Taleninstituut Blighty Bliss en Kerstvakantie
Door: Desirée
Blijf op de hoogte en volg bendeesonderweg
21 Januari 2017 | Colombia, Tunja
Nog steeds lopen we niet in de pas met onze verslaglegging…..We moeten dus weer even terug in de tijd….Dit euvel is inmiddels wel bekend bij de trouwe lezers…….Wij pakken de draad op omstreeks eind november 2016………....het moment waarop de vrede werd getekend in Colombia (begin december gevolgd door de nobelprijs voor de vrede voor president Santos).
Een nieuwe week op taleninstituut Blighty Bliss (21-26 november) stond voor ons voornamelijk in het teken van avondlessen (iedere dag van 17.00 tot 21.00 uur), m.u.v. vrijdag (Spaanse les van 10.00 tot 12.00 uur). Ook moesten we op zaterdag lesgeven en wel van 8.00 tot 12.00 uur.
Op maandag startte ik (Dees) met een wordgame als warming up; daarna een beetje grammatica (passive voice) en vervolgens werden er een paar teksten behandeld uit het boek Family and Friends, te weten: My feelings (listening + dictation) en correct each other’s work. Een andere tekst ging over: Our computer room (circle the false word and write the correct word). Storytelling: Fati and the honey tree. Mindmap: Future. Lees-en luisterteksten op: News in levels (Knife in the head; Sinkhole in Japan). Reading and listening. Toen een nieuwe groep en daar stond de introduktie centraal (Nederland en andere culturen wereldwijd).
Op dinsdag stonden listening/speaking/pronunciation op de rol. Met behulp van de video’s: The honest woodcutter en Show gratitude and see what happens schonk ik aandacht aan luisteren/spreken en uitspraak. Hierna koos ik op news in levels, de onderwerpen: Elephant paints pictures; dog yoga in Japan. In de volgende groep die slechts uit 1 persoon bestond behandelde ik ook de laatste twee topics en voegde ik toe: Sinkhole in Japan. Verder werden er drie teksten behandeld (fill in the gaps) en wel: Right place, wrong person; celebrity profile Jamie Oliver en how fast food began (The man behind KFC). Dit paste bovendien goed in de doelen van de les, zijnde opinions and debating. Deze laatste les was dus ‘a private class’. Aangezien het o.a. over eten ging, beveelde de cursist mij nog 2 leuke restaurants aan in Tunja. Als er tijd is bespreken Ben en ik soms de onderwerpen in onze klassen. Zo had Ben een keer gekozen voor een tekst over de kinderen van expats en over een jongen die deelnam aan de IS strijd en wat dit voor zijn ouders betekende. Er gaat veel tijd zitten in de voorbereiding van de lessen. We proberen om de lessen interessant te maken. Gelukkig is er internet. Vaak ontdekken we nieuwe dingen, zoals bijvoorbeeld op: Really learn English met short stories voor alle niveau’s of de interessante Tedx video’s over allerlei boeiende onderwerpen.
Woensdag startte ik (Dees) met magazines from The Netherlands (als een soort warming-up). Daarna werd verder gegaan met news in levels en behandelde ik 3 teksten, te weten: One year ago: Man has a new face; models with Down’s Syndrome; ear on the arm. En verder maar weer….Via de site really learn English had ik leuke English short stories gevonden voor alle niveau’s. Deze groep betrof een elementary level en ik trakteerde hen op 2 korte verhalen, zijnde: Language confusion en A surprise from Australia. Vervolgens werden 2 songs beluisterd en besproken: Kindness changes everything en When I’m sixty-four. De les werd afgesloten met de tekst: The image that cost a fortune. In ieder geval had alles in het teken gestaan van reading/listening/comprehension. Op naar de volgende klas. Hier werd ik geacht om een grammatica-onderdeel uit te leggen (comparatives) en daarna stond Colombian culture op de rol: Traditional clothing, dances, music, typical food. De cursisten vertelden mij dat de cumbia een traditionele dans is. Voor wat betreft muziek leerde ik over tropical en vallenato muziek en qua eten passeerden allerlei lekkere gerechten de revue: Bandeja Paisa, embuelto, ajiaco, fritanga. De les werd verder ingevuld met een lesmethode uit Vietnam en boekjes uit Nederland. Voornamelijk kwam vocabulaire aan de orde.
Op donderdag werd even stilgestaan bij Thanksgiving Day. Verder stond een grammatica onderdeel op de rol en wel relative clauses. Daarna gebruikte ik (Dees) de site van news in levels weer en koos voor 2 teksten, te weten: Dangerous way for Chinese children en The coldest village in the world. Via really learn English werd gekozen voor 2 short stories (intermediate level) en wel: Lost and found en Act like the others. Ook werden 2 liedjes van de Beatles beluisterd en besproken: Yesterday en Imagine. De laatste activiteit in deze klas betrof een tekst: Right place, wrong person. (Listening/reading). In de volgende groep zat slechts 1 persoon en hij kreeg de opdracht om ‘a report’ te schrijven en dit vervolgens te presenteren. Aangezien hij de enige aanwezige cursist was, presenteerde hij zijn werk aan mij alleen en dat mocht er zijn…..Hij vertelde over educatie, over schoolsystemen waarbij het accent vaak slechts ligt op de cognitieve vaardigheden. Hij vertelde dat studies hadden aangetoond dat leerlingen die ‘ fun and play’ combineren met leren, gelukkiger zijn. Hij vertelde en vertelde…..Hierna volgde nog een dictee over een schilderij, gemaakt door David Hockney met als titel: Mr. and Mrs. Clark and Percy.
En dan mogen we nog lesgeven op zaterdag 26 november en kunnen we weer een drukke week afsluiten. In de eerste groep voor mij (Dees) kreeg ik de kleintjes. Een groep kinderen had ik nog nooit eerder gehad. Als ik de collega’s mocht geloven, was het een moeilijke groep, maar voor mij viel het reuze mee. De topics waren: Describing the appearance of people; colors and shapes; fruits and vegetables en tot slot werd er gezongen (dream English.com). De volgende groep bestond uit teenagers en daar zaten enkele ‘schatjes’ tussen….Toen ik binnenkwam keken zij naar een videofilm, zaten onderuit gezakt met kussens in hun rug en deden zich tegoed aan allerlei snacks (chips, koekjes, chocola, limonade enz.). Uiteindelijk lukte het me om een meer actieve werkhouding te realiseren en te starten met de les. Deze bestond uit: Verb to be (present) affirmative, negative, interrogative. Verder: Basic emotions and feelings. Ook werd aandacht geschonken aan: News in levels en werden drie teksten behandeld: Models with Down’s Syndrome; Elephant paints pictures; Monkey likes goats. Bovendien werd er gepraat over Nederland en over onze ervaringen wereldwijd.
In het weekend van 26 november maakten we een begin met het zoeken naar een volgend project in een volgend land. Natuurlijk zijn we nog wel tot eind januari op taleninstituut Blighty Bliss in Tunja/Colombia, maar in de maand december zijn er natuurlijk holidays en dat geldt ook voor Workaway-hosts. Dus maar op tijd beginnen…..Gaan we richting Zuiden? Of gaan we richting Noorden? Hoewel we al een project in Chili hebben, besluiten we toch om dit te cancelen. Het betreft helpen in een Bed & Breakfast en daar ligt uiteraard niet onze voorkeur. Zoals eerder gemeld is het moeilijk om in Zuid-Amerika een passend project te vinden in onze area teaching/social work. We hakken de knoop door en gaan ons focussen op Midden Amerika.
Het weer hier in Tunja is erg wisselend. Om 14.00 uur schijnt de zon en is het lekker warm en om 17.00 uur valt de regen met bakken uit de lucht en wordt het erg koud.
Op 29 november gingen we weer naar het hoofdkantoor van Blighty Bliss, Centro genaamd, om nieuwe lunchbonnen voor de nieuwe week in ontvangst te nemen. Wat bleek? Christina (Chris) was afwezig, i.v.m. een ziekenhuisopname. Een andere medewerkster (Sandra) van dit hoofdkantoor (die ook slechts Spaans spreekt) begreep onze bedoeling niet en dus werd er gebeld naar Jay, the academic coordinator van Blighty Bliss, lokatie Chess, waar wij altijd lesgeven. Jay beloofde ons dat wij diezelfde avond de lunchbonnen nog zouden krijgen via Judy van kantoor (Chess lokatie). Toen we echter die avond op het instituut arriveerden, wist Judy van niets. Vanwege het feit dat zij alleen maar Spaans spreekt konden wij niet met haar communiceren. Teacher Juank fungeerde als tolk Spaans-Engels en liet ons weten dat Blighty Bliss het restaurant wel zou bellen waar wij altijd de lunch gebruiken. Wij zouden zonder ticket heus wel ons eten krijgen. Wij vonden het maar een vreemde situatie. Zeker toen wij vernamen dat Isis en Tim (de andere 2 vrijwilligers) wel hun lunchbonnen hadden ontvangen. Een dag later spraken we Jay (academic coordinator) hier weer op aan en toen viel eindelijk het kwartje en regelde zij nieuwe lunchbonnen voor ons.
Aangezien we op 29 november in de stad waren combineerden we dit met een bezoekje aan een travel agency. Eind januari gaan we waarschijnlijk Colombia verlaten en we zijn bezig om ons voor te bereiden op een nieuw project in een nieuw land.
Nog 3 weken werken voordat de Kerstvakantie begint……..De week van 28 november-3 december ging van start met voornamelijk lessen in de ochtenduren en wel van 8.00 tot 12.00 uur. Verder sommige avonden nog terugkomen van 19.00 tot 21.00 uur. Wat stond er zoal op het programma?
Aangezien ik (Dees) twee nieuwe groepen aantrof, werd gestart met een introductie over Nederland en ons vrijwilligerswerk wereldwijd. Dit werd vergeleken met Colombia. Er was een goede interactie met de cursisten en de listening, reading and speaking skills kwamen dan ook aan bod. Ook de dagen daarna deden we weer ons best om interessante lessen aan te bieden aan onze cursisten……
Op dinsdag 29 november echter moest ik eerst 2 grammatica-onderdelen behandelen....De modal verbs stonden namelijk op het programma (shall, could, might, should) en daarna moest er nog een ander grammatica-onderdeel uitgelegd worden, zijnde de question words (how long/how far/how many times? etc.). Hierna werden er 2 fabels besproken: The boy who cried wolf en The city mouse and the country mouse. Ik trok de conclusie dat ik (Dees) de city mouse was geweest (Nederland), maar vanwege 12 jaar vrijwilligerswerk in ontwikkelingslanden inmiddels de country mouse was geworden. Het is een feit dat ik me gelukkiger voel in culturen waar ‘caring and sharing’ nog hoog in het vaandel staan en ik kan me steeds minder vinden in de ‘time is money’ cultuur. Ter afsluiting van de les werd de game ‘rope of words’ gespeeld (vocabulary).
In een volgende groep stond listening to the news gepland. Twee teksten werden gekozen, te weten: Tsunami in Japan en Elephant paints pictures. Vervolgens gaf ik de cursisten een tekst met als titel: Right place, wrong person. (Reading and speaking skills). De opdracht luidde o.a.: Retell the story and tell about a bad travelling experience. Van een cursist kreeg ik enkele aanraders als het ging om het bezoeken van plaatsen bij ons in de buurt (Lago de Tota en Zipaquira). Wellicht kunnen we in de Kerstvakantie deze plaatsen bezoeken. In deze groep viel een leerling op. Zij bleek slechts een jaar of 11 te zijn en maakte deel uit van een groep volwassen cursisten. Echter: Vanwege haar niveau kwam zij terecht in deze groep, zijnde het hoogste niveau. Haar spreekvaardigheid was ronduit goed te noemen en de kleine meid participeerde uitstekend in de groep met enkel en alleen volwassenen. Uiteraard werd ook stilgestaan bij de vliegtuigramp die de vorige dag in de avonduren had plaatsgevonden in Colombia. Het vliegtuig was onderweg van Sao Paulo (Brazilië) naar Medellin (Colombia). ’s Avonds moest opnieuw even aandacht geschonken worden aan de modal verbs en de question words. Hierna werd gesproken over: ‘Cultural variations in body language’. Ter afsluiting nog 2 video’s: ‘The honest woodcutter’ en ‘Show gratitude and see what happens’ en attendeerde ik de cursisten op de site van news in levels en werd de tekst ‘Elephant paints pictures’ behandeld.
Tot ‘s avonds 21.00 uur lesgegeven en de volgende ochtend stonden we om 8.00 uur alweer paraat. Het is vermoeiend…..De laatste dag van november werd in de eerste groep ‘grammar’ uitgelegd, te weten: Infinitives of purpose: to, in order to, so that etc. Hierna werd de les gevuld met verhalen over Afrika. De cursisten lieten weten hiervan gesmuld te hebben en stelden vele vragen. Hoewel zij geen 100% hadden begrepen, was de strekking van het verhaal duidelijk geweest.
En hup…op naar de volgende groep…..en wel een beginnersgroep. De onderwerpen die ik geacht werd te geven, waren in mijn beleving veel te moeilijk voor deze beginners, maar goed…ik voer datgene uit wat Blighty Bliss mij opdraagt. Eerst moest de present continuous uitgelegd worden en daarna moest ik de cursisten vermoeien met: ‘Myths and legends of the United Kingdom’. Ik koos maar voor Robin Hood, maar nog zag ik dat het te hoog gegrepen was. Men keek mij met grote glazige ogen aan. Ik besloot dan ook maar om 2 video’s te laten zien en 2 fabels te behandelen.
Gelukkig… de laatste lesdag van de week op 1 december………Ik startte de les met het tonen van enkele Nederlandse magazines en daarna werd er gepraat over de vliegtuig crash in Medellin/Colombia van een paar dagen geleden. Het leeft enorm bij de cursisten. Men is behoorlijk aangeslagen…….Vervolgens werd gesproken over ‘the food of Ghana’ en liet ik afbeeldingen van fufu, banku en TZ op de computer zien. Ieder klaslokaal op taleninstituut Blighty Bliss is voorzien van een computer met internet. Hierna kwam Guatemala aan de orde. (Eén cursist uit deze groep komt uit Guatemala, maar voelt zich veel gelukkiger in Colombia dan in Guatemala).
De cursisten adviseerden mij om de plaats Raquira te bezoeken. Dit zou de moeite waard zijn en is slechts anderhalf tot 2 uur per bus verwijderd van Tunja. Toen ik de cursisten vertelde over de zoektocht via Workaway in Latijns-Amerika, kreeg ik weliswaar nog enkele tips, doch deze bleken niet relevant te zijn. Zoals zo vaak in Latijns-Amerika moet je of native speaker Engels zijn of Spaans kunnen spreken (wil je in sociaal-educatieve projecten werken). En aangezien wij niet op een boerderij, in de landbouw of in een hostel willen werken, wordt het moeilijk om iets passends te vinden. Verder ben je soms te oud of moet je als vrijwilliger betalen. Tel daarbij op dat het in Midden-Amerika in bijna alle landen behoorlijk ‘rommelt’ en het plaatje is compleet. Wij denken er over na om het op eigen initiatief cq eigen kracht te gaan doen, conform de Ecuador ervaring.
Na deze lange warming-up, begon eindelijk de les…..Wat stond er zoal op de rol? Welnu…..Telling stories with past simple and past continuous. Explanation about –ed pronunciation. Travel vocabulary and tell a story about a bad travelling experience. De volgende groep werd getrakteerd op een review van de present tense (present simple and present continuous). Daarna een tekst: Jamie Oliver, celebrity profile. Listening and writing skills: Fill in the gaps. En hup…op naar de volgende aktiviteit: Leesteksten op: Really learn English, zoals: Act like the others + Lost and found. (Reading skills). Tot slot nog een video. En dan nog een avondgroep……….Talking about the UK. Grammar: Connectors. Reading skills; short stories op Really learn English: Lost and found + Act like the others. Text: Jamie Oliver, a famous cook: Fill in the gaps.
Als het regent, nemen we een taxi naar het taleninstituut; als het droog weer is gaan we te voet (een wandeling van ongeveer 20 minuten). De taxichauffeurs echter rijden als gekken…
Onlangs bespeurde Ben in het souterrain van het appartementencomplex (waar afval wordt verzameld) een muis…..Niet gek als je de troep in ogenschouw neemt………
De begroetingen zijn hier in Colombia precies hetzelfde als in de andere landen in Zuid-Amerika waar wij gewerkt hebben: Een vluchtige kus op de rechter wang; eigenlijk is het meer een aanraking van de wang en geef je de kus ‘in de lucht’.
Er is een nieuw bankbiljet van 100.000 Pesos in omloop gebracht (omgerekend ongeveer 30 Euro). Voorheen was 50.000 Pesos het grootste bankbiljet.
Ik (Dees) heb hier veel aan mijn Frans. Het komt regelmatig voor dat cursisten een Engels woord niet begrijpen . Als ik het woord dan in het Frans zeg, reageren zij vaak met: aha….Het Frans fungeert hier dus best vaak als de brug tussen het Engels en het Spaans.
En dan de Spaanse les….Als ik op 2 december op de stoep sta, is er niemand. Na een tijdje gewacht te hebben, verschijnt teacher Andres gevolgd door de vrijwilliger Tim. Isis ontbreekt. Andres laat weten dat hij spreekvaardigheid op de rol heeft staan. Hij weet dat ik daar nog niet aan toe ben. Blijkbaar wil hij oma niet meer in zijn klas hebben. Tim vertelt dat hij ziek is (lees: kater) en dat Isis waarschijnlijk nog slaapt. Conclusie van Andres was: ‘Okay, because Isis is not here and you (wijzend naar mij) don’t want to talk Spanish and Tim is ill, I decided to hang out with Tim and drink something and talk Spanish’. Voor mij is het duidelijk. Ik kan best begrijpen dat Andres liever jongelui in zijn klas heeft dan oma, maar je kunt je cursisten nu eenmaal niet uitkiezen. Enne…you don’t want to talk Spanish…uh hallo…Ik wil graag Spaans spreken, maar ik kan het nog niet. Hoe kun je nu na 5 lessen Spaans van 2 uur al Spaans spreken? Was dat maar waar!!! Onze cursisten Engels kunnen na 5 lessen Engels toch ook geen Engels spreken? En als taaldocent moet hij toch ook weten dat je moet beginnen met luisteren en lezen voordat je toekomt aan spreken en schrijven van een taal. Dit lijkt ons in ieder geval niet de manier waarop je omgaat met je vrijwilligers. Wij zijn gewoon veel te serieus voor Blighty Bliss. De Colombiaanse teacher Andres vindt het geweldig om met Amerikaan Tim om te gaan. Wij storen ons echter enorm aan hun populaire praat en hun schunnig taalgebruik. Voor mij is het duidelijk….Na Ben stop ook ik met de Spaanse les. Echter: Wat bleek later? Andres heeft vanaf die dag nooit meer Spaanse les gegeven. Ik heb dus toch al zijn lessen gevolgd.
In het weekend storten we ons wederom op Workaway projecten. Zoals gemeld gaan we ons richten op Midden Amerika. Inmiddels hebben we onze diensten aangeboden in El Salvador, Honduras en Guatemala. Nu is het wachten op antwoord. De Workaway hosts zijn niet al te stipt in het beantwoorden van mails. In eerste instantie hebben we overwogen om op de bonnefooi naar Panama te gaan en aldaar zelf de boer op te gaan met onze aanbevelingsbrieven en certificaten uit Peru (conform de Ecuador aanpak). Echter: De grote vakantie in Panama breekt ons op; de scholen zijn dicht van medio december tot 6 maart. Onze periode in Colombia is eind januari afgelopen. Wachten tot 6 maart in Panama is natuurlijk geen optie. Via Workaway vonden we bovendien geen geschikt project in Panama. Dus hebben we onze pijlen gericht op: El Salvador, Honduras en Guatemala. In Costa Rica hebben we weliswaar ook een paar Workaway projecten gevonden, doch deze waren niet op ons lijf geschreven. Sommige hosts zijn erg ‘demanding’: Bij de ene mag je maar een maand komen, terwijl je bij de andere absoluut 6 maanden moet blijven. Maar we kunnen misschien ook een ander project in Colombia gaan zoeken en ons verblijf verlengen……
En weer een nieuwe week…...een korte week. Wij moeten lesgeven op 5, 6, 7 en 10 december. Er blijkt een holiday te zijn op 8 december en op 9 december hoeven we niet meer naar de Spaanse les.
Op maandag 5 december startte ik (Dees) met een beetje grammatica en wel the verb to be. Hierna kwam vocabulary aan bod, in de vorm van ‘rope of words’ en ‘mindmap’ (woordveld). Toen was het tijd voor storytelling, waarbij de listening skills aandacht kregen. Vervolgens werd gekeken naar 2 teksten op news in levels, te weten: Tigers and a dog en Reindeer delivers pizza. Middels deze aktiviteit werd aandacht geschonken aan de listening and reading skills. Aan het einde van de les werd de song yesterday van de Beatles beluisterd.
Op naar de volgende groep….Er werd begonnen met grammatica, zijnde de present perfect. En verder behandelde ik 2 video’s, waarbij zowel listening, reading als ook speaking skills aan de orde kwamen en bovendien werden de moeilijke woorden geanalyseerd.
Op dinsdag was er - zoals zo vaak het geval is - wederom plaatsgebrek….Teveel cursisten in een te klein klaslokaal…Er moest dan ook geruild worden van classroom. De ‘prepositions of place’ stonden op de rol alsmede een dictee about Holland. Hierna oefeningen in de trant van: Circle the odd one out. Vervolgens luister- en leesvaardigheid in de vorm van news in levels: Plane crash in Colombia; Spiderman in Barcelona en Fidel Castro’s death, om te eindigen met een song. De nieuwe groep zat alweer te wachten….Hier werd begonnen met body language, gevolgd door een opdracht schrijfvaardigheid over feelings. In deze klas koos ik voor dezelfde twee nieuwsberichten, te weten: De vliegramp in Colombia en de dood van Fidel Castro. Ook werd nog aandacht geschonken aan: Really learn English: Twee short stories: What are you talking about? en Emily’s secret. Ter afsluiting 2 songs van de Beatles: Yesterday en imagine.
Na afloop van de les kwam Christian naar mij toe. Hij is niet alleen cursist op Blighty Bliss, maar geeft daar ook les. Hij vroeg mij of ik bereid was om hem Frans te geven. (Hij had overigens Ben ook benaderd met de vraag of Ben hem geen Duits wilde leren). Beetje vreemd natuurlijk….de tijd die ons rest is veel te kort….het is bijna Kerstvakantie…….…..bovendien gaf hij aan dat hij eigenlijk geen tijd heeft, omdat hij moet leren voor zijn examen Engels….ach ja….die jongens willen van alles, maar als puntje bij paaltje komt, wordt het met het zelfde gemak gecanceld als waarmee het werd gevraagd.
Dan is het woensdag en wederom is het erg druk op Blighty Bliss. Niet alleen qua lesgeven, maar ook qua organisatie. Wij hebben het idee dat er steeds meer cursisten bij komen. Het is natuurlijk goed dat veel cursisten zich inschrijven, maar men ‘groeit uit het jasje’…..de lokalen zitten propvol en je botst letterlijk tegen iedereen aan als je je een weg probeert te banen naar de klaslokalen…..groepen veranderen van samenstelling en docenten moeten vaak wisselen van lokaal……Aangezien de scholen al Kerstvakantie hebben, zijn er nu ook nog meer kinderen aanwezig….Kortom: Een chaos!
Hoe het ook zij: In mijn eerste groep stonden verschillende dingen op mijn programma: Speaking and writing practice of personal information. Countries and nationalities with the verb to be. Ook werd geoefend met de constructies: I like en I like to……Als warming up had ik een game: I am packing my bag. Hierna werden verschillende nieuwsberichten behandeld van News in levels: Elephant paints pictures; Train at your door; Small nice animal; Old windmill in London. Vervolgens werd aandacht geschonken aan body language. En verder werden er oefeningen gedaan uit een methode, die ik had meegenomen uit Vietnam (Family and friends) en werd de les afgerond middels storytelling.
Tussen de lessen is geen pauze. Als teachers of students je iets willen vragen na de les, kan het dus voorkomen dat je te laat in de volgende les arriveert, maar goed…..In deze volgende lesgroep moest even een grammaticaal item uitgelegd worden, zijnde de connectors en daarna koos ik voor picture language: Choose a picture you like most and explain why you have chosen that particular picture or describe what you see on the picture.
Op zaterdag 10 december moesten we ook lesgeven. Voor mij (Dees) betekende dit dat ik moest starten met de kids. Eerst werd aandacht besteed aan de Colombian culture (food, clothes, music, dances etc.). Daarna werd vocabulary behandeld uit het boek: First friends (afkomstig uit Vietnam). Toen werd het tijd voor een game en wel Lotto (numbers werden geoefend). Ook stond storytelling op mijn programma: Jip and Janneke two kids from Holland + Fati and the honey tree. De 2 uur kids werd afgesloten met een drawing activity: Draw what makes you happy/sad. Vervolgens nog 2 uur naar een klas pubers, die onderuit gezakt op hun stoel zaten, onderwijl snacks knabbelend en een houding hadden van: ‘Why we have to be here?’ Twee grammatica-onderdelen passeerden de revue: Basic false friends/cognates en phrasal verbs. Uiteraard niet echt interessant voor de jongelui. Echter: Toen ik 2 video’s liet zien had ik hun aandacht te pakken. The honest woodcutter + Show gratitude and see what happens zorgden voor een meer actieve houding. De moeilijke woorden werden genoteerd en besproken.
Op 6 december togen we weer eens naar het hoofdkantoor (Centro). Iedere week kunnen we daar onze lunchtickets ophalen en 1x in de 14 dagen krijgen we het geld voor breakfast and supper gecompenseerd. Een rit naar de stad werd ons echter bespaard. Wat was het geval? Chris (tina) die op het hoofdkantoor Centro werkt en normaal gesproken deze dingen regelt, ligt nog steeds in het ziekenhuis. Haar collega Sandra neemt de taken over. Aangezien een kind van Sandra op dat moment les had gehad op onze lokatie Chess en moeder Sandra haar kind kwam ophalen, bracht zij meteen onze tickets en het geld voor ons mee en op deze manier hoefden wij niet richting stad.
8 december is een holiday. De laatste avondlessen op 7 december (van 19.00 tot 21.00 uur) kwamen te vervallen, aangezien sommige docenten deel wilden nemen aan een soort van ‘licht festival’ in een plaatsje op een uur rijden verwijderd van Tunja, zijnde Villa de Leyva.
Wij hadden dus 2 dagen vrij en wel op 8 en 9 december……..even alleen in ons appartement en even geen Blighty Bliss, maar tijd voor onszelf. Wij ontdekten een ‘café français’ en smulden van ‘un gâteau breton’ in combinatie met de Colombiaanse tinto koffie en spraken met de eigenaren (zij een Colombiaanse en hij een Fransman) die 2 maanden geleden waren gestart met hun zaakje. Bleek niet gemakkelijk te zijn…Colombianen staan niet echt open voor la cuisine française………..
Op 10 december hadden we nog een bijzondere ontmoeting en wel met een Colombiaanse jonge vrouw die 4 maanden in Nederland was geweest. Haar Colombiaanse vader was hertrouwd met een Nederlandse vrouw en zodoende wist zij veel over Nederland te vertellen. Zij was sociologe en wilde international development gaan studeren op de universiteit van Amsterdam. Op grond van haar werkervaring in Colombia (met name de oorlogssituatie m.b.t. de Farc) kon zij in feite beginnen, doch nadien was gebleken dat de kennis van haar Engels niet voldoende was. Haar plan is nu om haar Engels te verbeteren en een nieuwe poging te wagen. Wij verwezen haar weliswaar naar het taleninstituut Blighty Bliss, maar we twijfelden of dit wel een goede verwijzing was, aangezien zij al een B2 level heeft en op Blighty Bliss is B2 het hoogste niveau. Echter: Misschien kan zij met onze cursisten in het Engels converseren, zodat zij in ieder geval haar spreekvaardigheid kan blijven oefenen of wellicht kan zij in de hoofdstad Bogota haar niveau bijspijkeren (volgens haar schortte het voornamelijk aan haar writing skills). Hoe het ook zij: Een verrassend gesprek!
De laatste werkweek (12-17 december) voordat de Kerstvakantie begint………geen gemakkelijke week. Jay (the academic coordinator) geeft ons een behoorlijk vol rooster. We krijgen niet alleen 22 uur om les te geven (exclusief de vele uren voorbereiding), maar mogen op 14 december ook nog een meeting + potluck bijwonen. Dit in het kader van de naderende Kerst. Alle mensen van Blighty Bliss zullen hierbij aanwezig zijn (ongeveer 25 mensen). Van iedereen wordt ‘sharing food’ verwacht. Er zal Colombiaans eten zijn en de vrijwilligers worden geacht om achtereenvolgens typisch Amerikaans, Belgisch en Nederlands eten mee te brengen. Maar uh……onze ingrediënten zijn hier niet te krijgen. Bovendien zijn Tim (USA), Isis (België) en wij (Nederland) het erover eens dat wij global eaters zijn en dat ons eten in feite niet zoveel verschilt. Tel daarbij op dat niemand zin heeft om met 6 lesuren voor de kiezen nog een meeting van 3 uur bij te wonen. Blighty Bliss vraagt best veel van de vrijwilligers…………….Op de dag zelf werd een uur voordat de avondlessen zouden starten, te kennen gegeven dat deze werden gecanceld. Er werd geen antwoord gegeven op de vraag waarom? Maar waarschijnlijk konden de deelnemers geen les meer geven vanwege overmatig alcohol gebruik. Wij begrijpen niet dat de cursisten dit accepteren…...…
Zondag 11 december ging voornamelijk op aan lessen voorbereiden (maar liefst 6 uur!)….…Bovendien vonden we via Workaway een mooi project in Colombia in de plaats Villavicencio, op zo’n 500 km. verwijderd van onze plaats Tunja. Het betrof Engels geven aan kansarme kinderen (NGO). Dat leek ons wel wat, dus hebben we gesolliciteerd. Misschien kunnen we dus onze 3 maanden in Colombia verlengen (na 24 januari) en bijvoorbeeld nog 2 maanden gaan werken op de NGO in Villavicencio. We zouden dan in maart richting Panama kunnen gaan (als de scholen daar weer van start zijn gegaan). Aldaar zouden we dan kunnen blijven tot 1 mei, want….onze host in Guatemala heeft ons laten weten dat we in mei voor een maand welkom zijn op zijn taleninstituut. Kortom: Het is behoorlijk puzzelen….Hoe het ook zij: Voor juli moeten we naar Nederland vanwege ons paspoort en ander regelwerk. Mocht het niet gaan lukken met de openstaande projecten in El Salvador, Honduras en Colombia en is Guatemala het enige project (1 maand in mei), dan gaan we dit cancelen en gaan we eerder dan juni naar Nederland en zullen we niet meer terugkeren naar Latijns-Amerika, maar hopen we verder te mogen gaan met onze aktiviteiten in ons favoriete continent, zijnde Zuid-Oost Azië.
Okay…..De NGO in Villavicencio blijkt op 15 km. verwijderd te zijn van Villavicencio en wel in het plaatsje Restrepo. Het blijkt dat wij moeten ‘travellen’ tussen 6 verschillende scholen in een remote area (country side). Dat is allemaal nog daar aan toe, ware het niet dat minbuza duidelijk aangeeft dat het een no go area is (rood van kleur…niet naar toe gaan dus). Echter: Volgens onze cursisten is het gebied wel veilig, maar ja…..het officiële reisadvies van het Ministerie van Buitenlandse Zaken weegt natuurlijk zwaarder.
Maandag 12 december…op naar de laatste loodjes van 2016 op Blighty Bliss…………Er was een nieuwe docent aanwezig, Castellanos geheten. Eén van onze cursisten (Ericka) nodigde ons uit om Kerst bij haar thuis te vieren. Erg lief natuurlijk, maar we hebben al gepland om een paar dagen weg te gaan.
Op dit moment is het erg rommelig op het instituut en voor de vrijwilligers niet altijd even gemakkelijk. De meest normale dingen ontbreken soms: Koffie, toiletpapier, presentielijsten e.d. Verder kloppen de lesroosters vaak niet en moet er voortdurend gewisseld worden van lokaal. Werken in het half donker (lamp stuk) met een computer die mankementen vertoont zijn tevens enkele voorbeelden van lesgeven in chaos. En…daar tussendoor paradeert de direktrice die er - excusez le mot - vaak uitziet als een meid uit een schiettent. ’s Avonds is er niemand meer aanwezig van het kantoorpersoneel en werd ons verzocht om de boel te sluiten en het alarm erop te zetten. Nee dus, daar zijn we toch niet voor ingehuurd?
Op 13 december kregen we weer nieuwe lunchbonnen….en toen we op 14 december na de les gingen lunchen in het restaurantje waar we altijd gaan eten (Zona Gourmet) kregen we te horen van de kokkin dat Blighty Bliss niet meer betaalde. Uh? Hoezo? Wij wisten van niets. Blighty Bliss had ons hierover niet geinformeerd. De mensen van Zona Gourmet waren zo aardig om ons een gratis maaltijd te verstrekken. Wij spraken af dat we allemaal contact zouden opnemen met Blighty Bliss. Wij belden dan ook naar Manuel (the volunteers coordinator) en naar Jay (the academic coordinator) en wat bleek? Manuel wist van niets en Jay kwam niet verder dan….sorry, sorry, the contract with Zona Gourmet has been finished. Zij liet weten dat we naar het andere restaurant konden gaan waar Blighty Bliss een contract mee heeft en wel met El maná. Dit bevindt zich in de stad, ver van onze woon-en werkplek. Wij zijn hier wel eens geweest, maar de kwaliteit van het eten is beduidend minder dan in Zona Gourmet. Het zij zo….
De cursisten moeten voor Colombiaanse begrippen veel betalen om lessen te kunnen volgen. Toen Ben naar de prijs informeerde, werd er in eerste instantie nogal geheimzinnig over gedaan. Echter: Toen Ben verzekerde dat deuren en ramen gesloten waren (hahaha), kwam het hoge woord er dan toch uit. Zij betalen omgerekend 4 euro per uur. Rekening houdend met een minimum loon van omgerekend zo’n 240 euro netto per maand is de prijs van een lesuur natuurlijk een gigantisch bedrag.
Soms krijg je leuke complimenten van je cursisten. Enkele voorbeelden: Nadat ik een verhaal had voorgelezen, reageerde iemand met: ‘You put passion in your reading’ of bij het verlaten van het klaslokaal zei een cursist: ‘Teacher, thank you, your lesson was very good and interesting’.
De contacten met de cursisten zijn geweldig. Voor ons blijft dit dé manier om het land te leren kennen. Uiteraard heeft Colombia het behoorlijk voor de kiezen gehad. Het is wel extra bijzonder dat wij hier waren op het moment dat de vrede werd getekend. Dat neemt niet weg dat de lokale bevolking sceptisch blijft. In hun ogen kan het nog wel een generatie duren voordat er daadwerkelijk orde op zaken is gesteld. De boeren zijn destijds door de Farc verdreven en er is geen registratie van grond als het gaat om de eigenaren. Verder is er natuurlijk een gigantisch cocaine probleem en heerst er relatief nog armoede onder de bevolking. Dit laatste in schril contrast met enkele zeer vermogende families die dan de macht weer in handen hebben. Al deze factoren vind je niet in Ecuador en dat maakt het verschil tussen deze twee landen enorm groot. Wij hebben vaak gehoord dat men Colombianen prettiger in de omgang vindt dan Ecuadorianen, doch wij hebben deze ervaring niet. In beide landen konden wij het met iedereen prima vinden.
Het weer wordt ietwat warmer en de regen wordt minder…..gelukkig!
In ons appartementencomplex zijn 3 securitymen die om beurten het fort bewaken. Alle drie zijn het mannen van de leeftijd van Ben. Wij merken dat zij constant een praatje met ons willen maken, maar aangezien zij slechts Spaans spreken schiet dat niet echt op. Echter: Op de een of andere manier hebben wij toch een goed contact en zij maken graag grapjes. In de hal van het appartementencomplex staat al een tijdje een kerstboom inclusief kerststal. Telkens als wij passeren, maken 2 van de 3 heren gebaren dat wij bij de kerststal moeten gaan zitten om iets te drinken en wel…whisky! Zij kunnen ons niet tegenkomen, of het woord whisky valt. Voor de aardigheid gaven wij hen iets te drinken (voor de duidelijkheid: geen whisky) en dat werd bijzonder gewaardeerd……..Toen wij de heren fotografeerden was dit dikke pret. Ook buiten het appartementencomplex staan veel kerstbomen, allemaal gemaakt van lege plastic flessen….een vreemd gezicht!!
Ook in de laatste week voor de Kerstvakantie proberen we een gevarieerd programma aan te bieden voor de cursisten op taleninstituut Blighty Bliss. In mijn geval (Dees) werd ik op maandag 12 december geacht om eerst de passive voice uit te leggen. Hierna vertelde ik het verhaal: The little red hen. Er werd gelezen, de moeilijke woorden werden behandeld, het verhaal werd naverteld enz. Vervolgens gaf ik een tekst met als titel: Job-hunting en moesten de cursisten niet alleen aan de slag met listening skills, doch ook met writing skills (gatentekst).
In twee avondgroepen waren de programma’s als volgt: Debating and giving opinions about: Breakfast is the most important meal of the day en een grammaticale uitleg over word stress and sentence stress. Ook werd gewerkt met news in levels: Replica of the Titanic + Famous painter from Japan. Afgerond werd met conversation about projects.
Op dinsdagochtend stond reported (indirect) speech op de rol, gevolgd door het verhaal: The blue shoe. Tenslotte werd er nog een fabel behandeld, te weten: Quarrelsome children en deze fabel is ook bekend onder de naam: The bundle of sticks (in de vorm van een short story). ’s Avonds stonden er nog 2 groepen op ons te wachten……….In de eerste groep kwam Business English aan de orde: Global Business speaks English. Nadat het verhaal en de fabel van die ochtend nogmaals de revue passeerden, liet ik 2 korte verhalen zien op de site van really learn English, te weten: Online dating + a secret talent. De les werd afgesloten met writing a poem. In de tweede avondgroep werd gestart met de ‘phrasal verbs’. Vervolgens werd gesproken over: Differences in English around the world. Hierna stond debate op de rol: Lawyers should make a higher salary than nurses; alcohol should be illegal; television is the leading cause of violence in today’s society. De volgende aktiviteit was picture language. De les werd afgesloten met het laten zien van de website van minbuza: Advices for travelling from the Dutch Ministery of Foreign Affairs. Dit bleek een ware eye-opener te zijn voor de cursisten. Ik vertelde de betekenis van de kleuren: Groen is een veilig gebied; geel staat voor veiligheidsrisico’s; bruin laat het advies zien om alleen maar naar dat gebied te reizen als het echt noodzakelijk is en rood staat voor een no go area. Toen zij de kaart van Colombia zagen, schrokken zij….het leek wel een schilderij met diverse kleuren…één ding was zeker: te veel rood en te weinig groen!
Op woensdag werd gestart met de topic opinions, debating: Do you make New Year’s resolutions? If yes, what was the strangest, stupidest or funniest promise you have made? Do you usually look at the upcoming year with optimism or pessimism? Explain please! Do you have any regrets and unfilled resolutions from the past year? Vervolgens was het tijd voor de fabel: Under the lion’s skin en het verhaal: The Gingerbread man. Tenslotte nog een writing activity about a community in Ghana. De avondlessen kwamen te vervallen.
En dan de laatste lessen voor de Kerstvakantie en wel op 15 december………Allereerst: Reports: 6 of the best writing tips & advice from successful writers. Hierna een dictee: Mr. and Mrs. Clark and Percy. Toen reading: To kiss or not to kiss (about the Colombian way of greeting) en tot slot een fabel: You are beautiful as you are. In mijn tweede groep kwam niemand meer opdagen (iedereen had waarschijnlijk de Kerstvakantie al in het hoofd) en dus hielp ik Ben in zijn laatste les.
En toen….……hoera…Kerstvakantie!!!!!
Wat deden we zoal in de Kerstvakantie? Op vrijdag 16 december togen we naar het hoofdkantoor om een gasrekening in te leveren. Die bleek Blighty Bliss namelijk niet betaald te hebben. Wij zagen het al voor ons….in de Kerstvakantie wordt het gas afgesloten……De mensen van kantoor werden er echter niet koud of warm van en beloofden dezelfde dag nog te betalen. Verder gaven zij ons de vergoeding voor breakfast and supper van de afgelopen 2 weken en we werden uitgebreid omhelsd en bedankt. Aangezien we toch in het centrum waren, konden we meteen eigen dingen regelen: Naar de tailor, de kantoorboekhandel, het Rode Kruis, de bakker en lunchen bij El maná. De eerste vakantiedag kreeg Ben het behoorlijk te pakken: Snipverkouden (aangestoken waarschijnlijk door de bakkersvrouw die zelf aan het snotteren was en die midden in het gezicht van Ben hoestte en nieste). Het eerste weekend deden we veel persoonlijk werk: Huishoudelijke klussen; naar de stad (we hadden nog nauwelijks iets van Tunja gezien, omdat we alleen maar hebben gewerkt); administratieve klussen e.d…..De boel een beetje bijwerken dus!
Op 18 december vertrok Isis, de Belgische vrijwilligster met wie wij vanaf 24 oktober ons appartement delen. Zelfs onze cursiste Ericka kwam speciaal naar ons appartement toe om Isis gedag te zeggen. Isis vertrekt weliswaar uit Tunja, maar blijft nog wel even in Colombia, in Medellin. De Amerikaan Tim zal nog een tijdje in Tunja blijven (en dus ook in ons appartement).
Op 19 december gaven we een elektriciteitsrekening af op het hoofdkantoor van Blighty Bliss (Centro), gevolgd door de waterrekening die we op 22 december afgaven. Beide keren werd dit gecombineerd met een rondje stad.
En ons nieuwe project? Nog steeds hebben we slechts 1 maand Guatemala (mei) in het vooruitzicht en de tijd begint te dringen, aangezien we omstreeks 23 januari Colombia moeten gaan verlaten, omdat onze 3 maanden op taleninstituut Blighty Bliss in Tunja dan voorbij zijn. We hebben inmiddels via Workaway in verschillende landen gesolliciteerd, o.a. in Honduras, doch twee derde van het land (waar de meeste projecten zijn) is niet veilig. De host in El Salvador reageert niet (ondanks vele rappels van onze zijde). Mochten we een nieuw project vinden in Colombia, dan kunnen we natuurlijk onze periode Colombia met nog eens 3 maanden verlengen. Toen we dan ook via Workaway een ander project in Colombia vonden (in de buurt van Bogota) hebben we ook daar onze diensten aangeboden. Hoewel het gebied veilig schijnt te zijn (volgens het Ministerie van Buitenlandse Zaken), hebben onze cursisten daar duidelijk hun vraagtekens bij. Ook van deze host horen we niets.
Wat kunnen we nog meer doen? We kunnen nog eens een tweede poging wagen in Villa de Leyva (een plaatsje vlakbij Tunja). Hier hebben we in november al eens een school bezocht en hebben we gesproken met docenten en hoewel men graag van onze diensten gebruik wilden maken, gooide de naderende Kerstvakantie roet in het eten. Bovendien waren wij toen nog ‘ onder de pannen’ op ons taleninstituut in Tunja en dachten we eind januari Colombia te gaan verlaten. Voor de betreffende school was eind januari juist een goede optie geweest. Nog een keertje proberen dus.
We overwegen in ieder geval om onze Workaway pogingen te staken en te proberen om via WereldOuders een plekje te vinden in één van de kindertehuizen van WereldOuders in Latijns Amerika. Zal moeilijk zijn, omdat je meestal een jaar in deze kindertehuizen moet blijven en bovendien Spaans moet spreken. We geven het toch een kans. We kiezen voor El Salvador, omdat dit vlakbij Guatemala ligt. Het zou mooi zijn als we van eind januari tot eind april in El Salvador zouden kunnen werken (of via de Workaway host die nog niet reageert of via WereldOuders) en dan aansluitend naar het taleninstituut in Guatemala zouden kunnen gaan (maand mei). In juni plannen we dan een kort verlof van ongeveer 2 weken in Nederland.
De laatste mogelijkheid om iets in Latijns Amerika te vinden is om hier in de omgeving van Tunja (veilig gebied)/Colombia zelf de boer op te gaan. In de Kerstvakantie gaan we een paar plaatsjes bezoeken in de buurt van Tunja, te weten: Raquira en Zipaquirá en aldaar zullen we ons persoonlijk gaan presenteren met onze aanbevelingsbrieven en certificaten uit Peru. Dat is echt het laatste dat we gaan doen. Mochten we dus niet meer slagen in een ander project in Latijns Amerika, dan gaan we ons verlof in Nederland vervroegen en zullen omstreeks eind januari/begin februari richting Nederland komen voor ongeveer 2 weken en dan gaan we terugkeren naar ons favoriete continent, te weten: Zuid Oost Azië. Ook in dit laatste geval zijn we zeer tevreden, omdat we dan toch een heel jaar in Zuid Amerika zijn geweest en wel in Brazilië, Peru, Ecuador en Colombia. Het blijkt gewoon heel moeilijk te zijn om hier een passend project te vinden in onze sociaal/educatieve branche. De meeste projecten willen moedertaal sprekers Engels hebben (we hebben duidelijk concurrentie van de Verenigde Staten) en men wil vaak dat je Spaans spreekt. En hoewel we best het één en ander aan Spaans hebben geleerd het afgelopen jaar, is het toch te weinig om gewoon een gesprek te kunnen voeren. Spannend wat het zal gaan worden….!!!
En binnen 3 weken een tweede vliegtuigongeluk in Colombia…..wij krijgen een beetje de bibbers……………….
21 december: December Solstice.
In z’n algemeenheid: Als wij voor iets bedanken, luidt hier steevast het antwoord: Mucho gusto, graag gedaan.
De stad is verdeeld in carrera en calle (straat) en dat is dé manier om je weg te vinden in Tunja.
Op 23 december vertrok huisgenoot Tim voor ongeveer 10 dagen naar Medellin om onze oud huisgenoot Isis te gaan bezoeken. Wij togen naar de stad. Toen we ergens een kop koffie dronken, hadden we het idee dat we in een Duitse Konditorei zaten…..nee toch….hahaha…en dat in Tunja…..! Ook hadden we nog 2 bijzondere ontmoetingen: Een gids die Engels sprak en ons hielp aan diverse kaarten en een meisje dat een jaar in Duitsland had gewerkt/gewoond.
Op 24 december togen we naar de kathedraal hier in Tunja en gingen we naar de Italiaan…..even geen ‘ schoolfood’……..een dag later bleek helaas dat dit niet goed was gevallen bij Ben.
We gaan er 3 dagen tussenuit en wel op 1e en 2e Kerstdag en op mijn (Dees) verjaardag op 27 december…………
Op 1e Kerstdag gingen we naar Lago de Tota/Playa Blanca (het witte strand). Vanuit onze woonplaats Tunja betekende dit dat de busreis bestond uit 2 gedeelten. Eerst van Tunja naar Sogamoso en daarna naar Lago de Tota. De start was vreselijk. Ben werd ziek en moest verschillende keren overgeven in een rijdende bus. Geluk bij een ongeluk was dat er een toilet in de bus aanwezig was en dat wij precies naast dit toilet zaten. Eénmaal aangekomen op Playa Blanca bleek dat strand en meer slechts bereikbaar waren via een spectaculaire afdaling. Nee toch….er moest weer een hobbel genomen worden….Met hulpvaardige Colombianen aan onze zijden werden ‘opa en oma’ ondersteund bij deze - in onze ogen - gevaarlijke afdaling. Voetje voor voetje gleden we naar beneden. Uiteindelijk belandden we veilig op de Playa Blanca en konden we op eerste Kerstdag genieten van het zonnetje op het strand. (In Tunja is het namelijk altijd koud). Gelukkig ging het langzamerhand beter met Ben.
Op 2e Kerstdag stond Zipaquirá op de rol. Dit is een stad en gemeente in het Colombiaanse departement Cundinamarca. Een rechtstreekse busreis was niet mogelijk vanuit Tunja. We moesten overstappen in de plaats Briceño. Ons doel was tweeledig: Een nieuw project zoeken en de bekende zout kathedraal bekijken. Waar begin je met je zoektocht naar vrijwilligerswerk? Aangezien het in Peru en Ecuador uiteindelijk via klooster/kerk gelukt was om een nieuwe job te vinden, besloten we om deze strategie wederom toe te passen. Er was een mis aan de gang. In de tussentijd aanschouwden wij de kerststal, zagen de main square en dronken een kop koffie met zicht op de kerk. Plotseling constateerden we dat de mis was afgelopen en dat de kerkdeuren gingen sluiten. Als een speer vlogen wij richting kerk en waren nog net op tijd om via de securityman de priester ‘aan de jas’ te trekken. Wij gaven hem onze papieren in het Spaans en hij liet blijken belangstelling te hebben. Aangezien hij geen Engels sprak werd een vertaalster opgetrommeld. Inmiddels waren we via de sacristie aangeland in een open binnenplaats. Met behulp van de vertaalster werd duidelijk dat men weliswaar geinteresseerd was, maar men bleek geen contacten te hebben met scholen. Er bleek namelijk wrevel te zijn tussen kerk en staatsscholen. En met privé scholen had men sowieso geen contact. Toch werden we verwezen naar de burgemeester van het gemeentehuis. Onze vertaalster vergezelde ons. Echter: Vanwege Kerstreces waren de betrokken mensen niet aanwezig. Toen schoot ons te binnen dat er in Zipaquirá een Nederlandse Stichting aktief is als het gaat om het runnen van een school in een sloppenwijk. Nog steeds met onze vertaalster in ons kielzog togen we vervolgens naar een soort VVV in de hoop aldaar enige informatie te kunnen krijgen over deze Nederlandse Stichting. En ja hoor, de plaatselijke gids wist van de hoed en de rand, maar had meer tijd nodig. Hij beloofde ons via zijn netwerk in te lichten zodra hij concrete informatie had.
Daarna gingen we naar de ‘Catedral de Sal’. Na een behoorlijke klim arriveerden we bij deze zout kathedraal. Wij hadden hier een compleet verkeerde voorstelling van. Het was geen authentieke ambiance, doch een bonte toeristische kermis. De entreeprijs was behoorlijk stevig, maar werd nog eens extra verhoogd voor buitenlanders. Papa Gringo moest dus meer betalen. Het geheel stond ons tegen en we besloten slechts de kathedraal van de buitenkant te bekijken en rechtsomkeer te maken. Hoewel Zipaquirá een leuke plaats was, gold dit dus niet voor de bekende zout kathedraal.
En dan de derde dag op reis en wel op de 56e verjaardag van mij (Dees). Vandaag stond Raquira op het programma. Dit is een gemeente in het Colombiaanse departement Boyacá. Het dorp staat bekend om de Artesenias (originele producten) die op grote schaal gemaakt en verkocht worden door de inwoners als zijnde de broodwinning. Ook nu lukte het niet om een bus te krijgen die rechtstreeks van Tunja naar Raquira ging. We moesten in de plaats Villa de Leyva wisselen van bus. Even een kop koffie en verder maar weer. De plaats Raquira staat dus bekend om de ‘arts and crafts’. Het is een leuk plaatsje met een knus plein. En voor de derde dag op rij constateerden we dat ook hier de temperatuur veel aangenamer was dan in het koude Tunja. Het was zelfs zo warm dat we op zoek gingen naar een gelegenheid waar we even een extra shirt konden uittrekken. Colombianen zijn over het algemeen zeer hartelijke mensen en binnen no time stonden we ergens in een galerij en konden ons ontdoen van enige kledij. De sfeer, de ambiance, de straatjes en de galerijen waren de moeite waard. En hoewel we er even doorheen wandelden, lag onze prioriteit echter wederom bij het zoeken naar vrijwilligerswerk.
En in dit dorpje hebben de pastoor en de burgemeester het nog voor het zeggen, dus bezochten we beiden….hahaha! Soms lijkt het net een film uit vervlogen tijden…..Bij de pastoor werden twee vertaalsters opgetrommeld (2 jonge meiden die goed Engels spraken, Angela en Cindy genaamd). Eén van beiden fluisterde ons in: ‘You are not at the right place, let’s go to the mayor’. Voor ons blijft het altijd verbazingwekkend hoe snel lokale mensen derden weten op te trommelen om ons te helpen. Kortom: Dag pastoor en op naar de burgemeester. Wij spraken met twee secretaresses die - net als de vertaalsters - zeer belangstellend waren en lieten doorschemeren dat het wel zou gaan lukken. Echter: De burgemeester was niet aanwezig en had slechts een dag later een half uurtje tijd. Tsja, dat werkte dus niet, aangezien wij al een buskaartje hadden voor onze terugreis. En natuurlijk hadden we ergens kunnen overnachten, maar uit ervaring weten we dat beloftes vaak niet worden nagekomen. We lieten onze papieren achter (introduktiebrief met aanbevelingsbrieven en certificaten uit Peru, alsmede copieën van paspoorten) en gaven ons emailadres en telefoonnummer. Er werd afgesproken dat we zo spoedig mogelijk bericht zouden krijgen, zodat er een concrete afspraak gemaakt kon worden met de burgemeester. Binnenkort een keertje terugkeren dus.
Hierna besloten we om ergens te gaan eten. Aan mogelijkheden geen gebrek! We kozen voor een knus restaurantje en zaten boven op het balkon. Een gezellige plek om een verjaardag te vieren. Wij smulden van een heerlijk etentje toen plotseling de regen met bakken uit de lucht viel. Toen de regen bijna op ons bord viel, werd het tijd om binnen te gaan zitten. Ook daar was het leuk. Toen de mensen in de gaten kregen dat wij een verjaardag vierden, kregen we koffie en werd er muziek gedraaid. Het ‘happy birthday’ klonk door het restaurant.
Toen weer met de bus terug naar huis. Dat ging niet van een leien dakje. Allereerst moesten we naar Villa de Leyva en vanaf die plaats bleek ons busje niet meer verder te rijden. We hadden weliswaar een kaartje kunnen kopen voor een rechtstreekse reis van Raquira naar Tunja, maar het gebrek aan passagiers maakte dit uiteindelijk niet mogelijk. Aanvankelijk zouden we met een busje van onze vervoersmaatschappij van Villa de Leyva naar Tunja worden gebracht, maar wat gebeurde er onderweg? We kwamen een busje van een concurrerende vervoersmaatschappij tegen en die was onderweg naar Tunja en had nog 2 plaatsen over. De neuzen van de busjes werden tegen elkaar aangezet midden op de snelweg en wij konden overstappen in het aardedonker. Levensgevaarlijk! Toen nog een dodemansrit met vele bochten, maar uiteindelijk arriveerden we veilig en wel in Tunja. Kortom: 3 bijzondere dagen, maar wel met vallen en opstaan…..…
Wij moesten even terugdenken aan 29 juni j.l. , zijnde de verjaardag van Ben. Toen was ik (Dees) ziek en zat op die dag - op advies van de KNO-arts in Ayacucho/Peru - aan een stoomvernevelaar/zuurstofmasker en nu op mijn verjaardag - 27 december - was Ben nog steeds enigszins ziek.
Hoewel er inmiddels dus verschillende potjes op het vuur staan als het gaat om een nieuw project, blijven wij niet stilzitten. We overwegen ook nog verschillende andere opties: Zelf naar Bogota gaan (liever niet) of proberen om in Tunja iets anders te vinden, of om richting Medellin of Cartagena te gaan. Dit alles misschien via de pastoor/burgemeester/schoolhoofd methode…hahaha! De laatste 2 varianten (Medellin en Cartagena) vallen al snel af, aangezien we dan binnenlandse vluchten moeten nemen en hoewel de plaatsen zelf groen/veilig zijn, liggen deze wel in een bruin gebied (alleen noodzakelijke reizen) en dat gaan we dus niet doen. Onze hoop is gevestigd op Raquira; vlakbij Tunja; veilig gebied; leuk plaatsje en mogelijkheden om les te geven. En tussen dit alles door krijgen we bericht van 2 projecten uit het verleden (Afrika/Azië) met het verzoek: Please come back for a longer period…..Ja, ja, komt uiteindelijk allemaal goed…….
Vanaf 28 december blijven we ‘thuis’ in Tunja……even 3 dagen achterstallige dingen afronden; lekker rustig, alleen in het appartement (medevrijwilliger Tim zit nog steeds in Medellin); we gingen uit eten in Tunja en deden persoonlijk werk.
Tot onze verbazing vonden we op 30 december toch nog een Workaway project en wel in…….....onze plaats Tunja op een ander taleninstituut. Hoewel men native speakers English vroeg en een work level Spanish, gaven we het toch een kans. Wij hebben uiteindelijk in de zelfde plaats op een ander taleninstituut (Blighty Bliss) gewerkt zonder Engels als eerste taal en zonder noemenswaardige kennis van het Spaans. Bovendien hebben we 12 jaar wereldwijde ervaring.
En dan…Oudjaar: We gaan naar het schattige plaatsje Villa de Leyva. Hoewel we een goede kans maken op vrijwilligerswerk in Raquira, richten we ook onze pijlen op Villa de Leyva. Het is beter om op meerdere paarden te wedden. Wij begonnen met een kop koffie in een gezellige gelegenheid en aldaar raakten we aan de praat met een personeelslid, zijnde een jonge knaap afkomstig uit Duitsland. Gaande het gesprek bleek dat hij ons kon verwijzen naar een stichting die vrijwilligers nodig had bij ons in de buurt. Contactgegevens werden uitgewisseld. Hierna gingen we weg en pasten we de pastoor-burgemeester methode wederom toe. En inderdaad verwees de pastoor ons naar de gemeente, maar deze was uiteraard gesloten op 31 december. Aangezien we dus misschien in januari moeten terugkeren naar Villa de Leyva, heeft het geen zin om nogmaals op Nieuwjaarsdag naar Villa de Leyva te gaan. Dit laatste was namelijk aanvankelijk onze bedoeling geweest. Oudjaarsavond bleven we ‘thuis’ in Tunja. Het was erg rustig. Had de hele wereld al 2017, wij in Zuid-Amerika waren als laatsten aan de beurt! Een warm 2017 gewenst voor onze lezers!
Op Nieuwjaarsdag dus niet naar Villa de Leyva, doch probeerden we ons beproefde concept in Tunja zelf. Inmiddels hebben we gedurende alle feestdagen de voorzet gegeven voor nieuw vrijwilligerswerk en wel in Zipaquira, Raquira, Villa de Leyva en Tunja.
1 januari: We kregen goed nieuws van een Workaway host….……...…..Wij waren met ingang van 1 mei welkom op een project in Guatemala (voor 1 maand), doch de host liet ons weten dat mensen gecanceld hadden en dit betekende voor ons dat wij 2 maanden mogen komen (wat ook onze bedoeling was). Concreet: In april en mei zullen we werken in Guatemala.
En hoe zat het met onze vervolgafspraak met de burgemeester in Raquira? Aangezien wij niets hoorden, belden we zelf een paar keer met Angela (de vertaalster van een week eerder). Uiteindelijk resulteerde dit in een afspraak met de burgemeester op 3 januari om 15.00 uur. Eerst met de bus naar Villa de Leyva en aldaar overstappen op de bus naar Raquira. Aangezien we ruimschoots op tijd waren voor ons sollicitatiegesprek, konden we nog een hapje eten in het knusse Raquira. En toen…op naar het gemeentehuis!
Niet alleen de vertaalsters Angela en Cindy waren aanwezig, doch ook een zekere Marcela (een docente Engels die tevens een shop runt in Raquira). Verder waren Ben en ik van de partij en de burgemeester zelf (de enige die geen Engels sprak). Wij zaten in de raadszaal van het gemeentehuis. Zeer bijzonder! Na onze introduktie werd uitgelegd dat het de bedoeling zou zijn om op 2 public schools Engels te gaan geven. (1 school in town en 1 school in de country side). Behalve dat leek het de burgemeester ook wel een goed idee om Engels te gaan geven aan de plaatselijke middenstand. Er zijn veel ondernemers in Raquira (een klein, toeristisch plaatsje met zo’n 13.000 inwoners, op ongeveer 56 km. verwijderd van Tunja en dit plaatsje wordt het kleurrijke paradijs genoemd). Hoewel burgemeester Alonso Castillo Buitrago ons voor 90% garandeerde dat we kunnen starten met ingang van 23 januari, moest hij het nog wel kortsluiten met de principals van de scholen en ook moest hij nog accommodatie regelen (waarschijnlijk bij de monniken in een 16e eeuws klooster, La Candelaria genaamd, op zo’n 7 km. verwijderd van Raquira). Wij kregen de toezegging dat we de definitieve uitslag zouden horen op 5 of 6 januari (en dat gebeurde dus niet). Na dit leuke gesprek, nodigde Marcela ons uit om iets te komen drinken in haar shop en dronken we vers mango sap. Zij vertelde dat zij haar shop huurde van de ouders van Angela. Aldaar troffen we enkele Duitstalige jonge meiden. In het volgende verslag zal blijken dat Raquira uiteindelijk toch niet doorging……Nog steeds moeten we dus nog twee maanden overbruggen en wel februari en maart.
Op 4 januari togen we naar de Immigratiedienst in Tunja om ons visum te verlengen met 3 maanden. Kwestie van: Formulieren invullen, betalen (omgerekend zo’n 56 euro) en verder werden er terplekke pasfoto’s en vingerafdrukken gemaakt. Bij mij (Dees) bleef het apparaat hangen (gaf rood aan), zodat mijn vingerafdrukken slechts matig konden worden weergegeven. Dit was echter no problem….
Tot volgende maand!
Groet, Ben en Dees
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley