waren. In ons geval zou de keuze dan vallen op Maleisië (Human Development) of Marokko (Talenschool). In z’n algemeenheid kiezen we niet meer voor Latijns-Amerika (te weinig projecten in de sociaal-educatieve sector; te vaak moet je native speaker Engels zijn en Spaans kunnen spreken). West-Afrika is passé vanwege de zware omstandigheden. Het favoriete continent is Zuid-Oost Azië (zeker ook vanwege de betere houding naar werk). Maleisië dus of toch Noord-Afrika, zijnde Marokko? Beiden komen dus in ons hoofd op en wat gebeurt er? De direkteur van de talenschool in Marokko heeft ons benaderd met het verzoek om terug te keren. Hij heeft inmiddels zijn derde talenschool geopend. Wij hebben tussen oktober 2015 en januari 2016 gewerkt op de eerste twee talenscholen in Berrechid en Casablanca. Nu echter is er dus een derde lokatie geopend en wel in de plaats Fes, een mooie koningsstad. Wij hebben hier wel oren naar en bovendien is het lekker dichtbij en voelt het als Zuid-Europa. Dus: Maleisië zou betekenen: Terugkeren naar ons favoriete continent, terugkeren naar ons favoriete project waar een goede houding naar werk heerst. Marokko daarentegen heeft als voordeel dat het niet ver is en dat de nieuwe talenschool in het prachtige Fes lonkt. Nogmaals: Het zou leuk zijn, maar als het - om welke reden dan ook - niet doorgaat, dan is dat geen probleem en gaan we genieten van de zee en de boulevard in Vlissingen. We hebben onze droom ‘ werken in de Derde Wereld’ (West-Afrika, Zuid-Oost Azië en Latijns Amerika) kunnen en mogen verwezenlijken en daar zijn we alleen maar heel erg dankbaar voor.

De bovenstaande woorden zijn nauwelijks toevertrouwd aan het papier of de realiteit is een feit. Op 19 juni moesten we terugkeren naar de huisarts om allerlei uitslagen (bloed/urine/thoraxfoto/hartfilmpjes) te bespreken, toen hij liet weten slecht nieuws te hebben voor Ben: PSA-waarde (normaal eiwit in de prostaat) was te hoog. Er zijn 3 mogelijkheden: Of de prostaat is vergroot, of er is sprake van een ontstoken prostaat of van prostaatkanker. Pfff….Dat was schrikken natuurlijk. Er zijn weliswaar veel onderzoeken voorhanden en er zijn ook veel behandelingen mogelijk, maar toch….De huisarts regelde meteen een doorverwijzing naar de uroloog en de volgende ochtend (20 juni) hadden we al een afspraak en volgde het eerste onderzoek, zijnde een rectaal touché. (Woorden uroloog: Ik voel geen knobbels). Nog diezelfde middag volgde een tweede onderzoek, te weten een prostaat-punctie/biopsie. (Woorden uroloog: Ik zie geen gekke dingen). Bovendien was het PSA gedaald. Dat waren dus 3 kleine lichtpuntjes. Hierna was het wachten op de uitslag op 26 juni. Een slopende week. Van het ene op het andere moment komt alles in een ander daglicht te staan. Je hoofd tolt en maakt overuren….Nauwelijks zijn we terug in Nederland en dan krijg je dit te horen….Al snel waren wij weer in staat om de zegeningen te tellen: Wat een geluk dat we in Nederland zijn, waar we in een ziekenhuis gewoon in onze moedertaal kunnen spreken en wat fijn dat we in ons eigen appartement zijn en dat de huurder is vertrokken. Je moet er toch niet aan denken dat je in een Spaanstalig land zou zijn of dat je in Nederland in een Bed & Breakfast moest zitten, omdat je eigen appartement verhuurd was?! En wat geweldig dat we onze droom ‘ werken in de Derde Wereld’ hebben gerealiseerd en niet hebben uitgesteld tot later, want…het is later dan je denkt. Niemand kan onze waardevolle ervaringen wereldwijd afpakken….De hele week werd gevuld met normale huis-tuin-en keuken bezigheden, alsmede met zaken afwerken die op ons to-do lijstje Nederland stonden. Er werden o.a. zakken met kleding gevuld voor het Leger des Heils. We wilden vooral bezig blijven, maar natuurlijk werd er ook veel gepraat, gehuild, gelachen, gedacht en gedeeld. En waar kan dat beter dan thuis en bij Michiel de Ruyter op de boulevard aan zee? Ons geplande dank-je-wel etentje op 22 juni met de 2 mensen in Vlissingen die onze post hadden bewaard was een welkome afleiding voor Ben. Hij wilde dit absoluut door laten gaan en genoot ervan. De lokatie was ‘De Dighter’ in het Bellamy Park; een gezellige plek tussen ons appartement en de boulevard. En dan de uitslag op 26 juni…. ‘Onze’ uroloog was op vakantie en we kregen een collega uroloog………..helaas slecht nieuws: Prostaatkanker (weliswaar in een milde vorm en behandelbaar, maar toch….). Pfff….En nu zitten we dus in de medische molen….Een multidisciplinair team (uroloog/radiotherapeut/oncologie verpleegkundige) gaat advies uitbrengen en wij gaan de behandelmethode kiezen: Bestralen (in Vlissingen) of opereren (in Rotterdam). In juli volgen gesprekken met o.a. wederom een andere uroloog en met een oncologie verpleegkundige.

Wrang detail: Op 26 juni krijgen we dit slechte bericht van de uroloog en we krijgen te horen dat we waarschijnlijk een huurder hebben voor ons appartement. Dus: We hebben een project (in Marokko) en we hebben een huurder, maar vanzelfsprekend hebben we dit alles meteen gecanceld en richten we ons nu alleen maar op de behandeling en hopelijk op het herstel van Ben. Volgens de artsen hoeft het buitenland geen afstel te betekenen, doch slechts uitstel. Voor ons echter voelt het wel degelijk als afstel.

Verjaardag Ben…..Op 29 juni werd Ben 65 jaar en brachten we samen de dag door in zijn geliefde Zeeland. We maakten een fietstocht conform zijn 60e verjaardag en togen achtereenvolgens van Vlissingen naar Dishoek, Zoutelande, Westkapelle, Domburg en weer terug naar Vlissingen, onderweg smullend van eten/drinken. Wij probeerden om er een mooie dag van te maken en even de zinnen te verzetten. Niet gemakkelijk………..

Het is net een film…Na ruim 3 weken terug te zijn in Nederland en 3 dagen voor de 65e verjaardag van Ben kregen we deze dreun te verwerken……Om even ‘the picture’ te geven: Je zit in een rollercoaster van emoties en je overleefmodus gaat aan. Extra zwaar is de combinatie van de diagnose met het terug zijn in Nederland. Je bent nog niet ‘geland’; je voelt je nog niet echt ‘thuis’, doch de alarmbellen rinkelen… en je moet door……De koffers zijn nog niet eens uitgepakt; het appartement is helemaal gericht op verhuur. Persoonlijke dingen zijn ingepakt en opgeslagen. Nu zijn we plotseling bezig om niet meer huurders-gericht te denken en te handelen. We moeten weer een ‘ thuis’ gaan maken van ons appartement. Door ons vrijwilligerswerk wereldwijd alsmede door de jaren van verhuur in Venlo en Vlissingen en tevens de verhuizing van Limburg naar Zeeland, zijn we wel gewend om constant te moeten inpakken, uitpakken, opslaan, maar in deze situatie kun je dat soort praktische zaken er eigenlijk helemaal niet bij hebben….Soms zou je willen dat je een knopje ‘off’ in je hoofd had, dat je gewoon kon uitzetten…..

Toch kijken we met een positieve blik richting toekomst….Een mens moet perspectief hebben en houden, nietwaar? We gaan dan ook gewoon door met plannen maken: Prioriteit nummer 1 is Ben; we gaan de behandelplannen volgen en we zullen het hele traject ondergaan. Alles is gericht op zijn herstel. Verder willen we ons appartement gaan opknappen en intern enkele veranderingen aanbrengen. Tevens zal het veel tijd kosten om 13 jaar wereldwijd te verwerken in hoofd en hart. En wat te denken van alle meegebrachte spullen die nog uitgezocht moeten worden? (Boeken, lesmateriaal, folders, foto’s, souvenirs e.d.). Kasten realiseren dus om alles te kunnen bewaren. De komende jaren hoeven we ons niet te vervelen. Bovendien hopen we van harte dat we jaarlijks een paar maanden naar de nieuwe talenschool in Fes/Marokko kunnen gaan. Het lijkt ons heerlijk om de koude Nederlandse wintermaanden te kunnen doorbrengen in het warme Marokko. Op die manier realiseren we ook een meer geleidelijke overgang. Dit idee was sowieso al ons plan (ook zonder de diagnose). En natuurlijk gaan we genieten van die grote plas water in Vlissingen. Geweldig dat Ben iedere dag naar zijn geliefde zee en boulevard kan gaan.

Tot slot: Dit was het laatste verslag. Ben en Dees zijn niet meer onderweg, uh…dat wil zeggen Ben en Dees blijven onderweg, maar op een andere wijze…Aangezien wij weinig op hebben met het klinisch-medische wereldje en ook geen behoefte hebben aan praatgroepen, lotgenotencontact, forums e.d., moge het duidelijk zijn dat wij ook geen behoefte hebben om maandelijks verslag uit te brengen over het wel en wee van de behandelingen van Ben. Daarentegen hebben we bewust gekozen om het éénmalig te vermelden op ons blog. Vanzelfsprekend mag iedereen ons altijd mailen of bellen of bezoeken, maar we leggen de bal graag bij jullie neer. Wij hebben genoeg geschreven….Het zal vreemd zijn om iets meer aan ons zelf te gaan denken en minder gericht te zijn op de ander, maar goed….We did our part for the world….!

En zoals dit verslag begon, eindigen we met dezelfde woorden: Van wereldburger naar huismus…….!

Lieve mensen, leef het leven; dat doen wij ook!!!

Warme groet,
Dees en Ben