Van Peru naar Ecuador
Door: Desirée
Blijf op de hoogte en volg bendeesonderweg
28 Augustus 2016 | Ecuador, Quito
Nog steeds hollen we achter de feiten aan…….we beginnen dit verslag omstreeks 8 juli en vertellen de periode tot ongeveer 11 augustus…..99,9% van dit verslag gaat dus nog over Peru………..
Bleek niet alleen Waarbenjijnu technisch in puin te liggen, ook de NS OV-Chipkaart kan er iets van. Hadden wij onze abonnementen keurig op tijd vernieuwd, krijgen we plotseling bericht dat onze kaarten bijna gaan verlopen. Opnieuw tijd steken dus in iets dat al lang was gerealiseerd. Uiteindelijk trok men het boetekleed aan…het bleek inderdaad dat wij alles goed hadden geregeld. Hierna werd voorgesteld om de kaart te koppelen aan ons account, want op deze manier kon je je reishistorie inzien en declaraties realiseren e.d.…...wij werden er echter een beetje simpel van…..voor ons hoeft dat allemaal niet…..zolang wij maar met onze kaart per trein kunnen reizen is het prima voor ons, maar goed….uiteindelijk besloten we toch maar om te koppelen, maar dat had nog heel wat voeten in de aarde.
Aangezien inmiddels nek en schouders van Dees helemaal op slot zitten, overwegen we om naar een masseur te gaan. In Zuid-Oost Azië struikel je erover, maar hier is het moeilijk iemand te vinden. Uiteindelijk besluiten we om maar iets te gaan kopen bij de apotheek. (Werkte zeer doeltreffend!)
Op 9 juli werd het tijd om naar kapper en pedicure te gaan; zagen we in de stad onze oud-collega Angel van de Colegio Fes school; togen we naar het art center en was er eindelijk weer eens tijd om de lunch te nuttigen in de mensa van de universiteit. Op 10 juli keken we naar de zoveelste optocht en hielden we een rustig dagje, gelet op de gezondheid van Dees. Zijn de verkoudheid en keelpijnklachten voor het grootste gedeelte voorbij, soms is er opnieuw hoofdpijn, pijn in de nek en buikpijn. In de stad zagen we - net als een dag eerder - wederom een oude bekende van de school waar wij van eind februari tot begin mei hadden gewerkt, zijnde de ‘auxiliaire’, de ex-gedetineerde die als manusje van alles fungeerde op de Colegio Fes school.
Zoals bekend wonen wij op een prachtige plek, midden in de stad, die op een hoogte ligt van bijna 2800 meter en die beschut ligt in een dal. Als de zon onder gaat verdwijnen de zonnestralen weliswaar uit de stad, maar blijven nog een tijdje schijnen op de toppen van de bergen (het Andesgebergte). Een prachtig gezicht!
Gelukkig is de ergste drukte nu voorbij en daarom besluiten we om op 11 juli naar Indi te gaan. Wij horen maar niets over een nieuwe baan, dus gaan we zelf maar eens informereren…..Misschien komt er schot in de zaak als men ons gezicht weer ziet…….Echter: In de nacht van 10 op 11 juli word ik (Dees) geconfronteerd met het laatste restje ziek-zijn (overgeven, diarree). We besluiten dan ook om een dag later naar Indi te gaan. Op 11 juli staan echter Gulio en Paula (twee medewerkers van de universiteit) bij ons op de stoep. Vanwege het feit dat zij slechts Spaans spreken, kunnen wij niet communiceren. Zij lopen met allerlei lijsten door het appartement en laten het woord internet vallen. Betekent dit dat Jorge zijn modem moet terug hebben? Gulio loopt zelfs onze slaapkamer in en ziet Dees ziek in bed liggen. Wat betekent dit? Wat gaat er gebeuren? Wij hebben constant Jorge geinformeerd. Hij weet dat we de laatste tijd een beetje te veel hooi op onze vork hebben genomen en hij weet dat we te maken kregen met ‘health problems’ en hij weet dat we in afwachting zijn van een nieuwe baan…hij heeft echter nooit contact opgenomen. Wij houden maar rekening met alle scenario’s….alles is altijd mogelijk in een ontwikkelingsland……….
Hé hé….…..eindelijk valt er verbetering te bespeuren op het gebied van de gezondheid; eindelijk is het achterstallig werk van Nederland afgerond en nu nog die nieuwe baan. Na ongeveer 2 weken ‘malaise’ zijn we er weer………..
En…..wat gebeurt er? Op 12 juli lopen we naar de mensa van de universiteit en wie komen we op straat tegen? Jorge! Hij begroet ons zeer joviaal. En dan krijgen we nieuws te horen dat wij absoluut niet hadden verwacht. Hij laat ons weten dat hij 14 dagen geleden is ontslagen als direkteur van Indi. En dat was precies op het moment dat Dees ziek werd. Oorzaak van zijn ontslag was volgens hem dat hij geen medewerking kreeg van de leraren om zijn nieuwe ideeën uit te voeren op de universiteit in Ayacucho. Echter: Wij horen andere geluiden en in deze geluiden kunnen wij ons beter vinden. Hij zou een alcohol probleem hebben en bovendien zou het schorten aan zijn organisatorische talenten. Hoe het ook zij: Wij maakten op straat een afspraak om elkaar te treffen op het kantoor van Indi op 12 juli om 17.00 uur. Aldaar lieten we hem weten dat wij weer helemaal de oude zijn en graag weer willen lesgeven, op welk instituut dan ook. Wij gaven zijn modem terug en hij bedankte ons voor onze ‘support’ en verontschuldigde zich vele malen voor de chaotische periode. Gek, maar waar….Op de één of andere manier kun je niet kwaad worden op die dikke knuffelbeer en klikt het erg goed tussen ons. Hij liet weten dat hij volgend jaar een privé taleninstituut gaat oprichten en dan had hij graag dat wij daar zouden lesgeven. Die Jorge, die blijft funny. Hij belde op ons verzoek naar de nieuwe direkteur en een afspraak werd gemaakt voor 13 juli. Jorge verzekerde ons dat we ons geen zorgen hoefden te maken. Hij zou een goed woordje doen bij de nieuwe direkteur (die alleen maar Spaans spreekt), als het gaat om onze huisvesting, de lunch in de mensa, een modem en de follow-up van onze banen. Jorge denkt aan de pedagogische academie, Lourdes genaamd. Mocht de nieuwe direkteur moeilijk doen, dan zou Jorge naar de rector stappen, want….he is my friend…..hahaha! Soms lijkt het net of we terug zijn in Ghana….Ook werd op ons verzoek professor Marcos gebeld. Hem hadden wij namelijk nog een presentatie beloofd. En ook met hem werd een afspraak gemaakt voor 13 juli. Tot onze verbazing waren teacher Richard en teacher Luis ook (tijdelijk) niet meer aanwezig. Jorge liet weten dat het trimester was afgelopen. Het blijft allemaal erg warrig en onvoorspelbaar…..This is Peru….Verder beloofde Jorge om alle dingen die nog openstonden richting ons te realiseren. Welnu, nog nooit zo veel snelle resultaten geboekt bij Jorge! Maar….eerst zien, dan geloven…
Op 12 juli zou er weer een nieuwe gast komen in ons appartement, maar dat ging uiteindelijk niet door……
En voor de zoveelste keer wordt getracht om de douche te repareren. Als dit is geschied, worden wij gevraagd de temperatuur te testen. Helaas is het nog steeds een koude/lauwe douche. Wij kunnen alleen maar diep zuchten en zeggen: Laat maar… en we denken: We zetten wel pannetjes water op het vuur…..en gebruiken een bucketshower……………
En onze twee afspraken op 13 juli? Om 17.00 uur zou professor Marcos komen van de Facultad de Educacion. Wij zouden een afspraak met hem maken om een Ghana presentatie te geven op zijn faculteit. Verder zouden we tussen 18.00 en 19.00 uur een afspraak hebben met de nieuwe direkteur van Indi. Nee dus……niemand kwam opdagen…..we zagen alleen de dames van kantoor en zij spreken alleen maar Spaans. Gelukkig was er ook een leraar die Engels kon spreken en hij kon voor ons vertalen. Paula van kantoor begreep dat onze 2 afspraken het hadden laten afweten en begon dan ook naar de betrokkenen te bellen. Uiteraard de bekende excuses…..too busy…Oh I forgot…..blablabla……Professor Marcos regelde telefonisch meteen een appointment voor dinsdag 19 juli tussen 9.00 en 12.00 uur. Dan moeten we namelijk bij hem de Ghana-presentatie geven. Verder kregen we te horen dat de nieuwe direkteur op donderdag 14 juli om 9.00 uur tijd voor ons had. Teacher Walter zou dan ook aanwezig zijn, omdat hij als vertaler Engels-Spaans zal moeten optreden. Op de valreep zagen wij Belinda nog. Deze office-lady had een paar weken in het ziekenhuis gelegen, maar was inmiddels weer hersteld.
Aangezien Jorge zijn modem terug moest hebben, regelden wij een nieuw modem. De installatie op onze laptop was een moeilijke ‘bevalling’. Wij hebben zeker ruim anderhalf uur in de winkel moeten wachten, voordat de medewerker van de telefoonmaatschappij het euvel had verholpen.
En dan op 14 juli om 9.00 uur een afspraak met de nieuwe direkteur. Zijn naam is Efraim en hij lijkt stukken serieuzer dan Jorge. Uiteraard was er om 9.00 uur niemand aanwezig, maar na een tijdje gewacht te hebben, konden we dan toch eindelijk terecht. Teacher Walter vertaalde van Engels naar Spaans. Hoewel de nieuwe direkteur geen Engels spreekt, verstaat hij het wel. Onze boodschap luidde: Vanwege examens, einde van het trimester zijn onze lessen bij San Antonio afgerond en ook bij Indi zit niemand meer in onze klas. Hier (Indi) is sprake van het einde van het trimester, vakantie en drukte van cursisten. Wij zijn dus op zoek naar een nieuwe werkplek. Middels translator Walter werd het volgende afgesproken: Direkteur Efraim gaat een werkschema voor ons opstellen. De doelgroepen zullen worden: Level 5 en 6 (hoogste niveau’s) studenten Pedagogische Academie, Pedagogico Lourdes genaamd en daarnaast een nieuwe groep docenten van de universiteit. Inhoudelijk zal het een combinatie worden van: Engelse conversatie, workshops en culturele uitwisselingen. We worden dus een soort gastsprekers. Prima! Even werd het een beetje heet onder onze voeten, toen Walter liet weten dat direkteur Efraim ook slecht nieuws voor ons had. Binnenkort zouden er verschillende mensen voor een week in ons appartement komen wonen en zou er geen plaats meer zijn voor ons. Blijkbaar dacht de direkteur dat wij alleen de beschikking hadden over het appartement. Toen wij lieten weten dat er inmiddels al zeker 9 mensen bij ons hadden gewoond en dat wij alle ‘facilities’ delen, was het duidelijk voor hem en mochten we dus blijven wonen. Teacher Walter is inmiddels gestart met het vervaardigen van onze certificaten en aanbevelingsbrief. Ook zagen we de teachers Luis en Robert nog.
Een leuke spreuk die we aantroffen op Indi, het taleninstituut van de universiteit: ‘I didn’t choose to be born in Peru; I just had luck…..!’
Op de mensa van de universiteit treffen we regelmatig ‘our friend’ Ali en dat zorgt telkens weer voor leuke gespreksstof. Als hij zijn mening wil geven, start hij de zin vaak met: ‘In my humble opinion…’. Als je erop let, werkt het op je lachspieren.
Lights off op 14 juli ‘s avonds…pas de tweede keer sinds medio mei……..
Iedere maand laten wij de bloeddruk van Ben opmeten. Dit is een komisch gebeuren. Op een binnenplaats in een klein kamertje zit een man van een jaar of zestig die de beschikking heeft over een bloeddrukmeter. Al 5 maanden lang is de bloeddruk van Ben hetzelfde en de beste man zegt telkens weer: Excellente. De ene keer betaal je 2 Soles, de andere keer 3 of 4 Soles. (4 Soles is 1 Euro). Een rekening wordt niet verstrekt. De man praat slechts Spaans en is vrolijk van aard. Op 15 juli probeerde hij ons iets duidelijk te maken. Met enige fantasie slaagden wij erin om zijn boodschap te ontrafelen: ‘ Ben je nou nog steeds in Ayacucho?...Oh papa Gringo en mama Gringa…..gusta Ayacucho….jullie ‘white men’, jullie vinden het hier fijn in Ayacucho…..hahaha! Zijn schaterlach vulde het binnenplaatsje en andere mensen kwamen op het gelach af. Toen duidelijk werd dat papa Gringo en mama Gringa uit Holland kwamen, vroeg men ons om de Spaanse woorden lèche, queso en pan te vertalen in het Nederlands. Hilariteit alom toen zij de woorden melk, kaas en brood wilden uitspreken.
In het weekend van 16 juli togen we o.a. naar de markt en op 17 juli kwam onze vriend cq oud-collega Edwin op bezoek. Althans….dat was de afspraak, maar hij kwam niet opdagen. Ook kregen we via de mail de collage doorgestuurd die July heeft gemaakt naar aanleiding van onze foto’s en speech gedurende onze St. Anthony periode. Erg leuk! Het hangt inmiddels op school. En natuurlijk waren er weer de nodige parades…..Iedere dag zijn er wel optochten, parades, processies, fanfares e.d., maar op zondagochtend wordt écht alles uit de kast gehaald en schalt het Peruaanse volkslied in alle vroegte al over het plein waar wij wonen.
Sinds 12 juli zijn we weer iedere middag te vinden in de mensa van de universiteit voor de lunch. Het wordt al gewoon dat we tussen de studenten eten en ook wij leveren onze tazas (bekers) en bandejas (dienbladen) in bij de afwaskeuken.
De nieuwe week van 18 juli begon met een gang naar Indi om te vragen of er al een nieuw werkschema voor ons was opgesteld voor de Pedagogische Academie en voor de universiteit. Nee dus…..De office ladies Paula en Belinda die geen woord Engels spreken, konden ons dus niet helpen. Wij vroegen hen om te bellen naar de nieuwe direkteur en/of naar een docent die Engels kan praten. Wij begrepen uit het verhaal dat onze nieuwe banen nog wel even op zich zouden laten wachten, want de Pedagogische Academie had vakantie (en bovendien waren er geen studenten voor niveau 5) en op de universiteit waren de examens in volle gang. Verder waren de Indi-certificaten en de workshops-certificaten en de aanbevelingsbrieven niet klaar. Terugkomen dus. Het lijkt soms wel op Ghana…..you come and go…..come and go……
Op 18 juli werd door de cleaning lady de Peruaanse vlag opgehangen en bovendien werden er 5 rood-witte rozetten aan het balkon bevestigd. Dit in aanloop naar de viering van Onafhankelijkheidsdag op 28 juli a.s. En net als een paar weken geleden werden we verrast door het feit dat plotseling de rector van de universiteit met zijn vrouw weer ‘een uiltje hadden geknapt’ in één van de bedden in het appartement. Je blijft je hier verbazen……………….
Wellicht leuk om een Spaanse spreuk te vermelden die op onze slaapkamer prijkt: ….’Yo quiero que me digan si el amor, como los pájaros, se va a morir al cielo’….
Er zijn veel bedelaars in Ayacucho, maar één vrouwtje valt extra op: Niet alleen oud, maar ook zowel lichamelijk als geestelijk gehandicapt. Zij zit de hele dag op straat, is spastisch en dit alles tesamen is ronduit een schrijnend beeld.
19 juli van 9.00 tot 12.00 uur: Ghana-presentatie op de Facultad de Educacion op verzoek van professor Marcos. Deze beloofde presentatie was uitgesteld vanwege het ziek-zijn. Nu gaven we dan alsnog acte de présence……….Toen we aankwamen bij het auditorium was de deur gesloten. Er hing een mededeling op de deur en we konden de boodschap eruit halen: De Ghana-presentatie was verplaatst naar de aula. Professor Marcos kwam op ons af en liet inderdaad weten dat we naar de aula moesten. Daar stuitten we op een technisch probleempje: Het beeld van de screen was te zwak en daarom werd uitgeweken naar de tweede aula. Toen was het wachten op het publiek. Professor Marcos liet weten dat er deze week examens waren, maar dat hij de studenten had geadviseerd om naar de Ghana-presentatie te komen. Sterker nog: Hij had een certificaat beloofd….hahaha!!! Uiteraard werd veel te laat gestart….Peruvian time…..Het was al bijna 10.00 uur, maar goed…..Toen er 10 mensen aanwezig waren werd besloten om te beginnen. Gaande de presentatie kwamen er nieuwe studenten binnen en anderen gingen weer weg, omdat zij ‘ class’ hadden. Ach ja….dat hoort er nu eenmaal allemaal bij. Uiteindelijk was het omstreeks 12.30 uur afgelopen en iedereen was tevreden. Professor Marcos bracht ons met de auto naar ‘ huis’ en beloofde een dag later ons thuis te komen bezoeken, want hij had nog een verhalenbundel voor ons met short stories in zowel Engels als Spaans (en hij had er niet aan gedacht om dit op 19 juli mee te nemen). Eén van de toehoorders stelde voor om op haar school ook nog enkele workshops te geven en/of wederom de Ghana-presentatie. Zij beloofde contact op te nemen met de ‘principal’ van de school. Wij lieten haar weten dat we altijd bereid zijn om onze medewerking hieraan te verlenen.
De Spaanse versie van het boek van professor Marcos David Cavero heet: Caminantes del Espacio. De Engelse versie van het boek heeft als titel: Sky Walkers. Het gaat voornamelijk over de Quechua cultuur. Erg interessant. Vooraan in het boek had hij geschreven: To Desirée and Ben, with love and admiration, Ayacucho, Peru, July 2016, Marcos. Zeer attent!
Er zou weer een nieuwe gast komen in ons appartement, een historicus, die enkele dagen zou blijven. Eerst zou hij op 15 juli komen, toen werd het 18 juli, toen 19, 20 21 of 22 juli. Het bleef onduidelijk…..Zoals alle gasten die komen, moest ook deze gast lezingen geven op de universiteit. Echter: Hij kwam niet opdagen.
Op vrijdag 22 juli togen we maar weer eens naar Indi (het taleninstituut van de universiteit) om te vragen of er al enig zicht is op een nieuwe baan voor ons, oftewel op de Pedagogische Academie (nu vakantie) of op de universiteit (nu examens). Bovendien checkten we meteen of onze aanbevelingsbrieven en certificaten klaar waren. Nee dus…..Sterker nog: Het kantoor was gesloten. Toch waren er verschillende mensen die stonden te wachten. Zij vertaalden voor ons de mededeling die op de deur prijkte: I.v.m. een viering van 18 t/m. 25 juli was het kantoor slechts geopend vanaf 16.30 uur. Welnu, wij waren om 16.35 uur ter plekke, maar alles was donker. Wij hebben gewacht tot 17.10 uur. In de tussentijd kletsten we met enkele docenten en cursisten. Eén van de leraren haalde de sleutel van kantoor op, zodat iedereen naar binnen kon. Wij hadden gelukkig onze vragen m.b.v. de google translator in het Spaans op papier gezet en besloten om dit briefje (voorzien van onze namen en telefoonnummer) op het bureau te plakken van office lady Paula. Hierna togen we naar de mensa van de universiteit, alwaar we voor de eerste keer ‘ supper’ gebruikten. In vergelijking met de lunch ‘s middags, was het nu heerlijk rustig in de mensa. Wij spraken nog met enkele studenten. Dat ging moeilijk, want zij spreken echt maar twee woorden Engels. ’s Avonds kwam onze vriend en oud-collega Edwin op bezoek.
Over de mensa van de universiteit gesproken: Op een middag zagen wij iets bewegen op ons dienblad….brrr…..er zat een spin tussen het eten….brr…! Toen wij op 22 juli ’s avonds voor de eerste keer supper gebruikten in de mensa, konden wij niet vermoeden dat dit voorlopig de laatste keer zou zijn. Op 23 juli kregen we namelijk bericht van Ali, dat de mensa 2 weken gesloten zou zijn, i.v.m. vakantie.
Op 22 juli zagen we in het park tegenover ons appartement een groep Nederlanders. Dat is zeldzaam in Ayacucho. Wat bleek? Het was een school uit het Limburgse Echt. De leerlingen lieten ons weten dat zij 3 weken op het project van Mama Alice zouden verblijven (met als Limburgse oprichtster Fréderique Kallen).
Wat is het toch mooi dat wij via de mensen het land Peru leren kennen. Wij vinden het heerlijk om vrijwilligers te zijn en geen travellers of toeristen. Wij zijn geen mensen die 21 uur in een bus gaan zitten om Cuzco te gaan bezoeken; wij geven de voorkeur aan ‘daily life’ hier in Ayacucho.
Op zondag 24 juli konden we dan eindelijk onze belofte richting Ali inlossen: Samen gaan lunchen en samen het onbekende deel van Ayacucho gaan bekijken. Deze Ali hebben wij ontmoet op de mensa van de universiteit en hij wilde al heel lang iets ondernemen met ons. In eerste instantie hadden we besloten om naar een echt Peruaans eettentje te gaan. Dit bleek echter gesloten te zijn. Restaurant nummer 2 werd gecanceld, aangezien het bekend stond voor buikklachten nadien, maar de 3e plek was raak: Een leuk restaurantje en een lekker etentje. Daarna begon Ali’s excursie….….Met de taxi reden we naar een onbekend uitkijkpunt, waar je een prachtig panorama hebt over de stad. Onderweg vertelde Ali veel. Zo liet hij ons een boom zien, de zogenaamde Molle, die bekend stond om zijn heilzame blaadjes. Deze werden gebruikt als een middel tegen muskieten en verder werden de blaadjes gebruikt om er een ‘herbal tea’ van te maken. In onze beleving is Ali een geboren gids: Hij spreekt naast zijn Spaans goed Engels, hij weet enorm veel over zijn stad Ayacucho, hij is behulpzaam e.d. Daarna togen we naar Mirador de Acuchimay; Centro Turistico Cerro Acuchimay. Dit is gelokaliseerd in de Carmen Alto, het hoogste punt van de stad. Zomaar enkele steekwoorden: Prachtige vergezichten; de Andes; de gerestaureerde huizen in downtown; de vrouwen in traditionele kledij; de kleurrijke heuvels; de ondergaande zon. Van bovenaf lijkt Ayacucho zo vredig, maar deze streek heeft in de tachtiger en negentiger jaren enorm geleden onder het schrikbewind van het Lichtend Pad. Tenslotte stond Santa Ana op de rol. In Barrio Santa Ana, Huamanga, Ayacucho bezochten we de Alabaster carvings and weavings. Barrio Santa Ana is beroemd vanwege de vele kunstenaars en vanwege de stierengevechten. Wij stopten bij een workshop beeldhouwkunst. De ‘artisan’ was gespecialiseerd in alabaster carvings. Deze kunstenaars van Ayacucho beeldhouwen/bewerken de traditionele Andes ‘scenes’ in de ‘piedra (stenen) de Huamanga’. Hoewel de betreffende ‘master artisan’ niet aanwezig was, konden we ons voorstellen hoeveel uren hij gespendeerd had in het bewerken van de veelal kleine beeldjes. Hierna bezochten we een andere workshop, gespecialiseerd in weven. Hoewel velen in Ayacucho borduren, maakte deze kunstenaar gebruik van een traditioneel weefgetouw. Hij liet zich leiden door de Wari cultuur. Het was een familiebedrijfje. We maakten kennis met de vader en de zoon. De vijfde generatie stond inmiddels klaar om het vak te leren. Zoon Alexander Gallardo (zowel archeoloog als kunstenaar) vertelde vol vuur over zijn passie weven en leidde ons rond in zijn ‘galeria de arte popular’. Hij kon redelijk Engels spreken en liet ons kennis maken met het hele proces. Ook had hij de vleugels uitgeslagen naar de Verenigde Staten, Oostenrijk, Frankrijk en Duitsland en had aldaar verschillende workshops gegeven. En zo eindigde deze gevarieerde Ali-excursie.
De nieuwe week van 25 juli werd gestart met een gang naar Indi. Wederom vragen of er al iets bekend is over onze nieuwe werkplek; ook even bijkletsen met docent Richard en tevens vragen of onze certificaten cq aanbevelingsbrieven klaar zijn. Het duurt allemaal erg lang, maar ja...this is Peru…Kwamen we eind juni bijna om in het vele werk, nu zitten we te wachten op een nieuwe baan. Teacher Richard is gelukkig ietwat duidelijker in de uitleg. Hij vertelde dat de certificaten en de aanbevelingsbrieven ondertekend moesten worden door de oud direkteur Jorge. Echter: Jorge heeft een probleem met de nieuwe direkteur, zijnde Efraim. Tijdens de periode dat Jorge direkteur was zijn de workshops gegeven en de nieuwe direkteur heeft Jorge gevraagd om de financiële inkomsten en uitgaven te verantwoorden. Dit is blijkbaar voor Jorge een brug te ver. Deze hele kwestie werkt natuurlijk vertragend als het gaat om het ondertekenen van de certificaten cq de aanbevelingsbrieven. Voor wat betreft onze nieuwe baan is het de bedoeling dat er minimaal 15 studenten in de klas zitten die een contract tekenen voor drie maanden. Wij kunnen ons voorstellen dat er een zeker financieel rendement moet zijn als er een klas geformeerd wordt; kosten-baten analyse. Ook onze klas - met vrijwilligers Ben en Dees aan het roer - moet aan deze constructie voldoen. En dit is dus de reden dat wij nog steeds geen nieuwe baan hebben. Het blijkt niet te lukken om op de hoogste niveau’s 15 studenten bij elkaar te krijgen. Verder kunnen wij nog maar 1 maand in Peru blijven. Volgens Richard durft de nieuwe direkteur dit niet aan ons te melden, omdat in de Peruaanse cultuur nee zeggen ‘not done’ is en bovendien zou de nieuwe direkteur slechts aardig gevonden willen worden. In onze cultuur is dit erg lastig om te begrijpen. Zeg toch gewoon waar het op staat; zeg open en eerlijk wat de mogelijkheden en onmogelijkheden zijn, maar laat ons niet zo zwemmen.......In onze beleving is het idioot dat wij staan te popelen om gratis les te geven, terwijl Indi zich erg formeel opstelt. Bovendien is er hier in Ayacucho een duidelijke noodzaak aanwezig voor het leren van Engels. Bijna niemand spreekt hier Engels. Richard begreep wel dat dit stukje Peruaanse cultuur erg moeilijk voor ons was en daarom stelde hij voor dat wij op 1 augustus een gastles zouden geven in zijn klas. Erg aardig natuurlijk, maar dat lost niets op.
Op 26 juli besloot Ben om nog eens naar het kantoor van de rector te gaan en contact te zoeken met zijn ‘rechterhand’, die Engels spreekt. Was onze brief van 7 juli j.l. terecht gekomen bij de rector en waren de gemaakte foto’s van 19 mei al opgespoord? Het antwoord op de eerste vraag was ja; op de tweede vraag nee. The pictures are lost…...Op die dag togen we ook naar de stad en de markt.
Al vaker melding gemaakt van het feit dat we nog steeds geen duidelijkheid hebben over onze nieuwe baan en dat wij constant op de stoep staan om te informeren. Wij verblijven nog steeds in het appartement van de universiteit. In ruil daarvoor moeten we uiteraard werken, maar wat kunnen wij meer doen dat voortdurend blijven vragen? Op 27 juli staan er plotseling verschillende heren van de universiteit voor onze neus die doodleuk aan ons melden dat we moeten vertrekken, omdat er op 28 juli een delegatie komt van verschillende personen. Deze mensen zijn afkomstig van het Ministerie van Economische Zaken uit Lima en zij moeten orde op zaken stellen als het gaat om de puinhoop die oud direkteur Jorge heeft achtergelaten. Het lijkt net een soap. In eerste instantie kwamen Gulio (manusje van alles van de universiteit, die o.a. het beheer en het onderhoud van het appartment onder zijn hoede heeft) en een ‘ rechterhand’ van de rector. Laatstgenoemde fungeerde als vertaler. Even later keerde Gulio terug met een andere vertaler en met de nieuwe direkteur Efraim. Zonder blikken of blozen kregen we te horen dat we moesten vertrekken…..contract finished….maar uh…er is nooit een contract geweest. Oud direkteur Jorge heeft mondeling toegezegd dat wij tot 25 augustus mogen blijven werken voor de universiteit. Nogmaals deden wij ons verhaal: Vanwege einde trimester, examens en vakanties is onze periode op San Antonio als ook op Indi afgelopen. Daar kunnen wij natuurlijk niets aan doen. Wij lieten de heren weten dat wij dit schriftelijk aan de rector hadden gemeld en verder een persoonlijk gesprek hebben gevoerd met zowel oud direkteur Jorge als ook de nieuwe direkteur Efraim. Daarin was overeengekomen dat wij mochten blijven en dat men op zoek zou gaan naar een nieuwe baan voor ons, of op de Pedagogische Academie (Pedagogico Lourdes) of op het taleninstituut van de universiteit (Indi). Inhoudelijk was zelfs al afgesproken dat het een combinatie zou worden van Engelse conversatie, workshops en cultural exchange. Aangezien we maar niets hoorden, togen we telkens weer naar Indi om uitsluitsel te verkrijgen. Was er al een rooster bekend voor ons op de Pedagogische Academie en/of op de universiteit? Waren de certificaten en de aanbevelingsbrieven al klaar? Wij hadden constant een aktieve werkhouding laten zien, maar werden slechts geconfronteerd met…manana, manana, tomorrow, tomorrow…..Wij vertelden verder dat we nog aktief waren geweest voor professor Marcos van de Facultad de Educacion en dat we binnenkort een gastles moeten geven bij teacher Richard. Wij hebben dus voortdurend onze goede wil getoond. Bovendien lieten we weten dat wij niet begrijpen waarom het zo moeilijk is om voor ons een baan te vinden: Niemand in Ayacucho spreekt Engels en wij zijn bereid om gratis Engelse les te geven. Wij merkten dat er onderling helemaal niet gecommuniceerd was. Niemand wist het fijne van de situatie. De nieuwe direkteur toonde slechts een arrogante houding, ging bellen en leek maar één belang te hebben: Die twee Nederlanders uit het appartement zien te krijgen. De vertaler echter toonde een meer menselijke houding. Hij viel bijna van zijn stoel toen hij eindelijk begreep dat wij gratis werken. Hij kon het niet geloven en vroeg wederom: ‘So the university is not paying you?’ Nee, natuurlijk niet; wij zijn vrijwilligers en daarom mogen we - volgens het oude beleid van Jorge - gratis wonen. Dat Efraim er anders over denkt, is niet ons probleem. Wat ons wel duidelijk is geworden: Jorge heeft er een puinhoop van gemaakt en Efraim moet nu orde op zaken stellen. Dat is allemaal prachtig, maar dat moet niet over de hoofden van volunteers uitgevochten worden. En ineens nam het gesprek een zeer positieve wending, in ons voordeel….Waarschijnlijk kwam dit door onze onderbouwde argumenten en het feit dat wij direkteur Efraim met zijn eigen woorden om de oren sloegen. Wij konden het gesprek van 2 weken eerder nog precies verwoorden en blijkbaar konden we hem dus overtuigen van ons gelijk. De vertaler liet weten: Don’t worry en er werd zomaar ‘out of the blue’ voorgesteld dat wij op kosten van de universiteit onze intrek in een hotel mochten nemen. Om 11.00 uur liet men weten om 12.00 uur terug te komen, maar…..er gebeurde niets en niemand kwam terug. Soms lijkt het net of we weer in Ghana zijn…..er wordt niet gecommuniceerd en de ene verrassing volgt de andere in een snel tempo op……Omstreeks 16.00 uur verscheen hulpje Gulio onverwachts weer ten tonele. Hij had blijkbaar de opdracht gekregen om de keukenkastjes aan te vullen met kop en schotels, glazen, lepeltjes, pan, fluitketel e.d. Op het moment dat hij ons zag stak hij beide duimen in de lucht. Hij kan namelijk geen Engels spreken en wij geen Spaans. Hij probeerde middels dit gebaar duidelijk te maken dat alles in orde was en wij mochten blijven tot het einde van onze periode, zijnde 25 augustus. Blijkbaar was direkteur Efraim niet zo sportief om ons zelf in te lichten over het goede nieuws. Hij kon waarschijnlijk zijn nederlaag niet verkroppen. Tsjonge….jonge…..wat een circus! Hier in Peru - net zoals in vele andere ontwikkelingslanden - is hiërarchie erg belangrijk. Iedereen buigt als een knipmes voor de baas, de direkteur enz. Wij nuchtere Nederlanders echter worden daar niet warm of koud van. En dat is men hier niet gewend. Later kregen wij zelfs het idee dat het hele zaakje in scène was gezet, want…….7 hooggeplaatste ambtenaren van het Ministerie van Economische Zaken komen toch niet op Onafhankelijkheidsdag (Public Holiday) van Lima naar Ayacucho (vlucht van een uur) om de financiën van de universiteit te controleren? Of heeft oud direkteur Jorge het écht zo bont gemaakt dat een nader onderzoek geen uitstel duldde? De lezer begijpt: Twijfels alom onzerzijds. Belangrijkste voor ons was natuurlijk dat wij kunnen blijven……………..Echter: Twee dagen later kreeg deze soap een vervolg.
Op 29 juli stonden er plotseling maar liefst zes mensen op de stoep van ons appartment. Gulio (manusje van alles van de universiteit) sleepte met extra bedden. Het betrof een oma, opa, 2 vrouwen en 2 tieners (een jongen en een meisje). Slechts de jongelui spraken Engels. Het bleek dat de jongen de zoon was van de ene vrouw en het meisje bleek de dochter te zijn van de andere vrouw. (Neef en nicht dus). Moeder en zoon woonden in Spanje (Madrid); moeder en dochter woonden in Peru (Lima). Twee keer per jaar bezochten de familieleden uit Spanje hun familieleden in Peru. Het werd ons duidelijk dat zij zouden blijven tot 2 augustus. Maar uh…..dit waren toch niet de hooggeplaatste ambtenaren van het Ministerie van Economische Zaken waar direkteur Efraim het 2 dagen eerder over had gehad? Wij vroegen de jongelui naar hun link met de universiteit van Ayacucho en wat bleek? Het antwoord luidde: ‘We are just tourists’. Hadden wij dus moeten wijken voor een familie-uitstapje? Het blijft een ondoorzichtig circus…..
28 juli: Onafhankelijkheidsdag Peru. Dit is een Nationale feestdag. Op 28 juli 1821 werd Peru onafhankelijk van Spanje verklaard. Veel mensen hadden een speldje op hun kleding gedaan en dit staat symbool voor de onafhankelijkheidsviering. Deze speldjes waren al weken van te voren op straat te koop. Het was echter wel vreemd dat de festiviteiten niet op 28 juli plaatsvonden, doch op 27 juli. En natuurlijk waren er vele parades (met name militaire parades). Op de dag zelf was het dus rustig. Wij maakten een wandeling en werkten aan nieuwe projecten in buurlanden van Peru, want volgende maand gaan we dan toch echt Peru verlaten, dus het wordt tijd….
En dan worden wij allebei ziek…..Vooral ’s avonds hebben we beiden last van onverklaarbare buikpijn/darmklachten. De maand juli stond gedeeltelijk in het teken van de lappenmand.
Op 31 juli hadden wij een afspraak met oud-collega en vriend Edwin, doch voor de tweede keer moest hij onze appointment cancelen. Volgende keer beter! En op die zondagavond 31 juli was de gasfles leeg en moesten we wachten tot de volgende ochtend voordat er een nieuwe gasfles geregeld kon worden.
En dan is het augustus en beginnen we aan onze laatste weken in Peru………………Op 1 augustus werd door de cleaning lady de Peruaanse vlag weer naar binnen gehaald…Independence Day (28 juli) was namelijk weer voorbij……Verder brachten wij de rekening van de gasfles naar Gulio op de universiteit. (Wij hadden namelijk het bedrag voorgeschoten). Een gang naar Indi kon ook niet ontbreken: Voor de zoveelste keer vroegen we of er al iets bekend was over een nieuwe baan voor ons. Was er al een lesrooster voor de Pedagogische academie en/of voor de universiteit? Waren de certificaten en de aanbevelingsbrieven klaar? En zoals altijd werden alle vragen ontkennend beantwoord. Vervolgens gingen we op zoek naar een postkantoor, aangezien we een brief naar Nederland wilden posten. Behoorlijk formeel: Namen en paspoortnummers moesten doorgegeven worden. Toen we uiteindelijk hadden betaald en de brief in de internationale postbus deden was het precies 12.00 uur en hoorden we het Peruaanse volkslied door de luidsprekers van de radio schallen. Hierna besloten we om even door te lopen richting mensa van de universiteit. Wij wisten dat er sprake was van vakantie tot 8 augustus, maar we wilden even checken of inderdaad vanaf volgende week dus de poorten weer zouden opengaan, want je weet het hier maar nooit…. Tot onze verbazing liet de watchman weten dat de mensa niet gesloten was tot 8 augustus, maar tot zelfs 1 september! Welnu, op 1 september hebben wij Peru al verlaten en we kunnen dus geen gebruik meer maken van de mensa-faciliteiten. Vaker uit eten dus of zelf thuis een beetje kokerellen…...Nog een paar boodschappen en huiswaarts maar weer, alwaar we ons gingen voorbereiden op onze gastles van die avond....Op 1 augustus gaven wij namelijk een gastles op Indi (taleninstituut van de universiteit) en wel in de klas van teacher Richard.
Echter: Een nieuwe verrassing voor ons…..Niet alleen stond de gastles op de rol, maar we kregen plotseling te horen dat we een nieuwe baan hadden en dat het uiteindelijk toch Indi is geworden (taleninstituut universiteit). Nu begrepen we ook dat ‘s ochtends Belinda van kantoor had willen duidelijk maken dat wij van 19.00 tot 21.00 uur moesten lesgeven op Indi, maar wij dachten dat zij de gastles van Richard bedoelde. Hoe het ook zij: Een nieuwe baan dus op Indi en iedere avond lesgeven tussen 19.00 en 21.00 uur. We krijgen dan een eigen klas met steeds dezelfde studenten. Het blijkt een cursus te zijn van 3 maanden. Deze cursus kunnen wij natuurlijk niet volledig geven, aangezien we over ruim 3 weken weg zijn. De methode waarmee gewerkt wordt, behelst een boek dat digitaal te volgen is via een screen. Het betreft USA Engels. Er zitten 12 cursisten in de groep. De studenten zijn tamelijk passief en lijken vooralsnog slechts geinteresseerd te zijn in het tekenen van een presentielijst, omdat op basis daarvan een certificaat zal worden uitgereikt en het certificaat lijkt men belangrijker te vinden dan de les. Toch vreemd dat wij nu een boek moeten volgen, want de nieuwe direkteur Efraim had voor ons een combinatie-programma in gedachten, te weten: Engelse conversatie, workshops en culturele uitwisselingen.
Overigens: Er staan inmiddels een paar leuke potjes op het vuur als het gaat om een volgend project in een paar buurlanden van Peru.
Op 2 augustus namen we afscheid van de 6 mensen die 4 dagen in ons appartement hadden vertoefd, zijnde opa en oma, 2 dochters en kleindochter Maria en kleinzoon Richard. Opa vindt het geweldig dat zijn kleinzoon 2 nationaliteiten heeft, zijnde de Peruaanse nationaliteit en de Spaanse nationaliteit. Toen opa ons gedag zei, keek hij glunderend naar zijn kleinzoon en liet ons weten: ‘Hij komt óók uit Europa’…..net of dát feit het absolute geluk betekent……ja, ja, altijd weer die vorm …..De familie had nog allerlei levensmiddelen achtergelaten, zoals broodjes, meel, ingrediënten, stukje fruit e.d. Wij besloten om dit de volgende dag aan de poetsvrouw te geven (die regelmatig met haar dochter en haar kleinzoons komt). Op het aanrecht hadden we het klaargezet voor haar. Echter: De volgende ochtend was het al weg. Wij vroegen haar - in ons beste Spaans - of zij wist waar dit gebleven was en we kregen te horen: Basura. Oké, zij had het dus in de prullenbak gegooid. Onze gedachten gingen naar Ghana……daar zou men blij zijn geweest met dit ‘overschotje’………..
En dan onze eerste lessen op Indi: Teacher Richard vroeg mij (Dees) of ik mijn medewerking wilde verlenen aan het vertalen van een Frans artikel. Het bleek te gaan om een vrouw die in Ayacucho was geboren en aldaar als 4-jarig kind destijds (tachtiger jaren) haar moeder had verloren die was vermoord door de aanhangers van Het Lichtend Pad. Het kleine meisje van toen was in Frankrijk terechtgekomen en was nu op zoek naar haar ‘ roots’. Uiteraard liet ik weten dat ik bereid was om te helpen. Ik kreeg de indruk dat het prioriteit had. Toen ik een dag later liet weten dat ik de dag erop wel even naar Indi zou kunnen komen, kreeg ik te horen dat het uitgesteld werd, want…..the person travelled to Lima. Travelling to Lima doet ons denken aan Ghana. Daar kreeg je altijd te horen: ‘He/she travelled to Accra’….Dus: Dat vertaalklusje zit nog even in het vat, maar werd uiteindelijk gecanceld vanwege gebrek aan tijd.
En verder…….Er wordt niets uitgelegd….Hoe werkt de methode? Is er een docentenhandleiding? Over de docentenhandleiding gesproken: De office lady die ’s avonds op Indi zit (Alexandra) liet weten dat we hiervoor bij Belinda moesten zijn (office lady overdag); Belinda heeft namelijk de sleutel van de kast waar de docentenhandleiding dus waarschijnlijk inzit. En moeten we ook presentielijsten invullen? Aangezien deze Spaanstalig zijn, zou het wel handig zijn als even zou kunnen worden vertaald richting Engels. Tsjonge jonge…….niemand toont initiatief….Verder spraken we met de nieuwe direkteur Efraim, d.w.z. teacher Richard fungeerde voor ons als vertaler, aangezien de nieuwe direkteur geen Engels spreekt. Wij kregen te horen dat we niet meer naar Pedagogico Lourdes zullen gaan (Pedagogische Academie). Efraim wil dat we alleen maar voor de universiteit werken. (Dit ook vanwege het feit dat de universiteit gelinkt is aan ons wonen in het appartement). Welnu, wij vinden het prima. Toen Efraim vernam dat wij een nieuwe gasfles hadden betaald, gaf hij ons het geld terug. Voor de zekerheid vroegen we nog naar de vakantieperiode van de mensa. Deze is sinds 23 juli dicht. Voor ons was namelijk onduidelijk wanneer de mensa weer zou opengaan. Onze vriend Ali had de datum 8 augustus laten vallen, de watchman van de mensa echter had ons verteld dat pas op 1 september de deuren weer zouden opengaan. Tot onze verbazing lieten de nieuwe direkteur Efraim en teacher Richard de datum van 15 augustus vallen. Wij hebben dus nu al 3 verschillende varianten vernomen….This is Peru…. Ik kon het niet nalaten om nog even te melden dat de 6 ‘tourists’ waren vertrokken uit ons appartement en dat we dus geen ‘officials’ van het Ministerie hadden gezien. Er kwam een onduidelijk verhaal: De universiteit organiseerde zo af en toe eens iets voor ‘tourists’. Overigens werd duidelijk gemaakt dat wij slechts het boek mogen volgen (en dus niet een combinatie-programma mogen aanbieden dat zou bestaan uit cultural exchange, workshops, English conversation). Wij vinden het wel jammer dat we alleen maar het boek mogen gebruiken, maar goed….de eerste twee lessen houden we een introduktie en daarna zal het boek dus op de rol staan. Ach…het is wel begrijpelijk: Cursisten hebben betaald voor een boek en de examenstof zal ook uit het boek worden gehaald. Wij maakten copieën van de eerste paar hoofdstukken. Eerst was het copieerapparaat buiten gebruik, toen was de toner op, toen dit en toen dat… Laat maar, we gaan wel elders copieëren. Toen er afgerekend moest worden, kon men geen geld teruggeven en kregen we een paar pennen als wisselgeld… Zucht, zucht, maar ook wel komisch…..Ook kwam er een fotograaf in de les. Eén van de cursisten in onze klas is een medewerkster van I-Peru (een soort VVV) en aangezien wij wel eens bij I-Peru waren geweest, herkenden wij haar en zij ons.
Op 4 en 5 augustus gaven we workshops op een andere school. De contactpersoon van deze school (Elva geheten) had al verscheidene bijeenkomsten van ons bijgewoond, zoals een bijeenkomst op Indi, 2 workshops op de faculteit educatie, een presentatie op de faculteit educatie e.d. Zij is een actieve docente die elke gelegenheid aangrijpt om iets te leren, zowel voor haarzelf als voor haar studenten. Telkens had zij ons gevraagd om ook eens naar de school te komen waar zij zelf lesgeeft. Welnu, zij voerde overleg met de ‘principal’ van de school en dit resulteerde dus in 2 workshops begin augustus. Het bleek te gaan om een highschool, Mariscal Cáceres geheten (op de Independance Avenue tegenover het Humanga hospital). Toch een beetje vreemd om workshops te geven over ‘a new teaching approach and classroom management’ voor leerlingen van ongeveer 16 jaar oud. In onze beleving is dit meer bestemd voor docenten, maar goed…..…het zal wel weer meer om de vorm gaan..…er komen twee sprekers uit Nederland en dát scoort….pff…Echter: Toen we arriveerden, liet Elva weten dat er een docentenvergadering bezig was en dat er geen studenten waren, omdat het nog vakantie was, maar uh……...hoe kun je nu een workshop plannen voor je leerlingen, terwijl de leerlingen vakantie hebben? Maar ach…..dat is logica en die is ver te zoeken in Peru!!! Hoe het ook zij: Elva liet weten dat zij zelf niet naar de docentenvergadering zou gaan en verder werd duidelijk dat zij teachers van andere public schools had uitgenodigd voor de workshop. Des te beter leek ons; dan bestond het publiek uit docenten en niet uit leerlingen en dat was veel beter gelet op de inhoud van de workshops. Het was met recht een public school, met maar liefst 5000 leerlingen. De school zat in een tijdelijk onderkomen in afwachting van nieuwbouw. Vele barakken vormden de school. De entourage was behoorlijk armoedig, maar de mensen waren - zoals zo vaak - weer allerliefst. Men verontschuldigde zich voor van alles en nog wat, terwijl wij het juist heerlijk vonden om onder provisorische omstandigheden te werken. Aan het einde van het terrein zat het lokaaltje Engels: Klein, knus en aan de wanden prijkten vele collages, die door de leerlingen waren vervaardigd. Elva vertelde dat de leerlingen veelal uit arme gezinnen komen. Wij voelden ons hier in ieder geval prima op onze plek en waren blij dat wij onze diensten en kennis konden aanbieden aan deze doelgroep.
De workshop op 4 augustus (PAC-Man approach) had als leidraad: The student has to play an active role and through the active role the student will learn by doing. Sleutelwoorden als: Choice, curiosity, discovery, exploration passeerden de revue. De workshop op 5 augustus (Classroom management) had als rode draad: Efficient teaching and learning. Verder vroeg men of we bereid waren om ook op deze school onze Ghana-presentatie te geven en vanzelfsprekend konden wij dit niet weigeren. De datum van zondag 14 augustus werd daarvoor vastgelegd, aangezien iedereen het te druk had gedurende de werkweek.
Toen we terugkwamen van onze workshop op 4 augustus, verscheen ’s middags de vrouw van de rector plotseling in ons appartement en zij kroop weer één van de bedden in. Toch vreemd….zo’n 2x per maand gebeurt dit……….
Op 4 augustus kwam er weer een nieuwe gast in ons appartement (natuurkunde/scheikunde achtergrond) en hij bleef slechts 1 nacht.
Inmiddels krijgen we de slag weer te pakken in onze avondgroep op Indi (Instituto de Idiomas/taleninstituut universiteit). Het werken met de digitale methode wordt al vertrouwd en ook de namen van de cursisten zitten inmiddels weer in het hoofd: Daesy, Evelyn, Victor, Sonia, Jalitza, Jenny, Uriel, Frank, Laydi, Zaira, Jamil, Neel, Mattheus…Het blijkt lastig te zijn om een docentenhandleiding te regelen. Na ongeveer een week heb ik nog steeds geen teacher’s book. Eerst is er geen sleutel van de kast waar de docentenhandleiding in zit, daarna kreeg ik een cursistenboek en tenslotte kwam het bekende: ‘Oh sorry, I forgot’….Dat schiet dus niet op…...Wij geven les van 19.00 tot 21.00 uur. Voorafgaand aan onze les, zit er een collega in ons lokaal, die les geeft van 17.00 tot 19.00 uur. Hij blijkt Rus te zijn en Alexander te heten en al 14 jaar werkzaam te zijn in Latijns-Amerika. Overigens: De Engelse uitspraak voor de Spaanstalige cursisten is vaak lastig. In het Spaans wordt bijvoorbeeld de letter v uitgesproken als een b. Logisch dus als leerlingen bery nice zeggen in plaats van very nice (om maar eens iets te noemen). De methode waarmee gewerkt wordt heet: American English File (Online Practice). Men is hier helemaal gek van het Amerikaanse Engels, te verklaren vanuit het feit dat de bovenbuurman De Verenigde Staten het grote voorbeeld is. Wij echter geven de voorkeur aan het British English. Soms moeten we dan ook even schakelen…Tijdens de topic over clothes, kwam het woord lange broek aan de orde. Zijn wij gewend om te spreken van trousers, de cursisten hadden het over pants; een voorbeeld van Amerikaans Engels dus. In onze beleving is pants underwear, maar goed………
5 augustus: Virgen de las Nieves, of tewel Onze Lieve Vrouw ter Sneeuw. Tijdens onze workshop op de Mariscal Caceres highschool kregen we zelfs een uitnodiging van één van de deelnemers om een kerkdienst bij te wonen. Dit lieten we echter aan ons voorbij gaan. Onze tweede workshop op deze school was - net als een dag eerder – geweldig! By the way: De naam Mariscal Caceres refereert naar een moedige soldaat die voor Peru heeft gestreden. Voordat de workshop begon, kwam de ‘principal’ van de school even binnenlopen om ons te begroeten. Helaas konden we niet met elkaar communiceren, aangezien de beste man slechts Spaans sprak. Via één van de aanwezige docenten die vertaalde naar Engels, werd ons duidelijk gemaakt dat de ‘principal’ erg dankbaar was voor het feit dat wij workshops hadden willen geven op zijn school. Verder sprak hij de hoop uit dat er een uitwisseling plaats zou kunnen vinden tussen Nederland en Peru. Bovendien wilde deze aardige ‘principal’ een ceremonie voor ons organiseren, waarin hij ons certificaten wilde overhandigen. De mensen zijn zo onvoorstelbaar attent! De school blijkt het enorm gewaardeerd te hebben dat wij gratis workshops aanboden. Wij bleven maar herhalen dat wij vrijwilligers zijn en dat wij het heerlijk vinden om kennis en ervaringen te delen….it’s part of our mission….! Ook in de Peruaanse cultuur is vorm belangrijk en dus bleef men maar hameren op een ceremoniële bijeenkomst voor ons. Wij stelden voor om dit samen te laten vallen tijdens onze Ghana presentatie op 14 augustus. Wij probeerden duidelijk te maken dat ceremonie voor ons niet hoeft, maar dat we blij zouden zijn met een Spaanstalig certificaat, omdat dit van pas kan komen op een volgend project in een volgend land. Al lachend kon men zich vinden in het idee. Voor wat betreft uitwisselingen Peru-Nederland, vertelden we over de Workaway mogelijkheden: De match tussen volunteers en hosts. De Workaway filosofie passeerde daarbij ook de revue: De vrijwilliger werkt gratis en in ruil daarvoor krijgt de vrijwilliger gratis onderdak en/of eten. Wij vertelden over het feit dat er maar liefst zo’n 155 landen wereldwijd aktief zijn op Workaway en dat er inmiddels meer dan 21.000 hosts zijn. Ons publiek werd razend enthousiast en teacher Elva had de tranen in de ogen: ‘Then our school can perhaps get volunteers’…….Ja zeker luidde ons antwoord en niet alleen uit Nederland, maar uit vele andere landen. Toen werd het tijd voor de workshop over classroom management. In ons enthousiasme gingen we daarna nog verder en gaven we nog verschillende handvaten op het gebied van: Suggestions for learning a language. Het was zo mooi om onze workshops aan deze mensen te geven. Zij waren erg blij en bleven maar bedanken. Er waren ongeveer 6 teachers aanwezig van de Mariscal Caceres school; de rest van de docenten waren allemaal afkomstig van andere scholen. Zij bleken mentor te zijn en men vertelde ons dat elke mentor 21 leraren begeleidt. Deze mentoren gaan dus de opgedane kennis delen met hun achterban, zijnde de leraren. Prima! Wij lieten nog weten dat iedereen welkom is op onze Ghana presentatie op 14 augustus en tenslotte werden er nog groepsfoto’s gemaakt. En ook deze ervaring konden wij weer toevoegen aan onze inmiddels lange lijst van fantastische ervaringen!!!
Wij zullen ons leven in Ayacucho gaan missen als we over een paar weken gaan vertrekken. Qua werk en wonen hebben we het hier namelijk heel fijn gehad. Over het wonen gesproken: Soms word je toch nog verrast…..In een oude krant zagen we een foto uit de tijd dat het Lichtend Pad aktief was in Ayacucho. De foto was genomen op het plein waar wij wonen. Op de foto zag je een soldaat met het geweer in de aanslag en gericht op de overkant van het plein. En ja hoor…precies gericht op onze slaapkamer van ‘ons’ appartement. Het kogelgaatje in het raam van de slaapkamer is nog zichtbaar…..
Opmerkelijk te constateren is het feit dat er geen enkele parade meer plaatsvindt onder ons balkon. Zelfs op zondag is het rustig. Navraag leerde dat al die parades, die wij sinds eind mei hebben kunnen aanschouwen, slechts een oefening waren geweest in de aanloop naar Onafhankelijkheidsdag op 28 juli. Op 27 juli echter stond het bol van de parades, maar op de daadwerkelijke dag 28 juli was het stil in Ayacucho (maar niet in de hoofdstad Lima)……..
Op 7 augustus stond onze afspraak met oud collega Edwin gepland. Wij wilden hem uitnodigen voor een lunch om hem te bedanken voor zijn hulp als het gaat om computer issues. Echter: Het leek erop dat Edwin too shy is om hieraan gehoor te geven. Al 2x had hij gecanceld, maar…...hoera…..hij kwam en we gebruikten samen een heerlijke lunch op een mooie lokatie! Edwin koos voor Lomo Saltado (Peruaans gerecht), Ben gaf de voorkeur aan Puca picante (typisch een gerecht uit Ayacucho) en ik (Dees) smulde van Pollo a la Plancha (Peruaans gerecht).
Via de mail vroegen we professor Marcos nog even om een certificaat/aanbevelingsbrief voor ons in het Spaans op te stellen als het gaat om onze aktiviteiten op de faculteit Educatie op 27 juni (workshops) en 19 juli (presentatie).
Een nieuwe week op 8 augustus….Even checken hoe het zit met onze certificaten en aanbevelingsbrieven van het taleninstituut op de universiteit; even checken wanneer ik eindelijk eens mijn docentenhandleiding krijg. Eerst was er geen sleutel van de kast, toen kreeg ik het verkeerde boek, daarna was men het vergeten en de nieuwste variant is dat iemand anders het boek heeft en niet heeft teruggebracht. Het idee werd geopperd om het teacher’s book over te zetten van de computer van de school op onze laptop, maar ja….het betreft nog slechts 2 weken….En kunnen wij tegen betaling de foto’s krijgen die op 2 augustus in onze klas zijn gemaakt? En wanneer gaat de mensa weer open? Hadden er eerst 3 data de revue gepasseerd (8 augustus, 15 augustus, 1 september), inmiddels is er een 4e datum bijgekomen, te weten 5 september. Iedereen zegt maar wat en doet toezeggingen, maar concreet gebeurt er weinig. En de nieuwe direkteur van Indi, zijnde Efraim, bleek een week afwezig te zijn. Hoe het ook zij: Wij togen weer naar onze klas, zijnde level 3, voor onze les. Na afloop (‘s avonds om 21.00 uur) verscheen juf Janeeda (althans zo klonk haar naam). Zij werkt ook op het taleninstituut Indi en zij vroeg ons of wij de volgende ochtend een gastles wilden geven op een ander learning center waar zij bovendien werkzaam was, te weten: CESDE. Natuurlijk gaven wij gehoor aan dit verzoek.
9 augustus om 8.00 uur stonden we dan ook op de stoep van het instituut CESDE, alwaar een hele klas twintigers in afwachting was van onze komst. Het werd een prachtige les over Nederland, over Ghana, over ons werk wereldwijd, over Peru en over de vele cultuurverschillen. Na afloop gingen we richting cantine en daar vroeg Janeeda ons om ’s middags om 13.00 uur wederom deze les te geven in een andere klas van haar. Zo gezegd zo gedaan. Twee gastlessen dus. Janeeda vertelde ons dat zij niet alleen werkzaam was op Indi, doch ook op CESDE en bovendien nog op een primary school. Zoals iedereen hier, heeft Janeeda dus ook 3 banen en dat is hard nodig als je hoort wat zij verdient als docente Engels. Op CESDE verdient zij 17 Soles per uur (ongeveer 4 Euro) en op Indi krijgt zij 19 Soles per uur. Toen wij om 13.00 uur terugkeerden voor de tweede gastles, zaten achterin de klas 2 oudere mensen. Juf Janeeda introduceerde ons niet en wij wisten niet wie deze mensen waren. Wij begonnen dus gewoon met onze gastles. Aan het einde staken we de studenten nog een hart onder de riem: Study English well, it can help you a lot. Bovendien lieten we weten blij te zijn dat er ook enkele ouderen aanwezig waren. Op dat moment zagen wij juf Janeeda schrikken en zij verontschuldigde zich: ‘Oh sorry, I forgot to introduce you to our director and his daughter’. Hilariteit alom! Tot onze grote verbazing en verrassing bood de direkteur ons een lunch aan in een heel mooi restaurant. Ook docente Janeeda was uitgenodigd, omdat zij die twee mensen uit Nederland binnen had gehaald. Tijdens de overheerlijke lunch werd verder gepraat en zowel vader als dochter vroegen ons om terug te keren naar Peru/Ayacucho om voor hun instituut CESDE te komen werken. (Niet als vrijwilliger, doch betaald). Bovendien zou er een huis worden geregeld. Wij wisten niet wat we hoorden……...maar….we hebben inmiddels zoveel geleerd in Peru dat we wel weten dat een belofte van nul en generlei waarde is. Vader sprak slechts Spaans, doch dochter-lief sprak ook Engels en vertaalde voor pa. Het werd ons ook duidelijk dat bijna alle docenten van Indi ook op CESDE werken (July, Nicolas, Richard, Luis etc.). Ook Nederlander Jan had hier les gegeven. Verder kregen wij de uitnodiging om dagelijks onze lunch te komen gebruiken op CESDE en men vroeg ons om voor ons vertrek nog een paar workshops te geven. Aan dit verzoek zal worden voldaan. Na afloop zullen wij dan ook hier weer certificaten van ontvangen. Peru blijft verbazen….op het ene moment word je bijna uit je appartement gezet door de nieuwe direkteur van Indi en op het andere moment gebruik je met een andere direkteur van een ander instituut de lunch. Nog behoorlijk onder de indruk van alle ervaringen, keerden we huiswaarts, alwaar we de vrouw van de rector van de universiteit met enkele familieleden ontmoetten. En de mensen van Holanda werden uitgebreid begroet.
En dan 10 augustus….eindelijk….na anderhalve week vragen/zeuren krijgen we dan toch nog onze docentenhandleiding en is er geen noodzaak meer om deze ‘manual’ op de computer te zetten. We hebben het boek gekregen en moesten daar formeel voor tekenen. En de certificaten en de aanbevelingsbrieven? Die zouden we om 17.00 uur kunnen komen ophalen. Niet alleen wij, ook vele andere mensen die de workshops hadden gevolgd komen telkens op Indi vragen wanneer de certificaten klaar zijn. Okay….10 augustus om 17.00 uur….Nee dus….De machine was kapot…..’But on Friday August 12 at 5.00 PM you will get it’……pffff…zucht!
Op 11 augustus krijgen we onze certificaten van professor Marcos van de Facultad de Educacion. Hij kwam deze thuis afgeven op het moment dat er net 2 nieuwe mensen in ons appartement waren gearriveerd, een man en een vrouw uit Peru. Zij zullen blijven tot zondag 14 augustus. Inmiddels hebben er al 18 mensen overnacht in ons appartement (medio mei-medio augustus). De nieuwe mensen gingen even de stad in en tijdens hun afwezigheid verschenen plotseling de rector van de universiteit met zijn vrouw. Zij komen wel vaker even een ‘uiltje knappen’, maar het is toch een beetje vreemd als zij het bed induiken van nieuwe gasten die net gearriveerd zijn, nietwaar? De gasten hadden een dag voor hun vertrek nog een benauwd momentje. Aangezien een toilet bezet was, maakte de man gebruik van een ander toilet, doch de deur hiervan kan niet gesloten worden. De beste man was hiervan niet op de hoogte en sloot de deur af. Resultaat: Hij had zich zelf opgesloten. De vrouw (werkzaam op kantoor universiteit in Lima) probeerde Ben duidelijk te maken dat haar man zat opgesloten, maar de mensen spreken alleen maar Spaans. Toen het Ben duidelijk werd wat er aan de hand was, forceerde Ben het slot met de achterkant van een vork en werd de man uit zijn benarde positie bevrijd. Humoristische Ben reageerde met: Bienvenido, waarop de man - met een inmiddels rood aangelopen hoofd - zei: ‘Muchas gracias!!!’
En die potjes op het vuur waarover gerept werd aan het begin van dit verslag? Wij hebben gesolliciteerd in enkele buurlanden van Peru en wel in Chili, Ecuador en Bolivia en kunnen nu melden dat we op 24 augustus Ayacucho gaan verlaten. Dan vliegen we eerst naar Lima (Peru) en de volgende dag (25 augustus) hebben we onze vlucht naar Quito in Ecuador. In het volgende reisverslag zullen we het ‘staartje’ van Peru nog vertellen alsmede de start in Ecuador inclusief onze nieuwe werkzaamheden! Nog even geduld dus…………
Groet, Ben en Dees
-
16 September 2016 - 18:38
Javi:
Hola amigos
Well i hope everithing is good ..
I write in this ocassion for say hello , and i hope the best ..
Kind regards from Lima
Javi
+51950114400
Fb/Javisrooms
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley