Het leven op British Language Academy gaat verder

De dagelijkse gang van zaken op de British Language Academy November 2015

Voordat we beginnen aan de maand november, willen we even nog iets vertellen over het ‘staartje’ van oktober…………..

Zondag 25 oktober…...vrije dag…er zijn geen lessen….we besluiten om naar Casablanca te gaan en wel naar de zee. Van het taleninstituut nemen we de taxi naar het station Berrechid en vandaar de trein naar station Casablanca Voyageurs. Deze treinreis duurt ongeveer een half uur. Daarna per tram verder. Deze tramlijn is 2 jaar geleden aangelegd. Na ruim drie kwartier tram, sta je dan uiteindelijk aan de zee. Op het station van Berrechid aangekomen (11.40 uur) vroegen we hoe laat de eerst volgende trein naar Casablanca (Voyageurs) zou gaan. Het antwoord luidde: ’11.26 uur’. Maar uh….…deze trein is toch al weg? Wat bleek? De wintertijd was ingegaan en het was dus pas 10.40 uur. Stom van ons natuurlijk…Wij waren wel op de hoogte van de Nederlandse wintertijd, maar hadden de link niet gelegd naar Marokko. Dit betekende voor ons zo’n 45 minuten wachten. Deze wachttijd was echter snel voorbij. We voerden een leuk gesprek met de stationschef. Daarna waren we helaas getuigen van een vechtpartij die zich op het perron aan de overzijde afspeelde. Er werd behoorlijk gemept en geslagen. Er waren zeker 10 tot 15 mensen bij betrokken. Uiteindelijk werden de gemoederen weer gesust en keerde de rust weder. Saillant detail tijdens onze wachttijd op het perron: Waarschuwingsborden geven duidelijk aan dat het ten strengste verboden is om van het ene naar het andere perron te lopen via de rails. Overal zie je staan: Il est interdit de traverser les voies……Echter: Velen houden zich niet aan deze regel. En het meest frappante om te zien is: Het personeel van de Marokkaanse spoorwegen loopt voorop…..men geeft dus niet echt het goede voorbeeld…..hahaha!!! Uiteindelijk arriveerden we na taxi-trein-tram aan de zee. Aldaar gebruikten we een heerlijke lunch en genoten van la plage. Onderweg werd duidelijk dat er deze dag een halve Marathon gehouden werd. Daar hebben we echter niets van gezien. Na verloop van tijd werd de terugreis aanvaard. In Casablanca moet je de kaartjes voor de tram via een automaat kopen. Je kunt kiezen tussen een los kaartje of een rechargeable ticket. Een los kaartje kost 7 Dirham; een rechargeable ticket kost 6 Dirham, oftewel: 70 of 60 Eurocent. Er was een lange rij wachtenden voor de enige automaat die in werking was, maar gelukkig rijden de trams af en aan. De terugreis per trein was meer problematisch. We namen een trein die een flinke vertraging had opgelopen. De vertraging zorgde voor een overvolle trein. We waren blij dat we ons uiteindelijk in de trein hadden kunnen wringen en we voelden ons als Nederlandse haringen in een Marokkaanse ton……! Tijdens de treinreis werden de deuren niet gesloten…levensgevaarlijk! Toen we in Berrechid arriveerden was het al donker (vanwege de wintertijd) en het regende behoorlijk. Met de taxi terug naar het taleninstituut alwaar we de andere vrijwilligers al kletsend in de keuken aantroffen.

Over die jonge vrijwilligers gesproken….zij maken er wel een troep van…..douche, toilet en keuken worden gedeeld en vooral in de keuken is het vaak een beestenbende…Wij merken soms aan onszelf dat we dat eigenlijk niet meer willen…..dat stadium hebben we inmiddels wel achter ons gelaten…..het gebrek aan privacy is zwaar net zoals de troosteloze omgeving van Berrechid alsmede de vele lege uren…..het accent van de lessen ligt namelijk op de avonduren. De lessen daarentegen zijn altijd leuk.

Altijd weer staan er allerlei aktiviteiten op de rol. Een greep hieruit van eind oktober: Quiz; rope of words; fototaal; lotto; problems with neighbours; daily routines; storytelling; frequences; kringgesprek; clothes; personal traits; touristic places e.d.

Toen een cursist uit mijn groepje foto’s koos die hij de moeite waard vond en ik hem vroeg waarom hij juist die betreffende foto’s had gekozen, kreeg ik een behoorlijk filosofische uitleg te horen: De zee, de lucht, de natuur weerspiegelden het leven enz. Hij kon zich behoorlijk goed uitdrukken in het Engels en hij was niet de enige. Alle cursisten brachten het er goed van af. Wat een verschil met bijvoorbeeld Ghana, waar men niet verder kwam dan: ‘I have chosen this picture because I like it’. Toch heeft het alles te maken met het niveau van de talenschool. Op Marokkaanse staatsscholen blijkt namelijk ook nog veel ‘memory power and repeating’ aan de orde te zijn.

British Language Academy staat voor kwaliteit. De manier van lesgeven is subliem. Conversatie op allerlei niveau’s voor zowel kinderen, studenten als volwassenen. Ook mensen uit het bedrijfsleven weten de talenschool te vinden. Het niveau van de docenten is hoog. Direkteur Harim wil het neusje van de zalm. Zijn didactische ideeёn mogen er zijn en dat vind je terug in het docententeam. Op een gegeven moment zagen wij dat de docenten bij elkaar in de les zaten. Dit met het doel om elkaar te beoordelen. Ook wil Harim in the near future een English café oprichten: Engels spreken in een informele setting. Dit wil hij uitbreiden met verschillende English clubs, zoals a music club, a theatre club, a drama club, a reading club, a writing club enz.

Ik (Dees) had gelezen dat de mogelijkheid voor ons (internationale vrijwilligers) bestond om Arabische les te volgen. Als taaldocent cq taalliefhebber had ik hier wel oren naar en dus had ik op 27 oktober mijn eerste Arabische les. De docent was Mohcin en de les vond plaats in de keuken van de school. Overigens: Zijn naam is Mohcine en niet Mohcin, maar goed dat terzijde. De eerste les bestond uit begroetingen in het Arabisch. Hij wil mij het klassieke Arabisch leren en niet het Marokkaanse Arabisch. Toen we de begroetingen hadden behandeld, wilde Mohcine graag dat ik dit in het Nederlands voor hem vertaalde. Drie keer per week zullen de lessen plaatsvinden….Arabisch versus Nederlands dus…en dat in het Engels………....hahaha!!!

Zowel docente Imane als docent Mohcine hebben weliswaar hun master op zak, maar willen nog promoveren. Imane heeft het plan om haar proefschrift te schrijven over de positie van vrouwen in Derde Wereldlanden. Wij vertelden haar over o.a. de milleniumdoelen. Onze verhalen en foto’s over Ghana fungeerden daarbij als ondersteuning.

En dan gaat vrijwilligster Daphné weg…..zij vervolgt haar reis door Marokko, al dan niet in combinatie met vrijwilligerswerk. Vrijwilligster Kylie gaat met haar mee en weet nog niet of en wanneer zij zal terugkeren. Deze jongelui ‘go with the flow’…….Ook vernemen we dat het jonge Franse stel - Boris en Amélie - even afwezig zijn, i.v.m. een ziekenhuisbezoek in Casablanca. Amélie is ziek….Of zij in Marokko blijven is nog niet zeker; wellicht gaan zij terug naar Frankrijk…..Dit betekent dat er 3 Franstaligen absent zijn en dat houdt voor mij (Dees) in dat ik ongetwijfeld meer aanwezig moet zijn in de Franse lessen…..Echter: Nog op dezelfde dag (28 oktober) vernemen we dat er 3 nieuwe vrijwilligers komen, 3 meiden uit Canada, 3 native speakers Frans, te weten: Tania, Alix en Anouk. Guest Tania spreekt naast Frans en Engels ook Spaans. Zij heeft de eerste 6 jaar van haar leven in Mexico gewoond. Deze Tania zal in januari gaan starten met haar studie amtropologie (en kreeg de toelating hiervoor op haar tweede dag in Marokko te horen). Vrijwilligers komen en gaan…..wij hebben de indruk dat deze ‘oudjes’ het langste blijven (de planning is 2 maanden).

Mijn tweede les Arabisch bestond uit het leren van de persoonlijke voornaamwoorden en het vervoegen van een werkwoord. Vanaf de derde les kreeg ik gezelschap van de nieuwe Franstalige vrijwilligers, zijnde Tania, Alix en Anouk. They are very eager to learn……Samen beten we ons vast in het Arabische alfabet en in het tellen van 0 tot 10. Het is echt niet te doen……maar het is wel heel leuk en leerzaam. Inmiddels hebben we de keuken verruild voor een echt klaslokaal……….
Het Arabische alfabet: Alifoun-ba’oun-ta’oun-tha’oun-jeemon-ha’oun-kha’oun-daloun-dhaloun-ra’oun-zayon-seenon-sheenon-sadon-dadon-ta’on-thadon-ainon-gheenon-fa’oun-kafon-cafon-lamon-mimon-nounon-ha’oun-wawon-ya’oun…..of zo iets dergelijks……

Zomaar een willekeurige lesavond: Om 17.30 uur word je geacht een verhaal voor te lezen; om 18.45 uur moet je praten over ‘ frequency’; om 19.45 uur moet je deelnemen aan een Franse conversatieles te midden van cursisten Frans, de Marokkaanse docente Frans, vrijwilligster Elodie (moedertaalspreekster Frans), vrijwilligers Mohcan en Stephen (moedertaalsprekers Engels) en wij beiden, waarvan er 1 in Nederland Frans heeft gestudeerd. Juf Ichrak wilde de verschillen in taal en cultuur onder de loep nemen; om 20.30 uur stond Engelse conversatie weer op de rol en werd er gesproken over ‘ fashion freak’ en tenslotte om 21.10 uur werd de avond afgesloten met de topic ‘personal traits’. Snel schakelen dus!

Toen een cursist ons vroeg wanneer we zouden gaan vertrekken bij de British Language Academy, lieten we weten dat onze intentie was om 2 maanden te blijven, dus oktober-december, maar dat we misschien nog een maand langer blijven, omdat we ook wel eens op de lokatie Casablanca willen werken. Docent Mohcine reageerde echter als volgt: ‘No, we will not let them go; we will close the door’……….hahaha!!!

Leuke situatie in een winkeltje vlakbij: Wij raakten in gesprek met een andere klant die gelukkig Frans sprak, aangezien de eigenaresse slechts Arabisch en Italiaans sprak. Deze klant wilde weten waar we vandaan kwamen, waarom we in Marokko waren enz. enz. Aan het einde van het gesprek liet hij weten dat hij ons graag bij hem thuis had willen uitnodigen, maar dat kon niet doorgaan, omdat hij een paar dagen later naar Duitsland zou gaan om zijn zoon te bezoeken die aldaar aktief was in het onderwijs. De klant had ook weleens Nederland bezocht en dat werd als volgt samengevat: ‘Le pays de l’eau et de vélo’……………

Het wonen op het taleninstituut is vergelijkbaar met het wonen in een studentenhuis …..een bende in de keuken (de afwas huizenhoog op het aanrecht); plukken haar in de douchebak; tot ’s avonds laat gitaar spelen in de keuken; je naam schrijven op bijvoorbeeld een pak melk, i.v.m. de gedeelde koelkast enz. enz. Op een gegeven moment vonden we de volgende tekst aangeplakt op het toilet: ‘What if we all bring a roll of toiletpaper once in a while…....we leave it here…..and we can all share our love through our toiletpaper sharing!!!’ (En onderaan het briefje stond: Vote yes/vote no)……..Erg funny om op onze leeftijd nog toiletpapier te mogen delen….hahaha! By the way: Waar is het einde? Moeten we de volgende keer ons water delen? Of ons brood? Wij lieten de jeugd dan ook weten: ‘We are self supporting; so don’t worry’.

Het Franse stel Boris et Amélie keerde na een paar dagen ziekenhuisbezoek in Casablana terug naar ‘ons’ taleninstituut in Berrechid. Amélie is een paar dagen opgenomen geweest in het ziekenhuis en is in afwachting van verdere uitslagen (via Frankrijk). Of zij kunnen blijven is afhankelijk van die uitslagen. In ieder geval kregen zij een andere kamer toegewezen op Britisch Language Academy (iets meer privacy) en moest de Franse Elodie haar intrek nemen bij de Canadese meiden Tania, Alix en Anouk. Aldaar liggen nu 4 Franstalige meiden gezellig op 1 kamer. Inmiddels is de uitslag van Amélie bekend en werd geadviseerd om huiswaarts te keren. Hun retourticket staat echter gepland op 19 november en zij hebben dan ook besloten om op die datum terug te keren en niet holderdebolder te vertrekken.

Hoewel er in principe op vrijdag geen lessen zijn, moeten we soms toch opdraven. Zo ook op vrijdag 30 oktober in de lessen van docente Ana uit Kroatiё. Dit vanwege het feit dat sommige cursisten bijgespijkerd moesten worden. De topic was: Driving a car. De verkeersregels van Marokko werden vergeleken met de verkeersregels van de landen waar de internationale vrijwilligers vandaan komen, zijnde wij, de guest-speakers. Ik sprak met een jonge Marokkaanse vrouwelijke arts, die dagelijks naar Casablanca moest rijden vanwege haar specialisatie. In een andere les van Ana moesten we praten over de man-vrouw verhoudingen in Marokko gerelateerd aan de situatie in de landen van de vrijwilligers.

Op vrijdag vindt er ook meestal een docenten vergadering plaats. De vrijwilligers hoeven daar niet bij aanwezig te zijn, maar het mag wel. Op 30 oktober moest teacher Mohcine zelfs een demo-les verzorgen en werd hij beoordeeld door niet alleen de grote baas Harim, maar ook door zijn collega’s. Ik liet Harim weten: ‘I hope Mohcine will receive a positive feedback, because he deserves it; he is great!’ Harim liet weten dat dit wel goed zat en voegde er aan toe: ‘ Next time you join us’….hahaha!!!

De jonge vrijwilligers gingen op 31 oktober Halloween vieren…….en dat in Marokko………

Inmiddels is Mohcan, de vrijwilliger uit Engeland, vertrokken.

Op zaterdag is het druk op het taleninstituut. Zo ook op 31 oktober. Het programma was weer divers: Van een video bekijken over ‘the honest woodcutter’ tot voorlezen uit ‘Fati et l’arbre à miel’ en van speekvaardigheid ‘speed dating’ tot spreekvaardigheid ‘workconditions’, ‘cooking’ e.d. Bij alle conversatie-onderwerpen wordt Marokko vergeleken met - in ons geval - de situatie in Nederland, maar ook vaak met de situatie in Ghana. Zó interessant! In de traditionele Marokkaanse cultuur wordt speed dating niet echt gewaardeerd. Terwijl we volop in discussie waren, werd de les onderbroken door een onverwachts bezoekje van een gast, die - bleek later - een goede vriend van direkteur Harim te zijn. De kinderen van deze man zitten ook op British Language Academy. Hij ging naar Ben toe en Ben werd geacht hem op de Marokkaanse manier te begroeten…..In een andere les ging het over het onderwerp: Werken we om te leven of leven we om te werken? En:…..Wordt er in Marokko nog op de traditionele manier gekookt, of gaat het al een beetje richting fast food, magnetron e.d.? Telkens weer smullen we van de leuke onderwerpen en als we de cursisten mogen geloven, vinden zij het ook geweldig!

Zondag 1 november bleven we ‘thuis’, aangezien de regen - ons plan om naar Casablanca te gaan - letterlijk in het water deed vallen.

Het is kouder geworden; slechts 16/17 graden. Gelukkig niet voor lang; de temperaturen gaan weer ietwat oplopen tot ongeveer 25 graden. Toch vind ik (Dees) het best fris.

De jonge vrijwilligers hebben soms vreemde, grappige ideeёn. Enkele voorbeelden: Na een dagje Rabat, keren zij ‘huiswaarts’ als wij al lang in bed liggen. Er wordt aan de voordeur gebeld en op de ijzeren toegangspoort gebonkt. Ben laat de jeugd binnen en denkt dat de rust wederkeert. Niets is echter minder waar…..de jongelui besluiten om midden in de nacht nog te gaan koken, overal brandt licht, het is 2.30 uur en wij doen geen oog dicht. Op straat bleken zij een klein katje gevonden te hebben en zij brachten dit mee naar de talenschool. Een dag later besluiten zij het beest naar een asiel te brengen in Casablanca. Op de meest koude dag besluiten zij om in de zee te gaan zwemmen in Casablanca. Beide dingen gingen echter niet door. Het asiel was dicht en de kat werd achtergelaten bij een moederkat met jongen. En zwemmen in de zee was toch wel te koud, dus dat werd slenteren door de medina. Maar uh…..what about the lessons in the evening? Zij werden geacht om 19.45 uur in de Franse les te zijn en kwamen precies op die tijd binnen rennen…..verdwaald dus. Het lijkt soms net of de jeugd vooral hier is om zoveel mogelijk te reizen en zo weinig mogelijk te werken. Bij ons is het duidelijk andersom. Soms moet je ook glimlachen….toen we een keertje naar de background van een volunteer vroegen, liet het meisje weten: ‘ I am a traveller’……….….hahaha!

En dan komt er weer een nieuwe vrijwilliger, Alan genaamd. Hij is een graphic designer uit Schotland en is 69 jaar! Ben is dus niet meer de oudste! Fijn om ook eens een ouder iemand te treffen. Alan is een aktieve volunteer en samen delen we onze ervaringen. Hij is bijvoorbeeld ook in Cambodja en Thailand geweest en wilde graag onze adressen in bijvoorbeeld Vietnam en Laos hebben. Hij is ook in China geweest en heeft jaren in Saoudie-Arabiё gewerkt. Hij vindt het leuk om samen een kop koffie of thee in de keuken te drinken. Plotseling trakteerde hij ons op chocola en andere lekkernijen en toen ik (Dees) hem bedankte, zei hij slechts: ‘ Oh, it’s nice to be nice’……….

Onze nieuwe lesweek gaat van start op 2 november…………In de eerste groep Engelse spreekvaardigheid bij Mohcine moesten we onszelf introduceren, aangezien de cursisten starters waren. Ik sprak met 2 collega’s van een multi-international company die naar het taleninstituut waren gestuurd door hun baas, met het doel om Engels te leren. In de groep van docente Ana kregen we een vrije spreekopdracht. Ik sprak met een zeer aardige Marokkaanse man, die werkzaam was als general manager. Toen hij begreep dat wij 7 jaar in Ghana hadden gewerkt, werd ik bestookt met zijn vragen. Hij was zeer geinteresseerd en wilde alles weten. Tegen het einde van de les werd ik bedankt en liet hij weten: ‘I enjoyed our conversation so much; you are a brave person’. Hierna moesten we wederom opdraven in de les van Mohcine en was the topic: ‘ Talk about your mistakes’. Ik sprak met een jonge knaap die me vertelde dat hij als 5-jarig kind het haar van zijn destijds 3-jarig zusje had afgeknipt. Nu, being a teenager, bestonden zijn mistakes voornamelijk uit het te laat thuis komen. Toen hij vroeg naar mijn mistakes, vertelde ik hem dat ik de grote fout had gemaakt om in 2006 - net voor ons vertrek naar Ghana - ons huis niet te verkopen en uiteindelijk dit in 2012 had verkocht met veel verlies, omdat er geen huurders meer te vinden waren vanwege de ‘global financial crisis’. Teacher Mohcine had waarschijnlijk een gedeelte van het gesprek opgevangen, want hij kwam aanzetten met een tekst over Gerald Ratner, die het boek had geschreven: ‘The rise and fall and rise again’. Deze Gerald Ratner staat symbool voor iemand die heel succesvol was; vervolgens alles verloor en uiteindelijk toch weer omhoog krabbelde. Dit leidde tot de uitdrukking: ‘Doing a Ratner’. Hij stak mij daarmee een hart onder de riem……erg aardig….en inderdaad….na falling, rising again, dat is een levenskunst.

Andere topics in die week waren: Life stories, family, tell about the highlights in your country, talk about the food of your country and compare it with the food in Morocco, do you like cooking etc. In de klas van juf Imane moesten we oefenen met de ing-vorm. In de klas bij docente Ana moest ik (Dees) vertellen over eetgewoontes in Nederland en vrijwilliger Alan moest Schotland voor zijn rekening nemen. Veel dingen passeerden de revue: Mensen in Nederland hebben soms prachtige keukens, maar niet altijd de tijd om te koken; fastfood; het gebruik van de magnetron e.d. Dit werd vergeleken met de meer traditionele manier van koken en eten in Marokko, alwaar slechts de vrouw in de keuken te vinden is, hoewel……it is changing….steeds meer vrouwen in Marokko werken buitenshuis en dat betekent dat de man meer huishoudelijke taken krijgt, o.a. koken. Het viel op dat de meeste mannelijke Marokkaanse cursisten daar niet echt veel moeite mee zouden hebben. Er was echter ook een mannelijke cursist die het niet zag zitten om zelf te koken en hij liet dan ook weten: ‘I will hire a cook’…..…....….hahaha!

Zomaar een impressie van een drukke lesdag op woensdag: In de Engelse les bij juf Imane werden we geacht om nogmaals de video te behandelen over de ‘honest woodcutter’. Dit maal in een parellel-klas. Doel: Comprehension. Toen Ben aan het einde van de video vroeg: Who of you is always honest? Who of you is always telling lies? Who of you is mostly honest but is sometimes telling lies?, stond er een klein ventje op dat richting docente Imane liep en haar iets in het oor fluisterde. Hij vroeg namelijk permissie om diezelfde vraag aan Ben te stellen…...hahaha!....geweldig!......een clever knaapje….! In de Franse les van juf Ichrak werd mij (Dees) gevraagd om Franse liedjes te zingen met de kleintjes. Er werd gekozen voor: Ainsi font font font les petites marionnettes en voor een fruit-liedje (Pomme, pêche, poire, abricot). Daarna vroeg juf Ana om assistentie en zij had ‘housework’ als topic gekozen. Vervolgens moesten we opdraven in de les van Mohcine en was het onderwerp: ‘ Introduce yourself’. ’s Avonds wederom naar de les van juf Ana, alwaar gesproken moest worden over ‘ news’ en over het feit of je vrij bent in het kiezen van je partner (dat is namelijk nog niet altijd het geval in Marokko). Ik (Dees) sprak met een cursist die mij duidelijk maakte dat het niet zozeer een probleem is voor de religie, maar wel voor de Marokkaanse traditie Tot slot moesten we opnieuw acte de présence geven bij leerkracht Mohcine, waar ‘making good/wrong decisions’ op de rol stonden De cursist waar ik mee sprak liet mij weten dat hij twijfelde of hij de goede beslissing had genomen. Wat was het geval? Hij werkte bij de airport en had met deze baan gekozen voor zekerheid, terwijl hij in zijn hart veel liever iets met ‘art’ had willen doen. Na deze lange lesdag kletsten we na in de keuken (algemene ontmoetingsruimte) met docenten Mohcine en Imane en met de nieuwe vrijwilliger Alan. En deze laatste vertelde vele funny verhalen. Bij zijn toehoorders liepen de tranen over de wangen van het lachen………………..

Andere topics in de week van 2 november waren: Introduce yourself, movies (Les Imane); Jobs, family (Les Mohcine). In de les bij Mohcine spraken we zoals altijd en bij iedereen in groepjes. In mijn groepje zaten 3 mensen, waarvan er 2 op een normale wijze participeerden. De derde cursiste echter leek niet ‘ bij de les te zijn’, zij keek constant naar mij (Dees) en was ver weg met haar gedachten; de topic ‘family’ leek volledig aan haar voorbij te gaan, totdat zij zomaar ‘out of the blue’ zich plotseling en ongevraagd introduceerde (terwijl ik met de andere cursisten volop aan het praten was over het onderwerp familie). Het leek net of zij haar verhaaltje van buiten had geleerd en nu voor mij wilde opdreunen….Naam, leeftijd (14), school, hobbies, plannen voor de toekomst enz. Het ging steeds verder en ze vertelde over haar favoriete vakken ‘maths and science’ en over het feit dat zij later een zeer verantwoordelijke baan wilde hebben. Zij sloot af met de woorden: ‘I am very intelligent’ en keek mij en haar andere twee cursisten daarbij stralend aan….hahaha! Na de les in Mohcine’s klas kwamen er 2 andere jonge meiden giechelend op ons af…..zij hadden ons in Berrechid ergens zien eten. Dat dit leidde tot grote hilariteit konden wij niet plaatsen. Docent Mohcine liet echter weten dat deze jonge dames het vreemd vinden om ons buiten de school-setting te zien. Een teacher hoort in de klas………..punt.

Stephen uit Nieuw-Zeeland is in afwachting van zijn papieren om terug te kunnen keren naar Oeganda en Congo. Dit blijkt echter (nog) niet te gaan lukken……

In ons ‘studentenhuis’ zijn iedere dag weer andere zaken aan de orde….......verstopt toilet , gasfles leeg, verlichting defect, raam uit de sponning e.d.

En dan krijgen we een mail van oud collega Samuel uit Ghana die we ontmoet hebben op de Tessark school in Takoradi. Hij had ons al eerder laten weten dat hij bezig was om een project op te zetten in de Western region van Ghana. Inmiddels is hij zover dat hij zich binnenkort kan laten registreren onder de naam: Funlab Initiative Ghana. Het project is bestemd voor de kinderen uit de rural communities in Ghana. Hij vroeg ons advies als het gaat om het verwerven van vrijwilligers en we hebben ons best gedaan om hem op het goede spoor te zetten. Ook websites van Workaway en HelpX zouden daarbij kunnen helpen.

En weer kwam er een nieuwe vrijwilliger, Gloria genaamd, uit de USA met een mooi zwart kleurtje (moeder afkomstig uit Malawi) en woonachtig in Duitsland………………..Zij heeft enironmental science gestudeerd en gaat binnenkort naar IJsland. Zij moest haar intrek nemen op de kamer van de Franstalige meiden.

Bij binnenkomst tijdens mijn vierde Arabische les zei ik tegen Mohcine: Marhaban; Kayfa halouk? Hi; How are you? Deze vierde les stond in het teken van: To introduce yourself (name, age, nationality, profession, hobbies). Aangezien teacher Mohcine het erg druk heeft, is de Arabische les voor de volunteers teruggebracht naar 2x per week in plaats van 3x per week…..…no problem!

Ook de nieuwe vrijwilligers Alan en Gloria doen inmiddels al mee aan de Arabische les. Docent Mohcine is erg gedreven en is een ware taalkundige, maar in mijn beleving gaat hij veel te ver. Hij strooit zijn kennis over ons uit als het gaat om de semantiek, morfologie, syntaxis en fonetiek van het Arabisch, terwijl de vrijwilligers slechts enkele huis-tuin-en keuken woorden willen leren, maar goed………………………teacher Mohcine dompelde ons onder in de topics likes/dislikes, favourite colour, favourite fruit, favourite sport etc.Voor wat betreft die Arabische taal: Wij hebben geen enkele ‘kapstok’ om de Arabische letters en klanken aan op te hangen…schrijven in het Arabisch geschiedt van rechts naar links; al die tekens zien er prachtig uit; het lijkt grafische kunst, maar je hebt het gevoel of je Chinees aan het leren bent!!!!!

Alan (de 69-jarige volunteer) zoekt vaak ons gezelschap op, hoewel hij ook prima met de jongelui overweg kan. Hij heeft een bewogen leven achter de rug. Samen met mij (Dees) volgt hij dus de Arabische les; samen met Ben gaat hij een stuk lopen of ergens een kop koffie drinken of hij komt even binnenlopen op onze kamer. Altijd zorgt hij weer voor een verrassing…..’taste this batbot mama (althans zo klonk het), it’s for you’….een soort pizza…..heerlijk…!

Soms moet je toch glimlachen met de jongelui…..alle vrijwilligers delen 1 koelkast in de keuken. Je kunt je ongetwijfeld de puinhoop voorstellen! Ondanks het feit dat wij altijd onze naam op een verpakking schrijven, gaat het soms toch mis. Zoals die ene keer toen de Franse vrijwilliger Boris blijkbaar in de veronderstelling verkeerde dat hij zijn eigen yoghurt pakte, doch plotseling de naam Ben op het pak zag staan, maar ja….toen had hij het pak al leeggedronken…….hahaha! Even later kwam hij zijn verontschuldigingen aanbieden en gaf ons maar liefst 2 nieuwe yoghurts terug. Hoewel wij zeiden dat dit echt niet nodig was, moesten we het toch aannemen...zo schattig…

6 november…....de ‘Marche Verte’, ook wel de Groene Mars genoemd, wordt ieder jaar op 6 november herdacht in Marokko. Op deze nationale feestdag herdenkt men de overname van de Spaanse heerschappij in de Westelijke Sahara door Marokko. In november 1975 wilde de Marokkaanse vorst Hassan de Tweede de Westelijke Sahara terug veroveren van Spanje, die daar de macht had. Op initiatief van Hassan de Tweede betoonden 350.000 Marokkanen hun trouw aan Hassan de Tweede en marcheerden zij naar de Spaanse gebieden in de Sahara. Het doel van de mars was om druk uit te oefenen op de Spanjaarden, zodat zij hun gebieden zouden opgeven. Andere doelen van de mars waren het versterken van het gezag van Hassan de Tweede en het creёren van een sterker eenheidsgevoel onder het volk. De Groene Mars had succes: Spanje gaf haar kolonie op en Marokko annexeerde twee derde van het voormalige Spaanse grondgebied in de Sahara. Tegenwoordig heeft Marokko nog steeds het overgrote deel van het veroverde grondgebied in handen. Ieder jaar wordt de Groene Mars herdacht op 6 november. De Marokkaanse autoriteiten brengen ieder jaar een nieuwe postzegel uit om de Groene Mars te vieren. Een vrije dag voor ons……….geen lessen op British Language Academy…. geen couscous voor de vrijwilligers….geen vergadering voor de docenten……iedereen was weg. Wij hadden het rijk alleen (slechts docent Mohcine was aanwezig)….heerlijk rustig…... ’s Middags gingen we even naar de stad.

Een drukke lesdag op zaterdag 7 november….……Allereerst stond Engelse conversatie op de rol bij docent Mohcine. De topic was: Daily routines, indeling van het huis etc. Hierna deed ik (Dees) een spel in de Franse les bij de kleintjes. Vervolgens bij Alan praten over ‘music’ met daarin verweven de past-tense en de why/where/who questions in de vorm van een competition. Dit alles betrof Engelse spreekvaardigheid. De les over ‘ music’ moest eigenlijk gegeven worden door docente Imane, maar omdat zij afwezig was, moest vrijwilliger Alan uit Schotland haar les overnemen. Hij voelde zich daar toch wel enigszins onzeker over en vroeg ons beiden en aan vrijwilligster Gloria om te komen assisteren. Uiteraard werd aan dit verzoek voldaan. De 69-jarige Alan was niet alleen een beetje nerveus over zijn les, ook was hij totaal overrompeld door een vader van een cursist die hem had uitgenodigd voor breakfast/coffee, maar die hem tegelijkertijd ook tot de islam probeerde te bekeren….hahaha! Tot overmaat van ramp liet juf Ichrak hem ook nog weten dat hij zijn boeltje moest pakken op zijn kamer, omdat men het klaslokaal nodig had. Sommige vrijwilligers slapen namelijk in een klaslokaal. Overigens: De douche van de vrijwilligers is ook in een klaslokaal. Ja, ja, over flexibel zijn gesproken………De les van Alan konden we slechts voor tweederde bijwonen, aangezien we ook moesten opdraven bij andere docenten. Voor mij (Dees) hield dit in dat ik bij juf Najia fototaal moest organiseren en dit moest gelinkt worden aan de topic stereotypes. Ben werd geacht om in de les van Mohcine te praten over food. Tenslotte werd bij juf Ana de dag afgesloten met het onderwerp cooking.

Hamam (wellness) is geliefd bij sommige vrijwilligers.

Op zondag 8 november waren veel vrijwilligers weg. Op een gegeven moment werd er aan de poort gebeld en maakte ik (Dees) open. Twee mensen die slechts Frans spraken vertelden mij dat zij geinteresseerd waren in Engelse les. Zij lieten weten dat zij een gedeelte van het cursusgeld cash wilden betalen en een gedeelte per chèque. Ik onderbrak hen, door te melden dat de school op zondag gesloten is, maar dat zij uiteraard op maandag welkom zijn en dan alles kunnen bespreken op kantoor..……..ik ben slechts een vrijwilliger……………

Eén van onze cursisten, zijnde meneer Elfarissi Abdelghani, had ons in het begin van ons verblijf hier reeds uitgenodigd om een keer met hem een dag op stap te gaan. Op 9 november was het zover. Ook nieuweling Alan mocht mee. Mister Elfarissi Abdelghani had gekozen voor de bestemming El Jadida, zijnde zijn ‘ hometown’.
Enige achtergrond informatie:
Met zijn stadsmuren met uitzicht op de oceaan is de oude Portugese stad vandaag een aantrekkelijke badplaats geworden. Oude stenen en mooie stranden zijn te vinden. Het oude Mazagan, door Unesco op de werelderfgoedlijst geplaatst, werd in 1815 El Jadida (De Nieuwe). De Portugezen bouwden deze versterkte stad die oorspronkelijk was uitgerust met vijf bastions. Vandaag de dag zijn er hiervan nog slechts vier bewaard gebleven. Je kunt deze ontdekken door de omloop te volgen die in perfecte staat bewaard is gebleven. Vanaf het Engelbastion heb je een schitterend uitzicht op de stad, de haven en de zee. Het bastion Saint-Sebastian heeft een primitieve kapel van de Inquisitie. Via een helling kun je naar beneden lopen naar de Zeepoort. Deze scheepshelling die op het water uitkomt, deed in 1769 dienst voor de vlucht van de Portugezen. Wanneer je de hoofdstraat weer omhoog loopt kom je bij de Portugese cisterne. Deze in de vergetelheid geraakte wateropslagplaats werd in 1916 bij toeval herontdekt. Een lichtschacht verlicht het midden van deze onderaardse ruimte, die wordt gestut door vijf zuilenrijen. Een schitterend decor waar films als Othello van Orson Welles of Harem van Arthur Joffé zijn opgenomen. De wandeling vervolgend kom je bij de kerk van Maria Hemelvaart tegenover een moskee met een unieke minaret, die waarschijnlijk de enige vijfhoekige ter wereld is. Naast de mooie en veilige aangename stranden aan de zuidelijke en noordelijke kust van El Jadida, ligt op 17 km. afstand Azemmour, de oude hoofdstad van het Doukkala gebied, aan de monding van de rivier Oum Errabia, die beroemd is om zijn heerlijke fint (een vissoort die op sardines lijkt). Je kunt er een fijne wandeling maken in de oude straten van de medina. Het zeer goed bewaard gebleven El Jadida vormt het ideale romantische en historische decor om in te flaneren en van de zee te genieten….....Het werd een fantastische dag. Onze gids, zijnde onze cursist, de 60-jarige mijnheer Elfarissi Abdelghani kwam ons en vrijwilliger Alan om 9.00 uur ophalen. Onderweg vertelde hij honderduit over zijn land Marokko. Ook maakte hij verschillende stops…....voor een zee-view, voor een koffie-break, voor een fruithapje enz. Voor wat betreft het fruit: Wij proefden de karmouss. Het meest mooie van de hele dag was het bezoek aan de Portugese stad, zoals hierboven omschreven. Een perfecte combinatie van historie, stad, knusse straatjes in de medina, haven, zee enz. Aan het einde gebruikten we de lunch in een typisch ‘local Moroccan kind of market-scene’, alwaar we onze verse vis uitzochten die terplekke werd klaargemaakt. Ook het platte Marokkaanse brood, de olijven, de sausjes, de tomaat-ui salade, de ‘lentilles’, het vele fruit, de zoete Marokkaanse muntthee ontbraken niet. Het was volop genieten! Omstreeks 17.00 uur waren we weer in Berrechid, ruim op tijd voor aanvang van de lessen.

Op 9 november kwam er weer een nieuwe vrijwilliger………..….….Joshua (of Josh) uit de Verenigde Staten. Inmiddels heb ik maar de taak op me genomen om nieuwe vrijwilligers op hun gemak te stellen, wegwijs te maken enz.

Ook in de week van 9 november waren er weer veel interessante onderwerpen waarover met de cursisten werd gesproken: In de les van Mohcine babbelden we over ‘past actions’; in de les van Ana stond ‘murder’ op de rol. De nieuweling Josh uit de USA werd uitgenodigd om te vertellen over het feit dat er in Amerika zoveel schietpartijen op scholen plaatsvinden, dat er zo gemakkelijk een wapen te verkrijgen is e.d. De cursisten lagen aan z’n lippen……en trokken unaniem dezelfde conclusie aan het einde van de les: ‘We are glad to live in Morocco’. Een andere les van Mohcine viel uit, omdat de cursisten niet kwamen opdagen…....it’s all in the game! Telkens weer andere topics…..Zo had Ana bedacht dat het wel leuk zou zijn om waarzegster te spelen…it is written in the cards…..de cursisten vonden het prachtig……you will fall in love; you will travel; you will get a new job etc. etc.…..…....Bij docent Mohcine stond ‘ music’ op de rol en dit in de vorm van een lied van Céline Dion. Niet alleen gekozen voor de aardigheid, maar ook omdat er veel voorbeelden van de ‘ simple past tense’ in verweven waren, aldus Mohcine.

Een nieuwe Arabische les. Dit keer waren er 3 vrijwilligers aanwezig: Gloria uit de USA; Joshua uit de USA en ik (Dees). Het nieuwe vocabulaire dat teacher Mohcine ons aanbood, had te maken met: To apologize; to say goodbye; days of the week; months of the year; seasons; time; feelings etc. En twee dagen later werd dit uitgebreid met woordenschat aangaande: Tellen van 11 tot 20; weather; permission; directions.

Op woensdag (maar ook op zaterdag) komen de kinderen naar de talenschool en is het gedaan met de rust. Teacher Mohcine noemt het: The battlefield. Veel docenten zijn na afloop doodop. Ik (Dees) vraag telkens of ik meer kan helpen. Ik reik aanvullend materiaal aan. De meeste leerkrachten maken hier graag gebruik van. Teacher Mohcine doet slechts een beroep op deze extra aktiviteiten als zijn leerlingen het echt hebben verdiend. De ‘lessonplans’ zijn hier niet enkel een ‘ guideline’, maar fungeren bijna als de ‘ Holy Bible’ (uh…Koran). Men vindt het lastig om hiervan af te wijken. Een voorbeeld: Het lied ‘tête-épaules-genoux-pieds’ mag dus pas gezongen worden als de topic van de les is: ‘Les parties du corps humain’. Op zich natuurlijk prima, maar soms gaat het een beetje te ver……..…... In de les van juf Ichrak werd het onderwerp sport behandeld en werd d.m.v. mime duidelijk gemaakt of het om ‘jouer au football’ of om ‘nager’ ging (om maar eens iets te noemen). Bij juf Imane werd er naar aanleiding van ‘draw what makes you happy/sad’ verder gebrainstormd over dit item. In de les van docente Ana moest er gesproken worden over: ‘Your dream job and your plans for the future’. Bij Imane moesten we fungeren als juryleden voor de cursisten die naar aanleiding van een foto een presentatie moesten geven; in een tweede les bij Ana moesten we 6 interessante dingen over onszelf vertellen en naar aanleiding daarvan moesten de cursisten ons verdere vragen stellen en de woensdag 11 november werd afgesloten met het bijwonen van de les van Mohcine over: ‘Being an optimist/pessimist’. Kortom: Aan variatie geen gebrek!!!

12 november…..even schrikken…..…..Situatieschets: Gloria, Joshua en ik (Dees) wonen de Arabische les bij van docent Mohcine. Juf Imane zit er voor de gezelligheid bij, onderwijl haar lessen voorbereidend voor de avond. Plotseling klopt Zineb van kantoor op de ruit van het klaslokaal en wenkt Imane om te komen. Imane verlaat de klas. Dan verschijnt de Canadese vrijwilligster Anouk die aan Mohcine laat weten: ‘Please Imane is asking for you outside’. Mohcine rent de klas uit….het is duidelijk dat er iets gaande is….de Arabische les is in ieder geval voorbij…..Wat blijkt? Manager Kawtar is gedurende haar pauze onwel geworden. Zij woont alleen in een appartement tegenover het taleninstituut. Het blijkt om een voedselvergiftiging te gaan. Ook blijkt dat zij nauwelijks gevoel meer heeft in armen en benen. Gelukkig is zij nog in staat om direkteur Harim te bellen. Harim belt Zineb op kantoor, Zineb roept Imane, Imane schakelt Mohcine in en dan komt alles in een stroomversnelling. Mohcine gaat op zoek naar een taxi en rent daarvoor verschillende straten af, terwijl Imane en Zineb het appartmentencomplex van Kawtar betreden. Dit heeft ook nog wel wat voeten in de aarde, omdat het eigenlijk voor derden niet is toegestaan om zomaar naar binnen te gaan. Uiteindelijk bereiken zij de deur van Kawtar. Het duurde nog lang voordat Kawtar de kracht had om deze te openen. Tenslotte komen zij naar buiten…Kawtar ondersteund door Zineb en lijkbleek……....Wij (de vrijwilligers van de Arabische les) zien dat Imane de beide dames (Kawtar en Zineb) in een taxi zet, die vervolgens richting ziekenhuis gaat. Aldaar krijgt zij een injectie, valt in slaap, maar mag na een paar uurtjes huiswaarts keren. Docent Mohcine had ons (de French speakers) net opdracht gegeven om de intakes van Zineb over te nemen op the office, in geval Zineb nog in het ziekenhuis bij Kawtar moest blijven, terwijl aspirant cursisten zich wilden inschrijven voor een cursus. Wij hadden dan geinteresseerden uit moeten leggen dat bijvoorbeeld 1 sessie 2 en een halve maand duurt, 30 lesuren bevat en 1300 Dirham kost (ongeveer 130 Euro). Daaarbij inbegrepen zijn: Een instaptoets, verzekering, lesboek. Bij 2 sessies (5 maanden) is er sprake van een korting en bij 3 sessies (7 en een halve maand) is er sprake van een nog hogere korting enz. enz. Wij hadden ook dan de taak gehad om namen en telefoonnummers van de aspirant cursisten te noteren en te vragen of zij belangstelling hadden voor een cursus Frans en/of Engels. Dat alles bleek achteraf niet meer nodig te zijn, want Zineb keerde op tijd terug. En met Kawtar was ook alles weer in orde! Eind goed al goed!

In de les van juf Ana ging het om food poisoning….hoe toevallig kan het zijn…..……Het gebeuren met Kawtar kwam natuurlijk ook ter sprake. Ik (Dees) sprak met 2 jonge dames (waaronder een studente geneeskunde). Zij vroegen mij naar mijn ervaringen qua eten wereldwijd. Ik vertelde dat wij altijd voorzichtig zijn, maar dat je met gezond verstand een heel eind komt……Geen onverpakt ijs eten, geen ijsblokjes, puur water drinken, in geval van vlees goed braden/door bakken enz. enz. Wij vertelden over het koken thuis, het eten op straat, het eten in een restaurant enz. Het eten op straat is vaak verstandiger om te doen dan eten in een restaurant. Op straat zie je met je eigen ogen hoe het wordt klaargemaakt, terwijl je in een restaurant geen zicht hebt op wat er zich afspeelt achter de schermen, in de keuken. Ook vertelde ik over die keer in Ghana dat wij beiden een salade hadden gegeten (die - naar later bleek - niet gewassen was in schoon water en waar geen azijn was gebruikt voor het doden van ‘germs’). Ben werd ziek; ik niet. Had te maken met de zuurgraad (PH-waarde). Hierna moesten we nog 2x opdraven in de les van Mohcine. De eerste keer was de topic: Speed-dating. Een fenomeen dat absoluut niet aan orde is in Marokko, of om met de woorden van mijn Marokkaanse gesprekspartner te spreken: ‘Ít is not allowed in our culture, in our tradition, in our religion’. Mijn Marokkaanse cursist vroeg mij of speed-dating voor kwam in Nederland en toen ik hier bevestigend op antwoordde, wilde hij weten hoeveel procent hiervan uitmondde in een huwelijk. Toen ik zei dat het meestal bij dating bleef, was dit toch wel een shock voor hem. Aangezien ik toevallig een artikel had gelezen over down dating, (met iemand daten die een lager niveau heeft dan jijzelf), leek het me wel interessant om ook dit onderwerp aan te roeren. Toen teacher Mohcine dit hoorde, was zijn belangstelling gewekt en mengde hij zich in mijn groepje. Hij vertelde dat zijn vader een ‘degree’ had, maar dat zijn moeder slechts een paar jaar lagere school had gehad. Maar, zo vervolgde hij….they are still very happy…..Echter: Voor wat hem zelf en zijn eventuele toekomstige partner betreft gaf hij toch duidelijk de voorkeur aan een min of meer gelijk niveau. In de laatste groep was het onderwerp: Death penalty/capital punishment. De meeste Marokkaanse cursisten waren voor de doodstraf. In mijn groepje was de helft voor en de helft tegen de doodstraf. Uiteraard vroegen zij ook mijn mening. Ik probeerde uit te leggen waarom ik tegen de doodstraf ben. Men vroeg mij het hemd van het lijf over de situatie in bijvoorbeeld Nederlandse gevangenissen (5 star hotels), strafvermindering bij goed gedrag, alternatieve straffen enz. enz.

Sommige vrouwelijke Marokkaanse docenten hier dragen een hoofddoek, anderen niet. Imane is één van hen die een hoofddoek draagt. De meeste vrouwelijke docenten wonen samen in een appartement vlakbij de school. Imane echter is altijd te vinden op de kamer van haar mannelijke collega, teacher Mohcine . Hij heeft zijn kamer vlakbij onze kamer in de kelder van de school. Als we iets willen bespreken kloppen we dus geregeld op de deur. Zo ook die ene keer. Imane maakte open en ik zag voor de eerste keer dat zij geen hoofddoek droeg. Ik liet haar weten dat ik het zwarte haar mooier vond dan de hoofddoek. Zij glimlachte en liet weten dat uiteraard religieuze motieven ten grondslag lagen aan het dragen van haar hoofddoek. So far so good. Totdat zij plotseling meldde: ‘ But I use make-up’…...……Zij zag zelf dus ook wel in dat dit een beetje tegenstrijdig was, maar in dezelfde adem vertrouwde zij mij toe dat zij telkens vergiffenis vroeg aan Allah als ze make-up gebruikte.

Vrijdag de 13e……couscous eten met alle vrijwilligers en blijkbaar toch weer lessen op de avond. Allereerst bij juf Imane: Introduce yourself; daily routines; house description. Hoewel……de les ging niet door, er waren slechts 3 cursisten. De enige les was dan ook bij teacher Mohcine, waar we spraken over: The last summer holiday.

De Canadese vrijwilligster Anouk benaderde ons vanwege het feit dat zij heel misschien plannen heeft om naar West-Afrika te gaan. Uiteraard informeerden wij haar over Ghana en verwezen haar naar onze Ghanese vriend Samuel (Sammy) die onlangs een nieuw project heeft opgestart in Takoradi.

Docent Ana gaat er een tijdje tussenuit……...zij gaat naar haar ‘home country’ Kroatiё en zal in januari terugkeren..…..Vrijwilliger Joshua zal haar lessen overnemen op woensdag en zaterdag.

Uiteraard spreken we hier ook over de aanslagen in Parijs. Drie vrijwilligers zijn afkomstig uit Frankrijk: Het Franse stel Boris en Amélie en verder Elodie. Boris liet weten dat hij een vriend en een collega had verloren bij de aanslagen.

Een impressie van zaterdag 14 november op de talenschool. Allereerst moest er een warming-up gerealiseerd worden in de les bij Imane. Dit geschiedde in de vorm van een spel, waarbij het doel was: ‘Revision of vocabulary’. Middels the game ‘I am building my house and I bring with me….…’ werd het vocabulaire omtrent ‘the topic furniture’ herhaald. De kinderen vonden het prachtig en reageerden erg enthousiast. Hierna werd ik (Dees) geacht om in de Franse les bij juf Ichrak een soort Pim Pam Pet spel te introduceren, met name over ‘fruits et légumes’. Vervolgens terug naar docente Imane alwaar ‘circle story’ op de rol stond over het onderwerp ‘family’. Echter: Dit werd gecanceld, omdat Imane achterop was geraakt met het behandelen van lesstof en daardoor niet in de gelegenheid was om de extra activiteit in te lassen. In een andere groep van Imane werd wederom ‘circle story’ gebruikt, inclusief het gebruik van de ‘past tense’. Vanuit de beginzin: Once upon a time…..moest iedere cursist een regel aanvullen en samen moest er een logisch verhaal uit voortvloeien. Toen werd het tijd om naar de les van Mohcine te gaan met ‘ picture language’. Als er nog tijd over was, had hij nog een onderwerp achter de hand, zijnde: ‘First impression; meeting for the first time’. Echter: Daar ontbrak de tijd voor. Hierna moesten we opdraven in de les van vrijwilliger Josh (die de lessen van docente Ana heeft overgenomen) en spraken we over de subject: ‘Sleep, dreams, night mares’ en tenslotte opnieuw naar leerkracht Imane die gekozen had voor 2 fabels, te weten: ‘The boy who cried wolf’ en ‘The city mouse and the country mouse’. In de pauze dronken we even buiten het instituut een kopje ‘ thé à la menthe’.

De nieuwe vrijwilliger Josh is erg bevlogen. Hij heeft geregeld dat er contact zal plaatsvinden tussen de cursisten van de British Language Academy hier in Marokko en zijn leerlingen uit de USA. De eerste brieven worden al verstuurd. Leuk!! Wellicht zal de brief snel plaats gaan maken voor de email of voor Facebook, maar het belangrijkste is dat er contact is gelegd.

Zondag 15 november vertrokken de Canadese vrijwilligers Tania, Alix en Anouk…...Travelling stond op hun programma, maar in ieder geval zouden zij niet meer terugkeren naar het taleninstituut. De avond voor hun vertrek werd er uitgebreid gekookt in de keuken. Dit voor de liefhebbers. De volgende ochtend stonden er resterende borden met eten in de koelkast met daarop een briefje met de tekst: ‘Eat me’……..…hahaha! En zo vertrekken er steeds weer vrijwilligers. Op 18 november vertrokken Boris en Amélie. Echter: Er komen ook altijd weer nieuwe vrijwilligers. Zelfs oud vrijwilliger Mohcan kwam voor een paar dagen terug. Hij was naar de ‘ desert’ geweest en gaf inmiddels Engelse les in Fes. Op 16 november kwam Peter uit Engeland. (Net als Alan - en wijzelf - iemand op leeftijd, d.w.z. zelfs 70+). Het blijkt dat hij ook een aantal lessen van docente Ana overneemt. Verder heeft hij in het verleden een talenschool in Spanje gerund; is momenteel in Casablanca en is onder de indruk van de resultaten van de British Language Academy.

Elke vrijdag eten we couscous. Inmiddels ook de Marokkaanse tajine geproefd. Erg lekker! Een tajine is in feite een Marokkaans aardewerken stoofpot. Echter: De gerechten die ermee gemaakt worden ontlenen er tevens hun naam aan. Vooral hier in Marokko is de tajine erg populair.

Wij hebben Kawtar weer gevraagd of zij meer werk voor ons heeft en dit heeft geresulteerd in het samenstellen van een ‘guideline’ voor vrijwilligers..... Correcties aanbrengen, aanvullingen noteren, ideeёn lanceren enz. Wellicht moeten we Kawtar ook enkele dagen vervangen. Zij moet misschien weg, vanwege ‘some family issues’. Dat is echter nog niet zeker……

Wij vinden het steeds leuker worden op British Language Academy en hoewel we de eerste paar weken moesten wennen, voelen we ons weer helemaal in ons element en genieten enorm van de lessen.

16 november: Een nieuwe werkweek………..Vrijwilliger Alan werd geacht om als surveillant op te treden tijdens ‘exams’. Wij fungeerden zoals altijd als guest speakers aan het einde van de lessen. De ‘ topics’ in de lessen van teacher Mohcine waren: ‘When I was a child’ en ‘communication’. In de eerste groep sprak ik o.a. met een Marokkaanse vrouw die inmiddels met pensioen was, maar vroeger werkzaam was geweest als docente Frans. Toen zij vernam dat ik hetzelfde beroep had uitgeoefend, keek zij mij stralend aan. In gebrekkig Engels vertelde zij me de reden waarom zij Engels wilde leren. Zij wilde naar Canada gaan om haar zoon te bezoeken en haar kleinkinderen te zien. In de tweede groep ging het over ‘communication’ en sprak ik met een jonge studente Management die bezig was met haar ‘ master’. Zij vertelde dat haar beide zussen verslaafd waren aan de social media. Zij echter niet. Ik vertelde haar dat onze vrienden in Ghana je altijd willen zien of horen. Mailen werkt niet. (Men heeft geen computer; men moet naar een internetcafé; men kan nauwelijks typen; de stroom valt uit; de server is down etc. etc.). Ik liet haar weten dat naar mijn mening luisteren het meest belangrijke is in communicatie en dat Ben bijvoorbeeld iemand is die heel goed kan luisteren. Zij beaamde dit en liet mij weten: ‘ Once I spoke with mister Ben and I have noticed that he can listen very well; I felt very relaxed and comfortable’. Andere ‘ topics’ in die week waren: ‘ From zero to hero’ (les Mohcine); ‘Daily routines’ (les Mohcine); ‘Cooking’ (les Imane). In de les met het onderwerp: ‘From zero to hero’ sprak ik (Dees) met 2 cursisten. Voor cursist A was het heel duidelijk: ‘If I was rich, I should buy a very expensive car to show it to everybody’. Cursist B zat duidelijk meer op mijn lijn. Ik liet namelijk weten: ‘For me a hero is not a person with a lot of money. But suppose I had money, then I should prefer not to show it, but to continue life in a modest, humble way and to focus on being a servant’. Het moge duidelijk zijn dat teacher Mohcine zich kon vinden in de mening van cursist B en die van mij. In de laatst genoemde les met het thema cooking, sprak ik met twee jonge meiden, die door de ouders behoorlijk in de watten werden gelegd…..my mum always cooks for me….I am my father’s princess…..tsja…..Hoe het ook zij: Telkens weer genieten wij volop van al die verschillende onderwerpen waar we met de cursisten over praten.

Zowel docent Mohcine als docente Imane zijn blijkbaar zeer geliefd bij hun cursisten. Deze cursisten hadden op kantoor al laten weten dat zij in een vervolg cursus wederom Mohcine en/of Imane wilden hebben, Zij vroegen aan mij wat ik hiervan vond. Mohcine is iemand die zijn cursisten vooral ‘fluency’ wil bijbrengen; Imane echter legt meer het accent op ‘accuracy’. Ik liet hen weten dat ‘rotation of teachers’ wellicht een idee zou kunnen zijn. De cursisten kunnen in hun latere leven namelijk ook niet de mensen uitkiezen waarmee ze willen werken….het lijkt me niet verkeerd om enige flexibiliteit bij te brengen………………..

Op 17 november was ik de enige vrijwilliger die Arabische les volgde. Het onderwerp was: ‘Directions’. De andere vrijwilligers die nog niet zijn afgehaakt, zijnde Josh en Gloria waren ‘on travelling’, dus Mohcine gaf mij gezellig les in de keuken in plaats van in een klaslokaal. Ook op 19 november was dit het geval. Opnieuw was ik de enige leerling. Dit keer werden er 3 werkwoorden vervoegd (to go-to want-to give). Het is nog steeds abacadabra, maar goed……..

Goed nieuws uit Nederland……...met ingang van 17 november hebben wij weer een nieuwe huurder voor ons appartement in Vlissingen! (Een manager marine van Damen Shipyards/Damen Schelde Naval Shipbuilding), die een jaar zal blijven. Het had nog wel even wat voeten in de aarde om het huurcontract in te scannen, omdat er geen scanner aanwezig was op de talenschool (er is er weliswaar eentje, maar deze is ‘spoilt’). In de buurt van de talenschool was ook geen mogelijkheid, dus gingen we per taxi naar de stad en aldaar lukte het. Lastige bijkomstigheid was bovendien dat hier alles tussen 12.00 en 15.00 uur gesloten is, terwijl Nederland aan het wachten was op de ingescande documenten, maar goed………uiteindelijk werd alles naar volle tevredenheid afgerond.

18 november: Public Holiday vanwege Independance Day; Morocco’s National Day (Eid Al Istiqulal). Elk jaar viert Marokko op deze dag de onafhankelijke status van het land. (18 november 1956). Met gepaste trots denkt Marokko en alle Marokkanen over de hele wereld terug aan het einde van de Franse en Spaanse bezetting. Voor oude Marokkanen staat deze dag in het teken van het delen van hun verhalen en hun heldenmoed met de jongere generaties. Wij benutten deze dag om een heleboel Nederlandse administratie bij te werken. Daarna dronken we een ‘ thé à la menthe’ en aten we ‘ tajine’.

Nieuwe lessen op 19 november, nieuwe topics….....…...’The first time you met’; daarna een vrije opdracht. De cursisten spraken natuurlijk ook over de aanslagen in Parijs. Iedereen is in shock; niet alleen vanwege de aanslagen, maar ook vanwege het feit dat zij - als zijnde moslims - merken dat veel mensen de moslims over één kam lijken te scheren met terroristen. En dat generaliseren is natuurlijk een zeer kwalijke zaak. Het doet me wel eens denken aan het feit dat sommige mensen ook vluchtelingen, moslims, terroristen op één hoop vegen en vergeten dat vluchtelingen juist gevlucht zijn vanwege aanslagen waar iedereen nu zo bang voor is. Een dag later in de les van Imane was er sprake van een vraag-antwoord exchange op basis van de ‘prepositions of place’ en bij teacher Mohcine moesten we weer praten over ‘daily routines’.

Opmerkelijk om te zien dat hier op de talenschool in Marokko een methode wordt gebruikt met als titel: ‘Face to face’…..hetzelfde boek werd namelijk gebruikt op het Everest English center in Vietnam.

Koude douche…..de gasfles is op…...even een gasfles vervangen blijkt niet te lukken….er is geen gereedschap….slechts direkteur Harim heeft hiervoor gereedschap in zijn auto liggen, maar hij komt pas ’s middags voor een vergadering richting taleninstituut….koude douche dus…………Echter: De feiten achterhalen zich snel….Harim blijkt niet te komen. Kawtar geeft geld om een gasfles te kopen en stelt voor om het gereedschap te lenen bij de gasfles verkopers. Docent Mohcine wordt op pad gestuurd met de volgende opdracht: Gasfles kopen, gereedschap lenen en eventueel iemand mee terug nemen om gasfles aan te sluiten (dat laatste bleek echter niet nodig te zijn)…..uiteindelijk warme douche dus……(maar dan zijn we uren verder)…………

Aangezien het cursusjaar aan het 2e semester begint, zijn er ‘exams’…..sommige cursisten zijn zenuwachtig……………..

Vaak zien we mensen lopen in een zogenaamde djellaba. Dit is een lang, losvallend gewaad met lange mouwen en vaak een soort capuchon. Een djellaba wordt tot op de enkels gedragen en heeft meestal een neutrale kleur. Met name hier in Marokko wordt de djellaba door zowel mannen als vrouwen gedragen. Het is traditionele kleding voor Marokkanen.

Een stukje Marokkaanse cultuur volgens direkteur Harim…..……Als vrijwilliger Alan tegen Harim zegt dat hij het vest van Harim mooi vindt, reageert Harim als volgt: ‘Then I give it to you or I will buy one for you’. Alan kijkt hem verwonderd aan, maar Harim laat weten dat dit normaal is in de Marokkaanse cultuur. Als iemand tegen je zegt dat hij/zij iets van jouw spullen mooi vindt, dan moet je dit geven.

En dan is het weer zaterdag en wel 21 november en een zaterdag betekent meestal een drukke dag op de British Language Academy, doch deze dag vormde daarop een uitzondering. In de pauze zie ik dat een leerling zijn matje uitrolt en gaat bidden, terwijl anderen gaan voetballen (met behulp van een ingedeukt blikje) op het kleine binnenplaatsje.
In de les van Imane gingen we met de leerlingen aan de babbel, waarbij de ‘adverbs of frequency’ gebruikt moesten worden. Bij teacher Mohcine was de topic: ‘1001 nights’. Eerst werden er fabels behandeld en daarna kwamen de ‘folk tales’ van o.a. Marokko aan de orde. De dag werd afgesloten met een sessie in de klas van Josh (de vrijwilliger die de lessen van docente Ana 2x per week overneemt), alwaar we spraken over het onderwerp: ‘Advice’.

De laatste 2 weken in Berrechid zijn aangebroken…...We hebben weliswaar besloten om nog een maand langer in Marokko te blijven (3 maanden in plaats van 2), maar we gaan de lokatie van de British Language Academy in Berrechid m.i.v. 6 december verruilen voor de lokatie Casablanca. Concreet: 2 maanden Berrechid en 1 maand Casablanca. Op deze manier kunnen we de beide werkplekken ervaren, maar goed….eerst nog de laatste 2 weken in Berrechid afronden.

De temperatuur daalt……op 23 november was het 17 graden…….wij hadden het koud………..

Op 23 en 24 november moesten Ben en ik dan toch manager Kawtar vervangen….’Please keep an eye on the school’ luidde de opdracht. Vooral in de gaten houden dat iedereen tussen 18.30 en 21.30 aanwezig is. Dit geldt dus zowel voor de docenten, de cursisten als ook de vrijwilligers. Verder de voordeur en de poort alsmede de ‘rooftop’ na 21.30 uur afsluiten en de lichten uitmaken. Dachten wij nog even dat we Kawtar slechts 2 dagen hoefden te vervangen, direkteur Harim liet op een gegeven moment weten dat het wel 1 of 2 dagen langer zou kunnen duren voordat Kawtar weer terug zou keren.

En weer is er een maand voorbij........
Lieve groet aan al onze lezers,
Ben en Dees