Van Nieuw-Zeeland naar Cambodja
Door: Dees
Blijf op de hoogte en volg bendeesonderweg
28 April 2015 | Cambodja, Khett Siem Reab
In dit verslag beschrijven we de laatste paar weken van Nieuw-Zeeland en starten we met de terugkeer naar Zuid-Oost Azië.
Allereerst het ‘staartje’ van Nieuw-Zeeland dus…....Op 20 maart gingen we met de ferry van Picton naar Wellington, of tewel van het Noorden van het Zuidereiland naar het Zuiden van het Noordereiland. Een boottocht van 3 en een half uur. Hopelijk kon dit doorgaan, want een dag eerder was de oversteek gecanceld vanwege het slechte weer. De bedoeling is om ook in Wellington op zoek te gaan naar vrijwilligerswerk (het liefst natuurlijk in ons eigen vakgebied).
En ja….’s Morgens werd er gebeld naar ons hostel dat er telefoon voor ons was. De ferry werd weliswaar niet gecanceld, maar had wel een vertraging van een uur. De naam van de veerboot luidde: Arahura; de naam van de company was: Interislander. Een prachtige oversteek volgde, maar…..de zee was behoorlijk onstuimig. (Restanten van cycloon Pam). De bemanning gaf de mogelijkheid om pilletjes tegen zeeziekte aan te schaffen bij de crew. Hoewel wij hier geen gehoor aan gaven, moesten we wel degelijk constateren dat de zee behoorlijk te keer ging. Ben voelde zich niet lekker. Nou ja zeg…..iemand woonachtig in Vlissingen die zeeziek wordt…..!
In Wellington was het erg druk, omdat daar de Cricket World Cup plaatsvond. Met de taxi richting ons onderkomen voor 4 nachten, te weten: The Setup on Dixon. En ook hier ging onze zoektocht naar vrijwilligerswerk verder. Wij zouden echt niet meer weten waar we nog moeten zoeken; alle sites die eventueel in aanmerking zouden kunnen komen zijn bekeken (helpx/wwoof/workaway/backpackersguide/backbackersboard e.d. ). WWOOF staat voor: World Wide Opportunities on Organic Farms. Vroeger lag het accent van de WWOOF’ers enkel en alleen op werkzaamheden op boerderijen. Tegenwoordig moet je de werkzaamheden ietwat ruimer zien. Naast boerderijen kun je als WWOOF’er ook aan de slag in bijvoorbeeld een hostel.
21 maart: De herfst in Nieuw-Zeeland is begonnen. Wij deden die dag een ‘writers walk’ bij de haven. Al wandelend gedichten lezen…mooi…..Bovendien togen we naar het pastoraal centrum om ons te presenteren (op advies van de collega uit Blenheim). Ook daar werden we weer doorverwezen (Social Services/Caritas). En ook daar boden we onze diensten aan; we mailden en belden, maar zonder resultaat. (Genoeg vrijwilligers, geen accommodatie). Op die dag won Nieuw Zeeland de cricket wedstrijd van West Indië.
De ozonlaag is hier erg dun. Dit zorgt ervoor dat je snel verbrandt; wij hebben dan ook beiden een rood hoofd…hahaha! Hoewel de zomer in Nieuw Zeeland net voorbij is, schijnt toch nog regelmatig de zon, maar er waait ook een frisse wind. Wij - die gewend zijn aan tropische temperaturen - hebben het dan ook een beetje koud.
Op 22 maart bezochten we een museum over de geschiedenis van Nieuw Zeeland, Te Papa Tongarewa genaamd. (Container of treasures).
Op 24 maart vertrokken we uit Wellington en gingen per ferry terug naar Picton, alwaar we in de trein stapten naar Christchurch (Picton-Kaikoura-Christchurch). Dit is de coastal line en rijdt dus langs de kust. Zowel een prachtige bootreis als een prachtige treinreis! De tocht per ferry staat bekend als één van de mooiste veerdiensten ter wereld. Wij hadden een fantastische plek en genoten van het panorama view. Op het moment dat je een versnapering koopt, krijg je de zogenaamde boomerang in je handen gedrukt, die vervolgens gaat rinkelen als je bestelling klaar is. Je wordt dan geacht de boomerang terug te geven in ruil voor je bestelling. Een boomerang komt namelijk altijd terug…….De boot was genaamd: Kaitaki (Interislander). Deze keer was de zee rustig en bovendien hadden we geen ‘delay’. Het verliep dus voorspoedig. De bootreis duurde 3 en een half uur en daarna moest er een uurtje in Picton gewacht worden op de trein die om 13.00 uur vertrok vanuit Picton en om 18.30 uur arriveerde in Christchurch. Ook de treinreis was adembenemend mooi! Uiteraard werd er volop gefotografeerd en vooral vanaf een open wagon. Op die manier hoefde je dan ook niet vanachter glas te fotograferen. Er werden zelfs dolfijnen gespot! In Christchurch namen we onze intrek in het hostel YMCA. Dit zal hopelijk de laatste zijn, want 8 verschillende slaapplekken in 14 dagen tijd wordt wel een beetje te veel van het goede.
Onze laatste zoektocht naar vrijwilligerswerk was in Christchurch. Bouwvakkers zouden hier hard nodig zijn, want de stad Christchurch ligt behoorlijk in puin na de aardbeving van enkele jaren geleden. Het is een krater, een bouwput…..De verzekeringsmaatschappijen hebben de ingediende schadeclaims pas zeer recent uitbetaald, omdat men namelijk vreesde voor nieuwe aardschokken.
Maar goed, wij gingen weer vol goede moed op pad voor ons vrijwillgerswerk en zagen een bord met daarop de tekst: ‘St. Michael’s school and church….welcome’, we trokken de stoute schoenen aan en gingen naar binnen. Daar troffen we verschillende mensen aan, die nou niet echt uitnodigend overkwamen; zelfs een tikkeltje arrogant en aan dat laatste hebben wij een broertje dood! Er was echter 1 uitzondering en dat was Kathryn (de echtgenote van de priester!!!). Zij dacht in ieder geval mee en bracht ons naar de school waar we heel kort spraken met het schoolhoofd. Vanwege de naderende Paasvakantie van 3 weken zou lesgeven niet gaan lukken. Kathryn liet het er echter niet bij zitten en stelde voor om via Facebook van de school een oproep te plaatsen. Dat werd accoord bevonden. Dus: 2 Nederlanders tot eind april in Nieuw Zeeland op zoek naar vrijwilligerswerk in de sociaal/educatieve sector. Bovendien zou zij het zondag in de kerk lanceren.
Verder verwees zij ons naar City Mission. Aldaar aangekomen spraken we weliswaar met een vriendelijke vrijwilligers-coördinator, maar zij zag geen mogelijkheden. Toen wij haar vertelden over onze teleurstellende ervaringen met onze hosts in Nieuw-Zeeland die het beiden hadden laten afweten (en die er dus indirect voor hadden gezorgd dat wij gedwongen werden om een paar weken toerist te zijn), sloeg zij haar ogen neer en zei: ‘That’s a shame…I am so sorry’…..Ook bij I-Site (een soort VVV) probeerden we het nog, maar helaas…….. We bezochten dan ook maar de kathedraal en de botanische tuin in Christchurch. Nu zijn we dus in afwachting van de uitslag die we via Kathryn zullen vernemen. Helaas….ondanks haar pogingen, leverde het niets op. Er was geen accommodatie beschikbaar en vrijwilligers waren niet nodig.
Op 27 maart maakten we nog een busreis van Christchurch naar Greymouth. We passeerden Castle Hill village en Arthurs Pass en doorkruisten het ski-gebied (bijvoorbeeld Mt Hutt). Hellingen met een steiging van 16% en bochten met hoeken van 45 graden. De tocht was wederom een plaatje…..wat een natuurschoon! We vertrokken ’s morgens om 7.00 uur en waren omstreeks 17.30 uur terug. Het was zeer de moeite waard geweest!
Soms moet je toch lachen als je de backpacker anno 2015 ziet…..hij/zij laat zich brengen met een taxi of bus naar het hostel of komt zelfs met de eigen auto aanrijden en haalt vervolgens de rugzak uit de kofferbak……..hahaha! Tijden veranderen……!
Beiden zijn we snipverkouden……..het is herfst hier en wij ervaren 16 of 18 graden als koud (na al onze tropenjaren)………
De Engelse taal hier in Nieuw-Zeeland lijkt op de ‘chewing gum’ taal van Amerikanen. Zeer lelijk dus! En de huizen hier lijken net op vakantiewoningen.
Op 29 maart vond in Australië de cricket World Cup finale plaats tussen Nieuw-Zeeland en Australië, met als winnaar..…....Australië. Jammer dus voor de Kiwi’s, of tewel de Nieuw-Zeelanders!!!
Nu het niet gaat lukken om vrijwilligerswerk te vinden in Nieuw-Zeeland en we dus hier een gedwongen vakantie doorbrengen (wat niet de bedoeling was), gaan we onze periode Nieuw- Zeeland inkorten; geen 7 weken maar 5 weken. Het is jammer dat onze beide hosts moesten afzeggen vanwege hun persoonlijke omstandigheden. Wij hebben ook nog geprobeerd om een neef van mij (Dees) te bezoeken, maar ook hij werd geconfronteerd met persoonlijke omstandigheden, zijnde een moeder (mijn tante) die zeer recentelijk te horen heeft gekregen dat zij niet meer lang te leven heeft. Bovendien blijkt de neef in de buurt van Auckland te wonen en dat is behoorlijk uit de richting van de plekken waar wij ons bevinden. Kortom: Wij gaan ons langzaam voorbereiden op onze terugkeer naar Azië. Het land bleef nog even onduidelijk……….maar is inmiddels ook bekend…..Het wordt Cambodja waar wij gaan werken in twee kindertehuizen……zó fijn!!!
Inmiddels zitten we al eventjes in het YMCA hostel in Christchurch. Nu het duidelijk is geworden dat onze vervelende situatie in Nieuw-Zeeland ons gedwongen heeft om toerist te zijn in plaats van vrijwilliger, moge het duidelijk zijn dat onze Nieuw-Zeeland periode veel duurder is uitgevallen dan we hadden gepland. Wij besluiten dan ook om de vliegtickets naar voren te halen (deze staan nu ingeboekt op 1 mei, aangezien we van 15 maart tot 30 april in 2 Bed & Breakfasts zouden kunnen werken). Wijzigen in dezelfde prijsklasse blijkt heel moeilijk te zijn. De eerst volgende mogelijkheid is pas 26 april. Daarmee zijn we niet geholpen. Dan hebben we dus slechts een winst van 5 dagen en moeten we nóg tot 26 april accommodatiekosten betalen. Het probleem zit ‘m niet in de vlucht Melbourne-Kuala Lumpur, maar zit ‘m in de vlucht Christchurch-Melbourne. Het blijkt druk te zijn tussen Nieuw-Zeeland en Australië.
Aangezien wij dolgraag willen gaan starten in Cambodja is ons er alles aan gelegen om eerder uit Nieuw-Zeeland te vertrekken. Echter: Daar hangt een behoorlijk prijskaartje aan! We wikken en wegen……uiteindelijk willen we beiden liever het geld uitgeven aan het kunnen vertrekken, dan aan het gedwongen moeten blijven wachten op de eerstvolgende mogelijkheid in dezelfde prijsklasse. Als we eerder kunnen vertrekken hoeven er geen accommodatiekosten meer betaald te worden in het dure Nieuw-Zeeland. Tsja….het is broekzak-vestzak natuurlijk, maar wij willen heel graag terugkeren naar Zuid-Oost Azië! Wij mailen veel met Raptim Tilburg, maar het is lastig dat we te maken hebben met een groot tijdsverschil. Als het bij ons dag is, is het in Nederland nacht en andersom. Het schiet dus niet echt op!
Nog meer excursies maken laat je hier graag uit je hoofd (duur!). Wij hebben al verschillende mooie tochten gemaakt (omdat je hier nu eenmaal bent en je toch zo veel mogelijk van het land wil zien). Verder maakten we ‘budget-tochtjes, zoals: park, botanische tuin en het Canterbury museum in Christchurch en zeker dat laatste was absoluut de moeite waard! Eén dag was zelfs te kort om alles te kunnen zien, dus togen we nog een keer extra naar het prachtige museum. Ook gingen we naar de haven, de zee, zagen we een film over de aardbeving in Christchurch en een film over de zeer geliefde sport hier, zijnde cricket. Verder maakten we een ‘ walking tour’ door Christchurch en we togen naar Cathedral square.
Op laatstgenoemde plek spraken we met mensen over de aardbeving van Christchurch, die nog steeds z’n weerslag heeft op het persoonlijk functioneren van mensen. Men liet bovendien weten dat er slechts 1 grote aannemer in de stad was aan wie bijna alle projecten, m.b.t. de wederopbouw, werden gegund. We zagen o.a. de kathedraal die helemaal in puin lag. Kosten voor restauratie: 67 million NZ dollar, waarvan 40 million NZ dollar reeds bijeen was gebracht. Zowel in musea als in ‘daily life’ staat alles in Christchurch in het teken van de ‘rebuilding’ na de aardbevingen. Het ziet er een beetje uit als ‘the town with the iron fences’.
Aardschokken blijven hier altijd voorkomen. Soms wel 3 tot 4x per dag, maar deze zijn dan zo gering dat je niets merkt/voelt. Vanwege die aardbevingen wordt als ‘nickname’ dan ook gebruikt: ‘The shaky isles’. En wat gebeurde er? In de nacht van 6 op 7 april iets na 3.00 uur werden we wakker van een aardschok die werd bestempeld als ‘moderate’ (3.8 op de schaal van Richter). Ik (Dees) hoorde slechts een geluidje, Ben had een trilling ervaren. Het episch centrum lag 10 km. ten zuiden van Christchurch.
Intensity Moderate
Region intensity NZST Tue, Apr 7 2015, 3:03:27 am
Depth 13 km
Magnitude 3.8
Location 10 km south of Christchurch
Op 5 april ging de wintertijd in Nieuw-Zeeland in en dat betekende dat de klok een uur terug ging.
Op een gegeven moment troffen we in het YMCA-hostel in Christchurch (midden van het Zuidereiland), een meisje dat we hadden ontmoet in een hostel in Takaka in de Golden Bay (noorden van het Zuidereiland). It’s a small world………….also in New-Zealand…….!
En dan krijgen we bericht dat we onze vlucht kunnen vervroegen naar 14 april. Hier zijn we tevreden mee. De laatste 14 dagen Nieuw-Zeeland worden hiermee een feit en zo zijn we dan toch nog precies 5 weken in Nieuw-Zeeland geweest (in plaats van de geplande ruim 7 weken).
Nieuw-Zeeland, weliswaar een land zonder geschiedenis, maar een waar paradijs voor de natuur-en sportliefhebbers. Het was een prachtige ervaring, maar wij zijn ook blij dat we terug gaan keren naar Zuid-Oost-Azië, want het hart blijft duidelijk sneller kloppen voor het werken in een ontwikkelingsland. En inmiddels staan we dan ook te popelen om naar Cambodja te gaan om aldaar in 2 kindertehuizen te gaan werken. Een heerlijk vooruitzicht!
We regelen de visa on arrival voor Vietnam en boeken de vlucht Hanoi (Vietnam) naar Siem Reap (Cambodja).
Onze reis ziet er als volgt uit:
In de nacht van 13 op 14 april vertrokken we richting vliegveld Christchurch en was het moment aangebroken om bye te zeggen tegen Nieuw-Zeeland. Wij vonden dat niet erg, want de temperatuur werd steeds lager; het werd voor ons gevoel echt koud. We werden om 2.20 uur opgehaald door de shuttle-bus. Het was slechts ongeveer 4 graden. Ben vertrok met last van hoestbuien. Eenmaal op het vliegveld moesten we wachten op onze vroege ochtendvlucht van 6.15 uur naar Melbourne.
14 april: Van Christchurch (Nieuw-Zeeland) naar Melbourne (Australie). Vlucht: VA7541 (Virgin Australia). Vertrek: 6.15 uur. Aankomst: 8.05 uur. In het vliegtuig werden uiteraard de normale Immigration formulieren uitgedeeld om in te vullen, maar daarnaast ook informatie over ebola. Indien je de afgelopen 21 dagen in Afrika was geweest, dan dit graag melden!!! Uiteraard heeft ebola mensenlevens gekost, maar staat nog steeds in geen enkele verhouding tot de vele jaarlijkse malaria slachtoffers in Afrika. En daar hoor je niemand over…. Aangezien wij in de transit ruimte verbleven in Melbourne hoefden wij geen Immigration papieren in te vullen.
14 april: Van Melbourne naar Kuala Lumpur. Vlucht: MH0148 (Malaysia Airlines). Vertrek: 14.30 uur. Aankomst: 20.40 uur. Ook in Melbourne moesten we een lange tijd wachten op onze aansluitende vlucht naar Kuala Lumpur.
Dus: Vermoeiende reis; lange vluchten en veel wachten op het vliegveld en voortdurende tijdsverschillen, maar goed…….erg blij dat we weer terug zijn in Zuid-Oost Azië. Terug naar de warmte op alle fronten!!!! Nauwelijks gearriveerd in Kuala Lumpur vernamen we dat een familielid (91 jaar) was overleden….
Hadden wij in Nieuw-Zeeland zo ons best gedaan om vrijwilligerswerk te vinden, nu kregen we nog een zeer late reactie uit Kiwiland dat er toch nog vrijwilligerswerk voor ons was. Tsja…..te laat dus en bovendien totaal niet passsend.
Wij genieten van de warmte van en in Maleisië. Ons onderkomen in Kuala Lumpur (4 maanden geleden ook geweest) is fijn en midden in de stad. Tijdens een ontbijt in de open lucht troffen we een gezin uit India waarmee we in gesprek raakten. Toen zij begrepen dat wij wereldwijd vrijwilligerswerk doen, liet men weten: ‘Then I have to host you’…..en dan zie je meteen het verschil met het hoog ontwikkelde koude Nieuw-Zeeland, waar voor ons geen plek was in de herberg.
Leuk om enkele dagen door te brengen in Kuala Lumpur.
Wat opvalt in Kuala Lumpur zijn de vele blinden, maar ook de vele rokers. Wij genoten weer volop van het heerlijke eten: Fried beehoon, fried noodles, fried rice, mi maggi, capatti, tosai, naan, roti, poori potato masala, uthappam enz. enz. enz.
Na een paar dagen Kuala Lumpur gingen we verder en wel naar Hanoi (Vietnam).
18 april: Van Kuala Lumpur (Maleisie) naar Hanoi (Vietnam). Vlucht: VN0680 (Vietnam Airlines). Vertrek: 19.10 uur. Aankomst: 21.15 uur.
Ons onderkomen voor 2 nachten was ons bekend en we verheugden ons op het weerzien met de mensen van het Everest English Centre, de plek waar we afgelopen oktober-november-december hebben gewerkt.
Op 19 april vond onze ‘surprise visit’ plaats. Wij hadden niemand van te voren ingelicht dat we zouden komen en stonden dus plotseling op de stoep. Het was ontzettend leuk! We hebben iedereen gezien (Hoa, Xuan, Ngoc, mister Hung) en zelfs nog meegedaan aan de ‘English club’; Engelse conversatie op zondagmiddag. We maakten ook kennis met de nieuwe vrijwilligers: Laure en Solome uit Frankrijk, Greg uit Slovenië, Dustyn uit Australië en Kathryn uit de USA. Bovendien waren er ook veel nieuwe ‘ teaching asistants’ werkzaam op het centrum. Om 19.00 uur werd er gezamenlijk gegeten.
En uiteindelijk op 20 april werd het laatste stukje van de lange reis afgelegd, namelijk van Hanoi (Vietnam) naar Siem Reap (Cambodja).
20 april: Van Hanoi (Vietnam) naar Siem Reap (Cambodja). Vlucht: VN837 (Vietnam Airlines). Vertrek: 15.30 uur. Aankomst: 17.10 uur.
In Siem Reap, Cambodja zullen we in 2 verschillende kindertehuizen gaan werken. Van 20 april tot 11 mei werken we bij Sophorn/Sara in het kindertehuis KSEDO en van 11 mei tot 1 juni gaan we naar het kindertehuis bij Hout (Hannah’s Hope Children’s Home).
Cambodja in een notendop
Geleidelijk aan klimt Cambodja uit het diepe dal waarin het land lange tijd gevangen zat. Gedurende decennia was het land het toneel van oorlogen. Maar nu vinden steeds meer toeristen de weg naar dit tropische, Zuidoost-Aziatische land.
Cambodja grenst zowel aan Laos, Thailand als Vietnam. Heel vaak combineren bezoekers Cambodja dan ook met één van deze landen. De grensgebieden bestaan uit lage gebergtes, maar het Cambodjaanse binnenland bestaat uit één grote laagvlakte.
Die laagvlakte is dicht bevolkt en dankt haar enorme vruchtbaarheid aan de overstromingen van onder andere de Mekongrivier. Centraal in de vlakte ligt het Tonle Sap-meer. Dit ‘Grote Meer' beslaat in het droge seizoen zo'n 2.500 km2. In het regenseizoen kan dit meer tot tien keer zo groot worden, waardoor het dan het grootste zoetwatermeer van Zuidoost-Azië wordt.
Die vruchtbare vlakte is een ideale voedingsbodem voor het telen van rijst. Daarnaast behoren rubber en maïs tot de voornaamste gewassen. Naast de landbouwgrond bestaat Cambodja voor de rest uit regenwoud en mangrovebossen langs de kust.
Tussen de rijstvelden, landbouwgronden met tropische vruchten en dichtbegroeide jungle liggen authentieke dorpjes en mystieke tempelcomplexen die getuigen van een roemrijk verleden. Door het woelige oorlogsverleden heeft de moderne consumptiemaatschappij nog geen vat gekregen op een groot deel van het Cambodjaanse leven. Daardoor verwelkomen de bewoners toeristen met een brede glimlach en kun je er heerlijk tot rust komen.
Zijn naam dankt Cambodja aan het woord Kambu-ja. Dat betekent ‘zij die geboren zijn door Kambu', die volgens de mythe de grondlegger van Cambodja is. Ook Kampuchea, de naam die de Cambodjanen zelf gebruiken, is afgeleid van hetzelfde woord.
Nu onze eigen ervaringen………..Wij lezen over de tempel Angkor Wat (wereld erfgoed), een hindoeïstische tempel in de Cambodjaanse provincie Siem Reap. Deze wordt beschouwd als het grootste religieuze bouwwerk ter wereld. De tempel is één van de belangrijkste overblijfselen uit de periode van het Khmerrijk. De letterlijke betekenis van Angkor is: Heilige stad.; wij lezen; over de periode 1975-1979; wij lezen over het schrikbewind van Pol Pot; wij lezen over de Rode Khmer, de oorlog…..wij lezen over de mensen in Cambodja….vriendelijk, verlegen, harde werkers; wij lezen over de Cambodjaanse munteenheid, zijnde de Riel. Eén riel is honderd sen, maar dit laatste wordt niet meer gebruikt. De naam Riel komt uit het Khmer en betekent: Datgene dat glanst……Munten in circulatie waren: 50, 100, 200 en 500 riel. De waarde is echter zo laag, dat ze niet meer in gebruik zijn. Het papiergeld is beschikbaar in: 50, 100, 200, 500, 1000, 2000, 5000, 10.000, 20.000, 50.000 en 100.000 riel, hoewel de laatste twee biljetten slechts weinig worden gebruikt; wij lezen over het vervoer per tuktuk (een gemotoriseerde riksja); wij lezen over de geschiedenis, maar ervaren het hedendaagse Cambodja, het hier en nu…………
En dat ‘hier en nu’ startte op 20 april waar we op het vliegveld van Siem Reap werden opgehaald door niet alleen Sara, maar ook door Sophal. Laatstgenoemde is de baas van onze accommodatie (guesthouse Taneuy Angkor villa) voor de eerste 3 weken. Die accommodatie is ongeveer 1,5 km. verwijderd van het kindertehuis van Sophorn/Sara. De direkteur van het kindertehuis heet Sophorn. Sara is er slechts in het weekend. De naam van het kindertehuis, zijnde KSEDO staat voor: Khmer Social Economic Development Organization. In dit kindertehuis van Sara zullen we blijven van 20 april tot 11 mei. De eerste verrassing was.….Sara en Sophal zijn mannen en wij waren in de veronderstelling dat het vrouwen waren!!! Allereerst togen we naar het guesthouse van Sophal en daarna nog even naar het kindertehuis, alwaar we verder spraken met Sara en kennis maakten met de kinderen. Laatstgenoemden kwamen allemaal naar ons toe met…..gevouwen handen; de normale begroeting.
Even ter vergelijking: Van 11 mei tot 1 juni zullen we in het kindertehuis van Hout gaan werken. Onze accommodatie bij Hout is in een vrijwilligershuis dat een paar km. verwijderd is van het kindertehuis. De naam van dat kindertehuis is: Hannah’s Hope Children’s Home. Hout liet ons vol trots via de mail weten dat de naam afkomstig is uit de Bijbel, waar het meisje Hannah - ondanks het feit dat zij haar beide ouders jong had verloren - altijd hoop had gehouden en steun had gekregen door haar geloof.
Met beide kindertehuizen werd veel gemaild. Wij denken dan ook dat we een aardig beeld hebben gekregen van de orphanage bij Sophorn/Sara zowel als bij Hout. Echt weten doe je het natuurlijk pas als je er concreet bent. Spannend dus, maar we hebben er alle vertrouwen in!
En dan is het écht zover…...we zijn er!!!......Onze start op 21 april in het KSEDO kindertehuis is een feit! De eerste dingen die opvielen: Sara (een man dus) is afwezig gedurende werkdagen; hij heeft een normale baan en is slechts in het weekend aanwezig in het kindertehuis. Direkteur Sophorn (een vrouw) blijkt ook afwezig te zijn. Er zijn twee andere vrijwilligers; 2 meisjes; één uit Australië (Justlin) en de andere (Josy) uit Engeland. Er wonen 32 kinderen in het kindertehuis tussen de 2 en de 18 jaar oud. Het ziet er heel erg armoedig uit. Het kindertehuis is gelegen in de ‘village’, een echte ‘rural area’; een grote zandvlakte met daarop enkele gammele houten optrekjes. Allereerst een klaslokaaltje, daarachter een houten huisje op palen waar de jongens slapen, gevolgd door een eetkamer annex keuken in de buitenlucht, verder een algemene ruimte, een houten huis op palen waar de meisjes slapen en tenslotte een kleine ‘mushroom farm’. Aangezien Sara en Sophorn afwezig waren, werden we te woord gestaan door de oudste kinderen van 18 jaar. De communicatie verliep een tikkeltje moeizaam vanwege het gebrekkige Engels, maar ach…..men bleef vriendelijk naar ons lachen.
De meeste kinderen hebben wel ouders, familieleden of vrienden, maar deze zijn niet in staat om voor de kinderen te zorgen vanwege diverse redenen: Gevangenschap, lichamelijke of geestelijke beperkingen, ernstige ziekte, geen huisvesting, alcohol-en/of drugsverslaving, huiselijk geweld, problematische gezinssituaties, misbruik, e.d. Sommige kinderen wonen op KSEDO om toegang te hebben tot onderwijs en de ‘basic everyday facilities’ .
KSEDO is in 2011 opgericht door madam Sophorn. Voor die tijd leefden de kinderen vooral in grote armoede op straat, in gevangenissen of op politiebureau’s. De kinderen komen uit de naburige dorpjes. Het is helaas niet realistisch om te denken dat de kinderen op korte termijn kunnen terugkeren naar huis. Toch is dat uiteraard wel de hoop en tevens het uiteindelijke doel.
Mevrouw Sophorn, zijnde de direkteur, is getrouwd en heeft 3 kinderen. Haar man werkt in een gevangenis; haar oudste zoon studeert in China (met een scholarship); een andere zoon studeert in Phnom Penh (hoofdstad Cambodja) en de dochter werkt aan de Thais/Cambodjaanse grens. Direktrice Sophorn heeft in 2013 haar eerste lokatie moeten verlaten, omdat met name de hoge huurkosten (500 dollar per maand) niet meer betaalbaar waren voor haar. Sinds 2 jaar zit ze dus op een andere lokatie en betaalt nog 200 dollar per maand. Neem maar eens een kijkje op: www.ksedo-cambodia.org (hoewel deze site een beeld geeft van de oude lokatie) en…..probeer een steentje bij te dragen!!!
Het is bloedheet…..40 graden en het is erg droog en stoffig; de wegen zijn niet geasfalteerd, zandwegen dus…….stof en zand overal……! De eerste dag gingen we met de tuk-tuk naar het kindertehuis (een gemotoriseerde rikja). Het is de bedoeling dat we ’s morgens lesgeven aan de oudere kinderen en ’s middags aan de kleintjes. Aangezien we dus twee keer per dag van het guesthouse naar het kindertehuis gaan, (het woord weeshuis wordt niet gebruikt), wordt het wel een beetje duur als we telkens gebruik maken van de tuk-tuk (2 dollar voor een enkeltje). We overwegen dan ook om een fiets te huren. Ook gaan we mondkapjes kopen, want stof en zand dringen binnen in ogen, oren, neus en mond.
Er wordt hier eigenlijk altijd betaald in dollars. De Riel (lokale munteenheid) wordt slechts gebruikt als wisselgeld. En wat nog meer? O ja, we proefden ons eerste Cambodjaanse gerecht, zijnde Amok. Heerlijk! (Er zouden er nog vele volgen, zoals Tom Yam Seafood of Beef Lock Lack).
Het is de bedoeling dat vrijwilligers de ‘children’s policy’ ondertekenen en een copie van hun paspoort/visum geven aan direkteur Sophorn, maar ja…..dan moet ze natuurlijk wel een keertje komen, nietwaar? Gelukkig verscheen zij op 22 april en konden we de zaken regelen en kennismaken. Haar afwezigheid had te maken gehad met het bezoeken van haar zieke vader. Ook huurden we fietsen en zullen vanaf nu de tuk-tuk gaan inruilen voor de fiets.
Op diezelfde dag (22 april) kregen we te horen dat de moeder van Ben (86 jaar) plotseling was overleden. Pfff……En dat 9 dagen na het overlijden van haar tweede man (91 jaar) op 13 april………Pfff……
Het regenseizoen is gestart. Dit betekent dat de regen soms met bakken uit de lucht valt en er sprake kan zijn van hevige windstoten. Het elektriciteitsnet is dan ook helemaal ontregeld en we hebben vanaf 22 april dan ook geen stroom meer. Volgens de ingewijden kan dit zeker 3 tot 5 dagen duren. Dit komt natuurlijk erg vervelend uit, gelet op het overlijden van de moeder van Ben. Hij moet namelijk veel mailen met zijn zus om zaken te regelen. Gelukkig is de beheerder van onze accommodatie bereid om voor ons de generator aan te zetten. Maar goed, dit willen we natuurlijk zo veel mogelijk beperken, omdat we weten dat fuel kostbaar is. Een optie voor ons is om de benzine gewoon te betalen en dat doen we dan ook, want de prioriteit lag op dat moment natuurlijk in Nederland.
Ons eerste ritje per fiets naar de stad…...uitkijken voor gaten in de weg, druk verkeer, stoffige zandwegen of juist plassen water na fikse regenbuien. Als we fietsen (naar de stad of het kindertehuis), hebben we een bril/zonnebril op en mondkapjes voor. Dit ter bescherming voor het vele zand en opwaaiend stof. Onze accommodatie ligt precies in het midden van het kindertehuis en de stad.
Soms zijn we weer even terug in Ghana….Hoewel we al sinds 1 oktober 2014 weg zijn uit Ghana en ons hebben afgemeld bij de Nederlandse Ambassade in Accra, kregen we toch weer een uitnodiging om Koningsdag te komen vieren.
Het lesgeven in het kindertehuis bevalt goed. In het klaslokaaltje zitten niet alleen kinderen, maar er zijn ook katten aanwezig. Gelukkig slapen deze meestal in een hoekje van de klas. Toch wil Ben ook andere dingen doen en heeft zijn diensten aangeboden bij direkteur Sophorn. Zij is blij met de extra hulp en heeft gevraagd of Ben haar documenten en haar website wil nalopen op het Engels, aangezien haar Engels niet al te best is. Verder zou zij graag hulp krijgen met fondsenwerving of met nadenken over hoe zij haar project inkomensgenererend kan maken en dus onafhankelijk laten worden van sponsoren. (Er is sprake van een kleine ‘mushroom/chicken/herb’ farm). Het zou mooi zijn als zij ‘ boardmembers’ uit het buitenland zou kunnen krijgen.
Ben sprak met madam Sophorn, dook in de materie en stuitte op het OPC-project; een kindertehuis dat vergelijkbaar is met ‘ons’ kindertehuis KSEDO. Het idee van Ben was om wellicht een samenwerkingsverband te realiseren tussen OPC en KSEDO. De direkteur van OPC is een Cambodjaanse vrouw. Een bestuurslid bleek uit Nederland te komen (Theodoor). Deze Theodoor bleek reeds 5 jaar voor OPC te werken. Ben nam op 27 april telefonisch contact op en al na een half uur stonden beiden op de stoep. ‘Onze’ direkteur Sophorn keek ons verwachtingsvol aan……..Toen wij met Theodoor in gesprek raakten, bleek al snel dat OPC er veel beter voor staat dan KSEDO. OPC heeft niet alleen een Stichting in Nederland, maar ook ‘boardmembers’ van ‘abroad’ en ook sponsors en dit resulteert er in dat iedere maand 2500 dollar overgemaakt kan worden naar het kindertehuis. Ja, daar kan mevrouw Sophorn van KSEDO alleen maar van dromen! Echter: Theodoor zag geen mogelijkheden om samen te werken met KSEDO; hij had z’n handen vol aan OPC. Maar goed……Ben gaat eerst maar eens aan de slag om bijvoorbeeld ‘proposals’ te schrijven………..
Nauwelijks waren deze mensen vertrokken, of er stonden 3 bezoekers op de stoep; een jongen en een meisje werkzaam in een hotel in Cambodja en een vrouwelijke Japanse toeriste. De mensen van het hotel kwamen noodels brengen en als dank gaf mevrouw Sophorn de kinderen de opdracht om voor deze donors te gaan dansen en zingen. Ook werd er gegroet in het Japans. De dans was de zogenaamde ‘coconut dance’ en de liedjes waren in het Japans en in het Engels. De rillingen liepen over je rug…..zóóó mooi……………
Na het lesgeven op 28 april stond een afspraak gepland met Sara. Wij hadden hem niet meer gezien sinds onze start. Dat was ons bekend, aangezien hij slechts in het weekend in het kindertehuis is en wij zijn er van maandag t/m. vrijdag. We lopen elkaar dan ook mis. Vandaar dat we even een ‘meeting’ organiseeerden, zodat we samen de knelpunten konden doornemen.
Aangezien wij - na 7 jaar Ghana - bewust gekozen hebben voor kortdurende projecten in verschillende landen en daar ook zeer blij mee zijn, realiseren we ons echter wel dat dit betekent dat je je niet echt meer kunt bezig houden met de ‘long term vision’ van het project, maar goed…dat is logisch.
Ik (Dees) heb weer last van huiduitslag ten gevolge van de hitte.
In het guesthouse waar wij verblijven zijn op 26 april zeker 50 middelbare scholieren neergestreken, die een cursus ‘Mandarin language’ van enkele dagen volgen. Beheerder Sophal heeft de jeugd tot kalmte gemaand, maar wij hebben er helemaal geen last van. Wij vinden het juist leuk om met deze jongelui te praten. Echter: Hun slechte Engels blokkeert de communicatie.
Al met al.…enerverende tijden, maar ook waardevolle ervaringen en bijzondere indrukken!!!
Hartelijke groet, Ben en Dees
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley